Stabilność czułości odruchu kaszlowego w trakcie wirusowego

Pulmonary Pharmacology & Therapeutics 28 (2014) 154–157
Stabilność czułości odruchu kaszlowego w trakcie wirusowego zakażenia
górnych dróg oddechowych (przeziębienia)*
Peter V. Dicpinigaitis
Cathy L. Poore d
a, b, †
, Amit S. Tibb
a, c
, David L. Ramsey d, Andrew N. Carr d,
a
Albert Einstein College of Medicine, Bronx, NY, Stany Zjednoczone
Montefiore Medical Center, Bronx, NY, Stany Zjednoczone
Jacobi Medical Center, Bronx, NY, Stany Zjednoczone
d
Procter & Gamble, Healthcare Division, Cincinnati, OH, Stany Zjednoczone
b
c
INFORMACJE O ARTYKULE
STRESZCZENIE
Historia artykułu:
Otrzymano 8 marca 2014 r.
Otrzymano po weryfikacji
19 kwietnia 2014 r.
Przyjęto 12 maja 2014 r.
Dostępny on-line 28 maja 2014 r.
Kaszel to najczęstszy objaw podmiotowy związany z ostrym, wirusowym zakażeniem
górnych dróg oddechowych (ZGDO), tzw. przeziębieniem. W dwóch wcześniejszych
badaniach wykorzystujących metodę testu kaszlowego z użyciem kapsaicyny wykazano, że
w trakcie ZGDO czułość odruchu kaszlowego jest przejściowo zwiększona. We
wspomnianych badaniach zastosowano pojedynczy pomiar czułości odruchu kaszlowego
w okresie trwania ZGDO. Zgodnie z wiedzą autorów przedstawionego artykułu, do tej pory
nie przeprowadzono żadnego badania oceniającego wielokrotne pomiary czułości odruchu
kaszlowego (wywoływanego w teście z kapsaicyną) w trakcie ZGDO w celu oceny
stabilności tego parametru podczas ostrego zakażenia wirusowego.
W przedstawionym badaniu wykonano test kaszlowy z użyciem kapsaicyny
u 42 dorosłych, niepalących pacjentów z ZGDO, bez innych obciążeń chorobowych (w tym
u 25 kobiet). Do badania włączono pacjentów w okresie 72 godzin od początku choroby,
których zrandomizowano do 3 grup (po 14 osób w każdej) oceniających czułość odruchu
kaszlowego (C2 i C5) – dzień 0. i 1. w grupie 1, dzień 2. i 3. w grupie 2 lub dzień 4. i 5.
w grupie 3. Każdy pacjent wracał do ośrodka po 4–8 tygodniach od wystąpienia zakażenia
wirusowego w celu pomiaru wyjściowej, prawidłowej wartości ocenianego parametru
(powrót do zdrowia).
Przedstawione wyniki potwierdzają, że czułość odruchu kaszlowego w teście
z kapsaicyną, mierzona z użyciem metody C5, to czuły parametr, który utrzymuje się na
stabilnym poziomie w trakcie 6 dni trwania ZGDO. Wspomniane wyniki sugerują, że pomiar
czułości odruchu kaszlowego w trakcie ZGDO jest czułą i powtarzalną metodą, którą można
wykorzystywać w dalszych badaniach prowadzonych w celu oceny eksperymentalnych
preparatów przeciwkaszlowych.
© 2013 Elsevier Ltd. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Słowa kluczowe:
kaszel
kapsaicyna
zakażenie górnych dróg oddechowych
przeziębienie
środek przeciwkaszlowy
1. Wprowadzenie
Kaszel to najczęstszy objaw podmiotowy związany
z ostrym, wirusowym zakażeniem górnych dróg
oddechowych (ZGDO), tzw. przeziębieniem lub grypą.
Zazwyczaj skuteczność leczenia przeciwkaszlowego
opierano na ilościowej ocenie kaszlu w populacji ze
zwykłym przeziębieniem. Niemniej jednak, mając na
uwadze wysoką zmienność kaszlu obserwowanego we
* Omawiane badanie zostało sfinansowane przez firmę Procter & Gamble. Autor
przedstawił część wyników tej pracy w trakcie dorocznego kongresu Europejskiego
Towarzystwa Oddechowego, który odbył się 24–28 września 2011 r. w Amsterdamie.
†
Autor do korespondencji. Einstein Division, Montefiore Medical Center, 1825
Eastchester Road, Bronx, NY 10461, Stany Zjednoczone. Tel.: +1 718 904 2676; Faks:
+1 718 904 2880.
* E-mail: [email protected] (P.V. Dicpinigaitis).
http://dx.doi.org/10.1016/j.pupt.2014.05.004
1094-5539/© 2014 Elsevier Ltd. All rights reserved.
wspomnianych warunkach, określenie nowych metod
leczenia ostrego kaszlu w codziennych warunkach nadal
jest wyzwaniem. Tym samym nadal są aktywnie
poszukiwane dodatkowe, bezpieczne i skuteczne leki [1,
2] i alternatywne metody oceny ich aktywności.
W 1996 r. O’Connell i wsp. pokazali, że u osób bez
innych obciążeń zdrowotnych czułość odruchu
kaszlowego na wziewną kapsaicynę ulega przejściowemu
zwiększeniu w trakcie ZGDO w porównaniu
z wartościami uzyskanymi przed chorobą i po powrocie
do zdrowia. Wspomniane obserwacje zostały ostatnio
potwierdzone w badaniu dorosłych pacjentów bez
innych obciążeń zdrowotnych, niepalących tytoniu,
u których wykonano test kaszlowy z użyciem kapsaicyny
w trakcie ostrego ZGDO i 4–8 tygodni później (po
powrocie do zdrowia) [4]. W obydwu wspomnianych
2
P.V. Dicpinigaitis et al. / Pulmonary Pharmacology & Therapeutics 28 (2014) 154–157
badaniach zmierzono czułość odruchu kaszlowego
w pojedynczym punkcie czasowym w trakcie ostrego
zakażenia wirusowego. Zgodnie z wiedzą autorów
przedstawionego
artykułu
do
tej
pory
nie
przeprowadzono badania obejmującego wielokrotne
pomiary czułości odruchu kaszlowego we wczesnym
okresie ZGDO w celu oceny przydatności opisywanego
modelu. Celem przedstawionego badania było
określenie, czy czułość odruchu kaszlowego, mierzona
z użyciem C2 (stężenie kapsaicyny wywołujące 2 lub
więcej kaszlnięć) i C5 (stężenie kapsaicyny wywołujące 5
lub więcej kaszlnięć) utrzymuje się na stabilnym
poziomie w trakcie 6 dni trwania ZGDO. Do badania
kwalifikowano pacjentów w pierwszych 3 dniach
choroby. Jeśli czułość odruchu kaszlowego w czasie jest
stabilna, wspomniana metoda może stanowić czuły
i powtarzalny pomiar służący do oceny efektu
eksperymentalnych terapii przeciwkaszlowych badanych
u chorych z ZGDO.
2. Metody
2.1. Pacjenci
Do badania włączono 42 dorosłych, bez innych
obciążeń zdrowotnych, niepalących tytoniu pacjentów
z objawami podmiotowymi odpowiadającymi ostremu
wirusowemu ZGDO (przeziębieniu). Pacjentów włączano
do badania w ciągu 3 dni od wystąpienia objawów
podmiotowych. Ostre ZGDO zdefiniowano jako chorobę
o ostrym początku, przypominającą poprzednie epizody
przeziębienia u danego chorego obejmujące niektóre,
ale niekoniecznie wszystkie, standardowe objawy
podmiotowe, takie jak: kaszel, ból gardła, wodnisty
wyciek z nosa, uczucie zatkanego/zablokowanego
nosa/zatok przynosowych i kichanie. Z badania
wyłączono pacjentów z alergicznym nieżytem nosa
w wywiadzie, u których objawy podmiotowe mogły nie
być związane z wirusowym ZGDO. Pacjenci z objawami
podmiotowymi sugerującymi obecność zakażenia
wirusowego, takimi jak gorączka związana z bólem zatok
przynosowych i/lub ropna wydzielina z nosa, zostali
wyłączeni z badania. Z badania wyłączono również
pacjentów przyjmujących leki, które mogły wpływać na
czułość odruchu kaszlowego (leki przeciwhistaminowe,
zmniejszające przekrwienie błony śluzowej nosa oraz
leki hamujące odruch kaszlowy, w tym dekstrometorfan,
kodeina, hydrokodon). Wszyscy pacjenci podpisali
formularz świadomej zgody na udział w tym badaniu,
a badanie zostało zaakceptowane przez Instytucjonalną
Komisję Rewizyjną działającą przy Montefiore Medical
Center, Bronx, NY w Stanach Zjednoczonych.
2.2. Protokół badania
Przedstawione badanie przeprowadzono w ramach
złożonego przez głównego badacza wniosku
o rozpoczęcie badania nad nowym produktem
leczniczym (Investigational New Drug, IND), tj. kapsaicyną
przeznaczoną do podawania u ludzi. W ramach
protokołu badawczego pacjenci mogą być leczeni
w ramach 3 oddzielnych badań obejmujących test
kaszlowy z użyciem kapsaicyny. W oparciu
o wspomniane kryterium uczestnicy badania nie mogli
być oceniani codziennie przez cały tydzień trwania
ZGDO. W ten sposób po włączeniu do badania (dzień 0.)
pacjenci zostali zrandomizowani do jednej z trzech grup,
w których test kaszlowy z użyciem kapsaicyny
wykonywano w dniu 0. i 1. (grupa 1), dniu 2. i 3. (grupa 2)
lub dniu 4. i 5. (grupa 3). Ponadto u wszystkich chorych
wykonano trzeci test kaszlowy z użyciem kapsaicyny
4–8 tygodni od wyzdrowienia (z ZGDO).
2.3. Test kaszlowy z użyciem kapsaicyny
Test kaszlowy z użyciem kapsaicyny przeprowadzono
zgodnie z wcześniejszym opisem [5, 6]. Pacjenci wdychali
pojedyncze wziewy aerozolu zawierającego kapsaicynę
o pojemności odpowiadającej pojemności życiowej
w dwukrotnie wzrastających stężeniach (zakres wartości:
0,49–1000 μM) z użyciem nebulizatora sprężarkowego
z dozymetrem (KoKo DigiDoser, nSpire Health,
Louisville, CO, Stany Zjednoczone). Chorzy wdychali
aerozol do momentu uzyskania stężenia kapsaicyny
indukującego 2 lub więcej (C2) i 5 lub więcej (C5)
kaszlnięć. W badaniu zliczano wyłącznie kaszlnięcia,
które wystąpiły w ciągu 15 sekund od przyjęcia każdego
wziewu aerozolu. W trakcie badania wziewy substancji
prowokacyjnej były w sposób losowy przeplatane
z wziewami placebo (aerozol chlorku sodu) w celu
utrzymania odpowiedniego poziomu maskowania testu.
Pacjenci zostali pouczeni, aby nie powstrzymywać
kaszlu. Uczestnicy badania nie wiedzieli również, że
określona liczba kaszlnięć stanowi punkt końcowy
badania.
2.4. Analiza statystyczna
Założeniem pierwszorzędowym badania była ocena
utrzymywania się stabilności czułości odruchu
kaszlowego w trakcie 6 dni ostrego, wirusowego ZGDO
u pacjentów włączonych do badania w 3 pierwszych
dniach od wystąpienia objawów choroby. Założeniem
drugorzędowym badania była ocena zmian czułości
odruchu kaszlowego w trakcie ostrego, wirusowego
ZGDO w porównaniu ze stanem prawidłowym (po
wyzdrowieniu).
Charakterystykę demograficzną poszczególnych
podgrup oceniono z użyciem dwustronnej wartości p dla
porównywanych grup w teście chi-kwadrat (dla płci)
i z zastosowaniem testu Kruskala–Wallisa dla
pozostałych zmiennych (wiek, liczba dni choroby przed
włączeniem do badania oraz wartości C2 i C5 po
wyzdrowieniu). Liniowy model mieszany został
wykorzystany do analizy każdego stężenia C2 i C5
określonego w trakcie choroby na skali logarytmicznej
o podstawie 10. Model obejmował efekty stałe dla grupy,
czasu, interakcji czas–grupa i pacjenta jako efekt losowy.
Ponadto odpowiednie stężenie określone w fazie
zdrowienia umieszczono w modelu jako ciągłą zmienną
P.V. Dicpinigaitis et al. / Pulmonary Pharmacology & Therapeutics 28 (2014) 154–157
towarzyszącą. Wspomniany powyżej liniowy model
mieszany został powtórzony, ale odpowiedź, zamiast
analizy stężenia C2 i C5, stanowiła zmiana stężenia C2 i C5
od momentu zdrowienia.
Liczebność próby określono na podstawie danych
uzyskanych z poprzedniego badania przeprowadzonego
przez autora artykułu [7]. Na podstawie wspomnianych
danych wewnątrzosobnicze odchylenie standardowe dla
log C5 oszacowano na poziomie 0,175. Szacuje się, że
ukończenie badania przez 14 osób z każdej kohorty
pozwoli uzyskać 80-procentową moc statystyczną dla
wykrycia wzrostu średniej wartości log C5 pomiędzy
grupami o 0,15 przy poziomie α = 0,10 (z użyciem testu
t-Studenta dla danych powiązanych). Niemniej jednak
testowanie hipotezy badawczej przeprowadzono przy
częstości błędu typu I na poziomie 0,05. W analizie nie
zastosowano
żadnej
korekty
potrzebnej
do
skontrolowania częstości występowania błędu typu I.
3. Wyniki
Do badania włączono łącznie 42 pacjentów (po n =
14 w każdej grupie). Badanie ukończyło 40 pacjentów,
a ich dane włączono do wszystkich przeprowadzonych
analiz. U dwóch pacjentów wystąpiło nowe przeziębienie
przed zgromadzeniem danych z fazy zdrowienia, tak
więc ich dane zostały wyłączone ze wszystkich analiz.
W tabeli 1 przedstawiono dane demograficzne
uczestników badania. W badaniu nie zaobserwowano
żadnych różnic pomiędzy ocenianymi grupami
w odniesieniu do wieku, płci, czasu trwania choroby (dni)
w trakcie skriningu czy stężeń C2 i C5 w fazie zdrowienia.
Zgodnie z informacjami umieszczonymi w tabeli 2, nie
stwierdzono istotnych różnic dotyczących C2 lub C5
pomiędzy trzema badanymi grupami chorych (p = 0,8819
3
i p = 0,3967, odpowiednio). W badaniu porównano
wartości C2 i C5 uzyskane w pierwszym i drugim dniu
testu kaszlowego z użyciem kapsaicyny. W przypadku C2
wartości
uzyskane
w
teście
prowokacyjnym
wykonywanym pierwszego dnia były istotnie wyższe od
tych zaobserwowanych drugiego dnia badania (p =
0,0209). W przypadku wartości C5 nie zaobserwowano
żadnych różnic pomiędzy testem prowokacyjnym
wykonywanym pierwszego i drugiego dnia (p = 0,6188).
Kiedy odpowiedź w fazie zdrowienia wykorzystano jako
zmienną towarzyszącą, zaobserwowano istotny wpływ na
odpowiedzi C2 i C5. Oznacza to, że odpowiedź na próbę
prowokacyjną kapsaicyną w fazie zdrowienia jest silnym
czynnikiem predykcyjnym dla stężenia odpowiedzi na
kapsaicynę w fazie choroby (p < 0,0001). Nie stwierdzono
istotnej różnicy pomiędzy wartościami C2 i C5
w odniesieniu do interakcji czas–grupa. Oznacza to, że
w trzech badanych grupach pacjentów odpowiedź na
próbę prowokacyjną z kapsaicyną wykonywaną
w kolejnych dniach była podobna.
Zgodnie z zawartością tabeli 2 na rycinie 1 pokazano,
że skorygowane średnie wartości log C2 były niższe
w drugim niż w pierwszym dniu próby prowokacyjnej
z kapsaicyną, a różnica międzygrupowa była
statystycznie
nieznamienna.
Podobnie,
nie
zaobserwowano żadnej różnicy pomiędzy wartościami C2
uzyskanymi w poszczególnych dniach i fazą zdrowienia
(p > 0,05), co wskazuje na brak czułości tego pomiaru.
Z drugiej strony skorygowane dobowe średnie wartości
log dla C5 w trakcie ZGDO były istotnie niższe w każdym
dniu oceny niż w okresie zdrowienia (ryc. 2; p ≤ 0,012).
W fazie ZGDO wartości C5 były stabilne, co wykazano na
podstawie braku różnicy pomiędzy trzema grupami lub
pomiędzy pierwszym lub drugim dniem wykonywania
testu prowokacyjnego.
Tabela 1.
Dane demograficzne i charakterystyka okresu zdrowienia z użyciem metod statystyki opisoweja.
Charakterystyka
Statystyka opisowab
Grupa 1c
Grupa 2c
Grupa 3c
Dwustronna
wartość pd
Wiek (lata)
N
Średnia (SD)
Mediana
Minimum–maksimum
N
Kobiety
Mężczyźni
N
Średnia (SD)
1 dzień
2 dni
3 dni
N
Średnia (SD)
Mediana
Minimum–maksimum
N
Średnia (SD)
Mediana
Minimum–maksimum
14
34,0 (6,9)
32,0
25–50
14
57,1%
42,9%
14
2,07 (0,83)
28,6%
35,7%
35,7%
14
0,24 (0,32)
0,30
–0,30–0,90
14
0,73 (0,40)
0,90
0,00–1,50
14
32,1 (6,0)
30,5
25–41
14
71,4%
28,6%
14
1,71 (0,91)
57,1%
14,3%
28,6%
14
0,19 (0,30)
0,15
–0,30–0,90
14
0,73 (0,56)
0,60
0,00–2,10
12
35,7 (7,7)
36,0
25–48
12
50,0%
50,0%
12
2,33 (0,89)
25,0%
16,7%
58,3%
12
0,53 (0,51)
0,30
0,00–1,50
12
1,10 (0,43)
1,05
0,30–1,80
0,5809
Płeć
Liczba dni choroby w trakcie skriningu
Log stężenia kapsaicyny indukującego
2 kaszlnięcia w okresie zdrowienia (μM)
Log stężenia kapsaicyny indukującego
5 kaszlnięć w okresie zdrowienia (μM)
0,5196
0,2056
0,0718
0,0876
a
Metody statystyki opisowej wykorzystano do przedstawienia każdego stężenia kapsaicyny określonego w trakcie fazy zdrowienia na skali logarytmicznej o podstawie 10.
Pozostałą charakterystykę przedstawiono na skali pierwotnej.
b
N – liczba pacjentów oraz SD – odchylenie standardowe.
c
U pacjentów test prowokacyjny wykonywano w dniu 0. i 1. (grupa 1), dniu 2. i 3. (grupa 2), i dniu 4. i 5. (grupa 3).
d
Dwustronna wartość p dla grup porównywanych z użyciem testu chi-kwadrat dla płci i testu Kruskala–Wallisa dla pozostałych zmiennych.
4
P.V. Dicpinigaitis et al. / Pulmonary Pharmacology & Therapeutics 28 (2014) 154–157
Tabela 2.
Stabilność czułości odruchu kaszlowego: test efektów stałych dla C2 i C5.
Parametr skuteczności
Efekt stały
Num DF
Denom DF
F statistic
Dwustronna wartość p
Log stężenia kapsaicyny indukującego
2 kaszlnięcia w okresie choroby (μM)
Grupa
Czas
Zmienna towarzysząca
Czas względem grupy
Grupa
Czas
Zmienna towarzysząca
Czas względem grupy
2
1
1
2
2
1
1
2
36
37
36
37
36
37
36
37
00,13
05,83
35,79
00,47
00,95
00,25
28,81
00,40
<0,8819
<0,0209
<0,0001
<0,6267
<0,3967
<0,6188
<0,0001
<0,6700
Log stężenia kapsaicyny indukującego
5 kaszlnięć w okresie choroby (μM)
Liniowy model mieszany został wykorzystany do analizy każdego stężenia kapsaicyny w fazie choroby na skali logarytmicznej o podstawie 10. Model obejmował efekty stałe dla grupy,
czasu, interakcji czas–grupa i pacjenta jako efekt losowy. Ponadto odpowiednie stężenie określone w fazie zdrowienia umieszczono w modelu jako ciągłą zmienną towarzyszącą.
1,0
Skorygowany średni log C5 (m)
Skorygowany średni log C2 (m)
1,0
0,8
0,6
0,4
0,2
0,0
0,8
0,6
0,4
0,2
0,0
0
1
2
Grupa 1
3
Czas (dni)
Grupa 2
4
5
Zdrowienie
Grupa 3
0
1
2
Grupa 1
3
Czas (dni)
Grupa 2
4
5
Zdrowienie
Grupa 3
Ryc. 1. Stężenie kapsaicyny indukujące 2 lub więcej kaszlnięć w fazie
choroby. Skorygowany średni log10 stężenia kapsaicyny indukującego 2 lub
więcej kaszlnięć (C2) w okresie 6 dni w trakcie wczesnej fazy ostrego
zakażenia górnych dróg oddechowych. Faza zdrowienia to nieskorygowany
średni log10 dla C2 ocenionego 4–8 tygodni po chorobie. Zakresy błędu
oznaczają błędy standardowe.
Ryc. 2. Stężenie kapsaicyny indukujące 5 lub więcej kaszlnięć w fazie
choroby. Skorygowany średni log10 stężenia kapsaicyny indukującego 5 lub
więcej kaszlnięć (C5) w okresie 6 dni w trakcie wczesnej fazy ostrego
zakażenia górnych dróg oddechowych. Faza zdrowienia to nieskorygowany
średni log10 dla C5 ocenionego 4–8 tygodni po chorobie. Zakresy błędu
oznaczają błędy standardowe. * p < 0,05 kontra faza zdrowienia.
4. Dyskusja
pomiędzy pierwszym i drugim testem prowokacyjnym,
co wskazuje na brak stabilności. Wspomniane wartości
nie różniły się od wartości uzyskanych w fazie
zdrowienia, co z kolei wskazuje na brak czułości testu.
Uzyskane przez autorów badania dane potwierdzają
poprzednie odkrycia, zgodnie z którymi w trakcie ZGDO
obserwuje się przejściowe wzmocnienie czułości
odruchu kaszlowego (w okresie 6 dni) w porównaniu ze
stanem wyjściowym sprzed choroby oraz okresem
zdrowienia [3, 4]. W przedstawionym badaniu
eksploracyjnym zasugerowano, że C5 jest optymalnym
punktem końcowym oceniającym efekty ostrego,
wirusowego ZGDO na czułość odruchu kaszlowego.
Uzyskane wyniki są zgodne z poprzednimi danymi
pokazującymi, że C5 jest wiarygodniejszym i czulszym
punktem końcowym w teście prowokacyjnym
z kapsaicyną [5, 6].
Zaobserwowana stabilność i czułość odruchu
kaszlowego we wczesnych fazach ZGDO (na podstawie
oceny C5) jest unikalnym i potencjalnie istotnym
odkryciem aktualnego badania. Wspomniane dane mogą
U pacjentów z pozaszpitalnym przeziębieniem ocena
kaszlu z wielu różnych przyczyn jest trudna. Wśród nich
można wymienić: naturalne ustępowanie zakażenia,
wysoka zmienność międzyosobnicza oraz brak
wystandaryzowanych metod zliczania kaszlnięć.
W przedstawionym badaniu u pacjentów z utrzymującym
się od kilku dni przeziębieniem wykorzystano model
kaszlu
indukowanego
(wziewną
kapsaicyną).
Wspomniany model może być przydatny w rozróżnieniu
interwencji terapeutycznej mającej na celu zmniejszenie
kaszlu. Przedstawione w pracy wyniki pokazują, że
czułość odruchu kaszlowego na kapsaicynę, mierzona za
pomocą C5, utrzymuje się na stabilnym poziomie w ostrej
fazie ZGDO (przez okres 6 dni). Wartości C5 mierzone
przez wszystkie dni ZGDO były statystycznie znamiennie
różne od wartości zmierzonych w fazie zdrowienia. To
wskazuje, że wspomniana metoda jest czuła dla oceny
zmian wartości progowych wzbudzenia kaszlu w trakcie
ZGDO. Przeciwnie, wartości C2 mierzone różniły się
P.V. Dicpinigaitis et al. / Pulmonary Pharmacology & Therapeutics 28 (2014) 154–157
pomóc
w
opracowaniu
nowych
interwencji
terapeutycznych mających na celu zmniejszenie kaszlu
w trakcie ostrego ZGDO. Wspomniane odkrycie jest
ważne, ponieważ stabilność i czułość sygnału w okresie
6 dni pozwala na wykonywanie wielu pomiarów w czasie.
To z kolei umożliwia ocenę wpływu interwencji
farmakologicznej na czułość odruchu kaszlowego
i potencjalnie ocenę odpowiedzi kaszlu na leczenie
w fazie zdrowienia. Konieczne jest przeprowadzenie
dodatkowej oceny, w tym badań klinicznych, aby
określić, czy przedstawiony model jest wystarczający dla
wykrycia efektu terapeutycznego dostępnych leków
hamujących odruch kaszlowy (np. dekstrometorfan).
Podziękowania
Wsparcie finansowe badania zapewniła firma Procter
& Gamble. Dziękujemy następującym pracownikom firmy
P&G za ich pomoc w opracowaniu projektu badania,
przeprowadzeniu analizy statystycznej i uwagi eksperckie
do treści przedstawionego maszynopisu: J. David Hull,
Lynn Jump i Robert A. Lyon. Dziękujemy również za
pomoc Angeli Qu.
5
Piśmiennictwo
[1] Dicpinigaitis PV, Colice GL, Goolsby MJ, Rogg GI, Spector SL, Winther B.
Acute cough: a diagnostic and therapeutic challenge. Cough 2009;5:11.
[2] Paul IM. Therapeutic options for acute cough due to upper respiratory
infections in children. Lung 2012;190:41–4.
[3] O’Connell F, Thomas VE, Studham JM, Pride NB, Fuller RW. Capsaicin
cough sensitivity increases during upper respiratory infection. Respir Med
1996;90:279–86.
[4] Dicpinigaitis PV, Bhat R, Rhoton WA, Tibb AS, Negassa A. Effect of viral
upper respiratory tract infection on the urge-to-cough sensation. Respir
Med 2011;105:615–8.
[5] Dicpinigaitis PV. Short- and long-term reproducibility of capsaicin cough
challenge testing. Pulm Pharmacol Ther 2003;16:61–5.
[6] Morice AH, Fontana GA, Belvisi MG, Birring SS, Chung KF, Dicpinigaitis PV,
et al. European Respiratory Society guidelines on the assessment of cough.
Eur Respir J 2007;29:1256–76.
[7] Dicpinigaitis PV, Gayle YE. Effect of guaifenesin on cough reflex sensitivity.
Chest 2003;124:2178–81.