JAK KUPUJEMY PRĄD

JAK KUPUJEMY PRĄD?
Energię elektryczną kupujemy od przedsiębiorstw energetycznych, które ją
wytwarzają, przesyłają lub nią handlują. Przedsiębiorstwa energetyczne mają monopol na
tego rodzaju usługi. Występowanie monopolu oznacza dla konsumenta brak możliwości
wyboru dostawcy, a w praktyce również brak wpływu na warunki umowy określane przez
dostawcę, w tym także na cenę.
PRĄD DLA KAŻDEGO?
Dostawca energii elektrycznej nie może odmówić zawarcia umowy z konsumentem,
jeżeli spełnione są techniczne warunki dostawy prądu, czyli odpowiednia sieć, do której
można dokonać przyłączenia. Podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci musi
posiadać tytuł prawny do korzystania z przyłączonego obiektu i dopiero wtedy złożyć
wniosek o określenie warunków przyłączenia. Po zaakceptowaniu warunków należy
zawrzeć umowę o przyłączenie, która powinna określać w szczególności:





strony zawierające umowę;
termin realizacji przyłączenia;
wysokość opłaty za przyłączenie;
zasady rozliczania kosztów przyłączenia;
odpowiedzialność stron za niedotrzymanie warunków umowy.
Nakłady na budowę przyłącza lub sieci ponosi przedsiębiorstwo energetyczne, gdy
jest to przewidywane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w
przypadku, gdy sieć nie jest przewidywana w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego, zasady rozliczania kosztów budowy przyłącza określa zawarta umowa,
której warunki mogą być negocjowane. Spory dotyczące odmowy zawarcia umowy
rozstrzyga Prezes Urzędu Regulacji Energetyki. Po przyłączeniu do wspólnej sieci zawiera
się umowę o dostawę energii elektrycznej.
KTO Z KIM ZAWIERA UMOWĘ?
Jeśli zostały spełnione warunki techniczne dostawy prądu, przedsiębiorstwo
energetyczne zawiera umowę z odbiorcą. Tym odbiorcą jest najczęściej indywidualny
konsument - właściciel domu jednorodzinnego, lokator budynku spółdzielczego lub
komunalnego - posiadający indywidualny licznik i rozliczający się na podstawie jego
wskazań z dostawcą. Wszystkie sprawy związane z realizacja takiej umowy, strony (tj.
dostawca i konsument) rozstrzygają między sobą na zasadach określonych w umowie i w
obowiązujących przepisach.
CO POWINNO BYĆ W UMOWIE?
W umowie powinny być określone strony ją zawierające, miejsce dostarczenia i
odbioru energii elektrycznej oraz miejsce pomiaru, zobowiązanie do sprzedaży i odbioru
określonej ilości i jakości dostarczanej energii oraz jej ceny i stawek opłat taryfowych,
warunki wprowadzania ich zmian, sposoby prowadzenia rozliczeń i obliczania należności
oraz terminy regulowania należności. Ponadto w umowie powinien być określony termin
rozpoczęcia sprzedaży energii elektrycznej, jej moc umowna (nie większa od mocy
przyłączeniowej, gdyż od niej zależy wysokość opłat dodatkowych za dostarczenie
energii), charakterystyka energetyczna odbioru, standardy jakościowe obsługi odbiorców
(częstotliwość 50 Hz z maksymalnymi odchyleniami od -0,5 Hz do +0,2 Hz), obowiązki i
prawa stron dotyczące dokonywania pomiaru i kontroli poboru energii elektrycznej oraz
odpowiedzialność stron za niedotrzymanie warunków umowy.
Dostawca zwykle zapisuje też w umowie obowiązki odbiorcy energii elektrycznej, w
których zobowiązuje odbiorcę do pobrania mocy i energii elektrycznej zgodnie z umową,
terminowego regulowania należności za energię elektryczną oraz innych należności
związanych z dostarczaniem tej energii. Ponadto odbiorca powinien dołożyć starań, aby
urządzenia pomiarowe nie uległy uszkodzeniu (zabezpieczenie przed uszkodzeniem
plomb), a w przypadku zauważenia usterek w układzie pomiarowo-rozliczeniowym,
niezwłocznego poinformowania przedsiębiorstwa energetycznego. Odbiorca powinien
umożliwić upoważnionym przedstawicielom przedsiębiorstwa energetycznego dostęp do
licznika, elementów sieci i urządzeń znajdujących się na terenie lub w obiekcie odbiorcy
w celu przeprowadzenia prac eksploatacyjnych lub usunięcia awarii.
Konsument ma prawo do odszkodowania od przedsiębiorstwa dostarczającego
energię za przerwę w dostawie prądu, musi jednak udowodnić dostawcy szkodę, jaka
poniósł i jej wysokość za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy przez dostawcę
oraz związek przyczynowy między szkodą a niewykonaniem dostawy.
ZASADY ROZLICZANIA
Przedsiębiorstwo wytwórcze rozlicza się z odbiorcą energii w okresach
rozliczeniowych ustalonych w taryfie lub w umowie sprzedaży, które składają się z opłaty
stałej oraz opłaty przesyłowej zmiennej. W taryfie są określone: ceny za energię
elektryczną, stawki opłat za rezerwy mocy, stawki opłat za usługi systemowe, bonifikaty,
upusty i opłaty za niedotrzymanie standardów jakościowych obsługi odbiorców i
warunków umowy oraz opłaty za nielegalny pobór mocy. Taryfy zatwierdzane są przez
Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Stawki taryfowe mają charakter maksymalny i ich
wysokość poniżej granicy przewidzianej w taryfie może podlegać negocjacjom. Podstawą
do obliczania należności za energię elektryczną jest wskazanie licznika.
Wiele osób płaci rachunki za energię elektryczną w formie zaliczkowej w cyklu
dwumiesięcznym (okres rozliczeniowy nie powinien być dłuższy niż dwa miesiące). W
okresie rozliczeniowym opłaty pobierane są na podstawie prognozowanego zużycia
energii. Jeżeli w wyniku wnoszenia tak obliczonych opłat powstanie nadpłata to może być
ona zaliczona na poczet płatności ustalonych na następny okres rozliczeniowy lub
zwrócona odbiorcy; niedopłata doliczana jest do pierwszego rachunku ustalonego dla
najbliższego okresu.
Nieuiszczenie rachunku w ciągu 14 dni od dostarczenia go odbiorcy lub w
wyznaczonym terminie płatności rachunku okresowego powoduje konieczność zapłacenia
odsetek ustawowych i może narazić odbiorcę na przerwę w dostawie prądu.
LICZNIK - RZECZ ISTOTNA
Urządzenia pomiarowe rejestrujące ilość dostarczonego prądu stanowią własność
dostawcy, który na swój koszt ma je obowiązek zakupić i zainstalować u odbiorcy. Także
kontrola działalności licznika, a zatem jego konserwacja, należy do obowiązków
dostawcy. Warto przypilnować, aby nasz licznik był odpowiednio zaplombowany, co
uniemożliwia samowolne dokonywanie zmian czy regulacji, a brak plomby lub jej
uszkodzenie, nie zgłoszone dostawcy, może nas narazić na niemile konsekwencje.
Wszelkie wątpliwości związane z nieprawidłowym działaniem licznika należy zgłaszać
właścicielowi - przedsiębiorstwu energetycznemu, które w ciągu 14 dni od zgłoszenia ma
obowiązek licznik skontrolować. Jeżeli zastrzeżenie było zasadne to koszt wymiany
licznika ponosi przedsiębiorstwo energetyczne, jeżeli natomiast nie stwierdzono błędów w
funkcjonowaniu licznika, to koszt kontroli pokrywa odbiorca.
Gdy licznik znajduje się poza naszym mieszkaniem, to obowiązek jego
zabezpieczenia przed uszkodzeniem lub zniszczeniem spoczywa na zarządcy budynku. On
też udostępnia urządzenia pomiarowe do kontroli i odczytu.
ODPOWIEDZIALNOŚĆ DOSTAWCY ZA SZKODY
Dostawca energii elektrycznej odpowiada na zasadzie ryzyka za szkody wyrządzone
na osobie lub mieniu np. spowodowane przez porażenie prądem, chyba że szkoda taka
powstała na skutek działania siły wyższej, bądź wyłącznie z winy poszkodowanego albo
osoby trzeciej, za którą dostawca nie ponosi odpowiedzialności. Przedsiębiorstwo
energetyczne odpowiada za szkody wyrządzone wszystkim osobom, nie tylko odbiorcom
energii.
JAK DOCHODZIĆ ROSZCZEŃ?
Przy dochodzeniu roszczeń przeciwko dostawcy prądu nie ma specjalnego trybu
składania reklamacji i w zasadzie konsument może od razu kierować swoje roszczenia na
drogę sądową. Może również zwrócić się do przedsiębiorstwa energetycznego.
Jeśli dostawca narzuca nam uciążliwe warunki umowy i sam czerpie z tego tytułu
nieuzasadnione korzyści, możemy wystąpić do sądu o uznanie tych niekorzystnych
postanowień umownych za bezprawne albo zwrócić się za pośrednictwem organizacji
konsumenckich do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który ma prawo wydania
decyzji administracyjnej zakazującej narzucanie uciążliwych warunków umów.
Konsument może występować bezpośrednio do Urzędu Regulacji Energetyki (bez
pośrednictwa organizacji konsumenckich) celem wyjaśnienia roszczeń.
WARUNKI ZAWIERANIA UMÓW SPRZEDAŻY ENERGII ELEKTRYCZNEJ
Zgodnie z art. 5 ust. l ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.
U. Nr 54, póz. 348 i Nr 158, póz. 1042, z 1998 r. Nr 94, póz. 594, Nr 106, póz. 1126, z
1999 r. Nr 88, póz. 980, Nr 91, póz. 1042, Nr 110, póz. 1255 oraz z 2000 r. Nr 43, póz.
489 i Nr 48, póz. 555) dostarczanie paliw lub energii odbywa się na podstawie umowy.
Z art. 5 ust. 2 ustawy wynika natomiast, że umowa powinna uwzględniać zasady
określone w ustawie i w koncesjach oraz zawierać co najmniej postanowienia dotyczące:






ilości, jakości, niezawodności i ciągłości dostarczania i odbioru,
cen i stawek opłat oraz warunków wprowadzania w nich zmian,
sposobu rozliczeń,
odpowiedzialności stron za niedotrzymanie warunków umowy,
okresu jej obowiązywania,
warunków j ej rozwiązania.
Wyliczenie to obejmuje obligatoryjne składniki umowy i nie wyklucza zamieszczenia
innych postanowień umownych.
Art. 5 nie określa, kto jest stroną umowy.
Z innych przepisów ustawy wynika, że jest nią jedynie przedsiębiorstwo
energetyczne (podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania,
przetwarzania magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi
- art. 3 pkt 12 ustawy P. e.) oraz odbiorca (każdy, kto otrzymuje lub pobiera paliwa lub
energie na podstawie umowy z przedsiębiorstwem energetycznym - art. 3 pkt 13 ustawy
P. e.).
Ustawa konsekwentnie unika posługiwania się zdefiniowanym już w art. 2 pkt 11
ustawy antymonopolowej pojęciem konsumenta, jako każdego, kto nabywa towary lub
usługi do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, uznając je za pojęcie
nieadekwatne do warunków ustawy P. e. Na ochronę nie zasługuje bowiem ten
konsument (odbiorca), który pobiera paliwa lub energie bez stosownej umowy, czyli
nielegalnie (art. 57 P. e).
Definicja odbiorcy nie mieści ponadto w swym zakresie osób, które wprawdzie
otrzymuj ą paliwa (energię), ale nie na podstawie umowy z przedsiębiorstwem
energetycznym, lecz za pośrednictwem innych podmiotów np. właścicieli kamienic,
spółdzielni. W takich przypadkach opłata za dostarczaną energia elektryczną ciepło lub
gaz zawiera się najczęściej w czynszu.
Zatem odbiorcą może być osoba fizyczna, prawna albo jednostka organizacyjna nie
posiadająca osobowości prawnej niezależnie od formy organizacji i własności.
Umowa powinna uwzględniać zasady zawarte w ustawie i koncesjach. Wśród zasad
podlegających uwzględnieniu w umowie można wyróżnić, m. in.: zapewnienie
bezpieczeństwa energetycznego, zapewnienie oszczędnego i racjonalnego użytkowania
paliw i energii, uwzględnienie wymogów ochrony środowiska, uwzględnienie zobowiązań
wynikających z umów międzynarodowych oraz ochrony interesów odbiorców (art. l ust. 2
P. e.).
Te ogólne zasady mogą być wzmocnione nałożeniem na przedsiębiorstwo
energetyczne posiadające koncesję, szczególnych warunków wykonywania działalności,
mających na celu właściwą obsługę odbiorców (art. 37 ust. l pkt 5 P. e.). Rodzi się zatem
pytanie, czy brak uwzględnienia w umowie warunków określonych w koncesji ma wpływ
na ważność umowy.
Odpowiedź jest negatywna, bowiem koncesja jako indywidualnie adresowana
decyzja nie wiąże osób trzecich.
Jednakże nieuwzględnienie w umowie zasad określonych w koncesji naraża
przedsiębiorstwo energetyczne na karę pieniężną wymierzoną na podstawie art. 56 ust. l
pkt 12 P. e. (karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających
z koncesji). Ponadto, jeśli prowadzona działalność rażąco uchybia warunkom ustalonym
w koncesji, a przedsiębiorstwo energetyczne nie usunęło w wyznaczonym terminie
uchybień stwierdzonych przez organ regulacyjny, Prezes URE obligatoryjnie cofa koncesję
(art. 41 ust. 3 pkt 3 P. e.).
Z kolei nieuwzględnienie w umowie zasad wynikających z ustawy może pociągać za
sobą w zależności od rodzaju naruszeń różne konsekwencje wykraczające poza P. e., a
uregulowane m.in. w k.c., ustawie antymonopolowej.
Ważny Jest szczególnie art. 3531 k.c., który uwzględnia wprawdzie zasadę swobody
umów, ale nie zezwala by treść umowy sprzeciwiała się właściwości (naturze) stosunku
prawnego, ustawie oraz zasadom współżycia społecznego.
Jedną z ustaw do których odsyła w/w przepis jest ustawa antymonopolowa., która
w art. 8 ust. 2 przewiduje nieważność umów w całości lub części, zawartych z
naruszeniem
przepisów
zakazujących
stosowania
praktyk
monopolistycznych.
Przedsiębiorstwa energetyczne, działające w zdecydowanej większości w warunkach
„ monopolu naturalnego", powinny być oceniane w świetle przepisów ustawy
antymonopolowej, a w przypadku posiadania pozycji dominującej dotyczą ich
sformułowane w tej ustawie zakazy.
Zawarcie umowy jest czynnością prawną która wywołuje nie tylko skutki w niej
wyrażone, ale także te, które wynikają z ustawy, zasad współżycia społecznego i
ustalonych zwyczajów (art. 56 k.c.)
Do zawarcia umowy dochodzi poprzez przyjęcie oferty, rokowania lub zgodnie z
warunkami procedur przetargowych.
Prawo energetyczne nie upoważnia przedsiębiorstw energetycznych do wydawania
ogólnych warunków umów, wzorów umów czy też regulaminów, o których mowa w art.
385 § l k.c. Wymienione wzorce kwalifikowane wiążą drugą stronę, gdy zostały jej
doręczone, a także wtedy, gdy posługiwanie się nimi jest w stosunkach danego rodzaju
zwyczajowo przyjęte, a druga strona mogła z łatwością dowiedzieć się o ich treści.
Nie ma natomiast przeszkód, aby przedsiębiorstwa energetyczne wypracowały i
posługiwały się tzw. wzorcami niekwalifikowanymi, które także mogą przybierać formę
ogólnych warunków umów czy regulaminów. Wiążą one drugą stronę tylko wtedy, gdy
znając ich treść, wyraziła zgodę na włączenie ich do treści umowy (art. 385 § 2 k. c.).
Wydaje się celowe, aby przedsiębiorstwa posługiwały się wzorcami umów, bowiem
trudno sobie wyobrazić, aby wszelkie postanowienia każdej umowy o dostawę energii
były indywidualnie negocjowane.
Wzorzec umowy powinien zawierać te wszystkie elementy, o których mowa w
ustawie lub przepisach wykonawczych oraz innych obowiązujących przepisach prawa.
Gdyby np. odbiorca uznał, że ogólne warunki umowy stosowane przez
przedsiębiorstwo zastrzegają dla tego przedsiębiorstwa rażąco nieuzasadnione korzyści,
wtedy taka osoba może wystąpić do sądu o uznanie ich stosowania za bezskuteczne (art.
3852 k.c.).
Gdyby narzucanie uciążliwych warunków umów, przynoszących przedsiębiorstwu
narzucającemu te warunki nieuzasadnione korzyści, wiązało się z nadużywaniem pozycji
dominującej na rynku, takie działanie byłoby praktyką monopolistyczną (art. 5 ust. l pkt
6 ustawy antymonopolowej).
Z kolei w ramach zagadnienia odpowiedzialności stron za niedotrzymanie warunków
umowy strony mogą przyjąć uzgodnienia dotyczące kar umownych, rozszerzenia lub
ograniczenia odpowiedzialności w porównaniu z przepisami k.c., potrąceń itp.
Niedotrzymanie warunków umowy może mieć wpływ na jej wcześniejsze
wygaśniecie. Umowy dostawy paliw lub energii mogą być zawierane zarówno na czas
oznaczony jak i nie oznaczony. Strony mogą przewidywać różne sytuacje, w których do
wygaśnięcia stosunku prawnego dojdzie przed upływem określonego w umowie
oznaczonego terminu (odstąpienie od umowy, wypowiedzenie umowy w określonych
okolicznościach).
Prawo energetyczne
pomiędzy dostawcami i
zdefiniowane. Z wykładni
szeroko, a w jego zakresie
nie wskazuje typów umów, jakie powinny być zawierane
odbiorcami. Pojęcie dostarczanie nie zostało w ustawie
systemowej wynika, że pojęcie to powinno być rozumiane
mieściłoby się zarówno przesyłanie jak i dystrybucja.
Najczęściej stosowanym kodeksowym typem umowy, której przedmiotem jest
dostarczanie energii lub paliw będzie umowa sprzedaży. Może też mieć zastosowanie
umowa dostawy.
Przepisy dotyczące tych umów znajdą bezpośrednie zastosowanie tam, gdzie
przedmioty transakcji będą się mieściły w zakresie pojęcia rzecz, natomiast tam, gdzie
przedmiot transakcji nie mieści się w zakresie pojęcia rzecz (z uwagi na fizykalne
właściwości przedmiotu świadczenia), przepisy te znajdują odpowiednie zastosowanie
(art. 555 k.c.).
Istotne postanowienia umów określone są w aktach wykonawczych, wydanych na
podstawie art. 9 ustawy P.e.
Odnośnie umowy sprzedaży energii elektrycznej, rozporządzenie Ministra
Gospodarki z dnia 21 października 1998 r. w sprawie szczegółowych warunków
przyłączenia podmiotów do sieci elektroenergetycznych, pokrywania kosztów
przyłączenia, obrotu energią elektryczną, świadczenia usług przesyłowych, ruchu
sieciowego i eksploatacji sieci oraz standardów jakościowych obsługi odbiorców (Dz. U.
Nr 135, póz. 881) w § 19 określa, jakie postanowienia powinna zawierać umowa
sprzedaży energii elektrycznej. Przy czym Jest to katalog otwarty, więc przepis ten nie
wyczerpuje wszystkich elementów umowy sprzedaży energii elektrycznej (na katalog
otwarty wskazuje zwrot w szczególności).
Zgodnie z § 19 rozporządzenia umowa sprzedaży energii elektrycznej powinna
zawierać w szczególności:





strony zawierające umowę,
o miejsce dostarczania i odbioru energii elektrycznej oraz miejsca pomiaru,
w tym lokalizację obiektów, do których będzie dostarczana energia
elektryczna., zobowiązanie do sprzedaży
o i odbioru określonej ilości energii, termin rozpoczęcia sprzedaży energii
elektryczna.
ceny i stawki opłat taryfowych, warunki wprowadzania ich zmian, sposoby
prowadzenia rozliczeń i obliczania należności oraz terminy regulowania należności,
moc umowną nie większą od mocy przyłączeniowej, charakterystykę energetyczną
odbioru, standardy jakościowe obsługi odbiorców, obowiązki i prawa stron
dotyczące dokonywania pomiaru i kontroli poboru energii el., obowiązki stron w
zakresie przekazywania danych niezbędnych do prowadzenia ruchu sieciowego i
eksploatacji sieci,
odmienne warunki eksploatacyjno-ruchowe niż określone w instrukcji ruchu i
eksploatacji,
odpowiedzialność stron za niedotrzymanie warunków umowy,
termin ważności umowy oraz postanowienia dotyczące zmiany warunków umowy i
jej wypowiedzenia. W cytowanym rozporządzeniu w § 21 i 22 określono również
obowiązki stron umowy.
Przedsiębiorstwa energetyczne mają ustawowy obowiązek zawarcia umowy
sprzedaży energii z odbiorcami albo podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci
(art. 7 ust. l ustawy P.e.).
Zawarcia umowy można żądać. Jeśli spełnione są następujące przesłanki: istnieją
techniczne i ekonomiczne warunki dostarczania energii, żądający zawarcia umowy spełnia
warunki przyłączenia do sieci i odbioru, ubiegający się o zawarcie umowy posiada tytuł
prawny do korzystania z obiektu, do którego energia ma być dostarczana (tytuł władania
obiektem może mieć charakter rzeczowy np. własność, spółdzielcze własnościowe prawo
do lokalu, lub obligacyjny np. najem).
Oznacza to, że odbiorca może domagać się od przedsiębiorstwa energetycznego
zawarcia umowy sprzedaży energii elektrycznej na warunkach wskazanych w w/w
przepisach. Z kolei na przedsiębiorstwie energetycznym spoczywa publicznoprawny
obowiązek zawarcia takiej umowy. Innymi słowy, bez uzasadnionego powodu
przedsiębiorstwo energetyczne nie może odmówić zawarcia umowy, zachowując jednakże
prawo do negocjowania j ej treści.
Sankcją za nieuzasadnione niedopełnienie obowiązku zawarcia umowy może być
kara pieniężna dla przedsiębiorstwa (art. 56 ust. 11 pkt 4), a nawet cofnięcie koncesji
(art. 41 ust. 3 pkt 3 p.e.).
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Antymonopolowego, w przypadku, gdy strony nie
uzgodnią treści umowy sprzedaży energii elektrycznej, każda ze stron może wszcząć
postępowanie administracyjne przed Prezesem URE w celu zawarcia umowy
odpowiadającej
wymogom
powołanych
wyżej
przepisów,
w
formie
decyzji
administracyjnej, w trybie art. 8 ust. l ustawy Prawo energetyczne.
Prezes Urzędu Regulacji Energetyki
rozstrzygnięcia sporów polegających na:


Jest
bowiem
organem
właściwym
do
ustalaniu warunków świadczenia usług polegających na przesyłaniu paliw i energii
wydobywanych i wytwarzanych w kraju, odmowie przyłączenia do sieci,
odmowie zawarcia umowy sprzedaży energii elektrycznej, paliw gazowych lub
ciepła, nieuzasadnionym wstrzymaniu dostaw energii elektrycznej, paliw
gazowych lub ciepła.
Decyzja Prezesa URE niejako zastępuje oświadczenie woli obu stron dotyczące
zawarcia umowy. Złożenie przez stronę wniosku o wszczęcie postępowania nie daje jej
automatycznie prawa do uzyskania decyzji w pełni uwzględniającej jej propozycje. Przy
braku między stronami zgody na zawarcie umowy o określonej treści, Prezes URE
rozstrzygając spór bierze pod uwagę szerszy kontekst gospodarczy wiążący się z
zaspokojeniem określonych potrzeb energetycznych niż Jedynie interes odbiorcy. Będzie
się zatem kierował w dużej mierze kryteriami wskazanymi w art. l ust. 2 ustawy P.e. W
szczególności może tutaj chodzić o oszczędne i racjonalne użytkowanie paliw i energii,
rozwój konkurencji, przeciwdziałanie negatywnym skutkom naturalnych monopoli,
zapewnienie wymogów ochrony środowiska czy minimalizacji kosztów.
Ponadto decyzja Prezesa URE musi odpowiadać wszystkim wymogom wskazanym w
przepisach art. 7 Kpa. Powinna także nadawać się do wykonania, a w szczególności nie
może nakładać na strony niewykonalnych obowiązków.
Decyzja Prezesa URE powinna orzec zawarcie odpowiedniej umowy między
stronami, a więc ukształtować stosunek prawny. Oznacza to, że decyzja ta ma charakter
decyzji konstytutywnej (prawotwórczej). Zgodnie bowiem z art. 72 k.c. dla zawarcia
umowy potrzebne jest złożenie zgodnych oświadczeń woli przez obie strony. Zatem w
braku takiej zgody prawomocna decyzja organu regulacyjnego zastępuje takie
oświadczenia woli, mające skutek prawny zawarcia umowy.
Biorąc pod uwagę fakt, że procedury odwoławcze mogą mieć charakter długotrwały,
Prawo energetyczne umożliwia (art. 8 ust. 2) zabezpieczenie interesu drugiej
strony.
Na wniosek strony Prezes URE może wydać postanowienie celem spowodowania
podjęcia lub kontynuowania dostawy energii do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia
sporu.
W przedmiotowym postanowieniu Prezes URE określa warunki podjęcia bądź
kontynuowania dostaw energii elektrycznej do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sporu.
Wydanie przedmiotowego postanowienia może nastąpić najwcześniej w dniu wszczęcia
postępowania administracyjnego.
Decyzja Prezesa URE nie zawsze zadowoli obie strony.
Prawo energetyczne nie określiło innego podmiotu, właściwego dla rozstrzygania
w tego rodzaju sprawach. Dlatego zawarcie przed Sądem Okręgowym w Warszawie Sądem Antymonopolowym stosownej umowy jest możliwe dopóki decyzja Prezesa URE
nie jest ostateczna (na skutek wniesienia przez stronę odwołania od decyzji Prezesa
URE). Od wyroku Sądu Antymonopolowego przysługuje kasacja do Sądu Najwyższego.