Turcja Anatolia Centralna

Turcja
Stolica:
Ankara
Powierzchnia:
783 562 km²
Ludność:
77 804 tys.
Waluta:
lira turecka (TRY), 1 TRY = 100 kuruszy
Napięcie:
220 V
Język:
turecki
Wiza:
wiza turystyczna jest wymagana (płatna na lotnisku lub granicy)
Regiony:
Alanya, Anatolia Centralna, Anatolia Południowo - Wschodnia, Anatolia Wschodnia,
Ankara, Antalya, Ayvalik, Belek, Bodrum, Cesme, Cukurova, Dalaman - Fethiye,
Istambuł , Izmir, Karadeniz, Kemer, Kusadasi, Marmara, Marmaris, Side, Tracja
Anatolia Centralna
Krótka informacja
Historyczne ciekawostki, przyrodnicze atrakcje, podziemne miasta i baśniowa Kapadocja.
Informacje ogólne
Anatolia Centralna jest niezwykle interesującym regionem turystycznym, chociaż nie ma bezpośredniego dostępu do morza. Szeroka równina
otoczona poszarpanymi łańcuchami górskimi skrywa fascynujące ślady dawnych cywilizacji, ruiny antycznych miast, domy z muru pruskiego i wykute
w skałach grobowce przedrzymskich królów. Do tego dochodzą liczne fenomeny natury w postaci wygasłych wulkanów i licznych wąwozów oraz
podziemne miasta zbudowane ludzką ręką. Jednym z miejsc najchętniej odwiedzanych przez turystów jest uwielbiana Kapadocja słynąca z
księżycowego krajobrazu.
Rozległa kraina Anatolii Centralnej, pełna żyznych stepów urozmaiconych gdzieniegdzie łagodnymi pagórkami i pojedynczymi górami, zajmuje
centralną część Turcji, w której znajduje się stolica kraju – Ankara. Przez tereny Kapadocji przepływa rzeka Kizilirmak, natomiast najwyższym
szczytem w regionie jest Erciyes Dagi osiągający wysokość 3917 m n.p.m. Na północy rozpościerają się łańcuchy Gór Pontyjskich, w środkowej
części można podziwiać słony akwen Tuzgolu, z kolei na południu Anatolia graniczy z najpopularniejszymi regionami letniego wypoczynku, takimi jak
Alanya, Belek, Antalya, Kemer czy Bodrum. W regionie panuje klimat umiarkowany kontynentalny z gorącymi i suchymi latami oraz mroźnymi i
śnieżnymi zimami.
Zachowane po dawnych czasach pozostałości świadczą o bogatej historii sięgającej paleolitu oraz czasów, kiedy człowiek porzucił łowiectwo na rzecz
rolnictwa, hodowli i handlu. W Anatolii Centralnej leży jedno z najstarszych miast świata – Catalhoyuk, a w Bogazkale cywilizacja rozwijała się na
równi z Egiptem faraonów. Region zamieszkiwali między innymi Hetyci, Frygowie, Lidyjczycy czy Persowie, a w 47 r. p.n.e. pojawił się tam wraz ze
swoimi legionami Juliusz Cezar. Z czasem terytorium Anatolii zajmowały takie prowincje jak Bitynia, Kapadocja czy Pont, a ziemie te w roku 1402
spustoszyły hordy mongolskiego wodza Timura, który pod Ankarą zwyciężył osmańskiego sułtana Bajazyta. W 1919 r. Anatolię bezskutecznie
próbowała podbić Grecja, czego konsekwencją było wycofanie się Greków z Azji Mniejszej oraz ustanowienie stolicy kraju w Ankarze.
Kuchnia
Kuchnia Turecka, mimo wielu tradycji i popularności na świecie jest kuchnią dość zróżnicowaną w zależności od regionu. Tradycyjna kuchnia
wybrzeża egejskiego różni się, choć w nieznacznym stopniu od kuchni południowo-wschodniej części kraju, a jeszcze większe różnice zauważymy
przemieszczając się wgłąb kraju i na wschód.
Kuchnia Turecka jest swego rodzaju spuścizną kuchni Imperium Osmańskiego, w którego skład wchodziła przez wiele stuleci między innymi Azja
Mniejsza. Uważa się, że jej kolebką była kuchnia Pałacu Topkapi, gdzie urzędujący sułtani najmowali najlepszych mistrzów sztuki kulinarnej. Ze
względu na dość dużą ekspansywność Turcji kultura, ale także i tradycyjna kuchnia znalazła uznanie w wielu krajach Bliskiego Wschodu, na
Bałkanach, a także w centralnej Europie. Przenikanie tradycji kulinarnych odbywało się jednak w obie strony, toteż obecna kuchnia turecka
wzbogacona jest o
tradycje greckie czy tez orientalne. W miejscowościach nadmorskich
zauważyć można też silne wpływy kuchni
śródziemnomorskiej bogatej w warzywa i aromatyczne przyprawy.
Mimo wpływów tylu kultur kuchnia turecka nie jest zbyt skomplikowana i bazuje na prostych połączeniach smaków. Podstawą jest świeże mięso –
zwykle jagnięcina lub baranina, świeże warzywa i owoce i aromatyczne przyprawy: papryka, chili, świeża mięta czy pietruszka oraz przyprawy
korzenne (cynamon).
Najpopularniejszą potrawą, która rozpowszechniła się już w wielu krajach jest kebab, jednak tutejsza kuchnia to również wiele potraw, które można
zjeść tylko w określonych regionach Turcji. Na wybrzeżach do tradycji kuchennych należą ryby i owoce morza, a tereny górzyste, gdzie w dużej
mierze wypasane są owce, słyną z produkcji serów, jagnięciny i baraniny, a także warzyw.
Największa popularnością cieszy się, wspomniany wcześniej kebab – jest to baranina skrawana w pionowego rożna, podawana przeważnie z
chlebkiem pita z warzywami lub surówką. Typowe tureckie śniadanie składa się z chleba, nabiału w postaci serów owczych (beyaz peynir) lub żółtych
(kasar), miodu, oliwek i czasem warzyw. Dużą popularnością, zwłaszcza w obrębie miejscowości nadmorskich cieszą się przekąski (meze)
popularne również w innych krajach Morza Śródziemnego. Tureckie przekąski to głównie sałatki na bazie świeżych warzyw, warzywa zapiekane z
serem i tureckie placki pide lub lahmacun. Dla tego obszaru charakterystyczne są zupy, podawane jako drobna przekąska lub pierwsze z dań
obiadowych, a zwłaszcza, popularna również w Polsce zupa pomidorowa. Inne, cieszące się uznaniem to zupa rybna – balik oraz zupa z zielonego
groszku – bezelye.
Wydruk ze strony http://www.clubwakacje.pl/
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 1/5
Główny posiłek obiadowy opiera się na mięsie, do którego podawany jest ryż i warzywa. Ciekawym połączeniem jest też ryż duszony z mięsem
jagnięcym w rosole z dodatkiem cynamonu oraz pistacji. Innym daniem mięsnym, które króluje w kuchni tureckiej są pulpeciki Kofte, serwowane z
warzywami i chlebkiem pita, ryżem lub ziemniakami. Mimo wielu różnorodnych dań mięsnych uznaniem cieszą się tez gulasze warzywne.
Najważniejszym ich składnikiem jest bakłażan, który ma zastosowanie w sałatkach, marynuje się go w oliwie, zapieka, dusi z mięsem, czy serwuje
jako puree. Inne ważne składniki potraw to pomidory, papryka, cukinia, ogórki i oliwki.
Kuchnia turecka słynie również ze słodyczy, na których czele jest wytwarzana z masy sezamowej chałwa, a dzięki wpływom bałkańskim i arabskim
pełno w niej orzechów, bakalii, miodów i syropów dodawanych do ciast i ciastek. Na tureckich straganach spotkać też można rachatłukum – kolorowe
pudrowe galaretki.
Narodowym napojem, spożywanym w dużych ilościach jest cay – czarna, przeważnie słodzona herbata. Do trunków zalicza się popularną anyżową
wódkę raki o lekkim lukrecjowym smaku, którą nazywa się też „mlekiem lwa” ze względu na biały kolor, który ma po zmieszaniu z wodą.
Najbardziej wyrazistą krainą pod względem kulinarnym jest Kapadocja, która oprócz unikalnych zabytków oferuje ciekawe potrawy przygotowywane w
ręcznie robionych naczyniach z czerwonej gliny. Smaczne są między innymi kawałki kurczaka lub jagnięcina gotowana w sosie grzybowo-cebulowym
– testi kebabi czy siekane mięso z cebulą, czosnkiem i papryczką chili – kiremit kebabi, podawane w glinianym kaflu. Turystycznemu smakowi nie
powinny umknąć swojskie naleśniki gozleme czy podłużna pizza z mięsem etli ekmek.
Obyczaje
Powszechnym zwyczajem jest dawanie napiwków każdej osobie wyświadczającej nam przysługę lub za dobrze wykonaną pracę, np. portierowi,
kelnerowi czy sprzątającym w hotelu. Przyjęte jest dawanie ok. 10-15% wartości usługi. Wyjątkiem są taksówkarze, którym nie daje się napiwku, ale
zawsze można zaokrąglić rachunek.
Przed wejściem do meczetu zawsze należy zdjąć buty – wierni klękają i dotykają czołem dywanów, dlatego zwracana jest duża uwaga na
zachowanie czystości. Jeżeli jednak nie ma dywanów można wejść do środka w butach. Wchodząc do meczetu, podobnie jak do innych obiektów
kultu różnych religii, należy mieć ubiór zasłaniający ramiona i kolana. W niektórych meczetach przy wejściu można wypożyczyć pelerynę, którą
ukryje nieodpowiedni ubiór. Piątek jest uznawany przez muzułmanów za święty dzień, dlatego zwiedzający w ten dzień nie są mile widziani.
W związku z dominującym w Turcji islamem, turyści muszą dostosować się do niektórych miejscowych zwyczajów. Podczas Ramadanu, kiedy
muzułmanie od świtu do zmierzchu wstrzymują się od spożywania potraw, nie należy jeść w miejscach publicznych. Bardziej jest to przestrzegane
we wschodniej części kraju, jednak w nadmorskich kurortach nie jest mile widziane spożywanie potraw w tym czasie poza wnętrzem restauracji.
Większość z nich jest jednak wtedy zamknięta do zachodu słońca.
W Turcji, podobnie jak w krajach arabskich istnieje zwyczaj targowania się, który jest elementem tradycji zwłaszcza na bazarach. Cena specjalnie
jest zawyżana, a niepodjęcie próby jej obniżenia czasem może zostać źle odebrane.
Aktywny wypoczynek
Oprócz przemierzania ciekawych miast turyści zaprawieni w pieszych bojach mogą pokusić się o zwiedzenie Krainy Jezior, gdzie wyznaczono
mnóstwo szlaków krajoznawczych. Ponadto miłośników wspinaczki górskiej zachęcają trudniejsze trasy ułożone w górach Taurus. Najlepszą bazą
wypadową zarówno dla zaawansowanych alpinistów, jak i turystów lubiących wędrować po niższych partiach gór jest miasto Egirdir. Turyści
preferujący zorganizowane wycieczki powinni zainteresować się Kapadocją – krainą niekończących się pieszych tras (trekking, wspinaczka górska) i
nieograniczonych form czynnego spędzania czasu, jak chociażby loty balonem czy wycieczki konne.
Wycieczki Fakultatywne
Gordion – nieopodal miejscowości Polatli znajdują się interesujące ruiny dawnej stolicy Frygów świadczące o wysokim zaawansowaniu dawnej
kultury. Z wizyty w tym miejscu będą zadowoleni bardziej miłośnicy archeologii niż zwiedzania potężnych ruin, gdyż najlepiej zachowały się jedynie
olbrzymie grobowe kopce monarchów. W tym miejscu przed wiekami król Gordios ustanowił swoją siedzibę, z którą związana jest legenda o innym
królu, Midasie. Według greckiej mitologii król zmieniał w złoto wszystko, czego dotknął, ubłagał jednak Dionizosa o uwolnienie klątwy poprzez umycie
rąk w rzece Paktol. Wśród wielu innych legend, najważniejsza i najbardziej zajmująca turystów zwiedzających miejsce dotyczy słynnego „węzła
gordyjskiego”, który został przecięty mieczem Aleksandra Wielkiego. Midas miał umieścić wóz z węzłem łączącym dyszel z jarzmem w świątyni
Kybele na gordyjskim akropolu. Przez kolejnych 500 lat funkcjonowała legenda, że ten, kto rozwiąże węzeł, zostanie władcą Azji. Sprawę węzła król
Macedonii rozwiązał bardzo szybko używając ostrza. Na podróżników w Gordionie czekają szczątki akropolu z VIII w. p.n.e., gdzie niegdyś stały
świątynie, królewski pałac i budynki administracyjne, brama wjazdowa z okresu frygijskiego oraz tajemnicze kurhany. Na miejscu można oglądnąć
także jedną z najstarszych mozaik świata, ułożoną z czarnych i białych kamieni oraz kopiec z gliny Kocuk Hoyuk. Szczegółowych informacji na temat
tego mitycznego miejsca dostarcza tematyczne muzeum.
Pessinus – antyczne „miasto-świątynia” zlokalizowane niedaleko miejscowości Sivrihisar założyli Frygowie na cześć bogini Kybele. Podróżnicy mogą
oglądnąć tam zabytki seldżuckiej architektury w postaci fundamentów sanktuarium i fragmentów rzymskich budowli.
Midas Sehri – ważny zabytek kultury frygijskiej nieopodal Seyitgazi obejmuje ruiny miasta położonego na płaskowyżu z ciekawymi widokami. Chociaż
mylnie uznano, że spoczywają tam szczątki króla Midasa, warto zobaczyć fantazyjny grobowiec przypominający ścianę współczesnego domu z
kominkiem. Przy okazji można pofatygować się do ruin cytadeli skrywających w swoich wnętrzach kamienny ołtarz, na którym przed wiekami
umieszczano posągi bóstw.
Kutahya – stolica tureckiej ceramiki zdominowana jest widokowo przez osobliwą, bizantyjską fortecę i budynki pokryte oryginalnymi płytkami. Przez
miasto przetoczyły się wszystkie najważniejsze w Anatolii zawieruchy wojenne, od podbojów Aleksandra Wielkiego aż po bitwy o niepodległość z
początku XX wieku. W okolicy głównego placu Belediye Meydani zachowały się zabytkowe osmańskie domy, natomiast z najważniejszych zabytków
należy wymienić XV-wieczny meczet Ulu Camii, zabytkową szkołę muzułmańską z XIV w. – Vacidiye Medresesi i Kossuth Evi – wspaniałą osmańską
willę zachowaną w oryginalnym stanie z połowy XIX stulecia. W okolicy miasta znajduje się kilka kurortów termalnych, z których najbardziej znany jest
Yoncali z krytymi i otwartymi basenami zasilanymi gorącymi źródłami oraz łaźniami parowymi odnawiającymi siły witalne.
Aezani – kilkadziesiąt kilometrów na południowy-wschód od Kutahya można znaleźć ruiny świątyni Zeusa, która powstała za czasów panowania
cesarza rzymskiego Hadriana w 125 r. n.e. Na wzgórzu majestatycznie wznoszą się ruiny sanktuarium, w którym przed wiekami stał posąg Zeusa, a w
Wydruk ze strony http://www.clubwakacje.pl/
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 2/5
ciemnych zakamarkach podziemi słychać jeszcze głosy wiernych modlących się do bogini Kybele. Podróż w przeszłość można odbyć podczas
spaceru między unikalną kombinacją stadionu i teatru oraz zrujnowanym placem – agorą, z drogą prowadzącą do pozostałości targu.
Safranbolu – niemalże alpejskie krajobrazy i piękno osmańskich rezydencji zbudowanych z muru pruskiego są tak urzekające, że każdy, kto ma
przyjemność gościć w tym niezwykłym miejscu pragnie zostać kilka dni dłużej. Miasto wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jest
pieczołowicie odrestaurowane, słynie z garbarstwa, wyrobów miedzianych i żelaznych oraz wykwintnych restauracji, obok których zawsze unosi się
zapach szafranu i wielu innych aromatycznych przypraw. Turyści najczęściej pojawiają się w najstarszej dzielnicy Carsi z trudną do wymienienia liczbą
zabytków. Wyjątkowy klimat można wyczuć na głównym placu, gdzie wznoszą się XVII-wieczne osmańskie łaźnie Cinci Hamami z marmurowymi
wnętrzami oraz swój początek biorą stare uliczki pełne domów o pastelowych, przybrudzonych kolorach. Do odwiedzin wymyślnymi przedmiotami
zachęcają tradycyjne, porośnięte winoroślą bazary, natomiast wyjątkową architekturą przyciąga XVII-wieczny meczet Koprulu Mehmet Pasa Camii i
Izzet Mehmet Pasa Camii z XVIII stulecia, którego kopuła unosi się ponad dachami domów. Warto jeszcze odwiedzić tzw. Dom Gubernatora – typowy
przykład osmańskiej rezydencji i przespacerować się na szczyt wzgórza Kidirlik Parki – najlepszy punkt widokowy.
Bogazkale – niedaleko niewielkiej wioski można znaleźć jedne z najważniejszych zabytków Anatolii, które pozostawiło po sobie hetyckie imperium. W
roku 1905 naukowcy odkryli ślady osadnictwa sprzed 4 tys. lat p.n.e. eksponowane obecnie w Ankarze, niemniej można wybrać się w pasjonującą
podróż w przeszłość podczas spaceru po wykopaliskach. Centralnym punktem jest osada Hattusas otoczona kilkukilometrowym murem. Na ruinach
hetyckiej osady Frygowie wznieśli wielkie miasto, którego pozostałości odkryli archeolodzy. Poszczególne atrakcje historyczne łączy utwardzona
droga biegnąca między kilkoma wioskami. Fotografować można między innymi hetyckie sanktuarium oraz pozostałości bramy ceremonialnej świątyni i
dzielnicy handlowej. Niewiele pozostało z fortecy Yenice Kale, ponad którą dumnie wznosi się Brama Lwów Aslanli Kapi, wyznaczająca początek
murów miejskich. Ciekawe zdjęcie można również zrobić Bramie Ziemi nazywanej Bramą Sfinksa z niesamowitym elementem, jakim jest podziemny
tunel biegnący pod miastem. Niezwykłym miejscem jest Wielka Forteca Buyuk Kale z trzema dziedzińcami służącymi w XIII w. p.n.e. hetyckim
władcom do spacerów oraz galerie płaskorzeźb przedstawiających wyobrażenia prastarych bogów.
Alacahoyuk – obok Bogazkale jest to drugi pod względem wartości historycznej teren wykopalisk Anatolii Centralnej. Przed zwiedzaniem warto
zajrzeć do niewielkiego muzeum, w którym można uzyskać więcej informacji na temat Bramy Sfinksa strzeżonej przez uskrzydlone stwory,
płaskorzeźb z religijnymi scenami ceremonialnymi i grobowców datowanych na okres kultury Hatti.
Amasya – pierwsza stolica królestw Pontu imponuje nie tylko bogatą historią, ale również wspaniałymi zabytkami kultury, które pozostały po
cywilizacji seldżuckiej i osmańskiej. Według legend miasto miała założyć królowa Amazonek Amasis, chociaż historyczne ślady wskazują na hetycką
osadę zdobytą przez wojska Aleksandra Wielkiego. W czasach późniejszych w miejscu tym powstawały mniejsze twory państwowe takie właśnie jak
Pont rządzony przez rozpustnego króla Mitrydatesa. Chociaż ośrodek najprężniej rozwinął się w czasach seldżuckich, postęp zniweczyły najazdy
Czyngis-chana i jego potomków, trwające do momentu, kiedy do władzy doszli Osmanowie. W kolejnych stuleciach w mieście niewiele się działo aż
do panowania słynnego Ataturka, który w roku 1919 właśnie stamtąd wzywał do podjęcia walki o niepodległość. Przywódcy na głównym placu
postawiono konny pomnik, chociaż znajdują się tam ciekawsze zabytki w postaci Srebrzystego Meczetu z początkami sięgającymi XIV w. i
odpowiednika chrześcijańskiej kaplicy, jakim jest Pir Mehmet Celebi Camii – meczet bez minaretu. Meczetów jest w mieście znacznie więcej, niemniej
turystów najbardziej interesują skalne grobowce pontyjskich królów, wykute w stromej ścianie i podzielone na dwie grupy. Poniżej grobowców
podziwiać można zabytkowe domy z muru pruskiego, natomiast wysoko na skałach wznosi się rozległa cytadela pochodząca z czasów osmańskich.
Po posiłku w którejś z gospód pod gołym niebem można dodatkowo wyruszyć na zwiedzanie Muzeum Archeologiczno-Etnograficznego przekrojowo
prezentującego regionalną historię. Po dosyć wyczerpującej wędrówce warto zrelaksować się w typowych tureckich łaźniach Sihhi Mustafa Bey
Hamami.
Sivas – miasto warto odwiedzić z powodu tętniącego życiem bazaru i seldżuckiego zespołu architektonicznego ozdobionego wspaniałymi fasadami i
misternie wykonanymi portalami. Spacer między interesującymi meczetami i muzułmańskimi szkołami (medresami) wzniesionymi za czasów
seldżuckich i mongolskich namiestników obrazuje związek miasta z niezwykle bogatą historią, przedstawioną również w postaci licznych zdobień
wzorowanych na sztuce ormiańskiej.
Afyon – miasto już na pierwszy rzut oka prezentuje się efektownie dzięki baśniowemu otoczeniu przez pola czerwonych maków, z których pozyskuje
się opium („afyon”) wykorzystywane w przemyśle farmaceutycznym. Ponadto wzrok od razu przyciąga ogromna skała z ruinami potężnej, starożytnej
twierdzy ufortyfikowanej przez hetyckiego króla Mursila II. Afyon zasłynęło także jako bastion, będący w roku 1922 główną kwaterą Ataturka w walce o
niepodległość kraju. Poza twierdzą, na którą prowadzi blisko tysiąc stopni, zobaczyć należy Stare Miasto uchodzące za turystyczny labirynt uliczek i
zabudowy osmańskiej. W pobliżu starówki przetrwało kilka dobrze zachowanych meczetów i kompleks budynków Gedik Ahmet Pasa Kulliyesi z
muzułmańską szkołą teologiczną i zabytkowymi łaźniami ozdobionymi marmurem. Oprócz pozostałych zabytków warto także zajrzeć do Muzeum
Archeologicznego i Muzeum Maulawijja prezentującego tradycyjne instrumenty muzyczne i rytualne szaty derwiszów. Wokół miasta rozsianych jest
również kilka interesujących miejsc w postaci zabytków frygijskich z VI w. p.n.e., tajemniczych grobowców i gorących źródeł.
Kraina Jezior– rzadko odwiedzaną, ale niezwykle interesującą krainę rozciągającą się na południe od Afyonu charakteryzują zwierciadła wód
urozmaicone szarymi płaskowyżami i wysokimi szczytami górskimi zasłaniającymi widnokrąg. Najchętniej spędzają tam czas miłośnicy pieszych
wędrówek, obserwacji ptaków oraz entuzjaści sportów zimowych.
Egirdir – drugie co do wielkości jezioro Turcji, wysokie góry Taurus i wyjątkowa miejscowość Egirdir są wystarczającym powodem, by spędzić chociaż
jeden dzień na zwiedzaniu wspaniałych atrakcji. Miasteczko założone przez Hetytów było przed wiekami ważnym przystankiem na szlaku z Efezu do
Babilonu, czyli tzw. Drodze Królewskiej. Walory strategiczne docenili Turcy seldżuccy podbijający okolice jezior w XIII w. oraz Turcy osmańscy
pozostawiający po sobie wpływowy ośrodek. Po licznych wojnach najlepiej zachowały się obiekty sakralne, wąskie uliczki ze starymi domami, dawne
szkoły islamskie i tureckie łaźnie. W trakcie zwiedzania nie zaszkodzi przedostać się groblą na malownicze wysepki z XII-wiecznym bizantyjskim
kościołem Ayios Stefanos, pięknymi ogrodami i kamiennymi plażami, z których warto skorzystać w trakcie największych upałów. W samym mieście
można także znaleźć przyjemną, piaszczystą plażę Altinkum, która dzięki łagodnemu zejściu do wody idealnie nadaje się dla małych dzieci. Egirdir ma
jeszcze jedną zaletę, jest idealną bazą noclegową i wypadową do zwiedzania okolic. Na krótkich wycieczkach zwiedzić można między innymi cały
obszar przepięknego jeziora, malownicze wioski z zabytkowymi świątyniami, ruiny starożytnej Antiochii Pizydyjskiej, unikatowy Las Kasnak, kanion
Candir, jaskinię Zindan Magarai czy pozostałości starożytnego Adada.
Antiochia Pizydyjska – frapujące ruiny starożytnego miasta, do których prowadzi kilka zaskakujących krajobrazowo dróg. Początki hellenistycznej
osady sięgają III w. p.n.e. i pozostawiły po sobie ślady w postaci ruin sporej świątyni wybudowanej na cześć cesarza Augusta, monumentalnej bramy,
łaźni i akweduktu. Warto przespacerować się zachowaną rzymską ulicą i spojrzeć z zadumą na to, co pozostało z teatru.
Sagalassos – starożytny ośrodek położony na wysokości 1500 m n.p.m., na skalistych stokach góry Akdag jest o tyle ciekawy, iż teren ruin jest
starannie oznakowany i opatrzony tablicami informacyjnymi, dzięki którym można wyobrazić sobie jak prastare budowle wyglądały w pierwotnym
stanie. Zwiedzić można między innymi pozostałości teatru, odbudowane fontanny, rzymski plac i łaźnie. Najstarszą budowlą na terenie wykopalisk jest
świątynia dorycka z II w. p.n.e., grobowce wykute w skale i wiele, wiele innych.
Wydruk ze strony http://www.clubwakacje.pl/
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 3/5
Konya – miasto słynące w XIII w. jako imperium seldżuckiego sułtana Rum, będące do dziś celem pielgrzymek sunnitów. Kilkakrotnie gościł tu św.
Paweł, a niegdyś bogate w zabytki miasto jest dziś nieco przytłoczone betonowymi budynkami. Mieszkańcy słyną z pobożności, a samo miasto z
największego w Turcji browaru, jednak w sklepach obowiązuje zakaz sprzedaży alkoholu. Na szczycie kopca wznoszącego się nad miastem ocalała
ostatnia ściana Pałacu Sułtanów Seldżuckich oraz meczet Alaeddin Cami. Ważnym zabytkiem miasta jest też szkoła religijna Karatay Medrese, gdzie
obecnie mieści się muzeum ceramiki. Warto udać się do Mevlana Tekkesi gdzie znajduje się ośrodek wirujących derwiszów sięgający tradycjami XIII
w. Derwisze dążyli do mistycznego zjednania z Bogiem, a pomóc miał im w tym taniec w białych szatach. Zakon został rozwiązany w 1925 r. na
rozkaz Ataturka, jednak do dziś działa ośrodek zrzeszający derwiszy, a w grudniu odbywa się Słynny w całej Turcji Festiwal Wirujących Derwiszy.
Kapadocja – to unikalna w skali świata magiczna kraina słynąca z księżycowego krajobrazu, podziemnych miast i imponujących kościołów z
bizantyjskimi freskami. Krainę została ukształtowana miliony lat temu wskutek aktywności wulkanów Erciyes, Hasan i Gollu. Ziemie w promieniu setek
kilometrów ziemię przykryła lawa, która po zastygnięciu, pod wpływem działania wiatru i licznych powodzi przekształciła się w głębokie wąwozy i
doliny, a wzgórza zamieniły się w stożki i kolumny. Teren ten był też jednym z najżyźniejszych w kraju, co docenili pierwsi mieszkańcy tych ziem.
Odkryli oni również, że okoliczne skały wykazują niespotykane właściwości – zachowują miękkość do zetknięcia z powietrzem, co pozwoliło na
żłobienie w nich domostw, spichlerzy czy pomieszczeń dla zwierząt. Przykładem takiego „skalnego” miasta jest Kaymakli oraz Goreme – gdzie
znajduje się skansen obejmujący ponad 30 kościołów wydrążonych w miękkiej skale. Ogromne wrażenie robią również dzieła natury takie jak głębokie
wąwozy. Pamiątką wizyty w Kapadocji są produkowane w Avanos naczynia z czerwonej glinki oraz znacznie tańsze niż na wybrzeżu dywany.
Najczęściej Zadawane Pytania
Kiedy najlepiej wybrać się do Anatolii Centralnej?
Sezon turystyczny rozpoczyna się już w połowie kwietnia i trwa średnio do połowy października. Na wiosnę i na jesień pogoda jest łagodniejsza i mimo
zdarzających się rzadko opadów zachęca do zwiedzania. Najwięcej turystów przybywa tu od połowy czerwca do końca sierpnia, kiedy temperatura
powietrza przekracza 30°C.Udając się na wycieczki w głąb kraju warto pamiętać, że w lecie temperatura rośnie wraz z odległością od morza. Z kolei
zwiedzając centralne części kraju i pobliskie góry na wiosnę i jesień należy zabrać cieplejsze ubrania, bo w górach może zalegać śnieg.
Jaka waluta obowiązuje w Turcji i jakie są orientacyjne ceny?
W Turcji walutą jest lira turecka – TRY, wymienna na kunysze (1 lira turecka = 100 kuruszy). Często można spotkać się z płaceniem w euro lub
dolarami, ale tylko w kurortach nadmorskich. W porównaniu z cenami w Polsce droższe jest podróżowanie (wyższa cena za benzynę) i niektóre
produkty życia codziennego. Ceny jednak znacznie różnią się między sklepami w kurortach czy przy hotelach od tych, które można spotkać na
bazarach. Tam cena nie jest obowiązująca i wręcz należy się targować, gdyż jest to uważane zazwyczaj.
Gdzie i jakie pamiątki kupić w Anatolii Centralnej?
Najlepszym miejscem na zakup pamiątek są bazary, gdzie istnieje zwyczaj targowania się. Najczęściej kupowane są dywany, wyroby skórzane i
rzemieślnicze, fajki z pianki morskiej, przyprawy oraz ozdoby rzeźbione z zielonym onyksie. Popularną pamiątką są fajki wodne – nargile, oraz Nazar
zwany „Okiem Proroka” - amulet mający bronić przed zawistnym spojrzeniem. Najczęściej umieszcza się go przy lustrze, drzwiach czy jako ozdoba
czyli wszędzie tam gdzie wędruje ludzki wzrok.
Jaki czas obowiązuje w Turcji?
Czas lokalny jest późniejszy o godzinę od obowiązującego w Polsce, więc po przylocie przestawiamy zegarek o godzinę do przodu.
Jak poruszać się po Anatolii Centralnej?
Popularnym i dość tanim środkiem transportu są busy i autobusy kursujące między miejscowościami turystycznymi i większymi miastami. Polskie
prawo jazdy jest respektowane w Turcji, ale podróżując na własną rękę, np. wynajętym samochodem, musimy zwrócić uwagę na to, że przepisy
drogowe w Turcji są traktowane dość dowolnie. Ponadto, w razie stłuczki musimy być przygotowani na to, że poza miejscowościami turystycznymi nie
dogadamy się w innym języku niż turecki. Wyjeżdżając w dalszą podróż, dla własnego bezpieczeństwa warto też powiadomić hotel o planowanej
trasie i porze powrotu. Podróżując w dalsze rejony, dzięki dogodnym połączeniom między większymi miastami, wygodnym i dość tanim rozwiązaniem
jest kolej.
Ważne informacje MSZ
Od obywateli polskich wymagane są wizy uprawniające do wjazdu i pobytu na terenie Turcji. Do złożenia wniosku o wizę do Turcji podróżnym zaleca
się posiadanie dokumentu podróży/paszportu ważnego co najmniej 6 miesięcy od daty wjazdu. Wymagana jest wiza elektroniczna dostępna na
stronie www.evisa.gov.tr lub na lotnisku po przylocie do Turcji wielokrotna wiza typu wklejka. Aby wjechać do Turcji podróżni powinni posiadać
dokument podróży/paszport ważny co najmniej o 60 dni dłużej niż „długość pobytu” wskazana na wizie, wizie elektronicznej, w przepisach
dotyczących zwolnienia z wizy czy zezwoleniu na pobyt.
Szczegółowe i aktualne informacje można uzyskać na stronie MSZ: www.msz.gov.pl
Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Turcji
Turcja, Ankara, Atatürk Bulvari 241, 06650 Kavaklidere,
Tel.: +90 312 4572000+90 312 4572000 Tel.: +90 312 4572001+90 312 4572001 Tel.: +90 312 4675619+90 312 4675619 Tel. dyżurny: +90 530 469
1261+90 530 469 1261 Faks: konsulat +90 312 4688301+90 312 4688301 Faks: +90 312 4678963
[email protected]
www.ankara.msz.gov.pl
Konsulat Honorowy Rzeczypospolitej Polskiej w Izmirze
Turcja, Izmir, Gazi Osman Paşa Bulvarı, Yeni Asır İşhanı, Kat 5 Daire 502,
Tel.: +90 232 4837171+90 232 4837171; Faks: +90 232 4411854;
[email protected]
Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Stambule
Turcja, Stambuł, GIZ 2000 PLAZA, Ayazağa Köyü Yolu N.7, Kat:5, 34 398 Maslak - Istanbul
Wydruk ze strony http://www.clubwakacje.pl/
Informacje przygotowane przez MerlinX
Strona 4/5
Tel.: +90 212 290 66 31+90 212 290 66 31 Tel.: +90 212 290 66 30+90 212 290 66 30 Tel. dyżurny: +90 530 469 18 81+90 530 469 18 81 Faks: +90
212 290 66 32
[email protected]
www.stambul.msz.gov.pl
Wydruk ze strony http://www.clubwakacje.pl/
Informacje przygotowane przez MerlinX
Powered by TCPDF (www.tcpdf.org)
Strona 5/5