Układ nerwowy

Układ nerwowy
Zadaniem układu nerwowego jest nadzorowanie czynności narządów wewnętrznych żywego organizmu oraz umożliwianie mu
kontaktów ze światem zewnętrznym.
Układ nerwowy dzieli się na część ośrodkową (mózgowie i rdzeń kręgowy) oraz część obwodową - układ nerwów i zakończeń nerwowych.
Mózgowie jest zróżnicowaną strukturą: w jej skład wchodzi mózg, móżdzek, międzymózgowie, śródmózgowie, most i rdzeń przedłużony. Każda
z wymienionych części mózgowia ma do wypełnienia określone funkcje, wykazując samodzielność i niezależność wynikającą z filogenetycznej
przeszłości. Jest jednak zachowana w strukturze mózgowia hierarchia zarówno anatomiczna jak i czynnościowa, ponieważ jego najważniejszą
częścią, stanowiącą najwyższą instancję, jest mózg. W korze mózgowej analizowane są i przetwarzane bodźce pochodzące z narządów zmysłów,
narządów wewnętrznych i układów podkorowych. Kora jest siedliskiem inteligencji, pamięci i osobowości.
Nerwy tworzące obwodowy układ nerwowy przewodzą pobudzenia od narządów do ośrodkowego układu nerwowego i z powrotem, na drodze
prostych i skomplikowanych odruchów nerwowych, na ogół z udziałem rozmaitych struktur centralnego układu nerwowego. Nerwy są
wypustkami komórek nerwowych. Stykaja się z narządami docelowymi za pomocą synaptycznych struktur przekaźnikowych z udziałem
wydzielanych przekaźników chemicznych.
Sterowaniem pracą narządów wewnętrznych zajmuje się autonomiczny układ nerwowy. Składa się on z części współczulnej i przywspółczulnej.
Są one w ciągłym "starciu", wzajemnym "kontrowaniu". Dzięki temu zachowana jest homeostaza narządowa, która zapewnia optymalną
czynność określonego narządu wewnętrznego w danym momencie przy danym zapotrzebowaniu organizmu na jego pracę.
Układ nerwowy człowieka (łac. systema nervosum) - układ zbudowany z tkanki nerwowej, integrujący działalność organizmu, rejestrujący
bodźce, przetwarzający zawartą w nich informację oraz sterujący czynnościami organizmu: ruchem mięśni oraz wydzielaniem hormonów.
Podział układu nerwowego
Podział topograficzny
Ośrodkowy układ nerwowy
o Mózgowie(mózg, móżdżek, rdzeń przedłużony)
o Rdzeń kręgowy
 Obwodowy układ nerwowy
o Nerwy czaszkowe
o Nerwy rdzeniowe

Podział czynnościowy
Układ nerwowy somatyczny
o Układ piramidowy
o Układ pozapiramidowy
 Autonomiczny układ nerwowy
o Część współczulna
o Część przywspółczulna

Układ dokrewny
Gruczoły wydzielania dokrewnego








podwzgórze
przysadka mózgowa
szyszynka
tarczyca
przytarczyce
grasica
nadnercza
gonady

komórki APUD
Neurologia ( z greckiego neuron = nerw) jest to dział medycyny klinicznej, który zajmuje się rozpoznaniem i leczeniem chorób układu nerwowego.
Układ nerwowy
Układ nerwowy składa się z ośrodkowego (centralnego) i obwodowego układu nerwowego (Ryc.6-1). Zapewnia on stały
kontakt organizmu ze środowiskiem zewnętrznym oraz integrację narządów wewnętrznych. Kontakt ze światem
zewnętrznym zapewniają narządy zmysłów, natomiast doznania z narządów wewnętrznych rejestrowane są przez
zakończenia czuciowe w poszczególnych narządach. Układ nerwowy uczestniczy w rejestrowaniu, przekazywaniu i
analizie napływających pobudzeń z zakończeń czuciowych oraz bierze udział w realizacji prawidłowych reakcji
adaptacyjnych na zmieniające się warunki świata zewnętrznego i środowiska wewnętrznego. Podstawowe reakcje
adaptacyjne są wrodzone (np. reakcje odruchowe), inne wykształcają się w trakcie życia osobniczego (np. reakcje
psychiczne). Podłożem fizjologicznym reakcji odruchowych jest łuk odruchowy (Ryc.6-4). Każdy łuk odruchowy składa się
z drogi doprowadzającej, która przewodzi pobudzenia od receptora do ośrodka scalającego (mózg, rdzeń kręgowy) oraz
drogi odprowadzającej, przenoszącej pobudzenia do narządu wykonawczego (mięśni, gruczołów wydzielania
wewnętrznego).
<<< Powrót
Komórka nerwowa (neuron)
Komórka nerwowa - neuron - jest najważniejszym elementem składowym układu nerwowego. W obrębie komórki
nerwowej wyróżnia się ciało komórki i dwa rodzaje wypustek: wypustkę długą (akson) i liczne wypustki krótkie (dendryty)
(Ryc.6-2). Aksony przenoszą informacje z ciała komórki do innych komórek nerwowych lub narządów wykonawczych
(efektorów), dendryty natomiast przekazują pobudzenia
do ciała komórki nerwowej.
Ryc.6-1 Schemat ośrodkowego i
obwodowego układu nerwowego
Poszczególne komórki nerwowe łączą się ze sobą
poprzez złącza (synapsy), które pośredniczą w
przekazywaniu informacji. W zależności od rodzaju
substancji chemicznej pośredniczącej w przekazywaniu
pobudzenia, wyróżnia się synapsy pobudzające i
hamujące. Komórkom nerwowym towarzyszą komórki
glejowe, które spełniają funkcje pomocnicze (odżywcze,
izolacyjne, podporowe) w stosunku do neuronów.
<<< Powrót
Obwodowy układ nerwowy
Ryc.6-2 Komórka nerwowa
Obwodowy układ nerwowy tworzą korzenie rdzeniowe i nerwy obwodowe. Układ ten
zabezpiecza odbiór doznań czuciowych oraz przewodzi pobudzenia z ośrodków nerwowych (rdzeń, mózg) do narządów wykonawczych (mięśni, gruczołów
dokrewnych). Nerwy obwodowe zbudowane są z włókien nerwowych ruchowych, czuciowych i autonomicznych. Włókna ruchowe i autonomiczne przewodzą
pobudzenia do narządów wykonawczych (mięśni, gruczołów wydzielania wewnętrznego). Włókna czuciowe są dendrytami i przewodzą pobudzenia do
ośrodków nerwowych. Objawy uszkodzenia korzeni rdzeniowych mogą być diagnozowane przez wykonanie zdjęć kręgosłupa (w projekcji przednio-tylnej,
bocznej i ewentualnie skośnej). Jeśli istnieje podejrzenie uszkodzenia aparatu więzadłowego (zerwanie więzadeł), wykonuje się dynamiczne zdjęcia
kręgosłupa (maksymalne przygięcie i odgięcie kręgosłupa). Uzupełnieniem tych badań może być ocena czuciowych potencjałów wywołanych z
odpowiedniego dermatomu (obszaru skóry unerwionego przez określony korzeń rdzeniowy). Uszkodzenie korzeni rdzeniowych najczęściej jest wywołane
przez ucisk wypadającego jądra miażdżystego. Pełna ocena usytuowania wypadającego jądra miażdżystego jest możliwa przy pomocy badania
tomokomputerowego (TK) lub rezonasu magnetycznego (MRI). Diagnozowanie uszkodzeń nerwów obwodowych opiera się na badaniu elektromiograficznym
(EMG) i/lub badaniu szybkości przewodzenia (elektroneurografia). U pacjentów z miastenią wykonuje się stymulację (bodźcem elektrycznym) nerwów
obwodowych dla oceny połączenia nerwowo- mięśniowego.
Ośrodkowy układ nerwowy (OUN)
Ośrodkowy układ nerwowy (OUN) obejmuje mózgowie (mózg, pień mózgu i móżdżek) oraz rdzeń kręgowy. OUN poddaje rejestracji i analizie pobudzania
dopływające z układu obwodowego i zapewnia prawidłową reakcję organizmu na te bodźce. Największą część mózgu stanowią półkule mózgu, które dzieli się
na cztery płaty: czołowy, ciemieniowy, skroniowy i potyliczny (Ryc.6-3).
Ryc.6-3 Mózgowie podział anatomiczny
(A, B, C, D) i ważniejsze obszry
czynnościowe (1, 2, 3, 4, 5).
I-mózg, II-móżdżek, III-pień mózgu,
A-płat czołowy, B-płat ciemieniowy,
C-płat skroniowy, D-płat potyliczny.
1-mowa, 2-ruchy dowolne, 3-czucie bólu
i dotyku, 4-widzenie, 5-słuch
W oparciu o badania anatomiczne i fizjologiczne ustalono, iż poszczególne płaty związane są z określonymi funkcjami. Płat
czołowy związany jest z czynnościami ruchowymi i psychicznymi. Uszkodzenie tego płata jest przyczyną niedowładów lub
porażenia kończyn, a w niektórych wypadkach może ujawniać się zaburzeniami cech osobowości. Płat ciemieniowy bierze
udział w analizie doznań czuciowych, a następstwem uszkodzenia tego płata jest przeciwstronna niedoczulica. W płacie
potylicznym znajdują się ośrodki wzrokowe. Jeśli dojdzie do upośledzenia funkcji tego płata, pacjent będzie odczuwał
zaburzenia w polu widzenia. Analiza doznań słuchowych odbywa się w płacie skroniowym.
Zewnętrzną powierzchnię półkul mózgowych pokrywa kora mózgowa. Uszkodzenie kory mózgowej może doprowadzić do
zaburzeń funkcji związanej z uszkodzonym obszarem (np. niedowład, zaburzenia mowy, niedowidzenie) lub wyzwolić
nadmierną aktywność komórek leżących w sąsiedztwie uszkodzenia. Taka nadpobudliwość może być przyczyną
wystąpienia napadów padaczkowych. Od komórek nerwowych kory mózgu do struktur pnia mózgu przebiegają włókna
łączące, które tworzą istotę białą mózgu. We wnętrzu półkul mózgowych znajdują się skupiska komórek nerwowych, tzw.
zwoje podstawy, które regulują napięcie mięśniowe oraz zapewniają kontrolę ruchów zautomatyzowanych. Uszkodzenia
zwojów podstawy wyrażają się zaburzeniami ruchowymi i postawy ciała.
Pień mózgu stanowi połączenie między półkulami mózgu i rdzeniem kręgowym. W obrębie pnia mózgu znajduje się szereg
ośrodków odpowiedzialnych za funkcjonowanie najważniejszych dla życia czynności, jak oddychanie, praca serca,
przemiana materii i regulacja temperatury. Móżdżek moduluje napięcie mięśni i wpływa na utrzymanie prawidłowej postawy
ciała. Uszkodzenie móżdżku doprowadza do zaburzeń w wykonywaniu ruchów precyzyjnych oraz powoduje trudności w
utrzymywaniu równowagi ciała. Rdzeń kręgowy znajduje się w kanale kręgowym i pośredniczy w przekazywaniu pobudzeń
czuciowych do mózgu oraz bodźców wykonawczych do nerwów obwodowych.
Na przekroju poprzecznym rdzenia kręgowego (Ryc.6-4) widoczne są skupiska komórek
nerwowych (istota szara), które zajmują centralną część rdzenia. Istota szara ułożona jest w
kształcie litery "H", tworząc rogi tylne (grzbietowe) i rogi przednie (brzuszne). Do rogów
grzbietowych dochodzą korzenie grzbietowe, które pośredniczą w przekazywaniu pobudzeń
czuciowych. W rogach przednich zgrupowane są neurony ruchowe, których wypustki
unerwiają komórki mięśniowe. Zewnętrzną warstwę rdzenia stanowi istota biała utworzona z
włókien nerwowych.
Ze względu na złożoną budowę i funkcję ośrodkowego układu nerwowego, ocena jego
uszkodzeń musi opierać się na zróżnicowanych metodach badawczych. Wybór
odpowiedniej metody zależy od przyczyn uszkodzenia i ich lokalizacji w obrębie OUN, a
przede wszystkim od wstępnego rozpoznania neurologicznego. Po urazach czaszki lub
kręgosłupa powinny być wykonane zdjęcia RTG przeglądowe dla uwidocznienia szczeliny
pęknięcia lub złamania; jeśli istniej podejrzenie obecności krwiaka pourazowego konieczne
jest wykonanie badania tomokomputerowego (TK) głowy. W przypadku występowania
Ryc.6-4 Struktury łuku odruchowego
napadów padaczkowych należy wykonać badanie elektroencefalograficzne (EEG), które
powinno być uzupełnione badaniem (TK) głowy dla wykluczenia podejrzenia guza mózgu. W diagnostyce uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego
szczególne znaczenie ma obecnie badanie przy pomocy magnetycznego rezonansu jądrowego (MRI). Metoda ta pozwala w sposób niezwykle precyzyjny
ocenić uszkodzenia rdzenia kręgowego, pnia mózgu i okolic mózgu przylegających do kości (np. podstawa mózgu, okolica przysadki mózgowej lub móżdżku).
Badanie MRI służy również do oceny uszkodzenia istoty białej mózgu, stąd znaczenie tego badania w diagnostyce stwardnienia rozsianego (SM), chorób
zwyrodnieniowych mózgu, móżdżku i encefalopatiach.
Układ autonomiczny (wegetatywny)
Układ autonomiczny (wegetatywny) kieruje czynnościami narządów wewnętrznych a zwłaszcza funkcją układu sercowo-naczyniowego, oddechowego,
pokarmowego i przemiany materii. Układ wegetatywny jest czynnościowo ściśle połączony z układem hormonalnym. Ośrodki sterujące tego układu znajdują
się w ośrodkowym układzie nerwowym.
Układ ten dzieli się na dwie części:
a. układ współczulny (sympatyczny),
b. układ przywspółczulny (parasympatyczny).
Ośrodki układu sympatycznego zlokalizowane są w bocznych rogach rdzenia kręgowego w odcinku piersiowym i lędźwiowym.
Ośrodki parasympatyczne znajdują się w międzymózgowiu i odcinku krzyżowym rdzenia kręgowego. Uszkodzenie włókien wegetatywnych wyzwala tzw. bóle
kauzalgiczne, które mają charakter piekąco- palący, często nasilają się nocą i słabo reagują na leki przeciwbólowe.
Ukrwienie mózgu
Krew doprowadzana jest do mózgu przez 2 tętnice szyjne i 2 tętnice kręgowe. Rozgałęzienia tych tętnic łączą się ze sobą, co zapewnia stały dopływ krwi do
mózgu. Mózg otrzymuje znacznie więcej krwi aniżeli inne narządy. Masa mózgu wynosi około 2% ciężaru ciała, przez mózg przepływa jednak aż 15%
krążącej krwi. Ten zwiększony dopływ krwi zabezpiecza wystarczającą podaż tlenu i glukozy, które są niezbędne dla utrzymania prawidłowej funkcji mózgu.
Wiadomo, iż zapotrzebowanie mózgu na tlen jest 10-krotnie większe niż np. mięśnia sercowego. Mózg zużywa 20% tlenu przyswajalnego przez cały
organizm.
Prawidłowy przepływ krwi przez mózg zależy w dużej mierze od stanu naczyń mózgowych. Przy pomocy ultrasonografii dopplerowskiej (USG - doppler)
można ocenić drożność naczyń i szybkość przepływu krwi w naczyniach doprowadzających krew do mózgu (tętnice szyjne i kręgowe), a także w zakresie
naczyń śródczaszkowych (ultrasonografia przezczas zkowa - TCD). Uzupełnieniem badań dopplerowskich są badania przepływu krwi w wybranych
obszarach mózgu (emisyjna tomografia komputerowa pojedynczego fotonu - SPECT).
Przewodnictwo nerwowe
Jedną z podstawowych właściwości komórek nerwowych jest zdolność do wytwarzania i przewodzenia pobudzeń nerwowych. Szybkość przewodzenia
pobudzeń elektrycznych zależy od średnicy włókien nerwowych. Włókna grube A przewodzą impulsy z szybkością 20 - 120 m/sek., włókna średnie B 3 - 15
m/sek., a włókna cienkie C 0,5 - 2,0 m/sek. Nerwy obwodowe zbudowane są z włókien grubych, średnich i cienkich, a szybkość przewodzenia w nerwie
obwodowym zależy od ilości poszczególnych włókien tworzących dany nerw.
Szybkość przewodzenia w nerwach obwodowych maleje przy obniżaniu temperatury lub w trakcie niedokrwienia nerwu, a także wskutek działania różnych
czynników uszkadzających (urazy, zatrucia, zaburzenia przemiany materii np. w cukrzycy).
Opony i płyn mózgowo-rdzeniowy
Mózg i rdzeń kręgowy otoczone są przez 3 opony: twardą, pajęczynówkową i miękką. Pomiędzy oponą pajęczynówkową i miękką znajduje się przestrzeń
wypełniona płynem mózgowo-rdzeniowym. Podstawowe znaczenie opon i płynu mózgowo-rdzeniowego to ochrona mózgu przed wstrząsami i urazami
mechanicznymi. Płyn mózgowo-rdzeniowy może być pobrany do badania przez nakłucie igłą punkcyjną (w okolicy lędźwiowej lub podpotylicznej).
Prawidłowy płyn mózgowo-rdzeniowy jest wodojasny przejrzysty i wypływa pod ciśnieniem 100 - 200 mm H2O (1,0 - 2,0 kPa). W płynie mózgowo-rdzeniowym
bada się głównie ilość i rodzaj komórek, stężenie białka, glukozy i chlorków.
Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego ma podstawowe znaczenie w rozpoznawaniu zapaleń mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych, oraz krwawienia
podpajęczynówkowego (zwłaszcza jeśli nie można wykonać badania tomokomputerowego (TK) głowy, lub wynik jego jest wątpliwy).