A 1: Insygnia biskupie to „święte rzeczy” wskazujące na władzę
advertisement
A 1: Insygnia biskupie to „święte rzeczy” wskazujące na władzę biskupią. Zasadniczo zaliczamy do nich: mitrę, pastorał, pektorał, pierścień oraz piuskę. Mitra - to liturgiczne nakrycie głowy biskupa. Ma ono formę trójkątnej czapki złożonej z dwóch płatów, złączonych materiałem. Z tylnego płatu zwisają swobodnie na plecy biskupa dwie wstęgi dł. ok. 20 cm. Biskup nosi mitrę na głowie wtedy, gdy głosi homilię lub kazanie, udziela błogosławieństwa, a także w czasie procesji. Pastorał - (z łac. pastor to pasterz) symbolizuje laskę pasterską. O używaniu laski dowiadujemy się z kilku fragmentów Pisma świętego: Mojżesz otrzymał ją od Boga (Wj 4,20), posługiwał się nią w trakcie plag (Wj 7,8-22), przechodząc przez Morze Czerwone (Wj 14,16-17), oraz wtedy, gdy Bóg uczynił cud wody z pustynnej skały (Wj 17,5-7). Powyższe fragmenty biblijne wskazują na symbolikę tego insygnium. Symbolizuje on moc Bożą, władzę pasterską oraz prorocką. Biskup trzyma go w lewej ręce w trakcie procesji, oraz wtedy, gdy głosi kazanie lub homilię. Pastorał jest także trzymany w trakcie udzielania błogosławieństwa (dlatego jest trzymany w lewej, a nie w prawej ręce). Pektorał - (z łac. pectus znaczy pierś, serce) to innymi słowy krzyż biskupi. Praktyka noszenia go bierze się ze zwyczaju noszenia krzyży z relikwiami świętych (dzisiaj nie zawierają one relikwii). Jego noszenie ma na celu nieustanne przypominanie łask, których źródłem jest krzyż Chrystusa. Pierścień – kiedyś pełnił on funkcję „pieczątki”. Zamiast podpisywać się na dokumentach, odciskano nim w wosku pieczęci. Tak jak w wypadku małżonków obrączki, tak w wypadku biskupa, pierścień oznacza Jego zaślubiny z Kościołem. Ponadto symbolizuje on zachowanie prawidłowych treści dotyczących zbawienia (tzw. depozyt wiary). Od dawna jest wręczany z pastorałem jako znak władzy biskupiej. Piuska - okrągła czapeczka, używana zarówno podczas liturgii, jak i poza nią. Kiedyś była ona zwykłym „ochraniaczem” głowy, lecz w miarę czasu wpisała się w strój biskupi. W wypadku biskupa, ma ona kolor fioletowy, a dokładniej amarantowy (białe- papieskie, czerwone- kardynalskie, księża mogą nosić czarne). W czasie Eucharystii noszona jest pod mitrą (gdy jest ona założona). Po modlitwie nad darami zdejmuje się ją do momentu zakończenia obrzędów Komunii św. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------A 1: Insygnia biskupie to „święte rzeczy” wskazujące na władzę biskupią. Zasadniczo zaliczamy do nich: mitrę, pastorał, pektorał, pierścień oraz piuskę. Mitra - to liturgiczne nakrycie głowy biskupa. Ma ono formę trójkątnej czapki złożonej z dwóch płatów, złączonych materiałem. Z tylnego płatu zwisają swobodnie na plecy biskupa dwie wstęgi dł. ok. 20 cm. Biskup nosi mitrę na głowie wtedy, gdy głosi homilię lub kazanie, udziela błogosławieństwa, a także w czasie procesji. Pastorał - (z łac. pastor to pasterz) symbolizuje laskę pasterską. O używaniu laski dowiadujemy się z kilku fragmentów Pisma świętego: Mojżesz otrzymał ją od Boga (Wj 4,20), posługiwał się nią w trakcie plag (Wj 7,8-22), przechodząc przez Morze Czerwone (Wj 14,16-17), oraz wtedy, gdy Bóg uczynił cud wody z pustynnej skały (Wj 17,5-7). Powyższe fragmenty biblijne wskazują na symbolikę tego insygnium. Symbolizuje on moc Bożą, władzę pasterską oraz prorocką. Biskup trzyma go w lewej ręce w trakcie procesji, oraz wtedy, gdy głosi kazanie lub homilię. Pastorał jest także trzymany w trakcie udzielania błogosławieństwa (dlatego jest trzymany w lewej, a nie w prawej ręce). Pektorał - (z łac. pectus znaczy pierś, serce) to innymi słowy krzyż biskupi. Praktyka noszenia go bierze się ze zwyczaju noszenia krzyży z relikwiami świętych (dzisiaj nie zawierają one relikwii). Jego noszenie ma na celu nieustanne przypominanie łask, których źródłem jest krzyż Chrystusa. Pierścień – kiedyś pełnił on funkcję „pieczątki”. Zamiast podpisywać się na dokumentach, odciskano nim w wosku pieczęci. Tak jak w wypadku małżonków obrączki, tak w wypadku biskupa, pierścień oznacza Jego zaślubiny z Kościołem. Ponadto symbolizuje on zachowanie prawidłowych treści dotyczących zbawienia (tzw. depozyt wiary). Od dawna jest wręczany z pastorałem jako znak władzy biskupiej. Piuska - okrągła czapeczka, używana zarówno podczas liturgii, jak i poza nią. Kiedyś była ona zwykłym „ochraniaczem” głowy, lecz w miarę czasu wpisała się w strój biskupi. W wypadku biskupa, ma ona kolor fioletowy, a dokładniej amarantowy (białe- papieskie, czerwone- kardynalskie, księża mogą nosić czarne). W czasie Eucharystii noszona jest pod mitrą (gdy jest ona założona). Po modlitwie nad darami zdejmuje się ją do momentu zakończenia obrzędów Komunii św. A 2, Grupa I: Wstęp DB 1. Chrystus Pan, Syn Boga żywego, który przyszedł, aby wybawić lud swój z grzechów i uświęcić wszystkich ludzi, jak sam został posłany przez Ojca, tak też posłał swoich Apostołów, dlatego uświęcił ich, dając im Ducha Świętego, by i oni uwielbiali Ojca na ziemi i zbawiali ludzi "ku budowaniu ciała Chrystusowego" (Ef 4,12), którym jest Kościół. DB 2. W tym Kościele Chrystusowym Biskup Rzymski, jako następca Piotra, któremu Chrystus powierzył misję pasienia swych owiec i baranków, cieszy się z ustanowienia Bożego najwyższą, pełną bezpośrednią i powszechną władzą duszpasterską. On też wobec tego jako pasterz wszystkich wiernych otrzymał posłannictwo, aby dbać o dobro wspólne całego Kościoła i o dobro poszczególnych Kościołów zajmuje naczelne stanowisko w zwyczajnej władzy nad wszystkimi Kościołami. Biskupi zaś, ustanowieni również przez Ducha Świętego, zajmują miejsce Apostołów jako pasterze dusz, otrzymali też oni posłannictwo, by łącznie z Biskupem Rzymskim i pod jego zwierzchnictwem nadawać trwałość dziełu Chrystusa, wiecznego Pasterza. Chrystus bowiem dał Apostołom i ich następcom nakaz oraz władzę, by nauczali wszystkie narody, by uświęcali ludzi w prawdzie i żeby byli ich pasterzami. Biskupi zatem przez danego sobie Ducha Świętego stali się prawdziwymi i autentycznymi nauczycielami wiary, kapłanami i pasterzami. DB 3. Biskupi, dzieląc troskę o wszystkie Kościoły, sprawują ten swój biskupi urząd, otrzymany przez konsekrację biskupią, w łączności i pod zwierzchnictwem Papieża w zakresie urzędu nauczycielskiego i kierownictwa pasterskiego, będąc wszyscy złączeni w jedno Kolegium, czyli ciało w stosunku do całego Kościoła Bożego. Pojedynczo wykonują go w odniesieniu do wyznaczonych sobie części trzody Pańskiej, otaczając troską powierzony każdemu poszczególny Kościół lub też czasem w kilku podejmując razem troskę o pewne wspólne potrzeby różnych Kościołów.[…] DB 4. Biskupi na mocy sakramentalnej konsekracji i przez swą hierarchiczną wspólnotę z Głową i członkami Kolegium, są ustanowieni członkami biskupiego Ciała. "Stan zaś biskupi, który jest następcą Kolegium Apostolskiego w nauczycielstwie i rządzeniu pasterskim, co więcej, w którym trwa nieprzerwanie ciało apostolskie, stanowi również z głową swoją, Biskupem Rzymskim, a nigdy bez niego, podmiot najwyższej i pełnej władzy nad całym Kościołem, władza ta jednak może być wykonywana tylko za zgodą Biskupa Rzymskiego". Władza ta "sprawowana jest w sposób uroczysty na Soborze powszechnym". Dlatego Sobór święty postanawia, że wszyscy biskupi będący członkami Kolegium biskupiego, mają prawo udziału w Soborze powszechnym.[…] DB 5. Biskupi wybrani z różnych okręgów świata, wedle sposobów i zasad ustalonych lub pozostających do ustalenia przez papieża, okazują Najwyższemu Pasterzowi Kościoła skuteczniejszą pomoc na Radzie, zwanej "Synodem Biskupów". Synod ten, jako reprezentujący cały episkopat katolicki, jest równocześnie znakiem, że wszyscy biskupi zespoleni hierarchicznie uczestniczą w trosce o cały Kościół. DB 6. Jako prawowici następcy Apostołów i członkowie Kolegium biskupiego powinni biskupi być zawsze świadomi swej wzajemnej łączności i okazywać troskę o wszystkie Kościoły, skoro każdy z nich na mocy Bożego ustanowienia i z nakazu swego apostolskiego urzędu stanowi razem z resztą biskupów rękojmię Kościoła. Szczególnie muszą się troszczyć o te tereny świata, na których nie głoszono jeszcze słowa Bożego lub na których szczególnie z powodu szczupłej liczby kapłanów, zagraża wiernym niebezpieczeństwo odstępstwa od nakazów wiary albo nawet utrata samej wiary. Toteż powinni z całym wysiłkiem zabiegać o to, by wierni gorliwie popierali i rozwijali dzieła ewangelizacji i apostolatu. Nadto muszą dołożyć starań celem przygotowania godnych kapłanów oraz pomocników, tak zakonnych jak świeckich, dla misji i terenów cierpiących na brak kleru. Niech się również zatroszczą, by w miarę możliwości niektórzy z ich kapłanów udali się na wspomniane misje lub do diecezji w celu sprawowania tam świętej posługi na zawsze lub przynajmniej na określony czas.[…] DB 8. a) Biskupom, jako następcom Apostołów, przysługuje w powierzonych im diecezjach siłą rzeczy całkowita władza zwyczajna, własna i bezpośrednia, wymagana przez ich pasterskie zadania, zawsze z zachowaniem we wszystkim władzy, którą na mocy swego urzędu posiada Biskup Rzymski co do zastrzegania spraw sobie lub innej władzy.[…] 1. 2. 3. 4. 5. 6. Jaka jest misja Biskupa Rzymskiego (papieża) a jaka biskupów? Kogo są oni następcami? Czy biskupi troszczą się o cały Kościół, czy tylko o powierzoną im część (diecezję)? W jaki sposób biskupi mogą sprawować „uroczyście” swoją władzę pasterską? Co jest znakiem zespolenia hierarchicznego wszystkich biskupów? O jakie „tereny Kościoła” powinni szczególnie troszczyć się biskupi? Czy biskupi mają całkowitą „władzę duchową” w swoich diecezjach? Napisz w jakim sensie? A 2, Grupa II: Rozdział II: BISKUPI W STOSUNKU DO KOŚCIOŁÓW PARTYKULARNYCH CZYLI DIECEZJI I. BISKUPI DIECEZJALNI DB 11. Diecezję stanowi część Ludu Bożego, powierzona pieczy pasterskiej biskupa i współpracujących z nim kapłanów, tak by trwając przy swym pasterzu i zgromadzona przez niego w Duchu Świętym przez Ewangelię i Eucharystię, tworzyła Kościół partykularny, w którym prawdziwie obecny jest i działa jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół Chrystusowy. Poszczególni biskupi, którym zlecono troskę o Kościół partykularny, sprawują w imię Pana pieczę duszpasterską nad swymi owcami, pod zwierzchnictwem papieża, jako ich właściwi, zwyczajni i bezpośredni pasterze, spełniając względem nich obowiązek nauczania, uświęcania i kierowania. […] Do swoich zadań apostolskich winni się biskupi przykładać jako świadkowie Chrystusowi wobec wszystkich ludzi, troszcząc się nie tylko o tych, którzy idą już za Księciem pasterzy, lecz oddając się całym sercem także tym, którzy w jakikolwiek sposób zboczyli z drogi prawdy lub nie znają Ewangelii Chrystusowej oraz zbawczego miłosierdzia, ażeby w końcu wszyscy postępowali wedle "wszelkiej dobroci, sprawiedliwości i prawdy". (Ef 5,9). DB 12. W spełnianiu swego obowiązku nauczania niech obwieszczają ludziom Ewangelię Chrystusową. Co wysuwa się na czoło wśród zasadniczych zadań biskupich ? nawołując ich w mocy Ducha do wiary lub umacniając ich w żywej wierze. Niech ich zapoznają z całością tajemnicy Chrystusowej, czyli z tymi prawdami, których nieznajomość jest nieznajomością Chrystusa, a nadto z objawioną przez Boga drogą do oddawania Mu czci, a tym samym do osiągnięcia wiecznej szczęśliwości. Oprócz tego niech wykazują, że nawet rzeczy doczesne oraz instytucje ludzkie kierowane są również wedle zamiarów Boga Stwórcy ku zbawieniu ludzi, i dlatego mogą się niemało przyczyniać do budowania Chrystusowego Ciała. Dlatego niech pouczają, jak należy oceniać w myśl nauki Kościoła osobę ludzką razem z jej wolnością i z samym życiem ciała, rodzinę oraz jej jedność i stałość, wydawanie i wychowanie potomstwa, społeczność świecką z jej prawami i stanami, pracę i wypoczynek, wiedzę i wynalazki techniczne, nędzę i nadmiar dóbr. Na koniec winni przedstawić zasady rozwiązywania najbardziej doniosłych zagadnień dotyczących posiadania, wzrostu i należytego rozdziału dóbr materialnych, pokoju i wojny oraz braterskiego współżycia wszystkich narodów. DB 13. […] Ponieważ do Kościoła należy nawiązywanie dialogu ze społecznością ludzką, w której żyje, ciąży przede wszystkim na biskupach obowiązek zbliżania się do ludzi, szukania ich i podtrzymywania rozmowy z nimi. By w tych zbawiennych rozmowach zawsze prawda szła w parze z dobrocią, a zrozumienie z miłością, musi je cechować jasność wyrażania się łącznie z pokorą i delikatnością, a nadto należyta roztropność, połączona jednak z zaufaniem, które zaskarbiając przyjaźń wytwarza więź duchową. Dla upowszechnienia nauki chrześcijańskiej niech się starają posłużyć różnymi dostępnymi w dzisiejszych czasach środkami, przede wszystkim oczywiście kaznodziejstwem i nauczaniem katechizmu, które zawsze przecież wysuwają się na czoło, lecz też wykładem nauki w szkołach, akademiach, konferencjach i wszelkiego rodzaju zebraniach, a niemniej również upowszechnianiem przez publiczne deklaracje, czynione z okazji pewnych wydarzeń, nadto przy pomocy prasy oraz środków społecznego przekazywania myśli, którymi bezsprzecznie należy się posługiwać w głoszeniu Ewangelii Chrystusowej. DB 14. […] Prócz tego winni zatroszczyć się o stosowne przygotowanie katechetów do ich zadań, tak żeby mieli dokładną znajomość nauki Kościoła oraz zasad psychologii, a wiedzę pedagogiczną aby opanowali teoretycznie i praktycznie. […] DB 15. […] Biskupi więc są głównymi szafarzami tajemnic Bożych, jako też kierownikami, krzewicielami i stróżami całego życia liturgicznego w powierzonym sobie Kościele. Muszą przeto ciągle dokładać starań, by wierni coraz głębiej poznawali i przeżywali poprzez Eucharystię tajemnicę paschalną celem wytworzenia jednego, mocno zwartego Ciała w jedności Chrystusowej miłości, "pilnując modlitwy i posługi słowa" (Dz 6,4), niech dołożą trudu, by wszyscy powierzeni ich opiece byli jednomyślni w modlitwie, a przez przyjmowanie sakramentów wzrastali w łasce i byli wiernymi świadkami Pana. Jako ci, którzy mają zadanie doskonalenia, winni biskupi przyczyniać się do wzmożenia świętości swego kleru, zakonników i świeckich według właściwego im powołania, świadomi wszakże tego, że są zobowiązani dawać przykład świętości przez miłość, pokorę i prostotę życia. Niech tak uświęcają powierzone sobie Kościoły, by ujawniał się w nich zmysł całego Kościoła Chrystusowego. Dlatego jak najbardziej winni popierać powołania kapłańskie i zakonne, otaczając szczególną troską powołania misyjne. […]. 1. Czym jest diecezja (inaczej: Kościół partykularny)? 2. Jakie obowiązki mają biskupi wobec wiernych (podpowiedź: wymień 3) 3. Jakich treści powinni nauczać biskupi? 4. Jakimi środkami biskupi mają się posługiwać w głoszeniu nauki Chrystusowej? 5. Opisz relację biskup –katecheta. 6. Czy biskup jest odpowiedzialny za świętość swoich wiernych? Jeśli tak, to w jakim sensie? A 2, gr III: DB 25. W zarządzaniu diecezjami należy tak pełnić biskupie zadanie pasterskie, by dobro trzody Pańskiej było zawsze najwyższą zasadą. Celem należytego zaradzenia temu dobru trzeba nierzadko ustanawiać biskupów pomocniczych, dlatego że biskup diecezjalny nie może osobiście spełnić wszystkich obowiązków biskupich tak, jak tego wymaga dobro dusz, a to z powodu zbyt wielkiego obszaru diecezji lub nadmiernej liczby mieszkańców, czy też ze względu na specjalne warunki apostolatu lub inne przyczyny różnorakiej natury. Niekiedy nawet szczególna potrzeba wymaga ustanowienia biskupa koadiutora do pomocy biskupowi diecezjalnemu. Tych biskupów koadiutorów i pomocniczych należy tak wyposażyć w odpowiednie władze, żeby przy nienaruszalności jednolitego zawsze zarządu diecezji jak i powagi biskupa diecezjalnego, działalność ich nabrała skuteczności, a właściwa biskupom godność była mocniej zagwarantowana. Natomiast biskupi koadiutorzy i pomocniczy, z racji swego powołania do udziału w troskach biskupa diecezjalnego, niech tak wypełniają swe obowiązki, aby we wszystkich sprawach postępowali w jednomyślnej zgodzie z nim. Ponadto niech okazują zawsze uległość i szacunek biskupowi diecezjalnemu, który ze swej strony niech też po bratersku miłuje biskupów koadiutorów i pomocniczych i ma dla nich poważanie.[…] DB 28. Wszyscy kapłani, zarówno diecezjalni jak i zakonni, uczestniczą wraz z biskupem w jednym kapłaństwie Chrystusa i pełnią je, dlatego stanowią grono skrzętnych współpracowników biskupiego stanu. W działalności jednak duszpasterskiej zasadniczą rolę odgrywają kapłani diecezjalni, gdyż przez inkardynację lub przydzielenie do danego Kościoła poświęcili się całkowicie na jego usługi dla pieczy nad jedną cząstką trzody Pańskiej. Wobec tego tworzą jedno kapłańskie grono i jedną rodzinę, której ojcem jest biskup. […] Współżycie między biskupami i kapłanami diecezjalnymi winno się opierać głównie na nadprzyrodzonych więzach miłości, tak żeby zespolenie woli kapłanów z wolą biskupa uczyniło ich działalność duszpasterską bardziej wydajną. Celem przeto coraz lepszego usprawnienia posług duszpasterskich niech biskup zwołuje kapłanów na rozmowę, również i wspólną, głównie na tematy duszpasterskie, i to nie tylko przy danej sposobności, lecz też w miarę możliwości w ustalonych terminach. Poza tym wszyscy kapłani diecezjalni niech będą wzajemnie zespoleni i niech przynagla ich troska o dobro całej diecezji.[…] DB 30. Ze szczególnego zaś względu współpracownikami biskupa są proboszczowie, którym jako właściwym pasterzom powierza się pieczę nad duszami w określonej cząstce diecezji, pod jego zwierzchnictwem. 1) W wykonywaniu tej pieczy niech proboszczowie razem ze swymi pomocnikami tak dopełniają obowiązku nauczania, uświęcania i kierowania, by wierni i wspólnoty parafialne naprawdę czuli się członkami zarówno diecezji jak i całego Kościoła. Dlatego niech współpracują z innymi proboszczami oraz z kapłanami pełniącymi duszpasterskie obowiązki na danym terytorium (jakimi są np. wikariusze okręgowi, dziekani) lub oddanymi pracy o charakterze ponadparafialnym, żeby duszpasterstwo diecezji nie cierpiało na brak jedności, a zyskiwało na skuteczności.[…] 2) W spełnianiu obowiązku nauczania do zadań proboszczów należy: głoszenie słowa Bożego wszystkim wiernym, by umocnieni w wierze, nadziei i miłości, wzrastali w Chrystusie, a wspólnota chrześcijańska dawała to świadectwo miłości, które zalecił Pan. Podobnie należy do ich zadań doprowadzenie wiernych przez nauczanie katechizmu do pełnego poznania tajemnicy zbawienia, przystosowanego do każdego wieku. Dla podania tej nauki niech szukają pomocy nie tylko u osób zakonnych, lecz też współpracy świeckich, również przez założenie Bractwa Nauki Chrześcijańskiej. […] Rozdział III: WSPÓŁPRACA BISKUPÓW DLA WSPÓLNEGO DOBRA WIĘKSZEJ ILOŚCI KOŚCIOŁÓW DB 36. Już od pierwszych wieków Kościoła biskupi stojący na czele poszczególnych Kościołów, w poczuciu więzi braterskiej miłości oraz przekazanego Apostołom powszechnego posłannictwa, zespalali swe siły i zamierzenia dla pomnożenia dobra zarówno wspólnego, jak i właściwego poszczególnym Kościołom. W tym celu organizowano czy to sobory, czy synody prowincjonalne, czy wreszcie synody plenarne, na których biskupi ustalali jednakowy dla różnych Kościołów sposób zarówno nauczania prawd wiary, jak i normowania dyscypliny kościelnej. […] DB 37. W dzisiejszych szczególnie czasach biskupi częstokroć nie potrafią spełnić swych zadań odpowiednio i owocnie, jeżeli nie będą zacieśniać wciąż i zespalać swej zgodnej współpracy z innymi biskupami. A skoro Konferencje Biskupów utworzone już wśród wielu narodów wykazały się wspaniałymi dowodami wydajnego apostolatu, obecny święty Sobór uważa za wielce wskazane, by wszędzie w świecie biskupi tego samego narodu lub kraju grupowali się w jeden zespół, zbierając się w określonych terminach, ażeby przez światłą wymianę roztropnych sądów i doświadczeń oraz skoordynowanie planów wytworzyć święte zespolenie sił dla wspólnego dobra Kościołów.[…] 1. W jakich sytuacjach potrzebni są biskupi pomocniczy? (czyli tacy, jak nowo mianowany ks. bp nominat Henryk Wejman) 2. Kim biskup jest dla księży diecezjalnych? 3. W jakim sensie proboszczowie są „szczególnymi” współpracownikami biskupa? 4. Co przemawia za tym, by biskup współpracował z innymi biskupami ze swojego kraju? A 3: Biogram ks. bp nominata Henryka Wejmana: Ksiądz Henryk Wejman, urodził się 17 grudnia 1959 roku w Choszcznie w rodzinie rolniczej. Jego rodzice (Feliks i Leonarda) prowadzili kilkuhektarowe gospodarstwo rolne w miejscowości Zeliszewo. Rozpoczął tam w 1966 roku naukę w szkole podstawowej, którą później kontynuował od 1970 roku w gminnej szkole podstawowej w Reczu. Po ukończeniu szkoły podstawowej w 1974 r. podjął naukę w Liceum Ogólnokształcącym o profilu humanistycznym w Choszcznie. W 1978 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego dla diecezji szczecińsko-kamieńskiej w Gościkowie-Paradyżu. Po trzech latach pobytu w tym seminarium dalsze studia seminaryjne kontynuował w Szczecinie. Po sześcioletnich studiach przyjął w dniu 15.04. 1984 roku święcenia kapłańskie w katedrze szczecińskiej. 1 maja 1984 r. został skierowany przez Biskupa do posługi duszpasterskiej jako wikariusz w parafii p.w. Chrystusa Króla w Świnoujściu. Tę posługę pełnił do 31 grudnia 1985 r. Z Nowym Rokiem 1986 r. został skierowany na specjalistyczne studia z zakresu teologii duchowości w Rzymie. Studia uwieńczył w dniu 13.02.1988 r. licencjatem. Po licencjacie powrócił do Polski i rozpoczął pracę jako kapelan szpitala klinicznego w Szczecinie, mieszkając w parafii pw. św. Józefa. Po pięciu miesiącach kapelańskiej posługi, zachowując miejsce zamieszkania, podjął pracę wikariusza i zarazem duszpasterza akademickiego w tej parafii. Po roku czasu decyzją ks. bp K. Majdańskiego został skierowany na dokończenie studiów w Rzymie. Zanim jednak wyjechał na studia został skierowany przez Pasterza diecezji do parafii pw. św. Stanisława Kostki w Karnicach, aby wspomóc schorowanego ks. proboszcza Alojzego Nawrockiego. Po miesiącu powrócił do Szczecina i w dniu 1.10.1989 r. wyjechał do Rzymu w celu dokończenia studiów specjalistycznych. Studia te uwieńczył doktoratem obronionym 15.01.1990 r. Po powrocie ze studiów rozpoczął pracę w Diecezjalnym Domu Rekolekcyjnym na Golęcinie w Szczecinie jako zastępca dyrektora i jednocześnie jako wikariusz parafii pw. NMP Nieustającej Pomocy. 15.06.1990 r. ks. bp K. Majdański mianował go dyrektorem Wydziału Duszpasterskiego Kurii Biskupiej w Szczecinie. Będąc pracownikiem Kurii, kontynuował rozpoczętą pracę naukową poprzez pisanie i zamieszczanie artykułów tak w diecezjalnych periodykach jak i w akademickich czasopismach. W tym samym czasie rozpoczął pisanie kilku monografii, które zostały następnie wydane w szczecińskim wydawnictwie Ottonianum. Były to m.in.: Być posłusznym kapłanem (Szczecin 1996), Przeobrażające zjednoczenie duszy z Bogiem (Szczecin 1996). W trakcie pełnienia funkcji dyrektora Wydziału Duszpasterskiego Kurii ks. bp K. Majdański powierzył ks. Henrykowi 1.07.1991 r. funkcję proboszcza parafii pw. św. Kazimierza w Szczecinie. Po dwóch miesiącach, z racji mianowania na tę parafię nowego proboszcza, ks. Biskup zwolnił ks. Henryka z funkcji proboszcza parafii i zarazem dyrektora Wydziału Duszpasterskiego Kurii i mianował w dniu 1.09.1991 r. proboszczem parafii p.w. św. Brata Alberta w Szczecinie. Jednocześnie powierzył mu wykłady z teologii duchowości w Arcybiskupim Wyższym Seminarium Duchownym oraz w Instytucie Studiów nad Rodziną Akademii Teologii Katolickiej, który miał swoją filię w Szczecinie. Z chwilą podjęcia pracy dydaktycznej od samego początku prowadził w obydwu placówkach seminaria naukowe z teologii duchowości, czego owocem była promocja w tym czasie 33 magistrów. Po dwóch latach proboszczowania w parafii pw. św. Brata Alberta, gdzie kontynuował budowę kościoła i plebanii, został w dniu 1.09.1993 r. zwolniony z funkcji proboszcza i mianowany ojcem duchownym kleryków Arcybiskupiego Wyższego Seminarium Duchownego w Szczecinie z zachowaniem dotychczasowej funkcji wykładowcy. Z oddaniem pełnił funkcję ojca duchownego, służąc alumnom swoją wiedzą i swoim czasem, ale zarazem nie zaniechał działalności naukowej. W wolnych chwilach pisał artykuły i monografie. Owocem tej pracy naukowo-dydaktycznej było uzyskanie na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu stopnia doktora habilitowanego w dniu 19.06.1997r. na podstawie dorobku naukowego i rozprawy: Miłosierdzie jako istotny element duchowości chrześcijańskiej. Pełniąc funkcję ojca duchownego alumnów, podjął w lutym 1998 r., za zgodą ks. abp Przykuckiego, wykłady w Poznaniu. 1.07.1998 r. ks. abp M. Przykucki zwolnił ks. Henryka z funkcji ojca duchownego alumnów i wyraził zgodę na pracę dydaktyczno-naukową na Uniwersytecie Szczecińskim. 1.09.1998 r. ks. Henryk został zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Szczecińskiego, gdzie prowadził wykłady z ontologii i z historii filozofii średniowiecznej. Po roku czasu zrezygnował z pracy w Instytucie i podjął zajęcia z teologii duchowości na nowoutworzonym Wydziale Teologicznym w Poznaniu. W czasie zatrudnienia na Wydziale ks. Henryk nie tylko prowadził wykłady, ale pełnił także prawie przez dwie kadencje funkcję prodziekana ds. sekcji. W tym okresie uzyskał naukowy tytuł profesora nauk teologicznych, który mu nadał Prezydent Rzeczpospolitej Polskiej w dniu 19.10.2003 r. Z chwilą przejścia na Wydział Teologiczny US w dniu 1.01.2004r. podjął wykłady z teologii duchowości i został mianowany kierownikiem Katedry Teologii Moralnej i Duchowości. 1.07.2004r. uzyskał stanowisko profesora zwyczajnego Uniwersytetu Szczecińskiego. Za zasługi w pracy duszpasterskiej i naukowej ks. abp Z. Kamiński podniósł ks. Henryka w dniu 8.09.2008 r. do godności kanonika gremialnego Kapituły Katedralnej w Szczecinie. Z kolei ks. abp A. Dzięga, po objęciu rządów w archidiecezji, powołał ks. Henryka w czerwcu 2009 r. na sekretarza Rady Kapłańskiej i zarazem na członka Kolegium Konsultorów. Zaś w styczniu 2013 r. papież Benedykt XVI podniósł ks. Henryka do godności kapelana Jego Świątobliwości. W dziedzinie zaangażowania funkcyjnego na Wydziale Teologicznym US nie można nie zauważyć faktu podjęcia przez ks. Henryka z dniem 1.09.2012 r funkcji dziekana Wydziału. Za czasów jego dziekaństwa Wydział uzyskał pełnię praw akademickich, tzn. posiadł uprawnienia do nadawania najwyższych stopni i tytułów naukowych. A 4: Szablon życzeń dla Księdza biskupa Henryka Wejmana -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------_________, _______ 2014 r. _________, _______ 2014 r. Jego Ekscelencja Ks. bp Henryk Wejman Biskup Pomocniczy Diecezji Szczecińsko – Kamieńskiej Jego Ekscelencja Ks. bp Henryk Wejman Biskup Pomocniczy Diecezji Szczecińsko – Kamieńskiej Ekscelencjo, Księże Biskupie. Ekscelencjo, Księże Biskupie. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. Z wyrazami szacunku Z wyrazami szacunku _________, _______ 2014 r. _________, _______ 2014 r. Jego Ekscelencja Ks. bp Henryk Wejman Biskup Pomocniczy Diecezji Szczecińsko – Kamieńskiej Jego Ekscelencja Ks. bp Henryk Wejman Biskup Pomocniczy Diecezji Szczecińsko – Kamieńskiej Ekscelencjo, Księże Biskupie. Ekscelencjo, Księże Biskupie. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………. Z wyrazami szacunku Z wyrazami szacunku
