Preparaty podstawowe stosowane w homotoksykologii
advertisement
Preparaty podstawowe stosowane w homotoksykologii IAH AC Preparaty podstawowe stosowane w homotoksykologii © IAH 2007 Preparaty podstawowe mają szczególne znaczenie wśród produktów antyhomotoksycznych. Nie tylko często są lekami bioterapeutycznymi pierwszego rzutu, lecz także są one przedmiotem badań podstawowych i klinicznych. Ich działanie jest dobrze udokumentowane, co otwiera im możliwość stosowania w medycynie konwencjonalnej. Można zatem powiedzieć, że leki te razem z teorią homotoksykologii stanowią pomost pomiędzy medycyną konwencjonalną i komplementarną. 1 Preparaty podstawowe: cechy 1 • Zawierają ponad 2 składniki aktywne • Leki o długiej tradycji na rynku farmaceutycznym • Często stosowane jako leki pierwszego rzutu © IAH 2007 2 Pierwsze preparaty podstawowe stworzył sam dr Reckeweg pod koniec lat trzydziestych. Poszukiwał on silnych i skutecznych leków złożonych zawierających składniki stosowane w danej sytuacji klinicznej. W ten sposób powstały preparaty podstawowe. Preparat podstawowy składa się z co najmniej dwóch różnych składników. Są one łatwe do stosowania, nawet w medycynie konwencjonalnej, ponieważ wskazania do ich podawania są czysto kliniczne. Oznacza to, że na przykład Traumeel stosuje się w każdej sytuacji, w której w medycynie konwencjonalnej zastosowano by NLPZ. Traumeel jest lekiem regulującym procesy zapalne, który może być stosowany w pierwotnych i wtórnych zapaleniach, szczególnie dotyczących układu ruchu. Wykazuje on także wysoką skuteczność w leczeniu urazów (w medycynie sportowej). Więcej informacji na temat preparatu Traumeel znajduje się w wykładzie „IAH AC Traumeel – lek regulujący procesy zapalne”. 2 Preparaty podstawowe: cechy 2 • Leki pierwszego rzutu w schematach leczenia antyhomotoksycznego • Dostępne w tradycyjnych postaciach galenowych • Produkowane zgodnie z wymogami złożonych leków homeopatycznych © IAH 2007 3 Preparaty podstawowe stosowane są w najczęściej spotykanych schorzeniach w praktyce lekarza pierwszego kontaktu, szczególnie w schorzeniach ostrych. Są one zatem lekami pierwszego rzutu w leczeniu antyhomotoksycznym, nawet jeśli stosowane są bardziej skomplikowane schematy leczenia. Preparaty podstawowe, zależnie od konkretnego leku, dostępne są w tradycyjnych postaciach galenowych. Niektóre z nich dostępne są w postaciach pozajelitowych, tabletkach, kroplach, maściach, żelach, a nawet czopkach, niekiedy też lek dostępny jest w różnych postaciach galenowych. Podstawowe preparaty antyhomotoksyczne, tak jak wszystkie złożone leki homeopatyczne, są produkowane zgodnie z obowiązującymi wymogami określonymi w farmakopei (w tym przypadku Farmakopei Niemieckiej). 3 Minimalne wymogi dla preparatu podstawowego • Musi to być lek homeopatyczny • Może to być similimum (lek podobny do potencjalnej) homotoksyny • Lek ten może działać przeciw jednej lub kilku homotoksynom • Głównym mechanizmem działania leku musi być aktywacja lub regulacja funkcji tkanki lub układu regulacyjnego i/lub stymulacja oraz ostateczna detoksykacja i wydalenie homotoksyn © IAH 2007 4 Preparat podstawowy jest czymś więcej niż tylko złożonym produktem homeopatycznym. Oprócz tego, że jest to produkt wytwarzany zgodnie z farmakopeą homeopatyczną, musi on stanowić similimum profilu działania homotoksyny. Jeden lek antyhomotoksyczny może jednocześnie działać przeciw jednej lub wielu homotoksynom. Główny mechanizm działania preparatu podstawowego musi być jednym z trzech filarów homotoksykologii. Oznacza to, że lek taki może być lekiem oczyszczającym, immunomodulacyjnym lub wspomagającym czynność tkanek bądź narządów. Przypominamy, że trzema fundamentami homotoksykologii są: 1. Oczyszczanie i detoksykacja. 2. Immunomodulacja. 3. Wspomaganie komórek i narządów. 4 Wymóg 1 – lek homeopatyczny • Zawiera składniki w homeopatycznych rozcieńczeniach dziesiętnych • Jest produkowany zgodnie z zasadami GMP i HAB (Homöopathisches Arzneimittelbuch) • Działanie potwierdzone badaniami klinicznymi zgodnymi z GCP i badaniami podstawowymi • Substancje głównie w niskich lub średnich rozcieńczeniach © IAH 2007 5 Leki antyhomotoksyczne zawierają jedynie dziesiętne rozcieńczenia składników aktywnych (potencje D, w Stanach Zjednoczonych i niektórych innych krajach zwane potencjami dziesiętnymi). Produkcja tych leków odbywa się według najwyższych standardów przemysłu farmaceutycznego oraz zgodnie z zasadami GMP (Good Manufacturing Practice) i HAB czyli Niemieckiej Farmakopei Homeopatycznej (Homeopathisches Arzneimittelbuch). Działanie głównych składników antyhomotoksycznych, szczególnie w preparatach podstawowych, jest potwierdzone badaniami klinicznymi prowadzonymi według najwyższych standardów (zgodnie z zasadami dobrej praktyki klinicznej, GCP – Good Clinical Practice), a w wielu przypadkach także badaniami podstawowymi. Większość składników preparatów podstawowych jest stosowana w niskich lub średnich rozcieńczeniach, co przekłada się na ich obecność mikro- i nanomolekularnych ilości w leku. 5 Wymóg 2 - podobieństwo • Działanie toksyczne homotoksyny można bezpośrednio lub pośrednio (za pośrednictwem regulujących mediatorów) odwrócić przy pomocy odpowiednio rozcieńczonych substancji homeopatycznych wchodzących w skład leku. Zastosowane substancje muszą cechować się podobnym profilem w Materia Medica • Similimum niektórych preparatów zachodzi nawet na poziomie motywów białkowych rozpoznawanych przez receptory limfocytów T (immunologiczna reakcja świadka) • Ogólnie: im bliższe podobieństwo, tym większa skuteczność składnika © IAH 2007 6 W przeciwieństwie do klasycznych preparatów homeopatycznych, gdzie podobieństwo leku ograniczone jest do wywoływanych przezeń objawów i objawów występujących u pacjenta, w homotoksykologii substancje dobierane są według podobieństwa pomiędzy działaniami homotoksyny i profilem działania substancji. Oznacza to, że działania homotoksyny są bezpośrednio lub pośrednio (poprzez regulujący mediator) odwracane przez zastosowanie odpowiednio rozcieńczonej substancji homeopatycznej wchodzącej w skład leku i cechującej się podobnym profilem w Materia Medica. Nowoczesne badania podstawowe wykazały istnienie podobieństwa pomiędzy składnikami leków a homotoksynami na poziomie motywów białkowych rozpoznawanych przez receptory limfocytów T CD4+. Komórka prezentująca antygen przedstawia charakterystyczne białka homotoksyny naiwnym limfocytom. Prezentacja tych charakterystycznych białek (motywów) związanych z receptorami głównego układu zgodności tkankowej typu II znajdującymi się na powierzchni komórek prezentujących antygen (motywy klasy II) zachodzi podczas kontaktu naiwnego limfocytu T z komórką prezentującą antygen, epitopy motywu są podczas tego procesu rozpoznawane przez receptor limfocytu T. Oznacza to, że pomiędzy motywem rozpoznawanym przez regulacyjny limfocyt T (TH-3) a motywem rozpoznawanym przez prozapalne limfocyty TH-1 i TH-2 musi istnieć podobieństwo, ponieważ zarówno antyhomotoksyczny składnik leku i homotoksyna są rozpoznawane przez różne rodzaje limfocytów T (motyw antyhomotoksyczny przez regulacyjne limfocyty T, a motyw homotoksyny przez limfocyty TH-1 i TH-2). Jedynie w ten sposób może dojść do zahamowania procesu zapalnego poprzez uwolnienie transformującego czynnika wzrostu beta (TGF-β). Ogólną zasadą jest to, że im bliższe jest podobieństwo, tym lepsze i dokładniejsze jest działanie preparatu homeopatycznego. Można powiedzieć, że niskie i średnie rozcieńczenia homeopatyczne wywierają działanie regulacyjne związane z podobieństwem pomiędzy toksynami obecnymi u pacjenta a profilem leku opisanym w Materia Medica. To podobieństwo można zaobserwować na różnych poziomach: na poziomie objawów klinicznych, na poziomie regulacji (wpływu mediatorów), a nawet na poziomie motywów rozpoznawanych przez pomocnicze limfocyty T. 6 Wymóg 3 – wielokrotne podobieństwo • Homotoksyny powodujące podobne choroby można leczyć tym samym similimum • Jeden składnik preparatu może działać przeciw jednej lub wielu podobnym homotoksynom • Podobne składniki preparatu mogą działać przeciw tej samej homotoksynie © IAH 2007 7 W rzeczywistości widzimy, jak różne homotoksyny powodują te same lub zbliżone objawy, zatem mogą one być leczone tym samym similimum. Nadużywanie kawy, alkoholu i nikotyny może powodować podobny zespół objawów obejmujący nudności i dolegliwości żołądkowe, które mogą być leczone tym samym similimum: Nux vomica (kulczyba). Zatrucie Nux vomica lub jego alkaloidem strychniną powoduje u pacjenta wystąpienie objawów podobnych do objawów zatrucia alkoholem, nikotyną lub kawą. Dlatego nadużycia jednej lub więcej tych substancji można leczyć bardzo niskimi stężeniami Nux vomica, szczególnie, gdy czynnik nadużywany powoduje wymioty lub nudności. W rzeczywistości można powiedzieć, że jeden składnik preparatu antyhomotoksycznego takiego, jak preparat podstawowy, może działać przeciw licznym zbliżonym homotoksynom. Także różne zbliżone składniki preparatu antyhomotoksycznego mogą działać przeciw jednej homotoksynie dzięki wzajemnemu podobieństwu. 7 Wymóg 4 - aktywacja • Lek antyhomotoksyczny stymuluje aktywność układu odpornościowego na poziomie macierzy zewnątrzkomórkowej i środowiska humoralnego • Lub eliminuje homotoksynę lub • stymuluje jeden lub więcej kanałów wydalania homotoksyn © IAH 2007 8 Jak już wspomniano, aktywacja zachodzi na poziomie jednego lub kilku filarów homotoksykologii, głównie na poziomie pierwszego i drugiego filaru. Niektóre preparaty podstawowe opracowano w celu oczyszczenia macierzy zewnątrzkomórkowej poprzez układ chłonny (np. Lymphomyosot), inne aktywują narządy uczestniczące w detoksykacji takie jak wątroba (np. Hepeel) lub nerki (np. Reneel). Druga grupa preparatów podstawowych wywiera działanie immunomodulacyjne (np. Traumeel) lub działa na poziomie wydzielania mediatorów w procesach autoregulacji (np. Engystrol). Mniej preparatów podstawowych wykorzystuje trzeci filar homotoksykologii – bezpośredni wpływ na funkcjonowanie komórek lub wspomaganie narządowe. Chociaż preparaty podstawowe mogą działać w tych mechanizmach, wpływ na trzeci filar homotoksykologii osiąga się stosując preparaty „compositum” działające na poziomie tkankowym i wspomagające czynność narządów. Homakordy wykazują działanie pobudzające czynności poszczególnych narządów. Przedstawiono tu ogólną klasyfikację preparatów podstawowych. Niektóre z nich rzeczywiście wykazują działanie ochronne wobec narządów. Niedawne badania wykazały przeciwproliferacyjne i przeciwutleniające działanie preparatu Hepeel. Z wyników badania wyciągnięto wniosek, że Hepeel wywiera działanie ochronne wobec wątroby. 8 Tropizmy • Preparat funkcjotropowy: reguluje czynność narządu lub układu narządów • Preparat organotropowy: wspomaga narząd, wykazuje działanie regeneracyjne lub ochronne wobec komórek narządu, poprawia transport tlenu do komórek • Preparat psychotropowy: wpływa na umysł pacjenta. Reguluje emocje i myśli © IAH 2007 9 Tropizmem nazywamy powinowactwo preparatu do narządu, czynności narządu lub umysłu. Nie każdy preparat wykazuje wszystkie 3 przedstawione tropizmy, zatem klasyfikujemy preparaty według wykazywanych przez nie tropizmów u ludzi. Preparat funkcjotropowy wpływa na czynność narządu (lub wielu narządów). Organotropizm substancji do narządu oznacza wysokie powinowactwo danej substancji do narządu. Oznacza to, że substancja ta wpływa na stan narządu. Składniki psychotropowe są substancjami wpływającymi na stan umysłowy pacjenta. Oznacza to, że niektóre substancje mogą redukować nerwowość, a inne powodować odczuwanie pozytywnych emocji lub bardziej pozytywnego stosunku do życia. Preparaty homeopatyczne wykazujące psychotropizm nie powinny być mylone ze środkami psychofarmakologicznymi. Pomimo swego bardzo pozytywnego wpływu na stan umysłowy pacjenta, preparaty homeopatyczne nie wywierają głębokiego wpływu na stan pacjenta, jak środki psychofarmakologiczne i nie powinny być stosowane w poważnych schorzeniach umysłowych takich, jak depresja endogenna lub ciężkie zaburzenia osobowości. 9 W przypadku preparatów podstawowych oznacza to, że: • Oprócz odwracania działania homotoksyn, często mają one działanie oczyszczające na poziomie macierzy zewnątrzkomórkowej lub odpowiedniego narządu lub układu narządów • Mają one głównie działanie funkcjotropowe (terapia regulacyjna) rzadko organotropowe lub psychotropowe • Ich zastosowanie jest związane ze wskazaniem klinicznym © IAH 2007 10 Można stwierdzić, że oprócz działania neutralizującego homotoksyny, preparaty podstawowe mogą wywierać też działanie oczyszczające i detoksykacyjne. Oznacza to, że pewne substancje mogą stymulować lub przyspieszać eliminację homotoksyn z bezpośredniego środowiska komórki (macierzy zewnątrzkomórkowej). Większość substancji stosowanych w preparatach podstawowych ma działanie funkcjotropowe, a jedynie nieliczne mają działanie organotropowe. Istnieje wiele substancji mających działanie psychotropowe, a niektóre z nich znajdują się w preparatach stosowanych w niepokoju, zaburzeniach snu, lęku, stresie itd. 10 Większość leków antyhomotoksycznych jest lekami homeopatycznymi, ale większość leków homeopatycznych nie jest lekami antyhomotoksycznymi. © IAH 2007 Ze względu na to, że w większości leków antyhomotoksycznych stosuje się homeopatyczne rozcieńczenia składników, można powiedzieć, że leki antyhomotoksyczne są złożonymi preparatami homeopatycznymi. Zdanie przeciwne jednak jest nieprawdziwe. Preparaty antyhomotoksyczne różnią się od złożonych leków homeopatycznych synergizmem działania swoich składników, dopełnianiem się działania składników oraz działaniem preparatu na określoną fazę w Tabeli Ewolucji Choroby. 11 Preparat antyhomotoksyczny jest czymś więcej niż tylko złożonym preparatem homeopatycznym © IAH 2007 12 Istnieją ważne różnice pomiędzy lekami antyhomotoksycznymi a złożonymi lekami homeopatycznymi. Jak już wspomniano przy okazji poprzedniego slajdu, różnice te są o tyle ważne, że oba rodzaje leków wywierają zupełnie różne działania na organizm człowieka i są inaczej stosowane (zgodnie z miejscem zajmowanym przez pacjenta w Tabeli Ewolucji Choroby), nie należy zatem mylić tych rodzajów leków. 12 Architektura Leki antyhomotoksyczne a złożone preparaty homeopatyczne © IAH 2007 Jeśli porównamy architekturę leku antyhomotoksycznego z architekturą złożonego leku homeopatycznego, zauważymy kilka zasadniczych różnic. 13 Architektura typowego złożonego leku homeopatycznego Wszystkie składniki preparatu mają podobne wskazania określone w Materia Medica Składnik 1 Składnik 2 Składnik 3 Ogólne wskazanie Składnik 4 Składnik 6 Składnik 5 © IAH 2007 14 W złożonych lekach homeopatycznych dobór składników jest podyktowany ogólnym wskazaniem. W rzeczywistości, składniki te mają wspólne, ogólne wskazania opisane w Materia Medica, dzięki czemu wchodzą w skład leku. Często widzimy złożone leki homeopatyczne stosowane w klasycznej homeopatii przeciw wielu schorzeniom. Oznacza to, że wybór składników zależy wyłącznie od podobnych profili ich działania. 14 Złożony lek homeopatyczny Uśmierzanie objawów © IAH 2007 Głównym celem stosowania złożonych preparatów homeopatycznych jest redukcja objawów choroby. 15 Architektura podstawowego preparatu homeopatycznego Objaw B Objaw A Składnik 1 Składnik 3 Ogólne wskazanie Składnik 2 Składnik 4 Składnik 5 Objawy A, B,C Różne składniki preparatu działają przeciw różnym aspektom ogólnego wskazania Składnik 6 Objaw C © IAH 2007 16 W lekach antyhomotoksycznych różne aspekty intoksykacji są odzwierciedlane przez wybór składników leku. W leku regulującym proces zapalny takim, jak na przykład Traumeel, niektóre składniki redukują obrzęk i zaczerwienienie, inne hamują produkcję mediatorów prozapalnych, a jeszcze inne uśmierzają ból, a nawet regenerują macierz zewnątrzkomórkową (poprzez wytwarzanie TGF-β stymulującego regeneracyjną czynność fibroblastów). Można, więc powiedzieć, że różne składniki preparatu antyhomotoksycznego działają wobec różnych aspektów ogólnego wskazania do stosowania leku. Skład preparatu jest opracowany w celu zapewnienia synergii działania składników i dopełniania się ich aktywności wobec wskazania. 16 Preparaty antyhomotoksyczne Regulacja, detoksykacja i wspomaganie komórkowe lub narządowe. W ten sposób osiąga się ulgę w objawach © IAH 2007 Ogólnie, leki antyhomotoksyczne działają zgodnie z jednym lub dwoma spośród trzech filarów homotoksykologii. Preparaty podstawowe stymulują oczyszczanie i/lub detoksykację, wiele z nich ma działanie immunomodulacyjne lub regulacyjne. Ulga w objawach występujących u pacjenta jest pośrednim efektem tych działań. Wyeliminowana homotoksyna nie powoduje już patologicznej reakcji organizmu. W homotoksykologii, choroba określana jest jako biologiczna, celowa obrona przed obecnością homotoksyn, eliminacja homotoksyny lub korekta powodowanych przez nią zaburzeń regulacji spowoduje ustąpienie objawów klinicznych. Stosowanie terapeutyczne leków antyhomotoksycznych jest zatem leczeniem przyczynowym. 17 Przykład: Hepeel • Wskazanie kliniczne: pierwotne i wtórne schorzenia wątroby • Składniki leku regulują czynność wątroby (funkcjotropizm) i chronią komórki wątroby przed uszkodzeniem(1) • W porównaniu do preparatu Hepeel, preparat Hepar compositum odtruwa macierz zewnątrzkomórkową wątroby, chroni komórki wątroby (fizjotropizm) i poprawia dostarczanie tlenu do komórek watroby (organotropizm) (1) Gebhardt, R.; Antioxidative, Antiprolerative and Biochemical Effects in HepG2 Cells of a Homeopathic Preparation and its Constituent Plant Tinctures Tested Separately or in Combination, ArzneimittelForschung/Drug Research, 2003, 53, No 12, 823-830 © IAH 2007 18 Spójrzmy dla przykładu na preparat Hepeel stosowany w chorobach wątroby. Jest on podstawowym preparatem antyhomotoksycznym. Patrząc na wskazania widzimy pierwotne i wtórne schorzenia wątroby. Analizując jego skład i odwołując się do badań podstawowych, zauważamy w składzie preparatu obecność składników aktywujących czynność wątroby (narządu odtruwającego), a nawet chroniące komórki wątroby przed uszkodzeniem przez pewne homotoksyny. W porównaniu do bardziej złożonego leku antyhomotoksycznego Hepar compositum, Hepeel bardziej wpływa na pierwszy i drugi filar homotoksykologii. Hepar compositum ma działanie immunomodulacyjne na poziomie wątroby, oraz wspomaga działanie komórek tego narządu. 18 Skład preparatu Hepeel z czysto homeopatycznego punktu widzenia: Materia Medica składników • Lycopodium: • Chelidonium: • China: • Nux moschata: • Carduus mar.: • Phosphorus: • Veratrum alb.: • Colocyntis: aktywacja czynności wątroby, detoksykacja czucie bólu w okolicy wątroby, pęcherzyka żółciowego powiększenie wątroby, utrata apetytu zapalenie jelit, wzdęcie ochrona komórek, detoksykacja zatrucie wątroby zapalenie jelit, wymioty kolka, ból w okolicy lędźwiowej © IAH 2007 19 Jeśli przyjrzymy się dokładniej różnym składnikom leku, widzimy szczególne cechy funkcjotropowe kilku jego składników. Widzimy także składniki o działaniu ochronnym wobec komórek wątroby. Niektóre składniki leku mają bezpośrednie działanie przynoszące ulgę w dolegliwościach ze strony wątroby. 19 Hepeel z antyhomotoksycznego punktu widzenia • Badania wykazały działanie ochronne leku wobec komórek wątroby (Gebhardt) • Synergizm pomiędzy poszczególnymi składnikami odpowiada za końcowy efekt działania • Składniki leku nie są do siebie podobne (jak w złożonych preparatach homeopatycznych), lecz dopełniają wzajemnie swoje działanie © IAH 2007 20 Skład podstawowego preparatu Hepeel zapewnia synergistyczne działanie i wzajemnie się dopełniające działanie jego składników, a także działanie ochronne wobec komórek wątroby w schorzeniach tego narządu. Lek ten stosuje się głównie w schorzeniach wątroby znajdujących się po lewej stronie przedziału regulacja/kompensacja w Tabeli Ewolucji Choroby. Preparat podstawowy >< Compositum • Reneel • Aesculus-Heel • Lymphomyosot • Spascupreel • Schwef-Heel • Hormeel •… • Solidago compositum • Aesculus compositum • Tonsilla compositum • Atropinum compositum • Cutis compositum • Ovarium compositum •… © IAH 2007 21 Główną różnicą pomiędzy preparatem podstawowym, a odpowiadającym mu preparatem typu „compositum” jest architektura jego składu. Preparaty typu „compositum”, w przeciwieństwie do preparatów podstawowych często zawierają wyciągi z narządów świni i katalizatory. Każdy główny preparat podstawowy ma odpowiednik w typie „compositum”. Preparaty podstawowe są stosowane w leczeniu schorzeń znajdujących się po lewej stronie przedziału regulacja/kompensacja w Tabeli Ewolucji Choroby. Preparaty typu „compositum” są stosowane głównie w schorzeniach znajdujących się po prawej stronie przedziału. 21 Preparaty podstawowe, jak wszystkie leki antyhomotoksyczne, przepisuje się zgodnie z pozycją pacjenta w Tabeli Ewolucji Choroby. © IAH 2007 ? 22 Preparaty podstawowe, jak również preparaty „compositum”, stosuje się często zgodnie z aktualną pozycją pacjenta w Tabeli Ewolucji Choroby, przebytą ewolucją choroby lub zdrowia oraz zagrożeniem ewolucją choroby w najbliższej przyszłości. 22 Preparat podstawowy jest lekiem działającym objawowo i/lub wpływającym na środowisko wewnętrzne pacjenta Leki te najczęściej stosuje się nawet w monoterapii w schorzeniach znajdujących się po lewej stronie Tabeli Ewolucji Choroby. Leki te są także skuteczne w schorzeniach znajdujących się po prawej stronie tabeli jako element złożonego schematu leczenia. © IAH 2007 23 Możemy zatem powiedzieć, że preparat podstawowy jest lekiem działającym objawowo i/lub wpływającym na środowisko wewnętrzne pacjenta. Preparaty podstawowe stosuje się często w monoterapii w schorzeniach ostrych, stanowią one standardowy element bardziej złożonych schematów leczenia (3 filary) w przewlekłych schorzeniach degeneracyjnych. 23 © IAH 2007 24 Innymi słowy, można powiedzieć, że patrząc na Tabelę Ewolucji Choroby, preparaty podstawowe stosuje się w schorzeniach znajdujących się po prawej stronie przedziału regulacja/kompensacja w skojarzeniu z innymi lekami antyhomotoksycznymi, można je stosować w monoterapii w schorzeniach znajdujących się po lewej stronie Tabeli Ewolucji Choroby, szczególnie w fazach humoralnych. 24 + © IAH 2007 25 Czerwony obszar w Tabeli Ewolucji Choroby odpowiada zakresowi stosowania preparatów podstawowych. Po lewej stronie przedziału regulacja/kompensacja można stosować je w monoterapii, po prawej stronie przedziału należy skojarzyć je z innymi lekami antyhomotoksycznymi opracowując pełen schemat leczenia. 25 Trzy filary homotoksykologii: RAMY CZASOWE LECZENIA IMMUNOMODULACJA DETOKSYKACJA WSPOMAGANIE KOMÓRKOWE I NARZĄDOWE © IAH 2007 26 Niektóre preparaty podstawowe działają jedynie poprzez oczyszczanie i detoksykację. Najważniejszymi spośród nich są: Lymphomyosot jest podstawowym preparatem oczyszczającym organizm za pośrednictwem układu chłonnego, stosuje się go w celu transportu homotoksyn z macierzy zewnątrzkomórkowej do krwi. Hepeel jest stymulatorem czynności wątroby przez co ma działanie detoksykacyjne. Galium Heel jest lekiem głęboko oczyszczającym macierz zewnątrzkomórkową (przy stosowaniu długotrwałym), a nawet oczyszczającym komórki. 26 Trzy filary homotoksykologii: IMMUNOMODULACJA DETOKSYKACJA WSPOMAGANIE KOMÓRKOWE I NARZĄDOWE © IAH 2007 27 Inne preparaty podstawowe wywierają silne działanie immunomodulacyjne. Głównymi takim lekami są: - Traumeel - lek regulujący procesy zapalne. - Reneel - lek o działaniu immunomodulacyjnym na poziomie nerek i pęcherza moczowego. - Tartephedreel - lek o działaniu immunomodulacyjnym na poziomie płuc. Chociaż Engystol jest silnym immunomodulatorem, jego architektura wykazuje więcej cech homakordu niż typowego preparatu podstawowego. Engystol jest stosowany głównie jako lek wzmacniający odporność w zakażeniach wirusowych. 27 Preparaty podstawowe można kojarzyć z preparatami typu Injeel i homakordami dostosowując je do indywidualnych wskazań. - Wstrzyknięcia mieszanek leków - © IAH 2007 28 W leczeniu antyhomotoksycznym można zindywidualizować podejście do pacjenta uzupełniając stosowany lek o homakordy lub preparaty typu Injeel. W takim wypadku często stosuje się wstrzyknięcia mieszanek leków. Wszystkie leki firmy Heel można ze sobą kojarzyć lub mieszać ze sobą, ponieważ nie stwierdzono interakcji pomiędzy nimi ani działania potencjalizującego. Preparaty podstawowe są wspaniałym wprowadzeniem do medycyny antyhomotoksycznej, szczególnie w praktyce lekarza ogólnego. 28
