atrakcje1termin - Atrakcje geoturystyczne - katherina93

atrakcje1termin.doc
(427 KB) Pobierz
Wezuwiusz - jedyny czynny wulkan na stałym lądzie Europy, we Włoszech, na Półwyspie Apenińskim, nad
Zatoką Neapolitańską Morza Tyrreńskiego.
Powstał w plejstocenie, około 200 tys. lat temu. Wezuwiusz jest stratowulkanem o złożonej budowie - z dna silnie
zdegradowanej kaldery, o krawędzi wznoszącej się do 1132 m n.p.m. (Monte Somma), wyrasta stożek, który
według ostatnich pomiarów, osiąga wysokość 1281 m n.p.m. Jego krater ma głębokość 230 m, średnicę 700 m, jest
on położony w kalderze utworzonej zapewne w 79 roku. Pod kraterem na głębokości ok. 8 km znajduje się
olbrzymi zbiornik magmy o powierzchni 400 km i głębokości 0,5-2 km. Stożek wulkanu ma regularny kształt i
czerwono-szarą barwę.
Na krawędzi zwanej Monte Somma znajduje się obecnie obserwatorium wulkanologiczne.
Wezuwiusz należy do wulkanów mieszanych: wyrzuca zarówno lawę, jak i materiały piroklastyczne (np. popioły,
lapille, bomby wulkaniczne). Będąc już na Wezuwiuszu warto zwrócić uwagę na lapille, piaski jak i inne produkty
wulkaniczne o przeważającej czerwonawej kolorystyce.
Okazuje zmienną aktywność: jego gwałtowny wybuch w 79 r. n.e., po długim okresie spokoju, spowodował
katastrofalne spływy przesyconych wodą popiołów, które zalały Herkulanum i Stabie; w tym samym czasie zostały
zasypane pumeksem Pompeje.
Ostatni silny wybuch w 1944. Od tego czasu aktywność wulkanu zaznacza się przez eksplozje gazowe i wypływy
lawy ze ścian stożka, a rejestrowane sejsmiczne wstrząsy mają siłę 0,5-3,6 stopnia w skali Richtera. Jedni badacze
twierdzą, że jest już wulkanem wygasłym, inni, że jest to tylko kolejny etap spokoju, po którym nastąpią kolejne
erupcje.
Stoki masywu Wezuwiusza są od 5 czerwca 1995 objęte kompleksową ochroną jako park narodowy. Ma on na celu
nie tylko ochronę żyjących tam gatunków roślin i zwierząt oraz unikatowych w skali europejskiej form
geologicznych ale również stanowisk archeologicznych i tradycyjnych sposobów wykorzystania gospodarczego
stoków wulkanu.
Dolne partie stoków Wezuwiusza porastają sztucznie nasadzone mieszane lasy złożone z pinii i zimozielonych
dębów ostrolistnych. Monte Soma porasta mieszany las złożony z różnych gatunków dębów, olch, klonów i
kasztanów jadalnych oraz rzadkich tu brzóz (winnice)
Aktualnie Wezuwiusz stanowi wielką atrakcje turystyczną. Autobusem z Ercolano lub Torre del Greco można
dojechać do "quota mille", przystanku końcowego znajdującego się na historycznie czynnym stożku wulkanicznym,
położonym na wysokości 1000 m. Przez pierwsze 25 minut tej trasy towarzyszy nam nieprzerwany ciąg zabudowań.
Im bardziej wznosimy się, tym domy stają się bardziej luksusowe. Towarzyszą im dziesiątki hoteli i pensjonatów.
2
Etna – największy, czynny wulkan we Włoszech, położony w północno-wschodniej części Sycylii.
Wznosi się na wysokość ok. 3340 m n.p.m., a jego obwód u podstawy przekracza 300 km. (wskutek wybuchów
ulega zmianom).
Jest to typowy stratowulkan wyrzucający lawę i materiał piroklastyczny. Młody stożek Mongibello jest do dzisiaj
aktywnym wulkanem a jego produkty przykrywają północno-zachodnie fragmenty zniszczonego Trifoglietto.
Wulkan powstał w trzeciorzędzie. Zbudowany jest głównie z trachitów i bazaltów. Z krateru na szczycie
wydobywają się pary i gazy, w czasie erupcji - bomby wulkaniczne i popiół. Posiada ponad 270 kraterów bocznych.
Na wschodnim stoku rozpadlina (Valle del Bove) o stromych ścianach, głębokości do 1000 m.
Dolne stoki są gęsto zaludnione, pola uprawne, sady i winnice sięgają ok. 800-900 m n.p.m. Górna granica lasu na
wysokości 2200 m n.p.m. (lasy zrzucające liście: dębowe i kasztanowe oraz bukowe). Do 3000 m n.p.m. murawy
wysokogórskie, powyżej zastygła lawa, w górnym piętrze przez większą część roku pokryta śniegiem (miejscami
pola firnowe). Na wysokości 2942 m n.p.m. znajduje się obserwatorium wulkanologiczne.
Od V wieku zanotowano 80 dużych wybuchów, z których najsilniejszy był ten z 1669 roku, kiedy została zniszczona
Katania. Ostatnia erupcja wulkanu nastąpiła 5 stycznia 2012 roku.
System dróg u podnóża Etny pozwala zrealizować wspaniałą trasę okrężną z ekscytującymi widokami. W pobliże
części szczytowej wiodą drogi z południa, wschodu i północy.
Kilimandżaro. Wulkan Kilimandżaro leży na Wyżynie Wschodnioafrykańskiej, w północno-wschodniej
Tanzanii, w pobliżu granicy z Kenią (225 km na południe od Nairobi). Masyw ten odznacza się prawie
równoleżnikową rozciągłością (WNW-ESE); jego długość dochodzi do 80 km. Masyw Kilimandżaro
składa się z trzech wygasłych wulkanów: Shira, Kibo(z najwyższym szczytem Uhuru Peak 5895 m.n.p.m) i Mawenzi.
Wulkan Kilimandżaro leży na wschodnim, wydźwigniętym obrzeżu ryftu Gregory’ego, około 160 km na wschód od
doliny ryftowej. Obszar ten stanowi rozległą pokrywę lawową, zbudowaną w głównej mierze z wulkanitów górnego
pliocenu i plejstocenu. Wulkan Kilimandżaro powstał najprawdopodobniej w związku z aktywnością plamy gorąca
występującej na tym obszarze w neogenie. Wulkan zaczął kształtować się we wczesnym plejstocenie, około 1,8-1,5
mln lat temu. Natomiast jego aktywność wulkaniczna zakończyła się dopiero we wczesnym holocenie, około 10 tys.
lat temu. Obecnie wulkan ten jest uważany za wygasły (data ostatniej jego erupcji jest nieznana), chociaż na
północnych obrzeżach krateru Kibo lokalnie pojawiają się ekshalacje gazowe o charakterze fumaroli.
Wulkan Kilimandżaro odznacza się wielkimi, unikalnymi w skali światowej walorami przyrodniczymi (w tym
też geologicznymi) i turystycznymi. Uznając wyjątkową atrakcyjność Kilimandżaro, w 1973 roku nadano temu
obszarowi status parku narodowego. Park Narodowy Kilimandżaro obejmuje część masywu (o powierzchni 756
km2) położoną powyżej 2700 m n.p.m. Teren ten został też wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego
i Przyrodniczego
UNESCO. Piętro lasów znajdujące się formalnie poza granicami Parku Narodowego, stanowi już od 1921 roku
Rezerwat Fauny i Lasu. Obszar ten leżący w interwale wysokości od 1800 do 2700 mn.p.m. pełni dziś rolę otuliny
Parku. Kilimandżaro stanowi prawdziwy „turystyczny raj”. Corocznie ośmioma trasami (Rongai Route, Loitokitok
Route, Marangu Tourist Route, Mweka Route, Umbwe Route, Machame Route, Lemosho Route i Shira Route) na
górę tę wyrusza około 13 tys.
osób. Prawie 90% wspinających się na Kilimandżaro wybiera drogę Marangu, która z racji najbardziej
rozbudowanej infrastruktury (ścieżki, hotele, restauracje) potocznie określana jest „drogą turystyczną” lub –
bardziej dobitnie – „Coca-Cola Route”. Wpływy z turystyki w tym regionie wynoszą w ciągu roku około 6 mln
dolarów (co wskazuje, iż jest to już turystyczny przemysł). Pomimo, że przeciętnie tylko 25-30% wchodzących
osiąga szczyt wulkanu, przygoda ta dostarcza wszystkim niezapomnianych przeżyć.
Wielka Rafa Koralowa albo Wielka Rafa Barierowa (ang. Great Barrier Reef) – największa na świecie rafa
koralowa, położona u wybrzeży Australii. Jest to największa na Ziemi pojedyncza struktura wytworzona przez
organizmy żywe, widoczna nawet z kosmosu (jako biała smuga na tle błękitnego oceanu)
Pochodzenie i główne cechy
Rozwój Wielkiej Rafy Koralowej rozpoczął się przed ok. 18 milionami lat. Wiek rafy ocenia się na ok. 20 mln lat, a
niektórych jej części nawet na 45,5 mln lat. W obecnej fazie rozwoju, która trwa już od 8 tysięcy lat, budowane są
nowe warstwy na "starych" fundamentach. Bariera leży w różnych odległościach od brzegów, wahających się od 15
do 200 km, i rozciąga się na powierzchni ponad 344 tysięcy km². Wielka Rafa Koralowa obejmuje około 3000
pojedynczych raf i ponad 900 wysp, które otoczone są rafami tworzącymi przybrzeżne wyspy . Szerokość rafy
wynosi od 2 km do 150 km. Badania przeprowadzone na rafie wykazały, że grubość tworzącej ją warstwy
koralowca przekracza 500 m.
W przeciwieństwie do środkowej części, w której rafy są rozproszone, rafy na północy i południu leżą blisko siebie.
W północnej części, gdzie rosną lasy mangrowe, jest dużo bagien.
Między Wielką Rafą Koralową i wybrzeżem rozciągają się laguny. Ten obszar płycizn, który rzadko przekracza
głębokość 100 m, pokrywa zamuloną warstwę chronioną przez przybrzeżne rafy. Od strony morza, zbocze rafy
opada stromo na tysiące metrów w głąb morza. Rafa jest w tym miejscu narażona na działanie fal i wiatrów.
Wzrost koralowców jest tutaj najszybszy. Jednocześnie w miejscach, gdzie fale i temperatury są ekstremalne, rafy
tracą największe ilości budulca. Duża część luźnego materiału zostaje ponownie związana i tworzy "nowe skały".
Rafa poddana jest w ten sposób stałemu procesowi niszczenia i odbudowy.
Powstawanie Rafy Koralowej
Najczęściej używaną nazwą jest rafa koralowa, jednak funkcjonuje również nazwa "żyjące skały". Rafa zbudowana
jest z tysięcy żyjątek z rodziny anemonów – polipów, a także innych organizmów rafotwórczych m.in. mszywiołów,
mięczaków, otwornic i glonów, tworzących podwodny wał lub grzbiet. Polipy tworzą szkielety wapienne, które
można łatwo oddzielić od reszty ciała zwierzęcia. Podczas rozmnażania polipów, rafa rozrasta się wszerz i w górę.
]
Polipy połączone są ze sobą przy pomocy powrozu z żywych tkanek, co przyczynia się do wzmocnienia struktury.
Wodorosty wapienne, które wyglądają jak czerwone kłębki waty, są ważnymi elementami tworzącymi rafę.
Produkują one wapień, który umacnia rafę. Inne wodorosty żyjące właściwie na zboczu rafy, wytwarzają pewien
rodzaj "zaprawy murarskiej". W ten sposób wspólnota tworzy potężną strukturę, na której tylko na nielicznych
niezamieszkanych częściach szkieletów wapiennych żyją koralowce. Każdy gatunek koralowca ma własny wzorzec
wzrostu, dlatego właśnie spotykana jest taka różnorodność form – od pagórków, płyt i dużych tafli, po
powierzchnie, konary i struktury w formie rogów.
Rafy koralowe występują w stosunkowo płytkich przybrzeżnych wodach w strefie międzyzwrotnikowej. Zbudowana
jest z wapienia, który tworzą szkielety obumarłych koralowców. Żyją na nich całe kolonie innych organizmów i
żerują bardzo liczne gatunki zwierząt.
Walory przyrodnicze
To piękne miejsce pełne różnych gatunków ryb, mięczaków oraz roślin. Oprócz około 1500 gatunków ryb, na rafie
żyje ponad 5000 gatunków mięczaków, oraz 400 gatunków koralowców i 500 gatunków wodorostów. Większe
wyspy pokryte są gęstą roślinnością tropikalną. Wielka Rafa Koralowa jest jedną z większych atrakcji turystycznych
Australii.
Od 26 października 1981 roku, jako park morski (Great Barrier Reef Marine Park), objęta ochroną, wpisana na Listę
Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. Powierzchnia parku, chronionego przez UNESCO,
wynosi 346 000 km². (Morze Koralowe, Wielka Rafa Koralowa oraz lasy tropikalne Queensland).
Fauna Rafy
Większa część koralowca jest biała. Jest to substancja, z której zbudowany jest szkielet nieżyjących już polipów.
Żyjące polipy natomiast mają bogatą kolorystykę. Różne gatunki koralowców – wachlarzowate i pierzaste oraz
spokrewnione z nimi gąbki i inne stworzenia występują w wielu barwach: od czerwieni, żółci, poprzez kolor
pomarańczowy, po fiolety, róże i zielenie. Niebieskie i żółte okonie oraz fosforyzujące fioletowe i żółte wargacze,
rywalizują z żywo ubarwionymi, czerwono-białymi ślimakami morskimi, szmaragdowymi rozgwiazdami
wężowatymi i niebieskimi rozgwiazdami morskimi. Rafy powstają najczęściej u wybrzeży w strefie szelfu
kontynentalnego, ale bywają też samotne np. w kształcie atolu. Korale potrzebują ciepłej wody o temperaturze od
18 do 35 °C, dlatego nie spotyka się ich powyżej 30°-35° szerokości geograficznej północnej i południowej.
Zasolenie wody od 27 do 40‰. Woda musi być dość ruchliwa, tak by do organizmów docierało pożywienie.
Koralowce są też bardzo wrażliwe na zanieczyszczenie wody.
Świat ryb
Rafę koralową zamieszkują różnorodne zwierzęta, od malutkich szybkich meduz po olbrzymie rekiny. Żółwie
morskie występują tutaj tak licznie, jak w żadnym innym miejscu na świecie. Rafę koralową drąży potężna "armia"
zwierząt – m.in. gąbki, robaki, małże, jeże morskie i ślimaki żywiące się koralowcami. Także różne gatunki ryb
zjadają żyjące koralowce: nagozęby np. ostrymi przednimi zębami odrywają małe kawałki rafy. Przy pomocy zębów
trzonowych miażdżą odgryzione kęsy, aby dotrzeć do mięsa polipów. Rozgwiazdy mogą zjeść olbrzymią ilość
koralowców. "Wywracają" swoje żołądki na drugą stronę i rozpryskują soki trawienne na polipy. Następnie
wciągają wnętrzności. Posiłek składa się z częściowo już strawionej "zupy" koralowej.
Symbioza ryb
Ryby zamieszkujące rafę koralową zbierają się czasami i czekają wspólnie na pojawienie się określonych gatunków
krewetek lub wargaczy. Stworzenia te uwalniają większe ryby od pasożytów i usuwają martwe tkanki. Z takiego
układu korzystają obie strony – krewetki, które mają stałe źródło pożywienia oraz ryby pozostające dzięki nim przy
życiu.
Kolejnym przykładem symbiozy jest współpraca ryb z gatunku Gobiidae , czyli babkowatych , i krewetek z gatunku
Alpheidae . Krewetka posiada asymetryczne, silne kleszcze (cecha gatunku Alpheus). Wykopuje ona nimi tunel,
który potem zamieszkuje wspólnie z rybami z gatunku Gobiidae. O każdym niebezpieczeństwie dobrze widzące
ryby babkowate powiadamiają niemal ślepe krewetki, uderzając je ogonem po czułkach. Oba gatunki unikają w ten
sposób zagrożenia, chroniąc się we współdzielonej jamie .
[5]
[6]
[7]
]
Leży ona w różnych odległościach od lądu od 15 do 200 km, blisko północno - wschodniego wybrzeża Australii.
Powierzchnia rafy to około 230 tysięcy km², składa się ona z około 2100 pojedynczych raf i około 300 wysepek. Rafy
występują w trzech zasadniczych typach: przybrzeżna, barierowa i oceaniczna. Podczas rozmnażania się polipów
rafa rozrasta się w górę i w szerz. Potrafi przyrastać do 25 cm rocznie w szerz i około 5 cm w górę.
Aby rafa mogła powstać potrzebne są jednak sprzyjające warunki. Woda musi mieć temperaturę od 18 do 35°C,
woda musi być również ruchliwa, aby przynosić pożywienie nieruchliwym stworzeniom. Polipy są również bardzo
wrażliwe na wszelkie zanieczyszczenia i szybko giną w zanieczyszczonym środowisku. Polipy wapienne łączą się ze
sobą „powrozami” lub czymś w rodzaju mostków ze sobą, natomiast miększe żyjątka spajają całą strukturę. Na
wapiennych konstrukcjach żyją koralowce, które przybierają fantastyczne kształty i kolory. Formy wąchają się od
pagórków, płyt tafli, po kształty wrzecionowate, konarowate, rogowate, natomiast gama kolorów przechodzi od
żółcieni, pomarańczy, czerwieni poprzez zielenie i fiolety. Oprócz tego, że rafa sama w sobie jest jednym wielkim
żywym organizmem to jest ona domem dla innych zwierząt. Rafa jest również miejscem lęgowisk niektórych
gatunków żółwi morskich.
Od tysięcy lat rafa spełnia ważne funkcje gospodarczo kulturalne w życiu rdzennych mieszkańców Australii, czyli
aborygenów. Była ona nie tylko źródłem pożywienia a także surowca do wytwarzania ozdób narzędzi i
instrumentów, ale była także miejscem kultu i mieszkania przodków. Pierwszymi białymi odkrywcami rafy byli: Luis
Váez de Torres w 1606 roku, następnie James Cook, który wpłynął na rafę 11 czerwca 1770 roku uszkadzając przy
tym znacznie statek, kolejnymi odkrywcami rafy byli rozbitkowie statku Pandora, który zatonął po wpłynięciu na
rafę w 1791 roku. W 1975 roku rząd Australii utworzył Park wodny obejmujący Wielką Barierę Koralową w celu
ochrony jej. W 1981 roku Wielka Bariera został wpisana na listę UNESCO. Od tego czasu znacznie zmniejszono
połowy ryb w okolicach rafy a ruch turystyczny jest bardziej kontrolowany.
Jak Australijczycy chcą zachować bogactwo Rafy? (Taka mała ciekawostka na koniec)
Powstrzymanie procesu niszczenia środowiska Rafy jest wielotorowe, ale ostatnio Australijczycy wpadli na pomysł
stworzenia „banku spermy WRF”. Naukowcy z instytutu w Canberze zbierają zarodki wszystkich gatunków
zamieszkujących i tworzących wielką rafę. 70 miliardów zarodków, w 22 miliardy korali zostanie zamrożone do
temperatury minus 196 stopni Celsjusza. To ma być „bankowa gwarancja” odtworzenia życia rafy,
gdyby zanieczyszczenia oceanu doprowadziły do jej zagłady, obumarcia.
Wodospady Wiktorii
Lokalizacja : To wodospady na rzece Zambezi, na granicy Zimbabwe i Zambii.
Dane : Zostały odkryte w 1855 roku przez szkockiego misjonarza i badacza Davida Livingstone'a. Tubylcy
nazywają wodospad Mosi-oa-Tunja co znaczy Dym, który grzmi. Wysokość spadku wody wynosi 108 m, szerokość
wodospadu 1,7 kilometra
W sezonie szczytowym w każdej sekundzie przetacza się tam ponad 9 milionów litrów wody. Wodospady Wiktorii
uważane są za jeden z siedmiu naturalnych cudów świata. Znajdują się na terenie Parku Narodowego
Wodospadów Wiktorii (Victoria Falls National Park...
.
Plik z chomika:
katherina93
Inne pliki z tego folderu:

atrakcje_geoturystyczne - zagadnienia na egzamin (1).docx (52 KB)
 atrakcje1termin.doc (427 KB)
 zagadnienia1.jpg (23 KB)
 zagadnienia2.jpg (15 KB)
Inne foldery tego chomika:


Geologia Czwartorzędu
Kartografia turystyczna


Zgłoś jeśli naruszono regulamin







Strona główna
Aktualności
Kontakt
Dla Mediów
Dział Pomocy
Opinie
Program partnerski




Regulamin serwisu
Polityka prywatności
Ochrona praw autorskich
Platforma wydawców
Copyright © 2012 Chomikuj.pl
Krajoznawstwo
Wiedza o Nauce