Ocena skażenia środowiska wybranych obszarów zurbanizowanych
advertisement
630 Probl Hig Epidemiol 2014, 95(3): 630-635 Ocena skażenia środowiska wybranych obszarów zurbanizowanych jajami helmintów z rodzaju Toxocara spp. w województwie kujawsko-pomorskim w latach 2010-2011 Assessment of environmental contamination of selected urban areas with eggs of helminths of the Toxocara spp. genus in Kuyavian-Pomeranian voivodeship in 2010-2011 Aleksandra Brochocka 1/, Tadeusz Barczak 1/, Jerzy Kasprzak 2/, Jagienka Lewińska 2/ 1/ 2/ Katedra Zoologii i Kształtowania Krajobrazu Uniwersytetu Technologiczno-Przyrodniczego w Bydgoszczy Wojewódzka Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna w Bydgoszczy Wstęp. Na terenach zurbanizowanych głównymi przyczynami biologicznego skażenia gleby są odchody psów i kotów zawierające jaja helmintów. Introduction. In the urban areas the main perpetrators of biological soil contamination are canine and feline feces containing eggs of helminths. Cel badań. Określenie stopnia skażenia podłoża zoopasożytami z rodzaju Toxocara spp. obecnymi w odchodach zwierząt domowych na terenie województwa kujawsko-pomorskiego. Aim. To determine the degree of contamination of the ground parasites of the Toxocara spp. genus present in the feces of domestic animals in the Kuyavian-Pomeranian voivodeship. Materiały. Badania prowadzono od kwietnia 2010 r. do września 2011 r. Materiał w postaci gleby pobrany został z osiedli i placów zabaw z obszaru Inowrocławia, Torunia i Bydgoszczy. Dodatkowo pobrano także próbki kału od psów i kotów przebywających na terenie trzech schronisk dla zwierząt w wyżej wymienionych miastach. Material. The study was conducted from April 2010 to September 2011. The material in the form of soil was downloaded from the settlements and playgrounds in the Inowrocław, Torun and Bydgoszcz areas. In addition, stool samples were obtained from dogs and cats residing in animal shelters in the aforementioned cities. Wyniki. Łącznie przebadano 481 próbek; w 48 z nich stwierdzono obecność glisty kociej lub psiej. Największy procent skażenia podłoża wyżej wymienionymi gatunkami pasożytów stwierdzono na terenie miasta Inowrocław. Udział dodatnich prób koproskopowych pochodzących od zwierząt przebywających na terenach schronisk wyniósł 14%. Najwięcej przypadków toksokarozy odnotowano w bydgoskim schronisku dla zwierząt. Stwierdzono obecność T. canis u 54% psów. Natomiast wśród diagnozowanych kotów 46% zakażone było T. cati. Results. A total of 481 samples were tested, and 48 of them revealed the presence of T. cati or T. canis. The highest percentage of ground contamination with the above mentioned species of parasites was found in the city of Inowrocław. The share of positive coproscopic samples from shelter animals was 14%. Most cases of toxocariasis were reported in Bydgoszcz animal shelter. T. canis was detected in 54% of dogs. Among the diagnosed cats 46% were infected with T. cati. Key words: toxocariasis, dogs, cats, animal shelter Słowa kluczowe: toksokaroza, psy, koty, schronisko dla zwierząt © Probl Hig Epidemiol 2014, 95(3): 630-635 www.phie.pl Nadesłano: 28.08.2014 Zakwalifikowano do druku: 28.08.2014 Wstęp Występowanie niektórych chorób pasożytniczych ograniczone jest do określonych regionów geograficznych, inne natomiast rozprzestrzenione są na całym świecie. Sytuacja inwazjologiczna może być zatem zróżnicowana w zależności od kraju, populacji, cywilizacji, sposobu utrzymania i żywienia oraz wielu innych czynników. W Polsce człowiek może być żywicielem kilkudziesięciu gatunków zwierząt, w tym przeszło 40 to Adres do korespondencji / Address for correspondence dr hab. Tadeusz Barczak, prof. nadzw. UTP Katedra Zoologii i Kształtowania Krajobrazu, Uniwersytet TechnologicznoPrzyrodniczy im. J. i J. Śniadeckich w Bydgoszczy ul. Kordeckiego 20, 85-225 Bydgoszcz tel. 52 37 49 448, e-mail: [email protected] endopasożyty. Największą ekstensywność wykazują inwazje pasożytów przewodu pokarmowego oraz rzęsistka pochwowego [1]. Jakkolwiek u człowieka występują najczęściej pasożyty dla niego typowe, to należy również uwzględnić zagrożenie inwazjami odzwierzęcymi na przykład takimi, jak toksokaroza. Jest to choroba powodowana zakażeniem formami larwalnymi nicieni z rodzaju Toxocara spp., występującymi w jelicie cienkim psowatych i kotowatych. W krajach rozwiniętych głównymi przyczynami biologicznego skażenia gleby w miastach są właśnie Brochocka A i wsp. Ocena skażenia środowiska wybranych obszarów zurbanizowanych jajami helmintów z rodzaju Toxocara ... 631 odchody psów i kotów; podobnie jest także na terenie Polski [2]. Odsetek zarażonych, młodych psów i kotów jest wysoki ze względu na śródmaciczną (u szczeniąt) i laktogenną (u szczeniąt i kociąt) drogę przekazywania inwazji. U osobników dorosłych rzadko dochodzi do inwazji jelitowej; połknięte larwy migrują do różnych narządów (tkanki okołonerkowej, wątroby, macicy, gruczołu sutkowego) i jako stadia drzemiące pozostają w nich przez wiele lat. U suk i kotek larwy są sukcesywnie uwalniane w czasie kolejnych ciąż, stając się przyczyną zarażenia potomstwa. Wydalone przez zwierzęta z kałem jaja glist w środowisku zewnętrznym w ciągu 2-3 tygodni osiągają stadium inwazyjne. Należy podkreślić również fakt, iż pasożyty z rodzaju Toxocara spp. cechuje duża płodność. Jedna samica w ciągu całego swego życia może wyprodukować nawet kilka milionów jaj [3, 4]. Skażenie gleby jajami Toxocara spp. jest wskaźnikiem ryzyka wystąpienia toksokarozy u ludzi oraz bioindykatorem stanu sanitarnego gleby. Wysoki odsetek skażenia występuje zarówno na terenach wiejskich, jak i zurbanizowanych. Mimo zaleceń, apeli i obowiązujących przepisów porządkowych, nie udaje się w Polsce wyegzekwować powszechnego obowiązku zbierania, a następnie utylizacji odchodów zwierząt [5]. Człowiek może ulec zakażeniu zjadając niemyte warzywa, pochodzące z ogródków w których przebywały chore koty i psy. Jednak najczęstszą przyczyną zakażenia jest bezpośredni kontakt z chorymi zwierzętami lub ich odchodami. Do zakażenia dochodzi najczęściej przez zjedzenie jaj zawierających inwazyjne larwy. Szczególnie narażone są dzieci, które nie mają jeszcze utrwalonego nawyku mycia dłoni, dlatego też częściej padają ofiarą inwazji. Nie bez znaczenia jest też zjawisko geofagii, które obserwuje się u dzieci w wieku od 2 do 5 lat [6]. Choroba jest często rozpoznawana przypadkowo, w oparciu o stwierdzane odchylenia w badaniach laboratoryjnych wykonywanych z innych przyczyn. Inwazja toksokarozy może przebiegać bezobjawowo, bądź w postaci uogólnionej (zespół larwy wędrującej trzewnej – VLM), ocznej (larwa wędrująca oczna – OLM), lub mózgowej. Niekiedy, przy braku jakichkolwiek objawów klinicznych, eozynofilia może być jedynym wskaźnikiem zakażenia. W Polsce blisko 30% przypadków stwierdzanej eozynofilii wykazuje dodatnie odczyny serologiczne z antygenem Toxocara [7]. W postaci uogólnionej obserwuje się osłabienie i złe samopoczucie, gorączkę, bóle stawów i mięśni, brak apetytu, bolesność uciskową jamy brzusznej, często także plamisto-grudkowate zmiany skórne o typie alergicznym. Z czasem mogą pojawić się świsty nad polami płucnymi, astma, zapalenie mięśnia sercowego, oraz nasilenie objawów alergicznych, niekiedy zagrażające życiu. Postać oczną stwierdza się najczęściej u starszych dzieci oraz młodzieży. Towarzyszą jej zaburzenia wi- dzenia, heterotropia, leukokoria, a czasem nawet całkowita utrata wzroku. Inwazja przeważnie przebiega z jednostronną lokalizacją [6, 8]. Natomiast postać mózgowa toksokarozy objawia się zaburzeniami w zachowaniu i śnie, rozdrażnieniem oraz nadpobudliwością. W cięższych przypadkach może dojść do zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu, niedowładów, a nawet porażeń. Leczenie toksokarozy jest trudne i długotrwałe. Nie zawsze przynosi spodziewane efekty. Przykładowo skuteczność terapii w OLM jest tym większa, im wcześniej się ją zdiagnozuje [6]. Cel badań Określenie stopnia skażenia podłoża jajami helmintów przez odchody zwierząt domowych na terenie województwa kujawsko-pomorskiego. Praktycznym aspektem badań jest wykazanie, iż toksokaroza stanowi nadal poważne zagrożenie dla zwierząt i ludzi. Materiał i metody Badania prowadzono od kwietnia 2010 r. do września 2011 r. Materiał w postaci gleby o objętości około 250 ml, pobrany został z powierzchniowej warstwy ziemi (do głębokości około 2 cm) pochodzącej z osiedli, placów zabaw i piaskownic z obszaru Inowrocławia, Torunia i Bydgoszczy. Dodatkowo pobrano także próbki kału od psów i kotów, przebywających na kwarantannie, z terenu trzech schronisk dla zwierząt w ww. miastach. W każdym z miast wyznaczono trzy stanowiska, z których średnio raz w miesiącu pobierano 3 próby (z każdego z nich) oraz 4 próby z terenu schronisk dla zwierząt. Pozyskany materiał, przebadano w Klinice Weterynaryjnej „Kora” oraz w Katedrze Zoologii i Kształtowania Krajobrazu Uniwersytetu TechnologicznoPrzyrodniczego w Bydgoszczy, bezpośrednio po ich zebraniu, bądź też w dniu następnym. Do badania próbek zastosowano metodę flotacji. Następnie pod mikroskopem przy powiększeniu 100× lub 200× zliczono jaja, cysty, torebki maciczne lub larwy pasożytów oraz określono ich gatunek. Dodatkowo w celach porównawczych posłużono się danymi pochodzącymi z rocznych sprawozdań o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażenia i zatrucia Państwowej Inspekcji Sanitarnej, dotyczących występowania toksokarozy u ludzi na terenie województwa kujawsko-pomorskiego. Wyniki badań Wszystkie przypadki obecności Toxocara cati i Toxocara canis zaobserwowane w przebadanym materiale w latach 2010-2011 zestawiono w tabeli I. Łącznie pobrano 481 próbek; w 48 z nich stwierdzono obecność Toxocara spp. 632 Probl Hig Epidemiol 2014, 95(3): 630-635 Największą liczbę T. cati i T. canis odnotowano w miesiącu lipcu 2010 roku; nie zauważono tendencji spadkowej bądź wzrostowej w odniesieniu do sezonowości badań. Analizując przypadki w poszczególnych miastach województwa kujawsko-pomorskiego, które poddano badaniu, największy procent skażenia podłoża ww. pasożytami stwierdzono na terenie miasta Inowrocław. Liczba jaj, torebek macicznych oraz larw glisty kociej i psiej w badanym materiale była prawie dwukrotnie wyższa w porównaniu z materiałem pobranym z Torunia czy Bydgoszczy. Procent skażenia podłoża helmintami w poszczególnych miastach przestawiono na rycinie 1. Tabela I. Przypadki występowania Toxocara cati i Toxocara canis na terenie województwa kujawsko-pomorskiego w latach 2010-2011 Table I. Incidence of Toxocara cati i Toxocara canis in Kuyavian-Pomeranian voivodeship between 2010-2011 Miesiąc Liczba próbek T. canis/cati Inne pasożyty * ∑ 299 ∑ 31 ∑ 34 kwiecień 39 8 2 maj/czerwiec 26 1 14 lipiec 39 11 7 sierpień 39 7 5 wrzesień 39 3 2 październik 39 0 0 listopad 39 0 1 grudzień 39 1 3 ∑ 182 ∑ 17 ∑ 16 luty 39 3 3 marzec 39 5 3 kwiecień 39 3 3 maj 13 1 1 czerwiec 13 3 0 lipiec 13 1 1 sierpień 13 0 3 wrzesień 13 1 2 2010 2011 * Trichuris vulpis, Cystoisospora felis, Cystoisospora canis, Cystosporidia canis, Toxascaris leonina, Ucinaria stenocephala, Capillaria, Dipylidium Jednym z elementów pracy było badanie próbek kału bezpośrednio od zwierząt przebywających na terenie schronisk. Pozwoliło to na ocenę stopnia zakażenia kotów i psów. Obecność pasożytów jelitowych z rodzaju Toxocara spp. stwierdzono w 14% przebadanych próbek. Najwięcej przypadków toksokarozy odnotowano u zwierząt przebywających na terenie bydgoskiego schroniska dla zwierząt. Analizując poszczególne przypadki we wszystkich schroniskach można zauważyć większą chorobotwórczość u psów – 54% stwierdzeń, podczas gdy T. cati odnotowano u 46% kotów w odniesieniu do wszystkich prób o wyniku pozytywnym (ryc. 2). Dodatkowo w celach porównawczych przeanalizowano dane pochodzące z Państwowej Inspekcji Sanitarnej dotyczące występowania pasożytów jelitowych u ludzi (tab. II) [9]. Wśród nich znalazły się także Toxocara cati i Toxocara canis. Spośród pięciu jednostek chorobowych, zdecydowanie największą liczbę odnotowanych przypadków stanowiła owsica. W analizowanym okresie na chorobę tę zapadło aż 6 087 osób, czyli ok. 60% w odniesieniu do wszystkich zgłoszonych zoonoz pasożytniczych. Liczba odnotowanych przypadków owsicy w przeciągu sześciu lat nie zmalała poniżej 700 zgłoszeń. Drugą pod względem liczby zachorowań zoonozą była lamblioza, której zgłoszone w przeciągu ośmiu lat przypadki stanowiły ok. 27%. Kolejną najczęściej notowaną parazytozą była glistnica. Zgłoszone w przeciągu sześciu lat przypadki stanowiły ok. 13%. Znacznie rzadziej od ww. u ludzi występowały choroby wywołane przez larwy glisty kociej i psiej (ok.1%); w okresie sześciu lat, w których prowadzono rejestr, odnotowano 117 przypadków toksokarozy. Choroba pojawiała się z różną intensywnością. Zarażenie T. canis i T. cati było jednak dwukrotnie większe niż przypadki teniozy (0,5%), powodowanej inwazją tasiemca nieuzbrojonego. 25 60 48% 50 40 % 30 23,1% 20 15 kot 15,4% 15,1% 15,1% % 29% 10 23% 20 5 10 0 7,6% Bydgoszcz 0 Bydgoszcz pies 23,1% Toruń Inowrocław Ryc. 1. Skażenie podłoża T. cati i T. canis w poszczególnych miastach na terenie województwa kujawsko-pomorskiego w latach 2010-2011 Fig. 1. Ground contamination with T. cati i T. canis in selected cities of Kuyavian-Pomeranian voivodeship between 2010-2011 Toruń Inowrocław Ryc. 2. Występowanie pasożytów z rodzaju Toxocara spp. u kotów i psów przebywających na terenie schronisk dla zwierząt Fig. 2. Incidence of Toxocara spp parasites in cats and dogs in animal shelters Brochocka A i wsp. Ocena skażenia środowiska wybranych obszarów zurbanizowanych jajami helmintów z rodzaju Toxocara ... 633 Tabela II. Zestawienie parazytoz jelitowych rejestrowanych na terenie województwa kujawsko-pomorskiego w latach 2003-2010 Table II. Comparison of intestinal parasitoses registered in Kuyavian-Pomeranian voivodeship between 2003-2010 Jednostka chorobowa Rok Suma 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 Lamblioza 264 302 341 334 342 340 338 529 2790 Glistnica 194 289 176 182 223 307 * * 1371 Owsica 893 1556 1310 886 735 707 * * 6087 Tasiemczyca 15 11 5 8 6 7 * * 52 Toksokaroza 14 13 30 10 11 39 * * 117 * nie prowadzono rejestru w PSSE w województwie kujawsko-pomorskim Dyskusja Każdego roku w Polsce notuje się setki przypadków zachorowań na różnego rodzaju parazytozy. O ile, przykładowo, sporadycznie stwierdza się obecność Salmonelli spp. w produktach żywnościowych, o tyle jaja pasożytów jelitowych występują dość często w próbkach nawozów organicznych oraz gleby, nierzadko w ilości kilkudziesięciu do kilkuset sztuk na kilogram. Dlatego też zagrożenie glistnicą, oraz innymi parazytozami układu pokarmowego człowieka, jest nadal tak duże [10]. Niestety, na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat wykaz chorób podlegających rejestracji i nadzorowi zmieniał się wraz ze zmianą przepisów prawnych. Pierwsza lista chorób odzwierzęcych z 2001 roku w kolejnych latach ulegała wielu modyfikacjom [11]. Przykładowo, rejestrację takich chorób, jak: owsica, glistnica oraz toksokaroza – wprowadzono dopiero w roku 2003 i ponownie usunięto je z wykazu w roku 2009, stąd też analiza zawarta w niniejszej pracy odnosi się tylko do tych lat, w których prowadzono rejestr. Liczba zakażeń glistą kocią i psią na terenie analizowanego województwa była znacznie niższa w porównaniu z innymi pasożytami jelitowymi. W latach 2003-2008 odnotowano 117 przypadków toksokarozy. W Polsce stopień zarażenia toksokarozą nie jest dobrze poznany, gdyż badania immunologiczne w kierunku tej choroby prowadzono głównie u osób podejrzanych o inwazje. W wielu przypadkach bowiem toksokaroza przebiega bezobjawowo lub bez charakterystycznych objawów. Jedynie w regionach lubelskim i poznańskim określono częstość występowania przeciwciał anty-Toxocara u losowo wybranych osób. W województwie lubelskim odsetek zarażonych dzieci wynosił 18,6%, a w poznańskim 2,3% [7]. Zainteresowanie badaniami w kierunku toksokarozy u ludzi w poszczególnych krajach świata jest na różnym poziomie, dlatego trudno jest ustalić, gdzie inwazje Toxocara spp. są najczęstsze oraz doszukiwać się związku między liczbą zakażeń a zamożnością społeczeństw. Warto jednak podkreślić, że nawet w krajach rozwiniętych toksokaroza wśród ludzi jest dość częsta. Szacuje się, że w latach 80. XX w. w USA liczba zara- żonych osób wynosiła 17 mln, w Kanadzie – 1 mln, a w Wielkiej Brytanii – 2 mln osób [6]. W odniesieniu do Polski – w latach 2003-2008 liczba zarejestrowanych przypadków choroby była dość wysoka (2 203 osób) i z roku na rok wzrastała [12]. Z uwagi na skrytość i niespecyficzność objawów należy jednak sądzić, że liczba zgłoszeń była mniejsza, niż rzeczywista liczba zakażonych. W latach 2002-2005 w Klinice Chorób Zakaźnych Wieku Dziecięcego AM w Warszawie z powodu toksokarozy leczono 249 dzieci w wieku od 2 do 16 lat. Postać trzewną choroby rozpoznano u 79%, a oczną u 21% dzieci [13]. Niezależnie od faktu, że w roku 2008 toksokaroza została skreślona z listy chorób podlegających zgłaszaniu, w latach 2008-2009 w Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie diagnozowano kolejne przypadki toksokarozy u dzieci w wieku od 4 miesięcy do 14 lat [14]. Zwiększenie liczby psów i kotów sprzyja zanieczyszczeniu środowiska jajami lub larwami omawianych pasożytów. Ponadto zjawisko to spowodowało synantropizację cyklu rozwojowego Toxocara spp., czyli przystosowanie się do życia w bezpośrednim sąsiedztwie ludzi [4, 15]. Badania własne, prowadzone w latach 2010-2011 na terenie województwa kujawsko-pomorskiego, wykazały stopień skażenia podłoża tymi pasożytami na 10% przebadanego materiału. Podobne badania prowadzono na terenie Krakowa, Poznania, Lublina oraz pobliskich wsi, gdzie wykazano znaczne skażenie gleby jajami Toxocara spp. Spośród przebadanych prób aż 23-37% zawierało jaja pasożytów [16, 17]. W latach 2000-2005 Mizgajska-Wiktor & Jarosz [18] analizowali próbki gleby pochodzące z podwórek i placów zabaw dla dzieci w Poznaniu oraz z trzech wsi Wielkopolski: Grzebienisku, Kołaczkowie i Lusowie. Tu również stwierdzono wysoki stopień skażenia gleby – ok. 35%. Na terenie Wrocławia w latach 2006-2007 PerecMatysiak et al. [5] przebadali 187 próbek, na podstawie których stwierdzono stopień zanieczyszczenia gleby jajami Toxocara spp. na poziomie 20%. Jeszcze niższe wyniki uzyskał Jarosz [19], badając zanieczyszczenie gleby jajami ww. pasożytów na 634 terenie Elbląga – 14% prób pozytywnych. Natomiast skażenie gleby pochodzącej ze skwerów i trawników Bytomia oceniono na 12,7% [20]. Ze względu na długotrwałą przeżywalność form inwazyjnych glist w środowisku zewnętrznym (nawet do 10 lat), dochodzi do ich kumulacji w glebie i piasku, które są głównym rezerwuarem ich jaj. Z kolei stopień zanieczyszczenia terenu w dużej mierze związany jest z częstością występowania zwierząt będących głównym źródłem tego pasożyta na danym obszarze [21]. W rozprzestrzenianiu stadiów inwazyjnych glist w Polsce istotną rolę odgrywają także lisy, których populacja w ostatnich latach znacznie wzrosła (z ok. 60 tys. w 1996 r. do 220 tys. w 2006 r.); coraz częściej spotyka się je w bezpośrednim sąsiedztwie siedzib ludzkich [22]. Znamienne jest to, że najwięcej jaj stwierdza się na przydomowych podwórkach, które są częstym miejscem zabaw dzieci [4]. Glisty występują u zwierząt z różnych środowisk, zarówno bezpańskich, jak i mających właścicieli. Także bezpośredni kontakt ze zwierzęciem może grozić zarażeniem, ponieważ – jak wykazały badania przeprowadzone w Wielkiej Brytanii – inwazyjne jaja mogą znajdować się na sierści psów, czy kotów, co obserwowano u 25% spośród poddanych badaniom 60 osobników [22]. Źródłem dużej liczby form inwazyjnych pasożytów jelitowych jest także kał odrobaczanych młodych psów i kotów. Niektóre środki przeciwrobacze działają na dorosłe postacie pasożytów; nie pozbawiają jednak zdolności jaj do dalszego rozwoju. Wydalone dojrzałe samice glist rozkładając się w środowisku (w trawie, glebie) uwalniając olbrzymie ilości jaj, natomiast warunki atmosferyczne, jak opady i wiatr, wpływają na ich rozprzestrzenianie [6]. Przyjmuje się, że ponad 90% szczeniąt i kociąt rodzi się z larwami T. canis i T. cati, stąd konieczne w tak wczesnym wieku odrobaczanie [15]. Występowanie Probl Hig Epidemiol 2014, 95(3): 630-635 pasożytów jelitowych u psów i kotów w schroniskach dla zwierząt stwierdza się niezależnie od regionu Polski. Pomimo opieki weterynaryjnej, odpowiedniego żywienia, regularnego czyszczenia kojców, usuwania odchodów itp., u większości psów wykryto zakażenie glistą Toxocara canis, a u kotów najczęściej stwierdza się spośród wszystkich pasożytów Toxocara cati [23]. W przeprowadzonych w latach 2010-2011 badaniach próbek kału pochodzących od zwierząt ze schronisk na terenie Bydgoszczy, Torunia i Inowrocławia także stwierdzono obecność Toxocara spp. (14%). Najwięcej przypadków toksokarozy odnotowano na terenie bydgoskiego schroniska dla zwierząt. Podobne badania prowadziła Jędrachowicz [24] na terenie przytuliska dla bezdomnych zwierząt w Głownie. Spośród przebadanych 87 psów u 16,07% stwierdzono obecność T. canis. Natomiast wśród 21 diagnozowanych kotów, 55% zakażone było T. cati. Chmielewska [25] badała kał pochodzący od zwierząt ze schroniska i fundacji dla zwierząt „Kot” w Toruniu; udział dodatnich prób koproskopowych wyniósł 15,4%. Podobne badania prowadził także Romaniuk [23]. W latach 2001‑2003 na terenie olsztyńskiego schroniska dla zwierząt przebadał 181 psów oraz 85 kotów. Ekstensywność T. canis wahała się od 14,3% w 2003 r. do 66,2% w 2001 r. T. cati stwierdzono natomiast w 2003 r. na poziomie 17%, a w 2001 r. liczba prób pozytywnych wynosiła aż 60,6%. Przyczyn tak dużej rozbieżności wyników autor nie podaje, być może związane było ono z częstszym odrobaczaniem zwierząt w późniejszych latach. Mając na uwadze stan sanitarny gleby na terenie miast nie należy rezygnować z działań prewencyjnych, dotyczących zabezpieczenia środowiska przed skażeniem, głównie obowiązku sprzątania odchodów zwierząt z terenów publicznych przez ich właścicieli, utylizację odchodów, ale również należy upowszechniać potrzebę regularnego odrobaczania psów i kotów oraz edukację dotyczącą antropozoonoz. Piśmiennictwo / References 1. Niewiadomska K. Jak pasożyt opanowuje swojego żywiciela? Problemy Nauk Biologicznych, t. 66. Kosmos, Warszawa 2005: 21-38. 2. Mizgajska-Wiktor H. Psy, helminty i urbanizacja. Materiały XV Wrocławskiej Konferencji Parazytologicznej – Parazytologia w ochronie środowiska i zdrowia 03‑05.09.2003. WrocławKarpacz: 231. 3. Borecka A. Nicienie z rodzaju Toxocara – niebezpieczne dla ludzi pasożyty zwierzęce. Kosmos. Problemy Nauk Biologicznych, t. 54. Kosmos, Warszawa 2002: 105-108. 4. Kadłubowski R (red), Czapliński B, Kurnatowska A i wsp. Zarys parazytologii lekarskiej. PZWL, Warszawa 1988: 263‑266. 5. Perec-Matysiak A, Hildebrand J, Zaleśny G i wsp. Ocena stanu skażenia gleby jajami geohelmintów na terenie Wrocławia. Wiad Parazytol 2008, 54(4): 319-323. 6. Deryło A. Parazytologia i akaroentomologia medyczna. PWN, Warszawa 2002: 260. 7. Mizgajska H. Rola czynników środowiskowych w biologii nicieni z rodzaju Toxocara. AWF, Poznań 1998: 77-79. 8. Nowakowicz-Dębek B, Ondraasovic M, Bis-Wencel H i wsp. Zanieczyszczenie gleby jajami i larwami pasożytów przez fermy zwierząt futerkowych. Med Wet 2001, 57: 202-203. 9. Brochocka A, Szczukowska H, Kasprzak J. Retrospektywna ocena zachorowań na świerzb (scabies) – obecnie nie rejestrowanej, a w przeszłości najczęściej notowanej parazytozy na terenie Polski. Probl Hig Epidemiol 2014, 95(1): 62-66. 10. Januszkiewicz J. Zarys kliniki chorób zakaźnych. PZWL, Warszawa 1994: 15-32. Brochocka A i wsp. Ocena skażenia środowiska wybranych obszarów zurbanizowanych jajami helmintów z rodzaju Toxocara ... 635 11. Załącznik 1 do Ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach. Dz.U. 2001.126.1384. 12. Roczne sprawozdania o zachorowaniach na choroby zakaźne, zakażenia i zatrucia Państwowej Inspekcji Sanitarnej – lata 2003-2010. 13. http://www.pzh.gov.pl/oldpage/epimeld/index_p.html (28.08.2014). 14. Dobosz S, Marczyńska M, Popielska J i wsp. Toksokaroza u dzieci w Polsce – powód diagnostyki i objawy kliniczne. Pediatr Współcz 2007, 9: 247-50. 15. Raport Głównego Inspektora Sanitarnego – Stan sanitarny kraju w roku 2010. http://www.gis.gov.pl/ckfinder/ userfiles/files/stan_sanitarny_kraju_za_rok_2010.pdf (28.08.2014). 16. Doligalska M, Borowik M. Prognozowanie transmisji parazytoz wywołanych przez helminty. Med Wet 2004, 60: 227-231. 17. Borecka A, Gawor J. Inwazje nicieni jelitowych u psów i kotów. Mag Wet 2002, 11(29): 29-30. 18. Luty T, Mizgajska H. Występowanie Toxocara spp. oraz innych pasożytów jelitowych u psów i kotów. Med Wet 1999, 55: 759-761. 19. Mizgajska-Wiktor H, Jarosz W. Porównanie skażenia gleby jajami Toxocara canis i Toxocara cati w środowisku wiejskim i miejskim w Wielkopolsce w latach 2000-2005. Wiad Parazytol 2007, 53(3): 219-225. 20. Jarosz W. Zanieczyszczenie gleby jajami Toxocara spp. na terenie Elbląga. Wiad Parazytol 2001, 47(2): 143-149. 21. Petryszak A, Nosal P. Zanieczyszczenie jajami glist Toxocara spp. gleby zieleńców miejskich Bytomia. Rocz Nauk Zootech 2003, 17(supl): 779-782. 22. Overgauw PAM. General introduction. Aspects of Toxocara epidemiology. Human toxocarosis. Crit Rev Microbiol 1997, 23: 215-231. 23. Gawor J, Borecka A, Dobosz S i wsp. Toksokaroza u dzieci – trudny problem kliniczny. Prz Epidemiol 2008, 62: 407‑413. 24. Romaniuk K, Sokół R, Michalski M. Występowanie pasożytów wewnętrznych u psów i kotów w schronisku dla bezdomnych zwierząt. Med Wet 2004, 60: 839-840. 25. Jędrachowicz A. Ocena inwazjologiczna zwierząt ze schroniska. Praca inżynierska. UR, Kraków 2014. 26. Chmielewska A. Występowanie pasożytów jelitowych u psów i kotów w wybranych rejonach miasta Torunia oraz związane z występowaniem potencjalne implikacje dla zdrowia mieszkańców. Praca magisterska. UMK, Toruń 2009.
