agnieszka osiecka

AGNIESZKA OSIECKA
Agnieszka Osiecka urodziła się 9 października
1936 roku. Pierwsze lata dzieciństwa spędziła w
Zakopanem, gdzie w popularnej restauracji
"Watra" koncertował jej ojciec. Po wojnie rodzina
Osieckich zamieszkała na Saskiej Kępie w
prawobrzeżnej dzielnicy Warszawy. Niewielkie
mieszkanie przy ul. Dąbrowieckiej 25 stało się
dla Osieckiej ulubionym miejscem pracy na całe
życie. Choć przebywała okresami w domu w
Falenicy, w willi na Żoliborzu czy na
Manhattanie, to jednak najważniejsze utwory
powstawały przy biurku w mieszkaniu na Saskiej
Kępie.
Osiecka studiowała na Uniwersytecie
Warszawskim na Wydziale Dziennikarskim
(1952-1956) oraz w Wyższej Szkole Teatralnej i
Filmowej w Łodzi (1957-1961), uzyskując
dyplom reżysera za etiudę filmową "Słoń". Jak
sama przyznawała, zdolności organizacyjne i
umiejętności kierowania dużymi grupami ludzi
nie były jej najsilniejszą stroną, dlatego porzuciła
reżyserię i zajęła się pisaniem. Podczas studiów
rozpoczęła współpracę z prasą, publikowała
reportaże i eseje.
W roku 1954 roku związała się ze
Studenckim Teatrem Satyryków (STS),
pisząc dla nich teksty piosenek - liryczne,
ale nie pozbawione jednak akcentów
społecznych. Zwykła mawiać: jestem
dziennikarką. Dlatego wiele moich
piosenek to po prostu rymowane
reportaże. Była członkiem rady
artystycznej STS-u, napisała dla tej sceny
166 tekstów
Swój pierwszy wielki sukces odniosła na
Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu w 1963,
otrzymując nagrodę indywidualną za "Piosenkę
o okularnikach".
W Polskim Radiu Osiecka prowadziła Radiowe
Studio Piosenki. Tu poznała wielu muzyków i
kompozytorów. W ciągu 7 lat działalności zespół
nagrał i przedstawił w programach Polskiego
Radia ponad 500 jej piosenek, wprowadzając na
profesjonalne estrady późniejsze gwiazdy: Ewę
Demarczyk, Marylę Rodowicz, Łucję Prus,
Wojciecha Młynarskiego, Skaldów i Alibabki,
Marka Grechutę.
Osiecka pisała też sztuki teatralne. Pierwszą
z nich - przygotowaną z myślą o zawodowej
scenie - "Niech no tylko zakwitną jabłonie"
wystawił Teatr Ateneum, z którym była związana
przez wiele następnych lat.
Artystkę zafascynowała atmosfera wielonarodowościowej i bujnej
twórczości otaczająca Teatr Andre Hübnera-Ochodlo.
Lato i jesień 1996 roku to końcowy czas współpracy Agnieszki
Osieckiej z Teatrem w Sopocie. W ciągu krótkiego okresu artystce
udało zrobić się nad wyraz wiele. Przede wszystkim dokonała
niezwykłych przekładów pieśni żydowskich Mordechaja Gebirtiga,
które złożyły się na recital André Hübnera - Ochodlo "Shalom",
zaprezentowany przez Teatr Atelier już po śmierci poetki w sierpniu
1997 roku.
"Przekazała temu teatrowi swoje wielkie artystyczne i życiowe
doświadczenie. To, że Teatr nosi dziś jej imię, jest dla niego
zaszczytem, ale jest także hołdem złożonym przez jego twórców i
współtwórców oddaniu, jakim ta wielka artystka go darzyła. Dość
nieoczekiwanie wtedy mały teatrzyk "na piasku" wyrósł na zjawisko
teatralne w skali ogólnopolskiej." - napisali twórcy teatru.
Nadanie imienia Agnieszki Osieckiej Teatrowi Atelier odbyło się w
sierpniu 1997 roku, towarzysząc premierze spektaklu "Do dna".
AGNIESZKA OSIECKA O
ATELIER:
• Głos Wybrzeża, lato 1996
„Jestem w siódmym niebie, bo Sopot był zawsze dla mnie miejscem
szczęśliwym.”
• Życie, 11.03.1997
„Jestem bardzo szczęśliwa. Mam bardzo miłe miejsce w życiu. Od
trzech lat związana jestem z małym teatrem "Atelier" w Sopocie. To
teatr, który przypomina mi atmosferę STS-u. Prowadzi go André
Hübner - Ochodlo. Sam śpiewa i reżyseruje, ale przede wszystkim
jest dla nas tym, kim dla STS-u był Jerzy Markuszewski. Teraz będę
miała drugi dom w Sopocie, kupię mały jacht...”
*STS - Studencki Teatr Satyryków
•
•
•
•
•
•
•
•
Agnieszka Osiecka napisała około 2 000
piosenek, wydanych m.in. w tomach:
Kolory (1963)
Wyszłam i nie wróciłam (1969)
Listy śpiewające (1971)
Sztuczny miód (1977)
Żywa reklama (1985)
Śpiewające piaski (1989)
Opisanie szopki (1991)
W 2004 Polskie Wydawnictwo Muzyczne
rozpoczęło edycję Wielkiego śpiewnika
Agnieszki Osieckiej, w którym pomieszczono
blisko 500 piosenek zebranych w 13 tomach
(tom 10. ukazał się w 2009).
Agnieszka Osiecka jest autorką scenariusza
widowiska muzycznego Niech no tylko zakwitną
jabłonie (1964, prapremiera w Teatrze Ateneum
w Warszawie w reżyserii Jana Biczyckiego),
który zdobył główną nagrodę na Festiwalu
Polskiej Dramaturgii Współczesnej w 1964 i stał
się największym przebojem teatralnym lat 60.
XX wieku w Polsce.
•
•
•
•
•
•
•
Niektóre słynne piosenki Agnieszki
Osieckiej:
A ja wolę moją mamę (muz. Maria Jeżowska,
wyk. Maria Jeżowska)
Ballada o pancernych (muz. Adam Walaciński,
wyk. Edmund Fetting)
Ballada wagonowa (muz. Andrzej Zieliński, wyk.
Maryla Rodowicz)
Będę czekać (muz. M. Legrand, wyk. Stenia
Kozłowska)
Bossanova do poduszki (muz. Jacek Mikuła,
wyk. Maryla Rodowicz)
Cyrk nocą (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla
Rodowicz)
Damą być (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla
Rodowicz)
• Małgośka (muz. Katarzyna Gaertner, wyk.
Maryla Rodowicz)
• Mechaniczna lalka (muz. Violetta Villas, wyk.
Violetta Villas)
• Mój pierwszy bal (muz. Franciszka Leszczyńska,
wyk. Kalina Jędrusik)
• Mówiłam żartem (muz. Jarosław Abramow, wyk.
Iga Cembrzyńska)
• Na całych jeziorach – ty (muz. Adam Sławiński,
wyk. Teresa Tutinas, Kalina Jędrusik, Hanna
Banaszak, Katarzyna Nosowska)
• Na zakręcie (muz. Przemysław Gintrowski, wyk.
Krystyna Janda)
• Nie ma jak pompa (muz. Jacek Mikuła, wyk.
Maryla Rodowicz)
• Od nocy do nocy (muz. Waldemar Kazanecki,
wyk. Halina Kunicka, Edyta Górniak; do filmu
Noce i dnie)
• Nim wstanie dzień (muz. Krzysztof Komeda,
wyk. Edmund Fetting; do filmu Prawo i pięść)
• Okularnicy (muz. Jarosław Abramow, wyk.
Kazimiera Utrata, Zofia Kucówna, Sława
Przybylska i Tadeusz Łomnicki)
• Polska Madonna (muz. Andrzej Sikorowski, wyk.
Maryla Rodowicz)
• Sing sing (muz. Jacek Mikuła, wyk. Maryla
Rodowicz)
• Szaloną być (muz. Violetta Villas, wyk. Violetta
Villas)
• Sztuczny miód (muz. Krzysztof Paszek[5], wyk.
Barbara Krafftówna, Katarzyna Groniec)
• Uciekaj moje serce (muz. i wyk. Seweryn
Krajewski - do serialu Jan Serce, Stanisław
Sojka)
• Ulica japońskiej wiśni (muz. Jerzy Satanowski,
wyk. Barbara Dziekan)
• Weselne dzieci (muz. Katarzyna Gaertner, wyk.
Urszula Sipińska, Magda Umer, Krystyna Janda,
Maryla Rodowicz)
• Zielono mi (muz. Jan Ptaszyn Wróblewski, wyk.
Andrzej Dąbrowski, Katarzyna Nosowska, Ania
Dąbrowska)
Osiecka pisała sztuki
teatralne. Pierwszą z nich
- przygotowaną z myślą o
zawodowej scenie "Niech no tylko zakwitną
jabłonie" wystawił Teatr
Ateneum, z którym była
związana przez wiele
następnych lat.
Pisała też opowiadania (Biała bluzka), książki
fabularne (m.in. Czarna wiewiórka, Salon gier),
wspomnieniowe (Szpetni czterdziestoletni, Na
początku był negatyw, Rozmowy w tańcu) i
skierowane do najmłodszych czytelników (m.in.
Dzień dobry Eugeniuszu, Wzór na diabelski
ogon, Ptakowiec, Szczególnie małe sny) oraz
sztuki teatralne (m. in. adaptacje Singera:
Sztukmistrz z Lublina; Wilki, Darcie pierza).