(Diabetes mellitus) to zaburzenie metaboliczne, które wywołuje
advertisement
(Diabetes mellitus) to zaburzenie metaboliczne, które wywołuje upośledzona zdolność do produkcji insuliny przez trzustkę. Należy pamiętać, że cukrzyca jest chorobą do końca życia, ale jej stwierdzenie nie oznacza wcale końca życia. Z cukrzycą można praktycznie prawie normalnie funkcjonować, tak jak przed rozpoznaniem choroby, oczywiście pod warunkiem zastosowania się to kilku ograniczeń związanych z chorobą. Cukrzyca jest jedną z chorób cywilizacyjnych, a więc takich, które dotykają szczególnie współczesne społeczeństwa. Mówiąc cukrzyca musimy jednak rozróżnić jej dwa typy. Proporcje nie są jednak równomierne. Na cukrzycę typu pierwszego choruje około 10% wszystkich cukrzyków, pozostali to cierpiący na cukrzycę typu II. Oba rodzaju cukrzycy dotykają innych grup wiekowych, dają inne objawy, a ich terapia przebiega w odmienny sposób. Zacznijmy jednak od tego, czym jest cukrzyca. Wszystko zaczyna się od trzustki, dużego gruczołu leżącego za żołądkiem. Trzustka u zdrowego człowieka produkuje hormon zwany insuliną, który jest odpowiedzialny za transport glukozy z krwi do komórek ciała. Glukoza czyli cukier prosty powstaje przy okazji trawienia i stanowi potężne źródło energii dla człowieka. Jeśli trzustka zaprzestaje produkcji insuliny, jak dzieje się przy cukrzycy typu I, albo organizm przestaje reagować na wydzielaną insulinę, wtedy zaburzona zostaje gospodarka glukozą w organizmie i nie jest on zaopatrywany w odpowiednią ilość energii. Cukrzyca to bardzo poważna choroba, która powoduje wielorakie powikłania, np. choroby serca czy udar mózgu, a także problemy ze wzrokiem i nerkami. Dlatego tak ważną rolę ogrywa profilaktyka i samokontrola u pacjentów chorujących na cukrzycę lub pochodzących z grupy ryzyka. Konieczne jest samodzielne monitorowanie poziomu cukru we krwi i dostosowanie odpowiedniej dawki insuliny. Z pomocą przychodzą akcesoria dla diabetyków, przede wszystkim glukometry, pozwalające na regularną samokontrolę w domu. Równie dużą rolę ogrywa dieta cukrzycowa, a stosowanie się do niej jest niezwykle ważne, aby uniknąć nagłych wahań poziomu glukozy we krwi. Regularne i zbilansowane posiłki to ważny element leczenia cukrzycy. Przy obu typach cukrzycy najważniejszy jest ruch. Choć ludzie chorzy na cukrzycę typu I są zwykle szczupli (co stanowi często jeden z objawów choroby), powinni oni dbać o zrównoważony wysiłek fizyczny. Jest to szczególnie ważny element stylu życia cukrzyków typu II, który cierpią zazwyczaj na nadwagę. Objawy: Cukrzyca to choroba niezwykle podstępna i czasami przez wiele lat może nie być rozpoznana. Dlatego wszyscy powinniśmy być szczególnie wyczuleni na objawy, jakie daje ta choroba. Wczesne wykrycie cukrzycy pozwala na zastosowanie mniej inwazyjnej terapii, a w konsekwencji pozwala uniknąć wielu powikłań cukrzycowych. Objawy towarzyszące występowaniu cukrzycy różnią się w zależności od jej typów. Bez względu na to warto zbadać poziom cukru, np. przy użyciu polskiego glukometru iXell. Cukrzyca typu I czyli insuliozależna występuje u około 10% wszystkich chorych. Charakterystycznymi jej objawami są: wzmożone pragnienie (nawet do kilku litrów więcej, niż dotychczas), co za tym idzie – częstsze oddawanie moczu, stałe uczucie głodu połączone z jednoczesną utratą wagi, ciągłe poczucie zmęczenia oraz problemy z widzeniem. Jak widzimy – są to objawy, które często wiele osób ignoruje. Spadek masy ciała, szczególnie u osób, które miały nadwagę, bierze się za dobrą monetę. Niewyraźne widzenie zrzuca na przemęczenie spowodowane pracą czy nauką. Cukrzyca typu I zwana była swego czasu cukrzycą młodzieńczą, gdyż występuje najczęściej u dzieci i młodzieży oraz osób do ok. 35 roku życia. Zdarza się jednak, że pojawia się również u osób starszych. Jedyną skuteczną formą jej leczenia jest przyjmowanie insuliny w zastrzykach. Cukrzycę insulionzależną cechuje szybki postęp choroby, wzrost hiperglikemii i wystąpienie cukru i ciał ketonowych w moczu. Prowadzi to często do odwodnienia i spadku masy ciała. Występowanie powyższych objawów to sygnał, że być może nasz organizm cierpi na cukrzycę I. Przeważająca większość chorych jest dotknięta cukrzycą typu II. Objawy tej choroby występują jednak stopniowo i nie są tak gwałtowne, jak w I przypadku. Czynnikiem ryzyka jest także występowanie cukrzycy insulino niezależnej w rodzinie. Jeśli nastąpił taki przypadek, można opóźnić pojawienie się choroby poprzez utrzymywanie prawidłowego poziomu glukozy we krwi. Receptą ku temu jest aktywny tryb życia, odpowiednia masa ciała, zrównoważona dieta oparta o regularne posiłki. Cukrzyca typu II ujawnia się najczęściej po 40 r. ż., głównie jednak w okresie 55-60 r..ż. Podstawowym objawem cukrzycy jest podwyższenie stężenia glukozy we krwi. W zależności od zaawansowania choroby może ono występować jedynie po spożyciu węglowodanów lub niezależnie od niego. Zawartość cukru we krwi (glikemię) podaje się w miligramach na 100 ml krwi (mg%) lub w milimolach na litr (mmol/l); związek między nimi określany jest wzorem [mmol/l] x 18 = mg%. I tak prawidłowa glikemia na czczo to 60-99 mg/dl (3,4-5,5 mmol/l), w 2 godzinie testu doustnego obciążenia glukozą glikemia poniżej 140 mg/dl (7,8 mmol/l). Typy cukrzycy Cukrzyca typu I insulino zależna Inną nazwą tego typu cukrzycy jest także “cukrzyca młodzieńcza”, ponieważ diagnozowana jest ona u osób do 30-tego roku życia. Jej początek ma charakter gwałtowny, inaczej, niż w cukrzycy typu II, gdzie chory przez wiele lat może żyć z chorobą i nic o tym nie wiedzieć. Główne objawy to duże osłabienie organizmu, ogromne pragnienie, częstomocz. Geneza choroby najczęściej pozostaje nieznana, chociaż decydujące znaczenie mają tutaj czynniki genetyczne. W tym rodzaju cukrzycy, konieczne jest regularne podskórne podawanie insuliny. Cukrzyca typu II nieinsulinozależna - diagnozuje się ją w przeważającej liczbie stwierdzonych zachorowań. Dotyka ona najczęściej ludzi po 40-stym roku życia. Jest ona wynikiem prowadzenia niezdrowego trybu życia przez chorego, czyli niewłaściwe odżywianie, brak ruchu, stres, używki. Leczenie, najczęściej przebiega poprzez podawanie tabletek, a w trudniejszych przypadkach, podawanie podskórne insuliny. Cukrzyca ciężarnych przejściowe zaburzenie, rozpoznawane na podstawie podwyższonego stężenia glukozy we krwi pojawiające się u zdrowych dotąd kobiet i ustępujące całkowicie po zakończeniu ciąży. Powikłania cukrzycowe Wieloletnia cukrzyca prowadzi do wielu groźnych powikłań, które dotyczą wielu narządów: narządu wzroku – zmiany naczyń siatkówki czyli retinopatia cukrzycowa, zaćma, zmiany dotyczące naczyniówki, nerek – nefropatia cukrzycowa, czyli uszkodzenie funkcji nerek prowadzące do ich niewydolności (konieczność leczenia dializami lub przeszczepem nerki), włókien nerwowych – neuropatie. Podstawowym powikłaniem jest natomiast stopa cukrzycowa. Czy chorując na cukrzycę zupełnie wyeliminować ze swojej diety cukier i słodycze? Nie jest prawdą, że chorzy na cukrzycę muszą wykluczyć ze swojej diety cukier. Dobrze kontrolując pozom glikemii można pozwolić sobie na słodkości, oczywiście wszystko pod kontrolą i w granicach rozsądku, by nie dopuścić do przekroczenia stężenia cukru we krwi. Jak powinien odżywiać się chory na cukrzycę? Odżywanie, prawidłowa dieta ma podstawowe znaczenie w życiu każdego cukrzyka. To od niej zależy zachowanie sprawności i uniknięcie ewentualnych powikłań związanych z cukrzycą. W diecie cukrzycowej nacisk kładzie się na ilość spożywanych węglowodanów. Odpowiednia dieta (produkty o niskim indeksie glikemicznym, złożone węglowodany, zmniejszona ilość tłuszczów nasyconych, więcej rozpuszczalnego błonnika) zmniejsza hiperglikemie po posiłkowe i pozwala zapobiegać powikłaniom. W cukrzycy typu 1 ograniczenia dietetyczne nie są tak istotne. Poza koniecznością dopasowania dawek insuliny do spożywanych pokarmów (lub odwrotnie) zaleca się unikanie produktów o bardzo wysokim indeksie glikemicznym i produktów mogących przyspieszać rozwój powikłań (jak miażdżyca). Cukrzyca, a sport? Chory na cukrzycę jak każdy może uprawiać sport. Aktywność fizyczna jest także wskazana, ponieważ przyczynia się ona do obniżania poziomu cukru we krwi. W większości przypadków cukrzycę typu 2 daje się początkowo dobrze kontrolować za pomocą odpowiedniej diety i wysiłku fizycznego. Ponieważ ten typ cukrzycy wiąże się zwykle z nadwagą, utrata wagi zwiększa wrażliwość na insulinę. Wysiłek fizyczny działa podobnie, poza tym pomaga zapobiegać powikłaniom cukrzycy. Jak powinien żyć chory na cukrzycę? Odpowiedź jest prosta, tak samo jak zdrowy. Przestrzegając podstawowych zasad związanych z chorobą nie ma szczególnych przeciwwskazań, by życie cukrzyka specjalnie różniło się od życia człowieka, który na tą chorobę nie choruje. We wszystkich typach cukrzycy bardzo ważne jest unikanie palenia tytoniu i picia alkoholu – środki te zwiększają prawdopodobieństwo powikłań cukrzycy. Leczenie: Rozpoznanie choroby cukrzycowej i samokontrola to dopiero początek walki z cukrzycą. W zależności od typu choroby, poziomu glukozy we krwi oraz trybu życia i stanu zdrowia, lekarz może zalecić rozmaite formy terapii. Trzeba jednak pamiętać, że cukrzyca jest chorobą nieuleczalną i musimy się z nią „zaprzyjaźnić‟ na długi czas. Leczenie cukrzycy to obok zbilansowanej diety oraz odpowiedniej dawki wysiłku fizycznego podstawowy filar walki z chorobą. Obejmuje ono przyjmowanie doustnych leków przeciwcukrzycowych oraz insulinoterapię. Leczenie ma na celu przede wszystkim wyrównanie gospodarki metabolicznej organizmu, zapobieganie skutkom choroby cukrzycowej i utrzymywanie prawidłowej wagi ciała. Terapię insuliną stosuje się przede wszystkim u chorych na cukrzycę typu I. Chorzy na drugi typ cukrzycy także są objęci insulinoterapią, jeśli dotychczas przyjmowane leki wraz z prowadzoną dietą nie spełniły swojej roli. Insulinę podaje się również kobietom w ciąży, które cierpią na tzw. cukrzycę ciążową. Natomiast leki przyjmowane doustnie w pozostałych przypadkach mają za zadanie pobudzenie trzustki do wydzielania większej ilości insuliny. Warto zwracać uwagę na wszelkie objawy cukrzycy. Leczenie insuliną powinno być ściśle nadzorowane przez lekarza prowadzącego. Dawki i rodzaj insuliny muszą uwzględniać wiek chorego, przyjmowane posiłki, dzienne zapotrzebowanie oraz rodzaj aktywności. Może być ona wprowadzana do organizmu raz lub dwa dziennie, jednak konieczne jest wtedy zachowanie stałych pór posiłków i przyjmowania insuliny. Insulinoterapia intensywna polega na wielokrotnym podawaniu insuliny w ciągu dnia: oprócz dawki podstawowej, podawane są też przed głównymi posiłkami mniejsze dawki insuliny o krótszym okresie działania. Sposobem na ciągłe dostosowywanie ilości insuliny do poziomu glukozy we krwi jest stosowanie pompy insulinowej. Daje ona najlepsze rezultaty w terapii cukrzycy i zmniejsza ryzyko powikłań. Może być wszczepiona choremu pod skórę albo noszona przez niego w formie małego urządzenia. Jest to jednak bardzo kosztowne. Dieta cukrzycowa: Dieta diabetyka oznacza przede wszystkim rezygnację z przyjmowania cukrów prostych. Chodzi m.in. o słodycze, które są słabością niejednego cukrzyka, a prowadzą do gwałtownego wzrostu i równie szybkiego spadku poziomu cukru we krwi. Dlatego warto postawić na węglowodany złożone, które uwalniają się stopniowo i pozwalają na zachowanie stałego poziomu glukozy. Cierpiący na cukrzycę typu II, której towarzyszy zwykle nadwaga lub otyłość, muszą korzystać z diety, która będzie miała obniżoną wartość kaloryczną. Absolutnie nie chodzi tutaj o głodówkę! Podstawowym elementem diety powinna być regularność posiłków. Opuszczenie śniadania może spowodować, że wieczorem cukrzyk zje potrójną kolację. Nie dla diabetyków są monodiety, bazujące na jednej grupie produktów spożywczych. Dieta cukrzyka powinna być urozmaicona, tylko taka różnorodność jest w stanie dostarczyć wszystkich niezbędnych składników, co spowoduje, że dieta nie będzie nudna i monotonna. Połowę wszystkich przyjmowanych w ciągu dnia kalorii powinny stanowić węglowodany złożone, np. pieczywo pełnoziarniste, makaron (najlepiej razowy!), produkty zbożowe, ryże oraz owoce i warzywa. Drugą część zapotrzebowania energetycznego uzupełniamy produktami białkowymi (chude mięso, drób, ryby, jaja, fasola) i tłuszczami jednonienasyconymi (oliwa z oliwek, orzechy). Obok diety ważna jest samokontrola poziomu cukru, np. za pomocą glukometru Abbott. Pamiętajmy o tym, że dieta cukrzyka jest sprawą indywidualną i powinna być dostosowana przez lekarza do typu cukrzycy, stopnia zaawansowania choroby, wagi ciała, rodzaju wykonywanej pracy oraz innych chorób. To na podstawie tych wskaźników ustala się, czy przyjmowanie insuliny jest konieczne i na jakim poziomie powinna być ona dawkowana. Warto włączyć w dietę cynamon i żeń-szeń. Badania prowadzone nad tymi przyprawami dowiodły, że wykazują one działania pomocne przy obniżeniu poziomu glukozy we krwi. Cynamon może dodatkowo zmniejszyć potrzebną dawkę insuliny lub zażywanych leków cukrzycowych. Uważajmy jednak – przyprawy mogą silnie oddziaływać z innymi lekami, np. przeciwko nadciśnieniu tętniczemu. Dieta bogata w zielone warzywa liściaste, jak szpinak i kapusta, wyraźnie zmniejsza ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 - wynika z analizy brytyjskich naukowców. Pracę na ten temat zamieszcza internetowe wydanie pisma "British Medical Journal". Cukrzyca typu 2 została uznana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) za niezakaźną epidemię XXI wieku. Liczba nowych zachorowań na nią wzrasta w ostatnich dwóch dekadach w zastraszającym tempie. Udział w rozwoju cukrzycy typu 2 mają do pewnego stopnia czynniki genetyczne, ale największe znaczenie odgrywa niezdrowy tryb życia przejadanie się, nadwaga i otyłość oraz brak ruchu. Badania wskazują, że zmiany stylu życia, takie jak regularna aktywność fizyczna, zrzucenie zbędnych kilogramów, ograniczenie spożycia tłuszczu i mniej kaloryczna dieta mogą zapobiegać rozwojowi tej postaci cukrzycy u osób, u których doszło już do pewnych zaburzeń w metabolizmie glukozy. Dieta bogata w warzywa i owoce jest znana z korzystnego wpływu na układ krążenia - wyniki licznych badań dowodzą, że zmniejsza ona znacznie ryzyko chorób serca i zgonów z ich powodu. Jednak jej rola w prewencji cukrzycy typu 2 nie została dobrze udokumentowana. Aby zweryfikować związek między zwiększeniem spożycia warzyw i owoców a spadkiem ryzyka cukrzycy typu 2, naukowcy z Uniwersytetu w Leicester przeanalizowali dane zebrane w sześciu różnych badaniach, które łącznie objęły ponad 220 tys. osób. Okazało się, że osoby jedzące więcej warzyw i owoców nie były mniej narażone na cukrzycę typu 2. Tylko zielone liściaste warzywa, jak szpinak, kapusta oraz spokrewnione z nią brokuły i kalafior, obniżały ryzyko tego schorzenia. Osoby, które zjadały dziennie ok. 122 gramy zielonych warzyw były o 14 proc. mniej narażone na cukrzycę. - Te badania wskazują, że zielone, liściaste warzywa pełnią szczególnie ważną rolę w prewencji cukrzycy typu 2 komentuje współautorka pracy prof. Melanie Davies. Na razie, naukowcy nie potrafią wytłumaczyć swoich obserwacji. Jak spekulują, może to mieć związek z tym, że zielone warzywa są bogate w przeciwutleniacze, np. w witaminę C, chroniące przed szkodliwym oddziaływaniem wolnych rodników na tkanki. Zawierają też duże ilości magnezu, który - jak wykazano ostatnio - może chronić przed cukrzycą oraz są dobrym źródłem kwasu alfa-linolenowego, jednego z kwasów omega-3 mających pozytywny wpływ na wrażliwość komórek na insulinę. Zespół prof. Davies planuje w przyszłości przeprowadzić badania wśród osób szczególnie narażonych na cukrzycę typu 2, by zweryfikować czy zwiększenie spożycia zielonych, liściastych warzyw faktycznie może ochronić przed schorzeniem. W komentarzu odredakcyjnym prof. Jim Mann z Uniwersytetu w Otago w Nowej Zelandii ocenia, że najnowsze wyniki badań powinno się traktować z wielką ostrożnością. Jego zdaniem, nadal aktualne pozostaje zalecenie, by dla zdrowia spożywać pięć porcji warzyw i owoców dziennie, w tym również zielone warzywa liściaste. Biorąc pod uwagę, że w najnowsza analiza dotyczyła niewielkiej liczby badań, może być za wcześnie na stwierdzenie, że warzywa i owoce w diecie mają niewielki wpływ na ryzyko cukrzycy i że tylko zielone warzywa odgrywają tu istotną rolę, uważa badacz. Podobnego zdania jest dyrektor ds. badań nad cukrzycą w fundacji Diabetes UK - Iain Frame, który ostrzega, że dowody na rolę zielonych warzyw w prewencji tej choroby są na razie bardzo ograniczone i za wcześnie jest, by spożywanie ich w większych ilościach uznać za sposób na obniżenie jej ryzyka. - Bylibyśmy zaniepokojeni, gdyby skupianie się na niektórych pokarmach odciągnęło uwagę od zaleceń na temat spożywania pięciu porcji warzyw i owoców dziennie, co daje korzyści w postaci spadku ryzyka chorób serca, udaru mózgu, niektórych nowotworów i otyłości, jak również cukrzycy typu 2 - powiedział Frame w rozmowie z BBC. Statystyki wskazują, że obecnie na świecie ludzie spożywają niedostateczne ilości warzyw i owoców. Na przykład, z badań prowadzonych w Wielkiej Brytanii wynika, że w latach 20082009 tylko jedna trzecia dorosłych Brytyjczyków spożywała zalecane pięć porcji warzyw i owoców dziennie. Natomiast, w biuletynie Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) z 2005 r. przedstawiono dowody na to, że niedostateczne spożycie warzyw i owoców mogło przyczynić się do 2,6 mln zgonów na świecie w roku 2000. Powikłania: Cukrzyca jako choroba nieuleczalna, z którą trzeba nauczyć się żyć, pozostawia po sobie rozmaite ślady. Często nieprzestrzeganie diety, pomijanie posiłków lub nadmierne ich spożywanie, całkowity brak ruchu czy odwrotnie: dodatkowy wysiłek fizyczny – mogą spowodować zaburzenia w gospodarce organizmu, pomimo przyjmowanych leków przeciwcukrzycowych. Do najpoważniejszych zagrożeń będących ostrym powikłaniem jest śpiączka cukrzycowa. Jej przyczyna to głębokie zaburzenia w metabolizmie organizmu połączone z hiperglikemią, a więc zbyt wysokim poziomem cukru we krwi. Hiperglikemia jest odpowiedzialna także za powstawanie innych powikłań cukrzycy w obrębie nerek, chorób oczu i serca. Równie groźna jest także hipoglikemia (zbyt niski poziom glukozy), na którą szczególnie narażone są osoby stosujące insulinoterapię lub doustne leki przeciwcukrzycowe. W skrajnych przypadkach niedobór cukru może wywołać drgawki lub śpiączkę. Kontrolę nad właściwym poziomem glukozy zapewnią m.in. glukometry Roche. Bezpośrednim następstwem cukrzycy i niewłaściwego trybu życia jest miażdżyca. Powoduje ona zaburzenia w dostarczaniu krwi do kończyn, serca, nerek i mózgu. Może to zwiększyć ryzyko udaru czy zawału. Zmiany miażdżycowe zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia zespołu stopy cukrzycowej. Niedostateczne dostarczanie krwi do tej części ciała powoduje jej niedokrwienie, brak właściwego unerwienia, a w połączeniu z nieprzestrzeganiem zasad higieny powoduje deformacje i infekcje stopy, co w ostatecznym rozrachunku może doprowadzić do martwicy tkanek i amputacji. Bardzo niebezpiecznym skutkiem choroby cukrzycowej jest neuropatia cukrzycowa. Zmiany neurologiczne, które powoduje, objawiają się najczęściej zaburzeniami czucia, drętwieniem kończyn oraz zaburzeniami pracy poszczególnych organów ciała. Chorzy na cukrzycę częściej zapadają na choroby oczu takie, jak zaćma, która może doprowadzić do całkowitej utraty wzroku. Dużo częściej dotykają także cukrzyków zakażenia bakteryjne i grzybicze. Zmiany skórne to często jeden z objawów, po którym stwierdza się wystąpienie choroby cukrzycowej. Akcesoria: Na rynku produktów dla diabetyków pojawiają się rozmaite akcesoria. Służą one nie tylko do pobierania krwi do badania poziomu glukozy. Są to także glukometry, pompy insulinowe, nakłuwacze, płyny kontrolne, a ostatnio także… kosmetyki przeznaczone specjalnie dla osób cierpiących na cukrzycę. Kosmetyki tego typu zapobiegają i leczą zmiany skórne, które są jednym z powikłań cukrzycy. Dbają także o czystość i higienę stóp, które są szczególnie narażone na tzw. zespół stopy cukrzycowej, najczęstszą przyczynę amputacji kończyn dolnych. Dlatego szczególnie ważna jest pielęgnacja skóry u chorych na cukrzycę. Każdy cukrzyk powinien zaopatrzyć się w testy paskowe. Dysponujemy kilkoma rodzajami takich testów. Pierwszy z nich służy do oznaczania poziomu glukozy we krwi, drugi w moczu. Do pomiaru ilości cukru we krwi służą paski, które odczytujemy albo wzrokowo, porównując wynik ze skalą kolorów, albo za pomocą glukometru, umieszczając je w odpowiednim miejscu. Paski są zazwyczaj uniwersalne i pasują do różnych typów glukometrów, ale warto to wcześniej dokładnie sprawdzić. Pamiętajmy, że akcesoria to nasi sprzymierzeńcy. Tylko regularne korzystanie z tych dobrodziejstw techniki zapewnia odpowiednią terapię cukrzycy. Dzięki połączeniu zdrowej diety, odpowiedniej ilości ruchu i korzystania z dyskretnych urządzeń do samokontroli możemy być pewni, że cukrzyca nie uprzykrzy nam życia. Każdy glukometr wyposażony jest w lancety do nakłuwacza. Służą one do bezbolesnego pobierania krwi potrzebnej do badania za pomocą glukometru. Należy pamiętać o tym, aby zawsze mieć ich spory zapas. Podobnie warto zaopatrzyć się w płyn kontrolny do pasków testowych. Stosowany powinien być on zawsze po wymianie pasków testowych w glukometrze, a także po czyszczeniu aparatu czy wymianie baterii. Służy on prawidłowemu ustawieniu glukometru, co pozwala na precyzyjne i prawidłowe pomiary glukozy. Niezbędne do badania za pomocą glukometru są specjalne, bardzo cienkie igły tzw. micro-fine, które minimalizują ślad ukłucia niemal do zera. Glukometry: Kontrola poziomu glukozy we krwi to jeden z najistotniejszych elementów leczenia cukrzycy. Wiedza na temat stężenia cukru we krwi pozwala na właściwy dobór leków i dawek insuliny. Obok stosowania diety cukrzycowej i aktywności fizycznej, znajomość wyników pomiarów to podstawa dla każdego cukrzyka. Przyrządem, który ułatwia domową samokontrolę jest glukometr. Urządzenie to wykorzystuje specjalną technikę pasków, która pozwala w kilka sekund na oznaczenie poziomu glukozy we krwi. Paski testowe to niezbędne akcesorium dla diabetyka. Cukrzyca jest chorobą, z którą jej nosiciele muszą borykać się przez całe życie. Jednak odpowiednie postępowanie wedle wskazań lekarza diabetologa pozwala na zminimalizowanie ryzyka powikłań w przyszłości. Życie z cukrzycą wcale nie jest trudne, wymaga jedynie odpowiedzialnej samokontroli i przestrzegania kilku podstawowych założeń. Są to m.in. odpowiednie, regularne i urozmaicone odżywianie, aktywność fizyczna oraz reagowanie na wszelkie niepokojące objawy cukrzycy. Glukometry pomagają utrzymywać właściwy poziom cukru we krwi. Wiedza na ten temat jest o tyle istotna, że pozwala na zaplanowanie przez cukrzyka codziennego planu zajęć. Dzięki nowoczesnym technologiom, glukometr pozwalają na przechowywanie w pamięci nawet kilkudziesięciu wyników pomiarów. Ułatwia to ocenę przebiegu choroby cukrzycowej przy okazji wizyty lekarskiej. Jednak badanie glukometrem powinno być wykonywane nie tylko dla wiedzy lekarza, ale przede wszystkim dla świadomości samego chorego. Chorzy na cukrzycę powinni zdawać sobie sprawę z tego, że kontrola stężenia cukru we krwi pozwoli im lepiej żyć z chorobą. Na rynku panuje dziś szeroki wybór glukometrów, spośród których każdy znajdzie coś dla siebie. Znana firma Roche Diagnostics to producent glukometrów Accu-chek, które charakteryzują się dokładnymi pomiarami i nowoczesnym wyglądem. Warto zwrócić też uwagę na glukometry marki Abbott, producenta takich urządzeń, jak Optium Xido czy Optium Omega. Wykorzystują one najnowsze technologie i są prekursorami w dziedzinie najdokładniejszych pomiarów. Bez względu na typ cukrzycy, możemy śmiało korzystać z glukometru iXell, polskiej marki Genexo. Regularne pomiary to najlepszy sposób, aby zminimalizować powikłania cukrzycy. Dodatkowo informacje swoje można poszerzyć, zapoznając się z publikacjami na poniższych stronach: WWW.glukometr.pl WWW.cukrzyca.info.pl
