Zespół kanału nadgarstka
advertisement
Zespół kanału nadgarstka (Carpal Tunel Syndrome, CTS) opracował: lek. Maciej Klich Choroba ta jest najczęściej rozpoznawaną neuropatią. Cechują ją ból, zaburzenia czucia i osłabienie siły ręki w zakresie unerwienia nerwu pośrodkowego. Dolegliwość ta wielokrotnie częściej dotyczy kobiet. Zespół spowodowany jest uciśnięciem delikatnej struktury nerwu pośrodkowego i jego niedokrwieniem na wysokości kanału nadgarstka. W kanale tym znajdują się również ścięgna mięśni zginaczy palców. Ostry zespół ciasnoty kanału nadgarstka może rozwinąć się w przebiegu urazów kończyny górnej (np. złamanie części dalszego końca kości promieniowej, zwichnięcie nadgarstka). W przypadku postawienia takiego rozpoznania należy jak najszybciej podjąć leczenie polegające na nastawieniu złamania lub zwichnięcia lub zdjęcia zbyt ciasnego opatrunku gipsowego. Znacznie częstsza postać przewlekła rozwija się stopniowo. Może pojawiać się w przypadku zaburzeń hormonalnych i metabolicznych w przebiegu cukrzycy, niedoczynności tarczycy, ciąży, niewydolności nerek, mukopolisacharydozie czy alkoholizmie. Cechują ją ból i parestezje (zaburzenia czucia) oraz osłabienie siły mięśniowej. Objawy często nasilają się w nocy i budzą chorych. W miarę postępu choroby dolegliwości nasilają się i utrudniają wykonywanie codziennych czynności życiowych (prowadzenie samochodu, czesanie się, trzymanie przedmiotów). W zaawansowanych postaciach dochodzi do zaniku mięśniu kłębu kciuka. W przypadku przewlekłej postaci należy wykonać badanie EMG. Przewlekły zespół ciasnoty kanału nadgarstka w zależności od ciężkości można leczyć zachowawczo i operacyjnie. Stosuje się zabiegi rehabilitacyjne i leki przeciwzapalne. W przypadku niepowodzenia wykonuje się zabieg operacyjny polegający na przecięciu troczka zginaczy. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu przewodowym. W postępowaniu pooperacyjnym w celu uniknięcia zrostów ścięgien stosuje się rehabilitację i stosunkowo szybki powrót do czynności życia codziennego. Poprawę po leczeniu operacyjnym widuje się u ok. 90% pacjentów.
