ogólne zasady komunikowania się z dziećmi

OGÓLNE ZASADY KOMUNIKOWANIA SIĘ
Z DZIEĆMI
Mów do dziecka patrząc mu w oczy,
Przykucnij do poziomu dziecka - skieruj twarz
w jego stronę,
Słuchaj uwaŜnie tego, co ma do powiedzenia
– odłóŜ gazetę, przycisz radio, potwierdzaj, Ŝe
słuchasz,
Mów o swoich odczuciach, a nie oskarŜaj
dziecka – uŜywaj komunikatu „ja”, a nie „ty”,
Upewniaj się czy zrozumiałeś, co powiedziało
dziecko, poprzez korzystanie z parafrazy –
czyli powtarzaj własnymi słowami, to co
oznajmiła Ci pociecha,
Daj się wypowiedzieć dziecku do końca – nie
przerywaj w pół zdania,
Wykorzystaj magię wieczoru, on sprzyja
rozmowie,
Korzystaj z okazji do rozmów z dzieckiem
(wspólna jazda autem, kolacja, wyjście do
sklepu)
Nie unikaj kontaktu fizycznego, przytulenia,
chwycenia za rękę
DLACZEGO WARTO WYZNACZAĆ
DZIECKU GRANICE?
Dziecko od urodzenia wyposaŜone jest w pewne
predyspozycje, temperament, cechy wyglądu
fizycznego, zdolności. Nie posiada jednak
umiejętności, które pozwolą mu efektywnie i
samodzielnie funkcjonować w społeczeństwie.
Dziecko uczy się tego od nas, dorosłych. Podgląda
nasze zachowania, słucha tego, co mówimy,
reaguje na nasze działania. Właśnie słowa i
działania rodziców są tymi granicami, w których
dziecko uczy się poruszać. Od tego, jaką postawę
przyjmujemy w stosunku do dziecka zaleŜy, jakie
cechy się w nim wykształcą. Zbyt duŜa dominacja
rodzica zakładająca wąskie granice zachowań,
moŜe skutkować uległością i konformizmem
dziecka, lub agresją i oporem. Nadmierna
pobłaŜliwość moŜe prowadzić do niedojrzałości
emocjonalnej i społecznej dziecka, wzmacniać
egoizm i brak poszanowania dla innych osób.
Dziecko pozostawione same sobie, gdy rodzic nie
angaŜuje się wystarczająco w wyznaczanie dziecku
granic powoduje, Ŝe nie ma ono moŜliwości
uczenia się konsekwencji swoich działań, a tym
samym trudno mu być odpowiedzialnym.
Postawa szacunku, akceptacji i miłości w
stosunku do dziecka, z jednoczesnym jasnym i
stanowczym formułowaniem granic jego
zachowania będzie skutkować tym, Ŝe nasze
dziecko będzie mądrym, szczęśliwym i
współpracującym z innymi człowiekiem.
JAK STAWIAĆ DZIECKU GRANICE?
W wyznaczaniu granic dziecku warto kierować
się zasadą „złotego środka”, znaczy to, Ŝe powinno
się opierać na rozsądnych ograniczeniach i mądrej
swobodzie. Granice zbyt wąskie uniemoŜliwiają
dziecku rozwój, nie mogą one testować i poznawać
swoich moŜliwości.
Zbyt szerokie wytyczania granic powoduje, Ŝe
dziecko nie czuje się bezpiecznie, nie moŜe
odczuwać konsekwencji swoich działań, a tym
samym
utrudnia
mu
to
uczenie
się
odpowiedzialności. Granice niestabilne, zaleŜne od
humoru rodzica, równieŜ nie dają mu poczucia
bezpieczeństwa, dziecko Ŝyje w chaosie
oczekiwań.
Dopiero granice zrównowaŜone pozwalają
dokonywać dziecku ograniczonego wyboru,
uczą ponoszenia konsekwencji swoich działań,
współpracy i odpowiedzialności.
Granice, zasady zachowania powinny być
formułowane w sposób jasny, czytelny,
dostosowany do wieku dziecka i rzeczywistości, w
której ono Ŝyje.
Warto, aby były spójne i stałe dla wszystkich
członków rodziny, aby rodzice tworzyli „wspólny
front” oczekiwań. Dziecko powinno wiedzieć,
jakie poniesie konsekwencje za przekraczanie
granic, a takŜe zawsze te konsekwencje ponieść.
Pamiętajmy jednak, aby wyznaczanie granic
dziecku było tylko elementem naszego bycia z
nim. Rozmawiajmy z dzieckiem o jego
przeŜyciach, pytajmy o opinię, dzielmy się
własnym doświadczeniem.
Gdy będziemy mieć głęboka więź z własnym
dzieckiem, będzie nam łatwiej stawiać mu
ograniczenia i granice.