Prezentacja-Himalaje

Prezentacja wykonana
w ramach
projektu edukacyjnego
pod kierunkiem
pani Elżbiety Sielickiej
Grupa projektowa:
Klaudia Łubko
Weronika Pisiecka
Karol Czerwiec
Klasa II c
Temat projektu:
Szczególne osiągnięcia polskiego
himalaizmu
Himalaje
Informacje ogólne
Łańcuch Himalajów leży
w południowej Azji,
ma ponad 2,5 tys. km
długości i około 250 km
szerokości. Rozciąga się
na terenach należących
do Pakistanu, Indii, Chin
(Tybetu), Nepalu
i Bhutanu.
W Himalajach znajduje się aż 10 z 14 ośmiotysięczników świata. Szczyty
przekraczające 8000 m n.p.m. tworzą Wielkie Himalaje, w których najniższe
przełęcze przeważnie leżą powyżej 4000 m n.p.m. Od wschodu pasmo
to ogranicza dolina Brahmaputry, a od zachodu Indusu.
Najwyższy szczyt to Mount Everest o wysokości 8848 m n.p.m.
Powstanie Himalajów
• Około 50 milionów lat temu
rozpoczął się proces
wypiętrzania Himalajów.
Płyta Indyjska napierała
na Płytę Eurazjatycką
powodując wypiętrzenie
mas skalnych na ich styku.
Proces ten nastąpił przed
około 20 mln lat temu.
W tym samym czasie,
gdy wypiętrzały się masywy
Himalajów część skał
"wbijała się" w głąb
dokładnie pod nowo
powstającym łańcuchem.
Budowa Himalajów
Pasmo Himalajów powstało w orogenezie alpejskiej. Współcześnie
zachodzą ciągłe ruchy wypiętrzające (1cm rocznie). W przekroju
poprzecznym mają charakter wielkiego wachlarza. Jest to również
obszar aktywny sejsmicznie. Zbudowane są ze skał magmowych
(głównie Wysokie Himalaje), osadowych i metamorficznych.
Klimat
• Himalaje znajdują się w strefie
klimatu zwrotnikowego
monsunowego. Latem
występują tu obfite opady, niżej
deszczu, a w górach wyłącznie
śniegu. Wysoko w górach mrozy
przekraczają -25 °C latem,
a zimą temperatura spada do
-40 °C. W okresie monsunu
zimowego, często występują
huraganowe wiatry o prędkości
nawet 150 km/h i gwałtowne
załamania pogody.
Piętra roślinne
•
U podnóża gór ciągną się suche
sawanny i lasy mieszane.
W części wschodniej
do wysokości 1000 m n.p.m. stoki
porasta wilgotny i bagnisty las
o charakterze dżungli, zwany
terajem, dostarczający cennego
drewna z drzewa sal. Wyżej
rozpoczyna się strefa lasu
zwrotnikowego z bambusami,
palmami i drzewiastymi
paprociami. Od 2000 m n.p.m.
zaczynają się lasy liściaste
z dębami, magnoliami,
i wawrzynami. Powyżej
2600 m n.p.m. zaczynają
przeważać drzewa iglaste, m.in.
cedry himalajskie.
Od 3500 m n.p.m.
do 4000 m n.p.m. rozciąga się
piętro rododendronów
i karłowatych jałowców oraz hal
wysokogórskich. Granica
wiecznego śniegu leży na
wysokości 6000 m n.p.m.
Pierwsi zdobywcy Mount Everest
Tenzing Norgay
Edmund Hillary
Tenzing Norgay
Ur. 15 maja 1914 r.,
zm. 9 maja 1986 r.
w Dardżyling – himalaista
nepalski, Szerpa
z Solukhumbu, który wraz
z Edmundem Hillarym
29 maja 1953 r. dokonał
pierwszego wejścia na
Mount Everest – najwyższą
górę Ziemi.
Pracował jako tragarz
dla brytyjskich wypraw
usiłujących zdobyć Everest.
Edmund Percival
Hillary (ur. 20 lipca 1919
w Tuakau,
zm. 11 stycznia 2008
w Auckland) –
nowozelandzki
himalaista i polarnik,
z zawodu pszczelarz.
Dnia 29 maja 1953
zdobył, jako pierwszy
człowiek w historii, wraz
z Szerpą Tenzingiem
Norgayem, szczyt Mount
Everest.
Korona Himalajów
Korona Himalajów – wszystkie 14 ośmiotysięczników świata;
10 z nich znajduje się w Himalajach, a 4 w Karakorum w Indiach.
Najwyższe szczyty:
-Mount Everest 8848 m n.p.m.
-Czogori (K2) 8611 m n.p.m.
-Kanczendzonga 8586 m n.p.m.
-Lhotse 8516 m n.p.m.
-Makalu 8463 m n.p.m.
-Czo Oju 8201 m n.p.m.
-Dhaulagiri 8167 m n.p.m.
-Manaslu 8156 m n.p.m.
-Nanga Parbat 8126 m n.p.m .
-Annapurna I 8091 m n.p.m.
-Broad Peak 8047 m n.p.m.
-Gaszerbrum I 8068 m n.p.m.
-Gaszerbrum II 8035 m n.p.m.
-Sziszapangma 8013 m n.p.m.
Mount Everest
Czogori (K2)
Lhotse
Kanczendzonga
Pierwsi zdobywcy Korony Himalajów
Reinhold Messner
Jerzy Kukuczka
Urodził się
17 września 1944.
Jako pierwszy
człowiek zdobył
Koronę Himalajów.
Dokonał tego
w 1996 roku,
a zdobycie
szczytów zajęło mu
16 lat. W 1995 roku
jako drugi człowiek
na świecie zdobył
Koronę Ziemi –
najwyższe szczyty
na wszystkich
kontynentach.
Reinhold Messner
Polscy Himalaiści
Jerzy Kukuczka
Jerzy Kukuczka (ur. 24 marca 1948 w Katowicach,
zm. 24 października 1989 na Lhotse w Nepalu) – polski alpinista
i himalaista, jako drugi człowiek na Ziemi zdobył Koronę Himalajów
i Karakorum. Uznawany jest za jednego z najwybitniejszych
himalaistów XX wieku.
Spośród 14 ośmiotysięczników zdobytych w latach 1979–1987
na 10 wszedł nowymi drogami, 7-krotnie w stylu alpejskim, na 4 – po
raz pierwszy zimą, na 1 szczyt samotnie – żaden inny zdobywca
14 ośmiotysięczników nie może pochwalić się takim bilansem.
W ciągu niespełna dwóch lat (21 stycznia 1985 r.- 10 listopada
1986 r.) zdobył sześć ośmiotysięczników, z czego aż trzy po raz
pierwszy zimą, na trzech kolejnych wytyczył nowe drogi (w tym
niezwykle trudne na Nanga Parbat i K2).
W 1988 na igrzyskach olimpijskich w Calgary wraz
z Reinholdem Messnerem nagrodzony srebrnym Orderem Olimpijskim.
Droga na Mount Everest
• Południowo
zachodnia ściana
i południowy filar,
który pierwszy raz
pokonali Polacy
Jerzy Kukuczka
i Andrzej Czok
w sławnej wyprawie
z 1980r.
Andrzej Zawada
Maria Andrzej Zawada (ur. 16 lipca 1928 w Olsztynie,
zm. 21 sierpnia 2000 w Warszawie) – polski himalaista,
z wykształcenia inżynier sejsmolog, jeden z pionierów polskiego
himalaizmu i wspinaczki zimowej, autor filmów i fotografii z wypraw
wysokogórskich, współautor książek alpinistycznych.
Był organizatorem i kierownikiem licznych wypraw
wysokogórskich, m.in. w 1971 dokonał pierwszego wejścia na Kunyang
Chhish (7852 m n.p.m.) w Karakorum, w 1973 pierwszego zimowego
wejścia wraz z Tadeuszem Piotrowskim na szczyt siedmiotysięczny
Noszak (7485 m n.p.m.) w Hindukuszu.
Był kierownikiem wyprawy, która dokonała pierwszego
zimowego wejścia na Mount Everest w 1980.
Prowadził również zimową wyprawę na Czo Oju
na przełomie 1984 i 1985. Na przełomie 1987 i 1988 poprowadził
pierwszą zimową, polsko-kanadyjską wyprawę na K2.
Zmarł wskutek choroby nowotworowej. Został pochowany
na Cmentarzu Powązkowskim.
Droga na Czo Oju
• Wyprawa zimowa
na szczyt Czo Oju,
która odbyła się
na przełomie 1984
i 1985, podczas
której 12 lutego
zdobyli szczyt
(nową drogą,
do dziś nie
powtórzoną).
Leszek Cichy
Leszek Cichy - ur. 14 listopada 1951
w Pruszkowie – polski alpinista, geodeta,
od 1977 pracownik naukowy Politechniki
Warszawskiej, po 1989 makler i finansista,
obecnie przedsiębiorca.
Wspina się od 1969, dużo w sezonach zimowych
w Tatrach (np. na Małym Kieżmarskim Szczycie)
i Alpach (np. Filarem Frêney na Mont Blanc czy
północną ścianą Matterhornu).
Krzysztof Wielicki
Krzysztof Jerzy Wielicki (ur. 5 stycznia 1950
w Szklarce Przygodzickiej, gm. Ostrzeszów) –
polski wspinacz, taternik, alpinista i himalaista.
Jest piątym człowiekiem na Ziemi, który zdobył
Koronę Himalajów i Karakorum.
Wanda Rutkiewicz
Wanda Rutkiewicz-Błaszkiewicz
(ur. 4 lutego 1943 w Płungianach, zm. 13 maja 1992
na stokach Kanczendzongi w Himalajach) – polska
alpinistka i himalaistka, z zawodu elektronik, jedna
z najbardziej znanych Polek światowego
himalaizmu. Jako trzecia kobieta na świecie
i pierwsza Europejka stanęła na Mount Everest,
najwyższym szczycie Ziemi, zaś jako pierwsza
kobieta na świecie na szczycie K2.
Gdy weszła na Mount Everest tego samego dnia Karol
Wojtyła został papieżem. Jan Paweł II przyjmując
alpinistkę na audiencji stwierdził „Dobry Bóg tak chciał,
abyśmy tego samego dnia zaszli tak wysoko”. Zaginęła
podczas wyprawy na Kanczendzongę w 1992 roku. Jej
ciała dotąd nie odnaleziono.
Droga na Mount Everest
Wanda Rutkiewicz
została w 1978
roku pierwszą
Europejką, która
weszła na szczyt.
Anna Czerwińska
Anna Czerwińska (ur. 10 lipca 1949 r.
w Warszawie) – polska alpinistka
i himalaistka, zdobywczyni sześciu
ośmiotysięczników i Korony Ziemi.
Uczestniczyła w wyprawach wspinaczkowych
m.in. z Wandą Rutkiewicz. Z zawodu jest
doktorem nauk farmaceutycznych, lecz od
wielu lat nie pracuje w swoim zawodzie –
porzuciła go dla gór, które są jej największą
pasją.
Droga na Mount Everest
21 maja 2000 roku
Anna Czerwińska
weszła jako druga
kobieta w Polsce na
najwyższy szczyt
świata.
Certyfikat zdobycia Mount Everestu
przez Polaków
Cmentarz u podnóża Himalajów
U stóp Himalajów powstał cmentarz osób, które nie
wróciły z wyprawy (umarły lub zaginęły).
Zagrożenia krajobrazu Himalajów
Jednym z zagrożeń Himalajów są
rozstawiane obozy przez himalaistów,
które niszczą naturalny krajobraz gór.
Istotnym problemem są pozostałości
zostawione po licznych wyprawach.
W wyniku zakładania poręczówek
wbijania haków i zakładania lin,
niszczeniu ulegają skały.
Naturalnym zagrożeniem dla Himalajów jest ciągłe
przysuwanie się płyty indyjskiej, co może przyczynić się do
wystąpienia największego trzęsienia ziemi w Himalajach.
Globalne ocieplenie klimatu przyczynia się do
topnienia lodowców himalajskich.
Dziękujemy za uwagę