1 Antropologia widowisk bada to, co się dzieje na scenie kultury. Jest skupiona na spektaklu porządku symbolicznego. Antropologia widowisk ujmuje kulturę jako praktykę dramatyczną, w której wszyscy ludzie są aktorami. Gra, zabawa, ułuda to terminy, których używano, aby opisać życie. Antropologia widowisk koncentruje się na problemach, które: • odnoszą się do źródeł kultury, • opisują formy, treści międzyludzkich relacji, • konstytuują widowiskową stronę ludzkiej egzystencji, • ustanawiają widowisko jako immanentną cechę ludzkiego życia. Oto rejestr wybranych problemów. • Jakie formy wzajemności w międzyludzkich relacjach konstytuują widowiskową stronę życia? • Jakie formy rytualizacji zachowań składają się na widowisko? • Zabawa i gra, jako źródła kultury, ich związek z widowiskiem. • Ceremoniały w widowisku. • Zawody w widowisku. • Karnawał jako widowiskowa forma życia i karnawalizacja jako przenoszenie cech karnawału na inne formy zycia. • Gest i taniec w widowisku. • Stygmatyzacja ciała. • Lalka, maska, kostium. • Postać i sobowtór. • Widowisko a metamorfozy JA. Metafora teatru świata, w literaturze europejskiej, szczególnie dramatycznej, motyw ten przyjął nazwę „theatrum mundi”1. Tak ujęty metaforyczny obraz świata i życia jest bogato udokumentowany poprzez reprezentacje z różnych epok, między innymi: • Napis z emblematu londyńskiego teatru /1599,Szekspir/ The Globe: „Totus mundus historionem”, czyli: Cały świat gra komedię; • Makbet Szekspira: życie to lichy aktor, który przez godzinę swego występu na scenie puszy się i miota, a potem milknie na zawsze /topos w literaturze2/; Cały świat jest sceną, a wszyscy ludzie są tylko aktorami. 1 Theatrum mundi z łac. Teatr świata. Świat jako teatr to jeden z klasycznych (i płodnych np. w antropologii) obrazów świata, opisujących życie ludzi jako aktorów, mających za zadanie odegrać swoje życiowe role na scenie świata. 2 Topos (gr. miejsce) – powtarzający się motyw, który często występuje w obrębie literatury i sztuki danej kultury, cywilizacji. Wskazuje na jedność kulturową danego kontynentu czy na istnienie pierwotnych wzorców myślenia człowieka.Topos budowany jest na zasadzie "obrazu" mającego na celu opis jakiejś sytuacji (topos tonącego okrętu w "Kazaniach" Skargi). 2 • Calderon: siedemnastowieczny dramatopisarz w sztuce „Życie jest snem”, pisze: życie to tylko gra, świat to scena ułudy. Metafora gry pozwala uporać się człowiekowi z nieprzewidywalnością egzystencji i jej nieuniknionym dramatycznym finałem. Złudność rzeczywistości obnaża brak pewnej wiedzy o świecie. • Gombrowicz: to, co międzyludzkie stanowi o człowieku i człowieka stwarza. Ludzie stwarzają się nawzajem przeglądając się w sobie jak w lustrze. • Rzym, płodny był w myśli o teatralności życia: o Seneka /I w.P.n.e.- w Listach moralnych do Lucyliusza cytuje Epikteta z Hierapolis, jego podręcznik etyki stoickiej: człowiek jest aktorem w widowisku scenicznym, którego nie ułożył i w którym ma do odegrania role, które sam sobie wybrał...Trzeba, aby tę rolę odegrał jak najlepiej. Życie ludzkie zdeterminowane jest przez los i przeznaczenie a jednocześnie bezradność człowieka wobec wyborów, których dokonali za niego Bogowie. Człowiekowi pozostaje możliwie jak najlepiej wypełnić zadanie powierzone przez los. • Koran: życie tego świata jest tylko...grą i zabawą • Sanskryt: świat jest igraszką bogów • Kosmiczny taniec Siwy to cudowny spektakl boskiego teatru okrucieństwa. Okrucieństwo Bogów przejawia się w tym, że bawią się nami, naszym życiem. Metafora teatru świata jest stale obecna w naukach humanistycznych, jest ponadczasowa, powraca w każdej epoce. • Amerykański pragmatyzm3 /William James/. Poczucie tożsamości wytwarza się jako jaźń społeczna, poprzez interakcje, w których wyobrażamy sobie jak jesteśmy oceniani przez innych, czego inni oczekują od nas. Jakie to teatralne, gramy role, które są zespołem oczekiwań społecznego świata postawionego wobec nas? Gramy swoje role w wyobraźni i w rzeczywistości. Gra w wyobraźni jest swoista próbą przed realnym występem. To, czego inni od nas oczekują stanowi potem obszar naszej aktywności. W działaniu potwierdzamy własną tożsamość • Georg Simml /twórca interakcjonizmu4/ interesujące jest życie społeczne w jego przepływach i odpływach natężenia oddziaływania jednostek na siebie. Zmieniające się natężenie decyduje o 3 Pragmatyczna teoria prawdy zakłada, że użyteczność stanowi kryterium prawdziwości sądów i pojęć. Na przykład sądy naukowe są prawdziwe, ponieważ przyjmując je za prawdziwe możemy bardziej skutecznie postępować. Podobne kryterium można zastosować wobec pojęć religijnych, czy też zdań potocznych. W ten sposób pojęcia umysłu ludzkiego zostały zestawione z instynktami, które również są podporządkowane skutecznemu postępowaniu. Poznanie temu służy i nie ma innego kryterium: działanie jest zasadniczą potrzebą człowieka, a poznanie - czy to naukowe, czy też potoczne - pełni wobec działania pomocnicze funkcje. Taka teoria prawdy przeciwstawiała się klasycznej teorii (którą James nazwał "teorią widza"), zgodnie z którą prawda jest odpowiedniością pojęć wobec rzeczywistości. Jego zdaniem pojęcia nie mogą odpowiadać rzeczywistości są tylko narzędziami działania. 4 Podstawowe założenia pragmatyzmu: Ludzie działają na bazie znaczeń, jakie mają dla nich rzeczy. Znaczenia pochodzą z interakcji. Znaczenia są modyfikowane przez ich interpretacje, dokonywane przez ludzi w aktualnych sytuacjach. Czterema podstawowymi dla interakcjonizmu społecznego kategoriami analizy są: • Umysł - rozumiany jako proces; proces myślenia, który pociąga za sobą umiejętność "rozważania" alternatywnych możliwości działania - są to tzw. próby generalne w wyobraźni 3 dynamice akcji. Oddziaływanie wzajemne jest zapisane w rolach, których się uczymy przed przedstawieniem, jakim jest życie. • Charles H. Cooley /twórca pojęcia grup pierwotnych/: jednostka zdobywa tożsamość w postaci jaźni odzwierciedlonej5 • Robert Park /szkoła Chicagowska, socjologia miasta/: zbiorowość nabiera społecznego charakteru dzięki wielorakim interakcjom. Procesy akomodacyjne formują organizacje społeczne, a asymilacyjne formują osobowość społeczną. Osobowość wiąże się z różnymi rolami. • Georg Herbert Mead, Florian Znaniecki, Linton i Parsons stworzyli koncepcję roli społecznej. Mead /twórca pragmatyzmu/: jednostka doświadcza siebie nie bezpośrednio, lecz dopiero internalizując zewnętrzny punkt widzenia. Proces role-taking6, przyjmowania roli przypomina grę lub zabawę, ze względu na reguły przyjęte przez grupę. F. Znaniecki: interakcję opisał poprzez analogie do teatru. Według Szackiego teoria ról społecznych jest najcenniejsza w socjologii. • Erving Goffman /Człowiek w teatrze życia codziennego/. Kiedy ludzie się spotykają ich zachowanie, pod wpływem spojrzeń zmienia się w performance, występ? Oznacza to takie działanie jednostki występującej w interakcji, które ma na celu wywarcie wrażenia na innych uczestnikach interakcji. • Clifford Geertz, cytując Goffmana, wymienia trzy dominujące konfiguracje odwołujące się do metafory życia /świata/ poprzez: • o Analogię do gry; o Analogię do dramatu i teatru; o Analogię do tekstu. Według Goffmana w życiu codziennym gra się zawsze o tę sama stawkę: wytworzenie i podtrzymanie wiarygodnego dla otoczenia i siebie samego „JA”7, jako kogoś, kto jest „w • • Jaźń - jednostkowa tożsamość z samym sobą, świadomość swojej odrębności Interakcja - wzajemne oddziaływanie na siebie dwóch lub więcej jednostek, polegające na obustronnym wpływaniu na swoje zachowania • Społeczeństwo - forma życia zbiorowego ludzi, oparta na interakcjach pomiędzy jednostkami, które tworzą samowystarczalną zbiorowość. 5 Jaźń odzwierciedlona - w socjologii i psychologii samowiedza jednostki, kształtowana przez interpretację reakcji innych ludzi w stosunku do własnej osoby. 6 Rola społeczna stanowi zbiór oczekiwań wobec jednostki związany z posiadaniem określonego statusu społecznego. Jest to zespół praw i obowiązków wynikających z zajmowania pozycji społecznej. Każda rola posiada swoje nakazy, zakazy i wyznacza margines swobody. W ramach paradygmatu funkcjonalnego rola często jest używana alternatywnie z pojęciem funkcja. W ramach podejścia interpretatywistycznego rola ma charakter bardziej swobodny, okresla zarówno zbiór oczekiwań, jak i twórczy wkład aktora. 7 Pojęcie JA. W psychologii to świadomość własnej osobowości, myślenia, poznawania. ja idealne W czynnikowej teorii osobowości Raymonda Cattella to jeden z sentymentów, odzwierciedlony w mniejszym lub większym stopniu przez postawy. W psychoanalizie - w wąskim rozumieniu - ego, w szerokim rozumieniu - cały aparat psychiczny 4 porządku”, czuje się dobrze w „swojej skórze”; sytuacje przybierają postać rytuałów interakcyjnych, gdzie liczy się współpraca w drużynie wykonawców, liczy się współzawodnictwo. Interakcje sprowadzają się do zrytualizowanej gry o zyski. • Eric Bern. Wszystkie interakcje są transakcjami, w których chodzi o zdobycie wymiernych korzyści: społecznych, psychologicznych i egzystencjalnych. Najbardziej skomplikowane i mroczne są interakcje, których celem jest wyprowadzenie partnera w pole, zastawienie na niego pułapek, by odnieść maksimum korzyści. Gry programują ludziom czas i gwarantują równowagę, jednoczenie zmieniają ich życie w tragedie. • Gombrowicz. Nacisk formy na ludzi jest ogromny. Tryumf formy nad wolą, gra formy- kulturowy dramat, jawi się jako zabawa i rytuał ofiarny. Witold Gombrowicz, Dziennik Człowiek w obliczu innego człowieka: bycie w sytuacji, istnienie dla innego – tylko przez innego; międzyludzkie jako system lustrzanych odbić, wzajemne stwarzanie się, potęgowanie się ludzi; człowiek jako wieczny aktor naturalny, grający/udający siebie i "deklamujący swoje człowieczeństwo"; antynomia pragnienia i niemożności autentyzmu: zestrajanie się ludzi w sztucznej formie; forma jako twór międzyludzkiego, determinujący człowieka intelektualnie i emocjonalnie; międzyludzkie jako jedyny absolut, "kościół ludzki"; Gombrowiczowskie rozumienie formy a antropologiczne pojęcie kultury; degradacja – wieczna niedojrzałość człowieka do formy; absolutność ruchu, samorzutność akcji, żywiołowość formy. • Victor W. Turner. Pionier antropologii widowisk jako nowej perspektywy badawczej. W badaniach plemion pierwotnych okazało się, że gdy nabrzmiewa konflikt, który zagraża wszystkim, zbiorowość ucieka się do wykonania jakiegoś widowiska angażującego w charakterze aktorów zwaśnione strony /social drama/. Ujęcie to okazało się rewolucyjne: metaforę teatralną zastosowano do opisu całości życia społecznego. Dramat i teatr /widowiska/ są najskuteczniejszym narzędziem regeneracji społeczeństwa. • Jerzy Grotowski i Eugene Barba na przełomie lat siedemdziesiątych zainicjowali projekt badawczy dotyczący związków pomiędzy poszukiwaniami teatralnymi a antropologią, w konsekwencji J. Grotowski otrzymuje katedrę antropologii teatralnej w College de France. Rozważa tam: rytuał jako ogólną i macierzystą dziedzinę działań wykonawczych, w szczególności tych o doniosłym walorze czynnego, bezpośredniego poznania i samopoznania. • Marcel Mauss /lata 30-te/. Techniki ciała są wpajane jednostce przez pokaz i ćwiczenie. Zanegował niezapośredniczoną naturalność ciała, które definiował jako pierwsze narzędzie człowieka, a sposoby posługiwania się nim jako techniki użytkowe. Do Maussa nawiązują Barba i Grotowski. człowieka: superego - "ja idealne" i "ja powinnościowe" ego - "ja realne" id W teorii sztucznej inteligencji oznacza główny tryb procesu 5 • Margaret Mead /psychokulturalizm/. Różnica pomiędzy osobowością kobiety i mężczyzny jest sztuczna, jest urojeniem społecznym, arbitralną klasyfikacją. Potwierdza to Judith Butler: gender, płeć kulturowa, to performace, skutek wiarygodności przyznanej przez widownię społeczną aktorowi występującemu w ramach rytualnych dramatów społecznych. • Jacques Lacan /francuska odmiana psychoanalizy/. Podmiot jest iluzoryczny, wyobrażeniowy i symboliczny na swego rodzaju scenie, będącej tylko lustrzanym refleksem, iluzją. Wszystkie pragnienia podmiotu są pragnieniem Innego i w tym sensie podmiot jest podobny do Innego. Inny, będący porządkiem symbolicznym /językiem, prawem, kulturą / jest brakiem. Inność Innego to brak. Każdy podmiot, symbol, rytuał powstaje, dlatego, że Inny, wciąż od nowa potwierdza swoją nieobecność. Antropologia widowisk bada to, co dzieje się na scenie kultury, w ramach spektaklu porządku symbolicznego. Dostrzega ona i potrafi przeniknąć i oszacować potęgę iluzji. Akcja jako dynamika życia i nieodzowny element widowiska • Wieczność i powszechność ruchu i przemiany we wszechświecie, "nieustający niepokój ewolucji"; wężowy ruch gada – obraz esencji życia; mit akcji: wyjście ("wypłynięcie") i powrót ("przebijanie się"); • Życie jako wiecznie odradzający się konflikt – dramatyczne ujęcie życia społecznego; • Akcja jako czasoprzestrzenny wymiar egzystencji i proces kreacji "ja"; • o Proces jako przeznaczenie, jego związek z esencją; o Głód bodźców i głód poznawczy – osobniczy napęd dążenia do interakcji; o Materialne, społeczne i indywidualne programowanie aktywności; Strukturalizacja czasu w życiu codziennym: o Procedury, rytuały, rozrywki, gry, intymność; o Transakcyjna wartość interakcji; dynamiczny i wewnętrznie sprzeczny charakter wszelkich działań; • o Rytm życia – naprzemienność ruchu i spoczynku: "latanie" a „kucanie”; o Mitologiem „człowieka osiowego”, "stojącego"; Ogólna funkcja widowisk kulturowych: o Artykułowanie rytmu życia i powtórne przeżycie doświadczeń społecznych; o Autoregulacyjna funkcja widowisk; wzajemne oddziaływanie dramatu społecznego i dramatu scenicznego; • Fazy i cechy dramatu społecznego: o Naruszenie ładu – kryzys – przywracanie równowagi – rozwiązanie; o Liminalność rytuału a liminoidalność teatru; o Działanie horyzontalne a działanie wertykalne. 6 Formy wzajemności • • • • • • 8 Scena przestrzeni międzyludzkiej; o Granica między organizmem a środowiskiem w metaboliźmie energetycznym; o Wspólnota metabolizmu informacyjnego Teatralizacja zachowań, o Sposób wytwarzania stosunków społecznych, o Dramatyczna konstrukcja życia społecznego; Nadrzędność sytuacji wobec jej uczestników: o komplementarność i wymienność ról; o występ /performance/ i jego składniki: wrażenia przekazywane świadomie i intencjonalnie; wrażenia wywoływane teatralnie i mimowolnie; Składniki fasady: o dekoracje, o powierzchowność, o sposób bycia, o fasada jako wyobrażenie zbiorowe Struktura egzystencji: o Wykonawca, o Postać. Krążenie darów /przedmiotów/ jako medium komunikacji społecznej; o Duch daru; o Dwa modele daru Gromadzenie i niszczenie dóbr, powiązanie przez rywalizację /potlacz/8, Krążenie darów i kumulowanie siły powiązania społecznego /kula/9 Potlacz (w języku czinuk znaczy "karmić", "spożywać"; ang. potlatch) – ceremonia przeprowadzana wśród plemion Indian Ameryki Północnej, żyjących na północno-zachodnim wybrzeżu Pacyfiku. Uczestniczący w tym obrzędzie oddawał innym lub niszczył należące do siebie dobra materialne, aby zachować lub podnieść swój status społeczny. Bezpośrednim, uświadomionym celem potlaczu było wywołanie u gości poczucia poniżenia. Ci mogli bronić się, składając gospodarzowi kontr-dary bądź niszcząc je. To z kolei nakręcało spiralę wymiany coraz liczniejszych i cenniejszych dóbr (głównie derki, olej i miedziane blaszki). W skrajnych sytuacjach potlacz kończył się spaleniem chaty gospodarza. Przed zniszczeniem zbyt dużej ilości dóbr chroniła zasada przesady, która zabraniała wodzowi uszczuplenia swojego majątku w stopniu mogącym zagrozić dobrobytowi wioski. 9 Kula. Oprócz wymiaru rytualnego kula posiada wymiary ekonomiczny, prawny, psychologiczny i społeczny. Przez Malinowskiego określona została jako pierwotna instytucja ekonomiczna. Jest także dla uczestników możliwością zdobycia nowych elementów kulturowych oraz jest doświadczeniem międzykulturowym. W trakcie kula wymieniane są dwa rodzaje przedmiotów: naszyjniki soulava z czerwonych muszli, które krążą wraz pływającymi od wyspy do wyspy Triobriandczykami w kierunku zgodnym z kierunkiem zegara, natomiast bransolety (lub naramienniki) mwali z białych muszli - krążą w ten sposób w kierunku przeciwnym. W wymianie biorą udział tylko mężczyźni. Przedmioty wymieniane są między stałymi partnerami. Partner daje jeden rodzaj przedmiotów, a otrzymuje drugi. Każdy z wymieniających ocenia wartość otrzymywanego przedmiotu i musi zrewanżować się ekwiwalentem z drugiej grupy przedmiotów. Jeśli nie ma przygotowanego ekwiwalentu wręcza dar zastępczy jednak zobowiązuje się najszybciej jak tylko możliwe (na ogół podczas 7 Rytualizacja,10 transformacja zachowań zmiana ich pierwotnej funkcji. • Rytualizacja-zmiana pierwotnej funkcji zachowania, więź społeczna • Podłoże rytualizacji; dziedziczenie, nawyk; • Biologiczny i kulturowy sens rytuału; • Intensyfikacja i kondensacja kodów symbolicznych – teatralność i sztuka w służbie rytuału; • Struktura obrzędu przejścia: rytuał wyłączenia /okres przebywania na marginesie społeczności/; rytuał ponownego włączenia; • Homeostatyczna funkcja rytuału: rytuał jako schemat ładu w sytuacjach liminalnych11, jako narzędzie przezwyciężania kryzysów osobniczych i społecznych; • Społeczeństwo a communitas: stan, przejście; nieuchronność przemiany-dynamiczny model życia jednostki i społeczeństwa; przeplatanie się struktury i antystruktury • Zdarzenie spotkania jako model communitas egzystencjalnej lub spontanicznej12 Zabawa • Gra, zabawa jako aspekt bytu; • Duch ludyczny /rozigranie/ i instytucja gry/zabawy; • Sensowność zabawy; czaosprzestrzeń gry/abawy: świat wolności i bezinteresowności; • Powstawanie kultury w zabawie i w formie gry/zabawy; • Ludyczne uczestnictwo jako forma widowisk kulturowych; • Elementy zabawy: napięcie, ruch, entuzjazm, odświętność, ład; • Typy zabaw /paidia/ i gier /ludus/: agon,13 kolejnej wyprawy) przekazać przedmiot adekwatny, co do wartości. Wymiana następuje w milczeniu, a wszystkie reguły, także te dotyczące sytuacji "wyjątkowych" są powszechnie znane. Ze względu na rytualny charakter targowanie się jest po prostu "nie do pomyślenia". Posiadanie tych przedmiotów jest tylko chwilowe, niemniej stanowi ono podstawę prestiżu i powód do dumy dla społeczności danej wyspy (wioski). Tubylcy dokładnie zapamiętują, kto komu i co wręczył lub co jest winien - wszystkie ceremonie mają charakter publiczny. Wartość wymienianych przedmiotów rośnie wraz z czasem ich obecności w obiegu, ponieważ wraz z ich przekazywaniem przekazywana jest też informacja na temat poprzednich właścicieli. 10 Rytuał – zespół specyficznych dla danej kultury symbolicznych sekwencji sformalizowanych czynów i wypowiedzi [1], wykonywanych w celu osiągnięcia pożądanego skutku, który jednakże może być znacznie oderwany od pozornie oczywistego celu funkcjonalnego. Rytuał jest niekiedy traktowany jako synonim słowa obrzęd, choć w mowie potocznej ma nieco bardziej ekstensywny kontekst. Rytuały często wiążą się z takimi zjawiskami jak sacrum a niekiedy też tabu. Bywają automatyzowane, przekształcając się w nawyk. Błędem jest twierdzić, że są związane tylko i wyłącznie z religiami. Jak dowodzi Jean Maisonneuve, są powszechne w dzisiejszych społeczeństwach rytuały świeckie, takie jak kibicowanie klubowi sportowemu, czy też chodzenie na zakupy, nie tylko w celu kupowania niezbędnego towaru, ale też sprawienia sobie satysfakcji. 11 Turner zauważył, że w stanie liminalnym, przejściowym między dwiema innymi fazami, uczestnicy rytuału są "pomiędzy". Nie należą już do społeczności, której byli częścią, ale nie zostali jeszcze włączeni do innej grupy. Liminalność jest wg Turnera stanem zawieszenia, niejasnym okresem, którego wyznacznikami mają być: pokora, odosobnienie, sprawdziany, niezdefiniowana przynależność do grupy płciowej oraz communitas[3] 12 Communitas - wspólnota ludzi pozbawiona struktury. Wszyscy w jej wnętrzu są równi. Wspólnota — typ zbiorowości oparty na silnych, emocjonalnych więziach, nieformalnej strukturze, dominujący przede wszystkim w społeczeństwach pierwotnych. Struktura społeczna (w socjologii) – układ wzajemnie powiązanych elementów składowych społeczeństwa, np. ról społecznych czy pozycji, między którymi zachodzą mniej lub bardziej dynamiczne procesy oraz występuje hierarchia społeczna. Jest to też układ stosunków społecznych pomiędzy poszczególnymi osobami, kategoriami społecznymi lub organizacjami 8 o agon, agonistyka - formy współzawodnictwa w starożytnej Grecji. • Alea iacta est (z łaciny, dosłownie: kostka została rzucona), słowa wypowiedziane przez Cezara 10 I 49 p.n.e. podczas przekraczania z wojskiem rzeki Rubikon, co było jednoznaczne z rozpoczęciem wojny domowej. Obecnie zwrot oznaczający podjęcie nieodwołalnej decyzji (głównie w wersji: "kości zostały rzucone"). • • Mimikra kulturowa w memetyce polega na tym, iż pewne socjotypy ewoluują w ten sposób, aby upodabniać się do innych, podobnie jak w biologii na zasadzie mimikry cechy fenotypowe pewnych organizmów upodabniają się do innych, dając tym organizmom lepsze możliwości dostosowawcze. Efektem mimikry kulturowej jest pojawianie się np. nowych idei mających wywoływać odpowiednie reakcje poprzez włączenie w nie memów utrwalonych w kulturze ideologii. W czasie sprawowania władzy przez Hitlera taką mimikrą kulturową były to różnego typu gesty i odwołania do kultury antycznej czy germańskiej. Szczególnym przypadkiem mimikry kulturowej jest mimikra reklamowa. o Ilinks - współzawodnictwo (wyścigi), gry zależne od losu (karty, kości etc), • naśladownictwo (np. niewinna zabawa ... • Konfiguracja gier/zabaw jako świadectwo stylu danej kultury; pojecie „ciemnej gry”; • Komplementarność zabawy i rytuału Ceremonia społeczna, teatralna • Ceremonialność życia społecznego: scenariusze spontaniczności, role JA • Ceremonie aktualizujące mit spójności społeczeństwa, a ceremonie przekształcenia struktury społecznej; • Teatralizowanie dynamiki społecznej poprzez ceremoniały, ceremonia jako narzędzie panowania nad żywiołowością zmiany społecznej; • Czynna skuteczność ceremonii społecznej /działanie/ - estetyczne wysublimowanie ceremonii teatralnej /unaocznianie/ • Ceremonialna przemoc symboliczna; ceremonialność władzy, legitymizacja władzy poprzez ceremoniały; celebrowanie statusu, nadawanie realnego kształtu rolom społecznym w ceremoniach; • Pusty ceremoniał a ceremonialna celebracja pustki. Zawody, agoniczność widowisk • Agoniczność zagadki: zagadka jako wyzwanie, pathos zagadki; • Agoniczny schemat mitu bohatera kulturowego; • Forma stwarzana przez sytuację, „zgromadzenie zogniskowane” ; „głęboka gra”: symboliczna gra o status, zawody jako „krwawa łaźnia statusów”; 13 agonistyczny (gr. agonistikós ‘dotyczący zawodów’ od agón ‘zawody’) zool. zachowanie a. – popędowe zachowanie zwierzęcia podczas konfrontacji z osobnikiem spoza gat. lub tego samego gat. (w przypadku naruszenia terytorium, bezpośredniego ataku), objawiające się np. akinezją, wściekłością, uległością itp. 9 • Kompensacyjny charakter agonicznych widowisk kulturowych; zawody jako dramatyczna manifestacja namiętności społecznych; pojecie „komentarza metaspołecznego”; gra agoniczna jako surogat wojny, wojna jako surogat święta „czarne święto”: czas uspołecznienia, zbiorowego szaleństwa; • Zawody sportowe jako święto: powtarzalność, nieobliczalność /aleatoryczność/, dynamika, powszechność. Oczyszczenie – katharsis. • Widowiska kataryczne „zbiorowe oczyszcanie ropni”; wiara w magię, zbiorowe uczestnictwo i consensus widzów; • Widowisko terapeutycne jako artykulacja nieznanej rzeczywistości i ujęcie jej w system, przezwyciężanie deficytu signifiant i zażegnanie kryzysu semiotycznego, jako scalenie doświadczenia; • Parodia sądu; kataryczna funkcja śmiechu; • Język gestów w widowisku: igranie z przemocą, symboliczny gwałt, metonimiczna obelga /metonimiczny - epitet zastępujący element nazwy jakiegoś przedmiotu lub zjawiska nazwą innego, pozostającego w pewnej uchwytnej zależności realnej, np. “białe sady” /; • Sztuczne wywoływanie kryzysu, szaleństwo kontrolowane; • Wywrotowość i konserwatyzm działania artystycznego: wzniecanie konfliktów w celu ich załagodzenia; • Wzmaganie i organizowanie energii społecznej. Karnawały i karnawalizacja. • Karnawał: zabawa, widowisko, święto; święta karnawałowe, karnawalizacja; • Związek karnawału z chrześcijańskim kalendarzem liturgicznym; • Feudalne – ekonomiczne i społeczne – podłoże karnawału; • Karnawał jako zorganizowana zabawa, zrytualizowana rebelia; świat na opak, drugi świat i drugie życie; święto uwolnienia ciała; • Świąteczne doświadczenie wspólnoty ciał, wolności i pełni życia; śmiech familiarność, błazeństwo, rozpasanie, obsceniczność w karnawale; • Liminalny charakter karnawału, smutek karnawału; • Karnawał jako część ładu społecznego; dialektyka porządku i rewolty; społeczne i ideologiczne funkcje karnawału; • Karnawał hierarchii /Nowy Orlean/; karnawał równości /Rio de Janeiro/; • Ekspansja i mutacje karnawału. Gest i taniec w widowisku. • Gest między naturą a kulturą; opozycja: pokazywać – mówić; 10 • Gest jako znak ekspresyjny i bezpośredni, mowa sprzed słów i „pismo dzikie”, specyficzna energia gestu: dokładność, ekonomia, alegoryczność; • Gest jako rezultat rytualizacji; gesty jako sygnały i narzędzia utrzymywania spójnosci społecznej; • Rytmiczna struktura akcji; wzajemne nieświadome synchronizowanie ruchu; • Rytm jako spoiwo zbiorowości; taniec transowy jako remedium na zgryzoty, egzorcyzm i rytualna terapia; • Skuteczność symboliczna tańca: budzenie i mobilizowanie sił, gestyczno-ruchowa symbolika nieświadomych konfliktów, dialektyka zatracenia się w tańcu i poskromienie groźnych mocy /katharsis/; • Kompensacyjna rola tańca w kultach peryferyjnych /kobiet, ubogich/- karnawałowy raj muzyki, kolorów i ekspresji; • Tańce balowe – sfera świątecznego rozluźnienia hierarchii; bal jako zorganizowane widowisko społeczno-estetyczne: miedzy paradą /zrytualizowaną choreografią drylu/ a maskaradą /antystrukturalnym świętem karnawałowym/. Stygmatyzacja ciała. • Malowanie ciała jako opus contra naturam i symboliczne wyobrażenie instytucji społecznych; • Kultura w obliczu zagadki dwoistości płci: rytuały okaleczania ciała jako wyraz zazdrości o organy i funkcje seksualne płci przeciwnej; tatuaż, skaryfikacja, blizna jako znaki tożsamości płciowej, statusu i prestiżu społecznego; tabu granic ciała; • Historyczny i społeczny dramat rozgrywający się na powierzchni ciała ludzkiego; utopia ciała naturalnego, ciało jako element kultury; performatywny charakter płci kulturowej (gender) a dyskursywny charakter płci biologicznej (sex); opozycja: ekspresywność (wyrażanie) – performatywność (ustanawianie). Lalka, maska, kostium • Maska jako archaiczne narzędzie stwarzania relacji: ze zmarłymi, z bogami i z własną istotą; • Maska – między indywidualnym istnieniem a bytem archetypowym; moc maski: rytualny trans i teatralne postaciowanie; odmieniające zjednoczenie i jednocząca przemiana; maska jako oblicze Innego i narzędzie włączania go do społeczności; • Maski karnawałowe jako inwazja duchów na miasto – społeczeństwo jako wspólnota żywych i umarłych; maska przodka a maska pośmiertna: powrót zmarłych – nieśmiertelny sobowtór; odcięcie się od ziemi, od erotyki i od Innego – maska demoniczna; • Groteskowość i niesamowitość maski; maska a lustro: logika heterogeniczności – logika identyczności; paradoks maski: zasłona, która odsłania; maska – osoba – "ja"; maska jako narzędzie rewolty i rozrywki; ubranie (ochrona) a kostium (znak statusu), uniform (znak profesji) i przebranie (maskarada); 11 • integrująca i różnicująca funkcja stroju; konwencja szczerości w stroju i rytuale społecznym; moda – nośnik mobilności społecznej. Fetysz, lalka • Stwarzanie się człowieka w relacji z materią; homo theatralis: performatywność (rytualność, teatralność) myślenia – myślenie dzięki rzeczy, myślenie poprzez manipulowanie rzeczą; • Sekwencja: rzecz – fetysz14 – symbol – zmyślenie; materialność, symboliczność i ludyczność kultury; • Fetyszyzm15 w życiu religijnym, gospodarczym, erotycznym; ciało jako fetysz: teatralność seksapilu; • Fetysze życia codziennego jako zbiorowe fantasmagorie zmysłów; śmierć jako katastrofa semiotyczna i iluzjonistyczne techniki jej przezwyciężania; ideologiczna przemoc żywych wobec zmarłych – zmarły jako naczynie pamięci zbiorowej; gadający trup i żywa lalka – prototeatralne figury sacrum; • Animacja jako widowisko magiczne i teatralne; lalka w rytuale, teatrze i kulturze masowej; estetyczne modelowanie ciała: ciało jako lalka i idol. Postać sobowtór • Antropogeneza jako wynik identyfikacji z iluzoryczną imago; "stadium lustra": przejście od rozczłonkowanego protopodmiotu do idealnej formy jedności siebie-ciała, od ciała naturalnego (porządek realny) do ciała kulturowego (porządek wyobrażeniowy i symboliczny); człowiek – dzianiem się, bytem wychylonym w przyszłość, ku temu, co idealne; • Kultura jako lustrzany refleks, iluzja; porządek symboliczny (Wielki Inny) – "inna scena", na której konstytuuje się słowo i gest; • Rola społeczna a persona (koncepcja własnej roli, jaką ma jednostka) – rola społeczna a krąg społeczny, w którym jednostka ją wykonuje – rola społeczna a wzór kulturowy (obowiązki i prawa); 14 Fetysz – bożyszcze w religiach pierwotnych. Uważany za wcielenie bóstwa przedmiot naturalny (np. kamień, drzewo, zwierzę, strumień) lub wytworzony (np. figurka, bransoleta, wisiorek). Fetyszowi przypisywano magiczną moc, z tego powodu otaczany był religijną czcią (fetyszyzm), mającą zjednać ludziom jego przychylność. 15 Fetyszyzm – jedna z wielu pierwotnych form religii, charakteryzująca wiarą w nadnaturalną moc przedmiotów, zazwyczaj związana z oddawaniem im boskiej czci. Według wierzeń w części tych przedmiotów mieszkać mogły dobre lub złe "duchy" (także duchy przodków). Nie ma określonej i usystematyzowanej mitologii, obrzędów, kapłanów oraz świątyń. Nie wymaga składania ofiar i odmawiania modlitwy. Jest kultem indywidualnym. John Lubbock uważał, że wszystkie ludy pierwotne przechodzą przez pewne etapy religijne: ateizm – fetyszyzm – totemizm – szamanizm – bałwochwalstwo (antropomorfizm) – monoteizm. 12 • Rola społeczna jako dynamiczny system czynności; społeczna skuteczność postaci wyobrażonej: postać wyobrażona jako pozytywna kreacja społeczna – indywidualizacja i uobecnienie potencjalnego bytu zbiorowego; tworzenie postaci wyobrażonej za pomocą pozacodziennych technik ciała; mana postaci – skupienie zbiorowej woli gromadzenia się i działania, "nadnaturalna siła immanentna"; postać – matryca doświadczenia całościowego. Widowisko a metamorfozy JA. • Koncepcja sobowtóra a koncepcja osobowości; • Osobowość jako struktura społeczna: "być dla siebie kimś innym", uogólniony inny; zabawa i gra jako czynniki infrastruktury osobowości; popęd do kontaktu, rozmowy, wzajemności; • Zdarzenie spotkania swojego Naprzeciw, wyłączność Naprzeciw; teraźniejszość, bezpośredniość, całościowość spotkania, istotowy czyn spotkania – stawanie się w spotkaniu, obecność; "na początku jest relacja": uprzedniość Ja-Ty wobec "ja"; jedność człowieka i jego Naprzeciw a dualizm "ja" i jego doświadczania; • Archaiczność i powszechność mitologemu trickstera, boskiego szelmy; trickster16 jako uosobienie pełni: stworzenie i zniszczenie, ład i chaos, afirmacja i negacja, boskość i demoniczność, powaga i śmiech; • Kulturotwórczy charakter inteligencji typu métis (roztropność i przebiegłość) – świat stający się, otwarty, wciąż przekraczany i ulepszany; mediacja (świat zwierząt, ludzi, herosów i bogów) i medialność (komunikacja, mowa, tłumaczenie, interpretacja); rewolta a twórczość. 16 Trickster (pol. szachraj, przechera) – w religioznawstwie nazwa archetypu boga-żartownisia, przechery, czasem również półboga lub śmiertelnika, który przeciwstawia się ustalonym normom, działa wbrew ustalonemu porządkowi. Słowem tym określa się również przez analogię typ postaci literackiej lub nawet, w świecie realnym, typ osoby, która pełni podobną rolę w danym środowisku.