Występowanie HPV DNA u partnerów seksualnych kobiet ze

PRACE ORYGINALNE
Jacek DRABINA1
Hubert HURAS1
Tomasz BASTA1
Ewa Posadzka1
Wioletta HOSIAWA1
Marcin JABŁOŃSKI1
Joanna STREB2
Robert JACH1
Występowanie HPV DNA u partnerów
seksualnych kobiet ze śródnabłonkową
neoplazją szyjki macicy- CIN
i wczesnoinwazyjnym rakiem szyjki macicy
Prevalence of HPV DNA among male sexual partners of
women diagnosed with CIN and early invasive cervical
cancer
Katedra Ginekologii i Położnictwa UJ CM
w Krakowie
Kierownik:
Prof. dr hab. med. Antoni Basta
1
Katedra Onkologii UJ CM w Krakowie
Kierownik:
Prof. dr hab. med. Janusz Pawlęga
2
Dodatkowe słowa kluczowe:
występowanie HPV DNA
CIN
HPV u mężczyzn
HPV u partnerów seksualnych
Additional key words:
HPV DNA prevalence
CIN
HPV among men
HPV among sexual partners
Adres do korespondencji:
Dr hab. med. Robert Jach
Katedra Ginekologii i Położnictwa UJ CM
w Krakowie
ul. Kopernika 23
31-501 Kraków
E-mail: [email protected]
Przegląd Lekarski 2015 / 72 / 11
Zakażenie ludzkim wirusem brodawczaka (human papillomavirus
- HPV) jest najczęściej występującą
chorobą przenoszoną drogą płciową.
Przewlekłe zakażenie HPV jest niezbędnym warunkiem rozwoju śródnabłonkowej neoplazji szyjki macicy i
raka szyjki macicy. W ostatnich latach
pojawiły się pierwsze dane wykazujące, że transmisja HPV pomiędzy
heteroseksualnymi parami jest bardzo
częstym zjawiskiem. Celem niniejszej
pracy była ocena zakażenia HPV u
partnerów męskich kobiet z rozpoznaniem SPI (subkliniczną infekcją
HPV), CIN (śródnabłonkową neoplazją
szyjki macicy) i wczesnoinwazyjnym
rakiem szyjki macicy. Badanie przeprowadzono w grupie 289 kobiet w
wieku 25-60 lat z CIN i rakiem szyjki
macicy w stopniu IA; grupę kontrolną
stanowiły 44 kobiety w wieku 28-56 lat.
Badanie HPV wymazów z rowka zażołędnego wykonano u 289 mężczyzn,
partnerów seksualnych kobiet z grupy
badanej. Test przeprowadzono metodą
HC2. W grupie badanej infekcję HPV
stwierdzono u 218 (75,43%) kobiet a
w grupie kontrolnej u 6 (13,63%) kobiet. Obecność DNA HPV wykazano
u 148 (51,21%) mężczyzn - partnerów
seksualnych kobiet z grupy badanej i
tylko u jednego (2,27%) mężczyzny partnera seksualnego kobiety z grupy
kontrolnej. Ponadto badano występowanie typów HPV o wysokim i niskim
potencjale onkogennym w odniesieniu
do postawionej diagnozy (SPI, CIN,
rak wczesnoinwazyjny). Jak pokazują
dokonane obliczenia, zakażenie HPV
partnerów kobiet z subklinicznym zakażeniem HPV i CIN stwierdzane jest w
wysokim odsetku (9,09- 93,33%).
Human Papilloma Virus (HPV)
infection is the most common sexually transmitted disease. Chronic
HPV infection is indispensable for
development of cervical intraepithelial
neoplasia and cervical cancer. First
data stating that HPV transmission
among heterosexual partners is very
common appeared in last years. The
aim of this study was to estimate the
HPV infection prevalence among male
sexual partners of women diagnosed
with subclinical HPV infection, cervical intraepithelial neoplasia and early
invasive cervical cancer. The study
was conducted among 289 women
aged 25-60 diagnosed with CIN and
cervical cancer stage IA; control group
consisted of 44 women aged 28-56
HPV testing using the material from
retroglandular sulcus was conducted
among male sexual partners of women
from the study group. Testing was performed with HC2 method. In the study
group, HPV infection was stated in 218
(75.43%) women and in 6 (13.63%) in
control group. HPV DNA was present
in 148 (51.21%) men – sexual partners
of women from the study group and
only 1 (2.27%) from control group.
Additionally, HPV types of high and
low oncogenic potential were analyzed
with regard to histological diagnosis (SPI, CIN, early invasive cervical
cancer). As the analysis shows, HPV
infection of male sexual partners of
women diagnosed with SPI and CIN is
relatively high (9.09-93.33%).
Wstęp
Zakażenie ludzkim wirusem brodawczaka (human papillomavirus-HPV) jest
najczęściej występującą chorobą przenoszoną drogą płciową. Szacuje się, że tylko
w USA rocznie 6,2 miliona osób zaraża
się HPV [1]. Istnieje niewiele publikacji
dotyczących częstości zakażenia HPV u
heteroseksualnych mężczyzn. Częstość
zakażenia HPV u kobiet z prawidłowym
wynikiem badania cytologicznego wynosi
11-12 % w skali globalnej, z najwyższym
odsetkiem w krajach Afryki subsaharyjskiej
(24%), Wschodniej Europy (21%) i Ameryki
Łacińskiej (16%). Szczyt zachorowania
obserwuje się u kobiet w wieku poniżej 25
611
roku życia i ulega ona systematycznym
obniżaniu się wraz z wiekiem, chociaż w
niektórych populacjach obserwuje się kolejny szczyt zachorowania w okresie okołomenopauzalnym. Najczęściej występujące
typy to: HPV16 (3,2%), HPV18 (1,4%),
HPV52 (0,9%), HPV31 (0,8%) i HPV58
(0,7%). Częstość występowania HPV
wzrasta wraz z nieprawidłowościami cytologicznymi sięgając 90% u kobiet z CIN3 i
rakiem szyjki macicy, chociaż w dokładnych
retrospektywnych badaniach wykazano
w 100% obecność HPV w przypadkach
raka szyjki macicy [2]. Zakażenie szyjki
macicy jest najlepiej poznanym procesem
zakażenia HPV. Przewlekłe zakażenie
HPV jest niezbędnym warunkiem rozwoju
śrądnabłonkowej neoplazji szyjki macicy i
raka szyjki macicy. Nowe zakażenia HPV
pojawiają się w dowolnym okresie życia
i pozostają łagodne do momentu kiedy
ulegną przetrwaniu. Przebieg naturalny
zakażenia HPV i wczesnych etapów nowotworzenia zostały dobrze opisany poprzez
bezpośrednie obserwacje kliniczne [3].
Ujemny wynik testu na HPV stanowi o
niskim ryzyku rozwoju zmian o charakterze
CIN3+ podczas gdy dodatni wynik testu na
obecność HPV stanowi o wysokim ryzyku
rozwoju takich zmian, chociaż większość
zakażeń ulega spontanicznej remisji. Dla
HPV 16, ryzyko rozwoju zmian o charakterze CIN3+ podczas 12 letniego okresu
obserwacji kobiet z dodatnim wynikiem testu
(na początku obserwacji i 2 lata później)
wynosiła 47,4% (95% przedział ufności
34,9–57,5%) [4].
Udowodniono, że ryzyko rozwoju zmian
o charakterze CIN3+ jest bardzo niskie u
kobiet po przebytym zakażeniu HPV (wyleczone lub mające HPV- ujemny wynik testu),
które przeszły już szczytowy okres życia
zachorowania na HPV (30 rok życia).
Uważa się, że CIN2 stanowi etap pośredni pomiędzy CIN1 (zakażenie HPV) a
CIN3 (bezpośredni prekursor raka szyjki
macicy). Ostatnie badania kwestionują
zasadność stosowania trójstopniowego podziału CIN z uwagi na niską powtarzalność
rozpoznania CIN2, jak i wysokiego odsetka
regresji CIN2 u kobiet poniżej 25 roku życia
(sięgająca 75%) [5].
Najlepiej poznanymi kofaktorami rozwoju raka szyjki macicy u kobiet HPV- dodatnich są palenie papierosów, długotrwała
hormonalna antykoncepcja, wielorództwo
oraz zakażenie wirusem niedoboru odporności – HIV.
Transmisja heteroseksualna zakażenia
i autoinokulacja (samozakażenie).
W ostatnich latach pojawiły się pierwsze dane wykazujące, że transmisja HPV
pomiędzy heteroseksualnymi parami jest
bardzo częstym zjawiskiem, chociaż różne
są dane procentowe. Wynika to z różnicy
w interwałach pomiędzy badanymi punktami, odsetkami zgodności i niezgodności
pomiędzy zakażeniem HPV na początku
obserwacji oraz trudnościami w rozróżnieniu
ustabilizowanego zakażenia od nowego
zakażenia. Samozakażenia kobiet, zarówno
z szyjki macicy na okolicę odbytu i w drugą
stronę są częstym zjawiskiem. Czy takie
dodatkowe miejsce zakażenia stanowi dłu612
gotrwały rezerwuar zakażenia HPV na razie
pozostaje niezbadane.
Przebieg zakażenia HPV okolicy analnej
u kobiet i mężczyzn.
Dotychczasowe badania wykazały, że
zakażenie HPV okolicy analnej zarówno u
kobiet jak i u mężczyzn mających kontakty
seksualne z mężczyznami są dość częstym
zjawiskiem, zwłaszcza u osób z zakażeniem
HIV. Podobnie, samowyleczenie z HPV
jest dość często spotykanym zjawiskiem a
przewlekłe zakażenie HPV tej okolicy u osób
bez współistniejącego zakażenia HIV należy
do rzadkości. Obecność HIV silnie koreluje
z rozwojem śródnabłonkowej neoplazji
odbytu- AIN [6].
Nieliczne badania nad przebiegiem AIN
u HIV- dodatnich mężczyzn sugerują, że
jest to bezpośredni prekursor raka odbytu.
Chociaż brak jest takich badań przeprowadzonych w populacji kobiet to należy
stwierdzić, że kobiety ze współistniejącymi
innymi zmianami zależnymi od HPV w
rodzaju CIN3+ i raka sromu są również w
grupie ryzyka rozwoju raka odbytu [7].
Przebieg zakażenia HPV w obrębie
narządu płciowego męskiego.
Dane dotyczące zakażenia HPV w
obrębie narządu płciowego męskiego są
nieliczne. Śródnabłonkowa neoplazja penisa (penile intraepithelial neoplasia- PeIN)
jest procesem jeszcze słabo poznanym.
Szacuje się, że częstość zakażenia HPV
w obrębie penisa i zewnętrznych narządów
płciowych męskich jest większa niż częstość
zakażenia HPV w obrębie szyjki macicy
aczkolwiek rzadziej spotyka się przetrwałe
zakażenie HPV w obrębie penisa. Duża
ilo���������������������������������������
ść partnerów seksualnych zwiększa ryzyko zakażenia wysoko onkogennymi typami
HPV. W przeciwieństwie do kobiet częstość
występowania zakażenia HPV jest stabilna i
nie zmniejsza się wraz z wiekiem. Obecność
w surowicy krwi przeciwciał przeciwko HPV
u mężczyzn zaszczepionych szczepionką
kwadriwalentną jest niższa niż u kobiet, ale
ulega zwiększeniu wraz z wiekiem.
U mężczyzn, częstość zakażenia
HPV, w dowolnej lokalizacji, sięga od 1,3
do 72,9% [8]. Wśród mężczyzn mających
kontakty seksualne z mężczyznami (MSM)
częstość zakażenia HPV odbytu wynosi
57% a najczęstsze typy to HPV16 [9].
Wśród mężczyzn heteroseksualnych
częstość zakażenia HPV okolicy anogenitalnej wynosi w USA 53% a typami wysoce
onkogennymi – 12% [10,11].
Celem niniejszej pracy była ocena zakażenia HPV u partnerów męskich kobiet z
rozpoznaniem SPI, CIN i wczesnoinwazyjnym rakiem szyjki macicy.
Materiał i metodyka
Badanie przeprowadzono w grupie 289
kobiet w wieku 25-60 lat z CIN i rakiem szyjki
macicy w stopniu IA wyselekcjonowanych
spośród kobiet uczestniczących w programie
badań profilaktycznych raka szyjki macicy, a
także diagnozowanych i leczonych w Klinice
Ginekologii i Onkologii Katedry Ginekologii
i Położnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego
Collegium Medicum w Krakowie w latach
2010-2012 z nieprawidłowymi wynikami
badania cytologicznego. Podstawą do
zakwalifikowania kobiet do grupy badanej
było stwierdzenie zmian o charakterze
subklinicznej infekcji HPV, CIN1-3 i raka
inwazyjnego w stopniu IA zweryfikowanych
badaniem histologicznym materiału tkankowego uzyskanego drogą biopsji celowanej
i wyskrobin z kanału szyjki macicy. Grupę
kontrolną stanowiły 44 kobiety w wieku
28-56 lat, diagnozowane i leczone w tym
samym okresie z powodu nieonkologicznych
schorzeń ginekologicznych.
Badanie HPV wymazów z rowka zażołędnego wykonano u 289 mężczyzn, partnerów seksualnych kobiet z grupy badanej.
Badanie przeprowadzono metodą HC2.
Wyniki
Infekcja HPV w obrębie szyjki macicy.
(Oceniana techniką hybrid capture
2- HC2).
Badania wirusologiczne w kierunku infekcji HPV, metodą Hybrid Capture 2 (HC2),
pozwoliły na ocenę obecności wirusów HPV
o wysokim (HPV 16,18,31,33,35,39,45,51,
52,56,58,59,68) i niskim potencjale onkogennym (HPV 6,11,42,43,44). W grupie
badanej infekcję HPV stwierdzono u 218
(75,43%) kobiet a w grupie kontrolnej u 6
(13,63%) kobiet. Różnica ta więc była istotna
statystycznie (p<0,001) (Ryc. 1).
W grupie kobiet, u których badaniem
cytologiczno- kolposkopowym i histologicznym stwierdzono morfologiczne cechy
charakterystyczne dla subklinicznej infekcji
HPV (SPI), techniką HC2 w 4 (7,27%)
przypadkach stwierdzono obecność DNA
Rycina 1
Obecność HPV DNA zdiagnozowana techniką Hybryd Capture 2 w grupie badanej i grupie kontrolnej. HPV DNA prevalence diagnosed with Hybrid Capture 2 technique in study group and control group.
J. Drabina i wsp.
wirusów o wysokim potencjale onkogennym,
w 27 (49,09%) przypadkach obecność DNA
wirusów o niskim potencjale onkogennym
i w 6 (11%) przypadkach obecność DNA
wirusów HPV o wysokim i niskim potencjale
onkogennym. Łącznie, w tej grupie kobiet
infekcję HPV techniką HC2 zdiagnozowano
w 37 (67,3%) przypadkach (Tab. I).
W grupie kobiet z rozpoznaniem CIN1
techniką HC2 w 7 (12,72%) przypadkach
stwierdzono obecność DNA wirusów o
wysokim potencjale onkogennym, w 24
(43,63%) przypadkach obecność DNA wirusów o niskim potencjale onkogennym, i
w 7 (12,72%) przypadkach obecność DNA
wirusów HPV o wysokim i niskim potencjale
onkogennym. Łącznie, w tej grupie kobiet
infekcję HPV techniką HC2 zdiagnozowano
w 38 (69,09%) przypadkach.
W grupie kobiet z CIN2, techniką HC2
w 19 (24,35%) przypadkach stwierdzono
obecność DNA wirusów o wysokim potencjale onkogennym, w 25 (32,05%) przypadkach obecność DNA wirusów o niskim
potencjale onkogennym i w 14 (17,94%)
przypadkach obecność DNA wirusów HPV
o wysokim i niskim potencjale onkogennym. Łącznie, w tej grupie kobiet infekcję
HPV techniką HC2 zdiagnozowano w 58
(74,35%) przypadkach.
W grupie kobiet, u których rozpoznano
CIN3, techniką HC2 w 49 (56,97%) przypadkach stwierdzono obecność DNA wirusów
o wysokim potencjale onkogennym, w 6
(6,97%) przypadkach obecność wirusów o niskim potencjale onkogennym i w 17 (19,76%)
przypadkach obecność DNA wirusów HPV
o wysokim i niskim potencjale onkogennym. Łącznie, w tej grupie kobiet infekcję
HPV techniką HC2 zdiagnozowano w 72
(83,72%) przypadkach.
W grupie kobiet z rakiem inwazyjnym
w stopniu IA, techniką HC2 w 11 (73,33%)
przypadkach stwierdzono obecność DNA
wirusów o wysokim potencjale onkogennym, w żadnym przypadku nie stwierdzono
obecności DNA wirusów o niskim potencjale
onkogennym i w 2 (13,3%) przypadkach
stwierdzono obecność DNA wirusów HPV
o wysokim i niskim potencjale onkogennym.
Łącznie, w tej grupie kobiet infekcję HPV
techniką HC2 zdiagnozowano w 13 (86,7%)
przypadkach.
Łącznie, w badanej grupie, obecność
DNA wirusów o wysokim potencjale onkogennym stwierdzono u 90 (31,14%) kobiet,
o niskim potencjale onkogennym u 82
(28,37%) kobiet, a obecność DNA wirusów
HPV o wysokim i niskim potencjale onkogennym dotyczyła 46 (15,91%) kobiet.
W grupie kontrolnej nie stwierdzono
przypadków zakażenia HPV o wysokim potencjale onkogennym, natomiast obecność
DNA HPV o niskim potencjale onkogennym
odnotowano u 5 (11%) kobiet, a o wysokim
i niskim potencjale onkogennym u 1 (2%)
kobiety. Łącznie infekcję HPV w grupie
kontrolnej zdiagnozowano u 6 (13,63%)
kobiet (Tab. I).
Infekcja HPV u mężczyzn, partnerów
seksualnych kobiet z grupy badanej.
(Oceniania testem HC2 w materiale cytologicznym pochodzącym z wymazu z rowka
zażołędnego).
Identyfikacja DNA HPV typów o wysokim
Przegląd Lekarski 2015 / 72 / 11
Tabela I
Dystrybucja HPV DNA HR i LR w grupie badanej i kontrolnej oceniona techniką HC2 (QIAGEN).
HPV DNA HR and LR prevalence in study group and control group measured with HC2 (QIAGEN) technique.
Grupy
Badana
N
SPI
55
HR
LR
HR + LR
∑
n
%
n
%
n
%
N
%
4
7,27
27
49,09
6
10.90
37
67,27
CIN1
55
7
12,72
24
43,63
7
12,72
38
69,09
CIN2
78
19
24,35
25
32,05
14
17,94
58
74,35
CIN3
86
49
56,97
6
6,97
17
19,76
72
83,72
CaIA
15
11
73,33
0
0
2
13,33
13
86,66
∑
289
90
31,14
82
28,37
46
15,91
218
75,43
44
0
0
5
11,36
1
2,27
6
13,63
Kontrolna
I.S
p<0,001
Chi2
HR - high risk - wysokiego ryzyka
LR - low risk - niskiego ryzyka
Rycina 2
Obecność HPV DNA u mężczyzn- partnerów seksualnch kobiet w grupie badanej i kontrolnej.
Prevalence of HPV DNA among men – sexual partners of women in the study group and control group.
potencjale onkogennym- high risk- HR tj. 1
6,18,31,33,35,39,45,51,52,56,58,59,68 i niskim potencjale onkogennym – low risk- LR
tj. 6,11,42,43,44, w materiale cytologicznym
pochodzącym z wymazu z rowka zażołędnego testem HC2 firmy QIAGEN wykazała
obecność DNA tych wirusów u 148 (51,21%)
mężczyzn, partnerów seksualnych kobiet
z grupy badanej i tylko u jednego (2,27%)
mężczyzny- partnera seksualnego kobiety
z grupy kontrolnej. Różnica ta jest, więc
istotna statystycznie (p<0,001) (Ryc. 2).
Obecność DNA HPV HR, LR ocenianą
testem HC2 (QIAGEN) stwierdzono u 5
(9,09%) mężczyzn- partnerów kobiet, u
których badaniem cytologiczno- kolposkopowym i histologicznym stwierdzono
morfologiczne cechy charakterystyczne
dla subklinicznej infekcji HPV (SPI), u 7
(12,72%) mężczyzn- partnerów seksualnych
kobiet z rozpoznaniem CIN1, u 42 (53,84%)
mężczyzn- partnerów seksualnych kobiet z
CIN2, u 80 (93,02%) mężczyzn- partnerów
seksualnych kobiet CIN3 i u 14 (93,33%)
mężczyzn- partnerów seksualnych kobiet z
rakiem inwazyjnym w stopniu IA. Łącznie, w
tej grupie mężczyzn- partnerów seksualnych
kobiet obecność DNA HPV zdiagnozowano u 148 (51,21%) mężczyzn- partnerów
seksualnych kobiet z grupy badanej i tylko
u jednego (2,27%) mężczyzny- partnera
seksualnego kobiety z grupy kontrolnej
(Tab. II).
Najczęściej rozpoznawano HPV 16: w 3
(5,45%) przypadkach mężczyzn- partnerów
seksualnych kobiet z CIN1 w 29 (37,17%) z
CIN2, w 71 (82,55%) z CIN3 i 10 (66,66%)
przypadkach mężczyzn- partnerów seksualnych kobiet z CaIA, łącznie w 113 (39,10%)
przypadkach. Następnie HPV18 w 1 (1,81%)
przypadku SPI, 2 (3,62%) przypadkach
CIN1, 6 (7,69%) CIN2, 4 (4,65%) CIN3 i 2
(13,33) CaIA. Łącznie HPV18 stwierdzono
u 15 (5,19%) mężczyzn- partnerów seksualnych kobiet. Typ HPV31 rozpoznano u 5
(1,73%) mężczyzn- partnerów seksualnych
kobiet (w 1 przypadku SPI, 2 CIN2i 2 CIN3),
typ 33 rozpoznano u 3 (1,03%) mężczyznpartnerów seksualnych kobiet (po jednym
przypadku SPI, CIN1 i CIN2). Natomiast
HPV typ 45 stwierdzono u 12 (4,15%) mężczyzn- partnerów seksualnych kobiet (w 2
przypadkach SPI, w jednym CIN1, w 4 CIN2,
w 3 CIN3 i 2 CaIA).
Dyskusja
Zakażenie HPV jest często spotykane
u aktywnych seksualnych mężczyzn. Infek613
cję tę można wykryć różnymi technikami
oraz z materiału pochodzącego z różnych
miejsc anatomicznych. Istnieje niewiele
badań oceniających występowanie HPV
u mężczyzn- partnerów kobiet u których
stwierdzono subkliniczne zakażenie HPV,
CIN i raka szyjki macicy. W naszym badaniu częstość występowania zakażenia
HPV u mężczyzn wynosiła średnio 51,21%
(12,72-93,33%) a u kobiet 75,43% (67,2786,66%). Są to porównywalne dane z
danymi pochodzącymi z systematycznych
przeglądów literatury. W badaniu Dunne E. i
wsp. [9] częstość występowania zakażenia
HPV u mężczyzn wynosiła średnio 72,9%,
ale w analizie tej badano również mężczyzn homoseksualnych oraz mężczyzn z
zaburzeniami immunologicznymi. Częstość
występowania HPV u kobiet wynosiła w
badaniu Revzina i wsp. [13] 14-90%. W
naszym badaniu materiał do oceny HPV u
mężczyzn był pobierany z wymazu z żołędzi
z okolicy ujścia zewnętrznego cewki moczowej. Z punktu widzenia wygody pobierania
i adekwatności materiału najlepszym miejscem do pobrania materiału jest żołądź,
korona, napletek i trzon penisa. Możliwe
jest że połączone pobieranie materiału z
tych miejsc jest optymalnym sposobem
uzyskiwania materiału do oznaczenia DNA
HPV. Mniej przydatny materiał do oceny
zakażenia HPV obejmuje mocz, nasienie i
wymaz z cewki moczowej. Źródło infekcji w
tym materiale jest niejasnego pochodzenia
i może obejmować cewkę moczową, płyny
nasienia lub nasieniowodu. Miejsca, w
których najczęściej spotyka się DNA HPVżołądź, korona, napletek i większa część
trzonu penisa u mężczyzn stosujących prezerwatywy są zazwyczaj chronione przed
zakażeniem HPV. Stąd w naszym materiale
prawdopodobnie częstość występowania
DNA HPV jest wyższa. Doniesienia z piśmiennictwa mówią o 7,1-46,2% częstości
zakażenia HPV stwierdzanego w wymazach
z innych miejsc okolicy moczowo- płciowej
u mężczyzn w rodzaju moszny czy pachwin
[14]. Czynniki związane z ryzykiem zakażenia HPV i obecności przeciwciał przeciwko
HPV u mężczyzn związane są z zachowaniami seksualnymi. Potencjalne korzyści z
obrzezania jako prewencji zakażenia HPV
są niejednoznaczne. Badanie serologiczne
na obecność przeciwciał klasy IgG przeciwko HPV jest być może lepszą metodą
oceny skumulowanej ekspozycji na HPV.
Obecność przeciwciał w surowicy krwi może
świadczyć o przebytym zakażeniu u osoby
która nie manifestuje obecnie zakażenia
[15]. W dotychczasowych badaniach stwierdza się wyższą częstość występowania
seroprewalencji na typy HPV 6, 11, 16 i 18
u kobiet niż u mężczyzn. Prawdopodobne
wyjaśnienie tej różnicy może być związane
z miejscami zakażenia HPV u mężczyzn,
siły odpowiedzi układu immunologicznego
oraz czynników genetycznych i immunologicznych organizmu [16].
Nasze badanie ma na pewno sporo
ograniczeń. Należą do nich: mała populacja
pacjentów, badanie HPV tylko z jednego
miejsca anatomicznego u mężczyzn, brak
oceny obecności przeciwciał przeciwko HPV
zarówno u kobiet jak i ich męskich partnerów, brak ankiety dotyczącej zachowań
614
Tabela II
Obecność HPV DNA HR i LR u mężczyzn-partnerów kobiet w grupie badanej i kontrolnej oceniana testem
HC2 (QIAGEN).
HPV DNA HR and LR among men - sexual partners of women in the study group and control group measuredwith
HC2 (QIAGEN) technique.
Grupy
Badana
DNA HPV HR, LR
N
N
%
5
9,09
55
7
12,72
78
42
53,84
CIN3
86
80
93,02
CaIA
15
14
93,33
∑
289
148
51,21
44
1
2,27
SPI
55
CIN1
CIN2
Kontrolna
Test Chi2
Tabela III
Dystrybucja poszczególnych typów HPV mężczyzn – partnerów seksualnych kobiet w zależności od rozpoznania histologicznego partnerki.
Prevalence of particular HPV types among men – sexual partners of women with regard to histological diagnosis of
the woman.
HPV
typy:
SPI
N=55
N
CIN1
N=55
CIN2
N=78
CIN3
N=86
CaIA
N=15
Razem
N=289
%
n
%
N
%
N
%
N
%
n
%
16
0
0
3
5,45
29
37,17
71
82,55
10
66,66
113
39,10
18
1
1,81
2
3,62
6
7,69
4
4,65
2
13,33
15
5,19
31
1
1,81
0
0
2
2,56
2
2,32
0
0
5
1,73
33
1
1,81
1
1,81
1
1,28
0
0
0
0
3
1,03
45
2
3,62
1
1,81
4
5,12
3
3,48
2
13,33
12
4,15
Razem
5
9,09
7
12,72
42
53,84
80
93,02
14
93,33
148
51,21
Brak
50
37,16
48
32,43
36
24,32
6
4,05
1
0,67
141
48,78
Test Chi2
seksualnych u partnerów obojga płci.
Istnieje niewątpliwie wiele wątpliwości
klinicznego zastosowania badania na
obecność HPV u mężczyzn. Badanie HPV
jest stosowane w skriningu raka szyjki
macicy u kobiet zarówno w weryfikacji
nieprawidłowych wyników badania cytologicznego jak i jako narzędzie skriningowe.
Skrining zakażenia HPV u mężczyzn nie
jest zalecany z kilku powodów: zakażenie
HPV jest bardzo powszechne, nie istnieje
walidowany test do badania zakażenia
HPV u mężczyzn, zakażenie HPV nie
jest wskaźnikiem zwiększonego ryzyka
zachorowania na chorobę nowotworową u
mężczyzn czy ich partnerek seksualnych.
Brak jest obecnie skutecznej metody eradykacji zakażenia HPV. Rozpoznawanie i
leczenie partnerów kobiet z subklinicznym
zakażeniem HPV i CIN nie przynosi korzyści [17,18]. Istnieje potrzeba prowadzenia
dalszych badań epidemiologicznych jak i
obserwacyjnych prospektywnych badań
obserwacyjnych celem lepszego poznania
związku zakażenia HPV u mężczyzn i ich
roli w rozwoju patologii w obrębie narządu
płciowego u obu płci.
Wnioski
Zakażenie HPV partnerów kobiet z
subklinicznym zakażeniem HPV i CIN
stwierdzane jest w wysokim odsetku (9,0993,33%).
Piśmiennictwo
1. Dunne EF, Nielson CM, Stone KM, Markowitz LE,
Giuliano AR: Prevalence of HPV infection among
man: a systematic review of the literature. J Infect
Dis. 2006; 194: 1044-1057.
2. Syrjanen K: Histology classification and natural
history of cervical intraepithelial neoplasia (CIN).
CME J Gynecol. Oncol. 2009; 14: 4–21.
3. zur Hausen H: Papillomavirus and cancer: from
basic studies to clinical application. Nat Rev. 2002;
2: 342–350.
4. Bosch FX, Broker TR, Forman D, Moscicki
AB, GIllison ML. et al: Comprehensive control
of human papillomavirus infections and related
diseases. Vaccine 2013; 31: I1–31. do:10.1016/j.
vaccine.2013.07.026.
5. Ostör AG: Natural history of cervical intraepithelial
neoplasia: a critical review. Int J Gynecol Pathol.
1993; 12: 186–192.
6. Muñoz N, Castellsague X, de Gonzalez AB,
Gissmann L: HPV in the etiology of human cancer.
Vaccine 2006; 24 (Suppl. 3): 1–10.
7. Moscicki AB, Schiffman M, Burchell A, Albero
G, Giuliano AR. et al: Updating the natural history
of human papillomavirus and anogenital cancers.
Vaccine 2012; 30: F24–33.
8. Muñoz N, Bosch FX, de Sanjosé R, Herrero R,
Castellsague X. et al: International Agency for
Research on Cancer Multicenter Cervical Cancer
Study Group: Epidemiologic classification of human
papillomavirus types associated with cervical cancer.
N Engl J Med. 2003; 348: 518–527.
9. Dunne EF, Nielson CM, Stone KM, Markowitz LE,
Giuliano AR: Prevalence of HPV infection among
men: A systematic review of the literature. J Infect
Dis. 2006; 194: 1044-1057.
10. Chin-Hong PV, Vittinghoff E, Cranston RD,
Buchbinder S, Cohen D. et al: Age-Specific
J. Drabina i wsp.
prevalence of anal human papillomavirus infection
in HIV-negative sexually active men who have sex
with men: the EXPLORE study. J Infect Dis. 2004;
190: 2070-2076.
11. Nyitray AG, Carvalho da Silva RJ, Baggio ML, Lu
B, Smith D. et al: Age-specific prevalence of and risk
factors for anal human papillomavirus (HPV) among
men who have sex with women and men who have
sex with men: the HPV in men (HIM) study. J Infect
Dis. 2011; 203: 49–57.
12. Nyitray AG, Carvalho da Silva RJ, Baggio ML, Lu
B, Smith D. et al: The prevalence of genital HPV
and factors associated with oncogenic HPV among
men having sex with men and men having sex with
Przegląd Lekarski 2015 / 72 / 11
women and men: the HIM study. Sex Transm Dis.
2011; 38: 932–940.
13. Revzina NV, Diclemente RJ: Prevalence and incidence of human papillomavirus infection in women
in the USA: a systematic review. Int. J STD AIDS
2005; 16: 528-537.
14. Castellsague X, Bosch FX, Muñoz N, Meijer CJ,
Shah KV. et al: Male circumcision, penile hupan
papillomavirus infection and cervical cancer in female
partners. N Engl J Med. 2002; 346: 1105-1112.
15. Carter JJ, Koutsky LA, Hughes JP, Lee SK,
Kuypers J. et al: Comparison of human papillomavirus types 16, 18 and 6 capsid antibody responses
following incident infection. J Infect Dis. 2000; 181:
1911-1919.
16. Stone KM, Karem KL, Sternberg MR, McQuillan
GM, Poon AD. et al: Seroprevalence of human
papillomavirus type 16 infection in the United States.
J Infect Dis. 2002; 186: 1396-1402.
17. Krebs HB, Helmkamp BF: Does the treatment of
genital condylomata in men decrease the treatment
failure rate of cervical dysplasia in the female sexual
partner? Obstet Gynecol. 1990; 76: 660-663.
18. Krebs HP, Helmkamp BF: Treatment failure of
genital condylomata acuminata in women: role of
the male sexual parnter. Am J Obstet Gynecol. 1991;
165: 337-340.
615