Róża, którą - Szkolnictwo.pl
advertisement
Materiały pochodzą z Platformy Edukacyjnej Portalu www.szkolnictwo.pl Wszelkie treści i zasoby edukacyjne publikowane na łamach Portalu www.szkolnictwo.pl mogą być wykorzystywane przez jego Użytkowników wyłącznie w zakresie własnego użytku osobistego oraz do użytku w szkołach podczas zajęć dydaktycznych. Kopiowanie, wprowadzanie zmian, przesyłanie, publiczne odtwarzanie i wszelkie wykorzystywanie tych treści do celów komercyjnych jest niedozwolone. Plik można dowolnie modernizować na potrzeby własne oraz do wykorzystania w szkołach podczas zajęć dydaktycznych. Róża, którą Mały Książę hodował na swojej planecie przysparzała mu wiele kłopotów i zmartwień: Bohater chronił ją parawanem, podlewał, pielęgnował, przykrywał kloszem aby zimno jej nie było. W jeszcze większe zmieszanie wprawiła go swoją próżnością. Pewnego dnia na przykład, powiedziała z myślą o swych czterech kolcach: - Mogą tu pojawić się tygrysy ze strasznymi pazurami… - Nie ma tygrysów na mojej planecie – odpowiedział z cała pewnością – a poza tym one nie jedzą trawy. - Przecież nie jestem trawą – odparła róża słodkim głosem. „Wstręt do przeciągów nie powinien dotyczyć przecież roślin – pomyślał Mały Książę – Róża ma bardzo skomplikowaną naturę”. (…) Wtedy Róża znowu zaczęła kaszleć, żeby Mały Książę poczuł wyrzuty sumienia. Tak oto, mimo najlepszych chęci, Mały Książę przestał jej ufać. Zachowuje się zalotnie, rzuca czar i urok, chce zjawić się w pełnym blasku: Lecz ukryta w zielonej komnacie Róża dbała wyłącznie o swoją urodę. Starannie dobierała kolory. Ubierała dopasowując do się siebie powoli, płatki. delikatnie Nie chciała wyglądać jak maki w pogniecionych sukniach. Chciała zabłysnąć pełnią swej urody. O, tak! Była wielką kobietką. Symbolizuje kobietę piękną i kapryśną. Mały Książę, zanim rozstał się z Różą, przeżywał wiele wewnętrznych rozterek: zachwyt i wzruszenie Mały Książę nie mógł powstrzymać słów z zachwytu: - Jakaż pani jest piękna! - Prawda odpowiedziała róża cichutko. - Urodziłam się równocześnie ze słońcem. Mały Książę domyślił się, że róża nie jest zbyt skromna, lecz jakżeż była wzruszająca! -Sądzę, że czas na śniadanie - dorzuciła po chwili - czy byłby pan łaskaw pomyśleć o mnie? oczarowanie Czarowała mnie pięknem i zapachem. Nie powinienem nigdy od niej uciec. Powinienem odnaleźć w niej czułość pod pokrywką małych przebiegłostek. Kwiaty mają w sobie tyle sprzeczności. Lecz byłem za młody, aby umieć ją kochać. rozdrażnienie - Nie powinienem jej słuchać - zwierzył mi się któregoś dnia - nigdy nie trzeba słuchać i kwiatów. wąchać. Mój Trzeba kwiat je oglądać napełniał całą planetę swoją wonią, lecz nie umiałem się nim cieszyć. Historia kolców, która tak mnie rozdrażniła, powinna rozczulić... Dopiero podróże wpłynęły na dojrzałość uczuć bohatera. Zrozumiał, że kobiety są kapryśne, delikatne i naiwne, więc należy je chronić. Zrozumiał, że jego róża jest jedyna na świecie. - Jesteście piękne, lecz próżne - powiedział im jeszcze. - Nie można dla was poświęcić życia. Oczywiście moja róża wydawałaby się zwykłemu przechodniowi podobna do was. Lecz dla mnie ona jedna ma większe znaczenie niż wy wszystkie razem, ponieważ ją właśnie podlewałem. Ponieważ ją przykrywałem kloszem. Ponieważ ją właśnie osłaniałem. Ponieważ właśnie dla jej bezpieczeństwa zabijałem gąsienice (z wyjątkiem dwóch czy trzech, z których chciałem mieć motyle). Ponieważ wychwalań się, a słuchałem jej czasem jej Ponieważ... jest moją różą. skarg, jej milczenia. Mały Książę musiał przebyć tak długą drogę aby uświadomić sobie, że kocha Różę. Poświęcał jej czas, chronił ją, był dla niej czuły. Stał się zatem za nią odpowiedzialny. Poczuł, że jeżeli kochasz jakiś kwiat (…), przyjemnie jest w nocy patrzeć w niebo, bo wszystkie gwiazdy są ukwiecone. Róża to także symbol miłości. Uczucia, które jest doświadczeniem jedności, ale musi zarazem pozostawić partnerom ich niezależność. Jest dawaniem i przyjmowaniem. Jest sztuką zrozumienia i wybaczania. Ma więc wiele wspólnego z przyjaźnią, na temat której wiele można dowiedzieć się podczas lektury Małego Księcia. Mały Książę wyruszył na Ziemię, aby znaleźć przyjaciół. Spotkał wielu ludzi ale tylko dwie postaci godne były tego miana: narrator – pilot i lisek, który chciał być pewien zamiarów bohatera: Lecz jeśli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować. Będziesz dla mnie jedyny na świecie i ja będę dla ciebie jedyny na świecie. To właśnie lis wytłumaczył bohaterowi, na czym polega prawdziwa przyjaźń. Ukazał, jak trzeba oswajać poznaną istotę, aby stać się jej potrzebnym. Pilot natomiast czuł się wśród ludzi dorosłych samotny. Nie rozumieli bowiem dziecięcych cech jego osobowości. Dlatego też złotowłosy przybysz z gwiazd stał się dla niego pokrewną duszą – przyjacielem. Te trzy postaci: lisek, narrator i Mały Książę pokazują czytelnikowi, że przyjaźń dodaje życiu blasku i kocha się w otoczeniu wszystko, co przypomina przyjaciela, kojarzy się z jego osobą. Przyjaźń wymaga wielkiej cierpliwości i wyrozumiałości. Trzeba się polubić, mieć dla siebie czas. poznać, Wybranie przyjaciela spośród wielu innych istot nadaje mu szczególną wartość. Stajesz się odpowiedzialny za to, co oswoiłeś. Właśnie wzajemne poczucie odpowiedzialności nadaje trwałość pięknym i radosnym więzom międzyludzkim.
