Selen a tarczyca Selen pełni też ważną funkcję w procesie odłączenia jodu w hormonach tarczycy, dlatego o jego niedoborach bardzo często mówi się w kontekście jego roli dla prawidłowej pracy tarczycy. To właśnie w tym gruczole stężenie selenu jest największe. Znajdująca się w tarczycy peroksydaza glutationu 3 (GPx) – enzym przeciwdziałający utlenianiu komórek – chroni gruczoł przed stresem oksydacyjnym, redukując nadtlenek wodoru wytwarzany podczas syntezy hormonów tarczycy. Mówiąc prościej – selen jest jednym z niezbędnych elementów obrony tarczycy przed uszkodzeniem jej komórek, a zatem odpowiada za wydolność gruczołu. Przypuszcza się, iż na stres oksydacyjny tarczyca jest szczególnie narażona przy niedoborach jodu. Dlatego coraz częściej mówi się o chorobach tarczycy w kontekście niedoborów selenu i jodu – szczególnie w związku ze wzrostem zachorowań na tak powszechne (szczególnie wśród kobiet) choroby autoimmunologiczne jak Hashimoto. Przypuszcza się, iż na stres oksydacyjny tarczyca jest szczególnie narażona przy niedoborach jodu. Dlatego coraz częściej mówi się o chorobach tarczycy w kontekście niedoborów selenu i jodu – szczególnie w związku ze wzrostem zachorowań na tak powszechne (szczególnie wśród ko biet) choroby autoimmunologiczne jak Hashimoto. Czym grozi niedobór selenu? Niedobór selenu związany jest z zaburzeniem procesów wspomnianych wyżej, a więc przede wszystkim eliminowania wolnych rodników oraz zaburzeniem prawidłowej pracy tarczycy. Wiadomo również, że niedobór selenu zwiększa ryzyko zachorowania na choroby tarczycy, takie jak autoimmunologiczne zapalenie i niedoczynność gruczołu tarczowego oraz wole obojętne. Wiele mówi się także o wpływie niedoborów selenu na psychikę człowieka – może on bowiem zaburzać czynność niektórych neurotransmiterów, sprzyjać pojawieniu się depresji i występowaniu innych zaburzeń afektywnych czy lękowych. Ponieważ wolne rodniki – przed których nadmiarem chronią nas enzymy zawierające selen – powodują procesy uszkadzania komórek (a ściślej rzecz biorąc ich DNA) i przyspieszone starzenie się tkanek, z niedoborami selenu należy wiązać takie choroby jak nowotwory, choroby neurodegeneracyjne (np. choroba Parkinsona czy Alzheimera), cukrzyca, miażdżyca – a więc właściwie większość chorób cywilizacyjnych. Czy możliwy jest nadmiar selenu? Niestety tak, ponieważ bardzo bliskie są wartości zalecanej normy i dawki toksycznej dla organizmu. W przypadku przekroczenia stężenia tego pierwiastka dochodzi do tzw. selenozy, która może objawiać się wypadaniem włosów, zmianami nastroju, zmęczeniem, utratą wagi oraz charakterystycznym zapachem z ust, podobnym do tego po zjedzeniu czosnku. Przy długotrwałej selenozie może dojść nawet do uszkodzeń w obrębie układu nerwowego. Inne poważne konsekwencje zatrucia selenem to marskość wątroby czy obrzęk płuc. Medycyna zna też przypadki śmiertelne selenozy. Dlatego jeśli konieczna jest suplementacja, trzeba się ściśle trzymać zaleceń lekarza czy dietetyka – najlepiej zaś oznaczać co jakiś czas poziom selenu w organizmie, by móc precyzyjnie określić zapotrzebowanie na ten pierwiastek. .................... Właściwości cynku Cynk jest pierwiastkiem bardzo ważny dla skóry, włosów i paznokci. Jego niedobory skutkują nie tylko pogorszeniem stanu skóry, ale również kiepskim gojeniem się ran. Ma to również związek z faktem, że ten mikroelement reguluje stężenie witaminy A. Dzięki temu cynk pomaga leczyć trądzik i owrzodzenia. Oprócz tego działa również korzystnie na kości oraz wspomaga leczenie reumatyzmu. Cynk bierze udział w regulacji pracy organów wewnętrznych - między innymi trzustki, co wpływa na prawidłowe wydzielanie insuliny. Systemowo cynk reguluje pracę układu krążenia - pomaga ustabilizować ciśnienie oraz zapobiega żylakom. Pierwiastek działa również korzystnie na układ immunologiczny.
