Magnetyzm molekularny jest dziedziną chemii, której celem jest

Nr wniosku: 174141, nr raportu: 6332. Kierownik (z rap.): dr Anna Katarzyna Świtlicka-Olszewska
Magnetyzm molekularny jest dziedziną chemii, której celem jest poszukiwanie
ciekawych materiałów magnetycznych, które umożliwiają efektywniejszy zapis, gromadzenie
i przechowywanie informacji. Nurt badań dotyczący magnetyzmu molekularnego został
zapoczątkowany w roku 1951 wraz z badaniami nad dimerami miedzi(II). Potężnym
impulsem do wzmożenia prac w tym zakresie było odkrycie pierwszego magnetyku
·
molekularnego – [FeIII (CH3C5)2][TCNE] + – wykazującego spontaniczną magnetyzację. Od
tego czasu obserwowany jest gwałtowny wzrost zainteresowania związkami, posiadającymi
atrakcyjne właściwości magnetyczne. Wynika to z faktu, iż materiały te wykazują zarówno
cechy typowe dla klasycznych magnesów jak i różne nowe cechy, które są nieosiągalne dla
tradycyjnych materiałów magnetycznych. Są to na przykład mała gęstość, plastyczność, łatwa
preparatyka, rozpuszczalność w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych i in. W latach 60.
XX wieku atrakcyjnych materiałów magnetycznych zaczęto poszukiwać wśród polimerów
koordynacyjnych zawierających paramagnetyczne centra jonów metali bloku d i f, w których
za magnetyzm są odpowiedzialne spiny niesparowanych elektronów zdelokalizowanych na
orbitalach cząsteczkowych. Do takich układów należą właśnie wielordzeniowe związki
kompleksowe miedzi(II), które stanowiły przedmiot niniejszego projektu. Najsilniejsze
oddziaływania magnetyczne pomiędzy paramagnetycznymi jonami Cu(II) zostały
potwierdzone dla dwuwymiarowego polimeru [Cu(pz)(C2O4)n.
Związek ten jest wyjątkowo rzadkim przykładem polimeru koordynacyjnego, w
którym dwa niezależne jony szczawianowe przyjmują różne sposoby koordynacji –1,2,3,4–
C2O4 oraz bardzo rzadko spotykaną –1,1,2,3,3,4–C2O4. (Rys.1)
A
B
C
Rys.1. Struktura związku [Cu(C2O4)(pz)]n (A)– jednostka asymetryczna, (B)– fragment struktury, pokazujący
dwa sposoby koordynacji jonu szczawianowego, (C)– fragment struktury dwuwymiarowej