Tabela uwag resortowych - Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki
advertisement
Zestawienie propozycji przekazanych przez resorty do projektu ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług 15.02.2016 r. Lp. 1. Proponowany tekst przepisu Art. 3. Użyte w ustawie określenia oznaczają: 1) państwo członkowskie – państwo członkowskie Unii Europejskiej, państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz państwo, które zawarło ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi umowę regulującą swobodę świadczenia usług; 2) pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP – pracodawca mający siedzibę lub miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim, kierujący tymczasowo pracownika do pracy na Resort Minister Spraw Zagranicznych Uwaga Ponownego rozważenia wymaga definicja państwa członkowskiego. Zgodnie z tym przepisem obejmuje ona państwa członkowie UE i EOG oraz państwa, które zawarły ze Wspólnotą Europejską umowę regulującą swobodę świadczenia usług. W tym zakresie należy wskazać, że wprawdzie przepisy dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług nie wykluczają zastosowania wskazanych w niej warunków zatrudnienia również do pracowników delegowanych przez przedsiębiorców z państw trzecich (zakazane jest wyłącznie traktowanie takich przedsiębiorców w sposób bardziej korzystny niż przedsiębiorców unijnych – art. 1 ust. 4 dyrektywy), jednak nie będzie już możliwe zastosowanie w relacjach z państwem trzecim przykładowo przepisów dotyczących współpracy administracyjnej. Odniesienie Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Nowa redakcja art. 3 pkt 2 projektowanej ustawy. W związku z powyższym wskazane wydaje się ograniczenie definicji państwa członkowskiego do państw członkowskich UE oraz państw, które przyjęły, w drodze umowy z UE, zobowiązanie do implementacji do krajowych porządków prawnych dyrektywy 96/71/WE oraz dyrektywy 2014/67/UE w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE. 1 terytorium Rzeczypospolitej Polskiej: a) w związku z realizacją umowy zawartej przez tego pracodawcę z podmiotem prowadzącym działalność na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, b) do zagranicznego oddziału (filii) tego pracodawcy, c) jako agencja pracy tymczasowej; 3) pracodawca delegujący pracownika z terytorium RP – pracodawca mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, kierujący tymczasowo pracownika do pracy na terytorium innego państwa członkowskiego: a) w związku z realizacją umowy zawartej przez tego pracodawcę z podmiotem prowadzącym działalność na terytorium innego Główny państwa członkowskiego, Inspektor Pracy b) do zagranicznego oddziału (filii) tego pracodawcy, c) jako agencja pracy tymczasowej; 4) pracownik delegowany na Nie wyklucza to zastosowania określonych przepisów ustawy również do pracowników delegowanych z państw trzecich. Wątpliwości interpretacyjne w zakresie delegowania pracowników z terytorium Polski przez pracodawców będących osobami fizycznymi mogą budzić definicje pracodawcy i pracownika, zawarte w pkt 3 i 5. Zgodnie z ich brzmieniem, aby miało miejsce delegowanie z terytorium Polski, pracodawca powinien mieć siedzibę lub miejsce zamieszkania na tym terytorium, a pracownik musi być tymczasowo skierowany do pracy na terytorium innego państwa członkowskiego. Konsekwentnie za delegowanie z terytorium Polski może zostać uznane oddelegowanie przez pracodawcę będącego osobą fizyczną mającego miejsce zamieszkania w Polsce (ale prowadzącego działalność za granicą, albo wcale takiej działalności nie prowadzącego), pracownika, który nie wykonuje pracy w Polsce (w odróżnieniu od definicji z pkt 4, brak jest zastrzeżenia o wykonywaniu przez pracownika pracy w Polsce). Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Nowa redakcja art. 3 pkt 3 i 4 projektowanej ustawy. W pkt 4 została zamieszczona definicja pracownika delegowanego na terytorium RP. Naszym zdaniem uzasadnione byłoby zastąpienie sformułowania „wykonujący pracę” zwrotem „zwyczajowo pracujący” albo „zatrudniony”. W efekcie za pracownika delegowanego na terytorium RP byłby uznawany pracownik zwyczajowo pracujący/zatrudniony w innym państwie Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Nowa redakcja art. 3 pkt 4 projektowanej ustawy. 2 terytorium RP – pracownik wykonujący pracę w innym państwie członkowskim, tymczasowo skierowany do pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez pracodawcę delegującego pracownika na terytorium RP; członkowskim, tymczasowo skierowany do pracy na terytorium RP przez pracodawcę delegującego pracownika na terytorium RP. W naszej ocenie zaproponowana definicja jest bardziej zrozumiała i nawiązuje do definicji pracownika delegowanego zamieszczonej w art. 2 ust. 1 dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług. 5) pracownik delegowany z terytorium RP – pracownik tymczasowo skierowany do pracy na terytorium innego państwa członkowskiego przez pracodawcę delegującego pracownika z terytorium RP; 6) właściwy organ – organ lub podmiot odpowiedzialny na swoim terytorium za informowanie o przepisach dotyczących delegowania pracowników lub współpracę z organami lub podmiotami innych państw członkowskich w zakresie monitorowania przestrzegania tych przepisów. 2. Rozdział II. Warunki zatrudnienia pracowników delegowanych na terytorium RP Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego Z tych samych przyczyn sugerujemy zmodyfikowanie definicji pracownika delegowanego z terytorium RP (zamieszczonej w pkt 5 projektu) poprzez nadanie jej następującego brzmienia: pracownik delegowany z terytorium RP – pracownik zwyczajowo pracujący/zatrudniony na terytorium RP, tymczasowo skierowany do pracy na terytorium innego państwa członkowskiego przez pracodawcę delegującego pracownika z terytorium RP. GIP wycofał uwagę. Proponuje się dodać artykuł w brzmieniu: „1. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy. 2. Spory ze stosunku pracy pracowników delegowanych na Uwaga nieuwzględniona. W stosunku do pracowników delegowanych na terytorium RP polskie przepisy prawa pracy mają zastosowanie tylko w ograniczonym 3 terytorium RP rozpoznają właściwe sądy pracy.”. Ustawa o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług, a w szczególności w części dotyczącej zatrudnienia pracowników delegowanych na terytorium RP stanowi zbiór przepisów szczególnych w odniesieniu do Kodeksu pracy. Przedmiotowa ustawa nie określa, m.in. podstawowych zasad prawa pracy, przepisów o zawarciu umowy o pracę (np. co w sytuacji jeżeli umowa o pracę nie została zawarta na piśmie – określa art. 29 Kodeksu Pracy). zakresie. Natomiast kwestie rozstrzygania sporów dotyczących gwarantowanych uprawnień pracowników delegowanych są uregulowane w Kodeksie postępowania cywilnego. Art. 29 projektowanej ustawy wprowadzający zmiany w art. 11034 Kodeksu postępowania cywilnego. Analogiczne zapisy odsyłające do regulacji ogólnej, jaką w tym przypadku jest Kodeks pracy, znajdują się w innych ustawach szczególnych, np.: Ustawa z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela - art. 91c. 1. W zakresie spraw wynikających ze stosunku pracy, nieuregulowanych przepisami ustawy, mają zastosowanie przepisy Kodeksu pracy. 2. Spory o roszczenia ze stosunku pracy nauczycieli, niezależnie od formy nawiązania stosunku pracy, rozpatrywane są przez sądy pracy. Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych - art. 43. 1. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy. 2. Spory ze stosunku pracy pracowników samorządowych rozpoznają właściwe sądy pracy. 3. Art. 4 ust. 2. Warunki zatrudnienia, o których mowa w ust. 1, dotyczą: 1) norm i wymiaru czasu pracy Minister Spraw Zagranicznych W artykule wymieniono określone w przepisach prawa polskiego warunki zatrudnienia, które mają zastosowanie do pracowników delegowanych na terytorium Polski. Przepis ten stanowi Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 4 ust. 2 pkt 6 projektowanej ustawy. 4 4. oraz okresów odpoczynku dobowego i tygodniowego; 2) wymiaru urlopu wypoczynkowego; 3) minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów; 4) wysokości dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych; 5) bezpieczeństwa i higieny pracy; 6) uprawnień pracowników związanych z rodzicielstwem; 7) zatrudniania młodocianych oraz wykonywania pracy lub innych zajęć zarobkowych przez dziecko; 8) zakazu dyskryminacji w zatrudnieniu; 9) wykonywania pracy zgodnie z przepisami o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Art. 7 ust. 1. Podmiot powierzający wykonanie prac, określonych w art. 5 ust. 2, pracodawcy delegującemu pracownika na terytorium RP, ponosi wobec pracownika delegowanego na terytorium RP solidarną odpowiedzialność z tym pracodawcą za jego implementację art. 3 ust. 1 dyrektywy 96/71/WE, zawierającego wyczerpujący katalog warunków zatrudnienia, w odniesieniu do których państwo przyjmujące stosuje do pracowników delegowanych krajowe normy. Konsekwentnie niedopuszczalne jest, w przypadkach innych niż uzasadnione względami porządku publicznego, poszerzenie lub modyfikacja wspomnianego katalogu. Zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. f dyrektywy 96/71/WE państwo przyjmujące zapewnia pracownikom delegowanym środki ochronne stosowane w odniesieniu do warunków zatrudnienia kobiet ciężarnych lub kobiet tuż po urodzeniu dziecka. Art. 4 ust. 2 projektu nie zawiera odpowiednika tego przepisu. W pkt 6 jest natomiast mowa o uprawnieniach pracowników związanych z rodzicielstwem, które nie są wymienione w dyrektywie i których nie można uznać za równoznaczne ze wspomnianymi wyżej warunkami zatrudnienia kobiet. Minister Spraw Zagranicznych Odpowiedzialność solidarna wykonawcy i podwykonawcy powinna, zgodnie z art. 12 ust. 2 dyrektywy 2014/67/UE, odnosić się do minimalnego wynagrodzenia netto odpowiadającego minimalnym stawkom płacy. W zakresie interpretacji pojęcia minimalnej stawki płacy należy odwołać się do art. 3 ust. 1 lit. c dyrektywy 96/71/WE i interpretującego ten przepis orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE. Zgodnie z nimi pojęcie minimalnych stawek płacy odnosi się również do stawek za nadgodziny. Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 7 ust. 1 i art. 4 ust. 2 pkt 3 i 4 projektowanej ustawy. 5 5. zobowiązania powstałe w trakcie wykonywania tych prac z tytułu zaległego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 3. Zatem odpowiedzialność solidarna, o której mowa w art. 7 ust. 1, powinna odnosić się nie tylko do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 3 projektu, ale również do dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych (art. 4 ust. 2 pkt 4). Minister Spraw Art. 8. W przypadku dochowania Zagranicznych należytej staranności przez podmiot, o którym mowa w art. 7 ust. 1, polegającej na przekazaniu pisemnej informacji pracodawcy delegującemu pracownika na terytorium RP o warunkach zatrudnienia, o których mowa w art. 4 ust. 2, obowiązujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i odebraniu od niego oświadczenia o dopełnieniu obowiązku określonego w art. 16 ust. 2, podmiot ten nie ponosi odpowiedzialności solidarnej. Zgodnie z art. 12 ust. 5 dyrektywy 2014/67/UE Uwaga uwzględniona. państwa członkowskie mogą postanowić, że nie Przepis został przeredagowany. pociąga się do odpowiedzialności wykonawcy, który Art. 8 projektowanej ustawy przyjął na siebie określone w prawie krajowym zobowiązania związane z należytą starannością. Projektodawca skorzystał z tej możliwości, proponując w art. 8 projektu, by wykonawca zwolniony został z odpowiedzialności, jeżeli pisemnie poinformuje podwykonawcę o obowiązkach wynikających z art. 4 ustawy i odbierze oświadczenie o dopełnieniu obowiązku poinformowania Państwowej Inspekcji Pracy (PIP) o delegowaniu. Rozważenia wymaga, czy powyższa regulacja rzeczywiście zapewni realizację celu polegającego na zapobieżeniu omijania przepisów gwarantujących prawo pracowników delegowanych do wynagrodzenia. W przypadku wprowadzenia zasady potwierdzania przez PIP dopełnienia obowiązku informacyjnego, wykonawca mógłby żądać przedstawienia takiego właśnie potwierdzenia, które byłoby bardziej wiarygodne od oświadczenia pracodawcy. Wiceprezes Rządowego Centrum Legislacji W art. 8 projektu przewidziano możliwość zwolnienia podmiotu powierzającego pracodawcy delegującemu pracownika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wykonanie prac Uwaga nieuwzględniona. Kwestia zabezpieczenia interesu polskiego wykonawcy (tj. podmiotu powierzającego wykonanie prac) powinna być przede 6 określonych w art. 5 ust. 2 projektu, tj. prac związanych z robotami budowalnymi, a także naprawą i utrzymaniem obiektu budowlanego, z odpowiedzialności solidarnej z tym pracodawcą za jego zobowiązania wobec delegowanego pracownika powstałe w trakcie wykonywania tych prac z tytułu zaległego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 3 projektu (art. 7 ust. 1 projektu). Przesłanką zwolnienia z odpowiedzialności solidarnej ma być dochowanie należytej staranności przez podmiot powierzający wykonanie wymienionych prac, polegającej na przekazaniu pisemnej informacji pracodawcy delegującemu pracownika o obowiązujących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej warunkach zatrudnienia, o których mowa w art. 4 ust. 2 projektu, i odebraniu od tego pracodawcy oświadczenia o dopełnieniu obowiązku określonego w art. 16 ust. 2 projektu, tj. obowiązku złożenia przez pracodawcę delegującego pracownika Państwowej Inspekcji Pracy, najpóźniej w dniu rozpoczęcia świadczenia usługi, oświadczenia o treści określonej w tym przepisie. W związku z rozwiązaniem proponowanym w art. 8 projektu wskazać należy, że na jego podstawie nie będzie możliwe zwolnienie z odpowiedzialności solidarnej podmiotu powierzającego wykonanie prac w sytuacji, gdy mimo dołożenia należytych starań i przekazaniu delegującemu pracodawcy informacji o warunkach zatrudnienia, o których mowa w art. 4 ust. 2 projektu, oraz gotowości do odebrania od tego pracodawcy oświadczenia o dopełnieniu obowiązku, wszystkim przedmiotem regulacji kontraktu handlowego pomiędzy nim a pracodawcą delegującym pracownika na terytorium RP. Należyta staranność jest elementem przede wszystkim stosunków umownych (art. 355 K.c.). Dodatkowo uwag w tym zakresie nie zgłosił Minister Sprawiedliwości. Art. 8 projektowanej ustawy został przeredagowany. „Odebranie oświadczenia o dopełnieniu obowiązku” zostało zastąpione „odebraniem potwierdzenia złożenia oświadczenia” 7 6. Główny Art. 9. ust. 2. Do zadań Państwowej Inspekcji Inspektor Pracy Pracy należy: 1) udzielanie, na wniosek zainteresowanego, informacji o warunkach zatrudnienia, o których mowa w art. 4 ust. 2 i art. 5; 2) przyjmowanie oświadczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 2; 3) utworzenie, prowadzenie i aktualizacja strony internetowej, o której mowa w art. 13 ust. 1; 4) współpraca z właściwymi organami państw członkowskich polegająca w szczególności na: a) udzielaniu informacji o warunkach zatrudnienia pracowników delegowanych na terytorium RP, b) informowaniu o o którym mowa w art. 16 ust. 2 projektu, nie może ono zostać odebrane z powodu niedopełnienia przez delegującego pracodawcę wymienionego obowiązku. Podmiot powierzający wykonanie prac ponosiłby więc odpowiedzialność za działania delegującego pracodawcy, na które nie ma wpływu. W tym przypadku sytuacja podmiotu powierzającego wykonanie prac wydaje się zaś analogiczna do sytuacji określonej w art. 8 projektu i uzasadniałaby rozszerzenie pojęcia „należytej staranności” określonego w tym przepisie. Ust. 2 pkt 2 nakłada na Państwową Inspekcję Pracy Uwaga wyjaśniona podczas spotkań roboczych obowiązek przyjmowania oświadczenia, o którym MR i GIP. mowa w art. 16 ust. 2 projektu (notyfikacja faktu delegowania do organów krajowych). Jednocześnie art. 16 ust. 4 projektu stanowi, że zgłoszenie faktu delegowania odbywa się za pośrednictwem punktu kontaktowego w rozumieniu przepisów rozdziału 2a ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Na gruncie proponowanych rozwiązań nie jest określony tryb przekazywania danych zawartych w oświadczeniach do Państwowej Inspekcji Pracy i obowiązki naszego Urzędu w tym zakresie. Podkreślić trzeba, że uzyskanie przez nasz Urząd takiego dostępu będzie miało kluczowe znaczenie m.in. przy typowaniu do kontroli podmiotów delegujących pracowników na terytorium RP. Uważamy ponadto, iż to punkt kontaktowy powinien odpowiadać za interfejs, formularz dla użytkowników, bezpieczne przesyłanie informacji, weryfikację użytkowników wraz z zarządzaniem 8 stwierdzonych nieprawidłowościach lub wykroczeniach związanych z delegowaniem pracownika na terytorium RP albo z terytorium RP, c) występowaniu do właściwego organu innego państwa członkowskiego z uzasadnionym wnioskiem o udzielenie informacji dotyczących delegowania pracowników na terytorium RP albo z terytorium RP lub o przeprowadzenie działań kontrolnych, d) udzielaniu odpowiedzi na uzasadnione wnioski właściwych organów innego państwa członkowskiego o dostarczenie informacji dotyczących delegowania pracowników na terytorium RP albo z terytorium RP, a także na przeprowadzeniu działań kontrolnych na wniosek takich organów. loginami i hasłami. Po stronie Państwowej Inspekcji Pracy będzie należało takie dostosowanie swoich systemów, aby pobierać w sposób bezpieczny online dane z zasobów punktu kontaktowego. Powyższe rozwiązanie wiąże się z koniecznością zwiększenia budżetu Państwowej Inspekcji Pracy. W budżecie PIP na 2016 r. nie przewidziano środków na stworzenie ww. programu (systemu, rejestru) ani dostosowania Systemu Elektronicznego Obiegu Dokumentów (SEOD), który jest zaprojektowany przez podmiot zewnętrzny. Ust. 2 pkt 4 litera d) - wskazane jest doprecyzowanie Uwaga uwzględniona. przytoczonego przepisu poprzez dodanie po Przepis został przeredagowany. sformułowaniu: „… na terytorium RP albo z Art. 9 ust. 2 lit. d projektowanej ustawy. terytorium RP” zapisu: „w szczególności ich warunków zatrudnienia, podmiotu delegującego i delegowanych pracowników.” Brak takiego doprecyzowania może oznaczać, że podmiot kontrolowany odmówi udzielenia inspektorowi pracy informacji (dotyczących np. legalności działania pracodawcy, imion i nazwisk oraz numerów PESEL pracowników delegowanych i okresów ich oddelegowania) albo będzie kwestionował legalność ich przekazywania zagranicznemu organowi, powołując się na fakt, że z przepisów prawa nie wynika wprost obowiązek przekazania takich danych. Tymczasem pytania dotyczące wskazanych zagadnień często pojawiają się we wnioskach o informacje kierowanych do Państwowej Inspekcji Pracy. 9 Sugerujemy nadanie regulacji ust. 2 pkt 1 następującego brzmienia: „udzielanie, na wniosek zainteresowanego, informacji o warunkach zatrudnienia, o których mowa w art. 4 ust. 2 z zastrzeżeniem art. 5;” Art. 5 projektu nie określa warunków zatrudnienia pracowników delegowanych sensu stricto, ale dotyczy odstępstw od niektórych z tych warunków. Nieuzasadnione jest zatem wskazywanie art. 5 w koniunkcji z art. 4 ust. 2 projektu. Analogiczna uwaga dotyczy art. 13 ust. 1 pkt 1 projektu („Państwowa Inspekcja Pracy tworzy stronę internetową dostępną również dla osób niepełnosprawnych, zawierającą w szczególności informacje dotyczące warunków zatrudnienia, o których mowa w art. 4 ust. 2 i art. 5”). 7. Art. 10 ust. 2. Elementy, o których mowa w art. 14 ust. 2-4, znajdują odpowiednie zastosowanie przy realizacji współpracy w zakresie określonym w art. 9 ust. 2 pkt 4 lit. d. Główny Inspektor Pracy Doprecyzowania wymaga ust. 2. Czy oznacza to, że na wniosek właściwych organów innego państwa członkowskiego Państwowa Inspekcja Pracy będzie zobligowana do dokonywania ustaleń dotyczących rzeczywistego prowadzenia przez pracodawcę delegującego pracowników z terytorium RP znaczącej działalności w naszym kraju, a także czy pracownik delegowany z terytorium RP tymczasowo wykonuje pracę w innym państwie członkowskim? W tym miejscu pragniemy zwrócić uwagę, że oceny działalności prowadzonej w Polsce przez pracodawcę delegującego pracowników z terytorium naszego kraju, pod kątem możliwości uznania jej za znaczącą, dokonuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych w ramach procedury wydawania Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 9 ust. 2 pkt 1 projektowanej ustawy. Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 13 ust. 1 pkt 1 projektowanej ustawy. Uwaga nieuwzględniona. Współpraca pomiędzy PIP a ZUS jest już uregulowana w Porozumieniu z dnia 5 listopada 2010 r. w sprawie współdziałania organów PiP i ZUS. Zatem ewentualne zmiany treści tego porozumienia wynikające z wejścia w życie projektowanej ustawy powinny być przedmiotem uzgodnień pomiędzy stronami porozumienia. Należy też zauważyć, iż brzmienie przepisu wskazuje, iż wymienione w nim elementy znajdują odpowiednie zastosowanie przy realizacji współpracy w zakresie określonym w art. 9 ust. 2 pkt 4 lit. d. Natomiast art. 12 ust. 2 projektu daje 10 zaświadczeń o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej (A1). Ze względu na prawdopodobieństwo dokonania odmiennej oceny danego przypadku przez organy PIP nieuzasadnione byłoby nakładanie również na nasz Urząd takiego obowiązku. Zgodnie z dotychczasową praktyką informacji na temat prowadzenia przez polski podmiot znaczącej działalności na terytorium RP udziela ZUS na wniosek zagranicznych organów wyznaczonych do współpracy w zakresie wymiany danych dotyczących zabezpieczenia społecznego. możliwość wystąpienia PIP do ZUS z wnioskiem o udzielenie informacji niezbędnych do zamieszczenia w odpowiedzi na wnioski, o których mowa w art. 9 ust. 2 pkt 4 lit. d. Oznacza to, iż zarówno występowanie do właściwego organu innego państwa członkowskiego z wnioskiem o udzielenie informacji dotyczących delegowania pracowników, jak również udzielanie niezbędnych informacji na uzasadnione wnioski w tej sprawie właściwych organów innego państwa członkowskiego dotyczyć może zarówno pracowników delegowanych na terytorium RP jak również z terytorium RP. Zatem mając świadomość jakiego rodzaju informacje są w posiadaniu ZUS, na mocy art. 12 ust. 2 projektu, PIP może wystąpić o ich udzielenie, zaś ZUS zobowiązany jest do ich udostępnienia. 8. Art. 11. 1. Odpowiedź na wnioski, o których mowa w art. 9 ust. 2 pkt 4 lit. d, Państwowa Inspekcja Pracy przekazuje właściwemu organowi innego państwa członkowskiego w terminie 25 dni roboczych od dnia Minister Spraw Zagranicznych Zwracam uwagę, że art. 6 ust. 6 dyrektywy 2014/67/UE, implementowany w art. 11 projektu, określa termin odpowiedzi na wnioski nie tylko państwa członkowskiego, ale również Komisji Europejskiej. Poza odpowiednią zmianą art. 6 (chyba 11?) projektu konieczne wydaje się w związku z tym również uzupełnienie przepisów projektu określających kompetencje PIP w zakresie Uwaga nieuwzględniona. Zgodnie z wyjaśnieniami Komisji Europejskiej przedstawionymi na grupie ekspertów art. implementacji, zamieszczenie Komisji Europejskiej w art. 6 ust. 6 Dyrektywy 2014/67/UE, nie znajduje uzasadnienia. W przyjętym tekście ww. Dyrektywy Komisja Europejska nie ma uprawnień do występowania 11 otrzymania wniosku, chyba że strony uzgodniły krótszy termin. 2. Na umotywowany wniosek właściwego organu innego państwa członkowskiego, wskazujący przyczyny uzasadniające pilną realizację wniosku, dotyczący pracodawcy delegującego pracownika z terytorium RP oraz zawierający prośbę o informacje zawarte w krajowych rejestrach, takich jak rejestr płatników VAT, Państwowa Inspekcja Pracy udziela odpowiedzi niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 2 dni roboczych od dnia otrzymania wniosku. 3. Jeśli udzielenie odpowiedzi na wnioski, o których mowa w ust. 1 i 2, napotyka trudności, Państwowa Inspekcja Pracy niezwłocznie informuje o tym właściwy organ innego państwa członkowskiego, który zwrócił się z takim wnioskiem, w celu znalezienia rozwiązania. współpracy. Główny Inspektor Pracy W związku z wprowadzeniem w ust. 1 i 2 „sztywnych” terminów na przekazanie odpowiedzi na zapytania skierowane do Państwowej Inspekcji Pracy przez właściwe organy innego państwa członkowskiego (terminy te wynoszą odpowiednio: 25 dni roboczych i 2 dni robocze), zwracamy się z wnioskiem o wyłączenie naszego Urzędu z obowiązku stosowania się do przepisów rozdziału 5 „Kontrola działalności gospodarczej przedsiębiorcy” w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, poprzez stosowną zmianę legislacyjną. W wielu przypadkach Państwowa Inspekcja Pracy nie będzie w stanie dotrzymać 25 dniowego terminu na przekazanie informacji. Zakres danych, które nasz Urząd może uzyskać z centralnych rejestrów, jest bardzo ograniczony. Z tego względu, aby zebrać informacje w celu udzielenia odpowiedzi na pytania zawarte we wnioskach z innych państw członkowskich, zwykle konieczne jest przeprowadzenie kontroli u przedsiębiorców delegujących pracowników. Wymóg zawiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli co najmniej na 7 dni przed rozpoczęciem kontroli (art. 79 ust. 4 przywołanej ustawy) znacznie wydłuży czas potrzebny na przygotowanie odpowiedzi na wniosek o informacje. Jednocześnie należy zaznaczyć, że Państwowa Inspekcja Pracy wielokrotnie sygnalizowała negatywny wpływ niektórych obowiązków przewidzianych w rozdziale 5 tej ustawy na do państw członkowskich o informacje, o których mowa w tym ustępie. GIP wycofał uwagę. 12 9. Minister Art. 12 ust. 1. Państwowa Inspekcja Pracy ma Rozwoju prawo występować do: 1) pracodawcy delegującego pracownika z terytorium RP, 2) organu, w szczególności Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, 3) przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm. )) - z wnioskiem o udzielenie informacji niezbędnych do zamieszczenia w odpowiedzi na wnioski, o których mowa w art. 9 ust. 2 pkt 4 lit. d. działalność kontrolną, postulując wprowadzenie zmian legislacyjnych w tym zakresie odnoszących się do Inspekcji Pracy, poprzez wyłączenie stosowania wszystkich bądź niektórych przepisów rozdziału 5 w przypadku prowadzenia kontroli przez inspektorów pracy. Nasz Urząd kilkakrotnie występował z wnioskiem o dokonanie takich zmian (art. uwagi zgłoszone do procedowanego przez Ministerstwo Gospodarki projektu ustawy – Prawo działalności gospodarczej), jednakże nie zostało to zaaprobowane przez Ministra Gospodarki. Przepis wyróżnia „pracodawcę delegującego pracownika z terytorium RP” (pkt 1) oraz „przedsiębiorcę” (pkt 3), inaczej niż w art. 16 i 17, gdzie jest mowa o obowiązkach przedsiębiorcy delegującego pracownika na terytorium RP. Proponuję więc, by w art. 12 ust. 1 pkt 3 doprecyzować, że chodzi o przedsiębiorcę, który nie spełnia warunków definicji pracodawcy. Uwaga nieuwzględniona. Nie ma potrzeby doprecyzowania przepisu. Umiejscowienie pracodawcy delegującego pracownika z terytorium RP oraz przedsiębiorcy (…) w dwóch różnych punktach wskazuje, iż są to kategorie rozłączne. Nie widzimy tu także związku z art. 16 i 17 projektu, które mówią o innym podmiocie (niewymienionym ani w pkt 1 ani 2) i służą innym celom. Ponieważ w świetle art. 9 ust 2 pkt 4 lit d. pytania właściwego organu innego państwa członkowskiego dotyczą delegowania pracowników z terytorium RP a w zakresie definicji pracownika delegowanego z terytorium RP projekt odwołuje się do definicji państwa na terytorium którego jest on skierowany – tym samym nie można wykluczyć, iż pytania mogą dotyczyć przedsiębiorców, którzy w świetle ustawodawstwa takiego państwa mogą zostać 13 uznani za pracodawcę albo pracownika. Art. 12 ust. 1 i 2 oraz art. 22 i 23 projektowanej ustawy. Wiceprezes Rządowego Centrum Legislacji Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Art. 12 ust. 1 pkt 2 projekt posługuje się niedookreślonym pojęciem „organu”, z przykładowym wskazaniem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na określenie jednej z kategorii podmiotów, do których Państwowa Inspekcja Pracy ma prawo występować z wnioskiem o udzielenie informacji niezbędnych do zamieszczenia w odpowiedzi na wnioski, o których mowa w art. 9 ust. 2 pkt 4 lit. d projektu, tj. wnioski właściwych organów innego państwa członkowskiego o dostarczenie informacji dotyczących delegowania pracowników na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo z tego terytorium. Tym samym nie wiadomo, na jakie podmioty – poza Zakładem Ubezpieczeń Społecznych – nakłada się w art. 12 ust. 1 pkt 2 projektu obowiązek udzielania informacji Państwowej Inspekcji Pracy. Wskazane pojęcie wymaga doprecyzowania zarówno z punktu widzenia obowiązku określonego podmiotu udzielania określonych informacji, jak i uprawnienia Państwowej Inspekcji Pracy żądania takich informacji. Przepis nie określa katalogu informacji, które Zakład będzie zobowiązany przekazać do PIP. Pojęcie informacji, niezbędnych do zamieszczenia w odpowiedzi PIP na wnioski właściwych organów innego państwa członkowskiego o dostarczenie informacji dotyczących delegowania pracowników Uwaga nieuwzględniona. W związku z faktem, iż nie ma zamkniętego katalogu pytań właściwych organów z innych państw członkowskich, nie jest możliwe dookreślenie zakresu potrzebnych informacji. W konsekwencji także organów na terenie RP posiadających taką informację. Z zapisu artykułu 9 ust. 2 lit. d projektu wynika jednak, iż prawo zwrócenia się z wnioskiem o informację oraz obowiązek jej udzielenia dotyczy wyłącznie delegowania pracowników. Biorąc pod uwagę powyższe niecelowe byłoby zatem stworzenie zamkniętego katalogu organów. Przykładem innego organu będzie Urząd Skarbowy – projekt uzupełniono o wskazanie urzędów skarbowych jako organów, do których PIP może wystąpić o udzielenie informacji. Art. 12 ust. 2 projektowanej ustawy. Uwagi nieuwzględnione. Co do zakresu informacji, które ZUS będzie zobowiązany przekazać PIP – por. odniesienie do uwagi RCL oraz uwagi GIP do art. 10 ust. 2 projektowanej ustawy. Ponadto PIP nie jest właściwy do oceny, który 14 na terytorium RP albo z terytorium RP stanowi kategorię otwartą, mogącą obejmować dane, dla których kompetentne są różne terenowe jednostki organizacyjne Zakładu. Informacje dotyczące delegowania, w tym dane na temat wydanych zaświadczeń o ustaleniu ustawodawstwa właściwego (A1) lub miejsca prowadzenia znaczącej części działalności przez podmiot z siedzibą w Polsce są gromadzone i dostępne w oddziałach Zakładu właściwych ze względu na siedzibę płatnika. W związku z powyższym, należałoby rozważyć wprowadzenie zapisu wskazującego, iż wnioski PIP kierowane do Zakładu w zakresie ustawodawstwa właściwego powinny być kierowane do oddziałów Zakładu, właściwych ze względu na siedzibę płatnika składek. organ ZUS może być właściwy (lub częściowo właściwy) w indywidualnej sprawie. O właściwości konkretnej jednostki terenowej ZUS powinna zadecydować centrala ZUS. Może to być jeden oddział wskazany przez ZUS. GIP podziela ten pogląd. Dodatkowo sprecyzowano art. 9 ust. 2 pkt 4 lit. d projektowanej ustawy. Projekt nie określa zakresu danych identyfikacyjnych podmiotu, którego dotyczy wniosek o udzielenie informacji. Brak tych danych uniemożliwi prawidłową identyfikację tego podmiotu przez Zakład. Należy też zwrócić uwagę na to, że w obowiązującym stanie prawym przekazywanie przez Zakład danych z konta ubezpieczonego lub konta płatnika uzależnione jest od spełnienia warunków formalnych, określonych w art. 50 ust. 7 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 121, z późn. zm.). W projekcie powinno zatem znaleźć się uregulowanie wskazujące, że wniosek PIP do Zakładu powinien zawierać dane identyfikacyjne ubezpieczonego lub płatnika, Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 12 ust. 3 projektowanej ustawy. . 15 o których mowa w wyżej wskazanym przepisie powołanej ustawy. 10. Art. 12 ust. 2. Podmioty, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, mają obowiązek udzielenia informacji w terminie 5 dni roboczych od otrzymania wniosku Państwowej Inspekcji Pracy. Minister Rozwoju 11. Art. 12 ust. 3. Organ, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, ma obowiązek udzielenia informacji w terminie 10 dni roboczych od otrzymania Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych W przepisie przewidziano termin 5 dni roboczych na udzielenie przez pracodawcę lub przedsiębiorcę informacji niezbędnych do odpowiedzi na wnioski właściwych organów innych państw członkowskich. Termin ten jest o połowę krótszy niż termin wskazany w ust. 3 na udzielenie informacji przez organ (art. ZUS), który dodatkowo może wydłużyć ten czas z uwagi na konieczność przeprowadzenia postępowania kontrolnego. W uzasadnieniu brak jest wyjaśnienia, z czego wynika aż taka odmienność terminów. Co prawda przedsiębiorca powinien co do zasady mieć bieżący dostęp do danych dotyczących własnej działalności, a zatem także i możliwość sprawnego przekazania informacji właściwemu organowi, ale zwłaszcza w przypadku małych przedsiębiorstw (w tym osób prowadzących działalność na własny rachunek) przygotowanie informacji dla Państwowej Inspekcji Pracy może wiązać się z dodatkowym nakładem pracy. Należy więc dążyć do ujednolicenia zaproponowanych terminów, a w przypadku gdyby okazało się to niemożliwe – do wydłużenia terminu dla pracodawcy lub przedsiębiorcy przynajmniej do 7 dni. Należałoby rozważyć wydłużenie terminu na udzielenie informacji przez Zakład z 10 do – co najmniej – 15 dni roboczych od dnia otrzymania wniosku PIP w kontekście przyznania jej 25 – dniowego terminu na udzielenie odpowiedzi, o Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 12 ust. 4 projektowanej ustawy. Uwaga nieuwzględniona w zakresie wydłużenia terminu. Ze względu na konieczność dotrzymania terminu z dyrektywy 2014/67/UE niezasadne jest dalsze wydłużenie terminu. Natomiast w 16 wniosku Państwowej Inspekcji Pracy, chyba że udzielenie informacji przez ten organ wymaga przeprowadzenia uprzedniego postępowania kontrolnego. O przyczynach opóźnienia organ informuje niezwłocznie Państwową Inspekcję Pracy. którym mowa w art. 11 ust. 1 projektu. Wnioski o udostępnienie informacji przez Zakład w trybie art. 12 ust. 1 pkt 2 projektu dotyczyć mogą danych, które nie znajdują się w posiadaniu Zakładu. Dotyczy to spraw z zakresu ustawodawstwa właściwego, które nie są gromadzone w systemach informatycznych Zakładu. W związku z tym, udzielenie odpowiedzi na pytania dotyczące potwierdzonych zaświadczeń A1 lub prowadzenia przez płatnika znacznej części działalności w Polsce wymaga przeglądu zgromadzonej dokumentacji na poziomie oddziałów Zakładu. Jest to zadanie pracochłonne i czasochłonne, zwłaszcza z uwagi na znaczną liczbę potwierdzanych przez Zakład zaświadczeń A1. Wskazują na to również dotychczasowe doświadczenia w zakresie udostępniania informacji zagranicznym instytucjom ubezpieczeniowym na podstawie przepisów rozporządzenia (WE) nr 883/2004, rozporządzenia nr 987/2009 dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz Decyzji A1 z dnia 12 czerwca 2009 r. w sprawie ustanowienia procedury dialogu i koncyliacji w zakresie ważności dokumentów, określenia ustawodawstwa właściwego oraz udzielania świadczeń na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004. W zakresie terminu określonego w art. 12 ust. 3 projektu, Zakład dostrzega również zagrożenie dla jego dotrzymania w związku z ograniczeniami w zakresie limitu czasu prowadzenia kontroli, o których stanowi ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o przypadkach, w których zaistnieje konieczność przeprowadzenia kontroli lub postępowania wyjaśniającego i nie ma możliwości udzielenia informacji w terminie 10 dni roboczych, przepis zastrzega, iż termin ten może zostać niedochowany. W zakresie postępowania wyjaśniającego, przepis został przeredagowany. Art. 12 ust. 5 projektowanej ustawy. 17 swobodzie działalności gospodarczej. Z praktyki Zakładu wynika, że wnioski właściwych organów innego państwa członkowskiego zawierają prośbę o dostarczenie informacji dotyczących delegowania pracowników, które każdorazowo wymagają przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego lub kontroli płatnika składek. Zakład przeprowadza kontrole zgodnie z przepisami rozdziału 10 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 92a powołanej ustawy, do kontroli płatnika składek będącego przedsiębiorcą stosuje się przepisy rozdziału 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 79 ust. 4 tejże ustawy, kontrolę wszczyna się nie wcześniej niż po upływie 7 dni i nie później niż przed upływem 30 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli. Jeżeli kontrola nie zostanie wszczęta w terminie 30 dni od dnia doręczenia zawiadomienia, wszczęcie kontroli wymaga ponownego zawiadomienia. Oznacza to, że termin 10 dni na udzielenie informacji PIP, określony w art. 12 ust. 3 projektu, jest terminem niemożliwym do zachowania, ponieważ z mocy powołanych wyżej przepisów warunki przeprowadzania kontroli, w tym konieczność zawiadomienia przedsiębiorcy o planowej kontroli oraz konieczność dochowania terminu na wszczęcie kontroli 7 dni od daty doręczenia zawiadomienia, wliczając czas na zarządzenie kontroli oraz czas przeprowadzania kontroli przekracza okres 10 dni. W projektowanym przepisie zastrzeżono, że czas na udzielenie 18 12. Minister Art. 13. 1. Państwowa Inspekcja Pracy Cyfryzacji tworzy stronę internetową dostępną również dla osób niepełnosprawnych, zawierającą w szczególności informacje dotyczące: 1) warunków zatrudnienia, o których mowa w art. 4 ust. 2 i art. 5; 2) wymogów administracyjnych i środków kontrolnych, stosowanych wobec pracodawcy delegującego pracownika na terytorium RP, o których mowa w rozdziale V; 3) odpowiedzialności solidarnej, o której mowa w rozdziale III; 4) procedury składania skarg i dochodzenia roszczeń ze stosunku pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez pracowników delegowanych na odpowiedzi może być wydłużony, jeżeli do udzielenia informacji wymagane jest przeprowadzenie kontroli. W związku z tym, że w praktyce właściwie każde zapytanie generuje potrzebę przeprowadzenia kontroli, a zachowanie przy tym 10-dniowego terminu jest właściwie niemożliwe, przepis art. 12 ust. 3 projektu pozostawałby w omawianym zakresie przepisem martwym. Proponuje się skreślić fragment „dostępną również dla osób niepełnosprawnych”. Należy bowiem wskazać, że Państwowa Inspekcja Pracy, zwana dalej „PIP”, zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2015 r. poz. 640), jest organem powołanym do „sprawowania nadzoru i kontroli przestrzegania prawa pracy”. Tym samym do PIP będzie miała zastosowanie ustawa z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2014 r. poz. 1114, z późn. zm.), zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Mając powyższe na uwadze PIP zobligowana jest również do stosowania § 19 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie Krajowych Ram Interoperacyjności, minimalnych wymagań dla rejestrów publicznych i wymiany informacji w postaci elektronicznej oraz minimalnych wymagań dla systemów teleinformatycznych (Dz. U. poz. 526, z późn. zm.), zgodnie z którym w systemie teleinformatycznym podmiotu realizującego zadania publiczne służące prezentacji zasobów informacji Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 13 projektowanej ustawy. 19 terytorium RP; 5) danych kontaktowych do osoby odpowiedzialnej w Państwowej Inspekcji Pracy za udzielanie informacji, o których mowa w art. 9 ust. 2 pkt 1; 6) organów odpowiedzialnych za udzielanie informacji na temat prawa krajowego i praktyki krajowej, które mają zastosowanie do pracowników delegowanych na terytorium RP oraz pracodawców delegujących pracowników na terytorium RP, w zakresie ich praw i obowiązków. 2. Informacje, o których mowa w ust. 1, mogą być zawarte w odesłaniach do odpowiednich stron internetowych. 3. Strona, o której mowa w ust. 1, jest prowadzona i aktualizowana w języku polskim oraz w co najmniej jednym innym języku oficjalnym Unii Europejskiej. należy zapewnić spełnienie przez ten system wymagań Web Content Accessibility Guidelines (WCAG 2.0), z uwzględnieniem poziomu AA, określonych w załączniku nr 4 do rozporządzenia. Główny Inspektor Pracy W myśl art. 13 w związku z art. 9 ust 2 pkt. 3 projektu, Państwowa Inspekcja Pracy ma utworzyć, prowadzić i aktualizować stronę internetową dostępną również dla osób niepełnosprawnych, zwierającą określony katalog informacji. W piśmie z dnia 25 lipca 2014 r., znak; GNL-435-072-15-1/14, wskazaliśmy, że Państwa Inspekcja Pracy nie jest w stanie realizować wszystkich zadań w zakresie dostępu do informacji oraz że najbardziej odpowiednie do tej funkcji jest Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. Ze swej strony zadeklarowaliśmy gotowość opracowania materiałów dotyczących stricte działalności Państwowej Inspekcji Pracy (art. procedura składania skarg), do zamieszczenia na krajowej stronie internetowej. Na naszej stronie internetowej chcieliśmy umieścić link do strony krajowej poświęconej problematyce delegowania. Nadal podtrzymujemy opinię wyrażoną w stanowisku z dnia 25 lipca 2014 r., znak; GNL-435-072-15-1/14, że nie widzimy również możliwości sfinansowania tych zadań ze środków budżetu Państwowej Inspekcji Pracy. Nasze wstępne ustalenia wskazują, że utworzenie, prowadzenie i aktualizowanie strony internetowej w języku polskim i w co najmniej jednym innym języku oficjalnym Unii Europejskiej wiązać się będzie ze znacznymi kosztami, na które składają się: Uwaga uwzględniona. Art. 13 ust. 1 i art. 9 ust. 2 pkt 3 projektowanej ustawy. 20 - utworzenie projektu strony internetowej, - wykupienie oddzielnej domeny i jej utrzymanie, - aktualizacja treści i stałego dozoru nad funkcjonującą już stroną przez podmiot zewnętrzny. Konieczne będzie także zwiększenie liczby etatów Państwowej Inspekcji Pracy dla osób merytorycznie odpowiedzialnych za funkcjonowanie ww. strony internetowej. Pod uwagę trzeba również wziąć dodatkowe koszty tłumaczenia dokumentów na jeden z języków oficjalnych Unii Europejskiej. 13. Art. 14. 1. Państwowa Inspekcja Pracy kontroluje prawidłowość delegowania pracowników na terytorium RP, gdy zaistnieją wątpliwości, czy dany pracownik może zostać uznany za pracownika delegowanego na terytorium RP. 2. Kontrola, o której mowa w ust. Wiceprezes Rządowego Centrum Legislacji Ponadto, zdaniem naszego Urzędu celowe jest uzupełnienie art. 13 ust. 1 pkt 6 projektu poprzez dodanie po słowie „organów” sformułowania „lub podmiotów”. Informacji na temat prawa krajowego i praktyki krajowej, które mają zastosowanie do pracowników delegowanych na terytorium RP oraz pracodawców delegujących pracowników na terytorium RP w zakresie ich praw i obowiązków, mogą bowiem udzielać osoby, jednostki lub komórki, które nie mają statusu organu. Zastrzeżenia budzą uregulowania zawarte w ust. 3 i 4 projektu, definiujące znaczenie miejsca rzeczywistego prowadzenia przez pracodawcę delegującego pracownika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znaczącej działalności na terytorium innego państwa członkowskiego oraz tymczasowego charakteru wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez delegowanego na to terytorium pracownika, ustalanych przez Państwową Inspekcję Pracy w razie zaistnienia wątpliwości, czy dany GIP wycofał uwagę. Uwaga nieuwzględniona. Doprecyzowanie przykładowych elementów nie jest możliwe ze względu na fakt, iż delegowanie pracowników w ramach świadczenia usług obejmuje w praktyce wiele różnorodnych przypadków. Zastosowanie przykładowych kryteriów, jakie mają być wzięte pod uwagę przy kontroli oraz pojęć niedookreślonych charakteryzujących te kryteria umożliwi PIP dostosowanie kontroli do okoliczności konkretnego przypadku. 21 1, dotyczy w szczególności ustalenia: 1) czy pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP rzeczywiście prowadzi znaczącą działalność na terytorium innego państwa członkowskiego, oraz 2) czy pracownik delegowany na terytorium RP wykonuje swoją pracę na tym terytorium tylko tymczasowo. 3. W celu ustalenia miejsca rzeczywistego prowadzenia znaczącej działalności, innej niż działalność zarządcza lub administracyjna o charakterze wyłącznie wewnętrznym, przez pracodawcę delegującego pracownika na terytorium RP, Państwowa Inspekcja Pracy dokonuje – biorąc pod uwagę szeroki przedział czasowy – oceny wszystkich uznanych za niezbędne elementów faktycznych cechujących taką działalność prowadzoną przez tego pracodawcę w państwie członkowskim siedziby lub miejsca zamieszkania i, w razie konieczności, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Do pracownik może być uznany za pracownika delegowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ust. 1 i 2). Należy zauważyć, że w obu przypadkach kryteria, jakie mają być brane pod uwagę przy ocenie danej sytuacji, wskazane są przykładowo, a przy ocenie należy uwzględnić szeroko wszystkie uznane za niezbędne elementy faktyczne cechujące odpowiednio daną działalność prowadzoną przez pracodawcę delegującego pracownika albo cechujące pracę wykonywaną tymczasowo przez delegowanego pracownika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i sytuację tego pracownika (ust. 3 i 4 projektu). Projekt ustawy stanowi implementację dyrektywy 2014/67/UE w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE, a dalsze doprecyzowanie byłoby niezgodne z wolą prawodawcy UE. Dodatkowo niektóre wskazane przykładowo w projekcie kryteria mają charakter nieostry. Uwaga ta dotyczy pojęć „szeroki przedział czasowy” (wprowadzenie do wyliczenia w ust. 3) oraz „znacząca działalność gospodarcza” prowadzona przez przedsiębiorcę (ust. 3 pkt 4). W związku z powyższym stwierdzić należy, że projektowane regulacje – wbrew wymogowi określoności – nie określają w sposób niebudzący wątpliwości przesłanek warunkujących uznanie danej sytuacji za delegowanie pracownika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu projektowanej ustawy. Kwestia rozumienia pojęcia „szeroki przedział czasowy” została wyjaśniona w uzasadnieniu. W odniesieniu do pojęcia „znaczącej działalności” warto wskazać, iż pojęcie „znaczącej działalności” występuje również w innych aktach prawa UE (art. art. 14 ust. 2 rozporządzenia 987/2009). W systemie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego Komisja Administracyjna art. Zabezpieczenia Społecznego jest uprawniona do wykładni przepisów o koordynacji (w systemie objętym zakresem dyrektyw 96/71/WE oaz 2014/67/UE nie ma odpowiednika takiego organu). Tak jak wskazano powyżej, dalsze doprecyzowanie byłoby niezgodne z wolą prawodawcy UE. 22 elementów tych mogą należeć w szczególności: 1) miejsce, w którym przedsiębiorca ma zarejestrowaną działalność, prowadzi obsługę administracyjną, korzysta z pomieszczeń biurowych, płaci podatki i składki na ubezpieczenia społeczne oraz – tam, gdzie jest to wymagane – w którym, zgodnie z prawem krajowym siedziby przedsiębiorcy, posiada stosowny dokument uprawniający do prowadzenia działalności danego rodzaju lub jest zarejestrowany w izbach handlowych lub organizacjach branżowych; 2) miejsce, w którym prowadzi się nabór pracowników delegowanych i z którego są oni delegowani; 3) prawo właściwe dla umów zawieranych przez pracodawcę delegującego pracownika na terytorium RP ze swoimi pracownikami oraz prawo właściwe dla umów zawieranych z klientami tego pracodawcy; 4) miejsce, w którym przedsiębiorca prowadzi Niezależnie od powyższego, należy zauważyć, że w: 1) ust. 3 pkt 5, który przewiduje, że przy ustalaniu prowadzenia znaczącej działalności na terytorium innego państwa członkowskiego przez pracodawcę delegującego pracownika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może być stosowane w odniesieniu do pracodawcy (przedsiębiorcy) kryterium liczby wykonanych umów lub wielkości obrotu uzyskanego w państwie członkowskim siedziby przedsiębiorcy, jest niejasne jak należy rozumieć wymóg uwzględnienia „szczególnej sytuacji przedsiębiorców” (a więc całej grupy podmiotów, których dotyczy to kryterium), w tym małych i średnich przedsiębiorców oraz nowopowstałych przedsiębiorców; Szczególna sytuacja MŚP i nowopowstałych – szczególną sytuację tych przedsiębiorców uwzględnia się przy badaniu obrotu – w przypadku podpisania umowy o dużej wartości na świadczenie usług w innym państwie członkowskim obrót takiego przedsiębiorcy będzie osiągany na terytorium tego państwa członkowskiego, co niekoniecznie musi świadczyć o nieprawidłowości. 2) ust. 4, zawierającym kryteria stosowane przy ustalaniu tymczasowego charakteru wykonywania pracy przez pracownika delegowanego na terytorium Rzeczypospolitej: a) w pkt 5, który przewiduje możliwość stosowania kryterium „charakteru działalności”, jest niejasne, o czyjej działalności jest mowa w tym przepisie (delegującego pracodawcy czy delegowanego pracownika ?), Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 14 ust. 4 pkt 5 projektowanej ustawy. b) w pkt 6, w odniesieniu do kryterium zapewnienia pracownikowi delegowanemu transportu, zakwaterowania, wyżywienia lub zwrotu kosztów, budzi wątpliwości, jaki „sposób” zapewnienia pracownikowi wymienionych świadczeń oraz jaka „metoda” stosowana przy zwrocie ich kosztów, o W przypadku, gdy pracodawca w jakikolwiek sposób uczestniczy w pokrywaniu kosztów transportu/zakwaterowania i wyżywienia może to wpływać na ocenę tymczasowości tego oddelegowania. 23 znaczącą działalność gospodarczą oraz w którym zatrudnia personel administracyjny; 5) liczbę wykonanych umów lub wielkość obrotu uzyskanego w państwie członkowskim siedziby przedsiębiorcy, z uwzględnieniem szczególnej sytuacji przedsiębiorców, w tym małych i średnich przedsiębiorców w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej oraz nowopowstałych przedsiębiorców. 4. W celu ustalenia, czy pracownik delegowany na terytorium RP wykonuje swoją pracę na tym terytorium tylko tymczasowo, Państwowa Inspekcja Pracy dokonuje oceny wszystkich uznanych za niezbędne elementów faktycznych cechujących taką pracę i sytuację danego pracownika. Do elementów tych mogą należeć w szczególności: 1) wykonywanie pracy przez ograniczony okres na terytorium Główny Inspektor Pracy których mowa w tym przepisie, mają potwierdzać tymczasowe wykonywanie przez pracownika pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z ust. 3 wynika że, w celu ustalenia miejsca rzeczywistego prowadzenia znaczącej działalności, innej niż działalność zarządcza lub administracyjna o charakterze wyłącznie wewnętrznym, przez pracodawcę delegującego pracownika na terytorium RP, Państwowa Inspekcja Pracy dokonuje – biorąc pod uwagę szeroki przedział czasowy – oceny wszystkich uznanych za niezbędne elementów faktycznych cechujących taką działalność prowadzoną przez tego pracodawcę w państwie członkowskim siedziby lub miejsca zamieszkania i w razie konieczności na terytorium RP. Do elementów tych może należeć w szczególności: miejsce, w którym przedsiębiorca prowadzi znaczącą działalność gospodarczą (vide ust. 3 pkt 4 projektu). Z ust. 3 projektu w aktualnym brzmieniu wynika, że aby ustalić dany fakt (tj. miejsce rzeczywistego prowadzenia znaczącej działalności), ten sam fakt należy wziąć pod uwagę. Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany, w celu uzyskania jego większej czytelności. Art. 14 projektowanej ustawy. 24 Rzeczypospolitej Polskiej; 2) data rozpoczęcia delegowania; 3) delegowanie pracownika do innego państwa członkowskiego niż państwo, w którym lub z którego ten pracownik zwyczajowo wykonuje swoją pracę zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz. Urz. UE L 177 z 04.07.2008, str. 6) lub z Konwencją o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartą do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 roku (Dz. Urz. UE C 169 z 08.07.2005, str. 10); 4) powrót pracownika do państwa członkowskiego, z którego został delegowany, lub przewidywanie, że ponownie podejmie on pracę w tym państwie po zakończeniu wykonywania pracy lub usług, do wykonania których został delegowany; 5) charakter działalności; 6) zapewnienie pracownikowi delegowanemu na terytorium RP Poza tym wskazujemy na nieprecyzyjne sformułowanie: „szeroki przedział czasowy” w ust. 3, którego stosowanie w praktyce będzie się wiązać z trudnościami interpretacyjnymi. Jednym z elementów służących do ustalenia miejsca rzeczywistego prowadzenia znaczącej działalności innej niż działalność zarządcza lub administracyjna, przez pracodawcę delegującego pracownika na terytorium RP ma być wielkość obrotu uzyskanego w państwie członkowskim siedziby przedsiębiorcy, z uwzględnieniem szczególnej sytuacji przedsiębiorców, w tym małych i średnich przedsiębiorców w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej oraz nowopowstałych przedsiębiorców (art. 14 ust. 3 pkt 5 projektu). Z ust. 1 i 2 wynika, że to Państwowa Inspekcja Pracy ma prowadzić kontrolę w zakresie rzeczywistego prowadzenia przez pracodawcę delegującego pracownika do pracy w RP znaczącej działalności na terytorium innego państwa członkowskiego. Por. odniesienie do uwagi RCL. W tym miejscu należy zaznaczyć, że nasz Urząd ma możliwość dokonania ustaleń dotyczących wielkości obrotu uzyskanego w państwie członkowskim, w którym znajduje się siedziba zagranicznego pracodawcy delegującego pracowników do Polski, jedynie poprzez skierowanie wniosku o udzielenie takiej informacji do zagranicznego organu Obrót – w tym zakresie inspekcja może opierać się na informacjach otrzymanych z innych państw członkowskich. Należy mieć także na uwadze, że wymienione elementy mają charakter przykładowy i nie zawsze muszą być brane pod uwagę przy ocenie miejsca rzeczywistego prowadzenia znacznej 25 transportu, zakwaterowania, wyżywienia lub zwrot kosztów, a w przypadku ich zapewnienia lub zwrotu kosztów – sposób, w jaki jest to zapewniane, lub metoda, jaka jest stosowana przy zwrocie kosztów; 7) wykonywanie pracy w poprzednich okresach na danym stanowisku przez tego samego lub innego pracownika. 5. Brak spełnienia jednego albo większej liczby elementów faktycznych określonych w ust. 3 i 4 nie oznacza, że dana sytuacja nie stanowi delegowania. Ocenę tych elementów dostosowuje się do każdego konkretnego przypadku oraz uwzględnia się specyfikę danej sytuacji. właściwego. Jeżeli organ zagraniczny nie udzieli powyższej informacji – najprawdopodobniej nie będziemy w stanie dokonać ustaleń w tym zakresie. działalności. Ponadto, wskazane jest aby Państwowa Inspekcja Pracy – na wzór instytucji z zakresu ubezpieczenia społecznego – otrzymała wskazówki lub wytyczne definiujące prowadzenie przez zagranicznego pracodawcę znaczącej działalności na terytorium innego państwa członkowskiego. Z ust. 1 i 2 projektu wynika, że Państwowa Inspekcja Pracy ma badać, czy praca pracownika delegowanego na terytorium RP ma w naszym kraju tymczasowy charakter. Jednym z elementów służących do ustalenia, czy pracownik delegowany na terytorium RP wykonuje swoją pracę w naszym kraju tylko tymczasowo jest charakter działalności (por. ust. 4 ppkt 5 projektu). Powyższy zapis wymaga doprecyzowania. Nie wiadomo bowiem jak należy go rozumieć i do czyjej działalności on się odnosi (czy chodzi w nim o działalność przedsiębiorcy delegującego, czy o pracę wykonywaną przez pracownika). Innym elementem świadczącym o „tymczasowości” pracy na terytorium RP jest wykonywanie jej przez ograniczony okres na terytorium naszego kraju (ust. 4 pkt 1). Nie jest dla nas oczywiste, kiedy inspektor pracy będzie mógł uznać, że praca na terytorium RP jest wykonywana przez ograniczony okres. Mając na uwadze regulację ust. 4 pkt 4 projektu, mamy wątpliwości czy inspektor pracy będzie w GIP wycofał uwagę. 26 stanie ustalić, że pracownik powrócił do państwa członkowskiego, z którego został oddelegowany, lub przewidzieć, że pracownik ponownie podejmie pracę w państwie, z którego został oddelegowany po zakończeniu wykonywania pracy lub usług, do wykonania których został delegowany. Z ust. 4 pkt 6 projektu powinno jednoznacznie wynikać, że chodzi w nim o zwrot kosztów transportu na terytorium RP, zakwaterowania w naszym kraju i wyżywienia (w przywołanym przepisie jest mowa jedynie o zwrocie kosztów). GIP wycofał uwagę. Niejasny jest też ust. 4 pkt 7 dotyczący wykonywania pracy w poprzednich okresach na danym stanowisku przez tego samego lub innego pracownika. Z treści tego przepisu nie wynika, czy ustaleń należy dokonywać biorąc pod uwagę tylko okres realizacji danego kontraktu, czy też wszystkie okresy wykonywania pracy na rzecz zagranicznego pracodawcy przez pracowników delegowanych w ramach świadczenia usług dla konkretnego polskiego kontrahenta. GIP wycofał uwagę. Podkreślenia wymaga fakt, że z projektu nie wynika, Uwaga uwzględniona. iż Państwowa Inspekcja Pracy sprawuje kontrolę Art. 15 projektowanej ustawy. zapewnienia pracownikom delegowanym na terytorium RP warunków zatrudnienia, o których mowa w art. 4 ust. 2 projektu. Z kolei z art. 14 ust. 1 projektu można wywnioskować, że nasz Urząd kontroluje jedynie prawidłowość delegowania 27 14. Art. 15. Przeprowadzane przez Państwową Inspekcję Pracy Główny Inspektor Pracy pracowników na terytorium RP, gdy zaistnieją wątpliwości, czy dany pracownik może zostać uznany za pracownika delegowanego na terytorium RP. Przy takim brzmieniu regulacji prawnych można dojść do wniosku, że pracownik delegowany na terytorium RP powinien dochodzić roszczeń, art. do polskiego wynagrodzenia minimalnego czy dodatku za pracę w godzinach nadliczbowych, jedynie w postępowaniu przed sądem pracy, a kierowanie skargi w tych sprawach do PIP jest bezprzedmiotowe. Wnosimy zatem o stosowne uzupełnienie przepisów projektu ustawy, mając na uwadze fakt, że ma to być akt prawny kompleksowo regulujący ochronę pracowników delegowanych na terytorium RP, a w myśl art. 7 ust. 1 dyrektywy 2014/67/UE za kontrolę warunków zatrudnienia obowiązujących zgodnie z dyrektywą 96/71/WE odpowiadają organy przyjmującego państwa członkowskiego we współpracy, w stosownych przypadkach, z organami państwa członkowskiego prowadzenia działalności. Ponadto konieczne jest uprawnienie inspektorów pracy do wydawania decyzji i kierowania wystąpień do pracodawców i przedsiębiorców zagranicznych. Będzie to służyć wyeliminowaniu wątpliwości odnośnie do uprawnień organów PIP do kierowania takich środków prawnych do podmiotów zagranicznych, które delegują pracowników do pracy na terytorium RP. Naszym zdaniem dobrze byłoby doprecyzować, co pod tym pojęciem należy rozumieć. Sugerujemy, aby po słowie „(…) nieproporcjonalne” dodać Uwaga uwzględniona poprzez uzupełnienie treści uzasadnienia do projektu ustawy. 28 15. kontrole pracodawców delegujących pracowników na terytorium RP nie mogą mieć charakteru dyskryminującego ani nie mogą być nieproporcjonalne. Art. 16 ust. 1. Pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP wyznacza osobę upoważnioną do pośredniczenia w kontaktach z Państwową Inspekcją Pracy lub z innymi instytucjami, mającymi siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz do przesyłania i otrzymywania dokumentów lub zawiadomień. przynajmniej sformułowanie: „w rozumieniu prawa wspólnotowego Unii Europejskiej”. Wiceprezes Rządowego Centrum Legislacji Główny Inspektor Pracy Jest niejasne, co należy rozumieć przez „inne instytucje” mające siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, poza Państwową Inspekcją Pracy, do pośredniczenia w kontaktach z którymi oraz do przesyłania i otrzymywania dokumentów pracodawca delegujący pracownika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ma obowiązek wyznaczenia osoby upoważnionej. Przytoczone uregulowanie jest dla naszego Urzędu niewystarczające. Mając na uwadze potrzebę zapewnienia skutecznych kontroli, jesteśmy przekonani o konieczności zobowiązania zagranicznego pracodawcy do wskazania osoby, która powinna przebywać na terytorium RP, posiadać dokumenty potwierdzające wypełnienie obowiązków, o których mowa w art. 4 ust. 2 i w art. 14 ust. 2-4 projektu, a także być upoważnioną do reprezentowania pracodawcy wobec organów Państwowej Inspekcji Pracy i innych instytucji mających siedzibę na terytorium RP. Osoba taka powinna być umocowana do przekazywania dokumentów, składania oświadczeń, podpisania protokołu kontroli oraz odbierania żądań, decyzji, wystąpień i poleceń inspektorów pracy. Należy przy tym wskazać na regulacje zawarte w art. 88c ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 22 ust. 1 projektowanej ustawy. Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 22 ust. 1 i 2 projektowanej ustawy. 29 pracy. W myśl tego przepisu, osoba wskazana do reprezentowania zagranicznego pracodawcy art. wobec inspektora pracy jest obowiązana przebywać na terytorium RP i musi dysponować dokumentami potwierdzającymi zapewnienie delegowanym pracownikom warunków zatrudnienia przewidzianych przez polskie prawo. Z naszej praktyki wynika, że nawet takie rozwiązanie nie zapewnia skutecznej kontroli PIP, gdyż osoba ta nie ma pełnych upoważnień do reprezentowania pracodawcy zagranicznego i ma prawo odmówienia podpisania protokołu kontroli. Nie ponosi też odpowiedzialności art. za naruszenia art. 673 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. 16. Art. 16 ust. 2. Pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP najpóźniej w dniu rozpoczęcia świadczenia usługi składa Państwowej Inspekcji Pracy oświadczenie, zawierające następujące informacje niezbędne w celu przeprowadzenia kontroli sytuacji faktycznej w miejscu pracy: Wiceprezes Rządowego Centrum Legislacji Ponadto należy doprecyzować, czy osoba, o której mowa w ust. 1 projektu, powinna być wyznaczona tylko na okres wykonywania usługi, czy również na pewien czas po zakończeniu oddelegowania (ust. 1 w aktualnym brzmieniu nie przesądza tej kwestii). ust. 2 pkt 6 budzi zastrzeżenia przykładowe określenie danych osoby, o której mowa w ust. 1 tego artykułu, tj. osoby wyznaczonej przez pracodawcę delegującego pracownika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które mają być zawarte w oświadczeniu składanym obligatoryjnie przez tego pracodawcę Państwowej Inspekcji Pracy najpóźniej w dniu rozpoczęcia świadczenia usługi. Dane dotyczące wymienionej osoby należy określić w projekcie wyczerpująco, co jest niezbędne także dla doprecyzowania treści określonego w ust. 2 obowiązku pracodawcy delegującego pracownika na Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 22 ust. 1 projektowanej ustawy. Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 22 ust. 3 pkt 6 projektowanej ustawy. 30 1) dane identyfikacyjne pracodawcy obejmujące: a) nazwę, b) siedzibę (adres, telefon), c) numer identyfikacji podatkowej albo numer odpowiedniego rejestru; 2) przewidywaną liczbę pracowników delegowanych na terytorium RP, wraz z danymi obejmującymi ich imię, nazwisko, datę urodzenia oraz obywatelstwo; 3) przewidywaną datę rozpoczęcia i zakończenia delegowania; 4) adresy miejsca pracy pracowników delegowanych na terytorium RP; 5) charakter usług uzasadniający delegowanie; 6) dane osoby, o której mowa w ust. 1, obejmujące w szczególności jej imię i nazwisko oraz adres, pod którym przebywa. Główny Inspektor Pracy terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnosimy o uzupełnienie katalogu informacji, które powinny być zamieszczone w oświadczeniu, o którym mowa w ust. 2 projektu o: 1) Dane indentyfikacyjne pracodawcy tj.: - numer identyfikacyjny z rejestru przedsiębiorców, - adres zamieszkania przedsiębiorcy/osób zarządzających, adres do doręczeń przedsiębiorcy/osób zarządzających oraz adresy, pod którymi jest wykonywana działalność gospodarcza w państwie siedziby, - adres poczty elektronicznej przedsiębiorcy oraz jego strony internetowej, o ile przedsiębiorca takie posiada, - dane pełnomocnika przedsiębiorcy upoważnionego do prowadzenia spraw przedsiębiorcy na terytorium RP, umocowanego do reprezentowania pracodawcy w postępowaniu kontrolnym i administracyjnym, a także odpowiedzialnego za realizację obowiązków przewidzianych w art. 16 ust. 2-4 i art. 17 projektu; zakres spraw objętych pełnomocnictwem i adres do doręczeń na terytorium RP (taki pełnomocnik powinien być wyznaczony zamiast osoby do kontaktu wskazanej w art. 16 ust. 1 projektu); 2) Data rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej w państwie siedziby; 3) Określenie zakresu/przedmiotu wykonywanej działalności gospodarczej; 4) Dane identyfikacyjne pracowników delegowanych: - data rozpoczęcia i przewidywana data zakończenia Uwaga częściowo uwzględniona, częściowo wycofana przez GIP. Przepis został przeredagowany. Art. 22 ust. 3 pkt 1 projektowanej ustawy. GIP wycofał uwagę. 31 okresu delegowania, - rodzaj prac wykonywanych podczas delegowania; 5) Adres na terytorium RP, pod którym są (będą) przechowywane dokumenty wskazane w art. 17 ust. 1 projektu. Powyższe informacje są istotne z punktu widzenia zapewnienia skuteczności kontroli pracodawców zagranicznych delegujących pracowników do Polski. Ponadto w świetle dyrektywy 2014/67/UE katalog danych, które powinny być zamieszczone w oświadczeniu, nie jest zamknięty, o czym świadczy sformułowanie „w tym” (vide art. 9 ust. 1 litera „a” in fine dyrektywy 2014/67/UE). Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 22 ust. 3 pkt 7 projektowanej ustawy. W razie uwzględnienia powyższego wniosku należałoby odpowiednio zmodyfikować również art. 16 ust. 3 projektu (wprowadzający obowiązek zawiadomienia o każdej zmianie informacji zawartych w oświadczeniu), poprzez dodanie stosownego punktu odnoszącego się do adresu, pod którym są (będą) przechowywane dokumenty, o których mowa w art. 17 ust. 1 projektu. Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 22 ust. 5 projektowanej ustawy. W ocenie Państwowej Inspekcji Pracy, dużym ułatwieniem dla podmiotów delegujących byłoby opracowanie formularza oświadczenia, o którym mowa w ust. 2, także w wersji elektronicznej, co pozwoliłoby na zmniejszenie ryzyka pominięcia przez podmioty delegujące pracowników na terytorium RP informacji, które powinny się znaleźć w oświadczeniu. Dlatego też sugerujemy Uwaga uwzględniona. Art. 13 ust. 2 projektowanej ustawy. 32 uzupełnienie art. 16 projektu o dodatkowy przepis, z którego wynikałoby, że wzór oświadczenia i tryb jego składania określa załącznik do ustawy lub akt wykonawczy. Postulujemy również uwzględnienie w tych aktach prawnych kwestii dostępu naszego Urzędu do danych punktu kontaktowego, możliwości korzystania z tych danych i ich przetwarzania na potrzeby działalności kontrolno nadzorczej. Ponadto zwracamy uwagę, że oświadczenie, o GIP wycofał uwagę. którym mowa w ust. 2 projektu, powinno być złożone przed dniem rozpoczęcia świadczenia usługi (przed dopuszczeniem pracownika do pracy w ramach delegowania). Według naszych informacji w innych państwach członkowskich zgłoszenia oddelegowania należy dokonać przed dopuszczeniem pracownika do pracy (np. w Belgii). Ponadto potwierdzenie dokonania zgłoszenia powinno znajdować się w miejscu wykonywania prac, co umożliwi natychmiastowe udostępnienie tego dokumentu organom kontrolnym. Powyższe rozwiązania zapewnią skuteczną kontrolę dopełnienia obowiązku, o którym mowa w ust. 2. GIP wycofał uwagę. Zdaniem naszego Urzędu, obowiązek złożenia Państwowej Inspekcji Pracy oświadczenia, o którym mowa w ust. 2, powinien być rozciągnięty na przedsiębiorców prowadzących jednoosobowo działalność gospodarczą świadczących usługi transgraniczne na terytorium RP. Takich podmiotów GIP wycofał uwagę. 33 Główny Inspektor Ochrony Danych Osobowych 17. Art. 16 ust. 3. Pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP zawiadamia o każdej zmianie informacji zawartych w oświadczeniu, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 6, nie później niż w terminie 7 dni roboczych od zaistnienia tej zmiany. Główny Inspektor Pracy również dotyczą pytania, które otrzymujemy przez System Wymiany Informacji na Rynku Wewnętrznym (IMI) od zagranicznych organów właściwych. Państwowa Inspekcja Pracy nie kontroluje indywidualnych przedsiębiorców, na rzecz których nie pracują inne osoby. Ale na podstawie analizy oświadczeń moglibyśmy przekazywać zagranicznym partnerom informacje istotne dla celów ustalenia, czy taki przedsiębiorca wykonuje pracę w warunkach typowych dla stosunku pracy (czyli czy zachodzi tzw. pozorne samozatrudnienie) i czy może być uznany za pracownika delegowanego w świetle art. 14 ust. 2-4 projektu. Należy wyraźnie doprecyzować jakie dokładnie dane osobowe mają być przetwarzane, gdyż sformułowania „w szczególności” oraz „wszelkie inne istotne informacje” mogłyby spowodować zbieranie informacji w dowolnym, zbyt szerokim, nieadekwatnym zakresie, a zatem z naruszeniem zasady adekwatności wynikającej z art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych. Zgodnie z ust. 3 pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP zawiadamia o każdej zmianie informacji zawartych w oświadczeniu, o których mowa w pkt 1 (dot. danych identyfikacyjnych pracodawcy) i 6 (dot. danych osoby wyznaczonej do pośredniczenia w kontaktach z PIP i innymi polskimi instytucjami), nie później niż w terminie 7 dni roboczych od zaistnienia tej zmiany. Z punktu widzenia potrzeby zapewnienia Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 22 ust. 3 projektowanej ustawy. GIP wycofał uwagę. Art. 22 ust. 5 projektowanej ustawy. 34 18. Minister Art. 16 ust. 4. Oświadczenie, o którym mowa w Cyfryzacji ust. 2, a także informację o zmianie jego treści pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP składa w języku polskim lub w języku angielskim, za pośrednictwem punktu kontaktowego w rozumieniu przepisów rozdziału 2a ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w formie papierowej albo z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2013 r. poz. 1422 oraz z 2015 r. poz. 1844) albo urządzeń telekomunikacyjnych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2014 r. poz. 243, z późn. zm.). skutecznych kontroli organów PIP wskazane jest, aby powyższy obowiązek dotyczył również zmiany adresów miejsc pracy pracowników delegowanych na terytorium RP. sformułowanie „z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2013 r. poz. 1422 oraz z 2015 r. poz. 1844) albo urządzeń telekomunikacyjnych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2014 r. poz. 243, z późn. zm.)” proponuje się zastąpić sformułowaniem „w postaci elektronicznej”. Celem proponowanej zmiany jest zachowanie zwięzłości i syntetyczności brzmienia przepisu. Jednocześnie jednak należy podkreślić, że obecne brzmienie przepisu przewiduje możliwość przekazywania oświadczeń za pośrednictwem punktu kontaktowego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.), zarówno w postaci papierowej, jak i elektronicznej. Wymaga to wyjaśnienia, bowiem zgodnie z art. 22a ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej punkt kontaktowy umożliwia dokonanie określonych ustawą czynności „drogą elektroniczną”. Ostateczny zatem sposób sformułowania przepisu będzie zatem uzależniony od przedstawionego przez projektodawcę Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 22 ust. 6 projektowanej ustawy. Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 22 ust. 6 projektowanej ustawy. 35 stanowiska wobec wskazanych ww. wątpliwości. 19. Minister Art. 17 ust. 1. Pracodawca delegujący Rozwoju pracownika na terytorium RP jest obowiązany w okresie delegowania do przechowywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w formie elektronicznej lub papierowej: Uwaga ta pozostanie aktualna także do art. 17 ust. 4 projektu. Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 23 ust. 4 projektowanej ustawy. Konieczne jest doprecyzowanie ust. 1 pkt 3 projektu, w którym mowa o wysokości odliczeń „zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego”. Proponuję uszczegółowić przepis tak, aby wynikało z niego, że dotyczy on ustawodawstwa państwa pochodzenia pracodawcy. Uwaga częściowo uwzględniona. Zastosowanie może mieć ustawodawstwo państwa pochodzenia i państwa delegowania, np. w zakresie podatków lub systemu ubezpieczeń społecznych. Art. 23 ust. 1 pkt 3 projektowanej ustawy. 1) kopii umowy o pracę pracownika delegowanego na terytorium RP lub innego równoważnego dokumentu poświadczającego warunki zatrudnienia w ramach nawiązanego stosunku pracy; 2) dokumentacji dotyczącej czasu pracy pracownika delegowanego na terytorium RP w zakresie rozpoczęcia i zakończenia pracy oraz liczby przepracowanych godzin w danym dniu lub jej kopii; 3) dokumentów określających wysokość wynagrodzenia pracownika delegowanego na 36 20. 21. terytorium RP wraz z wysokością dokonanych odliczeń zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego oraz dowodów wypłaty takiemu pracownikowi wynagrodzenia lub ich kopii. Minister Art. 17 ust. 2. Pracodawca delegujący Rozwoju pracownika na terytorium RP jest obowiązany, na wniosek Państwowej Inspekcji Pracy, do udostępniania – w okresie delegowania – dokumentów, o których mowa w ust. 1, a także ich tłumaczenia na język polski, nie później niż w terminie 3 dni roboczych od otrzymania takiego wniosku. Art. 17 ust. 3. W okresie 2 lat po zakończeniu wykonywania pracy przez pracownika delegowanego na terytorium RP, na wniosek Państwowej Inspekcji Pracy, pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP dostarcza dokumenty, o których mowa w ust. 1, nie później niż w terminie 15 dni roboczych od otrzymania wniosku. Wniosek Główny Inspektor Pracy W przepisie wyznaczono termin 3 dni roboczych od otrzymania wniosku do udostępnienia przez pracodawcę delegującego pracownika na terytorium RP dokumentów takich jak: kopie umów o pracę, dokumentacja dotycząca czasu pracy, wysokości wynagrodzenia, dowody wypłaty, także w tłumaczeniu na język polski. W mojej opinii termin ten może być zbyt krótki, nawet biorąc pod uwagę, że są to dokumenty, które usługodawca zgodnie z 17 w ust. 1 przechowuje na terytorium RP. Nie ma bowiem obowiązku przechowywać ich w języku polskim, stąd dysponuje tylko 3 dniami nie tylko na dostarczenie dokumentacji, lecz również na jej tłumaczenie. Mamy wątpliwość odnośnie do osoby/podmiotu, któremu ten wniosek należałoby doręczyć. Czy inspektor pracy powinien go wysłać za granicę do siedziby przedsiębiorcy delegującego? Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 23 ust. 2 projektowanej ustawy. GIP wycofał uwagę. Art. 23 ust. 3 projektowanej ustawy. 37 może obejmować również żądanie tłumaczenia określonych dokumentów na język polski. 22. Rozdział VI „Przepisy karne” Minister Sprawiedliwości Należy rozważyć zmianę rodzaju sankcji, które przewidziane są za nieprzestrzeganie obowiązków określonych ustawą poprzez zmianę z wykroczeń na kary administracyjne. Przemawia za tym rodzaj obowiązków nimi obwarowanych – są to obowiązki o charakterze administracyjnym takie jak: wyznaczenie osoby do kontaktów Państwową Inspekcją Pracy stosownie do art. 16 ust. 1 projektu, złożenie oświadczenia w świetle art. 16 ust. 2 projektu, zawiadomienie o każdej zmianie informacji zawartych w oświadczeniu zgodnie z art. 16 ust. 3 projektu, przechowywanie dokumentów wymienionych w art. 17 ust. 1 projektu, udostępnianie dokumentów zgodnie z art. 17 ust. 2 projektu. W wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 stycznia 2007 r. (sygn. P 19/06) wskazano, że kara administracyjna nie jest odpłatą za popełniony czyn, lecz stanowi jedynie środek przymusu służący zapewnieniu realizacji zadań administracji. Wydaje się, że właśnie takie funkcje ma spełniać sankcja za omawiane zaniechanie. Dodatkowo za zmianą rodzaju sankcji przemawia określenie podmiotu, na który mają być nakładane kary. W projekcie wykroczenie może popełnić „pracodawca”. Należy jednak zauważyć, że pracodawcą mogą być również osoby prawne, te zaś nie mogą być adresatem przepisów Uwaga nieuwzględniona. Przepisy zostały przeredagowane. Nowa redakcja obejmuje także osoby działające w imieniu pracodawcy delegującego pracowników z terytorium RP albo na terytorium RP, co umożliwi nakładanie grzywien także na osobę fizyczną. Ponadto przepisy Kodeksu pracy także przewidują wymierzanie grzywien w przypadkach niewykonywania obowiązków o charakterze technicznym, np. art. 281 pkt 7 Kodeksu pracy (tj. pozostawienie dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz akt osobowych pracowników w warunkach grożących uszkodzeniem lub zniszczeniem). Art. 24 i 25 projektowanej ustawy. 38 23. Art. 18. Kto, będąc pracodawcą delegującym pracownika na terytorium RP: 1) nie wyznacza osoby, o której mowa w art. 16 ust. 1, 2) nie składa Państwowej Inspekcji Pracy najpóźniej w dniu rozpoczęcia świadczenia usługi oświadczenia, o którym mowa w art. 16 ust. 2, 3) nie zawiadamia o każdej zmianie informacji zawartych w oświadczeniu, zgodnie z art. 16 ust. 3, 4) nie przechowuje w okresie delegowania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w formie elektronicznej lub papierowej dokumentów, o Główny Inspektor Pracy wykroczeniowych. Podmiotowym warunkiem odpowiedzialności tego typu jest bowiem wina indywidualna, przypisana osobie fizycznej w trybie określonym przez prawo karne. Należy zauważyć, że bez ingerencji w definicję pracodawcy lub dookreślenia innych osób, które mogą podlegać tej odpowiedzialności, przepisy te będą martwe w stosunku do pracodawców będących osobami prawnymi. Problem ten nie występuje natomiast przy karach administracyjnych, można je bowiem nałożyć również na inne podmioty, niż osoby fizyczne. Wnosimy o uzupełnienie zapisu: „Kto, będąc pracodawcą delegującym pracownika na terytorium RP”, poprzez dodanie na końcu sformułowania „lub osobą działającą w jego imieniu”. Powyższa zmiana umożliwi nakładanie kar za wykroczenia wskazane w art. 18 pkt 1-6 wtedy, gdy czynności za pracodawcę wykonuje wyznaczona osoba (co jest regułą w takich podmiotach, jak np. w spółki kapitałowe). Pkt 5 projektu wprowadza wykroczenie polegające na nieudostępnieniu w okresie delegowania pracownika na terytorium RP, na wniosek PIP, dokumentów, zgodnie z art. 17 ust. 2 projektu. Naszym zdaniem, wykroczeniem powinno być również nieudostępnienie tłumaczenia na język polski, pomimo wystąpienia ze stosownym wnioskiem przez PIP . Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 24 i 25 projektowanej ustawy. Uwaga uwzględniona. Art. 24 pkt 5 i art. 23 ust. 2 projektowanej ustawy. 39 24. których mowa w art. 17 ust. 1, 5) nie udostępnia w okresie delegowania pracownika na terytorium RP, na wniosek Państwowej Inspekcji Pracy, dokumentów zgodnie z art. 17 ust. 2, 6) nie dostarcza w okresie 2 lat po zakończeniu wykonywania pracy przez pracownika delegowanego na terytorium RP, na wniosek Państwowej Inspekcji Pracy, dokumentów, zgodnie z art. 17 ust. 3 - podlega karze grzywny od 1 000 do 30 000 złotych. Art. 19. Kto, będąc pracodawcą delegującym pracownika z terytorium RP lub przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, nie udziela informacji na wniosek Państwowej Inspekcji Pracy, zgodnie z art. 12 ust. 2, podlega karze grzywny od 1 000 do 30 000 złotych. Główny Inspektor Pracy Pkt 6 projektu wprowadza wykroczenie polegające na niedostarczeniu w okresie 2 lat po zakończeniu wykonywania pracy przez pracownika delegowanego na terytorium RP, na wniosek PIP, dokumentów zgodnie z art. 17 ust. 3 projektu. Według naszego Urzędu, wykroczeniem powinno być również nieudostępnienie tłumaczenia na język polski powyższych dokumentów, pomimo wystąpienia ze stosownym wnioskiem przez PIP. Uwaga uwzględniona. Art. 24 pkt 6 i art. 23 ust. 3 projektowanej ustawy. Z tych samych przyczyn, które zostały wskazane w komentarzu do art. 18, wnosimy o nadanie art. 19 projektu następującego brzmienia: „Kto, będąc pracodawcą delegującym pracownika na terytorium RP, lub przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, albo osobą działającą w imieniu tego pracodawcy lub przedsiębiorcy, nie udziela informacji na wniosek Państwowej Inspekcji Pracy zgodnie z art. 12 ust. 2, podlega karze grzywny od 1 000 do 30 000 złotych.” Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 25 projektowanej ustawy. Zawarte w przepisach projektu sformułowanie wniosek Państwowej Inspekcji Pracy (np. art. 12 ust. 1-3 oraz art. 18 pkt 5 i 6) należy zastąpić zwrotem wniosek organu Państwowej Inspekcji Pracy. W GIP wycofał uwagę. Art. 24 pkt 4 i 5 projektowanej ustawy. 40 25. Art. 21. Przepisy niniejszej ustawy stosuje się odpowiednio w przypadku wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez pracownika skierowanego do tej pracy przez pracodawcę mającego siedzibę w państwie niebędącym państwem członkowskim. Minister Spraw Zagranicznych Główny Inspektor Pracy naszym Urzędzie czynności (np. występowanie z wnioskiem/żądaniem przedłożenia dokumentów lub ich tłumaczenia albo dostarczenia informacji) są dokonywane przez organy PIP, którymi są: Główny Inspektor Pracy, okręgowi inspektorzy pracy oraz inspektorzy pracy. Regulacja wydaje się zbyt szeroka. Przepis ten odpowiada uchylanemu art. 673 Kodeksu pracy, który odnosi się jednak wyłącznie do warunków zatrudnienia, czyli regulacji przeniesionej przez projektodawcę z Kodeksu pracy do art. 4 projektu. Tymczasem, w związku z implementacją dyrektywy 2014/65/UE na pracodawców delegujących pracowników na terytorium Polski nałożono dodatkowe obowiązki, takie jak obowiązek składania oświadczenia informującego o delegowaniu. W przypadku pracowników spoza UE, którzy mogą na terytorium Polski wykonywać pracę wyłącznie po uzyskaniu zezwolenia, taki obowiązek może dublować istniejące już wymogi. Wskazane jest zatem przeprowadzenie analizy przepisów projektu pod kątem możliwości i zasadności ich zastosowania do pracowników delegowanych przez pracodawców z państw trzecich. Artykuł stanowi nadregulację. Przepisy projektowanej ustawy nie uwzględniają obowiązujących unormowań dotyczących delegowania pracowników do wykonywania pracy na terytorium RP z państw niebędących członkami UE/EOG, które są zawarte w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia Uwaga uwzględniona. Przepis został przeredagowany. Art. 27 i 33 projektowanej ustawy. Uwaga uwzględniona. Przepisy zostały przeredagowane. Art. 27 i 33 projektowanej ustawy. 41 i instytucjach rynku pracy (art. 88c ust. 6 i art. 88h ust. 1 pkt 8). Pierwszy ze wspomnianych przepisów stanowi, że w przypadkach delegowania do pracy na terytorium RP cudzoziemców z państw trzecich, wojewoda wydaje zezwolenie na pracę cudzoziemca, jeżeli: 1) wykonywanie pracy przez cudzoziemca będzie odbywało się na warunkach zgodnych z art. 673 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy; 2) wysokość wynagrodzenia, która będzie przysługiwała cudzoziemcowi za wykonywanie pracy, nie będzie niższa o więcej niż 30% od wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w województwie, ogłaszanej przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 90 ust. 7; 3) pracodawca zagraniczny wskazał osobę przebywającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, posiadającą dokumenty potwierdzające wypełnienie obowiązków określonych w pkt 1 oraz 2 i upoważnioną do reprezentowania pracodawcy wobec wojewody oraz organów, o których mowa w art. 88f ust. 3 (w tym m.in. organu Państwowej Inspekcji Pracy), jeżeli okres delegowania cudzoziemca przekracza 30 dni w roku kalendarzowym. Z kolei zgodnie z drugim z wymienionych przepisów podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi, od którego jest wymagane posiadanie zezwolenia na pracę, jest obowiązany do udostępnienia podmiotom, o których mowa w art. 88f ust. 3, na ich wniosek, sporządzonych w języku 42 26. Art. 22. W ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, z późn. zm.) w art. 31 po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu: „§ 1a. Organizacja społeczna Minister Rozwoju polskim lub przetłumaczonych na język polski dokumentów, potwierdzających wypełnienie obowiązków dotyczących w szczególności: zawarcia z cudzoziemcem umowy w formie pisemnej oraz przedstawienia cudzoziemcowi przed podpisaniem umowy jej tłumaczenia na język zrozumiały dla cudzoziemca, a także uwzględnienia w umowie z cudzoziemcem warunków zawartych w zezwoleniu na pracę, zwłaszcza w zakresie wysokości wynagrodzenia cudzoziemca. Konieczne byłoby skorelowanie przepisów projektowanej ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług z ww. przepisami ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Ponadto, ponieważ art. 88c ust. 6 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy odwołuje się do art. 673 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, który wraz z innymi przepisami rozdziału IIa ma zostać uchylony, konieczne jest uwzględnienie tego aktu prawnego w rozdziale VIII „Zmiany w przepisach obowiązujących i przepis końcowy” ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług. Artykuł nie uwzględnia kryterium interesu w Uwagi uwzględnione. zapewnieniu przestrzegania dyrektywy, o którym Przepis został przeredagowany. mowa w jej art. 11 ust. 3. Art. 28 projektowanej ustawy. Dodatkowo brzmienie przepisu może sugerować wymóg wyrażenia obopólnej zgody pracownika i pracodawcy na udział takiej organizacji. 43 27. może brać udział w postępowaniu w imieniu i na rzecz pracownika delegowanego na terytorium RP lub z terytorium RP albo pracodawcy delegującego pracownika na terytorium RP lub z terytorium RP – za ich zgodą.”. Główny Art. 23 pkt 1. W ustawie z dnia 17 listopada Inspektor Pracy 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.): 1) art. 631 otrzymuje brzmienie: „Art. 631. § 1. W sprawach o ustalenie istnienia stosunku pracy inspektorzy pracy mogą wytaczać powództwa na rzecz obywateli, a także wstępować, za zgodą powoda, do postępowania w tych sprawach w każdym jego stadium. § 2. Inspektorom pracy przysługuje również prawo wniesienia powództwa do sądu pracy o ustalenie prawa właściwego dla stosunku pracy łączącego pracownika i jego pracodawcę w przypadku stwierdzenia, iż dany pracownik nie może zostać uznany za pracownika delegowanego na Art. 23 i 25 projektu przewidują rozszerzenie GIP wycofał uwagę. kompetencji Państwowej Inspekcji Pracy o Art. 29 i 34 projektowanej ustawy. uprawnienie do wnoszenia powództw do sądu pracy o ustalenie prawa właściwego dla stosunku pracy łączącego pracownika i jego pracodawcę w przypadku stwierdzenia, że dany pracownik nie może zostać uznany za pracownika delegowanego na terytorium RP. Proponowana zmiana wykracza poza zakres transponowanej dyrektywy 2014/67/UE, która w art. 11 ust. 1 stanowi, iż państwa członkowskie zapewniają pracownikom delegowanym prawo do wszczęcia postępowania sądowego lub administracyjnego także w państwie członkowskim, na którego terytorium pracownicy są lub byli delegowani. Dyrektywa nie wprowadza wymogu, aby organ odpowiedzialny za nadzorowanie warunków pracy i zatrudnienia inicjował postępowanie sądowe w przedmiocie ustalenia prawa właściwego dla stosunku pracy. 44 28. terytorium RP.”; Główny Art. 25. W ustawie z dnia 13 kwietnia Inspektor Pracy 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2015 r. poz. 640 i 1240) w art. 10 w ust. 1: 1) po pkt 11 dodaje się pkt 11a w brzmieniu: „11a) prawo wnoszenia powództw do sądu pracy o ustalenie prawa właściwego dla stosunku pracy łączącego pracownika i pracodawcę w przypadku stwierdzenia, iż pracownik nie może zostać uznany za pracownika delegowanego na terytorium RP w rozumieniu przepisów o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług;”; 2) uchyla się pkt 13; 3) pkt 14 otrzymuje brzmienie: „14) wykonywanie zadań określonych w ustawie z dnia… o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług (Dz. U. poz…);”. Postulujemy wprowadzenie następujących zmian: 1) rozszerzenie katalogu podmiotów podlegających kontroli PIP na pracodawców/ przedsiębiorców, którzy delegują pracowników do czasowego świadczenia pracy, w ramach świadczenia usług na terytorium RP albo z terytorium RP; zmiana ta pozwoli wyeliminować wszelkie wątpliwości odnośnie do uprawnień organów PIP do kontroli takich podmiotów; Uwagi 1-3, uwzględnione. Przepis został przeredagowany. Art. 34 projektowanej ustawy. 2) dodanie rejestru płatników VAT do wykazu rejestrów, z których nasz Urząd może korzystać nieodpłatnie, wymienionych w art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy; zmiana ta jest konieczna w związku z regulacją art. 11 ust. 2 projektu; 3) dodanie w art. 23 ust. 1 ustawy o PIP przepisu uprawniającego organy Państwowej Inspekcji Pracy do żądania od pracodawcy/przedsiębiorcy lub osoby przez niego upoważnionej pisemnych oświadczeń w sprawach delegowania pracowników na terytorium RP albo z terytorium RP, w tym dotyczących kontroli, o której mowa w art. 14 ust. 1–5 ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług, pod rygorem odpowiedzialności karnej za podanie informacji niezgodnych ze stanem faktycznym. Takie uprawnienie umożliwi organom PIP dokonywanie ustaleń w ramach kontroli delegowania pracowników na terytorium RP, w 45 szczególności w zakresie, o którym mowa w art. 14 ust. 2 -4 projektu. 29. Art. 26 pkt 1. Minister W ustawie z dnia 11 Finansów października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych (Dz. U. poz. 1289 oraz z 2015 r. poz. 211) wprowadza się następujące zmiany: 1) w art. 2 dodaje się pkt 8 w Nawiązując do naszej wcześniejszej uwagi, gdyby okazało się, że na podstawie art. 10 ust. 2 projektu ustawy o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług Państwowa Inspekcja Pracy będzie zobligowana do dokonywania – na wniosek właściwych organów innego państwa członkowskiego – ustaleń dotyczących rzeczywistego prowadzenia przez pracodawcę delegującego pracowników z terytorium RP znaczącej działalności w Polsce, konieczne będzie zapewnienie naszej Instytucji dostępu do danych urzędów skarbowych, w oparciu o które będzie można ustalić wielkość obrotów osiąganych przez przedsiębiorcę na terytorium RP. Dotychczas organy skarbowe nie udzielają takich informacji, stwierdzając, że Państwowa Inspekcja Pracy nie znajduje się w katalogu podmiotów, którym organy skarbowe udostępniają informacje zawarte w aktach spraw podatkowych. Nie podzielam zaproponowanych rozwiązań prawnych w przedmiocie objęcia wzajemną pomocą kar i grzywien, nałożonych w związku z naruszeniem przepisów dotyczących delegowania pracowników z terytorium RP w ramach świadczenia usług, zwanych dalej „karami lub grzywnami”. Uwaga uwzględniona. Art. 12 ust. 2 projektowanej ustawy. Uwaga uwzględniona poprzez rozdzielenie zadań w tym zakresie między Państwową Inspekcję Pracy i urzędy skarbowe. Art. 9 ust. 2 pkt 5 i 6 Art. 9 ust. 3 Art. 17-21 Art. 30 i 35 - projektowanej ustawy. 46 30. brzmieniu: „8) kar lub grzywien administracyjnych nałożonych w związku z naruszeniem przepisów dotyczących delegowania pracowników z terytorium RP w ramach świadczenia usług.” Art. 26 pkt 2 lit. b. W ustawie z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych (Dz. U. poz. 1289 oraz z 2015 r. poz. 211) wprowadza się następujące zmiany: 2) w art. 3: b) pkt 9 otrzymuje brzmienie: „9) wniosek o udzielenie pomocy - wniosek o udzielenie informacji, wniosek o powiadomienie, wniosek o odzyskanie należności pieniężnych, wniosek o podjęcie środków zabezpieczających należności pieniężne, wniosek o powiadomienie o decyzji w sprawie nałożenia kary lub grzywny administracyjnej oraz wniosek o egzekucję takiej kary lub grzywny Minister Finansów Minister Spraw Zagranicznych Zmiana definicji „wniosku o udzielenie pomocy” jest nieprawidłowa, albowiem oznacza stosowanie wszystkich przepisów o wzajemnej pomocy do kar i grzywien, nie tylko przepisów dodawanego Tytułu Va. Dodatkowej analizy w zakresie nadregulacji wymagają skutki zmian wprowadzanych do ustawy o wzajemnej pomocy. W szczególności, w związku z rozszerzeniem definicji wniosku o udzielenie pomocy, zawarte w art. 7 ustawy obowiązki sprawozdawcze ministra właściwego do spraw finansów publicznych obejmą również wnioski, o których mowa w dodawanym tytule Va. Takiego obowiązku nie przewiduje dyrektywa 2014/67/UE, ponadto wnioski o których mowa w tej dyrektywie przesyłane są w systemie elektronicznym IMI, do którego Komisja Europejska ma dostęp. Wyjaśnienia wymaga również zakres zastosowania przepisów ogólnych ustawy o wzajemnej pomocy (tytuł I i II) do kwestii uregulowanych w Uwaga uwzględniona poprzez rozdzielenie zadań w tym zakresie między Państwową Inspekcję Pracy i urzędy skarbowe. Art. 9 ust. 2 pkt 5 i 6 Art. 9 ust. 3 Art. 17-21 Art. 30 i 35 - projektowanej ustawy. Uwaga uwzględniona poprzez rozdzielenie zadań w tym zakresie między Państwową Inspekcję Pracy i urzędy skarbowe. Art. 9 ust. 2 pkt 5 i 6 Art. 9 ust. 3 Art. 17-21 Art. 30 i 35 - projektowanej ustawy. 47 dodawanym tytule Va. 31. Minister Art. 26 pkt 3. W ustawie z dnia 11 Finansów października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych (Dz. U. poz. 1289 oraz z 2015 r. poz. 211) wprowadza się następujące zmiany: 3) po tytule V dodaje się tytuł Va w brzmieniu: „TYTUŁ Va Wzajemna pomoc w zakresie należności pieniężnych, o których mowa w art. 2 pkt 8 Art. 1091. 1. Centralne biuro łącznikowe realizuje wnioski skierowane, za pomocą jednolitego dokumentu, przez organ wnioskujący o: 1) egzekucję kary lub grzywny administracyjnej, która została nałożona przez właściwy organ zgodnie z prawem i procedurami wnioskującego państwa członkowskiego lub potwierdzona przez organ administracyjny lub sądowy lub, w odpowiednich przypadkach, sąd pracy i od której nie Ad proponowanego brzmienia art. 1091 ust. 1 zaproponowany zapis jest nieprawidłowy, oznacza bowiem, że centralne biuro łącznikowe prowadzi egzekucję kary lub grzywny, podczas gdy jednostka ta nie jest organem egzekucyjnym w zakresie podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych objętych wzajemną pomocą. W proponowanych przepisach nie określono pojęcia „jednolitego dokumentu”, za pomocą którego będą kierowane wnioski o egzekucję kary lub grzywny oraz wnioski o powiadomienie. Uwaga uwzględniona poprzez rozdzielenie zadań w tym zakresie między Państwową Inspekcję Pracy i urzędy skarbowe. Art. 9 ust. 2 pkt 5 i 6 Art. 9 ust. 3 Art. 17-21 Art. 30 i 35 - projektowanej ustawy. Ad proponowanego brzmienia art. 1091 ust. 2 przepis może być interpretowany jako adresowany do: • państwa członkowskiego występującego do RP o wzajemną pomoc. Państwa członkowskiego nie obowiązuje jednak polski porządek prawny i dlatego przepis ten nie może być zamieszczony w ustawie o wzajemnej pomocy, • organu (jednostki) uprawnionego do wystąpienia do państwa członkowskiego o wzajemną pomoc. W tym ostatnim przypadku nie określono, kto w imieniu RP ma wykonywać te zadania. Ad proponowanego brzmienia art. 1091 ust. 3 przepis wydaje się być zbędnym, bowiem jednolity tytuł wykonawczy odnosi się wyłącznie do podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych dochodzonych w ramach wzajemnej pomocy określonej dyrektywą Rady 2010/24/UE 48 przysługuje dalsze odwołanie, lub 2) powiadomienie o decyzji w sprawie nałożenia kary lub grzywny administracyjnej – złożone za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym, o którym mowa w rozporządzeniu (UE) nr 1024/2012. 2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, może zostać złożony, gdy organ wnioskujący nie jest w stanie wyegzekwować kary lub grzywny lub dokonać powiadomienia o nałożeniu kary lub grzywny na podstawie przepisów obowiązujących na terytorium jego państwa. 3. Do wzajemnej pomocy w zakresie należności pieniężnych, o których mowa w art. 2 pkt 8, nie stosuje się jednolitego tytułu wykonawczego. Art. 1092. 1. Organ wnioskujący składa wniosek o egzekucję kary lub grzywny administracyjnej, jak również o powiadomienie o decyzji w sprawie takiej kary lub grzywny, który wskazuje co najmniej: 1) imię i nazwisko bądź nazwę, z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz. Urz. UE L 84 z 31 marca 2010, str. 1). Wzór jednolitego tytułu wykonawczego określony został rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 1189/2011 z dnia 18 listopada 2011 r. ustalającego szczegółowe przepisy dotyczące niektórych przepisów dyrektywy Rady 2010/24/UE w sprawie w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń. Ad proponowanego brzmienia art. 1092 - uwaga analogiczna do uwagi zawartej do art. 1091 ust. 2. Ad proponowanego brzmienia art. 1093 ust. 1 zgodnie z prawem krajowym (ustawą o postępowaniu egzekucyjnym w administracji) przed wszczęciem egzekucji administracyjnej nie powiadamia się zobowiązanego (osoby, która nie wykonała obowiązku) o wniosku wierzyciela o przeprowadzenie tej egzekucji. Ad proponowanego brzmienia art. 1093 ust. 2 centralne biuro łącznikowe nie jest organem egzekucyjnym, nie może zatem informować organu wnioskującego o działaniu podjętym na jego wniosek o egzekucję kary lub grzywny bądź podstawach odmowy w przypadkach określonych w art. 1094. 49 znany adres oraz wszelkie inne istotne informacje dotyczące tożsamości adresata; 2) streszczenie faktów i okoliczności naruszenia prawa, charakter tego naruszenia i odpowiednie przepisy mające zastosowanie; 3) tytuł wykonawczy umożliwiający egzekucję we wnioskującym państwie członkowskim i wszelkie inne odpowiednie informacje lub dokumenty, w tym o charakterze sądowym, dotyczące przedmiotowego żądania bądź kary lub grzywny administracyjnej oraz 4) nazwę, adres i inne dane kontaktowe właściwego organu odpowiedzialnego za rozpatrzenie kary lub grzywny administracyjnej oraz, jeśli nie jest to ten sam organ, właściwego organu, który może udzielić dodatkowych informacji dotyczących kary lub grzywny czy możliwości odwołania się od obowiązku zapłaty lub zaskarżenia stanowiącej o nich decyzji. 2. Dodatkowo, poza elementami Ad proponowanego brzmienia art. 1094 - uwaga analogiczna do uwagi zawartej do art. 1093 ust. 2. Minister Rozwoju Minister Spraw Zagranicznych Ad proponowanego brzmienia art. 1095 ust. 1 - w sprawie powiadomienia o decyzji w sprawie nałożenia kary lub grzywny administracyjnej nie prowadzi się postępowania. W proponowanym art. 1091 ust. 1 jest mowa, że organ wnioskujący składa wnioski do centralnego biura łącznikowego (zgodnie z aktualnym stanem prawnym: Izba Skarbowa w Poznaniu) za pośrednictwem systemu IMI. Natomiast w art. 1093 ust. 2 nie dodano, że również odpowiedź powinna być przekazana za pośrednictwem tego systemu. Zgodnie z art. 21 ust. 1 dyrektywy 2014/67/UE współpraca między organami w zakresie kar prowadzona jest za pośrednictwem IMI, a w ustępach 2 i 3 przewidziano wyjątki od tej zasady. Z uzasadnienia projektu ustawy nie wynika jednak, że Polska chce z nich skorzystać w przypadkach udzielania odpowiedzi. W konsekwencji proponuję dodać w art. 1093 ust. 2, iż również odpowiedź przekazywana jest za pośrednictwem IMI, a w każdym razie uzupełnić tabelę zgodności dla art. 21 dyrektywy o przepisy dotyczące wykorzystania IMI przy egzekwowaniu kar. Zgodnie z tytułem Va rolę organu właściwego, o którym mowa w art. 14 dyrektywy 2014/67/UE, pełnić będzie centralne biuro łącznikowe, czyli Izba Skarbowa w Poznaniu (por. rozporządzenie Ministra Finansów ws. wyznaczenia centralnego biura Uwaga uwzględniona poprzez rozdzielenie zadań w tym zakresie między Państwową Inspekcję Pracy i urzędy skarbowe. Art. 9 ust. 2 pkt 5 i 6 Art. 9 ust. 3 Art. 17-21 Art. 30 i 35 - projektowanej ustawy. Uwaga uwzględniona poprzez rozdzielenie zadań w tym zakresie między Państwową Inspekcję Pracy i urzędy skarbowe. Art. 9 ust. 2 pkt 5 i 6 50 określonymi w ust. 1, wniosek zawiera: 1) w przypadku wniosku o egzekucję kary lub grzywny administracyjnej – datę, kiedy orzeczenie lub decyzja stały się wykonalne lub ostateczne, opis rodzaju oraz wysokości kary lub grzywny administracyjnej, wszelkie daty istotne dla procedury egzekwowania, w tym informacje, czy i jeżeli tak, to w jaki sposób doręczono stronie orzeczenie lub decyzję lub czy wydano orzeczenie zaoczne, a także potwierdzenie organu wnioskującego, że kara lub grzywna nie podlega dalszemu odwołaniu, oraz opis żądania, w związku z którym składany jest wniosek, oraz jego poszczególnych elementów; 2) w przypadku powiadomienia o decyzji w sprawie nałożenia kary lub grzywny administracyjnej – cel powiadomienia oraz termin, w jakim należy go dokonać. Art. 1093. 1. Centralne biuro łącznikowe podejmuje wszelkie niezbędne kroki, by powiadomić pracodawcę delegującego pracowników z terytorium RP o łącznikowego). Uzasadnienie projektu w żaden sposób nie odnosi się jednak do tego, czy Izba ta posiada wystarczające zasoby do realizacji dodatkowych zadań wynikających z ustawy. Z powyższych względów może powstać wątpliwość, czy będzie ona w stanie w sposób efektywny realizować obowiązki wynikające z dyrektywy 2014/67/UE. Art. 9 ust. 3 Art. 17-21 Art. 30 i 35 - projektowanej ustawy. Wyjaśnienia wymaga, jakie podmioty będą pełnić w Polsce rolę organu wnioskującego w ramach wzajemnej pomocy w zakresie należności pieniężnych oraz w jakim trybie będą składane wnioski, a w szczególności, czy konieczne będzie pośrednictwo centralnego biura łącznikowego. Główny Inspektor Ochrony Danych Osobowych Do art. 1092 ust. 1 pkt. 1 - należy wyraźnie doprecyzować jakie dokładnie dane osobowe mają być przetwarzane, gdyż sformułowania „w szczególności” oraz „wszelkie inne istotne informacje” mogłyby spowodować zbieranie informacji w dowolnym, zbyt szerokim, nieadekwatnym zakresie, a zatem z naruszeniem zasady adekwatności wynikającej z art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy o ochronie danych osobowych. Uwaga uwzględniona poprzez rozdzielenie zadań w tym zakresie między Państwową Inspekcję Pracy i urzędy skarbowe. Art. 9 ust. 2 pkt 5 i 6 Art. 9 ust. 3 Art. 17-21 Art. 30 i 35 - projektowanej ustawy. 51 wniosku o egzekucję kary lub grzywny administracyjnej lub o decyzji w sprawie nałożenia kary lub grzywny administracyjnej oraz, jeżeli jest to niezbędne, o stosownych dokumentach, i czyni to bez zwłoki, ale nie później niż w ciągu jednego miesiąca od otrzymania wniosku. 2. Centralne biuro łącznikowe bez zbędnej zwłoki informuje organ wnioskujący o: 1) działaniu podjętym na jego wniosek o egzekucję kary lub grzywny administracyjnej i powiadomienie o decyzji w sprawie nałożenia kary lub grzywny administracyjnej, w tym o dacie, w której powiadomiono odbiorcę; 2) podstawach odmowy, w przypadkach określonych w art. 1094. Art. 1094. 1. Centralne biuro łącznikowe nie jest zobowiązane do wykonania wniosku o egzekucję kary lub grzywny administracyjnej lub powiadomienia o decyzji w sprawie nałożenia takiej kary lub grzywny, jeśli wniosek ten nie zawiera informacji, o których 52 mowa w art. 1092, jest niekompletny lub jest wyraźnie sprzeczny z decyzją, której dotyczy. 2. Centralne biuro łącznikowe może odmówić wykonania wniosku o egzekucję kary lub grzywny administracyjnej, również w sytuacji, gdy: 1) analiza jasno wykazuje, że prognozowane koszty wymagane do egzekucji kary lub grzywny administracyjnej są nieproporcjonalnie wysokie w stosunku do kwoty, której ma dotyczyć egzekucja, lub egzekucja taka wiązałaby się z istotnymi trudnościami; 2) ogólna kwota kary pieniężnej lub grzywny wynosi mniej niż 350 EUR; jeżeli ogólna kwota kary pieniężnej lub grzywny jest wyrażona w innej walucie niż EUR należy ją przeliczyć na złotówki według średniego kursu złotego w stosunku do tej waluty określonego przez Narodowy Bank Polski z dnia wydania decyzji w sprawie nałożenia kary lub grzywny administracyjnej, a następnie otrzymaną kwotę przeliczyć według średniego 53 kursu złotego w stosunku do EUR z tego dnia; 3) nie przestrzegano zapisanych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej podstawowych praw i wolności przysługujących stronom. Art. 1095. 1. Jeżeli w trakcie postępowania w sprawie egzekucji kary lub grzywny administracyjnej lub powiadomienia o decyzji w sprawie nałożenia kary lub grzywny administracyjnej, kara lub grzywna administracyjna lub związane z nią żądanie zostają zakwestionowane lub zostaje złożone od nich odwołanie przez zainteresowaną stronę, postępowanie w sprawie transgranicznej egzekucji nałożonej kary lub grzywny zostaje zawieszone do czasu wydania decyzji przez odpowiedni podmiot lub organ właściwy dla sprawy we wnioskującym państwie członkowskim. 2. Wszelkie odwołania bądź wnioski kwestionujące składa się przed odpowiednim podmiotem lub organem właściwym we 54 32. wnioskującym państwie członkowskim. 3. Spory dotyczące środków egzekucyjnych podjętych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub dotyczące ważności powiadomienia dokonanego przez polski organ są wnoszone do właściwego organu lub organu sądowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 1096. Kwoty kar lub grzywien administracyjnych egzekwowane są w walucie polskiej i stanowią dochód budżetu państwa.”. Art. 27. Ustawa wchodzi w życie Minister Spraw z dniem 1 maja 2016 r. Zagranicznych Należy zauważyć, że przewidziany termin wejścia w życie ustawy (1 maja 2016 r.) jest wcześniejszy niż wskazany w art. 23 ust. 1 dyrektywy 2014/67 termin implementacji (18.6.2016 r.) Proponuje się, aby ustawa weszła w życie z dniem 1 czerwca 2016 r. Ocena Skutków Regulacji 33. Minister Cyfryzacji 34. Minister Finansów W związku z nałożeniem na PIP obowiązku stworzenia strony internetowej (art. 13 ust. 1 projektu), w pkt 6 Oceny Skutków Regulacji proponuje się uwzględnić oszacowanie kosztów związanych z budową, prowadzeniem i aktualizacją tej strony internetowej oraz wskazać źródło finansowania planowanego wydatku. Ocena Skutków Regulacji projektowanej ustawy w zakresie pkt 6 i 7 nie została sporządzona na standardowym wzorze ww. dokumentu zamieszczonym w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W OSR brak jest np. Uwaga nieaktualna PIP nie będzie tworzyła strony internetowej. Art. 9 ust. 2 pkt 3 projektowanej ustawy. Na tę chwilę nie można oszacować kosztów związanych ze współpracą administracyjną, ani 55 informacji dotyczących szczegółowych kosztów wynikających z przedmiotowej zmiany. Nie jest bowiem właściwe wskazanie jako niemierzalnego wpływu na sektor finansów publicznych. zagwarantować, że ustawa nie będzie miała wpływu na wydatki budżetowe. Wątpliwości budzą zapisy zawarte w OSR – pkt 6 Wpływ na sektor finansów publicznych w okresie 10 lat od wejścia w życie ustawy, iż proponowane rozwiązania spowodują zwiększone koszty prowadzenia współpracy administracyjnej oraz poprawy dostępu do informacji nt. zasad delegowania pracowników na terytorium RP. Koszty te w głównej mierze miałaby ponosić Państwowa Inspekcja Pracy, która już obecnie jest zaangażowana w taką współpracę. Z przedstawionego do projektu ustawy uzasadnienia wynika, iż zadania przypisane Państwowej Inspekcji Pracy dotychczas były w większości przez nią realizowane. Stąd finansowanie projektowanych zmian powinno być dokonane w ramach posiadanych przez PIP środków bez konieczności zwiększania budżetu dysponenta na ten cel. Nie ma obecnie danych ani podstaw umożliwiających przyjęcie nawet przybliżonych szacunków do oceny ile wniosków o powiadomienie czy egzekucję mogą przekazywać inne państwa członkowskie w ramach transgranicznej współpracy. Dotychczas nie było prowadzonej współpracy w tym zakresie. Ponadto nie wszystkie państwa członkowskie stosują kary lub grzywny o charakterze administracyjnym w stosunku do pracodawców delegujących pracowników. Mając powyższe na uwadze, należałoby jednoznacznie określić, że projektowana we wskazanym zakresie ustawa nie będzie miała wpływu na wydatki budżetu państwa, a także, że nie będzie ona podstawą do ubiegania się o dodatkowe środki z budżetu państwa. Niezależnie od powyższego należy zauważyć, iż w Ocenie Skutków Regulacji Ministerstwo Finansów zostało określone jako ministerstwo współpracujące. Podkreślenia wymaga, iż przedstawiony projekt ustawy nie został opracowany przy współpracy Ministerstwa Finansów, z powyższego względu informacja w OSR winna ulec odpowiedniej korekcie. Ponadto, w przypadku przyjęcia zaproponowanego przez Ministra Finansów rozwiązania, tj. pełnienia przez centralne biuro łącznikowe W przedstawionej wersji projektu centralne biuro 56 tylko i wyłącznie roli pośrednika (rola organu wierzycielskiego musiałaby zostać scedowana np. na naczelników urzędów skarbowych będących administracyjnymi organami egzekucyjnymi) z odpowiednim wzmocnieniem kadrowym w zależności od zwiększenia liczby realizowanych spraw - należałoby w OSR przestawić również skutki finansowe dla budżetu państwa związane z wejściem w życie ustawy w odniesieniu do koniecznych do poniesienia wydatków centralnego biura łącznikowego oraz naczelników urzędów skarbowych będących administracyjnymi organami egzekucyjnymi. łącznikowe nie będzie pełnić żadnych funkcji we współpracy transgranicznej w zakresie powiadamiania oraz egzekucji. Co wskazano w OSR ewentualne wpływy z kar i grzywien administracyjnych, wyegzekwowanych w drodze transgranicznej egzekucji na terytorium RP, nałożonych w innych państwach członkowskich na przedsiębiorców delegujących pracowników z terytorium RP, mają stanowić dochód budżetu państwa. Inne zmiany 35. Minister Cyfryzacji W art. 16 ust. 4, art. 17 ust. 1 i ust. 4 oraz art. 18 pkt 4 projektu wyraz „forma” należy zastąpić wyrazem „postać”. Przez „formę” należy bowiem rozumieć sposób przekazywania informacji (np.: pismem, dźwiękiem lub obrazem – odpowiednio forma pisemna, dźwiękowa lub Uwaga uwzględniona. Przepisy zostały przeredagowane. Art. 22 ust. 6, 23 ust 1 i 4 i 57 36. Minister Finansów graficzna), natomiast przez „postać” należy rozumieć cechę dokumentu wskazującą na metodę zapisu informacji. (np.: na papierze lub informatycznym nośniku danych – odpowiednio postać papierowa lub elektroniczna). Projektowana ustawa rozszerza zakres przedmiotowy ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych o kary lub grzywny administracyjne nałożone w związku z naruszeniem przepisów dotyczących delegowania pracowników i tym samym nakłada na centralne biuro łącznikowe nowe zadanie związane z realizacją wniosków kierowanych przez organ wnioskujący, dotyczących egzekucji kary lub grzywny administracyjnej, oraz nakłada obowiązek powiadomienia pracodawcy delegującego pracownika z terytorium RP o decyzji w sprawie nałożenia kary lub grzywny administracyjnej oraz poinformowania organu wnioskującego o działaniu podjętym na jego wniosek. Przede wszystkim należy wskazać, że centralne biuro łącznikowe zostało powołane przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, który sprawuje nadzór nad realizacją wzajemnej pomocy na rzecz państw członkowskich lub państw trzecich przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych. Do realizacji zadań centralnego biura łącznikowego Minister Finansów wyznaczył, w drodze rozporządzenia, spośród jednostek mu podległych i przez niego nadzorowanych, Izbę Skarbową w Poznaniu. Zadania nałożone na centralne biuro łącznikowe polegają na weryfikowaniu i przekazywaniu państwom członkowskim lub państwom trzecim wniosków o udzielenie pomocy oraz weryfikowaniu i przekazywaniu wniosków państw członkowskich lub państw trzecich naczelnikom urzędów skarbowych (wniosków o informację i o powiadomienie, z uwagi na miejsce zamieszkania lub siedziby podmiotu) i organom egzekucyjnym (wniosków o dochodzenie należności oraz o dokonanie zabezpieczenia z uwagi na egzekwowanie lub zabezpieczanie 24 pkt 4 projektowanej ustawy. Uwaga nieaktualna. Projektowana ustawa rozdziela zadania w tym zakresie między Państwową Inspekcję Pracy i urzędy skarbowe. Art. 9 ust. 2 pkt 5 i 6 Art. 9 ust. 3 Art. 17-21 Art. 30 i 35 - projektowanej ustawy. 58 należności w trybie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji) w celu ich realizacji. Tak też za pośrednictwem centralnego biura łącznikowego następuje udzielanie pomocy państwom członkowskim lub państwom trzecim, jak również występowanie do tych państw z wnioskami. Należy podkreślić, że centralne biuro łącznikowe nie posiada kompetencji do samodzielnego realizowania wniosków o powiadomienie i dochodzenie należności oraz zabezpieczenie należności z uwagi na funkcje wyznaczone mu i innym uczestnikom wzajemnej pomocy oraz przepisy ich obowiązujące (art. 4 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych). Należy zauważyć, iż projektowana ustawa nakłada na centralne biuro łącznikowe dodatkowe zadania, do których wykonania centralne biuro łącznikowe nie posiada kompetencji, chociażby w zakresie egzekucji obowiązków (kary lub grzywny administracyjne), które to przypisane zostały organom egzekucyjnym w myśl art. 2 § 1 pkt 2 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r. poz. 1619, z późn. zm.) i legitymacji do działania w zakresie powiadamiania pracodawców delegujących pracowników. Ponadto projektowana ustawa nie definiuje podmiotów/organów i podstaw prawnych, w oparciu o które podmioty te będą wykonywały nadzór nad prawidłowością realizacji nałożonego zadania na centralne biuro łącznikowe. Centralne biuro łącznikowe realizuje wzajemną pomoc z uwagi na wiedzę i doświadczenie pracowników w zakresie współpracy międzynarodowej w sprawach podatkowych oraz w sprawach dotyczących wymiany informacji o podatkach pośrednich i wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych. Tymczasem projektowana ustawa obejmuje swym zakresem materię wykraczającą poza kompetencje biura i rolę, jaką mu przypisano, ingerując tym samym w delegację dla ministra 59 właściwego do spraw finansów publicznych. Centralne biuro łącznikowe posiada zaplecze infrastrukturalne i techniczne umożliwiające elektroniczną obsługę wniosków w obszarze dochodzenia podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych w związku z wykorzystaniem sieci łączności CCN. Za pośrednictwem tego interfejsu polskie centralne biuro łącznikowe kontaktuje się w przedmiocie wniosków o udzielenie pomocy ze swoimi odpowiednikami, tj. centralnymi biurami łącznikowymi w państwach członkowskich, celem prawidłowej i skutecznej realizacji zadań na nie nałożonych i pewnej kompatybilności działania w ramach UE. Projektowana ustawa przewiduje realizację zadania przez centralne biuro łącznikowe z wykorzystaniem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym „IMI”, służącego świadczeniu wzajemnej pomocy w wymiarze transgranicznym. Oznaczałoby to konieczność korzystania przez centralne biuro łącznikowe z nowego, dodatkowego łącza internetowego służącego wdrażaniu współpracy między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a Komisją, ułatwiającego stosowanie aktów UE dotyczących usług na rynku wewnętrznym, uznawania kwalifikacji zawodowych, stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej, zawodowego, transgranicznego transportu itp., a więc materii niezwiązanej z zadaniami ministra właściwego do spraw finansów publicznych. Poza tym projektowana ustawa nie definiuje podmiotów, które byłyby odpowiednikami polskiego centralnego biura łącznikowego w państwach członkowskich. Nie można domniemywać, że rolę taką będą sprawowały już funkcjonujące centralne biura łącznikowe w państwach członkowskich, które realizują wzajemną pomoc przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych. Reasumując, można stwierdzić iż realizacja nowych zadań wynikających z projektu przedmiotowej ustawy byłaby możliwa 60 37 Minister Infrastruktury i Budownictwa Minister Spraw Wewnętrznych pod warunkiem: • pełnienia przez centralne biuro łącznikowe tylko i wyłącznie roli pośrednika (rola organu wierzycielskiego musiałaby zostać scedowana np. na naczelników urzędów skarbowych będących administracyjnymi organami egzekucyjnymi); • odpowiedniego wzmocnienia kadrowego w zależności od zwiększenia liczby realizowanych spraw. Przyjęcie tych przepisów może doprowadzić do zarzutu, że Polska stosuje w odniesieniu do kierowców z innych państw UE przepisy, które jednocześnie kwestionuje w odniesieniu do kierowców polskich wykonujących przewozy do innych państw UE, w szczególności w kontekście niemieckiej i francuskiej płacy minimalnej (odpowiednio MiLoG i Loi Macron) oraz innych przepisów socjalnych związanych ze świadczeniem pracy na terytorium tych państw przez pracowników mobilnych. W związku z powyższym zwracam się z prośbą o zorganizowanie spotkania roboczego, na którym omówione zostaną wątpliwości związane z implementacją przepisów UE dotyczących pracowników delegowanych. Konieczność doprecyzowania w uzasadnieniu do projektu ustawy kwestii relacji projektowanych przepisów oraz przepisów ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 47, poz. 278, z późn. zm.). Należy bowiem zauważyć, iż ww. ustawa wskazuje wyłączenia jej zastosowania w odniesieniu do niektórych zawodów oraz działalności usługowych, m.in. usług osób i mienia. MRPiPS oczekuje na stanowisko MIiB. Ustawa z dnia 4 marca 2010 r. o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miała na celu wdrożenie przepisów dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym. Zgodnie z art. 3 ust. 1. Dyrektywy 2006/123/WE w przypadku kolizji między przepisami niniejszej dyrektywy i 61 innym wspólnotowym aktem prawnym regulującym specyficzne aspekty podejmowania i prowadzenia działalności usługowej w określonych dziedzinach lub w ramach określonych zawodów, pierwszeństwo mają przepisy innych wspólnotowych aktów prawnych i to one stosowane są do tych określonych dziedzin lub zawodów. Obejmuje to m.in. dyrektywę 96/71/WE. Tym samym przepisy projektowanej ustawy mają charakter szczególny w stosunku do ustawy o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 3. ust. 4 ustawy o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepisy ustawy nie wyłączają stosowania przepisów z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych. 62 38. Minister Spraw Zagranicznych Dla dokonania oceny zupełności i poprawności implementacji dyrektywy 96/71/WE konieczne jest uzupełnienie tabeli zbieżności dołączonej do projektu. W szczególności tabela nie zawiera informacji o przepisach implementujących: a) art. 6 ust. 7 dyrektywy, dotyczący zapewnienia właściwym organom z innych państw członkowskich dostępu do rejestrów; b) art. 6 ust. 8 dyrektywy, ograniczający wykorzystanie informacji otrzymanych w ramach wzajemnej pomocy; c) art. 7 ust. 2 dyrektywy, odnoszący się do kontroli usługodawców; d) art. 7 ust. 5 dyrektywy, w zakresie występowania o informacje i przekazywania informacji odnoszących się do innych zagadnień niż delegowanie pracowników (np. legalność rejestracji); e) art. 10 ust. 1 dyrektywy w zakresie kontroli zgodności z przepisami tej dyrektywy oraz oparcia kontroli na ocenie ryzyka; f) art. 11 ust. 3 i 6 dyrektywy. Uwaga uwzględniona. Tabela zgodności zostanie przeredagowana. (Art. 6 ust. 7 i 8 uzupełnimy. Art. 7 ust. 2 będzie wdrożony nowym przepisem dot. kontroli. Art. 7 ust. 5 Art. 10 ust. 1 – trzeba poszukać w ustawie o PIP. Art. 11 ust. 3 i 6 – ew. dołożyć przepis kpc ze zgodą zainteresowanego). Ponadto do przepisów implementujących art. 10 dyrektywy proponuję dodać art. 15 oraz art. 25 pkt 1 projektu. Natomiast przepisy implementujące art. 14 dyrektywy proponuję uzupełnić o art. 26 pkt 1 projektu. Ponadto art. 27 projektu należy wskazać jako implementujący art. 23 ust. 1 dyrektywy. 39. Wiceprezes Rządowego Centrum Legislacji Dodatkowo proponuję usunięcie z tabeli zbieżności następujących przepisów, które w mojej opinii nie stanowią implementacji wskazanych artykułów dyrektywy 2014/67/UE: a) art. 9 ust. 2 i 3 – w odniesieniu do art. 3 dyrektywy; b) art. 10 i 12 – w odniesieniu do art. 4 dyrektywy; c) art. 1091 ust. 2 i 3 ustawy o wzajemnej pomocy – w odniesieniu do art. 14 dyrektywy. Zwraca uwagę brak przepisów przejściowych i dostosowujących w projektowanej ustawie. Należy zauważyć, że co do zasady przenosi ona Uwaga uwzględniona. Dodano przepisy 63 istniejące w polskim porządku prawnym uregulowania stanowiące przejściowe i implementację dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 96/71/WE dostosowujące. z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (Dz. Urz. UE L 18 z 21.01.1997, str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 5, t. 2, str. 431) oraz wprowadza dodatkowe rozwiązania stanowiące implementację dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, zmieniającej rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (rozporządzenie w sprawie „IMI”) (Dz. Urz. UE L 159 z 28.05.2014, str. 11). Z punktu widzenia rozwiązań proponowanych w projekcie wskazać należy przede wszystkim na konieczność rozstrzygnięć odnoszących się do pracodawców delegujących pracowników na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którzy delegowali pracowników i rozpoczęli świadczenie usług przed dniem wejścia w życie ustawy. Przykładowo wskazać należy na określony w art. 16 ust. 2 projektu obowiązek składania Państwowej Inspekcji Pracy, najpóźniej w dniu rozpoczęcia świadczenia usługi, oświadczenia o treści określonej w tym przepisie, obowiązki przewidziane w art. 17 ust. 1 i 2 projektu, dotyczące przechowywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej określonej dokumentacji oraz jej udostępniania lub dostarczania (w tym tłumaczenia na język polski) na wniosek Państwowej Inspekcji Pracy, czy kwestii odpowiedzialności solidarnej podmiotu powierzającego wykonanie określonych prac pracodawcy delegującemu pracownika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, uregulowanej w art. 7 i art. 8. Proponowane rozwiązania wymagają zatem przeanalizowania pod kątem wprowadzenia przepisów przejściowych i dostosowujących. Projekt wymaga ponadto dopracowania pod względem legislacyjnym i redakcyjnym, przy czym uwagi w tym zakresie zostaną przekazane w 64 40. Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych trybie roboczym. Projekt nie reguluje kwestii wpływu ustaleń kontroli Państwowej Inspekcji Pracy przeprowadzonej u pracodawcy delegującego pracowników do innych państw członkowskich na stosowanie Rozporządzenia (WE) nr 883/2004 oraz Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009, w szczególności w odniesieniu do osób, dla których Zakład wydał zaświadczenie o ustawodawstwie dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej. Projekt nie stanowi o metodach rozstrzygania sytuacji, w których ustalenia Zakładu będą odmienne od ustaleń PIP dotyczących tego samego przedsiębiorcy i jaki wpływ miałoby to na ustalenia w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym. Uwaga nieuwzględniona. MRPiPS nie ingeruje we współpracę PIP z ZUS, w szczególności mając na uwadze Porozumienie z dnia 5 listopada 2010 r. w sprawie współdziałania organów PiP i ZUS. Zmiany w innych ustawach 41. Minister Finansów Rozwiązania zawarte w art. 26 projektu ustawy zmieniającej ustawę o wzajemnej pomocy dotyczące poddania egzekucji administracyjnej kar i grzywien nałożonych w związku z naruszeniem przepisów dotyczących delegowania pracowników z terytorium RP w ramach świadczenia usług są niewystarczające. W tym zakresie niezbędna jest zmiana ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w tym przepisów regulujących: - poddanie kar i grzywien egzekucji administracyjnej (art. 2-4 ustawy), - wierzyciela tych kar i grzywien, uprawnionego do żądania wykonania obowiązku w drodze egzekucji administracyjnej (art. 5 ustawy), - organ egzekucyjny właściwy do egzekucji kar i grzywien (art. 19 ustawy), - tytuł wykonawczy obejmujący karę lub grzywnę i sposób jego przekazywania do organu egzekucyjnego (art. 26 i 27 ustawy), - tryb postępowania w przypadku zmiany wysokości kary lub grzywny w toku wszczętego postępowania egzekucyjnego (art. 28b i art. 28c Uwaga nieaktualna. Projektowana ustawa rozdziela zadania w tym zakresie między Państwową Inspekcję Pracy i urzędy skarbowe. Art. 9 ust. 2 pkt 5 i 6 Art. 9 ust. 3 Art. 17-21 Art. 30 i 35 - projektowanej ustawy. 65 ustawy), - tryb rozpatrywania zarzutów w sprawie egzekucji administracyjnej kar i grzywien (art. 33 i 34 ustawy), - koszty egzekucyjne powstałe w egzekucji administracyjnej kar i grzywien (art. 64c i art. 64e ustawy), - udzielanie ulg w spłacie kary lub grzywny (art. 71c ustawy). Ponadto ustawa o wzajemnej pomocy w art. 111 dokonała szeregu zmian w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przepisy dotyczące należności pieniężnych będących przedmiotem wzajemnej pomocy mają charakter szczególny w stosunku do regulacji ogólnych dotyczących dochodzenia w trybie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych przypadających „polskim wierzycielom”. Kwestie uregulowane w przepisach powołanego art. 111 winny być rozwiązane również w odniesieniu do kar i grzywien nałożonych w związku z naruszeniem przepisów dotyczących delegowania pracowników z terytorium RP w ramach świadczenia usług. 42. Minister Spraw Zagranicznych Proponuję wprowadzenie dodatkowej zmiany do ustawy o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych, polegającej na dodaniu w odnośniku do tytułu ustawy informacji o tym, że implementuje ona w zakresie swojej regulacji również dyrektywę 2014/67/UE. Uwaga uwzględniona. Zmiana odnośnika do ustawy. 66
