Tajemnica Gwiazdy Betlejemskiej

Tajemnica
Gwiazdy
Betlejemskiej
Opracowała: Elżbieta Gawron
Tajemnica Gwiazdy Betlejemskiej
*
Polską tradycją jest rozpoczynanie
wieczerzy wigilijnej w momencie, gdy na
niebie pojawia się pierwsza gwiazdka.
Symbolizuje ona „ Gwiazdę Betlejemską” –
jasny obiekt, który pojawił się na niebie
około 2000 lat temu w czasie narodzin
Chrystusa.
W Ewangelii wg Świętego Mateusza jest mowa
o „gwieździe”, która Mędrcom ze Wschodu
wskazywała drogę do Betlejem.
Długo pozostawało zagadką to, czym naprawdę była owa
„Gwiazda Betlejemska”.
Gwiazdy dla astronomów są
oczywiście obiektami nie tylko
romantycznymi, ale przede
wszystkim stanowią przedmiot ich
badań. Z pewnością zrozumiałym
i uzasadnionym będzie, że zadali
sobie pytanie, czy wobec „Gwiazdy
Betlejemskiej”- poza jej
znaczeniem religijnym - istnieje
również i naturalne wyjaśnienie
tego zjawiska.
Astronomowie
postanowili wyjaśnić
tajemnicę „Gwiazdy
Betlejemskiej”, jak
również określić
dokładnie datę
narodzenia
Chrystusa.
Oczywiście określenie tej daty, jak i rozpoznanie
niezwykłego zjawiska w kosmosie, możliwe stało się
dzięki supernowoczesnym technikom komputerowym.
Ustalono, że ową słynną „gwiazdą”
były najprawdopodobniej położone
bardzo blisko siebie na nieboskłonie
planety Jowisz i Saturn.
Koniunkcja tych dwóch planet
jest niezwykle efektownym
zjawiskiem. Szkoda tylko,
że zdarza się raz na 800 lat.
Ustawienie planet przy obserwacji
zjawiska koniunkcji Jowisza i Saturna .
Planety położone są przez pewien czas
prawie na jednej linii ze Słońcem
i Ziemią w niewielkiej odległości.
Sprawiają wrażenie jakby
tańczyły wokół siebie.
Schematyczne przedstawienie wielkiej koniunkcji
między Jowiszem a Saturnem.
Szybsza w obiegu wokół
Słońca Ziemia (1 rok)
wyprzedza Jowisza
(12 lat), powodując
obserwowany efekt
pętli opozycyjnej.
Dochodzi tutaj jeszcze pewien specyficzny dla
południowej szerokości geograficznej efekt, który
przypuszczalnie owo wrażenie „gwiazdy wskazującej
drogę” znacznie wzmocnił. Jest to rodzaj poświaty
w kształcie stożka, znany w astronomii jako światło
zodiakalne - fenomen będący skutkiem oddziaływania
zewnętrznej korony Słońca z materią
międzyplanetarną w obrębie ekliptyki (odkryty
w latach 1683-86 przez J.D. Cassiniego i N.Fatio).
Kiedy owego wieczoru magowie ciągnęli w kierunku
Betlejem, podwójna gwiazda Jowisz i Saturn ukazała
się właśnie na szczycie tegoż stożka światła, które
w ten sposób rozlało się dokładnie nad celem ich
podróży...
Po lewej: wielka koniunkcja Jowisza z Saturnem
w stożku światła zodiakalnego nad Betlejem:
12 listopada, 7 r.pne. (symulacja). Po prawej:
wędrówka światła zodiakalnego nad Betlejem
po zachodzie Słońca: 12 listopada, 7 r.pne.
Przykład światła zodiakalnego - światła słonecznego
rozproszonego na cząstkach pyłu zgromadzonego
w płaszczyźnie Układu Słonecznego.
Kierunek w górę
stożka wyznacza
płaszczyznę ekliptyki.
Z reguły światło
zodiakalne ma
jasność podobną do
Drogi Mlecznej, tutaj
zostało nieco
wzmocnione przez
aktywny wtedy rój
meteorów - Leonidów.
Fotografia wykonana przez Chris L. Petersona,
18.11.2001 w Górach Skalistych 100 km od Denver.
Prezentację przygotowano w oparciu o:
W. Teper, A. Ceglarz, Fizyka w Szkole :
„Tajemnica Gwiazy Betlejemskiej”
http://orion.pta.edu.pl, J. Donatowicz
„Gwiazda Betlejemska „