Zarządzenie Nr

OPIS PRZEDMIOTU
Nazwa przedmiotu
Kod przedmiotu
Psychologia kliniczna dziecka
wypełnia instytut/katedra
Wydział Pedagogiki i Psychologii
Katedra Psychologii Klinicznej
Instytut/Katedra
Psychologia
Kierunek
Specjalizacja/specjalność Psychologia kliniczna
Wydział
Poziom organizacyjny
studiów
System studiów
Rok/semestr
jednolite studia magisterskie
stacjonarne
IV
8
Tytuł i/lub stopień
naukowy/tytuł
mgr Izabela Grzankowska, mgr Anna Kobierecka, dr Joanna Lessingzawodowy, imię i
Pernak
nazwisko prowadzącego/
prowadzących przedmiot
Liczba godzin
dydaktycznych
Liczba punktów ECTS
Opisywana forma zajęć
Rygor
Typ przedmiotu
Język wykładowy
Przedmioty
wprowadzające i
wymagania wstępne
Założenia i cele
przedmiotu (w formie
efektów kształcenia)
Treści programowe
przedmiotu
45
laboratoria
zaliczenie z oceną
przedmioty specjalnościowe (specjalizacyjne) / blok przedmiotów do
wyboru
język polski
Specjalność psychologia kliniczna
przygotowanie do funkcjonowania w roli zawodowej poprzez
nabycie podstawowych praktycznych umiejętności w zakresie:
udzielania pomocy psychologicznej dzieciom z zaburzeniami
rozwojowymi i ich rodzicom, nawiązywania kontaktu, diagnozy
problemów małego pacjenta i jego rodziny, planowania oraz
prowadzenia procesu diagnostycznego i terapeutycznego
Studenci uczestniczą w procesie diagnozy i terapii pacjentów
zgłaszających się do Akademickiego Centrum Pomocy
Psychologicznej. Podczas zajęć pełnią role obserwatora i/lub
koterapeuty. Nabywają umiejętności przez obserwację pracy
psychologa - terapeuty oraz własne doświadczenia wyniesione z
kontaktu z małym pacjentem z zaburzeniami rozwojowymi i jego
rodzicami. Praktycznie wykorzystują nabytą wiedzę z zakresu
psychologii klinicznej, psychopatologii rozwojowej i psychoterapii
oraz umiejętności nawiązywania kontaktu w odniesieniu do
konkretnego pacjenta. Zajęcia mają charakter konsultacji
diagnostycznych, a w uzasadnionych przypadkach – regularnych
spotkań terapeutycznych. Studenci odbywają także w ramach zajęć
spotkania superwizyjne – wraz ze studentami wchodzącymi
bezpośrednio w kontakt z pacjentami i obserwatorami zza lustra
weneckiego, pod kierunkiem osób prowadzących zajęcia
wymieniają doświadczenia i obserwacje; dzięki temu uzyskują
lepsze zrozumienie problemów pacjenta i zjawisk w procesie
psychoterapii.
1. Omówienie zasad podejmowania kontaktu diagnostycznego i
terapeutycznego z dzieckiem i jego rodzicami w Akademickim
Centrum Pomocy Psychologicznej.
2. Pierwszy kontakt z dzieckiem i jego rodzicami. Zawarcie
kontraktu o zasadach współpracy – uczestnictwo bezpośrednie z
superwizją i obserwacja przez lustro weneckie. Gromadzenie
danych z kontaktu, obserwacji, wywiadu.
3. Analiza danych uzyskanych w pierwszej sesji od dziecka i jego
opiekunów. Planowanie na ich podstawie postępowania
diagnostycznego
dostosowanego
do
zgłaszanych
i
zaobserwowanych trudności dziecka i rodziców.
4. Analiza pracy psychologa na podstawie danych z superwizji.
5. Kontynuacja procesu diagnostycznego wobec dziecka i rodziców
– uczestnictwo bezpośrednie z superwizją i obserwacja przez
lustro weneckie.
6. Analiza i podsumowanie uzyskanych wyników. Formułowanie
pierwszych wniosków i uzupełniających kroków diagnostycznych.
7. Analiza pracy psychologa na podstawie danych z superwizji.
8. Kontynuacja procesu diagnostycznego wobec dziecka i rodziców
– uczestnictwo bezpośrednie z superwizją i obserwacja przez
lustro weneckie.
9. Wnioskowanie diagnostyczne na podstawie uzyskanych danych –
formułowanie pełnej diagnozy psychologicznej,
opinii o
wynikach badania psychologicznego.
10. Analiza pracy psychologa na podstawie danych z superwizji.
11. Planowanie postępowania terapeutycznego na podstawie
uzyskanych wyników badań.
12. Prezentacja uzyskanych wyników badania. Podjęcie kontaktu
terapeutycznego – koterapia i obserwacja przez lustro weneckie.
13. Analiza sesji – funkcjonowania pacjenta i jego opiekunów w
kontakcie terapeutycznym, wobec podjętych oddziaływań oraz
analiza pracy terapeutów na podstawie superwizji. Planowanie
kolejnej sesji.
14. Kontynuacja kontaktu terapeutycznego. Podsumowanie osiągnięć
w terapii i przedstawienie możliwości kontynuacji kontaktu koterapia i obserwacja przez lustro weneckie.
15. Analiza i podsumowanie kontaktu terapeutycznego.
Forma i warunki
zaliczenia przedmiotu –
wymagania i system
oceniania
zajęcia praktyczne w Akademickim Centrum Pomocy
Psychologicznej, obserwacja uczestnicząca, bezpośredni kontakt z
pacjentem, dyskusja, analiza literatury przedmiotu
aktywny udział w zajęciach, sporządzanie protokołów z odbytych
spotkań z pacjentami, sporządzenie samodzielnego planu
postępowania diagnostycznego o terapeutycznego, znajomość
literatury
Literatura podstawowa
Kościelska, M. (1988). Studia z psychologii klinicznej dziecka.
Metody dydaktyczne
Warszawa: WSiP
Zalewska, M., Schier, K. (2006). Psychoterapia dzieci i młodzieży.
W: Grzesiuk, L. (red.). Psychoterapia. Praktyka. Warszawa:
Eneteia
Kazdin Q.A. E., Weisz J. R. (red.) (2006). Psychoterapia dzieci i
młodzieży. Metody oparte na dowodach. Kraków: Wydawnictwo
Uniwersytetu Jagiellońskiego
Barbaro, B. (red.) (1999). Wprowadzenie do systemowego
rozumienia rodziny. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu
Jagiellońskiego
Satir, V. (2000). Terapia rodziny. Teoria i praktyka. Gdańsk: GWP
Zalewska, M. (1998). Dziecko w autoportrecie z zamalowaną
twarzą. Warszawa: Santorski i S-ka
Bogdanowicz, M., Kisiel, B., Przasnyka, M. (1996). Metoda
Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka.
Warszawa: WSiP
Kmita, G., Karczmarek, T. (red.) (2004). Wczesna interwencja:
miejsce psychologa w opiece nad małym dzieckiem i jego
rodziną. Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP.
Warszawa: Emu
Olechnowicz, H. (1997). Opowieści terapeutów. Warszawa: WSiP
Olechnowicz, H. (2006). Dziecko własnym terapeutą. Warszawa:
PWN
Schier, K. (2000). Terapia psychoanalityczna dzieci i młodzieży:
przeniesienie. Warszawa: Pracownia Testów Psychologicznych
Schier, K., Zalewska, M. (2006). Krewni i znajomi Edypa. Kliniczne
studia dzieci i ich rodziców. Warszawa: Wyd. Nauk. Scholar
Święcicka, M.(red.) (2003). Problemy psychologiczne dzieci z
zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Zeszyty Sekcji
Psychologii Klinicznej Dziecka. Warszawa: Emu
Święcicka, M., Zalewska, M. (red.) (2005). Problematyka kontaktu
w diagnozie i terapii dzieci. Zeszyty Sekji Psychologii Klinicznej
Dziecka PTP. Warszawa: Emu
Literatura uzupełniająca
(w tym portale
internetowe)
Segal, H. (2006). Teoria Melanie Klein w praktyce klinicznej.
Gdańsk: GWP
Walewska, K. (red.) (2008). Dziecko w terapii. Seria: Psychoanaliza
współcześnie. Warszawa: Medipage
James, B. (2003). Leczenie dzieci po urazach psychicznych. Nowe
spojrzenie i twórcze metody działania. Warszawa: PARPA
Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka Polskiego
Towarzystwa Psychologicznego
czasopisma naukowe oraz inne wybrane pozycje z literatury.
.....................................................
data
.........................................................................................................................................
podpis prowadzącego przedmiot/ koordynatora przedmiotu*
PROGRAM NAUCZANIA PRZEDMIOTU
Metody terapii psychologicznej – dzieci i rodzice
Opisywana forma zajęć laboratoria
Nazwa przedmiotu
Liczba godzin
dydaktycznych
45
Tytuł i/lub stopień
naukowy/tytuł
zawodowy, imię i
nazwisko
prowadzącego/
prowadzącego dana
formę zajęć
Mgr Izabela Grzankowska, mgr Anna Kobierecka, dr Joanna Lessing-Pernak,
Szczegółowa tematyka zajęć
Studenci uczestniczą w procesie diagnozy i terapii pacjentów zgłaszających się do Akademickiego
Centrum Pomocy Psychologicznej. Podczas zajęć pełnią role obserwatora i/lub koterapeuty.
Nabywają umiejętności przez obserwację pracy psychologa - terapeuty oraz własne doświadczenia
wyniesione z kontaktu z małym pacjentem z zaburzeniami rozwojowymi i jego rodzicami.
Praktycznie wykorzystują nabytą wiedzę z zakresu psychologii klinicznej, psychopatologii
rozwojowej i psychoterapii oraz umiejętności nawiązywania kontaktu w odniesieniu do
konkretnego pacjenta. Zajęcia mają charakter konsultacji diagnostycznych, a w uzasadnionych
przypadkach – regularnych spotkań terapeutycznych. Studenci odbywają także w ramach zajęć
spotkania superwizyjne – wraz ze studentami wchodzącymi bezpośrednio w kontakt z pacjentami i
obserwatorami zza lustra weneckiego, pod kierunkiem osób prowadzących zajęcia wymieniają
doświadczenia i obserwacje; dzięki temu uzyskują lepsze zrozumienie problemów pacjenta i
zjawisk w procesie psychoterapii.
Forma i warunki
zaliczenia przedmiotu
– wymagania i system
oceniania
aktywny udział w zajęciach, sporządzanie protokołów z odbytych
spotkań z pacjentami, znajomość literatury
Kościelska, M. (1988). Studia z psychologii klinicznej dziecka.
Warszawa: WSiP
Zalewska, M., Schier, K. (2006). Psychoterapia dzieci i młodzieży. W:
Grzesiuk, L. (red.). Psychoterapia. Praktyka. Warszawa: Eneteia
Kazdin Q.A. E., Weisz J. R. (red.) (2006). Psychoterapia dzieci i
młodzieży. Metody oparte na dowodach. Kraków: Wydawnictwo
Uniwersytetu Jagiellońskiego
Barbaro, B. (red.) (1999). Wprowadzenie do systemowego rozumienia
rodziny. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego
Literatura podstawowa
Satir, V. (2000). Terapia rodziny. Teoria i praktyka. Gdańsk: GWP
Zalewska, M. (1998). Dziecko w autoportrecie z zamalowaną twarzą.
Warszawa: Santorski i S-ka
Bogdanowicz, M., Kisiel, B., Przasnyka, M. (1996). Metoda Weroniki
Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka. Warszawa:
WSiP
Kmita, G., Karczmarek, T. (red.) (2004). Wczesna interwencja:
miejsce psychologa w opiece nad małym dzieckiem i jego rodziną.
Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka PTP. Warszawa:
Emu
Olechnowicz, H. (1997). Opowieści terapeutów. Warszawa: WSiP
Olechnowicz, H. (2006). Dziecko własnym terapeutą. Warszawa:
PWN
Schier, K. (2000). Terapia psychoanalityczna dzieci i młodzieży:
przeniesienie. Warszawa: Pracownia Testów Psychologicznych
Schier, K., Zalewska, M. (2006). Krewni i znajomi Edypa. Kliniczne
studia dzieci i ich rodziców. Warszawa: Wyd. Nauk. Scholar
Święcicka, M.(red.) (2003). Problemy psychologiczne dzieci z
zespołem nadpobudliwości psychoruchowej. Zeszyty Sekcji
Psychologii Klinicznej Dziecka. Warszawa: Emu
Święcicka, M., Zalewska, M. (red.) (2005). Problematyka kontaktu w
diagnozie i terapii dzieci. Zeszyty Sekji Psychologii Klinicznej
Dziecka PTP. Warszawa: Emu
Literatura
uzupełniająca (w tym
portale internetowe)
Segal, H. (2006). Teoria Melanie Klein w praktyce klinicznej. Gdańsk:
GWP
Walewska, K. (red.) (2008). Dziecko w terapii. Seria: Psychoanaliza
współcześnie. Warszawa: Medipage
James, B. (2003). Leczenie dzieci po urazach psychicznych. Nowe
spojrzenie i twórcze metody działania. Warszawa: PARPA
Zeszyty Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka Polskiego
Towarzystwa Psychologicznego
czasopisma naukowe oraz inne wybrane pozycje z literatury.
.....................................................
data
......................................................................................................................................
podpis prowadzącego daną formę zajęć
.....................................................
data
......................................................................................................................................
podpis koordynatora przedmiotu