Document

 Artykuły: 1,3 (wybrane pojęcia), 4, 13,14, 82, 85, 97, 101, 112, 121, 125,127
Ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008r., Nr
25, poz. 150 z późn. zm.)
Art. 1.
Ustawa określa zasady ochrony środowiska oraz warunki korzystania z jego zasobów, z uwzględnieniem
wymagań zrównoważonego rozwoju, a w szczególności:
1) zasady ustalania:
a) warunków ochrony zasobów środowiska,
b) warunków wprowadzania substancji lub energii do środowiska,
c) kosztów korzystania ze środowiska;
2) (uchylony);
3) (uchylony);
4) obowiązki organów administracji;
5) odpowiedzialność i sankcje.
Art. 3.
Ilekroć w ustawie jest mowa o:
8) kompensacji przyrodniczej – rozumie się przez to zespół działań obejmujących w szczególności roboty
budowlane, roboty ziemne, rekultywację gleby, zalesianie, zadrzewianie lub tworzenie skupień roślinności,
prowadzących do przywrócenia równowagi przyrodniczej lub tworzenie skupień roślinności, prowadzących do
przywrócenia równowagi przyrodniczej na danym terenie, wyrównania szkód dokonanych w środowisku przez
realizację przedsięwzięcia i zachowanie walorów krajobrazowych;
13) ochronie środowiska – rozumie się przez to podjęcie lub zaniechanie działań, umożliwiające zachowanie lub
przywracanie równowagi przyrodniczej; ochrona ta polega w szczególności na:
a) racjonalnym kształtowaniu środowiska i gospodarowaniu zasobami środowiska zgodnie z zasadą
zrównoważonego rozwoju,
b) przeciwdziałaniu zanieczyszczeniom,
c) przywracaniu elementów przyrodniczych do stanu właściwego;
16) organizacji ekologicznej – rozumie się przez to organizacje społeczne, których statutowym celem jest
ochrona środowiska;
32) równowadze przyrodniczej – rozumie się przez to stan, w którym na określonym obszarze istnieje
równowaga we wzajemnym oddziaływaniu: człowieka, składników przyrody żywej i układu warunków
siedliskowych tworzonych przez składniki przyrody nieożywionej;
39) środowisku – rozumie się przez to ogół elementów przyrodniczych, w tym także przekształconych w wyniku
działalności człowieka, a w szczególności powierzchnię ziemi, kopaliny, wody, powietrze, krajobraz, klimat
oraz pozostałe elementy różnorodności biologicznej, a także wzajemne oddziaływania pomiędzy tymi
elementami;
49) zanieczyszczeniu – rozumie się przez to emisję, która może być szkodliwa dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska, może powodować szkodę w dobrach materialnych, może pogarszać walory estetyczne środowiska
lub może kolidować z innymi, uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska;
50) zrównoważonym rozwoju – rozumie się przez to taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje
proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi
przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości
zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego
pokolenia, jak i przyszłych pokoleń.
Art. 4.
1. Powszechne korzystanie ze środowiska przysługuje z mocy ustawy każdemu i obejmuje korzystanie ze
środowiska, bez użycia instalacji, w celu zaspokojenia potrzeb osobistych oraz gospodarstwa domowego, w tym
wypoczynku oraz uprawiania sportu, w zakresie:
1) wprowadzania do środowiska substancji lub energii;
2) innych niż wymienione w pkt 1 rodzajów powszechnego korzystania z wód w rozumieniu ustawy z dnia 18
lipca 2001 r. – Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.3)).
2. Korzystanie ze środowiska wykraczające poza ramy korzystania powszechnego może być, w drodze ustawy,
obwarowane obowiązkiem uzyskania pozwolenia, ustalającego w szczególności zakres i warunki tego
korzystania, wydanego przez właściwy organ ochrony środowiska.
3. Zwykłym korzystaniem ze środowiska jest takie korzystanie wykraczające poza ramy korzystania
powszechnego, co do którego ustawa nie wprowadza obowiązku uzyskania pozwolenia, oraz zwykłe korzystanie
z wody w rozumieniu przepisów ustawy – Prawo wodne.
Art. 13.
Polityka ekologiczna państwa ma na celu stworzenie warunków niezbędnych do realizacji ochrony środowiska.
Art. 14.
1. Polityka ekologiczna państwa, na podstawie aktualnego stanu środowiska, określa w szczególności:
1) cele ekologiczne;
2) priorytety ekologiczne;
2a) poziomy celów długoterminowych;
3) rodzaj i harmonogram działań proekologicznych;
4) środki niezbędne do osiągnięcia celów, w tym mechanizmy prawno-ekonomiczne i środki finansowe.
2. Politykę ekologiczną państwa przyjmuje się na 4 lata, z tym że przewidziane w niej działania w perspektywie
obejmują kolejne 4 lata.
Art. 82.
Ochrona zasobów środowiska jest realizowana w szczególności poprzez:
1) określenie standardów jakości środowiska oraz kontrolę ich osiągania, a tak-że podejmowanie działań
służących ich nieprzekraczaniu lub przywracaniu;
2) ograniczanie emisji, na zasadach określonych w tytule III.
Art. 85.
Ochrona powietrza polega na zapewnieniu jak najlepszej jego jakości, w szczególności przez:
1) utrzymanie poziomów substancji w powietrzu poniżej dopuszczalnych dla nich poziomów lub co najmniej na
tych poziomach;
2) zmniejszanie poziomów substancji w powietrzu co najmniej do dopuszczalnych, gdy nie są one dotrzymane;
3) zmniejszanie i utrzymanie poziomów substancji w powietrzu poniżej poziomów docelowych albo poziomów
celów długoterminowych lub co najmniej na tych poziomach.
Art. 97.
1. Ochrona wód polega na zapewnieniu ich jak najlepszej jakości, w tym utrzymywanie ilości wody na poziomie
zapewniającym ochronę równowagi biologicznej, w szczególności przez:
1) utrzymywanie jakości wód powyżej albo co najmniej na poziomie wymaganym w przepisach;
2) doprowadzanie jakości wód co najmniej do wymaganego przepisami poziomu, gdy nie jest on osiągnięty.
2. Poziom jakości wód jest określany z uwzględnieniem ilości substancji i energii w wodach oraz stopnia
zdolności funkcjonowania ekosystemów wodnych.
Art. 101.
Ochrona powierzchni ziemi polega na:
1) zapewnieniu jak najlepszej jej jakości, w szczególności przez:
a) racjonalne gospodarowanie,
b) zachowanie wartości przyrodniczych,
c) zachowanie możliwości produkcyjnego wykorzystania,
d) ograniczanie zmian naturalnego ukształtowania,
e) utrzymanie jakości gleby i ziemi powyżej lub co najmniej na poziomie wymaganych standardów,
f) doprowadzenie jakości gleby i ziemi co najmniej do wymaganych standardów, jeżeli nie są one dotrzymane,
g) zachowanie wartości kulturowych, z uwzględnieniem zabytków archeologicznych;
2) zapobieganiu ruchom masowym ziemi i ich skutkom.
Art. 112.
Ochrona przed hałasem polega na zapewnieniu jak najlepszego stanu akustycznego środowiska, w szczególności
poprzez:
1) utrzymanie poziomu hałasu poniżej dopuszczalnego lub co najmniej na tym poziomie;
2) zmniejszanie poziomu hałasu co najmniej do dopuszczalnego, gdy nie jest on dotrzymany.
Art. 121.
Ochrona przed polami elektromagnetycznymi polega na zapewnieniu jak najlepszego stanu środowiska poprzez:
1) utrzymanie poziomów pól elektromagnetycznych poniżej dopuszczalnych lub co najmniej na tych poziomach;
2) zmniejszanie poziomów pól elektromagnetycznych co najmniej do dopuszczalnych, gdy nie są one
dotrzymane.
Art. 125.
Złoża kopalin podlegają ochronie polegającej na racjonalnym gospodarowaniu ich zasobami oraz
kompleksowym wykorzystaniu kopalin, w tym kopalin towarzyszących.
Art. 127.
1. Ochrona zwierząt oraz roślin polega na:
1) zachowaniu cennych ekosystemów, różnorodności biologicznej i utrzymaniu równowagi przyrodniczej;
2) tworzeniu warunków prawidłowego rozwoju i optymalnego spełniania przez zwierzęta i roślinność funkcji
biologicznej w środowisku;
3) zapobieganiu lub ograniczaniu negatywnych oddziaływań na środowisko, które mogłyby niekorzystnie
wpływać na zasoby oraz stan zwierząt oraz roślin;
4) zapobieganiu zagrożeniom naturalnych kompleksów i tworów przyrody.
 Artykuły: 1- 4, 5 (wybrane punkty), 6-8b, 13 (pkt 1 -2), 16 (pkt 1 -2), 25 Ustawy
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz.
1220, z późn. zm.)
Art. 1.
Ustawa określa cele, zasady i formy ochrony przyrody żywej i nieożywionej oraz krajobrazu.
Art. 2.
1. Ochrona przyrody, w rozumieniu ustawy, polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu oraz
odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody:
1) dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów;
2) roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną gatunkową;
3) zwierząt prowadzących wędrowny tryb życia;
4) siedlisk przyrodniczych;
5) siedlisk zagrożonych wyginięciem, rzadkich i chronionych gatunków roślin, zwierząt i grzybów;
6) tworów przyrody żywej i nieożywionej oraz kopalnych szczątków roślin i zwierząt;
7) krajobrazu;
8) zieleni w miastach i wsiach;
9) zadrzewień.
2. Celem ochrony przyrody jest:
1) utrzymanie procesów ekologicznych i stabilności ekosystemów;
2) zachowanie różnorodności biologicznej;
3) zachowanie dziedzictwa geologicznego i paleontologicznego;
4) zapewnienie ciągłości istnienia gatunków roślin, zwierząt i grzybów, wraz z ich siedliskami, przez ich
utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony;
5) ochrona walorów krajobrazowych, zieleni w miastach i wsiach oraz zadrzewień;
6) utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych, a także pozostałych
zasobów, tworów i składników przyrody;
7) kształtowanie właściwych postaw człowieka wobec przyrody przez edukację, informowanie i promocję
w dziedzinie ochrony przyrody
Art. 3.
Cele ochrony przyrody są realizowane przez:
1) uwzględnianie wymagań ochrony przyrody w polityce ekologicznej państwa, programach ochrony
środowiska przyjmowanych przez organy jedno-stek samorządu terytorialnego, koncepcji przestrzennego
zagospodarowania kraju, strategiach rozwoju województw, planach zagospodarowania przestrzennego
województw, strategiach rozwoju gmin, studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gmin, miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego i planach zagospodarowania przestrzennego
morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz w działalności
gospodarczej i inwestycyjnej;
2) obejmowanie zasobów, tworów i składników przyrody formami ochrony przyrody;
3) opracowywanie i realizację ustaleń planów ochrony dla obszarów podlegających ochronie prawnej,
programów ochrony gatunków, siedlisk i szlaków migracji gatunków chronionych;
4) realizację programu ochrony i zrównoważonego użytkowania różnorodności biologicznej wraz z planem
działań;
5) prowadzenie działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody;
6) prowadzenie badań naukowych nad problemami związanymi z ochroną przyrody.
Art. 4.
1. Obowiązkiem organów administracji publicznej, osób prawnych i innych jedno-stek organizacyjnych oraz
osób fizycznych jest dbałość o przyrodę będącą dziedzictwem i bogactwem narodowym.
2. Organy administracji publicznej są obowiązane do zapewnienia warunków prawnych, organizacyjnych
i finansowych dla ochrony przyrody.
3. Obowiązkiem organów administracji publicznej, instytucji naukowych i oświatowych, a także publicznych
środków masowego przekazu jest prowadzenie działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej
w dziedzinie ochrony przyrody
Art. 5.
Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) gatunek – zarówno gatunek w znaczeniu biologicznym, jak i każdą niższą od gatunku biologicznego
jednostkę systematyczną, populację, a także mieszańce tego gatunku w pierwszym lub drugim pokoleniu, z
wyjątkiem form, ras i odmian udomowionych, hodowlanych lub uprawnych;
1d) integralność obszaru Natura 2000 – spójność czynników strukturalnych i funkcjonalnych warunkujących
zrównoważone trwanie populacji gatunków i siedlisk przyrodniczych, dla ochrony których zaprojektowano lub
wyznaczono obszar Natura 2000;
2) korytarz ekologiczny – obszar umożliwiający migrację roślin, zwierząt lub grzybów;
2b) obszar Natura 2000 – obszar specjalnej ochrony ptaków, specjalny obszar ochrony siedlisk lub obszar
mający znaczenie dla Wspólnoty, utworzony w celu ochrony populacji dziko występujących ptaków lub siedlisk
przyrodniczych lub gatunków będących przedmiotem zainteresowania Wspólnoty;
6) ochrona ex situ – ochronę gatunków roślin, zwierząt i grzybów poza miejscem ich naturalnego występowania
oraz ochronę skał, skamieniałości i minerałów w miejscach ich przechowywania;
7) ochrona in situ – ochronę gatunków roślin, zwierząt i grzybów, a także elementów przyrody nieożywionej,
w miejscach ich naturalnego występowania;
8) ochrona krajobrazowa – zachowanie cech charakterystycznych danego krajobrazu;
16) różnorodność biologiczna – zróżnicowanie żywych organizmów występujących w ekosystemach, w obrębie
gatunku i między gatunkami, oraz zróżnicowanie ekosystemów;
17) siedlisko przyrodnicze – obszar lądowy lub wodny, naturalny, półnaturalny lub antropogeniczny,
wyodrębniony w oparciu o cechy geograficzne, abiotyczne i biotyczne;
20) środowisko przyrodnicze – krajobraz wraz z tworami przyrody nieożywionej oraz naturalnymi
i przekształconymi siedliskami przyrodniczymi z występującymi na nich roślinami, zwierzętami i grzybami;
Art. 6.
1. Formami ochrony przyrody są:
1) parki narodowe;
2) rezerwaty przyrody;
3) parki krajobrazowe;
4) obszary chronionego krajobrazu;
5) obszary Natura 2000;
6) pomniki przyrody;
7) stanowiska dokumentacyjne;
8) użytki ekologiczne;
9) zespoły przyrodniczo-krajobrazowe;
10) ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów.
2. W drodze porozumienia z sąsiednimi państwami mogą być wyznaczane przygraniczne obszary cenne pod
względem przyrodniczym w celu ich wspólnej ochrony.
Art. 7.
1. Utworzenie lub powiększenie obszaru parku narodowego lub rezerwatu przyrody jest celem publicznym w
rozumieniu ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz.
2603, z późn. zm.4)).
2. Utworzenie lub powiększenie obszaru parku narodowego lub rezerwatu przyrody obejmujące obszary, które
stanowią nieruchomości niebędące własnością Skarbu Państwa, następuje za zgodą właściciela, a w razie braku
jego zgody – w trybie wywłaszczenia określonym w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami.
Art. 8.
1. Park narodowy obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi,
społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o po-wierzchni nie mniejszej niż 1 000 ha, na którym ochronie
podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe.
2. Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników
przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych, przywrócenia właściwego stanu zasobów i składników
przyrody oraz odtworzenia zniekształconych siedlisk przyrodniczych, siedlisk roślin, siedlisk zwierząt lub
siedlisk grzybów.
Art. 8a.
1. Park narodowy jest państwową osobą prawną w rozumieniu art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.5)).
2. Wykaz parków narodowych stanowi załącznik do ustawy.
Art. 8b.
1. Do zadań parków narodowych należy w szczególności:
1) prowadzenie działań ochronnych w ekosystemach parku narodowego, zmierzających do realizacji celów,
o których mowa w art. 8 ust. 2;
2) udostępnianie obszaru parku narodowego na zasadach określonych w planie ochrony, o którym mowa w art.
18, lub zadaniach ochronnych, o których mowa w art. 22, i w zarządzeniach dyrektora parku narodowego;
3) prowadzenie działań związanych z edukacją przyrodniczą.
2. Parki narodowe mogą wykonywać działalność gospodarczą na zasadach określonych w przepisach ustawy z
dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.6)),
z ograniczeniami wynikającymi z ustawy.
Art. 13.
1. Rezerwat przyrody obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym, ekosystemy,
ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory
i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi,
kulturowymi lub walorami krajobrazowymi.
2. Na obszarach graniczących z rezerwatem przyrody może być wyznaczona otulina.
Art. 16.
1. Park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe
oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego
rozwoju.
2. Na obszarach graniczących z parkiem krajobrazowym może być wyznaczona otulina
Art. 25.
1. Sieć obszarów Natura 2000 obejmuje:
1) obszary specjalnej ochrony ptaków;
2) specjalne obszary ochrony siedlisk;
3) obszary mające znaczenie dla Wspólnoty.
2. Obszar Natura 2000 może obejmować część lub całość obszarów i obiektów objętych formami ochrony
przyrody, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1–4 i 6–9.
 Artykuły: 1, 3 (wybrane pojęcia), 16, 17, Ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r.
o odpadach (Dz. U. z 2013 r., poz. 21),
Art. 1.
Ustawa określa środki służące ochronie środowiska, życia i zdrowia ludzi zapobiegające i zmniejszające
negatywny wpływ na środowisko oraz zdrowie ludzi wynikający z wytwarzania odpadów i gospodarowania nimi
oraz ograniczające ogólne skutki użytkowania zasobów i poprawiające efektywność takiego użytkowania.
Art. 3.
1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) bioodpadach – rozumie się przez to ulegające biodegradacji odpady z ogrodów i parków, odpady spożywcze
i kuchenne z gospodarstw domowych, gastronomii, zakładów zbiorowego żywienia, jednostek handlu
detalicznego, a także porównywalne odpady z zakładów produkujących lub wprowadzających do obrotu
żywność;
2) gospodarowaniu odpadami – rozumie się przez to zbieranie, transport, przetwarzanie odpadów, łącznie
z nadzorem nad tego rodzaju działaniami, jak również późniejsze postępowanie z miejscami unieszkodliwiania
odpadów oraz działania wykonywane w charakterze sprzedawcy odpadów lub pośrednika w obrocie odpadami;
3) gospodarce odpadami – rozumie się przez to wytwarzanie odpadów i gospodarowanie odpadami;
7) odpadach komunalnych – rozumie się przez to odpady powstające w gospodarstwach domowych,
z wyłączeniem pojazdów wycofanych z eksploatacji, a także odpady niezawierające odpadów niebezpiecznych
pochodzące od innych wytwórców odpadów, które ze względu na swój charakter lub skład są podobne do
odpadów powstających w gospodarstwach domowych; zmieszane odpady komunalne pozostają zmieszanymi
odpadami komunalnymi, nawet jeżeli zostały poddane czynności przetwarzania odpadów, która nie zmieniła
w sposób znaczący ich właściwości;
14) odzysku – rozumie się przez to jakikolwiek proces, którego głównym wynikiem jest to, aby odpady służyły
użytecznemu zastosowaniu przez zastąpienie innych materiałów, które w przeciwnym przypadku zostałyby
użyte do spełnienia danej funkcji, lub w wyniku którego odpady są przygotowywane do spełnienia takiej funkcji
w danym zakładzie lub ogólnie w gospodarce;
23) recyklingu – rozumie się przez to odzysk, w ramach którego odpady są ponownie przetwarzane na produkty,
materiały lub substancje wykorzystywane w pierwotnym celu lub innych celach; obejmuje to ponowne
przetwarzanie materiału organicznego (recykling organiczny), ale nie obejmuje odzysku energii i ponownego
przetwarzania na materiały, które mają być wykorzystane jako paliwa lub do celów wypełniania wyrobisk;
24) selektywnym zbieraniu – rozumie się przez to zbieranie, w ramach którego dany strumień odpadów, w celu
ułatwienia specyficznego przetwarzania, obejmuje jedynie odpady charakteryzujące się takimi samymi
właściwościami i takimi samymi cechami;
Art. 16.
Gospodarkę odpadami należy prowadzić w sposób zapewniający ochronę życia i zdrowia ludzi oraz środowiska,
w szczególności gospodarka odpadami nie może:
1) powodować zagrożenia dla wody, powietrza, gleby, roślin lub zwierząt;
2) powodować uciążliwości przez hałas lub zapach;
3) wywoływać niekorzystnych skutków dla terenów wiejskich lub miejsc o szczególnym znaczeniu, w tym
kulturowym i przyrodniczym.
Art. 17.
Wprowadza się następującą hierarchię sposobów postępowania z odpadami:
1) zapobieganie powstawaniu odpadów;
2) przygotowywanie do ponownego użycia;
3) recykling;
4) inne procesy odzysku;
5) unieszkodliwianie.
 Artykuły: 1,2, 5, 9 (wybrane punkty), 38 (pkt 1-3) , 51, Ustawy z dnia 18 lipca
2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r., Nr 39, poz. 2019 z późn. zm.),
Art. 1.
1. Ustawa reguluje gospodarowanie wodami zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, a w szczególności
kształtowanie i ochronę zasobów wodnych, korzy-stanie z wód oraz zarządzanie zasobami wodnymi.
1a. Ustawa reguluje sprawy własności wód oraz gruntów pokrytych wodami, a także zasady gospodarowania
tymi składnikami w odniesieniu do majątku Skarbu Państwa.
2. Gospodarowanie wodami jest prowadzone z zachowaniem zasady racjonalnego i całościowego traktowania
zasobów wód powierzchniowych i podziemnych, z uwzględnieniem ich ilości i jakości.
3. Gospodarowanie wodami uwzględnia zasadę wspólnych interesów i jest realizowane przez współpracę
administracji publicznej, użytkowników wód i przedstawicieli lokalnych społeczności tak, aby uzyskać
maksymalne korzyści społeczne.
4. Gospodarowanie wodami jest prowadzone w taki sposób, aby działając w zgodzie z interesem publicznym,
nie dopuszczać do wystąpienia możliwego do uniknięcia pogorszenia ekologicznych funkcji wód oraz
pogorszenia stanu ekosystemów lądowych i terenów podmokłych bezpośrednio zależnych od wód.
5. Gospodarowanie wodami jest oparte na zasadzie zwrotu kosztów usług wodnych, uwzględniających koszty
środowiskowe i koszty zasobowe.
Art. 2.
1. Zarządzanie zasobami wodnymi służy zaspokajaniu potrzeb ludności, gospodarki, ochronie wód i środowiska
związanego z tymi zasobami, w szczególności w zakresie:
1) zapewnienia odpowiedniej ilości i jakości wody dla ludności;
2) ochrony zasobów wodnych przed zanieczyszczeniem oraz niewłaściwą lub nadmierną eksploatacją;
3) utrzymywania lub poprawy stanu ekosystemów wodnych i od wody zależnych;
4) ochrony przed powodzią oraz suszą;
5) zapewnienia wody na potrzeby rolnictwa oraz przemysłu;
6) zaspokojenia potrzeb związanych z turystyką, sportem oraz rekreacją;
7) tworzenia warunków dla energetycznego, transportowego oraz rybackiego wykorzystania wód.
2. Instrumenty zarządzania zasobami wodnymi stanowią:
1) planowanie w gospodarowaniu wodami;
2) pozwolenia wodnoprawne;
3) opłaty i należności w gospodarce wodnej;
4) kataster wodny;
5) kontrola gospodarowania wodami.
Art. 5.
1. Wody dzielą się na powierzchniowe i podziemne.
2. Wody, z wyjątkiem wód morza terytorialnego i morskich wód wewnętrznych, są wodami śródlądowymi.
3. Śródlądowe wody powierzchniowe dzielą się na:
1) płynące, do których zalicza się wody:
a) w ciekach naturalnych, kanałach oraz w źródłach, z których cieki biorą początek,
b) znajdujące się w jeziorach oraz innych naturalnych zbiornikach wodnych o ciągłym bądź okresowym
naturalnym dopływie lub odpływie wód powierzchniowych,
c) znajdujące się w sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na wodach płynących;
2) stojące, do których zalicza się wody znajdujące się w jeziorach oraz innych naturalnych zbiornikach wodnych
niezwiązanych bezpośrednio, w sposób naturalny, z powierzchniowymi wodami płynącymi.
4. Przepisy o wodach stojących stosuje się odpowiednio do wód znajdujących się w zagłębieniach terenu
powstałych w wyniku działalności człowieka, niebędących stawami.
5. Dla potrzeb gospodarowania wodami wody dzieli się na:
1) jednolite części wód powierzchniowych, z wyodrębnieniem jednolitych części:
a) wód przejściowych lub przybrzeżnych,
b) wód sztucznych lub silnie zmienionych;
2) jednolite części wód podziemnych.
5a. Wody przejściowe oznaczają wody powierzchniowe znajdujące się w ujściach rzek lub w pobliżu ujść rzek,
które z uwagi na bliskość wód słonych wykazują częściowe zasolenie, pozostając w zasięgu znaczących
wpływów wód słodkich, oraz morskie wody wewnętrzne Zatoki Gdańskiej.
5b. Wody przybrzeżne obejmują pas wód morskich o szerokości jednej mili morskiej liczonej od linii
podstawowej morza terytorialnego, z wyłączeniem morskich wód wewnętrznych Zatoki Gdańskiej oraz
przyległych do nich wód morza terytorialnego. W przypadku gdy zasięg wód przejściowych jest większy niż
jedna mila morska, zewnętrzna granica tego zasięgu stanowi zewnętrzną granicę wód przybrzeżnych.
6. Przepisów ust. 3 pkt 1 lit. b oraz lit. c nie stosuje się dla potrzeb badania i oceny stanu wód
powierzchniowych, prowadzonych w ramach monitoringu wód.
Art. 9.
1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
4) eutrofizacji – rozumie się przez to wzbogacanie wody biogenami, w szczególności związkami azotu lub
fosforu, powodującymi przyspieszony wzrost glonów oraz wyższych form życia roślinnego, w wyniku którego
następują niepożądane zakłócenia biologicznych stosunków w środowisku wodnym oraz pogorszenie jakości
tych wód;
Art. 38.
1. Wody, jako integralna część środowiska oraz siedliska dla zwierząt i roślin, pod-legają ochronie, niezależnie
od tego, czyją stanowią własność.
2. Celem ochrony wód jest utrzymywanie lub poprawa jakości wód oraz biologicznych stosunków w środowisku
wodnym i na terenach podmokłych.
3. Realizując cel, o którym mowa w ust. 2, należy zapewnić, żeby wody, w zależności od potrzeb, nadawały się
do:
1) zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia;
2) rekreacji oraz uprawiania sportów wodnych;
2a) wykorzystywania do kąpieli;
3) bytowania ryb i innych organizmów wodnych w warunkach naturalnych, umożliwiających ich migrację.
Art. 51.
W celu zapewnienia odpowiedniej jakości wody ujmowanej do zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną
do spożycia oraz zaopatrzenia zakładów wymagających wody wysokiej jakości, a także ze względu na ochronę
zasobów wodnych, mogą być usta-nawiane:
1) strefy ochronne ujęć wody;
2) obszary ochronne zbiorników wód śródlądowych.
 Artykuły: 1, 6 (wybrane punkty), 7, 8, Ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach
(Dz. U. z 2011 r., Nr 12, poz. 59),
Art. 1.
Ustawa określa zasady zachowania, ochrony i powiększania zasobów leśnych oraz zasady gospodarki leśnej
w powiązaniu z innymi elementami środowiska i z gospodarką narodową.
Art. 6.
1. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) gospodarka leśna – działalność leśną w zakresie urządzania, ochrony i zagospodarowania lasu, utrzymania
i powiększania zasobów i upraw leśnych, gospodarowania zwierzyną, pozyskiwania – z wyjątkiem skupu –
drewna, żywicy, choinek, karpiny, kory, igliwia, zwierzyny oraz płodów runa leśnego, a także sprzedaż tych
produktów oraz realizację pozaprodukcyjnych funkcji lasu;
6) plan urządzenia lasu – podstawowy dokument gospodarki leśnej opracowywany dla określonego obiektu,
zawierający opis i ocenę stanu lasu oraz cele, zadania i sposoby prowadzenia gospodarki leśnej;
Art. 7.
1. Trwale zrównoważoną gospodarkę leśną prowadzi się według planu urządzenia lasu lub uproszczonego planu
urządzenia lasu, z uwzględnieniem w szczególności następujących celów:
1) zachowania lasów i korzystnego ich wpływu na klimat, powietrze, wodę, glebę, warunki życia i zdrowia
człowieka oraz na równowagę przyrodniczą;
2) ochrony lasów, zwłaszcza lasów i ekosystemów leśnych stanowiących naturalne fragmenty rodzimej przyrody
lub lasów szczególnie cennych ze względu na:
a) zachowanie różnorodności przyrodniczej,
b) zachowanie leśnych zasobów genetycznych,
c) walory krajobrazowe,
d) potrzeby nauki;
3) ochrony gleb i terenów szczególnie narażonych na zanieczyszczenie lub uszkodzenie oraz o specjalnym
znaczeniu społecznym;
4) ochrony wód powierzchniowych i głębinowych, retencji zlewni, w szczególności na obszarach wododziałów
i na obszarach zasilania zbiorników wód podziemnych;
5) produkcji, na zasadzie racjonalnej gospodarki, drewna oraz surowców i produktów ubocznego użytkowania
lasu.
2. Gospodarka leśna w lasach stanowiących rezerwaty przyrody oraz wchodzących w skład parków narodowych
uwzględnia zasady określone w przepisach o ochronie przyrody.
3. Gospodarka leśna w lasach wpisanych do rejestru zabytków i w lasach, na terenie których znajdują się zabytki
archeologiczne wpisane do rejestru zabytków, prowadzona jest w uzgodnieniu z wojewódzkim konserwatorem
zabytków, z uwzględnieniem przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
Art. 8.
Gospodarkę leśną prowadzi się według następujących zasad:
1) powszechnej ochrony lasów;
2) trwałości utrzymania lasów;
3) ciągłości i zrównoważonego wykorzystania wszystkich funkcji lasów;
4) powiększania zasobów leśnych.