Streszczenie w języku polskim Analiza stężeń chemokin CXCL10 i CXCL13 oraz cytokiny IL-18 we krwi i płynie mózgowo-rdzeniowym w postaci rzutowo-remisyjnej i pierwotnie postępującej stwardnienia rozsianego Piotr Iwanowski Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM) jest przewlekłą zapalną chorobą demielinizacyjną ośrodkowego układu nerwowego o nieznanej etiologii. SM występuje przeważnie u młodych osób i stanowi najczęstszą przyczynę niesprawności ruchowej w tej grupie wiekowej. Przypuszczalnie początek i przebieg choroby zależy od czynników infekcyjnych, genetycznych, immunologicznych lub środowiskowych. Wyróżniamy trzy główne postaci stwardnienia rozsianego: rzutowo-remisyjną (RRSM), wtórnie postępującą (SPSM) i pierwotnie postępującą (PPSM). Najczęstszą jest postać RRSM (85-90%), którą cechuje kliniczne zaostrzenia objawów przerywane okresami stabilizacji, występuje dwukrotnie częściej wśród kobiet i w ciągu 10 lat przechodzi u 40-50% pacjentów w postać SPSM. U około 10% pacjentów występuje przebieg PPSM, który charakteryzuje się stopniową progresją niesprawności neurologicznej bez rzutów choroby. U pacjentów z PPSM, w porównaniu z RRSM, średni wiek zachorowania jest późniejszy o około 10 lat i zachorowanie nie dominuje u kobiet. Wykazano wpływ odmiennych mechanizmów immunopatogenetycznych na różny przebieg kliniczny SM. W patogenezie SM kluczowe jest przechodzenie autoreaktywnych limfocytów T przez barierę krew-mózg. Na migrację leukocytów wpływa selektywna ekspresja cząsteczek adhezyjnych, chemokin, receptorów chemokinowych i metaloproteinaz macierzy. Badania procesów patologicznych wykazują także istotną rolę limfocytów B i przeciwciał w procesie zapalnej demielinizacji na różnych stadiach SM. Różnice odpowiedzi zapalnej między RRSM a PPSM dotyczą miejscowej ekspresji cytokin, chemokin oraz ich receptorów. Chemokiny odgrywają ważną rolę w patogenezie SM poprzez przyciąganie limfocytów, które pośredniczą w procesach zapalnych i aksonalnej degeneracji. Celem pracy jest analiza stężeń chemokin CXCL10 i CXCL13 oraz cytokiny IL-18 we krwi i płynie mózgowo-rdzeniowym u chorych z rzutowo-remisyjną i pierwotnie postępującą postacią stwardnienia rozsianego oraz porównanie obu postaci z grupą kontrolną pacjentów z niezapalnymi chorobami neurologicznymi. Do badania włączono 25 pacjentów z RRSM, 24 pacjentów z PPSM oraz 31 pacjentów z niezapalnymi chorobami neurologicznymi. Rozpoznanie SM postawiono w oparciu o kryteria McDonalda (2010). U każdego pacjenta wykonano nakłucie lędźwiowe, pobierając jednokrotnie płyn mózgowo-rdzeniowy, oraz pobrano raz próbkę krwi. Do oznaczenia stężeń cytokiny oraz chemokin wykorzystano ilościową metodę „kanapkową” ELISA (R&D Systems dla CXCL10 i CXCL13, MBL dla IL-18). Przeprowadzone badania wykazały, że średnie stężenie cytokiny IL-18 w surowicy krwi chorych z PPSM było istotnie statystycznie wyższe w porównaniu z grupą kontrolną. W postaci RRSM średnie stężenie CXCL10 w płynie mózgowo-rdzeniowym było istotnie statystycznie wyższe w porównaniu z grupą kontrolną. Średnie stężenie chemokiny CXCL13 w płynie mózgowo-rdzeniowym było istotnie statystycznie wyższe u chorych z RRSM i PPSM w porównaniu z grupą kontrolną. Nie wykazano istotnie statystycznych różnic pomiędzy stężeniami CXCL13 w płynie mózgowo-rdzeniowym w obu postaciach SM. Podsumowując, wyniki badań wskazują na związek chemokin CXCL10 i CXCL13 oraz cytokiny IL-18 z immunopatogenetycznymi mechanizmami u pacjentów z RRSM i PPSM. Dokładniejsze zrozumienie związku pomiędzy immunologicznymi mechanizmami a klinicznym przebiegiem SM może wskazać nowe kierunki terapii, pozwalające na kontrolę choroby. Słowa kluczowe: stwardnienie rozsiane, chemokina, CXCL10, CXCL13, limfocyt, płyn mózgowo-rdzeniowy, surowica cytokina, IL-18,