Więcej jest rzeczy na ziemi i na niebie niż się wydaje naszym filozofom

Więcej jest rzeczy na ziemi i na niebie niż się wydaje naszym filozofom.
W filozofii przywoływano dwie na pozór sprzeczne, a nawet radykalnie przeciwstawne
twierdzenia:” Platon w swoim dialogu powiedział, że źródłem filozofii jest zadziwienie(…) Marek Aureliusz
podkreślał, że filozofia uczy nas tego właśnie, aby niczemu się nie dziwić(…)”. Na podstawie słów Adama
Sikory z książki „Siedmiu greckich filozofów” można w dwojaki sposób rozpatrywać znaczenie nauki.
Badania i odkrycia naukowców, zwłaszcza te przełomowe, zmieniają dotychczasowe postrzeganie świata.
Jednym z takich przykładów jest odkrycie iż przyczyną wyginięcia dinozaurów była kosmiczna
katastrofa(65,5 mln lat temu), gdy planetoida o średnicy 10 km uderzyła w powierzchnię Ziemi. Takie
odkrycia są źródłem zdziwienia. A jednak z drugiej strony badania jakiegoś zjawiska prowadzą do
wyjaśnienia danej sytuacji i nie dziwienia się. Tak samo można postrzegać temat: „ więcej jest rzeczy na
Ziemi i na niebie, niż wydaje się naszym filozofom”, a sposób w jaki spojrzymy na to zagadnienie będzie
zależał od naszych pasji i kierunku w którym się rozwijamy.
Aby określić, czy tych rzeczy jest na prawde więcej, trzeba najpierw zastanowić się czym dla naukowców i
filozofów jest ziemia i niebo.
Zacznę od tego, że filozofowie mają na pewno bardziej duchowy sposób patrzenia na otaczającą
rzeczywistość niż naukowcy. Dla filozofów kosmos to miejsce, w którym cała teraźniejszość, przeszłość i
przyszłość, dzieje się w jednej chwili. To miejsce, w którym powstaje materia. Wszechświat jest
czasoprzestrzenią, w której można obserwować całą historię ludzkości. Jest również miejscem, gdzie
powstało życie i cała materia, która nas otacza. W humorystyczny sposób opisuje to Terry Pratchett w
książce „Eryk” z serii „Świat Dysku”: „ (…) to maleńki skrawek materii rodził się w pustce. Śmierć podszedł
do punktu jego pojawienia i spojrzał uważnie. I zobaczył spinacz. To już jakiś początek. Kolejne puknięcie
przyniosło mały biały guzik od koszuli wirujący łagodnie w próżni.(...)oczywiście musi to trochę potrwać.
Musi upłynąć czas interludium, nim wszystko to się stanie dostatecznie złożone, by tworzyć obłoki gazowe,
galaktyki, planety i kontynenty.(…)”. Terry Pratchett nie wyobraża sobie innego sposobu powstania świata,
ponieważ mogło by to się odbić na dalszej ewolucji życia, o czym mówi przypis z tej samej książki:” Jest
także jasne, że jako sposób konstrukcji wszechświatów stwórcy preferują czasem Wielki Wybuch, kiedy
indziej zaś wybierają łagodniejszą metodę Ciągłej Kreacji. Zgodne jest to z badaniami kosmoterapeutów,
którzy wykryli, że gwałtowny Wielki Wybuch może w starszym wieku wywołać u wszechświata poważne
problemy psychiczne”.
To również, zwłaszcza dla chrześcijan miejsce, w którym Bóg podejmuje decyzje dotyczące
ludzkiego życia. To ogromna przestrzeń zamieszkiwana przez istoty subtelne.
Miejscem gdzie panują żywioły jest Ziemia. Żyją na niej istoty kruche, błądzące i słabe. To miejsce cudów,
ale także filozofowie wielokrotnie przyrównują Ziemie do obiektu żywego. Nazywają ja „matką”, która nie
jest tylko masą na której panuje życie, ale także jest to coś, co czuje, oddycha, choruje, a co najważniejsze
pozwala żyć „na sobie” istotą, które ją niszczą, co świetnie zawarte jest w słowach:„ Ziemia(…) ma skórę, a
ta skóra choruje. Jedna z tych chorób zwie się na przykład człowiekiem.”
Naukowcy mają bardziej fizyczny sposób postrzegania Ziemi i Wszechświata. Badacze opierają się
całkowicie na doświadczeniu i obserwacjach, a nie na wierzeniach. Naukowcy kosmos określają jako
nieskończoną przestrzeń. Tej przestrzeni przypisują na podstawie obserwacji prawa, teorie czy tezy
według których Wszechświat funkcjonuje. Całe życie w kosmosie i wszystkie rzeczy, ciała niebieskie i
zjawiska zaczęły się od Wielkiego Wybuchu(wg naukowców). Jest to także nieokreślenie wielka
przestrzeń, która jak się okazało zmienia swoją wielkość, co określa prawo Hubble’a. Jest to nie do końca,
a nawet zaryzykuje stwierdzenie, że pewnie nawet nie w połowie zbadana przestrzeń, którą można cały
czas badać i nie zabraknie w tej przestrzeni rzeczy godnych obserwacji. Powiedzenie, że „niebo nigdy nie
zamyka drogi człowiekowi” jest tu całkiem na miejscu, bo niebo daję tylko nowe możliwość.
Ziemi dla naukowców jest planetą z pośród innych planet, która praktycznie nie różni się
niczym. Tak samo jak inne planety krąży wokół Słońca po elipsie zakreślając promieniem wodzącym w
równych odstępach czasu równe pola, co opisuje prawo Keplera. Planeta ta, jak inne ciała posiadające
masę wytwarza pole grawitacyjne i należy do Układu Słonecznego. Różni się od innych planet tym, że
istnieje na niej tak wyewoluowane życie, ponieważ „życie jakie znamy jest możliwe tylko w małym rejonie
Układu Słonecznego” co opisuje książka „Życie we wszechświecie” Michaela W. Ovendena. Naukowcy
wykluczają również jakiekolwiek istnienie w kosmosie istot subtelnych lub przebywanie w nim dusz po
śmierci co w dosyć dosłowny sposób mówi Jerzy Andrzejewski: „Każdy na ziemi ma takie niebo, czyściec
czy piekło na jakie zasługuje.”
Filozofowie są dobrze wykształceni, ale mają dosyć powierzchowną wiedze na temat zjawisk
zachodzących na ziemi i w kosmosie, ponieważ filozofowie nie obserwują wszystkiego na bieżąco. Pisarze
w swoich dziełach wolą uznawać wszechświat jako przestrzeń doskonałą, gdzie żyją istoty subtelne.
Odrywają dzięki temu czytelnika od szarej codzienności. W praktyce jest jednak inaczej, ponieważ w
kosmosie znajdują się ciała niebieskie, planety, planetoidy, czarne dziury czy całe galaktyki. Są tam
również widoczne zjawiska takie jak wiatr słoneczny czy „wędrówki” komet. Filozofowie mogą snuć
jałowe spekulacje na temat np.: wyglądu i „ zachowań” ciał niebieskich, a naukowcy potrafią to
zobserwować i dokładnie zbadać dzięki wiedzy i dobrze rozwiniętej technologii. To tylko niektóre z
argumentów dzięki którym zgadzam się z tym poglądem, że więcej jest rzeczy na ziemi i na niebie niż się
wydaje naszym filozofom.
Literatura filozoficzna podaje również argumenty sprzeciwiające się temu tematowi. Ziemia to
tak dobrze zbadana planeta przez ludzi, którzy ją zamieszkują, że bardziej się już nie da. Filozofowie
dzięki swojej wyobraźni potrafią opisać zjawiska jeszcze nie zbadane. Naukowcy potrafią powiedzieć, że
planety wchodzą w budowę Układu Słonecznego, Układ Słoneczny wchodzi w budowę galaktyki, ale czy
naukowcy potrafią powiedzieć w czego skład wchodzi wszystko to, co potrafią opisać???
Filozofowie też nie mogą tego w stu procentach określić. Potrafią za to, opisać to w taki sposób, który
będzie bardziej zrozumiały dla zwykłych czytelników niż sposób naukowców, posługujących się prawami
obowiązującymi w kosmosie. Filozofowie przedstawiają również zjawiska, w sposób bardziej obrazowy,
co ułatwia ludziom zrozumienie np. powagi wydarzenia. Naukowcy opisują praktycznie wszystko w
fizyczny sposób oparty na obserwacjach, których często nie mogą doświadczyć zwykli ludzie, dlatego
filozoficzny sposób jest bardziej przekonywujący. Np.: opisany koniec świata przez naukowców, który
mówi, że słońce wygaśnie, a dokładniej starci swoją masę jest dużo mniej obrazowy i mniej działający na
wyobraźnie ludzi, niż fragment z „Sądów” Perzyńskiego, który dzięki wielu środkom stylistycznym wyraża
grozę tej sytuacji:” Chciałbym widzieć ten dzień, w którym umrze świat. Gdy ziemia martwa bryła spadnie na
słońce. Kiedy ogniem czerwonym, gwiazdy zapalą się śpiące. I czas będzie się w trumnę z płomieniami kładł”.
Po przeanalizowaniu wszystkich za i przeciw zdecydowanie zgadzam się z tematem pracy:”
więcej jest rzeczy na ziemi i na niebie niż się wydaje naszym filozofom”. Moje zdanie opieram na tym, iż
naukowcy wszystkie swoje twierdzenia maja oparte na doświadczeniach i obserwacjach. Filozofowie w
większości przypadków swoje dzieła i poglądy filozoficzne opierają na domysłach lub wyimaginowanych
poglądach o świecie.