Panowie Dyskursu

advertisement
Izrael Szamir
(Israel Shamir)
Panowie Dyskursu
(Masters od Discourse)
Tłumaczył: Roman Łukasiak
2012-02-09
Spis treści
Poznajmy Szamira ............................................................................................. 6
Nienawiść w dowcipie o teściowej .................................................................... 9
Problemy domowe ................................................................................ 13
Wojna w Ziemi Świętej ................................................................................... 13
Gaza: Myszy i Ludzie ...................................................................................... 17
Ucieczka z getta Gazy ..................................................................................... 24
Raj już teraz .................................................................................................... 26
Przyjaciele, Prawda i Fałsz .............................................................................. 30
Grona Gniewu ................................................................................................. 35
Między zwycięstwem i klęską ......................................................................... 39
Krab dla Iranu ................................................................................................. 43
Spotkali się w Teheranie .................................................................................. 48
Iran na celowniku ............................................................................................ 51
Szatańskie obrazki ........................................................................................... 54
Boski wiatr ...................................................................................................... 59
Uszy Midasa .................................................................................................... 65
Cień Zoga ........................................................................................................ 71
Obiecujące podróże ............................................................................... 83
Kuba – moja miłość ......................................................................................... 83
Niedziela w Gonderze...................................................................................... 87
Rozwiązanie malezyjskie ................................................................................. 90
Grecja: Wyspa wiary ....................................................................................... 98
Orędzie do Turcji: Miasto Wielkiego Króla ................................................... 102
Niech powróci Imperium Otomańskie! .......................................................... 104
Zamieszki w Pakistanie ................................................................................. 108
Czerwona Wielkanoc ..................................................................................... 111
Pomarańczowa Ukraina ................................................................................. 113
Cywilizacja X ................................................................................................ 115
Hiszpania: Duch Santiago .............................................................................. 120
Niemcy: Dzieci gorszego Boga ...................................................................... 123
Dobre Samopoczucie Francuzów ................................................................... 127
Polska: W cieniu krzyżackiego zamczyska .................................................... 130
Norwegia: Sztuka walki w dyskursie ............................................................. 139
Filosemityzm jest rasizmem........................................................................... 143
Szwecja: Naiwna zagranica ........................................................................... 146
Holenderska groźba ....................................................................................... 149
Czy Rosja sprzeciwi się wojnie? .................................................................... 153
Rosja się waha ............................................................................................... 158
W porządku, Lobby! ...................................................................................... 161
Żabki z Jaffy.................................................................................................. 168
Tsunami skruchy ........................................................................................... 178
Rosjanie w Ziemi Świętej .............................................................................. 180
Kuba, Stalin i Trocki Tłumaczył: Sebastian Wolniak ...................................... 187
Saga Woodsa ................................................................................................. 189
Żydzi i komunizm ......................................................................................... 194
Lewica ................................................................................................. 197
Zraniona Duma pana Uri Avnery ................................................................... 197
Wilk, Jagnię i Uroboros ................................................................................. 202
Nasze szczęśliwe minione dni ........................................................................ 206
Ponowna wizyta na folwarku zwierzęcym ..................................................... 212
Próżne nadzieje na miłość.............................................................................. 217
Marksiści i lobby ........................................................................................... 220
Odpowiedź Haleviemu .................................................................................. 227
Psy i lisy ........................................................................................................ 228
Potomek psów i lisów .................................................................................... 232
Dannny w izraelskich kolorach ...................................................................... 236
451°F ............................................................................................................ 240
Syndrom Hamana .......................................................................................... 244
Broń dla ludu ................................................................................................. 250
Wizja braku państwa ..................................................................................... 252
Pajęcza sieć ................................................................................................... 254
Sokrates i Zuleika .......................................................................................... 258
Otrzyjcie już łzy, płaczący ............................................................................. 259
Linie Frontów ...................................................................................... 263
Wykład w Lozannie ....................................................................................... 263
Chodzenie po jajkach..................................................................................... 266
Komu bije dzwon .......................................................................................... 269
Zbrodnia porządnego człowieka .................................................................... 275
Towarzysz Raimondo szuka kozła ofiarnego ................................................. 282
Tak się nie postępuje ..................................................................................... 286
Czterech ślepców........................................................................................... 291
Skrajna prawica i lewica ................................................................................ 300
Szlemiele i kapłanki....................................................................................... 302
Kto wrobił królika Rogera? ........................................................................... 304
Rock niezgody ............................................................................................... 306
Niebezpieczne związki .................................................................................. 309
Greg Palast, lewe skrzydło lobby ................................................................... 313
Nigel Perry .................................................................................................... 316
O lubiących kugel .......................................................................................... 320
Konferencja w Chicago ................................................................................. 324
Nowy Bund i stare tricki ................................................................................ 328
McEnroe z Lobby .......................................................................................... 331
Bezbożny....................................................................................................... 332
List do Manuela Talensa ................................................................................ 334
Nowa kariera Hitlera ..................................................................................... 335
Żydzi popierający Jezusa i przeciwni Jezusowi .............................................. 338
Przedmowa do Fincha.................................................................................... 342
Imię Róży ...................................................................................................... 342
Błąd profesora Neumanna.............................................................................. 344
Krwawe oszczerstwo (rozważania na letnie upały) ........................................ 346
Krwawa Pascha doktora Toaffa ..................................................................... 362
Zakneblowana Klio ....................................................................................... 375
Obrona Foxmana, lub spokojnie, Ormianie
386
Spory i obojętność ......................................................................................... 390
Carter i rój ..................................................................................................... 392
Tyrania liberalizmu ....................................................................................... 397
Północna wiosna ............................................................................................ 404
Wprowadzenie do „Świeć przykładem, Kubo!” ............................................. 409
Świeć przykładem, Kubo!.............................................................................. 411
Wprowadzenie
Poznajmy Szamira
Kim Pedersen (Dissident Voice)
KP: Nazwałeś USA „większym państwem żydowskim”. Chwaliłeś Jeffrey’a Blankrofta
jako tego, który dokonał „ważnego następnego kroku w odrzuceniu poglądów Noama
Chomsky’ego i innych”. Czy wpływ żydowskiego lobby przeważa nad imperializmem
korporacyjnym USA?
ISz: Imperializm korporacyjny USA nie jest duchem bezcielesnym, jest sumą
pragnień i czynów elit USA. A elity USA są w dużej mierze żydowskie, i w jeszcze
większej części akceptują żydowskie wartości i idee. Kilka lat temu, amerykański pisarz
żydowski Philip Weiss pisał w New York Observer: „Nie chcę wiedzieć jaką część
establishmentu stanowią Żydzi. Dwadzieścia procent, pięćdziesiąt? Przypuszczam, że
trzydzieści”. Żydzi stanowią 30% studentów Harvardu, donosiła The Forward – gazeta
Żydów amerykańskich. Hillel Society podaje takie liczby: ogólna ilość studentów:
6658; ilość studentów żydowskich: 2000 (około); ogólna ilość absolwentów: 10351;
ilość absolwentów żydowskich: 2500 (około). A więc, elity USA są żydowskie w
większym stopniu, niż zwykle się o tym sądzi. Jeśli chodzi o ducha, to Karol Marks
mówił o „żydowskim duchu Jankesów”. Mniej znany marksista, Sombart, pisał o tym
szczegółowo. Według mnie błędem jest mówienie o „żydowskim lobby”, możemy
mówić o zawłaszczeniu, zastąpieniu przez Żydów starych elit WASPowskich. Żydzi
stanowią jakieś trzy procenty ludności USA. Brytyjczycy zawładnęli Indią stanowiąc o
wiele mniejszy procent ludności; tak samo było z rządzącą mniejszością w Syrii.
Normanowie wiekami rządzili Brytanią mniejszą ilością. Cała rosyjska szlachta za cara
stanowiła 2-3% populacji, natomiast wyższe kasty społeczeństwa hinduskiego obejmują
co najwyżej jakieś 5%. W obecnych czasach, Żydzi są dobrze wkomponowani w
„korporacyjny imperializm USA” na wielu poziomach, i nie potrzebują go zwalczać,
lecz go wykorzystują. Lobby żydowskie jest mechanizmem dodatkowym, składającym
się ze skrajnych nacjonalistów żydowskich. Problem polega na tym, że reszta, nie
wchodzący w skład żydowskiego lobby establishment USA, składa się, jak
powiedziałem, w przeważającej części z Żydów nie będących nacjonalistami. Dążą oni
do kompromisu, a ten kompromis ma być czymś w rodzaju łagodnego nacjonalizmu
żydowskiego.
KP: Podczas inwazji na Irak, pisałeś: „Zbyt dużo zbiegów okoliczności, by była to
jedynie wojna amerykańska”. W jakim stopniu, według ciebie, za atakiem i okupacją
stoi ręka syjonizmu?
IS: Tak, częściowo zgadzam się z duetem chicagowsko-harwardzkim, podbój
Iraku i obecne zastraszanie Iranu powodowane są przez syjonistów zakonspirowanych
w Administracji. Starą kaczkę dziennikarską o „interesach naftowych” zdemaskowała
rzeczywistość: ropa jest droższa, przedsiębiorstwa naftowe wycofują się z Iraku, ich
dyrekcje nie popierają wojny. Prawdopodobnie wasi czytelnicy nawet nie podejrzewali
Iraku o posiadanie broni masowego rażenia, ani nie dali się złapać na bzdurne
„rozpowszechnianie demokracji” wśród Arabów. A więc, spisek syjonistyczny jest
pierwszym z narzucających się wyjaśnień.
Lecz wojna z Irakiem, jako część Wojny z Terrorem ma jeszcze inną przyczynę:
jest to straszny totalitaryzm, chęć stworzenia kastowej oligarchii Żelaznej Stopy, jak
określał to Jack London. Ważnym narzędziem jest strach; najważniejszym celem jest
pozbawienie wolności obywatelskich i rozbicie naturalnej zwartości społeczeństwa. Bez
Wojny z Terrorem, władcy USA nie mogliby czytać naszej poczty elektronicznej,
podsłuchiwać naszych rozmów, zapamiętywać w bankach danych każdego bitu
informacji o naszym życiu. Taki totalitaryzm przepowiedział George Orwell, zachłanny
czytelnik Protokółów Mędrców Syjonu, a ogłosił Leo Strauss, światło przewodnie
neokonserwatystów. Strauss zaakceptował w imieniu społeczeństwa dyktatorską władzę
elit; zwolennik Hobbitów, nie dowierzał ludziom. Chociaż jego poglądy uformowały się
przed Drugą Wojną Światową, po wojnie często odwoływał się do Holokaustu, jako
zjawiska, które może się powtórzyć, jeśli społeczeństwa nie będzie się odpowiednio
kontrolować. Zwolenników takiego paradygmatu nazwałem „mamonistami”,
czcicielami Mamony. W zasadzie, Wojna w Iraku i Wojna z Terrorem są wspólnym
dziełem syjonistów i mamonistów, a te dwie grupy są często tożsame, jak to się ma w
przypadku neokonserwatystów.
Dlatego właśnie walczymy z syjonistami i mamonistami; to nie tylko głośna
kampania poparcia dla narodów Bliskiego Wschodu, lecz przede wszystkim
zdecydowana walka o zachowanie demokracji i wolności w USA i Europie, o
możliwość lepszego życia dla naszych dzieci, o stworzenie bardziej egalitarnego i
bardziej uduchowionego społeczeństwa, przeciwko wiekom ciemności, ku którym
zmierzamy.
KP: Irańskiego prezydenta Mahmuda Ahmadineżada zachodnie media bardzo
zaatakowały za cytowanie wypowiedzi świętej pamięci ajatollaha Ruhollaha
Chomeiniego o starciu Izraela z mapy. A jednak najwyraźniej, sądząc po milczeniu
zachodnich mediów, nic nie jest złego w ścieraniu z mapy Palestyny.
IS: Nie, nie możemy się z tym zgodzić. Nie można uważać za państwo prawa
kraju, w którym nie dano żadnych praw jego mieszkańcom i który oficjalnie należy do
Światowego Żydostwa. W naszym interesie leży uzyskanie pełnej niezależności od
Żydów, i nadzielenie pełnią praw i odpowiedzialności mieszkańców naszego kraju.
Suwerenność powinna należeć się nam, narodowi Palestyny/Izraela, a nie „Narodowi
Żydowskiemu”, który jest eksterytorialnym ciałem wszechświatowym. Wzywam
współmieszkańców mego kraju do wyrzeczenia się „żydowskości” i do stania się
przybranymi dziećmi Palestyny, braćmi i siostrami ludności rodzimej. Mam nadzieję, że
w końcu do tego dojdzie; scalimy się w jeden naród i zapomnimy o zamorskich
powiązaniach. Tymczasem trzymamy się kolonialnego paradygmatu i wyłączamy się z
narodów ze względu na „żydowskość”. Powinniśmy pójść za przykładem Meksyku,
gdzie imigranci z Hiszpanii i Włoch utworzyli jeden naród z potomkami Montezumy.
KP: Co oznacza dla ciebie wybór Hamasu? Czy Hamas uzna państwo Izrael?
IS: Palestyńczycy odrzucili rządy Fatah, ponieważ Fatah zrobiła zbyt wiele
ustępstw Izraelowi, a w zamian nic nie otrzymała. Hamas nie powinien uznawać
państwa Izrael, co najmniej dopóki władze Izraela nie uznają niepodległości Palestyny,
nie wyprowadzą swoich sił zbrojnych i nie zaprzestaną przeszkadzać swobodzie ruchu
Palestyńczyków wewnątrz i poza Palestyną. Chodzi o wzajemność. Mogę wyobrazić
sobie nawet lepsze rozwiązanie: Hamas może domagać się pełnej integracji całej
Palestyny od Jordanu do morza, i ogólnych wyborów na zasadzie jedna osoba – jeden
głos. Lecz zanim to nastąpi, Hamas powinien kierować się zasadą wzajemności:
wzajemnego uznania, inter alia.
KP: Jesteś byłym Żydem, nawróconym na chrześcijaństwo, dlaczego tak się stało?
Pisałeś o „wielu byłych Żydach”. Czy przyczyna była taka sama jak u ciebie? Czy
myślisz, że wzrastająca tendencja do apostazji wśród Żydów przyczyni się do
sprawiedliwego traktowania Palestyńczyków?
IS: Chrześcijaństwo i judaizm to religie ściśle ze sobą związane. Chrześcijanin
Karol Marks mówił: chrześcijaństwo jest wzniosłym judaizmem, natomiast judaizm jest
plugawym chrześcijaństwem. Prawdziwy chrześcijanin wie, że goj nie jest gorszy od
Żyda; czyli idea żydowskiego wybraństwa jest dla chrześcijanina nie do przyjęcia. W
naszym kraju jest wielu Rosjan – prawosławnych chrześcijan (niektórzy są pochodzenia
żydowskiego, inni nie), i oni modlą się i świętują święta razem ze swoimi braćmi i
siostrami – Palestyńczykami będącymi także chrześcijanami prawosławnymi. Zostałem
ochrzczony przez palestyńskiego duchownego, arcybiskupa Teodozjusza Attalla Hanna,
i pomogło mi to uporać się z problemem mojej tożsamości. Ważnym jest, by nie
tworzyć oddzielnej kategorii „żydowskich chrześcijan”, ponieważ taka kategoria
przeczy swemu celowi. Niepokoją mnie „żydowscy chrześcijanie”, czyli kościoły
gorliwie syjonistyczne. Reasumując, chrzest jest rozwiązaniem, lecz gdy jednocześnie
towarzyszy mu odrzucenie żydowskości. Jeśli ma być on dodatkiem do żydowskości, to
jest niepotrzebny, i nie przynosi żadnych korzyści.
KP: Ostatnio pisałeś, że historyk David Irving, o którym media korporacyjne donoszą
że został skazany za zaprzeczanie holokaustu, został skazany za zaprzeczanie żydowskiej
wyższości. Czy mógłbyś to wyjaśnić, i co zaprzeczanie holokaustu oznacza dla ciebie?
IS: Wolny człowiek nie może zgodzić się z twierdzeniem, że śmierć (i życie)
Żyda jest ważniejsze od „goja” [goim = nie-Żydzi]. Więc zabronienie rewizjonizmu
Holokaustu jest jedynie prawnie wymuszonym zakazem w naszym społeczeństwie.
Ormianie pozazdrościli Żydom takiego wywyższenia, i obecnie doprowadzili we
Francji do ochrony ich tragedii z roku 1915 przez podobne prawo. Rezultat był
tragikomiczny. Postawili wybitnego historyka żydowskiego (i pierwszorzędnego
podżegacza wojennego) Bernarda Lewisa przed sądem w Paryżu, i został on uznany za
winnego zaprzeczaniu ich tragedii, podobnie jak David Irving. Lecz David Irving dostał
trzy lata więzienia, i obecnie wspominając o nim zawsze napiszą „skompromitowany”
(patrz wywiad z nim w Observerze), natomiast Bernarda Lewisa skazano na karę
jednego franka i wciąż cieszy się całkowitą wolnością, a jego nazwisko nobilituje różne
petycje. Lewis nie został skompromitowany, w przeciwieństwie do Ormian. Widocznie
krew żydowska jest czerwieńsza od ormiańskiej, nie mówiąc już o innych
pośledniejszych gatunkach. Zacytowałem artykuł żydowskiego historyka z Ameryki
zaprzeczającego ludobójstwu rdzennych Amerykanów. On także nie został
skompromitowany. Prześladowczyni Irvinga, Deborah Lipstadt, zaprzeczała, że miał
miejsce holokaust zbombardowanego Drezna, i także nie została skompromitowana.
Zapamiętaj to, Kim: sama idea Holokaustu jest ideą żydowskiej wyższości.
To wszystko ma ważne religijne znaczenie: chrześcijaństwo jest zaprzeczeniem
żydowskiej wyższości. Ktokolwiek wierzy w żydowską wyższość lub zgadza się z nią,
zaprzecza Chrystusowi, który uczynił nas równymi. Żydowski reżyser z Francji, Claude
Lanzmann, twórca „Shoah”, powiedział: jeśli wierzysz w holokaust, nie możesz wierzyć
w Chrystusa. Jestem gotów podjąć jego wyzwanie: wierzę w Chrystusa. Można
parafrazować słowa Lanzmanna: wiara w szczególne historyczne znaczenie śmierci
Żydów jest oznaką apostazji. Faktycznie, wyznanie wiary holokaustu współzawodniczy
z nauką Kościoła: my wierzymy, że Chrystus cierpiał za nas i zmartwychwstał.
Wyznawcy Holokaustu wierzą, że naród żydowski cierpiał i zmartwychwstał w postaci
państwa żydowskiego. W tym współzawodnictwie zwyciężyli Żydzi, gdyż w
przeciwieństwie do Holokaustu, możecie zaprzeczać Ukrzyżowaniu i
Zmartwychwstaniu, i wasza kariera nic na tym nie ucierpi.
Okazuje się więc, że problem negacji Holokaustu jest problemem apostazji: albo
nasze społeczeństwo trwać będzie na skale chrystusowej, albo będzie czcić państwo
żydowskie. Jest to ważne odkrycie polegające na stwierdzeniu odwiecznej religijności
ducha ludzkiego: próba stworzenia społeczeństwa świeckiego nie powiodła się. Po
krótkim okresie złudzeń, wrócili bogowie.
Nienawiść w dowcipie o teściowej
[Wywiad udzielony dla Raja Bahari z czołowego szwedzkiego lewicowego magazynu,
FiB]
FIB: Twierdzisz, że antysemityzmu już dzisiaj nie ma. Czy mógłbyś wyjaśnić, co masz
na myśli tak mówiąc?
Szamir: Antysemityzm to była krótkotrwała teoria rasistowska z końca XIX
wieku twierdząca, że podobnie jak zebra jest zebrą, tak i Żydzi są Żydami; że mają oni
pewne wrodzone cechy rasowe czyniące ich wrogami rasy nordyckiej, jak wilk jest
wrogiem zająca. Takich poglądów nie było nigdy wcześniej, ponieważ Kościół i uczeni
teologowie muzułmańscy uważali, że problem dzielący Żydów i nie-Żydów jest
problemem religijnym; który znikał po nawróceniu się Żyda na chrześcijaństwo lub
islam. Poglądy rasistowskie wyszły obecnie całkowicie z mody; nigdy nie spotkałem
człowieka, który uważałby, że Żydzi posiadają jakąś cechę rasową, zagrażającą innym.
Albo weźmy podejście mniej naukowe, antysemityzm przedstawiany jest jako
„nienawiść do Żydów ponieważ są tacy jacy są”. Zjawisko takie zanikło całkowicie. Są
ludzie, którzy sprzeciwiają się polityce Żydów, ale nie dlatego, że Żydzi są tacy jacy są.
Dlatego można powiedzieć, że antysemityzm zniknął po bardzo krótkim okresie
stwarzania problemów. Żydzi skłonni są używać tego słowa na określenie doskonale
uzasadnionego, mało tego, chwalebnego sprzeciwu przeciwko ich polityce; na przykład,
polityce Izraela itd., lecz wtedy jest to po prostu obraźliwa etykieta.
FIB: Gdy mówisz, że antysemityzmu już dzisiaj nie ma, określasz antysemityzm jako
starą teorię rasową. Czy określiłbyś niszczenie żydowskich cmentarzy i rzeczy
prywatnych, jako „sprzeciw przeciwko żydowskiej polityce”?
Szamir: Czyny niepraworządne i kryminalne zawsze pozostaną takimi, i nie jest
tutaj ważny powód przestępstwa. Nikt nie ma prawa dokonywać aktów wandalizmu na
cmentarzach ani bić ludzi, bez względu na to czy są Żydami czy nie. Czy myślisz, że
pobicie goja, lub zbezczeszczenie cmentarza nieżydowskiego jest mniej bolesne. Nie
myśl tylko o Żydach. Jeśli jakiś czyn jest kryminalny – to jest kryminalny, jeśli nie – to
nie jest kryminalny. Nie ma powodu przyjmować, że Żydzi są czymś specjalnym; że
pobicie Żyda jest cięższym grzechem niż pobicie goja.
FIB: Jak byś to nazwał, gdyby jakiś młody człowiek ze środowiska żydowskiego
mieszkający w Szwecji i niezaangażowany w politykę został pobity przez neonazistów
lub kogoś innego?
Szamir: Nie jestem pewien czy takie wypadki zdarzają się częściej niż jakieś
zwykłe bandyckie napady. We Francji, żydowskie bojówki stosunkowo często biją
antysyjonistów, lecz nie słyszałem o nieudawanym przypadku pobicia Żydów we
Francji. W Nowym Yorku, Liga Obrony Żydów bije i morduje gojów, i jakoś nikt nie
mówi o „żydowskiej nienawiści do gojów”. W rzeczywistości, kryminalne zachowania
bandytów nie są powodem do wytaczania spraw o „antysemityzm” lub „nienawiść do
Żydów” – kryminalistami powinna po prostu zająć się policja.
FIB: Czy jakaś przemoc i nienawiść w stosunku do Żydów nie jest powodowana faktem,
że są oni Żydami, bez względu na to czy nazwiemy to uprzedzeniem rasowym, etnicznym
czy religijnym?
Szamir: Odpowiadam: NIE. Jeszcze nie, lecz jeśli znajdą się ludzie aż do
obrzydzenia promujący tę idę – mogą do tego doprowadzić.
Co do nienawiści, jest taki dowcip o teściowej:
„Synu, wiem, że mnie nienawidzisz i chcesz mojej śmierci!”
„Nie mamo, lecz chcę byśmy sami kierowali naszym życiem”.
FIB: Czy uważasz, że istnieje coś takiego jak światowy spisek żydowski? Jeśli tak, to
jaki jest cel tego spisku?
Szamir: Jeśli pytasz o to, czy wierzę w tysiącletni tajny plan realizowany przez
jakichś ukrytych przywódców żydowskich, to moja odpowiedź brzmi - nie. Niewielu
ludzi w to wierzy. Nie wierzę także w istnienie tajnego światowego przywództwa
żydowskiego realizującego jakiś wspólny plan.
Lecz możemy spróbować rozbić problem na czynniki pierwsze w celu
odnalezienia innych jego poziomów.
Czy gdyby istniał „plan żydowski” – to oznaczałoby to, że wszyscy Żydzi należą
do spisku? Są wyrażenia „mafia sycylijska”, „komunistyczny plan rewolucji
światowej”, „imperializm amerykański”, lecz dobrze wiemy, że nie każdy Sycylijczyk,
nie każdy komunista ani nie każdy Amerykanin jest członkiem jakiegoś tajnego
sprzysiężenia, które próbuje zrealizować swój konkretny cel. Tak samo, „spisek
żydowski” sugeruje, że są jacyś Żydzi mający jakieś plany.
„Spisek” to słowo obraźliwe oznaczające osiąganie w polityce utajnionych
celów za pomocą ciemnych sposobów. Na przykład, istniał zimnowojenny amerykański
spisek (lub „plan”) wciągnięcia w roku 1980 ZSRR do Afganistanu. Można o tym
przeczytać poniżej w Naszych szczęśliwych minionych dniach. Widać stąd, że spisek
jest zwykłą metodą osiągania pewnych celów politycznych. Jeśli w taki sposób
zdemistyfikujemy wyrażenie „spisek żydowski”, to twoje pytanie można będzie
rozumieć następująco: „czy są jakieś tajne plany i strategie realizowane przez jakieś
żydowskie grupy w ich własnych interesach”? Wtedy, oczywiście, odpowiedź brzmi
Tak; neokonserwatyści są grupą (w większości żydowską), która spiskuje i konspiruje
kierując się własnymi powodami; w Cieniu Zoga przedstawiłem inny skryty plan
realizowany przez grupę bogatych Żydów francuskich, którzy chcieli mieć wpływ na
francuskie media. W Księciu z bajki [w zbiorze Kwiaty Galilei] przedstawiłem spisek
żydowski, ciągnący się od Weizmana i oferujący poparcie Żydów dla Balfoura w
zamian za Deklarację.
Jeśli chodzi o „wszechświatowy spisek wszystkich Żydów”, w moim eseju o
Protokółach udowadniam, że koncepcja „spisku żydowskiego” nie jest potrzebna do
zrozumienia wpływów żydowskich. Z zasady, Żydzi starają się uczynić rzeczy lepszymi
dla Żydów, lecz nie jest to „spisek”. Są to działania niekonspiracyjne wpływające na
sprawy światowe. W światowych mediach jest mnóstwo Żydów, którzy mają różne
poglądy, lecz zwykle są zgodni w pewnych sprawach, na przykład, starają się
przemilczeć niekorzystne dla Żydów wiadomości. Większość Żydów popiera USA, nie
lubi chrześcijaństwa, jest za wielokulturowością, popiera Izrael – nie jest to „spisek”,
lecz po prostu to lubią.
FIB: Jesteś pochodzenia żydowskiego, straciłeś członków rodziny w okresie
nazistowskim. Jak te fakty wpływają na twoje wyobrażenie o judaizmie i
chrześcijaństwie?
Szamir: Pochodzenie wpływa na człowieka. Lecz kult holokaustu nie wpłynął
na mnie, ponieważ dorastałem w Związku Radzieckim. Każda rosyjska rodzina straciła
kogoś w Drugiej Wojnie Światowej, więc ja nie uważałem przypadku naszej rodziny za
coś szczególnego.
FIB: Nawróciłeś się na chrześcijaństwo. Jak ten fakt wpływa na twoją opinię o
judaizmie?
Szamir: Według mnie, chrześcijaństwo jest zreformowanym, skorygowanym
judaizmem, pozostając w stanie ideologicznego i teologicznego napięcia z judaizmem
rabinicznym. Odrzuciłem judaizm całkowicie, i uważam, że jest to ideologia
niebezpieczna i kłopotliwa.
FIB: W obecnej dyskusji zarzucają ci, że twoje opinie są podobne do opinii nazistów z
lat 1930, tj. że istnieje spisek żydowski, że Żydzi rządzą światem poprzez kontrolowanie
gospodarki i formowanie opinii publicznej. Jak możesz to skomentować?
Szamir: Moi oponenci nie mają nic przeciwko temu by mieć taką samą opinię
jak Georege Bush, Ariel Sharon lub Abe Foxman, wielcy przeciwnicy
„antysemityzmu”. W pewnym sensie mają rację – nie ma znaczenia, kto jeszcze ma
podobne idee. Foxman jest przeciwko antysemityzmowi, lecz wciąż jeszcze nie
zabrania się być przeciw antysemityzmowi. Hitler był wegetarianinem, i wcale nie
zabrania się nie jeść mięsa. Każda idea jest popierana lub zapominana w zależności od
swego meritum.
FIB: Oskarżono także ciebie o kontakty z neonazistami na internecie. Twoje teksty
można przeczytać na ich stronach sieciowych. Jak to skomentujesz?
Szamir: Moje artykuły pojawiają się w liberalnym dzienniku izraelskim
Haaretz, który publikuje materiały judeo-nazistowskie, na przykład
www.haaretz.com/hasen/spages/489306.html, lecz jakoś nikt temu się nie sprzeciwia…
Poważnie, uważam podział na lewicę i prawicę za nieaktualny: obecnie problem polega
na tym czy popierasz Palestynę, Irak, Iran. I tutaj przyciąga mnie bardziej skrajna
prawica, niż liberalna lewica Blaira…
Część Pierwsza
Problemy domowe
Wojna w Ziemi Świętej
Na północ od kwitnącej Hertzliya – stolicy nowoczesnego izraelskiego
przemysłu z jej licznymi barami sushi – znajduje się miła plaża, położona pod
urwiskiem, jak gdyby to był brzeg Pacyfiku. Nikt tej plaży nie pilnuje, nie ma
ratowników, i często odwiedzają ją cudzoziemcy będący miłośnikami natury oraz
palestyńskie rodziny robiące wycieczki do pobliskiego sanktuarium Meczetu Sidna Ali
(Naszego Mistrza). Po przejściu trochę dalej na północ, poza oznakowania zabraniające
przejścia (z powodu bardzo realnego niebezpieczeństwa lawin), znajdziemy się w
zamkniętej zatoczce – co jest niezwykłą rzadkością na monotonnym wybrzeżu
palestyńskim. Jest to wspaniałe miejsce do pływania w przeźroczystych wodach Morza
Śródziemnego. Wielkie szare głazy zdają się pilnować zatoczki, lecz po uważnym
spojrzeniu odkryjemy, że nie są to formacje naturalne. Są to bastiony zamku
Krzyżowców Arsur, którego ruiny wznoszą się na płaskowyżu ponad plażą. Bastiony
zburzył i strącił w niebieskozielone morze Baibars, znakomity wódz arabski –
pogromca Mongołów i Krzyżowców w XIII wieku.
Jakieś 150 lat wcześniej, Ziemię Świętą łatwo zdobyli Krzyżowcy, i tak samo
łatwo ją zasiedlili i uczynili swoim nowym domem. Zbudowali zamki i zagrody,
pożenili się z miejscowymi prawosławnymi chrześcijankami i Ormiankami, po czym
mogliby żyć długo i szczęśliwie. Niestety, zainteresowali się nimi cudzoziemscy
poszukiwacze przygód, którzy znaleźli u nich bezpieczną przystań – co ostatecznie
udowodniło, że nie są w stanie być dobrymi sąsiadami. Mieli wiele szans, lecz
wszystkie je zmarnowali i pozostali potencjalnym sprzymierzeńcem dowolnego obcego
agresora.
Ostatecznie, ten „słaby zniewieściały” Lewant wydaje Baibarsa. Doszedł on do
wniosku, że nie wystarczy wypędzić Krzyżowców, ponieważ raz już próbował tego
Saladyn, i Frankowie wrócili. Jedyny sposób, aby uwolnić się od nich to zamknąć przed
nimi brzegi Palestyny, aby nigdy nie mieli już oparcia. Zamek po zamku, osada po
osadzie, miasto po mieście, Baibars systematycznie niszczył wybrzeże Ziemi Świętej:
Cezareę, Aszkelon, Jaffę, Arsur. Burzył z przykrością, lecz wiedział, że alternatywą
byłaby wieczna wojna.
Wydaje się, że historia się powtarza. Jeśli nie zdarzą się jakieś nieoczekiwane
wydarzenia, słodka ziemia Palestyny jest skazana na zatracenie. Zbudowane przez
Niemców, wyposażone przez USA łodzie podwodne państwa żydowskiego mają grozić
zniszczeniem Iranu, Syrii i Arabii Saudyjskiej. Wydaje się, że Izrael nie ma planów jak
stać się dobrym sąsiadem państw Lewantu.
Żydom dawano wiele możliwości zapuszczenia korzeni w ziemi Palestyny i
ułożenia sobie pokojowego współżycia z ludnością tubylczą. Lecz oni pogardzili tym,
wielokrotnie. Ostatni niczym nie sprowokowany atak powietrzny Izraela na Syrię
przypomina tym, którzy zapomnieli, że państwo żydowskie jest ciałem agresywnym i
niebezpiecznym dla regionu. Generałowie Sharona, jak gdyby nigdy nic, przekreślili
trzydzieści lat pokoju pomiędzy Syrią i Izraelem. Nikogo nie skompromitowała ich
niezręczna próba połączenia Syrii z krwawym aktem osobistej zemsty dokonanej przez
młodą kobietę z al-Halil, której izraelskie wojsko zamordowało brata i narzeczonego a
ojcu odmówiło pomocy. Wnikliwy malezyjski premier, dr Mahathir Mohamad, zwięźle
to skomentował: „Izrael ponaglał Amerykę do napadu na Syrię, lecz wydaje się, że
Ameryka jest niechętna, a więc aby wymusić to na Ameryce, Izrael przeprowadził atak
powietrzny”.
Istnienie państwa żydowskiego jest przyczyną nie tylko cierpień
Palestyńczyków, lecz także sprawia kłopoty dla całego regionu, od Indii do Etiopii
(Estery, 1) i poza nim. Faktycznie, piąta kolumna popleczników Izraela jest bardzo
zajęta podburzaniem do wojen na całym świecie, od Czeczenii do Filipin, od Północnej
Korei do Kuby – aby odciągnąć uwagę od izraelskiego barbarzyństwa, i być może
załatwić sobie jakieś dostawy broni. Pchają świat do Armagedonu. John Bolton
nawołuje do zajęcia Iranu, Murawiec domaga się zmiany rządów w Arabii Saudyjskiej.
Wściekle syjonistyczny New York Post kieruje uwagę na Francję – „jednego z
najgroźniejszych wrogów Ameryki” – rządzoną przez Chiraca – „moralnego pigmeja
bez skrupułów, na szczęście, zneutralizowanego przez brak odwagi i siły”. „Francja
powinna zostać ukarana, strategicznie i finansowo. Francuzi zadali nam cios w plecy. W
odpowiedzi, powinniśmy żywcem obedrzeć ich ze skóry”, kontynuuje gazeta, i – sądząc
po syjonistycznych zwyczajach – nie jest to zwykła figura retoryczna.
Państwo żydowskie stanowi maksymalnie niebezpieczną mieszankę. Izraelska
doktryna wojenna jest wzorowana na „strategii szaleńca” Nixona: postępuj jak
szaleniec, i ludzie będą się ciebie bali. Wymyślone zagrożenie atomowe ze strony Iraku
było śmieszne w porównaniu do rzeczywistego zagrożenia nuklearnego ze strony
Izraela. Izraelscy naukowcy pracują także nad bronią chemiczną i biologiczną: gaz
nerwowy był naprawdę stosowany w Gazie, a podczas oblężenia Akry zatruwano wodę
pitną - donosił Abu Sitta w Al-Ahram.
Izrael jest zamieszany w długi szereg porwań i morderstw dokonywanych na
obcej ziemi. Nie ma obrony przed długimi rękami Izraela. Mordowali w Norwegii
(głośna sprawa Lillehammer), porywali w Rzymie (sprawa Vanunu), podkładali bomby
w brytyjskiej bibliotece i konsulacie amerykańskim (afera Lavona), zbombardowali
USS Liberty, próbowali zamordować Józefa Mugabe, prawdopodobnie zamordowali
antysyjonistycznego Sekretarza Stanu USA Jamesa Forrestola. Byli co najmniej
zamieszani w morderstwo prezydenta Kennedy'ego – jak wyjaśnia Michael Collins
Piper w Final Judgment – ponieważ amerykański prezydent nalegał na rozbrojenie
nuklearne Izraela. Ostatnie morderstwo Anny Lindh, szwedzkiej Minister Spraw
Zagranicznych, która organizowała bojkot Izraela – także pozostaje tajemnicą.
Mimo wszystko, nie zachowują w tych sprawach szczególnej tajemnicy. Dzisiaj
wiemy, kto zamordował hrabiego Folke Bernadotte w roku 1948, i kto doprowadził do
masowych morderstw niemieckich jeńców wojennych w roku 1946, i kto mordował
egipskich jeńców wojennych w roku 1956, ponieważ obecnie sprawcy tych zbrodni
chełpią się nimi. Jutro dowiemy się, kto dokonał innych okrucieństw. Lecz wiedza nic
nam nie pomoże, ponieważ Izrael jest bezpieczną przystanią dla kryminalistów. Gdy
zostaną złapani na gorącym uczynku, Izrael ignoruje światową opinię publiczną,
ponieważ – jak powiedział Ben Gurion, nasz pierwszy premier: „nie ma znaczenia, co
mówią goje, ważne jest tylko to, co robią Żydzi”.
Ten ponury wykaz, odświeżony przez atak powietrzny na Syrię i przygotowania
do ataków nuklearnych na Iran, udowadnia, że nie ma sposobu uczynienia z Izraela
normalnego członka światowej rodziny narodów. Daje także odpowiedź na pytanie czy
wysiłki pokojowe oraz próby cofnięcia Izraela w jego stare granice mają jeszcze jakiś
sens. Nie mają. Bez względu na to czy będzie w granicach z roku 67, 48 czy 73, Izrael
zawsze będzie pozostawał przyczółkiem agresji, zagrożeniem dla pokoju światowego, i
mordercą przywódców światowych. Podobnie jak krwiożercza sekta Asasynów, która
kiedyś trapiła ten region, poplecznicy Izraela grożą lub mordują lepszych władców – i
popierają miernoty bez charakteru gotowe do wypełniania rozkazów. Usunięcie Izraela
z Zachodniego Brzegu nie zmieni jego natury. Zgodnie z tym, co powiedział kiedyś
prorok Jeremiasz (13:23), czy lampart może zmienić swoje pręgi?
Postępowanie Izraela jest częściowo związane z kompleksem żydowskiego
wybraństwa, a najbardziej rzucającą się w oczy manifestacją tego kompleksu jest
apartheidowe ustawodawstwo państwa żydowskiego. Biała mniejszość rządząca
Południową Afryką była podobnie uwikłana w destrukcję swoich sąsiadów
(Mozambiku i Namibii), i uczestniczyła w wielu spiskach w całej Afryce. Kompleks
wyższości białych Afrykanerów wyleczono demontując państwo apartheidu, Izrael
także musi przejść tę samą kurację. Wydarzenia ostatniego roku udowadniają to ponad
wszelką wątpliwość. Stopniowy demontaż żydowskiej supremacji za pomocą
pokojowych środków demokratyzacji jest jedyną realistyczną alternatywą dla stoczenia
się Izraela w chaos przemocy. Większość mieszkańców, czyli palestyńscy Arabowie,
muszą po prostu otrzymać prawo głosowania. Podnosząc styl kierowania nawą
państwową z balansowania na krawędzi do poziomu „rozmyślnego szaleństwa”,
przywódcy Izraela nie przewidzieli, że tworzą całe pokolenie, które nie boi się śmierci.
Aż do niedawna, strach przed odwetem Izraela powstrzymywał jego
przeciwników. W roku 1991, iracki prezydent Saddam Hussein posiadał broń
masowego rażenia, lecz nie użył jej przeciwko Izraelowi – ponieważ nie był
doprowadzony do takiej rozpaczy aby nie zważać na konsekwencje. Wiedział, że gdyby
wykonał jakiś zły ruch - Izrael niszczyłby Irak. Myślał, że nawet pokonany jest
nietykalny, dopóki nie poczyni jakichś agresywnych kroków przeciwko Izraelowi. Lecz
nie wiedział w tym czasie, że strategia USA była w rękach żydowskich, i że
generałowie amerykańscy byli szkoleni w hebrajskich technikach prowadzenia wojny,
które nie znają litości. Gdyby Saddam wiedział, że ciała jego torturowanych synów
będą leżały w bagdadzkiej kostnicy, że sam przekształci się w bezdomnego zbiega i w
końcu zostanie powieszony, że jego kraj zostanie zrujnowany przez dziesięć lat sankcji
a potem stanie się łupem syjonistycznego najeźdźcy, to być może skłoniłby się ku
rozwiązaniu Samsona i zabrałby razem z sobą państwo żydowskie do piekła.
Saddama Husseina stracono, i teraz każdy przywódca na świecie wie, czego
powinien oczekiwać, jeśli Izrael poprosi swego amerykańskiego Golema o jego głowę.
Paradoksalnie, samo okrucieństwo Izraela przekształciło jego groźby w argument
przeciwko uległości – ponieważ, jeśli w każdym wypadku spełniają najgorsze z gróźb,
to nie na sensu ulegać ich żądaniom.
Żydzi izraelscy powtórzyli bezsensowny czyn Napoleona z Jaffy. W roku 1799,
młody korsykański generał przekroczył Pustynię Synajską i poszedł na północ do
Palestyny. Raafah i Ramleh poddały się jego oddziałom, ponieważ palestyńscy
żołnierze nie widzieli powodu, dla którego mieliby walczyć z przemieszczającym się
wojskiem europejskim. Następnie Napoleon skierował się do portu w Jaffie, gdzie
sześciotysięczny garnizon miejski także postanowił się poddać. Myśleli, że zostaną
rozbrojeni i puszczeni do domów, z powrotem do swoich wiosek – lecz Napoleon nie
kwapił się do pozostawienia tylu żołnierzy wroga za swoimi liniami i rozkazał swoim
ludziom zamordować wszystkich jeńców. Zamordowanie takiej masy ludzi zajęło
Francuzom trzy dni. Brano ich grupami z ormiańskiego klasztoru Św. Mikołaja, i
zakłuwano bagnetami na plaży.
Po takiej masakrze, Palestyńczycy nie chcieli już zdawać broni Francuzom. W
każdym gaju pomarańczowym na oddziały Napoleona robiono zasadzki, i gdy podszedł
on pod ściany Akry, nie było już mowy o poddaniu się. Ludzie zrozumieli, że nie ma to
sensu. Równie dobrze mogli zginąć walcząc. Po kilku miesiącach bezowocnych
wysiłków, Napoleon zrezygnował z walki – pozostawiając swoich rannych żołnierzy na
wyrżnięcie ich przez obecnie już bezlitosnego wroga. W wielkoświatowym centrum
Jaffy znajduje się wykonana z papier-mache przysadzista figura Małego Kaprala w
trójgraniastym kapeluszu, przypominająca turystom i tutejszym jak czasami
okrucieństwo może obrócić się przeciwko okrutnikom. Izraelscy przywódcy idą tą samą
drogą, a ich polityka przypieczętuje ich losy.
Ciężkie przeczucie zbliżającego się nieszczęścia to jeden z pomijanych
milczeniem dowodów za „Rozwiązaniem Jednopaństwowym”, które proponujemy i za
którym orędujemy. Naprawdę, „jedno państwo” jest korzystne dla Palestyńczyków;
będzie także korzystne dla Izraelczyków. Chociaż podział – „Rozwiązanie
Dwupaństwowe” – także ulży cierpieniom niektórych Palestyńczyków, jak słusznie
uważa prof. Neumann i wielu umiarkowanych aktywistów pokojowych. Izraelskie i
palestyńskie elity być może będą je wolały – lecz niepodległe państwo na Zachodnim
Brzegu i w Gazie nie rozwiąże problemu uchodźców. Główny problem polega na tym,
że podział w niczym nie zmniejszy zagrożenia dla światowego pokoju stwarzanego
przez przestępcze państwo żydowskie, i nie zapobiegnie nieszczęściu nadciągającemu w
Ziemi Świętej.
Nawet mniejsze państwo żydowskie będzie posiadało Mossad i jego oddział
zabójców, Kidon. Nawet mniejsze państwo żydowskie będzie miało broń atomową.
Nawet mniejsze państwo żydowskie będzie zatruwało swoją głęboko zakorzenioną i
ekstremalnie ksenofobiczną ideologią, i będzie pozostawać źródłem zanieczyszczeń
ideologicznych. Nawet mniejsze państwo żydowskie będzie bardzo uwikłane w
działalność wywrotową, od Moskwy do Waszyngtonu. Wcześniej czy później nadejdzie
czas, gdy jakiś przywódca jakiegoś państwa przyciśnięty do muru (może on być z
Północnej Korei, Iranu, Egiptu lub Rosji), zastanowi się nad losem ciał synów Saddama
i zamiast tego postanowi naśladować drogę nieustraszonego Baibarsa i heroicznych
sułtanów Mongołów, którzy atakowali Asasynów w ich orlich gniazdach. Bez Izraela,
wojsko USA będzie całkiem zadowolone z pozostawania w bazach w Georgii i
Teksasie, zamiast uganiania się po pięciu kontynentach za wrogami Żydów. Koniec
Izraela jest nieunikniony; jedyną kwestia jest czy usunięty zostanie siłą a kraj zostanie
zniszczony, czy też zostanie pokojowo wchłonięty przez region.
Równość w Ziemi Świętej. Nie jest to jedynie wymaganie moralne, jest to
jedyna droga uchronienia kraju przed zniszczeniem. Nie przez nas – idealistów i
miłośników pokoju – lecz przez nieunikniony bieg historii. W końcu, sytuacja dojdzie
do tego, że trzeba będzie wybierać równość lub śmierć.
Izraelskie okrucieństwo, mściwość, i brak szacunku dla innych doprowadziły do
tego, że setki Palestyńczyków wybierają horror męczeństwa. To prawda, Palestyńczycy
stali się narodem męczenników. Mieszkając na brudnych ulicach, w strasznych
miastach bieda-domków, chodząc wiele kilometrów po wodę, dniami oczekując na
punktach kontrolnych – ci ludzie są jednym wielkim cierpieniem. Jednak ich cierpieniu
szybko przyjdzie kres w dniu, kiedy męczennik zostanie wyposażony w
zminiaturyzowany ładunek atomowy zamiast plastiku Tsahal, i wtedy tragiczna historia
państwa żydowskiego dobiegnie niechlubnego końca.
Miejscowości z żydowską większością można w Izraelu policzyć na palcach, i
kilka dobrze rozmieszczonych ładunków nuklearnych raz i na zawsze rozwiązałoby
„kryzys demograficzny” państwa żydowskiego. Oczywiście, Izrael mógłby „zabrać ze
sobą nas pozostałych”, jak przepowiedział to prof. Van Creveld z Uniwersytetu
Hebrajskiego, ponieważ pociski nuklearne Izraela są nacelowane, znowu według van
Crevelda, na stolice europejskie oraz na jego sąsiadów. Pomimo tego, żadna ilość
środków bezpieczeństwa nie może powstrzymać nuklearnego samobójcę, a desperat
może po prostu zlekceważyć los ludzi, którzy nie chcieli bronić Palestyny i
Palestyńczyków.
I wtedy, kilka lat później, ruiny Tel Awiwu zleją się w jedno z ruinami Arsur.
Gaza: Myszy i Ludzie
[Pisane po wkroczeniu Izraelczyków do Gazy w roku 2006]
Kot do myszy siedzącej w dziurze pod podłogą: „Wyłaź, nie masz się czego bać!
Przeszedłem na wegetarianizm, bo przygotowuję się do pielgrzymki; możesz się
swobodnie bawić”. „Och, wspaniała nowina”, krzyknęła myszka i wyskoczyła z dziury;
na zegarze wieczności minęła minuta, i myszka znalazła się w paszczy kota. To bajka
Nizami.
Bajka ta w skrócie opowiada powstanie kryzysu w Gazie – fiasko które
rozpoczęło się od fałszywego lecz bardzo rozreklamowanego „wycofywania się”
(zwanego także „odłączaniem”) Izraela z Gazy w lecie 2005 roku, po którym nastąpiło
fałszywe pozwolenie na palestyńskie wybory demokratyczne.
”Sharon zmienił swoje zwyczaje”, wyjaśniali mający najlepsze intencje
Amerykanie i Europejczycy; „on – a po nim, Olmert – są gotowi na pokój i
pojednanie”.
„Wyzwoliliśmy Gazę!” wołał Hamas.
”Aj waj!” krzyczeli osadnicy
Jeszcze nie zamarły krzyki radości i rozpaczy, jakie rozległy się po fałszywym
wycofywaniu się, a już rozpoczęło się prawdziwe oblężenie i bombardowanie Gazy. Po
kilku miesiącach ostrzeliwania, systematyczne napady doprowadziły do całkowitego
zajęcia Gazy a areszt parlamentarzystów palestyńskich zakończył zabawę tłustego kota
z lekkomyślną myszką.
Nasi czytelnicy mogą sobie przypomnieć, że w zenicie wycofywania
wzywaliśmy wszystkich by nie robili sobie próżnych nadziei. (Patrz artykuł Wiele
hałasu wokół Gazy w zbiorze Kwiaty Galilei). Za izraelskim wycofaniem zawsze
następuje wtargnięcie, jak w scenie gwałtu. Nie należy myśleć, że zobaczymy ostatnie z
nich: zgodnie z żydowskim dowcipem - Anglik odchodzi bez pożegnania a Żyd żegna
się, lecz pozostaje. Nasi czytelnicy wiedzą, że Żydzi powrócą, jak to już robili.
Intermezzo też było całkiem smutne. Gaza po wycofywaniu była jednym z
najbardziej przygnębiających miejsc na ziemi, z powszechnym głodem i ogromnym
bezrobociem, nie była to wina Gazańczyków: czy to pod rządami Hamasu czy Fatah,
Gaza nie może być samodzielna – ten wąski pas ziemi otoczony jest oddziałami
izraelskimi i drutem kolczastym, i Gazańczycy mogą sprzedawać swoje towary lub
importować potrzebne im produkty jedynie przez porty kontrolowane przez Izrael. Po
przeniesieniu strażników Auschwitz na jej granice, nadaniu obozowi pełnej autonomii, i
zamknięciu z zewnątrz jego bram, otrzymamy prawdziwy obraz dzisiejszej Gazy. Żydzi
oblegając Gazę duszą jej przemysł, owoce i kwiaty Gazan zwiędły na punkcie
kontronym Karmi, i wielomilionowa inwestycja zagraniczna została zmarnowana.
Gazańczycy otwarcie narzekali na ich nowouzyskaną „niepodległość”: podczas rządów
izraelskich mogli przynajmniej coś uciułać pracując w izraelskich zakładach (izraelski
ostrzał był wtedy o wiele bardziej umiarkowany), natomiast „niepodległa” Gaza nie ma
więcej fabryk i stała się przedmiotem ustawicznego ostrzeliwania. Setki pocisków i
granatów wystrzeliwano codziennie w ten niewielki pas ziemi, zabijając niewielu lecz
szarpiąc nerwy wszystkim jego mieszkańcom.
Mam pewne doświadczenie i wiem, co oni muszą czuć. W roku 1974 moja
jednostka spędziła prawie pół roku w ufortyfikowanym kraterze wygasłego wulkanu,
jakieś 40 kilometrów na południe od Damaszku. Byliśmy codziennie ostrzeliwani przez
syryjską artylerię, a nasze lekkie uzbrojenie nie mogło nic zrobić ich działom. Po
pierwszym strzale dalekosiężnego działa chowaliśmy się w bunkrach i czekaliśmy aż
salwa wyląduje. Czasami był to pojedynczy pocisk; czasami pojawiał się za nim
przeraźliwy skowyt katiuszy. Za cały ten okres mieliśmy bardzo mało ofiar - parę
zranień i jednego zabitego – lecz nerwy mieliśmy całkowicie zszarpane. Przestaliśmy
myć zęby i się golić: nie miało to sensu, gdy śmierć była tak blisko. Przestaliśmy pisać
listy. Nawet okresy najintensywniejszych walk, jakie przeszliśmy, z dziesiątkami
zabitych towarzyszy, były lepsze od nieustannego ostrzału. Gazańczycy – dzieci,
kobiety i mężczyźni – cierpieli coś takiego prawie rok, najgorsze były bombardowania
lotnicze, my - mogliśmy trochę skorzystać z izraelskiej przewagi w powietrzu.
Izraelska taktyka w Gazie przypomina strategię „zagłodzenia do posłuszeństwa”
zastosowaną w stosunku do Północnego Wietnamu, którą opisano w Pentagon Papers –
szczerym cynicznym opisie planowania strategicznego w XX wieku:
„Uderzenia na cele cywilne prawdopodobnie nie tylko powodują dezorganizującą
produkcję falę przemieszczeń za granicę i w głąb kraju, lecz przede wszystkim
zwiększają niebezpieczeństwo rozszerzenia wojny na sąsiadów. Natomiast zniszczenie
śluz i tam, nie zabija ani nie topi ludzi. Jednak słabe nawadnianie ryżu, po pewnym
czasie doprowadzi do powszechnego głodu (ponad milion ofiar śmiertelnych?) jeśli nie
dostarczy się żywności – co moglibyśmy zaproponować przy stole konferencyjnym”.1
Gdyby Żydzi bombardowali setki tysięcy Gazańczyków do nieprzytomności, to
prawdopodobnie byłaby „fala przemieszczeń”, lecz zniszczenie, głód i pragnienie są
równie skuteczne i tak bardzo nie niepokoją sumienia świata. Zniszczenie elektrowni w
Gazie także było sprytnym posunięciem biznesowym: ta wybudowana (i ubezpieczona)
przez Amerykanów elektrownia konkurowała z Izraelską Kompanią Elektryczną w
zakresie dostaw energii dla Gazańczyków. Nawet pracując na pół mocy, elektrownia ta
podważa żydowski monopol dostaw2. Obecnie jest już po wszystkim, i Gazańczycy
muszą kupować elektryczność od Żydów za o wiele wyższą cenę. Łącząc interes z
przyjemnością, poprzez zniszczenie elektrowni zmusili Gazańczyków do głodowania, a
1
The Pentagon Papers, Gravel Edition, Volume 4 Chapter I, “The Air War in North Vietnam, 1965-1968,” str. 1-276.
Boston: Beacon Press, 1971
2
www.counterpunch.com/bryce07032006.html Gaza in the Dark by Robert Bryce
także do odczuwania wielkiego pragnienia, ponieważ Gaza nie ma rzek, a do
uruchomienia pomp niezbędna jest elektryczność.
Tym niemniej, w tym krótkim czasie „niepodległości” Gazy, Gazańczycy
udowodnili, że są ludźmi a nie myszami. Ich uporczywe zapuszczanie Kassamów jest
niezawodnym znakiem niezłomnego ducha: nie chcieli umierać w milczeniu. Kassam
można z trudnością uznać za broń we współczesnym znaczeniu tego słowa. Jest to broń
średniowieczna – katapulta, w najlepszym razie są to kawałki żelaza napędzane
starożytnym sposobem i nie powodujące eksplozji. Takie pociski robiliśmy i
zapuszczaliśmy w dzieciństwie w szkole podstawowej. Niewątpliwie, kawałek żelaza
może zabić, jeśli trafi, co jest nieprawdopodobne, w jakiś cel – lecz szanse są naprawdę
bardzo małe.
Ich odważny i dobrze zaplanowany napad na izraelską jednostkę oblężniczą
przywrócił nam szacunek do zdolności bojowych Gazańczyków. Nie jest łatwo
atakować czołgi gołymi rękami. W rzeczywistości, Izrael wykorzystał ten odważny
napad do natychmiastowej inwazji na Gazę, lecz poza tym nie zrobił niczego
specjalnego: Haaretz (29.06.06) ujawnił, że plany masowych aresztowań przywództwa
palestyńskiego i ponownej inwazji były przygotowane na długo przedtem.
Rząd izraelski określił ten napad następująco: „Palestyńskie warcholstwo
przeprowadziło okropny, poważny atak terrorystyczny, który skończył się śmiercią
dwóch żołnierzy, zranieniem kolejnego żołnierza i porwaniem Shalita”. Nasz przyjaciel
Jeff Blankfort dowcipkował: „Ktoś mógłby pomyśleć, że Shalit był małym chłopcem
idącym do cukierni, którego pochwycił notoryczny pedofil, a nie żołnierzem służby
czynnej”.
Palestyński chrześcijanin, profesor i członek Knesetu Azmi Bishara, dobrze
powiedział o bojownikach ruchu oporu: „Niektórzy ludzie chcą odpowiedzieć na
morderstwa palestyńskich cywilów atakując izraelskie instalacje wojskowe. Dokonali
najtrudniejszego wyboru i wybrali trudną drogę. Ci, którzy nie podjęli się tego trudu,
którzy się nie poświęcili, lub nie wypróbowali w taki sposób swojej odwagi, albo nie
drżeli ze zdenerwowania w ciemności tunelu, a także ci którzy są zbyt delikatni by
odczuwać ból Palestyńczyków - mogliby przynajmniej zaoszczędzić sobie kłopotu
upodlania tej operacji nazywając ją terrorystyczną”.
Zaiste; gdy atakują Żydzi, to jest to wojna; gdy Żydzi są atakowani, to jest to
terror! Uri Avneri nazwał to „wojną jednostronną”, analogicznie z ich „jednostronnym
wycofywaniem się”. Taka jednostronność jest stałą cechą polityki żydowskiej: gdy
Żydzi bombardują krajowców, jest to „słuszna zemsta”, gdy dostają po grzbiecie - jest
to „następny pogrom”. Na długo przedtem zanim Żydzi zaczęli szkalować
Palestyńczyków jako kongenialnych terrorystów, oczerniali swoich poprzednich
sąsiadów – Polaków, Ukraińców, Rosjan, Hiszpanów, Niemców – jako nieludzkich
niebezpiecznych antysemitów. Jeśli odrzucimy współczesne szkalowanie
Palestyńczyków przez Żydów, rozpoczniemy także przewartościowywanie całej
legendy żydowskiego cierpienia – żydowska historia opisywana przez nich samych
wykazuje oznaki wyeksploatowania.
Nieoczekiwanie, problem Palestyny – lub raczej problem żydowskiego znęcania
się nad miejscowymi „gojami” - okazuje się być dawnym problemem. Sensownie jest
przyjąć, że Żydzi rządzą dzisiaj w taki sam sposób, jak rządzili w przeszłości – tam,
gdzie mogli. Na długo przedtem zanim mur apartheidu poprzecinał Palestynę, Żydzi nie
pozwalali rdzennym Hiszpanom wchodzić do otoczonej murem Luceny – gdzie mieli
władzę.3 Na długo przed ostrzeliwaniem Gazy, zapełnili jerozolimską Sadzawkę
Mamilli krwią mordowanych chrześcijan.4
Ten długi przegląd zaległych rachunków powinien bardzo ulżyć potomkom
Żydów. Po latach wbijania do głów nienawiści do „antysemickiej” ludzkości,
stanęliśmy wobec Gwałtu na Gazie, i oczy nam się otworzyły. Przekonaliśmy się, że
ludzkość postępowała właściwie i dobrze, i tylko my się źle prowadziliśmy. Mądrość
uczy, że o wiele lepiej szukać winy u siebie niż oskarżać o nią całą ludzkość – ponieważ
za własne grzechy można zawsze odpokutować. Lepiej uświadomić sobie, że trzeba
unikać robienia bąków, niż całe życie się wstydzić. To mniej honorowo, lecz można
wytrzymać.
Takie rozumowanie zaczęło przenikać do naszego sumienia. Mieszkaniec Jaffy,
Anwar Sacca, napisał list do magazynu Tikkun: „W ciągu całej ich [żydowskiej] historii,
na nieszczęście nie tylko dla Żydów, lecz dla całego świata, byli zawsze
doprowadzającymi do samozniszczenia suprematystami. Będąc mniejszością żyjącą w
dowolnym kraju i ciesząc się jego obywatelstwem, zawsze antagonizowali swoich
współobywateli poprzez totalne nieograniczone zdominowanie ich gospodarki, mediów,
stylu życia, itd., co pociągało za sobą straszne konsekwencje, za co musieli zapłacić.
Ten sam przypadek ma miejsce w Palestynie…”
Gwałt na Gazie wpisuje się bardzo dobrze w ten wielowiekowy schemat.
Żydowskie przywództwo nigdy nie ma zamiaru dać zniewolonym gojom szansy na
prowadzenia normalnego życia. Prędzej kot przejdzie na wegetarianizm. Cokolwiek
czynią, należy oczekiwać najgorszego. Timeo Danaos et dona ferentes. “Ich dobre
czyny są tak samo niebezpieczne jak ich oczywiste zbrodnie”. W latach 1880-ych,
Dostojewski prorokował: jeśli kiedyś Żydzi zdobędą władzę, to będą goja obdzierać
żywcem ze skóry [Dziennik Pisarza Dostojewskiego]. Proroctwo to realizowane jest w
Palestynie. Nie ma problemu „wrodzonych” cech żydowskich: każdy Żyd może być
dobry i robić dobrze. Żyd może czuć skruchę, lecz „Żydzi” nigdy, ponieważ to ciało
polityczne istnieje, aby konkurować i zwalczać tubylców, czy to w Palestynie czy gdzie
indziej.
W płaszczyźnie ideologicznej, państwo żydowskie będzie czynić żydowskie
rzeczy – to jest, będzie gnębić tubylców i podważać prawowitość miejscowej religii,
czy będzie to chrześcijaństwo czy islam. Simone Weil pisała: „Gdyby starożytni Żydzi
powrócili, zniszczyliby nasze kościoły a nas wszystkich zmasakrowali”. Edward
Herman w swojej książce Triumph of the Market pisał: „Tradycja żydowska jest
niepohamowanie etnocentryczna i odczłowiecza obcych z zapałem, który trudno byłoby
oczekiwać”. W państwie żydowskim starożytni Żydzi pojawili się znowu, a tradycja
żydowska stała się dominująca.
3
4
History of Jews in Christian Spain by Yitzhak Baer, Philadelphia v.1
Patrz Sadzawka Mamilli w zbiorze Kwiaty Galilei.
Wszystko to pokazuje nam, że Hamas miał rację, odmawiając uznania państwa
żydowskiego, bez zawracania sobie głowy tym, czy państwo to stałoby się dobrym
sąsiadem pod rządami Partii Pracy Peretza, lub partii Kadima Olmerta - a nawet w
ekstremalnie nieprawdopodobnym przypadku gdyby rządził nim Uri Avnery. To
państwo należy zdemontować, jak eksterytorialne państwo Asasynów, które kiedyś
kontrolowało Bliski Wschód. Asasyni czerpali władzę z umiejętności i gotowości do
mordowania wybitnych przywódców Krzyżowców i sił muzułmańskich, oszczędzając
jedynie władców słabych, którzy nie śmieli ich ruszać.
Obecnie Żydzi postępują według tej samej strategii. Czasami dobywają miecza.
Czasami posługują się swoim bogactwem. Wielokrotnie spuszczali ze smyczy psy
mediów. Jakkolwiek to robią, w ich strefie wpływów nie może pojawić się żaden silny
przywódca.
Najczęstszy jest mord medialny. Gdy zdecydują się na zniszczenie wroga przy
pomocy mediów, najpierw próbują, aby o nim zapomniano, usuwając wszystkie
odwołania do jego nazwiska. Jeśli to nic nie da, rozpoczynają atak ad hominem –
rozpowszechniając kłamstwa i przeinaczenia. Procedurę tę ostatnio zastosowano
przeciwko przywódcom Iranu: żydowska prasa rozpowszechniała kłamstwo, że
Irańczycy zamierzali zmusić każdego Żyda do noszenia żółtej gwiazdy. Wiadomości te
zostały szybko zdyskredytowane, lecz sprostowania pojawiły się drobnym drukiem na
ostatnich stronach – zadanie wykonano. Sprzeciwy polityków USA przeciw żydowskim
rozkazom szybko okazują się głosami wołającymi na puszczy.
Mordy pieniężne są równie częste. Wystarczy wspomnieć o wybitnym
amerykańskim przemysłowcu Henry Fordzie, który w pewnym momencie wykorzystał
swoje wielkie bogactwo w walce z żydowskimi wpływami. Niestety, nie było ono
wystarczające: złożono mu w końcu „propozycję nie do odrzucenia”. Przeprosił, spalił
swoje książki, i wyraził skruchę. Wolał to, niż zniszczenie swego imperium
samochodowego.
Mordy mieczowe wykorzystywane są do kontrolowania ludzi odpornych na urok
pieniędzy i nic sobie nie robiących z medialnych potwarzy. Od razu przypominają się
Lord Moyne, Folke Bernadotte i Szejk Yassin, nie mówiąc o setkach przywódców
palestyńskich zamordowanych przez państwo żydowskie. Ostatni artykuł w Haaretz
opowiada o operacji Zarzir (szpak) – żydowskim „dalekosiężnym planie operacyjnym,
ogólnonarodowym programie zabójstw” wrogich przywódców, zarówno politycznych
(Emile Houri) jak i wojskowych (Hassan Salameh, Abdel Khader al-Husseini). Khaled
Meshal uciekł zabójcom przez przypadek – dokładnie wtedy gdy próbowali wpuścić mu
truciznę do ucha w sposób prawdziwie szekspirowski.5
W średniowieczu, ratunek przyszedł z nieoczekiwanego kierunku. Zachodnią
Azję podbili Mongołowie, i ci bezwzględni wojownicy wygonili Asasynów z górskich
kryjówek i zupełnie zniszczyli ich konspirację. Ich nieszkodliwymi potomkami są
Izmaelici, prowadzący życie pokojowe i nie zakłócający już więcej spokoju. Jeśli nie
będziemy w stanie uporać się z problemami Ziemi Świętej, jacyś nowi Mongołowie
niewątpliwie rozmontują państwo Sodomy i zrobią z potomków Żydów ludzi tak samo
nieszkodliwych jak Izmaelici.
Oczywiście, istnieje inny, bardziej umiarkowany sposób rozwiązania problemu:
poprzez zastąpienie jednostronności wzajemnością. Średniowieczna kronika przytacza,
co powiedział żydowski kagan Chazarów muzułmańskiemu podróżnikowi:
5
www.haaretz.com/hasen/spages/722949.html
„Moglibyśmy w naszym królestwie natychmiast zniszczyć wszystkie kościoły i
meczety, lecz nie możemy tego zrobić z obawy, że w Bagdadzie i Konstantynopolu
zniszczone zostaną wszystkie synagogi”. Faktycznie, gdyby w odpowiedzi na
zniszczenie przez Żydów elektrowni w Gazie, została zburzona izraelska elektrownia w
Cezarei, i Żydzi musieliby przetrwać jedno lato bez klimatyzatorów, nigdy nie
powtórzyliby tego. Gdyby prawa Żydów w Europie ograniczono do praw, jakie ich
bracia nadali Palestyńczykom, to Palestyna byłaby wolna już jutro.
Lecz dlaczego powinniśmy pozwalać sobie na marzenia? Kto jest na tyle silny,
aby zmusił żydostwo do skosztowania ich własnego lekarstwa? Arabowie są ujarzmieni.
Podbój Iraku przez USA wyeliminował ostatnie niepodległe państwo arabskie. Na Iran
są wielkie naciski, i to potężne państwo muzułmańskie jest wdzięczne Panu Bogu za
każdy dzień odwleczonego bombardowania. Syria jest na celowniku USA, a Francja
robi wszystko, co może, aby utrzymać Damaszek. Szlachetni bojownicy Hezbollahu
bronią godności Arabów dokonując eksplozji samoofiarowania, lecz tym nie są w stanie
zranić potwora. Nigdy przedtem – od czasów Saladyna – Bliski Wschód nie był tak
bezsilny i pozbawiony pomocy.
Europa i Ameryka są całkowicie pod kontrolą żydowską. Nikt z prominentnych
osobistości publicznych nie śmie sprzeciwić się żydowskiemu Drang nach Gaza.
“Czemu siedzicie cicho?” woła Jonathan Steele w Guardianie. Czy nie zna Pan
odpowiedzi, Panie Steele? Ktokolwiek spróbuje, niezmiennie zostanie oszkalowany
jako „antysemicki neonazista” – i szybko okaże się bez środków do życia lub straci
dobrą opinię. Wiem coś o tym. Stawałem w obronie Palestyńczyków, i dostałem nóż w
plecy od wspaniałej pary palestyńskich aktywistów: Ali Abunimaha6 i Nigela Perry7, w
których ślady wkrótce wstąpi kliku innych propalestyńskich aktywistów. Dopiero
potem do akcji wkroczą ciężkie działa żydowskich mediów – Times i Wikipedia. Ci
wspaniali aktywiści mają zasługi w niszczeniu Palestyny: jeśli miejscowy chłopak
Izrael Szamir z Jaffy jest w taki sposób atakowany, to na co może liczyć John Smith z
Wisconsin? Czy można bronić Palestyny i nigdy nie powiedzieć słowa na Ż? Tym
niemniej, nie żałuję mówienia prawdy, bo jeśli milczymy, wtedy kamienie wołać będą.
Palestyńczycy nie będą mieli szans, jeśli nie uwolnimy naszych dusz spod
żydowskiej kontroli. I tutaj możemy przejść do słowa na J, które jest silniejsze od
pierwszego: Jezus. Obecna służalczość Zachodu zaczęła się od wydawałoby się małego
nieistotnego kroku: Kościoły Zachodu usunęły z liturgii modlitwę Oremus et pro
perfidis Judaeis.
Módlmy się i za Żydów wiarołomnych: niech Bóg i Pan nasz zdejmie zasłonę z ich
serc, aby i oni poznali Jezusa Chrystusa Pana naszego.
Wszechmogący, wieczny Boże, który nawet wiarołomnych Żydów nie odrzucasz od
swego miłosierdzia, wysłuchaj próśb naszych, jakie zanosimy za ten naród zaślepiony,
aby uznając światło prawdy, którym jest Jezus Chrystus, wyrwał się z swoich
ciemności. Przez tegoż Pana.
Nazwano to „antysemityzmem”, chociaż ta modlitwa jest o wiele bardziej
delikatna niż żydowska Shepokh Hamatha: “Panie, wyładuj swój gniew na gojach,
którzy nie znają twojego imienia”.
6
7
www.israelshamir.net/Contributors/witch.htm
home.mindspring.com/~fontenelles/shamir12.htm
Chociaż Żydzi zachowali modlitwę zemsty, to wprowadzeni w błąd i ulegli
chrześcijanie zaniechali swojej modlitwy o miłosierdzie. Odmawiajcie dzisiaj tę
modlitwę, odmawiajcie ją w kościołach, i jutro nie będziecie drżeć w obliczu
żydowskiego niezadowolenia; a Gaza – i wasze dusze – będą zbawione. A jeśli wasza
modlitwa będzie wysłuchana, zbawieni zostaną także Żydzi.
Ucieczka z getta Gazy
Uciekli, ryzykując życiem, zaskoczyli wojsko i przerwali ogrodzenia, sforsowali
zasieki z drutu kolczastego i przecięli granicę między dwoma państwami. Dokonawszy
wielu bohaterskich czynów godnych wielkich wojowników i poniósłszy nieuniknione
straty, w końcu przedarli się i poszli do sklepów, aby kupić chleba swym dzieciom.
Obalili kłamliwe wyobrażenie o Palestyńczykach, które Żydzi starali się narzucić opinii
światowej – że są dzikimi fanatykami skłonnymi tylko do gwałtów. Okazało się, że to
zwykli ludzie wyrwali się z więzienia, aby kupić chleba. Oznaczało to, że żydowscy
nadzorcy morzyli ich głodem. Trudno sobie wyobrazić, by w najbliższej przyszłości
pojawiły się z Bliskiego Wschodu bardziej wstrząsające obrazy niż ci ojcowie rodzin
niosący do swych domów prawdziwie zdobyczny chleb.
Ci mieszkańcy Gazy są całkiem normalni, jak my z wami – prowadzą normalne
życie, pracują w bankach lub warsztatach – lecz są traktowani na sposób
średniowieczny. Najpierw pozbawiono ich własności i zamknięto w Gazie, gdzie
traktowano ich gorzej od psów. Nie pozwalano im jeździć szosami, wykorzystywanymi
przez Żydów; nie zezwalano na odwiedziny najbliższych rodzin mieszkających o milę
dalej. I w końcu, blokada. Przy braku żywności, nie ma czym nakarmić dzieci. Z takim
sąsiadem jak Izrael, brak także przyszłości. Jedyną ich zbrodnią jest to, że nie są
Żydami, chociaż – o ironio losu – wielu z nich jest potomkami Żydów, którzy przyjęli
Chrystusa i Proroka, niektórzy noszą znane żydowskie nazwiska.
Uważano, że będą cierpieć w milczeniu, lecz mieszkańcy Gazy mają wiele
godności. Zagłosowali na Hamas wbrew woli Izraela i Ameryki, i wygnali bandę
kolaboracjonistów Dahlana. A teraz, rzucając się na ogrodzenia dali nam lekcję, że nic
nie można zrobić w ramach praw, jakie narzucił wróg. Potrzebny jest zryw nazywany
Rewolucją.
Gdy odważni Gazańczycy wracali ze swoją zdobyczą, dźwigając chleb i ryż, sól
i koce, warzywa i jagnięcinę, Żydzi byli wyraźnie niezadowoleni. Ci tubylcy
zapomnieli, że jesteśmy dla nich niczym Bóg; my dajemy i karzemy, żywimy ich i
głodzimy. Zamiast pogodzić się ze swoim losem, który im wyznaczyliśmy, wzięli swój
los we własne ręce. Z chlebem i ryżem, mogą także przemycić broń, co zmusi nas do
odłożenia wielkiej ofensywy, co do której już dogadaliśmy się z Georgem W. Żydzi,
wolą atakować bezbronnych.
Egipcjanie także rozczarowali Żydów. „Wierzę, że Egipt zna swoje obowiązki”,
powiedział arogancki izraelski generał Ehud Barak. Obowiązki, jakie przewidział dla
Egiptu, to funkcja strażnika więziennego pilnującego palestyńskich braci. „Mieszkańcy
Gazy nigdy nie ośmielą się uciec z obleganej Gazy na Synaj, - pisali izraelscy eksperci
tydzień, a nawet dzień przedtem – Egipcjanie otworzą do nich śmiertelny ogień”. Kiedy
wystrzały rozległy się naprawdę, Izraelczycy ucieszyli się. Effi Eitam, żydowski polityk
z religijnej prawicy, wyglądający jak „spasiona koszerna świnia w jarmułce” (słowa
Gilada Atzmona), napisał do Yediot Ahronot artykuł ociekający krokodylowymi łzami.
My, Żydzi, w porównaniu do Egipcjan, jesteśmy delikatni i miłosierni – pisał. Lecz
Mubarak nie jest gotowy do samobójstwa i wie, że są granice, których nie może
przekroczyć. Rozkazał żołnierzom przerwać ogień. Żydzi zawyli, że Egipcjanie muszą
wzmocnić granicę i dostarczać trupy zgodnie z umową. Nic z tego. Mubarak nie chce
pójść do piekła za Anwarem Sadatem.
Głęboko rozczarowani Żydzi obserwowali potok ludzi, którzy wyszli na chwilę
z więzienia. Lecz Żydom trudno dogodzić. Żeby im dogodzić, Palestyńczycy powinni
wzajemnie się pozabijać w wojnie domowej, lub umrzeć z głodu.
Mój dziadek tak właśnie zrobił, umarł z głodu i wyczerpania w getcie
Stanisławowa w roku 1942. Niemcy i ich ukraińscy pomocnicy robili z Żydami to
samo, co Żydzi robią teraz z Gazańczykami: zagonili ich do getta i pozostawili na
głodową śmierć. Swoje hasła naziści także wzięli z księgi Olmerta-Baraka, co nieco
zmieniając: „muszą cierpieć, dlatego ponieważ ich przywódcy są naszymi wrogami,
powinni zostać ukarani za terroryzm swojej rewolucji, niech głodują, ponieważ ich
bracia napadają na niemieckie oddziały i bombardują niemieckie miasta”. Mój dziadek
Izrael, którego imię dziedziczę, umarł z głodu, zimna i wyczerpania, nie musieli nawet
do niego strzelać, nie był godzien „celowego zabójstwa” [izraelski termin oznaczający
zabójstwo Palestyńczyków bez sądu – tłum].
Poczekaj, powiecie, jak mogli Barak i Olmert, morząc Gazańczyków głodem w
roku 2008, wpłynąć na Niemców w roku 1942? Jak mogą być winni śmierci mojego
dziadka? Odpowiedź zawarta jest w tajemnym języku żydowskiego mistycyzmu: „Ein
mukdam, ein meuhar beTorah (w Piśmie nie ma ani wcześniej, ani potem). Kolejność
zdarzeń, w Piśmie Świętym i w realnym świecie, nie ma znaczenia, ponieważ wszystkie
zdarzenia i domniemane skutki mają miejsce w tym samym meta-czasie, wiecznym
błędnym kole, w którym kot-goni-mysz-której-boi-się-słoń-który-rozdeptuje-kota. W
teologii chrześcijańskiej transcendentny meta-czas nazywa się Kairos, a nie Chronos.
W meta-czasie, czas przeszły, teraźniejszy i przyszły zlewają się w jeden moment,
„mgnienie oka”.
Poincare i Einstein przełożyli tę koncepcję na język współczesnej fizyki,
określając czas, jako jeden z wymiarów podlegający takim samym zakrzywieniom, jak
inne.
Douglas Adams spopularyzował to w swojej powieści: bohaterowie wracają w
przeszłość, aby coś poprawić, dokonują tego, lecz ma to swoją cenę. Uratowali rybę,
lecz ptak dodo wymarł, zyskali muzykę Bacha, lecz stracili poezje Coleridge. Ludzie
nie wiedzą, że świat się zmienił; że obecnie jest więcej muzyki Bacha, lecz mniej poezji
Coleridge. Jedynie ci, którzy mogli wyjść z ograniczeń czasu wiedzą, że świat się cały
czas zmienia w wyniku naszych czynów, a zmiany te idą zarówno „do tyłu”, jak i „do
przodu”, ponieważ nie ma żadnego „do tyłu” i „do przodu”. Tak więc, Ormianie
dokonali rzezi i wygnali Azerów, a ich przodków wygoniono na pustynię aby tam
cierpieli z rąk Kurdów, natomiast Kurdowie cierpią za tę zbrodnię oraz za popieranie
amerykańsko-syjonistycznej okupacji.
Niektóre rzeczy jeszcze się nie zmaterializowały, lecz to się stanie. Gdy słyszę
jak Żydzi (a także Polacy, Ukraińcy i Amerykanie) udowadniają, że „Stalin nie był
lepszy od Hitlera” i, że „nie ma różnicy między nazistami i komuchami”, a także o
„rosyjskim antysemityzmie”, to wiem, że w następnej przyszłości Armia Czerwona nie
pobije Niemców, nie wyzwoli Polski i Czech, a także nie otworzy bram Auschwitz i
Treblinki.
Świat jest sprawiedliwy, i Bóg jest sprawiedliwy. On karze niewdzięczników,
nie pozwalając zajść zdarzeniom, za które należało mu być wdzięcznym. Pan
Sprawiedliwości nie jest ograniczony chronologią zegarka ręcznego ani zachodnim
kalendarzem, przeszłość może powrócić. Widzieliśmy oznaki wszystkiego tego
ponadczasowego w wydarzeniach w Gazie.
Dokonajcie złego czynu dzisiaj, a przeszłość zmieni się i da wam kopa. Głodźcie
Gazańczyków a wasz dziadek umrze z głodu i pragnienia. Torturujcie Palestyńczyków,
a Inkwizycja będzie torturować waszych przodków, stawiając im te same zarzuty, jakie
wy stawiacie dzisiaj swoim wrogom. Przekształcajcie Hebron w więzienie dla jego
mieszkańców, a nastąpi rzeź Żydów w roku 1929. Zbrodnicze traktowanie
Palestyńczyków przez Żydów jest karane nawet teraz. Nie pytaj, kogo głodzą i kogo
torturują, jest to twój bliźni.
25-26 stycznia 2007 Tel Awiw – Hawana
Raj już teraz
Wyznania tajnego agenta
Hołd dla Hany Abu-Assad i jej filmu8
[Niniejszy protokół przesłuchania Dana Ayalona przez Komisję Pojednawczą
(Przewodniczący: Mustafa Nashashibi, Zastępca Przewodniczącego: Yossi Atzmon,
Sekretarka: Swietłana Kuzniecowa), nosi datę 12 czerwca 2015, kilka lat po
zjednoczeniu Izraela i Palestyny w jedno państwo, Królestwo Kanaanu. Jednak te
wyznania ostatniego szefa aparatu bezpieczeństwa państwa żydowskiego uznano za
taką sensację, że publikację ich opóźniono aż do bieżącego roku 2035].
Przewodniczący: Proszę nam opowiedzieć o samobójcach rzucających bomby
w dziesięcioleciach 1990 i 2000. Dlaczego nie mógł Pan zapobiec tym akcjom?
Ayalon: Chciałbym Panu przypomnieć, że zgodnie z Ustawą Pojednawczą, nic
co powiem nie może być wykorzystane przeciwko mnie. Mam zamiar opuścić ten
budynek, jako wolny człowiek.
Sekretarka: Tak, my wszyscy o tym wiemy. Proszę swobodnie mówić.
Ayalon: Ataki samobójcze miały miejsce nie z powodu naszych zaniedbań lub
nieudolności. Na odwrót, to były nasze największe osiągnięcia.
Wiceprzewodniczący: Co Pan uważa za osiągnięcia? Setki zabitych
niewinnych Izraelczyków!
Ayalon: Mam przypomnieć początek lat 1990? Po wyborczym zwycięstwie
Rabina, Zachodni Brzeg i Gaza zostały oddzielone od Izraela; postawiono posterunki
kontrolne, palestyńskim robotnikom zabroniono przyjeżdżać i pracować w miastach
8
www.imdb.com/title/tt0445620/ [Paradise Now, film Hany Abu Assad o samobójcach rzucających bomby]
Izraela. Ich miejsca zajęły dziesiątki tysięcy gastarbeiterów, których sprowadzaliśmy z
Tajlandii i Chin. Robotnicy palestyńscy nie mogli już z powrotem znaleźć pracy na
miejscu, lub też ich pola zostały zajęte przez osadników i wojsko. Wygnani ze swoich
pól, zamknięci we własnych wioskach i miastach, Palestyńczycy zostali zmuszeni do
oporu. Nie mogliśmy całkowicie powstrzymać oporu Palestyńczyków. Było to nasze
pierwsze założenie. Zostaliśmy zmuszeni do ustąpienia w jakimś punkcie, trzeba było w
sposób elegancki skanalizować ich opór. Było to założenie numer dwa. Trzecim było
nasze pragnienie zachowania naszej głównej przewagi, która wyrażała się w ich
stosunkowym braku doświadczenia wojskowego.
Aby wyszkolić żołnierza trzeba czasu, dla początkujących co najmniej pół roku.
Weteran, który ma za sobą kilka bitew, wart jest dziesięciu początkujących. Mając
doświadczenie, weteran jest i odważniejszy i ostrożniejszy. Obawialiśmy się, że w
przypadku oporu, dobrze wyszkolona armia partyzancka byłaby wyzwaniem dla
naszego utrzymania się w Palestynie.
Przewodniczący: Co za bzdury! W roku 1993, Arafat powrócił do Ramallah i
Gazy z tysiącami zahartowanych bojowników, którzy walczyli w Libanie i nad
Jordanem.
Ayalon: Bojownicy Arafata otrzymali wynagrodzenie i nie chcieli walczyć.
Chcieli rządzić, co by to rządzenie nie miało oznaczać. Chcieli jeszcze zorientować się
co do Palestyny, ponieważ kraj od roku 1967 bardzo się zmienił, a mieli od tego czasu
słaby kontakt z Palestyną, więc armia Arafata nas nie obchodziła. Ludzie, których się
obawialiśmy, to była młodzież Pierwszej Intifady. Byli oni śmiali i odważni, znali
swoje miejsce w kraju i nie bali się nas. Mogliśmy im połamać ręce, jak rozkazał Rabin,
lecz nie mogliśmy złamać ich ducha.
Pewnego razu, podczas burzy mózgów w moim biurze – było to w roku 1993 –
Motti, szef wydziału operacji psychologicznych powiedział:
- Nie możemy zatrzymać ich ataków, lecz możemy zabić każdego atakującego.
- Jak można to zrobić?
- Możemy stworzyć wirusa samozniszczenia i zarazić nim młodzież.
- Co Pan rozumie pod wirusem?
- Wirus systemowy, podobny do atakującego komputery. Mamy największą
władzę na świecie, kontrolujemy media. Poprzez nie, będziemy gloryfikować tych
którzy zginą, a nie tych którzy kontynuują walkę. Chodzi mi po prostu o to, by popierać
ich ataki samobójcze.
Propozycja ta nie wydała mi się sensowna, i powiedziałem to. „Ataki
samobójcze”, jakie znaliśmy wtedy, polegały zwykle na wysadzaniu samochodów w
Libanie. Przeważnie kierowca nie wiedział co wiezie; w przeciwnym wypadku, miałby
zwykle większą szansę na ucieczkę. Nasi dwaj bohaterowie z roku 1948 mieli
podjechać ciężarówką załadowaną materiałami wybuchowymi do urzędu miasta w
Jaffie, przygotowani byli na śmierć razem z wrogami, lecz mechanizm opóźniający
zegara zadziałał precyzyjnie – zginęło 30 Arabów, natomiast bohaterowie uciekli.
Właściwy atak samobójczy zwykle skierowany był przeciwko poważnemu obiektowi,
czemuś za co warto było oddać życie, jak baza piechoty morskiej USA w roku 1983.
Wtedy kierowca samobójca zginął, lecz zabrał ze sobą 250 żołnierzy USA, i
spowodował wycofanie oddziałów amerykańskich z Libanu.
- Nie, powiedział Motti.
- Nie myślę o samochodach. Mając samochód, terrorysta może uciec.
Powinniśmy zachęcić ich do mocowania materiałów wybuchowych na własnych
ciałach.
Nie byłem o tym wcale przekonany. Gdzie można znaleźć takich głupich
samobójców? W Izraelu Arab nie może się zbliżyć do żadnych wartych zachodu celów.
Nie ma szans na wejście do bazy wojskowej, ministerstwa, domu ważnej osobistości. A
więc powinien to być pośledniejszy cel, za który umrze wysokiej klasy bojownik.
Trudna sprawa dla ruchu oporu! Lecz Motti miał plan:
- Aby zwabić ich w pułapkę, powinniśmy pozwolić im na jakiś sukces, punkt na
dobry początek. Później, gdy połkną haczyk, ich sukces zblednie, lecz my osiągniemy
nasz cel: najlepsi i najszlachetniejsi Palestyńczycy zabiją się sami.
Wyjął notatnik, i zaczął rysować schemat. Oto jego idea: poprzez naszych
agentów w ruchu oporu, bojownicy powinni zostać wysłani do wysadzenia autobusu.
Powinniśmy wiedzieć o ich planach i pomóc im się przedostać przez posterunki
kontrolne. W tym samym czasie, nasz łącznik z mediami powinien wyolbrzymiać nasze
trudności w radzeniu sobie z tym. Nazywałoby się to „tajną bronią Arabów”. Dobry
projektant mody z Tel Awiwu zaprojektuje seksowny pas dla szahida. Wszystkie gazety
i stacje telewizyjne będą pisać i mówić o męczennikach. Zyskaliby wielki rozgłos i
przyciągnęliby młodych naśladowców, natomiast wybuchy stanowiące dla nas
rzeczywiste niebezpieczeństwo byłyby przemilczane i pozostałyby nieznane.
Przewodniczący: Dlaczego zdecydowaliście się wykorzystać tę technikę właśnie
wtedy, w roku 1993, a nie wcześniej?
Ayalon: Były dwie przyczyny, lecz tylko jedną omawiano otwarcie. W tym
czasie, islamski ruch podziemny poczynił pierwsze kroki w tworzeniu zbrojnego oporu;
ruch ten cierpiał na brak doświadczonych kadr, lecz bardzo chciał coś pokazać. Byli
gotowi do zamierzenia się na wielkie czyny, i idea osiągnięcia wyników bez
długotrwałego szkolenia przemawiała do nich. Przyciągnęli także duchowo
nastawionych młodych ludzi, gotowych do poświęcenia życia.
Wiceprzewodniczący: A jaka była druga, ukryta przyczyna?
Ayalon: Dobrze, nikt z nas nie był zwolennikiem Icchaka Rabina, lewicowego
skrzydła Partii Pracy, ani ugody z Oslo. Czuliśmy, że dobrze byłoby, gdyby w tym
samym czasie, nasz plan nie pozwolił Izraelowi pójść drogą lewicową, i doprowadził
Likud do władzy. I tak się stało!
Sekretarka: Czy Pan nie ma serca? Jak mógł Pan pozwolić swoim wrogom
zabijać niewinnych pasażerów autobusów?
Ayalon: Proszę Pani, nie mogliśmy skanalizować gniewu Palestyńczyków
donikąd. Ktoś musiał zginąć, lecz my mieliśmy możliwość zadecydowania, którym
zabójstwom dać zielone światło. Gdybyśmy nie pozwolili im wysadzać autobusów,
którym jeździł ostatni motłoch, rzuciliby się na konkretne cele, których strata byłaby
bolesna. Proszę pomyśleć o ministrze Rehavamie Zeevi. Było to bolesne: Dzisiaj
zabijają Gandiego [ironiczne przezwisko Zeevi’ego], a jutro zabiją premiera!
Wiceprzewodniczący: Lub nawet Pana.
Ayalon: Rzeczywiście, nawet mnie! Mogliby wybierać konkretne cele i utrudnić
nam życie. Cele te mogłyby wydawać się usprawiedliwione dla opinii zagranicznej, a
nawet dla Izraelczyków. Zdemaskowaliśmy plan zamordowania przedsiębiorców
budujących Mur. Nazwiska przedsiębiorców były dobrze znane, i nie mogliśmy
wszystkim im zapewnić ochrony. Dwa lub trzy udane zamachy, i nie mielibyśmy
przedsiębiorców gotowych budować Mur. Mogliby robić zamach na ludzi dobrze
znanych z okrucieństwa. Na przykład, izraelska gazeta opublikowała wywiad z
„kapitanem Georgem”9, oficerem Szabaku, który zgwałcił pojmanego Libańczyka,
Dirani. Gazeta podała wystarczającą ilość wskazówek, aby znaleźć człowieka, była
także palestyńska grupa próbująca znaleźć „Bestię”, jak go nazwała gazeta. Inna grupa
planowała zaatakować osadnika Avri Rana, który terroryzował chłopów z Yanoun.
Mogli uzyskać nasze poufne informacje i zamordować prominentnych popleczników
Izraela: wydawców, dziennikarzy, polityków z USA i Europy. Spowodowałoby to
gwałtowny spadek poparcia dla nas, podobnie jak zamordowanie przez nas Lorda
Moyne w roku 1944, ponieważ w Talmudzie powiedziano adam karov etzel atzmo,
człowiek dba przede wszystkim o swoją własną skórę. Dlatego daliśmy zielone światło
wybuchom w autobusach. Dopiero po zadziałaniu schematu, gdy wszystkie palestyńskie
dzieci zaczęły marzyć o chwale zamachowca samobójcy, zablokowaliśmy autobusy.
Później, zamachowcy samobójcy mieli bardzo mało sukcesów: rynki, place pełne
spacerowiczów, stragany z podłą żywnością. Średni zamachowiec zabił 1,4 Izraelczyka,
lecz nawet te prawie półtora człowieka to byli biedacy, emeryci lub ludzie nic nie warci.
Wiceprzewodniczący: Jak mógł Pan powiedzieć takie rzeczy o swoich
współobywatelach Żydach?
Ayalon: W młodości, spotkałem się z Icchakiem Sade, dowódcą Haganah,
bohaterem roku 1948. Spytałem się go o M/S Patria, statek z uciekinierami, który on i
jego ludzie zatopili w Haifie zabijając 250 Żydów. Czy nie miał wyrzutów sumienia?
Powiedział mi: czasami, musisz poświęcić Żydów, dzięki czemu Naród Żydowski
będzie żył wiecznie. Lecz my staramy się chronić Żydów. Na przykład, jedna z naszych
dobrze zaplanowanych operacji wymierzona była przeciwko Rosjanom. Była bardzo
udana: ofiarami byli głównie rosyjscy imigranci nie będący Żydami, którzy nie
zawahali się zbezcześcić sabatu w nadmorskiej dyskotece; lecz eksplozja ta pomogła
przybliżyć nam rosyjską społeczność. Przed tym zdarzeniem, odczuwali niewielką
solidarność z Izraelem. Ponadto, zorganizowaliśmy wszystko tak, że niemiecki Minister
Spraw Zagranicznych Yoshka Fischer zatrzymał się w tym hotelu w pokoju
wychodzącym na dyskotekę. Nie było łatwo; wysocy rangą oficjele nigdy nie mieszkali
w tym hotelu – był za daleko od centrum Tel Awiwu. Lecz nasi ludzie przekonali go, że
był to hotel nowy i bardzo wygodny. Zatrzymał się w nim, był praktycznie sam
świadkiem wybuchu, i stał się oddany żydowskiej sprawie.
Przewodniczący: W jaki sposób mógł Pan skierować zamachowca do tego
konkretnego miejsca?
Ayalon: W tym wypadku, zamachowiec był przez nas przekupiony, nie miał
pojęcia, że walizka zawierała materiał wybuchowy. Został dostarczony na miejsce przez
jednego z naszych agentów, i powiedziano mu, że ma dostarczyć walizkę kierownikowi
dyskoteki. W innych wypadkach, zamachowców wyznaczali nasi agenci w ruchu oporu.
W każdym wypadku, zamachowcy nie rozumieli społeczeństwa izraelskiego: na
przykład, młody obiecujący student z Nablus zabił się na rynku Carmel w Tel Awiwie.
Myślał, że w Tel Awiwie, jak w Nablus, wszyscy chodzą do straganów na rynku. W
9
http://arabnews.com/?page=4&section=0&article=38715&d=28&m=1&y=2004
rzeczywistości, w tym wypadku zabijając siebie zabił też dwóch emerytów i
gastarbeitera z Chin. Nie były to więc operacje bezpieczne w 100% - niektórzy
zamachowcy eksplodowali nie tam gdzie chcieliśmy, lecz nawet oni nie byli już w
stanie uderzyć ponownie. Zawsze umierali – i to było w tym planie najlepsze.
Pomyślcie co mogliby zrobić gdyby nie zginęli! Czy pamiętacie samotnego
snajpera z Wadi Haramiyeh10, który zastrzelił 10 naszych żołnierzy? Główną jego
przewagą było to, że działał samotnie, i żaden z naszych agentów nie mógł nas
wcześniej o jego planach poinformować. Nie chciał umrzeć – chciał zabić. Gdyby
takich bojowników było więcej, nasze rządy by upadły.
Sekretarka: Lecz samobójstwa zdarzały się nie tylko w Palestynie, także w
Iraku i gdzie indziej! Czy Pan twierdzi, że to także były wasze dokonania?
Ayalon: Nie, i to było w tym najlepsze. Gdy myśmy ustalili schemat, ludzie
mogli go kopiować. W rzeczywistości, ludzie zawsze kopiują każdy dobrze
zareklamowany czyn. Ponieważ w tych latach mieliśmy duży wpływ na światowe
media (będąc w dużej mierze ich właścicielami), mogliśmy zapewnić rozgłos dla
wszystkiego co było nam potrzebne. Gdybyśmy zapewnili rozgłos snajperowi z Wadi
Haramyeh, to następnego dnia byłyby setki młodzieńców próbujących powtórzyć jego
wyczyn. Dlatego postaraliśmy się, by jego nazwisko poszło w zapomnienie. Lecz
operacje samobójcze zawsze były dobrze nagłośnione. Zabawne, że ten nasz wynalazek
stał się muzułmańskim znakiem rozpoznawczym, chociaż przed rokiem 1993 żaden
muzułmanin nie miał z nim nic wspólnego. Aby ukryć ten fakt, nasi ludzie w mediach i
nasi eksperci w Akademii zamącili sprawę kierując uwagę na heretyckich Asasynów i
libańskich zamachowców samochodowych, chociaż tamci terroryści mieli szansę uciec i
przeżyć. A także atakowali oni cele duże i ważne. Wymyśliliśmy jedyną niezawodną
metodę na zabijanie po najniższej cenie najlepszej palestyńskiej i muzułmańskiej
młodzieży – poprzez zakażenie jej wirusem samozniszczenia pochodzącym z naszych
mediów.
Przewodniczący: Komisja przerywa przesłuchanie i udaje się na dyskusję.
Proszę tutaj zaczekać. (Po kilku minutach). Dziękujemy Panu, generale, za pańską
szczerość. Zdaje sobie Pan sprawę, że wielu młodych mężczyzn i kobiet, kwiat młodej
Palestyny, niepotrzebnie zginęło w taki straszny sposób. Rewelacja ta, która była
pańskim podstępem, zrujnowałaby życie ich dumnych rodziców. Ponadto, nie
przedstawił Pan dowodów na swoją wersję wydarzeń: mogła to być gra pańskiej
wyobraźni. Dla wszystkich będzie lepiej, gdy pozwolimy zmarłym bohaterom spać
snem wiecznym bez niepokojenia ich. Na podstawie artykułu 12b Ustawy Pojednawczej
ogłaszam tę sprawę za zamkniętą i niepodlegającą upublicznieniu w ciągu 50 lat.
Przyjaciele, Prawda i Fałsz
[Pisane podczas Izraelskiej inwazji na Liban latem 2006 roku]
Po dwóch tygodniach, wojna rozgościła się wygodnie na Bliskim Wschodzie –
jak stara ciotka podczas regularnej wizyty u bratanków. Postępuje jak gdyby chciała na
razie pozostać, a ponieważ już jest po pierwszym szoku, który wywołała bitwa o Liban,
ukazał się jasny obraz. Po pierwsze, wiadomości. Na przekór groźnej, druzgocącej
10
Patrz Bitwa o Palestynę w zbiorze Kwiaty Galilei.
potęgi izraelskiego ataku, pomimo jego niesłychanej złośliwości i brutalności, nieugięci
bojownicy szejka Hassana Nasrallaha utrzymują pozycje. Blitzkrieg zaplanowany przez
strategów Tel Awiwu zatrzymał się na niewysokich wzgórzach Maroun Ras, i zawiódł
na ulicach Bint Jbail. Jeśli w roku 1982 – podczas poprzedniego izraelskiego ataku –
żydowskie czołgi przekroczyły rzekę Litani po 48 godzinach, to obecnie ich postępy
mierzone są w pojedynczych metrach.
Stara, lecz przerażająca broń, wykuta przez Rosjan podczas toczonej na śmierć i życie
wojny z Niemcami, której nadano dziewczęce imię Katiusza, trzyma w napięciu zawsze
tak bezpieczne izraelskie zaplecze aż do Haify. Precyzyjne pociski trzymały w szachu
wszystkie izraelskie drogie maszyny do zabijania: pancerne helikoptery Apache, okręty
wojenne Saar i czołgi Merkaba. Sfrustrowani najeźdźcy usłali drogi i wioski Libanu
spalonymi ciałami libańskich dzieci; lecz wyjątkowo mało bojowników Hezbollahu
zostało zabitych lub wziętych do niewoli. Hezbollah posiada tajną broń: jest to pierwsza
arabska organizacja, której Żydzi nie zdołali infiltrować. Izraelski wywiad nic nie
wiedział o przygotowanych planach ani jaką mieli broń. Bojownicy Hezbollahu nie
popełniali samobójstw aby zmusić Żydów do wysłuchania słów: „Allah jest wielki”.
Walczą – bijąc wroga i na zawsze rozprawiając się z mitem o izraelskiej odporności na
ciosy, i arabskiej niemocy.
Znaczenia ich niezłomności nie można przecenić: gdyby Liban został opanowany
stawiając niewielki opór, izraelskie czołgi wtoczyłyby się do Damaszku, a izraelskie
odrzutowce osiągnęłyby Teheran. Jest to marzenie amerykańskich neokonserwatystów.
William Kristol mówi wyraźnie: „Ponieważ Syria i Iran są wrogami Izraela, więc są
także wrogami Stanów Zjednoczonych. Moglibyśmy rozważyć odpowiedź na ten akt
irańskiej agresji w postaci uderzenia wojskowego na irańskie instalacje nuklearne. Po co
czekać? Czy ktoś myśli, że atomowy Iran można będzie powstrzymać?”11 Michael
Ledeen przywraca zimnowojenną retorykę: „Nie można uciec przed mułłami. Należy
albo ich pokonać albo podporządkować się ich koszmarnej wizji”.12 Larry Kudlow
wieszczy pewne zwycięstwo: „USA i Izraelowi zajmie około 35 minut znokautowanie całej
marynarki wojennej i sił powietrznych Iranu… Przyszedł teraz czas rzeczywistego
przyciśnięcia syryjskiego dyktatora, Baby Assada”.13 Neokonserwatyści mają teraz powód
do parcia do wojny: ich wpływy w administracji USA ostatnio osłabły, a pierwsze
oznaki rebelii gojów urzeczywistniły się w postaci powszechnej krytyki żydowskiego
lobby. „Sprawiedliwa wojna” przywróciłaby im pełnię władzy w Waszyngtonie.
Izraelski atak na Damaszek i Teheran wciąż może mieć miejsce, lecz każdy
dzień libańskiego oporu zmniejsza prawdopodobieństwo wojny regionalnej. Przez
izraelskie telewizje przemknęło kłopotliwe słowo „niepowodzenie”. „Ugrzęznąć w
Libanie” to stary koszmar Izraelczyków, którzy już tego doświadczyli i nie życzą sobie
powtórki. Każde „niepowodzenie w Libanie” byłoby raczej niepowodzeniem moralnym
– armia libańska nie pomaszeruje na Haifę – lecz może nauczyć Izraelczyków
skromności. Dlatego właśnie w tej wojnie, prawdziwy przyjaciel Izraela życzy jego
armii ciężkiego lania w Południowym Libanie – takiego kopa, po którym chłopcy
szybko pośpieszą z powrotem do domu, a generałom na długo odechce się szukać
nowych awantur. Wielu fałszywych przyjaciół Izraela pragnie widzieć niekończące się
zwycięstwa Izraelczyków, które w szczytowym momencie doprowadzą do Teheranu, do
wojny nuklearnej, do masowych zniszczeń i śmierci. Fałszywymi przyjaciółmi jest
11
ww.weeklystandard.com/Content/Public/Articles/000/000/012/433fwbvs.asp
12
http://article.nationalreview.com/?q=NDE4MDA3NDUyYjA0ZGY1MzQ4NjM5NjM1MWY4NDVkZGM=
http://article.nationalreview.com/?q=ZjM1OGMxZWU0YzQ4MTQwZGU5NGRkMzQzM2MzNzdiNDc
13
zorganizowane żydostwo USA – w marszach popierające libańską awanturę, natomiast
prawdziwymi przyjaciółmi są miejscowi Izraelczycy – maszerujący ulicami Tel Awiwu
i demaskujący zbrodnie wojenne swoich przywódców.
Jako Izraelczyk, nie mogę się cieszyć z bombardowania Haify i zagrożenia Tel
Awiwu. Jest za dużo niewinnych, którzy nie umieją odróżnić swojej prawej ręki od
lewej. Jednak, nie mogę także tego potępiać, ponieważ to gorzkie lekarstwo może
pomóc gdy zawiodły łagodne kazania. Pociski Hezbollahu mogą pomimo wszystko
doprowadzić do otrzeźwienia umysłów Izraelczyków i podważenia ich wiary w siłę
militarną. Analogicznie, dobry Niemiec mógłby się modlić o porażkę rodaków w
Holandii w roku 1940, ponieważ uchroniłoby ich to przed tragedią w roku 1945.
Niemcy byli zbyt silni, aby wszystko dobrze się skończyło. Ich sukcesy przybliżały ich
tylko do katastrofy. Obecnie, ten sam los czeka Izrael. Zbytnia potęga nie jest lepsza od
jej braku.
„Silni nigdy nie są absolutnie silni, ani słabi nie są absolutnie słabi. Ci, którym
przeznaczenie użyczyło Potęgi zbytnio na nią liczą i zostają zniszczeni. Potęga jest tak
samo bezlitosna dla ludzi, którzy ją posiedli (lub myślą, że ją posiedli), jak dla swoich
ofiar. Tych drugich miażdży, a pierwszych odurza”, pisała Simone Weil, francuska
filozofka, w odniesieniu do Wojny Trojańskiej.
Niniejsza wojna jest dobrym tego przykładem. Niewielka potyczka graniczna
przekształciła się w wielką bitwę, powodującą masowe zniszczenia przyrody i miast, po
prostu dlatego, że Izrael nie umie inaczej walczyć. Niewielkie incydenty zdarzają się na
całym świecie, lecz nie kończą się takimi okrucieństwami. Gdyby Izrael był
mądrzejszy, mógłby przewidzieć i ustrzec się przed akcjami odwetowymi w Gazie.
Gdyby Izrael był słabszy, zareagowałby proporcjonalną odpowiedzią militarną. Państwo
to, na swoją zgubę, jest po prostu za głupie i za silne
Żydzi powtarzają błędy swoich duchowych praojców. W roku 66, prawie dwa
tysiące lat temu, judejscy Żydzi dokonali nie byle jakiego czynu: pokonali XII legion
Cestiusa Gallusa. Było to tak samo nieprawdopodobne, jak Wojna Sześciodniowa,
ponieważ rzymskie legiony nie dawały się łatwo pobić. Żydzi byli wniebowzięci z
powodu sukcesu, i zaczęli – chyba przez pychę – oczekiwać, że Bóg będzie
kontynuował walkę w ich imieniu. Lecz Bóg miał inne plany, i w roku 70 Jerozolima
wraz ze Świątynią zostały zniszczone. Obecnie, Żydzi odurzyli się swoją dzielnością,
posłuszeństwem USA i Unii Europejskiej, swoją kontrolą nad globalnymi mediami. Ich
arogancja i brutalność doprowadzą ich do nieszczęścia, ponieważ po gwałcie na Gazie i
obecnym gwałcie na Libanie, nawet najbardziej tolerancyjny człowiek z Bliskiego
Wschodu dojdzie do tego samego wniosku, do którego Rzymianie doszli 2000 lat temu:
na obszarze tym nie będzie pokoju dopóki istnieć będzie państwo żydowskie. Po
krótkotrwałych rządach neokonserwatystów, wkrótce wniosek ten podzielać będą
Amerykanie.
Żydzi naśladują także błąd Hebrajczyków, polegający na znęcaniu się nad
tubylcami. Po zwycięstwie Hasmoneusza nad Seleucydami – zwycięstwo to opisują
biblijne Księgi Machabejskie – podporządkowano Palestynę. Ich pierwszym czynem
było wypędzenie tubylczej populacji Cezarei i zasiedlenie jej przez Żydów (była to
ówczesna Nakba14). W tamtych czasach, tubylcy Palestyny nie mieli elektrowni, więc
Żydzi musieli się zadowolić niszcząc im świątynie. Aby stać się „Światłem Narodów”
(jak lubią o sobie mówić), Żydzi najpierw pogrążają „Narody” w całkowitą ciemność,
14
Nakba – po arabsku „Katastrofa”, tak Arabowie nazywają wypędzenie Arabów w roku 1948.
co właśnie zrobili. Sto lat absolutnych rządów żydowskich (lata 168-68 przed
Chrystusem) był faktycznie ciemnymi czasami dla tego biednego kraju, i rzymski wódz
Pompejusz Wielki był witany, jako wyzwoliciel, gdy pokonał Hebrajczyków i
uszczuplił ich panowanie.
Nie jest to wojna, lecz kampania antyterrorystyczna! Izrael walczy z
terrorystami z Hezbollahu! Tak wrzeszczą izraelskie media. Setki spalonych budynków,
zniszczone mosty i elektrownie, zabite kobiety i dzieci, bombardowani uciekinierzy –
wszystko to nie wymaga słów by poświadczyć prawdę. Napoleon twierdził, że walczy z
Mamelukami a nie z Portą – lecz gdy wtargnął do Palestyny, zastał tam zjednoczony
naród, który powstał przeciwko niemu. Miał szczęście, że pozostawiając żołnierzy
uciekł, ratując przynajmniej swoje życie. Adolf Hitler twierdził, że walczy z
„komunistami”, a nie z Rosjanami – lecz Rosjanie zjednoczyli się wokół Stalina i
obronili swój kraj. George Bush twierdzi, że walczy z Saddamem Husseinem, a nie z
Irakiem – lecz tysiące zabitych amerykańskich żołnierzy świadczą o tym, że jest to
wojna imperialistyczna. Obecnie Libańczycy stawiają opór tym manipulatorom historii,
otwarcie mówiąc: jest to wojna Żydów przeciwko Libanowi. To totalna wojna
przeciwko spokojnej ludności cywilnej. Oto motto tej wojny, określone przez
generalissimusa Halutza: „Za każdą rakietę zburzymy dziesięć wysokościowców w
Bejrucie”. Podczas gdy globalne media tańczą jak im Żydzi zagrają – potępiając w całej
swej masie Hezbollah – Libańczycy przejrzeli tę grę, nie dają się napuszczać. Wiedzą,
że Hezbollah reprezentuje ich; wiedzą, że jest integralną częścią Libanu. Armia
Libańska powinna zająć swoje miejsce obok Hezbollahu – doprowadziłoby to do
całkowitego wykolejenia planów najeźdźcy.
Żydzi zbombardowali nawet Ashrafieh, zamożne chrześcijańskie przedmieście
Bejrutu – liberalny okręg, który przewodził ruchowi na rzecz usunięcia armii syryjskiej
z Libanu. Haram, ya Ashrafieh, przepraszamy was. Straciliście rozum za wcześnie.
Pomimo, że byli słabi i prymitywni, Syryjczycy broniliby waszego nieba przed
czarnymi sępami z południa. Jesteście jak baranek, który odrzucił pomoc dokuczliwego
starego pasterza, by w zamian szybko dać się obedrzeć ze skóry przez wilka. Marzenie
o niezależnym Libanie było jak iluzja wyprodukowana przez Baronów Medialnych. Pod
butem Nowego Porządku Światowego, idea niezależności będzie nieaktualna. Byłoby
lepiej gdyby Liban był integralną a przy tym autonomiczną częścią Syrii; a dla Syrii
byłoby lepiej gdyby była zjednoczona z Irakiem, Jordanią i Palestyną. Stare Imperium
Otomańskie powinno być wskrzeszone i przekształcone we Wspólnotę Narodów
Wschodu, ponieważ zjednoczeni wytrwamy, a podzieleni przegramy.
Francja jest w dużej mierze odpowiedzialna za zniszczenie Libanu. To Francja
ostatecznie zmusiła Syrię do wycofania się z Libanu. USA, zbyt oczywisty wróg
Arabów, nigdy nie byłoby w stanie wynegocjować wycofania – bez wsparcia przez
Paryż. Usuwając syryjskiego opiekuna, Francja przyjęła moralne zobowiązanie
bronienia Bejrutu. „Na zawsze ponosisz odpowiedzialność za to, co oswoiłeś”,
powiedział Lis do Małego Księcia w książce Saint-Exupéry – a Francja, bardziej niż
ktokolwiek inny, oswoiła Liban. Ponury, rasistowski widok ewakuacji drogocennych
cudzoziemców należy zastąpić innym: lądowaniem francuskich oddziałów wojskowych
– nie, jako misji pokojowej ONZ albo NATO, lecz jako zwykłych obrońców Libanu.
Wiedzą jak to robić: w roku 1860 – gdy Druzowie wpadli w amok –żołnierze francuscy
wylądowali i przywrócili pokój wypierając agresora. Mogą powtórzyć ten czyn; gdyby
Francja walczyła ramię w ramię z Libańczykami przeciwko żydowskiemu najeźdźcy,
doprowadziłoby to do pokoju na Bliskim Wschodzie i przywróciłoby szacunek dla
Francji.
Wiele krajów arabskich zapomniało o swoim braterskim obowiązku. Egipt,
Arabia Saudyjska, i Jordania potępiły – nie, nie żydowskiego agresora – lecz broniący
się Hezbollah. Państwa Zatoki Perskiej nic nie zrobiły, aby bronić Libanu. Powinny się
wstydzić swojej zdrady. Faktycznie, gdyby chciały, mogłyby powtórzyć udane embargo
na ropę naftową z roku 1974 i zmusić Europę, by okiełznała szalonego syjonistycznego
ogiera. Odwaga i twardy opór Hezbollahu świadczy o szlachetności bojowników i
wskazuje na haniebność postępowania innych przywódców arabskich. Powinni oni
pamiętać, że ten, kto zdradzał Palestynę, wkrótce ponosił karę: król Faruk został
zdetronizowany, króla Abdullaha zamordowano. Im dłużej trwa wojna, tym więcej
szans na to, że pokorni arabscy przywódcy będą usunięci przez swój lud. Dlatego
Hezbollah nie jest zainteresowany w zawieszeniu broni.
Hezbollah to prawdziwy bohater Bliskiego Wschodu. Nie z powodu swojej siły,
lecz z powodu swego współczucia. Tylko oni współczują ciężkiemu położeniu
palestyńskiego ludu. Nie byli obojętnymi obserwatorami gwałtu na Gazie – próbowali
swoimi skromnymi środkami powstrzymać napastnika, tak samo jak Anglia, gdy
sprzeciwiała się niemieckiej napaści na Polskę. Współczucie i solidarność są
najważniejsze.
Dlatego nie możemy potępiać Hezbollahu. Nie możemy także pójść drogą ludzi
słabej woli i powiedzieć „obie strony są winne”. Rosyjski filozof Iwan Ilin (1883-1954),
w swojej pracy „O sprzeciwianiu się złu siłą” widzi zasadniczą różnicę między
napastnikiem i stawiającym opór:
Napastnik mówi swej ofierze „Jesteś w mojej mocy”, natomiast stawiający opór
odpowiada napastnikowi „Ty niszczysz i będziesz zniszczony. Przestań! Skończę z
twoim tyraństwem.”
W rzeczywistości, Żydzi starali się całkowicie zdominować Palestyńczyków,
torturowali ich tak nagminnie i bez żadnych skrupułów, że opór był nieunikniony. W
obliczu hańbiącego posłuszeństwa pozostałej części świata arabskiego, bojownicy
szejka Hassana Nasrallaha zasłużyli na najwyższe pochwały. Są oni – jak dotąd –
pierwszymi przeciwnikami sprzeciwiającymi się izraelskim regułom gry i
przenoszącymi wojnę na terytorium żydowskie. Dotychczas, wrogowie Izraela
taktycznie przyjmowali jego terytorium za święte. Nawet w roku 1948, armie Egiptu,
Transjordanii, Syrii, Libanu i Iraku nawet nie brały pod uwagę przekroczenia granicy
państwa żydowskiego – zadowalali się ochroną terytoriów nadanych przez ONZ
palestyńskiemu państwu arabskiemu. W latach 1967-1971, Egipt Nassera nie śmiał
posłać nawet jednego bombowca nad Tel-Awiw – nawet wtedy, gdy izraelskie siły
powietrzne bombardowały i ostrzeliwały ciężką artylerią egipskie miasta. Obecnie,
dzięki szejkowi Nasrallahowi, miasta Izraela doświadczają – chociaż jedynie w
homeopatycznych dawkach – tego, co czują mieszkańcy Gazy i Bejrutu.
Miejmy nadzieję, że doświadczenie to wyleczy Żydów z kompleksu wyższości i
naród Izraela będzie mógł się uwolnić z jego pęt. Może staną się dzięki temu
skromniejsi, bardziej skorzy do kompromisu, bardziej delikatniejsi w stosunku do
sąsiadów. Byli szczęśliwi, aż do teraz – lecz nie powinni pójść w tym za daleko, gdyż
zaczynają przypominać Polikratesa z poematu Fryderyka Szyllera (na podstawie
Herodota). Polikrates opowiadał gościowi, że ostatnio ma do wszystkiego szczęśliwą
rękę. Gość jednak zmartwił się, że taki szereg szczęśliwych przedsięwzięć
prawdopodobnie skończy się wielką katastrofą, poprosił więc Polikratesa, by wrzucił
najcenniejszy swój pierścień do morza, i ten – aby uspokoić przyjaciela – uczynił to.
Rankiem następnego dnia, rybak przyniósł Polikratesowi rybę. Po jej wypatroszeniu,
okazało się, że miała w brzuchu drogocenny pierścień!
Tu druh wykrzyknął zgrozą zdjęty:
„Opuszczam pałac ten przeklęty
i nie chcę twej przyjaźni już!
Zagłady twojej pragną bogi!
Uciekam przed ich gniewem srogim!”15
I rzeczywiście, Polikrates doświadczył okrutnej odmiany losu, i został
ukrzyżowany przez Persów.
Izraelowi za bardzo się wszystko udaje. Jego generałowie winni są najcięższej
norymberskiej zbrodni wojennej – agresji. Zabijają bezkarnie, i są fetowani przez
swoich amerykańskich wasali. Obecnie wzięli sobie na cel ONZ i zabili kilku żołnierzy
z sił pokojowych, lecz nie ma zmartwienia, nikt o nich się nie upomni. Ambasador
Izraela w ONZ już zażądał przeprosin od służalczego Annana i jestem pewien, że
zostanie przeproszony. Żydzi nie boją się nikogo na świecie; jednak, czołowy
duchowny prawosławny – grecki arcybiskup Christodoulos z Aten, i palestyński
arcybiskup Theodosios Atallah Hanna z Sebaste – przypomnieli im: „Bójcie się Gniewu
Bożego”.
Grona Gniewu
[Pisane podczas Izraelskiej inwazji na Liban latem 2006 roku]
Niewielki oddział zdeterminowanych bojowników podjął walkę i przeciwstawia
się najsilniejszej armii regionu - takimi niespodziankami zaskakuje nas historia!
Zapomnijmy o Termopilach – nadchodzi Bint Jbeil. Biskup Filip z Antiochii porównał
skutki bombardowania tego małego miasteczka libańskiego ze zniszczeniami
Stalingradu – te dwa miasta można także porównywać ze względu na odwagę ich
obrońców. Rzadko które pokolenie jest w stanie dać świadectwo tak wspaniałej
waleczności: przez trzy długie tygodnie garstka bojowników Hezbollahu – według
najbardziej optymistycznych ocen dwa tysiące ludzi – trzymała w szachu dziesięć,
dwadzieścia, trzydzieści razy więcej żołnierzy izraelskich oddziałów szturmowych.
Czterdzieści lat temu, Izraelczycy pobili w ciągu tygodnia trzy armie, lecz obecnie
szczęście opuściło najeźdźcę – lub przeszło na pokonanych. W dzisiejszym, trochę zbyt
zniewieściałym narratywie skoncentrowanym na ofiarach, cierpieniu poświęca się
więcej uwagi niż męskiej dzielności. Masakra w Qana przesłoniła coś bardziej
ważnego: nieugięty opór libańskich bojowników. Lecz boleść Andromachy nie powinna
zaćmić odwagi Hektora: czyny Hezbollahu zasługują na unieśmiertelnienie przez
poetów.
Dlaczego wybuchła wojna? Pozostawienie takiego szczegółu przyszłemu
Plutarchowi – to po prostu następna runda walki o Palestynę. Popierani i wyposażeni
przez zniewolone przez nich imperium, USA, Żydzi mieli wszystkie rodzaje broni i
naboi do nich, a także wszelkie wsparcia dyplomatyczne, jakie mogłyby być im
potrzebne. Upojeni własna pychą, najechali bezbronną i głodującą Gazę, aby zabić
15
http://literat.ug.edu.pl/szpot/0004.htm - tłumaczenie Janusza Szpotańskiego
ostatnich jej obrońców i ponownie narzucić syjonistyczne jarzmo. Inwazję
przygotowywano podczas rocznego oblężenia i nieustannego ostrzału: byli pewni, że
połkną Gazę, kiedy będą chcieli. Rzeczywiście, świat milczał: Egipcjanie
przehandlowali chwałę wojny ramadanu za dolary, Saudyjczycy byli zbyt zajęci
pompowaniem ropy, książęta z zatoki troszczyli się tylko o swe sokoły. Żydzi czuli się
bezpieczni, gdy wreszcie postanowili wykończyć Gazę – kto ośmieliłby się niepokoić
Lwa Judy podbierając mu kości z jego zdobyczy? A jednak mikroskopijna siła z Gór
Libańskich ośmieliła się na to. Nieustraszeni, związali walką uzbrojonych po zęby
Żydów. Izraelska armia skierowała się na północ i całą swoją potęgą napadła na
bojowników Hezbollahu. Lecz szybko się zatrzymała!
Było to w najwyższym stopniu nieoczekiwane. Izraelczycy przyzwyczaili się
mordować i rozpędzać bezbronnych, nieprzeszkolonych Palestyńczyków. Bojownicy
Sayyeda Nasrallaha zaryli się w nagich wzgórzach Bint Jbeil i rozpoczęli bitwę. Armia
izraelska nie wiedziała, co robić – powinniśmy się wszyscy z tego cieszyć. Gdyby ich
szybko zniszczono, izraelscy generałowie poprowadziliby swoje zwycięskie oddziały
do Damaszku i Teheranu a potem wróciliby, aby obrabować Palestynę z jej bezcennego
skarbu, Haram al Sharif. To wciąż może się wydarzyć, lecz szanse na to zmniejszył
nieugięty Hezbollah.
Co ważniejsze, Hezbollah odmówił przerwania ognia dopóki Izrael okupuje
ziemię Libanu. Ten śmiały krok wykoleił całą strategię wojenną syjonistów. Mieli
zamiar utrzymać się na południu tak długo dopóki nie będą mogły być tam
wprowadzone siły międzynarodowe (lub NATO) - aby dokończyć za nich brudną,
krwawą robotę. W decyzji Hezbollahu brak jednego decydującego szczegółu: jedynym
mającym sens przerwaniem ognia jest takie, które obejmuje także Palestynę. Jest nie do
pomyślenia, by Liban złożył broń, gdy Gaza jest oblegana a Nablus gwałcony.
Izraelski premier Ehud Olmert kiedyś powiedział: „Zmieniliśmy Bliski
Wschód”. Nie wiem czy zmienił się cały Bliski Wschód, lecz w Izraelu byliśmy
świadkami wielkich zmian. Dotychczas, jedynie niewielu Izraelczyków o niezłomnych
moralnych zasadach, wzywało rząd do zaprzestania agresji przeciwko Gazie i Libanowi.
Lecz grad pocisków z katiusz zmienił u wielu poglądy. Po pierwszym zafascynowaniu
butą generałów, Izraelczycy obecnie przekonali się, że wojna ma swoją cenę.
Wcześniejsze narzekania na nieumiejętne ataki armii utorowały drogę do krytykowania
samej polityki. Zaczęto rozumieć, że czas gra na niekorzyść Izraelczyków.
Wysługujące się teraz reżymy sąsiednich krajów mogą upaść w dowolnym
momencie, lub nawet zrzucić jarzmo syjonizmu. Ich władców nauczono wiary w
żydowską wyższość, i dlatego wolą potępiać „zuchwały” Hezbollah. Lecz obecnie
ludzie mogą zobaczyć, że nawet niewielka ilość zdeterminowanych bojowników może
pobić Izraelczyków, nie widzą usprawiedliwienia dla tchórzliwego zachowania się
swoich władców. Wiedza ta może doprowadzić do rewolucji: król Faruk został usunięty
przez część młodych oficerów, rozczarowanych jego słabością w roku 1948.
Neil MacFarquhar donosi w New York Times (28.7.06):
Od samego początku kryzysu libańskiego, arabskie rządy, na czele z Arabią Saudyjską,
zarzucały Hezbollahowi lekkomyślne prowokowanie wojny, a Stany Zjednoczone i
Izrael wzięły to za przyzwolenie na kontynuowanie walk.
Obecnie, gdy zginęły setki Libańczyków a Hezbollah już ponad dwa tygodnie
wytrzymuje napór izraelskiego wojska, nastąpił wybuch entuzjazmu opinii publicznej w
arabskim świecie, który robi z przywódcy grupy szyickiej, szejka Hassana Nasrallaha,
bohatera narodowego i wymusza zmiany oficjalnych stanowisk. Saudyjska rodzina
królewska i król Jordanii AbdullahII, których początkowo bardzo niepokoił wzrost
wpływów szyickiego Iranu, głównego sponsora Hezbollahu, starają się zdystansować
od Waszyngtonu.
Reportaż ten przedstawia opinię ludową „arabskiej ulicy”, jako narzędzie zmian,
lecz zmiany mogą także iść z góry. Okrutne bombardowania Bejrutu, całego Libanu,
miały na celu nastraszyć narody arabskie i wymusić posłuszeństwo; zamiast tego,
przekonały bogatych i wpływowych Arabów, że dopóki Żydzi rządzą na Bliskim
Wschodzie ich własne bogactwo i władza mogą być zakwestionowane przez kaprys
jakiegoś żydowskiego generała. Bejrut był pokojowy, Bejrut zgodził się na wyrzucenie
Syryjczyków, Bejrut był stolicą najbardziej prozachodniego państwa, i niestety nie
obroniło to tego miasta przed Żydami – nie była to nawet zemsta, bo nie było się za co
mścić – lecz bezsensowna represja bez żadnej przyczyny. Przywódcy arabscy stawiają
teraz pytanie, czy państwo żydowskie kiedykolwiek może być pokojowym sąsiadem,
lub – jak mówi irański prezydent Ahmadineżad – czy jest wojownicze z natury, i musi
być potraktowane tak, jak kiedyś potraktowano królestwa Krzyżowców?
Rzeczywiście, Jerozolimskie Królestwo Krzyżowców istniało dłużej niż
państwo żydowskie, i prawdopodobnie mogłoby trwać całe wieki – gdyby nie jego
wrodzona agresywność i gotowość do służenia za przyczółek dla inwazji z Europy.
Punkt zwrotny w losach Krzyżowców nastąpił około 850 lat temu podczas Drugiej
Wyprawy Krzyżowej, która była tajemniczo podobna do Drugiej Wojny Libańskiej.
Do tego czasu, narody arabskie przyzwyczaiły się, że Krzyżowcy są
niepokonani; zwykła butna siła popchnęła Krzyżowców do wyprawy na Damaszek –
ich pokojowo nastawionego i zadowolonego z siebie hedonistycznego sąsiada, najmniej
wojowniczego spośród małych niezależnych i bardzo podzielonych arabskich
państewek – Liban XII wieku. Pierwszą niespodzianką, z jaką się spotkali Krzyżowcy,
był partyzancki ruch oporu ówczesnego Hezbollahu. Gdy ostatecznie podeszli pod mury
miasta (z bardzo zmniejszonymi siłami i morale), władca Damaszku nie zawahał się
poprosić o pomoc sąsiada, Nureddina – Ahmadineżada tamtych dni. Gdy armia
Nureddina wyruszyła an wyprawę, Frankowie w pośpiechu się wycofali.
„Arabska ulica” nauczyła się wtedy dwóch rzeczy:
1. Uległość i ustępliwość nie zagwarantują pokoju, ponieważ Państwo
Krzyżowców jest mieczem Damoklesa, wiecznie wiszącym nad ich
głowami.
2. Państwo Krzyżowców można pokonać.
Z Drugiej wyprawy Krzyżowej wyszedł Saladyn, bratanek Nureddina, który
zjednoczył Syrię z Egiptem i ostatecznie pokonał Krzyżowców pod Qurn Hittin.
Obecnie takich samych dwóch lekcji udzielono Arabom ponownie, z pozwolenia armii
izraelskiej. Czy nadchodzi nowy Saladyn?
Żydom grozi jeszcze inne niebezpieczeństwo wywołane przez ich nadmierną
apodyktyczność. Lubią oni by ich łączono z płomiennym proroctwem z Apokalipsy Św.
Jana 19:15 „A z jego ust wychodzi ostry miecz, by nim uderzyć narody. On paść je
będzie rózgą żelazną i On wyciska tłocznię wina [grona] zapalczywego gniewu
Wszechmogącego Boga”. Biorą ją tak poważnie, że masakrę w Qana (120
zmasakrowanych uchodźców) nazwano „Gronami Gniewu”. Takie samoobsługiwanie
się i samouwielbienie gwarantuje Żydom, że nie pozyskają żadnych przyjaciół; nie
chodzi tylko o Arabów, którym wcale nie podoba się być pasionymi rózgą żelazną.
USA ciężko płaci za te wszystkie żydowskie figle. Biedny Amerykanin z
nienawiścią myśli o fakcie, że gdy on nie ma ubezpieczenia zdrowotnego, jego rząd
płaci daninę bogatemu Izraelowi. Średni Amerykanin, wlewając benzynę do swego
średniego amerykańskiego auta, mógłby przez moment zastanowić się nad swoim
poparciem dla żydowskiego państwa, ponieważ przed dojściem do władzy
neokonserwatystów, benzyna była o wiele tańsza. Amerykański podróżnik może się
zirytować, że nie jest już więcej mile widziany – gdziekolwiek pojedzie, od Paryża do
Istambułu – a wszystko z powodu amerykańskich wojen w imieniu Izraela.
Amerykańskiemu luzakowi może nie podobać się fakt, że nie może skląć
żydowskiego policjanta, aby nie przeczytać o tym w New York Times16. Pobożnego
Amerykanina może niepokoić, że nie może wspomnieć o Chrystusie, jeśli nie jest
gotowy na przesłuchanie w sądzie17. Izraelska hipokryzja zirytuje najprzyzwoitszą
osobę: nie tylko dążą18 do wojny, lecz jednocześnie obciążają odpowiedzialnością za
nią innych19. Nie wystarczy, że zabijają dzieci, to jeszcze prawią kazania o bezcennej
wartości ludzkiego życia.
Religijny, szermujący Biblią Amerykanin niech wspomni proroctwo Ezechiela,
który powiedział do przywódców Izraela: „Staliście się winni krwi, którą przelaliście
każdy spośród was, wytężający wszystkie swoje siły, aby przelać krew” – czyli krew
niewinnych Palestyńczyków i Libańczyków. Ezechiel przepowiedział także
syjonistyczną konsolidację Żydów, i że doprowadzi to do wielkiego nieszczęścia dla
syjonistów: „dom Izraela stał się dla mnie obrzydliwy; dlatego zgromadzę was w
środku Jerozolimy, i wybuchnę na was ogniem mego gniewu, i zmienicie się tam, i
będziecie wiedzieć, że ja, Pan, wylałem mój gniew na was”. Izraelczycy pobili
sąsiadów, dokonali rozboju, są skąpi dla biednych i potrzebujących – w rzeczywistości,
krzywdzą nie-Żydów najciężej jak mogą. Wydaje się, że Ezechiel przepowiada straszne
konsekwencje.
Polityk amerykański – być może nawet sam amerykański prezydent – może
poczuć się zmęczony niekończącym domaganiem się przez żydowskie lobby sympatii,
żądaniami specjalnego traktowania, ciągłym monitorowaniem ideologii i dyscypliny
partyjnej; szantaż, łapówki, panowanie nad mediami, miecz Damoklesa wiszący nad
naszymi głowami.
Amerykanin lub Europejczyk, nazywający siebie Żydem, może się ze
zdziwieniem zapytać, czy naprawdę ma wiele wspólnego z narodem, którego poeci
nawołują żołnierzy:
Idź szturmem na Liban i Gazę, zaoraj ich ziemię i posyp ją solą,
Zburz wszystko, nie będzie tam żywych już ludzi
Pustynia kamienna po tobie zostanie, bezludna dolina nicości
Swojego masz bronić narodu, zrzuć bomby
Na wioski i miasta, ostrzelaj walące się domy
Zabijaj, z ich krwi się otrząsaj, zamieniaj ich życie na tej ziemi w piekło20
Może się zastanawiać, czy chciałby być tajną bronią Izraela – zgodnie ze
słowami premiera Olmerta, który powiedział: „Arabska broń, nawet gdy nas rani, jest
16
17
18
www.forward.com/articles/8222
www.jewsonfirst.org/schoolprayer.php / jersey
www.weeklystandard.com/Content/Public/Articles/000/000/012/433fwbvs.asp
www.commondreams.org/views06/0724-21.htm
20
www.haaretz.com/hasen/spages/746268.html
19
niczym w porównaniu do naszej potężnej tajnej broni: narodu żydowskiego z całego
świata, i niewysychającego uczucia miłości oraz wspólnego zaangażowania, jakie
panują wśród Żydów, bez względu na to gdzie się znajdują”21. Zamiast tego, mógłby po
prostu przestać uważać się za Żyda, i złączyć się z otaczającym go ludem, jak miliony,
które uczyniły to przed nim.
Mój żydowski przyjaciel napisał: „Pytałem wielu przyjaciół w USA, czy
uważają, że syjonistyczna mantra zachowała swoją siłę, i zgodzili się, że nie zachowała.
Myślę, że lobby nie ma widoków na przyszłość – i dlatego jego agenci są oskarżani.
Nawet, jeśli ich wpływy w Kongresie przetrwają jeszcze jakiś czas, ich władza nad
amerykańską opinią musi osłabnąć. Wierzę Lenny Brennerowi, który dowodzi, że
młodzi Żydzi masowo porzucają judaizm i syjonizm.”
Izraelczycy, tj. mieszkańcy Palestyny, którzy uważają siebie za Żydów, mogą
także zastanowić się, czy chcą walczyć i popierać ideologię syjonistycznego jarzma,
która przynosi im jedynie nienawiść z zewnątrz i ubóstwo od wewnątrz. Zamiast żyć w
dobrobycie i harmonii z sąsiadami, jesteśmy przekształcani przez syjonistyczne jarzmo
w jałowe mięso armatnie.
Ostatecznie, Amerykanie i Europejczycy mogą się po prostu znudzić swoimi
kolesiami ciągle prawiącymi kazania, i przestać słuchać takich kumpli. Nawet Niemcy
mogą pewnego dnia zrzucić swój masochistyczny habit niekończącej się skruchy.
Wtedy właśnie, syjonistyczne jarzmo po prostu wyparuje, ponieważ jarzmo to jest
niczym innym, jak tylko wspólną wiarą w wyższość Żydów. I nieszkodliwi wtedy
Żydzi będą się musieli nauczyć jak być zwykłymi obywatelami swoich krajów, bez
specjalnego dostępu do prezydentów, skarbców bankowych i monitorów telewizyjnych.
Między zwycięstwem i klęską
Ostatnie godziny Wojny Libańskiej były ekstremalnie dramatyczne, lecz dramat
ten nie może przesłonić ostatecznego wyniku: armia izraelska przegrała z kretesem.
Prawdopodobnie dlatego Izrael starał się robić dobrą minę do złej gry – i to także mu się
nie udało. Zaproponowana przez USA, po izraelskim zaakceptowaniu, rezolucja Rady
Bezpieczeństwa była wielce krzywdząca: Oddziały ONZ będą stacjonować – nie w
Galilei, aby bronić słabego Libanu przed wściekłością Izraela, lecz w południowym
Libanie – rozszerzając w ten sposób izraelskie granice. Rozbrojony zostanie nie agresor,
lecz napadnięty. Jest to krzywdzące, lecz Żydzi uważają, że za mało krzywdzące: w
momencie przyjęcia rezolucji, armia izraelska posunęła się naprzód, aby zagarnąć jak
najwięcej terytorium przed oficjalnym terminem przerwania ognia. Był to oszukańczy
trick – przeciwny duchowi rezolucji ONZ, lecz mieszczący się w jego literze. O takim
oszustwie Żydzi mówią: „To jest koszerne, lecz śmierdzi”.
Decyzja rządu izraelskiego była prawdziwie orwellowska, jeśli nie
schizofreniczna: zgodzić się na przerwanie ognia i na pełnej szybkości kontynuować
podbój południowego Libanu. Z późniejszego wyjaśnienia danego przez oficera
Północnego Dowództwa Armii Izraela, wynika jasno, że Izrael przekręcił znaczenie
terminu „przerwanie ognia” w taki sposób, aby obejmowało ono „oczyszczenie z
terrorystów”. I znowu zwyciężył Liban – izraelskie czołgi ugrzęzły w głębokim Wadi
21
www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3281295,00.html
Saluki. Dwanaście tych najnowocześniejszych maszyn do zabijania spłonęło, a
pozostałe zawróciły
Klęska nastąpiła pomimo aktywnej pomocy USA, przy czym współuczestnictwo
to nie ograniczało się do pełnego wsparcia dyplomatycznego i dostaw wojskowych dla
Izraela. Pentagon wolał zapewnić bezpieczeństwo oddziałom żydowskim niż swoim
własnym, ponieważ przemieścił swego głównego satelitę szpiegowskiego z jego stałej
pozycji nad Bagdadem w okolice nieba nad Libanem. Po tymczasowej utracie
rozpoznania we wrogim kraju, USA zostało zmuszone do podtrzymywania swojej
własnej awantury masowo przerzucając mostem powietrznym Gwardię Narodową do
Iraku.
Ponadto, potężni żydoamerykańscy przyjaciele Izraela z Waszyngtonu wzywali
rząd Izraela do walki i zwycięstwa, ponieważ z Izraela który nie zwycięża, nie ma
pożytku dla Imperium22. Felietonista Washington Post Charles Krauthammer pisał w
tym tygodniu: „Dążenie [Olmerta] do zwycięstwa tanim kosztem naraziło na szwank
nie tylko operację libańską, lecz także zaufanie Ameryki do Izraela”. Max Boot,
członek Council of Foreign Relations (Rady Stosunków Międzynarodowych), pisał w
Los Angeles Times: “Syria to słaby sąsiad. Dla zabezpieczenia swoich granic, Izrael
powinien uderzyć w reżym [prezydenta Bashara] Assada”. Amerykańscy Żydzi chcą
wojny i zwycięstwa: „Amerykańskie żydostwo przeważnie popiera republikanów (jeśli
chodzi o wojny żydowskie)”, powiedział niegdyś liberalny wydawca Tikkun23.
Nawoływania do wojny ze strony JINSA są ściśle związane z pierwszą ofiarą
konfliktu wśród amerykańskiego żydostwa: Josephem Liebermanem, czołowym
demokratą opowiadającym się za wojną, który został pokonany w prawyborach w
Connecticut. Fala sejsmiczna tej porażki wstrząsnęła dwupartyjną kongresową bazą
wsparcia Izraela. Prezydent Bush chciał uspokoić roztrzęsione nerwy poprzez
wyrażenie swego poparcia dla byłego Demokraty, człowieka o podobnych poglądach –
całkowicie oddanego sprawie Izraela i popierającego wojnę na Bliskim Wschodzie. Siły
prowojenne w USA obudziło niebezpieczeństwo wynurzające się z wyborów i
zintensyfikowały one wysiłki nad rozszerzeniem wojny na cały region.
Siły te mają wielu sprzymierzeńców w Izraelu, którego przywództwo rozmyśla o
porażce swojej armii, o tym co zdawało się być krótką, wspaniałą kampanią, a wygląda
na kozła ofiarnego. Generałowie zarzucają rządowi, że nie dał im pełnej swobody
działania i przebąkują o zamachu stanu; ministrowie krytykują armię; oficerowie
wywiadu twierdzą, że mówili, że tak się skończy, lecz nikt nie chciał ich słuchać.
Premier Olmert musi odejść, zażądał Ari Shavit, czołowy felietonista gazety Haaretz i
nowonarodzony faszysta, i oskarżył za porażkę izraelski liberalizm; natomiast
kierownictwo liberalnej gazety Haaretz żebrze: „Ehud [Olmert] i Amir [Peretz], zrzucie
atomówkę na Iran!”24
Żądanie to wciąż można spełnić, chociaż ich blitzkrieg nie zadziałał w Libanie.
Pociski Hezbollahu zawsze stanowiły trudne do oszacowania, lecz całkiem realne,
zagrożenie dla Izraela, które mogłoby się urzeczywistnić w przypadku ataku Izraela i
Ameryki na Iran lub Syrię. Obecnie, po usunięciu zagrożenia pociskami, i dobrym
wypoczynku i uzupełnieniu uzbrojenia - Izraelczycy mogą spróbować zrealizować
22
23
24
www.haaretz.co.il/hasite/spages/749179.html
http://online.wsj.com/article/SB115508199528130506.html
www.haaretz.com/hasen/spages/749484.html
swoje plany zaatakowania Damaszku i Teheranu. To właśnie w tym celu zgodzili się na
zwieszenia broni.
Zawieszenie broni zawsze było tajną bronią Izraela. Gdy tylko armii izraelskiej
się nie wiodło, Żydzi zagrywali swoim atutem, i otrzymywali chwilę wytchnienia.
Oczywiście zostawiali sobie prawo do zerwania zawieszenia broni, gdy im będzie tak
wygodnie – czasami po przybyciu dużej dostawy amerykańskiego uzbrojenia. Tę tajną
broń wykorzystano po raz pierwszy w roku 1948, gdy ONZ dwukrotnie ogłosiło
zawieszenie broni. W obu wypadkach wykorzystano ten czas bardzo mądrze: podczas
gdy na dostawy broni dla Palestyńczyków nałożono embargo, Żydzi dostali świeże
dostawy broni od rzekomo stalinowskiego – lecz właściwie żydowskiego – rządu w
Pradze. Uzbrojeni i wypoczęci, Żydzi wznowili ofensywę, gdy byli do niej gotowi, i
zmiażdżyli opór Palestyńczyków. Zawieszenie broni ponownie wykorzystano w roku
1973, gdy uchroniło ono żydowskie państwo przed zbliżającą się klęską, pozwalając
administracji USA – pod przewodnictwem Kissingera – na dozbrojenie Izraela, i
umożliwiając mu wznowienie działań wojennych, gdy nikt się tego nie spodziewał.
Strategię zawieszenia broni i uzupełnienia uzbrojenia połączono z polityką
izraelskich sił obronnych mordowania cywilów. Najbardziej znana jest masakra w
Kanie, lecz było dziesiątki takich Kan – podobnie jak haniebna masakra w Deir Yassin
była jedynie jedną z wielu masakr w roku 1948. W tym czasie cywilnych Izraelczyków
zaganiano do schronów przeciwbombowych, lecz Palestyńczycy z Galilei („Arabowie
izraelscy”), dzięki armii izraelskiej stali się celem specjalnym. Państwo żydowskie nie
buduje schronów dla nie-Żydów. Gdy artyleria izraelska ostrzeliwała Liban, to
postanowiono prowadzić ten ostrzał z bezbronnych wiosek nie-żydowskich
Izraelczyków – mając nadzieję na ostrzał odwetowy, i wywołując go - ku wielkiej
uciesze żydowskich nacjonalistów.
Gdy sumienie świata zażądało zakończenia rzezi niewinnych, Izrael przedstawił
ultimatum swemu kochanemu supermocarstwu, USA, a mianowicie: jeśli chcesz
kochasiu, byśmy przestali zabijać, bardzo proszę, przyjdź i zrób za nas naszą robotę –
rozbrój ruch oporu, nałóż embargo na dostawy broni dla nich, ponownie skolonizuj
Liban – aby, gdy będziemy gotowi do ponownej wojny, Liban wpadł w nasze ręce jak
dojrzałe jabłko.
Jedynie nieugiętość i odwaga bojowników Hezbollahu popchnęła Francuzów do
minimalnego udoskonalenia izraelsko-amerykańskiego projektu, chociaż w dalszym
ciągu pozostaje on tak wielkoduszny, jak zgoda Shylocka na pożyczkę. Rada
Bezpieczeństwa przypominała mi sędziego z krótkiego opowiadania Jacka Londona
Meksykanin.
Główna postać – nieznany młody Meksykanin, Rivera – ma walczyć z
doskonałym bokserem wagi ciężkiej – Dannym, Tysonem tamtych czasów – o wielką
nagrodę: pieniądze są mu potrzebne na kupno broni dla Rewolucji. Przede wszystkim,
mistrz jest pewniakiem: „Nie była to walka, lecz jatki. … Danny najwidoczniej
pokazywał, co umie, i robił to doskonale. Publiczność tak była pewna wyniku walki, tak
podniecona i tak trzymała stronę Danny'ego, że nie zauważyła, iż Meksykanin stoi
jeszcze na nogach. Sala zupełnie zapomniała o Riverze. Rzadko go zresztą widziano,
tak atakujący Danny zakrywał chłopca. … Potem stało się coś zupełnie niesłychanego.
Burza kotłująca się na ringu nagle ustała. Rivera stał sam. Danny, straszliwy Danny
leżał na wznak. … Sędzia znalazł się między nimi. Rivera wiedział, że sekundy
odliczane są zbyt wolno. Wszyscy Amerykanie byli przeciw niemu, nawet sędzia. Na
"dziewięć", sędzia silnie odepchnął Riverę do tyłu. Nie było to "fair", ale wystarczyło,
aby Danny mógł wstać.” I tak przy każdej okazji: „Sędzia starał się odciągnąć Riverę,
by Danny mógł go uderzyć, słowem - pomagał swemu faworytowi tyle, ile może pomóc
nieuczciwy sędzia”25. Jednak, pomimo tej pomocy, mistrz przegrał. Nieugięty duch i
poświęcenie pozwoliły szczupłemu Meksykaninowi powalić przeciwnika zanim sędzia i
policjant zdołali mu ukraść zwycięstwo.
Libańczycy i Palestyńczycy wciąż mogą odnieść zwycięstwo, pomimo potęgi
Izraela i Ameryki. Lecz w normalnej polityce, nie musimy przeć do zwycięstwa, może
nas zadowolić modus vivendi. Zaczyna to rozumieć coraz więcej Izraelczyków, nawet
ruch Peace Now, który popierał wojnę od samego początku. Największe
niebezpieczeństwo zagraża wciąż ze strony ekstremistycznych Amerykańskich
Syjonistów, którzy są gotowi walczyć ze swoich wygodnych foteli do ostatniego
Izraelczyka. Ich amerykańscy koledzy powinni ich ostudzić i pomóc im zrozumieć, co
się faktycznie dzieje. W Izraelu, upojenie walką słabnie, lecz niewystarczająco szybko.
Zniszczenie Libanu jest straszne: izraelscy reporterzy porównują je ze zniszczeniami
Berlina w roku 1945.
Dziesiątki izraelskich i libańskich żołnierzy, a także wielu izraelskich i
libańskich cywilów, zginęło w ostatnich dniach tej wojny, ponieważ izraelskie
przywództwo próbowało zdobyć polityczne punkty. Rząd nie powinien być nagradzany
za świństwa, jakie zrobił. Rezolucje Rady Bezpieczeństwa o Libanie wzywają do
rozbrojenia wszystkich sił nie uznawanych przez rząd bejrucki. Aby wygrać ze spiskiem
syjonistycznym, libańskie przywództwo powinno przyłączyć do swego wojska
Hezbollah. Coś takiego zrobiono już wcześniej, w roku 1948, gdy żydowskie
organizacje terrorystyczne (Palmach, Haganah, Etzel etc.) zostały przyłączone i
zintegrowane z armią izraelską. Hezbollah udowodnił, że jest silny, że nie boi się
wroga, i że nie daje sobie zaglądać w karty. Takie zalety Liban powinien docenić, jeśli
chce oprzeć się przyszłej żydowskiej awanturze.
Zrozumiał to maronicki prezydent Libanu, Emile Lahoud, który odpowiadając
na zwykłe syjonistyczne narzekania ze strony zachodnich dziennikarzy wyraźnie poparł
Hezbollah: „Hezbollah jest siłą, która była w stanie wyzwolić południe kraju w roku
2000. Nasza armia jest narodowa, i ruch oporu jest narodowy. Chcecie by narodowa
armia rozbroiła narodowy ruch oporu, który uzupełnia armię, lecz nie jest kierowany z
tego samego sztabu? W żadnym wypadku.”26
Inne wielkie osiągnięcie Hezbollahu polega na zasypaniu przepaści między
sunnitami i szyitami – było to niepotrzebne uprzedzenie wywołane i podtrzymywane
25
26
Przełożył Kazimierz Piotrowski
www.abc.net.au/am/content/2006/s1712385.htm
przez grupę zwaną „Al-Kaida”. Ta mroczna afgańska grupa – utworzona przez USA do
walki z Sowietami w latach 1980 – była w uśpieniu do roku 2001, kiedy to
amerykańscy polityczni macherzy wskrzesili ją przypisując jej zasługę ataku na
nowojorskie wieżowce; chociaż nawet dzisiaj – po siedmiu latach – jej uczestnictwo w
tym zamachu jest wątpliwe. Ktokolwiek zaatakował wieżowce i Pentagon (a my nie
wiemy, kto to był) wywołał falę sympatii i został poniekąd usprawiedliwiony przez
lewicę nie zaangażowaną w Nowy Porządek Światowy, od Paryża do Teheranu, od
Moskwy do Oklahomy. Dla Panów Dyskursu zaczęły się wielkie żniwa, po kilku
godzinach zrobili z Al-Kaidy terrorystów na zawołanie. Od tego czasu, Al-Kaida
udowodniła, że jest bardzo cennym amerykańskim narzędziem marketingowym: nie
robiła niczego, o czym warto byłoby mówić, lecz na wideo ścinała głowy turystom i
obowiązkowo jej przypisywano zamachy na meczety w Iraku i mordowanie
pielgrzymów, co rozjątrzało konflikt między sunnitami i szyitami. Mogło to nawet
przyciągać niektórych ideowych i odważnych młodych ludzi pochwalających
wydarzenia z 11 września – i kierować ich na pewne zatracenie.
Sukces Hezbollahu popsuł te rachuby. Zamiast walczyć z braćmi muzułmanami.
Hezbollah walczy z Imperium Judeoamerykańskim. W przeciwieństwie do kantów z
Al-Kaidą, Hezbollah istnieje rzeczywiście, i walczy w prawdziwej wojnie – nigdy nie
pozując przed kamerami telewizji. Ideowa młodzież rwie się do walki pod
przywództwem Nasrallaha.
Komiczni dezerterzy z Al-Kaidy wzywają swoich popleczników do walki z
Hezbollahem, lecz na próżno. Konflikt między sunnitami i szyitami słabnie, i sunnicka
większość krajów arabskich woli Sayeda Nasrallaha, Obrońcę Pokrzywdzonych,
zamiast narzucających szariat Bin Ladena i Zarkawi. Udaremniony zamach na
Heathrow27 jest prawdopodobnie desperacką próbą patronów Al-Kaidy odświeżenia
więdnącej chwały ich kreatur poprzez pokazanie, że nie całkiem opadła z sił.
Wspaniała walka Hezbollahu będzie miała poważne konsekwencje poza
Libanem – doprowadzi do ponownego zjednoczenia Wschodu przeciwko Imperium.
Krab dla Iranu
Według Guardiana, izraelski minister obrony Shaul Mofaz powiedział: „Iran jest
największym zagrożeniem od czasów nazistów. Świat nie może czekać! Od czasów
Hitlera my Żydzi nie byliśmy tak zagrożeni”. Zagrożenie to uosabia Mahmud
Ahmadineżad, przywódca, który „poważnie znieważał międzynarodową opinię
nawołując izraelskich Żydów do przesiedlenia się do Europy”.
Trudno niektórych zadowolić! W latach 1930, Hitler nawoływał Żydów do
wyniesienia się poza Europę, i ci objawili mu wojnę. Obecnie Ahmadineżad nawołuje
do przeniesienia się do Europy, a Żydzi znowu wrzeszczą o wojnie. Zniewaga, o której
27
W sierpniu 2006 [przyp. tłum.]
wspomniał artykuł Guardiana, może dotyczyć jedynie Europejczyków, ponieważ ci
mogą woleć, by to Palestyńczycy służyli wymuszoną gościną trudnym do zadowolenia
gościom.
W każdym wypadku, błagam o nie porównywanie z Hitlerem. Prezydent
Ahmadineżad jest jedynie największym zagrożeniem od czasów Gerarda de Nervala.
Ten francuski strojniś-poeta prowadzał kraba na smyczy z niebieskiej wstążki (jak
niektórzy spacerują z psem) po ogrodach Palais Royal w celu épater le bourgeois.
Prawdziwie poetyczna dusza, enfant terrible, jeśli kiedykolwiek takim był,
Ahmadineżad chce nas obudzić ze zbyt długiej poobiedniej drzemki. Czy to wina
irańskiego przywódcy, że słowo na Ż jest jedynym magicznym zaklęciem zdolnym do
wyrwania nas ze stanu odrętwienia? Seksualne niedopowiedzenia nie poruszyłyby
nawet dziecka świeżo po lekcji uświadamiającej o AIDS. Atak na chrześcijaństwo
niechybnie zebrałby ciepłe oklaski mistrzów europejskich myśli, panów Sauerkrauta i
Finkelrota. W tym postmodernistycznym wieku, gdy monologi waginy weszły do
porannych wiadomości, nie jest tak łatwo épater coraz bardziej zblazowaną burżuazję.
Gdyby Ahmadineżad nawoływał do wygnania sześciu milionów europejskich
muzułmanów z Europy, nikt nie mrugnąłby okiem – oprócz być może Oriany Fallaci i
pana Le Pena, którzy mogliby zaprotestować przeciwko popełnianemu przez niego
plagiatowi. Gdyby nawoływał do wykreślenia Francji z mapy świata, Francuzi
nadstawiliby ucha i zamienili się w słuch: uważają, że już jest taka dyrektywa Brukseli.
Podziwiam Ahmadineżada. Nie jako polityka - niech go Irańczycy sądzą w tej
kwestii. Nie jako proroka - pozostawiam to muzułmanom. Lecz jako prawdziwego
poetę, który obnażył naszą hipokryzję i rozprawił się z ostatnią świętą krową. Jest to
jedyne możliwe wyjaśnienie jego czynów i słów: tak czy owak, Irańczycy nie mają
powodu by martwić się żydowskim holokaustem. Nikt nie obwinia Irańczyków, nawet
pan Yehuda Bauer z jerozolimskiego Instytutu Pamięci Holokaustu, który jest skłonny
oskarżać cały świat o zbrodnię zaniechania ratowania Żydów. Persowie, od Cyrusa do
Chosroesa i Mohammada Rezy Szaha, zawsze byli dobrzy dla Żydów, i nawet teraz, w
naszych zwariowanych czasach, istnieje w Iranie duża i kwitnąca społeczność
żydowska. Ahmadineżad mówił o Holokauście jak Hillary, który zdobył Everest –
ponieważ stanowił wyzwanie!
Niewinni rewizjonistyczni historycy byli zachwyceni, gdy flirtował z ideą
„ostatecznego dotarcia do prawdy”. Przygotowali zaczytane książki i wykresy o zużyciu
gazu i paleniu ciał. Lecz Ahmadineżad tak się interesuje faktami o Drugiej Wojnie
Światowej, jak Nerval interesował się udrękami swego kraba. Przyjęcie dogmatu o
Holokauście jest widocznym znakiem podporządkowania się osi Tel Awiw - Nowy
Jork, identyfikuje nowych kolonialistów. Ahmadineżad to odrzucił, tak jak Św. Paweł
odmówił przyjęcia praw Noachidów – nie dlatego, że Św. Paweł chciał składać
pogańskie ofiary, lecz ponieważ nie chciał słuchać żydowskich rozkazów.
Europejscy przywódcy – posłuszni poplecznicy patentowanych zbrodniarzy
wojennych jak George W Bush (morderca niezliczonej ilości Irakijczyków,
Afgańczyków i innych Arabów) i Shaul Mofaz (morderca ośmioletniej dziewczynki28,
jednej spośród setek innych zamordowanych w obleganej Gazie) – wszyscy powstali i
wyrazili oburzenie. Nie protestowali, gdy Izrael ostrzeliwał i bombardował
bezbronnych Gazańczyków. Gdy izraelscy politycy grozili zrobić z Iranu „radioaktywną
pustynię”, nie nazywali tego „nawoływaniem do ludobójstwa”. W tej konkurencji
prezydent Ahmadineżad uratował honor rasy ludzkiej – co potrafi jedynie poeta.
Uwielbiam Iran za gorejącą purpurę jego różanych ogrodów i za stare błękitne
meczety, za podniecająco piękne kobiety – których czarne rzęsy wzmacniają biel ich
skóry prześwitującej przez czarne czadory. Uwielbiam Iran za cudowną sztukę – wolną
pomimo ortodoksyjnych więzów. Uwielbiam Iran za duchową subtelność jego poetów,
którzy połączyli miłość do kobiet z umiłowaniem Boga w niepodzielnym hymnie –
całkiem jak w Pieśni nad Pieśniami. Ich Rumi i Jami, Sa’adi i Ferdowsi, Hafiz i
Khyyam to najodważniejsi i najszczersi poeci, jacy kiedykolwiek opiewali naszą
ziemię. Ahmadineżad jest spadkobiercą ich tradycji, śmiele wyśmiewającym naszą
hipokryzję, to chłopiec potrafiący przejrzeć przez nowe szaty króla. Nawet gdyby
gruboskóry Jankes miał zrównać z ziemią tego śmiałka, i spalić różane ogrody Shiraz,
jak kiedyś spopielił spowitą kwieciem Nagasaki, możemy być dumni z Ahmadineżada,
współczesnego nam śmiałka, który nie bał się nastąpić na ogon tygrysa.
Reakcja Europejczyków i Amerykanów na program nuklearny Iranu była taka
sama, jak właściciela niewolnika Wuja Toma, Simona Legree, gdy dowiedział się o
zbiegłym niewolniku: Jak ten czarnuch śmie dotykać pańskich zabawek? Ich próżne
gadania o „irańskim zagrożeniu” są przeznaczone dla ignorantów: Iran nigdy, nigdy nie
zaatakował europejskiego narodu od czasu wojen o Anatolię w piątym wieku przed
Chrystusem, natomiast europejscy imperialiści, co i raz okupowali i kontrolowali Iran –
ostatnio w roku 1942, a potem ponownie w 1953, kiedy to obalili demokratycznie
wybranego Mossadeka a na jego miejsce postawili swoją marionetkę.
Tak, stary kolonializm się skończył. Anglia nie może rządzić Irakiem, ani
Francja Algierią, lecz nowy kolonializm kolektywny – z imperialistycznym rdzeniem w
postaci wysoce zindustrializowanych zachodnich narodów panujących nad resztą świata
– nie jest wcale lepszy. Starzy mistrzowie postanowili połączyć zasoby i razem rządzić
swymi niegdysiejszymi niewolnikami. Przeszli z modelu ateńskiego, w którym każdy
obywatel miał swego niewolnika, na model spartański – w którym wszyscy niewolnicy
należą do państwa. W tym nowym świecie imperializmu kolektywistycznego, USA jest
„zbrojnym ramieniem” – wymuszającym nowy kolonializm, natomiast „rozum” –
ideologię – dostarczają ogromne syndykaty jednoczące i koordynujące większość
światowych mediów, zarówno lewicowych jak i prawicowych, od Madrytu do Moskwy,
i od Teksasu do Timbuktu – wbrew lansowanym przez nie opiniom o
współzawodnictwie i rywalizacji.
Syndykaty te stanowią realną podstawę tego, co dwaj amerykańscy profesorowie
- John Mearsheimer z Chicago oraz Stephen Walt z Harvardu (w skrócie M&W) –
grzecznie nazwali „izraelskim lobby w USA”, chociaż syndykat ten ma jeszcze jedną
28
www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-3238626,00.html
sprawę do załatwienia oprócz państwa Izrael. W pełni pochwalając próby M&W,
musimy stwierdzić, że oni wcale nie wyolbrzymiają problemu a raczej go minimalizują,
ponieważ nie jest to zjawisko lokalne (czyli dotyczące USA) lecz globalne. Osławiony
AIPAC jest jedynie widocznym wierzchołkiem góry lodowej, pod którym jest wiele mil
twardego lodu: baronowie medialni, główni redaktorzy, ich najemni intelektualiści –
których w skrócie określamy Panami Dyskursu. Jak za dotknięciem czarodziejskiej
różdżki, kryzys irański pozwolił wszystko to ujrzeć gołym okiem: wszyscy oni
wrzasnęli jednym potężnym głosem – jak legion złych duchów w synagodze w
Kafarnaum w odpowiedzi na słowa Chrystusa.
W swoim zmuszającym do myślenia przemówieniu, Ahmadineżad powiedział:
„Rozległa sieć syjonistyczna była dziesiątki lat na usługach u imperialistów”. Otwiera
to dyskusję o tym czy syjonistyczna sieć służy imperialistom, czy też imperialiści służą
tej sieci. Mógłby ktoś powiedzieć, że jest to po prostu inny przykład Rewolucji
Menadżerskiej: Żydzi byli menadżerami dla imperialistów dopóki nie przejęli
przedstawienia. Och nie, dowodzą inni – w dalszym ciągu służą imperialistycznym
panom. Co byśmy nie powiedzieli, syjoniści i imperialiści są faktycznie zintegrowani i
sprzężeni – jeśli ktoś wierzy w ideę irańskiego zagrożenia dla Izraela, to akceptuje
rozkaz tego demonicznego związku.
Narody nie słuchające Panów Dyskursu mają być ujarzmione siłą. Jednak, broń
nuklearna pozwala na wyrównanie szans – na co pistolet Colta pozwalał na Dzikim
Zachodzie, gdzie było w zwyczaju mówić: „Deklaracja Niepodległości mówi, że
wszyscy ludzie byli stworzeni równi, a pułkownik Colt to gwarantuje”. Aby zapobiec
zbytniej równości, amerykańscy pionierzy trzymali pistolety z dala od rąk Rdzennych
Amerykanów. Taką samą politykę prowadzi teraz Zachód próbując nie pozwolić
Irańczykom na dostęp do energii nuklearnej.
Kilka dni temu, zostałem zaproszony do dyskusji na żywo w pierwszym
programie rosyjskiej telewizji, gdzie szef moskiewskiego biura BBC retorycznie
zapytał, po co pokojowemu Iranowi potrzebne są pociski balistyczne i wymienił cały
arsenał irańskich pocisków. Odpowiedź była oczywista: po co miłującej pokój Brytanii
potrzebne są pociski balistyczne i broń nuklearna? Faktycznie, po co komuś coś
takiego? Odpowiedzi od BBC się nie usłyszy. Lecz jeśli Anglia – posiadająca długą i
krwawą historię podboju Trzeciego Świata, od Irlandii po Japonię - może mieć takie
zabawki, to powinien także je mieć każdy większy kraj, chcący bronić swojej ludności
przed zachciankami zachodnich panów.
Tak, Iran wciąż pracuje nad energią atomową do celów pokojowych, lecz jeśli
kiedyś kraj ten postanowi zbudować bombę, być może poprzemy tę decyzję – ponieważ
wzmocniłoby to pokój. Faktycznie, niewielu ludzi zrobiło dla sprawy pokoju na świecie
więcej niż Julius i Ethel Rosenbergowie oraz ich towarzysze, Harry Gold i Klaus Fuchs.
Ci wspaniali ludzie przekazali Rosji tajemnice zbudowanej przez Amerykanów broni
atomowej, i dzięki temu Moskwa i Petersburg uniknęły losu Hiroszimy. Gdyby nie ich
bohaterski czyn, panowie kolonizatorzy przekształciliby Rosję w radioaktywną
pustynię. Józef Stalin przekazał tę wiedzę wyłaniającym się Chinom, i podziękujmy mu
za to – w przeciwnym wypadku Amerykanie nie zawahaliby się rzucić bomby
atomowej na Wietnam, jak zrobili to z Japonią.
Rosyjska tarcza nuklearna to jedyna rzecz, której nie zniszczyli Gorbaczow i
Jelcyn przy demontażu Związku Radzieckiego – prawdopodobnie dlatego, że nie
oczekiwali, by patriotyczne siły kiedykolwiek powróciły do władzy w Moskwie. Tarcza
ta pozwala Rosjanom lekceważyć połajanki Frau Merkel, i daje im możliwość wyboru:
czy sprzedać ropę i gaz Europie, czy też skierować strumienie energii do Chin. Pozwala
ona narodowi Białorusi mieć prezydenta wybranego ogromną większością – bez niej,
Łukaszenko podzieliłby los Noriegi i Miłoszewicza za odmowę sprzedaży białoruskich
aktywów George Sorosowi. Niech także Irańczycy mają swobodę wyboru, i odtworzą
pewną równowagę w regionie.
Tragiczna historia Iraku jest najlepszym dowodem, że rozbrojenie i uległość nic
nie dają. Saddam Hussein pozwolił hienom z IAE na wywrócenie sobie kieszeni, i
skończył w więzieniu, a jego kraj został zrujnowany na dziesięciolecia. Ahmadineżad
nie popełnił tego błędu; odpowiedział na amerykańsko-izraelskie żądanie rozbrojenia
jak dowódca francuskiej gwardii na polu Waterloo. „Zdajcie broń dzielni żołnierze!”,
zażądał angielski generał. Cambronne odpowiedział: „Merde!”.
A wszystkim życzliwie usposobionym spośród naszych zadowolonych z siebie
Izraelczyków odpowiem: Iran nie jest dla nas niebezpieczny. Nikt nas nie chce zabić.
Prawda jest taka, że Żydom mogło się w Palestynie powodzić bardzo dobrze.
Zawierając w roku 1948 pokój z rdzennymi mieszkańcami, moglibyśmy stworzyć sobie
wspólny dom, Palestynę, w samym centrum Bliskiego Wschodu – iracka ropa płynęłaby
do rafinerii w Hajfie, pociągi z Bagdadu do Kairu przejeżdżałyby przez Lyddę i Jaffę,
pielgrzymi muzułmańscy w drodze do Mekki odpoczywaliby w Quds, chrześcijanie
kroczyliby śladami Chrystusa z Betlejem do Nazaretu, a Żydzi odprawialiby swoją Aliję
(słowo to oznaczało coroczną pielgrzymkę do Jerozolimy, jak muzułmańska Hadżdż, a
nie imigrację do Palestyny na stałe, jak zażądali syjoniści). Bez naszych najdzikszych
urojeń dobrze by się nam powodziło, jak obiecali prorocy, gdybyśmy tylko byli zdolni
do porzucenia starego paskudnego zwyczaju odseparowywania się i dominowania.
Nie jest za późno nawet teraz, sześćdziesiąt lat – wiele śmierci – później. Na
dzisiaj, nie możemy zrobić nic lepszego niż poradzić Ahmadineżadowi: z mapy regionu
należy usunąć państwo Żydów uważających się za wybrańców, i zastąpić je państwem
wszystkich obywateli tej ziemi – Żydów i nie-Żydów, żyjących razem w równości.
„Prawo do rządzenia należy się całemu ludowi Palestyny, czy są to Muzułmanie,
Chrześcijanie, czy Żydzi”, powiedział mądry Ahmadineżad, i, o dziwo, przeciwko tym
słowom zaprotestowali jedynie żydowscy rasiści.
Gdy powiedziałem to w czasie wywiadu w moskiewskiej telewizji, zostałem od
razu zaatakowany przez byłego przewodniczącego Kongresu Rosyjskich Żydów (i
dyrektora Syjonistycznego Instytutu Bliskowschodniego), pryszczatego, tłustego i
tchórzliwego faceta z wystającym brzuchem – żywą karykaturę z Der Sturmera – o
pasującym do niego nazwisku Satanowski. Po audycji, Satanowski ostrzegł mnie:
„Uważaj, najwidoczniej nigdy nie dostałeś jak należy. Tu w Moskwie, znamy granice
demokracji. Moje żydowskie zuchy oberwą ci jaja, wielu takich jak ty już się o tym
przekonało. Izrael musi pozostać na zawsze państwem żydowskim”. Tacy żydowscy
mafiosi to realni przywódcy żydowskiego lobby i główni poplecznicy żydowskiego
państwa zagranicą. Tacy ludzie stoją na czele żydowskich organizacji w Rosji,
Ameryce, i wszędzie indziej. Oni potrzebują państwa żydowskiego, aby uciec przed
ekstradycją po ujawnieniu ich zbrodni – lecz my, normalni obywatele Izraela, nie
potrzebujemy go.
Jednak, mafia nie może rządzić ciągle. Wziąłem sobie do serca słowa
Ahmadineżada: „Młode drzewko oporu w Palestynie już kwitnie, i kwiaty wiary i
pragnienia wolności już się rozwijają. Reżym syjonistyczny gnije i próchnieje, i obali
go burza”. Nasuwa to przypowieść o nieurodzajnym drzewie. W dalszym ciągu mówi:
„Palestyna to punkt spotkania dobra ze złem. O losie tego kraju zadecydują w ziemi Al-
Qods i wielkim zaszczytem będzie udział w zwycięstwie Palestyny”. Zwycięstwo
Palestyny jest naszym zwycięstwem i szczęściem będzie dla nas mieć w nim swój
udział.
Często sam się siebie pytam: „Czy będzie wojna z Iranem?” Niestety, George
W. Bush nie zwierza się mi ze swoich planów. Być może, jego samego jeszcze o tym
nie poinformowano. Lewicowi cenzorzy mówią, że przyczyną wojny jest ropa, jednak
według mnie ropa będzie przyczyną pokoju. Ponieważ cena ropy przekroczyła obecnie
próg 70 dolarów, to prezydent musi zadecydować, czy zdoła politycznie przetrwać skok
powyżej 120 dolarów. Być może oczekuje, że jego splamieni krwią poplecznicy z
radością przyjmą radę eksperta z Kongresu Żydów Amerykańskich (aktualnie dyrektora
jego Biura ds. Izraela i Bliskiego Wschodu, a wcześniej izraelskiego wywiadu) Erana
Lermana: trzeba jeździć samochodami co drugi dzień. Bush ma środki, aby skierować
USA na bezpieczniejszy kurs, może też to nakazać ekspertom z Kongresu Żydów.
A moim izraelskim rodakom przypomnę naszą wielowiekową tradycyjną
przyjaźń z Iranem. Dwa tysiące lat temu, na wschodniej bramie świątyni żydowskiej w
Jerozolimie pojawił się obraz irańskiej stolicy Suzy. Miszna (Berakot 9) nawołuje do
szczególnego jego poważania: „zawsze okazuj szacunek wschodniej bramie”. Według
Rambama, miało to na celu zachowanie należytego respektu dla króla Persji. Tradycję
tę warto przypomnieć i jak najbardziej się do niej stosować.
Spotkali się w Teheranie
Teherańska Konferencja Holokaustyczna spowodowała prawdziwą burzę w
światowych mediach. Można zapytać, co w niej takiego niezwykłego? Jest tyle zdarzeń
związanych z holokaustem, tyle muzeów holokaustu i festiwali holokaustu, czasami
przyciągających mnóstwo prezydentów i premierów, dlaczego więc właśnie Teheran
lub Konferencja Teherańska przyciągnęła tak wielką uwagę i spowodowała taką falę
krytyki; dlaczego Biały Dom, Frau Merkel, Watykan i UE postanowili poświęcić cenny
czas, aby potępić ten niewielki zjazd w odległej irańskiej stolicy?
Różnica polega na tym, że inne zjazdy z góry zaakceptowały oficjalną wersję
wypracowaną przez organizacje żydowskie, jako boski dogmat Pisma Świętego,
otrzymany przez Mojżesza na górze Synaj. Oficjalna wersja Holokaustu idzie nawet
dalej niż Pismo Święte: można zaprzeczać Dziewictwu Matki Bożej i
Zmartwychwstaniu Chrystusa, można znieważać Mahometa, lecz gdy mamy jakieś
wątpliwości co do sześciu milionów żydowskich ofiar zgładzonych przez Niemców w
komorach gazowych w ramach projektu ostatecznego rozwiązania, to w Niemczech,
Austrii, Francji, Szwajcarii i innych „wolnych” państwach możemy znaleźć się w
więzieniu. Teherańska Konferencja jest pierwszą, która pozwala na heretyckie
spojrzenie na okropne wydarzenia Drugiej Wojny Światowej.
Nie trzeba być zwolennikiem Hitlera, aby pochwalić konferencję. Żydzi bez
wahania zaprzeczają swoim bezeceństwom. Guardian doniósł, że ich celem stał się
„ceniony korespondent francuskiej telewizji, Charles Enderlin, którego palestyński
kamerzysta w początkach drugiej Intifady sfilmował śmiertelne postrzelenie 12-letniego
Mohammeda al-Dura, gdy jego ojciec próbował go osłonić. Enderlin zarzucił izraelskim
oddziałom zabicie chłopca. Francuscy poplecznicy Izraela natychmiast włączyli się
bezpośrednio twierdząc, że reportaż był manipulacją opartą na sfałszowaniu materiału
filmowego. Jego sieć, France 2, zareagowała krokami prawnymi i, w ostatnim miesiącu,
w pierwszym z czterech indywidualnych procesów, sąd francuski uznał organizatora
strony internetowej samozwańczych mediów winnym zniesławienia.
Innym bezpośrednim celem był ogłoszony wcześniej w tym roku materiał
filmowy o krwawym zajściu na plaży w Gazie. Młoda Palestynka wydawała się
przerażona, gdy zobaczyła ciała członków rodziny zabitych, jak twierdzili
Palestyńczycy, na skutek izraelskiego ostrzału artyleryjskiego. Gdy [Stewart Purvis,
główny redaktor ITN] wspomniał na konferencji w zeszłym tygodniu o wstrząsie
wywołanym przez te obrazy, audytorium wrzasnęło wyreżyserowane. Potem ktoś
podszedł do niego sugerując, że rodzina ta zginęła w jakiś sposób gdzie indziej a jej
ciała umieszczono na plaży w celu sfilmowania. Gdzie, na przykład, była krew?
Zaznaczył, że wszystko widział, że kamerzysta filmował a niektóre ujęcia były zbyt
okropne, aby pokazać”.
Co ważniejsze, każdy miłujący wolność słowa musi żałować, że nawet poważni
historycy nie mogą swobodnie przedstawiać swoich poglądów na temat Holokaustu.
Dawid Irving siedzi w więzieniu, a w tym tygodniu skuty kajdanami Germar Rudolf
został doprowadzony do niemieckiego sądu po tym, jak został deportowany z USA za
opublikowanie książki wątpiącej w oficjalny dogmat Holokaustu. Należy przełamać to
tabu. Pisałem więcej o tym w roku 2001, gdy pierwsza konferencja, jaka miała odbyć
się w Bejrucie, została pod naciskiem USA odwołana przez Libańczyków. Teraz
rewizjoniści mają nadzieję, że świat w końcu usłyszy o tej sprawie.
To się nie zdarzyło. Jeśli organizatorzy konferencji wierzyli, że mogą przełamać
tabu i dotrzeć do milionów, to byli w błędzie. Chociaż światowe media masowo
produkowały tysiące wiadomości związanych z Konferencją, były one praktycznie takie
same, zawierały lokalne oficjalne potępienia oraz przewidywalną reakcję żydowską.
Praktycznie, żadne ze sprawozdań lub przemówień wygłoszonych w Teheranie nigdy
nie dostało się do mediów. Uczestników konferencji obsmarowano, jako „rasistowskich
antysemitów”, chociaż wśród nich było kilku Żydów, czcigodnych rabinów w czarnych
kapeluszach i długich płaszczach, oburzonych sprywatyzowaniem przez syjonistów
tragedii Drugiej Wojny Światowej.
Konferencja przynajmniej udowodniła, że dogmat o holokauście jest główną
doktryną w wielkiej obejmującej cały świat pralni mózgów w postaci mediów, które
Noam Chomsky nazwał „maszyną do wytwarzania jednolitej opinii społecznej, o której
nie mógł marzyć nawet Stalin”. Ten syndykat medialny jest wrogiem wszystkich
wolnych ludzi, i prowadzi do bezlitosnej wojny z Iranem i innymi niezależnie
myślącymi narodami.
Oto jeden tylko przypadek: Będąca żydowską własnością kanadyjska gazeta The
National Post doniosła: „w posunięciu przypominającym nazistów zmuszających
Żydów do noszenia gwiazdy Dawida, irański parlament podobno przyjął prawo
zobowiązujące Żydów do noszenia kolorowych oznak”.29 Było to wierutne kłamstwo:
Iran jest ojczyzną dla 30 000 Żydów, którzy mają się dobrze i nie zamierzają
emigrować do Izraela. Są bardzo dobrze traktowani i nikt nie zmusza ich do zakładania
oznak ani czegokolwiek innego. Kilka dni później The Post przyznał się do kaczki, i
przeprosił, lecz te „wiadomości” były aż do znudzenia powtarzane w tysiącach gazet i
blogów, natomiast przeprosiny pozostały na ich szóstej stronie.
Nasz przyjaciel i mój rodak Gabriel Ash pisał w Dissident Voice:
„Holokaust jest najskuteczniejszą bronią w rękach manipulujących przy „zderzeniu
cywilizacji”. „Lekcja” holokaustu wystarcza do usprawiedliwienia bombardowania
przez NATO cywilnych celów w Jugosławii, ludobójczej okupacji Iraku przez USA,
masowego bombardowania przez Izrael Bejrutu, przyszłej wojny nuklearnej z Iranem,
itd. Kult holokaustu jest ideologią par excellence globalnego apartheidu. Kult ten
zachowuje się jak dziwaczne i kapryśne bóstwo. Jest to bóstwo stronnicze, bóg który
zawsze błogosławi „nam” i wyklina „ich”, nawet gdy jednocześnie żąda uwielbienia od
całej ludzkości i w imieniu całej ludzkości.”
Jak dotąd, dobrze. Ash rozumie, że „w tych okolicznościach, negowanie
istnienia holokaustu wynika z chęci dowalenia kultowi holokaustu”. Lecz wtedy otwiera
drugi front przeciwko konferencji:
„Wykażemy największe miłosierdzie, jeśli o organizatorach tej patetycznej konferencji
holokaustycznej powiemy, że są głupi. Taki idiotyzm jak irańska konferencja tylko
wzmacnia przesłanie jastrzębi kultu holokaustycznego”.
I tutaj się rozstajemy. Irańczycy mają powody, aby zorganizować tę konferencję.
Holokaust jest faktycznie dobrze wpisany w dominujący dyskurs, jako usprawiedliwienie
przewagi [bogatej i wpływowej] mniejszości nad [uciśnioną] większością. Lecz sukces idei
holokaustu i jej rozpowszechnienie oznaczają, że machina medialna jest zintegrowana i
skoncentrowana w rękach filosemitów, w większości Żydów. Okupacja Palestyny przez Żydów
jest bolesna, lecz nie jest to bardziej szkodliwe niż ograniczanie wolności dyskusji.
Ludzie ci mogą posługiwać się swoją śmiercionośną machiną z taką samą łatwością, jak
Jedi mieczem. Porównują Ahmadineżada z Hitlerem, a zapominają porównać Izrael z nazistami,
oczerniają Władimira Putina jako mordercę z KGB nawet nie wspominając, że sądy izraelskie
uważają morderstwa za usprawiedliwione. Według nich plama na spódnicy Moniki Lewinsky
jest ważniejsza od rzek krwi przelanych przez George Busha, robią skinhedów z poważnych
amerykańskich naukowców Maersheimera i Walta, a obecnie zażarcie atakują Jamesa Bakera za
plan rozdzielenia wojsk. Mogą zrobić wszystko, są prawie wszechmogący.
Nasz przyjaciel James Petras opublikował ostatnio wywołującą wrażenie książkę o
izraelskich wpływach w USA (Israel’s Power in the US). Lecz izraelskie wpływy w USA
biorą się po prostu z rzeczywistej władzy Żydów na Zachodzie, która opiera się nie na
izraelskich tankach, lecz na żydowskich think-tankach, nie na izraelskich bombach, lecz na
żydowskich wiadomościach. Dopóki nie wyzwoli się dyskursu z żydowskiej niewoli, dopóty
Zachód będzie posyłał swoich synów za Grajkiem z Hamelin na ulice Bagdadu i wzgórza
Libanu.
29
www.newsmax.com/archives/ic/2006/5/19/155943.shtml
Przywódcy Iranu doszli do wniosku, że nie można się porozumieć z wszechświatowym
żydowskim syndykatem medialnym, nie ma sensu liczyć na pokój. Przeszli więc do
kontrofensywy, atakując najgłębsze sakralne dogmaty żydowskiej kontroli. Gdyby upadły te
dogmaty, rozbity zostałby żydowski monopol dyskursu a państwo żydowskie zniknęłoby jak
ZSRR, powiedział prezydent Ahmadineżad.
Porównanie to wymaga wytłumaczenia: ZSRR był jednym państwem, w którym różni
ludzie żyli razem na równych prawach; natomiast państwo żydowskie składa się zasadniczo z
dwóch państw, czyli z bogatego państwa Żydów, kontrolującego biedne państwo tubylców.
Jego rozpad oznaczać będzie utworzenie w Palestynie jednego państwa; odwróci to trend
zapoczątkowany rozpadem Związku Radzieckiego. Iran, i cały Wschód, będzie mógł poczuć się
bezpiecznie nie obawiając się amerykańskiej lub izraelskiej broni nuklearnej.
Dlatego właśnie Iran gości tę konferencję. Nikt – myślę że nikt, łącznie z przywódcami
brytyjskimi, francuskimi, amerykańskimi, niemieckimi i rosyjskimi – naprawdę nie martwi się
ofiarami z odległej przeszłości, żydowskimi lub innymi; płacą oni haracz za Holokaust tak
samo, jak narody płacą haracz tym, którzy je zwyciężyli. Iran odmówił płacenia haraczu; kiedy
reszta z nas pójdzie za tym odważnym przykładem?
Iran na celowniku
Przypadek Iranu jest wystarczającym dowodem na mocną pozycję Żydów w
politycznym i medialnym dyskursie. Nie ma żadnych rzeczywistych pragmatycznych
przyczyn, dla których zachodnie media miałyby, jak to się stało, skoczyć do gardła Iranowi. Iran
jest pokojowym odległym krajem pięknych kobiet i dzielnych mężczyzn, wspaniałej sztukaterii
i ceramiki na wysokich bramach błękitnych meczetów, delikatnych iluminacji i sufickiej poezji.
Zostałem urzeczony, gdy zobaczyłem w Shirazie młode dziewczyny kładące świeżo ścięte róże
na nagrobku Saadi’ego, trzynastowiecznego twórcy Gulistanu – ludzie czczący swoich poetów
nie mogą być źli. Irańczycy wiele nie podróżują; są domatorami, opiekują się swoimi różanymi
ogrodami i robią najlepsze obecnie filmy.
Obserwujemy teraz jednomyślne parcie judaistów dla zbombardowania Iranu.
Przyczyny są różne: niektórzy chcą zbombardować Iran, ponieważ jego kobiety
zmuszane są do noszenia hidżabu, inni ponieważ nie lubią państw religijnych (nie
mówiąc przy tym niczego o własnym). Niektórzy postrzegają go, jako zagrożenie dla
Izraela, a inni uważają za zagrożenie, ponieważ w Iranie nie ma małżeństw
homoseksualnych; lecz zawsze przewija się ten sam wniosek: zbombardować Iran.
Poglądy te są tak jednolite, że gotowy jestem zaproponować nową definicję
prawdziwego członka żydostwa (w przeciwieństwie do pojedynczego, być może
ociągającego się Żyda) – jest to ktoś, kto chce zbombardować Iran. Amerykańska
gazeta żydowska Forward napisała: „AIPAC ma obsesję na punkcie Iranu”.
Charles Krauthammer nawołuje30 do „natychmiastowego ataku uprzedzającego”.
Otwarcie zakłada, że jest to skryte marzenie żydowskiego państwa, lecz, mówi,
„propozycja zaatakowania Iranu jest dla Izraela bardzo trudna. Jest to daleko… Lecz
30
Axis of Evil, Part Two By Charles Krauthammer Washington Post - Lipiec 23, 2004; Strona A29
tylko kilka mil stamtąd – w Iraku - stacjonuje 146 000 żołnierzy amerykańskich oraz
bardzo nowoczesne lotnictwo”. Ameryka jest po to, by wykonywać judaistyczne
rozkazy – jest to jasne dla Krauthammera i Washington Post.
Alan Dershowitz idzie dalej i pisze: „Zgodnie z międzynarodowym prawem,
Izrael ma prawo bronić swoich obywateli przed nuklearnym holokaustem, a to musi
obejmować uprzedzającą akcję militarną…”31. Kam Zarrabi zapytał Dershowitza:
„Dlaczego nie udziela on innym narodom takiego samego prawa?”32
Haim Harari, czołowy strateg izraelski, fizyk teoretyczny, były prezes (w latach
1988-2001) Instytutu Naukowego Weizmanna, ostatnio dał wywiad Oko cyklonu, w
którym mówił:
Dotychczas wyeliminowano Afganistan Irak i Libię, pozostały dwa i pół państwa
terrorystyczne: Iran, Syria i Liban. W wyniku zwycięstwa nad Irakiem i Afganistanem,
zarówno Syria jak i Iran są obecnie całkowicie okrążone przez terytoria im
nieprzyjazne. Nie wiem, czy Ameryka miała rzeczywiście plan otoczenia Iranu i Syrii,
lecz tak ułożyła się sytuacja. Według mego skromnego zdania, głównym
niebezpieczeństwem dla świata jest dzisiaj Iran ze swoim reżymem. Ma on wyraźnie
ambicje rządzenia rozległymi obszarami i rozszerzania się we wszystkich kierunkach.
Posiada ideologię, która głosi niższość kultury Zachodu. Jest to wysoce niebezpieczne.
Udowodnił, że może przeprowadzać precyzyjne akcje terrorystyczne bez pozostawiania
zbyt wielu śladów [czytaj: nie ma dowodów na takie twierdzenie – Iz.Sz.]. Wyraźnie
próbuje zbudować broń nuklearną.
Jeden z najpopularniejszych żydowskich autorów w Internecie, amerykański
pisarz Irwin N Graulich, którego ostatnie artykuły zostały umieszczone na ponad 100
stronach sieciowych na całym świecie a także w wielu publikacjach, napisał w Let
Israel Do Iran (Niech Izrael zrobi z Iranem porządek):
Iran jest terrorystyczną organizacją z własną flagą i przykładem rzeczywiście tych
wszystkich złych cech, które może mieć rząd – totalitaryzmu, autokratyzmu,
religijności, fundamentalizmu i tyranizowania pospólstwa.33
Powtarzają to media nowego totalitaryzmu, o których trzeba powiedzieć, że są
mediami zdominowanymi przez Żydów. Przytaczam tutaj przypadek Guardiana, gazety
z długą i kłopotliwą historią ciągnącą się od deklaracji Balfoura, którą popierała. W
maju 2004, nasze nieustanne wysiłki, aby pokazać neokonserwatystów – prawicową
frakcję żydowską w Waszyngtonie – jako siłę sprawczą wojny w Iraku, przyniosły efekt
i znalazły odzwierciedlenia w mediach drukowanych. Pojawiły się reportaże,
analizujące początkowe wysiłki Perle i Wolfowitza zmierzające do rozpętania wojny –
w całkowitej zgodzie z poprzednimi planami sformułowanymi przez Netanyahu, i
opartymi na nikczemnych doktrynach Leo Straussa.
Guardian natychmiast ruszył do akcji. 25 maja 2005, główny nagłówek w
Guardianie przerzucił winę na … Iran, i głosił: „Wywiad USA obawia się, że Iran
31
32
33
http://forward.com/main/printer-friendly.php?ref=dershowitz20040819155
www.payvand.com/news/04/aug/1238.html
http://michnews.com/artman/publish/article_4191.shtml
wplątał jastrzębi w iracką wojnę”. […] Reportaż Juliana Borgera powołuje się na
niezidentyfikowanych „urzędników wywiadu”, którzy „wierzą, że Iran posłużył się
jastrzębiami w Pentagonie i Białym Domu do pozbycia się wrogiego sąsiada”. Te
jastrzębie potrzebowały irańskiej zachęty tak samo, jak potrzebuje jej wilk do pożarcia
owcy. Nie wątpię, że ten „reportaż” powstał w biurach JINSA, lecz zuchwalstwo
redaktora odpowiedzialnego Guardiana, który przepchnął te bzdury i bezpodstawne
insynuacje na pierwszej stronie, mówią wiele o sile Żydów.
Dlaczego Żydzi chcą zbombardować Iran? W jaki sposób przekonali USA i
większość Europy, że irańska bomba atomowa jest o wiele gorsza niż izraelski arsenał
nuklearny? Czy obawiają się, że nuklearny Iran wystąpi w obronie Palestyńczyków i
ukróci izraelskie gwałty? Niestety, doświadczenie nie pokazuje, by Iran lub jakieś inne
państwo arabskie albo muzułmańskie było gotowe walczyć o Palestynę. Dobrze o tym
wiedzą w Tel Awiwie i Nowym Jorku.
Tylko w jednym wypadku żydowskie barbarzyństwo wystarczyłoby do
wywołania tego rodzaju paranoi: gdyby Żydzi zniszczyli w Jerozolimie meczet AlAksa, aby zbudować swoją świątynię.
Żydowskie parcie do zbombardowania Iranu to dowód, że plan taki powstał i
rozpoczęło się odliczanie. Mezvinsky i Shahak (Jewish Fundamentalism, Pluto Press)
opisują wzrastające poparcie dla tego projektu. Chory pomysł planu Trzeciej Świątyni
powstał w kilku zakutych łbach i stał się masową obsesją.
Gdy to się stanie, w codziennych wiadomościach słyszeć będziemy o
Armagedonie. Nie zatrzyma się na Eufracie. Pozwolę sobie jeszcze raz zacytować
Graulicha:
Świat podzielony jest na trzy grupy. Tych, którzy z radością zniszczyliby Izrael. Tych,
którzy popieraliby (bezpośrednio lub pośrednio) narody, dążące do zniszczenia Izraela.
I Stany Zjednoczone Ameryki.
[Po zniszczeniu Iranu], jedynym poważnym problemem, jaki pozostanie będzie: „Co u
licha zrobić z Europą i Skandynawią?”
Co zrobić? Mordechai Vanunu przedstawił nam niezbite dowody na setki bomb
atomowych posiadanych przez Izrael. Do podporządkowania tylko Bliskiego Wschodu
wystarczyłaby dużo mniejsza ilość. Cel jest dużo większy.
W obecnej sytuacji, dyskusja o wycofaniu się Izraela jest przedwczesna, co
najmniej tak nie na miejscu, jak dyskusja o wycofaniu się Niemców z Pragi w roku
1941. Jeśli nie będziemy uważać obozów koncentracyjnych w Gazie i gdzie indziej za
krok w kierunku rozwiązania w postaci dwóch państw, to nie ma „ograniczonej opcji”
wycofania się państwa żydowskiego. Lecz gdyby, za pomocą jakiegoś cudownego
sposobu – powiedzmy za pomocą Cudownej Lampy Alladyna – można było to zrobić, to
wciąż nie rozwiązałoby to problemu. Nawet mniejsze państwo żydowskie stanowiłoby
przyczynę popełniania przez Żydów zbrodni na całym świecie. Wciąż byłoby
zagrożeniem dla sąsiadów. Wciąż rzucałoby urok na skądinąd normalnych chrześcijan z
USA, marzących o spełnieniu się proroctw. Wciąż zasilałoby energią aparat nowego
totalitaryzmu budowanego przez medialnych baronów. […]
Międzynarodowe poparcie dla wycofania się Izraela – wstępny warunek
wymagany przez Chomsky’ego – nie ma wielkiego znaczenia, ponieważ żadne z
międzynarodowych ciał i/lub państw nie śmie powiedzieć Żydom ‘be’. W USA,
politycy współzawodniczą w tym, kto najbardziej kocha Żydów. W Europie, Niemcy
dostarczają Izraelowi łodzie podwodne, które można wyposażyć w broń atomową,
Francja posłusznie powtarza mea culpa za organizowane przez Izrael wystąpienia
antyżydowskie, a Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej stara się nie widzieć
izraelskiego ośrodka atomowego Dimona, jednocześnie żądając rozbrojenia Iranu.
Palestyńska Autonomia Narodowa ma bardzo małą władzę a jej popularność wśród
Palestyńczyków szybko spada. Państwa arabskie nie mają chęci zmierzyć się z izraelską
dominacją. Nawet propalestyńscy aktywiści, zamiast całą siłą przeć do przodu, bez
końca kłócą się o to, co ktoś może powiedzieć aby nie być uznanym za „antysemitę”.
Chomsky pisze: „Izrael przeciwstawiłby się [wymuszonej demokratyzacji]
wszelkimi możliwymi sposobami: łącznie z bronią ostateczną, którą Izrael posiada i
może użyć”. Świat nie powinien się ugiąć przed zagrożeniem „ostateczną bronią”
Izraela. Niebezpieczny jest Izrael, a nie pokojowy Iran.
Całkowicie się zgadzam z Noamem Chomskym, powinniśmy poszukiwać
realistycznej odpowiedzi na to niebezpieczeństwo. Jednak, realizm i pragmatyzm
wymagają od nas, by nie poddawać się nuklearnemu szantażowi i nie marzyć o
wycofaniu się Izraela, lecz aby wyeliminować niebezpieczeństwo tkwiące w państwie
żydowskim za pomocą najbardziej humanistycznych środków będących w naszej
dyspozycji. Środki te, to przekształcenie państwa żydowskiego w państwo wszystkich
jego obywateli. Żydowskość lub nieżydowskość obywateli nie powinna wpływać na ich
status w Palestynie jak i gdzie indziej, a „idea dwunarodowa” nie sprawdziła się.
Elity izraelskie na pewno nie będą chciały takiego rozwiązania: wolą
zbombardować Teheran, zburzyć Al-Aksa, i ustanowić judaistyczną Jerozolimę siedzibą
rządu światowego. Chociaż zwykli Izraelczycy pragną pokoju, to elity te składają się z
pewnego rodzaju wizjonerów, którzy nie słuchają opinii publicznej. Stoimy przed
następującą realną decyzją: czy powinniśmy brać udział w gangsterstwie, czy też dążyć
do zdemontowania państwa żydowskiego i wprowadzenia demokracji.
W żadnym wypadku, nie można będzie osiągnąć demokratyzacji Palestyny,
dopóki nie wykorzystamy innego realistycznego środka: dyskurs należy wyrwać z rąk
judaistów, a media uwolnić z ich ucisku. Ponad sto lat temu, Amerykanie rozbili
imperium Rockefellera – wszechmogący Standard Oil. Półtora wieku temu znieśli
niewolnictwo. Powinni poradzić sobie także z tym zadaniem.
Noam Chomsky, wielki człowiek ze wspaniałym dorobkiem, mógłby odegrać
ważną rolę w tej transformacji. Jego żydowskie pochodzenie może pomóc w
promowaniu tej idei i w jej urzeczywistnieniu środkami pokojowymi. Chociaż
sufrażystki były kobietami, ich zwycięstwo zostało uznane przez rządzących mężczyzn.
Chociaż buntowali się niewolnicy murzyńscy, wolność nadali im biali abolicjoniści.
Podobnie, ludzie podobni do Noama Chomsky’ego będą mogli uwolnić dyskurs z
judaistycznych szponów, jeśli tylko będą tego bardzo chcieli.
Szatańskie obrazki
Zachodu nie bawiło palenie ambasad w Bejrucie i gdzie indziej. Muzułmanie nie
rozumieją naszego humoru; nie rozumieją idei wolności, bębniły gazety. Inne potępiły
nietaktowne wybryki Duńczyków, chociaż reakcja była całkiem nieproporcjonalna. Jak
zwykle, najważniejszą rzeczą jest to, o czym najmniej się mówiło: przyczyna awantury
nie miała szans.
Uparty amerykański dziennikarz Christopher Bollyn zbadał duńskie szatańskie
obrazki i zapoznał się z ich wydawcą – niejakim Flemingem Rose – i ustalił, że Rose
nie był niewinnym obrońcą wolności słowa, ani jakimś ciekawskim skandynawskim
zbieraczem sprośnych obrazków z religijnymi konotacjami, który trzymał swoje
„Cytaty z Proroka” obok „Zakonnicy z wielkim dogiem”. Według Bollyna, Rose był
entuzjastą kultu syjonistycznego, i wcześniej odbył pielgrzymkę do papieża
neokonserwatystów, Daniela Pipesa.34
Jak dotąd w porządku. Lecz wstrętny Rose ogłosił swoje sprośności pięć
miesięcy temu, a to dla mediów długi okres. Muzułmanie nawet nie zauważyli jego
wysiłków – być może, że niewielu z nich czyta Jylland Post. Jak niegrzeczne dziecko,
które zwiększa wysiłki, gdy jego dobrze przygotowana złośliwość nie jest w stanie
nikogo zmartwić, jedenaście gazet w siedmiu krajach jednocześnie przedrukowały
obrazki. Było to wyreżyserowane: za różnymi gazetami w różnych krajach, mogliśmy w
przelocie ujrzeć Wroga, normalnie ukrytego za kompaniami i korporacjami – gracza na
scenie międzynarodowej ponad granicami. Imperium światowych mediów jest rządzone
przez jedną wolę.
Kto to zorganizował?
Kto jest Wrogiem? Kto jest w stanie kontrolować media na taką skalę? Sandhya
Jain, wybitny hinduski dziennikarz nacjonalistyczny pisał: „Obrazki były zamierzonym
aktem znieważenia religii przez upolitycznione chrześcijaństwo, reprezentowane przez
socjalne ekonomiczne i polityczne elity Europy i Ameryki”. A więc, to chrześcijaństwo
powinno za to odpowiadać. Jak szybko zapomnieliśmy, że ci sami ludzie, którzy
obrazili muzułmanów nie mają żadnych zahamowań przy obrażaniu chrześcijan –
wystarczy przypomnieć zamianę krzyża na swastykę na plakatach filmu Amen, albo
krucyfiks w szklanym nocniku (ilustracja z Talmudu?) z Muzeum w Brooklynie
(przedmieście Nowego Jorku zamieszkałe przeważnie przez Żydów). Nie ma
religijnych podstaw dla wrogości między muzułmanami i chrześcijanami.
Ahmad Amr wyjaśnia:
Oszczercze przedstawianie islamu i Mahometa przez europejskich „adwokatów
swobody wypowiedzi” stawia muzułmanów w bardzo trudnym położeniu. Nie mogą się
oni za bardzo odwzajemnić obrażając Jezusa Chrystusa, ponieważ czczą oni go tak
samo jak Mahometa i uważają za proroka Boga. Znieważanie Jezusa lub Maryi
Dziewicy uważane jest za takie samo bluźnierstwo jak znieważanie Mahometa. Żaden
prawdziwy muzułmanin nigdy nie odważy się szkalować Matki Chrystusa, ponieważ
oni także wierzą w Niepokalane Poczęcie. Zgodnie z islamską tradycją, Maria będzie
pierwszą kobietą, która dostąpi nieba. Muzułmanie uważają i Biblię i Torę za księgi
święte, podobnie jak Koran.
To prawda: musimy oczyścić z zarzutów chrześcijan i szukać gdzie indziej.
A gdzież to szukać?
Zachodnie media są zdominowane przez judeofilów: można to zauważyć po ich
powszechnym i patologicznym opisywaniu choroby Sharona, żydowskich ofiar - przy
jednoczesnym lekceważeniu śmierci Palestyńczyków, sprawy Holokaustu,
34
www.rumormillnews.com/cgi-bin/forum.cgi?read=84976
rzeczywistych i wyimaginowanych ataków na Żydów35. Żydzi mają własny interes w
propagowaniu sentymentów antymuzułmańskich, ponieważ zgadza się to z ich planami
podporządkowania sobie Palestyny i zniszczenia Iranu. (Irańczycy natychmiast
rozpoznali pochodzenie obelg, i odpowiedzieli antyżydowskimi żartami na temat
holokaustu, które są równie niesmaczne i w sposób uzasadniony odpłacają pięknym za
nadobne). Faktycznie, tak samo jak pozornie niesyjonistyczny Światowy Kongres
Żydów oficjalnie rozpoczął kampanię przeciwko Iranowi36, AIPAC planował
konferencję w Waszyngtonie pod hasłem „Przyszedł czas powstrzymać Iran”37. Kurt
Nimmo prawidłowo nazwał obrazki „rozmyślną prowokacją mającą na celu obrażenie i
podburzenie muzułmanów i wywołanie w ten sposób poparcia Europy i Ameryki dla
fabrykowanego zderzenia cywilizacji, przy którym majstrują neokonserwatyści
Straussa”38. Tematy zderzenia cywilizacji przypadkowo pasują do bliskowschodniej
strategii zorganizowanego żydostwa.
Wyraźnym sygnałem o zaangażowaniu Żydów w aferze szatańskich obrazków
są czołówki gazet, chociaż opublikowanie obrazków było nieukrywaną obrazą
muzułmanów, kontrolowane przez Żydów gazety donoszą jedynie o „Muzułmańskich
atakach na Europejczyków”; podobnie jak w roku 2001 krzyczały „Muzułmanie cieszą
się ze zburzenia wież”, chociaż w rzeczywistości aresztowani byli obywatele izraelscy
tańczący z radości na miejscu zbrodni39. Izraelska gazeta Haaretz pisała: „Prasa
muzułmańska przedstawia Sharona i rabinów w niekorzystnym świetle, odpłaćmy im
pięknym za nadobne”. Jest to równoznaczne z przyznaniem, że za złośliwymi
publikacjami absurdalnych obrazków stali żydofile.
Lecz nasi koledzy nie chcą zauważyć wielkiego planu, który kryje się za tą
akcją. Wystarczy, że opublikowanie szatańskich obrazków wpisuje się w żydowski
modus operandi, pasuje nawet lepiej do wielkiej ofensywy przeciwko wolności
przeprowadzanej obecnie na całym świecie. Od USA do Rosji, od Anglii do Włoch,
nasi panowie tkają prawną pajęczynę mającą wzmocnić ich kontrolę i wyeliminować
ślady wolności. W roku 1968, krzyczeliśmy Interdit d’interdire – „Zabrania się
zabraniać” – a teraz jesteśmy beznadziejnie wplątani w pajęczą sieć nowych zakazów.
Nie pozwala nam się już więcej wybierać – palić czy nie palić, zapinać pasy
bezpieczeństwa czy jechać bez pasów. Każdy niewielki ale irytujący zakaz jest
dowodem naszego podporządkowania Wielkiemu Bratu. I nie mówcie mi, że robi się to
dla mego dobra. Mogę wymienić setki rzeczy bardziej mi potrzebnych. Najpierw niech
zabronią niemożliwego do spłacenia zadłużania się. Jeśli mam prawo do zaciągania
niebezpiecznej pożyczki, to powinienem mieć także prawo do zapięcia lub niezapinania
pasów w samochodzie.
Nasza wolność została poważnie uszczuplona. Istnieje na papierze, lecz nie
możemy z niej korzystać. Nie możemy powiedzieć, czego chcemy – gdyż mogłoby to
zagrozić naszym dochodom. Polityka wtargnęła do wszystkich sfer życia. Wielu
nauczycieli i profesorów znalazło się bez zajęcia za wygłoszenie wykładu, który
narusza pewne dictum. W „demokratycznych” Niemczech, komunista nie mógł dostać
pracy nauczyciela, bez względu na swoje kwalifikacje. Gdy austriaccy wyborcy wybrali
Joerga Haidera, poddani zostali ekonomicznym naciskom, aż zmiękli. Teraz
35
Patrz Uszy Midasa
www.haaretz.co.il/hasen /spages/681155.html
37
http://jpost.m.xtenit.com/ct.jsp?uz1122885Biz1318994
38
http://kurtnimmo.com/?p=211
39
www.whatreallyhappened.com/fiveisraelis.html
36
Palestyńczycy wybrali Hamas, i nie dostaną z powrotem zwrotu podatku, aż nie okażą
skruchy. (Aby zapobiegać takim fiskalnym wojnom, Biblia przewiduje oddłużanie, co
siódmy rok – lecz Talmud pozwala Żydom się od tego wykręcić: żydowskiemu
wierzycielowi wolno dłużnika związać i bić, aż dłużnik sam poprosi o zapłacenie
zaległego długu). Za każdym razem, czy są to rewolwery dla ludzi w dalekiej Montanie,
palenie papierosów w irlandzkim pubie, pas samochodowy dla ciebie, lub wolne
wybory dla nas wszystkich, wielka globalna medialna machina formowania opinii
wymusza zakaz. Czasami, jak w przypadku szatańskich obrazków, ociera się to o
wyrachowaną prowokację: publika powinna ścierpieć wszystkie zniewagi lub narazić
się na natychmiastowe ukaranie.
Związek machiny medialnej z żydowskimi interesami pozwala nam
wydedukować, że nie stoją za tym naftowi szejkowie. Lecz pozwólmy sobie przypuścić
(i pozostać później przy tym przypuszczeniu), że Żydom i popierającym ich judeofilom,
przy budowie imperium medialnego przyświecał inny cel. Jeśli odczuwasz (jak wielu
porządnych ludzi) nagłą potrzebę oczyszczenia Żydów z zarzutów, możesz pomyśleć,
że Żydzi zorganizowali swój medialny holding dla walki z antysemityzmem, natomiast
źli mamoniści wykorzystali tę maszynę dla swoich własnych celów, do narzucenia
dyktatury całemu światu. Możesz myśleć o Żydach, jako o Dobrych Krasnoludkach,
którzy wykuli Pierścień Siły, który później skradli Źli Mamoniści. Władza Złych
popiera narratyw antysemityzmu i holokaustu, aby zatrzymać Żydów po stronie złych
przeciwko ludziom. Zła Siła indoktrynuje Żydów wiarą, że ludzie ranią ich, i jedynie
rządy Złych Mamonistów zapobiegają temu. Nie wyprowadzałbym was z błędu, lecz to
fakt, że mamoniści podpalili płomień żydowskiego niepokoju.
Medialna maszyna zawsze z powodzeniem zapewniała poparcie, i przeważnie
wykorzystuje tę samą metodę, którą Żydzi wykorzystują do zjednywania swoich
współwyznawców, tj. szerzy strach. Faktycznie, jak pisałem w Trzeciej Gołębicy, nie
ma antysemityzmu40, tak samo jak nie ma czarownic, a także, niestety, Świętego
Mikołaja. Wynaleziono także „homofobię”, dzięki czemu homoseksualista będzie się
bał normalnych ludzi i uciekał w ramiona Wielkiego Brata. Wynaleziono „męski
szowinizm” i „bite żony”, dzięki czemu kobiety będą obawiać się swoich mężczyzn, i
szukać pocieszenia u władz. Wynaleziono „rasizm”, dzięki czemu każdy, uważający się
za mniejszość, może schronić się pod parasolem Wielkiego Brata. Stworzono mit o
„molestowanych dzieciach” i żony przestaną darzyć zaufaniem mężów. Każda z tych
historii ma za zadanie poróżnić nas między sobą i zniszczyć ustalony porządek. Nie ma
„homofobii” – w rzeczywistości nie potępiamy nikogo za to, co robi w swoim łóżku,
dopóki temu komuś nie odbije. Mężczyźni z natury bronią dzieci i są szarmanccy wobec
kobiet. Biali lubią murzynów weselących się i grających na banjo, dopóki nie trwa to
całą noc. Powiem coś innego: oddzielnie - wszyscy jesteśmy mniejszościami, a razem Ludźmi. Możemy bardzo dobrze wspólnie współdziałać, bez kurateli Wielkiego Brata.
Nie ma także co się bać na zapas. W czasach mojej młodości, Amerykanów
straszyła teoria domina. Z pewnością, brzmi to dzisiaj głupio, lecz wielu zwykłych ludzi
przyjmowało ją na poważnie, co więcej, wielu politycznych karierowiczów teoria ta
doprowadziła do władzy. Strach przed komunizmem kosztował tryliony dolarów i w
końcu doprowadził do bankructwa wspaniałego eksperymentu socjalnego. Obecnie,
zwycięska mysz wydaje sądy o zabitym lwie: z inicjatywy Polski i państw bałtyckich,
Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy (PACE) potępiło „okropności i zbrodnie
40
Trzecia gołębica, w Kwiatach Galilei
komunizmu”41. Lecz grająca szafa gra już nową melodię: zagrożenie islamskie. Islam
został celowo sprowokowany, i możliwą do przewidzenia reakcję przedstawiono, jako
dowód zdeprawowania.
Lecz ta potężna maszyna do produkcji strachu nie zatrzyma się na Bliskim
Wschodzie, ani nawet po całkowitym zbawieniu i zabezpieczeniu Żydów. Buldożera
można użyć do łupania orzechów, lecz to nie jedyna jego funkcja. Zjednoczona i
udoskonalona żydowska machina medialna jest przygotowywana do o wiele
bardziej złowieszczych zadań niż zwalczanie dowcipów na temat holokaustu.
Ostatecznym celem jest doprowadzenie nas do Nowego Wspaniałego Świata,
totalitaryzmu pozbawionego duchowości.
W ostatnim miesiącu zaszło kilka ważnych, lecz pozornie niczym nie
związanych wydarzeń. Brytyjski premier, Tony Blair, zapoczątkował marsz ku
całkowitej kontroli ludności kraju. Najpierw w Anglii zainstalowano nowy system
komputerowy do zbierania i przechowywania danych kontrolnych o ruchu ulicznym.
Podłączony do wszędobylskich kamer wideo, pozwala Wielkiemu Bratu śledzić cię na
drodze z pracy do twego domu, a nawet domu twojej kochanki. Ten pierwszy krok nie
napotkał oporów. Potem zaczęły się schody. Gdy premier próbował przepchnąć ustawę
o terroryzmie w internecie, która dałaby policji prawo do zamykania stron
internetowych „propagujących terroryzm”, Izba Lordów zablokowała ją. Lordowie
odrzucili plany wynalezienia nowej zbrodni: „gloryfikowanie” aktów terroryzmu.
Następną porażkę poniósł rząd, gdy członkowie Izby Lordów zagłosowali za
przeredagowaniem ministerialnej wersji przestępstwa „zamierzonego” lub
„niebacznego” szerzenia „publikacji terrorystycznych”. Na koniec, nieugięci lordowie
zablokowali ustawę przeciwko „religijnej nienawiści”, która miała w zamierzeniu
zamknąć ostatnią furtkę tym, którzy wymieniają słowo na Ż.
Wreszcie, przeciwnicy rozpętali awanturę z szatańskimi obrazkami.
Przewidywalna i przewidziana reakcja znieważonych muzułmanów zmusiła parlament
do przyjęcia nowego pakietu ustaw „przeciwko nienawiści”. Celem tych ustaw było
uciszenie muzułmanów i chrześcijan, ostatecznie razem liczących kilka miliardów
ludzi. Jednak Żydzi, jako ulubiona maskotka mamonistów, będą czuli się lepiej
chronieni (jak zwykle, są bardziej wrażliwi), lecz co ważniejsze, wolność słowa
otrzymała nowy cios.
Wolność słowa dawała kiedyś Zachodowi wielką przewagę nad Obozem
Socjalistycznym, ponieważ jednym z najmniej chlubnych osobliwości radzieckiego
reżymu był haniebny artykuł 58 Kodeksu Wykroczeń: „Antyradziecka propaganda”.
Przed Stalinem, aby być skazanym na podstawie tego artykułu trzeba było wyrazić
sympatię dla wrogów państwa; za Stalina, wystarczył dowcip. Za Breżniewa pojawiło
się to ponownie, polityka wsączyła się w tkankę społeczną. Nawet w ostatnich dniach
Związku Radzieckiego, miecz Damoklesa w postaci 58 artykułu wpływał na wszystkie
dyskusje, i ostatecznie pozwolił Gorbaczowowi przeprowadzić transformację Rosji bez
żadnej debaty. Zlikwidował on osiągnięcia socjalne z czasów radzieckich, oddał
rosyjski przemysł i ropę kilku żydowskim oszustom, przekazał CIA klucze do rosyjskiej
potęgi, i podzielił wielki kraj na feudalne minipaństewka. Jedynym pozytywnym
osiągnięciem „reformatorów” Gorbaczowa i Jelcyna było zlikwidowanie artykułu 58.
Obecnie powraca on z powrotem.
41
www.mosnews.com/news/2006/01/26/pacecommunism.shtml
Jakiś czas temu, w Moskwie pojawiły się antyżydowskie tablice-pułapki. Gdy
przechodzeń próbował zerwać obraźliwy plakat, urządzenie wybuchało. Rząd
przepchnął pośpiesznie przez parlament ustawę „przeciwko nienawiści”, i cóż się
okazało? Nigdy już nie zobaczono żadnych antyżydowskich tablic. Można pomyśleć, że
nowe prawo wystraszyło antysemitów, tak samo jak ustawy przeciwko kłusownikom
przyczyniają się do ochrony zwierzyny. A jednak, czy nie wydaje się bardziej
prawdopodobne, że po osiągnięciu celu pretekst nie był już potrzebny? Miesiąc temu, w
moskiewskiej synagodze zdarzył się inny bardzo podejrzany wypadek, po czym pod
obrady rosyjskiego parlamentu poddano nową zaostrzoną ustawę
„antyekstremistyczną”.
Pod pozorem walki z ekstremizmem, terroryzmem i nienawiścią, pozbawia się
nas tego, co pozostało z naszej wolności. Eugene Rostow, „Huntington Kennedy’ego”,
przewidywał w latach 1960, że dwa systemy, komunizm i kapitalizm, w końcu
upodobnią się do siebie, zachowując najlepsze cechy obu systemów. Obecnie,
upodobnienie faktycznie nastąpiło. Poprzednio, czerwony Wschód dawał socjalne
zabezpieczenie, lecz nie zapewniał wolności osobistej, natomiast Zachód był wolny
przy braku równości i socjalnych gwarancji. Teraz nastąpiło upodobnienie
(konwergencja): Rosjanie utracili bezpłatne szkoły i opiekę zdrowotną w zamian za
wolność spania pod mostem, natomiast Zachód ma swój własny Gułag i dysydentów
politycznych. Zachód i Wschód przywróciły artykuł 58 pod postacią ustaw
antyterrorystycznych, antyekstremistycznych i zapobiegających nienawiści.
Ujawnił się wielki plan panowania nad światem. Na pierwszym etapie
zniszczono władzę starych elit i Kościoła. Mamonistyczny wróg wykorzystał
demokrację i wolność, jako broń przeciwko staremu porządkowi, i my – lewica i
liberałowie – udawaliśmy, że nie wiemy o co chodzi. Niewielki opór Izby Lordów
(niestety słabnący) udowadnia, że stary system przy wszystkich jego wadach miał
pewne cechy pozytywne. Lecz dni starych porządków są policzone. Wróg przeszedł już
do drugiego etapu: walki z demokracją i wolnością za pomocą strachu i (anty)rasizmu.
Wróg ma przewagę kontrolując w mediach oficjalnych i alternatywnych
możliwości dialogu lewicy z prawicą. Możliwe jest współdziałanie w skali globalnej.
Po porażce w Anglii, mogą zaatakować we Francji i prowokować w Gazie. Mogą
doprowadzić cię do ostateczności, a potem udawać przerażenie, gdy odpowiednio
zareagujesz. Dopóki machina medialna pozostanie nienaruszona, wojna i strach będą
nieuniknione - ponieważ ona je wytwarza. Więcej, to strach powoduje, że potężni
mamoniści uzależnili się od niej. Machina ta produkuje strach, a strach pozwala im
wprowadzić dyktaturę. Najważniejszą bitwą będzie bitwa z handlarzami strachu, i bitwę
tę musimy wygrać, jeśli nie chcemy aby nasze dzieci żyły w świecie składającym się z
niewolników i panów. Nie powinniście się martwić muzułmańską wrażliwością ani
żydowskimi uprzedzeniami – chodzi o waszą wolność. Trzeba myśleć globalnie, gdyż
wróg działa globalnie. Musimy pokonać strach i niezgodę, główną broń wroga.
Boski wiatr
Moją Jaffę otoczyły ściany zimnego deszczu i gradu. Ulice zamieniły się w
rwące strumienie a śnieg osiadł na drzewach palmowych i wybielił chodniki
podzwrotnikowego Tel Awiwu, tworząc gwałtowny kontrast z nisko zawieszonym
fioletowym niebem, obejmującym ramionami dzwonnice i minarety, ponieważ do
Palestyny ponad głęboką rozpadliną Morza Martwego huragan nagnał masy piasku i
chmur deszczowych. Burza piaskowa o niesłychanej mocy unieruchomiła wszystko na
Bliskim Wschodzie, zatrzymała amerykańskie czołgi na pustyni, oślepiła pilotów
samolotów, zakryła celowniki ich rakiet, zagroziła zatopieniem monstrualnych okrętów
wojennych na morzu. Burza piaskowa napadła na setki opancerzonych transportowców
do przewożenia żołnierzy. Taki boski wiatr uratował Japonię przed mongolską inwazją
Kubilaj Chana, taki sztorm uchronił elżbietańską Anglię przed hiszpańską okupacją.
Podobnie jak Hiszpanie z Armady płynącej ku brzegom Anglii, siły
mamonistów nie były przygotowane do spotkania z boską interwencją. Najeźdźcy
planowali wedrzeć się w miękkie podbrzusze Azji tak samo łatwo i gładko, jak Kuba
Rozpruwacz rozpruwał bezbronne kobiety. Nie spodziewano się żadnego oporu.
John Wayne i Burt Lancaster nigdy nie strzelali do bezbronnego przeciwnika.
Lecz dzisiejsi mamoniści nie są szlachetnymi amerykańskimi bohaterami ze starych
westernów. Nie zadowalała ich przewaga techniczna i proporcja demograficzna dziesięciu Amerykanów na jednego Irakijczyka; pragnęli swego wroga rozbroić.
„Ojczyzna dzielnych” nie śmiała zaatakować, dopóki posłuszna ONZ usłużnie nie
rozbroiła Irakijczyków i nie rozwaliła ich ostatnich zardzewiałych pocisków.
Nawet po tych wszystkich tchórzliwych matactwach, błąkając się na ślepo w
nieprzyjaznych miejscach, czasami czuli się bezradni. Nie mogli oni oczekiwać
interwencji sił nadprzyrodzonych, ponieważ siła mamonistów opiera się, według
Dostojewskiego, na trzymanym w tajemnicy sekrecie, że nie ma Boga. Lecz świat
materialny nie jest materią martwą. Wszystko w nim jest żywe i wzajemnie ze sobą
związane: nasza historia, nasza teraźniejszość i przyszłość, nasze marzenia i struktura
socjalna. Burze piaskowe i huragany, trzęsienia ziemi i rewolucje są nieodłączną
częścią trójjedności: Ziemi, Człowieka i Boga. Agresji anglo-amerykańskiej
przeciwstawia się wola ludzi, miliardów mężczyzn i kobiet, wyraziła się ona w
potężnych demonstracjach na całym świecie i w uroczystych posiedzeniach ONZ, lecz
mamoniści zlekceważyli ją. Ta wola przekształcona została w burze piaskowe, aby
przypomnieć nam, że nasze pragnienia są tak samo potężne jak pragnienia bogów
olimpijskich, i że zjednoczona wola ludzi jest prawdziwym Vox Dei. Lekceważąc wolę
Boga i Ludzi, partia wojny posiała ziarna zniszczenia, ponieważ jest zainfekowana
swoją własną potęgą.
„Silni nigdy nie są absolutnie silni, ani słabi nie są absolutnie słabi. Ci, którym
przeznaczenie użyczyło Potęgi zbytnio na nią liczą i zostają zniszczeni. Potęga jest tak
samo bezlitosna dla ludzi, którzy ją posiedli (lub myślą, że ją posiedli), jak dla swoich
ofiar. Tych drugich miażdży, a pierwszych odurza”, pisała Simone Weil, francuska
filozofka i wieszczka, będąca świadkiem wielkiego odurzenia Potęgą zwanego Drugą
Wojną Światową. Odwołując się do Wojny Trojańskiej wyciągnęła następujący
wzniosły wniosek z Iliady: „W Iliadzie, rasa ludzka nie dzieli się na zwyciężonych i
zwycięzców. Nie ma ucieczki od przeznaczenia; nie zachwycajmy się Potęgą, nie
nienawidźmy wroga, nie pogardzajmy pokonanymi”.42
Współczesna święta, która urodziła się w żydowskiej rodzinie, dołączyła do
komunistów, walczyła w Hiszpanii, pracowała wśród robotników Reanault, i za Św.
Teresą dołączyła do Kościoła – Simone Weil widziała Wojnę Trojańską, jako tragedię
42
Weil L’Iliade ou la popme de la force (1940)
zarówno Greków jak i Trojańczyków, ponieważ nie zatrzymali się gdy mogli to zrobić.
W pewnym momencie, Grecy mogli mieć 90% swoich żądań, lecz woleli ryzykować
wszystko, aby wygrać wszystko. Kiedy indziej, Trojańczycy mogli zaspokoić 90%
swoich pragnień, lecz z kolei oni postawili wszystko na jedną kartę. Przegrały obie
strony, obie straciły najlepszych mężów, a zwycięzcy Achajowie około pięćdziesiąt lat
później ulegli fali inwazji Dorów.
W podobny sposób, naziści posunęli się za daleko w roku 1939. Świat godził się
na niektóre ich żądania, ponieważ Praga była rządzona przez Niemców przez setki lat, a
francuska kontrola nad Doliną Renu nie była oparta na prawie i tradycji. Niemieckie
żądania swobodnego dostępu do Gdańska i Królewca nie były całkowicie
bezpodstawne. Hitler mógł się na tym zatrzymać i zadowolić się tym. „Polityka
ustępstw” była polityką rozsądną i w roku 1938 możliwą do przyjęcia. Lecz w latach
1939-1940 Rzesza Niemiecka okazała się nienasycona. Podbiła po kolei wiele krajów –
Czechosłowację, Polskę, Jugosławię, Grecję, Danię, zanim świat zdecydował się
położyć kres nazistowskiej ekspansji. Straszliwa wojna zrujnowała Europę i Rosję, i
przygotowała grunt dla mamonistów.
Syjoniści także zaszli za daleko. Mogliby zadowolić się przyzwoitym
kawałkiem słodkiej ziemi Palestyny, mając chętnych i przyjaznych palestyńskich
pracowników, niewyczerpane źródło tanich dostaw ropy z głębi lądu do rafinerii w
Hajfie, wygodne życie dla siebie i dzieci. Lecz chcieli mieć wszystko, nie zostawiając
niczego dla pokonanych. Dlatego ich dni są policzone.
Mamoniści powtarzają błędy Hitlera i Sharona. Najpierw, Afganistan. Nikt nie mógł
zrozumieć, dlaczego, mamoniści zdecydowali się zaatakować to odległe królestwo, lecz
poszli na to, skończyło się to masowymi mordami więźniów, zniszczeniem środków
egzystencji Afgańczyków, masową produkcją opium uprzednio zlikwidowaną przez
Talibów. Obecnie, ugrzęźli w Iraku. Bitwa jest wciąż nierozstrzygnięta, i już Michael
A. Ledeen z American Enterprise Institute, syjonista i mamonista (jeśli te dwie
ideologie można rozdzielić), przypomniał, „Irak to bitwa a nie wojna. Po Bagdadzie,
będzie Teheran, Damaszek, Rijad”. A potem Paryż, Berlin, Moskwa, Pekin. Dzisiaj
chcą usunąć Saddama Husseina; jutro zażądają głowy Chiraca, Schroedera, i Putina.
Już żądają pełnego bojkotu Francji43, i następna akcja jest przygotowywana. Oto
jedno z żądań mamonistów: „Bojkotujcie Francję, ponieważ chodzi o życie i
bezpieczeństwo Amerykanów. Francja ma wszelkie prawa nie zgadzać się z Ameryką.
Lecz Francja przeszła od prostej rozbieżności w poglądach do aktywnej wrogości do
Ameryki. Francuski prezydent Chirac ostrzegł narody Europy Wschodniej, że jeśli będą
trzymać z Ameryką, Francja sprzeciwi się ich członkostwu w Unii Europejskiej. W tym
tygodniu, William Safire donosił w New York Times, że Francja w tajemnicy pomagała
armii irackiej, a także pomagała Irakowi budować pociski dalekiego zasięgu. Te same
pociski mogą wkrótce być użyte przeciwko żołnierzom amerykańskim”. Safire jest
czołowym syjonistycznym komisarzem, a jego „doniesienie” jest syjonistyczną fatwą
na Francję i jej prezydenta. Szczegóły ujawnia raport44 ze szczytu podżegaczy
wojennych: „Kristol ponaglał byśmy poróżnili Niemcy z Francją, lecz zaznaczył, że
taka inteligentna dyplomacja może przekraczać to, czego można oczekiwać od
Departamentu Stanu. Gdy Perle oświadczył, że Amerykanie nie są mściwi, Ledeen
przerwał mówiąc, że jeśli chodzi o Francję, to uważa, że moglibyśmy”.
43
44
New York Sun, Marzec 19, 2003:
www.worldnetdaily.com/news/article.asp?ARTICLE_ID=31725
Dlatego właśnie istnieje pilna potrzeba zwrócenia się do pewnej karty
amerykańskiej historii. W roku 1823, prezydent USA James Monroe w swoim
corocznym posłaniu do Kongresu ogłosił Doktrynę Monroe’go. Oznajmiając, że Stary
Świat i Nowy Świat mają różne systemy i muszą pozostawać w odmiennych sferach,
Monroe wysunął cztery podstawowe punkty: 1) Stany Zjednoczone nie będą wtrącać się
w sprawy wewnętrzne lub wojny między mocarstwami europejskimi; 2) Stany
Zjednoczone uznają i nie będą wtrącać się do istniejących kolonii i obszarów zależnych
w Zachodniej Hemisferze; 3) Zachodnia Hemisfera nie może podlegać dalszej
kolonizacji; i 4) wszelka próba mocarstwa europejskiego uciskania lub kontrolowania
dowolnego narodu w Zachodniej Hemisferze będzie uważana za akt wrogi w stosunku
do Stanów Zjednoczonych.
Obecnie nadszedł czas do proklamowania dokładnie symetrycznej Doktryny
Euroazjatyckiej. Niech Stany Zjednoczone trzymają się z daleka od Starego Świata
Eurazji, i niech zaprzestaną prób uciskania lub kontrolowania jakiegokolwiek narodu w
Eurazji. Brytania powinna się zdecydować, czy pragnie działać jako koń trojański,
według trafnych słów generała de Gaulle, czy szczerze dołączyć do Europy. Irak, a
także każdy inny kraj euroazjatycki, nie może być kolonizowany przez Amerykę.
Wolne narody Eurazji – pod przewodnictwem Francji, Niemiec, Rosji i Chin – powinny
potępić agresję mamonistów i zażądać sankcji ONZ przeciwko agresorom. Dolar USA
powinien przestać być światową walutą rezerwową, i należy zażądać zapłaty długu
USA wynoszącego 6,6 biliona dolarów. Media będące własnością USA, to narzędzie
indoktrynacji, powinny być traktowane jako propaganda rasistowska, służąca
usprawiedliwieniu zabijania Arabów. Siły zbrojne USA powinny natychmiast opuścić
Eurazję, i niech pokój zapanuje gdzie to możliwe.
Niesprawiedliwe sankcje przeciwko szlachetnemu narodowi Iraku powinny być
natychmiast zniesione. Sankcje te spowodowały śmierć milionów niewinnych, w tym
miliona irackich dzieci. Przygotowały grunt do mamonistycznej agresji. Potworną
kampanię demokratyzacji prowadzoną przez mamonistyczne media przeciwko
Saddamowi Husseinowi, Irakijczykom, i ogólnie Arabom, należy nazwać rasistowskim
fanatyzmem.
Saddam Hussein nie był Świętym Mikołajem ani Świętym Franciszkiem. Nie
był on subtelnym królem filozofem. Lecz prezydent Allende z Chile, przywódca
najbardziej liberalny i postępowy, został obalony i zamordowany przez
sponsorowanego przez CIA generała Pinocheta – wielkiego przyjaciela syjonistów,
mamonistów, Margaret Thatcher, Henry Kissingera, oraz Conrada Blacka. Liberalny i
postępowy premier Iranu, Mohamed Mosaddeq, także został obalony, i zastąpiony
autorytarnymi rządami szacha. Duch świata arabskiego wybrał Saddama Husseina na
swego obrońcę – ponieważ każda cywilizacja (według Toynbee’ego), która stanęła
przed śmiertelnym wyzwaniem, stworzy surowych wojowniczych przywódców, którzy
będą w stanie zmierzyć się z tym wyzwaniem.
Gdy Rosja miała być zaatakowana przez najbardziej niebezpiecznego i
okrutnego wroga w całej jej historii, duch Rosji zrodził srogiego i nieugiętego jak stal,
niedoszłego gruzińskiego duchownego, i uczynił go władcą Związku Radzieckiego.
Człowiek łagodniejszy i bardziej miękki nie byłby w stanie poświęcić milionów Rosjan
(łącznie z własnym synem) w imię zwycięstwa nad Trzecią Rzeszą.
Świat arabski był wiekami nieudolnie rządzony przez potęgi zewnętrzne: przez
otomańską Turcję, kolonialistów, a obecnie przez neokolonialną pajęczynę
mamonistyczną. Saddam Hussein był pierwszym silnym, niezależnym przywódcą
Arabów od czasów Saladyna; to nie ślepy przypadek, że urodził się w Tikrit, mieście
urodzin szlachetnego zwycięzcy Krzyżowców. Mógłby on zjednoczyć świat arabski i
wznowić kalifat – jak de Gaulle z Adenauerem odtworzyli Imperium Karolingów.
Wciąż trzeba to zrobić, ponieważ obecny podział krajów arabskich nie doprowadził do
niczego oprócz pojawienia się bogatych szejków, broniących źródeł ropy, i zubożałych
mas. Saddam był w stanie doprowadzić do konfrontacji z mamonistami i syjonistami, i
dlatego lud Bliskiego Wschodu tak bardzo go kochał.
Mamonistyczne media oczerniają Saddama, lecz to świadczy o tym, że był on
właściwym człowiekiem na właściwym miejscu. Potrafią wychwalać jedynie swoich
kolaboracjonistów. Kochały Michaiła Gorbaczowa, który zniszczył ZSRR; kochają
Tony Blaira, który uczynił Anglię kolonią Ameryki. John Pilger dobrze to opisał we
wprowadzeniu do nowego wydania wspaniałej klasyki Phillipa Knightley’a, The First
Casualty: “Media mogły zachwycać się ‘kilkoma cudownymi przypadkami’ podczas
Wojny w Zatoce (to znaczy przypadkami Brytyjczyków i Amerykanów), podczas gdy
horror dwustu pięćdziesięciu tysięcy Irakijczyków zmasakrowanych przez siły pod
wodzą USA został skazany na zapomnienie”.45 Wczoraj, w izraelskiej telewizji, były
minister obrony Izraela, okrutny Fuad Ben Eliezer, morderca setek palestyńskich cywili,
nazwał Saddama Husseina „przerażającym człowiekiem”. Dla mnie, i dla innych
mieszkańców Bliskiego Wschodu, ktokolwiek przeraża Ben Eliezera nie może być
całkiem taki zły.
Saddam przeszedł z honorem kilka wojennych prób: pod ogniem
mamonistycznego agresora lud pozostał mu lojalny. W godzinie jego przeznaczenia
powinniśmy wszyscy go popierać, jak Winston Churchill poparł Józefa Stalina, zamiast
szczerzyć na niego kły jak wilk. Nie ma powodu by obawiać się przyszłości, gdy świat
arabski odzyska prawdziwą niezależność w ramach przyjaznej Eurazji, będzie wtedy to,
co było w przeszłości – łaskawi i szlachetni władcy, miłośnicy sztuk i literatury.
Amerykańskich i angielskich żołnierzy wysłano by popełnili najgorszą ze
zbrodni wojennych, by zaatakowali suwerenne państwo. Lecz nie wysłano ich w
interesach Amerykanów i Anglików. Wysłano ich, aby rozszerzyć mamonistyczne
rządy na cały Bliski Wschód. Nie utożsamiamy mamonistów z amerykańskim narodem.
Mamoniści przyjdą i pójdą, natomiast naród pozostanie dalej. Europejczycy także nie
powinni popełnić amerykańskiego głupstwa i próbować ‘wyzwolić’ Amerykę. Niech
Amerykanie sami uwolnią się z mamonistycznego jarzma. Leży to w ich własnym
interesie, ponieważ mamoniści nigdy niczego nie przebaczają – niszczą każdego, kto
stanie na ich drodze. Chcą zmiażdżyć całą wewnętrzną opozycję amerykańską.
Zachowują fotografie demonstrantów antywojennych, do późniejszego wykorzystania
gdy będą mieć całkowitą władzę.
Mamoniści są po prostu zaślepieni własną potęgą, swoim udanym posunięciem
wprzęgnięcia Ameryki do własnych planów panowania. Ich brak litości przejawił się w
Guantanamo, gdzie osadzili swoich nieszczęśliwych więźniów. Smród ich hucp wzniósł
się pod niebiosa, gdy zmusili społeczność światową do rozbrojenia Iraku, a następnie
natychmiast zaatakowali go – robiąc ze świata, z nas wszystkich swoich mimowolnych
wspólników. Ich nieszczerość udowadniają masowe kampanie kłamstw i dezinformacji.
Ich bezbożność widać po odmowie usłuchania głosu Kościoła (poparcie dla tej wojny
ograniczone jest do syjonistycznych duchownych telewizyjnych).
45
http://evatt.labor.net.au/news/201.html
Mamoniści wykorzystują syjonistyczną sieć do podstępnego zmuszania nas
wszystkich do hołdów, lecz Żydzi – ze swoją piętą achillesową, Izraelem – są celem
bezpośrednim. Senat USA rozpoczął wojnę darując państwu żydowskiemu dziesięć
miliardów dolarów, i wzajemnie: „Boże błogosław Amerykę”, w głównej izraelskiej
gazecie Yediot Aharonot, nagłówki głosiły, a wydanie internetowe deklarowało, że
„serca i modlitwy Izraelczyków są razem z siłami zbrojnymi USA”.
„Większość ideologicznych usprawiedliwień i nacisków politycznych na rzecz
wojny z Irakiem było ze strony prawicowych syjonistów amerykańskich, z których
wielu Żydzi łączą ściśle z izraelskim premierem, Arielem Sharonem, i zajmującymi
wpływowe stanowiska osobami z administracji Busha i spoza niej. Jest to wojna Busha
i Sharona przeciwko Irakowi”, pisał Patrick Seale, brytyjski bliskowschodni obserwator
i ekspert. Seale ma do pewnego momentu rację. Lecz nie lekceważmy „lewicowych”
syjonistów amerykańskich. Ci nie całkiem niezwykli ludzie, wielu spośród nich to
Żydzi, tak samo nieprzyzwoicie sprzyjają mamonistom, jak ich prawicowi bracia.
Bob Norman donosi z południowej Florydy: „Robert Wexler został jednym z
najbardziej głośnych krytyków prezydenta Busha. Ten liberalny kongresmen atakował
Busha z powodu środowiska, narkotyków, skandali w korporacjach, zmniejszenia
podatków dla bogatych i taktyki zastosowanej w wyborach prezydenckich w roku 2000.
Lecz w telewizji Wexler powiedział, że wojna w Iraku jest rozdmuchana. Wexler i kilku
innych żydowskich demokratów z Kongresu, pod przywództwem senatora z
Connecticut Joe Libermana, i grupa reprezentantów z Kalifornii i Nowego Jorku, rwą
się do walki. A ponieważ ci sami politycy zwykle uważani są za rdzeń opozycji
Demokratów przeciwko Bushowi, więc dopomogli oni zniszczyć wszelkie nadzieje tej
partii na powstrzymanie psów wojny Dicka Cheney’a”.46
Syjoniści z USA i Zjednoczonego Królestwa, popierając wojnę, nie narażają na
niebezpieczeństwo podstaw swojej władzy. Ich stanowisko w mediach jest dobrze
znane, „jest około 15 żydowskich żołnierzy (0,03% brytyjskich sił inwazyjnych w
Iraku) wśród 45 000 brytyjskich wojaków zaangażowanych w kampanię prowadzoną
przez USA”47, napawa się Haaretz. Taki niewspółmierny zachwyt wiele wyjaśnia. Ich
obłędna idea obejmuje „odbudowę wielkiego Izraela” od Nilu do Eufratu i „historyczną
zemstę” nad Babilonem za zniszczenie świątyni Salomona (w roku 586 przed
Chrystusem) – do czego nawoływał David Ben Gurion, twórca Izraela. Nie trzeba
dodawać, że te szalone plany nie leżą w dobrze pomyślanym interesie Ameryki, ani
rozsądnej większości Żydów.
Odrzucając pakt mamonistów z syjonistami, nie uznajemy za wroga żadnej
grupy religijnej lub etnicznej. W rzeczywistości, wielu Amerykanów pochodzenia
żydowskiego jest przeciwko wojnie i przeciwko mamonistom. Nie chcę ponownie
wymieniać tych powszechnie szanowanych osób z nazwiska, ponieważ nie ma potrzeby
wydzielać ich spośród innych zacnych Amerykanów. Wrogiem jest ideologia
mamonistyczna, „fatalna krzyżówka cywilizacji rzymskiej z żydowską” – według
terminologii Simone Weil, która pisała:
„Za każdym razem, gdy ktoś chciał usprawiedliwić zbrodnię, to z podziwem
wspominał Rzymian i Żydów. Dla Rzymian ludzie pokonani byli przedmiotem
wzgardy, niegodnymi epiki ani tragedii. Dla Hebrajczyków, okrucieństwo w stosunku
do pokonanych było dopuszczalne, a w rzeczywistości konieczne”. Simone Weil
46
47
www.newtimesbpb.com/issues/2002-09-26/norman.html/1/index.html
www.haaretzdaily.com/hasen/spages/275621.html
uważała Ewangelię za ostatnią genialną manifestację helleńskiego ducha Iliady, ducha
współczucia widzącego człowieczeństwo po obu walczących stronach. Do takiego
ducha mogliby odwoływać się Amerykanie.
Współczująca i naprawdę niepodległa Ameryka Henry Thoreau i Gore Vidala
mogłaby i powinna wygrać długą walkę z duchem Mamony. Ponieważ dwie główne
partie USA są przesiąknięte tym duchem w jednakowym stopniu, wyjście polega w
nadaniu więcej, o wiele więcej, władzy poszczególnym stanom, redukując funkcje
rządu federalnego do zarządzania pocztą USA. Najlepszy amerykański magazyn
intelektualny, Harpers’ Monthly, ostatnio przedstawił idylliczny obraz świata, gdzie
zamiast monstrualnego USA obszar lądu Ameryki Północnej między Meksykiem i
Kanadą zajmowało siedem lub osiem państw (Kalifornia, Nowa Anglia, Teksas.
Konfederacja, itd.) Takie mniejsze i łatwiejsze w zarządzaniu państwa (o wielkości
Francji!) łatwiej mogłyby wytworzyć sensowne relacje między ludźmi i krajobrazem w
którym żyją, utworzyć rzeczywiste, a nie wyimaginowane społeczności, zrodzić sztukę i
duchowe relacje między Człowiekiem i Bogiem.
Amerykanie mogą żyć życiem o wiele lepszym, szczęśliwszym i bardziej
uduchowionym. Na przykład, 75 miliardów dolarów traconych przez Amerykę na
wojnę w Iraku mogłoby zapewnić pięćdziesięciu milionom Amerykanów bezpłatną
ochronę zdrowia, albo sześciu milionom młodych ludzi wykształcenie uniwersyteckie.
Amerykanie mogliby bez obaw i hucznie świętować w przestrzeni publicznej
Narodzenie Jezusa Chrystusa oraz Jego Zmartwychwstanie48.
Nawet mamonistyczny duch komercji mógłby pozbyć się swojej destruktywnej
natury, gdyby ograniczył się do Wielkiego Jabłka [Nowego Jorku]. Kto wie, być może
niepodległy Nowy Jork wskrzesi sławę Wenecji, wielkiej republiki handlowej, która
kiedyś odłączyła się od wielkiego kontynentu.
Dla Izraela, jako państwa wyłącznie żydowskiego, nie ma miejsca na wolnym
Bliskim Wschodzie; lecz jego mieszkańcy, adoptowani Palestyńczycy żydowskiego
pochodzenia i wiary, będą mile widzianymi i pożądanymi obywatelami Wspólnoty
Palestyńskiej, na równi z etnicznymi Palestyńczykami. Ich zdolności pomogą im
doprowadzić wspólny kraj do dobrobytu i równości. Dzięki czemu, szlachetny cel
syjonistów, powrót Żydów do ojczyzny ich przodków, zostanie osiągnięty, a
potomkowie Żydów wszędzie indziej będą mogli zapomnieć o swoim separatyzmie i
pokojowo włączyć się w narody, wśród których żyją.
Uszy Midasa
Nowe widmo chodzi po Ameryce. Przenika do dobrze chronionych gabinetów
redaktorów gazet i dyrektorów banków, wstrząsa głębokimi fundamentami jej
wieżowców. Jest to echo Głasnosti: ciemna tajemnica żydowskiej potęgi ujrzała światło
dzienne. Do niedawna była niebezpieczna jak przewód pod napięciem (Uwaga wysokie
napięcie!), niebezpiecznie było o niej myśleć, mogła ona złamać karierę każdemu.
Całkiem niedawno przeciętny Amerykanin przełączał swój telewizor z jednego
programu ze znakomitością z izraelskim paszportem na inny z analitykiem żydowskiego
48
Aluzja do wszechogarniającej poprawności politycznej w Ameryce, zabraniającej afiszować się ze swoją
chrześcijańską religijnością – przyp. tłumacz.
trustu mózgów, mrucząc pod nosem: oczywiście – przecież to tylko przypadek, że tak
wiele ważnych i w większości przez nikogo nie wybieranych osób w naszym kraju
należy do tej niewielkiej mniejszości. Nie ma wątpliwości, to przypadek, że należą one
do różnych partii, lecz dochodzą do tych samych wniosków. Na pewno, to tylko jakaś
przypadkowa zbieżność, że 90% pomocy amerykańskiej dla obcych państw idzie do ich
kuzynów w bogatym Tel Awiwie. Bez wątpienia, to zbieg okoliczności, że kierują oni
naszymi gazetami, telewizją, przemysłem filmowym i uniwersytetami. W tych
przypadkach nie pozwala się nam zauważyć słonia we własnym salonie.
Tylko bardzo rzadko, zuchwalcy w rodzaju Edgara Steele’a, pozwalali sobie na
stronie rense.com na uwagi: „Milczenie Ameryki w sprawach żydowskich zwala z nóg.
Stara mądrość głosi: chcesz wiedzieć, kto faktycznie rządzi krajem? Dowiedz się, o kim
mówią szeptem”. Zgodnie z tą zasadą, Ameryką rządzą samodzielnie Żydzi. I
rzeczywiście, gdy na konferencji w Paryżu latem 2001 roku wspomniałem o
„żydowskich baronach medialnych”, można było usłyszeć, jak zamarły serca słuchaczy.
Wciąż nie zakończona wojna przeciwko Irakowi zmieniła wszystko.
Amerykanie spojrzeli w otchłań Trzeciej Wojny Światowej i wyrwali się z otępienia
trwającego już całe pokolenie. Tak więc, pierwszą ofiarą wojny irackiej była nie
prawda, lecz najważniejsze tabu Zachodu. Członek Kongresu z partii demokratycznej,
słynny ze swojej karności, niejaki James Moran, miał czelność powiedzieć swoim
zwolennikom: „Gdyby społeczność żydowska nie chciała tak bardzo tej wojny, nie
wplątalibyśmy się w nią”.
Od razu dostał po łapach od swojego żydowskiego nadzorcy: „Jak kongresmen
Moran śmiał coś takiego powiedzieć?” – zapytał dyrektor wykonawczy Żydowskiej
Demokratycznej Rady Narodowej, Ira N. Forman. „Po pierwsze, wielu liderów ruchu
antywojennego to Żydzi; po drugie, organizacje żydowskie wcale nie były na czele grup
aktywnie i głośno popierających wojnę w Iraku”. Forman wypowiedział się, a media
natychmiast rozpowszechniły i nadały rozgłos jego poglądom. Moran wyrzekł się
swoich słów, gdy tylko go skarcono.
Tajemnica wydała się i, jak było w bajce o oślich uszach Midasa, o żydowskiej
potędze mówi się teraz od jednego oceanu po drugi, na przekór wściekłym wysiłkom
zorganizowanej społeczności żydowskiej by z powrotem przykryć ten kipiący kocioł.
Kathleen i Bill Christisonowie49, dwoje byłych ekspertów CIA, ujawnili powiązania
między prawicowymi Żydami amerykańskimi i administracją Busha. Edward Said,
wybitny myśliciel amerykański pochodzenia palestyńskiego, przedstawił istotę sprawy:
„Niezmiernie bogatą i potężną republiką zawładnęła grupka spiskowców. Nikt ich nie
wybierał, nie muszą się więc usprawiedliwiać przed opinią publiczną”50.
Poparli go odważni Herman, Neumann, i Blankfort. Ci Amerykanie żydowskiego
pochodzenia wystąpili przeciwko przez nikogo nie wybieranej, antydemokratycznej
władzy żydowskiej, przeciwko nieproporcjonalnym wpływom mniejszości narzucającej
swoją opinię większości. Nie bali się zwykłego w takich wypadkach oskarżenia o
„antysemityzm”, nie dali się zastraszyć, i za nimi poszli inni.
Edward Herman, współautor (razem z Noamem Chomskym) książki
„Manufacturing Consent” pisał o potężnym proizraelskim lobby w Stanach
Zjednoczonych, które popiera interesy izraelskie, wymuszając amerykańską pomoc i
49
Kathleen and Bill Christison, `A Rose By Another Name: The Bush Administration’s Dual Loyalties’,
Counterpunch, 13, grudz., 2002).
50
http://weekly.ahram.org.eg/2003/628/op2.htm
obronę dla Izraela, a obecnie pcha do wojny z Irakiem, która służy interesom Izraela.
Lobby to kontroluje prasę, przekształciło Kongres w „terytorium okupowane przez
Izrael”, a na dokładkę przyczyniło się do tego, że liczni biurokraci z „podwójną
lojalnością” zajęli strategiczne, ważne dla kluczowych problemów stanowiska w
administracji Busha…”.
Jeffrey Blankfort z Kalifornii, który zwyciężył Ligę Antydefamacyjną w sądzie i
zmusił jej przewodniczącego Foxmana drogo zapłacić za nielegalne szpiegowanie
aktywistów, zrobił następny ważny krok, odrzucił poglądy, których trzymał się Noam
Chomsky, Joel Beinin, i Stephen Zunes, ponieważ ci radykałowie starszego pokolenia
zaciemniali decydującą rolę czynnika żydowskiego. Blankfort pokazał korzenie
zawrotnej kariery „chrześcijańskich syjonistów”, sekty ewangelistów Dnia Sądnego. Ta
ciemna sekta nigdy by nie wysunęła nosa ze swego matecznika w dalekim Dixie, gdyby
nie żydowscy baronowie-oligarchowie. Jeffrey Blankfort doniósł, że rozrywkowy kanał
dla Murzynów Black Entertainment Television kupiła kompania Viacom. Jej właściciel,
Sumner Redstone (alias Murray Rothstein), został niedawno nazwany przez gazetę New
York Times największym w świecie właścicielem mediów. Po tym zakupie Redstone
zlikwidował program wiadomości i zamiast niego zaczął puszczać ewangeliczną
propagandę o Izraelu. Lista Blankforta, nazwana „Żydzi w mediach”51 pozwala
51
Sumner Redstone (alias Murray Rothstein) jest właścicielem wartej 8 miliardów dolarów Viacom, która daje mu
pakiet kontrolny w CBS, Viacom, MTV na cały świat (prezydentem jest Brian Graden), a ostatnio kupił Black
Entertainment Television i natychmiast zlikwidował dział programów socjalno-społecznych. Prezydentem CBS jest
Leslie Moonves, krewny Dawida Ben-Guriona.
Michael Eisner jest głównym właścicielem Disney-Capitol Cities, a przez to właścicielem ABC. David Westin jest
prezydentem ABC News. Chociaż stracił widzów, prowadzący program Nightline Ted Koppel jest fanatycznym
poplecznikiem Izraela. Lloyd Braun jest prezydentem ABC Entertainment. Jest tam także niezmienna Barbara
Walters.
Neil Shapiro jest prezydentem NBC News. Jeffrey Zucker stoi na czele NBC Entertainment a także Jack Myers ma
tam ważne stanowisko. Chociaż Rupert Murdoch z Fox nie jest Żydem, to jest nim Mel Karamazin, prezydent
korporacji, a także Peter Chernin, zastępca szefa News Corps Murdocha.
Sandy Grushow jest prezesem Fox Entertainment, a Gail Berman jej prezydentem. Murtdoch otrzymał wiele
nagród od różnych żydowskich instytucji dobroczynnych.
Jamie Kellner jest prezesem i głównym dyrektorem wykonawczym Turner Broadcasting.
Walter Issacson jest dyrektorem działu wiadomości w CNN, gdzie pracuje także Wolf Blitzer, prowadzący program
Ostatnie Wydanie, Larry King z programu Larry King Na żywo, Paula Zahn, i Andrea Koppel, córka Teda.
Jordan Levin jest prezesem Warner Bros. Entertainment.
Howard Stringer jest prezesem Sony Corp. of America.
Robert Sillerman jest założycielem Clear Channel Communications.
Ivan Seidenberg jest prezesem Verizon Communications.
Terry Semel, poprzedni współprzewodniczący Warners jest Głównym Dyrektorem Yahoo.
Barry Diller, poprzedni właściciel Universal Entertainment, jest prezesem USA Interactive.
Joel Klein jest prezesem i głównym dyrektorem wykonawczym Bertelsmann’s American operations, największego
na świecie konglomeratu wydawniczego.
Mort Zuckerman, jest przewodniczącym Konferencji Prezydentów Głównych Amerykańskich Organizacji
Żydowskich, jest właścicielem US News and World Report a także NY Daily News.
Arthur Sulzberger, Jr. wydaje NY Times, Boston Globe a także prowadzi inne wydawnictwa.
Marty Peretz wydaje New Republic, która jest bezczelnie proizraelska, jak i Weekly Standard, wydawany przez
Williama Kristola,.
Donald Graham, Jr. jest prezesem i głównym dyrektorem wykonawczym Newsweeka oraz Washington Post.
Michael Ledeen, znany z afery Iran-Contras, redaguje National Review.
Ron Rosenthal jest redaktorem naczelnym SF Chronicle, w której Phil Bronstein jest redaktorem wykonawczym.
David Schneiderman jest właścicielem Village Voice i wielu innych “alternatywnych” tygodników.
Artykuły komentatorów Williama Safire, Toma Freidmana, Charlesa Krauthammera,Richarda Cohena, Jeffa
Jacoby, przedrukowywane są w setkach gazet.
Jest wielu prowadzących dyskusje medialne, których audycje są szeroko retransmitowane, jak Michael Savage
(ABC) - przez ponad 100 stacji, Michael Medved - 124 stacji, oraz Dennis Prager na którego stronie internetowej
jest izraelska flaga. Wśród nich są Ron Owens, Ben Wattenberg, i były przywódca amerykańskich syjonistów
(ZOA) Jon Rothman, wszyscy z ABC w San Francisco.
W Hollywood, założonym przez Żydów, są Stephen Spielberg, David Geffen, i Jeffrey Kranzberg z Dreamworks,
Eisner z Disney, Amy Pascal, prezes Columbia, i wielu, wielu innych.
zrozumieć tajemnicę żydowskiego czaru. Listę tę można porównać z podobną listą
profesora Kevina MacDonalda z California State University.
Wojna iracka i jej oczywisty związek z Palestyną okazała się tym papierkiem
lakmusowym, który pozwolił zobaczyć rozmiary wpływów żydowskich.
Zorganizowane żydostwo parło do wojny i jednocześnie negowało swoje
zaangażowanie. Na przykład, w Nowym Jorku Rada Miasta odrzuciła rezolucję
przeciwko wojnie, którą poparło jedynie 12 jej członków z 51. Nie ma co się dziwić:
przecież Żydzi stanowią znaczną część mieszkańców tej metropolii. Faktycznie,
demokrata Robert Jackson oświadczył bez niedomówień: „Nowy Jork jest drugą
ojczyzną dla większości Żydów, i wielu członków żydowskiej społeczności uważa, że
wojna w Iraku leży w najlepszym interesie Izraela”. Według Jacksona, kilku jego
kolegów z Rady zostało zastraszonych przez izraelskie lobby i woleli milczeć: „Nikt o
tym niczego nie mówi”.
Jackson, oczywiście, miał rację, lecz żydowska gazeta (może to was zdziwi, lecz
prawie wszystkie gazety w rejonie Nowego Jorku należą do Żydów) oskarżyła go o …
rasizm: „Twierdzi on, że rzekomo Żydzi nie tylko rządzą Nowym Jorkiem, lecz także
zatykają swoim oponentom usta. Mógłby więc nazwać Nowy Jork Żydogradem”.
Odpowiedź ta charakteryzuje się typowo żydowską logiką. Przede wszystkim,
racjonalny argument oponenta został przekręcony i zniekształcony, następnie
powiązano go z moralnie niedopuszczalnym stanowiskiem, i w końcowym etapie
oponent został zniszczony. Jest to jedna z tajemnic żydowskiej potęgi: Żydzi spierają
się jak opętani, z żarem, namiętnością i wściekłością, wcale nie tak, jak nauczał
Sokrates. Człowiek poczytalny ograniczy się do cytowania oponenta i krytyki jego
argumentów, opętany chciałby wpić się zębami w gardło. Oni nie biorą do niewoli, i
tego wszyscy się boją.
David Mamet, amerykański dramatopisarz pochodzenia żydowskiego, jest
dobrym przykładem takiego opętania. Zobaczył na ulicy: „dobre stare volvo, samochód
moich liberalnych współbraci, który był cały ozdobiony jak choinka poprawnymi
hasłami: Ratujmy Zatokę, Niech żyje różnorodność, itd. Najciekawsza naklejka na
zderzaku głosiła: Izrael, wynocha z osad, było to hasło, które najlepiej można byłoby
przetłumaczyć jako: Bij krzywonosych Żydów!”.
Ciekawe, dlaczego Mameta zastanowiło właśnie to hasło? Równie łatwo mogło
być ono brzmieć: Męczmy dzieci, Śmierć Ameryce lub Precz z jabłkową szarlotką. Kogo
obchodzą kształty żydowskich nosów? Mel Brooks dawno zauważył, że żydowskie
dziewczyny mają najzgrabniejsze noski, zrobione przez najlepszych chirurgów
plastycznych...
To rasistowska polityka żydowska na okupowanych terytoriach palestyńskich
drażni dobrych „liberalnych współbraci”. Lecz gdyby Mamet był uczciwy, nie byłby
Mametem.
A teraz Bill Keller z New York Times przeczytał Amerykanom ostrzeżenie z
„Ustawy o rozruchach”, tak, jak to się robi przed otwarciem ognia do tłumu.
Wielkodusznie dopuszcza, że „większość wielkich organizacji żydowskich i duża ilość
Jeśli chodzi o intelektualistów, mamy NPR, z ekspertem Danielem Schorrem i prowadzącymi programy świąteczne
Scottem Simonem oraz Liane Hansen, Robertem Segalem, Susan Stanberg, Ericem Weinerem, Danielem Levem,
Lindą Gradstein, którą często zapraszają by wystąpiła z przemówieniem na proizraelskich zebraniach, jest ona
także korespondentem w Jerozolimie, Mikem Schusterem, który za swój lukrowany wywiad z Arielem Sharonem
po masakrze w Sabra i Shatila powinien stanąć przed sądem, i Brookiem Gladsteinem.
sponsorów prywatnych popiera wojnę”, lecz podkreśla, że „przypuszczenie, według
którego to interesy Izraela spowodowały jedną z najbardziej znamiennych zmian w
amerykańskiej polityce zagranicznej – jest dużym obraźliwym uproszczeniem”.
Kellerowi za jego przekonania wyraźnie płaci żydowski baron medialny, i to jeden z
najbardziej obrzydliwych: Arthur Sulzberger Jr, aktualny właściciel New York Times,
Boston Globe, i innych gazet. Ta okoliczność nie pozwala nam uwierzyć w szczerość
wypowiedzi Kellera. Niechby tylko spróbował napisać coś podobnego w prawdziwie
nie żydowskich gazetach! Chociaż, nie, przecież w USA nie ma żadnych mediów,
których by Żydzi nie kupili albo nie kontrolowali.
Czy to naprawdę przypadek? Radzę się nie zakładać. Kilka dni temu w
Jerozolimskim Uniwersytecie Żydowskim pod egidą Sasson Center odbyła się ważna
ogólnoświatowa żydowska konferencja na temat antysemityzmu. Referat Simchy
Epsteina, żydowskiego historyka z Francji i dyrektora Jerozolimskiego Centrum
Studiów nad Antysemityzmem, tyczył się przedwojennej Francji, lecz miał bezpośredni
związek z dzisiejszą Ameryką. Oto, co powiedział Epstein:
Przedwojenni antysemici twierdzili, że francuscy Żydzi zorganizowali tajny syndykat,
który przekupywał i kierował prasą. Jak na to odpowiadali ówcześni Żydzi?
„Oczywiście, nie! Nie, to jest kłamstwo, oczywiście, że nie! Nie uczestniczymy w
spiskach!” A co mówią o tym żydowscy historycy? „Oczywiście, nie! To wszystko
antysemickie wymysły!” Jednak obecnie wiemy z żydowskich źródeł, że przed Drugą
Wojną Światową Żydzi w tajemnicy przekupywali prasę.
Od końca XIX wieku istniała tajna bogata organizacja żydowska, która kupowała i
przekupywała gazety. Czasami przekupywała istniejące gazety, które nieoczekiwanie
stawały się zwolenniczkami Dreyfusa, ponieważ otrzymały żydowskie subsydia.
Niektóre nowe gazety specjalnie były zakładane przez Żydów. Dwie niezwykle
wpływowe ówczesne gazety, jedna, która nazywała się Les Droits de l’Homme (Prawa
Człowieka) była finansowana przez Żydów, i druga, L’Humanité, która była gazetą
socjalistyczną, a potem komunistyczną, także była finansowana przez Żydów. Twierdzę
tak, opierając się na źródłach żydowskich, ponieważ tylko one się liczą.
I to stawia nas przed dramatycznym dylematem historiograficznym. Powiedzieć to, co
powiedziałem ja, to czasami straszne i niedopuszczalne, ponieważ przyznałem, że Żydzi
zawiązali spisek i w tajemnicy przekupili część prasy. To właśnie antysemici mówili
wtedy, i to samo powtarzają teraz. A dzisiaj dowiadujemy się z żydowskich źródeł, że te
oskarżenia były prawdziwe, że Żydzi rzeczywiście nielegalnie przekupywali prasę”.
Niektórzy nawet myśli nie dopuszczają o tym, że Żydzi są w stanie działać
wspólnie w sposób zorganizowany, odrzucając to, jako głupią teorię „żydowskiego
spisku”. Niech kilkakrotnie przeczytają to oświadczenie historyka żydowskiego, które
wygłosił na żydowskiej konferencji. Jeśli bez żadnych wątpliwości udowodniono teraz,
że francuscy Żydzi w ciągu wielu lat skrycie kupowali i przekupywali francuskie media,
zniekształcając dyskurs narodowy i z czasem zdołali spowodować, aby
nieprzygotowana Francja przystąpiła do okrutnej i bezsensownej Drugiej Wojny
Światowej, to czy to takie nieprawdopodobne, że amerykańscy Żydzi w tajemnicy
opanowali media narodowe i teraz pchają USA do okrutnej i bezsensownej Trzeciej
Wojnie Światowej?
Obecnie nie ma potrzeby działać skrycie. Jeden z czołowych ideologów
syjonistycznych, Zeev Hefetz (były rzecznik prasowy premiera Menachema Begina),
napisał w amerykańskiej gazecie52, że „rozbrojenie Iraku, to dopiero początek
52
12 listopada, 2002 The New Haven Register
bliskowschodniego procesu”, ponieważ „kultury arabska i irańska” (sic!) są, rzekomo,
„irracjonalne” i nic nie da się zrobić prócz wojny, w celu „polepszenia kolektywnego
zdrowia psychicznego arabskich społeczeństw”. Należy przypuszczać, że „masowe
leczenie psychiki” powinni zrealizować amerykańscy żołnierze, którymi będzie
dowodzić żydowska hybryda jastrzębia i zająca – nigdy nie walczący, lecz uwielbiający
wojnę politycy, okopani w Pentagonie. Jeśli chodzi o przyczynę wojny, to wspaniale
przedstawił ją główny orator na tej konferencji na temat antysemityzmu, Jehuda Bauer,
dyrektor Instytutu Pamięci Yad Vashem w Jerozolimie, który powiedział:
Żydzi nie są narodem ani religią. Oni stanowią cywilizację, i mają cywilizacyjną misję.
Nie będą tolerować konkurencyjnej cywilizacji islamskiej, jak nie tolerowali świata
chrześcijańskiego ani komunizmu. Dlatego wojna z islamem jest nieunikniona.
Lecz wojnie mimo wszystko można zapobiec. Nawet dzisiaj, za pięć dwunasta,
wojny można uniknąć. I jeśli już trzeba wybierać cel, niech celem lepiej staną się
żydowscy doradcy prezydenta Busha. Niech ich zwolnią, gdyż trzeba ich wygnać od
razu. Niech tegoroczny Purim będzie świadkiem wielkiego eksodusu Kabały
Wolfowitza z Pentagonu. Jeśli wykluczyć kliniczną możliwość rzeczywistej
zombifikacji, G.W. Bush powinien w końcu zrozumieć, że został oszukany przez tę
potężną, przez nikogo nie wybieraną mniejszość. Nie są oni w stanie wypełnić swoich
obietnic. Więcej, dni ich władzy w państwie są już policzone. Przecenili swoje
możliwości i działają zbyt gwałtownie, i przychodzi im to z trudem. W końcu pękną,
jak żaba z bajki La Fontaine. Bush może jeszcze zrobić obrót o 180 stopni i uratować
siebie i kraj.
W pewnym sensie dzisiejsza Ameryka przypomina Rosję z roku 1986, na
początku głasnosti. Gdy mieszkańcy ZSRR dowiedzieli się, kto i jak nimi rządzi, dni
sowieckiego reżymu były policzone. Głasnost' przygotowała drogę pierestrojce. Teraz,
pierwszy raz za życia obecnego pokolenia, Amerykanie mogli zobaczyć ludzi, którzy
nimi rządzą: trującą mieszankę prawicowych demokratów Libermana, republikańskich
neoliberałów, neokonserwatystów i po prostu oszustów. Wojna iracka zmusiła ich
ukazać się w pełnym świetle. Przyszedł czas uwolnić się z ich śmiertelnego chwytu.
Wyzwolenia z kabały nie można odkładać do jutra, ponieważ siejące niezgodę
rządy Busha są na świecie uważane za okres panowania „białych” Anglosasów, mimo
że stoją za nimi żydowscy doradcy. Wszyscy pretendenci na stanowisko prezydenta Lieberman, Kerry, a nawet Kucinich – chwalą się swoimi związkami z żydostwem i
przysięgają wierność Izraelowi, jego narodowi i państwu. W obecnym politycznym
układzie w Ameryce nie ma alternatywy dla żydowskiego panowania. Jeśli Bush
przegra w wyborach, media uznają to za klęskę WASPów. Jeśli zwycięży, uznają to za
sukces jego żydowskich doradców.
Dlatego właśnie patriotyczne siły Ameryki nie powinny czekać ani do
następnych wyborów, ani do zakończenia wojny. Powinny działać, natychmiast
wstrzymując wojnę. Mają one wroga, ale nie w Iraku. Trzeba nowej amerykańskiej
rewolucji, na miarę „nowego ładu” Roosvelta i zniesienia niewolnictwa: na początek
trzeba demonopolizować dyskurs. Podobnie jak głasnost', powinniśmy rozpocząć od
mediów i przejść do uniwersytetów. Na początku XX wieku Amerykanie podzielili zbyt
potężną Standard Oil. Stworzyli ustawy antymonopolowe i zlikwidowali groźbę dla
demokracji. Osiągnięcie to należy teraz powtórzyć.
Artykuł „Uszy Midasa” był dyskutowany w Internecie, ale nie zdołał się przebić
do innych mediów. Gdy w sierpniu 2005 roku Cindy Sheehan, matka amerykańskiego
żołnierza, który zginął w Iraku, oświadczyła „mój syn szedł walczyć za Amerykę, lecz
zginął za Izrael”, napadła na nią zarówno lewica jak i prawica, oskarżając o …
antysemityzm. W kwietniu 2006 roku dwaj amerykańscy profesorowie John
Mearsheimer i Steven Walt opublikowali ogromny referat pod tytułem „Izraelskie lobby
i polityka zagraniczna USA”, który niewiele dodawał do naszej analizy, lecz wywołał
burze komentarzy. Coraz więcej Amerykanów dowiaduje się i szeptem mówi o oślich
uszach swojego króla, lecz na razie król mocno trzyma się na tronie.
Cień Zoga
W niezapomnianym filmie Luca Bessona „Piąty element” (z czarującą Millą
Jowowicz i charyzmatycznym Brucem Willisem) z dalekiego kosmosu przylatuje
Absolutne Zło – Cień, Posłaniec Śmierci, żeby zniszczyć ludzki ród na naszej planecie.
Cienia nie imają się bomby i rakiety – więcej, one tylko wzmacniają go. Cokolwiek nie
wymyślą ludzie, gęsty Cień coraz bardziej przykrywa ziemię. Lecz nawet Cień
potrzebuje ludzkiej pomocy. Kto dla własnego wzbogacenia pomoże szatańskiemu
cieniowi niszczyć naszą Matkę- Ziemię? Zgodnie z najlepszymi językowymi tradycjami
Swifta, Besson nazywa potwornego ochotnika, niewolnika zysku, strasznym imieniem
Zog.
Napisane dużymi literami imię przedwojennego króla Albanii, ZOG53, może
postawić w stan gotowości bojowej policję polityczną Ligi Antydefamacyjnej,
poderwać na nogi FBI podobnie jak wąglik, oraz posłać w pościg izraelskich
morderców i chuliganów ARA54, ponieważ to co stoi za tym imieniem, podobnie jak
żydowski Bóg, nie lubi gdy wymawia się jego imię. Przypomniałem je sobie w związku
z mającym nastąpić wyznaczeniem na stanowisko wicekróla Iraku generała Jay'a
Garnera, który swoje listy uwierzytelniające otrzymał z krwawych rąk Ariela Sharona.
W październiku 2000 roku, gdy armia izraelska zabijała setkami bezbronnych
Palestyńczyków, Garner podpisał list, który rozpoczynał się następująco: „Uważamy, że
armia izraelska wykazuje niebywałą powściągliwość stojąc w obliczu śmiertelnego
zagrożenia ze strony Autonomii Palestyńskiej”55. List ten zainicjował Żydowski Instytut
Bezpieczeństwa Narodowego - JINSA, czyli „sztab prawicowego skrzydła izraelskiego
lobby w Waszyngtonie”, jak określił go Michael Lind w dzienniku New Statesman, lub
„zamaskowane izraelskie centrum szpiegowsko-rekrutacyjne”, według słów
waszyngtońskiego obserwatora Jeffrey’a Steinberga z EIR56. Razem z ADL i AIPAC,
JINSA tworzy szkielet wpływów syjonistycznych w USA.
53
ZOG – jest angielskim skrótem od „Syjonistycznego rządu okupacyjnego”. Tak nazywają amerykańscy
nacjonaliści swój waszyngtoński rząd. Jest to aluzja do wysokiego procentu syjonistów w kierownictwie kraju i w
mediach. Ludzie, którzy używają tego terminu, są w skrajnej opozycji do władz, i władze nazywają ich zwykle
„nazistami” i „rasistami”. W tym eseju termin ZOG wprowadzany jest bardzo ostrożnie, nawet żartobliwie, aby nie
przestraszyć czytelnika amerykańskiego.
54
Organizacja anarcho-syjonistyczna, walcząca z antysemityzmem metodami skinheadów.
55
Michael Lind: New Statesman, 7 kwietnia, 2003
56
February 21, 2003 Executive Intelligence Review
Podpisując wiernopoddańczy list, generał Garner działał w sposób przemyślany,
bo przyniosło mu to ster rządów w Iraku. Lecz na wielkie profity niech lepiej nie liczy.
Chociaż aktywiści antywojenni maszerowali pod hasłem „Nie chcemy wojny o ropę”,
iracka ropa nie wzbogaci ani Garnera, ani Amerykanów. Skarb Iraku ma olbrzymie
długi – samej Rosji Irak jest winien 70 miliardów dolarów, i amerykański reżym
okupacyjny musiał uznać ten dług. Francji jest Irak winny ponad 30 miliardów, i to też
trzeba będzie zapłacić. Zanim pierwszy dolar wpadnie do pustego skarbu Iraku, władze
okupacyjne będą musiały wyremontować infrastrukturę Iraku, zniszczoną przez sankcje
i wojnę, i wznowić wydobycie ropy. Lecz rozpoczęte teraz działania partyzantów
irackich oddalają ten moment coraz bardziej w czasie, a tymczasem wzrasta cena paliwa
w amerykańskich stacjach benzynowych. Nie, ta wojna na pewno nie była prowadzona
o imperialne interesy USA i nie w imieniu amerykańskich kompanii naftowych. Nie na
darmo kompanie te były przeciwko wojnie, i opuściły Irak zaraz po jego podbiciu. O co
więc walczyli wyrachowani Amerykanie?
Zadaniem Jay’a Garnera, szefa administracji okupacyjnej, jest utworzenie
nowego Iraku, przyjaznego dla Izraela. Prawicowa gazeta syjonistyczna, Jerusalem
Post, należąca do Conrada Blacka, przyjaciela Pinocheta i Sharona, opublikowała
wywiad57 z jednym z irackich Quislingów – Musawi, prawą ręką Ahmada Chalabi.
„Musawi z entuzjazmem mówi o nadziejach na zbliżenie z Izraelem. W nowym Iraku
nie będzie miejsca dla Palestyńczyków, ponieważ wspólnota palestyńska uważana jest
przez liderów INC [i najprawdopodobniej przez ich syjonistycznych instruktorów –
I.Sz.] za piątą kolumnę wroga. Zamiast tego, na Bliskim Wschodzie powstanie
„półksiężyc pokoju”, prowadzący od Turcji poprzez Irak i Jordanię do Izraela.”
Reżym okupacyjny w Iraku ustanowiła armia USA przede wszystkim w
interesach syjonistów, i można go całkiem słusznie nazwać ZOGiem - Zionist
Occupation Government (syjonistyczny rząd okupacyjny). Jednak ten ZOG jest także
Zogiem, sługą Ciemności i Unicestwienia, ponieważ jego pierwszym krokiem było
zniszczenie bagdadzkich bibliotek i muzeów. Skrupulatnie zbierane wielowiekowe
skarby kultury Mezopotamii zostały zniszczone lub rozkradzione pod patronatem Zoga.
Badacz syjonizmu, Joachim Martillo, pisał:
„Zwykle syjonizm stara się pozbawić atakowane przez niego narody ich spuścizny
kulturalnej i przekształcić je w bezkształtną glinę58, aby można było łatwiej ulepić to,
czego potrzebuje ideologia syjonistyczna.”
Mój uczony kolega ma rację. W tym tygodniu udałem się na pojedyncze
wzgórze w pobliżu Mesecha, maleńkiej wioseczki w samym centrum biblijnego Izraela,
gdzie kilku młodych aktywistów z ISM oraz mieszkańcy wioski bezsilnie patrzyli, jak
gigantyczne buldożery Caterpillar wyrywają z korzeniami drzewa oliwne, tratują
koniczynę i maki, pożerając ten unikalny biblijny krajobraz, kolebkę narodu
palestyńskiego. Nikt nie miał odwagi stanąć przed buldożerami, po tym, jak
amerykańska aktywistka Rachel Corrie została w podobnych okolicznościach
zmiażdżona przez sześćdziesięciotonowe monstrum, a Waszyngton wymownie milczał.
Jeffrey Blankfort, obserwator z Kalifornii, miał wszelkie powody, aby nazwać
Waszyngton 59„najważniejszym terytorium okupowanym przez syjonistów”.
57
58
Jerusalem Post, ‘No place in new Iraq for Palestinians’ autor Douglas David 10 kwiec., 2003
„Glina”, tak syjoniści nazywali w latach 1950 Żydów ze Wschodu. To samo słowo „glina” używane jest w
żydowskiej liturgii przy opisie stworzenia człowieka.
59
“Occupied Territory” - Congress, the Israel Lobby and Jewish Responsibility by Jeffrey Blankfort, City Lights
Review, “War after War”, 1992, City Lights Books
W ten sposób, starożytne manuskrypty, spalone w Bagdadzie, oraz wyrwane z
korzeniami drzewa oliwne w Mesecha prowadzą nas do Zoga… i do ZOGa.
Semantyczne podobieństwo nie jest przypadkowe, ponieważ Kuang-Ming Wu w
Motylu – towarzyszu w podróży zauważył: „Współbrzmiące słowa mają podobne
znaczenie; ten sam dźwięk, to samo znaczenie…”60. W ten sposób, mądry Luc Besson,
który zapożyczył ideę „Piątego elementu” od Sokratesa, daje nam użyteczną tautologię:
„ZOG jest Zogiem”.
Przez jakiś czas żydowska góra w Ameryce próbowała zaprzeczać swemu
związkowi z Trzecią Wojną Światową. Jeśli przypominano im o potężnych i wysoko
postawionych Żydach, popychających Waszyngton do wojny, oni głucho warczeli o
(czytelnik na pewno sam się domyślił) „antysemityzmie”. Lecz w końcu mur negacji
padł, i w wywiadzie dla izraelskiej gazety Haaretz Tom Friedman z New York Times
powiedział, że w wojnę wplątała Amerykę „grupa 20-30 żydowskich intelektualistówneokonserwatystów”. Michael Lind wyliczył ich w swoim artykule w New Statesman, a
mój rodak Gabriel Ash optymistycznie przepowiedział: „Po kilku miesiącach, gdy rola
syjonistów w wojnie stanie się powszechnie znana, New York Times opublikuje artykuł
redakcyjny, opłakujący fakt, że niektórzy urzędnicy w Pentagonie pozwolili sobie, by
ich osobiste poglądy wpływały na politykę USA”61. (Nie doczekasz się, Gabi!)
Niestety, naród Ameryki nie może się wyzwolić z okupacji syjonistycznej w
zwykły sposób, czyli przez wybory. Neokonserwatyści i prawica republikańska
odpowiadają za rozpętanie Trzeciej Wojny Światowej, za stosowanie faszystowskich
metod kontrolowania mieszkańców Ameryki, za zaplanowaną agresję przeciwko
suwerennemu Irakowi i za nieograniczone poparcie rasistowskiego państwa
żydowskiego. Amerykański system polityczny jest zbudowany tak, że Stany
Zjednoczone nie mogą wyrwać się z podwójnego syjonistycznego nelsona. Dlatego nie
przekonują mnie filipinki i antywojenne mowy Michaela Moore’a przeciwko
prezydentowi Bushowi. W swej książce Stupid White Men żałuje, że nie pozwolono
dojść do władzy Gore’owi. Lecz gdyby w Białym Domu zamiast teksańskiego kowboja
znalazł się Al Gore z Josephem Liebermanem, to piechota morska USA i tak by weszła
do Bagdadu, tak samo byłaby ograbiona Narodowa Biblioteka Iraku i irackie muzea,
drzewa oliwne Mesecha byłyby wyrwane z korzeniami, a strumień amerykańskich
pieniędzy na kieszonkowe Izraela płynąłby w dalszym ciągu, nie słabnąc.
Każdy publicysta i użytkownik Internetu w Ameryce i Europie wie, że „Jedyne
supermocarstwo” zostało zawojowane przez likudników – popleczników prawicowej
izraelskiej partii Likud i jej krwawego lidera, generała Sharona. Tandem Bush- Sharon,
lub w internetowym slangu BuSharon, napełnia zgrozą rozsądnych Amerykanów. Lecz
czy jest dla niego realna alternatywa? Na ostatnich wyborach przeciwnikiem Busha był
Al Gore, ulubiony uczeń skrajnego syjonisty Podhoretza, oraz Lieberman – zajadły
syjonista. Kandydat Partii Demokratycznej na następne wybory na prezydenta Howard
Dean „ma żonę Żydówkę, a jego dzieci, 17-letni Paul i 18-letnia Anne, postanowili
zostać Żydami”, jak radośnie ogłasza JTA – Żydowska Agencja Telegraficzna. Drugi
kandydat, John Kerry, nieoczekiwanie „odkrył swoje żydowskie korzenie”, a trzeci,
radykalny i postępowy demokrata Kucinich, powiedział żydowskiej gazecie Forward,
że „jeśli chodzi o żywność, to przestrzega zasad koszerności, i że ma przyjaciółkę
Izraelkę, a także zna na pamięć większość Hagady” (żydowskiej liturgii paschalnej).
Najwidoczniej, przyszłe wybory prezydenckie w USA (tak samo jak poprzednie) – będą
60
61
http://laetusinpraesens.org/docs00s/assmeta.php
www.yellowtimes.org/print.php?sid=1155
wyborami jednego z przedstawicieli syjonistów. Syjoniści prawicowi czy lewicowi – to
będzie jedyny wybór dla Amerykanów i, nawiasem mówiąc, dla całego świata. Jak
Amerykanie do tego doszli?
Odpowiedź można znaleźć w krótkim, lecz szczerym tekście Erica Altermana62,
dobrego lewicowego dziennikarza, pracującego w antywojennym wydaniu Nation.
Pisze on bez owijania w bawełnę: „Moją podwójna lojalność – tak, przyznaję się –
wtłaczali mi to do głowy rodzicie, dziadkowie i babcie, nauczyciele hebrajskiej szkoły
oraz rabini, nie mówiąc już o izraelskich działaczach młodzieżowych i
przedstawicielach AIPAC na uczelni. Czyje interesy są dla mnie ważniejsze – Ameryki
czy Izraela? Chociaż niezręcznie mi się do tego przyznawać, zawsze wybieram to, co
jest lepsze dla Izraela”.
Trzeba pamiętać: Żydzi prawicowi są jawnymi szowinistami, a wielu
lewicowców udaje uniwersalistów. Jeśli postępowy dziennikarz lewicowy tak łatwo
przyznaje się do swego nastawienia, to co o tym myśli większość amerykańskich
Żydów? Jako obywatel Izraela, powinienem się cieszyć, że miliony amerykańskich
Żydów popierają mnie. Jednakże, „Izrael” według Altermana oznacza „Naród Izraela”,
„żydostwo”, a nie tak samo nazywane państwo bliskowschodnie. Jeśli Alterman nie
wstydzi się grabienia swoich amerykańskich ziomków, zabierania im ciężko
zarobionych dolarów, żeby finansować izraelską okupację Palestyny (do czego sam się
przyznaje), to najwidoczniej gotowy jest pójść znacznie dalej dla swojej własnej
wspólnoty, amerykańskiego żydostwa. A tą wspólnotą rządzi i ją reprezentuje nie
odszczepieniec Noam Chomsky, a nadzwyczaj nieprzyjemna grupka miliarderów,
baronów medialnych i podżegaczy wojennych.
Gdyby Alterman był jedynym Żydem w mediach, to na jego stronniczość można
byłoby machnąć ręką – no tak, w ten właśnie sposób wpływa na niego wspólnota, lecz
wpływ innych zapewnia niezbędną równowagę. Gdyby Żydzi w mediach stanowili
swoje trzy procenty (tyle ich jest wśród mieszkańców kraju), stronniczość altermanów
można byłoby zignorować. Lecz ich udział w górnych kręgach mediów sięga
kilkudziesięciu procent, a według niektórych źródeł, zbliża się do 60 procent.
Jak pisze Jeff Blankfort, „proizraelscy amerykańscy Żydzi zawładnęli
stanowiskami mającymi bezprecedensowe wpływy w Stanach Zjednoczonych, i zajęli
kluczowe stanowiska praktycznie w każdej dziedzinie naszej kultury i polityki
państwowej”. O tym samym pisze w książce “The Fatal Embrace: Jews and the State”
(Fatalny Uścisk: Żydzi i Państwo) Benjamin Ginsberg:
„W latach osiemdziesiątych XX wieku Żydzi grali główną rolę w amerykańskich
finansach i oni też byli głównymi beneficjentami tego dziesięciolecia fuzji i
reorganizacji korporacji. Dzisiaj, pomimo tego że Żydzi być może stanowią zaledwie 2
procenty mieszkańców kraju, to około połowa miliarderów jest Żydami. Główna kadra
zarządzająca trzech najważniejszych sieci telewizyjnych i czterech największych
wytwórni filmowych – Żydzi, tak samo jak właściciele największych gazet w kraju,
takich jak New York Times.
Czy oznacza to spisek w celu zawładnięcia atlantycką republiką? Nie, spisek nie
był potrzebny. W powieści Juliusza Verne’a „Dzieci kapitana Granta”, nikczemnik
sprowadził statek z właściwego kursu, umieściwszy kawałek magnesu pod okrętowym
kompasem. Masa pracujących w mediach Żydów działa w podobny sposób,
sprowadzając supermocarstwo z jego naturalnego kursu. Środki masowej informacji są
62
The Nation, 21 kwietnia, 2003
systemem nerwowym współczesnego państwa. Współczesną demokrację w bardzo
skomplikowanym społeczeństwie można porównać do superkomputera. Może on
prawidłowo działać pod jednym warunkiem, jeśli w systemie ma miejsce swobodny
przepływ informacji. Lecz jeśli każdy sygnał, każdy bit informacji jest na wejściu
dokładnie sprawdzany i przepuszczany jedynie ze względu na jeden warunek: „Czy jest
to wygodne dla Żydów?”, to nie należy się dziwić, że komputer na wyjściu wyprowadza
dziwaczną informację w rodzaju „zemsta nad Babilonem za zburzenie Jerozolimy w
roku 586 przed naszą erą”. I rzeczywiście, w roku 1948 pierwszy premier Izraela Dawid
Ben Gurion, obiecał: „Powinniśmy dokonać historycznej zemsty nad Asyrią, Aramem i
Egiptem”63. Teraz jego marzenia spełniają się, i ZOG atakuje Irak, Syrię i Egipt.
Widać więc, że skrzywienie to spowodowane jest koncentracją Żydów w
mediach. Prasa szeroko pisze o zawładnięciu dowolnej gałęzi przemysłu lub handlu,
lecz nie ma lekarstwa na zawładnięcia mediów. Dyskusja na temat tej niemożliwej do
zniesienia sytuacji jest jeszcze bardziej tłumiona przy pomocy tabu „poprawności
politycznej”. Poprawność ta ma swoją pozytywną stronę: ułatwia życie samotnemu
outsiderowi. Lecz tego bardzo dobrego i pożytecznego narzędzia nie można nadużywać.
W przeciwnym wypadku, można byłoby go użyć do obrony południowoafrykańskiego
apartheidu lub brytyjskiego panowania w Indii. Czyż nie ma znamion rasistowskich
twierdzenie, że władza polityczna w Południowej Afryce w czasie apartheidu
znajdowała się w rękach „białej” mniejszości? Bo przecież, byli i biedni i dobrzy biali.
Gandhiego także można nazwać „rasistą” – przecież śmiał on zauważyć
uprzywilejowane położenia Brytyjczyków w Indii! Zgodnie z logiką poprawności
politycznej, dobrzy Amerykanie powinni byli odpowiedzieć Mahatmie Gandhiemu:
„Tak, są bogaci i dzierżący władzę Brytyjczycy w Indii, lecz są także guwernantki,
uczciwi urzędnicy, wspaniali pisarze, jak Kipling i Orwell. Z drugiej strony, są potężni i
bogaci radżowie, ważni bramini. Jak pan śmie, sir, żądać dekolonizacji? To oczywisty
antyangielski rasizm!”
Stary oficer indyjskich wojsk lotniczych, Joe Thomas, przypomniał mi w
osobistym liście, że „liczba Brytyjczyków w Indiach nigdy nie przekraczała 50 tysięcy,
i tym niemniej potrafili oni rządzić subkontynentem – nie ordynarną siłą, lecz dzięki
opanowaniu indyjskiego dyskursu. Hindusi sami walczyli za Anglików i tłumili
powstania. W dwóch wojnach światowych Hindusi szli na front na ochotnika – walczyć
za Brytanię. Jeśli taka mała grupa mogła kontrolować Indie, nie ma co się dziwić, że
dzisiaj 100 razy większa grupa amerykańskiego żydostwa ma decydujące wpływy w
Stanach Zjednoczonych”.
Ameryka dojrzała do drugiej Wojny o Niepodległość, tym razem z ZOGiem.
Przyszedł czas na dekolonizację Waszyngtonu. Nie trzeba tego rozumieć, jako
wezwanie do prześladowań rasowych. Na odwrót, antyrasistowski zapał Ameryki musi
zostać zachowany i skierowany przeciwko rasistom żydowskim - Elliottowi
Abramsowi, Deborah Lipstadt i im podobnych, którzy publikują traktaty porównujące
małżeństwa mieszane do holokaustu. Powinien być skierowany przeciwko klice
Wolfowitza, która pcha do wojny rasowej na Bliskim Wschodzie w imię rasistowskiego
państwa żydowskiego. Powinien przeciwstawić się właścicielom mediów, które
przyjmują do pracy nieproporcjonalnie dużą ilość Żydów – przecież to oznacza
dyskryminację amerykańskich nie-Żydów. Powinien zwrócić się przeciwko biskupom,
którzy zgodzili się z rasistowską ideą, że jakoby Żydzi są jedynym narodem na świecie,
który nie potrzebuje się chrzcić. Powinien przeciwstawić się prożydowskiej
63
Cytat z biografii Ben Guriona napisanej przez Bar Zohara.
dyskryminacji nie-Żydów, gdy na goja - zabójcę Żyda Klinghoffera CIA urządza
prawdziwe polowanie, a Żyd który zabił Rachelę Corrie, nie ponosi żadnej kary,
ponieważ jest to wypaczenie naturalnej sprawiedliwości. Żydowski rasizm powinien
spotkać się ze zdecydowanym oporem. W przeciwnym wypadku na swojej drodze do
Armagedonu Ameryka zawsze będzie musiała wybierać między Likudem i Meretz.
Nadmierne żydowskie wpływy w mediach można ująć w uzasadnione ramki,
między innymi można oddzielić funkcje reklamowe od mediów. Wydania reklamowe
nie powinny drukować wiadomości ani artykułów, a dla zwykłych wydań należałoby
wprowadzić zakaz dawania reklam. Według Wernera Sombarta, komercyjna reklama w
publikacjach ogólnodostępnych była żydowskim wynalazkiem XVIII wieku.
Prawdopodobnie, nowość ta okazała się „dobra dla Żydów”, lecz nie dla całego
społeczeństwa, ponieważ prasa stała się bardziej zależna od reklamodawców niż od
czytelników. Rozdzielenie reklamy i prasy należy wzmocnić zakazem jakiegokolwiek
współdziałania mediów i biznesu, tak samo jak zakazuje się współdziałania policji z
biznesem. Dla bezpieczeństwa społeczeństwa media są ważniejsze od policji, należy je
uwolnić od niepotrzebnych nacisków. Media są kompasem społeczeństwa. Należy
zlikwidować magnes, umieszczony w ich pobliżu, aby dobry stary statek naszego
społeczeństwa mógł płynąć swoim kursem.
Zbytnia koncentracja dowolnej mniejszości (niech to będą Koreańczycy, albo
mormoni) w mediach może doprowadzić do niebezpiecznych sytuacji. Lecz
koncentracja Żydów ma swoją specyfikę, ponieważ Żydzi wyznają inną, nie
chrześcijańską, a nawet więcej – antychrześcijańską religię. Typowy żydowski
wydawca lub baron medialny jest bardzo niezadowolony z każdej wzmianki o
Chrystusie lub Matce Bożej, bo w kulturze żydowskiej wspominanie o nich zakazane
jest mocnym i wyraźnym tabu. W najlepszym wypadku doradzi on zrównoważyć to
prożydowskim komentarzem lub odpowiednim odnośnikiem. Gdyby amerykańscy
chrześcijanie często odwoływali się do Chrystusa, częstotliwość odwołań do judaizmu
także wzrosłaby – nieproporcjonalnie do ilości Żydów wśród mieszkańców. Trzymając
się naszej przenośni powiemy: magnes sformowany przez Żydów uczestniczących w
dyskursie, skierował amerykański statek w stronę takiej religijności, jaką uznają Żydzi.
Boję się, że w tym momencie zainteresowanie wielu oświeconych czytelników
zacznie się zmniejszać. Jeśli ręka Goebbelsa automatycznie sięgała po pistolet, gdy
słyszał słowo „kultura”, to współczesny człowiek Zachodu nauczył się (nie bez pomocy
żydowskich nauczycieli) szukać klawisza „delete” przy imieniu Chrystusa. Jednak
poddamy waszą cierpliwość jeszcze trudniejszej próbie, i posłużymy się słowem
„metafizyka”.
Świeżo upieczeni kierowcy często nie zwracają uwagi na rady producenta i
używają oleju nie nadającego się do silnika ich samochodu. Inni leją do baku
niewłaściwą benzynę. Wszyscy się usprawiedliwiają: „mój samochód i tak jeździ, to po
co mam przepłacać”. Takie pojęcia jak „kompresja” lub „zapłon” są dla naszego
początkującego kierowcy prawdziwą abrakadabrą i nigdy o nich nie słyszał. Dopiero po
kilku nieprzyjemnych zdarzeniach przekonuje się, że niewidoczna kompresja – to
całkowicie realne zjawisko, które może być związane z nieoczekiwanym zepsuciem się
samochodu na trasie. Metafizyka objawia się mniej więcej w taki sam sposób: jest to
niewidoczna, lecz całkowicie realna siła wewnątrz silnika naszej cywilizacji. Pan
Jourdain, bohater molierowskiego Mieszczanina Szlachcicem, ze zdziwieniem
dowiedział się, że całe życie mówił prozą. Tak samo my dziwimy się, że w naszym
codziennym życiu posługujemy się kategoriami metafizycznymi. Faktycznie, nasze
stosunki z bliźnimi i zachowania socjalne zależą od czegoś tak dziwnego, jak
„wzajemne relacje między Człowiekiem i Bogiem”
Żydowska koncepcja relacji Człowiek-Bóg jest metafizycznie odmienna od
katolickiej lub prawosławnej, tak samo, jak paliwo dieslowskie różni się od benzyny
bezołowiowej. Czołowa rola Żydów w zachodnim dyskursie powoduje takie same
problemy, jak gdybyśmy do traktora wlali paliwo rakietowe.
Religia żydowska, w takiej postaci w jakiej praktykowana jest przez religijnych
Żydów, może zawierać wiele pozytywnych idei, które podzielają chrześcijanie. Wiele
przejęła z innych systemów religijnych: na przykład, wypowiedzi Chrystusa zostały
„zaimportowane” do żydowskiej Miszny i przypisano je mitycznemu Hillelowi
Starszemu. Jednak religia ta bazuje na niebezpiecznej dla wszystkich innych
metafizyce, a jej metafizyczne jądro przetrwało pomimo niskiego obecnie poziomu
żydowskiej religijności. Metafizyka może przetrwać nawet wtedy, gdy ginie wiara.
Według nauki żydowskiej, Jeden i Jedyny Bóg stworzył Jeden i Jedyny Świat,
lecz pozostał całkowicie oddzielony od Świata. Ten Świat bez Boga jest nieuchronną
konsekwencją Boga poza Światem. Ten immanentny (nie wynikający z działania
czynników zewnętrznych) Świat jest okrutny i nieludzki, a Bóg jest transcendentalny i
nieosiągalny. „Proroków nie ma”, „Bóg nie może się wtrącać do naszych decyzji”,
„Prawo zostało dane nam, i Bóg nie może jego zmienić” – te talmudyczne maksymy
tworzą świat bez Boga. Oczywiście, przyznają one że Bóg istnieje, lecz w żaden sposób
nie daje o sobie znać.
Zgodnie z dogmatami chrześcijańskimi, Chrystus i Matka Boża poprzez Jego
Wcielenie stworzyli most nad przepaścią, oddzielającą świat od Boga i obdarzyli nas
wszystkich Bożym Miłosierdziem i Litością. Od tej pory Świat napełniony jest
Światłem Chrystusa, które jest Światłem Bożym. Ludzie stali się braćmi w Chrystusie,
Jego dusza łączy ich, i przestępstwo przeciwko zwykłemu człowiekowi staje się dlatego
jednocześnie przestępstwem przeciwko Chrystusowi. (Opisuję idealny paradygmat
metafizyki chrześcijańskiej, która jest tak samo odległa od życia realnego, jak idealny
model silnika samochodu różni się od silnika samochodu, który kupiłeś pięć lat temu).
W bezbożnym świecie metafizyki żydowskiej istnieje jednak wyspa światła,
Naród Izraela, ukoronowany Torą. Żydowskie słowo „Izrael” odpowiada słowu
„Chrystus” w chrześcijaństwie. Relacje między synami Izraela są braterskie, ponieważ
stanowią oni jedną rodzinę (są potomkami Jakuba), i uznają oni wzajemnie w sobie
Bożą Iskrę. Zdawałoby się, że jest to podobne do braterstwa w Chrystusie, lecz
metafizycznie się różni, ponieważ (zgodnie z metafizyką chrześcijańską) każdy
potomek Adama i Ewy może przyjąć Światło Chrystusa, a według metafizyki
żydowskiej inni ludzie, nie-Żydzi, są absolutnie bezbożni, są „myślącymi zwierzętami”.
Niektóre ezoteryczne nauki żydowskie negują także to, że Nie-Żydzi są potomkami
Adama. Nie ma żadnej możliwości przekształcenia nie-Żyda w Żyda, ponieważ
nawrócenie na żydostwo jest zaledwie, naprawieniem błędu: jakoby niektórzy synowie i
córki Izraela błędnie rodzą się w rodzinach nie-Żydów, i nawrócenie takiego człowieka
na judaizm jest jedynie publicznym przyznaniem błędu i jego naprawieniem.
Oto przykład z życia omawiany przez rabinów. Jennifer X nawróciła się na
judaizm i przeniosła się do Gazy, aby walczyć za sprawę palestyńską. Andrew Y po
nawróceniu kontynuował obronę Żydów i usprawiedliwiał izraelski terror w Palestynie.
Muszę zgodzić się z rabinami: Jennifer nie zdołała się nawrócić, gdyż urodziła się z
duszą chrześcijańską, a Andrew urodził się jako Żyd, i jego nawrócenie tylko to
potwierdziło.
Takie dzielenie na „naszych” i „waszych”, na „swego” i „obcego” w judaizmie
jest sztywniejsze, niż w każdej innej wielkiej religii: nie-Żydzi są absolutnymi
profanami, natomiast Żydzi są święci. Nie-Żyd, który uważa że na świecie nie ma Boga,
z żydowskiego punktu widzenie nie bardzo się myli, ponieważ nie-Żydzi nie mają
łączności z Bogiem. Taki nie-Żyd dla Żydów jest bardziej do przyjęcia, niż
chrześcijanin, gdyż chrześcijanie śmią twierdzić, że są równi Żydom, a to w oczach
Żyda jest świętokradztwem. Dlatego znani Żydzi w mediach i na uniwersytetach
popierają doktrynę religijnej indyferencji, lub materializm ateistyczny. „Wszystkie
religie są jednakowe”, lub - „religia nie jest ważna”, albo - „religia jest osobistą sprawą
człowieka”, albo - „nikt nie widział Boga”. Wszystko to podobne jest do twierdzenia:
„wszystkie rodzaje paliw są jednakowe”, lub - „nie jest ważne, jaki rodzaj paliwa
zastosujemy”, albo - „nikt nie widział kompresji”.
Aleksander Dugin64, współczesny rosyjski filozof tradycjonalista, zwolennik
Rene Gueona, podstawowy problem metafizyki żydowskiej widzi w jej „skrajnym
kreacjonizmie”, w idei Jedynego Boga tworzącego Jedyny Świat z niczego. Wydaje się,
że Akt Stworzenia jest także częścią dogmatu chrześcijańskiego. Lecz prawdziwym
równoważnikiem Aktu Stwórczego w metafizyce chrześcijańskiej jest Wcielenie
Chrystusa - owoc świętego związku Pana Boga ze śmiertelną niewiastą, który usunął w
cień prehistorię opisaną w Starym Testamencie, więc prehistorii praktycznie się nie
rozpatruje, chociaż także się nie neguje.
Pierwsi chrześcijanie postanowili trochę zdystansować się od Starego
Testamentu (Kościół w ogóle zabronił świeckim czytać jego teksty). Nie mogli oni ani
przyjąć, ani odrzucić go całkowicie, dlatego że ten zachwycający zbiór starożytnej
palestyńskiej poezji, liturgii, metafizyki, religii i tradycji został radykalnie
przeredagowany przez imigrantów z Babilonu – soferim, poprzedników faryzeuszy.
Pamięć o tym redagowaniu zachowała się w świecie semickim, o niej wspomina i
prorok Mahomet. Stara tradycja palestyńska była bardziej holistyczna, i jej bogowie El i
Aszera byli częścią naszego świata, jak zsyłające deszcz Niebo Palestyny i dająca płody
Ziemia Palestyny. Ewangelia przekazała nam ostatnie słowa Jezusa na krzyżu – On
wzywał Eloi, a nie Jahwe.
Stara tradycja palestyńska i jej młodzi bogowie, Bal Bezdomny („Ptaki
powietrzne mają swoje gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by mógł
głowę oprzeć”), który rzucił wyzwanie śmierci, został zabity i zmartwychwstał, oraz
dziewica Anat byli zwiastunami Ewangelii bardziej, niż Stary Testament Faryzeuszy.
(Materialista może powiedzieć, że tradycja palestyńska miała wpływ na Apostołów i
Ewangelistów).
Chrześcijanie zdawali się na słowa Św. Pawła, a potem Orygenesa i Augustyna.
Wszyscy oni mówili, że Stary Testament można interpretować w duchu nauki
chrześcijańskiej. Jednak, ostry miecz Starego Testamentu nie chciał spokojnie
spoczywać w pochwie. Purytanie – założyciele Ameryki – przyjęli idee Starego
Testamentu, ożywili uśpiony paradygmat żydowski, a stąd pozostał tylko krok do
ludobójstwa Indian amerykańskich („Kananejczyków, zajmujących Nową Ziemię
Obiecaną, przeznaczoną dla Nowego Narodu Wybranego”), a z czasem – i do
wywyższenia Żydów.
Żydzi w dalszym ciągu redagowali tekst, tym razem – tekst Nowego
Testamentu, mając nadzieję na powtórzenie operacji sprywatyzowania starożytnej
64
.
Patrz jego prace na www.arctogaia.com
spuścizny palestyńskiej. Sto lat temu Samuel Untermyer, adwokat z Nowego Jorku,
jeden z najbogatszych i najbardziej wpływowych syjonistów w Ameryce, postanowił
kontynuować judaizację Ameryki przy pomocy broni systemowej – Biblii. Finansował
on wydawanie Biblii pod redakcją judeofilskiego kaznodziei Scofielda. Scofield nie
zmieniał tekstu Biblii, lecz dodał setki wyjaśnień i komentarzy, w których tekst
przedstawiany był w duchu Talmudu. Mistrzostwo reklamy, szczodre donacje, kontakty
i koneksje uczyniły Biblię Scofielda najpopularniejszą w środowisku pastorów
protestanckich w Ameryce. W jej odsyłaczach znajdowano materiał dla niedzielnych
kazań. Z każdym nowym wydaniem Biblia Scofielda wzywała coraz bardziej do
uwielbiania i uznania za bóstwo Izraela, kraju i narodu, zauważyli C.E. Carlson oraz
Steven Sizer65.
Należy tutaj wyjaśnić, że dla autora „Żyd” jest pojęciem ideologicznym i
metafizycznym, jest to skrót wyrażenia „adept paradygmatu żydowskiego”. Nikt nie
może być a priori Żydem, katarem lub materialistą dialektycznym. Termin ten nie ma
żadnego podtekstu rasowego, wbrew poglądom samych adeptów paradygmatu
żydowskiego, którzy sami są rasistami. Autor nazywa ich „syjonistami”, czyli słowem
pochodnym od słowa „Żyd”, gdyż syjoniści koncentrują swoją uwagę na istniejącym
żydostwie historycznym i wierzą w jego unikalność i wybraństwo. Natomiast
uniwersalną pochodną od słowa „Żyd” jest słowo „mamonista”, ponieważ mamoniści,
nie zawsze będąc Żydami, przejmują i uniwersalizują zewnętrzne aspekty paradygmatu
żydowskiego. „Żydem absolutnym” jest syjonista (on i inni Żydzi) oraz mamonista
(nie-Żyd). Nie-Żyd może być (w wyniku popełnienia błędu altruistycznego) syjonistą,
lub (gdy jest egoistą) mamonistą, lecz gdy przyjmie i uzna obie koncepcje, stanie się
„neo-Żydem”, jak Conrad Black, właściciel wielu brytyjskich i kanadyjskich (oraz
niektórych amerykańskich) wydawnictw. „Dobry chrześcijanin” jest antytezą „Żyda
absolutnego”, ponieważ nie uznaje on zarówno „świętego prawa” Żydów do uciskania
nie-Żydów (w Palestynie i gdzie indziej), jak i mamonistycznego egoizmu w stosunku
do bliźnich. „Dobry chrześcijanin” jest antysyjonistą, ponieważ prawdziwi historyczni
Żydzi są potencjalnymi braćmi w Chrystusie, których należy oświecić, a nie izolować
na jakimś terytorium. (Dlatego rasiści-antysemici nie mogą nazywać się „dobrymi
chrześcijanami”). „Dobry chrześcijanin” jest antymamonistą, bo odnosi się do każdego,
jak do bliźniego. (Dlatego neoliberałowie także nie są „dobrymi chrześcijanami).
W Ameryce, gdzie Żydzi dominują w dyskursie, „dobre idee chrześcijańskie” są
zablokowane, nie osiągają dyskursu, natomiast idee „częściowo żydowskie” przechodzą
przez sito żydowskich wydawców i profesorów. W ten sposób idee von Hayeka,
Poppera, i Sorosa, wpisujące się w zewnętrzny paradygmat żydowski, są wzmacniane i
stają się ideami centralnymi. Amerykański „neo-żydowski” ruch intelektualny
nazywany jest obiektywizmem; jest to filozofia Ayn Rand, rosyjskiej żydówki, autorki
grubych bestsellerów Atlas Shrugged oraz The Fountainhead. Istnieje także religijny
wariant – kalifornijski satanizm Antona LaVey’a (nazwisko rodowe Levy), syjonisty,
który stał się satanistą i napisał Biblię Szatana. Ich strona internetowa jest pełna
pochwał Izraela i syjonizmu, oraz oczywiście, szatana. Wśród ich adeptów był i
prezydent Reagan, ponieważ satanizm jest po prostu religijną formą neoliberalizmu,
sankcjonującego wybraństwo dla bogatych i odrzucenie dla biednych. Znajdujemy tutaj
jeszcze więcej żydowskiej metafizyki, w której Wybranymi są ci którzy „mają”, a ci
którzy „nie mają nic” są z góry skazanymi grzesznikami. Wyjaśnia to, dlaczego
65
Why Most Christian Evangelicals Favor War by C. E. Carlson: www.whtt.org/articles/02080.
Amerykanie boją się być „przegrani”, ponieważ przegrany jest w świecie protestanckiej
predestynacji grzesznikiem.
„Żydowskie sito” w mediach blokuje Chrystusa i chrześcijańskie idee, a
przepuszcza satanizm. Oto ciekawy przykład. Zespół muzyczny Marylin Manson znany
jest ze zdecydowanego satanizmu. Jeden z jego albumów ma tytuł Antichrist Superstar.
Manager Madonny, który zamierzał podpisać kontrakt z zespołem Marylin Manson
zadzwonił do ich managera, aby wyjaśnić: czy wśród wielu tatuaży zespołu jest
swastyka. „Oczywiście, nie – odpowiedział manager Marylin Manson. – Jeden z
muzyków naszego zespoły jest Żydem”. „To wspaniale – powiedział manager
Madonny. Nie mamy problemów z satanizmem, lecz nie możemy sobie pozwolić na
kontakty z nazistami”66.
„Teraz robi aluzję do tego, że Żydzi mają w sobie coś demonicznego!” –
gorączkuje się mój czytelnik-Żyd. I zgadł, demonicznego, jak „demon Maxwella”67.
Szkocki fizyk James Maxwell zaproponował model termodynamiczny: naczynie z
maleńkimi drzwiczkami, sterowanymi przez demona. Demon wpuszcza molekuły
szybkie i wypuszcza wolne. W ten sposób naczynie można szybko nagrzać do dowolnej
temperatury nawet w najzimniejszym środowisku. W podobny sposób Żydzi
„wpuszczają” do dyskursu tematy „pożyteczne dla Żydów” i starają się blokować
tematy „szkodliwe dla Żydów”.
„Ale przecież to samo robią wszystkie inne wspólnoty”, zaoponuje czytelnik.
Nie całkiem to samo. Każdy pisarz ma prawo przedstawić złego Anglika lub
Amerykanina, Araba (o, to – proszę bardzo!) albo muzułmanina – nikt mu nigdy nie
postawi zarzutów. Może przedstawić księdza homoseksualistę, i nie otrzyma żadnego
gniewnego listu, przypominającego, że „nie każdy ksiądz jest homoseksualistą”, albo
zawierającego żądanie, aby „naprawić to uprzedzenie” i „pokazać wzorowego księdza”.
Natomiast każdy, kto będzie chciał opisać negatywną postać Żyda zetknie się z
„demonem Maxwella”. Dickens w „Oliverze Twiście” przedstawił Fagina –
odrażającego przywódcę bandy kieszonkowców, i natychmiast otrzymał mnóstwo
listów z pouczeniami: „nie każdy Żyd jest Faginem”. Dickens nigdy nic takiego nie
twierdził, lecz zmuszono go przepraszać Żydów, i przepraszał ich za to w każdym
odczycie, jaki wygłaszał w Ameryce. Żydzi dali mu lekcję: nigdy więcej nie
przedstawiał Żydów inaczej, niż jako świętych.
Od tej pory rzadko który pisarz zdecyduje się przedstawić negatywną postać
Żyda. Le Carre postanowił napisać książkę, Single and Single, o demontażu Związku
Radzieckiego i masowej kradzieży radzieckiej własności społecznej, nie wspominając
ani razu o Żydach. Jest to tak samo prawdziwe, jak opis mafii, bez wspominania o
Włochach.
66
67
Leah Garchik, “Oh, the romance of it,” San Francisco Chronicle, 7 listopada, 2002
http://pl.wikipedia.org/wiki/Demon_Maxwella
Z problemem tym zetknął się Aleksander Sołżenicyn68, ponieważ w jego
książkach występują skomplikowane postacie Żydów – oficerowie KGB, donosiciele,
aż do samej góry administracji więziennej. Żadem z nich nie jest demonizowany, ani
nikt nie jest przedstawiany, jako święty. Pisarz został natychmiast zaatakowany i często
proponowano mu wyjście: niech wprowadzi, jako jedną z głównych postaci,
„szlachetnego, silnego i bohaterskiego Żyda”. Sołżenicyn zignorował i dobrą radę i
ataki, lecz niewielu odważy się na to.
Taki to świat, w którym żyjemy. Podobnie jak naczynie, sterowane przez
demona Maxwella, jest on „przegrzany”, ponieważ krytyka Żydów jest w nim
blokowana. Łatwo w literaturze i w mediach znaleźć „złych chłopców” wszystkich
przekonań i wiar, lecz złego Żyda nie znajdziemy. Moi dobrzy żydowscy przyjaciele
często mówią: „Żydzi niczym nie różnią się od pozostałych”. Lecz w zwierciadle
dyskursu Żydzi, z zasady przedstawiani są, jako święci lub męczennicy. Aby
znormalizować dyskurs, uratować Palestynę i Bliski Wschód, zachować ostatki
chrześcijaństwa na Zachodzie, należy powstrzymać demona Maxwella.
Żydzi w mediach nie są w stanie sami pozwolić na krytykę Żydów, ani
baronowie medialni, ani przywódcy izraelscy, ani oczywiście neokonserwatyści spod
ciemnej gwiazdy. Stworzone przez nich sito informacyjne próbuje ostatnio zwalić winę
za przestępstwa syjonistów na Chrystusa i Kościół. Bagdad jeszcze nie otrząsnął się po
szturmie, a już lewicowy syjonista Saul Landau opublikował ostry artykuł69 pod
tytułem: „Róbcie zakupy, idźcie do kościoła, poprzyjcie wojnę Busha”. W ten sposób,
całkowicie prożydowski i antychrześcijański reżym Busha przedstawiany jest, jako
chrześcijański.
Jeffrey Blankfort (silny, pryncypialnie antysyjonistyczny głos i najlepszy dowód
na to, że ludzie pochodzenia żydowskiego nie muszą trzymać się paradygmatu
żydowskiego) zauważył: „Landau nie wspomina ani słowem o roli żydowskich
neokonserwatystów i wezwaniach przywódców izraelskich do rozpoczęcia wojny w
Iraku; zwala całą odpowiedzialność na chrześcijan-fundamentalistów”.
Wszystkie te fakty znowu kierują nas do Piątego elementu Luca Bessona,
ponieważ w filmie, podobnie jak w życiu, Zog nie działa w próżni. Niewolnik Mamony
i sługa Cienia, Zog, pomaga Ciemnej Sile wypełnić metafizyczne zadanie, zgasić
Światło Chrystusa i przekształcić nasz świat w pustynię bez Boga. Dlatego posyła on
buldożery, aby stratowały kwiaty w Palestynie, posyła wojska, aby zniszczyć Bagdad i
Damaszek, grozi Paryżowi i Moskwie, wypacza chrześcijaństwo.
Czy świat można uratować przed Cieniem? Wydawałoby się, że ten ZOG tak
samo mocno się trzyma w Waszyngtonie, jak Zog w przedwojennej Albanii, jak król
Makbet w Szkocji, i zwykły człowiek nie może go pobić. Lecz w Niedzielę Palmową
zszedłem zboczem Góry Oliwnej z Betanii, gdzie nasz Pan (a nie „zwykły człowiek”)
68
69
Na podstawie jego artykułu „Żydzi w Rosji i ZSRR”, 1967, opublikowanego w roku 2001.
‘The Last Days of Born-Again History’ na stronie CounterPunch
dosiadł osła. Doszedłem do Lwiej Bramy Jerozolimy w tłumie ogromnej procesji
wszystkich wiar i narodów, ponieważ w cudowny sposób Kościoły Wschodu i Zachodu
postanowiły świętować Wielkanoc w Palestynie razem.
Jedność jest bardzo ważna: Cerkiew Prawosławna czci Chrystusa jako Boga,
Kościół Łaciński sławi Chrystusa jako Człowieka, a nasi muzułmańscy bracia modlą się
do Ducha Świętego, i wszyscy złączeni jesteśmy miłością do ukochanej ziemi Palestyny
i jej świętej opiekunki Matki Bożej, Sitt Maryam. Szliśmy wszyscy, mieszkańcy
Jerozolimy i Nazaretu, Betlejem i Jaffy, chłopi z Taybeh i Aboud, mnisi i mniszki oraz
księża, machając palmowymi gałązkami i śpiewając Hosanna, a z daleka mogłoby się
wydawać, że to Birnamski Las przyszedł do Dunzynanu…
Część Druga
Obiecujące podróże
Kuba – moja miłość
Podczas pełnych życia paryskich nocy na Montparnasse słychać w tym roku
kubańskie rytmy. W Tel Awiwie bez przerwy puszczają The Buena Vista Social Club.
Europa pije kubański koktajl El Mojito (komar): strumień lemoniady zmieszanej ze
srebrnym rumem nad liśćmi mięty. Na całym świecie, na półki eleganckich sklepów
wróciły kubańskie cygara, a Szwedzi i Kanadyjczycy pokazują sobie nawzajem
karaibską opaleniznę, którą zdobyli podczas urlopu na rajskiej wyspie. Kuba powróciła
do świadomości społecznej po kilku latach zapomnienia, jak atomowa łódź podwodna
przebijająca się przez lodowy zator. Kuba jest modna i podąża za modą. Poleciałem do
Hawany samolotem.
Hawana warta jest by się nią zachwycać. Rozwinęła się u wejścia do zatoki, i
stare armaty fortu Trzech Królów Mauretańskich skutecznie bronią wąskiego toru
wodnego. Po ulicach bez pośpiechu i niezbyt często przejeżdżają ogromne cadillaki i
buicki z lat trzydziestych-czterdziestych, nadszarpnięte przez czas, podobne do
oswojonych dinozaurów – taksówki okresu jurajskiego. W oswojonych i spotulniałych
kolonialnych domach plantatorów i amerykańskich mafiosów mieszkają ludzie tacy jak
my.
Wygodna i miła, jak ulubiony przetarty sweter, codzienna i bliska, jak miasto
naszej młodości, Hawana jest całkowicie bezpieczna. Po jej ulicach można spacerować
o dowolnej godzinie dnia i nocy nie bojąc się, można być wtedy trzeźwym, pijanym lub
napalonym. W wiecznej klasowej wojnie domowej, toczącej się na całej planecie, Kuba
pozostała w rękach swego ludu. Przed willami nie stoi uzbrojona straż, nie ma
ochroniarzy i uzbrojonej po zęby policji. Nad domami nie ma reklamy Coca-Coli i
McDonaldsów, w ogóle nie ma reklamy. Dlatego w amerykańskim sztabie generalnym
Kubę zaznaczają czerwoną chorągiewką, bo jest białą plamą na wykresach
Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Na Kubie nie ma bijatyk, mieszkańcy
nawet nie kłócą się ze sobą – nie jest to bajka ani żadna fantazja. Jest to zrealizowane
marzenie o ludzkiej przyjaźni. Jak w społeczeństwie komunistycznym z naszych
marzeń, Kubańczycy, dzieci hiszpańskich osadników i afrykańskich niewolników, z
pełną tęczą kolorów skóry i różnymi wykrojami oczu, są najpiękniejszymi i najlepszymi
ludźmi naszej planety. Doskonała piękność Kubańczyków i Kubanek podkreśla
utopijny charakter kubańskiego socjalizmu. Kuba jest daleka od zapyziałego
purytanizmu, tutaj biją prawdziwe źródła miłości – cielesnej, duchowej, romantycznej i
każdej.
Po ulicach Hawany chodzą w szeregach parami dzieci w szortach i z
zawiązanymi pionierskimi chustami, miłe, umyte, wesołe. Kolorowe oznakowanie –
dzieci na czerwono i niebiesko, a młodzież klas starszych w kolorze musztardowym,
wspaniale harmonizującym z gładką smagłą skórą. Chłopcy w koszulkach i szortach,
dziewczynki w bardzo krótkich sukienkach, odsłaniających smukłe nogi o pięknych
kształtach.
Nie chce się myśleć, że Kuba mogłaby stać się taka sama, jak jej karaibscy
sąsiedzi, że dzieci zamiast pionierskich kółek mogłyby myć samochody bogaczy, a
zgrabne dziewczyny oddawałyby się nie z miłości, a za pieniądze. Zadziwiające, jak
zdołała utrzymać się Hawana, gdy padła Moskwa, Berlin i Warszawa, gdy całe narody
nabrały się na słodkie kłamstwo zamorskich prowokatorów. Gdy walił się obóz
socjalistyczny, „demokraci” rosyjscy zażądali przerwania pomocy Kubie. Twierdzili, że
gdy tylko przestaniemy pomagać Kubie, będziemy żyć jak w raju. Demokraci uparli się
przy „obopólnie korzystnej wymianie handlowej”. Był to eufemizm zerwania
stosunków. Kuba była forpocztą socjalizmu daleko na tyłach wroga. Lecz Rosja Jelcyna
nie potrzebowała takich przyczółków. Moskwa zakręciła kurki, za co Ameryka
nagrodziła ją „burzliwymi oklaskami”.
Kuba pozostała bez paliwa, radzieckie urządzenia – bez części zapasowych.
Amerykańska blokada dusiła wyspę, nie było komu sprzedawać cukru. W
Waszyngtonie liczono dni, kiedy Hawana się podda. Radio Marti, nadające z Miami,
obiecało Kubańczykom szczęśliwe życie, niech tylko skapitulują. Od tego czasu minęło
dziesięć lat, i w Rosji też już zdążyli zrozumieć, że nie wszyscy mogą „żyć jak w
Szwajcarii”. Taką możliwość mogą mieć tylko niektórzy.
Kubańczycy zrozumieli to od razu, i postanowili nie iść na lep amerykańskiej
propagandy. Jedli pieczone banany i ryż, wodę i światło dawano na dwie godziny na
dzień, wstrzymano budowy, lecz się nie poddano. W takiej sytuacji elity biednych
krajów zwykle pozostawiają swoją biedotę na los szczęścia, uprzednio zagrabiwszy
kasę. Na Kubie elita to barbudos, którzy odparli amerykański atak na Playa Giron w
roku 1962, zwyciężyli w Angoli czołgowe zagony rasistów południowoafrykańskich,
nie cofnęli się w obliczu zagrożenia atomowego, nie opuścili swego narodu, nie przeszli
na stronę piratów. Jak jedna wielka rodzina, wszyscy Kubańczycy zbiednieli, lecz nie
stracili godności, nie podzielili się na tych co mają i nie mają. Wszyscy pozostali biedni,
lecz zachowali honor. Kuba żyje w biedzie zachowując dumę. Jest to jedyny kraj poza
granicami Europy i Ameryki Północnej, gdzie dzieci nie żebrzą, gdzie nie ma
bezdomnych, gdzie wszystkim zapewniono opiekę lekarską i naukę. Nie ma tutaj
nowobogackich w mercedesach, ani kolesi ze złotymi łańcuszkami na rękach.
Są dwie przyczyny, dlaczego współczesny świat interesuje się Kubą. Pierwsza z
nich jest praktyczna. Kubańczycy postanowili rozwijać turystykę. Białego piasku na
plażach, koralowców, wspaniałej karaibskiej przyrody jest tutaj w bród. Turystyka ma
zalety – przynosi pieniądze, potrzebne krajowi, ale ma także swoje ciemne strony – z
łatwością może zdeprawować biedne społeczeństwo, rodzi prostytucję, żebractwo,
cinkciarstwo. Tę stronę turystyki Kubańczycy dobrze znali sprzed rewolucji, gdy
miliony Amerykanów przekształcili najpiękniejszą wyspę świata w pływające kasyno z
burdelem. Wyciągnięto nauczkę z przeszłości – dzisiejsi turyści mieszkają na
przybrzeżnych wyspach „tylko dla turystów”, gdzie mają do usług wszystkie dary
przyrody, nieograniczoną ilość jedzenia i picia. Na Kubę Kubańczyków jadą
turystycznymi autobusami, na wycieczkę. W ten sposób zbudowano niewidzialną
przeźroczystą ścianę, odgradzającą Kubańczyków od turystów. Lecz pozwalającą
turystom zobaczyć i polubić tę zachwycającą wyspę.
Druga przyczyna związana jest z ogólnym kryzysem kapitalizmu na świecie. Po
upadku obozu socjalistycznego na Zachodzie zwyciężył „liberalizm globalny”,
pozwalający bogatym mieszkańcom jądra (the core – Europa Zachodnia i Ameryka
Północna) wysysać soki z pozostałych krajów świata, oraz z własnych biedniejszych
współobywateli. Demokrację burżuazyjną zastąpił nowy ustrój – oligarchia. W ciągu
ostatnich 10 lat różnice socjalne wzrosły kilkakrotnie. Bunty w Seattle i Pradze,
powstanie niezależnego medium w Internecie, gwałtowne spadki giełd i walut
wskazują, że narody krajów „jądra” opamiętały się. Gdyby tej tendencji nie zdołano
powstrzymać, to cały świat przekształciłby się w jelcynowską Moskwę, z nędzarkamistaruszkami, brygadami tanich przyjezdnych robotników, oligarchami i ich
ochroniarzami. Tę antyutopię jeszcze przed Rewolucją Październikową przedstawił
Jack London w powieści Żelazna Stopa.
Ideologiczni nadzorcy oligarchów wieszczą o „nieuchronności i braku
alternatywy dla oligarchii”, jako świetlanej przyszłości (części) ludzkości. Dla
Europejczyków Kuba stała się – nie, nie rezerwatem, lecz laboratorium socjalnym,
gdzie panuje duch równości i przyjaźni międzyludzkiej. Na Kubie sprawdzana jest
prawdziwa demokracja – władza ludu. Niedawne wybory w USA, i obecne w Izraelu,
pokazały, że oligarchowie nie dają narodowi żadnej szansy na wybór. Bliźniacy Bush i
Gore oraz bliźniacy-generałowie w Izraelu, niczym się nie różniący, przypomnieli
ludziom o konieczności prawdziwego wyboru. Powinien być to wybór między
egoizmem i braterstwem. Między tymi, którzy gotowi są odebrać innym kawałek
chleba, i tymi, którzy chcą się podzielić z bliźnim. Nie odsuwać słabych od koryta,
szanować chłopa i poetę, podstawić ramię pod wspólne brzemię – taka jest alternatywa
oligarchii. Można ją zobaczyć na Kubie.
Kuba – społeczeństwo równości, stworzone przez tych, kto nie ściąga kołdry
tylko na siebie. Kombinatorzy, kryminaliści, potencjalni oligarchowie odpłynęli do
Miami. Społeczeństwo, uwolnione od ludzkiego śmiecia, postawiło sobie całkowicie
nowe cele: nie tyrać do ogłupienia, nie zarabiać jak najwięcej, a żyć jak ludzie - właśnie
teraz. Życie to nie konsumpcja i zakupy. Kubańczycy nie są wycieńczeni pracą, lubią
gromadzić się by porozmawiać, potańczyć, pośpiewać i poflirtować. Ich życie to
nieustanny koncert, gdzie widzowie i artyści nie są od siebie oddzieleni.
Fidel namawia ludzi, aby zrezygnowali z konsumpcyjnego wyścigu, aby nie
marzyli o niemożliwych do osiągnięcia w życiu ideałach, jak w Beverly Hills. Zamiast
tego trzeba starać się zmniejszyć brzemię pracy, dać ludziom więcej wolnego czasu na
odpoczynek na łonie przyrody, na obcowanie ze sobą, na moralne doskonalenie się.
Trudno wyobrazić sobie Kubę bez przemówień Fidela. Mówi długo, lecz chce się, by
mówił jeszcze dłużej. Jego przemówienia w ogóle nie są podobne do czytanych z kartek
przemówień naszych świętej pamięci pierwszych sekretarzy. On nie tylko wzbudza
zachwyt u słuchaczy, on zmusza ich do myślenia.
Według Fidela, byłe kraje socjalistyczne popełniły wielki błąd, stosując się do
rad Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW). Wszystkie kraje, które poszły
drogą wskazywaną przez MFW, znalazły się w pułapce, zmniejszyły tempo wzrostu,
wzbogaciły Amerykę, doprowadziły się do ubóstwa. Rady MFW, to rady wilka dla
owiec. Dlatego, na przykład, produkt globalny Rosji jest obecnie dwa razy mniejszy niż
za czasów radzieckich. Kuba, gdzie po zdradzie Gorbaczowa produkt globalny
zmniejszył się trzykrotnie, już się uporała z biedą, i doszła do 76% poprzedniej
wielkości. Gdyby Rosja poszła naszą drogą, mówi Fidel, to ten wielki kraj z jego
utalentowanym narodem i bogatymi zasobami naturalnymi dawno już uporałby się z
problemami i osiągnął ogólny dobrobyt.
Światowy system ekonomiczny pędzi do upadku, mówi Fidel. USA gra ze
światem znaczonymi kartami dolarów nie mających oparcia w złocie, finansową
piramidą amerykańskich obligacji skarbowych. Za te puste papierki kapitał USA kupuje
ziemię i przedsiębiorstwa na całym świecie, staje się właścicielem wszystkiego, co
stworzył Bóg i ludzie. Gdy piramida zawali się, zacznie się zawierucha, w porównaniu z
którą kryzys roku 1929 trzeba będzie uznać za nic nie znaczący. Kuba, która nie
przyjęła żadnej rady MFW, będzie w lepszym położeniu, niż inne kraje. Zbiór ostatnich
przemówień Fidela, Kryzys kapitalizmu (Capitalism in Crisis, Ocean Press) był dla
mnie najważniejszą książka roku. Radzę ją przeczytać wszystkim, kto chce zrozumieć
współczesny świat.
Fidel i jego rewolucyjni towarzysze, jak świętej pamięci Che Guevara, byli
duchowymi olbrzymami. Mogliby odrodzić świat socjalizmu, lecz on zwiądł w
konserwatywnych rękach kremlowskich starców. Kuba postępowała w rodzinie
narodów, jak bardzo dobry człowiek – jej lekarze leczyli chorych i ratowali dzieci w
dżunglach Gwatemali i na pustyniach Namibii, jej żołnierze skręcili kark apartheidowi,
i wszystko bezinteresownie. Kuba nie zarobiła nawet na wyzwoleniu Południowej
Afryki, chociaż w dużej mierze była to zasługa kubańskiego oręża. I mimo tego, w
przemówieniach Fidela nie można usłyszeć kropli goryczy. Dla niego, jak dla świętego,
szlachetny cel jest wystarczającą nagrodą.
Kuba całkowicie mnie zaskoczyła. Lata wszechobecnej propagandy
amerykańskiej upewniały mnie, że jest to zacofany totalitarny kraj ze starzejącym się
dyktatorem na czele. Rzeczywistość okazała się całkowicie przeciwstawna. Kuba jest
Arką Noego współczesnego świata, zalanego falą amerykańskiego potopu, oazą nadziei,
wiary i miłości. Fidel jest moim kandydatem na stanowisko przewodniczącego kuli
ziemskiej. Hawana jest drugą ojczyzną każdego komunisty, nową stolicą jeszcze nie
ogłoszonej nowej międzynarodówki, która przejęła sztandar od Moskwy.
Doradcy z New York Times radzą Rosji skoncentrować się na długach, na
komercyjnej zyskowności wzajemnych stosunków. Trzeba wysłuchać ich rad i
postępować na odwrót. Na kubańskiej ziemi jest unikalna stacja nasłuchowa, która
pozwala Rosji poznać wszystkie pomysły Amerykanów. Jest bezcenna. Kuba jest
niezdobytą twierdzą wszechświatowej wojny o ludzką godność. W wojnie tej front
posunął się już bardzo daleko. Jeśli Moskwa obudzi się z koszmarnego snu ostatniego
dziesięciolecia, to ta wspaniała wyspa okaże się o wiele ważniejszą bronią, niż
starzejące się rakiety klasy ziemia-ziemia.
Niedziela w Gonderze
Podczas gdy świat znowu zajęty był pozorowanym procesem pokojowym w
Palestynie, bezpośrednio przed następnym etapem bliskowschodniej wojny, ja
pojechałem z wizytą do Etiopczyków, ukochanych przez Posejdona, Boga Mórz –
prawdopodobnie dlatego, że ten śródlądowy naród nie niepokoi mórz, lecz zamieszkuje
wysokie płaskowyże, na których są źródła Nilu. „Ostatnie forpoczty rasy ludzkiej”, jak
ich nazywał Homer, Etiopczycy są biedni, ale zachowali wiele z tego, co my
utraciliśmy. Można tam zobaczyć kobiety żnące wysoką pszenicę ostrym sierpem;
cztery dzikie czarne bawoły młócące zboże suną w jarzmie wkoło po klepisku i ocierają
się wzajemnie bokami; mężczyznę z łopatą podrzucającego ziarno by wywiać z niego
plewy; dziewczęta napełniające słoje u źródła; i w końcu, po zakończeniu prac,
ogromne zgromadzenie ubranych na biało jak mewy mężczyzn i kobiet siedzących w
niedzielny poranek na podwórzu kościoła i słuchających kaznodziei, otrzymujących
błogosławieństwa od kapłanów i dzielących się poświęconym chlebem. Ponieważ w
świecie, który utraciliśmy, siew i żniwa, młócka i pieczenie chleba kończą się takim
błogosławieństwem i dzieleniem się.
Etiopczycy zachowali wiele ze swoich starożytnych tradycji, które pozostały
nietknięte od czasu, kiedy w IV wieku otrzymali w bizantyjskiej Aleksandrii Światło
Chrystusa od Świętego Anastazego Wielkiego. Czczą oni Najświętszą Pannę jako
Matkę Bożą, tak samo jak kościoły apostolskie. Nie będąc nigdy skolonizowanymi,
choć świat zewnętrzny próbował to zrobić, nie zostali też włączeni przez zachodnich
misjonarzy do sekt protestanckich, jak inne narody afrykańskie. Także jezuici nie
zdołali podporządkować ich Rzymowi. Dzięki temu, ten starożytny i autentyczny
Kościół łączy ich, a nie dzieli. Gdyby misjonarzy etiopskich wysłano do ewangelizacji
Czarnego Kontynentu, Afryka wygrałaby na tym. Kościół etiopski, jeśli chodzi o
poszukiwanie afrykańskiej tożsamości chrześcijańskiej, jest teologicznie bardziej
autentyczny, niż można byłoby to powiedzieć o jego rastafariańskiej odnodze. Jak inne
Kościoły Wschodnie, chrześcijanie etiopscy wolą muzułmanów od ludzi Zachodu, i
żyją ze swoją dużą wspólnotą muzułmańską (około 30% ludności) w doskonałej
zgodzie.
W ich świętym mieście Gonder (niedaleko od Shire, ku wielkiej uciesze
wielbicieli Tolkiena), pielgrzym może odnaleźć żyjące pełną piersią chrześcijaństwo,
tak prawosławne jak w Grecji, i tak samo afrykańskie jak ich czarna skóra, i
zakorzenione jak olbrzymi figowiec na głównym placu miasta.
W niedzielę modliłem się z nimi w ich siedemnastowiecznym Kościele Świętej
Trójcy w Gonderze, zbudowanym wzdłuż linii Świątyni Salomona. Wysokie do pasa
bębny rozdarły głuchą ciszę afrykańskiej nocy, akompaniowały im srebrne grzechotki;
setki świeżo pomalowanych lic anielskich spoglądały na nas z wysokich belek. Kościół
był ozdobiony jak starożytny manuskrypt; każdy cal jednej ze ścian był pokryty
prześlicznymi malowidłami, którym towarzyszyły napisy w języku geez: święty jadący
na grzbiecie lwa i wspinający się za pomocą węża, jak za pomocą liny, do swojej
pustelni; inny, stojący na jednej nodze i karmiony przez ptaki; rój rozwścieczonych
pszczół broniący kościoła przed napastnikiem; król ludożerców okazujący skruchę i
otrzymujący wybaczenie poprzez Maryję. Są obrazy, które nie wymagają podpisów, jak
Trójca przedstawiona przez trzech prawie identycznych mężczyzn z siwymi brodami;
Męka Chrystusa zwieszającego się na linach z krzyża, a nie przybitego do niego;
koronacja wielkookiej i ciemnoskórej Królowej Niebios. Nie zdziwiło mnie to,
ponieważ znamy jej siostry: Czarne Dziewice z Loreto we Włoszech, polskiej
Częstochowy, i Montserrat w Katalonii. „Czarnamci, alem wdzięczna” – nie jest to
wiersz z Negritude poety Sengora, ale z Pieśni nad Pieśniami [według Biblii
Gdańskiej].
A ludzie byli piękni, rysy jak wyrzeźbione, skóra gładka, ciepłe i współczujące
oczy; ich spojrzenia wyrażały wzajemne braterstwo – uznając za brata także pielgrzyma
z Jerozolimy. Klaskaliśmy razem w ręce w rytm bębnów, pod czujnymi oczami
aniołów. Było to całkiem coś innego niż nasze zwykłe nabożeństwo niedzielne, lecz
najważniejszy element był łatwy do zauważenia: zjednoczenie ludu bożego w Bogu.
Wspaniale jest być chrześcijaninem, ponieważ można czuć braterskie zjednoczenie w
Bogu z wieloma ludami w tak wielu krajach i miejscach, czy to modląc się w dolnym
kościele Virginia Waters razem z żyjącą w dobrobycie angielską trzódką wielebnego
Stephena Sizera, lub z mnichami z Góry Atos w ich oświetlanych świecami
średniowiecznych celach, czy też z Jerozolimczykami w małym kościele Arabów
palestyńskich Ojca Attalla Hanna, wśród tłumu wesołych Włochów w ogromie Katedry
Świętego Piotra w Rzymie, albo wśród jedynej w swoim rodzaju mieszanki rosyjskich
pisarzy i chłopów w wiejskiej cerkwi w Pieriediełkino w pobliżu Moskwy – a teraz
wśród Etiopczyków w dalekim Gonderze.
Jest to całkowicie niepodobne do wrażeń żydowskich, również przeżywanych na
całym globie (są synagogi w Wenecji, w indyjskiej Kochi, w Nowym Jorku i Curacao),
lecz te ostatnie są przede wszystkim wrażeniami ze wspólnych spotkań wygnańców
tam, dokąd zagnał ich los. Światowe spotkania żydowskich koterii są całkowicie
jednorodne, jak kluby oficerskie we wszystkich zakątkach Imperium Brytyjskiego. Nie
jest to kwestia rasy, lecz doktryny. Na przykład, była w Etiopii mająca długą historię
wspólnota judaistyczna, której członków nie można było odróżnić od reszty
Etiopczyków po ich wyglądzie, krwi, języku i obyczaju; lecz gdy wezwano ich z
Jerozolimy, zerwali ze swymi korzeniami i wyemigrowali. Obecnie ochraniają
kawiarnie w Tel Awiwie i punkty kontrolne w Palestynie, pokornie zgadzając się ze
swoim statusem ludzi trzeciej kategorii w nowym kraju. W ten sposób dołączyli do
członków innych dobrze zakorzenionych wspólnot z Niemiec i Rosji, Jemenu i Maroko,
ponieważ udawanie przez nich Żydów nieuchronnie doprowadziło do zerwania z
sąsiadami, a w końcu do wygnania. Lecz powróćmy do radosnych przeżyć w
gonderskim kościele.
Ściana z dwojgiem łukowych drzwi oddziela część przeznaczoną dla ludu od
wewnętrznego sanktuarium kapłańskiego, które z kolei prowadzi do świętego świętych,
gdzie spoczywa ukryta replika Arki Przymierza. Według etiopskiej tradycji, Katedra
Trójcy Świętej w Gonderze została zbudowana dla tej jednej rzeczy, zabranej przez
dwanaście tysięcy kapłanów judejskich z nękanej niepokojami Jerozolimy do odległego
Aksum. Jednak Arka odmówiła przeniesienia z zapylonego i pustynnego Aksum, i
pozostała w kościele Św. Marii z Syjonu do dnia dzisiejszego. Być może to narzędzie
biblijnych walk nigdy nie było przeznaczone dla tak pokojowego miejsca jak Gonder,
którego ogromny zamek z czarnego bazaltu, zbudowany przez etiopskich Cesarzy za
radą Portugalczyków, przyciągnął kilka wieków później bomby wszechobecnych
Brytyjskich Sił Powietrznych. Gdybyś, mój czytelniku, wiedział o jakimś kraju, który
nigdy nie był bombardowany przez Anglików lub Amerykanów, proszę, podziel się z
nami tą wiadomością.
Podczas gdy podziwialiśmy kościelne malowidła, po bębnach zaczęły się
przepiękne śpiewy psalmów, a kapłani wyszli i błogosławili nas. Była to już prawie
ósma godzina, a wierni wciąż gromadzili się na zewnątrz. Zgodnie z miejscowym
obyczajem, podczas długiego nabożeństwa nikt nie może wejść do lub opuścić kościoła,
stąd ogromna ilość modlących się stojących na zewnątrz, chodzących wokół kościoła,
całujących jego kolumny i kamienie. Ludzie nie zachowujący surowych zasad postu
(zabraniających nie tylko jedzenia mięsa i ryb, ale też zbliżeń seksualnych) także mają
pozostawać na zewnątrz. Po nabożeństwie, otworzono drzwi i na krótko usiedliśmy na
podwórzu, w przyjemnym porannym chłodzie, a dzieci chodziły wkoło z koszami
świeżo upieczonego chleba – czarnego chleba Etiopii.
Kościół jest pokojową oazą w tym niespokojnym kraju. Na zewnątrz, sunące
czołgi – trzeba było rozwiązać nowy konflikt między Etiopią i jej oderwawszą się
prowincją Erytrei. Żebracy i bezdomne dzieci wałęsające się na ulicy. Chociaż Etiopia
nie zginęła, o czym się tego dnia przekonałem, jest jednak poważnie chora. Od roku
1950, jej ludność zwiększyła się sześciokrotnie, i ten wzrost był zbyt duży na jej
szczupłe zasoby. W tym samym okresie, USA z sojusznikami dostarczały broń
wszystkim skonfliktowanym stronom w regionie, zaogniając spory i rozbieżności, i
popierając wszelkie ruchy separatystyczne. Podkopały wielce popularny socjalistyczny
rząd Mengistu, który wciąż z nostalgią wspomina wielu Etiopczyków. Jego upadek
rozpoczął się wskutek popierania przez USA rozruchów separatystycznych a zakończył
się wraz z demokratycznymi skandalami korupcyjnymi popieranymi przez USA. Ten
ogromny kraj z 60 milionami mieszkańców został niedawno podzielony na dziesiątki
plemion, narodowości i języków, i jest pełen przepaści socjalnych i straszliwej biedy.
Normalną politykę amerykańską wyjaśnia Noam Chomsky: oni nie mają
wygrywać, a jedynie podkopywać, niszczyć i cofać zbuntowany naród z powrotem do
epoki kamiennej. Później zwalą to na socjalizm, jak zrobili to w Wietnamie, i Etiopii;
na islam, jak w Palestynie i Afganistanie; i na nacjonalizm, jak w Serbii. Dopiero po
wielu latach dostajemy oficjalne potwierdzenie o interwencji USA, lecz miejscowi
wiedzą swoje. Etiopczycy mówili mi: „USA nigdy nie dostarczało pomocy ludności,
lecz zawsze byli gotowi dać nam broń byśmy się zabijali”.
Rola Kościoła jest także mocno pomniejszona. Rząd zabrał mu ziemię i podzielił
ją, i Kościół stracił w ten sposób możliwość obrony ludu. Wspólnoty wiejskie zostały
zlikwidowane w nieustannych walkach i z braku wody. Byli wieśniacy napłynęli do
miast, gdzie pozostało dla nich tylko żebractwo. To nowe pokolenie mieszkańców miast
nie chodzi już więcej do kościoła. Wszędzie trwa nieustanny atak Nowoczesności,
nawet w dalekiej Etiopii. Już niedługo pozostało; kto wie, być może etiopscy kapłani
liczą lata lepiej od nas: zgodnie z ich kalendarzem bieżący rok nie jest 2007, lecz 1999,
pozostał tylko rok do millenium i końca czasów.
Rozwiązanie malezyjskie
Wyobraźmy sobie kraj zalany przez imigrantów do tego stopnia, że liczba jego
mieszkańców się podwoiła. Przybysze z różnych stron, przy całej ich różnorodności,
mają silny pociąg do biznesu, bez czego tubylcy bardzo dobrze się obchodzą. Mógłby to
być opis Palestyny z jej wspólnotami rdzennych Palestyńczyków i imigrantów
żydowskich. Lecz na tym to porównanie się kończy. W Malezji, wspólnoty tubylców i
imigrantów żyją w pokoju, bez sił pokojowych ONZ; załatwiają swoje sprawy religijne
i kulturalne bez likwidowania wielokultorowości; ich kraj prosperuje pomimo
odrzucenia recept Międzynarodowego Funduszu Walutowego, a szczęśliwą łodzią
Malezji kieruje rodzony syn jej ziemi.
Mniej oficjalnie, Malezja jest ciepła, wilgotna i egzotyczna. Na monsunowym
wybrzeżu Morza Andamańskiego, długoogoniasta giętka małpa strąca orzechy
kokosowe z wysokiej palmy, latające ryby wyskakują z ciepłego niebieskiego morza by
z powrotem plusnąć w wodę, na horyzoncie pojawia się biały trójkątny żagiel. Hindusi
sprzedają słodką i mocną herbatę, teh tarik, nalewając ją z zapałem energicznym
ruchem, i zgrabnie kładą curry na ekologicznych liściach bananowych. Malajscy rybacy
wyładowują połowy na brzeg i sortują swoje zdobycze pod rozłożystym figowcem.
Wieczorem, na Nocnym Bazarze otwierają się setki kiosków, które karmią, ubierają, i
zabawiają zarówno miejscowych, jak i turystów.
W Malakce, najstarszy we Wschodniej Azji kościół katolicki stoi obok
Wielkiego Meczetu górującego nad świątynią Wisznu, stojącą przed taoistyczną
pagodą. Zbudowana przez Holendrów surowa Hala Miejska otoczona jest obszernymi
rezydencjami w brytyjskim stylu kolonialnym. Wąskie uliczki zachowują
siedemnastowieczny urok, kiedy sułtanat Malakki był centrum handlowym. Wielu jego
mieszkańców nosi dumne portugalskie nazwiska, lecz z wyglądu niczym nie różnią się
od innych współobywateli.
W Penang, starzy przemytnicy Hakka [Chińczycy] wygrzewali kości na
drewnianych molach tworzących pływającą wyspę obok Georgetown. Tamilowie
sprzedają w ormiańskiej dzielnicy globalne rupiecie, o rzut kamieniem od jednego z
najbardziej zaawansowanych zakładów produkcji mikroprocesorów, miejsca narodzin
procesora Athlon. Yuppie ze swoją forsą jeszcze nie odkryli Starego Miasta, które
przypomina mi Jaffę taką, jaka była przed rokiem 1948, jest ono skromnym wschodnim
miastem dla ludzi. Wspaniały Oriental Hotel zakonserwował dni Somerseta Maughama.
Czarujące i modne chińskie dziewczyny wysypały się ze szkoły. Rdzenni Malajowie
prowadzą pogodne życie w spokojnych wioskach, z powodzeniem służąc w armii, i
stanowiąc szkielet administracji.
Obecnie religią państwową jest islam, tak jak to było od wieku czternastego i
piętnastego, gdy w sposób pokojowy zapoznali się z nim, a w końcu uznali za swój,
niegdysiejsi wyznawczy hinduizmu. Zaszczepiony tutaj przez handlarzy malajski islam
jest wyjątkowo tolerancyjny, tutejszy, doskonale dopasowany do tego miejsca – jak to
jest praktycznie wszędzie, oprócz stron New York Times. Dziewczęta nie zakrywają
twarzy, lecz często noszą szale, jak religijne żydówki. W piątki, mężczyźni chodzą i
modlą się w meczecie, wielkim socjalnym unifikatorze i integratorze. Ponieważ
komunizm nigdy nie cieszył się sympatią wśród Malajów, więc ruchy społeczne
przyjęły odcień islamski.
Dobrobyt jest wszechobecny: doskonałe drogi, nowe samochody, wyczyszczone
i odrestaurowane zabytki przeszłości. Nie ma żebraków, nie ma rzucającej się w oczy
biedy. Malezyjczycy żyją dobrze: przestali gotować w domu i jedzą w niezliczonych
restauracjach i w ulicznych kioskach, gdzie za dolara można dostać solidny posiłek.
Mając za sąsiadów Tajów i Indonezyjczyków kupują i gotują ich narodowe potrawy.
Dwie wieże w centrum futurystycznego Kuala Lumpur są najwyższe na świecie. Nie
zdarzają się tutaj zamachy terrorystyczne, i główną troską hotelowych ochroniarzy jest
durian – cuchnący owoc, który mają skłonność przemycać turyści, nie zwracając uwagi
na zakazy „Nie wnosić durianów”.
Jest to kraj pokojowy, rzadko można zobaczyć policjanta lub żołnierza. W
centrach handlowych nie ma ochroniarzy, nie widać napięcia, brak amerykańskich
oddziałów lub baz, nie ma prostytucji, hazardu, ani narkotyków. Wieczorne spotkania
na świeżym powietrzu, w weekendy pływanie w ciepłym morzu, przyjacielskie
pogawędki, mały handel bez pośpiechu… jednym słowem, oaza spokoju. Jak mogło do
tego dojść? Dlaczego ci ludzie, biedni i bogaci, należący do różnych narodowości i
wyznający różne religie nie walczą ze sobą?
Tajemnicę malezyjskiego sukcesu chętnie wyjaśnia ich premier, dr Mahathir bin
Muhammad, którego miejscowe gazety poufale nazywają „dr M”. Oto jego recepta:
„Lepiej tort podzielić, niż żeby nikt nie miał tortu”. W latach 1960, Malezja była
rozdzierana konfliktami, ponieważ rdzenni Malajowie i wieśniacy czuli się zagrożeni
przez ekonomiczne sukcesy imigrantów chińskich i hinduskich, będących
mieszkańcami miast z długą tradycją gospodarki rynkowej. Liczbowo, tubylcy stanowili
znaczną większość. Ekonomicznie, byli słabi. Jedynym ich orężem politycznym stały
się rozruchy, wydawało się, że ruina jest nieunikniona. Do podziału był kawał dobrego
tortu: surowce mineralne, zasoby ropy, cyny i kauczuku, wykształcona siła robocza,
stosunkowo mała populacja; lecz to samo można powiedzieć o wielu krajach, które
pomimo tego źle skończyły.
Gdzie innym się nie udało, Malezyjczycy odnieśli sukces; zrealizowali Nową
Politykę Ekonomiczną (NEP), której celem było skorygowanie nierówności
ekonomicznych i politycznych między wspólnotami. Zanim NEP został przemianowany
w Nową Politykę Rozwoju, tort gospodarki narodowej już urósł i odpowiednie udziały
poszczególnych wspólnot zaczęły się wyrównywać. Zamożne wspólnoty imigrantów
zrozumiały, że sukces powoduje rozwarstwienie, a taka nierównowaga mogłaby
zrujnować ich szczęśliwy raj. Zamiast próbować chapnąć cały tort i zagwarantować
sobie samozagładę, zgodziły się na działania afirmacyjne w interesie ludności tubylczej.
Ze swojej strony rdzenni Malajowie zgodzili się na powolny lecz trwały system
przywracania równowagi, dający im szansę na uczestniczenie w rozwoju nowej Malezji.
Działania afirmacyjne nie miały być ekstremalne. Na przykład, młody tubylec
ma priorytet, jeśli chce studiować medycynę lub zarządzanie gospodarką, ponieważ
przed NEPem było mało Malajów lekarzy, biznesmenów, lub urzędników administracji.
Rdzenny Malaj dostaje pięcioprocentową zniżkę przy kupnie mieszkania, a tubylcze
biznesy płacą trochę mniejsze podatki. W nowym budownictwie, deweloperzy muszą
zachować 10 procent mieszkań i domów dla rdzennych Malajów – ogranicza to
segregację. Językiem państwowym jest malajski, lecz na ulicach są znaki po chińsku i
angielsku. Religią państwową jest islam, lecz istnieje całkowita wolność wyznawania
innych religii.
Będąc gościem z dalekiej Palestyny, krzyknąłem: Eureka. Gdybyśmy my,
Izraelczycy i Palestyńczycy, poszli śladem malezyjskiego sukcesu, gdybyśmy zapewnili
równość, i wprowadzili akcję afirmacyjną zapewniającą uczciwy udział dla każdej
wspólnoty, Palestyna miałaby, co najmniej, taki dobrobyt i byłaby tak szczęśliwa jak
Malezja! Nawet osławione żydowskie osiedla wywoływałyby mniej irytacji, gdyby ich
fundatorzy pozostawiali część mieszkań do sprawiedliwego rozdzielenia wśród
rdzennych mieszkańców kraju. (Obecnie, Palestyńczykom nie pozwala się nawet
chodzić po ich ogrodzonych gruntach). Malezja jest przykładem do naśladowania.
Podążmy drogą Malezji, zlikwidujmy podział, odtwórzmy rozerwaną jedność,
pozwólmy uciekinierom powrócić do ich domów, i żyjmy razem na zawsze. Bogate i
uprzywilejowane mniejszości mogą jedynie na krótko narzucić swoją wolę, lecz w
długim okresie czasu skuteczna będzie jedynie zgoda i sprawiedliwy podział, jak w
Malezji.
I nie tylko w Palestynie, jest to ogólna recepta na chorobę nierówności i
konfliktów etnicznych. W dwudziestym wieku, Panowie Dyskursu promowali
lekarstwo własnego pomysłu: podział i przesiedlenie. Stosowane szczodrze w Grecji i
Turcji, na subkontynencie indyjskim i Bliskim Wschodzie, na Bałkanach i w Europie
Wschodniej, a także w całym byłym Związku Radzieckim, te recepty na separację
zrujnowały już pół planety. Muzułmanie z subkontynentu indyjskiego, których
spotkałem, przeklinają dzień, kiedy Pakistan został oddzielony od Indii. Od
Tadżykistanu do Białorusi ludzie marzą o odrodzeniu Związku Radzieckiego. Węgrzy i
Czesi z nostalgią wspominają Cesarstwo Austro-Węgierskie. Zniszczona Smyrna,
zdewastowane Sudety, i krwawiąca Palestyna potwierdzają, że rany podziału nie leczą
krajów, i że przemieszczenia ludności powodują masakry w przyszłości. Nie powinno
się tego robić.
Malajowie w mądry sposób poszli własną drogą; inni podążyli za radami
zagranicznych ekonomistów i wybrali podziały. Takim państwem był Singapur, odłam
zamorskich Chińczyków w mikroskopijnym mieście-państwie na końcu Półwyspu
Malajskiego. Jest trochę podobny do państwa żydowskiego: rządy autorytarne,
powszechne zatrudnianie gastarbeiterów, agresywny stosunek do bardziej
zintegrowanych sąsiadów. Wielki przyjaciel Izraela, i dalekowschodnia baza Mossadu
(wywiadu izraelskiego), Singapur jest ważnym ogniwem w globalnym systemie handlu
walutą, integralną częścią Nowego Porządku Światowego, chciwym poplecznikiem
USA i Australii. Singapur jest na pewno bardziej tolerancyjny niż Izrael: nie wypędził
swoich rdzennych Malajów, nie podbił całego półwyspu, nie wszczynał agresywnych
wojen. Mógł on się pomyślnie rozwijać jako wolne i pokojowe miasto-państwo, jednak
zaczął się politycznie separować od kontynentu i było to jedno z pierwszych wielu
złych posunięć. Biorąc przykład z Izraela, Singapur ogłosił swoje „prawo” do
wypowiedzenia wojny Malezji, gdyby kraj ten podwyższył cenę sprzedawanej na wyspę
wody.
Ponadto, Singapur buntuje malezyjskich Chińczyków przeciwko ich sąsiadom, i
zachęca do emigrowania na wyspę. Jest to obrzydliwe, ponieważ wspólnota
malezyjskich Chińczyków jest dobrze zadomowiona w swoim kraju. W Penang jest
chiński premier, i pomimo akcji afirmacyjnej, Chińczycy mają wysokie stanowiska w
gospodarce. Co gorsze, politycy singapurscy obecnie wtrącają się do chińskich
wspólnot na całym wybrzeżu Pacyfiku i na kontynencie, zachęcając elity do
przechowywania ich bogactw w wyspowych rajach podatkowych. Jest to dowód na to,
że zło spowodowane wyborem modelu separacji nie kończy się na oddzieleniu, lecz ma
trwały, niszczący wpływ na świat.
Rządzący blok umiarkowanych nacjonalistów malajskich oraz ich chińskich i
hinduskich odpowiedników kieruje państwem od lat sześćdziesiątych XX wieku, a dr
M, z zawodu doktor nauk medycznych, jest premierem już ponad dwadzieścia lat.
Doszedł do władzy jako młody radykał i malejski nacjonalista, reprezentujący
rozczarowanie tubylców ze zbyt powolnego postępu w wyrównywaniu nierówności
ekonomicznych między poszczególnymi wspólnotami. Jego zwycięstwo wystraszyło
wspólnoty imigranckie i uwrażliwiło je na potrzeby Malajów, lecz dr M przeprowadzał
reformy stopniowo i łagodnie. Pod jego rządami, Malezja stała się pomyślnie
rozwijającym się krajem przemysłowym, przodującym w komputerach a także w
dziedzinach tradycyjnych. Co ważniejsze, jest to szczęśliwy kraj z zadowoloną
ludnością.
Malezja odrzuciła zachodnią ideę państwa narodowego, i zaakceptowała
wielokolorową mozaikę swego ludu. Na tę mozaikę składają się nie trzy, lecz raczej
trzydzieści trzy różne grupy etniczne. Sami Chińczycy tworzą wiele wspólnot z różnymi
językami, kulturami i religiami. Są to Kantończycy, Swatow, Hakka, Hokkien, różniący
się między sobą tak, jak Sycylijczycy i Szwedzi. Hindusi są równie zróżnicowani:
muzułmanie i wyznawcy hinduizmu, Pendżabczycy, Tamilowie i Bengalczycy. Rdzenni
Malajowie także składają się z wielu plemion i jednostek narodowych. Najstarsi
mieszkańcy Półwyspu, Pomarańczowi Asli, lub ‘ludzie pierwotni’, są plemionami
koczowniczymi spokrewnionymi z australijskimi aborygenami i hinduskimi Drawidami
i wciąż wędrują w dżunglach. Europejczycy i ich potomkowie (w większości z
małżeństw mieszanych) mieszkają w Malakce, Penang i Kuala Lumpur.
Malezja odrzuciła także starą ideę ‘tygla narodowości’. Wspólnoty malezyjskie
nie muszą się integrować i asymilować; zachęca się je do zachowywania swojej
identyczności i dzieci mogą uczęszczać do szkół z językami narodowymi uczących
według takiego samego programu. Nie wpadły także w nowoczesną pułapkę
wielokulturowości. Najboleśniejszym problemem wielokulturowości, takiej jaką
praktykuje się w Nowym Jorku, jest pozbawienie jej narodowego kręgosłupa – przez
stłumienie religii i kultury, które inspirowały i motywowały twórców konstytucji
amerykańskiej. Gdy w okresie Bożego Narodzenia oglądamy CNN, możemy odczuć
strach przed bezpośrednim odwołaniem się do symboli chrześcijańskich bez
zrównoważenia ich symbolami żydowskiego święta Chanuki lub afrykańskiego Kwaza.
Nic takiego nie ma w Malezji: tam jest religia państwowa i państwowy język, lecz jest
także tolerancja dla mniejszości.
Najważniejsze, że Malezja odrzuciła wiarę w neoliberalizm. Razem z Castro i
papieżem, dr M jest szczerym krytykiem Szkoły Chicagowskiej. Nie chce sprzedawać
zasobów dającym najwięcej, aby nie doprowadzić ludu do ubóstwa i nie tworzyć nowej
klasy superbogaczy. Żywność i mieszkania są tanie i często subsydiowane. Dr M nie
jest socjalistą. Popiera silną klasę średnią, lecz tyle nauczył się od Mencjusza, drugiego
z mędrców konfucjanizmu, by pamiętać, że rządzący muszą troszczyć się o potrzeby
zwykłego ludu.
W odpowiedzi na to, neoliberałowie starali się zdyskredytować Malezję. George
Soros, człowiek tajemniczy z nieograniczonymi zasobami i mocnymi powiązaniami z
izraelskim wywiadem Mossadem, który już zdążył rozbić Bank Anglii, zrujnować
Tajwan, Południową Koreę i Tajlandię, zainteresował się Malezją. Jego finansowa
ofensywa zniwelowała dziesięć lat malezyjskiego rozwoju i ubezpieczenia na życie 20
milionów pracowników – ni mniej, ni więcej, tylko 30 miliardów dolarów strat. Straty
mogłyby być o wiele większe, lecz dr M wygnał swoich wolnorynkowych doradców,
wprowadził kontrolę waluty, i uratował kraj.
Mimo, że Malezja wciąż odczuwała skutki plag Sorosa, zaczął się do niej
zalecać Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy. Jednak na
dokumentach pożyczkowych drobnym drukiem napisano, że pomoc ma być dana na
lichwiarskich warunkach wolnorynkowych i po przyjęciu „regulacji strukturalnych”,
łącznie ze zniesieniem kontroli walutowej – jedynej rzeczy, która uratowała kraj.
Widocznie, miało to na celu umożliwić Sorosowi dokonanie skoku: złamanie kraju, aby
poszedł na pasku MFW, i przekształcenie go w wasala Nowego Porządku Światowego.
Wszystkie narody, które przyjęły zasady MFW zostały zrujnowane: od Argentyny do
Bułgarii, od Południowej Afryki do Rosji.
Eduardo Galeano, znany pisarz urugwajski, powiedział:
Argentyna zrobiła wszystko, co kazał Międzynarodowy Fundusz Monetarny i jest
zniszczona. Wniosek jest taki, by nie zgadzać się na warunki MFW, ponieważ
prowadzą one nie tylko do zniszczenia gospodarki narodowej, ale do strasznych
konsekwencji, nie tylko ekonomicznego charakteru. Dyskurs, który nie tylko przekłada
się na masowe ubóstwo i drażniącą koncentrację bogactwa, lecz także na codzienne
policzki i zniewagi, którymi są przepych i potęga niewielu, wobec bezradności
przytłaczającej większości....kompromituje demokrację. W dzisiejszych czasach
utożsamiane jest to z korupcją, nieudolnością, niesprawiedliwością, co jest najgorszym
co mogło spotkać demokrację. Inną przerażającą krzywdą są wielkie szkody, jakie
podczas tych wszystkich lat poniosła kultura i solidarność. Obecnie panuje kultura
głosząca, że „każdy dla siebie”, a gdy się potkniesz, zostaniesz zmiażdżony.
Nową nazwą dla dyktatury finansowej jest „wspólnota międzynarodowa”; wszystko co
można zrobić w obronie pozostałej niewielkiej suwerenności, jest rzekomo „atakiem na
wspólnotę międzynarodową”, a nie aktem uzasadnionej obrony przed lichwą narzucaną
przez rządzący światem system bankowy, w którym im więcej płacisz, tym więcej
jesteś dłużny. Dlatego w takim kraju jak Argentyna, wszystko zostało zdemontowane:
gospodarka, państwo, zbiorowa identyfikacja ludzi, którzy już nie wiedzą kim są, skąd
przyszli i dokąd zmierzają.70
Uparty starzec, dr M, odmówił przyjęcia dyktatu MFW, i Malezja zachowała
prosperującą niezależność. Nie poszła na dno, jak Rosja i Argentyna, ponieważ jej
przywódca był człowiekiem zdeterminowanym, który odczuwał głęboką solidarność ze
swoim ludem. Lecz niełatwo było tego dokonać: dr M latami zaciekle walczył ze swoim
wicepremierem Anwarem Ibrahimem – człowiekiem MFW w Kuala Lumpur. Anwar
Ibrahim wykorzystywał spowodowany przez Sorosa kryzys do wywołania niepokojów.
Człowiek słabszy, jak Gorbaczow, uległby i opuściłby swoje stanowisko, pogrążając
kraj w chaosie. Dr M zrobiony jest z twardszego materiału: zręcznie postąpił z ukrytym
neoliberalizmem wykorzystując niektóre stare i niezbyt liberalne prawa przeciwko
homoseksualistom. Był to postępek roztropny a jednocześnie niesmaczny: wcześniej,
Amerykanie wsadzili Al Capone do więzienia za uchylanie się od płacenia podatków,
ponieważ jedynie do tego mogli się przyczepić. Poplecznik MFW nie jest lepszy od
gangstera.
70
Patrz Heather Cottin, `George Soros, Imperial Wizard’, CovertAction Quarterly, Nr 74, jesień 2002.
Jednak, dla malezyjskich intelektualistów było to doświadczenie traumatyczne:
woleliby pożądane wyniki otrzymać w sposób bardziej elegancki. Powiedziałem im:
„Kochani, nie wszystko! Lecz popieranie MFW można umieścić w kodeksie karnym.
Rządzący ma obowiązek bronić narodu przed neoliberalnymi wilkami, i to
zobowiązanie jest ponad osobistą etyką”.
Soros zachował w tym kraju groźny przyczółek. Kupił malajski magazyn
internetowy i co i raz próbuje kupić gazetę, aby urządzić miejscowym pranie mózgów,
co robi wszędzie indziej, szczególnie w Rosji. W hotelu w Kuala Lumpur, spotkałem
malezyjskiego kolegę dziennikarza, który gorzko uskarżał się na inną instytucję
malezyjską, media kontrolowane przez rząd. Nie miałbym wyrobionego na ten temat
zdania, gdybym nie słyszał takich skarg na początku lat 1990 w biurach gazet
rosyjskich. Rosjanie na nieszczęście nie mieli własnego dr M, i postanowili
sprywatyzować media. Zostały one rozchwytane przez garstkę baronów i zmienione w
narzędzia do obalenia państwa. Obecnie, prawie wszystkie rosyjskie media należą do
niewielkiej bandy składającej się z obywateli izraelskich.
Dlatego moim malezyjskim kolegom powiedziałem: „Przepraszam, chłopcy.
Gdybyście już naprawdę tego chcieli i uniezależnili własne gazety i telewizje od rządu,
to mielibyście frajdę przez jakiś tydzień. Po tygodniu, wasze media zostałyby
wykupione przez George’a Sorosa, człowieka, który głosi zalety społeczeństwa
otwartego. Dopóki wilk czyha na zewnątrz, mądre owce trzymają się swego pasterza”.
W końcu tygodnia, dr M miał nieoczekiwany powód do radości: francuski sąd
uznał, że Soros nielegalnie obracał akcjami mając o nich poufne informacje. Drobna
kara 2 milionów dolarów nie znaczy wiele dla człowieka, który za dzień potrafi zarobić
miliard dolarów, lecz cieszy sam fakt napiętnowania go, jako złodzieja. Nie byłbym
zdziwiony, gdybym dowiedział się, że równoczesną syjonistyczną grabież w Palestynie
zorganizowano, aby odwrócić uwagę od rabunku dokonanego przez tego globalistę.
Podczas gdy syjoniści rujnują wioskę, Soros wraz z MFW rujnuje kraj.
Podobnie jak Castro, dr M. rozumie, że źródłem Nowego Porządku Światowego
jest przewartościowanie dolara. Od roku 1971, USA mogło swobodnie drukować
dolary, nie powiązane ze złotem. Jest to finansowe oszustwo, największe w historii
ludzkości, które dało kolosalne bogactwo elicie, i zubożyło całe narody. W odpowiedzi
na to, Malezja poszła po rozum do głowy i uruchomiła ambitny plan stworzenia
stabilnej waluty, złotego dinara. Jest on także nazywany „dinarem islamskim”,
ponieważ prawo islamskie zabrania lichwy i pobierania procentów, i dinar będzie miał
oprocentowanie zerowe. (Podobne kroki podjął w Atenach Solon w szóstym wieku
przed Chrystusem: anulował długi, zlikwidował oprocentowanie, i wyzwolił
niewolników sprzedanych za długi. Przez sto lat, Ateny cieszyły się swoim złotym
wiekiem). W tym roku, dinar będzie miał możliwość obsługiwania transakcji między
Malezją i niektórymi państwami arabskimi.
Handel walutą, ulubione narzędzie Sorosa, powinien być zakazany, uważa dr M:
„Handlarze sprzedają ogromne sumy waluty, której nie mają, kupującym, którzy są z
tego samego kręgu. Z kolei kupujący sprzedają tę fikcyjną walutę innym, obniżają
wartość waluty i kupują ją potem po obniżonej cenie. Sprzedaż terminowa bez pokrycia
została doprowadzona do maksymalnego poziomu. Handel walutą jest wiele razy
większy od całego handlu światowego”71.
Nowy Porządek Światowy ma w osobie dr M najszczerszego wroga. Uważa go
on za przedłużenie starego kolonializmu nowymi metodami: „Swoboda handlu była
zawsze hasłem propagandowym Europejczyków. W XIX wieku użyli okrętów
wojennych do otwarcia rynków Azji Wschodniej. Gdy nie pozwolono im wwozić
opium do Chin, rozpoczęli wojnę. Obecnie, okręty wojenne znikły, lecz naciski nie są
mniej skuteczne. Armia okupacyjna nie może skolonizować skuteczniej niż
gospodarcze przykręcanie śruby stosowane przez Zachód. Obecnie, to międzynarodowe
instytucje otwierają poszczególne kraje dla „wolnego handlu”. Po otwarciu, do takich
krajów mogą wejść wielkie międzynarodowe korporacje i banki, a miejscowe zostaną
wchłonięte”72.
Dr M z latami nie stał się łagodniejszy. Jego opinie stały się nawet bardziej
zdecydowane i niezwykłe. Podczas wizyty w Japonii, nawoływał Japończyków do
odrzucenia modelu zachodniego, który na pewno doprowadzi do zniszczenia ich
osiągnięć: „System japoński jest bardzo dobry dla Japończyków. Uczynił on Japonię
drugą z najsilniejszych gospodarek świata. Być może nie jest to system zachodni, lecz
nie może być on całkowicie zły, jeśli pomógł tak wiele osiągnąć”.
Według dr M, Japonia powinna wrócić do silnego zaangażowania państwa w
gospodarce, i odgrywania czołowej roli w Azji, ponieważ „Azja Wschodnia i świat
potrzebują Japonii, jej dynamizmu i zdeterminowanego oddania sprawie”. Dla dr M, jak
dla wielu ważnych polityków azjatyckich, Druga Wojna Światowa nie była wojną
między absolutnym dobrem i absolutnym złem. „Sukcesy japońskiej armii na początku
wojny ostatecznie odczarowały urok rzucony przez Europejczyków. Mieszkańcy Azji
Wschodniej zrozumieli, że ich europejskich panów można pokonać”. Podobne opinie są
publicznie głoszone w Iranie, a prywatnie w państwach arabskich, gdzie antybrytyjskie
resentymenty zachęciły kiedyś przywódców nacjonalistycznych do szukania pomocy u
państw osi.
Malezja jest krajem alternatywy, w którym wiele zachodnich idei uznano za
niewłaściwe i odrzucono. Na Zachodzie, zwykliśmy często zmieniać premierów i
prezydentów i uważać to za sukces demokracji. Lecz dr M, ten łaskawy platoński królfilozof, nie zgadza się z tym. Poucza nas, że polityka, aby przynieść owoce, potrzebuje
wielu lat. W pierwszym roku u władzy, rządzący uczy się jak właściwie wyrażać swoje
myśli i odbierać opinie innych. W następnym roku, formułuje swoje opinie. Jedynie po
latach może podejmować dobre decyzje, i dopiero po tym jak jego polityka da owoce,
będziemy mogli właściwie ocenić jego decyzje. Odniósł sukces, gdy inni przegrali,
ponieważ miał wystarczającą ilość czasu, aby zmądrzeć będąc u władzy.
71
72
http://en.wikipedia.org/wiki/Foreign_exchange_market
www.pbs.org/wgbh/commandingheights/shared/minitextlo/int_mahathirbinmohamad.html
Faktycznie, gdyby mąż stanu taki jak dr M przewodził Japonii (lub Chinom,
albo Rosji, lub UE) świat byłby inny. Od Drugiej Wojny Światowej wiele się zmieniło,
i Europejczycy, tak samo jak zwykli Amerykanie, doświadczają takiego samego ucisku,
jakiemu była poddana Azja w czasach kolonialnych. „Społeczeństwo otwarte” stało się
narzędziem rozboju we własnym kraju; Nowy Porządek Światowy jest niczym innym,
jak kolonizacją Europy i Ameryki przez nową elitę finansową.
Dr M jest zaciekłym przeciwnikiem amerykańskiej wojny z terroryzmem. Dla
niego „terroryzm nigdy nie zniknie dopóki nie zostaną wyeliminowane przyczyny
terroryzmu”. Wypowiada się on przeciwko anglo-amerykańskiej agresji w Iraku;
odmawia uznania straszaka „islamskiego terroru”. Dr M popiera cierpiący lud Palestyny
bez obiekcji, wyrażanych zwykle przez jego potulnych europejskich kolegów. I jego
głos jest słyszany, ponieważ Malezja nie zrezygnowała na rzecz wrogów ze swego
dyskursu.
Malezja przypomniała mi Kubę, wyspę wolności na Morzu Karaibskim. Miejsce
to jest także ojczyzną społeczeństwa alternatywnego, gdzie dobrze wykształceni ludzie
kreślą inną przyszłość dla ludzkości, ponieważ według dr M: „dzisiejszy świat to chaos.
Nadużywanie systemu wolnego handlu w świecie, który zaczyna błądzić”. Podobne
idee wyrażają przemówienia Castro. Ci dwaj politycy kilkakrotnie się spotkali i wyrazili
wzajemny podziw, wbrew ideologicznym pozorom, które wciąż nie pozwalają im
działać razem. W obu krajach, na Kubie i w Malezji, można czytać gazety i oglądać
telewizję bez obrzydzenia. Od tych dwóch małych krajów możemy się wiele nauczyć.73
Grecja: Wyspa wiary
Piszę na balkonie górującym nad lazurowym morzem, a towarzystwa
dotrzymuje mi świeża czerwona róża i kilka kotów. Góra Atos, ten zielony zadrzewiony
półwysep wysunięty w Morze Egejskie, niezależne państwo chrześcijańskie pod
protektoratem Grecji i ojczyzna do dwudziestu solidnych klasztorów, jest spokojnym
rajem; miejscem gdzie setki mnichów i tysiące świeckich pielgrzymów modlą się do
Pana, obrabiają ziemię, hodują oliwki i czerwone jabłka. Ezoteryczne chrześcijaństwo
prawosławne jest mało znanym skarbem Grecji. Ludzie słyszeli o Greku Zorbie i
słonecznych plażach, będących dobrym pretekstem do odwiedzenia Grecji; lecz gdyby
wiedzieli, przybyliby do tej wyspiarskiej wspólnoty chrześcijan ze swymi duchowymi
potrzebami – nie szukaliby więcej sufistów ani buddystów zen. Wiara chrześcijańska
73
W Penang w Malezji mają siedzibę niektóre z najlepszych organizacji pozarządowych, w szczególności Third
World Network, Consumers’ Society, Citizens International oraz Taiping Peace Initiative. Ich wspaniali guru, dr
Idris Mohammed, dr Rajamurti oraz Anwar Fazal wywołali u mnie podziw swoją wiedzą i poświęceniem dla
ludzkości, i otworzyli się przede mną. Jestem im bardzo wdzięczny za ich przewodnictwo i pomoc. Chcę także
podziękować dr Alijahowi Gordonowi, amerykańskiemu pisarzowi, który uczynił Malezję swym domem, oraz dr
Hishamuddinowi Ubaidullahowi, prezesowi Deir Yassin Remembered w Malezji. Za opinię miejscowych
Chińczyków jestem zobowiązany panu To, ministrowi rządu w Penang. Jestem wdzięczny gościnnemu ludowi
Malezji i jej premierowi, dr Mahathirowi Mohammadowi, za pokazanie możliwego rozwiązania problemów
Palestyny.
jest nie tylko cudowna, ale człowiekowi Zachodu po prostu łatwiej ją przyjąć. Tamtejsi
mnisi są także otwarci na myśl Zachodu. Są to ludzie wykształceni i światowi,
pochodzący z Australii i Rosji, Francji i Palestyny. Opat Vasileios studiował w Lyonie,
ceni Pindara i Dostojewskiego.
Jest to odpowiednie miejsce na poznanie nieznanej ofiary wojny w Iraku:
chrześcijaństwa. Jest ona oczerniana przez ludzi, którzy lekceważąco wyrażają się o
Chrystusie i fundamentalizmie. Od New York Timesa do magazynu FrontPage, różne
żydowskie placówki zapewniają chętnych do wygłaszania antymuzułmańskich tyrad i
nawoływania do wojny w imieniu cywilizacji chrześcijańskiej. W rezultacie, wielu
muzułmanów w sposób naturalny potępia Kościół, a publiczne protesty stają się na
pierwszy rzut oka dowodem na to, że islam i chrześcijaństwo zdążają do „zderzenia
cywilizacji”. Jednakże, obie ofiary są niewinne: chrześcijaństwo prawosławne, tak
fundamentalistyczne, jak tylko może być, zdecydowanie odrzuca credo mamonistyczne
oraz wojnę USA z islamem.
Fundamentalistą jest ten, kto uznaje tradycyjną naukę Kościoła. Święte teksty
nie mają sensu bez tradycji, lecz wrogowie wykorzystują je jako broń, wybierając różne
elementy historycznych komentarzy. Świadomie ignorują fakt, że tradycja Kościoła jest
żywym holistycznym ciałem, którego nie można rozdzielać na części, pozbawiać
kontekstu, i samowolnie interpretować. Poszczególne elementy można będzie dokładnie
zrozumieć, jeśli będą rozpatrywane w kontekście tradycji Kościoła.
Nie ma większych fundamentalistów niż monastyczna wspólnota Góry Atos w
północnej Grecji, gdzie piszę te słowa. Atos to wielki zbiornik duchowości, i wiele
ludzi przybywa tu by napić się z niego. (W opactwie Góry Atos szuka samotności
Karol, Książę Walii). Mnisi podtrzymują ogień chrystusowej wiary, jaką rozniecił
Chrystus i jego apostołowie. Nie oczekują, że zbawienie nadejdzie dla nich od Żydów,
wiedzą, że ono już nadeszło, w osobie Chrystusa. Nie odczuwają potrzeby
wniebowzięcia, ponieważ wiedzą, że mogą zobaczyć drugie przyjście dzięki modlitwie i
duchowemu oświeceniu. Dla nich, drugie przyjście jest mistycznym doświadczeniem
zobaczenia Chrystusa w Jego chwale, i jest osiągalne dzięki łasce bożej. Kościół
przygotowuje wiernych do ujrzenia Go. Broni także wiernych przed wprowadzeniem w
błąd przez zręczne sofizmaty i podstępy.
Korzenie Kościoła Greckiego sięgają pierwszej misji Świętego Pawła w
Atenach. Apostoł widział religijny zapał Hellenów. Nie trzeba ich było nawracać, a
jedynie oświecić. Simone Weil pisała o helleńskim przeczuciu Chrystusa, tak
widocznym w Iliadzie. Według niej, Grecy byli chrześcijanami przed Chrystusem, a ich
wpływ na chrześcijaństwo był kapitalny. Nawet dzisiaj, Grecy są przywiązani do
Chrystusa, jego Matki, oraz do swojego Kościoła Macierzystego, starożytnego Kościoła
Prawosławnego założonego przez Świętego Jana i Pawła.
Ich Kościół trzyma się z dala od polityki, lecz ma pełną swobodę wywierania
wpływów moralnych. Kierując się nauką swego Kościoła, Grecja nie bierze udziału w
wojnie irackiej i jej synowie nie umierają na ulicach Bagdadu. Ten najbardziej religijny,
najbardziej chrześcijański naród podziela poglądy swoich muzułmańskich sąsiadów, że
świat, łącznie z Grecją, jest zagrożony – nie przez islamski terroryzm, lecz przez wojnę
USA z terroryzmem. Grecja jest jednym z tych niewielu miejsc, gdzie zachodni
dysydent czuje się duchowo jak w domu. Dobrze przemyślane zapatrywania średniego
Greka są takie same, jak najlepszych zachodnich intelektualistów, czytelników
Chomsky’ego i Baudrillarda. Ich niezmiernie popularny arcybiskup Christodoulos
wyraźnie oświadczył, że terroryzm spowodowany jest przez „niesprawiedliwość i
nierówność szerzące się na świecie”.
W Wall Street Journal, Grek syjonista, Takis Michas, w artykule zatytułowanym Czy
Grecja jest państwem zachodnim?, uskarża się, że jedynie 10% Greków uważa, że
Grecja powinna wspomóc militarnie USA w ataku „przeciwko państwom dającym
schronienie terrorystom”. Jest zgorszony odkryciem, że większość Greków myśli, że
Osama bin Laden jest wytworem propagandy CIA. Ten syjonista stwierdza z
przerażeniem: „Wydaje się, że takie poglądy mają więcej wspólnego z opinią publiczną
Kairu lub Damaszku niż Berlina lub Rzymu”. To tyle odnośnie głupiej koncepcji
konfliktu między chrześcijaństwem i islamem, lansowanej przez takich obrońców wiary
chrześcijańskiej jak Wall Street Journal i New York Times!
W odróżnieniu od Zachodu, Grecy nie znali ani nienawiści do Żydów ani
strachu przed nimi. Podczas okupacji niemieckiej uratowali wielu Żydów i postępowali
z nimi uczciwie. Ponieważ mieli swój własny kościół narodowy, więc nie oddawali
swych wartości duchowych Żydom na przechowanie, i dzięki temu nie było powodu
opłakiwać ich utraty. Gdzie nie ma winy, tam także nie ma strachu. Sławnego greckiego
kompozytora Mikisa Teodorakisa zapytał złośliwie ciekawski Izraelczyk czy, według
niego, Żydzi pociągają za sznurki chowając się za George’m Bushem. A on z fantazją
odpowiedział: „Nie. Stojąc przed nim”. „Czy Ameryka, będąc wielkim
supermocarstwem, jest w rzeczywistości kontrolowana dzisiaj przez Żydów?” – drążył
inkwizytor przed wydaniem wyroku. „Tak”, odpowiedział niczego się nie bojący Mikis,
człowiek, który ma więcej żydowskich przyjaciół niż zwykły Amerykanin.
Tam, gdzie nie ma strachu przed Żydami, tam nie ma także automatycznego
poparcia Dla USA, i pogląd Teodorakisa, że „źródłem zła w dzisiejszym świecie jest
polityka prezydenta Busha” a nie świat muzułmański, jest podzielany przez wielu
Greków. Grecy znają muzułmanów nie z książek, oni mieszkają z nimi w tych samych
dzielnicach od tysiąca lat. Są świadomi długich i trudnych stosunków ze swymi
tureckimi sąsiadami, które były najgorsze pod antyislamskimi rządami Mustafy Kemala
Ataturka, podczas gdy islamski sułtan Selim I Groźny stracił fortunę odbudowując
monastyry Atos. Wspólnoty muzułmańskie są dobrze zintegrowane w Grecji, ponieważ
jej kościół narodowy jest całkowicie tolerancyjny w stosunku do mniejszości
religijnych i do dużej populacji areligijnej.
Obecnie, zarówno Grecy prawicowi, jak i lewicowi wspólnie odrzucają
judeoamerykańskie dążenie do podboju Wschodu, do narzucenie wielokulturowości, i
do ograniczenia władzy Kościoła. Popierają Palestyńczyków i chcą by Żydzi się
opamiętali. Są oni dobrym przykładem dla fundamentalistów amerykańskich.
Faktycznie, Grecja jest dowodem na to, że fundamentalizm chrześcijański nie jest tym,
co motywuje George Busha, i że alternatywa dla jego kultu wojny nie jest ograniczona
do Pierwszej Synagogi Lesbijskiej Nowego Jorku.
W swoim doniesieniu dla „policji myśli” zamieszczonym w Wall Street Journal,
Takis Michas opisuje grzechy Greków: „w latach 1980, dawali schronienie
organizacjom uważanym na Zachodzie za terrorystyczne, i sprzeciwiali się
zainstalowaniu w Europie przez administrację Reagana pocisków Cruise i Pershing. Po
upadku komunizmu w Europie Wschodniej, okazało się, że narratyw antyamerykański
został przejęty przez polityczną prawicę. Polityka amerykańska w Bośni i Kosowo była
przez wielu postrzegana jako dążąca do zniszczenia Kościoła, natomiast przyjęte z
radością na całym świecie obalenie Slobodana Miloszewicza, uznano za spisek CIA”.
Doniesienie Michasa na Greków pojawiło się wkrótce po wielce oczekiwanej
książce, której autorką była Diana Johnstone, Fools’ Crusade: Yugoslavia, NATO and
Western Delusions74 (Krucjata błaznów: Jugosławia, NATO i zachodnie złudzenia).
Diana Johnstone obaliła sfałszowane dowody serbskich „zbrodni” w Kosowo. Dzisiaj
wiemy, że świat nie miał powodu świętować obalenia Miloszewicza, a także Saddama
Husseina. Lecz Grecy zrozumieli to wcześniej, gdy na Zachodzie wiedziała o tym
jedynie niewielka oświecona mniejszość. Jak mogło do tego dojść? Dlaczego w
demaskowaniu kłamstw mediów Grecy okazali się lepsi od zachodnich
intelektualistów?
Według mnie, powodem jest tradycyjny charakter Greckiego Kościoła
Prawosławnego i jego związek z ludem i państwem. Oddzielenie Kościoła od państwa,
to wielce chwalone dokonanie Rewolucji Francuskiej (które prześcignęli Ojcowie
Założyciele USA), spowodowało odcięcie kotwic społeczeństwa zachodniego, i teraz
dryfuje ono prosto na skały. Podczas gdy we Francji narodowy Kościół Katolicki wciąż
zajmuje ważne i wybitne miejsce, USA, kraj bez kościoła narodowego, stało się ofiarą i
sługą Mamony. Małe, niezależne kościoły USA nie mają możliwości formowania
psychiki narodu; konkurują o dostęp do żydowskich mediów; nad ich statutami zawsze
wisi groźba unieważnienia przez władze podatkowe. Po tym jak USA odcięło się od
swoich religijnych korzeni, stało się łupem dla wilków. Brak zjednoczonego kościoła
dodatkowo podkopuje podstawową ideę jedności w Bogu, jak to wykazał TS Eliot w
The Christian Idea of Society (1939). Ludzie żyją razem zjednoczeni przez ideę; idea ta
może (lub faktycznie powinna) obejmować wspólne praktyki religijne i jednoczącą
wszystkich komunię. (To nie przypadek, że Żyd przyjmujący komunię w kościele
lokalnym narusza najważniejsze przykazania judaistyczne i praktycznie przestaje być
Żydem). Ta potrzeba kościoła narodowego została zamanifestowana w decyzji Eliota
pozostania członkiem narodowego Kościoła Anglikańskiego, przy zachowaniu
uznawania dogmatyki katolickiej. W kontekście Palestyny, Eliot wolałby „państwo
islamskie” od świeckiego.
Ojcowie Założyciele sądzili, że demokracja w USA będzie eksperymentem
samorządzenia na dużą skalę. Powstałe państwo świeckie przekształciło się w
eksperyment innego typu, co zdarza się ze społeczeństwem, zbudowanym na pogoni za
zyskiem, zamiast na skalnej opoce wiary. Ci wcześni amerykańscy myśliciele dobrze
zrobiliby gdyby zastanowili się nad starymi opowieściami chińskiego mędrca
Mencjusza (372-289 przed Chrystusem). Pewnego razu przyszedł on do króla Hui,
który rzekł: „Starcze, zdołałeś pokonać odległość 1000 li by przyjść do mnie, więc być
może znasz sposób na wzbogacenie mego państwa”. Mencjusz odpowiedział: „Po co w
ogóle wymawiasz słowo wzbogacić? To, co się liczy, to dobry uczynek i prawość. Jeśli
król zapyta: Jak mogę wzbogacić mój kraj?, to wysocy urzędnicy zapytają: Jak możemy
zwiększyć wartość naszych dóbr?, a intelektualiści i lud powtórzą: Jak my możemy się
wzbogacić?. Jeśli klasy wyższe i niższe będą starały się wydrzeć sobie wzajemnie
bogactwo, państwo znajdzie się w niebezpieczeństwie”.
74
www.monthlyreview.org/foolscrusade.htm
Faktycznie, to właśnie zdarzyło się w USA, i pod jego wpływem coraz bardziej
rozprzestrzenia się wszędzie. Chociaż idee nacjonalistyczne i apele socjalistyczne były
dalekie od doskonałości, to oferowały jakieś pozory solidarności – jedności, której nie
zapewniają goniący za zyskiem. Grecja przekonała mnie, że nikt nie może stworzyć
lepszych rządów niż oparte na moralnym przewodnictwie Kościoła Narodowego,
Kościoła zakorzenionego w wartościach i historycznej tradycji chrześcijaństwa.
Orędzie do Turcji: Miasto Wielkiego Króla75
Wielkie opady śniegu zablokowały górskie przełęcze Anatolii. Śnieg leży jak
gruby perski dywan na ulicach, wybielił wieże meczetów, kościoły i rynki waszego
miasta, odwiecznej stolicy wielkich imperiów. Przyleciałem z Jerozolimy, czyli alQuds, przez Moskwę. Oba te miasta są połączone tysiącami więzów z waszym.
Zaledwie kilka dni temu stałem pod potężnymi murami Jerozolimy i czytałem
średniowieczną inskrypcję na cześć Sulejmana Wspaniałego, wielkiego Sułtana
Otomańskiego, który ufortyfikował miasto. Pamiątki po rządach otomańskich można w
Palestynie znaleźć wszędzie, ponieważ Imperium Otomańskie broniło Bliskiego
Wschodu przez 400 lat. Zastąpiło ono Cesarstwo Bizantyjskie, lecz zachowało prawa i
wolności religijne chrześcijan prawosławnych i nie prawosławnych. Wasi srodzy
janczarowie uczynili tę ziemię bezpieczną dla chłopów i pasterzy, uczonych i artystów,
a Bliski Wschód mógł rozwijać się we względnym pokoju, aż do nastania czasów
nowożytnych.
Doceniamy to teraz, gdy wasze zajadle oczerniane imperium przestało istnieć a
Turek nie broni już więcej ludu Ziemi Świętej. Wbrew temu co mówią, ludzie Zachodu
nie przyszli aby uwolnić uciśnionych z otomańskiego jarzma; w moim własnym
mieście, Jaffie, oddziały napoleońskie rozstrzelały sześć tysięcy jeńców wojennych:
Turków, Arabów, rdzennych Palestyńczyków. Był to przedsmak okupacji
syjonistycznej. W ostatnim tygodniu, oddziały generała Sharona zabiły pięćdziesięciu
niewinnych palestyńskich cywilów, kobiet, dzieci i mężczyzn. Zostali oni pochowani na
wieczny spoczynek na cmentarzu w Gazie, obok doczesnych szczątków tysięcy
tureckich żołnierzy mężnie broniących Palestyny przed brytyjską armią dowodzoną
przez syjonistów.
Przybyłem do was drogą przez Moskwę, Trzeci Rzym Prawosławia, aby wam
powiedzieć następujące słowa: Wasi sąsiedzi na Wschodzie, muzułmanie i prawosławni
chrześcijanie, Arabowie i Rosjanie, uważają was za takich samych ludzi i czują do was
sympatię. Mamy dla was z głębi serca płynącą radę: przestańcie flirtować z Zachodem i
wróćcie do domu, do waszych przyjaciół na Wschodzie. Czołowy rosyjski historyk, Lew
Gumilow, podziwiał rusko-tureckie braterstwo broni, które powstrzymało falę
zachodnich Krucjat w XIII i XIV wieku. W czasach nowożytnych, Włodzimierz Lenin
zawarł przyjaźń z Mustafą Kemalem i zrezygnował z wszystkich rosyjskich roszczeń
względem pokonanej Turcji, ponieważ miał nadzieję, że Turcja utrzyma swoją
historyczną rolę obrońcy Wschodu. Nie omylił się: chociaż jesteście członkiem NATO,
odważnie nie pozwalacie amerykańskim okrętom wojennym wpłynąć na Morze Czarne.
75
Mowa wygłoszona 22.02.03 w Istambulskiej Sali Koncertowej, w przededniu przyjęcia przez turecki parlament
fatalnej decyzji o poparciu amerykańskiej wojny w Iraku.
Taki wasz los: przez skuteczne blokowanie Bosforu, stajecie się łącznikiem między
Wschodem Islamskim i Wschodem Prawosławnym. Imperium minęło, lecz
odpowiedzialność wam pozostała. Jak w Małym Księciu, jesteście na zawsze
odpowiedzialni za to, co oswoiliście.
Nie chcę was podburzać przeciwko Europie. Chodzi o coś innego. Na przykład,
dlaczego zniszczono Imperium Otomańskie? Zwykle potępia się za to imperializm
europejski. Jednak w Gazie, obok cmentarza żołnierzy tureckich, widziałem inny wielki
cmentarz – żołnierzy brytyjskich. Zginęli wydzierając Palestynę z rąk tureckich i
rozbijając Imperium Otomańskie, lecz ich własny kraj, Anglia, nic na tym nie
skorzystał. W późniejszym czasie, ich biedni żołnierze, oficerowie i politycy byli
bezlitośnie zabijani przez syjonistów. W pojedynczym największym akcie
terrorystycznym na Bliskim Wschodzie nasz przyszły premier, Menachem Begin,
wysadził w powietrze dziewięćdziesięciu dwóch brytyjskich poddanych. Jedynie
syjoniści skorzystali na podziale Imperium Otomańskiego. Z perspektywy czasu można
zauważyć, że uknuli jego upadek – najwyraźniej, aby pozbyć się tureckiego pasterza i
złupić jego stado.
Obecnie ich plan jest realizowany. Na ruinach Imperium Otomańskiego,
powstaje wspaniały nowy świat. Po pierwsze, Irak będzie zniszczony, po nim Iran,
Arabia Saudyjska, Syria – dopóki całe Imperium Otomańskie i jego sąsiedzi od
Pakistanu do Afryki nie zostaną obróceni w strefę specjalnych interesów Izraela, pod
policyjnym nadzorem Turków. Plan ten był szczerze naszkicowany przez generała
Sharona wiele lat temu, został on sformułowany ponownie przez syjonistycznych
neokonserwatystów Richarda Perle i Douglasa Feitha w roku 1996, a obecnie został
poparty przez kabałę Wolfowitza – tych ludzi, którzy kontrolują politykę zagraniczną
USA76. Amerykańscy Żydzi z dumą płacą na ogromne afisze pokrywające obecnie
mury całego Izraela – afisze nawołujące do odebrania meczetu Al-Aksa w Jerozolimie.
Przygotowują zburzenie Złotej Kopuły na Wzgórzu Świątynnym, gdzie Prorok spotkał
się z Jezusem Chrystusem wiążąc w ten sposób Islam z poprzednimi Objawieniami
Boga. Mógłby być on zrealizowany, gdy amerykańskie pociski spadną na Bagdad, a
amerykańskie oddziały skierują się z Anatolii do Mosulu. A jeśli to ma być wykonane,
to jedynie za zgodą Turcji i jej „islamskiego” rządu.
Przepraszam was, przyjaciele. Byliście pasterzami całego Bliskiego Wschodu, a
teraz wysługujecie się wilkom. Rządziliście ludźmi, a teraz jesteście lokajami czcicieli
Mamony. Byliście obrońcami islamu, by teraz stać cicho w obliczu największej
profanacji islamskiej świątyni. Wasz rząd negocjuje brudny interes: ile dostanie za krew
swoich arabskich braci. Ściąga to hańbę na was: zachodnie gazety wyszydzą wasze
wschodnie obyczaje i duch chciwości. Powstrzymajcie to, zanim Allach nie zdecyduje,
że to Wielkie Miasto nad Bosforem jest zbyt ciężkim brzemieniem dla Turków, jak
kiedyś dla Bizantyjczyków.
Czy wojna na Bliskim Wschodzie leży w interesie Izraela? Zwycięzca w tej
wojnie byłby skazany na egzystencję strażnika w kraju więzień. Czy skorzystałaby
Ameryka? W żadnym wypadku. Czy może zachodni bankierzy, przemysł naftowy,
chrześcijaństwo? Nikt i nic z nich. Kto mógłby odnieść długookresową korzyść z
takiego fatalnego konfliktu? Spoza widma imperializmu europejskiego zaczyna
pojawiać się upiór wskrzeszonego z martwych Imperium Judeochzarskiego,
poprzednika Imperium Juedeoamerykańskiego. W wiekach VI-IX turecki lud Chazarów
stał się mięsem armatnim dla rządzącej elity żydowskiej. Imperium Chazarskie
76
Patrz Bill i Kathleen Christison, analitycy CIA, na stronie Counterpoint, gdzie jest obfitość źródeł.
rozciągało się od Kijowa do Morza Kaspijskiego, lecz naród chazarski nie miał z tego
pożytku, gdyż został zniewolony przez kastę rządzącą. Obecnie duch Chazarii powrócił,
i prezydent Bush nie jest niczym więcej niż chazarskim begiem – marionetkowym
rządcą manipulowanym przez innych. Amerykanie nie będą mieli z tego żadnych
korzyści, tak samo jak Turcy.
Wojna ta jest wojną przeciwko Duchowi, a Duch nie będzie żartował.
Proroczym znakiem była katastrofa amerykańskiego promu kosmicznego, niosącego
izraelskiego pilota wojskowego i wykonującego pewne zadania związane z wojną
iracką. Punktualnie o godzinie 9, został trafiony przez piorun nad Palestyną w Teksasie.
Jakiego jeszcze znaku wam potrzeba? Zniszczenie Świątyni Mamony, World Trade
Towers na Wall Street, przypisano mitycznej grupie terrorystycznej. Minęło kilka lat, i
chociaż Amerykanie zajęli Afganistan i wtrącili tysiące ludzi do więzień, nie zdołali
podać choćby jednego przekonującego dowodu. Eksperci twierdzą, że uderzenie
samolotu nie mogłoby zburzyć tych wież. Czy to nie znak, że z Mamoną walczy Duch?
Niewidoczna dla tych, którzy nie chcą widzieć, idzie nowa wojna, wojna z siłami
duchowymi. Turcja powinna znaleźć się w tej wojnie po właściwej stronie.77
Niech powróci Imperium Otomańskie!
Na górze Karmel jest maleńka wioska, Zichron Yaakow. Teraz jest znana z
mocnego wina i francuskich restauracji, a w czasie Pierwszej Wojny Światowej była
siedzibą syjonistycznej probrytyjskiej grupy szpiegowskiej NILL. Jej członkowie,
prominentni syjonistyczni osadnicy i obywatele Turcji, utrzymywali łączność z
brytyjskimi oddziałami w Egipcie, dostarczali im wiadomości o rozporządzeniach sił
tureckich, przyczyniając się tym do upadku Imperium Otomańskiego. Byli związani z
Chaimem Weizmanem, który wymusił deklarację Balfoura na niechętnych
Brytyjczykach a potem został pierwszym prezydentem państwa żydowskiego. Do
dzisiaj, NILL jest ze czcią wspominane w Izraelu, a dzieci szkolne są często zabierane
do muzeum, gdzie wpaja im się żydowską lojalność (to jest, lojalność do żydostwa), i
uczy obowiązku zdradzenia wszelkiej innej władzy, jeśli zażąda tego żydostwo.
Żydzi mieli powód by zdradzić swój kraj, Imperium Otomańskie, ponieważ
gdyby Imperium nie upadło, to nigdy nie powstałoby państwo żydowskie z jego
milionami pozbawionych praw tubylców, zamurowanych za wysokimi murami, a także
jego milionami równie wydziedziczonych gastarbeiterów zamkniętych w slumsach.
Nawiasem mówiąc, atak USA na bezbronny Irak, który doprowadził do setek tysięcy
zabitych i spowodował wojnę domową także nie miałby nigdy miejsca, ponieważ Irak
był częścią tego wielkiego Imperium.
Upadek Imperium spowodował cierpienia nie tylko na Bliskim Wschodzie.
Gdyby Imperium istniało dotychczas, samoloty NATO nigdy nie śmiałyby
bombardować Belgradu. Nawet Grecja, pierwsza z prowincji, która oddzieliła się od
Imperium, ostatnio osłabiona przez euro, i zredukowana do statusu hotelier dla
mieszkańców Północy, ma powody by przypomnieć sobie dni, kiedy Grecy byli
wykształconą elitą świata osmańskiego, od Aleksandrii do Konstantynopola. Turcy,
77
I tak się stało: Parlament nie zgodził się na przepuszczenie przez Turcję oddziałów amerykańskich.
naród który zbudował Imperium, byli kiedyś podziwiani i jednocześnie się ich bano w
Europie, a teraz uważani są jedynie za tanią siłę roboczą do zmywania naczyń w
restauracjach Frankfurtu i Londynu.
My, spadkobiercy Bizantyjczyków i Otomanów, musimy sprostać nowemu
wielkiemu wyzwaniu, musimy się przeciwstawić projektowi kolonizacji amerykańskiej.
Obecnie, siły mamonistów przy pomocy USA przystąpiły do demontażu wielkiej
kontynentalnej wspólnoty narodów w celu zbudowania własnego wszechświatowego
imperium neoliberalnego. W tym Nowym Porządku Światowym, Europa Zachodnia jest
„starym krajem”, jak Grecja dla Imperium Rzymskiego, obiektem imperialnej łaski i
życzliwości; natomiast reszta świata zostanie siłą rekolonizowana. Niektórzy tureccy
politycy marzą o przystąpieniu do UE i staniu się trybikiem w tej wielkiej machinie.
Zamiast próby poszukiwania bezpiecznej niszy w globalnym reżymie i płonnej nadziei
na sprawiedliwe traktowanie, śmiały naród powinien poszukiwać własnego
rozwiązania. Po eksperymentach ze współczesnymi rozwiązaniami – komunizmem,
socjalizmem i liberalizmem, ludzkość dojrzała do wkroczenia w nowy etap swojego
rozwoju, w którym jeszcze raz celowo przebada minione cywilizacje. Przewiduję, że
powstaną potężne lecz jednakowo silne superpaństwa, w oparciu o pięć regionów: USA,
Europa, Chiny, Ameryka Łacińska, i nasza Wspólnota Narodów Wschodu. Alternatywą
jest jedna potęga światowa, której celem będzie wzbogacenie mamonistycznej Ameryki.
Naprawdę, nadszedł czas by rzucić hasło odtworzenia Imperium Otomańskiego.
Imperium to nie upadło dlatego, że było za duże albo zbyt ociężałe: w swoich
najlepszych czasach było mniejsze od Brazylii lub Rosji. Upadło, ponieważ
niedoświadczone elity lokalne dały się nabrać na zatrute owoce nacjonalizmu,
podsunięte im przez zachodnich Panów Dyskursu.
Nacjonalizm, ten europejski wynalazek, prawdopodobnie zabił więcej ludzi niż
czarna ospa w przeszłości. Gorzej, zagwarantował powstanie przyszłych konfliktów,
podczas gdy w Imperium dziesiątki plemion i grup etnicznych czuło się kiedyś jak w
domu, żyjąc pomiędzy sobą w spokoju. Nigdy oddzielenie się nacjonalistycznej grupy
nie doprowadziło do stworzenia stabilnego państwa – a zachodni rozbójnicy wciąż
nawołują do buntu coraz mniejsze grupy narodowościowe, o czym przypomina nam
kurdyjska rebelia w Turcji i Iraku. Panarabizm Nassera, arabski socjalizm partii Baas,
islamizm Osamy, panturkizm Ziya Gokalpa i Halide Edib Adivar, wszystkie te
ideologie nie zdołały zaproponować żywotnej ideologii zdolnej przeciwstawić się
ciągłemu szturmowi sił mamonistycznych.
Powinniśmy wziąć przykład z naszych braci w UE. Europa z powodzeniem
przywróciła Imperium Karola Wielkiego, które upadło tysiąc lat temu. My mamy nad
nim przewagę: nasze Imperium wciąż żyje w pamięci ludu, wciąż przypominają o nim
przepiękne pałace, twierdze, meczety i kościoły. Nasze odtworzone Imperium może, i
powinno objąć pobizantyjską przestrzeń: wspaniałą przyszłość Turcji, Bliskiego
Wschodu, i Bałkanów zagwarantuje połączenie z Rosją, Ukrainą i turkojęzycznymi
republikami Azji Środkowej.
Ci dwaj spadkobiercy Bizancjum, Cesarstwo Rosyjskie i Imperium Otomańskie,
przez wieki walczyły ze sobą; lecz to samo można powiedzieć o Francji i Niemczech –
spadkobiercach Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego. Jeśli ci odwieczni wrogowie na
Zachodzie z powodzeniem zjednoczyli się, można to także osiągnąć na Wschodzie.
Latem podróżowałem po Rosji i Ukrainie, i zauważyłem, że Ruscy i Turcy
(Tatarzy, w terminologii rosyjskiej) mają ze sobą dużo wspólnego. „Poskrob Ruskiego a
okaże się, że to Turek”, żartował Churchill. „I na odwrót”, odciął się Gumilow, świętej
pamięci wielki historyk rosyjski, guru rosyjskich zwolenników przymierza ze
Wschodem. Faktycznie, Ruś jako państwo po raz pierwszy zaistniała w postaci unii
stepowych turkojęzycznych muzułmanów i żyjących w lasach prawosławnych Słowian.
Gumilow obalił zachodni mit o „tatarskim (tureckim) jarzmie” i prawidłowo określił
Ruś Moskiewską, jako państwo sukcesorskie Złotej Ordy, założonej przez
turkojęzycznych książąt, potomków Czyngis-chana. „Rosja, zjednoczona z walecznymi
Tatarami, jest nie do zwyciężenia”, twierdził Gumilow, i wskazywał Zachód, jako
największe niebezpieczeństwo dla rosyjskiej tożsamości.
Przywódca Narodowych Bolszewików i wybitny pisarz, Edward Limonow,
ostatnio pisał o Rosji, jako „Turcji w niemieckim okryciu”. Ukraińcy wciąż uważają za
swój narodowy strój szarawary, luźne spodnie popularne wśród chłopów Anatolii i
starej szlachty otomańskiej. Kucają jak Turcy, zauważył Limonow. To upodobnienie się
ruskiego chłopstwa do Turków kontrastuje z zadawnioną nieufnością do
Europejczyków. Odmienny stosunek do Wschodu można zauważyć w kinie: nowy
rosyjski szlagier Gambit turecki opowiada o wojnie rosyjsko-tureckiej w roku 1877 bez
zwykłych zachodnich podtekstów rasistowskich, i przedstawia Osmana Nuri Paszę, jako
bohatera.
Współżycie Turków i Słowian ma długą tradycję. Na północnej Ukrainie,
zwiedzałem dawne stolice księstw ruskich, Nowogród, Czernihów i Kijów. Ich książęta
żenili się z tureckimi księżniczkami, córami stepów, a tureccy wojownicy stanowili
integralną część ich orszaków. Ruskie Słowo o pułku Igora z XII wieku opowiada o
wyprawie księcia Igora na stepy połowieckie (tureckie). Książę został pokonany, lecz
zwycięzca, chan Kończak, daje mu córkę za żonę, i książę bezpiecznie powraca do
Nowogrodu z młodą żoną i ich wspólnym synem. Znaczna część rosyjskiej szlachty
dotychczas nosi tureckie nazwiska, na przykład Nabokow, autor Lolity, oraz Jusupow,
najbogatszy rosyjski książę na dworze Mikołaja II.
Van Zaichik w swojej ostatniej książce Symfonia Euroazjatycka proponuje
alternatywną historię naszej części świata. Co byłoby, gdyby oświecony władca
tureckiej Złotej Ordy, Sartak-chan (przyjaciel Aleksandra Newskiego), przeżył zamach
na siebie i w konsekwencji Rosjanie i Turcy (Tatarzy) pozostaliby w jednym
kwitnącym państwie? Van Zaichik nazywa powstałe w ten sposób imperium Ordus,
czyli połączenie Ordy i Rusi, obejmowałoby ono wielką część Eurazji. Ordus jest
krajem gdzie nowoczesność połączona została z tradycją i religią; rodzina pozostała
nietknięta; i jeśli nawet są w nim bogaci ludzie, to nieokiełznana pogoń za bogactwem
jest w pogardzie.
Credo Ordus zawiera się w maksymie: „Pracujmy razem i powstrzymujmy nasz
egoizm”. Meczety i kościoły są bogate, wszyscy obywatele tworzą harmoniczną
jedność. Ta alternatywna rzeczywistość jest tak atrakcyjna dla Rosjan, że zobaczyłem
na kilku samochodach naklejki „Chcę mieszkać w Ordus”. Nawiasem mówiąc, Ordus
obejmuje jerozolimski Vilayet, gdzie wielu potomków Żydów znalazło schronienie
przed Hitlerem (tak, nawet w świecie alternatywnym był Hitler), lecz żyją na równi z
tubylcami.
Ciekawy młody rosyjski historyk, Fomienko, zaproponował rewolucyjny i
heretycki model historii. Według niego, zawsze istniało Imperium ze stolicą w mieście
nad Bosforem, które jest naturalną stolicą Eurazji. Bez względu na to czy tak było w
przeszłości, może tak być w przyszłości.
Zamiast walczyć o udziały w Nowym Porządku Światowym, Turcy, Słowianie,
Arabowie i wszyscy ich mniejsi sąsiedzi mogą zjednoczyć siły i uczynić
Konstantynopol (Istambuł to zniekształcona nazwa Konstantynopola) wspólną stolicą i
siedzibą rządu Imperium. Konstantynopol może być naszą odpowiedzią na Brukselę,
Nowy Jork i Pekin. Pamiętajmy, że wieczna pogoń za hegemonią w Eurazji
powodowała niezliczone wojny, natomiast zjednoczenie zadowoliłoby wszystkich.
Rosjanie mieliby swoją stolicę w Konstantynopolu, bez usuwania Turków. Turcy
mieliby życiodajne arterie do Krymu i Taszkientu, a nawet do odległych diamentowych
bogactw Jakucji, kraju Turków prawosławnych, dołączonego do macierzy bez walki.
Bliski Wschód ponownie stałby się południowym słonecznym wybrzeżem Eurazji; nie
trzeba byłoby słuchać rozkazów z Waszyngtonu, Londynu czy Brukseli. Turcja już nie
byłaby jakimś odległym miejscem, a stałaby się miejscem spotkań wszystkich ludzi z
Bagdadu i Kijowa, Belgradu i Kairu, Władywostoku i Ankary.
Ponownie dźwignijmy dwugłowego bizantyjskiego orła, symbol naszej jedności
wschodniej cywilizacji prawosławia i islamu. Obdarzmy naszego władcę dwiema
koronami: Kalifa Islamu i Cesarza Kościoła Prawosławnego. Gdy zapomnimy o
naszych mało ważnych nacjonalizmach niedawnej przeszłości, będziemy mogli
rozpocząć nową pasjonującą stronę w historii naszej i całego świata. Przywrócona do
życia Wspólnota Narodów Wschodu – prawowita następczyni Wschodniego Cesarstwa
Rzymskiego, Bizantyjskiego i Rosyjskiego, oraz Imperium Otomańskiego – będzie
posiadać kolosalne zasoby materialne i duchowe, czyniące ją światowym
supermocarstwem równym Europie, USA i Chinom.
Wspólnotę tę będzie jednoczyć idea a także względy materialne. Pomiędzy
Wschodem i Zachodem istnieje naturalna sprzeczność, dzieli je głęboka metafizyczna
przepaść. Na Zachodzie zwyciężyła herezja mamonistyczna wprowadzana przez
stacjonujących na lotniskowcach amerykańskich misjonarzy wojny światowej.
Wydumali oni brutalną wiarę chciwości i agitują za nieograniczoną żądzą
indywidualnego sukcesu. Wypaczyli swoje tradycyjne religie by skoncentrować się na
prawie i obowiązku do nieograniczonej grabieży i konsumpcji. Odrzucili solidarność w
imię egoizmu, który nazywają „absolutną wolnością człowieka”. Ograniczyli rolę
Kobiety zabraniając jej litości; zdewaluowali Mężczyznę przekształcając rycerskość w
pośmiewisko; zniszczyli Rodzinę zmuszając mężczyzn i kobiety do wzajemnej
konkurencji. Odrzucając Boga, spowodowali opustoszenie kościołów; ich miasta
koncentrują się wokół dzielnic handlowych, podczas gdy nasze wokół ośrodków nauki,
religii i sztuki.
Wschód zachował chrześcijańską tożsamość, a islam różni się od
chrześcijaństwa nie bardziej, niż ortodoksja nicejska od szwajcarskiego kalwinizmu.
Wschód nie przyjmuje mamonizmu, ponieważ nie odrzuciliśmy Boga. Idąc za
Chrystusem Mesjaszem przedkładamy względy duchowe nad materialne, wielbimy
Kobietę ponieważ czcimy Jego Matkę, Sitt Maryam. Wschód wciąż kocha przyrodę,
pogardza nieuczciwym bogaceniem się, wierzy w wartość pracy, i woli harmonię od
sukcesu. Lubimy dzielnych rycerskich mężczyzn i kochamy po kobiecemu
współczujące kobiety. Szanujemy tradycję i rodzinę. Zachód na czele z USA tworzy
cywilizację koczowników, społeczeństwo zatomizowanych prostaków oderwanych od
rodziny i ziemi. We Wspólnocie Narodów Wschodu, wybierzemy przeciwny kierunek.
Będziemy zniechęcać do emigracji i podejmiemy zdecydowane naciski ku redystrybucji
bogactwa. Będziemy popierać autochtonów, ponieważ tubylcy rozumieją potrzeby i
ograniczenia swojej okolicy.
Zachód ogłosił świętość własności prywatnej. Będziemy się do tego stosować
dopóki będzie to niewielka własność, lecz odrzucamy nadmierne bogactwo. Będziemy
prowadzić rządy zapobiegające chciwości nakładając wysokie podatki na
superbogatych, konfiskując nadmierne bogactwo i własność i przekazując je z
powrotem państwu, a superbogaczy będziemy wysyłać na reedukację i „odchciwienie”
do życzliwych wiosek anatolijskich i syberyjskich. Nie będzie prywatyzacji zasobów,
sprzedaży ziemi cudzoziemcom, wywłaszczania chłopów. Będziemy zniechęcać do
rozszerzania miast i wprowadzimy modę na prowincję. Zachód przeregulował życie
prywatne; będziemy popierać odwieczne wolności Wschodu. Będziemy dobrymi
przyjaciółmi naszych sąsiadów, lub zaciekłymi wrogami, jeśli tego będą chcieli.
Być może jest to fantazja, lecz zjednoczenie w obliczu agresji jest zawsze lepsze
niż podział, który kończy się zniewoleniem. Może okazać się, że moje marzenie jest
jedyną możliwą do przyjęcia alternatywą zapobiegającą skolonizowaniu naszych ziem
przez USA lub przez powstające supermocarstwa Europy i Chin.
Zamieszki w Pakistanie
Zamordowanie Banazir Bhutto przesunęło nieszczęsny Pakistan o krok w
kierunku nieznanej przyszłości, która może oznaczać podział Pakistanu, a w pewnym
momencie amerykańską inwazję. Mord ten był zorganizowany przez
neokonserwatystów, którzy w następnym etapie prowadzonej przez nich wojny
światowej zamierzają wykorzystać zamieszki do przejęcia pakistańskich instalacji
nuklearnych. Lecz nie bójmy się przyszłości. Nasi wrogowie jeszcze nie zawłaszczyli
Losu. Są zarozumiali, lecz mogą się przeliczyć. Nie powinniśmy ciągle bać się zmian.
Strach należy zostawić ludziom bogatym i niedołężnym starcom. Idzie burza, lecz
sytuacja w Azji nigdzie nie jest na tyle dobra by nie chcieć zmian, a najgorsza jest w
Pakistanie.
Niektórzy porównali już ten mord z zamachem na arcyksięcia Ferdynanda w
Sarajewie w roku 1914, lecz nawet krwawa i niepotrzebna Pierwsza Wojna Światowa
niespodziewanie doprowadziła do zwycięskiej rewolucji i na pół wieku wykoleiła plany
imperialistów.
Kto zamordował panią Bhutto? Władze próbują zrzucić winę na bojowników
dżihadu, lecz przywódcy Al-Kaidy zaprzeczyli, że mieli jakikolwiek związek z
zabójstwem, a pośmiertne listy Benazir demaskują raczej rząd niż Talibów. Ekspert, dr
Shabir Choudhry, celnie skomentował:
Dlaczego Al-Kaida miałaby ją zabić? Być może była prozachodnia i skłonna do obrony
zachodnich interesów, lecz nie rządziła, ani nawet nie miała wielkich szans na elekcję.
Nawet gdyby została wybrana premierem Pakistanu, to obecnie większość decyzji może
podejmować tylko prezydent, a nie premier. Musharraf i jego ministrowie szczycą się
tym, że popierają i promują interesy Ameryki, tj. „wojnę z terrorem”. Ażeby utrzymać
się przy władzy ignorują oni interesy Pakistanu i muzułmanów, i w rzeczywistości
uczynili Pakistan amerykańską kolonią. A więc, po co było robić zamach na osobę,
która nie została premierem, i praktycznie niczego wielkiego nie zrobiła dla poparcia
zachodniej polityki w Pakistanie?
Mord miał miejsce dokładnie miesiąc po tym, kiedy neokonserwatyści
rozpoczęli na łamach New York Times dyskusję nawołującą do osłabienia i rozbrojenia
Pakistanu z przejęciem jego instalacji nuklearnych. Frederick Kagan i Michael
O'Hanlon nawoływali w New York Times w artykule Upadek Pakistanu to nasz problem
(18 listopada 2007) do inwazji na Pakistan gdy zapanuje tam chaos, do sprzymierzenia
się z proamerykańskimi elementami w armii, opanowania i zabezpieczenia stolicy, i
przeniesienia bomb, „zagrożonych wpadnięciem we wrogie ręce [islamskich
terrorystów], w jakieś miejsce, na przykład do Nowego Meksyku; lub do odległej bazy
w Pakistanie, w której technologia nuklearna byłaby pilnowana przez elitarne siły
pakistańskie wspomagane (i nadzorowane) przez doborowe oddziały międzynarodowe.”
Abid Ullah Jan słusznie zauważył, że „Jak się wydaje, pakistańskich wojskowych nie
obchodzi mit o możliwości dostania się tej broni w ręce bojowników, ponieważ boją
się, by Ameryka nie wykorzystała sztucznie wywołanej niestabilności Pakistanu jako
powodu do podstępnego jednostronnego rozbrojenia”.
Po tym mordzie, czołowi neokonserwatyści i ekstremalni syjoniści, John Bolton
i Michael Savage, nawoływali do zapomnienia o demokracji w Pakistanie, i by zamiast
tego dać pełne poparcie generałowi Musharrafowi. Ciągle jest powtarzana idea
wycofania z Pakistanu broni nuklearnej, aby nie wpadła w ręce terrorystów. Dla ukrycia
tego planu, obecnie mówi się o tym, że Pakistan nie dojrzał do demokracji.
Jest to kłamstwo. Ludzie w Pakistanie są tacy sami jak wszędzie w Azji: nie
chcą dominacji Amerykanów, i rzeczywista demokracja może ich jedynie wyzwolić z
amerykańskiego jarzma. Lecz przywódcy Pakistanu zaprzedali się, a najgorsi są
wojskowi i wywiad. Prawdziwych wyborów nie było: kandydowali w nich:
proamerykański dyktator wojskowy, który przekształcił Pakistan w bazę inwazyjną
USA, oraz proamerykańska była pani premier, która miała dodać prestiżu przegniłemu
reżymowi. Pakistański reżym powinien odejść, by zastąpiły go rządy ludzi nie
słuchających rozkazów z Waszyngtonu. Niektórzy wątpią, czy takie zadanie można
zrealizować poprzez wybory; prawdopodobnie, większe szanse miałoby powstanie,
inspirowane przykładami Mao w Chinach, Fidela na Kubie, Hezbollahu w Libanie.
Partyzantka już tam istnieje, i przy odpowiednim poparciu może w Pakistanie
zwyciężyć.
Powstanie miałoby sens tylko wtedy, gdyby walczyło z zachodnim
imperializmem. Było wiele powstań korzystnych dla imperializmu, od Savimbi w
Angoli do Contras w Nikaragui i Al-Kaidy w Afganistanie. Jeśli powstanie jest
chwalone przez amerykańskiego prezydenta, jeśli pomaga imperialistom, jak robiła to (i
robi) Al-Kaida, to może sprowadzić na ludność tylko nieszczęście.
Wciąż pada na nas cień tragicznej dziesięcioletniej (od 1980 do 1989) wojny w
Afganistanie, ponieważ wydarzeń obecnych nie można bez niej zrozumieć. Kilka lat
temu Zbigniew Brzeziński chełpił się („Jak USA sprowokowało Związek Radziecki do
wkroczenia do Afganistanu i rozpoczęcia awantury”, Le Nouvel Observateur (Francja),
15-21 stycznia, 1998) jak udało się mu wciągnąć Sowiety w pułapkę wojny przez
rozpoczęcie powstania przeciwko rządowi socjalistycznemu na długo zanim radzieckie
oddziały wkroczyły aby pomóc rządowi. Al-Kaida i inni mudżahedini byli jedynie
miejscową wersją Contras, i wyrządzili wiele złego ludowi Afganistanu. Afgańczycy,
których spotkałem mówili, że czasy proradzieckiego rządu Nadżibullaha były najlepsze
jakie ich kraj kiedykolwiek znał.
Pakistanowi pozwolono zostać mocarstwem atomowym w nagrodę za poparcie
dla wojny prowadzonej w imieniu Amerykanów. Lecz czy cena nie była zbyt mała?
Pakistan przekształcono w wojenną bazę, i miliony uciekinierów, tysiące ton broni i
nieustanny handel narkotykami podminowały słaby kraj. Afganistan stał się piekłem na
ziemi. Poparcie dla wojny pozwoliło stanąć na nogi ICI (Imperial Chemical Industries),
rzeczywistemu władcy Pakistanu. Broń atomowa, niegdyś reklamowana jako”islamska
bomba”, stała się bezwartościowa, ponieważ Pakistan został przekształcony w
amerykańską kolonię. Nieuczciwie osiągnięte zyski nie są darem bożym.
Nawet zwolennicy Reagana, prawicowi republikanie, którzy sprowokowali
wojnę w Afganistanie, nie cieszyli się owocami zwycięstwa. Antykomunistyczni
konserwatyści zaprosili dzieci żydowskich trockistów do prowadzenia wojny
ideologicznej, i młodzi neokonserwatyści odnieśli sukces, lecz jednocześnie całkowicie
pozbyli się swoich byłych patronów. Konserwatyści stali się „paleokonserwatystami”,
zostali odsunięci od władzy i wpływów, natomiast ich stanowiska zajęli
neokonserwatyści.
Europejska i amerykańska lewica (od komunistów francuskich do Noama
Chomsky'ego) zgodziła się współpracować ze swymi neokonserwatystycznymi
kuzynami, potępiła ZSRR i ciepło wyrażała się o mudżahedinach Al-Kaidy. Za ten
grzech, po upadku ZSRR lewica została zapomniana.
Nasz dobry i podziwiany przyjaciel Edward Herman pisał ostatnio (ZNet
Commentary, 16 grudnia, 2007) o Wielkim Szatanie i Małym Szatanie, o USA i Izraelu.
Czegokolwiek się oni dotkną, zniszczą. Ktokolwiek liczy na ich pomoc, gubi duszę.
Lud Pakistanu zasługuje na wolność, dobrobyt i równość, lecz współpraca z Szatanem
mu tego nie zapewni. Musharraf służył Wielkiemu Szatanowi, a Bhutto współpracowała
z Małym Szatanem. New York Times doniósł, że USA planuje wykorzystać do
prowadzenia wojny górskie plemiona Pakistanu. Dopóki lud Pakistanu nie odrzuci
Szatana i jego sojuszników, czy to Al-Kaidę, czy ICI, albo CIA lub oddziały specjalne,
dopóty nie będzie wolny. Dopóki będzie wierzył, że z przyjaźni z Szatanem może
wyniknąć coś dobrego, dopóty będzie nieszczęśliwy. Jego kraj zostanie rozebrany, i nie
pomoże mu bezużyteczna broń atomowa.
Jednak rozpad Pakistanu nie musi prowadzić do zniszczenia. Istnieje alternatywa
ponownego zintegrowania jego prowincji z Indią. Podział Indii w roku 1947 był
tragiczną pomyłką, tak samo tragiczną jak podział Palestyny. Dokonali tego brytyjscy
imperialiści, którzy zasiali nasiona podziału wiek wcześniej, w roku 1857. W tamtym
roku, Brytyjczycy zamordowali miliony Hindusów podczas tłumienia Wielkiego
Powstania. Akhilesh Mithal I Itihaas pisał: „Przed rokiem 1857 istniała jedna indyjska
kultura i tryb życia, i nie było podziału na wyznawców hinduizmu i muzułmanów.
Klęska w roku 1857 oznaczała wielki rozłam w kulturze, który doprowadził do podziału
naszego narodu na wzajemnie antagonistyczne części”. Ten wielki rozłam można
zaleczyć.
Nasz przyjaciel Anthony Nahas pisał: „Populacja muzułmanów w Pakistanie
była i jest mniejsza od tej w Indii, chociaż Pakistan utworzono, by muzułmanów
„obronić” przed domniemaną nietolerancją i uciskiem Hindusów. Jeśli muzułmańska
ludność w Indii może żyć w pokoju, dobrobycie i cieszyć się obroną świeckiego prawa,
to w takim razie po co stworzono Pakistan? Chociaż to nieprawdopodobne, by Pakistan
z powrotem połączył się z Indią, to takie (niemożliwe) zdarzenie byłoby
prawdopodobnie najwspanialszą rzeczą, jaka mogłaby się przytrafić obu tym krajom.
Bo prawdą jest, że islam i hinduizm to dwoje cudownych oczu kulturalnie
urozmaiconego i pluralistycznego subkontynentu indyjskiego”.
Czerwona Wielkanoc
Wielkanoc nie jest świętem stałym. Wędruje ona po kalendarzu i łączy,
wydawałoby się, całkowicie nie związane ze sobą pamiętne wydarzenia. Kilka lat temu,
w pełnym oczekiwań roku dwutysięcznym, prawosławna Wielkanoc zbiegła się z
zachodnią, łacińską, i przypomniała o głębokim związku i jedności całego świata
chrześcijańskiego. W zeszłym roku Wielki Piątek, gorzki dzień Ukrzyżowania, zbiegł
się z rocznicą rzezi w Deir Jassin, pamiętnym i tragicznym wydarzeniem nowych
czasów w ziemskiej ojczyźnie Chrystusa. W Ziemi Świętej – 9 kwietnia 1948 roku
potomkowie apostołów, chłopi z Deir Jassin, zostali wymordowani przez żydowskie
bojówki. W tym roku Zmartwychwstanie Chrystusa zbiegło się z dniem Pierwszego
Maja, głównym świętem komunistycznym.
I nie przypadkowo czerwona wiara ma za podstawy te same zasady wspólnoty,
współczucia, pogardy dla korzyści materialnej, co wiara prawosławna. Są to
podstawowe właściwości prawosławnej cywilizacji rosyjskiej – na każdym etapie
dialektycznego rozwoju, Rosjanie odrzucają Mamonę. Nieprzypadkowo komunizm
zwyciężył na duchowym Wschodzie, a nie na materialistycznym Zachodzie: Wschód
nie mógł się pogodzić z charakterystycznym dla współczesnego Zachodu kultem księcia
tego świata. Zaiste, ten kto nie lubi Wschodu – nie lubi duchowości.
Tylko w Rosji może się to zdarzyć – tysiące ludzi rankiem po całonocnym
czuwaniu w cerkwiach wychodzi na demonstrację pierwszomajową. Gdyby było to
możliwe w czasach radzieckich, to nie byłoby tragedii roku 1991. Przecież przyjęcie
przez Rosjan komunizmu i jego odrzucenie było związane z duchowymi
poszukiwaniami. Gdy w lutym 1917 roku władzę zdobyli ideologiczni przodkowie
Gajdara i Czubajsa, naród rosyjski odrzucił prozachodni kompradorski Rząd
Tymczasowy i powrócił do swej głębokiej autentyczności, której symbolem stało się
przeniesienie stolicy do Moskwy.
Lecz czerwona autentyczność rosyjska nie pozostała osobliwością lokalną, stała
się mocnym paradygmatem, zapładniającym umysły i serca milionów, wskazującym
światu nową drogę rozwoju. W czerwonym carstwie różnica między biednymi i
bogatymi nie została zlikwidowana, lecz zmniejszyła się do wielkości tolerowanej;
ludzie radzieccy nie musieli myśleć o tym, jak zapłacić za mieszkanie, światło i
ogrzewanie. Wady ustroju radzieckiego wynikały z jego zalet: państwo nie mogło dać
każdemu człowiekowi najnowszego telefonu komórkowego, lecz mogło i dało
praktycznie bezpłatne zwykłe telefony; nie mogło wszystkim dać domów
jednorodzinnych, lecz dało małe mieszkanka; nie mogło produkować milionów
samochodów osobowych, lecz dało dobry transport komunalny.
Radzieckie elity dawały sobie radę z ekonomiką, lecz zapomniały o celu – o
duchowym doskonaleniu człowieka. Przecież Rosjanom komunizm był potrzebny nie
po to, by wszyscy żyli jak można najlepiej materialnie, by co roku zmieniali samochody
i wyjeżdżali na zagraniczne wycieczki, lecz po to, by ludzie mogli zapomnieć o
kłopotach materialnych i zajęli się doskonaleniem ducha. Gdy kremlowscy władcy
postanowili „dogonić i przegonić Amerykę” w dziedzinie konsumpcji, to przyznali się,
że znaleźli się w teologicznym ślepym zaułku. Radzieckie elity ostatnich dwudziestu lat
nieustannie staczały się na prawo, podobała się im Margaret Thatcher i Ronald Reagan,
którzy zniszczyli mechanizmy ochrony socjalnej. Człowiek, którego mogą jutro
wyrzucić z pracy i z domu, nie myśli o sensie życia, a tylko o tym, jak zapłacić czynsz.
Gorbaczow jedynie spełnił wolę elit. Nie znalazł się w Związku Radzieckim
własny Mao, który przeprowadził „rewolucję kulturalną” i posłał bananową młodzież
na wychowanie do Mongolii Wewnętrznej. Lecz i „rozwiązanie chińskie” nie jest
ostateczne – ponieważ ono także jedynie przesuwa rozwiązanie prawdziwych zadań
duchowych, stojących przed ludzkością.
Wydawałoby się, że czerwoni i prawosławni przegrali. Uwolniwszy się z
hamulców socjalistycznych, stare elity płynnie przeszły do nowego systemu, połączyły
się z energicznymi spekulantami, których wcześniej powstrzymywał Kodeks Karny. W
ten sposób Mamona odegrała się za swoją porażkę w październiku 1917.
Lecz to nie koniec. Byłem miesiąc w Moskwie i zauważyłem, że siły duchowe
narodu rosyjskiego dojrzały by zrobić nowy krąg. U dzieci komisarzy i popowskich
wnuków dojrzewają nowe idee, które mogą zadziwić świat. Świątynie są pełne, jak
nigdzie w świecie chrześcijańskim; pisane są nowe książki, powstają nowe spektakle,
kino przebudziło się z długiego letargu. Rosja otrząsnęła się z szoku 1991 roku,
wygląda lepiej, stanęła na nogi.
Odrzucono najbardziej obrzydliwe cechy prozachodniego reżymu, jakie
zapanowały po roku 1991. Wielka kampania związana ze świętowaniem Dnia
Zwycięstwa, związana jest z tą właśnie zmianą – przecież reformatorzy z roku 1991
nienawidzili wojennego czynu Armii Czerwonej; lubili porównywać Hitlera ze
Stalinem, ukuli pojęcie „czerwono-brunatni” dla określenia weteranów wojennych.
Teraz już to przeszłość, i niektórym reformatorom może się wydawać, że Związek
Radziecki przetrwał.
Prawie wszystkie hasła opozycji narodowo-patriotycznej zwyciężyły i stały się
hasłami władzy. Oczywiście, nie wprowadzono ich w życie, lecz ich zwycięstwo w
dyskursie jest ważne. Zrobiwszy straszny, śmiertelny wiraż Rosjanie przywrócili sobie
historię i Cerkiew; stworzona została podstawa dla nowych duchowych poszukiwań,
której brakowało w ostatnich dziesięcioleciach radzieckich rządów.
Nie tylko Rosja jest w trudnej sytuacji – prawie cały świat, z niewielkimi
wyjątkami, przegrał. Tych którzy wygrali, nowych Panów Świata, jest mało, o wiele
mniej niż osławiony „złoty miliard”. Miliony Amerykanów, Anglików i Francuzów
także znalazły się za burtą. Nastaje nowe zlodowacenie – zlodowacenie serc. Znakomity
rosyjski filozof prawosławny, świętej pamięci Aleksander Panarin, wierzył, że
chrześcijański Eros jest w stanie stopić lód, przywrócić współczucie, zjednoczyć
ludzkość i skierować ją na drogę rozwoju duchowego. Rosyjska cywilizacja
prawosławna jest w stanie nie tylko odpowiedzieć na straszny atak mamonistów, lecz
także uratować świat, stawszy się oporą odrzuconych i uciemiężonych.
Prezydent Putin może rozerwać amerykańską pętlę – wystarczy by Rosja wyszła
ze strefy dolarowej, i wtedy runie wszechmocny dolar a wraz z nim zniknie stworzony
przez niego świat. Dzisiaj Rosja, Chiny i Japonia są głównymi kredytorami Stanów
Zjednoczonych, i wspólnie mogą cofnąć Amerykę do roku 1929. Upadek dolara
przyćmi zburzenie nowojorskich wież, można go porównać ze zniszczeniem pierścienia
władzy we „Władcy Pierścieni”. Po krachu dolara, przejdziemy do nowej ery, ery
wolności.
Jeśli Putin nie ośmieli się na to, Amerykanie i tak postarają się zdestabilizować
jego reżym poprzez zainspirowanie „kolorowej rewolucji”. Nie można przewidzieć,
czym skończy się destabilizacja, tak samo, jak nikt nie był w stanie przewidzieć
zwycięstwa bolszewików. Restauracja władzy radzieckiej lub imperium prawosławnego
jest mało prawdopodobna, lecz twórcze siły Rosjan mogą stanąć na czele świata.
Rękojmią duchowego zwycięstwa będzie Radosne Zmartwychwstanie Chrystusa.
Tłumaczenie z wersji rosyjskiej.
Pomarańczowa Ukraina
Pół roku temu, w ostatnim dniu maja, trafiłem do starego, cichego ukraińskiego
miasteczka. Obok starej cerkwi pod wezwaniem Matki Bożej Orędowniczki
spoglądającej z wysokiego brzegu na leniwą rzekę, zostałem zagarnięty przez gromadę
młodych, delikatnych szesnastolatek, świętujących w parku pod gołym niebem
zakończenie szkoły średniej. W pszeniczne włosy miały wpięte białe wstążki i
wianuszki kwiatów, ciemne bluzki z krótkimi rękawami opinały pierwszej młodości
piersi i odsłaniały delikatne ramiona, a białe odświętne fartuszki zakrywały czarne i
niemiłosiernie krótkie spódniczki, odsłaniające wdzięczne kolanka, których nie zdołały
zakryć wysokie białe skarpetki, w cieniu czarnych topoli błyszczały niebieskie oczy.
Mój grecki przyjaciel także zamilkł i zamyślił się, a potem powiedział mi stłumionym
głosem: ukraińskie dziewczyny są najpiękniejsze; nie ma lepszych w naszych krajach.
Obrazek ten przypomniał mi się, jako anielski kontrapunkt wulgarnych obrazów
z Pomarańczowej Rewolucji płynących do mnie z telewizyjnego ekranu, które na żywo
ilustrowały plany dezintegracji Ukrainy. Kraj ten w obecnych granicach powstał
całkiem niedawno, co czyni go podatnym na podziały. Ukraina Zachodnia została przez
Stalina wyzwolona z wielowiekowego zachodniego jarzma i połączona z jej
prawosławną częścią. Obawiam się, że tej jedności nie będzie można utrzymać. W
każdym razie, granica między Wschodem i Zachodem przesuwa się bardziej na wschód
– z powrotem tam, gdzie była na początku XVII wieku.
Na Ukrainie, USA odniosło łatwe zwycięstwo, czego nie udało się im w Iraku. Z
geopolitycznego punktu widzenia była to następna, po rozczłonkowaniu Jugosławii,
katastrofa dla Rosjan. Siły europejskie przesunęły się ku wschodowi i zagrażają Rosji z
pozycji, które utraciły w ciągu całego szeregu wojen poczynając od Wojny Inflanckiej
Iwana Groźnego i kończąc rozbiorami Polski w XVIII wieku. W globalnej partii
geopolitycznych szachów, w wielowiekowej konfrontacji i współpracy cywilizacji ideologia odgrywa jedynie podrzędną rolę, lecz ideologiczna składowa zwycięzcy
będzie mieć decydujący wpływ na życie pokonanych.
Wielkimi graczami w tej grze są: Kościół Zachodni, Cerkiew Prawosławna i
Islam. Na Zachodzie, ideologia wysługuje się ludziom stojącym u władzy, natomiast
Cerkiew Wschodnia jest zrównoważona. W Islamie, działania elit muszą być zgodne ze
świętą księgą lub dobrze ukryte. Z tego punktu widzenia, w wielowiekowej grze
Wschód stracił, a Zachód zyskał. Nowym zwycięzcą jest USA, które ostatecznie
zrealizowało marzenie Brzezińskiego: oddzielić Ukrainę od Rosji, i tym samym
wyeliminować jedno z supermocarstw.
Jednak sprawy się komplikują, utożsamianie USA z siłami Zachodu nie jest
jednoznaczne. Niektórzy analitycy (za Carlem Schmittem) dzielą Zachód na „siły
atlantyckie” i „siły kontynentalne”; lecz od Drugiej Wojny Światowej „siły atlantyckie”
wywierają zbyt duży wpływ na Europę Zachodnią, by uważać je za coś oddzielnego.
„Siła atlantycka” jest ostoją „cywilizacji neojudejskiej”. Ukraina, razem z innymi
państwami wschodnioeuropejskimi, stanowi obecnie amerykańską placówkę
„neojudejską”, zwaną „Nową Europą”, oddzielającą pozostałe niepodległe państwa
środkowoeuropejskie od Rosji. Dla narodów Europy Zachodniej nie ma możliwości
wyzwolenia się z obozu mamonistów dopóki ten kordon sanitarny istnieje. Tak więc,
zwycięstwo USA na Ukrainie stanowi poważne zagrożenie dla wszystkich miłujących
wolność narodów – nie tylko dla następnych w kolejce do „spontanicznych
demonstracji” i „sekciarskich rozruchów”.
Dla narodu Ukrainy, przyszłość jest ponura. Proamerykański prezydent Wiktor
Juszczenko jest zagorzałym zwolennikiem gospodarki neoliberalnej; popiera pełną
prywatyzację i forsuje sprzedaż ukraińskich aktywów przedsiębiorstwom USA. Ukraina
może stać się nową amerykańską kolonią, w której amerykańskie oddziały zagrożą
Moskwie i będą kontrolować ważne rurociągi naftowe. Amerykańskie poparcie dla
Juszczenki jest niezbitym dowodem, że Juszczenko zgadza się to zrobić, przekształcając
naród Ukrainy w poddanych Nowego Porządku Światowego, dłużników Banku
Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Neoliberalna „dyscyplina
rynkowa” promowana przez Bank Światowy już zdążyła zabić miliony Rosjan,
Afrykanów, i Latynoamerykanów, których rządy realizują ich projekty. Ukraina już
pobiera swoją lekcję „gospodarki rynkowej” a jej ludność się zmniejsza. Juszczenko
twardo dążył do neoliberalizmu gdy był premierem; jako prezydent kurs ten jeszcze
zaostrzy.
Europa Zachodnia – wczorajszy rabuś – także chce się załapać, niemiecka
komentatorka Susanne Scheidt pisała: „Jeśli Juszczenko przejmie rządy, to na pewno
doprowadzi do tego, że zaprojektowany przez Bank Światowy program prywatyzacji
realizowany będzie zgodnie z planem. Zgodnie z tym programem, niemieckie banki
zaplanowały wielkie inwestycje na Ukrainie, co oznacza przejęcie ukraińskich
przedsiębiorstw komunalnych, sieci komunikacyjnych i transportu gazu. Niemiecki
gigant Ruhrgas AG już podpisał umowę z Juszczenko na import gazu poprzez ukraiński
korytarz od amerykańskich inwestorów w Azerbejdżanie, natomiast obecny rząd
ukraiński zawsze odmawiał podpisania takiego kontraktu”.
Innym wielkim poplecznikiem Juszczenki jest grupa rosyjskich oligarchów
żydowskich wyrzuconych z Rosji przez Putina. Ekstremalnie bogate, marzące o
rewanżu, i nienawidzące Rosji Putina, zagraniczne gangi na czele z Berezowskim i
nafciarzami byłego Jukosu zapewniły dla Pomarańczowej Rewolucji finansowe
wsparcie oraz rosyjskich ekspertów medialnych z Izraela. Za nimi stoi George Soros,
międzynarodowy magnat żydowski aktywnie pompujący pieniądze i możliwości
organizacyjne w pomarańczowe siły Juszczenki. Te siły zewnętrzne ukierunkowują
miejscowych Ukraińców, którzy zostali przeszkoleni i otrzymali rady od ekspertów,
którzy przeprowadzili już podobne pucze w Gruzji, Serbii i Rumunii.
Wewnętrzni poplecznicy Juszczenki dzielą się na dwie grupy. Większą stanowią
nacjonaliści galicyjscy z Zachodniej Ukrainy. Galicja jest pięknym krajem
posiadającym własne tradycje, jedną z których jest wrogość do Rosji. W ciągu wielu
wieków Galicja przechodziła od Polski do Cesarstwa Austro-Węgierskiego i z
powrotem. Galicyjscy Ukraińcy mają własny kościół unicki podporządkowany
Rzymowi. Ich język ma korzenie polskie i ukraińskie. W Galicji są silne tendencje
nacjonalistyczne, z proniemieckimi skłonnościami. Podczas wojny stworzono tam
własną dywizję SS. Obecnie, daje to podstawę do tworzenia szeregu partii politycznych,
takich jak Svoboda i UNA-UNSO – są to grupy zwolenników Bandery, ukraińskiego
nacjonalisty popierającego Hitlera. Oddzielne grupy różnego typu nacjonalistów
zjednoczyły się w poparciu dla Juszczenki.
Nie mają one nic przeciwko temu, że Juszczenko jest popierany przez
żydowskich oligarchów, a oligarchowie nie mają nic przeciwko nim. Soros finansuje je
sprawiedliwie. Jeśli chodzi o antysemityzm, to Żydzi pamiętają o nim tylko wtedy, gdy
im to pasuje. Według mnie, nacjonalizm często spełnia rolę sera w pułapce na myszy.
Ukraiński nacjonalista Bandera popierał Hitlera, lecz Hitler nie odpłacił się za to
poparcie niepodległością Ukrainy; po prostu wykorzystał ukraiński nacjonalizm do
podminowania Rosji. To samo działo się wszędzie indziej: nacjonaliści bretońscy też
popierali Hitlera, bo myśleli, że mógłby stworzyć niepodległą Bretanię. Niestety,
zawiedli się, bo Hitler pomyślał, że ich nie potrzebuje, skoro sam pokonał Francję.
Nacjonaliści arabscy na rozkaz Zachodu ryli pod Imperium Otomańskim, po to jedynie,
by zobaczyć, że ich ziemię oddano syjonistom. Obecnie nacjonaliści ukraińscy robią ten
sam błąd – popierają USA, lecz ostatecznie stracą, ponieważ USA nie potrzebuje i nie
chce mieć silnej, niepodległej Ukrainy.
Inną grupą popierającą Juszczenkę są liberałowie, stosunkowo bogaci i
prozachodni. Okazuje się, że wielu ludzi, szczególnie w stołecznym Kijowie, związało
swoje życiowe interesy z zachodnim bogactwem. Są dziesiątki bardzo bogatych
bankierów i biznesmenów. Tysiące pracują dla organizacji pozarządowych, otrzymują
granty UE, lub spekulują dla Sorosa. Są drobni importerzy, sklepy dla lepszego
towarzystwa. Istnieją dziesiątki tysięcy ambitnych młodych ludzi i studentów, mających
wielką nadzieję na „osiągnięcie sukcesu” w konkurencyjnym społeczeństwie
kapitalistycznym. Wiemy, że w końcu się rozczarują, jak ich koledzy z wielu innych
krajów - Zachód nie będzie spokojnie czekał, aż wykształceni Ukraińcy zajmą ich
miejsca na górze. Na Ukrainie, podobnie jak w Rosji, wciąż są miliony ludzi
wierzących w amerykański sen, a Ameryka wydaje kupę pieniędzy, aby te marzenia
podtrzymać.
Przyszłość Ukrainy może być ponura: piękne dziewczyny, które widziałem na
brzegach Dniepru zostaną przewiezione do burdeli Tel Awiwu i Istambułu; ich chłopcy
zginą w Iraku lub gdzie indziej za interesy Ameryki; jej kopalnie zostaną
sprywatyzowane, sprzedane za bezcen i zamknięte. Niezależność można uzyskać w
sojuszu z silnym. Ukraina może być niezależna będąc partnerem Rosji – lub może
zostać rozczłonkowana na kawałki wysługujące się Zachodowi. Jest jeszcze szansa
skorzystać ze zwycięstwa Chaveza, lub powtórzyć miński cud, kiedy Łukaszenko
zwyciężył miejscowych agentów Sorosa i Berezowskiego (nie są oni niezwyciężeni).
Lecz Janukowicz nie jest materiałem na gwiazdora, Putin nie jest politykiem
odważnym, a słowiański świat prawosławny pozostał bez steru na burzliwych wodach.
Być może dlatego dziesiątki tysięcy Rosjan spontanicznie przyszły 21 grudnia na grób
Józefa Stalina w 50 rocznicę śmierci wielkiego człowieka, który odtworzył potęgę
Rosji, odparł ataki z Zachodu, i zjednoczył Ukrainę.
Cywilizacja X78
Ukraina to międzycywilizacyjne kresy; waleczny kraj gdzie ludzkie cywilizacje
modlitwą i mieczem sprawdzają swoją dzielność i żywotność. Założony przez
Wikingów, zaludniony przez Słowian, ochrzczony przez Bizancjum, ocieniony
78
Mowa wygłoszona 23 maja 2003 roku w Kijowie na międzynarodowej konferencji „Dialog cywilizacji i
sprzeczności globalizacji”
topolami, pachnący bzem Kijów jest tolerancyjnym miastem Słowa o pułku Igora,
średniowiecznego poematu epickiego opiewającego walki między prawosławnymi
Słowianami i tureckimi koczownikami. Jego bohater, książę Igor, Roland Europy
Wschodniej, wydał córkę za wodza turkojęzycznego ludu – gdyż nie było tradycji
śmiertelnej wrogości między Słowianami i ludami tureckimi. Rudyard Kipling wyraził
to w ostatnim, nieczęsto cytowanym zdaniu znakomitego wiersza „Nie istnieje ani
Wschód, ani Zachód, granica ani rasa, ani pochodzenie, kiedy twarzą w twarz staną
dwaj silni mężczyźni”.
Chociaż twoje pachnące macierzanką stepy poprzecinane kasztanowymi
zagajnikami były ulubionym polem bitwy Germanów, Turków i Słowian, paradoksalnie
ta właśnie uniwersalność przemocy wykazywanej przez janczarów, kozaków i husarzy,
ten naturalny przejaw męskości, demonstruje płytką naturę sił stojących za konfliktem
militarnym. Prawosławni, katolicy i muzułmanie mają własne środowiska i zazwyczaj
nie czują potrzeby ich opuszczania. Gdy już to zrobią, będzie to odtworzenie
prehistorycznych rytuałów inicjacji, chwały i podboju. Tacy wojownicy nie pogardzają
przeciwnikami – gdyby tak było, nie próbowaliby swej siły na przeciwnikach, ponieważ
ich szanują i w czasach pokoju przyznają im odwagę i męstwo.
Sąsiadujące z sobą plemiona czasami walczą ze sobą. Na podstawie tej banalnej
obserwacji będącej jednym ze starych stereotypów, po udramatycznieniu nastrojów,
ludzie wąsko pojmujący historię straszą nas Zderzeniem Cywilizacji, które to pojęcie
jest największym krokiem wstecz w politycznym dyskursie od czasów Wypraw
Krzyżowych. Współczesną Zimną Wojnę pomiędzy komunizmem i kapitalizmem oraz
historyczne wojny kolonialne imperializmu z ruchami wyzwoleńczymi uznano za
konfrontacje ideologiczne. Połączenie neodarwinistycznych i rasistowskich idei
Zderzenia Cywilizacji przez amerykańskie think-tanki (ośrodki badań nad polityką)
miało bardzo praktyczne przyczyny: chodziło o zracjonalizowanie i poparcie wojny
Ameryki z całym światem. Wrogowie wybierani są z oficjalnej mapy „cywilizacji”: jest
to Europa stara (czytaj: niezależna), dobrze znany Dar al-Islam, i nowy gość - Chiny.
Lecz poczekajmy, czy Europy nie uważano kiedyś za część „Zachodu”? Jeśli to są
wrogowie, to kim są przyjaciele? Kim są sympatycy Huntingtona i Straussa, Perle i
Wurmsera, Feitha i Rice? Chyba trzeba tej nowej cywilizacji dać nową nazwę,
ponieważ obecnie „Zachód” został podzielony na dwie części – i „starą” Europę
wykluczono. Cokolwiek to jest, to cywilizacja X jest w równej mierze odrzucana przez
narody Europy Wschodniej jak i Zachodniej, Francuzów i Ukraińców, Niemców i
Greków, Chińczyków i Zulu.
Zastanówmy się nad cechami cywilizacji X:
•
Jest eksterytorialna, nie uznaje granic i gotowa jest zaatakować i zniszczyć
każdego, od Iraku do Chin, od Rosji do Nikaragui. Nie ma naturalnego siedliska
i może się rozszerzać w nieskończoność. Gotowa jest przyjść wszędzie tam,
gdzie jest człowiek do zniewolenia, jest dom do zbombardowania, drzewo do
ścięcia.
•
Jej głównym zajęciem jest lichwa. Dając pożyczki państwom, narzucają im
niemożliwe do spełnienia warunki i doprowadzają do ruiny.
•
Uważa ludzką solidarność za „terroryzm”.
•
Odrzuca duchowość i uważa ją za narzędzie „fanatyków” i „fundamentalistów”.
•
Czuje odrazę zarówno do apostolskiego chrześcijaństwa, jak i do islamu; lecz
lubi judzić chrześcijan przeciwko muzułmanom i vice versa.
•
Abstrahując od pokrewieństwa etnicznego, jest przywiązana do państwa
żydowskiego. Nie tylko członkowie JINSA (Jewish Institute for National
Security Affairs), lecz także doradczyni do spraw bezpieczeństwa narodowego
Condoleezza Rice przyznała, że bezpieczeństwo Izraela jest kluczem do
bezpieczeństwa świata, dodając, że odczuwa głębokie przywiązanie do Izraela.
•
Jest bardzo związana z narkotykami. Gdziekolwiek wygrywają, tam zaczyna się
nieustanne święto heroiny. Londyńska gazeta The Independent donosiła z
Bagdadu: miasto, które nigdy nie widziało heroiny, jest obecnie zarzucone
narkotykami. Nie jest niczym niezwykłym, że tam, gdzie wejdą Amerykanie,
rozkwita handel narkotykami. Talibowie skutecznie wyeliminowali narkotyki z
Afganistanu, lecz od czasu, gdy kontrolę przejęły siły USA, Afganistan stał się
największym producentem heroiny. Niektóre raporty sugerują, że handlowi
narkotykami i bronią patronuje CIA, wykorzystując zyski do finansowania
swoich tajnych operacji na całym świecie.
•
Uwielbia zemstę. Wojna z Afganistanem była nazwana „zemstą za 11
września”.
•
Ma duszę podłej kanalii, jest kompletnym przeciwieństwem szlachetności. Nie
ważyli się zaatakować Iraku, zanim całkowicie nie rozbroiła go ONZ.
•
Nie tworzy sztuki. Na próżno archeolodzy czwartego millenium szukać będą ich
Wenus. Zardzewiała amerykańska Wenus, zwana także „Eksponatem 5327” i
wystawiana w Muzeum Guggenheima, przypomina zwykłą kupę złomu. Nie ma
pięknych świątyń ani zachwycającej architektury, absolutnie niczego do
pozostawienia, gdyby bogowie zechcieli spuścić ognistą siarkę na jej miasta.
•
Owładnął nią paranoidalny strach. Nie wystarcza już, że Ameryka wydaje
biliony dolarów więcej na uzbrojenie niż reszta świata łącznie. Chcą także
rozbroić wszystkie inne kraje. Wojnę w Iraku zaczęli, oskarżając publicznie to
państwo o posiadanie broni masowego rażenia i żądając jego rozbrojenia. Teraz
chcą rozbroić Iran, Syrię i Koreę. Swojej kolejki oczekują Ukraina i Rosja.
•
Wojny z bezbronnymi nie mają być prowadzone jedynie poza granicami,
rzecznicy cywilizacji X chcą także rozbroić naród amerykański. Chcąc
zrealizować swój cel, popełnili masowy mord w Waco, i wplątali organizacje
paramilitarne w zamach bombowy w Oklahoma City.
•
Pogardza pracą i pracownikami. Amerykański film, jedyna istniejąca quasiartystyczna produkcja cywilizacji X, rutynowo gloryfikuje milionerów i
nierządnice, spekulantów i brokerów, próżniaków i gangsterów, ostatniego jej
robotnika przedstawiono w przedwojennych Gronach gniewu.
•
Lubuje się w bogactwie. Wierzą, że bogaci są cnotliwi, ponieważ Bóg
błogosławił im bogactwem, natomiast biedni są źli i potępieni, ponieważ są
biedni.
Ukraińcy powinni znać ten psychologiczny portret. Tak, cywilizacja X, aktualnie
tocząca wojnę z resztą świata, jest reprezentowana przez doskonale znaną i zasługującą
na pogardę postać - średniowiecznego Żyda wschodnioeuropejskiego. Ten lichwiarz,
poborca podatkowy, rozpijający lud szynkarz – obecnie został zwielokrotniony milion
razy. Jego wielkość nie daje nam go poznać, ponieważ nie jest łatwo poznać wesz
wielkości słonia.
Przed wiekami, postać ta rządziła na waszych stepach. Żydzi, którzy
wyemigrowali z Niemiec, osiedlili się na Ukrainie, przekupili bojaźliwych Żydów
miejscowych, i w krótkim czasie zajęli strategiczną pozycję między polskimi panami i
ukraińskim chłopstwem. Pożyczali pieniądze panom i chłopom, pędzili wódkę,
zarządzali feudalnymi majątkami, a w końcu stali się najważniejszym źródłem władzy.
Żydzi zawzięcie zwalczali Kościół, doprowadzając do konfliktów i skandali, ponieważ
Kościół sprzeciwiał się lichwie i ich niczym nie ograniczonemu handlowi wódką.
Nawet dzisiaj, słowo zakabalenie [od hebrajskiego kabała] oznacza w językach
wschodnich Słowian oddanie w niewolę [za długi].
Cywilizacja X wciska heroinę zamiast wódki, pożycza miliardy dolarów zamiast
dwóch rubli, zabiera naturalne bogactwa narodów zamiast lichej chatki chłopa, boi się
broni atomowej a nie chłopskiej siekiery, gromadzi zwolenników lamentując nad
skutkami broni masowej zagłady zamiast wyolbrzymiać pogromy, lecz są to te same
idee i metody. Reasumując, cywilizacja X jest niebezpieczną i agresywną mutacją
żydowskiego ducha zaszczepioną na angloamerykańskiej podkładce. Huntington w
jakiejś mierze miał rację: konflikt cywilizacji jest nieunikniony, lecz nie jest to konflikt
między chrześcijaństwem i islamem, lecz konflikt między chrześcijanami i
muzułmanami z jednej strony, i neo-Żydami z drugiej.
Ktoś może powiedzieć, co za dziwna i straszna myśl! Jednak myśl tę podziela
wielu Żydów; na przykład, znany żydowski filozof – były rabin Oxfordu, autor kilku
książek, i dobrze znana osobowość telewizyjna – rabin Shmuel Boteach; przypadkowo,
przywódca Khabbad, najbardziej rasistowskiego i ksenofobicznego ruchu żydowskiego.
Zauważa on i zachwyca się podobieństwem, jeśli nie tożsamością, między tradycyjnym
podejściem żydowskim i paradygmatem rządzenia w USA. Zgadzam się z nim w tej
diagnozie, chociaż nasze wnioski są diametralnie przeciwne. Rabin Boteach oświadcza
w The Jerusalem Post: „Ameryka i Żydzi współpracują razem aby zawładnąć światem.
Lecz jest to podbój za pomocą idei a nie armii, i możecie być pewni, że gdy się
wycofają, świat będzie lepszy niż wtedy, gdy zaczynali”79.
Jest to podbój za pomocą idei, wspomaganych Tomahawkami. Idee te ulepszą
świat, jak Rabinowicz poprawił Szekspira dla starego żydowskiego teatru: „Szekspir –
przetłumaczony i poprawiony przez Rabinowicza”. I tak się wycofają, jak wycofują się
z Palestyny.
Wydaje się, że idee podboju to coś najniższego, najbardziej prostackiego z
żydowskiego dziedzictwa. Idee te Ukraińcy już kiedyś odrzucili, lecz są one w dalszym
ciągu głoszone i doskonalone w Palestynie. Idee te zmuszają wielu młodych
Palestyńczyków („samobójczych zamachowców”) do popełniania samobójstw, aby nie
żyć pod znienawidzonymi żydowskimi rządami. Te stare żydowskie idee otrzymały
nowoczesny wygląd od Leo Straussa, umysłu stojącego za kabałą JINSA. Pfaff
podsumowuje je jednym zdaniem: „Skrywaną prawdą jest to, że samolubstwo popłaca;
nie ma bóstwa które by karało za złe czyny”80. Jeszcze krócej: ich potęga oparta jest na
tajemnej wiedzy, że Boga nie ma81.
79
80
19 marca 2003, The secret conspiracy to conquer the world, By Shmuely Boteach
The long reach of Leo Strauss. William Pfaff IHT, czwartek, 15 maja, 2003
www.commondreams.org/views03/0515-09.htm
81
Izrael Szamir, Boski wiatr
Niczego nowego nie odkryto. Prorocy złorzeczyli na Żydów postępujących tak,
jak gdyby nie było Boga, który karałby za złe uczynki lub okazywałby łaskę. Ponieważ
Bóg za pośrednictwem Chrystusa ogłosił nowe przymierze z każdym (nawet nieŻydem), kto jest gotowy iść jego śladami, więc ci Żydzi, którzy nie chcą znaleźć się w
jednym umiłowanym Bożym Izraelu wraz z prawowiernymi chrześcijanami ze
wszystkich narodów, nie należą także do Izraela i nie uczestniczą w Boskim
Przymierzu; zostali oni pozbawieni Łaski Bożej82. Mówiąc bez ogródek, odrzucając
swoich sąsiadów nie-Żydów, Żydzi zbuntowali się przeciwko Bogu.
Obecnie buntownicy dowodzą arsenałem nuklearnym USA. Leo Strauss wierzył,
że Żydzi zostali wybrani przez Boga do rządzenia nie-Żydami za pomocą „szlachetnych
kłamstw”. Pfaff wymienia najwybitniejszych uczniów Straussa: zastępca sekretarza
obrony Paul Wolfowitz, Abram Shulsky z Biura Planów Specjalnych Pentagonu,
Richard Perle z Komitetu Doradczego Pentagonu, Elliot Abrams z Rady
Bezpieczeństwa Narodowego. Ludzie ci mają teraz wystarczającą ilość bomb aby
zniszczyć ludzkość, lub aby osiągnąć ostateczny cel Straussa - zapewnić Żydom
panowanie we współczesnym świecie83. W tym strasznym stwierdzeniu znajduje się
jednak promyk nadziei, ponieważ 95% narodu amerykańskiego nie należy do wspólnoty
neo-żydowskiej. Nie chcą by ktoś nad nimi panował, i nie myślą, że ktoś nad nimi
panuje. Pewnego dnia mogą po prostu poznać prawdę. A potem, zamiast walczyć z
muzułmanami i popierać neo-Żydów, jak dotychczas przywykli, Amerykanie mogą
postąpić tak, jak kiedyś Ukraińcy.
Żydowskie panowanie na Ukrainie skończyło się w roku 1648, kiedy
prawosławni Ukraińcy i muzułmańscy Tatarzy – prowadzeni przez polskiego
szlachcica, Bogdana Chmielnickiego, i wspierani przez oddziały rosyjskie – zjednoczyli
się w okrutnym powstaniu i wyzwolili Ukrainę. Aby napiętnować ich zuchwalstwo,
Ukraińców ciągle nazywano masowymi mordercami Żydów – aż do czasów
współczesnych, kiedy brytyjski badacz żydowski Jonathan Izrael84 udowodnił, że nie
było żadnej masakry – Żydzi ucierpieli w ówczesnej wojnie domowej nie więcej niż
Polacy czy sami Ukraińcy.
Porażka żydowskich idei w roku 1648 przyniosła korzyść Ukrainie, a także
ukraińskim Żydom, którzy przestali być aroganccy i nabrali szacunku do sąsiadów.
Stracili wysokie stanowiska i stali się lepszymi ludźmi. Tysiące Żydów, zwolenników
Jakuba Franka, zostało przyjętych na łono Kościoła i stali się oni zwykłymi Ukraińcami
i Polakami. Inni przyłączyli się za Beshtem do nowego ruchu chasydzkiego, który
przejawiał wiele chrześcijańskich cech.
Wczoraj byłem w Humaniu, czarującym starym miasteczku posiadającym
wspaniały park krajobrazowy z XVIII wieku. Jest to jeden z cudów świata, w którym
młode ukraińskie piękności w niebezpiecznie krótkich mini spacerowały pod białymi
piramidami kwitnących kasztanów. Odwiedziłem grobowiec rabina Nachmana,
ponieważ ten współczesny Napoleonowi żydowski święty filozof był czczony przez
moich przodków, i wciąż cieszy się szacunkiem tysięcy Żydów z całego świata. Był on
pod wielkim wrażeniem zwyczajów ludu ukraińskiego i marzył o zjednoczeniu swego
narodu z Ukraińcami w jednym Kościele. Flirtował z ideą osobistego mesjanizmu i
przyjął wiele chrześcijańskich zapatrywań. Czuł, że dusza ciągnie go ku Jezusowi i
powtarzał Jego słowa „Przyszedłem, aby wypełnić Prawo” pozornie je gwałcąc.
82
Nauka Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej o Żydach.
Kevin MacDonald, Culture of Critique
84
J.Israel, European Jewry in the age of mercantilism, Oxford 1985
83
Pielgrzymował do Ziemi Świętej, lecz powrócił do swojej ukochanej Ukrainy. Jego
mistyczna nauka jest najlepszym dowodem na to, jaki błogosławiony wpływ miało
ukraińskie prawosławie na buntowniczą żydowską duszę. W ten sposób stary
przyschnięty dąb żydowskiej wiary zakwitł ponownie, gdy zwycięska ukraińska
Intifada wypaliła wiekami narosłe ciernie. Podobnie teraz, megalichwiarze z Nowego
Jorku i ich kumple z Tel Awiwu zostaną pobici w nowej wszechświatowej Intifadzie, i
tym się skończy Zderzenie Cywilizacji.
Hiszpania: Duch Santiago85
Pozwólcie mi pogratulować i pobłogosławić was i całą Hiszpanię za waszą
decyzję wycofania hiszpańskich żołnierzy z brudnej wojny w Iraku, która w
rzeczywistości jest walką o Palestynę. Gdy powiedziałem to po raz pierwszy, uznano to
za dziwną opinię podzielaną przez bardzo niewielu. Tymczasem większość karmiono
opowieściami o wojnie za wyzwolenie Irakijczyków, za demokrację w Iraku, o wojnie z
terroryzmem, przeciwko broni masowego rażenia w rękach Saddama Husajna, wojnie o
ropę. Minął rok i wszystkie te wyjaśnienia znikły jak dym w nocy. W zniszczonym
Iraku nie znaleziono broni masowego rażenia; torturowani więźniowie Abu Ghraib i
Guantanamo nie ujawnili żadnych powiązań z Al-Kaidą; wyzwolenie Iraku zmieniło się
w brutalną okupację; a co do ropy, na początku wojny cena ropy wynosiła tylko 20
dolarów za baryłkę – co mówi samo za siebie. Przedsiębiorstwa naftowe, które
oskarżano o podżeganie do wojny, wycofują się z Iraku, a produkcja ropy stoi w
miejscu. 29 kwietnia 2004 roku, Guardian donosił, że BP postanowiło opuścić Irak,
twierdząc, że dla przedsiębiorstwa naftowego nie ma tam przyszłości.
Pozwala to nam się zająć tylko jedną przyczyną wojny, o której mówiliśmy już
rok temu. Czasami mówi się, że jest to „wojna dla Izraela”, lecz taka definicja pomija,
że dla zapewnienia bezpieczeństwa państwa Izrael, wojna nie jest potrzebna. Nie jest
ona potrzebna Izraelczykom do dobrego samopoczucia. Żydzi mogą żyć w równości w
Palestynie jak i gdzie indziej, lecz oni tego nie chcą – chcą oni władać ziemią, wodą i
duszami. W tym celu zabijają dzieci i burzą buldożerami domy Palestyńczyków w
Gazie – teraz robią to samo Irakijczykom w Faludży. Jest to wojna o żydowską
supremację, prowadzona przez wyznawców i popychadła USA. Ci podżegacze wojenni
stoją twardo przeciwko zasadzie równości dla wszystkich mieszkańców Ziemi Świętej.
W takiej wojnie, Hiszpania nie ma powodu stać po stronie sił żydowskiej dominacji,
wspierając masowe niszczenie Palestyny i masowe tortury w Guantanamo.
Hiszpania nie ma powodu aby walczyć za żydowski rasizm, ponieważ wasz kraj
ma długą i szczytną tradycję niezrównanej w Europie tolerancji, chociaż często
fałszywie przedstawianej w dzisiejszym żydowskim narratywie, który stał się
dominujący w dyskursie angloamerykańskim. Hiszpania jest krytykowana za tak zwane
„wypędzenie Żydów” w roku 1492. Jest to fałszowanie historii. Królewscy władcy
zjednoczonej Hiszpanii postanowili nawrócić swoich żydowskich poddanych, jak
zrobili to kilka lat wcześniej z hiszpańskimi muzułmanami. Według nich, nawrócenie
zjednoczyłoby naród Hiszpanii pod jedną Koroną i w jednym Kościele. Lecz Żydom
dano zbyt wiele czasu do namysłu i plan spełznął na niczym: wielu Żydów opuściło kraj
zamiast zgodzić się z najkorzystniejszymi propozycjami Korony. Niespodziewanie dla
85
Mowa wygłoszona podczas prezentacji hiszpańskiego tłumaczenia Zielonego deszczu Yassouf.
królowej i króla ich Edykt o Nawróceniu stał się w oczach Żydów Edyktem o
Wypędzeniu. Ostatecznie, około czterdziestu tysięcy Żydów (na pewno nie czterysta
tysięcy), i wielu nawróconych, opuściło Hiszpanię, osiedlając się głównie w Portugalii.
Lecz proszę zauważyć, że większość wypędzonych Żydów powróciła (prawa powrotu
nigdy ich nie pozbawiono), rezygnując z rasistowskiej tradycji wyższości i zgadzając
się dzielić chleb i wino z innymi Hiszpanami – bo taki jest sens Eucharystii – stali się
wybitnymi obywatelami Hiszpanii. Święta Teresa z Avila i Święty Jan od Krzyża są
wspaniałymi przykładami, jak pycha zwyciężona przez pokorę może doprowadzić do
chwały.
Z drugiej strony, Anglia Cromwella przyjęła wypędzonych Żydów i za ten czyn
sławiona jest przez Panów Dyskursu. Milczą, że miało to związek z ogradzaniem pól
(czyli pozbawianiem ludu ziemi), z masakrami irlandzkich chłopów i Szkotów, i z
masowym ludobójstwem Indian w amerykańskich koloniach Anglii, lecz rządy „dobre
dla Żydów” rzadko są dobre dla kogoś innego.
Ci sami Panowie Dyskursu oczerniają Hiszpanię za jej traktowanie rdzennych
Amerykanów. Lecz przecież Hiszpanie pożenili się z tubylcami, co stworzyło
nowoczesne narody Ameryki Łacińskiej, natomiast koloniści północnoamerykańscy,
którzy byli dobrzy dla Żydów i uważali się za „nowych Żydów”, wymordowali prawie
wszystkich tubylców a żałosne ich resztki zamknęli w rezerwatach.
Podają hiszpańską Inkwizycję jako najgorszy przykład prześladowań religijnych,
lecz to w krajach protestanckich tysiącami palono kobiety na stosach jako czarownice –
coś takiego nie mogło się zdarzyć w kraju czczącym Matkę Bożą, jak Hiszpania.
Naprawdę, błędem jest myśleć, że teologia to oderwane od rzeczywistości
zajęcie dla niepotrzebnych duchownych, a znaczenie mają jedynie dobra materialne.
Teologia jest stabilnym fundamentem, na którym wzniesione są budowle społeczne.
Bez takich fundamentów, wasze wspaniałe pałace runą przy pierwszych podmuchach
silnego wiatru, nie mówiąc o trzęsieniu ziemi. Taka była prawdziwa przyczyna upadku
Związku Radzieckiego: quasi-religijny komunizm nie miał mocnego fundamentu
teologicznego. Ten słaby punkt odzywa się echem w „neożydowskim” USA:
paradygmat judaistyczny zastąpił chrześcijaństwo apostolskie, i teraz duszą się w
śmiertelnym uchwycie Nowego Porządku Światowego – charakteryzującego się
zanikającą klasą średnią, potężnym aparatem bezpieczeństwa, wzrostem różnic
społecznych, i ogólnym upadkiem duchowości. To nie po raz pierwszy judaistyczny
paradygmat zatryumfował na tym świecie; lecz, podobnie jak w przeszłości, niechybnie
upadnie – temu typowi społeczeństwa brak szerokiego poparcia społecznego.
Tymczasem zwolennicy takiego systemu postanowili zapewnić jego przetrwanie
czyniąc swój projekt globalnym, śpiesząc się, aby go zakończyć przed tym, zanim
wyrobnicy się obudzą. Ta właśnie logika i naciski stoją za ich szaleńczą i desperacką
ekspansją.
Wszędzie popierają przywódców, którzy akceptują ich teologię i ideologię.
Mogą to być przywódcy prawicowi, jak wasz Aznar, albo lewicowi, jak Tony Blair w
Anglii, lecz muszą bezwarunkowo popierać judaistyczną ideę wyższości i być gotowi
do wysłania swoich rodaków do walki za nią w dalekich krajach. Być może ci
przywódcy są dobrzy dla Żydów, lecz są źli dla reszty z nas. Obecnie, w obliczu nowej
dychotomii, walka lewicy z prawicą zdezaktualizowała się – świadczą o tym nasi
hiszpańscy towarzysze, których ojcowie strzelali do siebie w wojnie domowej w latach
1936-1939. Mój wujek walczył w Brygadach Międzynarodowych po stronie Republiki,
a być może twój ojciec walczył po stronie Franco, lecz teraz zostaliśmy zjednoczeni
duchem i tradycją równości przeciwko poplecznikom bezdusznej i pozbawionej korzeni
Mamony.
Stare wojny pozostawmy przeszłości. Walczyliście z Maurami, lecz obecnie
Hiszpania jest dobrym przyjacielem Maroka. Hiszpanie walczyli w obronie swojej
wolności z Napoleonem, lecz obecnie Hiszpania jest przyjacielem i sojusznikiem
Francji. Podobnie, do przeszłości należy przeciwstawienie się sobie lewicy i prawicy,
wojna karlistów i izabelistów, Yorku z Lancasterem, Unii z Konfederacją. Tendencje
lewicowe i prawicowe nie zanikły, ponieważ obie są potrzebne zrównoważonemu
społeczeństwu, jak człowiekowi lewa i prawa noga. Prawica zapewnia ciągłość tradycji
i pamięć o przodkach; lewica popiera równość i gotowość do reform. Zmagania Yin i
Yang czynią społeczeństwo zdrowym, natomiast zupełne zwycięstwo jednego z
paradygmatów wykolei go.
Tragiczna i niszcząca konfrontacja lewicy z prawicą miała swoje maksimum w
Hiszpańskiej Wojnie Domowej i Drugiej Wojnie Światowej, kiedy to dwa wielkie
ruchy antyburżuazyjne, lewicowi i prawicowi zwolennicy filozofii Hegla, przelewały
krew “ad majoram US gloriam” - dla większej chwały neojudaistycznego USA,
bezapelacyjnego zwycięzcy wojny. Zrozumiałem to w roku 1990 w Rosji, gdy
proamerykańscy liberałowie przezywali weteranów ze Stalingradu (rosyjskich
patriotów!) „czerwonobrunatnymi”, dając do zrozumienia, że nie ma różnicy między
komunizmem i narodowym socjalizmem.
Obecnie mamy pseudolewicę i pseudoprawicę, ponieważ nie ma różnicy między
Thatcher i Blairem, Bushem i Kerry – wszyscy oni tak samo popierają Izrael w jego
dążeniu do supremacji. W Hiszpanii i Francji, lewicowe i prawicowe gazety wspólnie
potępiają Pasję Mela Gibsona, jako „obrażającą Żydów”. A więc, zamiast lewicy i
prawicy, mamy nową dychotomię, nowy podział, zależny od naszego stosunku do
judejskiej supremacji. Obecnie USA zwalcza muzułmanów w imieniu Izraela, lecz
Huntington, czołowy teoretyk wojny, już nawołuje do ograniczania ludności
hiszpanojęzycznej w USA, ponieważ nie jest ona wystarczająco oddana sprawie
żydowskiej .
Możecie sprawdzić swoich przywódców obserwując ich podejście do położenia
palestyńskich wieśniaków. Jeśli wolą kumać się z Sharonem, to także wy nie
spodziewajcie się po nich nic dobrego. Wszyscy oni postąpią jak prawicowy Aznar, bo
ludzie rozumieją przyczyny wojny. W Ziemi Świętej może być tylko jedno rozwiązanie,
które przyniesie pokój całemu światu. Będzie ono polegało na wprowadzeniu w całej
Palestynie pełnej równości dla Żydów i nie-Żydów, zdemontowaniu
suprematystycznego państwa żydowskiego, i przekształceniu go w prawdziwą
demokrację dla wszystkich. Nawoływał kiedyś do tego świętej pamięci Edward Said, a
obecnie Marwan Barghouthi, najpopularniejszy przywódca palestyński. Coraz więcej
Izraelczyków także dochodzi do wniosku, że nie ma innego sposobu na zatrzymanie
buldożerów.
Hiszpania ma do odegrania ważną rolę, ponieważ jest ona nierozerwalnie
związana z Ziemią Chrystusa. Jest ona także ziemią Świętego Jakuba, waszego
ulubionego świętego, którego nazywacie Santiago. Ten palestyński rybak został ścięty
na rozkaz poprzednika Sharona, króla Heroda Antypasa. Dziś jego głowie oddaje się
cześć w Santiago de Compostella, lecz jego serce pozostało pogrzebane w Jerozolimie.
Nad jego grobowcem wznosi się Katedra Świętego Jakuba, czczonego zarówno przez
palestyńskich chrześcijan jak i muzułmanów, bo w naszej ziemi chrześcijanie i
muzułmanie żyją razem w pokoju i harmonii, mając te same miejsca święte i – co nie
jest mniej ważne – tego samego wroga. Wrogiem tym nie jest „Żyd”, bo Żydzi mogą
pokojowo współżyć z Hiszpanami i Palestyńczykami, lecz duch judejskiej wyższości,
którego należy zwyciężyć i który będzie zwyciężony.
Niemcy: Dzieci gorszego Boga
Jest to przesłanie miłości ze Świętej Ziemi Palestyny do moich niemieckich
czytelników. Niemcy (a pod tą nazwą rozumiem lud mówiący po niemiecku, nieważne
w jakim kraju żyje) nie są obcy dla Palestyny, i nasze związki nie powstały ostatnio.
Wasi mężni wojownicy służący w rzymskich legionach, po zwolnieniu z wojska żenili
się z miejscowymi dziewczętami i pozostawali na zawsze w swoim Neapolis (obecnie
Nablus), Sebaste i Kolonii (siostry waszej Kolonii), pozostawiając w spadku swoim
potomkom jasnoniebieskie oczy. Wasi dzielni teutońscy rycerze zbudowali potężny
zamek Starkenberg, którego ruiny stoją nad spokojnymi wodami az-Ziv w Górnej
Galilei. Wasz wielki cesarz Fryderyk Barbarossa nie bał się odległości i przełęczy
górskich na drodze do Jerozolimy; nasza tradycja mówi, że pomimo pogłosek o jego
śmierci, jednak doszedł do Świętego Miasta jako pielgrzym i znalazł spoczynek w jego
ziemi. Wasz Marcin Luter poszukiwał natchnienia w Chrystusowym Przekazie, tym
zwieńczeniu palestyńskiego poszukiwania Boga.
Nawet w czasach późniejszych, waszych dziadów i wujów ciągnęło do Ziemi
Świętej. Przynieśli ze sobą niemieckie zamiłowanie do pracy, zbudowali młyny i
warsztaty, opiekowali się rdzennymi Palestyńczykami w szpitalach, żyli w przyjaźni z
sąsiadami. Palestyna ich zniewoliła – nie tylko jako ziemia biblijna i kołyska
europejskiej duchowości, lecz jako przepiękna żywa ziemia gajów oliwnych,
skromnych źródełek, świętych kapliczek na szczytach wzgórz, i bardzo pobożnego ludu
na zawsze związanego ze swoją jałową ziemią i upamiętniającymi przodków
kamieniami. Syn austriackiego Żyda, mogę się z wami solidaryzować – ponieważ także
przybyłem do Palestyny jako wędrowiec, lecz ona mnie urzekła i usynowiła, tak samo
jak niemieckich osadników.
Ich domy dotychczas stoją w zielonych sadach niezwykłej niemieckiej kolonii w
Jerozolimie. Są tam stare murowane domy kryte czerwonymi dachówkami, w szczyty
których wmurowano płyty z wypisanymi gotykiem psalmami. Bluszcz oplata ich
kamieniarkę i tajemniczy cmentarz Templariuszy za ciężką bramą. Ich kościoły wciąż
upiększają zachwycający krajobraz Galilei, a dzwonnica wielkiego kościoła Augusta
Victoria wznosi się na Górze Oliwnej pozdrawiając siostrzaną Dormition na Górze
Syjon.
Niestety, niewiele zostało z tego co było. Brytyjczycy deportowali większość
palestyńskich Niemców do dalekiej Australii, natomiast pozostali zostali sterroryzowani
przez syjonistyczne gangi Palmach i uciekli. Żydzi natychmiast przenieśli się do
etnicznie oczyszczonej kolonii niemieckiej, przekształcili szpital Schnellera wraz z jego
kościołem na bazę wojskową, osiedlili się w Waldheim i zabili deskami kościoły w
Galilei. Wypędzeni Niemcy nie byli jedynymi ofiarami zwycięstwa syjonistów –
cierpieli razem z setkami tysięcy rdzennych Palestyńczyków, chrześcijan i
muzułmanów, razem z Ormianami, Grekami i innymi nie-Żydami.
Jednak los Niemca jest szczególnie przykry i bolesny. Podczas gdy
Palestyńczycy kontynuują rozciągniętą na pokolenia walkę o swoją ziemię, swoje
drzewa oliwne, święte miejsca, a przede wszystkim o równość z przybyłymi Żydami, to
niemieccy przywódcy wzięli stronę oprawców. Piszę to zaraz po tym, jak rząd
niemiecki postanowił dać Izraelowi bożenarodzeniowy prezent: dwa okręty podwodne
klasy Delfin, które można uzbroić w broń atomową, zbudowane w HowaldtswerkeDeutsche Werft AG w Kilonii. Dołączają do trzech łodzi podwodnych przekazanych
wcześniej86. Takie okręty mogą zagrozić bronią masowego zniszczenia dowolnemu
państwu na świecie. Pozwolą one utrzymać w strachu izraelskich sąsiadów, dopóki
izraelscy żołnierze nie wypędzą pozostałych rdzennych Palestyńczyków z ich ziemi,
którego to zadania nie udało się dokończyć w latach powojennych. Izraelski historyk
wojskowości Van Creveld 28 kwietnia 2002 roku pisał w Sunday Telegraph z
podszytym chciwością zapałem: „zbudowane w Niemczech supernowoczesne łodzie
podwodne mogłyby zająć na morzu stanowiska gotowości bojowej. Do wypędzenia
Palestyńczyków potrzeba jedynie kilku brygad”.
Wiemy, że niemieckich przywódców nie obchodzi, że okręty te mogą rozpętać
nuklearny holokaust nad niewinnym narodem Iranu, Syrii lub Egiptu, jednak może
mogliby rozważyć potencjalne zagrożenie Niemiec w przypadku, gdyby w posiadającej
broń masowej zagłady armii Izraela przeważyła chęć piastowanej przez syjonistów
zemsty. W Jerusalem Post z 22 kwietnia 2004 roku przeczytałem:
„Mam porachunki nie tylko z państwem niemieckim, lecz z każdym Niemcem,
wszędzie. Ani się nie kłócę ani nie jestem zdenerwowany. Chcę po prostu usunąć
Niemcy razem z ich ludnością z globu” pisze Matti Golan, były główny redaktor
czołowych izraelskich gazet Haaretz i Globus. Matti Golan nie jest według standardów
syjonistycznych wariatem ani szaleńcem, nie jest też jednym z żydowskich fanatyków
religijnych, zaprzeczających, że goje pochodzą od Adama. Jest on jednym z
rozsądnych, świeckich wpływowych żydowskich intelektualistów głównego nurtu.
Gdybym był Niemcem, to miałbym wiele wątpliwości przed przekazaniem krajowi
Matti Golana atomowych łodzi podwodnych, by nie postanowił „po prostu” zetrzeć
Niemcy wraz z ich mieszkańcami z powierzchni globu.
Matti Golan nawoływał do rasistowskiej nienawiści i ludobójstwa, lecz jego
komentarzy mieszkańcy Niemiec nie przeczytali ani nie skomentowali. Wasi
przywódcy wolą potępiać „szerzący się antysemityzm”. Niemiecki prezydent Johannes
Rau powiedział: „Każdy wie, że w ostatnich kilkudziesięciu latach, za krytyką polityki
rządu izraelskiego stoi zajadły antysemityzm”. Powiedział to tydzień po tym, jak
czteroletnia dziewczynka imieniem Asma została uduszona izraelskim gazem
łzawiącym w swoim pokoju w Gazie 24 kwietnia 2004 roku. Powiedział to rok po tym,
jak pokojowa aktywistka z Seatle, Rachel Corrie, została zmiażdżona przez izraelski
buldożer. Czyli ta szlachetna niemiecka "walka z antysemityzmem" doprowadziła was
do tolerowania mordu Asmy i Racheli. Jesteście lekkomyślni, lecz może to być dla was
niebezpieczne. W masowym izraelskim dzienniku Maariv, Dan Margalit supergwiazda izraelskiego dziennikarstwa, przedstawił człowieka próbującego
przestrzec was przed poważnym niebezpieczeństwem jakie stwarza izraelska potęga
nuklearna. „Vanunu pozował na nowego Jezusa, który został uwięziony za nawrócenie
się na chrześcijaństwo. Muszę przyznać, że był on dyskryminowany z powodów
religijnych, lecz dyskryminowany pozytywnie. Vanunu nie stracił życia za swoją
zdradę, za szpiegostwo, i pomimo chrztu, Izrael traktował go jako Żyda. Każdy wie, co
izraelski Mossad zrobiłby z nim, gdyby był on niemieckim specjalistą atomowym na
86
Patrz Maariv 2004-12-22
usługach państwa arabskiego – ich nazwiska są wykute na cmentarnych nagrobkach w
Europie.”87
Przekaz Margalita jest jasny: dla syjonisty, krew Niemca jest mniej warta od
krwi Żyda. Tak się urządziliście!
Izrael chwalił się, że jego mordercy mordowali niemieckich inżynierów i
naukowców – lecz Niemcy nigdy nikogo nie oskarżyli.
Odważny i szlachetny Żyd amerykański, John Sack, wydał książkę o
okrucieństwach dokonanych przez niektórych Żydów na niewinnych etnicznych
Niemcach w końcu lat 1940 – lecz Niemcy nie zbadały tych strasznych
oskarżeń, nie domagały się procesu zbrodniarzy, nie pozwalając nawet na
opublikowanie książki Sacka.
Kilku Izraelczyków publicznie przyznało w angielskiej gazecie The Observer, że
otruli tysiące niemieckich jeńców wojennych i próbowali zamordować miliony
niemieckich cywili. Ostatnia książka Diny Porath dowiodła, że truciznę dali im
bracia Katzir – jeden z nich stał się prezydentem Izraela a inny wybitnym
naukowcem88. Niemcy nie zbadały tego, lecz przekazały Izraelowi więcej
pieniędzy i sprzętu wojskowego.
Pogodziliście się z drugorzędnym statusem dzieci gorszego boga, gdy
wywyższyliście Auschwitz do wysokości Golgoty i pozwoliliście Frederickowi
Taylorowi zaprzeczyć ogniowemu holokaustowi Drezna.89
Gdy opłakiwaliście deportację Żydów a zignorowaliście deportację etnicznych
Niemców przez kierowane przez syjonistów rządy Polski i Czechosłowacji.
Gdy naciskaliście na rozbrojenie Iraku i dostarczaliście sprzęt nuklearny do
Dimona.
Gdy zamykaliście i wydalaliście bojowników palestyńskich a nie żądaliście
ekstradycji Izraelczyków, którzy mordowali niemieckich obywateli, a mianowicie
izraelskiego obywatela Solomona Morela, który torturował i zabił tysiące Niemców.
Gdy sądziliście wydawców Przemysłu Holokausu Normana Finkelsteina i
pozwoliliście Antifie maszerować ulicami Berlina z izraelskimi flagami i portretami
masowego mordercy marszałka Harrisa90.
Zgodziliście się, że wasza krew jest tania. Nie bądźcie zaskoczeni, gdy popłynie,
gdy wyschnie zapas Palestyńczyków.
Wasi ojcowie dali światu najlepszą muzykę, filozofię, naukę, oraz pierwsze
państwo dobrobytu w nowożytnej historii. Obecnie Niemcy wpadają w zbiorowy szok,
gdy ktoś wymówi słowo „Żyd”.
Syjoniści wykorzystują to do potęgi. Ostatnio, miliarder Haim Saban, izraelski
Żyd amerykański, kupił KirchMedia, największą stację telewizyjną w Niemczech. Jest
on także największym indywidualnym sponsorem partii politycznych w USA, i wielkim
poplecznikiem Izraela – do tego stopnia, że Uniwersytet Kalifornijski cofnął mu
87
24 kwietnia 2004. Tego zdania nie zobaczy się w angielskim wydaniu internetowym Maariv, zostało ono
ocenzurowane.
88
www.haaretz.com/hasen/spages/521657.html
89
90
“Dresden: Tuesday, February 13, 1945”, 544 pages, HarperCollins, New York:
http://en.wikipedia.org/wiki/Air_Marshal_Harris
certyfikat bezpieczeństwa91. Uważa siebie za „człowieka jednej sprawy”, a tą sprawą
jest poparcie Izraela92. Jego wejście w niemieckie media równoznaczne jest z wrogim
przejęciem niemieckiej opinii.
Niemcy nie przyswoili sobie głównej lekcji z wojny światowej: Żydzi i nieŻydzi, bądź to Niemcy, Polacy czy Palestyńczycy, powinni być traktowani tak samo.
Nie ma powodu płacić niezliczone miliardy dolarów Izraelowi za skonfiskowaną
własność Żydów, gdy Izrael nigdy grosza nie zapłacił za skonfiskowaną własność
Niemców i innych Palestyńczyków. Nikomu nie powinno się podobać, że pozostawione
bez testamentów majątki niemieckich Żydów zostały przekazane zagranicznym grupom
żydowskim – jest to formalne uprawomocnienie średniowiecznych rasowych koncepcji
żydowskich. Szczególnie denerwują mnie prawa przeciwko antysemityzmowi nadające
Żydom wyższy status niż nie-Żydom, jak gdyby człowiek nienawidzący Turka lub
Niemca był lepszy od człowieka nienawidzącego Żyda.
Faktycznie, wasza nieugięta „walka z antysemityzmem” nie jest szlachetną
obroną małego prześladowanego narodu; bo gdyby była, powinniście bronić uciskanych
Palestyńczyków. Nie jest to walka z rasizmem, ponieważ bronicie rasistowskiego
apartheidu w Palestynie. Nie jest to walka z antyżydowską dyskryminacją, bo jej nie ma
– od Moskwy do Paryża i Nowego Jorku, Żydzi zajmują najważniejsze stanowiska we
władzach. Nie jest to obrona życia Żydów, bo jedyny Żyd zraniony w Europie zranił się
kuchennym nożem i próbował zwalić to na muzułmanina. Nie jest to obrona żydowskiej
własności, gdyż Żydzi są jedynym narodem na ziemi, który odzyskał wszystką
własność jaką ich przodkowie kiedykolwiek posiadali – od Berlina do Bagdadu. Nie ma
co się zajmować dawno obumarłym prehistorycznym antysemityzmem lub
pseudonaukowymi teoriami rasowymi z XIX wieku, ponieważ Semici i potomkowie
Żydów są po obu stronach barykady. Jest to raczej antysemityzm na odwrót, ponieważ
zaprzecza on równości Żydów wywyższając ich ponad zwykłych śmiertelników.
„Walka z antysemityzmem” jest koncepcją teologiczną, odnoszącą się do
problemu sprzed wielu wieków: „Czy ludzie są równi, równie ważni i jednakowo bliscy
Bogu; czy też Żydzi są o klasę lepsi, natomiast reszta to dzieci gorszego Boga?” Z
pierwszą propozycją zgadzał się Święty Paweł, natomiast druga była hasłem Kajfasza.
Dano wam odpowiedź na pytanie, i jak w swoim czasie Poncjusz Piłat, poszliście za
Kajfaszem.
Nie ma znaczenia, czy Palestyńczycy są żywcem zamurowywani za
pięciometrowymi murami z betonu lub czy gaje oliwne są karczowane a mury ich
domów burzone. Ważnym jest, żeby według słów Colina Powella, „Izrael lub jego
przywódcy nie byli demonizowani albo przeklinani”. Nie jest to wcale kwestia polityki,
lecz teologii; ponieważ wiara w wyższość Żydów jest oficjalnym wyznaniem Pax
Americana – podobnie jak chrześcijaństwo w Cesarstwie Rzymskim za czasów
Konstantyna Wielkiego. Należy podkreślić, że zabroniliście wykorzystywać symbole
nazistowskie w związku z polityką Izraela, lecz pozwalacie nakładać hitlerowską
swastykę na Krzyż Chrystusowy.
Właściwie jestem wam wdzięczny za to co zrobiliście. Dotychczas, ludzie
mający dobre intencje, których nie obchodził problem żydowskiej dominacji w Europie
i USA, lecz przerażało ludobójstwo Palestyńczyków, wstrzymywali się z walką o
równość w Palestynie. Gdy walczyli przeciwko Murowi, lub przeciw niszczeniu Gazy,
91
92
AP, 15 maja 2003
The New York Times, 5 września 2004
zarzucano im antysemityzm. Uważali, że sprzeciw przeciwko izraelskiemu
apartheidowi był zgodny z Nowym Porządkiem Światowym. Obecnie usunęliście tę
przeszkodę udowadniając, że cokolwiek dzieje się w Palestynie nie jest lokalnym
odchyleniem od fundamentalnych zasad Pax Americana.
Wasz antysemityzm na odwrót, zatruwa umysły potomków Żydów w
Niemczech – przyzwyczaili się do uprzywilejowanego traktowania. Często odwołują się
do „sześciu milionów”, aby uniknąć mandatu za parkowanie; czują się jak spadkobiercy
ogromnej fortuny z niemieckich przestępstw. Takie niezasłużone poczucie
dziedziczenia statusu ofiary zagraża ich duszom. Zatruwa także umysły Niemców,
ponieważ obarcza ich niezasłużoną winą – nie ma czegoś takiego jak dziedziczenie
winy – lub dziedziczenie statusu ofiary. Najgorsze w tym wszystkim, że pomaga to
bandzie Sharona dusić Palestynę, burzyć jej miasta i wioski, wysadzać jej kościoły i
meczety, zabijać dzieci. Truciznę należy usunąć, a wraz z nią, miejscowy i globalny
schemat judejskiej wyższości, by Żydzi i nie-Żydzi mogli ponownie żyć w równości w
Palestynie i wszędzie indziej.
Dobre Samopoczucie Francuzów
Tarascon jest tak francuskie, jak trzeba. Urzekające małe miasteczko
prowansalskie pod wysokimi, zakończonymi blankami, murami starego zamku na
wysokim brzegu Renu, leży w cudownym kraju pełnym słońca, ostów, cierpkiego wina,
i poezji Mistrala. Nachodzą mnie tutaj echa wypalonej słońcem Palestyny; oto, według
opowieści z XIII wieku, do pięknej, wyzwolonej z niewoli palestyńskiej dziewczyny
Nicolette, zalecał się tutaj dziedzic zamku Beaucaire, młody Aucassin. Kościół w
Tarascon (zbombardowany w latach 1940 przez wszechobecne lotnictwo USA) jest
bardzo stary i pamięta ich przysięgi. Lecz to, czym się Tarascon głównie zasłużyło dla
potomności to trylogia o Tartarinie napisana przez barda Południa, Alfonsa Daudeta93.
Istnieje pomnik głównego bohatera, Tartarina, kwintesencji wieśniaka z francuskiego
południa: jowialnego, chodzącego twardo po ziemi lecz bardzo chełpliwego, łatwo
dającego się ponieść wyobraźni i ciągle mającego stracha.
Tartarinowi powiedziano, że Alpy są bardzo bezpieczne, a wąwozy, lawiny, i
urwiste skały, to jedynie wymysły miejscowych przewodników na wyciągnięcie sutych
napiwków od naiwnych alpinistów. Uzbrojony w takie wiadomości Tartarin dokonuje
czynów wielkiej odwagi, przechodzi po linie nad przepaścią, wspina się na niedosięgłe
wysokości, i szokuje przewodników nieroztropną odwagą aż ... nagle odkrywa, że
niebezpieczeństwa Alp są absolutnie realne. Od tego momentu, w obawie o swoje życie
nie jest w stanie iść nawet szeroką drogą, i wczorajszy wielki bohater musi zostać
zniesiony na dół przez czterech silnych chłopów.
Wypadek Tartarina przypomniał mi obecny zwrot francuskiej polityki o 180
stopni. Nie tak dawno temu, Francja odważnie oponowała przeciwko planom USA
zaatakowania Iraku. Jacques Chirac tworzył koalicję odważnych, sprzymierzając się z
Niemcami, Rosją i Chinami, przeciwko naciskom neokonserwatystów aby oddać Bliski
Wschód na łaskę Sharona. Lecz od tego czasu, czołgi USA już dosięgły Bagdadu, a
neokonserwatyści ogłosili Francję swoim wrogiem nr 1, na równi z Północną Koreą i
Iranem. I w tym momencie, jak Tartarin z Tarascon, Francja cofnęła się znad przepaści.
93
Les Aventures prodigieuses de Tartarin de Tarascon (1872; [Przygody Tartarina z Tarascon]
Ten radykalny zwrot jest najbardziej widoczny w stosunku do Izraela i Żydów.
Całkiem niedawno poczucie niezależności Francji było tak silne, że francuski
ambasador śmiał dziwić się: dlaczego „mały gówniany kraik” powoduje tyle
problemów na skalę globalną? Od tego czasu, prezydent „małego gównianego kraiku”
wjechał do Paryża wśród tryumfalnej wrzawy zarezerwowanej normalnie dla
zwycięskich cesarzy, a kilka miesięcy później oczekiwano w zmiękczonej Francji
rzeźnika z Qibye, Sabra i Chatila.
Izraelska gazeta Haaretz rozrzewniła się:
Jeśli planujesz odwiedzić Paryż w przyszłym tygodniu, to być może powinieneś to
przemyśleć. Czy z powodu „wzrastającej fali antysemityzmu”? Na odwrót. Z powodu
parady „Kocham Izrael”. Do Paryża przybędzie prezydent Moshe Katsav z wizytą
państwową, a jego odpowiednik, Jacques Chirac, zamierza go powitać serdecznym
uściskiem i nawet zatrzymać cały ruch uliczny w śródmieściu. W XVI wieku
protestancki król Henryk IV powiedział: „Paryż wart mszy” (czyli przejścia na
katolicyzm). Siedzący dzisiaj na stolicy suweren wierzy, że cieplejsze stosunki z
Izraelem są warte rozstroju nerwowego gniewnych paryskich kierowców.
Najlepszą i największą salę kongresową Paryża, Palais des Congres, już
zarezerwowano na coroczny koncert ABSI, Towarzystwa opieki nad żołnierzami
izraelskimi (w ostatnim momencie przeniesiono go do Expo Park w Wersalu). Odważni
komuniści z PCN-NCP napisali dźwięczną galijska prozą: „Okazuje się, że mamy
opiekować się słodkimi chłoptysiami, którzy ułożyli 200 000 min przeciwpiechotnych
w południowym Libanie, pachołków z posterunków, burzycieli Jenin i Palestyny,
oddziałów wspomagających szwadrony śmierci, pilotów bombardujących obozy
palestyńskich uchodźców, żołnierzy strzelających do dzieci rzucających kamieniami”.
PCN-NCP nie owija w bawełnę i nie przypisuje tego wydarzenia wątpliwym
urokom Izraelczyków. Dla nich, „syjonistyczne lobby jest wiodącą siłą
kolaboracjonistów jankeskich, którzy szantażują starym zużytym antysemityzmem” tym równoważnikiem antysowietyzmu w Pax Americana. Lecz rzeczywistym
problemem nie jest „antysemityzm” lecz judeofobia, strach przed Żydami, i nie nazbyt
irracjonalny strach przed ich potęgą. Wielu ludzi we Francji, i gdzie indziej, wierzy w
głębi serca, że istnieje żydowska potęga, która posłała amerykańskie czołgi na Bagdad i,
w razie potrzeby, może je posłać na Paryż.
Prawdziwy czy nie, pogląd ten żyje własnym życiem. I gdy odważni francuscy
patrioci z PCN-NCP odrzucają to, co nazywają „współpracą z amerykanosyjonistycznym imperializmem”, mniej odważni poszli drogą uległości Vichy. Francja
jeszcze nie została zwyciężona, lecz Tartarin już zaczyna mieć pietra.
Lobby żydowskie nienawidzi wszelkich odwołań do Chrystusa i sprzeciwia się
epokowemu filmowi Pasja Mela Gibsona; a w katolickiej Francji, kiedyś ukochanej
córce Kościoła, nie ma jednego poważnego dystrybutora, który odważyłby się
rozpowszechniać ten film. Tego samobójczego zadania podjął się kochający Chrystusa
muzułmański imigrant z Maghrebu, demonstrując wszystkim tym czynem, że Chrystus
jest jedyną osobą potrafiącą zjednoczyć arabskich muzułmanów, francuskich katolików,
i rosyjskich prawosławnych w jednym antymamonistycznym froncie.94 Muzułmańscy
94
Muzułmańska miłość do Chrystusa i Jego Matki jest zaświadczona w najświętszej świątyni islamu w Jerozolimie,
Kopule na Skale, wyrytymi przez umajadzkich kalifów błyszczącymi złotymi literami - głoszącymi:
„Błogosławiony jest Jezus Chrystus, Błogosławiony jest Dzień Jego Narodzenia, i Błogosławiony jest Dzień Jego
Zmartwychwstania”
imigranci przywrócili95 Francji duch męstwa, który straciła wraz z wieloma młodymi
żołnierzami pod Verdun.
Lobby syjonistyczne sprzeciwiło się antyżydowskiemu humorowi Dieudonne, a
wkrótce, temu ekstremalnie popularnemu niepokornemu satyrykowi zabroniono
występów we francuskich klubach. Syjonistyczne lobby sprzeciwiło się mojej książce
L’Autre Visage d’Israel a potem Denis Bourgeois, menedżer Ballanda i prawowity
następca Tartarina, posłał książkę do pieca.
Następnie, 15 marca 2004, w Marsylii, CRIF – oddział szturmowy amerykanoizraelskich kolaboracjonistów we Francji, pozwał do sądu wydawcę internetowego La
Maison d’Orient, Pierre-Alexandre Orsoni, i tłumacza Marcela Charbonnier – dobrych
przyjaciół Palestyny i moich przyjaciół – za „prowokowanie nienawiści rasowej”,
ponieważ popełnili zbrodnię przetłumaczenia i opublikowania na internecie mojego
eseju Uszy Midasa. W eseju tym połączyłem Wojnę w Iraku ze skoncentrowanymi
naciskami zorganizowanego amerykańskiego żydostwa. „Och, to ropa”, pisali niektórzy
czytelnicy. „To broń masowego rażenia”, podejrzewali inni. Zastanówmy się, teraz Irak
został dokładnie zbity na kwaśne jabłko, a ropa w dalszym ciągu stamtąd nie płynie –
jedynie amerykańskie trumny. Nieliczni, którzy po dekadzie sankcji i nadzoru ONZ
naprawdę spodziewali się znaleźć w Iraku broń masowego rażenia, rozczarowali się.
Broń tę można znaleźć na Bliskim Wschodzie tylko w jednym miejscu – w Izraelu,
jedynym beneficjencie Wojny w Iraku.
W odpowiedzi na mój esej, król Midas, za wyjawienie strasznej tajemnicy oślich
uszu króla, postawił fryzjera przed sądem; lecz tajemnica się wydała. Podobnie,
tajemnica Poliszynela o wpływach Żydów w USA szeroko się rozpowszechniła,
ponieważ podżegają oni do wojny.
CRIF miał dodatkowy powód do zaatakowania Uszu Midasa. W eseju tym
zacytowałem francuskiego historyka żydowskiego, Simchę Epsteina, który zbadał i
ogłosił, że organizacje francuskich Żydów w ciągu wielu lat potajemnie kupowały i
kontrolowały francuskie media. Ten fakt historyczny był zbyt blisko ciemnych sprawek
związanych z wpływami CRIF. Zamiast spierania się z moim esejem, lub poproszenia o
wyjaśnienie Simchy Epsteina (czołowego izraelskiego historyka z Centrum Studiów nad
Antysemityzmem w Izraelu), próbowali to wyciszyć. Dwie gazety Le Monde i Libération
(teraz już wykupione przez M. Rothschilda) jednocześnie posadziły mnie i moich
dwóch nękanych wspólników na ławę oskarżonych. Nikt nie ośmielił się dyskutować z
artykułem Epsteina, i nikt nie poddawał go w wątpliwość. W rzeczywistości, Le Monde
powitało izraelskiego prezydenta nagłówkiem na pierwszej stronie głoszącym Syjonista,
i dumny z tego.
Zmyślone oskarżenia o „rasową nienawiść”nie powinny mylić. Oto nasi
syjonistyczni wrogowie codziennie podburzający do nienawiści rasowej: Alain
Finkielkraut („Co jest dobre dla Żydów jest dobre dla Francji”) podburza przeciwko
Arabom, Andre Glucksman podburza przeciwko Rosjanom, Daniel Goldhagen (Gorliwi
kaci Hitlera) podburza przeciwko Niemcom. W roku 1972, Bernard-Henri Levy w
maksymalnie rasistowski sposób gorąco poparł wyroki śmierci w trybie doraźnym dla
„Les Tontes”, francuskich kochanek niemieckich oficerów96. Lecz De Gaulle nie
„podburzał do nienawiści rasowej” gdy nawoływał do stawiania oporu niemieckiemu
95
96
Wróbelek i Tarakan w „Kwiaty Galilei”
Michel Foucault Debat avec les maos 5 Feb 1972, Les Temps Modernes No. 310
najeźdźcy, ani Joanna d'Arc nie „podburzała do nienawiści rasowej” gdy walczyła z
angielskim suzerenem o Francję.
Nasi przyjaciele, szlachetny Pierre-Alexander Orsoni i dzielny Marcel
Charbonnier, należą do tego samego rodzaju Francuzów jak Charles de Gaulle; walczą
o Wolną Francję przeciwko zachłannemu cieniowi imperializmu judeoamerykańskiego i
jego piątej kolumnie we Francji. Przyjaciele Palestyny znają krzyż lotaryński
podarowany przez de Gaulle Arafatowi; zagrzewający do nieustannej walki prezydent
Palestyny nosił go na swym sercu, jako znak miłości do Chrystusa oraz Jego
francuskich i palestyńskich bojowników. Przyniesie on w końcu zwycięstwo
odważnym, którzy sobie na nie zasłużą.
Sędziowie w Marsylii także powinni być odważni. Dla sędziego, w
przeciwieństwie do wieśniaka z Tarascon, tchórzostwo jest grzechem; jest to
niewybaczalny grzech Piłata. Nie powinni słuchać klaki CRIF nawołującej do
ukrzyżowania tych ludzi. Przede wszystkim, Francja jeszcze nie jest okupowana,
chociaż nigdy nie można być tego pewnym ze względu na tupet piątej kolumny. Nakaz
sądowy z Nowego Jorku lub Tel Awiwu jeszcze nie dotyczy Marsylii. Chociaż Alpy
istnieją naprawdę, Tartarin wciąż może iść swoją drogą.
Polska: W cieniu krzyżackiego zamczyska
Wywiad dla strony informacyjnej polskich muzułmanów www.islam-in-poland.org.
Pytanie: Z jakimi zadaniami i działaniami na rzecz pokoju jesteś teraz związany ?
Próbuję zjednoczyć ludzi wokół pewnej idei. Moja idea polega na tym, że
przedstawiciele trzech wielkich religii – muzułmanie, katolicy (np. Polacy) i
prawosławni (np. Rosjanie) - powinni odzyskać duchowy związek w obliczu wspólnego
niebezpieczeństwa, którym jest religia neomamonistów, najlepiej reprezentowana przez
Judeoamerykanów. Weźmy na przykład Święta Bożego Narodzenia. Dla nas wszystkich
w Wolnym Świecie, narodziny Jezusa Chrystusa, lub Isa al–Mesih97, są wielkim
wydarzeniem, godnym oddania czci i świętowania. Jednak w pogrążonych w służbie
Mamonie Stanach Zjednoczonych, prezydent Bush nie odważył się życzyć
amerykańskim chrześcijanom wesołych świąt. Ta jedność, zbudowana wokół Isy
97
W języku arabskim Jezus nazywany jest dwoma słowami. Jednym jest Isa, drugim Yesuah. Z imieniem tym
związany jest interesujący tytuł: al-Mesih. W arabskim, osoba pomazana może być nazywana mamsuah, co
oznacza „ten kto jest pomazany”. Odnosi się to do osoby pomazanej przez innego człowieka. Jednak Jezus
Chrystus jest w arabskim określany jako al-Mesih. Mesih oznacza „największy pomazaniec”, oraz „ten, kto może
pomazywać innych”. Mesih służy do pokazania, że osoba ta jest w rzeczywistości pomazana przez Boga, i dlatego
reprezentuje władzę boską, będąc posłuszną Bogu. Człowiek pomazany jest osobą wybraną i przeznaczoną do
specjalnego zadania lub na specjalne stanowisko, i dlatego jest mu dane to, co jest potrzebne: do czynienia tego, do
czego jest przeznaczony, lub do bycia tym, kim jemu jest przeznaczone być. Al odpowiada polskiemu zaimkowi
„ten” i oznacza „ten a nie inny”. W Taurat, Zabur i Sahaif-e-Anbia (Stary Testament) dla „pomazańca” użyto
terminu hebrajskiego „Mesjasz”. W Injil (Nowy Testament) dla „pomazańca” użyto greckiego terminu „Chrystus”.
Oba znaczą to samo co al-Mesih, „największy pomazaniec mający władzę i moc pomazywania innych”.
www.answering-islam.org.uk/Authors/Memsuah/almesih.htm
(Jezusa Chrystusa) i Matki Bożej (Sitt Maryam) jest kluczem do zjednoczenia naszych
serc.
Dzisiaj udałem się do Betlejem, kolebki chrześcijaństwa. Znajduje się tam
piękna Bazylika Narodzenia Pańskiego, gdzie zaznaczono białym marmurem palmę,
która dała schronienie Maryam (Marii) Matce Chrystusa, jak opowiada nam o tym
Koran. Do tego miejsca przychodzi wielu muzułmanów, by wyrazić szacunek Jezusowi
Chrystusowi. Prawie połowa radnych w Betlejem jest członkami muzułmańskiej partii
Hamas, często przedstawianej jako „terroryści”, ale żyją oni w zgodzie i jedności z
miejscowymi chrześcijanami. Żydzi otoczyli Betlejem ośmiometrowym murem, miasto
to powoli umiera. Tutaj, w Palestynie uczymy się prawdziwej natury Nowego Porządku
Światowego, wzmacniającego Żydów i tłumiącego opór muzułmanów i chrześcijan.
Pytanie: Jak oceniasz amerykańską politykę na Bliskim Wschodzie?
Czy się nam podoba czy nie, obecne kierownictwo polityczne w Ameryce jest
zdecydowane walczyć z islamem w sojuszu z Izraelem. Wczoraj był Irak, dzisiaj Iran
lub Syria. Oni się nie zatrzymają w swoich zamiarach podbicia świata, dopóki my ich
nie powstrzymamy!
Pytanie: Jak oceniasz okres islamskiego kalifatu?
Imperium Osmańskie było wielkim obrońcą narodów Turcji oraz Bliskiego
Wschodu przed najazdem mamonistów. Również Kalifat Bagdadzki zapewniał spokój i
dobrobyt, a Imperium Rosyjskie także utrzymywało pokój pomiędzy prawosławnymi a
muzułmanami. W wyniku I wojny światowej doszło do rozpadu tych imperiów, co w
pewnym sensie jest przyczyną obecnych kłopotów. Nie możemy odnowić kalifatu, ale
możemy stworzyć nową Wspólnotę Narodów Wschodu, obejmującą ziemie zamieszkałe
przez muzułmanów i prawosławnych, ponieważ dobrze ze sobą współżyją. Ta
wspólnota nie będzie wrogiem Europy, ale nigdy nie zostanie jej kolonią. Ponadto,
sojusz równych da Europie siłę i niezależność, co pozwoli odzyskać tradycyjne
chrześcijańskie korzenie, potrzebne jej w obliczu najazdu mamonistów.
Pytanie: Co chciałbyś przekazać polskiemu narodowi?
Chciałbym zaproponować ci mój polski czytelniku, żebyś odwiedził wspaniały
zamek Malbork wpisany przez UNESCO na światową listę zabytków, którego
czerwone mury wznoszą się nad Zalewem Wiślanym. Dumny i srogi, przypomina on
zamki wznoszone przez Krzyżowców na obszarze Bliskiego Wschodu. Codziennie
odwiedza go wielu turystów przynosząc pieniądze i chwaląc Polaków, chociaż jest on
przykładem niemieckiego geniuszu. Zbudował go Niemiecki Zakon Najświętszej Marii
Panny w XIII wieku nazywając go Marienburgiem. Zamek ten stał się fundamentem
niegdyś potężnego Królestwa Pruskiego. Jednak ze świecą w ręku możesz szukać
tablicy upamiętniającej człowieka, którzy dał go Polakom w roku 1945. Obecny,
jednoznacznie antyrosyjski i antykomunistyczny, rząd polski nie zająknie się nawet, że
Polacy zawdzięczają wspaniały Malbork i pozostałe Ziemie Odzyskane (ponad 100 000
kilometrów kwadratowych) hojności marszałka Józefa Stalina i ofiarnemu poświęceniu
się setek tysięcy radzieckich żołnierzy, którzy polegli w walce przeciwko faszyzmowi.
Historia zamku w Malborku powinna być obowiązkową lekturą dla polskich elit,
które zachowują się tak, jak francuska królewska dynastii Burbonów, która „nic nie
zapamiętała i niczego się nie nauczyła” z doświadczeń czasów Rewolucji Francuskiej.
Podobnie można powiedzieć o polskich władzach, które nie nauczyły się niczego, ale
także zapomniały tragiczną historię swojej ojczyzny. Nie z książek uczyłem się historii
państwa zachodnich Słowian, nie jestem także całkowicie obcy temu narodowi. Pisząc
ten tekst nie miałem, broń Boże, żadnych wrogich zamiarów. Moja rodzina jest głęboko
zakorzeniona w polskiej kulturze. Moi rodzice spotkali się po raz pierwszy w polskim
klubie oficerskim, na wieczorze poświęconym polskiej poezji. Moja, urodzona w
białoruskim Mińsku matka, zagorzała polonofilka, recytowała tam z głębokim uczuciem
wiersze Adama Mickiewicza, czym głęboko zaimponowała mojemu ojcu,
pochodzącemu z polskiego (teraz ukraińskiego) miasta Stanisławów.
Dlatego ośmielam się powiedzieć wam rzeczy, których obcy by nie powiedział.
Polska ma swoją tragiczną historię, swoje cegiełki do jej tragedii dorzuciły także
polskie elity popełniając błędy. Każdy człowiek może popełniać błędy, ale jak można
nazwać człowieka, który w każdym tygodniu popełnia pomyłki? Polska jest krajem, w
którym spotykają się Wschód i Zachód. Utrzymywanie przyjaznych stosunków,
zarówno ze Wschodem jak i Zachodem, jest warunkiem przetrwania waszego kraju,
jako niepodległego i suwerennego państwa. Niestety, Polacy po raz kolejny popełniają
ten sam błąd ustawiając się na pozycji wrogiej Wschodowi, i decydując się na przyjęcie
roli straży przedniej zachodnich sił inwazyjnych.
Malbork był rzeczywiście polski jak Warszawa, zanim Marienburg stał się
niemiecki jak Berlin. Polscy książęta sprzymierzyli się z Zachodem i zaprosili
Krzyżaków, by osiedlili się na ich ziemiach. W zamian, Krzyżacy mieli
podporządkować polskim władcom ich wschodnich sąsiadów. W tym czasie, w XIII
wieku, Krzyżacy byli bezdomni i przebywali w Wenecji, płacąc rachunki hotelowe i
korzystając z uprzejmości gospodarzy, gdyż zostali wyparci z Palestyny przez
wielkiego wojownika muzułmańskiego Bajbarsa. Krzyżacy z ochotą przyjęli
zaproszenie, zbudowali zamek i zaczęli prowadzić wojny z sąsiadami, a w końcu z
Polakami. W krótkim czasie stali się oni prawdziwym zagrożeniem dla Polski.
W tym momencie ciężkich doświadczeń, Polacy przypomnieli sobie o swoich
wschodnich kuzynach. Wezwali na pomoc Litwinów, Kozaków, Tatarów i Rosjan. W
bitwie pod Grunwaldem, zjednoczone siły Wschodu powtórzyły sukces Bajbarsa,
niszcząc kompletnie Krzyżaków. Wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego przysiągł
wierność Koronie Polskiej. Lecz polska elita niczego się nie nauczyła z klęsk i
zwycięstwa, i Polacy ponownie powrócili na ścieżkę błędów. Sprzymierzali się z
każdym zachodnim awanturnikiem. Pozwolili Niemcom ponownie urosnąć w siłę w
Prusach, walczyli z Turkami pod wałami Wiednia, najechali na Rosję wspólnie z
Napoleonem. Rezultaty tych poczynań były opłakane: Austria, którą uratowali przed
Turkami, zajęła w ramach rozbiorów tereny ówczesnej południowej Polski zwane
później Galicją (Małopolska oraz Ruś Czerwona - czyli Lwów i okolice), a
sympatyzujący z nimi Francuzi nie mogli ich obronić. Pruscy Niemcy zabrali północną i
zachodnią część Polski.
Kiedy w wyniku traktatu wersalskiego Polska się odrodziła w swojej starej
chwale, jej elity ponownie powróciły do starej polityki. W latach 1930 antyrosyjska
Polska była najsilniejszym elementem kordonu sanitarnego wokół Radzieckiej Rosji.
Odmownie odpowiadała na wszelkie propozycje z strony Moskwy zmierzające do
stworzenia wspólnego traktatu obronnego w obliczu nadciągającej niemieckiej inwazji.
Polskie elity marzyły o przewodzeniu krucjacie antyrosyjskiej. Polska represjonowała
swoich wschodnich sąsiadów - Ukraińców i Białorusinów, i wierzyła, że Zachód obroni
niepodległą Polskę przed niemiecką agresją. Wszystko skończyło się w roku 1939, gdy
Wehrmacht Adolfa Hitlera przekroczył granice Polski a Anglicy i Francuzi nie ruszyli
się zza linii Maginota. W czasie okupacji Polska i Polacy wiele wycierpieli. Teraz te
cierpienia nowi protektorzy Polski zbywają wzruszeniem ramion. Według nich, Polska
jest współodpowiedzialna za największą tragedię w historii narodu żydowskiego. Ale
dla nas, polska krew ma taką samą wartość jak żydowska. Polacy zostali uratowani
ponownie przez wielką siłę ze wschodu: Białorusinów i Rosjan, Tatarów i Kozaków,
którzy uczynili to już kiedyś pod Grunwaldem. Oznaczało to nie tylko zwycięstwo
Sojuszu Wschodniego, lecz także odzyskanie przez Polskę utraconych setki lat temu
ziem.
Polscy przywódcy nie nauczyli się jednak niczego. Wygnali Niemców z Prusów
i Pomorza, czyli z ziemi ich przodków, i przy pierwszej okazji powrócili do starej
antywschodniej polityki. Tym razem zaprosili nowych krzyżowców do krucjaty na
wschód. Jeżeli starzy krzyżowcy nadużywali imion Jezusa Chrystusa i Jego Matki do
propagowania Drang Nach Osten, to nowi krzyżowcy należą do nowego, gorszego
kościoła - Zgromadzenia Czcicieli Mamony. Ukryte za chwytliwymi sloganami
Zgromadzenie Czcicieli Mamony opiera się na wierze, tak jak każdy Kościół, i jest tak
nietolerancyjne, jak wszystkie młode Kościoły w okresie ich rozkwitu.
Amerykańscy neokonserwatyści są ideologiczną awangardą Kościoła
Mamonistów, są Krzyżakami i Templariuszami krucjaty mamonistów. Są
odpowiedzialni za planowanie inwazji na Irak oraz plany ataku na Iran. Chcą
podporządkować sobie Białoruś i Wenezuelę. Ich duchowi przodkowie przewodzili
krucjatom na ziemie Arabów i Słowian, obecni krzyżowcy postępują w podobny
sposób, i ponownie polscy władcy udzielają im wsparcia.
Ale związek pomiędzy nowymi krzyżowcami Mamony a polskimi władcami
sięga głęboko w polską historię. Na ziemiach wschodnich kolonizowanych przez
średniowieczną Polskę, siła ekonomiczna przeszła w ręce żydowskich lichwiarzy, a
polscy magnaci wykorzystywali wojsko do wymuszania spłaty długów. Obecnie,
schemat ten odziedziczyło imperium żydoamerykańskie; jest to połączenie polskich
magnatów i Żydów podniesione do potęgi. Uzależniają narody poprzez długi za
pośrednictwem Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) i Banku
Światowego, podstępem zmuszają do zaciągania pożyczek, wymuszają horrendalnie
wysokie spłaty, oraz rozpowszechniają narkotyki i pornografię. Jeżeli w średniowieczu
polscy żołnierze wymuszali spłacanie żydowskich długów, to teraz na Bliskim
Wschodzie biorą udział w narzucaniu programu mamonistów.
Związek pomiędzy Mamoną i Syjonem jest dobrze udokumentowany. Na
przykład, obecny prezes Banku Światowego Paul Wolfowitz – żydoamerykański
neokonserwatysta, jest ojcem planu agresji na Irak. Jego poprzednikiem był
Wolfensohn (zgodnie z nazwiskiem - prawdziwe wilcze szczenię), po 10 latach
„troszczenia się” o ludzkość, jako Specjalny Wysłannik Ameryki d/s Gazy pobłogosławił
żydowski plan podzielenia Palestyny. Zastępca szefa MFW, Stanley Fisher, który
przewodził niszczeniu rosyjskiej gospodarki, stał się potem Gubernatorem Banku
Izraela. Jak szybko kręci się karuzela stanowisk w biurach Waszyngtonu i Tel Awiwu!
Polska przeciwko Islamowi
Polacy aktywnie współuczestniczyli w amerykańskiej inwazji na Irak i
utrzymują tam największy, spośród Europejczyków, kontyngent swoich wojsk. Nawet
teraz, kiedy amerykańska klęska staje się rzeczywistością, Polacy nadal okupują
muzułmańską ziemię. Muzułmańscy więźniowie byli transportowani do Polski przez
CIA, gdzie byli torturowani przez polskich oprawców. Polska jest członkiem NATO i,
ku konsternacji reszty Europy, najbardziej proamerykańskim krajem. Polska nawet
importuje amerykański sprzęt wojskowy, zamiast kupować europejski. Polscy politycy
z całych sił przeszkadzali we wprowadzeniu w życie Europejskiej Konstytucji. Nic
dziwnego, że francuski minister obrony nazwał Polskę „trojańskim osłem” USA, obok
„trojańskiego konia” w postaci Zjednoczonego Królestwa.
Polska przeciwko Białorusi
Białoruś była polską kolonią przez wieki, podobnie jak Irlandia brytyjską.
Ziemia należała do polskich osadników i właścicieli ziemskich, a zyski przechowywały
żydowskie banki. Białoruski naród nie miał swojej klasy średniej i wyższej, gdyż nie
pozwalano aby wyrwał się ze swego niskiego stanu. Jego Cerkiew i język były
dyskryminowane. Wszystko to składa się na to, że Polacy mają historyczny dług wobec
Białorusi, ale w jaki sposób go spłacają?
Teraz Białoruś jest niezależnym państwem. Podobnie jak Kuba i Wenezuela,
Białoruś nie pozwala aby polityka MFW uwikłała ją w pułapkę zadłużenia. Jej
gospodarka należy do najszybciej rozwijających się w Europie Środkowej i nie ma na
Białorusi bezrobocia. Jej prezydent jest jedynym człowiekiem w Europie, który
opowiedział się po stronie Chaveza, Castro, Ahmadineżada i ma ogromne wsparcie ze
strony narodu. Białoruś posiada przyjacielskie stosunki z Iranem i krajami arabskimi.
Odwiedziłem ten kraj ostatnio i mogę stwierdzić, że jest on pełen uroku, są w nim
czyste ulice, panuje pełna polityczna wolność i nie ma agresywnej reklamy. Każde z
tych mądrych posunięć wystarczyłoby, aby przyciągnąć wrogie zainteresowanie ze
strony Nowego Porządku Światowego, lecz Białoruś poszła o krok dalej i na dobre
rozwścieczyła globalnych bankierów oświadczając, że jej majątek nie jest na sprzedaż.
Nie sprywatyzowała swojej ziemi ani fabryk, i nie pozwoliła żydowskim oligarchom na
wykupienie swojej ekonomiki i mediów.
Polska jest ostrzem krucjaty mamonistów przeciw Białorusi. Polskie samoloty
wojskowe rutynowo naruszają jej przestrzeń powietrzną, polscy politycy grożą
swojemu sąsiadowi, próbując sprowokować spokojny naród. Obłudnie grają kartą
polskiej mniejszości, chociaż pozycja Polaków na Ukrainie i Białorusi jest
nieporównywalnie lepsza niż była pozycja Ukraińców i Białorusinów pod polskimi
rządami, łącznie z obecnym. Chociaż Polacy wygnali Niemców z Prus i Pomorza,
Białoruś zachęca, by Polacy pozostali na swojej ziemi jako równoprawni obywatele.
Jednak polski rząd nie dba o Polaków na Białorusi i cynicznie wykorzystuje ich w celu
wywarcia presji na Mińsk, by pozwolił na założenie baz NATO i na działalność
amerykańskich firm. I po raz kolejny, szukający guza polscy politycy mają pełne
poparcie ze strony sił mamonistycznych. Żydoamerykański dziennik The Wall Street
Journal w numerze z dnia 4 sierpnia 2005 roku napisał o „bitwie pomiędzy wolnością a
tyranią”, a konkretnie pomiędzy „demokratyczną Polską a ostatnim tyranem Europy”.
W dalszej części tego artykułu pisze: „Pan Kwaśniewski, twardy amerykański
sprzymierzeniec i przywódca nowego kraju członkowskiego Unii Europejskiej,
powiedział w ostatnim wywiadzie: Teraz mamy nowe wyzwania - Mołdawia,
Naddniestrze, Białoruś - i Polska jest gotowa się w nie zaangażować”. Ta retoryka
przypomina nam nawoływania neokonserwatystów do ataku na Irak. Wygląda na to, że
Polska chce być małym amerykańskim żandarmem w tej części Europy.
Polska przeciwko Rosji.
Polsko-rosyjskie stosunki nie zaczęły się wczoraj. Polacy spalili Moskwę, z
kolei Rosjanie podporządkowali sobie Warszawę. W czasie gdy Polska została
podzielona na trzy części, Niemcy kompletnie wykorzenili polskiego ducha na
Pomorzu, podczas gdy Rosjanie zachowali Królestwo Polskie. Pod okupacją
hitlerowską Polacy byli traktowani jako podludzie, podczas gdy Stalin zezwolił
Andersowi na sformowanie armii polskiej i poprowadzenie jej pod Monte Cassino,
gdzie poniosła ciężkie straty.
Obecny polski rząd powiela żydowską wersję wydarzeń z Jedwabnego i
Katynia, próbując pogłębić konflikty między Polakami a Rosjanami. Katyń był aktem
ukraińskiej i żydowskiej zemsty; jednak oni ciągle obciążają Rosjan, bo mają nadzieję
na przekształcenie Ukrainy w kolejne proamerykańskie i pronatowskie państwo
klienckie w Europie Wschodniej. Mają nawet nadzieję na jej kolonizację. Naturalnie,
nie wspomną o tragedii tysięcy radzieckich jeńców wojennych, którzy umarli z głodu w
polskich obozach śmierci w Tucholi i Strzałowie w roku 1920, ani o pół milionie
rosyjskich żołnierzy, którzy zginęli w czasie walk podczas wyzwalania Polski spod
nazistowskiej okupacji. Myślą, że nowe Niemcy będą bardziej przyjazne niż stare.
Powinni jeszcze raz zadumać się nad własną historią. Kiedy Niemcy ponownie wkroczą
na polskie ziemie, wątpię żeby Rosjanie przyszli i ocalili Polaków.
Pytanie: Co chciałbyś przekazać polskim muzułmanom?
Stanowisko polskich muzułmanów jest bardzo ważne. Muzułmanie nie są w
rzeczywistości polskiej nowymi przybyszami. Ich przodkowie, tatarska szlachta z Białej
i Złotej Ordy, osiedlili się na polskich ziemiach siedemset lat temu. Stworzyli najlepsze
oddziały polskich i litewskich sił zbrojnych, i byli integralną częścią polskiej szlachty.
Sławni ze swojej odwagi i lojalności, pomimo tego przeciwstawiali się każdej
wschodniej awanturze podejmowanej przez Królestwo Polskie. Teraz ponownie
zastawiono na was pułapkę, i każdy Polak patriota powinien razem ze swymi
muzułmańskimi braćmi głośno się sprzeciwiać głupocie nowych polskich przywódców.
Polski naród nie jest winien; wybrał na urząd prezydencki byłego komunistę
Kwaśniewskiego, mając nadzieję, że za jego prezydentury Polska będzie krajem
neutralnym a polska polityka wschodnia przejdzie na bardziej przyjazny kurs. Kiedy
Kwaśniewski ich zawiódł, oddali swoje głosy na jego przeciwnika... i otrzymali nawet
gorszy rząd. Wśród obecnych polskich przywódców można znaleźć znanego
neokonserwatystę, ministra obrony Radka Sikorskiego. W wolnej amerykańskiej
publikacji WMR (http://www.waynemadsenreport.com/) można znaleźć o nim
następujące informacje: „Doświadczony pracownik neokonserwatywnej cytadeli
American Enterprise Institute (AEI), nowa gwiazda neokonserwatywnych mediów,
chwalony jako człowiek z wizją przez New York Sun - znaną neokonserwatywną gazetę.
Według polskiego wywiadu, za Reagana w czasie zimnej wojny Sikorski został
współpracownikiem CIA. Ożenił się z dziennikarką Anne Appelbaum z redakcji The
Washington Post, która odrzuca termin „neokonserwatysta” jako paranoję, której celem
jest zdyskredytowanie „prodemokratycznych” inicjatyw neokonserwatystów, takich jak
sprawa Iraku”. (Proszę porównać z żoną Juszczenki, Katarzyną Czumaczenko,
pracującą dla Departamentu Stanu USA). Polski Minister Spraw Zagranicznych Stefan
Meller, podobnie jak Minister Spraw Wewnętrznych Ludwik Dorn i Minister d/s Służb
Specjalnych Wasserman, są w równym stopniu oddani Kościołowi Mamony.
Polacy powinni zrozumieć, kto jest ich geopolitycznym przyjacielem, a kto
geopolitycznym przeciwnikiem. Wspólnoty religijne Polski oddadzą nieocenioną
przysługę, przyczyniając się do zaniechania samobójczego ofiarowania się Polski do
utworzenia oddziałów szturmowych w ostatniej zachodniej krucjacie przeciwko
Wschodowi. Wichry zmian wieją ze Wschodu, i polscy muzułmanie niech raczej będą
heroldami dobrych wieści niż kozłami ofiarnymi. Dzisiaj świat stoi na rozstajach dróg,
gdyż trzecia wojna światowa może wybuchnąć w każdej chwili i każdy głos się liczy.
Pozycja Polski jest bardzo ważna i z tego powodu należy zmobilizować wszystkie siły
w celu powrotu tego kraju pięknych kobiet i odważnych mężczyzn na ścieżkę
neutralności.
Pytanie: Czy jest prawdą, że w Izraelu naucza się, że Polacy to antysemici?
Wszyscy wierzący w Boga, a szczególnie muzułmanie, są celem dla
mamonistów. Przygotowano dla nas nową religię Holokaustu, a testament z
Norymbergi ma zastąpić wcześniejszych proroków chrześcijańskich i muzułmańskich.
Zarówno w USA jak i w Izraelu, Polacy są uważani za współwinnych Holokaustu.
Polskie straty poniesione w czasie II Wojny Światowej są zwykle pomniejszane,
podczas gdy historie o Jedwabnym i podobne są nagłaśniane. Kiedy polski rząd zażądał
ekstradycji masowego mordercy Salomona Morela, izraelski rząd Ariela Szarona
odpowiedział: Hucpa! - Bezczelność! Żydowskie gazety często nawołują do pełnej
restytucji żydowskiej własności w Polsce, podobnie jak to się stało w Niemczech.
Według nich, większość budynków w Krakowie i wszędzie indziej należała do Żydów i
powinna być im zwrócona. Jednakże w Palestynie skonfiskowali oni 90% własności
należącej do muzułmanów i chrześcijan arabskich, i nie mają zamiaru jej zwrócić.
Żydowska dominacja jest jednoznaczna z brakiem pokoju i spokoju w Polsce.
Pytanie: Jakie kroki powinni przedsięwziąć muzułmanie w Europie w odpowiedzi na
rozległą propagandę skierowaną przeciwko nim i ich religii?
Muzułmanie mają prawo czuć się odrzuceni i poniżeni. Jednak powinni także
zrozumieć powody, dla których ich wiara i oni sami są wyszydzani. Nie ma winy po ich
stronie, są oni przedmiotem agresji. Nie myślcie, że tylko muzułmanie są przedmiotem
agresji mamonistów, bo ci ostatni są również antychrześcijańscy. Wiedzcie, że w
żydoamerykańskim imperium USA, duchowni Kościoła Katolickiego są oczerniani jako
pedofile. Nowy amerykański film, który ma być przeciwwagą dla Pasji Mela Gibsona,
zaprzecza, że Mesjasz kiedykolwiek istniał. Podczas gdy film Gibsona był atakowany i
bojkotowany przez przemysł filmowy, film God who wasn’t there (Bóg którego nie
było) jest uznawany za „wielki” i „zlekceważony”. Doszło nawet do tego, że żydowska
prasa w Ameryce obciąża Kościół Katolicki odpowiedzialnością za tragedię
europejskich Żydów pod nazistowską okupacją. Ku swojej wielkiej hańbie, polscy
przywódcy zgodzili się usunąć z Auschwitz klasztor Karmelitanek, utwierdzając to
kłamstwo. Główne siły propagandy mamonistycznej są zainteresowane w napuszczaniu
chrześcijan na muzułmanów. Dzieje się to zgodnie z powiedzeniem: Dziel i rządź. Lecz
jest jeszcze jedna przyczyna - mamoniści potrzebują chrześcijańskich żołnierzy do
walki ze Wschodem.
Jeżeli sprawdzisz źródła antymuzułmańskiej propagandy, to stwierdzisz, że
pochodzą one z amerykańskiego środowiska żydowskiego. Atakom tym przewodzi
ważny amerykański magazyn żydowski Commentary (i jego internetowa wersja
FrontPageMag). Sięgając do metod zastosowanych w propagandzie hitlerowskiej, w
swoim ostatnim numerze, zsyłając się na nieznane źródła, pogłoski i oszczerstwa,
zamieścił artykuł „Muzułmanie gwałcą europejskie (białe) kobiety”98. „Chrześcijańscy
syjoniści”, ta podła sekta Pata Robertsona, osiągnęła swoje obecne znaczenie dzięki
nieświętemu przymierzu z potentatami mediów mamonistycznych. W Europie,
większość antymuzułmańskich bzdur wymyśli francuscy pisarze pochodzenia
żydowskiego. Wspierają oni każdą neonazistowską grupę, dopóki nie zabiera ona głosu
na temat Izraela a skupia swoją uwagę na muzułmańskich imigrantach. W ten sam
sposób wybielili oni świętej pamięci antymuzułmańskiego holenderskiego nacjonalistę
Pima Fortuyna, „ponieważ był dobry dla Żydów”. Dali wolną rękę włoskiemu faszyście
Finiemu, gdyż ten w czasie swojej podróży do Izraela zrobił sobie zdjęcie z rzeźnikiem
z Sabra i Shatila. Porównajmy to z ich traktowaniem umierającego Arafata, którego
ciągle obrzucano najbardziej okropnymi potwarzami, podczas gdy z masowym,
skorumpowanym mordercą Sharonem obchodzono się jak z jajkiem.
Antyislamskiej wrzawie towarzyszą zasłony dymne i reflektory. Żaden z tak
zwanych ruchów islamskich na Bliskim Wschodzie lub w Europie nie jest
zainteresowany w państwie wyłącznie islamskim. Istnieją muzułmańscy bojownicy
zaangażowani w walkę na śmierć i życie, lecz oni bronią siebie, swoich rodzin, i
98
FrontPageMag.com,12-29-5 Western Muslims’ Racist Rape Spree, by Sharon Lapkin
swojego sposobu życia przed obcymi najeźdźcami. Hezbollah w Libanie walczy
przeciwko izraelskiej okupacji, tak samo jak Hamas w Palestynie. Oba te ruchy są
bardzo przyjaźnie nastawione do chrześcijan, niewinnych Żydów, i niewierzących.
Hamas rządzi w Betlejem, i miejscowi chrześcijanie nie są dyskryminowani. Wino jest
sprzedawane jak zwykle, a z dzwonnicy Bazyliki Narodzenia Pańskiego rozlegają się
dźwięki dzwonów, którym echem odpowiadają dziesiątki dzwonów w innych
kościołach w okolicy. Chrześcijański charakter miasta jest przestrzegany i
zachowywany. W duchu solidarności i równości, setki tysięcy libańskich chrześcijan
wzięło udział w demonstracji w Bejrucie dla poparcia Hezbollahu.
Nasi przeciwnicy głośno kwestionują żydowskie pochodzenie jakiegoś
przestępcy lub skorumpowanego polityka, jednak nie mają żadnych oporów przy
denuncjacji muzułmanina, gdyby któryś z nich postąpił niewłaściwie. Dla przykładu,
zamieszki w lecie, które miały miejsce na francuskich przedmieściach określono jako
muzułmańską rewoltę, chociaż buntująca się biedna francuska młodzież nie
interesowała się naukami islamu. Żaden z nich nie twierdził, że to muzułmański
duchowny uczył ich w swoich kazaniach, żeby podpalali samochody, ani nikt przy
okazji nie nawoływał do utworzenia państwa muzułmańskiego we Francji. W
rzeczywistości, francuscy Murzyni, którzy brali udział w tych zamieszkach, byli
chrześcijanami. Jednak w obecnym klimacie trudno uznać, by ich wiara i wiara
przybyszy z Maghrebu miała jakieś znaczenie. Ciągle i znowu, Panowie Dyskursu
powracają do swego ulubionego tematu – zagrożenia rzekomym „islamskim terrorem” przedstawianym w tragicznych proporcjach. Palestyńczycy walczą o równouprawnienie
w żydowskim państwie apartheidu, natomiast Saudyjczycy i Irakijczycy walczą z
amerykańskim okupantem. Chociaż mogą skorzystać z okazji i wykorzystać religijne
hasła do poderwania i zagrzewania do walki swoich oddziałów, to jednak walczą o
prawo do samookreślenia, a nie o jakiś wydumany Kalifat na globalnej szachownicy
fotelowego generała.
Podobnie, nie ma „księży pedofilów”, gdyż seks nie należy do obowiązków
duchownych. Spróbuj jednak w Europie określić słowami „żydowski morderca”
Sharona, lub pisząc o setkach palestyńskich dzieci zabitych przez izraelskich snajperów,
użyć określenia „żydowscy żołnierze mordują dzieci” - za takie słowa możesz zostać
uwięziony. Z drugiej strony, najbardziej bezpodstawne zniesławienia muzułmanów
uchodzą w sądach bezkarnie. Muzułmanie nie są w stanie obronić się w sądach, gdyż
media należą do ich przeciwników, którzy zastraszają sądy.
Polscy muzułmanie powinni zrozumieć, że nadszedł czas stanąć po właściwej
stronie, ich ocalenie zależy od naszego zwycięstwa. Tylko wtedy, gdy
judeoamerykański Kościół Mamonistów zostanie zredukowany do normalnego
poziomu, gdy Amerykanie wrócą do domu a apartheid w Palestynie się skończy,
muzułmanie w Europie odzyskają swoje prawa. Polscy muzułmanie powinni okazać się
godni swoich przodków, wojowników tatarskich, i przekonać Polskę, by ponownie stała
się przyjacielem sąsiadów na Wschodzie.
Tłumaczenie: Poprawiony tekst nieznanego autora z www.israelshamir.net.
Norwegia: Sztuka walki w dyskursie
Zwykle polemiki prasowe podobne są do szermierki: zawodnik stara się
utrzymać przeciwnika na długość ramienia, unikając jego pchnięć i starając się zranić
go do krwi. Głębokie pytanie naszego przyjaciela Haakona Kolmanskoga99 z Norwegii
zasługuje na całkiem inne podejście i bardzo szczerą odpowiedź.
Haakon stawia następujące pytanie:
Nie możemy być obojętni, jeśli przyjaciele Palestyńczyków są nazywani
antysemitami. Kto skorzysta, gdy pozwolimy syjonistom swobodnie pogrywać
kartą antysemicką przeciwko każdemu, kto ich krytykuje?
Przykra odpowiedź jest taka, że nie mamy sposobu na powstrzymanie ich gry.
Latami, przyjaciele Palestyny próbowali uniknąć tej etykiety mówiąc: „Izrael
zachowuje się strasznie, lecz nic nie można zrobić z faktem, że się określił jako państwo
żydowskie. Nie odnosi się to do Żydów gdzie indziej, i dlatego krytyka Izraela nie jest
antysemityzmem”.
Lecz tę prostą odpowiedź Panowie Dyskursu odrzucili. Przyjaciele Palestyny
zostali zmuszeni do codziennego wyznawania miłości do Żydów, całkiem tak samo, jak
kiedyś podejrzani o herezję byli zmuszani do deklarowania swojej prawowierności. W
żadnym wypadku, ich zapewnienia nic nie pomagały, ponieważ to nasi oponenci
decydują, co jest i co nie jest antysemityzmem. Decydują dlatego, bo zajmują
najwyższe stanowiska w dyskursie mocą własności mediów, siły ekonomicznej, i
międzynarodowych koneksji zintegrowanych w jedną, uzbrojoną w kastet, pięść.
Wykorzystują tę władzę do takiego określenia definicji antysemityzmu, jaka im
pasuje. Antysyjonizm to antysemityzmem, według pani profesor Ruth Wise z
Uniwersytetu Harwardzkiego, i całego mnóstwa innych judeoamerykańskich ekspertów.
Antyamerykanizm jest nową, złośliwą, formą antysemityzmu, pisał David Quinn w The
Sunday Times. W nagłówkach izraelskich gazet często pojawiają się hasła:
99
CZY W TYM SAMYM OBOZIE CO HAMSUN? Haakon Kolmanskog:
W ciągu ostatniego roku Klassekampen opublikowała kilka esejów autorstwa izraelskiego, niezwykłego i
kontrowersyjnego, pisarza i eseisty, Izraela Szamira. Jego teksty są prowokacyjne i ostre, tak ostre, że nawet
zahartowanym przyjaciołom Palestyńczyków trudno je zaakceptować. Pisze bez zmrużenia oka o „kontrolowanych
przez żydostwo gazetach” i „przyjaciołach Żydów w USA”. Uważa, że sytuacja w Izraelu jest gorsza od apartheidu
w Południowej Afryce, i że Izrael jest utrzymywany przez lobby żydowskie w USA. Szamir nie obawia się etykiety
„antysemity”. Twierdzi, że etykieta ta nadawana jest każdemu, kto nie popiera z całego serca żydowskiej okupacji
Palestyny.
Czy Szamir myśli, że przyjaciele Palestyny powinni czuć się zadowoleni z zakwalifikowania ich do tego samego
obozu co Hamsun? Czy powinniśmy walczyć z takimi porównaniami? Ostatnio prezydent Izraela, Moshe Katsav,
odwiedził Niemcy. W ostatni poniedziałek zetknął się z niemieckimi neonazistami niosącymi palestyńskie flagi i
hasła głoszące „Ręce precz od Palestyny - Niemieckie uzbrojenie nie dla Izraela”. Było to nieszczęście! Jeśli
neonaziści sami o tym nie pomyśleli, to przypuszczam, że Ariel Sharon zatelefonował do nich, by podsunąć im tę
ideę. Chcę wiedzieć, czy Izrael Szamir podziela mój niepokój i czy zgadza się ze mną, że wszelkimi sposobami
powinniśmy unikać sytuacji, kiedy naziści organizują marsze dla poparcia Palestyny? Lub może to wszystko nic
nie znaczy, ponieważ „antysemityzm” stał się wyrażeniem pustym i pozbawionym znaczenia, będąc jedynie bronią
w rękach izraelskich syjonistów? Czy ta sprawa nie ma żadnego znaczenia?
„Antyglobalizm to antysemityzmem”, oraz „Zielona polityka ochrony środowiska to
antysemityzm”. Według Daniela Jonaha Goldhagena „Chrześcijaństwo jest
antysemityzmem”. W latach 1990 rosyjscy oligarchowie żydowscy nazywali
„antysemitami” przywódców sił antyrynkowych. Obecnie w Nationen, Christine Mohn
nazywa „antysemitami” rosyjskich komunistów.
Nie pozwala się nam określić, co jest i co nie jest „antysemityzmem”. Podobnie,
nie możemy definiować „komunizmu”. Definicje tych terminów wciskają nam Panowie
Dyskursu. Możemy się posługiwać jedynie tymi istniejącymi i tryumfującymi
definicjami, chociaż czasami mogłyby się one nam nie podobać i moglibyśmy sami
zaproponować własne rozumienie zjawiska, które reprezentują. Możemy wymyślać
swoje własne alternatywne definicje, co kiedyś robili trockiści: nazywali oni komunizm
„stalinizmem”. Lecz to był unik sekciarzy.
To co możemy i powinniśmy zrobić, to analiza narzuconych nam definicji. Jeśli
to wszystko powiedziane powyżej jest rzeczywiście antysemityzmem, jak określają to
Panowie Dyskursu, to co jest mitycznym „semityzmem”? Czy na pewno nie ma on nic
wspólnego z legendarną „rasą semicką” – biblijnymi potomkami Sema, którzy chyba
mieli być Arabami? Gdyby chodziło o dowód genetyczny, to można byłoby zażądać
testów DNA. Jednak tutaj, potrzebne będą testy polityczne, które mogłyby wyjawić jak
najwięcej o naturze tych nowych „Semitów”. Ich własną definicję „semityzmu” można
wywnioskować z ich działań lub wypowiedzi: jest to połączenie syjonizmu,
amerykanizmu, globalizacji, i neoliberalizmu. W USA nazywa się ich neokonami
(neokonserwatystami). Są oni antykomunistyczni, i z miłością mówią o siłach wolnego
rynku – przynajmniej dopóki nie potrzebują rządowego wsparcia. Bezsensownie niszczą
przyrodę, nawet gdy domagają się jej podziwiania. Każde ich posunięcie przyczynia
kłopotów Kościołowi, lub go podkopuje. Ponieważ sami Panowie Dyskursu
zadeklarowali, że wszystko to ma być „semityzmem”, a ich definicja jest jedyną, która
się liczy, więc ja (i myślę, że także czytelnik) mam prawo uznać co jest
„antysemityzmem”.
Taktyka przyjęcia ich definicji jest lepsza niż walka z nią. W orientalnych
sztukach walki zawodnik pozwala, by brutalna siła przeciwnika obróciła się przeciwko
niemu. Dokładnie tak samo chcę postępować w moich esejach. Przeciwnik jest silny,
więc pozwólmy mu się wyszumieć.
Zajmijmy się teraz drugim pytaniem Haakona: Jak powinniśmy oceniać
antysemityzm nazisty Hamsuna? Odpowiedź: Powinniśmy umieścić Hamsuna w jego
historycznym kontekście.
Wszyscy uczestnicy II Wojny Światowej byli, według współczesnych
standardów, strasznymi rasistami. Niemieccy naziści zamordowali mnóstwo Słowian,
Żydów, Cyganów, homoseksualistów, i chorych psychicznie, a demokratyczne USA
deportowało tysiące obywateli amerykańskich pochodzenia japońskiego lub zamknęło
ich na kilka lat w obozach koncentracyjnych. Sowieci deportowali etnicznych
Niemców, Czeczenów, Tatarów Krymskich, a następnie zniszczyli ich starożytne
wioski i domostwa. Brytyjczycy wynaleźli obozy koncentracyjne podczas Wojny
Burskiej, gdy Hamsun był dzieckiem, i deportowali etnicznych Niemców z brytyjskiej
Palestyny. Brytyjski dowódca lotnictwa bombowego, Harris, prawdopodobnie zabił tyle
samo niewinnych Niemców, co najgorszy niemiecki zbrodniarz wojenny podludzi.
Wspaniały Knut Hamsun, którego przepiękne książki kochamy, był człowiekiem
tamtych czasów. Żył współcześnie z żydowskim pisarzem i publicystą rosyjskim Ilią
Erenburgiem, którego znakomitą powieścią Niezwykłe przygody Julio Jurenito i jego
uczniów zachwycił się Lenin. Erenburg był znanym w świecie komunistą i humanistą,
był przyjacielem Picassa i Matisse, Aragona i Castro. Pisząc sarkastyczną powieść
Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwanca został jednym z pierwszych krytyków syjonizmu.
Jednak podczas II Wojny Światowej, Erenburg napisał w Prawdzie: „Zabij Niemca!
Zabij tego szkodnika żywiącego się parówkami i kiszoną kapustą, aby nasienia po nim
nie zostało!” Makabryczna prawda zawiera się w oskarżeniu, że nawoływał do zabijania
brzemiennych Niemek; można było to wywnioskować z jego podżegających artykułów.
Borys Pasternak, rosyjski poeta chrześcijański żydowskiego pochodzenia, był
bardzo oburzony artykułem Erenburga i nie podawał mu ręki. Józefa Stalina to
wezwanie do ludobójstwa przeraziło, i kazał Prawdzie wydrukować sprostowanie:
Towarzysz Erenburg posunął się za daleko. „Nie walczymy z niemieckim narodem,”
pisał redaktor bezpośrednio pouczony przez Stalina, „lecz z nazistowskim reżymem”.
Stalin dotrzymał słowa, i w roku 1945 nie pozwolił, by Henry Morgenthau zrealizował
plan cywilizacyjnego cofnięcia Niemiec i zagłodzenia na śmierć milionów Niemców.
Czy antysemityzm nazisty Hamsuna był etycznie gorszy od antygermanizmu
Żyda Ilii Erenburga? Odpowiedź brzmi tak, jeśli uważacie, że życie Żyda jest więcej
warte od życia nie-Żyda – w takim wypadku znajdziecie się w kompanii spod ciemnej
gwiazdy Eli Landau i Ivett Liebermana, dwóch izraelskich parlamentarzystów, którzy
nawoływali do eksterminowania tysiąca Palestyńczyków za każdego zamordowanego
Żyda, oraz Madeleine Albright, uważającej, że dla obrony Izraela „warto było”
zamordować pół miliona irackich dzieci. Odpowiedź brzmi nie, jeśli podzielacie moją
wiarę w równość wszystkich ludzi. Dlatego nie ma powodu abyście zrezygnowali ze
swego wielkiego skarbu narodowego, Knuta Hamsuna, należy tylko widzieć go w
kontekście jego czasów.
Chociaż czasy Hamsuna i Erenburga minęły, to Elie Wiesel wciąż rozrabia. W
oryginalnej wersji w jidysz jego pierwszej książki, Noc, chwali swych towarzyszy
„gwałcących niemieckie siksy”, lecz czuje, że taka zemsta nie wystarcza. W książce
Legendy naszych czasów, pisał: „każdy Żyd, gdzieś w sobie, powinien zarezerwować
strefę nienawiści – zdrowej, męskiej nienawiści – dla tego, co uosabia Niemiec i co trwa
w Niemcu”. Nie pisał o „naziście”, ale o „Niemcu”. Za ten pean o nienawiści, w roku
1986 otrzymał od Akademii Norweskiej Nagrodę Nobla, jak Henry Kissinger, który
zniszczył Kambodżę, i morderca z Kany - Szymon Peres. Wzmocniony tym uznaniem
przez Norwegów, Elie Wiesel ogłosił następującą proklamacje na Wigilię: „Wojna [z
Irakiem] jest jedyną opcją”100. Jeśli czujecie się winni, to z powodu takiej Pokojowej
Nagrody Nobla.
Widząc z jaką rezerwą Norwegowie odnoszą się teraz do Hamsuna, ich
narodowego geniusza, i jaką sympatię okazują Elie Wieselowi, ckliwemu siewcy
nienawiści, dochodzimy do wniosku, że współczesne tabu na krytykowanie Żydów
zostało uznane za nienaruszalne i obaliło humanistyczną ideę równości ludzi.
Antysemityzm przedwojenny został zastąpiony przez inną krańcowość: filosemityzm,
wiarę, że Żydzi nie mogą robić niczego złego i zawsze należy o nich mówić w
superlatywach. To rasistowskie podejście doprowadziło do poważnego zaburzenia
równowagi w polityce i dyskursie. Należy to poprawić, aby uchronić naszą planetę i
ludzkość przed zwycięskim „semityzmem” z ich definicji.
Oto trzecie pytanie Haakona:
100
www.observer.co.uk/iraq/story/0,12239,864318,00.html
Gdy prezydent Moshe Katsav, odwiedził Niemcy, zetknął się z niemieckimi
neonazistami niosącymi palestyńskie flagi i hasła głoszące „Ręce precz od
Palestyny - Niemieckie uzbrojenie nie dla Izraela”. Było to nieszczęście! Jeśli
neonaziści sami nie wpadli na ten pomysł, to przypuszczam, że Ariel Sharon
zatelefonował do nich, by podsunąć im tę ideę. Chcę wiedzieć, czy Izrael Szamir
podziela mój niepokój i czy zgadza się ze mną, że wszelkimi sposobami
powinniśmy unikać sytuacji, kiedy naziści organizują marsze dla poparcia
Palestyny?
W Ewangelii Uczniowie Chrystusa nazywali go „Królem, który przychodzi w
imię Pańskie”. Faryzeusze zażądali: „Nauczycielu, zabroń tego swoim uczniom!” Lecz
Jezus odrzekł: „Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą”101.
Przepowiednia ta spełniła się w Niemczech. Niemiecka lewica odmówiła
wykonania swego obowiązku przeciwstawienia się niemieckim planom przekazania
atomowych łodzi podwodnych, najstraszniejszej broni masowego zniszczenia w
naszych czasach, państwu apartheidu, które wyceluje ją w pokojowe miasta. Niemiecka
lewica przyjęła na wskroś rasistowską koncepcję „żydowskiej własności” i przekazała
miliardy dolarów Sharonowi i jego żydowskim partnerom z Ameryki102. Ogarnęła ich
„obawa przed Żydami”103, która spowodowała, że zapomnieli o swoich ideałach.
Lewica jest „solą ziemi”, jeśli popiera zasadę równości, miłosierdzia, i humanizmu.
„Lecz jeśli sól utraci swój smak”, to „przyda się chyba na wyrzucenie i podeptanie”104.
Lewica siedziała cicho, i dlatego kamienie zaczęły wołać. Zaiste, ktokolwiek
demonstruje przeciwko szalonej decyzji uzbrajania Izraela, jest błogosławiony.
Haakon określa tych ludzi jako „neonazistów”. Mam wielkie wątpliwości
odnośnie tego określenia. Prawo niemieckie jest surowe: siły bezpieczeństwa bardzo
dokładnie penetrują grupy neonazistów, a ich przywódcy są w więzieniu lub na
wygnaniu. Pozostali neonaziści zwykle popierają Izrael: przedstawiciele partii
izraelskich są miłymi gośćmi na ich zgromadzeniach w Belgii. We Flandrii nawet razem
maszerują pod izraelskimi sztandarami, wykrzykując antymuzułmańskie hasła.
Panowie Dyskursu mogą nazwać „neonazistą” każdego, kogo zechcą. Nasser był
„Hitlerem”, Arafat był „Hitlerem”, Saddam Hussein był „Hitlerem”. W Rosji, nazywali
tak każdego, kto sprzeciwiał się prywatyzacji, amerykanizacji, globalizacji. Ponieważ
większość tych malkontentów uważała siebie za komunistów, Panowie Dyskursu ukuli
termin „czerwonobrunatni” i publicznie nazywali weteranów bitwy pod Stalingradem
„nazistami”. Pisali, że dla nich nie ma istotnej różnicy między komunistami i nazistami.
Naród rosyjski odpowiedział im, tworząc nowy sojusz lewicy z prawicą, przeciwko tym
drapieżnym siłom globalizacji.
Strategia ta wydaje się być echem wielkiego Mao Tse Tunga, który, gdy
zagrożone było same istnienie Chin, nie zawahał się przed sojuszem z prawicowymi
nacjonalistami Kuomintangu. Wydalony ostatnio z Rosji rosyjski oligarcha Borys
Berezowski – miliarder, magnat prasowy, i prawdziwy Żyd który przyjął
chrześcijaństwo – publicznie przyłączył się do tego sojuszu we wstrząsającym
wywiadzie dla Zawtra, czołowej gazety koalicji lewicowo-prawicowej. Ciepło
101
Łukasza 19:39-40.
http://shamir.mediamonitors.net/october172001.html
103
Jana 19:38 i gdzie indziej
104
Mateusza 5:13
102
przywitał go uwięziony przywódca Partii Narodowo Bolszewickiej, pisarz Edward
Limonow, którego często przedstawiają jako antysemitę i neonazistę. Jak mówimy po
hebrajsku, Ze lo kol kah pashut: życie nie jest tak proste, jak przedstawiają go komicy i
Panowie Dyskursu.
II Wojna Światowa zakończyła się dawno. Obecni komuniści nie są
„stalinistami”, obecni tradycjonaliści nie są „nazistami”, obecni „semici” nie są
demokratami z dawnych lat. Jeśli zawsze będziemy spoglądać wstecz na pola
Stalingradu i zniszczoną Europę, możemy przeoczyć nowe niebezpieczeństwo przed
którym stanęła ludzkość. Straszny los Palestyny wzywa nas, ludzi myślących, do
opracowywania nowych paradygmatów dla nowej sytuacji.
Filosemityzm jest rasizmem
Nie lubię filosemitów, tj. ludzi uważających antysemityzm za najgorszą chorobę
ze wszystkich, czyli po prostu nie lubię anty-antysemitów. Na tym świecie, tak pełnym
problemów i prawdziwego cierpienia, jakaś głęboka perwersja czai się w osobach
chcących bronić i wspierać – nie biednych, nie uchodźców ani uciskanych, ale bogate,
wpływowe i dobrze ustosunkowane grupy, aktywnie zaangażowane w czystki etniczne
w Palestynie.
Głównym rzecznikiem tego uprzywilejowanego ruchu jest amerykański Żyd i
szef ADL, Abe Foxman. Jego osobowość dobrze opisał Monty Warner w artykule
zatytułowanym „Abe Foxman: Wstyd mojej religii”105 w żydowskim
FrontPageMagazine.com. Dwa lata temu został przyłapany jak brał duże sumy
pieniędzy od superzłodzieja Marca Richa – oszusta, który wykiwał amerykańskich
podatników i znalazł ucieczkę przed sprawiedliwością w Szwajcarii.106 Wydarzenie to
trafnie przedstawił rabin Lapin i jego żydowski ruch Toward Tradition (Ku tradycji).
Cytując reportaż Newsweeka, powiedział: „Po tym jak ADL otrzymała od Fundacji
Richa czek na sumę 100 000 dolarów, Foxman napisał do Billa Clintona prośbę o
amnestię”. Czyniąc to, Foxman „dołączył do innych czołowych żydowskich liberałów,
którzy skorzystali z hojności miliardera”.107
Latami Foxman i jego organizacja zbierali wiadomości o ludziach
sprzeciwiających się apartheidowi i sprzedawali je Mossadowi i wywiadowi
południowoafrykańskiemu. Włamywali się do domów, kradli dokumenty, i prowadzili
profesjonalną inwigilację lewicowych aktywistów w Kalifornii.108 W ostatnim roku,
Foxman i ADL zostali uznani za winnych przez sąd w USA, i zapłacili miliony dolarów
ludziom, których zastraszali i oczerniali.109 Najlepszym kolegą Foxmana był Ariel
Sharon, masowy morderca z Sabra, Shatila, Kibie i Jenin. Nowa książka Gordona
Thomasa i Martina Dillona, The Assassination of Robert Maxwell: Israel’s Super Spy
(Zamordowanie Roberta Maxwella: Super szpieg Izraela) potwierdza110, że ci
105
FrontPageMagazine.com | 21 sierpnia, 2001
Forward, 13 kwietnia, 2001
107
www.vny.com/cf/News/upidetail.cfm?QID=172359
108
www.foodnotbombs.net/adl_examiner.html
109
www.forward.com/issues/2001/01.04.13/news3.html
110
ww.gordonthomas.ie/
106
profesjonalni filosemici mieli stałe powiązania z Mossadem – długą ręką izraelskiego
apartheidu. Reasumując, profesjonalni filosemici to podejrzani kolesie biorący
pieniądze od oszustów, aby ukryć pełzające ludobójstwo Palestyńczyków.
Lecz czemu się dziwić? Prymitywna mantra, że „antysemityzm jest wszędzie”
sama jest obrzydliwie rasistowska, jak gdyby fanatyzm antyżydowski był gorszy od
wszelkich innych form fanatyzmu. Ludzie którzy krzyczą „antysemityzm”, zamiast
„rasizm” czy „uprzedzenie etniczne”, w rzeczywistości mówią, że jest coś szczególnie
obraźliwego związanego z dyskryminacją tej konkretnej grupy. Innymi słowy, są
rasistami.
Zwykły Norweg nie krępuje się powiedzieć, że nie lubi Szwedów. Czasami
poprawia się i mówi, że naprawdę nienawidzi Szwedów. Starsi Norwegowie nie krępują
się powiedzieć, że nienawidzą Niemców. Tak samo robią Żydzi: ostatni bestseller
filosemity Goldhagena nazwał wszystkich Niemców „Gorliwymi katami Hitlera”. Inny
profesjonalny filosemita, Elie Wiesel, twierdził, że „Każdy Żyd musi mieć w swym
sercu świętą nienawiść do Niemców”. Jakoś nikogo nie oburzają te rasistowskie
deklaracje; Wiesel nawet otrzymał pokojową Nagrodę Nobla od Akademii Norweskiej.
Niemcy nie są jedyną grupą narodową lub religijną, którą pozwala się publicznie
nienawidzić. Żydowski pisarz, Daniel Pipes, napisał razem z Duńczykiem Larsem
Hedegaardem artykuł w kanadyjskim dzienniku National Post (27 sierpnia 2002),
wydawanym przez żydowskiego barona medialnego, Izraela Aspera, wielkiego
przyjaciela mego kraju. Oto co napisali:
„Przeważnie muzułmańscy imigranci stanowią 5% populacji, lecz konsumują do
40% wydatków na opiekę społeczną… Muzułmanie stanowią jedynie 4% ludności
Danii, liczącej 5,4 miliona, lecz stanowią większość skazanych w kraju gwałcicieli,
szczególnie niebezpieczne jest to, że praktycznie wszystkie kobiece ofiary nie są
muzułmankami.” Nie wiem, czy cytując Der Sturmer, mógłbym pokazać przykład
gorszych rasistów. Lecz jakoś nikt się tym nie przejmuje. Pipesa nawet awansowano na
szefa prestiżowego Peace Institute.
To całe rasistowskie gadanie o antysemityzmie ma na celu przypudrowanie
rasizmu izraelskiego. Zdumiewające, że niektórzy ludzie jeszcze zwracają na to uwagę,
i krokodyle łzy zagranicznych agentów wciąż leją się na nasze gazety. Niektórzy się
dziwią, dlaczego Trzecia Rzesza stosowała przemoc dla osiągnięcia swoich celów. Czy
nie byłoby lepiej oskarżyć Aliantów o „antyniemieckie uprzedzenia”? Można
wyobrazić sobie rosyjskich żołnierzy pod Stalingradem, którzy po wysłuchaniu takiej
audycji ze wstydem odrzuciliby swoje pepesze. Czy jedynie antyżydowskie uprzedzenia
są obrzydliwe? Oto oskarżenie filosemitów: Guardian napisał o zamordowanym
holenderskim rasiście, że chociaż nienawidził muzułmanów i Arabów, to nie był zły, bo
lubił Żydów. Czy można być większym rasistą?
Typowy dla tego rasistowskiego gatunku jest szczególnie podły artykuł
Christine Mohn111 . Pisze ona o mnie, jako o „etnicznym Żydzie, który określa siebie
111
Codzienna gazeta norweska Nationen (Oslo) 28-11-02
ANTYSEMITYZM JEST NIE DO PRZYJĘCIA PRZY KRYTYKOWANIU IZRAELA
Christine Mohn, psycholog, sekretarz Norweskiego Stowarzyszenia przeciwko Antysemityzmowi
Autorka pisze: Szczególne miejsce, jakie Izrael Szamir zajmuje w niektórych norweskich kręgach intelektualnych
świadczy, że centralne organy prasowe Norwegii zamierzają rozpowszechniać postawy antysemickie pod
jako chrześcijanina”. Rozumuje ona jak Hitler: „Żyd, zawsze jest Żydem”, chrzest nie
ma znaczenia, ponieważ pozwala tylko „określić siebie jako chrześcijanina”. Na
szczęście, ludzie nie będący rasistami mają inne zdanie. Filosemita jest w duchu
Żydem, ponieważ uważa Żydów za równiejszych od innych. Jednak, każdy urodzony
jako Żyd może pozbyć się brzemienia żydowskiego świata poprzez uwierzenie w
równość wszystkich ludzi – idąc śladami takich znakomitości jak Święty Paweł, Marks i
Trocki. Jeśli chodzi o to, opinie Kościoła i partii komunistycznej częściowo są zbieżne.
Taka była wizja Abrama Leona, młodego trockisty, zamęczonego w Auschwitz
w roku 1944. W ważnej książce, Kwestia żydowska: Interpretacja marksistowska ten
komunista żydowskiego pochodzenia określa Żydów jako „klasę ludzi”, historycznie
przystosowanych do eksploatacji innych. Każdy człowiek żydowskiego pochodzenia
może w dowolnej chwili opuścić „żydostwo” i dołączyć do ludzkości, pisał Leon.
Pani Mohn w ogóle nie zna judaizmu. Pisze: „Zjawisko wybraństwa,
rozumianego według tradycji żydowskiej, nie ma nic wspólnego ze szczególną
bliskością z Bogiem lub panowaniem nad nie-Żydami”. Możemy wierzyć jej, albo
świętej pamięci rabinowi Kookowi, głównemu rabinowi Izraela, najważniejszemu
współczesnemu autorytetowi judaizmu, który pisał: „Różnica między duszą żydowską a
duszami nie-Żydów jest większa i głębsza niż różnica między duszą ludzką a duszami
bydła”112.
Filosemici chcieliby mówić o żydostwie tylko „dobrze, albo nic”, lecz tak się
mówi o zmarłych. W nowoczesnym dyskursie, swobodnie omawiamy wady islamu i
chrześcijaństwa, kapitalizmu i komunizmu i, oczywiście, należy także dyskutować o
żydostwie. Nie jest to dyskurs rasistowski: czołowi nowocześni demaskatorzy żydostwa
byli osobami pochodzenia żydowskiego, od Karola Marksa do Izraela Shahaka. Nie jest
to także dyskurs prawicowy: Pierwsza Międzynarodówka Karola Marksa, po długiej i
ożywionej debacie, potępiła filosemityzm na równi z antysemityzmem.
Rasiści są często nieprzyjemni i tępi. Christine Mohn niewątpliwie nie
udowadnia niczego więcej, niż swoją nieumiejętność odczytania i zrozumienia słowa
pisanego. Na przykład, pisze ona: „Najważniejszym punktem w programie politycznym
Szamira jest, że Żydów najlepiej można scharakteryzować jako morderców Chrystusa”,
pozorem krytyki Izraela. Na forum międzynarodowym Szamir się nie liczy, ale z jakiegoś powodu stał się on
postacią prawie kultową wśród norweskich lewicowych radykałów.
Izrael Szamir ma złą opinię, ponieważ będąc etnicznym Żydem jest paradoksalnie jednocześnie antysemitą.
Urodził się i wychował w Związku Radzieckim, a określa siebie jako chrześcijanina. Był związany z izraelską
partią komunistyczną Mapam, lecz flirtuje także z grupami prawicowych ekstremistów.
Najważniejsze punkty w programie politycznym Szamira polegają na tym, że Żydów najlepiej scharakteryzować
jako zabójców Chrystusa, że Żydzi w Izraelu organizują pogromy swoich chrześcijańskich współobywateli, że
bogaci Żydzi zwykle zbili swoje fortuny nieuczciwie, i że Żydzi są z natury osobnikami „bez korzeni”, którzy
nigdzie nie pasują. Inną antysemicką kliszą, którą z upodobaniem rozpowszechnia, jest rzekoma chęć Żydów do
ekonomicznego i militarnego zdominowania świata, i że oni „jak wirus” zarażają społeczeństwa nieżydowskie w
celu ich rozbicia. Postawy te są wyrażane językiem agresywnym, prymitywnym i seksistowskim, i głownie są
podnoszone w dyskusjach o losie Palestyńczyków, którzy są szczególnym obiektem zainteresowań Szamira.
Dla zobrazowania swoich opinii o Żydach i judaizmie, Szamir odwołuje się, między innymi, do Karola Marksa,
Isaaca Deutschera, Knuta Hamsuna, T.S. Elita i ultraortodoksyjnego rabina Kooka. Innymi słowy, buduje swoją
nienawiść na literaturze tworzonej przez ludzi, którzy sami mieli cokolwiek niewłaściwy pogląd na Żydów.
Szamir szczególnie lubi określać Żydów jako Naród Wybrany przez Boga.
112
Israel Shahak and Norton Mezvinsky, Jewish Fundamentalism in Israel, str. 9
gdy ja pisałem coś wręcz przeciwnego: „Nie ma zbiorowej winy ciągnącej się przez
wiele pokoleń. Żydzi nie powinni być potępiani za zabójstwo Chrystusa bardziej niż
Francuzi są potępiani za posłanie Joanny d'Arc na stos”113.
Konkludując, zacytuję amerykańskiego myśliciela socjalistycznego Dave
Kerstinga: „Powinniśmy czuć się obrażeni tym dramatycznym zatroskaniem o
antysemityzm w czasie otwarcie rasistowskich okropności, które cierpi
NIEŻYDOWSKA ludność Palestyny, uciskana przez syjonistów chełpiących się
nieukrywaną dominacją etniczną. Nieproporcjonalne troszczenie się o „antysemityzm”
jest główną bronią wymuszającą najbardziej bezczelną rzeczywistą przemoc etniczną w
obecnych czasach”.
Szwecja: Naiwna zagranica
Średniowieczni żeglarze zwykli przywozić do domu z odległych lądów raczej
wątpliwe ciekawostki. Opowiadano o ludziach z głową psa, kobyłach zapładnianych
wschodnim wiatrem, i okrucieństwach dzikich tubylców, a nigdzie nie wyjeżdżający z
kraju rodacy dokładnie to zapisywali. Ktokolwiek czyta Izydora z Sewilli lub Adama z
Bremy, ten napotyka się na obraz świata niezrozumiałego i źle interpretowanego z
powodu naiwności i ignorancji pisarzy. Od tego czasu, nauczyliśmy się, że trzeba pisać
o tych rzeczach, które zna się z pierwszej ręki. Logiczne pisanie wymaga pewnego
doświadczenia.
Prawdopodobnie nie wystarcza po prostu być Szwedem, aby inteligentnie pisać o
szwedzkich sprawach. Czarna skóra nie kwalifikuje nikogo do pisania artykułu
wstępnego o sprawach afrykańskich. Czy zgadzacie się ze mną? Jeśli tak, to razem ze
mną zdziwicie się dlaczego Dagens Nyheter (DN) postanowił przeznaczyć połowę
strony na artykuł114 o Bliskim Wschodzie i ludziach świata islamskiego napisany przez
pana Jacka Jakubowskiego [Jackie Jacubowski]. Dzięki mojej osobistej znajomości z
Jackiem wiem, że ten bardzo utalentowany pisarz wie o Bliskim Wschodzie tak samo
mało, jak inni ignoranci. Nie mówi po arabsku, nigdy nie studiował tego obszaru ani nie
jest ekspertem w sprawach islamu. Jedyną jego zaletą jest, że pan Jakubowski bardzo
kocha Izrael, tak samo jak wielu polskich Żydów, którzy woleli przyjechać do Szwecji
zamiast jakoś sobie radzić w naszym gorącym i pięknym kraju. Jako Izraelczyk,
pochwalam i wysoko cenię to uczucie. Mógłby napisać poemat przepełniony miłością
do Izraela i/lub narodu żydowskiego, i mogłoby to zainteresować czytelników DN, lub
przynajmniej przyjaciół pana Jakubowskiego.
Zamiast tego, próbuje on zagrać rolę reportera, i zawodzi. Jacek mówi nam o
czym mówiono w meczecie w Gazie. Jak mógłby się o tym dowiedzieć? Nie zna języka,
nie może zrozumieć co się mówi, i znajduje się pięć tysięcy mil dalej. Odpowiedź jest
prosta. Dokładna analiza pokazuje, że pan Jakubowski wziął wszystkie swoje przykłady
z publikacji Middle East Media Research Institute (MEMRI), organizacji założonej aby
rzekomo „tłumaczyć” dyskurs arabski dla czytelników z Zachodu. Jak to mówi się w
dowcipie - „tłumacz i poprawiaj”, lecz w tym wypadku „tłumaczenie i podawanie od
czasu do czasu przykładów arabskiej nienawiści” powoduje, że sprawa robi się
113
114
Freak Factory, www.israelshamir.net
Dagens Nyheter 9 sierpnia 2002
śmiertelnie poważna. MEMRI rozsyła swoje reklamowe nagłówkowce po globalnych
sieciach w nadziei, że podchwycą je podobni do pana Jakubowskiego. W jaki sposób
zdołałem poznać, że w charakterze źródła korzystał z MEMRI? Otóż, w swoim eseju
powtarza błąd MEMRI, nazywając ar-Riyadh „oficjalną gazetą rządu saudyjskiego” - a
w rzeczywistości jest to teraz mała prywatna gazetka.
Poważna brytyjska gazeta, Guardian donosi115, że MEMRI jest organizacją
zakonspirowaną, którą kieruje pułkownik Yigal Carmon z izraelskiego wywiadu
wojskowego. Z sześciu członków personelu MEMRI, troje pracuje (lub pracowało) dla
wywiadu izraelskiego, czwarty służył w Północnym Dowództwie Armii Izraelskiej,
które zarządzało znanym z tortur więzieniem al-Khayam w Południowym Libanie.
Niewojskowym członkiem personelu MEMRI, donosi nam Brian Whitaker z
Guardiana, jest przedstawicielka izraelskiej prawicy, Meyrav Wurmser, z ideologicznowojennego przedstawicielstwa Likudu w USA - Instytutu Hudsona. Jacek cytuje Amosa
Oz z sympatią, lecz jego główne źródło informacji zawartej w artykule, pani Wurmser,
uważa „lewicujących intelektualistów izraelskich”, jak Oz, za zagrożenie dla państwa
Izrael.
Jeśli do tego stopnia polega się na jednym źródle, to zasady czystej gry nakazują
ufać temu źródło na tyle, na ile ono zasługuje. Nie od rzeczy byłoby przedstawić tych
pracowitych zbieraczy cytatów na szerszym tle. W tym wypadku, dane wyraźnie
odzwierciedlają uprzedzenie źródła, gdyż te prawicowe typy z izraelskiego wywiadu
podsycają nienawiść. Przez naiwność lub ignorancję, pan Jakubowski zrobił ze swojej
gazety następny kanał propagandy izraelskiej.
Z drugiej strony, całkowicie zaufał drugiemu z ważnych źródeł. Od zajmującego
się islamem naukowca, Bernarda Lewisa, Jacek przejął pewne jadowite konkluzje.
Muszę przyznać, że wybór ten świadczy nawet bardziej o naiwności, lub ignorancji
pana Jakubowskiego. Lewis był we Francji sądzony i uznany za winnego „zbrodni
nienawiści”, i napiętnowano go jako negacjonistę holokaustu. Czy taka osoba mogła
być godnym zaufania źródłem dla osądzenia miliarda muzułmanów? Prawdopodobnie
nie, bez poinformowania czytelników o jej bardzo szczególnych poglądach. Prawdę
mówiąc, Lewis negował jedynie holokaust Ormian, a nie Żydów, lecz mam nadzieję, że
nawet bardzo oddany Izraelowi pan Jakubowski nie czyni różnicy między krwią
żydowską i ormiańską oraz jednym i drugim holokaustem. Czy może rozróżnia?...
Zadziwia fakt, że wspomniany negacjonista holokaustu jest bardzo popularny wśród
ekstremalnych nacjonalistów żydowskich, być może dlatego, że jego negacja oparta jest
na wierze w wyższość cierpienia żydowskiego: „zrównanie [ludobójstwa Ormian] z
holokaustem w Niemczech” jest „raczej absurdem”.
Przy takich źródłach, nie jest dziwne, że artykuł Jacka jest nasycony przesądami
o żydowskiej supremacji. Trzeba to nazwać wielką hucpą (lub niewiedzą), gdy mówi on
o „problematycznym nastawieniu islamu do wyznawców innych religii”. Uczciwy i
wykształcony Izraelczyk nigdy by tego głośno nie powiedział – właściciel szklarni nie
rzuca kamieniami na sąsiadów. Wiemy, że Simeon bar Yohai, wielki rabin, którego
pamięć świętujemy podczas Lag Baomer, nauczał: „Najlepszego z gojów (nie-Żydów)
zabij”. Wiemy, że nasz najwybitniejszy współczesny rabin aszkenazyjski Adin
Steinzaltz pisał: „Żyd niech lepiej służy Hitlerowi, niż Jezusowi Chrystusowi”. Wiemy,
że największy z żyjących rabinów sefardyjskich, Yosef, nazwał Arabów „wężami,
115
www.guardian.co.uk/Archive/Article/0,4273,4480174,00.html
których należy zabić”. Wiemy także, że islam jest o wiele bardziej tolerancyjny dla
chrześcijan i Żydów niż odwrotnie.
Pan Jakubowski „wyjawia” czytelnikom „drugie ukryte znaczenie” słów Arafata,
cały czas iść do Mekki i Medyny. Jeśli tak przenikliwie interpretuje ukryte aluzje, to
być może zinterpretowałby czytelnikom DN ogłoszenie opublikowane na pierwszej
stronie Haaretz116, podpisane przez grupę rabinów, którzy ogłosili co teologicznie
oznaczają Izmaelici, tj. Arabowie. Okazuje się, że są to Amalekici.
Przypominam ci tutaj Jacku, że o Amalekitach wspomina się w Biblii. Było to
plemię stwarzające wiele problemów Dzieciom Izraela. Według Biblii, Bóg Izraela
kazał swojemu ludowi eksterminować całe plemię Amalekitów do ostatniego
mężczyzny, kobiety i dziecka – łącznie z inwentarzem. Król Saul spartaczył
wyznaczone mu zadanie: wyrżnął wszystkich, oprócz kilku dorosłych dziewczyn
nadających się za mąż. „Błąd” ten kosztował go koronę. Obowiązek eksterminowania
Amalekitów wciąż zalicza się do dogmatów wiary żydowskiej, chociaż wiekami nikt
nie zidentyfikował żyjącego narodu z przeklętym plemieniem.
Mówiąc po prostu, orzeczenie rabinów oznacza: „naszym religijnym
obowiązkiem jest zabicie wszystkich Arabów, łącznie z kobietami i dziećmi oraz ich
inwentarzem, do ostatniego kota”. Liberalny Haaretz, którego redaktor i właściciel są
wystarczająco doświadczeni, by zrozumieć orzeczenie, nie odmówił zamieszczenia
ogłoszenia.
Jakubowski był w stanie znaleźć cytat Egipcjanina, który w kazaniu oponuje
przeciwko pokojowi. Kaznodzieję tego można byłoby porównać ze świętej pamięci
rabinem lubawickim, jednym z najbardziej miarodajnych autorytetów rabinicznych
współczesnego judaizmu, który zabraniał Izraelowi podpisać „bezbożnego” traktatu
pokojowego z Egiptem.
Teologowie Bliskiego Wschodu, Żydzi i nie-Żydzi, spierają się;
wykorzystywane cytaty należy umieszczać w odpowiednim kontekście. Jacek woli
cytować bez kontekstu, można zrozumieć dlaczego. Łatwiej jest publicznie odrzucić
średniowieczne oskarżenia Żydów o mordowanie chrześcijańskich dzieci, niż
sprzeciwić się i udokumentować rzeczywiste mordowanie chrześcijańskich i
muzułmańskich dzieci przez żołnierzy żydowskiego państwa. Lecz dla nas,
Izraelczyków, jest to fakt którego nie możemy pominąć: setki palestyńskich dzieci, w
wieku od trzech miesięcy do szesnastu lat, zostało zabitych przez izraelskich żołnierzy –
na długo zanim pierwszy zamachowiec-samobójca wyszedł ze swego ukrycia. Pamięć o
tym napełnia nas bólem. Szef Shabak, budzącego strach izraelskiego kontrwywiadu –
surowy stary żołnierz, wcale nie lewicujący intelektualista-mięczak – występując w
telewizyjnych wiadomościach wyraził swoje zdziwienie i przerażenie z powodu
łatwości, z jaką izraelscy żołnierze zabijają palestyńskie dzieci. „Dlaczego nie
odmawiają wykonania takiego rozkazu?”, pytał Ami Ayalon. Lecz dla Jakubowskiego,
lepiej jest pisać o średniowiecznych oskarżeniach.
W międzyczasie, pan Jakubowski krótko „wyjaśnia” swoim czytelnikom co to
jest al-Nakba. Ten błyskawiczny ekspert twierdzi, że jest to „po arabsku katastrofa,
czyli utworzenie Izraela”. Nie wiem o co mu chodzi, czy jest to próba zanegowania alNakby – wtedy choroba mogłaby przejść na Jacka z negacjonisty holokaustu Lewisa; a
116
21 listopada, 2000
może jest po prostu naiwny - tak jak Adam z Bremy, zalecający głowę psa jako
lekarstwo? Jeśli al-Nakba, według jego oświeconej opinii, po prostu oznaczała
„utworzenie Izraela”, dlaczego mielibyśmy mieć jakieś wątpliwości z nazwaniem tego
w tak oryginalny sposób? Dlaczego po chronologicznie przybliżonym
zsynchronizowaniu z „utworzeniem Izraela”, al-Nakba pasuje jedynie do strasznej
etnicznej czystki dokonanej przez syjonistów w roku 1948, kiedy 90 procent nie-Żydów
(to znaczy rdzennych Palestyńczyków, Ormian, Czerkiesów, Niemców, Rosjan,
Greków od pokoleń żyjących w wioskach i miastach) zostało siłą wypędzonych, a ich
własność została skonfiskowana przez powstałe państwo żydowskie. Jako wydawca
Judiska Kronika, pan Jakubowski mógłby przetłumaczyć i wydrukować w następnym
wydaniu jedno z najbardziej znanych izraelskich opowiadań, Khirbet Khize, autorstwa
S. Yizhara, “izraelskiego Jamesa Joyce'a”. Mógłby tam znaleźć mrożący krew w żyłach
opis al-Nakby, którego nigdy nie da się zapomnieć. Jacek twierdzi, że szwedzki minister
spraw zagranicznych nie rozumie prawdziwych myśli Arabów. Niestety, jak
widzieliśmy, on rozumie jeszcze mniej.
Jednak, ten brak zrozumienia może doprowadzić do bolesnych konsekwencji.
Zarówno on, jak i inni „przyjaciele” Izraela wzmacniają uczucia – podzielane w całym
liczącym miliard ludzi muzułmańskim świecie – że nie tylko my Izraelczycy, lecz
wszyscy Żydzi są przeciwko nim. Opublikowanie jego stronniczego eseju utwierdza mit
o wszechmocnych Żydach, zdolnych do drukowania takich śmieci w ważnych gazetach
od Nowego Jorku do Sztokholmu.
Przedstawianie naszych palestyńskich sąsiadów jako „nie zasługujących na
zaufanie Arabów, przepełnionych antysemicką nienawiścią”, nie tylko jest czymś złym,
lecz także oznacza, że dla Żydów nie będzie w przyszłości miejsca na Bliskim
Wschodzie. Getto, nawet getto doskonale uzbrojone, nie może przetrwać wśród wrogich
sąsiadów – a przesłania takie jak Jacka, wzmacniają mentalność getta. My, Izraelczycy,
nie szukamy ostatniego dnia Masady, współczesnego Warszawskiego Getta, ani
atomowego holokaustu. W przeciwieństwie do Jacka, my tam mieszkamy i
chcielibyśmy pozostać nadal. Nasi palestyńscy sąsiedzi to wspaniali ludzie, nie mają w
sobie nienawiści ani nie są potworami. Rada Bernarda Lewisa i prawicowych siewców
nienawiści już raz doprowadziła nas do najpoważniejszego kryzysu obecnych dni. My,
narody Ziemi Świętej, musimy wzajemnie się zrozumieć, pokochać i szanować.
Musimy zacząć od zapewnienia powszechnego równouprawnienia dla Żydów i nieŻydów, tak jak jest w Szwecji. Dlaczego nie próbujecie nas w tym poprzeć, zamiast
znowu starać się nas poróżnić?
Holenderska groźba
Do moich holenderskich przyjaciół, próbujących wykorzystać moje żydowskie
pochodzenie w charakterze magicznego totemu dla obrony przed niebezpieczeństwem.
Wkrótce zrozumiecie, że nie jestem polisą ubezpieczającą od ataku. Więcej,
uprzytomnicie sobie, że trzymacie tygrysa za ogon, a ja przyczyniłem się do zwrócenia
na was uwagi tych sił, z którymi wolelibyście się nie spotykać. Prosiliście mnie o
zrezygnowanie, zerwanie powiązań, publiczne wyparcie się głoszonych poglądów. To
jest list do tych wszystkich naiwnych, którzy wciąż myślą, że ja mogę im służyć jako
ich Żyd-maskotka, pomagająca im uporać się z tragedią Palestyńczyków. Oświadczam
niniejszym, że nie zgadzam się z tą rolą.
Przeczytałem artykuł117 Haasa w Telegraaf i opublikowałem odpowiedź. Haas
wyraźnie przeciwstawia się polityce, której jestem zwolennikiem. Broni
podporządkowania Palestyny, zachęca do wojny z Irakiem, marzy o pokonaniu Iranu,
planuje zniszczyć islam. Jest przeciwnikiem Kościoła i Chrystusa, i prawdopodobnie
podczas porannych modlitw, zgodnie z wymaganiami swojej wiary, przeklina
odstępców, takich jak ja. W ostateczności, nie mam nic przeciwko jego poglądom. Lecz
mam pretensje do was. Niepokoją mnie drżące nogi i trzęsące się ręce moich przyjaciół
i sojuszników. Zbytnio się boicie, ulegając po pierwszych pretensjach. Jesteście zbyt
nieśmiali, by samotnie przeciwstawić się agresywnemu żydowskiemu lobby.
W rezultacie, zawsze wypełniacie program naszych przeciwników, gorliwie
potępiacie prezydenta Iranu i premiera Malezji kiedykolwiek zdarzy im się zejść z
wąskiej ścieżki wytyczonej przez wroga. Zamiast potępić Izrael, że nie dał
Mohammedowi Mahathirowi pomodlić się w meczecie Al-Aksa, sprzeciwiacie się jego
opiniom o żydowskiej potędze. Zamiast potępić Izraelskie groźby zbombardowania
Iranu, dyskutujecie o wypowiedziach irańskiego prezydenta. Zamiast omawiać
rzeczywisty problem równouprawnienia Żydów i nie-Żydów, pytacie mnie o mój
życiorys. Sprawdzacie moje przygotowanie, aby zobaczyć czy jestem dobrym mówcą.
Chronicie własną dupę. Teraz chcecie poświęcić mnie, aby przedstawić się z dobrej
strony. Gdy zobaczą co robicie, to po prostu nie pozwolą wam się cofnąć – będą
wykorzystywać waszą słabość do końca. Staniecie się ich własnością.
Młody kabalista Joseph della Reina schwytał Szatana w magiczny pentagram
(historię tę opowiadano w Safed, w Galilei) i kazał mu uwolnić uwięzioną duszę
Mesjasza. Szatan zgodził się pod jednym warunkiem: niech della Reina zapali małą
świecę na jego cześć. Reina pomyślał, że to tylko niewielkie moralne ustępstwo i zapalił
świecę. Szatan natychmiast uwolnił się i cisnął ciałem della Reiny od Safed aż do
Tyberiady. Jego grobowiec wciąż mogą oglądać pobożni pielgrzymi. Macie stąd
nauczkę, wy i my wszyscy – nie odstępować ani na krok, w przeciwnym wypadku
skończycie jak Joseph della Reina.
Joost De Haas
12 listopada 2005 roku, czołowa holenderska gazeta De Telegraaf opublikowała
artykuł Op kruistocht met de duivel żydowskiego pisarza Joosta de Haasa. De Haas
zaatakował mnie i, abym pozostał w dobrym towarzystwie, nie zapomniał także
zaatakować holenderskiego premiera Driesa van Agta oraz cudownej holenderskiej
damy, kochanej przyjaciółki Palestyny, Gretty Duisenberg. Tych dwoje potępiono za
kontaktowanie się ze mną, natomiast mnie oskarżono, że byłem na tym samym
kongresie co prawicowy amerykański aktywista antywojenny David Duke. Niestety, ta
talmudyczna idea wtórnego skalania się zawaliła się przy pierwszym sprawdzaniu
faktów. Nie miałem zaszczytu ani przyjemności spotkać się z panem van Agtem ani z
panią Duisenberg. Co do kongresu, to nie był on organizowany przez „skrajną prawicę”
lecz przez największy prywatny uniwersytet ukraiński, instytucję dobrze znaną przez
UNESCO i uniwersytety holenderskie. Rzeczywiście, byłem w prezydium kongresu,
lecz nie obok Davida Duke, jak twierdzi de Haas, a obok palestyńskiego ambasadora na
Ukrainie, Jego Ekscelencji Walida Zakuta.
117
www.cidi.nl/news/2005/121105a.html
Pan Duke był po prostu jednym z uczestników kongresu, jednym spośród wielu
pisarzy, dyplomatów, parlamentarzystów. W każdym razie, jego poglądy były bardzo
podobne do poglądów świętej pamięci polityka holenderskiego Pyma Fortuyna. Należy
zauważyć, że de Haas miał szczęście spotykać Pyma Fortuyna i pisał ciepłe słowa o tym
człowieku. Nie był wtedy w ogóle bojkotowany przez holenderskich polityków i media.
Pan Haas i inni z jego kompanii nigdy nie mieli nic przeciwko Pymowi Fortuynowi,
ponieważ był on obsesyjnym islamofobem, i automatycznie pasował do ich planów
wywołania konfliktu pomiędzy chrześcijanami i muzułmanami – w Europie i wszędzie
indziej. Ponadto, żaden z holenderskich polityków nigdy nie zawahał się podać ręki
izraelskiemu premierowi Arielowi Sharonowi, chociaż ciążyła na nim osobista
odpowiedzialność, i nie były to jakieś niewygodne poglądy prawicowego rasisty, lecz
ordynarne zbrodnie wojenne – masowe morderstwa w Qibie, Sabra i Shatila, oblężenie
Bejrutu, masakra w Jenin. Więc pan Duke wybrany został na obiekt nienawiści Haasa z
innej przyczyny – być może z powodu zdecydowanego potępienia wojny prowadzonej
przez USA na Bliskim Wschodzie.
Pozostała część artykułu Haasa jest tak samo mętna i fałszywa. Zdenerwowało
go, że pisałem o Protokółach mędrców Syjonu. Wielkie rzeczy! To samo zrobił
Umberto Eco. Pisarze interesują się, i będą się interesować tym politycznym pamfletem.
W antykomunistycznym zapale, Haas twierdzi, że Protokóły były rozpowszechniane
przez Związek Radziecki. Było całkiem na odwrót. Władze radzieckie karały za samo
posiadanie tej książki wysokimi wyrokami więzienia, a nawet śmiercią. Była ona,
wbrew twierdzeniom Haasa, zakazana także w carskiej Rosji. Okazuje się więc, że
człowiek ten naprawdę nie wie o czym pisze.
Jego zarzutu, że moje pisanie sytuuje się na prawicy, nie może brać poważnie
nikt, kto kiedykolwiek korzystał z internetu. W wszechświatowej sieci wszystko jest ze
sobą połączone, i wystarczy zaledwie jedno kliknięcie, aby na tej lub innej stronie
oddzielić utwory Haasa od moich. W przeciwieństwie do Haasa, ja niczym się nie
przejmuję: kwiatek nie żąda okazywania listów polecających przez pszczołę
przylatującą po nektar. Wykorzystuję różne strony internetowe - lewicowe, prawicowe,
zielone, różnokolorowe – aby zapoznać z moimi ideami jak największą liczbę ludzi.
Jaka jest moja idea? Bardzo prosta: „Nie będzie pokoju dopóki Żydzi nie będą
uważani za takich samych ludzi jak nie-Żydzi, w Palestynie i wszędzie indziej”.
Obecnie Żydzi nie są równi w Ziemi Świętej. Pozwolono im na własne państwo, chcą
by było zaludnione jedynie przez tych, których wliczają do własnego rodu; tubylcy są
wypędzani. Mogą posiadać broń atomową, czego zabrania się ich sąsiadom. Mogą
swobodnie podróżować po całej Palestynie, a nie-Żydom pozwala się korzystać jedynie
z niektórych dróg. Żydzi nie są równi w USA – zapytajcie pana Duke aby wyjaśnił, jak
wykorzystują tam swój specjalny status. Żydzi nie są równi w Holandii. Po
przedwczesnej śmierci prawicowego rasisty Pyma Fortuyna, został on uznany za
„niezłego faceta”, gdyż był dobry dla Żydów. Nieważne, co mówił o muzułmanach.
Żydzi nie są równi w sąsiedniej Danii, której Królowa Małgorzata ostatnio powiedziała:
„Musimy zademonstrować swój sprzeciw wobec islamu i czasami musimy narazić się
na przyczepienie nam niepochlebnych etykiet”. W czyim imieniu musimy
„zademonstrować swój sprzeciw”?
De Haas zarzuca mi, że publicznie wyrzekłem się judaizmu. Jestem pewien, że
Spinoza, który miał podobne poglądy, przewraca się w grobie. Spinoza jako jeden z
pierwszych zbuntował się przeciwko judaizmowi. Dopóki w Holandii nie nastała
wolność, do XIV stulecia, występowanie przeciwko żydowskiemu prawu pociągało za
sobą nieprzyjemne zainteresowanie się autonomicznych żydowskich władz
rabinicznych, które zwykle paliły rebelianta na stosie. Tego typu prześladowania
istnieją nadal: w państwie żydowskim, rozpowszechnianie chrześcijaństwa jest karane
pięcioma latami więzienia; natomiast poza Izraelem, de Hass i inni z jego kompanii
robią wszystko co mogą, aby życie żydowskiego heretyka uczynić nie do wytrzymania.
De Haas sprzeciwia się memu apelowi do moich współobywateli Izraelczyków,
aby przyjęli chrześcijaństwo. Nie sprzeciwia się, ani nawet nie wspomina o oficjalnym
planie rządu izraelskiego nawrócenia w następnych pięciu latach 300 000 izraelskich
chrześcijan na wiarę żydowską, chociaż plan ten był ogłoszony publicznie i Minister d/s
Przystosowania Imigrantów otrzymał na to środki budżetowe. Dlaczego pozwala się na
wykorzystywanie publicznych pieniędzy na odciągnięcie ludzi od Kościoła, a w tym
samym czasie zakazuje się publikowania gorącego apelu do moich zdezorientowanych i
obolałych rodaków o dołączenie do sąsiadów, w celu utworzenia wspólnoty w kościele
lub meczecie. Niestety, Haas i jego poplecznicy nienawidzą Kościoła i Chrystusa tak
samo, jak nienawidzą muzułmanów. Nie na próżno jego przyjaciel i kolega Abe
Foxman, z osławionej ADL, opublikował ostatnio histeryczny artykuł o „nadmiernych
wpływach chrześcijan” w USA.
De Haas twierdzi, że uważam Żydów za „zabójców Chrystusa”. Na odwrót, w
Kwiatach Galilei pisałem, że nie ma więcej powodów do potępiania współczesnych
Żydów za tę zbrodnię, niż potępiania Francuzów za zabicie Joanny d'Arc. Jednak
powinniśmy być świadomi istnienia nadmiernie rozpowszechnionych hebrajskich dzieł
różnych rabinów, którzy są dumni z zabicia Chrystusa i uważają to za dobrze spełniony
obowiązek prawny.
De Hass twierdzi, że nazywałem Żydów „bakcylami”. Jeśli zażądamy by podał
werset i rozdział z moich utworów; nie znajdzie go. Lecz bez wysiłku może znaleźć
fakt, że nasz poprzedni premier, którego spotkał i publicznie podziwiał, pan Barak, w
oficjalnym wywiadzie dla gazety Haaretz, nazwał rdzennych Palestyńczyków nie
będących Żydami „wirusem”, a De Telegraaf nie wezwał premiera holenderskiego do
odwołania jego wizyty.
Podaje, że moja książka Kwiaty Galilei (z francuskim tytułem Inna Twarz
Izraela) została zakazana przez francuski sąd. To prawda. Uważam werdykt ten za
komplement, gdyż tym samym dołączyłem do honorowej listy autorów, których książki
zostały spalone i zakazane we Francji, od Woltera do Baudelaire'a, od Nabokowa do
Joyce'a, od Wilhelma Reicha do Włodzimierza Lenia – i mam nadzieję, że pewnego
dnia moje książki pojawią się znowu i dotrą do czytelników, jak ostatecznie stało się to
z książkami tych wielkich ludzi. Jednak, uważam tę decyzję sądu za haniebną dla
Francji, ponieważ zamiast do nienawiści i wojny, moje książki nawołują do pokoju i
równouprawnienia. Nie na próżno moje Kwiaty Galilei mają podtytuł Rzecz o Izraelu i
Palestynie zjednoczonych w Miłości do Ich Ziemi. Lecz tego marzenia o pokoju nie
można będzie zrealizować, dopóki pełna równość jest wyjęta spod prawa.
Tak, czuję się zdradzony przez francuski sąd. Gdy Spinoza został potępiony
przez władze rabiniczne, mógł odetchnąć wiedząc, że chrześcijańskie Niderlandy nigdy
nie oddadzą go w szpony rabinów. Sąd francuski cofnął się z powrotem do czasów
Pedro Okrutnego, który oddawał żydowskiego heretyka do Synagogi, bo szybko
wypalała piętno sprawiedliwości. W imię wolności myśli, francuscy sędziowie z
łatwością odrzucili żądanie wyjęcia spod prawa Salmana Rushdie'go i Oriany Fallaci.
Dlaczego wolność ta zatrzymuje się przed żydowskimi drzwiami? Po rozprawie, wielu
nowych chrześcijan francuskich przyszło do mnie by wyrazić oburzenie i niepokój. Czy
chrześcijaństwo umarło? Czy umarł Kościół? Czy nie ma przeciwwagi dla wpływów
żydowskich? Symptomatyczne, że atak na mnie, opublikowany w dniu procesu mojego
wydawcy przez lewicowy tygodnik francuski Politis, napisany został przez Francuza,
Jean-Yves Camusa, ostatnio nawróconego na judaizm. Chociaż długo zajmował się
moim chrztem, zapomniał wspomnieć o swojej apostazji.
De Haas odbiega daleko od starych oszczerstw: rzekomo nie mieszkam w Ziemi
Świętej lecz w Szwecji; mam niezliczoną ilość pseudonimów; sprzedawałem
nazistowskie pamiątki. Te bzdury zostały po raz pierwszy opublikowane przez
finansowaną przez ADL stronę internetową Expo, której powiązania z wywiadem
izraelskim stały się później publicznie znane. Następnie ponownie opublikowała to jej
siostrzana Searchlight, która z dumą nazywa siebie „Żydowskim magazynem
antyfaszystowskim”. Takich nonsensów nigdy nie robiono w Izraelu. Tam, prawicowy i
ekstremalnie nacjonalistyczny dziennik Maariv opublikował ostatnio długie na całych
pięć stron oszczercze expose, z moją skromną osobą w roli głównej, obejmujące
wywiady z moją starą matką i każdym, kto kiedykolwiek spotkał się ze mną. Lecz
nawet wrogi artykuł nie poniżył się do opublikowania takich oczywistych bzdur. W
moim domu, w Izraelu, przyjmuję odwiedzających codziennie, łącznie z gośćmi z
Holandii. Mieszkałem tu przez większość mego życia; to mój dom, gdzie wypracowuję
swoje stanowisko. Gdybym miał być sądzony za zdradę sprawy żydowskiej – za moją
wiarę w równouprawnienie Żyda i goja – chciałbym być sądzony raczej w Izraelu niż w
kiedyś chrześcijańskiej Europie.
Co do nazwisk, którymi się rzekomo posługuję, zacytuję Talmud, który znam
lepiej niż Haas: „R. Joseph b. Judah był znany jako Joseph z Huzal oraz jako Issi b. Gur
Aryeh oraz jako Issi b. Gamaliel oraz jako Issi b. Mehalalel. Jak on nazywał się
faktycznie? Issi b. Akabia.” (Pesachim 113b)”
Podobnie ja mogę nazywać się Samir w Jordanii, lub Irmas w Szwecji, lub
Mirosami w Japonii, lub Smirnow w Rosji, a nawet jako Jersma w Holandii, natomiast
moim prawdziwym nazwiskiem jest Israel Adam Shamir118. Nie ma to w ogóle żadnego
znaczenia, tak samo jak „prawdziwe” nazwisko Trockiego (Bernstein), lub Ariela
Sharona (Schneidman), lub Andre Maurois’ (Wilhelm Herzog), lub nawet pseudonim
Salmana Rushdie'go, gdy ukrywał się w Saskatchewan. Zwykle taka dyskusja nie jest
uważana za comme il faut, szczególnie w odniesieniu do Izraela, gdzie nawet były
premier, Benjamin Netanyahu, trzyma amerykański paszport na inne nazwisko. Lecz
najwidoczniej nie jest to gra uczciwa, i to co jest dozwolone dla niektórych, rzuca
podejrzenia na pozostałych.
Czy Rosja sprzeciwi się wojnie?
Izrael i USA, ci okropni syjamscy bracia złączeni razem przez swoje żydowskie
społeczności, wkraczają na wojenną ścieżkę. Zwykle dobrze poinformowany Uzi
Mahanaimi pisał w Sunday Times, że zrobiono już plany, i kończone są przygotowania
do wznowienia wojny z Syrią i Iranem. Plan ten został chwilowo zaniechany za sprawą
118
W Polsce Izrael Adam Szamir
bojowników Hezbollahu z gór Południowego Libanu.119 Prezydent Bush ma nadzieję na
zwiększenie nadszarpniętej popularności za pomocą następnej wojny, mówi Alex
Cockburn.120 Wszystko, co mu potrzebne do zaatakowania, to potępienie Iranu przez
Radę Bezpieczeństwa. Dotychczas, takie rezolucje uchwalano po krótkim targowaniu
się. Teraz jest szansa, że Rosja zastosuje weto, co spowoduje odłożenie planów USA na
dającą się przewidzieć przyszłość.
Przed rokiem 1990, takie weto byłoby pewne. W czasach, gdy Związek
Radziecki bardzo oczerniano, Rosjanie przyczynili się do wielu spraw, które dotychczas
wydają owoce. Razem ze swoimi kubańskimi sojusznikami powstrzymali w Angoli
czołgi państwa apartheidu. Doprowadzili do uwolnienia Mandeli i utworzenia bardziej
egalitarnej Afryki Południowej. Rosjanie popierali europejskie związki zawodowe i
partie komunistyczne – latami powstrzymując obecny napór prywatyzacji, przenoszenie
zakładów za granicę i globalizację. Jeśli miałeś lepiej przed rokiem 1990, a statystyka
mówi, że prawdopodobnie miałeś, to, czy ci się to podoba czy nie, było to
spowodowane rosyjskimi wpływami. Rosjanie zaopatrywali wrogów Imperium w tanią
i skuteczną broń. Blokowali próby Imperium legitymizowania jego agresji za pomocą
rezolucji ONZ. Rosyjskie samoloty i pociski ziemia-powietrze pomagały
Wietnamczykom i Koreańczykom odpierać nacierające armie USA. Gdy wpływy i
bogactwo Rosji zostały ograniczone, Rosjanie nigdy nie mogli współzawodniczyć na
równej stopie z ogromną siłą Zachodu pod dowództwem Waszyngtonu – mogli jedynie
wkładać kije w szprychy amerykańskiego potwora, i tak robili. Imperium nienawidzi
ich, i życzy im rychłej śmierci, a wielu zachodnich intelektualistów dołącza się do tych
życzeń.
Mój przyjaciel, rosyjski poeta niezależny, Edward Limonow, w latach 1980
napisał krótkie opowiadanie o tym, co wydarzyłoby się na Ziemi, gdyby Rosja nagle
znikła. Jego odpowiedź była następująca: USA interweniowałoby na masową skalę na
całym świecie, kapitalizm i imperializm odzyskałyby grunt, który im się usunął spod
nóg w roku 1917 i mściłyby się – i tak się stało. Przydarzyło się to Panamie, Nikaragui,
Jugosławii, Afganistanowi... listy nie kończę, ponieważ zemsta się nie kończy. Bogaci
stali się bogatsi, klasa średnia się skurczyła, wolność zlikwidowano – wszystko to pod
pretekstem „wojny z terrorem”.
Zachodnia lewica ma swój udział w tych nieszczęśliwych wypadkach, ponieważ
Związek Radziecki zlikwidowano bardzo perfidnie. Dla nikogo nie jest niespodzianką,
że rosyjskie elity zdradziły swój naród i sprywatyzowały bogactwo wypracowane przez
ludzi radzieckich. Lecz przedtem, my – zachodnia lewica - zdążyliśmy
umiędzynarodowić stereotyp „Imperium Zła” i powtarzaliśmy każdy slogan
wyprodukowany przez wroga. Śpiewaliśmy „A mury runą, runą...”, i żądaliśmy
dodatkowych przywilejów dla Żydów, łącznie z prawem do emigracji. Nie
interesowaliśmy się pozbawionymi domów Palestyńczykami, radowaliśmy się, że
rosyjscy Żydzi mogli dostać gotowe domy i sady ze studniami. Popieraliśmy rosyjskich
dysydentów, chociaż oni nienawidzili wszystko, co popieraliśmy, i uważali Pinocheta
za „miękkiego lewicowca”. Mieliśmy zawsze w pamięci dawne rosyjskie obozy, i
dlatego pozwoliliśmy na tortury w Abu Ghraib. Za bardzo potępialiśmy Rosję, izolując
ją coraz bardziej, aż w końcu została zdradzona.
119
120
www.timesonline.co.uk/article/0,,2089-2340486_1,00.html
www.counterpunch.com/cockburn09052006.html
My, dobrzy i uczciwi ludzie, zostaliśmy wprowadzeni w błąd i oszukani przez
machinę mediów, podpuszczono nas, abyśmy w gniewie potępili jedynego naszego
potężnego sojusznika. Zachodnia lewica nie przeżyje upadku: weszła w stan
samozniszczenia, a to co z niej pozostało, jest podobne do Tony Blaira. W całym
świecie zachodnim, elity celebrują swoje nieograniczone bogactwo i luksus, natomiast
reszta z nas stacza się w biedę. Jeśli nie jesteś urzędnikiem wysokiego szczebla, żyjesz
teraz gorzej niż przedtem, a twoje szanse na poprawienie losu są gorsze.
Lecz szczęśliwie Rosja nie znikła na zawsze, chociaż mało brakowało. Borys
Jelcyn rozdał swoim kolesiom i wyprzedał korporacjom zachodnim wszystkie zasoby
naturalne, ostrzelał parlament, i przekazał media oraz ropę w ręce żydowskich
oligarchów. Jelcyn zrobił premierem Putina, byłego oficera KGB i być może przyszłego
Pinocheta, nakazując utrzymać spokój wśród ludności. Obecnie wydaje się, że
wrogowie Rosji źle ocenili tego człowieka. Nie podporządkowując się oligarchom,
Putin rozbił ich sitwę, wygnał i uwięził najbardziej bezczelnie oszukujących bogaczy i
przywrócił pozory prawa i porządku w kraju. Zwrócił główne kanały telewizji
narodowi. Moi bogaci żydowscy znajomi z Rosji powiedzieli mi, że pieniądze już nie
rządzą ich krajem. Można kupić luksusy, lecz nie władzę.
Dochody z ropy zaczynają z powrotem płynąć do kraju, nie tylko na prywatne
konta w szwajcarskich bankach. Miało to zauważalny wpływ na gospodarkę.
Infrastruktura zrujnowana za Gorbaczowa i Jelcyna jest obecnie remontowana i
unowocześniana; buduje się dużo domów; zaniedbana kiedyś armia zaczyna znowu
otrzymywać nowy sprzęt; na ulicach pojawiają się wspaniałe nowe sklepy; nowe i
odremontowane drogi łączące wioski i miasta pełne są importowanych samochodów.
Zakończono wojnę w Czeczenii; republika ta została ponownie zintegrowana z Rosją, a
jej ludność cieszy się pełnią praw obywatelskich. Rosyjski balet znowu raduje oczy i
serca. Po całkowitym upadku przemysłu filmowego w latach 1990, Rosjanie ponownie
robią filmy zdobywające nagrody. Natrętne, przepełnione poczuciem winy lamentacje z
czasów Jelcyna zastąpił w prozie i poezji nowy duch optymizmu. Odrestaurowano
tysiące cerkwi ponownie złocąc ich cebulaste wieże. W niedzielę wszystkie cerkwie są
pełne ludzi. Kraj prawosławnego chrześcijaństwa i sunnickiego islamu, Rosja,
zachowuje swoje historyczne tradycje. Chrześcijanie i muzułmanie żyją tutaj we
względnej harmonii, pomimo wysiłków proamerykańskich mediów zaszczepienia
islamofobii w rosyjskich sercach. Telewizja państwowa, uwolniona spod wpływów
żydowskich oligarchów i tyranii bezpostaciowej medialnej papki, lansuje obecnie
czcigodnego siwobrodego Patriarchę Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej i owianego
sławą karateki prezydenta, co wzmacnia tradycję wiary i autorytaryzmu rosyjskiego.
Licząca 1500 stron powieść rosyjskiego malarza Maksyma Kantora, Podręcznik
rysowania121, ostatni krzyk mody rosyjskiej literatury, został przyjęty przez wielu
czytelników jak proklamacja zmiany frontu: koniec z ideologicznym
podporządkowaniem Rosji mamonistycznemu Zachodowi! Kantor potępia
kompradorskich kapitalistów, nie zapominając o roli kompradorskich intelektualistów.
Broni chrześcijaństwa przed humanistycznymi atakami: według niego, jest to co
najmniej jak zdradzenie Chrystusa. Kantor nie lubi nowego rosyjskiego reżymu: żałuje,
że Rosja zrezygnowała z socjalizmu i uważa dwadzieścia lat kapitalizmu za porażkę.
„Socjalizm baraków został zastąpiony przez kapitalizm baraków”. Wraz z jego książką,
121
www.timesonline.co.uk/article/0,,2089-2179260,00.html
współczesną Wojną i pokojem, oficjalnie zaczęło się ponowne odkrywanie Rosji, ten
olbrzymi kraj i jego wielki naród może jeszcze odwrócić bieg historii.
Wątpię, czy Rosja wkrótce skręci w lewo. Lecz międzynarodowa aktywność
szukających guza Amerykanów jest nie do przyjęcia dla każdego niepodległego
państwa rosyjskiego. Rosjanie martwią się amerykańskimi bazami wojskowymi, które
okrążyły Rosję, agresywnym parciem NATO na wschód, i politycznie
uwarunkowanymi ograniczeniami nakładanymi na rosyjskie przedsiębiorstwa. Rosjanie
czują się oszukani: dwadzieścia lat temu, gdy Zachód deklarował chęć osiągnięcia
pełnego pokoju i harmonii, gdy obiecał respektować niepodległość poszczególnych
krajów, Rosjanie w dobrej wierze śmiało zrobili pierwszy krok i wycofali swoje
oddziały z baz w Europie Wschodniej. Lecz dzisiaj oddziały amerykańskie wciąż
stacjonują w Niemczech, Włoszech i Japonii. Gorzej, śpieszą się do Polski, a tego lata
próbowały wylądować na Krymie, obok bazy floty rosyjskiej. Rosjanie opuścili
Wietnam, lecz Amerykanie wciąż okupują Okinawę.
Przywódcy Rosji nie czują się bezpiecznie: od czasu upadku Związku
Radzieckiego, wielu przywódców niepodległych suwerennych państw, Noriega,
Saddam Hussein, Miloszewicz, zostało schwytanych i uwięzionych za sprzeciwianie się
woli Waszyngtonu. Bogactwa Rosji także nie są bezpieczne: Rosja, jak wiele krajów,
jest zmuszona przez Bank Światowy i Międzynarodowy Fundusz Walutowy do
trzymania swoich rezerw głęboko w przepastnym wnętrzu gospodarki amerykańskiej.
Norwegia zainwestowała cały swój dochód z ropy na rynku amerykańskich akcji, i
wszystkie je straciła; szwedzkie fundusze emerytalne poszły tą sama drogą. Jeśli to się
przydarzyło najlepszym przyjaciołom USA, co będzie z jego wrogami? Iran, Irak,
Palestyna stracili wszystkie swoje oszczędności mocą decyzji administracji USA.
Więcej, system prawny USA pozwala prywatnym obywatelom skarżyć w sądach obce
państwa o nieograniczone sumy. W ten sposób, rodziny ofiar katastrofy w Lockerbie
otrzymały od poddawanej presji Libii ni mniej ni więcej tylko 10 milionów dolarów za
pasażera, chociaż amerykańskie sądy pozwalają na sumy dziesięć tysięcy razy mniejsze
dla ofiar amerykańskich bombardowań – jeśli w ogóle coś dostaną.
Rosja nie czuje się bezpieczna, ponieważ USA najeżdżała inne suwerenne
państwa o wiele częściej i z większą bezkarnością niż czynił to Hitler. Uczucie to
podzielają co najmniej milcząco Chiny. „Najbardziej dzieli ONZ już nie
współzawodnictwo kapitalizmu z socjalizmem, jak było kiedyś, lecz suwerenność”,
ogłosił New York Times122. Autor artykułu, James Traub, wymienia wiele krajów, które
„niewłaściwie traktują swoich obywateli zasłaniając się suwerennością”. Na próżno
szukalibyśmy na tej liście Izraela, chociaż Żydzi zabili ponad tysiąc ludzi w Libanie, i
ponad 200 cywili w ciągu miesiąca w samej Gazie.
Największą kwestią sporną w naszych czasach jest coś całkiem innego. Chodzi o
to, czy USA i Izrael są, czy nie są jedynymi krajami na planecie posiadającymi pełne
prawa suwerenności, podczas gdy reszta ma ograniczone prawa „wersji demo”.
Dlaczego Izrael wymigał się z oskarżenia o agresję (wprowadził powietrzną i morską
blokadę suwerennego państwa członkowskiego ONZ, Libanu), natomiast pokojowy
Iran musi być potępiany? Dlaczego Izrael mógł odrzucić wszystkie uzasadnione
rezolucje ONZ i nigdy nie nałożono na niego sankcji, natomiast Iranowi grozi się
bombardowaniem? Czy nie-Żydzi są mniej warci od Żydów? Sprawa Iranu daje Rosji i
122
www.nytimes.com/2006/09/03/magazine/03ambassador.html?pagewanted=3
Chinom dobrą możliwość udowodnienia swojej suwerenności i niewtrącania się w
cudze sprawy.
Jednym z lepszych posunięć radzieckiej polityki było przyjęcie
chrześcijańskiego etosu Rosji, a tradycja pomagania uciskanym i słabym oraz
przeciwstawiania się agresorowi wchodzi w ten etos. Rosja poradziecka odziedziczyła
te tradycje. Lecz w tym wypadku z głosem sumienia korelują względy praktyczne.
Prezydent Putin może się zastanawiać nad powstrzymaniem tych rozpasanych inwazji,
chyba, że zdaje sobie jasno sprawę z tego, że sam może zostać schwytany i postawiony
przed jakimś amerykańskim sądem kapturowym. Iran jest przykładem ataku, który
może przebrać miarę. Jest on krajem suwerennym, nie naruszył prawa
międzynarodowego. Zgodnie z Traktatem o Nierozpowszechnianiu Broni Jądrowej ma
bezwzględne prawo do wzbogacania uranu. To, czy modlą się do Allaha czy do Jehowy,
to jedynie ich wewnętrzna sprawa. Przez wykorzystanie swego prawa weta, Rosja
zasygnalizowałaby, że mieszanie się do wewnętrznych spraw suwerennych państw nie
będzie tolerowane ani legitymizowane przez ONZ. Rosja nie będzie osamotniona,
Chiny, niezadowolone z wtrącania się USA do wszystkiego, mogą ją poprzeć, także
dając weto.
Alternatywa jest zbyt skomplikowana, aby ją w całości rozpatrywać. Nawet,
jeśli deklaracja ONZ nie będzie nic mówić o sankcjach, USA jest znane z
nonszalanckiego interpretowania tekstów ONZ. Wszelkie potępienie (nawet bardzo
łagodne) będzie uważane za carte blanche do nuklearnego zbombardowania Iranu i
zajęcia go. Wtedy łańcuch baz wojskowych USA rozciągnie się wokół południowej
flanki Rosji poprzez Turcję, Gruzję, Irak, Iran, Afganistan, Pakistan, aż do Chin.
„Buntowniczy” Ahmadineżad zostanie w łańcuchach zabrany do Tel Awiwu, natomiast
USA przejmie zasoby naftowe Iranu i wykorzysta je do podkopania pozycji Rosji w
gospodarce światowej. Później, pod takim lub innym pretekstem, mogą skonfiskować
rosyjskie aktywa, grożąc Putinowi losem Ahmadineżada, i z powrotem wtrącić Rosję w
ponure czasy Jelcyna. Widać więc, że nałożenie weta w Radzie Bezpieczeństwa byłoby
bardzo roztropnym i mądrym posunięciem, zarówno dla Rosji jak i Chin, szczególnie
jeśli będzie temu towarzyszyć nadanie Iranowi pełnego członkostwa w Szanghajskiej
Organizacji Współpracy.
Wyniki rosyjskiego weto mogłyby być większe niż tylko powstrzymanie
amerykańskiego ataku na Iran: byłby to wyraźny sygnał, że kończy się Pax Americana.
„Stara” Europa powinna się obudzić i odzyskać swoją niezależność, być może nawet
żądając usunięcia z Europy pozostałości II Wojny Światowej, czyli baz wojskowych
USA. „Nowa” Europa mogłaby sobie w końcu uświadomić fakt, że pod amerykańskim
butem nie wszystko usłane jest różami. Rząd Japonii mógłby posłuchać głosu własnego
narodu i położyć kres amerykańskiej okupacji Okinawy. Zamiast kaprysów Pentagonu
światem ponownie rządziłoby Prawo Narodów.
I wtedy nadszedłby czas, by upomnieć się o nową amerykańską niepodległość –
niezależność Ameryki od żydowskiego lobby. Podobną alternatywę rozpatrywano w
rewolucyjnej Rosji lat 1920, gdy rosyjscy komuniści spierali się czy powinni dążyć do
rewolucji światowej, jak chciał Trocki, czy do zbudowania socjalizmu tylko we
własnym kraju, jak proponowali Stalin i Bucharin. Jeśli większość świata odrzuci
amerykańską „pomoc” wojskową, to Amerykanie mogą stracić zapał do własnych
neoliberałów, neokonserwatystów i neotrockistów – zarówno z partii republikańskiej
jak i demokratycznej – przepadających za rozszerzaniem ich „światowej rewolucji
demokratycznej”, i zwrócą swoje sympatie w kierunku izolacjonistów, którzy wolą
budować zamiast rozszerzać. Zwolennicy rozszerzania, od George'a W Busha do Hilary
Clinton, są wielkimi przyjaciółmi Izraela. Ponadpartyjne poparcie dla Izraela w elicie
politycznej USA wymusza na rządzie i mediach wysługiwanie się żydowskiemu lobby.
Zlikwidowanie tego lobby może stać się hasłem nowej rewolucji amerykańskiej, nowej
amerykańskiej politycznej partii niezależności i nieingerencji. W ten sposób będzie
można stworzyć Stany Zjednoczone, z którymi będzie mógł współżyć świat.
Rosja się waha
Świat niechętnie bo niechętnie, lecz toczy się ku następnej wojnie, ponieważ
Izrael i USA naciskają aby nałożyć sankcje na Iran. Wierząc w swoją wielką potęgę,
USA wydaje rozkazy z Waszyngtonu, Niemcy korzą się przed światowym żydostwem,
a Francja zamierza wybrać najbardziej proamerykańskiego i proizraelskiego w swojej
historii prezydenta, Niocolasa Sarkozy. Chiny boją się konfrontacji z USA, i będą
współpracować dopóki sankcje nie będą dotyczyć ropy i gazu. Wydaje się, że Rosja
będzie jedyna, która mając po temu własne przyczyny, wypowie się za pokojem na
Bliskim Wschodzie.
Ostatnio Putin zadzwonił do premiera Olmerta i chciał wiedzieć, czy Izrael,
poprzez odrzucenie możliwości dogadania się z sąsiadami, umyślnie idzie drogą
Krzyżowców – ku zatracie i zapomnieniu? Olmert był wstrząśnięty, nikt w ten sposób
nie śmiał z nim rozmawiać. Przywódcy europejscy i amerykańscy zwykle postępowali
sprytnie i deklarowali swoje poparcie dla prawa Izraela do własnej obrony. Rosjanie
równie delikatnie postępowali z Izraelem – od roku 1991, gdy ich ambasadora w Tel
Awiwie, świętej pamięci pana Bowina, często mylono z izraelskim ambasadorem w
Rosji.
Gdy po katastrojce, Rosja zaczęła się domagać szacunku, i rosyjscy przywódcy
zaproponowali swoje pierwsze umiarkowane propozycje odnośnie Bliskiego Wschodu,
Izrael przyjął to za obrazę. „Ten przegrany kraj nigdy nie powinien dawać nam rad”,
unosił się dumą Szymon Peres w radiowej audycji na żywo. Lecz Rosja w dalszym
ciągu zbierała siły, i Rosjanie znowu stali się aktywnym uczestnikiem polityki
światowej. Ostatnia wizyta rosyjskiego Ministra Spraw Zagranicznych Ławrowa w
Damaszku i Tel Awiwie wyjaśniła o co chodzi. Ławrow ponownie swoją logicznością
obraził przywódców Izraela, którzy nawet nie mogli zaprzeczyć, że poddany sankcjom
Iran poczułby się osamotniony, zagrożony, i po prostu wycofałby się z Traktatu o
Nierozpowszechnianiu Broni Jądrowej. Następnie ujawnił propozycję zorganizowania
nowej konferencji międzynarodowej dla omówienia spraw Bliskiego Wschodu, Madryt2, która już cieszy się poparciem państw arabskich. Bez chwili wahania, Izrael
całkowicie to odrzucił. Wydaje się, że Izrael dąży do wojny i uważa ją za nieuniknioną.
To zdecydowana polityka USA wywołuje poczucie nieuchronności. Obalenie w
USA oficjalnej teorii spisku 11 września może popchnąć administrację Busha do
przyśpieszenia wojennych planów. Po raz pierwszy od roku 2001, amerykańskie media
głównego nurtu relacjonują wiele alternatywnych teorii spiskowych, i ujawniły, że
ponad jedna trzecia mieszkańców Ameryki wierzy w udział administracji. Główne
gazety europejskie podążają tym samym tropem123. Chociaż w oficjalnej wersji jest
wiele braków, większych i mniejszych, główna przyczyna zwątpienia jest inna: gdyby
terroryści muzułmańscy mogli doprowadzić do zamachu z 9 września, to dlaczego
mieliby się na tym zatrzymać? Gdyby rzeczywiście mogli zrobić to, co administracja
Busha twierdzi, że zrobili, dlaczego nie robią tego teraz? Śmieszne próby
przedstawiania „zamachów przy pomocy ciekłych materiałów wybuchowych” jako
nowego 11 września, jeszcze więcej podważyły zaufanie narodu. Bush może czuć, że
wojna z Iranem jest jedynym sposobem na uniknięcie procesu.
Istnieją cyniczni rosyjscy eksperci, którzy cieszą się z nadchodzącej wojny.
Według nich, zaangażowanie się Ameryki w Iranie będzie zwierciadlanym odbiciem
niefortunnych doświadczeń Rosji w Afganistanie. Cena ropy dojdzie do 200 dolarów,
co wystarczy na pozłocenie każdego kibla w produkującej ropę Rosji, jak przewidział
Marks. Atak na Iran zniszczy Amerykę, więc dlaczego powinniśmy próbować go
zatrzymać, pytają oni.
Jest ważna wewnętrzna przyczyna dlaczego Putin powinien zapobiec wojnie:
syjonistyczne spiski rozjątrzające wewnętrzne konflikty religijne mogą osłabić Rosję.
Syjonistyczne zagrożenie Rosji powstało podczas rozwalania ZSRR, gdy w Moskwie
sformowało się młode i jurne izraelskie lobby. Jego członkami byli zwolennicy
demokracji rynkowej, neoliberalizmu, i prywatyzacji. Poparcie dla Izraela było
sprawdzianem oddania planom Zachodu. Podczas gdy zwykli Rosjanie żałowali, że
Związek Radziecki upadł, rosyjscy Żydzi - razem z pnącymi się w górę Rosjanami –
aktywnie popierali reformy rynkowe i cieszyli się ze stłumienia buntu demokratycznie
wybranego parlamentu w latach 1991 i 1993124. Siły prorynkowe zagarnęły media. Jak
na Zachodzie, Żydzi stanowią dużą część właścicieli mediów i wydawców, a także
właścicieli banków i kapitalistycznych przedsiębiorstw. Rosyjscy Żydzi, chociaż nie są
obsesyjnie syjonistyczni, żywią ciepłe uczucia do Izraela. Dla nich Izrael nie jest
miejscem ucieczki przed mitycznym antysemityzmem, lecz miejscem ucieczki przed
karą za zbrodnie – podobnie jak dla wielu żydowskich oszustów z USA, Francji i
Anglii.
Siłom proizraelskim w Rosji udało się poróżnić chrześcijan z muzułmanami,
tworząc w Rosji następny antymuzułmański front „białej rasy”. Będące własnością
Żydów i przez nich redagowane media, hurtem zaimportowały antymuzułmański
dyskurs. Chociaż było to całkiem obce Rosjanom, którzy mieli dobre stosunki z
muzułmańskimi Tatarami od zarania swojej historii, jednak gwałtowny atak mediów
odniósł sukces, zatruwając sąsiedzkie stosunki. Kluczowe znaczenie w tej kampanii
miała Czeczenia: hojnie wspierany przez żydowskiego miliardera Berezowskiego,
ponownie ożywiony czeczeński ruch oporu wzmocnił antymuzułmańskie nastawienie.
„Gaza jest naszą Czeczenią”, mogą zaśpiewać izraelscy emisariusze, chociaż Czeczeni
(w przeciwieństwie do Gazańczyków) cieszą się wszystkimi obywatelskimi i
politycznymi prawami obywateli Rosji.
W tym samym czasie, setki tysięcy Czeczenów i innych muzułmańskich grup
etnicznych wyemigrowało do północnych miast rosyjskich, gdzie, w przeciwieństwie do
123
124
www.blick.ch/news/ausland/9-11/artikel45057
Prozachodni zamach stanu prezydenta Jelcyna poparło 50% Żydów i tylko 13% Rosjan. W roku 1995, 81%
Żydów głosowało na partie prozachodnie, i jedynie 3% na komunistów (w przeciwieństwie do 46% Rosjan).
[Dane te podał żydowski socjolog, dr Ryvkina w swojej książce Żydzi w poradzieckiej Rosji (1996). W
następnych kampaniach wyborczych różnice były nawet większe.
Europy Zachodniej, odnieśli ekonomiczny sukces i spowodowali wielką zawiść wśród
rdzennych mieszkańców. Ostatnie rozruchy w Kandapodze były wynikiem tego
sukcesu. Imigracja jest sprawą delikatną, i ogólnie jest najkorzystniejsza dla syjonistów,
zarówno w Europie jak i w Rosji. Rosyjscy nacjonaliści w stylu Le Pena, zostali
wepchnięci jak bydło w ramiona Izraela i syjonizmu. Teraz wspierają walkę Izraela z
muzułmanami, i łączą się z syjonistami w nadziei, że rosyjscy Żydzi podążą dobrze
wydeptaną dróżką do Izraela (nie trzeba dodawać, że takie mrzonki prawdopodobnie się
nie pojawią w głowach tysięcy rosyjskich Żydów, powracających każdego miesiąca do
dobrze rozwijającej się Rosji). Szefów Kongresu Żydów Rosyjskich zawiadomiono, że
mają przekazywać duże sumy pieniędzy do co bardziej niebezpiecznych grup
rasistowskich, aby skierować ich przeciwko imigrantom muzułmańskim.
W ten sposób administracja Putina jest z „lewej” strony atakowana przez
prozachodnich liberałów kibicujących Izraelowi, a z „prawej” strony przez rosyjskich
„białych” nacjonalistów, którzy sprzeciwiają się napływowi muzułmańskich
imigrantów i popierają wściekle antymuzułmański Tel Awiw. Te przeciwstawne sobie
siły wystawiają na niebezpieczeństwo spoistość państwa, ponieważ oderwać się może
nie tylko Północny Kaukaz, ale także Tatarstan. W przeciwieństwie do Europy, w Rosji
muzułmanie nie są tylko imigrantami, lecz po prostu tworzą znaczną muzułmańską
mniejszość narodową. Przetrwanie Rosji zależy od pokonania tego
antymuzułmańskiego trendu, ponieważ w przeciwnym wypadku kraj zostanie
zniszczony i rozdarty na wojujące ze sobą dzielnice. Putin musi więc wybrać między
Rosją i konfliktem cywilizacji.
Lecz czy temu podoła? Żydom, czyli zorganizowanemu żydostwu i państwu
żydowskiemu, maksymalnie zależy na wywołaniu wojny między chrześcijanami i
muzułmanami. Ich wszechmocne media nie tak dawno uraczyły nas szatańskimi
obrazkami i wystarczająco się zatroszczyły, aby dotarły one do wszystkich bez wyjątku
muzułmanów. Ostatnio bardzo rozdmuchały „antymuzułmańskie” przemówienie
papieża, natomiast prosyjonistyczny Pakistan obarczono zadaniem przedstawienia
oficjalnej opinii od muzułmanów. Nie jest to pierwsze bezpośrednie zaangażowanie się
władcy Pakistanu w promowanie planów syjonistycznych: kilka tygodni temu
pakistańskie tajne służby poparły walkę z „zamachami przy pomocy ciekłych
materiałów wybuchowych”, całkowicie od tego czasu skompromitowaną125. (Sam
emerytowany pułkownik Nigel Wylde, były starszy oficer wywiadu armii brytyjskiej,
nagrodzony przez królową medalem za szczególną odwagę przy dowodzeniu jednostką
zaopatrzenia w materiały wybuchowe w Belfaście, zasugerował, że „spisek
terrorystyczny” był częścią „zespołu kłamstw i oszustw”).
Także same media ich nie zadowalają: Amira Haas, odważna reporterka Haaretz
na Zachodnim Brzegu, pośrednio oskarżyła izraelskie tajne służby o atakowanie i
podpalanie kościołów w Nablus, Tubas, i innych palestyńskich miastach. Nasz
amerykański korespondent Tom Mysiewicz napisał: „Jest to oczywiście zaledwie
kolejna próba wywołania wojny na wzajemne wyniszczenie między światem
chrześcijańskim i muzułmańskim”. Gdy my staramy się o zaleczenie podziałów między
Kościołem i Meczetem, nowe kampanie medialne ciągle próbują rozjątrzać stare rany.
Nasz francuski przyjaciel Xavier Lavaud wyjaśnia: „Celem syjonistów było ukrycie
ostatniego potępienia chrześcijańskich syjonistów przez łacińskiego patriarchę
Jerozolimy. Słowa papieża wyjęli z kontekstu”. Ubolewając nad wypowiedzią papieża,
125
www.rawstory.com/news/2006/Sources_August_Terror_Plot_Fiction_Underscoring_0918.html
powinniśmy wszyscy bardziej się postarać spróbować wyjaśnić sytuację, zamiast ganić
głowę Kościoła Katolickiego – napastowanego przez wrogów Kościoła i Chrystusa.
Wojnę będzie można powstrzymać, lecz wymaga to od nas wielkich i
skoncentrowanych wysiłków.
W porządku, Lobby!
Mieszkańcy dużego apartamentowca uwikłani są w niekończące się sprzeczki;
dziewczyny stały się opryskliwe, zwrócono pierścionek zaręczynowy a kucharz przysłał
swoją rezygnację. W środku kłótni wkracza pewny siebie i bystry służący Jeeves (grany
w serialu BBC przez Stephena Fry'a), który z powodzeniem zaprowadza spokój w
skłóconym bloku przedstawiając im wspólnego wroga, głupawego Woostera.
Zjednoczeni we wrogości kochankowie odnowili śluby, a służący ochoczo ustawili się
za swymi panami. Ta elegancka intryga, opisana kiedyś w komedii P.G. Wodehouse'a
Right Ho, Jeeves, została z powodzeniem zrealizowana przez nieuchwytną siłę zwaną
Syjonistycznym Lobby.
W liście126 adresowanym do redaktora Timesa, wczorajsi przeciwnicy dzisiaj się
zjednoczyli, ustawiając się w jednym szeregu, jak gdyby byli kierowani przez
niewidocznego Jeevesa, który ich przekonał. Nasi aktorzy grający w życiu sztukę
Wodehouse, niegdyś walczący o swoje ważne zasady, nagle okazali się dziwaczną
wewnętrznie sprzeczną zbieraniną.
Przyjrzyjmy się obsadzie: [Pełna lista w przypisie127]
Laureat Pokojowej Nagrody Nobla Arcybiskup Desmond Tutu, wróg apartheidu,
przyjaciel Palestyny. W ostatnim tygodniu, społeczność żydowska zmusiła
Uniwersytet Św. Tomasza w Minnesocie do zrezygnowania z jego wykładu.
Ekstrawagancki syjonista, Bernard-Henri Levy, spadkobierca fortuny właściciela
niewolników. W częstych wystąpieniach w telewizji zwykle atakuje Murzynów i
Palestyńczyków. Gdy cierpiącego na negrofobię jego przyjaciela Alaina
Finkelkrauta oskarżono o zbyt dosadną rasistowską wypowiedź, Levy go bronił.
Mairead Maguire, odważna irlandzka obrończyni Palestyny, przyjaźniąca się z
naszym więźniem sumienia Mordechajem Vanunu.
126
127
www.timesonline.co.uk/tol/comment/letters/article2599269.ece
Mairead Maguire, Betty Williams, Jody Williams, Shirin Ebadi, Wangari Maathai, Rigoberta Menchú Tum,
Arcybiskup Desmond Tutu, Elena Bonner, Tatiana Yankelevich, Prezydent Vaclav Havel, Harold Pinter,
Zbigniew Brzeziński, Władimir Bukowski, Andre Glucksmann, Gloria Steinem, Sergey Kovalyov, Terry Waite,
Cbe, Susan Sarandon, Alexei Simonov, Gillian Slovo, Baroness Kennedy Of The Shaws, Bernard-Henri Lévy,
Marek Edelman, Elisabeth Rehn, Mariane Pearl, Asma Jahangir, Siostra Helen Prejean, Ariel Dorfman, Vanessa
Redgrave, Michael Cunningham, Eve Ensler, John Sweeney, Jonathan Schell, Noam Chomsky, Marina
Litvinenko, Lyudmila Alekseeva, Desmond O’Malley, Anne Nivat, Victor Fainberg, Lord Judd, Lord Rea, Lord
Giddens, Lord Ahmed, Baroness Williams Of Crosby, Baroness Meacher, Profesor Yakin Erturk, Elena
Kudimova, Natasha Kandic, Caroline Mccormick, Siostra Marya Grathwohl, Heidi Bradner, Meglena Kuneva,
Elizabeth Kostova, Esther Chavez, John D. Panitza, Dubravka Ugresic, Katrina Vanden Heuvel, Victor Navasky,
Aidan White, Holly Near, Elizabeth Frank
Rosyjska arcysyjonistka Elena Bonner, zapalczywie nienawidząca muzułmanów,
antykomunistka, neoliberalna zwolenniczka Reagana. Walczyła z Imperium Zła
o prawo rosyjskich Żydów do emigracji do Izraela i do zabierania domów
palestyńskich uciekinierów.
Wspaniały dramatopisarz, laureat Nagrody Nobla Harold Pinter, który tak
żarliwie krytykował wojnę iracką.
Zbigniew Brzeziński, Człowiek który podarował nam wojnę w Afganistanie z jej
milionami uciekinierów, i chwalił się tym128. Antykomunista, nienawidzący
Rosji, sprowokował ZSRR do interwencji w roku 1980 i przeszkolił Osamę bin
Ladena.
Nasza odważna aktorka, Vanessa Redgrave, walcząca z Lobby i cierpiąca z
powodu jego wielu ataków.
Czołowy francuski syjonista Andre Glucksmann, członek antykomunistycznej
liberalnej lewicy, popierający zarówno separatystów czeczeńskich jak i wojnę.
Zacięty wróg Pinocheta, Ariel Dorfman.
Wielki zwolennik Pinocheta, Władimir Bukowski.
Jakaż to siła połączyła razem ten różnobarwny tłum, tę pstrą kolekcję ludzi
dobrych, złych i groźnych? Czy mogła to być nikomu nie znana, powstała zaledwie
wczoraj, organizacja pozarządowa o nazwie RAW in WAR? Zgodnie z jej zamierzeniem
ma ona „promować kobiety broniące praw człowieka w strefach wojny i konfliktów”,
jest to cel godny pochwały! Odmowa podpisania się pod takim chwalebnym
przedsięwzięciem powinna być publicznie potępiona. Można byłoby się spodziewać, że
pierwszą, która powinna być wypromowana w taki sposób powinna być Rachel Corrie,
odważna Amerykanka z Seattle, zamordowana przez Izraelczyka. Rachel Corrie zginęła
broniąc przed zburzeniem palestyńskiego domu. Odważnie stanęła przed cudzym
domem, wierząc z dobroci serca, że człowiek za kierownicą buldożera nie powinien, nie
mógł pozbawić jej życia - aby jeszcze jedną palestyńską rodzinę uczynić bezdomną.
Lecz bestia nie zatrzymała się, ruszył naprzód i zmiażdżył ją. Izraelski sąd uniewinnił
go, a żydowskie lobby w USA zabroniło zagrać sztukę opartą na jej historii, dodając
„antysemitka dostała na co zasłużyła”.
A więc, czy Rachel Corrie była pierwszą, którą wypromowało to ugrupowanie?
Nie tak szybko, kochanie. Tę organizację stworzono, aby upamiętnić nieodżałowaną
rosyjską dziennikarkę Annę Politkowską. Została ona zamordowana rok temu przez
nieznanych sprawców, i od tego dnia syjonistyczno-neokonserwatywna machina
próbuje obarczyć tą zbrodnią zbyt niezależne rosyjskie władze. Jej nazwisko, razem z
nazwiskiem otrutego polonem byłego szpiega Litwinienko, stało się zawołaniem
128
Wywiad ze Zbigniewem Brzezińskim, doradcą do spraw bezpieczeństwa narodowego prezydenta Jimmy Cartera
w Le Nouvel Observateur (Francja), 15-21 stycznia, 1998 str. 76. Przyznał, że specjalnie sprowokował ZSRR do
wkroczenia do Afganistanu przez wywołanie i sfinansowanie powstania przeciwko prawowitemu rządowi w
Kabulu. Zapytany czy tego nie żałuje, odpowiedział: „Czego żałować? Ta tajna operacja była doskonałym
pomysłem. Wciągnąłem Rosjan w afgańską pułapkę i chcecie abym tego żałował? Pyt.: Czy nie żałuje Pan także
popierania islamskiego fundamentalizmu, uzbrojenia i przeszkolenia przyszłych terrorystów? B: Co jest
ważniejsze dla historii świata? Talibowie, czy upadek radzieckiego imperium? Jacyś rozrabiający muzułmanie,
czy wyzwolenie Europy Środkowej i zakończenie zimnej wojny?
bojowym neoliberalnych sił antyputinowskich. Zmusili nawet wdowę po Litwinience
do złożenia podpisu pod listą, na wypadek gdybyśmy zapomnieli o jednej ze zbrodni
obarczających Rosję. Oczywiście, aby lista obowiązkowo miała antymuzułmański
wydźwięk jest też wdowa po Danielu Perle, natomiast żołnierz warszawskiego getta
Marek Edelman ma obowiązkowo świadczyć o antynazizmie.
Jak to się stało, że całkowicie nieznana bułgarska dziennikarka Mariana
Kacarowa (oficjalna przewodnicząca RAW in WAR) mogła zebrać tak wiele wielkich
pań i panów, arcybiskupów i baronów, laureatów Nobla, pisarzy i VIPów, i stworzyć
taki majstersztyk, jak ta lista? Czy jest ona potężniejsza niż Berezowski i Niewzlin
razem wzięci? Ci dwaj wygnani przez Putina miliardowi oligarchowie nie pozwalali
przez rok zapomnieć publiczności o sprawach Litwinienko i Politkowskiej, lecz nigdy i
nigdzie nie zdołali zrobić takiej furory. Wydarzenia medialne, mające na celu
upamiętnienie Politkowskiej, zorganizowane zostały przez destabilizujące oddziały
szturmowe Nowego Porządku Światowego, inaczej National Endowment for
Democracy, czyli NED (Narodowy Dar dla Demokracji). Według Wikipedii jest to
założona przez rząd USA organizacja będąca „organizacją prawicową typu think tank,
której celem, wg własnych założeń, jest szkolenie ludzi w demokracji i zarządzaniu
grantami finansowymi. Organizacja ta została założona w 1983 i w dużej mierze jest
ona finansowana przez rząd USA”. Popiera ona wybrane partie polityczne zagranicą.
Lista zadań nowej organizacji pozarządowej kontynuuje i rozszerza taktykę
nacisków na Rosję, starając się tchnąć nowe życie w stare wiadomości. Cel polega
na wywarciu nacisku na prezydenta Rosji, który twardo odmawia zapalenia
zielonego światła dla planowanego przez USA i Izrael bombardowania Iranu,
który dostarcza Syrii systemy obrony powietrznej i wstrzymał grabież rosyjskich
bogactw przez oligarchów.
Ja nie chcę szargać pamięci zamordowanej dziennikarki, bo wcale nie trzeba
tego robić. Wystarczy logika: Anna Politkowska nigdy nie była niebezpieczna dla
reżymu Putina, gdyż była całkiem nieznana szerszej publiczności; pomysł, że Putin
domagał się jej śmierci wygląda trochę melodramatycznie. Śledztwo w sprawie jej
morderstwa jest kontynuowane, lecz wydaje się prawdopodobne, że naraziła się jakimś
osobom walczącym w Czeczenii po stronie powstańców lub przeciw nim. Wojna w
Czeczenii była tak samo gorąca rok temu, a dzisiaj około dziesięciu Czeczenów i łobuz
pułkownik sił bezpieczeństwa siedzą w moskiewskim więzieniu oskarżeni o
morderstwa. Rosyjski prokurator generalny oświadczył, że tajemnica morderstwa jest
prawie wyjaśniona. Syn Politkowskiej oświadczył, że ma pełne zaufanie do działań
policji129. Wierzy, że prawdziwi mordercy i zleceniodawcy zostaną wkrótce znalezieni.
Wielu rosyjskich obserwatorów uważa, że morderstwo było zamówione przez osoby
mające na celu zarówno podważenie zaufania społeczeństwa rosyjskiego do władzy jak
i skierowanie podejrzeń na Putina. Ja także wyrażałem taki pogląd. Technika ta
przywodzi na myśl doniesienia pochodzące z Libanu, gdzie antysyryjscy aktywiści
zostali zabici przez proizraelskich bandytów w celu wywołania „sekciarskich”
rozruchów130.
Wszyscy, rosyjski rząd i ludność, potępili zamordowanie Politkowskiej. Policja
tropi morderców, a rodzina jest zadowolona z postępów śledztwa. Czy można coś do
129
130
www.rian.ru/society/20071007/82792712.html
www.haaretz.com/hasen/spages/909946.html
tego dodać? Neokonserwatysta odpowiedziałby: sprawa musi mieć związek z Putinem.
Neokonserwatyści wykorzystują trupa Politkowskiej do osłabienia Rosji. Wbrew
życzeniom rodziny, i interesom narodu rosyjskiego, jej nazwisko stało się dźwignią
mającą złamać wolę Rosji. List do Timesa napisany został pod dyktando
neokonserwatystów.
Nikt nie może winić sygnatariuszy listu do Timesa za to co napisali. Pisali
bardzo ostrożnie: „Wzywamy rząd Rosji do pociągnięcia do odpowiedzialności, w
pełnej zgodności z międzynarodowymi standardami, zarówno tych, którzy zabili Annę
Politkowską, jak i tych którzy zlecili to morderstwo”. Nie można odmówić podpisania
takiego listu, czyż nie wszyscy chcemy schwytania morderców? A jednak, jaki jest cel
tego listu? Demonstruje on naocznie, że syjoniści mogą zmobilizować przeciwko Rosji
nawet zaangażowanych aktywistów walczących z syjonizmem i podżegaczami
wojennymi. Faktycznie, dziwaczna zbieranina. Zjednoczyli się nie przeciwko prącej do
wojny Ameryce, lecz przeciwko przeciwstawiającej się wojnie Rosji.
Wszystkie te koniunkturalne manewry przypominają mi sprawę Wallenberga.
Raul Wallenberg, szwedzki dyplomata w nazistowskich Niemczech i na Węgrzech,
uratował wielu Żydów zaopatrując ich w szwedzkie paszporty i wizy. W roku 1945
radziecka bezpieka aresztowała go w Budapeszcie jako szpiega. Zmarł w więzieniu w
roku 1947. Lecz nie pozwolono mu „spoczywać w pokoju”: syjoniści wymyślili
bajeczkę, że Wallenberg przeżył i wciąż jest trzymany gdzieś w Rosji w tajnym
więzieniu. Jego szlachetnego nazwiska używali do zniesławiania. Przez wiele lat po
zakończeniu II Wojny Światowej, aż do upadku ZSRR, od Waszyngtonu do
Wellingtonu organizowali tysiące mityngów, na których żądano „uwolnienia
Wallenberga”. Wielu mających dobre intencje obywateli Zachodu uczestniczyło w tych
demonstracjach, i każda taka naiwna, manipulowana dusza pomagała dokopać ZSRR,
przyczyniając się do powstania obecnego jednobiegunowego świata pod
judeoamerykańską hegemonią. Dopiero po roku 1991 syjoniści pozostawili rodzinę
Wallenberga w spokoju, ponieważ jego śmierci w roku 1947 nie można już było
zaprzeczać.
Syjoniści wcale się nie martwili o szwedzkich dyplomatów ratujących Żydów.
W Niemczech był inny szwedzki dyplomata ratujący Żydów, hrabia Folke Bernadotte.
W roku 1947 ONZ posłało go jako swego przedstawiciela do Palestyny właśnie dlatego,
że uratował tak wielu Żydów i okazywał ogromną sympatię żydowskim uciekinierom.
Lecz on stał się świadkiem masowego wypędzenia Arabów (Nakba), i zażądał by Izrael
pozwolił palestyńskim uciekinierom na powrót do domów w ich wioskach. Takiego
współczującego człowieka o dobrym sercu natychmiast zamordował przyszły premier
Izraela. Tak to bywa. Nazwisko Wallenberga nadano ulicom i placom w wielu miastach
na całym świecie, a nazwisko Bernadotte zostało zapomniane. Potężne jest żydowskie
lobby: mogą decydować kto będzie upamiętniony a kto zapomniany, kto będzie
błogosławiony a kto przeklęty.
Lecz nic dziwnego: wpletli oni w nowoczesną demokrację swoją prawdziwą
potęgę: wielozadaniową machinę masowych mediów i formowania opinii publicznej.
Współczesna Rosja (podobnie jak stary ZSRR) nie chce tańczyć jak jej zagrają, przede
wszystkim dlatego, że masowe media rosyjskie nie znajdują się w ich szponach, a więc
należy ją zniszczyć. Obecnie starają się maksymalnie wpływać na organizacje obrony
praw człowieka i sprawy humanitarne, tak samo jak robili to w czasach radzieckich.
Madam Bonner i inni z jej kliki domagali się dla rosyjskich Żydów prawa do powrotu
[do Palestyny], zabraniając tego samego prawa Palestyńczykom. Lecz nie możemy
nigdy zapomnieć, że sytuacje tych dwóch grup nie są takie same: Palestyńczycy byli
wygnani ze swoich domów za naszego życia, natomiast rosyjscy Żydzi uznali się za
dawno zaginionych Hebrajczyków. Było tysiące mityngów na całym globie, które
zapełniało wielu mających dobre intencje mieszkańców Zachodu, żądających prawa
powrotu dla Żydów. Lecz nie było demonstracji żądających prawa powrotu dla
Palestyńczyków. Jeśli były, to nikt o nich nie słyszał w telewizyjnych wiadomościach, a
ich uczestnicy znaleźli się na czarnych listach.
Dopóki wielki statek nie zatonął, wygłaszali mowy opłakując brak praw
człowieka w ZSRR, a potem przekazali cały majątek ludzi radzieckich oligarchom.
Podczas tej wielkiej prywatyzacji Jelcyn najwidoczniej dobrze zabezpieczył prawa
człowieka, ponieważ nikt o nich nie mówił. Gdy tylko Putin na tyle się umocnił, że
mógł zwrócić narodowi niektóre nieuczciwie zdobyte majątki, że mógł uwolnić media
spod żydowskiej kontroli, nagle pojawiły się nagłówki o łamaniu praw człowieka.
Bylibyśmy bardzo naiwni, gdybyśmy przyjmowali mantrę o prawach człowieka
za dobrą monetę. Oczywiście, bardzo żałuję Raula Wallenberga i Anny Politkowskiej,
lecz żałuję także Folke Bernadotte i Racheli Corrie, i nie podpisałbym petycji za
pierwszych, gdyby nie zawierała nazwisk tych drugich. W przeciwnym wypadku, jest to
pułapka na ludzi o dobrych intencjach, bo może się okazać, że walczą nie o swoją
sprawę, z przyczyn niegodnych ich walki. Gdy występują przeciwko naruszaniu praw
człowieka na Kubie, w Rosji, Iranie i Gazie, to nie pozwalają tym ciągle atakowanym
państwom nawet na psychiczne wytchnienie. Wolnego, panowie: pozwólcie najpierw
nam się cieszyć podstawowym prawem do życia, ponieważ prawo to jest często
zagrożone przez siły powietrzne USA. Jeśli prawo to zostanie ostatecznie
zabezpieczone, poradzimy sobie z pozostałymi.
A jednak Jeeves miał rację: należy przede wszystkim pamiętać o wspólnym
przeciwniku. Tę samą myśl doskonale sformułował Carl Schmitt: wróg jest
najważniejszą polityczną figurą, i należy go wybierać tak samo ostrożnie jak
przyjaciela. Prawdziwie potężną bronią żydowskiego lobby jest jego umiejętność
zjednoczenia ludzi przeciw jego wrogowi, i zablokowania konkurencyjnych prób
zjednoczenia. Gdy próbujemy jednoczyć ludzi przeciwko syjonistom, Żydzi
uaktywniają swoją broń polegającą na wmawianiu popełnienia „przestępstwa
obcowania”, i ludzie małego serca zaczynają się tłumaczyć: nie możemy was popierać,
ponieważ byliście związani z prawicowcami, lub z bojownikami muzułmańskimi, albo
z fundamentalistami chrześcijańskimi, stalinistami, negocjonistami Holokaustu,
nacjonalistami, rasistami, terrorystami, i tak dalej. I nasze wysiłki spełzną na niczym.
Ich taktyka udowadnia, że wcale nie troszczą się o prawa człowieka ani o
demokrację. Demonizują Muammara Kadafiego, Davida Duke, Rogera Garaudy i
rosyjskich komunistów, lecz nie widzą żadnych wad w podżegaczach wojennych,
Bernardzie Kouchnerze, Zbigniewie Brzezińskim, i Arielu Sharonie. Dobrze wiemy, że
Putin służył w KGB, lecz nie często się słyszy, że wielka nadzieja wolności, izraelska
Pani Minister Spraw Zagranicznych Tzippi Livni, pochodzi ze służby bezpieczeństwa.
Gdy oni chcą zjednoczyć ludzi, wtedy nie ma wmawiania popełnienia
„przestępstwa obcowania”. Mógłbym zapytać tych wspaniałych (bez ironii!) ludzi jak
Mairead Maguire, Desmond Tutu, lub Harold Pinter, jak to się stało, że nie zawahali się
złożyć swego podpisu obok podpisu zbrodniarza wojennego i podżegacza do wojny
Brzezińskiego, syjonisty i negrofoba Levy'ego, a także arcyzłodzieja Havla, który
sprywatyzował dla siebie pół Pragi? Prawdopodobnie nawet by mnie nie zrozumieli,
ponieważ istnieje tylko jeden autorytet upoważniony do wydawania świadectw
koszerności dla jednych i demonizowania innych, i robi to właśnie Lobby.
Żydzi tworzą i kontrolują matrycę demonizacji, i dlatego jej się nie boją. Czy
film o Boracie nie był w sposób oczywisty rasistowski? Na pewno. Jednak, grający go
Cohen powiedział tylko, że jest Żydem, i wszystkie sprzeciwy cofnięto. Organizacje
żydowskie mogły bez wahania napisać: „Bojowo nastawieni przeciwko gejom
prawosławni chrześcijanie Sacramento podejrzewani są o ukrywanie zabójcy”131. Czy
to zdanie jest rasistowskie? Na pewno. Jeśli masz wątpliwości, spróbuj napisać
„Bojowo nastawieni przeciwko gejom Żydzi Sacramento podejrzewani są o ukrywanie
zabójcy” i zobaczysz co będzie.
W ostatnich wyborach w Niemczech, Frau Merkel miała kilka rasistowskich
wypowiedzi, powstrzymując się z żądaniem wysiedlenia wszystkich Turków
mieszkających w Niemczech, lecz obiecując zastopować członkostwo Turcji w UE, by
Turcy nie mogli więcej przybywać do Niemiec. Pozwolono jej tak powiedzieć i
wygrała, ponieważ w pełni poparła Izrael i Amerykę, i w ten sposób uzyskała certyfikat
koszerności wystawiany przez Lobby. W rezultacie, Niemcy, kluczowy członek koalicji
antywojennej w roku 2003, stały się nagle potencjalnym uczestnikiem nadchodzącej
wojny przeciwko Iranowi.
Oprócz prawicowej grupy neokonserwatystów, Lobby ma projekt lewicowy. W
latach 1980, syjonistyczne Lobby kontrolowało lewicowych liberalnych
(anty)komunistów będących lewą nogą imperializmu, potrzebną do wojny przeciwko
narodom o hegemonię Ameryki. Byli oni aktywni w ostatnim dziesięcioleciu istnienia
ZSRR, gdy syjoniści z powodzeniem pozyskiwali wielu uczciwych i wartościowych
ludzi, od Jacquesa Derridy do przywódców komunistów włoskich, i doprowadzili do
tego, że śpiewali oni jednym głosem, pozbawiając Rosję Radziecką naturalnego
poparcia lewicy. Ich współudział w zakończeniu socjalistycznego eksperymentu w
Rosji był decydujący. Po wypełnieniu tego zadania, liberalne partie komunistyczne
Francji i Włoch po prostu zanikły, nie są już dłużej potrzebne sprawie syjonistycznej.
Imperializm mocno teraz stoi na prawej, neokonserwatywnej nodze.
List do Timesa jest pierwszym zwiastunem zmian: syjoniści zdecydowali się z
powrotem wciągnąć do gry swoją lewicę. We Francji, nawet przedstawili Levy'ego jako
symbol „powrotu lewicy”. Przy takiej lewicy, nie jest potrzebna żadna prawica.
Prawa człowieka mogą być dobrą ideą, jeśli prawa te byłyby stosowane
uniwersalnie. Lecz gdy jest to im wygodne, wzorce praw człowieka są blokowane.
Popierają oni prawa mniejszości, prawa gejów i prawa bankierów oraz Żydów, lecz są
przeciwko prawom większości, prawu do życia i do wychowania dzieci oraz trwałości
rodziny, przeciwko prawu do swobodnego chodzenia do kościoła i meczetu.
Jedną z najciemniejszych figur na horyzoncie światowej polityki jest Bernard
Kouchner, nowy francuski minister spraw zagranicznych. Syjonista i aktywista praw
człowieka, popierał wszystkie poprzednie interwencje w imieniu praw człowieka – jeśli
nazwiemy nimi bombardowanie Serbii, inwazję w Somali i Iraku. Zarządzał Kosowem
z ramienia NATO, pozwalając swoim ulubionym albańskim gangom palić kościoły i
131
www.jewsonfirst.org/
wypędzać Serbów. Obecnie popiera plany Busha zaatakowania Iranu oraz plany Izraela
zaduszenia Gazy132. Przedstawia sobą wzorcowego obrońcę praw człowieka.
Rzekomy socjalista Kouchner nie miał także żadnego problemu z
wysługiwaniem się Sarkozy'emu. Sarkozy został prezydentem pod sztandarem Le Pena.
Przejął hasła Le Pena, jego idee oraz wyborców, z jednym wielkim wyjątkiem: Le Pen
był przeciwko Imperium Judeoamerykańskiemu. Dlatego właśnie, gdy Le Pen był
demonizowany przez Lobby, Sarkozy był wychwalany pod niebiosa. Obecnie Francja
jest na najlepszej drodze do zaprzepaszczenia największego osiągnięcia Charlesa de
Gaulle'a, który w roku 1966 wyswobodził Francję z jarzma NATO. Sarkozy i Kouchner
są za powrotem francuskich oddziałów pod dowództwo USA, oraz za ponownym
zainstalowaniem amerykańskich baz we Francji, co byłoby największym zwrotem
francuskiej polityki zagranicznej od czasów Petaina i Lavala. Sojusz Sarkozy i
Kouchnera zadaje kłam dychotomii prawica-lewica, okazuje się, że mogą się one
zjednoczyć w poparciu dla Izraela i USA, a także mogą się zjednoczyć przeciwko nim.
Kwestia ta - poparcie czy przeciwstawienie się – jest i powinna być sygnałem typu
„swój czy wróg” także na naszych radarach.
Jest to kwestia życia lub śmierci: jeśli mamy wspólnego wroga syjonistycznego,
powinniśmy zawrzeć ze sobą pokój; gdy nie mamy wspólnego wroga, to znajdą dla nas
innych wrogów. Rosja Putina, Iran Ahmadineżada, Hezbollah i Kuba z Wenezuelą,
Zimbabwe i Birma, wszyscy mogą stać się wrogami. Do niedawna, państwa arabskie
były zjednoczone z Iranem i Hamasem w przeciwstawieniu się schematowi
syjonistycznemu. Zmieniając przekładnię, syjoniści zaproponowali inną animozję:
arabscy sunnici przeciwko perskim szyitom. I to zadziałało: arabskie państwa przyjęły
ich pomysł, że Iran jest wrogiem, i że wrogiem jest islamski rząd Hamasu... Ponieważ
wkrótce ludzie zapomną, że głównym wrogiem jest syjonizm, więc oni rozpoczną
przygotowania do wojny.
Tak samo dobrym pomysłem jest demokracja. Lecz jedynie demokracja
pochodząca od słowa „demos”, czyli rządy ludu, a nie od słowa „demo” oznaczającego
„wersję demo”. Standardowi obrońcy demokracji otaczający George'a Busha, są gotowi
usprawiedliwić każdą agresję niezbędną do wprowadzenia demokracji; lecz odrzucają
prawo Palestyńczyków do zagłosowania na Hamas, lub prawo Wenezuelczyków do
wybrania Chaveza, albo prawo Kubańczyków do wybrania Castro i prawo Rosjan do
wybrania Putina. NED, National Endowment for Democracy (Narodowy Dar dla
Demokracji), wywrotowa organizacja finansowana przez CIA, jest w rzeczywistości
największym wrogiem demokracji, ponieważ oferowana przez nią demokracja jest
narzędziem podporządkowania narodów judeoamerykańskiemu paradygmatowi. Co
gorsze, w Rosji i Birmie, na Kubie i w Wenezueli, przywódcy są ostrożni z demokracją,
i to jest wielkie nieszczęście.
Najważniejszym podziałem jest podział na syjonistów i niesyjonistów, jest to
wielki podział na wojnę i pokój, życie i śmierć. Nie przekraczajmy tej linii. Uważnie
obserwujmy sygnalizację „swój czy wróg”. Nie popierajmy inicjatyw wroga, nawet jeśli
wydaje się, że podjęto je w najlepszej intencji. Zawsze pamiętajmy o ostatecznym celu
każdej petycji, demonstracji a nawet listu. Nie pozwalajmy naszemu przeciwnikowi na
przygotowanie jego planu, obejmującego święte oburzenie, miodem płynące pochwały i
132
www.telegraph.co.uk/news/main.jhtml?xml=/news/2007/09/19/wiran119.xml
sofistyczne sztuczki. Jeśli zdołamy stworzyć własny plan, osiągniemy pokój; jeśli
zdamy się na ich plan, zagrozi nam wojna.
Żabki z Jaffy
Maj 2006 był miesiącem wielkich rozczarowań dla Rosjan. Minęły lata, jak
pozbyto się komunizmu, upadł Związek Radziecki, dostały niepodległość (lub pozbyły
się jej na korzyść USA) wszystkie kraje, jakie kiedykolwiek Rosja kontrolowała.
Pozwolono zachodnim przedsiębiorstwom na nieograniczone prowadzenie biznesu w
Rosji. Zamknięto rosyjskie bazy wojskowe, pozwalając rakietom i łodziom podwodnym
rdzewieć w spokoju. Reasumując, Rosjanie zgodzili się wypełnić wszystkie żądania
USA. Gdy nadszedł czas przygotowań do świętowania Dnia Zwycięstwa, z wielką
nadzieją oczekiwali nagrody za wierne wypełnienie swoich zobowiązań. Oczekiwali
gości, wyczyścili medale, ponownie opowiedzieli o bezprzykładnym wojennym
heroizmie. Niestety, ich sojusznicy z czasów II Wojny Światowej, USA i Anglia,
potraktowali ich ozięble. Prezydent Bush, taktowny jak zawsze, poleciał do Tbilisi i
oświadczył, że nie było wielkiej różnicy między nazistowskimi Niemcami i Rosją
Radziecką.
„Boże, dlaczego żeśmy walczyli za tych gnojków?”, myślało wielu Rosjan. „Po
co wspieraliśmy anglo-amerykańskie lądowanie w Normandii, zamiast zawrzeć
oddzielny traktat pokojowy z praktycznie pokonanymi Niemcami na wiosnę 1944, gdy
już wyzwoliliśmy nasze terytorium? Po co tylu młodych żołnierzy rosyjskich musiało
walczyć i umrzeć za wyzwolenie Polski, Czechosłowacji i Zachodniej Ukrainy?
Widzimy wyraźnie, że Polacy i Czesi rzeczywiście woleli rządy niemieckie – jak by nie
było, teraz przehandlowali swoją historię i przyszłość za możliwość wejścia do
zdominowanej przez Niemcy UE. Zachodnia Ukraina czci swoich rodaków, którzy na
ochotnika wstąpili do ukraińskiego SS, i zabiega o członkostwo w NATO. Powinniśmy
im pozwolić mieć nazistowskich przywódców; my bylibyśmy bezpieczni w naszych
granicach, a Wehrmacht niechby robił co by chciał z Szeregowcem Ryanem”.
Gdyby można było wymieniać się z przeszłością wiadomościami, to bez
wątpienia w roku 1944 tak by się właśnie stało, a my dzisiaj żylibyśmy w innym
świecie. W takim alternatywnym świecie Rosjanie nie musieliby słuchać od
amerykańskiego prezydenta egoistycznych, bezsensownych, krzykliwych upomnień o
tym, jak to oni źle się obchodzili z wrogiem.
Takie, w najwyższym stopniu niesprawiedliwe, filipinki pojawiają się w
zachodnich mediach, ponieważ zachodnia i wschodnia wersja wojny różnią się
zasadniczo. Dla Rosjan i ich sąsiadów, najważniejszą rzeczą było ich wielkie
zwycięstwo nad niemieckim wrogiem; lecz na Zachodzie, zwycięstwo pod
Stalingradem i w Berlinie wymazał z pamięci żydowski Holokaust. Zachód przyjął
dziwny narratyw nie z tego świata, skoncentrowany na losie Żydów. Zgodnie z tym
narratywem: Przyczyną wojny było to, że Niemcy postanowiły eksterminować
wszystkich Żydów, od niemowlęcia do starca. Świat bezdusznie zignorował tragedię
Żydów, lecz stał się cud: Żydzi uratowali się, i na popiołach Holokaustu utworzyli
własne państwo Izrael.
Z rosyjskiego punktu widzenia, ZSRR nie „zignorował bezdusznie”, lecz
przelewał krew swych najlepszych synów i córek. Nie była to wojna za Żydów ani z
powodu Żydów, lecz mimo to Rosja zasłużyła na wieczną wdzięczność niemieckich i
polskich Żydów za uratowanie ich przed zagładą. Spodziewając się żydowskiej
wdzięczności, Rosjanie zadali sobie wiele trudu by poprzeć twórców narratywu
Holokaustu; lecz żydowska wdzięczność trwała bardzo krótko (jak zwykle)133.
W obecnym żydowskim narratywie, który dzięki wysiłkom żydowskich
baronów medialnych stał się oficjalną wersją współczesnej historii na Zachodzie,
ZSRR/Rosja wyróżnia się tym, że się o niej nie wspomina. W tej historii nawet
Amerykanom stawia się zarzut, że nie zbombardowali Auschwitz i pomogli Niemcom
zdobyć materiały i technologię. W niekończących się korytarzach Muzeum Holokaustu
Yad va-Shem w Jerozolimie, o Armii Czerwonej nawet się nie wspomina. Dla milionów
zabitych rosyjskich żołnierzy nie ma miejsca w syjonistycznym narratywie żydowskiej
tragedii, bo według niego heroiczni Żydzi walczyli pośród obojętnego świata nieŻydów.
Amerykańscy i europejscy przywódcy całkowicie zaakceptowali żydowski
narratyw, między innymi dlatego, że zwalniał on ich ze zobowiązań w stosunku do
sojusznika, który swego czasu wziął na swe barki ogromny ciężar wojny. Przywódcy ci
oglądali z niezrozumieniem i irytacją świętowanie w Moskwie Dnia Zwycięstwa. Dla
nich, największe uroczystości odbyły się już kilka miesięcy wcześniej w Auschwitz.
Czyż nie wszyscy tam byli, i żebrali o odpuszczenie im grzechów przez Żydów? Po co
ta heca w Moskwie? Dla nich, jedynym ważnym wydarzeniem w 1945 roku była
żydowska tragedia. A zwycięstwo – jakie zwycięstwo?
Zwycięstwo ukradziono. W Izraelu mówiło się o bohaterstwie żydowskich
żołnierzy i partyzantów, jak gdyby to oni samodzielnie zwyciężyli w wojnie. W
programach izraelskich szkół nie wspomina się wcale o wojnie – jedynie w kontekście
Holokaustu. Izraelska dobrze wytresowana ignorancja jest całkowita.
Rosyjski student napisał pracę dyplomową o bitwie pod Moskwą zimą roku
1941, i wspomniał o tym na spotkaniu ze studentami izraelskimi w Tel Awiwie. Jakiś
młody Izraelczyk zapytał: „A kto z kim właściwie walczył pod Moskwą w roku 1941?”
Po chwili milczenia, izraelski nauczyciel wyjaśnił: Niemcy walczyli z Japończykami!
Historia żydowskiego holokaustu z powodzeniem wyparła ze świadomości samą
wojnę, a szczególnie radzieckie zwycięstwo. Jak to się stało? Mieli w tym swój udział
zachodni antykomuniści – chcieli wyciszyć tryumf ZSRR. Pomogli im syjoniści ze
względu na własny interes. Skierowali wszystkie statki do swego portu. Dostają oni
obecnie miliardy za reparacje, a bohaterskie czyny naszych ojców zostały zapomniane.
Dla mnie, mieszkańca Jaffy, taki rozwój wydarzeń przypomina mit o tym jak Perseusz
zwyciężył morskiego potwora. Prawdopodobnie pamiętacie, jak potwór morski groził
Jaffie zniszczeniem, jeśli nie wyda mu się księżniczki Andromedy, jak Perseusz ściął
głowę jednej z Gorgon – Meduzie, dostał w prezencie od Hermesa sandały pozwalające
latać, poleciał do Jaffy, i zamienił morskiego potwora w kamień, ratując w ten sposób
księżniczkę.
Rozwijając twórczo mit, wyobraźmy sobie, że kilka lat po tym wyczynie,
młodzieniec o imieniu Jazon postanowił sprawdzić tę historię i zerknąć na piękną
133
Patrz Książę z bajki w zbiorze Kwiaty Galilei na www.israelshamir.net
księżniczkę. Zebrał przyjaciół, młodych ateńskich dżentelmenów aktualnie
dysponujących wolnym czasem, i pożeglował na wschód. Wiatry i prądy były im
życzliwe, i statek dotarł do Jaffy szybko i szczęśliwie. Jeśli Ateńczycy mieli jakieś
wątpliwości co do prawdomówności Perseusza, to rozproszyły się one całkowicie:
ogromne cielsko morskiego potwora utknęło na skałach kilkaset metrów od brzegu,
tworząc w ten sposób przytulny kąt w zatoce (jest tam dotychczas pokazywane
turystom).
W kawiarni podającej miejscowy arak – ognisty mętny napój, Ateńczycy chcieli
dowiedzieć się o morskim potworze.
„Tak, jego szkielet na wieczne czasy będzie przypominał Wielką Tragedię
Żabek”, powiedział barman.
„Tragedię żabek?” zapytał żeglarz.
„Morski potwór pożerał biedne żabki”, odpowiedział barman. „Żabki –
nieszkodliwe, rozkoszne i miłe stworzonka – były jego ulubionym pożywieniem.
Każdego dnia łykał je tysiącami. Rasie żabek groziłoby całkowite wyginięcie, gdyby
nie zabito morskiego potwora. Od tego czasu mamy Dzień Pamięci Tragedii Żabek, a
tutaj – zaraz na zewnątrz – jest pomnik poświęcony Pożartym Żabkom”.
Faktycznie, nasi żeglarze dotychczas nie zauważyli nowoczesnej rzeźby
zdobiącej miejski plac. Wyobrażała ona torturowaną żabkę, zwisały z niej płaty skóry a
małe nóżki wznosiły się ku niebieskiemu niebu Jaffy.
„Dziwne! Perseusz nigdy nie wspominał o żabkach”, mruknął Jazon.
„Och, Perseusz!” wykrzyknął barman. „Nigdy nie troszczył się o żabki. Jest
wiele strasznych historii o tym, jak sam zamordował wiele żabek. Gdy nieostrożnie
błysnął swoją bronią, głową Meduzy, tysiące żabek skamieniało. Niektórzy mówią, że
Perseusz był gorszy od morskiego potwora”.
Do rozmowy wtrącił się syn barmana, „W szkole uczyliśmy się także, że
Perseusz był niemoralny. To był bezdomny pijak – wykorzystywał starsze kobiety,
tchórzliwie zamordował śpiącą Meduzę, i zabił własnego ojca!”
„To był masowy morderca”, dodał inny z miejscowych, siedzący nad arakiem i
oliwkami. „Uśmiercił konkurenta swojej matki, Polidektesa, i wielu innych. Perseusza
nie uważamy tutaj za bohatera!”
„Lecz on pokonał morskiego potwora!” krzyknął Jazon.
Miejscowy ekspert w tych sprawach zgodził się z nim. „W rzeczywistości,
morski potwór został zwyciężony połączonymi wysiłkami bohaterskich żabek i ich
ludzkich przyjaciół. W tym dramacie Perseusz grał drugorzędną rolę. Każdy mógłby
zrobić to samo co on – po pijanemu machać głową Meduzy. Nasze sojusznicze siły
walczyły w niebezpiecznej i okrutnej wojnie. Tysiące żabek zginęło walcząc z morskim
potworem, powinniśmy byli robić więcej aby uchronić nasze żabki przed
niebezpieczeństwem. Czy nie uważasz, że powinniśmy pomyśleć o ofiarach?”
„Kto interesuje się morskim potworem?”, zapytał się syn barmana, „To było
dawno.”
„Masz rację”, powiedział ekspert. „Ważną, transcendentną lekcją jest Tragedia
Żabek, i jak nie dopuścić do niej w przyszłości. Perseusz nie ma tu nic do rzeczy”.
„Gdzie są te żabki?” spytał Jazon.
„Aby im wynagrodzić nasze zaniedbanie w stosunku do nich, zgodnie z prawem
przejęły wszystkie nasze lądowe sady. Zatrudniają nas jako robotników, i zawsze są
wspaniałomyślne gdy popełnimy jakiś błąd. Wieczorem musimy opuścić pola.”
„A co stało się z księżniczką Andromedą?” zapytał Jazon.
„Wciąż żyje. Jej pałac przekształcono w Muzeum Wybitnych Żabek, lecz ma
domek zaraz obok, na rogu Ulicy Żabki”.
Żeglarze zapłacili za napitki i skierowali się do domku, który im wskazał
barman. Księżniczka Andromeda był zdziwiona, gdy żeglarze przekazali jej
pozdrowienia od Perseusza.
Jazon dostojnie przemówił. „Wydaje się, że ludzie z Jaffy zapomnieli, kto
uratował ich przed morskim potworem. Lecz Pani, Księżniczko, na pewno pamięta
Perseusza który Panią uratował?”
„Perseusz?” zapytała się księżniczka, spoglądając przez okno na pomnik
Pożartych Żabek. „Perseusz? On nigdy nie troszczył się o Żabki”.
Grecy podnieśli się i wrócili do domu wyraźnie zdegustowani. Od tej pory,
ludzkość podzieliła się na tych, którzy zachwycają się historią Perseusza Zwycięzcy i
tych, którzy modlą się do Pożartych Żabek.
Stare kłamstwo
Na Zachodzie nastąpiło przesunięcie paradygmatu. Wschód świętuje zwycięstwo
nad Morskim Potworem, a Zachód opłakuje Pożarte Żabki. Naiwny lud myśli, że kult
Żabek jest umotywowany współczuciem. Kopiuje narratyw z historiami własnych
cierpień: Ukraińcy cierpieli głód w latach 1930, Afrykanie cierpieli z powodu
niewolnictwa - i są skonsternowani gdy odkryli, że nie dostaną odszkodowań.
Nie wiedzą, że zachodni antykomuniści i syjonistyczni Panowie Dyskursu nie
kierują się emocjami; oni lansują opowieści o cierpieniu, jedynie gdy jest to im
wygodne. Nagłaśniali historię głodu na Ukrainie tak długo, aż nastawili Ukraińców
przeciwko Rosjanom i przyczynili się tym do rozpadu Związku Radzieckiego. Historie
o komunistycznych okrucieństwach wymyślono po to, aby we wszystkich krajach
zachodnich obrzydzić socjalizm i wyciągnąć miliardy od przestraszonych podatników
na zbrojenia oraz sprywatyzować majątek publiczny od Kalifornii do Syberii.
Historyjki o okrucieństwie czerwonych zostawiono na chwilę w spokoju, lecz z
powrotem je rozdmuchano i umieszczono w centrum uwagi, gdy przywództwo
rosyjskie przykręciło śrubę oligarchom i przyhamowało wrogie przejęcia rosyjskich
przedsiębiorstw przez Zachód. Odgrzebano obłąkańcze wyolbrzymienia Roberta
Conquesta, według których Czerwoni zamordowali więcej ludzi niż urodziło się w
Rosji.
Jeśli mogę, użyję żydowskiego frazesu ulubionego przez szefa ADL Abe
Foxmana i jego kumpli: pora odrzucić stare kłamstwo – o „komunistach mordujących
miliony”. Nie jest ono wykorzystywane tylko do wychwalania amerykańskiego stylu
życia i śmierci, lecz po prostu jest to nieprawda. Te fantastyczne historie naśladujące
opowiadania o holokauście, odrzucone zostały nie tylko przez lewicowych rosyjskich
historyków, jak Siergiej Kara-Murza, lecz także przez niektórych nacjonalistycznych
historyków rosyjskich, których trudno podejrzewać o sympatie prokomunistyczne – jak
Wadim Kożinow i Stanisław Kunajew.
Nasz dawny przyjaciel Patrick Buchanan, którego bardzo podziwiałem za jego
protest przeciwko syjonizmowi i wojnie z Irakiem, z powrotem wrócił do swoich
zimnowojennych fantazji. Napisał kolejne134 opowiadanie o Komunistycznym Horrorze
w Czerwonej Rosji:
Bush powiedział straszną prawdę o tym, co faktycznie zatryumfowało po II Wojnie
Światowej na wschód od Łaby. Nie była to wolność. Był to Stalin, najbardziej
znienawidzony tyran wieku. Gdy Hitler zabił miliony, Stalin, Mao, Ho Chi Min, Pol Pot
i Castro mordowali dziesiątki milionów. Leninizm był „czarną śmiercią” XX wieku.
Ni mniej, ni więcej – tylko „czarna śmierć”! Faktycznie, holokaustyczne
opowieści Elie Wiesela są ewangelicznymi przypowieściami w porównaniu z tymi
bredniami. Komuniści, Stalin, Mao i Castro, na wieki wieków pozostaną winni w
oczach rodaków Buchanana i wyznawców Mamony; lecz nie za ich rzekome
okrucieństwo: ich faktyczną zbrodnią było to, że nie pozwolili USA plądrować swoich
krajów. Komuniści nie sprzedaliby amerykańskiemu molochowi przedsiębiorstw
strategicznych, ropy, gazu, ziemi.
Zacząłem wątpić zarówno w zdrowy rozsądek jak i szczerość Buchanana. W
zdrowy rozsądek, ponieważ twierdzi, że „Castro zamordował dziesiątki milionów” na
wyspie, gdzie mieszka ogółem dziewięć milionów ludzi. W szczerość, bo cóż są warte
jego antysyjonistyczne diatryby, jeśli chce by Kuba powróciła do czasów Meyera
Lansky'ego i jego mafii.
Lecz Buchanan nie jest samotny, och nie. 7 maja 2005 roku, londyński The
Economist krytykował „rosyjską niechęć do przyznania się do grzechów Związku
Radzieckiego popełnionych przed, podczas i po wojnie, takich jak katyńska masakra
polskich oficerów w 1940, okrucieństwa popełnione przez Armię Czerwoną
maszerującą na Berlin, lub pakt Ribbentrop-Mołotow z roku 1939, który oznaczał
rozbiór Europy”. Rosję nieżyczliwie porównano z „Niemcami, które w całej pełni
uznały grzechy swojej przeszłości: na przykład, w następnym tygodniu zostanie otwarte
nowe Muzeum Holokaustu w Berlinie”.
Czy Rosjanie powinni potępić układ Ribbentrop-Mołotow między Niemcami i
ZSRR? Chyba nie. Mogą jedynie żałować, że nie trwał dłużej. Brutalny Hitler i
przebiegły Churchill jednakowo nienawidzili Rosji. Fultońska mowa Churchilla,
ogłaszająca Zimną Wojnę ze Związkiem Radzieckim, miała miejsce przed tym zanim
pochowano ostatnią rosyjską ofiarę wojny. I ta wielka wrogość wciąż trwa: mowa
Busha w Tbilisi przypomina szalony dramat z Fulton. (Mam osobiste powody być
gorącym orędownikiem paktu Ribbentrop-Mołotow, ponieważ na mocy tego układu
Armia Czerwona wkroczyła do Galicji i uratowała mojego przyszłego ojca przed
Einsatzgruppen).
134
www.antiwar.com/pat/?articleid=5899
Czy Rosjanie powinni żałować Katynia? Historia o Katyniu wykorzystywana jest
do podburzania Polaków przeciwko Rosjanom i do odtworzenia kordonu sanitarnego
wokół Rosji. Naszych wrogów w ogóle nie obchodzą zabici Polacy. W przeciwnym
wypadku, mówiliby o dziesiątkach tysięcy Polaków wymordowanych przez banderowskie
bandy ultranacjonalistycznych Zachodnich Ukraińców. Lecz o tym milczą, ponieważ
naśladowcy Bandery są ich sojusznikami w walce z Rosją. Faktycznie, po roku 1945
sojusznicy Hitlera zostali przygarnięci, uzbrojeni i przeszkoleni przez CIA. Te same bandy
grały rolę oddziałów szturmowych w Pomarańczowym Puczu w grudniu 2004.
Czy Rosjanie powinni się kajać za „okrucieństwa popełnione przez Armię
Czerwoną maszerującą na Berlin”? Los cywilnych Niemców nie obchodzi brytyjskich
hipokrytów. Londyn pielęgnuje pamięć o Marszałku Sił Powietrznych „bombardierze”
Harrisie, i nawet dziesięć lat temu postawił brązową statuę dla uczczenia jego pamięci,
chociaż ten zbrodniarz wojenny zabił więcej ludzi niż Czyngis-chan. W latach 1920,
Harris bombardował Irakijczyków, a później zaplanował i przeprowadził sojusznicze
bombardowania niemieckich miast, łącznie z ognistą hekatombą Drezna, spopielając
setki tysięcy niemieckich uciekinierów. Dopóki ten masowy morderca jest honorowany
w Anglii, Rosjanie nie mają powodu odczuwać wstydu na wspomnienie o swoich
ciężkich walkach w drodze do Berlina. Nie są winni Drezna, Hiroszimy i Auschwitz,
nie rozsypywali także defoliantów na niewinnych cywilów.
Wzywam was, kustosze muzeów holokaustu i redaktorzy Economista, panie
Conquest i panie Buchanan, pokazujcie swe katalogi cierpień i nawołujcie do wyrażenia
żalu i skruchy dobrze wiecie gdzie. To żebrakom przystoi chwalić się ranami i
pokazywać swoje kalectwo, a nie wojownikom i filozofom. Dość flirtowania ze
śmiercią i cierpieniem. Niech śmierć się sama pogrzebie. Najgorsze, co nam zostawią
po sobie Żydzi z tego żydowskiego wieku135, jest ich obsesja śmierci, smutku, płaczu i
cierpienia. Ich dwoma najświętszymi miejscami w Izraelu są Ściana Płaczu i Muzeum
Holokaustu, najważniejszym dniem w roku jest Post Skruchy, po którym następuje
Dzień Pamięci Poległych Żołnierzy, Dzień Holokaustu, Dzień Pamięci o Zniszczeniu
Świątyni, i wiele innych. Ulubionym żydowskim gatunkiem literackim jest kina,
lamentacja. Ta choroba umysłowa rozprzestrzeniła się po świecie, wywołując napady
rozczulania się nad sobą oraz poczucie winy i lęku.
Jeśli chcecie naśladować żydowski dyskurs dotyczący żalu, należy naśladować
go konsekwentnie. Żydzi nie są tacy głupi, aby uznawać ich własną winę i przepraszać.
Dotychczas nikt nie został przeproszony przez Żyda. Żydzi wynaleźli doskonałą ripostę,
która natychmiast otrzeźwia atakującego: „Czy WSZYSCY Żydzi tak robili?”. Tę
cudowną odpowiedź równie dobrze może dać każdy z nas – Rosjanie odnośnie Katynia,
Niemcy gdy mowa o Auschwitz, Anglicy odnośnie Drezna, a także Jankesi - gdy mowa
o Mai Lay i Abu Ghraib.
Żądanie przeprosin i żebranie o przebaczenie jest chore. Świętej pamięci polski
papież otworzył bramy piekła, gdy w licznych podróżach po świecie prosił o
przebaczenie za czyny, których nie popełnił, od złupienia Konstantynopola do głodzenia
w Dachau. Obecnie codziennie wymaga się od nas przeproszenia za coś, czego my nie
popełniliśmy. Powinniśmy zostawić to na niedzielę Wielkiego Postu, jak czynią to
dobrzy chrześcijanie.
135
www.amazon.com/Jewish-Century-Yuri-Slezkine/dp/0691127603
Mój polski przyjaciel, filozof Marek Głogoczowski miał rację136: „Co zatem
robić? Po prostu, nic nie robić. Najwyższy czas zapomnieć o tej podłej historii z
pierwszej połowy wieku XX-go, biorąc tutaj przykład ze starożytnych Greków. W
demokratycznych już wtedy Atenach, po krwawej wojnie domowej ogłaszano tak
zwaną amnezję: w imię społecznego spokoju zakazywano, pod karą śmierci, publicznie
wspominać, kto i z kim walczył, i jakie popełnił zbrodnie. Imperium Angielskie, a po
nim Amerykańskie, stosując starożytną zasadę dziel i rządź, stale zachęca do
rozdrapywania dopiero co zabliźnionych ran konfliktów etnicznych oraz religijnych.”
Dosyć o tym skamlaniu! Z trudnością mogę czytać reportaże z Palestyny pisane
przez porządnego człowieka (i dobrego reportera) Gideona Levy'ego, ponieważ jego
opowiadania przepełnione są masą cierpień. Tak, jest cierpienie, ale jest także odwaga,
męstwo, wielkie heroiczne czyny, a w końcu zwycięstwo - co starałem się opisać w
opowiadaniu Oda do Farysa Ode137. Stare ruskie kroniki podają, że mongolscy
zwycięzcy lubili słuchać smutnych pieśni zwyciężonych. Zaśpiewajmy więc pieśni,
które przerażą naszych zwycięzców.
Ten odmienny pogląd na zwycięstwo nie jest przejściem na jakąś wiarę
pogańską, jak uważał Nietzsche. Jest on drogocennym darem wschodniego
chrześcijaństwa prawosławnego, którego głównym wizerunkiem jest Chrystus
Tryumfujący. Na wschodniej ikonie nie znajdzie się Chrystusa Cierpiącego. Jego
cierpienie wspominamy w Wielki Piątek, lecz kiedy indziej żyjemy pod jasnym
słońcem Jego Zmartwychwstania. Dopiero po fatalnym oddzieleniu się od Wschodu,
wraz z Prima Lumi, zachodnia sztuka zaczęła przedstawiać Chrystusa Umęczonego.
Nawet nasze Całuny się różnią. Całun zachodni (chusta świętej Weroniki)
pokazuje Chrystusa w koronie cierniowej na Via Dolorosa. Wschodni Całun
(Mandylion króla Abgara z Edessy) przedstawia Go jako Władcę Świata. Męskie,
zwycięskie chrześcijaństwo Wschodu wyraziło się we wschodniej wizji wielkiego
zwycięstwa.
Dwa ideały – zwycięski Perseusz kontra Pożarte Żabki – spotkały się w Berlinie,
i można je tam oglądać w postaci pomników. Przykładem ideału heroicznego jest
Pomnik Radzieckiego Żołnierza w parku Treptow w Berlinie. Przedstawia on silnego
żołnierza o cokolwiek nordyckich rysach. Jego mocne ramiona świadczą o odniesionym
zwycięstwie, potężna noga depcze pękniętą swastykę, groźny miecz w jednej ręce jest
opuszczony, na drugim ramieniu siedzi maleńka niemiecka dziewczynka i tuli się do
piersi żołnierza. Można ich wziąć za ojca z córką, odwrotność Madonny z
Dzieciątkiem. Jest to symbol chrześcijaństwa prawosławnego, spopularyzowany przez
ikonę Zaśnięcia Najświętszej Panny Maryi, na której Chrystus trzyma małą duszę
swojej Matki. Żołnierz najwidoczniej uratował małą dziewczynkę w bitwie – jak
Chrystus zabrał Swoją Matkę a Perseusz uratował Andromedę.
136
137
http://wiernipolsce.wordpress.com/2010/04/06/katyn/
Patrz Oda do Farysa Ode lub Powrót Rycerza w zbiorze Kwiaty Galilei na www.israelshamir.net
Radzieccy Rosjanie naprawdę uważali, że uratowali Niemcy i Europę przed
złym duchem, i nigdy nie wywoływali poczucia winy u Niemców z NRD. Dlatego
wschodni Niemcy są bardziej męscy i mniej się załamują niż ich bracia z Zachodu.
Pomnik był odlany przez Jewgienija Wuczeticza, wielkiego rosyjskiego
odpowiednika najlepszego współczesnego rzeźbiarza niemieckiego, Arno Brekera. W
oczach Niemców, żołnierz ten nie wygląda etnicznie lub estetycznie obco. Mógłby być
wyrzeźbiony przez Brekera, który stworzył wielu pięknych i szlachetnych wojowników,
chociaż z odcieniem greckiego homoerotyzmu. Wuczeticz i Breker wcielali w swe
rzeźby estetyczne i moralne ideały, nawet ducha, społeczeństwa radzieckiego i
narodowo-socjalistycznego. Pomimo tak wielu różnic, podobnie imponowała im
nordycka oraz hellenistyczna męskość i siła napełniająca bohaterów Iliady, tak
podziwianych przez Simone Weil. (Gardzę tymi, którzy nazywają „totalitaryzmem”
wspólną dla obu tych artystów cechę męskości).
Rosyjski historyk sztuki zauważył, że „brutalna i heroiczna energia pomnika
Wuczeticza jest bliska duchowi niemieckiej plastyki okresu Trzeciej Rzeszy”. Taka
opinia nie obraża Niemców, nie wstyd być pobitym przez lepszego wojownika.
Rosjanie i Niemcy dzielnie walczyli w ciężkiej wojnie, która zabrała życie milionom
cywilów i żołnierzy. Ich wysiłki i straty są o wiele większe od wysiłków i strat innych
uczestników wojny europejskiej. Była to walka tytanów, dwóch wielkich bohaterów –
zwyciężył lepszy; chwała bohaterom.
Lecz, jak mówi Eklezjasta, w długim okresie nie zwycięża najlepszy. Wszystkie
męskie ideologie heroiczne upadły. W dzisiejszych czasach króluje nam ideologia, która
znalazła swoje estetyczne i moralne wyobrażenie w innym dziele sztuki pomnikowej w
Berlinie, mającej przypominać cmentarz, rozlazłą nekropolię z betonowych bloków
koło Bramy Brandenburskiej – nazwanej Pomnikiem Holokaustu. Tą estetycznie
brzydką, pojęciowo nikłą, natrętną i obrażającą instalacją uszczęśliwiła Niemcy nowa
władza okupacyjna.
Nasi przeciwnicy twierdzą, że holokaust jest faktem nie podlegającym dyskusji
i, że jest paru rewizjonistów podważających fakty. Lecz fakty są mało ważne, w
przeciwieństwie do dominującego narratywu. Powinniśmy nie przyjmować tego
narratywu, nawet jeśli oddzielne fakty są prawdziwe. Ważny, skrajnie lewicowy
holenderski myśliciel, Paul Treanor, pisał w eseju Dlaczego należy zapomnieć o
Holokauście:
Holokaust był przede wszystkim odwołaniem historycznym wykorzystanym przez USA
i jego sojuszników do usprawiedliwienia interwencji militarnej. Wykorzystywany jest
także pośrednio do legitymizacji niesprawiedliwości społecznej w krajach liberalnej
demokracji, oraz do zasugerowania uprawnień liberalnych demokratów do
monopolistycznego sprawowania władzy. Służy do legitymizacji globalnej nierówności,
jak gdyby upoważniał przeciwników Holokaustu do dobrobytu, gdy inni głodują.
Pamięć o Holokauście nie jest moralnym obowiązkiem: pamięć ta nie służy dobrym
celom, lecz złym. Pamięć o Holokauście stała się instrumentem prawa. O Holokauście
należy publicznie zapomnieć, w takim samym sensie, jak jest on obecnie publicznie
przypominany138.
Europa wciąż może wybrać jeden z dwóch narratywów o II Wojnie Światowej.
Jeden wyraża rycerskość rosyjskiego żołnierza z uratowaną niemiecką dziewczynką, a
drugi wyraża smutek kupy betonowych bloków win ciążących na duszy. Przede
wszystkim, jest to wybór Andromedy, czy ma pamiętać o swym wybawcy Perseuszu,
czy opłakiwać żabki.
Lecz opowieść o żabkach na tym się nie kończy. W reportażu z przyszłości pod
tytułem Do zobaczenia i dzięki za wszystkie ryby, Douglas Adams (Przewodnik
autostopowicza po galaktyce) mówi co zdarzyło się później.
138
http://members.chello.nl/p.treanor/forget.html
Na ziemi wylądował statek kosmiczny w postaci latającego spodka. Wyszedł z
niego wysoki na sto stóp srebrny robot, który ogłosił „Pokój tej ziemi”, a po długim
zgrzytaniu dodał, „Zabierzcie mnie do żabek”. Doświadczony Ford, wyjaśnił tę dziwną
prośbę:
„Widzisz, robot pochodzi z bardzo starej demokracji.”
„Myślisz, że pochodzi ze świata żabek?”
„Nie”, odpowiedział Ford, „To nie jest takie proste. W jego świecie, ludzie są
ludźmi a żabki są przywódcami. Ludzie nienawidzą żabek a żabki rządzą ludźmi.”
„Myślałem, że nazywałeś to demokracją”.
„Tak”, powiedział Ford. „To jest demokracja.”
„Ach tak”, wtrącił się Artur, mając nadzieję, że nie wyda się bezsensownie tępy,
„dlaczego ludzie nie pozbywają się żabek?”
„Naprawdę nic się takiego im nie zdarzyło”, powiedział Ford. „Wszyscy muszą
głosować, więc wszyscy słusznie myślą, że rząd który wybrali mniej lub bardziej
przypomina rząd, jaki chcą mieć”.
„Myślisz, że oni naprawdę głosują na żabki?”
„O, tak”, powiedział Ford, „oczywiście”.
„Dlaczego?”
„Ponieważ gdyby nie głosowali na żabki”, wyjaśnił Ford, „złe żabki mogłyby
posiąść... Niektórzy ludzie mówią, że żabki to coś najlepszego co się im kiedykolwiek
przytrafiło. Oczywiście całkiem się mylą, całkowicie i zupełnie się mylą, lecz ktoś
powinien to powiedzieć.”
Najwidoczniej, żabki z Jaffy rozlazły się wszędzie i uznały, że uszczęśliwiły
łatwowierną ludzkość.
Tsunami skruchy
Izrael to dobre miejsce do obserwowania obiegającej cały glob gigantycznej fali
skruchy nie-Żydów podczas trwającego cały tydzień Dnia Pamięci o Auschwitz. Falę tę
widać z każdego miejsca na ziemi, jak zaćmienie księżyca. Cały świat jest jedną wielką
Canossą, od Alaski do Antarktydy. Eskimosi i Zulu, Kubańczycy i Mongołowie stoją na
baczność podczas żydowskiej modlitwy, proszą o wybaczenie i przysięgają, że już
nigdy więcej nie skrzywdzą Żyda, i innym nie pozwolą.
Jacques Chirac obiecał pamiętać o Żydach, których nie uratowała Francja; uznał
on winę Francuzów, czego nie chciał zrobić uparty de Gaulle. W charakterze pokuty,
Francuzów zmuszono do oglądania dziewięciogodzinnego filmu Claude Lanzmanna
Shoah, była to kara surowa lecz sprawiedliwa. Kanclerz Niemiec kajał się więcej niż
zwykle, i był ku temu powód: w centrum Berlina zbudowano dwuhektarowy niezwykle
szkaradny pomnik upamiętniający holokaust, który ma być wieczną, stałą karą za
zbrodnie ojców. Profesorom Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, którzy próbowali
doszukiwać się różnicy między Żydami i Izraelem, w charakterze dodatkowej lekcji
kazano wysłuchać hymnu narodowego Izraela, Hatikwa, wykonanego w ONZ z okazji
rocznicy.
Jeśli myśleliście, że pamięć o Auschwitz nie ma nic wspólnego z Izraelem,
zastanówcie się jeszcze raz. Albo lepiej przypatrzcie się, jak Sekretarz Generalny ONZ
Kofi Annan kaja się za grzechy i jakie zrobił za nie zadośćuczynienia: zwolnił Hansena,
swego przedstawiciela w Gazie, ponieważ ten dokuczał Sharonowi; obiecał walczyć z
antysemityzmem do ostatniego antysemity; zorganizował oficjalną sesję Zgromadzenia
Ogólnego ONZ i przysiągł Izraelowi, że w przyszłości będzie z większą uwagą odnosił
się do jego potrzeb. Razem z Annanem była jego żona, powiedziano nam, że jest z rodu
Wallenbergów, a Raul Wallenberg był Szwedem królewskiej krwi, który uratował wielu
Żydów i zginął w rosyjskim więzieniu. Był wprawdzie i inny Szwed królewskiej krwi,
który uratował wielu Żydów - Folke Bernadotte - ale jego zabili Żydzi i został
zapomniany nawet w Sztokholmie, gdzie żydowski milioner, żeby zagwarantować
zapomnienie, kupił w tym tygodniu nowy kanał telewizyjny.
Nagłówki izraelskich gazet pytają: Czy nauczyli się już lekcji? Kto się miał
nauczyć, i jakiej lekcji? Aluzja jest prosta, lecz nie wolno o niej mówić: wojnę wygrali
Żydzi, i jest to lekcja dla gojów. Aby ta lekcja dotarła do niedbałego ucznia zabito
prawie 40 milionów ludzi, lecz pamięta się tylko o Żydach, a więc, rzeź nie była
daremna. Nikt nie wspomina rosyjskich żołnierzy, którzy zginęli pod Stalingradem, ani
niemieckich cywilów, zabitych przez bombardiera Harrisa, dowódcę brytyjskich sił
powietrznych. Zapomniano o Japończykach, spalonych w atomowym piecu. A jeśli
chodzi o żołnierzy amerykańskich, był tam tylko Szeregowiec Ryan, ale jego uratowano.
Lecz jeśli Dzień Skruchy można obserwować wszędzie, to dlaczego jest on
najbardziej interesujący w Izraelu? Dlatego, że tylko tutaj nie ulegniecie iluzji, że lekcja
jest jakoś związana z niedopuszczalnością rasizmu i czystek etnicznych lub dokonanych
kiedyś morderstw z zimną krwią.
Zaraz po wiadomościach, w pierwszym kanale izraelskiej telewizji zaczął się
„okrągły stół”: co robić z gojami, którzy uważają, że przykazanie „płódźcie się i
rozmnażajcie” dotyczy także ich? Największym niebezpieczeństwem dla Izraela,
powiedział ulubieniec Amerykanów, Bibi Netanyahu, nie są Palestyńczycy za murem,
lecz arabscy obywatele Izraela. Oni płodzą się za szybko. Przywożą sobie żony i mężów
z terytoriów okupowanych i zza granicy – taki przywilej powinni mieć tylko Żydzi.
Przywódca Shas, Eli Yeshai, proponuje pozbawić ich ubezpieczenia
społecznego, żeby nie otrzymywali żadnej pomocy finansowej na dzieci. Profesor
Soffer jest oburzony: mechanizm zegarowy bomby demograficznej gojów już tyka. Ich
jest za dużo! To jest państwo żydowskie, jedyne jakie mamy, a goje mają setki krajów w
których mogą mieszkać!
Za „okrągłym stołem” siedzi kilku Arabów: młody student i członek Knesetu.
Starają się mówić o rasizmie, lecz nikt nie rozumie ich biegłego hebrajskiego: rasizm
jest tym, co spotyka biednych Żydów, a nie tym, jak Żydzi odnoszą się do innych.
Mamy tylko jeden kraj, i powinniśmy zdecydować, co zrobić z innymi, z nie-Żydami, aby
się zbyt szybko nie rozmnażali.
Na innym kanale jakiś gość narzeka na rosyjskich nacjonalistów, którzy śmieli
powiedzieć, że mają tylko jeden kraj, i nie chcą, żeby nim rządziło zorganizowane
żydostwo. Nie planują wprawdzie obniżenia ilości urodzeń wśród Żydów, ani nie
zabierają się do ich wysiedlania. Rosyjscy nacjonaliści jedynie cytują osławione nakazy
Szulchan Aruchu, który został teraz przetłumaczony na rosyjski aby zindoktrynować
rosyjskich Żydów. Twierdzą, że nakazy te rozpowszechniają wśród Żydów nienawiść
do gojów. Chcą zastosować prawa o nienawiści międzyetnicznej przeciwko siewcom
nienawiści spośród narodowości żydowskiej. Mówią nawet, że organizacje żydowskie
w Rosji otwarcie popierają rasistowski Izrael. Okropność! Okazuje się, że Rosjanie
walczyli z nazistowskimi Niemcami nie po to, aby skorzystali inni rasiści. Jednak
żydowskie organizacje w Rosji lepiej wiedzą po co są potrzebne prawa
antyrasistowskie, i same domagają się w rosyjskich sądach aresztowania rosyjskich
rasistów. Być może ci Rosjanie są rasistami, a może nie są, ale nie mogą być większymi
rasistami, niż dr Soffer, Bibi Netanyahu, i Eli Yeshai.
Telewizja podaje nowe wiadomości: w środę rano armia zabiła trzyletnią
palestyńską dziewczynkę Rahmę Abu Shamas i w ten sposób trochę zmniejszyła
zagrożenie demograficzne. Sąd Najwyższy postanowił zaakceptować generała Dana
Halutza na stanowisko zastępcy Szefa Sztabu Generalnego. Gdy Halutz był dowódcą
lotnictwa, ktoś go zapytał, co czuje pilot, zrzucający tonową bombę na gęsto zaludniony
obóz uciekinierów w Gazie i zabijający w ten sposób 15 dzieci. „Lekki wstrząs. Śpię
spokojnie”. Sędziowie pouczyli go, że w przyszłości podczas wywiadu należy
wypowiadać się ostrożniej.
Premier Ariel Sharon powiedział w środę, że świat „nie ruszył palcem w bucie”,
aby powstrzymać Holokaust. Była to bardzo interesująca wiadomość, nie wiedziałem,
że Niemcy nazistowskie pokonali sami Żydzi, natomiast Armia Czerwona piła wódkę w
barakach. Śmierć milionów żołnierzy rosyjskich, nie mówiąc o tysiącach zabitych
amerykańskich i brytyjskich, to nie to samo co „ruszanie palcem”. Wypowiedź Sharona
była otwartym, bezczelnym obrażaniem weteranów, obrażała rodziny zabitych na
froncie, obrażała Rosję, Anglię i Amerykę. Tym niemniej, przywódcy tych niegdyś
dumnych państw, po wysłuchaniu lekcji, milcząc uklękli na kolana.
Rosjanie w Ziemi Świętej
Ćwierć wieku temu (czas szybko leci!), gdy Izrael był o wiele bardziej
kameralny niż dzisiaj, gdy nie ceniliśmy prywatności i nie umieliśmy się o nią
upominać, opuściłem kibuc w Galilei i przeniosłem się do domu w Jaffie, który
dzieliłem z kilkoma rodzinami. Taki układ był raczej powszechny w tamtych czasach.
Kiedyś Jaffę nazywano „Panną Młodą Wschodu”, która konkurowała z
sąsiadami, Bejrutem i Aleksandrią. Liczące sto tysięcy mieszkańców, otoczone
pachnącymi gajami pomarańczowymi miasto, było dumne z pierwszego kina w
Lewancie, i wybierano je na główne siedziby wielu europejskich przedsiębiorstw.
Amerykanie i Niemcy dobrze się czuli w podmiejskich domach krytych czerwoną
dachówką, i dopiero w roku 1909, w leżącym dalej na północ Tel Awiwie osiedlili się
wschodnioeuropejscy Żydzi. Lecz w roku 1948 skończyły się dni prosperity Jaffy.
Za moich czasów była to (i wciąż jest) zniszczona nadmorska dziura na południe
od wielkiego miasta. Buldożery zburzyły co drugi dom, nadając miastu wyszczerbiony
wygląd. Przygotowując teren pod wielkie budownictwo, zwaliły budowlane odpady na
brzegu morza. Esme Salingera uwielbiałaby to siedlisko nędzy. Wciąż jest to przyjemne
miejsce, pamiętające Alexandria Quartet Durrella. Po jego niebrukowanych ulicach
krążą wielkie cadillaki dilerów narkotyków; dzieci ubrane w długie galabije bawią się
na rogu; dzwony katolickiego kościoła Świętego Antoniego mieszają się z dzwonami
prawosławnej cerkwi Świętego Georgija i z nawoływaniem muezzina z sąsiedniego
meczetu Ajami; rybacy wiozą połów do nadbrzeżnych restauracji na obiad; Palestynki
łupią orzechy i gawędzą przed domami; ze straganów na rynku dolatuje zapach świeżej
falafeli; dziesięć ulicznych kotów wlepiło ślepia w olbrzymiego szczura; francuski
ambasador wraca do swojej rezydencji; ekipa filmowa kręci scenę z Bejrutu. Żyliśmy
razem; jedna z niewielu społeczności bez segregacji - na małym skrawku ziemi
pomiędzy drogą i morzem, pozostałość świetności starej Jaffy.
Mieszkaliśmy w rozsypującej się różowej willi zbudowanej w latach 1920 przez
palestyńskiego kupca. Był to klasyczny dom arabski: grube na jard ściany z miękkiego
miejscowego kamienia kurkar zatrzymywały gorący wschodni wiatr, szerokie i wysokie
drzwi pozwalały na wniesienie wielkiego pianina a także wpuszczały morską bryzę.
Były tam przestronne pokoje, a miejscowe liściaste drzewo shesek, dające słodkie
owoce podobne do moreli, ocieniało nasze okno. Sufity, pomalowane przez egipskich
rzemieślników, wznosiły się sześć yardów nad marmurowymi posadzkami. Główne
wejście ozdabiała hrabiowska korona, bo handlowiec w roku 1928 otrzymał tytuł od
wdzięcznego Watykanu.
Z wejścia wchodziło się do holu wystarczająco obszernego na dziewczęcy taniec
Scarlet O'Hara. Stamtąd, przez sześć podwójnych drzwi można było wejść do sześciu
wielkich pokoi, gdzie wszyscy mieszkaliśmy. Była tam marokańska rodzina właścicieli
małego warsztatu, był także ormiański przewodnik, rosyjski malarz i bułgarska rodzina,
prowadząca małe stoisko burekas. Mieszkał tam także właściciel z rodziną, lecz obecnie
wszyscy mieszkali w jednym pokoju, ponieważ w roku 1948, pułkownik Arad – stary
towarzysz broni Yitzhaka Rabina – przejął dom prawem zwycięzcy.
Pułkownik miał prawo do środkowego holu i pobierał czynsz. Miał wiele
uciechy z utrudniania nam życia: po 11 wieczorem mógł nie pozwolić nam przechodzić
przez „jego terytorium”, napastował naszych gości, wywoływał sprzeczki, i w ogóle
prowadził tradycyjną politykę divide et impera. Był Europejczykiem, gdy chciał
pomocy w uspokojeniu marokańskiej rodziny; lecz stawał się Żydem wśród Żydów, aby
narzucić swoją wolę hrabiemu lub Ormianinowi; później schlebiał hrabiemu i
Rosjaninowi opowiadając o sztuce i kulturze. Jego strategia była dobra: marokańscy
Żydzi lubili wyobrażać sobie, że są najważniejsi zaraz po Żydach aszkenazyjskich;
palestyńska elita była szczęśliwa, bo mogła uważać się za elitę; Rosjanie byli raczej
zagubieni i zażenowani, i gotowi na przyjęcie każdej propozycji.
Współczesna polityka izraelska przypomina mi ten stary dom w Jaffie. W
środkowym holu mamy wojskową i polityczną elitę kraju – potomków przedwojennych
osadników z Europy Wschodniej, generałów i właścicieli mediów, rodziny Sharon i
Barak, Moses i Schocken, Netanyahu i Peres. Pokoje boczne zarezerwowane są dla
płacących czynsz „mniejszości” - Rosjan i Marokańczyków, rdzennych Palestyńczyków
i Żydów ortodoksyjnych, Etiopczyków i Bułgarów. „Mniejszości” razem stanowią
większość - i potężny, lecz stary pułkownik wciąż trzyma nas w wiecznym konflikcie.
Wydaje się, że głównym zadaniem „państwa żydowskiego” stało się separowanie i
rozbijanie mniejszości
My, mieszkańcy Izraela, nigdy nie nazywamy siebie „Żydami”, lecz
odwołujemy się do naszych społeczności (po hebrajsku eidah). Jesteśmy
„Izraelczykami” tylko wtedy, gdy jesteśmy tubylcami, dziećmi starych przedwojennych
osadników. Urodzony tutaj tubylec - syn Marokańczyka pozostaje Marokańczykiem,
syn Kurda pozostaje Kurdem, syn żydowskiego imigranta z Iraku pozostaje
Irakijczykiem. Słowa „Żyd” używa się jedynie w przeciwstawieniu do „Palestyńczyka”,
tak jak „Aszkenazyjczyk” dla odróżnienia od „Sefardyjczyka”. W teorii, „państwo
żydowskie” oznacza państwo, w którym Żydzi są górą, a nie-Żydzi walczą o resztki.
Jednak w praktyce, górą są Żydzi aszkenazyjscy, a pozostałe żydowskie eidah
rywalizują ze sobą. Świadczy o tym udział procentowy poszczególnych grup we
własności i władzy: „Izraelczycy” mają 80% własności prywatnej, tworzą 80% rządu,
posiadają większość stanowisk profesorskich na uniwersytetach, przejmują najlepsze
kąski w mediach.
Ta ustabilizowana sytuacja zmieniła się z przybyciem Rosjan, z prostej
przyczyny: religijne prawo obowiązujące w naszym kraju nie uznaje za „Żydów” wielu
ludzi z tej silnej społeczności liczącej 1,2 miliona. W Rosji Żydzi żenili się z Rosjanami
tak samo często, jak Żydzi w Ameryce z Amerykanami. Co ważniejsze, w Związku
Radzieckim – od czasów Lenina i Trockiego – podjęto duże wysiłki aby zasymilować
Żydów, i w dużej mierze się to udało. Rosyjscy Żydzi zrusyfikowali się, natomiast
rosyjskie elity zostały zażydzone.
Rosjanie w Izraelu (uważani za Żydów na mocy pochodzenia po linii
macierzyńskiej oraz ci, którzy nie spełniają wymogów rasowych) mówią po rosyjsku,
czytają rosyjskie gazety, oglądają rosyjską telewizję, i jedzą rosyjskie parówki
wieprzowe popijając rosyjskim piwem. Co spowodowało, że ci zwykli Rosjanie
podążyli za gwiazdą Syjonu?
W Rosji, podobnie jak w USA, jest prawdopodobnie co najmniej 20 milionów
ludzi, którzy mogliby otrzymać obywatelstwo Izraela. Chcąc nadążyć za ludnością
tubylczą, Izrael rozluźnił zasady imigracyjne, i obecnie imigranci nie muszą być
Żydami. Jeśli twoja córka z pierwszego małżeństwa wyszła za mąż za adoptowanego
wnuka Żyda, możesz przenieść się do Izraela z nową rodziną. Dawne republiki
radzieckie są w okropnych tarapatach gospodarczych, ich robotnicy miesiącami nie
dostają wypłat, więc wiele rodzin wysyła swoich starych krewnych do Izraela, gdzie po
przybyciu, jeśli mają szczęście, dostają kilka tysięcy dolarów, małą rentę i mieszkanie
socjalne.
Większość przybywających nie miała nigdy w Rosji żadnych związków z
judaizmem lub kulturą żydowską, ani nie interesuje się tym teraz. W ich izraelskich
paszportach widnieje uwaga: Pochodzenie etniczne i religia nieokreślone. Nie uważa się
ich za „prawdziwych Żydów” i po śmierci są oni chowani za płotem cmentarnym, na
specjalnej działce dla nieboszczyków „niepewnego pochodzenia”. Po straszliwej
eksplozji w dyskotece Dolfi powstał problem: religijni właściciele zakładów
pogrzebowych odmawiali chowania zabitych młodych Rosjanek na żydowskim
cmentarzu, choć izraelski rząd bombardował Palestyńczyków „mszcząc się za
żydowską krew”.
W błogosławionej Ziemi Świętej wielu imigrantów poszukuje duchowego i
religijnego odrodzenia. Judaizm pociąga niewielu, natomiast pozostali zwracają się o
pocieszenie do Cerkwi. Jest to przedsięwzięcie ryzykowne: według izraelskiego prawa
mogą zostać deportowani za względu na wiarę w Chrystusa. Na modlitwę gromadzą się
z dala od ciekawych oczu państwa, lecz na święta mieszają się z turystami i zapełniają
Bazylikę Grobu Świętego w Jerozolimie, Bazylikę Narodzenia Pańskiego w Betlejem,
Kościół Świętego Jerzego w Lydda i Świętego Piotra w Jaffie.
W roku 1991, gdy przyszłość Rosji rysowała się wyjątkowo mętnie, poplecznicy
Izraela w mediach USA przeprowadzili dwutorową kampanię. Reportaże o
nadciągających pogromach pojawiały się w tym samym czasie, co artykuły propagujące
wspaniałe i łatwe życia w Izraelu i USA. Wszystkie publikacje Newsweek i Time
koncentrowały się na „szalejącym rosyjskim antysemityzmie”, a szczególnie na
neonazistowskiej grupie Pamiat’. W tym czasie byłem w Moskwie reporterem Haaretz
i przeprowadziłem wywiady z przywódcami Pamiati. Uznałem, że ta patetyczna
organizacja ma tylu członków co Towarzystwo Płaskiej Ziemi, lecz napędzanie strachu
przez media wkrótce przyniosło pożądany efekt. Sympatyczny rosyjski producent
filmowy żydowskiego pochodzenia przyjechał do naszego domu za miastem wraz z
żoną, by omówić sprawę ukrycia w przypadku pogromu organizowanego przez
Pamiat’. Starałem się ich uspokoić, lecz nie mogłem sam pokonać ogromnej medialnej
machiny. Po latach spotkałem w Jerozolimie rosyjską pisarkę pochodzenia
żydowskiego, która pochwaliła się, że to ona była źródłem pogłosek o pogromach.
Powiedziała – „Wy, Izraelczycy powinniście postawić mi pomnik”.
„Tak – odpowiedziałem - a z jakiego powodu?”
„Napędziłam wam milion Rosjan: W radio Echo Moskwy ogłosiłam o
szykującym się pogromie”.
Zlitowałem się i nie wyprowadziłem jej z błędu: jej rewelacje nie miałyby
żadnego znaczenia, gdyby amerykańscy przyjaciele Izraela nie wzmocnili ich i nie
poparli swoim autorytetem. Tak czy owak, przestraszeni i zachęceni Rosjanie popędzili
do amerykańskiej ambasady po wizy, a w tym samym czasie Izrael zażądał, by USA
przestało przyznawać im wizy. Bramy USA zostały natychmiast zamknięte, i wszyscy
ci przeprowadzający się ludzie zostali zmuszeni jechać do Izraela.
Jeśli oczekiwali cichej przystani, to wkrótce się rozczarowali. Izraelska elita
poddała ich procesowi „przekwalifikowania”, oznaczającego skończenie kursu
zawodowego przygotowującego ich do nowej roli robotników pomocniczych – takie
przyjęcie już poprzednio łamało ducha Żydów orientalnych i innych imigrantów. Media
izraelskie nazywały ich bandą kryminalistów i prostytutek; żądano od nich
podpisywania kontraktów i przyrzeczeń, których nie rozumieli, ponieważ były po
hebrajsku; znajdujący się wśród nich wysoko wykwalifikowani specjaliści kierowani
byli do zamiatania ulic i zrywania pomarańczy. Współczynnik rozwodów wśród nich
gwałtownie wzrósł, a ich dzieci wciągnęły się w narkotyki. W roku 1991 Izrael
zaprzestał zatrudniania Palestyńczyków z okupowanych terytoriów, oczekując, że
dawna rosyjska elita zajmie ich miejsce przy niskopłatnych pracach pomocniczych.
Lecz sama ich ilość pozwoliła Rosjanom utworzyć własne państwo w państwie, łącznie
z własnymi mediami, sklepami i samopomocą. Rosjanie przetrwali i zorientowali się, o
co chodzi. Mądrzy powrócili do Moskwy, poszukiwacze przygód wyjechali do USA,
spokojni do Kanady. Od tego czasu do Izraela przyjeżdżają głównie ludzie starzy,
samotne matki, stale bezrobotni.
Rosjanie to sympatyczna, pracowita, lecz bałaganiarska społeczność. Nie bardzo
wiedzą, gdzie wylądowali, i nieustannie próbują porównać swoją sytuację z tym, co
było w Baku lub Taszkiencie. Po uważnym przestudiowaniu rosyjskich gazet jawi się
obraz ludzi zagubionych. Jakiś autor żąda, aby Palestyńczyków kastrować, co miałoby
zapobiec kryzysowi demograficznemu. Inny całkowicie potępia Żydów religijnych,
nazywając ich „pasożytami wysysającymi krew”. Trzeci oskarża Żydów orientalnych,
że nie żyją zgodnie z jego oczekiwaniami. Lecz jedna rzecz ich jednoczy – wszyscy
nauczyli się skróconej wersji współczesnej wiary żydowskiej i jej jedynego
przykazania: Będziesz nienawidził Araba.
W celu takiego dopasowania statystyk Izraela, aby państwo żydowskie mogło
spełniać pozory demokracji, których tak usilnie potrzebuje, musi ono przyjąć więcej
Żydów. Jest to możliwe: gdy amerykańscy przyjaciele Izraela wywrą silny nacisk na
Ukrainę, to dziesięć milionów Ukraińców może nagle odkryć swoje „żydowskie
korzenie”. Może dojść do tego, że wskutek swojej chciwości Izrael całkowicie podważy
żydowskość państwa, ponieważ dychotomia Żyd kontra nie-Żyd nie jest jedyną
możliwą. „Żydzi” Izraela są mieszaniną imigrantów z różnych krajów; są oni podzieleni
przez wzajemną niechęć i nieufność, a zjednoczeni przez potężną machinę
propagandową głoszącą odwieczną nienawiść nie-Żydów. Taka struktura nie ma realnej
siły życiowej, i może się załamać.
Ludność Ziemi Świętej jest aktualnie dzielona i klasyfikowana ze względu na
„żydowskość” - obecnie prawo na siłę oddziela Żydów od nie-Żydów. Jednak, można
byłoby równie łatwo to zrobić grupując imigrantów według miejsca pochodzenia –
Europejczycy, Azjaci, Amerykanie, Afrykanie. Można byłoby ich podzielić według
języków - arabski palestyński, arabski maghrebski, współczesny hebrajski, jidysz,
rosyjski, angielski, francuski, amharski, lub według wyznania – chrześcijanie
prawosławni, katolicy, unici, monofizyci i protestanci; muzułmanie sunnici, alawici,
ahmadyci, druzowie; bahajowie; Żydzi sefardyjscy, iraccy, jemeńscy, etiopscy,
chasydzi, litwacy i zwolennicy Kooka. Ludzi można klasyfikować według zawodów lub
miejsc zamieszkania. Innymi słowy, „żydowskość” nie jest jedynym naturalnym
kryterium. Może się to wydawać oczywiste dla normalnych ludzi, lecz moich
żydowskich czytelników może to zaszokować.
Dla wszystkich - oprócz elit, najlepszym rozwiązaniem byłoby utworzenie
państwa demokratycznego i nierasistowskiego, w którym „żydowskość” nie byłaby
kategorią prawną i nie dawałaby przywilejów; w którym bycie lub nie bycie Żydem
byłoby sprawą osobistą i nie miałoby znaczenia prawnego. Ponieważ większość Rosjan
w Izraelu nie jest uważana za „Żydów”, to - nawet jeśli noszą z żydowska brzmiące
nazwiska - w państwie żydowskim są upośledzeni prawnie i społecznie. Rosjanie nie
mają powodu, by popierać supremację odmiennej grupy socjoekonomicznej - bogaty
establishment aszkenazyjski, którego neoliberalna polityka nie zapewnia korzyści
słabym socjalnie Rosjanom. Dla tych nowych imigrantów, przeznaczonych do
prowadzenia nieciekawego życia z pracy rąk i mogących liczyć zaledwie na pozory
awansu społecznego, bardzo korzystna jest idea państwa dla jego wszystkich
obywateli, przeciwstawna obecnej koncepcji państwa dla Żydów – gdziekolwiek się
znajdują, gdziekolwiek mogą być.
Aby przekształcić obecne państwo żydowskiej supremacji w demokrację dla
wszystkich jego obywateli, grupy pozaelitarne muszą się sprzymierzyć z miejscowymi
Palestyńczykami – i tutaj Rosjanie mogą grać rolę awangardy. Niektórzy Rosjanie już to
zrozumieli. W ostatnim roku, przywódcy Rosjan przybyli do obleganego Ramallah i
spotkali się z rdzennymi Palestyńczykami. Gdyby ta inicjatywa była kontynuowana i
rozszerzona, to masowa imigracja Rosjan do Izraela mogłaby stać się koniem
trojańskim, wpuszczającym duch równości do państwa żydowskiego.
Na nieszczęście, zrozumienie tego jeszcze nie zdołało się przebić do
bizantyjskich korytarzy oficjalnej palestyńskiej polityki. Elitą rządzącą są „Izraelczycy”,
i elity palestyńskie wolą dogadywać się bezpośrednio z rządzącymi. „Izraelczycy”
działają w grupach lewicowych takich jak Pokój teraz, Gush Shalom i innych, natomiast
Żydzi orientalni i Rosjanie uważani są za niewykształconych, słabych i
„antypalestyńskich”. Lecz jest to błędne mniemanie. W rzeczywistości, współpraca grup
nie wchodzących do elity jest jedynym sposobem na uporanie się z okopaną rządzącą
mniejszością. Rdzenni Palestyńczycy powinni otworzyć bezpośrednie kanały
komunikacyjne z Rosjanami, Marokańczykami, Żydami ortodoksalnymi itd. - zamiast
pomagać izraelskim elitom dzielić i podbijać Ziemię Świętą.
W każdym wypadku, interesy Rosjan i Palestyńczyków są naprawdę zbieżne.
Dla obu tych społeczności, rozwiązaniem jest jedno demokratyczne państwo, a jedyną
drogą do osiągnięcia tego jest nadanie pełnych praw obywatelskich trzem milionom
obecnie nie posiadającym praw rdzennym Palestyńczykom. Demokratyczny PalestynoIzrael mający dziewięć milionów obywateli, będzie prawdziwym państwem z
prawdziwą gospodarką; będzie to tętniący życiem kraj bliskowschodni z młodą, rosnącą
populacją – a nie jakieś społeczeństwo emerytów na wymarciu, żyjące z subsydiów
państwowych. Byłoby to państwo które mogłoby być dumne i mocno stać na nogach.
Idea państwa żydowskiego zostanie nieuchronnie zapomniana, jak jego bliźniaka Państwa Aryjskiego. Jak i kiedy, zależy od politycznej dojrzałości i wiedzy
przywództwa palestyńskiego i pozostałej izraelskiej lewicy. Jeśli wszystkie siły
walczące o równość zostaną zjednoczone w naszej wersji Afrykańskiego Kongresu
Narodowego, to pogrzebią ostatecznie apartheid raz i na zawsze. Zjednoczone grupy
ludzi nie wchodzących do elity, przy odpowiednim poparciu i pomocy, będą mogły
zmienić mapę polityczną Izraela.
W przekształconym państwie, palestyńska społeczność mówiąca po hebrajsku
zawsze będzie grać ważną rolę – dzisiejsi „Izraelczycy” są naszym miejscowym
odpowiednikiem południowoafrykańskich Burów. Ich obecna supremacja jest nie do
przyjęcia, lecz ich równy status jest gwarantowany. Mówiący po hebrajsku będą zawsze
integralną częścią Palestyny – nie dlatego, że są Żydami, lecz ponieważ tutaj mieszkają.
Podobnie, Burowie w dalszym ciągu są odmienną grupą Południowoafrykańczyków –
nie z powodu ich białej skóry, lecz ponieważ są rdzennymi mieszkańcami swego kraju.
Jeden z Izraelczyków, znany malarz Shimon Tsabar, określał siebie jako „Palestyńczyka
mówiącego po hebrajsku”, to samo robił Gilad Atzmon, wielki izraelski pisarz i
jazzman. Natywistyczny ruch mówiących po hebrajsku, pragnących zerwać więź ze
światowym żydostwem i „stać się tubylcami”, rozwinął się w latach 1950 wraz z
Ruchem Kananitów, lecz został rozbity przez tajną policję Ben Guriona. W podobnym
natywistycznym duchu, wielu Izraelczyków wysyła petycje do Sądu Najwyższego
Izraela, aby w ich kartach identyfikacyjnych wiersz określający tożsamość jako „Żyd”
zastąpić przez: Tożsamość – Izraelczyk/Palestyńczyk.
Widać więc, że transformacja, którą staramy się wprowadzić, nie jest skierowana
przeciwko ludziom mówiącym po hebrajsku, lub grupom porozumiewającym się w
jidysz, lecz przeciwko wszystkim prawnym przywilejom opartym o zasadę rasy lub
religii. Przywileje te przekształciły Izrael w kolonię światowego żydostwa. Odrzucenie
pęt, wiążących ludzi mówiących w Izraelu/Palestynie po hebrajsku z globalnymi
organizacjami żydowskimi, jest poniekąd prawdziwą deklaracją niepodległości Izraela.
Nie wyklucza to ewentualnych kontaktów w przyszłości, ponieważ Rewolucja
Amerykańska nie wykluczyła „specjalnych stosunków” z Anglią po stuleciu separacji.
Lecz na tym etapie, powinniśmy odrzucić nadmierną opiekę Żydów amerykańskich.
Musimy przeciąć pępowinę, aby to dziecko się nie zadusiło. Osadnicy powinni stać się
tubylcami.
Amerykanie powinni poprzeć tę inicjatywę. Przywróci to pokój na Bliskim
Wschodzie, i – co ważniejsze dla Amerykanów – zahamuje odpływ ich pieniędzy do
skorumpowanego państwa żydowskiego. To co robimy, niekoniecznie oznacza poparcie
dla organizacji w rodzaju Żydowscy przyjaciele Palestyny, które otwierają tylne drzwi
dla żydostwa. Czy myślicie, że Mandela byłby zainteresowany organizacją nazywającą
się Biali przyjaciele Afrykańskiego Kongresu Narodowego? Amerykański Żyd
absolutnie nie ma jakiegoś specjalnego stanowiska względem Palestyny. Bycie Żydem
nie kwalifikuje do specjalnego traktowania w Palestynie bardziej, niż doświadczają tego
filateliści lubiący palestyńskie znaczki.
Oddzielenie żydostwa od Ziemi Świętej będzie bardzo korzystne dla
wyznawców wiary żydowskiej zagranicą. Będą mogli się w końcu skoncentrować na
tym, o co faktycznie chodzi w wierze żydowskiej: uwielbieniu Stwórcy, modlitwach,
doskonaleniu duchowym, studiowaniu Tory. Miejmy nadzieję, że ludzie uważający się
za „Żydów” lecz nie wyznający wiary żydowskiej uznają swój błąd i poszukają drogi do
Boga w sposób najbardziej im odpowiadający. Wyrażenie „Żyd niereligijny” zawiera w
sobie sprzeczność, która trwa dopóki trwać będzie państwo żydowskie, bez niego będzie
bezsensowne, jak „ateistyczny katolik”.
Społeczności Żydów religijnych w Ziemi Świętej także będą się rozwijać,
ponieważ ich religijnych potrzeb nie będą już obciążać obowiązki obywatelskie. Bez
narzuconego przez państwo „Głównego Rabinatu”, będą mogły wielbić Boga w sposób,
który uznają za najbardziej właściwy, w zależności od tego czy reprezentują szkołę
konserwatywną, liberalną, czy wszelką inną ortodoksalną lub ultraortodoksalną. W
obecnej sytuacji, Żydzi ortodoksalni są napiętnowani – są oni wbrew swemu sumieniu
zmuszani do służby wojskowej, są także dyskryminowani w pracy. Wspólnoty Żydów
orientalnych są zmuszane do przyjęcia obcych dla nich praktyk religijnych. Żydzi
ultraortodoksyjni zawsze byli przeciwko państwu żydowskiemu, ponieważ uważają je
za bunt przeciwko Bogu. Widać więc, że nawet dla grup Żydów religijnych, demokracja
dla wszystkich jest najlepszym rozwiązaniem.
Ludziom, którzy myślą, że świecka, zjednoczona Palestyna byłaby zimnym,
neoliberalnym państwem widzów telewizyjnych, mówimy: ogień Proroków nie zgasł.
Lecz zamiast walki i masakry, duch Ziemi Świętej skieruje się ku bezgranicznej służbie
Bogu. Tym którzy mówią, „To się wam tylko śni”, odpowiemy słowami Sami Aldeeba,
przewodzącego Stowarzyszeniu za Jedno Demokratyczne Państwo Palestyna/Izrael:
„Czy wolicie obecny koszmar senny?”
Kuba, Stalin i Trocki
[List do Celii Hart, kubańskiej intelektualistki, która opublikowała esej głoszący jej
wiarę w kubańską rewolucję, która miałaby być kontynuowana według linii Trockiego]
Droga Celio, pochwalam twój wspaniały esej i podzielam wiarę w żywotność
kubańskiej rewolucji. Jednakże twój antystalinowski zapał wydaje się być nie na
miejscu, jest pozostałością chruszczowskiej destalinizacji. „Stalinista” to słowo z
trockistowskiego slangu określające komunistę, które używali licząc na przychylność
antykomunistów. Wszystkie komunistyczne siły w Rosji i Europie, jeśli nie akceptują
Pax Americana, są teraz określane jako „stalinowskie”. Trockiści w Rosji są
prozachodni i proamerykańscy, jednocześnie są bardziej antyrosyjscy, niż kiedykolwiek
był antyrosyjski Trocki. Jest to prawda w odniesieniu do większości (chociaż nie
wszystkich) grup trockistowskich w Europie.
Nie ma już więcej nigdzie prawdziwych „stalinistów” (lub „wierzących w
Stalina”). Stalin, dla nas Rosjan, jest ważną postacią historyczną, ale nie substytutem
Boga; Bóg nie potrzebuje substytutu. Człowiek, który docenia zasługi dla ludzkości,
powiedzmy Churchilla lub Jose Marti, nie musi w nich „wierzyć”. Podobnie,
„okropności Stalina i stalinistów” to jedynie klasyczne komunały antykomunistów, jak
„okropności marihuany” w Reefer Madness. Proszę zauważyć, że ludzie, których
określasz jako „stalinistów” bardzo popierają Kubę, natomiast intelektualiści opłakujący
„stalinowski horror” są przeważnie wrogami Kuby.
Józef Stalin zrobił ze Związku Radzieckiego silne nowoczesne państwo,
zapewnił pełne zatrudnienie, zagwarantował robotnicze prawa, bezpłatne szkolnictwo i
opiekę zdrowotną. Stworzył przemysłową bazę z niczego i rozwinął wszechstronnie
naukę, która osiągnęła wcześniej niewyobrażalne sukcesy. Walczył i zwyciężył w
najbardziej wyczerpującej wojnie, jaką Rosja kiedykolwiek stoczyła. Pod jego
przewodnictwem, socjalistyczna Rosja wytrzymała nieprzerwany nacisk amerykańskich
imperialistów. Trzymał pod kontrolą prozachodnie i prokapitalistyczne siły w Rosji.
Teraz lud rosyjski patrzy na stalinowskie czasy bez nostalgii, ale z przenikliwym
zrozumieniem, że były to heroiczne czasy w których przyszło żyć ich ojcom.
Nawet jeśli opowiadasz się za Lwem Trockim, nie musisz być przeciwko
Józefowi Stalinowi. Dziesięciolecia przychodzą i odchodzą, i powinniśmy być zdolni
do spojrzenia na niegdysiejszych przeciwników (jak Marks i Proudhon, lub Stalin i
Trocki) bez dokonywania wyboru.
Lew Trocki nie cenił ciągłości rosyjskiej historii. Zamiast tego wolał zaczynać
wszystko od nowa, i wplątał się w straszliwe prześladowanie Cerkwi, które skończyło
się ograbieniem i zniszczeniem wielu rosyjskich świątyń. Był uwikłany w masowe
egzekucje chłopów i robotników, oficerów i inteligencji139. Przegrał wojnę z Polską i
nie zawarł pokoju z Niemcami. Zraził do siebie rosyjskich intelektualistów i lud
pracujący. W swojej pogoni za permanentną rewolucją manifestował zupełny brak
zainteresowania Rosją – i w końcu to go zgubiło.
Większość co napisałaś oparta jest na nieporozumieniu. Napisałaś, że Stalin
zdradził hiszpańską rewolucję i nie spełnił swego internacjonalistycznego obowiązku.
Historyczne pytanie, czy Rosja zapewniła wystarczającą pomoc raczkującej Republice
Hiszpańskiej można uznać za nic nie znaczący drobiazg. Z pewnością pomogła najlepiej
jak umiała. Hiszpanię dzieli spory kawał drogi od Rosji, i dostarczanie zaopatrzenia
stwarzało wiele problemów. Armia Czerwona niedawno otrzymała srogie baty od
Polski, oraz była zagrożona przez Finlandię i Niemcy. Istniał realny i uzasadniony
strach przed kapitalistyczną krucjatą przeciwko pączkującemu rosyjskiemu
komunizmowi.
Przytoczyłaś przykłady „międzynarodowej solidarności”, lecz tylko ze świata
łacińskiego. Kubańczycy, Dominikańczycy, Argentyńczycy, Angolczycy i Hiszpanie
należą do cywilizacji iberyjskiej, zjednoczonej przez krew i historię. Jest to normalne,
by pomagać w obrębie jednej cywilizacji, ale nie ponad granicami poszczególnych
cywilizacji. Józef Stalin rządził państwem, które samo stanowi odrębną cywilizację, jest
to rozległy ląd z wieloma narodami i językami, którego relacje z Europą Zachodnią
były, w najlepszym wypadku, pełne problemów. Będąc zawsze internacjonalistą,
popierał Republikę Hiszpańską i Armię Czerwoną Mao, ale w sercu Stalin był
internacjonalistą rosyjskim, i jego pierwszym obowiązkiem była troska o ludzi w ZSRR.
139
Trocki zarządzał egzekucje kilkakrotnie. Możesz przeczytać o jego roli w Kronsztadzie. Poniższe słowa pochodzą
od osoby, która nienawidziła Stalina, Roberta Conquesta: „W okresie gdy Trocki miał władzę, posiadając
osobisty magnetyzm bezlitośnie łamał wolę partii i twardo niszczył opozycję wewnątrzpartyjną, całkowicie
poparł zasady, które w roku 1921 przekazywały rządzącej grupie całkowitą władzę. Ze zdławienia buntu
kronsztadzkiego był osobiście tak samo dumny, jak ze zdobycia władzy. Był czołową figurą wśród
doktrynerskich lewicowych bolszewików, którym trudno było przełknąć ustępstwa Lenina dla chłopstwa, bo byli
zwolennikami o wiele bardziej rygorystycznego reżymu jeszcze przed tym, zanim Stalin doszedł do tego samego
poglądu ... i użyłby, jak zawsze, tyle przemocy, ile uznałby za konieczne – i nie byłyby to znikome siły”. (The
Great Terror by Robert Conquest, 1990, strona 412). Lub jak o tym pisze trockista Deutscher: „W liście do Lowy
[syna – przyp. tłum.] z 19 listopada 1937 Trocki potwierdza, że gdy sprawa doszła do Biura Politycznego, on był
za atakiem na Kronsztad, natomiast Stalin był przeciwko, mówiąc, że buntownicy pozostawieni samym sobie,
poddaliby się w ciągu dwóch lub trzech tygodni. Paradoksalnie, w swoich publicznych polemikach ze Stalinem (i
w jego biografii Stalina) Trocki nigdy nie wspominał tego faktu, chociaż zazwyczaj zawsze dopatrywał się
politycznej „słabości” Stalina lub odchylenia od linii Lenina. Czy nie jest tak, że Trocki w jakiś sposób czuł, że
mówiąc o „słabości” Stalina mógłby przyczynić się do zwiększenia zaufania do Stalina?” (The Prophet Outcast
by Isaac Deutscher 1963, strona 437) (za Klomckinem).
Rosjanie nie uważali swego kraju za „zapałki do rozpalenia pożaru rewolucji
światowej” i słusznie obawiali się sił, które do tego zachęcały. Rosyjscy komuniści nie
byli tym samym, co współcześni neokonserwatyści - zwolennikami rozszerzania swojej
dominacji ideologicznej. Byli gotowi do pomocy, lecz nie było ich zamiarem
narzucanie swojej woli. Z drugiej strony, trockiści byli ekstremalnie agresywni, tak jak
obecni neokonserwatyści, i mieli nieprzejednaną wolę, by nie zważać na żadne
konsekwencje swoich nierozważnych działań.
Twoje zainteresowanie spuścizną Trockiego jest godne podziwu, lecz proszę, nie
lekceważ realngo komunizmu radzieckiego – jedynego który pomógł Kubie, tego –
który ty nazywasz stalinizmem.
Tłumaczył: Sebastian Wolniak
Saga Woodsa
Proszę nie pomylić mojej debaty z brytyjskim trockistą Alanem Woodsem z
uczoną dyskusją o Rewolucji Rosyjskiej. Przywołaliśmy nazwiska Lwa Trockiego i
Józefa Stalina (niech ich dusze spoczywają w pokoju razem z Marksem w
komunistycznym raju) jedynie po to, aby lepiej przedstawić najważniejsze sprawy
naszych dni, aczkolwiek przedstawiane w perspektywie historycznej.
Woods kreśli pełny obraz wyznawanego przez niego komunizmu, i chce abyśmy
go przyjęli. Komunizm ten spoczywa na trzech wielorybach, podobnie jak świat w
starożytnej kosmologii.
Wieloryb pierwszy:
Nie ma socjalizmu w jednym kraju
Słowa te, wypowiedziane przez Celię Hart140, Woods bardzo ceni. Intonuje je w
wielu postaciach. Na przykład: „Jądrem ideologii stalinizmu jest tak zwana teoria
socjalizmu w jednym kraju. Antymarksistowska teoria socjalizmu w jednym kraju, po
raz pierwszy przedstawiona przez Stalina jesienią 1924 roku, szła przeciwko
wszystkiemu, co głosili bolszewicy i Międzynarodówka Komunistyczna. Takiego
poglądu nigdy by nie poparł Marks lub Lenin”.
Oderwijmy się od talmudycznego komentowania każdego zdania powiedzianego
przez Marksa, Lenina i Stalina. Z argumentacji Woodsa wynika, że komunizm nie
powinien przejmować władzy w żadnym kraju, bo gdyby tak się stało, byłby to jedynie
socjalizm w jednym kraju, który w jakiś sposób osłabiłby prawdziwą rewolucję
globalną. Tacy komuniści jak Woods i Hart zgodziliby się pokojowo czekać, aż
światowa burżuazja jednocześnie przekaże im władzę na całej planecie. Gdyby Woods
140
www.hartford-hwp.com/archives/27d/085.html
był w sytuacji Stalina, to spokojnie przywróciłby w Rosji rządy carskiej kliki, aby
uniknąć posądzenia o grzech socjalizmu w jednym kraju.
Aby przydać temu poglądowi pozory sensowności, Woods przypisuje go
Leninowi. „Lenin wiedział bardzo dobrze, że dopóki rewolucja proletariacka nie
zatryumfuje w Europie Zachodniej, a szczególnie w Niemczech, to Rewolucja
Październikowa niechybnie upadnie... Jak było można zbudować narodowy socjalizm w
jednym kraju, do tego w tak zacofanym jak Rosja?” Według Woodsa, słowa Lenina
mogły jedynie oznaczać, że po zdławieniu rewolucji w Niemczech w roku 1920,
komuniści rosyjscy powinni wycofać się do podziemia. Ale Lenin nie zrobił tego w
roku 1920, ani nigdy.
Taki pogląd bardzo zbliża trockistów do zachodnich imperialistów. Dla nich,
narody świata powinny przetrwać swoje reżymy aż do Drugiego Przyjścia, tj. do
rewolucji światowej. Ostatecznie, prawdziwe rządzenie państwem to coś brudnego,
absolutnie nie jest to szlachetna walka bez żadnych szans. Prawdziwi komuniści, w
trockistowskim slangu nazywani „stalinistami”, są rewolucjonistami praktycznymi, nie
wzbraniają się przed władzą. Mao i Lenin, Castro i Ho Chi Min nie mówili: „Och, nie
dzisiaj! Nasze kraje są zbyt zacofane, musimy zaczekać do rewolucji światowej”.
Wiedzieli, że życie ludzkie było zagrożone, i że co sekundę młyńskie koła kapitalizmu
miażdżyły następne życie. Czuli się odpowiedzialni i kochali ludzi których znali –
Chińczyków i Rosjan, Kubańczyków i Wietnamczyków – i byli w każdej chwili gotowi
do obrony ich interesów.
Wieloryb drugi:
Nie współpracować z patriotami
Woods wierzy, że Lenin nienawidził rosyjskiego nacjonalizmu do tego stopnia,
że przez pewien czas po Rewolucji Październikowej, słowo „Rosja” znikło z oficjalnych
dokumentów radzieckich. Według Woodsa, nacjonalizm i marksizm są
niekompatybilne.
Patriotyzm, umiłowanie swego kraju, jest wielką siłą, którą należy w pełni
wykorzystać w naszej walce przeciwko wrogowi. Miłość do swego kraju, dumny
okrzyk „Patria o muerte!” brzmi jak obelga w uszach trockistowskich komunistów,
takich jak Woods, starających się zająć pozycje czyniące ich pozbawionymi korzeni
zbiorowymi trutniami, doskonale dopasowanymi do globalnych poszukiwań
najlepszego targowiska. Idealny komunista Woodsa ma w najlepszym razie neutralne
tolerancyjne uczucia w stosunku do własnego kraju, i byłby dumny gdyby jego nazwa
zniknęła z mapy świata. Nigdy nie próbowałby zebrać swoich rodaków, by spróbować
podjąć walkę z obcym najeźdźcą lub imperialistycznym zaborem. Woods nie zgadza się
z Zuganowem, który „określa dzisiejszą Rosję jako kolonię, wyzyskiwaną przez obcych
kapitalistów”, ponieważ „taka analiza pozostawia drzwi szeroko otwarte dla polityki
współpracy z rosyjską postępową burżuazją narodową przeciwko złym obcym
kapitalistom”.
Towarzyszu Woods, zachodni kapitaliści chcą naprawdę zaszkodzić Rosji.
Szkodzą wszystkim narodom spoza Pierwszego Świata. Gdy tylko się pojawią, trzeba
się skrzyknąć i zacząć z nimi walczyć. Prawdziwi komuniści, lub jak ich nazywacie staliniści, są za współpracą z narodową burżuazją niekompradorską przeciwko
zachodniemu imperializmowi. Mao współpracował z Kuomintangiem przeciwko
Japończykom. Castro zmusił burżuazję do zjednoczenia się z kubańskim narodem
przeciwko jankeskiej agresji. Komuniści palestyńscy zjednoczyli się z Fatah w oporze
przeciwko żydowskim syjonistom. Prawdziwi komuniści zawsze starają się utworzyć
szeroką koalicję z siłami narodowymi.
W Iraku, okupacja USA wymusiła przygotowanie gospodarki irackiej do
przejęcia jej przez Zachód poprzez zachęcanie do łączenia się z przedsiębiorstwami
zagranicznymi. Obecnie iraccy nacjonaliści walczą bezpośrednio z imperialistami.
Obiektywnie, Woods jest po stronie sił ponadnarodowych – ponieważ podobnie jak one
uważa, że iracki nacjonalizm sprawia kłopoty. Komuniści podobni do Woodsa uważają,
że opór nacjonalistów jest gorszy od jego braku, i dlatego nie będą współpracować z
nacjonalistami irackimi walczącymi z amerykańskim najazdem. Strasznie i
niebezpiecznie jest przeciwstawić się obcej armii. O wiele łatwiej pozmieniać kilka
etykiet, i nagle krwawa wojna staje się walką kapitalistów o zasoby – a to trockiści
mogą obecnie bezpiecznie przeczekać, skoro terminologia została właściwie
uporządkowana.
Ta dyskusja o nacjonalizmie nie jest nowa. Marks i Lenin uważali, że komuniści
powinni popierać nacjonalizm uciemiężonych narodów i walczyć z nacjonalizmem
ciemiężców. Jednak, Nowy Porządek Światowy wprowadził do starego dyskursu nowe
tony: obecnie nawet narody Pierwszego Świata, Ameryka Północna i Europa
Zachodnia, są osłabiane przez nową politykę ich panów.
Szwedzi, wysoko rozwinięty naród Europy Zachodniej, obecnie są pozbawiani
swego przemysłu. Powszechnie znane zakłady Saab zostały wykupione i zamknięte, a
produkcja przeniesiona zagranicę aby wykorzystać tańszą siłę roboczą. Dziesiątki
tysięcy wykwalifikowanych robotników straciło pracę, a burżuazja została
sproletaryzowana. Taki sam proces zachodzi w USA, gdzie przemysł migruje na
południe a jego zyski migrują do bogatego jednego procentu na Wschodnim Wybrzeżu.
Robotnicy i właściciele małych zakładów powinni utworzyć nową koalicję narodową
przeciwko swoim nowym ponadnarodowym panom.
W USA, istnieją siły narodowe, od Patricka Buchanana do Gore Vidala i Justina
Raimondo, sprzeciwiające się wszechświatowym planom imperializmu
ponadnarodowego. Prawdziwi komuniści, według Woodsa staliniści, będą
współpracować, współdziałać i oddziaływać na te siły. Komuniści a-la Woods
zachowają dziewiczość i doktrynalną czystość; dla nich, walka z nacjonalizmem jest
ważniejsza od walki przeciwko imperializmowi.
W Europie, miejscowe siły narodowe przeciwstawiają się amerykańskiemu
atakowi na narodową kulturę i dobrobyt. Tutaj znowu, prawdziwi komuniści
współpracują z ruchem antyglobalistycznym, natomiast Woods będzie zwalczał
miejscowy nacjonalizm i obiektywnie poprze kapitalizm ponadnarodowy.
Nacjonalizm, w takiej lub innej postaci, jest silnym wichrem; pozwólmy mu by
popychał naszą łódź zamiast jej przeszkadzać. Trzeba wykorzystać jego siłę, a nie
zwalczać go. We Francji w roku 2007, miał wygrać nacjonalizm. Lewica była
przeciwko nacjonalizmowi i przegrała wybory. Proimperialistyczna i prosyjonistyczna
prawica Sarkozy'ego całkowicie wykorzystała idee Le Pena i w drodze do władzy
przejęła jego wyborców. Jest to nauczka dla lewicy.
Wieloryb trzeci:
Sojusz z nacjonalizmem żydowskim.
Pomimo deklarowanego przez niego antynacjonalizmu, istnieje jeden rodzaj
nacjonalizmu akceptowanego przez Woodsa, a mianowicie ponadnarodowy nacjonalizm
żydowski. Komunista Woods będzie potępiał każdego nacjonalistę, oprócz
żydowskiego. Dla niego, Stalin był zły, ponieważ tolerował i wykorzystywał
nacjonalizm rosyjski i zwalczał nacjonalizm żydowski.
Pisze: „Partia bolszewicka zawsze walczyła z antysemityzmem”. Ma rację, lecz
jest to jedynie półprawda. Druga połowa, o której Woods nie wspomniał, jest taka, że
bolszewicy zarówno za Lenina jak i za Stalina stale walczyli z nacjonalizmem
żydowskim.
Jak każdy inny nacjonalista żydowski, Woods bezmyślnie powtarza mantrę o
antysemityzmie Stalina. Pisze: „Jedną z najbardziej odrażających cech stalinizmu był
jego antysemityzm”. Czy Woods uważa, że Stalin popierał teorię rasową o rasie
aryjskiej i semickiej? Mało prawdopodobne, przecież ten Gruzin nie był nordykiem.
Czy Woods uważa, że Stalin był bardzo uprzedzony w stosunku do Żydów?
Oczywiście, że nie, Stalin pozwolił córce wyjść za mąż za Żyda. Niektórzy z jego
najlepszych towarzyszy mieli żony Żydówki (Mołotow, Woroszyłow), żydowskich
zięciów i synowe (Malenkow, Chruszczow). Tyle o rasizmie. Czy Żydzi byli w ogóle
dyskryminowani za Stalina? W roku 1936, podczas apogeum władzy Stalina, w jego
rządzie było dziewięciu Żydów – niektórzy na kluczowych stanowiskach, na przykład
Ministra Spraw Zagranicznych (Litwinow), Ministra Bezpieczeństwa Wewnętrznego
(Jagoda), Ministra Handlu Zagranicznego itd. Czy Stalin kiedykolwiek wyrażał
nienawiść, lub nawet ostrą niechęć do Żydów? Nie. Nigdy. Zamiast tego deklarował, że
każdy antysemita zostanie rozstrzelany.
Jednak Stalin był wrogiem żydowskiego nacjonalizmu. Gdy po deportacji
krymskich Tatarów, niektórzy wysoko postawieni radzieccy Żydzi planowali utworzyć
na Krymie państwo żydowskie, Stalin to zablokował. Gdy niektórzy Żydzi próbowali
doprowadzić do sojuszu państwa radzieckiego z syjonizmem, Stalin ich powstrzymał.
To właśnie Woods nazywa „stalinowskim antysemityzmem”.
Woods prawidłowo określił niebezpieczeństwo „nadmiernej i niedostatecznej
reprezentacji”:
Dążenie do rusyfikacji narodów nierosyjskich można wywnioskować ze składu
kierowniczych organów partii komunistycznych w poszczególnych republikach. W roku
1952, jedynie około połowa wyższych urzędników w Azji Centralnej i republikach
bałtyckich była pochodzenia miejscowego. Gdzie indziej proporcja ta była nawet
niższa. Na przykład, w partii mołdawskiej Mołdawianami było jedynie 24,7 procent,
natomiast w roku 1948 tylko 38 procent nowych członków partii tadżyckiej podało, że
są Tadżykami.
Stalin zgodziłby się z Woodsem. Ponieważ Żydzi mieli nadmierną reprezentację
w partii komunistycznej, radzieckim rządzie, i w służbach bezpieczeństwa (zajmowali
ponad 50% wyższych stanowisk w WCzK/GPU/NKWD), Stalin przywrócił
równowagę. Woods sprzeciwiał się nadreprezentacji Rosjan w Związku Radzieckim,
lecz krzyczy „antysemita” na Stalina, który skorygował nieproporcjonalny wpływ
Żydów na władzę polityczną. Chce by dla Żydów zrobić wyjątek, aby uniknąć
niebezpiecznego (dla niego) pytania: ilu czołowych działaczy w partiach
trockistowskich w USA i Europie było, i jest, „narodowości miejscowej”?
Stalin chciał, aby Żydzi służyli państwu radzieckiemu, lecz nie pozwalał aby
państwo radzieckie wykorzystywane było do realizacji celów żydowskich. W
rezultacie, Żydzi zachowali swoje przywileje jako obywatele państwa radzieckiego,
lecz stracili wysokie stanowiska kapłanów rewolucji. Jak przyznał Woods (odnosząc się
do Rosjan), było to korzystne: partia i rząd otwarły się na ludzi „narodowości
miejscowej”.
Wnioski
Saga Woodsa przypomniała w odpowiednim czasie godny pożałowania obecny
stan zachodniego trockizmu. Zachodni trockiści trzymają się w bezpiecznej odległości
od walki, sabotują miejscowe rewolucje w imię „rewolucji światowej”; są
antypatriotyczni, antynarodowi, niecharyzmatyczni; często są głęboko powiązani z
nacjonalistycznymi kręgami żydowskimi i tracą swój rewolucyjny zapał, gdy zagrożone
jest finansowanie Izraela. Ich hasła są przystosowane wyłącznie do mniejszości –
troszczą się o gejów i imigrantów, Żydów i samotnych rodziców – lecz większość ich
nie interesuje. Ten wyraźny i obsesyjny pociąg do mniejszości nie ma cech
komunistycznych, a wręcz jest antykomunistyczny. Komunizm przedkłada większość
nad mniejszość. Rewolucja komunistyczna jest środkiem do wywłaszczenia mniejszości
w imieniu większości.
W pewnym sensie, komunizm jest chrześcijaństwem wykastrowanym brzytwą
Ockhama. Święty Paweł wywłaszczył Żydów i przekazał ich duchowy skarb
większości, całej ludzkości. Marks wywłaszczył kapitalistów oddając większości ich
skarb materialny.
Taktyka antykomunistów zawsze polegała na skupieniu się na mniejszościach, a
trockiści zapewniają imperialistom pomoc od strony lewicy. Woods lekceważąco mówi
o liczącej pięćset tysięcy Rosyjskiej Partii Komunistycznej; wątpię by jego organizacja
posiadała przynajmniej pięciuset członków.
Reasumując, przyjęcie rad Woodsa szybko doprowadzi do wyizolowania,
sekciarstwa, i politycznego samobójstwa. Celia Hart ma rację gdy odrzuca jego
starania: przyjaciółmi Kuby są prawdziwi komuniści, gotowi działać w realnych
warunkach, współdziałać z prawdziwymi partnerami – bez upiększeń – i walczyć z
rzeczywistymi wrogami. Woods i inni trockiści zawsze poszukują właściwego i
moralnego powodu, by w krytycznym momencie być przeciwko Kubie: jeśli nie będą to
prawa człowieka, to doczepią się do bezwstydnej męskości jej przywódcy lub produkcji
cygar.
Żydzi i komunizm
Kwestia żydowska odgrywała kluczową rolę w powstaniu i upadku komunizmu
w Rosji. Wielu wybitnych, wykształconych Żydów miało wpływowe stanowiska w
organizacjach lewicowych. Ci którzy zarazili się żydowskim nacjonalizmem skierowali
swe pióra przeciwko rewolucji kiedy stało się jasne, że komunizm rosyjski stał się w
końcu głównie rosyjski. Aby usprawiedliwić swoją zdradę, zaczęli rozpowszechniać
czarną legendę o „rosyjskim antysemityzmie”.
Tę zawiść odgrzał trockistowski pisarz Alan Woods: w moim artykule
napisałem: „Czy Woods uważa, że Stalin był bardzo uprzedzony w stosunku do
Żydów? Oczywiście, że nie, Stalin pozwolił córce wyjść za mąż za Żyda. Niektórzy z
jego najlepszych towarzyszy mieli żony Żydówki (Mołotow, Woroszyłow), żydowskich
zięciów i synowe (Malenkow, Chruszczow). Tyle o rasizmie. Czy Żydzi byli w ogóle
dyskryminowani za Stalina? W roku 1936, podczas apogeum władzy Stalina, w jego
rządzie było dziewięciu Żydów”.
Oto najlepsza odpowiedź, jaką Woods mógł wymyślić: „To nie do wiary. Dziś
panuje powszechna opinia, że Stalin był zaciekłym antysemitą”. Powołanie się na
powszechną opinię nie jest powszechnie uważane za mocny argument. W Anglii
niegdyś panowała powszechna opinia, że kobiety uprawiają czary a arystokracja ma
niebieską krew. Dzisiaj panuje powszechna opinia, że w Kodzie Leonarda Da Vinci
udowodniono, że Świętym Graalem jest właściwie Maria Magdalena.
Woods jest mocny w powszechnej opinii (czytaj: zachodnich uprzedzeniach)
lecz słaby w faktach. Pisze: „Rewolucja bolszewicka dała Żydom wolność”. W
rzeczywistości, Żydzi byli zawsze wolni, nawet wtedy, gdy ogromna większość Rosjan,
Polaków i Ukraińców była chłopami pańszczyźnianymi. Wszystkie ograniczenia
żydowskich praw zostały zlikwidowane nie przez bolszewików, lecz przez burżuazyjną
Rewolucję Lutową. Woods pisze: „Po roku 1917, Lenin i bolszewicy nawet wsparli
tych Żydów, którzy chcieli żyć w swoim własnym obwodzie autonomicznym wokół
Birobidżanu”. Znowu źle, zrobił to „zaciekły antysemita” Stalin w roku 1934.
Pisze: „W roku 1930 Stalin zamknął Jewsekcję141, oficjalny organ radziecki,
który zamierzał demaskować incydenty antysemickie”. Było całkiem na odwrót –
Jewsekcja zwalczała żydowski nacjonalizm i była bardzo znienawidzona przez wielu
wpływowych Żydów, którzy knuli by ją zlikwidować i w zamian utworzyć Żydowską
Ojczyznę, w tym wypadku Żydowski Obwód Autonomiczny.
Pisze: „28 lutego 1953 roku, wielu Żydów z Moskwy zostało deportowanych na
Syberię. Były plany rozpoczęcia masowych deportacji z innych części Związku
Radzieckiego”. Jest to po prostu inny przykład historii „odwiecznych prześladowań
141
Jewsekcja – Żydowska sekcja partii bolszewików
narodu wybranego”. Nie było żadnych deportacji ani planów deportacji. Rosyjski
historyk Kostyrczenko udowodnił w pracy badawczej Deportacja czy mistyfikacja142, że
to była plotka puszczona przez żydowskiego nacjonalistę, profesora Jacoba Ettingera z
Uniwersytetu Hebrajskiego, człowieka przyznającego się do „głębokiej nienawiści do
komunizmu”. Naukowców, którzy chcą przehandlować etykę za dobrą historię o
żydowskich cierpieniach, czeka wiele smakowitych grantów badawczych.
Woods pisze: „Członków JAFC [Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego]
oskarżano o udział w syjonistyczno-amerykańskim spisku przeciwko Związkowi
Radzieckiemu... wszystkich oskarżono o szpiegostwo, propagandę nacjonalistyczną,
oraz o próby utworzenia republiki żydowskiej na Krymie, jako przyczółka imperializmu
amerykańskiego”.
Czy Woods wierzy, że ci rosyjscy nacjonaliści żydowscy zawahali by się przed
utworzeniem żydowskiego Krymu na ruinach tatarskich wiosek? Byłby to siostrzany
odpowiednik państwa Izrael – zbudowanego na ruinach wiosek palestyńskich.
Publikacje w izraelskich i rosyjskich mediach poradzieckich podają, że żydowscy
aktywiści JAFC popierali czystki etniczne, które dotknęły Tatarów, i marzyli o
utworzeniu Żydowskiej Republiki Krymu143. Masowa imigracja rosyjskich Żydów do
Izraela w latach 1990 jest dodatkowym dowodem, że żydowska propaganda
nacjonalistyczna miała takie właśnie zadanie.
Woods pisze: „[W roku 1953] Stalin rozkazał aresztować wszystkich
żydowskich pułkowników i generałów w Ministerstwie Bezpieczeństwa Państwowego,
zaaresztowano ogółem 50 wyższych oficerów i generałów”. Tak wielu Żydów na
wysokich stanowiskach po 30 latach rządów Stalina! I mimo to był on „zaciekłym
antysemitą”? Woods z jednej strony potępia brutalność organów bezpieczeństwa, a z
drugiej narzeka na to, w jaki sposób Stalin potraktował ich żydowskich szefów.
Dla Woodsa Żydzi są zawsze niewinni. Czy to wtedy gdy są zaangażowani w
ekscesy tajnej policji i przygotowują masową deportację Tatarów, a także gdy skłaniają
się ku syjonizmowi lub sprzymierzają się z USA – zawsze są nietykalni. Pisze: „żona
Mołotowa była Żydówką. Stalin zmusił Mołotowa do separacji z żoną, i w
bezpośrednim głosowaniu Biura Politycznego w roku 1949 została ona zesłana,
Mołotow wstrzymał się od głosowania.”
Gdyby jedynie przeczytał pamiętniki Goldy Meir, pierwszej ambasadorki Izraela
w Moskwie, wiedziałby, że Polina Mołotowa padła w objęcia Goldy, i ze łzami w
oczach zawołała: “Ich bin ein Yiddische tochter” (Jestem żydowską córką). Takie
żydowskie sentymenty narodowe były naprawdę niebezpieczne dla państwa
radzieckiego i dlatego uznano, że pani Mołotowa nie powinna zajmować wpływowego
stanowiska zastępcy członka Biura Politycznego. Woods jest zbyt tolerancyjny dla
nacjonalizmu żydowskiego i zbyt nietolerancyjny dla nacjonalizmu „zacofanej” Rosji.
142
143
www.lechaim.ru/ARHIV/125/kost.htm
ttp://findarticles.com/p/articles/mi_m3955/is_n2_v48/ai_18349159/pg_2
W stalinowskiej Rosji Żydów traktowano na równi z innymi – a nie jako lepszych, jak
w USA. Gdyby nacjonalizm żydowski był traktowany w Anglii i USA, jak w Moskwie
za czasów Stalina, to mieszkańcy Bagdadu i Teheranu, Basry i Ramallah spaliby
spokojnie w swoich domach.
Część Trzecia
Lewica
Zraniona Duma pana Uri Avnery
Gdy ultranacjonalistyczna Izraelska Zjednoczona Partia Narodowa (NU)
wezwała do odebrania panu Uri Avnery izraelskiego obywatelstwa, powszechnie znany
aktywista pokojowy napisał odpowiedź. List ten - napisany przez człowieka którego
podziwiam za odwagę, zdolności organizacyjne, i upór w walce – wykazał pewne
kłopotliwe tendencje autora. Te faux pas pozostałyby niezauważone, gdyby nie były tak
charakterystyczne dla izraelskiego stronnictwa pokojowego.
Gdyby Avnery zastanowił się nad faktem, że ponad połowa mieszkańców
naszego kraju nie ma izraelskiego obywatelstwa, i odpowiednio postąpił, to jego
przeciwnicy nie wiedzieliby co robić. Czy działacze NU chcą zrobić z Avnery
Palestyńczyka? Jeśli tak, to niech wszyscy porządni ludzie Izraela pozbędą się
izraelskiego obywatelstwa, niech niebieski paszport z menorą stanie się piętnem
żydowskich rasistów.
Lecz zamiast tego, Avnery napisał:
Okropna hucpa! Przywódcą Zjednoczonej Partii Narodowej jest Avigdor (Ivette)
Liberman, osoba wychowana w bolszewickim systemie edukacyjnym za Stalina, która
wchłonęła, jak możemy zobaczyć, rasistowską żądzę władzy czerwonego tyrana.
Przybył tutaj na gotowe, do kraju, który dosłownie stworzyliśmy naszym potem i krwią,
i obecnie chce, ni mniej ni więcej, tylko pozbawiać nas obywatelstwa.
No dobrze, nie lubię Libermana, prawicowego zbira i byłego ochroniarza
nocnego klubu, lecz pomimo że jest on imigrantem rosyjskim, to izraelskie
obywatelstwo należy mu się tak samo, jak niemieckiemu imigrantowi Avnery.
Rasistowską hutzpę zrobił Avnery, który nie ma nic przeciwko temu, by Rosjanie
bronili państwa żydowskiego, lecz nie pozwala im mieć własnych opinii.
Liberman „przybył tutaj [do Izraela] na gotowe”, pisze Avnery. Tak, wszystko
było gotowe: dziewięćdziesiąt procent Palestyńczyków wypędzono, ich własność
została zdobyta i podzielona przez Avnery i jego kumpli144. Wszystko było
przygotowane: pokolenie Avnery już zamordowało chłopów z Sasa i Deir Yassin, a
ocalałych zapędziło do obozów uchodźców. Wszystko było gotowe: arabską ziemię już
skonfiskowano i rozparcelowano wśród towarzyszy broni Avnery, którzy wkrótce stali
144
www.amazon.com/1949-First-Israelis-Tom-Segev/dp/0805058966
się deweloperami sprzedającymi Libermanom nowe mieszkania. O tak, wszystko było
całkiem gotowe. Z drugiej strony, być może Liberman jest mniej winny zbrodni
popełnionych podczas okupacji niż Avnery .
Okupacja. Avnery jest przeciw okupacji. Jest zwolennikiem państwa
palestyńskiego, dopóki nieuczciwie zdobyty w roku 1948 łup pozostaje w żydowskich
rękach. Brak miejsca w obozach uchodźców, nie ma planu zwrotu ukradzionej
własności, brak pieniędzy na odbudowę wiosek – to niemożliwe! Mogłoby to podkopać
dobrobyt i osłabić władzę pierwszych osadników – powinniście o tym wiedzieć, bo
przyszliście na gotowe.
Uri Avnery reprezentuje najlepszą część izraelskich zwolenników pokoju,
należy do elity społeczeństwa izraelskiego. Jest Żydem aszkenazyjskim starego
pokolenia, a ci ludzie kontrolują państwo żydowskie – dostarczając mu generałów,
profesorów, polityków, biznesmenów, szefów Służby Bezpieczeństwa, właścicieli
mediów, redaktorów i felietonistów. Ta elitarna mniejszość czuje, że Izrael jest jej
własnością. Uważają, że zasługują na to, że im się to należy. Mają różne opinie, lecz
zgadzają się w jednym: struktura władzy nie powinna pozostawać w rękach outsiderów.
Jako pierwsi ucierpieli od tej elitarnej mniejszości Palestyńczycy, których ona
wygnała i wywłaszczyła. Lecz towarzyszom Avnery'ego, Żydom aszkenazyjskim,
wkrótce znudziła się ciężka własna praca i postanowili zostać rekinami biznesu i
generałami. Do tego potrzebowali żołnierzy i robotników. Nic prostszego,
zaimportowali miliony ludzi żydowskiego pochodzenia z Afryki Północnej i Rosji.
Imigranci ci mieli budować i walczyć za Izrael Avnery'ego i być wdzięczni za resztki z
pańskiego stołu. Nie wzięli udziału w podziale bezpiecznych łupów z roku 1948, lecz –
jak zwykle bywa w kryminalnych gangach – zaproponowano im gorącą ukradzioną
własność, ziemie wyrwane Palestyńczykom w roku 1967. Było to posunięcie mądre,
jeśli nie podłe. Bracia i siostry Avnery'ego posłali żydowskich imigrantów na Zachodni
Brzeg, aby zajęli domy zbudowane przez Palestyńczyków. Zrobili to, aby utworzyć
żydowską strefę buforową, która miała chronić ich własne nieruchomości zbudowane
przez Palestyńczyków, a ukradzione w roku 1948.
Teraz, pokolenie Avnery'ego piecze dwie pieczenie na jednym ogniu.
Wzbogacili się ogromnie na majątkach ukradzionych w roku 1948 i, dzięki lojalnej
współpracy izraelskiego obozu pokojowego, ustawili się w położeniu moralnych
mentorów nowych imigrantów. Nie troszcząc się o nic, ofiarują ziemie ukradzione w
roku 1967 - wykorzystując osadników jak swego rodzaju kartę przetargową - lecz nigdy
nie będą myśleć o podzieleniu się Palestyną z innymi, Palestyńczykami,
Marokańczykami czy Rosjanami.
Mają ścisłą kontrolę nad medialnym cyrkiem. Najważniejsza izraelska gazeta,
Haaretz, nie zatrudnia żadnego Palestyńczyka i symboliczne po jednym Marokańczyku
i Rosjaninie (zajmowałem to stanowisko związane z wątpliwymi zaszczytami, dopóki
nie zacząłem mówić o prawie Palestyńczyków do powrotu). W izraelskich
uniwersytetach te dwie grupy również nie są należycie reprezentowane. Czy należy się
dziwić, że ludzie typu Avnery są bardzo nielubiani przez Żydów Orientalnych i Rosjan?
Mając duże umiejętności manipulowania ludźmi, stwarzają wrażenie, że sami są
„gołąbkami pokoju”, a Żydom orientalnym i rosyjskim przypięli etykietę „podżegaczy
wojennych”.
Lecz w gruncie rzeczy, te wszystkie nieuprzywilejowane społeczności Palestyny
mają wiele wspólnego. W podobny sposób się odżywiają i mają podobne obyczaje.
Żydzi orientalni mówią po arabsku, natomiast wielu Rosjan należy do tego samego
kościoła co Palestyńczycy. Często żenią się z Palestynkami, co najmniej tak często jak z
rządzącą elitą aszkenazyjską. Aktualnie Rosjanie stanowią 35% armii izraelskiej.
Dostali zadanie ochrony zdobyczy kumpli pana Avnery z roku 1948, lecz plan ten może
spalić na panewce. Żydzi rosyjscy i orientalni nie widzą wielkiej korzyści w
ekskluzywistycznym państwie żydowskim. Czuliby się lepiej w demokratycznej
Palestynie z całkowitą równością dla wszystkich.
Powrót uchodźców oznaczałby koniec arystokracji aszkenazyjskiej. Dla
osiągnięcia pokoju, potrzebny jest nam inny obóz pokojowy, nie taki jak obóz pokojowy
kierowany przez tytularnego szefa ruchu Peace Now (Pokój Teraz), bogatego
pośrednika w handlu nieruchomościami i prawnika obsługującego spółki - Tsali
Reshefa. Prawdopodobnie nawet Uri Avnery nie zdoła tego zrobić.
Jak wynika z jego listu, największą pasją Avnery jest bezpośrednie
przeciwstawienie się komunizmowi. Obóz pokojowy Avnery i Reshefa jest wściekle
antykomunistyczny, całkowicie oddany USA, i pozostaje w zażyłych stosunkach z
neoliberalnym skrzydłem nowojorskiego żydostwa.
Avnery pisze o „bolszewickim systemie edukacyjnym za Stalina” oraz o
„rasistowskiej żądzy władzy czerwonego tyrana”. Jako Żyd Aszkenazyjski powinien
codziennie modlić się za Józefa Stalina, który posłał miliony rosyjskich żołnierzy na
śmierć, aby uratować Żydów. Jeśli chodzi o rasizm, to Stalin był aniołem w porównaniu
z kumplami Avnery'ego, którzy mordowali i wypędzali nie-Żydów – chrześcijan i
muzułmanów palestyńskich, Ormian i Niemców – a ocalałych zniewolili. Bolszewicki
system edukacyjny wychowywał ludzi walczących o równość, którzy bezwzględnie
odrzucili rasizm i elitaryzm. Powstanie w Izraelu rasistowskiej partii Żydów rosyjskich
jest syjonistycznym zwycięstwem nad bolszewizmem, a nie zwycięstwem bolszewików.
Żądza władzy to raczej cecha elity aszkenazyjskiej, która nigdy nikogo nie dopuszcza i
nigdy nie dzieli się z innymi. Nigdy też nie wybaczy „czerwonemu tyranowi”, który nie
pozwolił ich braciom wykorzystać porewolucyjnej Rosji.
Avnery jest zagorzałym antykomunistą, jak i jego grupa, Blok Pokoju. Mówiąc
obiektywnie, atak Avnery'ego jest słodką muzyką dla Libermana, który bez wątpienia
będzie miał z tego wiele korzyści – wszyscy Rosjanie w Izraelu odwrócą się od „Obozu
Pokoju”, gdy usłyszą o swoim „stalinowskim wykształceniu” i że „przyszli na gotowe”.
Są to co najmniej drwiny z pochodzenia etnicznego. Mała grupa skupiona wokół
Avnery'ego jest tak samo totalitarna jak inne, i nie ma w niej praktycznie
Palestyńczyków i Żydów rosyjskich lub orientalnych. Dla Aszkenazyjczyków, Obóz
Pokoju jest ekskluzywnym hobby dla bogatych, jak golf. Faktycznie, gdy w internecie
pojawiły się moje pierwsze artykuły i zaczęły zwracać na siebie uwagę, elitarni
pokojowi obozowicze podejmowali mnie tak samo, jak członkowie jednego klubu
golfowego witają golfowego zawodowca z innego klubu.
Mojemu drogiemu towarzyszowi Uri Avnery'emu, z całą moją rosyjską i
bolszewicką hutzpą mówię: aszkenazyjska ziemia szczęśliwości, którą wywalczyliście,
była zaprojektowana w Nowym Jorku. Tutaj jest Palestyna, musimy naprawić wszystko
co zrobiliście, w interesie wszystkich mieszkańców Palestyny, tubylców i jej
przybranych synów
Shimon Tzabar, wielki stary człowiek izraelskiej sztuki, jeden z pierwszych asli sabres,
prawdziwy Izraelczyk, urodził się i wychował w Palestynie przed deklaracją Balfoura,
określa siebie jako doskonały owoc syjonizmu, „goj mówiący po hebrajsku”. W
poniższym artykule (www.israelimperialnews.org) zwięźle wyjaśnia co jest złego w
izraelskim ruchu pokojowym: „... Nie ma zasadniczej różnicy między ruchem Pokój
Teraz i ultranacjonalistami. Oba te kierunki popierają i orędują za państwem
żydowskim. Jeśli tacy są, to muszą uważać Palestyńczyków za swoich wrogów.
Różnica między nimi jest taka, że o ile Ariel Sharon i zamordowany minister Ze'evi
(pseudo Gandhi) chcieli usunąć wszystkich Palestyńczyków, czy to przez zabicie czy
przez wysłanie ich gdzie indziej, to obóz pokojowy chce ich zapchać do enklaw Gazy i
Bantustanów Zachodniego Brzegu. W najlepszym wypadku, ruchy Pokój Teraz oraz
Blok Pokoju (Gush Shalom) reprezentują umiarkowane skrzydło frontu
syjonistycznego.
Spróbuję wyjaśnić: Zacznijmy od nazwy Bloku Pokoju. Pokoju? Kto jest przeciwko
pokojowi? Pokażcie mi przynajmniej jednego gangstera, który nie chce pokoju. Za
pokojem jest Peres, pokoju pragnie Sharon, Rehava'am Ze'evi także był za pokojem
(pamiętajmy, że nawet Hitler chciał pokoju!). Gdy idąc ulicą Dizengoff w Tel Awiwie
skandujesz „Pokój”, nikogo nie gorszysz. Słowo „Teraz” w nazwie jest trochę
subtelniejsze. Gdy skandujesz „Pokój teraz”, to faktycznie mówisz prawdę – jeśli w
dalszym ciągu walczymy i zdobywamy terytoria, które zapewnią nam więcej łupów i
będziemy mieć więcej miast i wiosek, w których mogą zamieszkać Żydzi a także
będziemy mieć więcej ziemi do skonfiskowania, itd. Lecz ja już otrzymałem
wystarczająco dużo. Ostatecznie, już mieszkam w arabskim domu, który ukradliśmy w
roku 1948 i nikt dzisiaj nie chce mi go zabrać. Jestem więc bezpieczny w moich łupach.
Dlaczego mam narażać się dla domu w Nablus lub w Gazie dla Rosjanina lub innego
żydowskiego imigranta? O to powinien on się sam martwić. Ja chcę nacieszyć się moją
zdobyczą teraz. Chcę pokoju TERAZ!
Wiem, że to brzmi prymitywnie a nawet brutalne. Mamy tutaj ludzi którzy są szczerzy, i
obecnie nie tylko Kahana i Gandhi plują na nich, wchodzi tu także Shimon Tzabar,
którego kiedyś uważaliśmy za uczciwego Izraelczyka a on kopie nas w dupę. „Jak on
może powiedzieć, że ja mam zdobycze i łupy? Nie mam domu w Jaffie. Zbieram
pieniądze, oszczędzając na jedzeniu moich dzieci, aby kupić mieszkanie w nowej
dzielnicy w Ein Kareem. Czy to jest łup? Czy to jest zdobycz wojenna? Jestem
przeciwko zabijaniu dzieci i popieram Blok Pokoju. Jak możesz mnie uważać za
mordercę dzieci?”
Jeśli Żyd nie zabił Araba własnymi rękami, uważa się za świętego, i chce kandydować
do Nagrody Nobla. Nie dotyczy go oczywiście fakt, że płaci podatki rządowi który
zezwala (jeśli nie nakazuje!) swoim żołnierzom strzelać do dzieci. On jest OK.
Aby być uczciwym, muszę przyznać, że zwolennicy Pokoju Teraz a nawet bardziej
zwolennicy Bloku Pokoju, nie wszyscy są tacy sami. Wśród nich są ci, którzy po prostu
chcą pokoju. Inni mogą chcieć Państwa Palestyńskiego a nawet zwrotu terytoriów
zdobytych w roku 1967, a niektórzy z nich mieszkają w starych domach palestyńskich,
ponieważ nie stać ich na mieszkanie z oknami na wszystkie cztery kierunki wiatrów. To
co łączy ich i ultranacjonalistów to syjonizm – idea, że Żydzi zasługują na państwo, i że
to państwo może być tylko w jednym kraju, na ziemi Izraela, którą inni nazywają
Palestyną.
Łatwo powiedzieć „Jestem za państwem żydowskim na ziemi Izraela”. Ziemia Izraela
nigdy nie była niezamieszkaną pustynią bez ludzi. Gdyby tak było, nie trzeba byłoby jej
zdobywać w walce. Sam fakt, że musieliśmy ją zdobywać w roku 1948 jest najlepszym
dowodem, że była zamieszkana. Zdobyliśmy ją w walce, wypędziliśmy niektórych z jej
mieszkańców i osiedliliśmy na ich miejscu Żydów, których tak bardzo kochamy. Lecz
wszystko ma swoją cenę. Gdy wypędzacie ludzi, im to się nie podoba. Musicie uderzyć,
zabić, lecz jeśli oni oddadzą uderzenie lub w odpowiedzi zabiją, to wy, wasi synowie
lub córki także mogą zostać zabici. Następnie musicie wydać nikczemne i
dyskryminujące prawa i zmusić swoich sędziów do wypaczania prawa. Musicie
stosować dwie różne logiki, obsługujące dwie różne moralności, jedną dla was a drugą
dla nich. Prawda, nie jest to nowa metoda, ma tyle lat co sama historia. Wiele państw i
imperiów zostało stworzonych w taki sposób, łącznie z najbardziej szanowanymi. Lecz
to było zanim wynaleziono telewizję. To co robicie tutaj dzisiaj, jutro zobaczą na całym
świecie. I musicie pamiętać, że nawet jeśli jesteście wystarczająco silni militarnie, aby
utrzymać ziemię, którą sobie upodobaliście, to jesteście za słabi aby zmusić cały świat,
by się na to zgodził.
Czy w takiej sytuacji jest jakiś sposób na rozwiązanie problemu?
Odpowiedź zależy od tego, co uważacie za problem żydowski. Jeśli ma on polegać na
znalezieniu sposobu w jaki sposób istoty ludzkie mogą żyć razem w pokoju, to nie
trudno go rozwiązać, ponieważ jest to właśnie problem Palestyńczyków. Lecz jeśli
problem żydowski ma polegać na znalezieniu sposobu bycia rasą wyższą i rządzeniu
innymi jak niewolnikami, to dla tego nie ma innego rozwiązania niż to, co już się dzieje.
Mogę jedynie zasugerować alternatywę tym, którzy chcą żyć nie jako Żydzi, lecz jako
Istoty Ludzkie, a polega ona na przekształceniu państwa żydowskiego w państwo dla
ludzi. Proces nie jest wcale skomplikowany i można go zrealizować w kilku prostych
krokach.
Krok 1: Formalna aneksja przez państwo Izrael wszystkich terytoriów okupowanych.
Krok 2: Wszyscy mieszkający na tym terytorium otrzymują te same prawa obywatelskie
i demokratyczne. Krok 3: Nowe wybory. Nowy parlament opracowuje konstytucję.
Konstytucja powinna zapewnić prawa nie tylko dla większości, lecz także dla,
mniejszości. Byłaby wtedy okazja do powrotu i ponownego osiedlenia palestyńskich
uciekinierów. Parlament zadecydowałby o nazwie państwa i jego fladze. Nie pytajcie
mię czy Palestyńczycy zgodzą się na tę propozycję. Najpierw musimy im to
zaproponować i sprawdzić reakcję. Jeśli oskarżycie mię o brak troski o Żydów,
odpowiem, że przestałem się troszczyć o Żydów od kiedy uzmysłowiłem sobie, że
przestali się oni sami troszczyć o siebie, zrzekając się obowiązku troski o własny los na
rzecz żądnej władzy bandy morderców.
Wilk, Jagnię i Uroboros
Uri Avnery, wieczny symbol izraelskiego obozu pokoju, zasłużył na pochwałę w
mediach swoim esejem, Państwo Dwunarodowe145. Delikatnie, lecz konsekwentnie
ostrzega Palestyńczyków: „trzymajcie się z daleka od państwa żydowskiego”, każąc im
jednocześnie polubić i zgodzić się na gorzkie lekarstwo w postaci podziału Palestyny,
ponieważ, jak twierdzi, ich los byłby gorszy w państwie demokratycznym. Dlaczego
lepiej miałoby być Palestyńczykom zamkniętym w maleńkich enklawach, niż żyć jako
równoprawni obywatele po całej Palestynie? Avnery dokonał przełomu w publicznym
dyskursie ogłaszając: Żydzi nie mogą żyć z nie-Żydami. Żyd i goj są jak wilk i jagnię.
Jeśli chcecie by wilk mieszkał z jagnięciem, to codziennie dostarczajcie nowe jagnię.
Rozumiem, że kiedyś była pewna różnica w poglądach na to, kto był wilkiem
(klasyczni syjoniści wzywali do nakładania owczej skóry), lecz Avnery nie pozostawia
wątpliwości: w takich samych warunkach, goj zawsze będzie przegrywał z Żydem.
Według jego słów: „We wspólnym państwie, jeśli ono by powstało, Żydzi
zdominowaliby ekonomikę i większość innych spraw w państwie, i bardzo staraliby się
utrzymać takie położenie”.
Taka jest także opinia wielu innych ludzi, w wielu krajach na całym świecie.
Wskazują oni na dominację Żydów w Hollywood i w mediach, a także w bankach i
finansach – od Moskwy z jej oligarchami, do Nowego Jorku i Waszyngtonu – i
dochodzą do tego samego wniosku co Avnery: Żydom nie można pozwolić żyć razem z
nie-Żydami, ponieważ Żydzi zdominują gospodarkę i większość innych spraw w
państwie146. Zwykle nawołują także do przeniesienia Żydów. Jednak, aż do
opublikowania obecnego przełomowego artykułu Avnery'ego, opinię tę skutecznie
usuwano z większości stron internetowych i mediów drukowanych. Obecnie
Counterpunch przedstawił bystremu czytelnikowi naruszający tabu komentarz
Avnery'ego, jednak u nikogo z bandy ADL nie wywołało to wstrząsu, ani nawet
niezadowolenia. Faktycznie, jeśli popierasz syjonizm, możesz wyrażać dowolną opinię
– łącznie z taką, że Żydzi nie mogą być sąsiadami nie-Żydów.
Avnery bardzo udoskonalił starą linię przedstawiając ją jako życzliwą troskę o
słabego goja: Pozwólcie im mieć własne państwo, gdyż w przeciwnym wypadku Żydzi
ich zdominują. Lecz nie ma powodu aby czynić różnicę między Palestyną i innymi
krajami posiadającymi znaczne społeczności żydowskie. Pomysł Avnery'ego, jeśli
145
146
www.counterpunch.org/avnery07152003.html
www.calvin.edu/academic/cas/gpa/ley3.htm
można go stosować w Palestynie, będzie można w pełni zastosować wszędzie indziej.
Moglibyśmy rozpocząć od USA. Utwórzmy Żydowskie Państwo Ameryki (ŻPA), aby
Żydzi nie mogli zdominować amerykańskich gojów.
ŻPA nie musi być w jednym kawałku: możemy wykorzystać schemat ustalony
przez Żydów dla gojów w Palestynie. Oczywiście, obywatelom ŻPA nie pozwoli się
głosować w USA, ani wpływać na media, lub posiadać własności w USA – wszystko w
pełnej zgodności z pomysłami Avnery'ego w odniesieniu do Palestyny. Z żydowską
własnością poza granicami tego nowego państwa można będzie postępować w taki sam
sposób, jak żydowskie państwo w Palestynie postępuje z własnością nie-Żydów.
Oprócz zabezpieczenia demokracji w USA, przyczyni się to w dużej mierze do
rozwiązania głównego problemu Bliskiego Wschodu, który Avnery określił w sposób
następujący: „amerykańskie żydostwo ma wielkie wpływy polityczne, ekonomiczne, i
medialne, i nie utraci ich w ciągu wielu przyszłych lat”. Potęga amerykańskiego
żydostwa ograniczona granicami ŻPA, pozwoliłaby po prostu światu odetchnąć.
Rozwiązałoby to także drugi problem postawiony przez Avnery'ego: „Arabowie stają
się coraz większym straszakiem dla świata zachodniego”. Gdy Żydzi zostaną
bezpiecznie odizolowani żelazną kurtyną ŻPA, USA zacznie naprawdę myśleć o swoim
własnym interesie – ropie, co będzie oznaczać, że stanie się najlepszym przyjacielem
Arabów.
Jeśli to nie wystarczy, państwa żydowskie będzie można tworzyć wszędzie:
Żydowskie Państwo Francji, Żydowskie Państwo Rosji, Żydowskie Państwo Niemiec –
ponieważ podejście Avnery'ego w stosunku do Palestyny zawiera przekaz uniwersalny.
Należy zauważyć, że Niemcy starają się aktualnie utworzyć żydowskie państwo w
Polsce, prawdopodobnie z tych samych altruistycznych przyczyn.
I na koniec, będziemy mogli zlikwidować żydowskie państwo w Palestynie.
Najbardziej zajadli nacjonaliści żydowscy z osiedli, wrócą z powrotem do domu - do
Brooklynu (oczywiście, integralnej części ŻPA), natomiast miliony zwykłych
miłośników Palestyny, pochodzenia żydowskiego lub nie, będą mogły żyć razem w
pokoju.
Wszystkie pobożne życzenia Uri Avnery'ego zbudowane są na piaskach.
Sprzedaje nam miraże. Pisze:
Według idei dwunarodowej, terytorium między Morzem Śródziemnym i Jordanem –
Palestyna/Państwo Izrael – ponownie stanie się jednym państwem, jak w czasach
mandatu brytyjskiego przed rokiem 1948.
Lecz to nie jest idea, to jest rzeczywistość. Państwo apartheidu już istnieje.
Zajmuje terytorium, ustala prawa. Należy go zdemokratyzować, a nie stworzyć. W
dalszym ciągu mówi:
W zasadzie jest to konflikt między ruchem syjonistycznym i narodowym ruchem
Arabów palestyńskich, między dwoma ruchami nacjonalistycznymi.
Jest to próba wykazania symetrii, której nie ma. Palestyńczycy to prawdziwy
naród posiadający jedyny w swoim rodzaju język, literaturę, i kulturę. Od czasów
prehistorycznych mieszkali w Palestynie, hodowali oliwki na własnej ziemi. Nie
potrzeba im ruchu nacjonalistycznego. Z drugiej strony, „Żydzi izraelscy” są niczym
innym, niż koncepcją abstrakcyjną. Jesteśmy mieszaniną imigrantów zjednoczonych
syjonistyczną teorią rasową. Dlatego próby Avnery'ego porównania kolonizacji
Palestyny z konfliktami wewnętrznymi na Cyprze, w Jugosławii, Rosji, i Kanadzie są
mylące. Zdesyjonizowani „Żydzi izraelscy” mogą stać się Palestyńczykami, podobnie
jak zdesyjonizowani Żydzi amerykańscy mogą być po prostu Amerykanami, lub mogą
powrócić do siebie do swych własnych kultur, lecz nie mogą utworzyć nowego narodu.
Nie jest to walka wewnętrzna między populacjami tubylczymi.
Stanowisko Avnery'ego to nie tylko hipokryzja, jest ono także niepraktyczne.
Jest to hipokryzja, gdyż popiera równość dla Żydów na całym świecie, lecz żąda ich
supremacji w Palestynie. Jest niepraktyczne, gdyż w każdym państwie ktoś musi
pracować w sektorze realnym (nie myślę o pracujących w ogłoszeniach, handlu,
nieruchomościach, i aparacie bezpieczeństwa). W żydowskim państwie w Palestynie
pracują rdzenni Palestyńczycy, i importowani Chińczycy, Tajowie, Rosjanie, itd.
Ten układ wali się. Milionowa wspólnota rosyjska coraz bardziej się
niecierpliwi. „Izraelskie elity wyzyskują nas, piją naszą krew za pomocą swoich
machinacji nieruchomościowych, łapią nas na swoje hipoteki, natomiast ciągle nie
pozwalają nam mieć rzeczywistych wpływów w społeczeństwie”, pisze The Globus,
zwykle spokojny izraelski tygodnik dla Rosjan. Niespokojni są także imigranci z
Północnej Afryki, jak wykazała to samotna matka, która pojechała do Jerozolimy ze
swego domu w Negev, aby zaprotestować przeciwko warunkom życiowym izraelskiej
biedoty147. Izraelskie elity neoliberalne walczą o utrzymanie szczodrych obrywów dla
siebie z dolarów docierających do dolnych warstw państwa żydowskiego. Mniej
prawdopodobne, by biedna, niewykształcona populacja otrzymała pracę zagranicą.
Wilk musi jeść, a gdy nie będzie jagniąt, zacznie pożerać samego siebie,
zaczynając od ogona. I wtedy nie będzie już wilkiem – stanie się uroborosem,
symbolicznym wężem starożytnego Egiptu i Grecji, przedstawianym ze swoim ogonem
w paszczy i stopniowo pożerającym samego siebie. „Dwupaństwowe rozwiązanie”
Avnery'ego jest sposobem na wzmocnienie możliwości kontrolnych starej elity
aszkenazyjskiej, lecz to nie jest do utrzymania. Być może przyhamuje to
samodestrukcję państwa żydowskiego – spowolniwszy ją na tyle, aby pozwolić elicie
aszkenazyjskiej sprzedać jej dotychczas nie przynoszące dochodu ziemie i przesłać
pieniądze gdzie indziej. Utworzenie państwa żydowskiego było wielkim
eksperymentem, który ujawnił jaki grabieżczy duch tkwi w syjonizmie. Nastąpiła jego
redukcja ad absurdum i ujawniła się prawdziwa dychotomia świta realnego. Nawet w
państwie żydowskim, polityka nie jest ograniczona do zapewnienia przewagi Żyda nad
nie-Żydem. Podobnie jak w każdym innym państwie na świecie, polityka to
147
www.guardian.co.uk/israel/Story/0,2763,1011485,00.html
zapewnienie przewagi wilka nad jagnięciem. Zamiast tworzenia Państwa Wilków,
powinniśmy pozbawić wilki kłów i żyć w pokoju z owcami – w Palestynie, w USA, we
Francji, i wszędzie indziej.
Zbyt wiele rzeczy w artykule Avnery'ego przypomina nam, że syjonizm i
nazizm wyrosły z tego samego strachu przed komunizmem. Pisze on:
Wiek XX widział kilka utopii, które doprowadziły do strasznych nieszczęść. Na
przykład, wizja komunizmu była oparta na przypuszczeniu, że istnieje doskonała istota
ludzka, lub, że istoty ludzkie można będzie udoskonalić. Jest to sprzeczne z
rzeczywistością, gdzie mamy do czynienia z niedoskonałymi istotami ludzkimi. Były
komunistyczny działacz niemiecki, Gregor Gysi, powiedział mi: „Staraliśmy się siłą
narzucić doskonały system niedoskonałym istotom ludzkim”. Doprowadziło to do
powstania systemu terroru, w którym zamordowano miliony ludzi, od Ukrainy do
Kambodży.
Jak gdyby system uwielbienia Mamony – pełen konsumpcjonizmu, egoizmu i
alienacji – nie był wprowadzony siłą. Jak gdyby system terroru, wprowadzony przez
USA, nie zabił milionów ludzi, od Hiroszimy do Gwatemali. Preferencje jakie Avnery
zachowuje dla syjonistycznej dystopii przypominają mi człowieka, który chciał ożenić
się z oszpeconą kobietą „dla jej cudownej przeszłości”.
Syjonizm przybiera różne formy. Umieścili swoje czujki na wszystkich frontach.
Jest obecny na skrajnej prawicy, która mówi: „Obrona Izraela jest ważniejsza od walki z
lewicą. Nie powinniśmy ustawać w walce z kulturowym marksizmem, lecz pilniejsza
od prowadzenia wojny z marksizmem jest potrzeba obrony Izraela przed totalnym
zniszczeniem”148. Jest reprezentowany na lewicy, która twierdzi: „Przypadek Izraela
jest kwintesencją marksistowskiej walki o wolność”149. Jest reprezentowany przez
Jareda Israela i mnóstwo innych libertarianów, przez anarchistów Antify, przez
finansowych analityków Wall Street Journal, i przez niektórych pseudokomunistów z
Europy Wschodniej – starych kumpli Roberta Maxwella, agenta Mossadu. Jest tak
wszechobecny, że byłoby dziwne gdyby syjonizm nie walczył o wolną Palestynę.
Niestety, esej Avnery'ego potwierdza, że ten szczery człowiek jest rzecznikiem
syjonizmu w obozie pokoju. Nie powinno to nas dziwić, kiedyś pozwał on izraelską
gazetę nazywającą go „antysyjonistą” i wygrał. Dowcipny Uri Davis nazwał go
„jedynym żydowskim obywatelem Izraela, który jest w stanie uzyskać orzeczenie
sądowe potwierdzające jego syjonistyczne kwalifikacje”.
Mimo wszystko istnieje niesyjonistyczny izraelski obóz pokoju. W tym samym
czasie kiedy pojawił się esej Avnery'ego, jego dobry przyjaciel i towarzysz - członek
Gush Shalom, Yehudith Harel z Tel Awiwu, opublikował namiętne wezwanie do
zezwolenia palestyńskim uchodźcom na powrót do ich domów: „Te wspaniałe bogate
ludzkie zasoby powinny nie tylko służyć naszej lokalnej gospodarce lecz także
wzbogacać i urozmaicać nasze zasoby kulturalne”. Harel popiera jedno państwo, i
148
149
http://sm.org/exegesis
www.g0lem.net/PHP/phpnuke/modules.php?name=Content&pa=showpage&pid=15
nawołuje do „desyjonizacji Izraela, równości, i odrzucenia apartheidu”. Jest dużo
Izraelczyków, którzy nie mają złotych spadochronów aby uniknąć losu
samopożerającego się uroborosa. Powinni się zjednoczyć i powstrzymać szaleństwo
zanim będzie za późno.
Istnieje pilna potrzeba utworzenia palestyńskiej wersji Afrykańskiego Kongresu
Narodowego Nelsona Mandeli, która zintegrowałaby w jednym froncie wszystkie siły
nie wchodzące w elitę. Przywódcy rdzennych Palestyńczyków muszą przestać polować
na fatamorganę „niepodległego państwa palestyńskiego” i zająć główne stanowiska w
nowym sojuszu.
Nasze szczęśliwe minione dni
„Żyliśmy w komunistycznym raju i nie wiedzieliśmy o tym”. Zdanie to
słyszałem wiele razy od wielu byłych obywateli byłego ZSRR, od Rosjan i Tadżyków,
Ukraińców i Bałtów, i całym sercem zgadzam się z nimi. Mój rodzinny kraj, Związek
Radziecki, był krajem ludzi uduchowionych i wykształconych, którzy kochali swoją
pracę, byli dumni ze swego kraju, gardzili pieniędzmi, byli gościnni i życzliwi. W Hail
the Reds (Witajcie czerwoni) Stephen Gowans wychwala utracony raj:
Przez siedemdziesiąt lat swego istnienia, pomimo zmarnowania tyle czasu na
przygotowania do wojny, wojnę, i odbudowę ze zniszczeń wojennych, Związek
Radziecki zdołał stworzyć jedno z największych osiągnięć w ludzkiej historii: wielkie
społeczeństwo przemysłowe, które wyeliminowało większość nierówności w poziomie
życia, dochodach, wykształceniu i możliwościach; społeczeństwo w którym opieka
zdrowotna i wykształcenie (aż do uniwersyteckiego) były bezpłatne; gdzie czynsze,
służby komunalne i transport publiczny były dotowane, inflacja została wyeliminowana,
emerytury były szczodre, a opieka nad dziećmi była subsydiowana. Komuniści
zapewniali większe bezpieczeństwo socjalne niż skandynawski typ demokracji
socjalnej, lecz osiągnęli je przy mniejszych zasobach i niższym poziomie rozwoju.
Radziecki socjalizm był, i pozostaje przykładem dla ludzkości – co można będzie
osiągnąć bez ograniczeń i sprzeczności kapitalizmu150.
Ponad trzynaście lat temu wykończono radziecki komunizm, i angloamerykański liberalizm odniósł trzecie wielkie zwycięstwo w ciągu wieku. Były to
ciężkie lata dla Rosjan – średnia długość życia drastycznie spadła, przemysł upadł, a
wielkie osiągnięcia czasów radzieckich zostały zlikwidowane. Lecz życie zwykłych
ludzi na zwycięskim Zachodzie stało się także o wiele gorsze – gdyż klasy zamożne
przestały się bać rewolty robotników. Ponieważ Rosja przegrała wyścig, i cofnęła się na
pozycje średniej wielkości kraju o niewielkim znaczeniu, więc na Zachodzie
likwidowano stopniowo osiągnięcia socjalne, które kiedyś w ciągu wielu lat klasa
posiadająca akceptowała bojąc się rewolty.
150
www3.sympatico.ca/sr.gowans/reds.html
Gowans opisuje jak kompletnie wypadliśmy z łask, a przy tym krytykuje
reakcyjne wyczyny „tryumfującego” Howarda Zinna i innych zachodnich lewicowców,
którzy tworzyli lewą flankę antykomunistycznego frontu Zimnej Wojny. Howard Zinn
nie chce się przyznać do współpracy z wrogiem, i nie tylko on. Brytyjski trockista Alan
Woods opublikował teraz rozwlekły trzyczęściowy artykuł151 - odpowiedź na mój esej
Celia in the Woods152 - i zdradza podobną do Zinna radość z upadku tego, co nazywa
„stalinizmem”.
Woods wspomina, że Trocki „zawsze był za bezwarunkową obroną ZSRR przed
imperializmem i kapitalizmem”. A mimo to Woods odrzuca radę swojego guru i
zwalcza ZSRR. Dla niego, komunizm rosyjski nie był niczym innym jak „stalinizmem”,
a potwierdza to upadek państwa radzieckiego. Wesoło rzuca następujące retoryczne
pytania:
...jeśli przyjmiemy to co mówisz, że Związek Radziecki był socjalistycznym rajem, to
dlaczego upadł? ...jeśli w ZSRR była prawdziwa demokracja robotnicza, to dlaczego
radzieccy robotnicy nie walczyli w obronie starego porządku? Jak to się stało, że po
ponad półwieczu tego, co Izrael Szamir nazywa socjalizmem, można było powrócić do
kapitalizmu bez wojny domowej?
Postaram się odpowiedzieć na te pytania.
Przykro stwierdzić, że umysłami ludzi można manipulować. Jeśli ich
odpowiednio przekonać, to większość kobiet i mężczyzn będzie działać przeciwko
swoim najlepszym interesom. Widziałem to ostatnio w izraelskim kibucu –
przedsiębiorstwie bogatym, ustabilizowanym i przynoszącym duże dochody. Średni
udział członka kibucu we wspólnym gospodarstwie wynosił blisko milion dolarów. Po
sprywatyzowaniu i „zróżnicowaniu dochodów” stali się biedakami. Niektórzy
członkowie tego kibucu, wczorajsi milionerzy, utrzymują się ze zbierania resztek z pól.
Właścicielami ich ogromnego gospodarstwa jest obecnie kilka dobrze ustawionych
rodzin.
Pytałem tych członków kibucu: „Do prywatyzacji nikt was nie zmuszał.
Zgodziliście się na nią, głosowaliście za jej przeprowadzeniem. Dlaczego głosowaliście
za prywatyzacją, gdy było pewne że to was zrujnuje?”
Odpowiedzieli: „Powiedziano nam, że tak będzie bardziej postępowo”.
Jeśli można było wykiwać tych bystrych, doświadczonych, żyjących w
dobrobycie izraelskich kibucników, to dziecięcą zabawą było przekonanie milionów
naiwnych Rosjan, że „własność państwowa hamuje rozwój” - jak o tym szczekały
tysiące audycji z Zachodu. Trockiści grali rolę wymownego sprzedawcy - cytowali
151
www.marxist.com/Theory/reply_shamir1.htm
152
Patrz na http://left.ru/inter/2004/shamir.html po angielsku i na www.left.ru/2004/15/shamir114.html po rosyjsku,
na www.rebelion.org/ po hiszpańsku
Marksa by lepiej przekonać Rosjan o tym, że to co mieli, to nie był socjalizm lub
komunizm, lecz „rządy nomenklatury”.
Komunizm w Rosji przegrał Zimną Wojnę gdy tylko przegrał wojnę o dyskurs.
Antykomunizm stał się integralną częścią każdego ruchu politycznego i filozoficznego
w Europie i Ameryce Północnej. Nasi trockistowscy przyjaciele tworzyli lewe skrzydło
frontu antykomunistycznego, obok eurokomunistów Berlinguera, i
dekonstrukcjonistycznych naśladowców Derridy. Ostatecznie, zjednoczony front
antykomunistyczny zdołał poderwać morale całego kraju.
Kampania antystalinowska była doskonałą bronią ideologiczną w wojnie o
dyskurs, ponieważ obrazy Lenina i Stalina były święte dla narodu radzieckiego. Pod
naciskiem tych ataków, krótkowzroczny Chruszczow myślał, że może uratować
reputację Związku Radzieckiego demaskując Stalina; lecz wszystko czego dokonał, to
podminowanie uświęconej struktury komunizmu radzieckiego.
Patrząc z perspektywy, możemy zobaczyć, jak zachodnia lewica przyjęła za
prawdę nieskończony strumień bezpodstawnych insynuacji publikowanych w
zachodnich mediach. Zaczynano artykułami w gazetach, wzmacniano w telewizji, i
kończono w podręcznikach szkolnych. Teraz wszystko to jest w Wikipedii153.
Wymyślone opowieści o „rosyjskim okrucieństwie” i „horrorze GUŁAGU” to
było eurocentryczne rasistowskie oczernianie. W rzeczywistości, USA ma więcej
więźniów niż miała kiedykolwiek Rosja. W ostatnim artykule w Guardianie, Mark
Curtis podaje kilka przykładów prawdziwego okrucieństwa:
Podczas kampanii Mau Mau w latach 1950 siły brytyjskie zabiły około 10 000
Kenijczyków, w porównaniu do 600 zabitych spośród sił kolonialnych i europejskich
cywilów. Niektóre brytyjskie bataliony miały tablice, na których zapisywano ilość
zabitych, i dawały [pięć funtów] nagrody dla pierwszego pododdziału który zabił
powstańca, któremu często odcinano ręce aby łatwiej zrobić odcisk palca. Wyznaczano
„strefy wolnego ognia”, w których można było zastrzelić każdego zauważonego
Afrykanina. W miarę jak wzmacniał się opór przeciwko rządom brytyjskim, w
brutalnych operacjach „przesiedlania” zamknięto na siłę w obozach śledczych około 90
000 ludzi, co doprowadziło do śmierci dziesiątków tysięcy. W ówczesnej wersji
więzienia Abu Ghraib, nagminna była praca przymusowa i bicie, panowały straszne
choroby.
Narody żyjące w świecie, któremu przewodził Związek Radziecki, nigdy nie
doświadczyły czegoś podobnego do spustoszeń dokonywanych przez siły angloamerykańskie w granicach ich imperium.
GUŁAG wypada pozytywnie w porównaniu do izraelskich obozów
koncentracyjnych dla Palestyńczyków, z których największym jest cała strefa Gazy z
ponad milionem uwięzionych mieszkańców. Okrucieństwa Stalina nigdy nie mogły się
równać z amerykańskimi grabieżami w okupowanych Niemczech, z nuklearnym
153
http://en.wikipedia.org/wiki/Gulag
bombardowaniem Hiroszimy, z ognistym bombardowaniem Tokio i Drezna, z
milionami zabitych Wietnamczyków.
Oddziały radzieckie stłumiły sprowokowane przez Zachód bunty na Węgrzech,
w Niemczech Wschodnich, i Czechosłowacji. Lewica pokazuje to palcem, lecz w tym
samym czasie Amerykanie zdławili postępowe ruchy w Grecji i na Malajach, w
Nikaragui i na Kubie, w Indonezji i Kambodży. Mea culpa, muszę przyznać, że jako
młody dysydent poparłem Praską Wiosnę gdy jeszcze nie było wiadomo o co chodzi,
lecz teraz żałuję, że komuniści radzieccy nie zrobili w Moskwie tego, co było na placu
Tien An Men i nie zaaresztowali proamerykańskich „atłasowych puczystów” w roku
1990.
„Najazd na Afganistan” w roku 1980 potępił cały Zachód, od trockistów Woodsa
do amerykańskiego prezydenta. Lecz czy krytyka była usprawiedliwiona? Oddziały
radzieckie weszły do Afganistanu na bezpośrednią prośbę afgańskiego prezydenta w
celu powstrzymania wywołanego przez CIA powstania. Poniżej podaję wyjątek z
wywiadu Zbigniewa Brzezińskiego, o zachęcającym tytule: Jak USA sprowokowało
Związek Radziecki do inwazji na Afganistan i rozpoczęcia tej całej zawieruchy (Le
Nouvel Observateur (Francja), 15-21 stycznia, 1998):
Pytanie: Poprzedni dyrektor CIA, Robert Gates, w swoich pamiętnikach [Z cienia]
twierdził, że amerykański wywiad zaczął pomagać mudżahedinom w Afganistanie sześć
miesięcy przed interwencją radziecką. W tym czasie był Pan doradcą do spraw
bezpieczeństwa narodowego prezydenta Cartera. Musiał więc Pan grać jakąś rolę w tej
sprawie, czy to prawda?
Brzeziński: Tak. Według oficjalnej wersji historii, pomoc CIA dla mudżahedinów
zaczęła się w roku 1980, to jest po tym, jak 24 grudnia 1979 roku do Afganistanu
wkroczyła Armia Radziecka. Lecz w rzeczywistości, i było to tajemnicą do dnia
dzisiejszego, wszystko było całkiem inaczej. Prezydent Carter podpisał pierwsze
rozporządzenie o okazaniu tajnej pomocy opozycji proradzieckiego reżymu w Kabule
już 3 lipca 1979 roku. Tego dnia sporządziłem dla prezydenta notatkę, w której
wyjaśniłem mu, że według mnie, pomoc ta spowoduje wojskowe zaangażowanie się
Związku Radzieckiego.
Pytanie: I, pomimo takiego niebezpieczeństwa, uważał Pan, że tę tajną misję należy
zrealizować? Być może, Pan sam chciał, by Związek Radziecki rozpoczął wojnę, i starał
się Pan to sprowokować?
Brzeziński: Nie całkiem tak. Nie pchaliśmy Rosjan do interwencji, lecz świadomie
zwiększaliśmy prawdopodobieństwo, że tak zrobią.
Pytanie: Kiedy Sowieci usprawiedliwiali swoją interwencję, twierdząc, że zamierzają
walczyć przeciwko tajnemu wtrącaniu się Stanów Zjednoczonych w sprawy
Afganistanu, im nie wierzono, mimo że istniały podstawy by im wierzyć. Czy nie żałuje
Pan dzisiaj czegoś?
Brzeziński: Czego żałować? Ta tajna operacja była doskonałym pomysłem.
Wciągnąłem Rosjan w afgańską pułapkę i chce pan abym tego żałował? Tego dnia, gdy
Sowieci oficjalnie przekroczyli granicę, napisałem prezydentowi Carterowi mniej
więcej tak: „Teraz mamy możliwość pokazać ZSRR jego własną wojnę wietnamską”.
W rzeczywistości, prawie 10 lat Moskwa musiała prowadzić wojnę, której jej rząd nie
mógł podołać. Konflikt ten zdemoralizował ludność i w końcu doprowadził do rozpadu
radzieckiego imperium.
Praktycznie, każdy zarzut „antystalinowski” i antyradziecki można z dużą dozą
realizmu skontrować. Ludzie, których przestraszyło „rosyjskie okrucieństwo”, polegające na
zbiciu koreańskiego samolotu pasażerskiego, nie wylewali łez nad losem irańskiego airbusu,
zestrzelonego przez Jankesów, lub libijskiego samolotu pasażerskiego ostrzelanego i
zniszczonego przez Żydów. Ci, których wzruszał los Sacharowa, ignorowali wyrok na Vanunu.
W sztuce Bertolda Brechta Dobry człowiek z Syczuanu, w gruncie rzeczy dobrą dziwkę
jej chciwi znajomi bezczelnie wykorzystują. Aby przeżyć, wymyśla groźnego „brata”, który nie
pozwala na bezczelną grabież i pozwala jej zajmować się dobrymi uczynkami. ZSRR także
cierpiał na rozdwojenie jaźni: jego delikatny humanizm był dobrze chroniony przez stworzony
przez Stalina twardy pancerz. Zachodnia lewica atakowała twardy pancerz Rosji Radzieckiej, aż
kraj został pozbawiony osłony i upadł.
Zachodniej lewicy było bliżej do zachodnich sił reakcyjnych niż do lewicy na
Wschodzie. Alan Woods i jego trockiści całą duszą oddali się idei zwierzchnictwa Zachodu.
Zasady ustala nie kto inny jak Zachód. Każdy kto im się nie podporządkuje jest zacofany.
Nieprzypadkowo w artykule Woodsa Rosja jest 16 razy nazywana „zacofaną”. Pisze: „Rosja
jest w najwyższym stopniu krajem zacofanym ... straszne zacofanie ... zacofany, półfeudalny
kraj, podobny do Rosji ... zacofany, azjatycki, chłopski kraj, podobny do Rosji ... zacofana
agrarna Rosja ... straszne zacofanie” itd. Co to jest, jeśli nie typowa zachodnia arogancja,
eurocentryzm najbrutalniejszego rodzaju?
Rosja, kraj Tołstoja i Dostojewskiego, Lenina i Floreńskiego, była jednym z najbardziej
duchowo rozwiniętych krajów na świecie. A przecież komunizm to nic innego jak zwycięstwo
ducha. Woods i inni trockiści pogardzają duchem i uwielbiają jedynie postęp materialny,
przecież tylko z tego punktu widzenia Rosję można uważać za „zacofaną”.
Sukcesu i porażki komunizmu na Wschodzie nie można wyjaśnić w ramach
ograniczonej i wulgarnej wersji marksistowskiego dogmatu przyjętego przez trockistów. Sam
Marks byłby to zrozumiał – autor W kwestii żydowskiej, Przyczynku do krytyki heglowskiej
filozofii prawa i Ody do dziewicy wiedział, że Duch jest alfą i omegą rozwoju ludzkości i
wulgarni materialiści nazywający siebie „marksistami” wywołaliby w nim wstręt. Wściekał się:
„Jeśli oni są marksistami, to ja nie jestem Marksem”.
Komunizm zwyciężył na Wschodzie nie dlatego, że Wschód był zacofany, lecz
ponieważ Wschód był najbardziej uduchowioną częścią planety, był mniej przeżarty
nowoczesnością i alienacją. Komunizm nie odniósł sukcesu na Zachodzie, ponieważ Zachód był
duchowo ubogi i opanowany przez współczesnych zwolenników Hobbesa.
W skrócie, różnica między Wschodem i Zachodem polega nie na ilości
wyprodukowanej stali lub elektryczności, różnica ta jest filozoficzna i metafizyczna.
Carl Schmitt pisał, że „wszystkie najważniejsze pojęcia współczesnych doktryn to
sekularyzowane pojęcia teologiczne”. Doktrynalne różnice między Wschodem i
Zachodem idealnie potwierdzają tę obserwację.
Na anglo-amerykańskim Zachodzie zwyciężył Hobbes, który stworzył „wilcze
społeczeństwo” według zasady Homo Homini Lupus Est. Pisał on, że „ludzi jednoczy
jedynie wspólny wróg”. W pewnym sensie miał rację: wróg to jedyne, co jednoczy
ludzi, jeśli nie zjednoczył ich Chrystus. Można też powiedzieć, jeśli nie jednoczy was
Chrystus, to zjednoczy was wróg.
Wschód zachował swoją tradycyjną duchowość i dlatego komunizm zwyciężył
w Rosji i Chinach. W obciążonej systemem kastowym Indii komunizm nie miał
specjalnych sukcesów. Dlatego przewodniczący Mao miał rację twierdząc154, że system
kastowy jest tak samo zły jak imperializm, ponieważ przeszkadza on osiągnąć równość
przed Bogiem i jedność w Bogu.
Rosyjscy komuniści w końcu rozwiązali stojące przed krajem problemy
materialne i stworzyli wolne od trosk społeczeństwo, w którym każdemu gwarantowano
niezbędne do przeżycia środki. Lecz wraz z postępem materialnym, przyszły
modernistyczne przypadłości: w kraju nastąpiło wyobcowanie i oderwanie się od
tradycji. W Związku Radzieckim nie zwrócono uwagi na krytykę upadającego Zachodu
przez Simone Weil, i na jej wezwanie by skończyć z odrywaniem od tradycji.
Przywódcy radzieccy, jacy nastąpili po Stalinie, podjęli wielkie wysiłki by
współzawodniczyć z Zachodem, lecz robili to nieumiejętnie. Skrajnie materialistyczni,
byli przekonani, że produkując dostatecznie wiele dóbr materialnych poradzą sobie też z
innymi problemami. Nową religią stała się produkcja masowa, a Cerkiew Chrystusowa
była prześladowana. Aby zapełnić luki, komuniści zaimportowali trochę
chrześcijańskiej moralności i nazwali to „Kodeksem moralnym budowniczych
komunizmu”, lecz nie był on dostatecznie uduchowiony. Bez Chrystusa, jedyną
inspiracją dla ludzi pozostali Lenin i Stalin, a ponieważ kult jednostki był oficjalnie
potępiony przez Chruszczowa, więc społeczeństwo szło na zatracenie, bo bez świętości
społeczeństwo nie może długo przetrwać.
Praktycznie oceniając, Rosja Radziecka upadła, ponieważ jej elity zbytnio
zapatrzyły się w siebie i w końcu zdradziły naród. Pozbawienie ludzi tradycji stwarza
przepaść między ludem i elitą; nie związane tradycją i wyobcowane elity były gotowe
do zabrania całej forsy i przeniesienia się na Riwierę. Sprzedały wszystkie bogactwa
Rosji amerykańskim przedsiębiorstwom, zrobiły ze zwykłych ludzi biedaków, i
zrujnowały kraj. Ta katastrofa powinna być dla nas wszystkich nauczką: komuniści
powinni walczyć z alienacją i wykorzenianiem, jako swoimi największymi wrogami.
Nie mogą pozwolić wrogowi na desakralizację swojego świata, nie powinni się
wstydzić groźnego brata dobrej kobiety z Syczuanu.
154
www.hvk.org/Publications/kumar.html
Ponowna wizyta na folwarku zwierzęcym
Wertując ostatnio archiwa George’a Orwella przeczytałem długi list,
najwidoczniej napisany przez jednego z dawnych przyjaciół pisarza. Celem listu miały
być konsekwencje zdarzeń, jakie miały miejsce na folwarku zwierzęcym, tym
unikalnym eksperymencie zwierzęcego samorządu:
„Drogi George'u, moje poszukiwania zaprowadziły mnie na folwark w **shire,
który tak żywo opisałeś w swojej książce. Nie jestem w stanie powiedzieć, jak wielką
radość sprawiło mi otrzymanie grantu Akademii na zbadanie jedynego folwarku na
świecie, w którym zwierzęta kierowały swoimi sprawami.
Wiedziałem, że pełna demokracja została na folwarku prawie natychmiast
zastąpiona przez surowe rządy świń i ich okrutnych psów, więc raczej obawiałem się
przekroczyć jej dobrze strzeżoną granicę. Gdy jechałem na wózku ciągnionym przez
konia po szerokich alejach Folwarkowa, prosię Linda powiedziało mi, że okropności
opisane w twojej książce obecnie przeszły do historii i nastał system liberalny.
Był to jeden z najmniej wydajnych folwarków w okolicy. Lecz zwierzęta były
dobrze karmione i przyzwoicie mieszkały, chociaż w raczej skromnych
pomieszczeniach. Nie było tutaj powszechnej równości; wszystkim kierował mały
zespół specjalnie wychowanych świń. Lecz nawet ich lepsze warunki nie wydawały się
bardzo różnić od warunków pozostałej reszty – trochę więcej żarcia, większe
pomieszczenia, dostęp do wspólnego wózka folwarku.
Zwierzęta nie były zadowolone. Im bliżej szczytu władzy znajdowały się
zwierzęta, tym bardziej były niezadowolone. Marzeniem Lindy było dostanie się do
świata ludzi i zostanie gwiazdą Muppet Show. Tego wieczora przyprowadziła paru
przyjaciół do mego pokoju w ludzkim klubie. Były to rządzące świnie i lisy
intelektualiści – jedyne rodzaje zwierząt, które taki przybysz jak ja mógł spotkać na
folwarku. Konie - proletariusze i krowy – chłopi nie umiały w ogóle rozmawiać po
ludzku.
Wszyscy goście narzekali. Świnie porównywały swoje chlewy z pałacami
teksańskich milionerów naftowych (widziały „Dallas”). Spotkałem pewnego
prominentnego świniaka, Stinky, który miał wszystko co folwark mógł dać. Był on
szefem salonu masażu dla rządzących świń i tym samym należał do elity. Oznaczało to
brak ograniczeń w żarciu, ładny chlew w centrum, komfortową daczę za miastem i
możliwość podróżowania do Londynu i Paryża.
„Musisz być zadowolony z życia”, zauważyłem.
„Nie, jestem nieszczęśliwy”, zapiszczał, „kiedy tylko pojadę do Paryża lub
Nowego Jorku muszę oszczędzać i mieszkać w naszych mieszkaniach służbowych.
Uciechy Lazurowego Wybrzeża są nie dla mnie, nie mogę kupować w Faubourg St
Honore”.
„Lecz przecież macie własne piękne miejscowości wypoczynkowe, własnych
jubilerów”, oponowałem.
„Są gorsze od waszych”, odpowiedział zdecydowanie. Lisy były nawet bardziej
niezadowolone. „Jesteśmy zmuszane do mieszkania w tych samych domach co konie”,
powiedział mi czerwony lis. „My, tak bardzo wykształceni - musimy żyć z tymi
ordynarnymi bestiami”. Lisy srebrne dumnie obwieściły o swoim
północnoamerykańskim pochodzeniu; jeden z nich pokazał mi artykuł w
„Encyclopaedia Britannica” potwierdzający ten fakt.
„Zobacz”, powiedział, „moglibyśmy mieszkać w Beverly Hills. Mam krewnego,
który wrócił do Ameryki i wylądował na ramionach Nancy Reagan”.
„Życie zagranicą jest tak wspaniałe”, wykrzyknęła Linda. „Pewnego razu
poszłam na wystawę świń w Montrealu. Mieszkałyśmy w złotych chlewach, kąpałyśmy
się w olbrzymich wannach i dawano nam prawdziwe francuskie frytki. Tylko pomyśl:
wszyscy moglibyśmy tak żyć. Lecz nasi szefowie nie chcą tego. Ciągle mówią nam, że
ludzie by nas zjedli, zaszlachtowali, zabrali by nasze dzieci... Powiedz nam, jak
możemy pozbyć się rządzących nami świń i dołączyć do ludzkości?”
Znalazłem się w dwuznacznej sytuacji. Entuzjazm dla społeczeństwa ludzkiego
był wielki i zaraźliwy, lecz oczekiwania były jawnie zbyt optymistyczne.
Wymamrotałem coś o kotletach wieprzowych. Linda spojrzała na mnie ze strachem:
„Powinnam o tym pomyśleć – jeśli ciebie zaproszono na folwark, musiałeś się zgodzić
na poparcie maszyny do prania mózgów Rottena. Dobrze, że nie wszyscy ludzie są tacy.
Na przykład, pan Johnson...”
„Kim jest pan Johnson?”, spytałem.
„Ja jestem Johnson”, odpowiedział wysoki człowiek, gładko wygolony blondyn
w dobrze skrojonym szarym garniturze, który wszedł do mego pokoju bez pukania.
„Drogi panie Johnson”, pozdrowili go wszyscy. „Wrócił pan. Czy przyniósł pan
tych parę drobiazgów, któreś pan obiecał?”
„Oczywiście, przyniosłem. Masz tu paczkę Marlboro, Lindo, i coś od Christiana
Diora dla ciebie, Stinky, a niebieskie dżinsy dla ciebie, Różo...”
Dowiedziałem się, że pan Johnson był dziedzicem ogromnego Rancza
Johnsonów na zachód od folwarku zwierzęcego i regularnie go odwiedzał, gdzie mógł
kupić nadwyżki produkcji i sprzedać piękne rzeczy z wielkiego świata.
Później powiedział mi, że jego ojciec, Jamison Johnson senior, marzył o
przyłączeniu ziemi swoich wschodnich sąsiadów do swego majątku. Po
zmodernizowaniu, folwark zwierzęcy mógłby być doskonałym źródłem dochodów,
produkując mleko, mięso i skóry...
Oprócz biznesu, pan Johnson senior był pochłonięty pomysłem odzyskania
folwarku zwierzęcego dla ludzi. Zwykł mawiać: „Myśl, że zwierzęta rządzą się same
jest straszną bezbożnością, może to być pokusą dla moich krów i koni”.
W każdym razie, Mr Johnson junior przyszedł tego wieczoru z powodu
specjalnej religijnej okazji – aby celebrować Kult Cargo, którego najwyższym
kapłanem był Stinky.
„Panie i panowie”, zaczął Stinky, „podziękujmy naszemu Wielkiemu
Dobroczyńcy, drogiemu panu Johnsonowi. Podziękujmy także Wielkiej Skrzyni
Towarów”. Zwierzęta wzniosły owację.
Lecz pan Johnson miał złe wieści: „Próbowaliśmy przekonać przewodniczącego
Rottena, by sprzedał nam trochę łąk, które graniczą z naszym ranczem, lecz nie zgodził
się. Dlatego nie możecie mieć wszystkich słodyczy i drobiazgów o które prosiliście,
drogi Stinky”.
„Cholerny Rotten”, warknął Stinky, „Po co nam potrzebne te łąki? Mamy dość
łąk. To słodyczy nam brakuje! W następnym tygodniu pójdę na wasze ranczo i
zobaczymy co można zrobić”.
Wyszli razem ramię w ramię.
Nie wiedziałem wtedy, że byłem świadkiem przełomowego momentu: początku
rewolucji, która zmieniła oblicze folwarku zwierzęcego...
Kilka dni później po włączeniu telewizji w moim pokoju gościnnym dla ludzi,
zamiast zwykłych historii o koniach - przodownikach pracy zobaczyłem wizytę Stinky
na farmie pana Johnsona. Była to wizyta prawie królewska, z czerwonym dywanem i
tłumem dziennikarzy i operatorów filmowych. Z dnia na dzień, Stinky stał się
najpopularniejszą świnią na świecie. Nawet zwierzęta które znały go od lat zaczęły
patrzeć na niego nowymi oczyma, gdy ogłaszał:
„Uczynimy nasze życie całkowicie tak radosnym, jak u Johnsonów”.
Dotychczas życie na folwarku zwierzęcym było nudne, lecz bez kłopotów.
Każde zwierzę dostawało paszę niskiej jakości, lecz do syta, i nie wymagano, aby
ciężko pracowało. Lecz wszystko to miało się zmienić.
Wtedy to, lis Maks, mający poważanie u wielu wpływowych świńskich
przyjaciół, otrzymał od Johnsona nową zabawkę. Było to wspaniałe, błyszczące,
japońskie wideo. Świnia mająca dostęp do prasy drukującej talony na sprzedaż siana też
kupiła wideo. Lecz lis Maks zrobił sprytniejszy ruch: wykorzystał swoje mało
wartościowe talony i kupił wielkie ilości siana, które przewiózł do Johnsonów aby
wymienić na 20 dodatkowych wideo.
Był to prawdziwy grom z jasnego nieba dla zwierząt. Mogły teraz zobaczyć, że
dobre życie to nie uprawa pól ani szycie ubrań, lecz sprzedawanie wideo i
eksportowanie siana.
Lisy i świnie zaczęły sprzedawać siano, aby nabyć ludzkie delikatesy. I siana
zaczęło brakować. Robole, krowy i konie, musiały stać w kolejkach, czekając na
dostawę.
Przestały pracować: stanie w kolejkach zabierało im cały czas. Ponieważ siana
zaczęło brakować, lisy odkryły, że mogłyby mieć przyzwoite zyski, sprzedając siano za
więcej talonów. I chociaż krowy i konie były niezadowolone, nikt nie rozumiał ich
języka.
Niektóre staromodne świnie sprzeciwiły się Stinky'emu. Uważały, że powinno
się zostawić trochę paszy dla zwierząt. Poparła ich mała i ezoteryczna grupa końskich
intelektualistów, którzy starali się przypomnieć zwierzętom, że życie poza folwarkiem
to także rzeźnie.
Lecz Stinky nie dał się powstrzymać. Gdy wprowadził nowość w postaci
wolności wypowiedzi, Mr Johnson senior zorganizował konkurs wśród dziennikarzy na
najlepszy artykuł demaskujący przeszłość folwarku zwierzęcego. Wyjaśniono wszystkie
ciemne plamy z historii folwarku, z szaf wyciągnięto wszystkie trupy, natomiast życie
poza folwarkiem było wychwalane pod niebiosa.
Folwark stał się miejscem przygnębiającym. Stinky został nagrodzony
honorowymi doktoratami uniwersytetów w Salamance i Oksfordzie, lecz był coraz
bardziej niepopularny w ojczyźnie.
„Wkrótce Stinky zostanie obalony, ponownie będzie rządzić stara świńska
gwardia, a my stracimy ciężko zdobyte wille i miliony”, powiedział lis Maks
przyjaciołom. „Czas działać”. Przypomniał sobie o wieprzu Twardym, który kiedyś
kierował folwarkiem, lecz został zdymisjonowany przez stare świnie po awanturze o
ukradzione konfitury. Twardy był wielkim wielbicielem ludzkiego stylu życia, które
według niego polegało na piciu whisky w dyrektorskim towarzystwie. Maks znalazł
Twardego w jego chlewie siedzącego nad pustą butelką, i zaproponował mu jeszcze
jedną szansę...
Następnie Maks poszedł do Stinky'ego i ostrzegł go o niebezpieczeństwie:
„Zostaniesz obalony, jeśli nie będziesz się bronił. Musisz wziąć do obrony psy”.
Stinky zajęczał: „Jak ja, doktor filozofii uniwersytetów w Salamance i
Oksfordzie, mogę zachowywać się jak stary założyciel folwarku?” Lecz w końcu
zgodził się, że można w tajemnicy spuścić psy.
Maks wybrał stare bezzębne psy i ustawił je wokół rezydencji Stinky'ego.
Następnie pojawił się wieprz Twardy ze starannie wybraną bandą lisów. „Zabij mnie,
jeśli chcesz”, wykrzyknął, „lecz nie zdołasz powstrzymać zwierząt dążących do
ludzkiego stylu życia”.
Te bohaterskie słowa zostały natychmiast wyemitowane przez telewizję
Johnsona i wywołały u wielu entuzjazm. Lisy rzuciły się na pałac, lecz stare psy nie
zdołały się domyśleć, czego od nich oczekiwano... Stinky oświadczył, że został
uwięziony przez psy, lecz nie wywarło to żadnego wrażenia na bandzie Twardego.
Został zdymisjonowany i uwięziony. Dzień Wielkiego Zwycięstwa nad Psami
ogłoszono świętem narodowym, a na głównym placu postawiono pomnik Twardego,
trzymającego za gardło wściekłego Psa Baskerwillów.
„Rządy świń się skończyły”, ogłosił wieprz Twardy. Świnie, które poparły
Twardego, przemianowano na tuczniki. Wieprz nie dbał o stare tytuły i przyjął ulubione
przez ludzi stanowisko Dyrektora Wykonawczego.
Coraz więcej łąk i pastwisk należących do folwarku zwierzęcego przekazywano
właścicielom ludzkiego rancza w zamian za bezpłatną pomoc. Johnson stawiał płoty
aby powstrzymać głodne konie i krowy przed wejściem w szkodę, i tylko lisom i
tucznikom zajmującym się eksportem pozwalano przekraczać granicę.
„Lecz co mogli eksportować?” dziwiłem się, dopóki nie zobaczyłem Maksa
doglądającego ładowania na ciężarówkę raczej chudych krów.
„Głupio, że jesteśmy jedynym folwarkiem, który mając mnóstwo krów nie
eksportuje wołowiny”, wyjaśnił.
Niektóre zwierzęta, głównie konie i parę świń, zaczęły powoli rozumieć co się
dzieje i zbierały się by zaprotestować. „Zwierzęcy folwark dla zwierząt” krzyczały.
„Nie sprzedawajcie nas rzeźnikowi”.
Bramy biura Twardego otwarły się i pojawiło się stado dogów. Nie były to stare
bezzębne stworzenia, lecz silne, okrutne bestie, które rzuciły się na tłum. W tym dniu
Twardy wygrał – kecz niezadowolenie było duże. Nawet moja przewodniczka Linda
zaczęła coś podejrzewać, gdy zobaczyła przyjaciół znikających w ciężarówkach
zdążających do rzeźni.
Tymczasem lis Maks, pojechał do pana Johnstona seniora i wrócił z kontraktem:
„Folwark zwierzęcy będzie należał do pana Johnsona i będzie nazywał się Nową Farmą
Johnsona. Pan Johnson będzie zaopatrywał zwierzęta w siano. Rozumie się samo przez
się, że będzie miał prawo zabierać niektóre zwierzęta do swoich zakładów. Pan Twardy
pozostanie Dyrektorem Wykonawczym”.
Kontrakt podpisano i tym samym smutna historia folwarku zwierzęcego
dobiegła końca. Nowi ludzcy panowie wymusili wysłanie sporej liczby zwierząt do
rzeźni. Nikt już nie potrzebował tak dużo personelu do sprzedaży siana...
Johnson uczynił swoje ranczo jeszcze wydajniejszym, zamknął kilka dalej
leżących zagród a z wszystkich piśmiennych świń zrobił rąbankę. Lisy wysłano do
kuśnierzy, a telewizja Johnsona została zamknięta ponieważ teraz wywoływała wśród
zwierząt niewłaściwe oczekiwania. Całkowicie rozgoryczony opuściłem zniszczony
folwark. W pociągu spotkałem lisa Maksa i wieprza Twardego, którzy wybierali się na
Florydę”.
Próżne nadzieje na miłość
W cywilizowanym Nowym Jorku dziewczyna, która chce spławić narzucającego
się jej wielbiciela, nie musi osobiście mówić mu nieprzyjemności. Daje mu telefon, a
gdy on zadzwoni, automatyczna sekretarka informuje: „Osoba, do której Pan dzwoni,
nie życzy sobie utrzymywać z Panem znajomości. Jeśli chce Pan posłuchać
melancholicznego wiersza, proszę wcisnąć 1; gdy pragnie Pan zachować próżne
marzenia o kontynuowaniu znajomości, proszę wcisnąć 2; jeśli chce Pan zasięgnąć rady
i pomocy psychologa, proszę wcisnąć 3”.
Po przeczytaniu artykułu155 redaktora Guardiana, pana Seumasa Milne, muszę
zalecić mu wybranie numeru 3. Wykazuje on klasyczne symptomy odrzuconego
kochanka. Najprawdopodobniej, w żaden sposób nie może on się pogodzić z faktem, że
Córa Syjonu odrzuciła go. Śni na jawie o cudownych dniach, kiedy byli razem: „Od
czasów Rewolucji Francuskiej losy narodu żydowskiego i Lewicy były ze sobą silnie
związane. Od czasów Marksa Żydzi grali główną rolę w organizacjach lewicowego
spektrum politycznego”.
Wszystko, co ma początek, Panie Milne, ma i swój koniec. Interesy żydowskie z
Lewicą zaczęły się za Napoleona a skończyły się w następstwie nieudanej rewolucji
roku 1968. Do czasów Rewolucji Francuskiej naród żydowski popierał despotyzm
przeciwko arystokracji, i król Jan podpisał „Wielką Kartę Wolności”, pomimo ich
oporu. Po upadku Napoleona naród żydowski długi czas był w sojuszu z Lewicą.
Trwało to długo, lecz nie wiecznie. Alians ten został zerwany po nieudanej rewolucji
roku 1968. Od tego czasu naród żydowski stworzył nowy sojusz – z siłami globalizacji.
Działanie tego sojuszu można było obserwować, gdy przy jego poparciu do władzy
doszła Margaret Thatcher, gdy Partia Pracy, pod kierownictwem protegowanego Lorda
Levi – Tony Blaira, przesunęła się na prawo, natomiast w USA za przykłady służą
program globalizacji i Trzecia Wojna Światowa („zderzenie cywilizacji”).
Niech Pan trochę pomyśli, Panie Milne: jeśli Córa Syjonu mogła kiedyś związać
swój los z Lewicą, to dlaczego nie może zmieniać partnerów? Czy należy ją, obok Boga
Wszechmogącego, uważać za siłę niezmiennie dobroczynną? Żydowscy przywódcy
mieli korzyści z sojuszu z Lewicą, dopóki byli na dorobku i walczyli z tradycyjnymi
155
www.hartford-hwp.com/archives/60/140.html
klasami wyższymi. Gdy tylko zrealizowali swe marzenia, to taki sojusznik przestał ich
interesować.
Już od trzydziestu lat ten ważny i całkowicie oczywisty fakt „przeorientowania”
narodu żydowskiego nie jest poważnie analizowany przez Lewicę. Na podobieństwo
odrzuconego chłopaka, Lewica cały czas ma nadzieję na powrót związku z dawnych lat.
Pan Milne sentymentalnie przypomina jedną z podstaw tej nadziei: „Apele Lewicy o
sprawiedliwość społeczną i prawa powszechne przyczyniły się do naturalnego związku
z narodem, długo prześladowanym i odrzucanym przez europejski establishment
chrześcijański”.
Lecz czemu ten związek z tymczasowo popierającymi Lewicę bogatymi
żydowskimi bankierami i właścicielami gazet określać jako „związek naturalny”, a nie
„małżeństwo z rozsądku”? Był to związek całkowicie nienaturalny, stworzony wbrew
oczywistym interesom klasowym obu zainteresowanych stron, i jego zerwanie było
nieuniknione. Lewica z wdzięcznością przyjmowała pomoc od bogatych Żydów, nie
zwracając uwagi na ich motywy lub konsekwencje. Zapłaciła wielką cenę za kilka
pensji i nagłówków w gazetach. Stała się obca dla klas pracujących, które miały długą i
bolesną historię stosunków „Żyd/goj”. Zerwała z Kościołem i została zmuszona do
wymyślania własnej teologii. Naraziła się na stałą i bezkompromisową wrogość klas
wyższych. Żydzi wykorzystali energię Lewicy, aż się wyczerpała, a potem porzucili
Lewicę. Teraz Lewica może wybrać w Nowym Jorku odpowiedni numer telefonu i
posłuchać głosu automatycznej sekretarki.
Pan Milne oburza się, że Żydzi nazywają Lewicę „antysemitami”. Uważa, że
Lewica nie zasługuje na taki epitet. Jest to przede wszystkim sprawa definicji, lecz nie
pan Milne definiuje co jest, a co nie jest „antysemityzmem”. Z punktu widzenia pana
Milne, „antysemityzm – to antyżydowski rasizm”, a posłużenie się nim – to
„oczernianie”. Z żydowskiego punktu widzenie, „antysemityzm” – to polityka
skierowana przeciwko polityce żydowskiego przywództwa. Tak więc, do roku 1968
Prawica była „antysemicka” z definicji, ponieważ „losy narodu żydowskiego i Lewicy
były ze sobą silnie związane”. Po roku 1968 „antysemicka” stawała się stopniowo, z
definicji, antyglobalistyczna Lewica (i Prawica), a także grupy ekologiczne. W roku
1953 Komitet do spraw Działalności Antyamerykańskiej senatora McCarthy był
„antysemicki”, lecz w roku 2002 „antyamerykański” oznacza to samo co „antysemicki”,
bo taki jest punkt widzenia Commentary, głównego ideologicznego żydowskiego
dziennika Ameryki.
W Rosji lat 1990, której życie obserwowałem dla izraelskiego dziennika
Haaretz, dowolny ruch przeciwko „siłom rynkowym”, broniący socjalizmu lub
walczący o zachowanie Związku Radzieckiego, uważany był za „antysemicki”.
„Antysemityzmem” jest antyglobalizm, a także wszelki sprzeciw przeciwko polityce
syjonistycznej. W ten sposób, łatka „antysemity” - to już nie insynuacja, a określenie,
nadawane każdemu kierunkowi politycznemu, który nie odpowiada obecnym ideom
narodu żydowskiego.
Jeśli nie jest Pan, Panie Milne, nazywany antysemitą, to musi Pan natychmiast
zastanowić się nad tym, co pan wypisuje w gazetach. Lecz jeśli nazywają Pana
antysemitą, to nie jest to nic wielkiego: nawet Wolfowitza, fanatycznego żydowskiego
syjonistę i zwolennika Sharona, jeszcze bardziej zacietrzewieni amerykańscy Żydzi
okrzyczeli antysemitą. Krwiożerczo nastawieni zwolennicy Benjamina Netanyahu
zdegradowali do rangi „antysemity-lewicowca” nawet Ariela Sharona, masowego
mordercę, rzeźnika z Sabra i Shatila, Qibya i Jenin.
Dlatego nie ma żadnego powodu, aby nieustannie przepraszać jakieś
przewrażliwione osoby za obrazę. Lewicowcy powinni pogodzić się z narzucaną im
etykietą i, gdy po raz kolejny nazwani zostaną „antysemitami”, nie powinni na to
reagować – tak samo, jak na pewno nie zareagowaliby na zarzuty, że są „antybrytyjscy”
czy „antyarystokratyczni”. Żydzi już nie są „odrzuceni”, jak w powieści Hugo,
ponieważ od lat sześćdziesiątych XX wieku zajmują (w USA i Europie) miejsce
podobne do pozycji braminów w Indii. Lewica powinna co najmniej uwolnić się od
niewolniczego przestrzegania żydowskiego dogmatu, jeśli chce wykorzystać swoje
talenty i możliwości.
Jeszcze ważniejszym jest, by Lewica pozbyła się syndromu odrzuconego
kochanka i przeanalizowała z marksistowskiego punktu widzenia swój stosunek do
Żydów. Karol Marks, którego w żadnym wypadku nie można oskarżyć o biologiczną
nienawiść do Żydów, zerwał swoje związki ze zorganizowanym żydostwem („Żydami”)
i wezwał do uwolnienia świata od ich łaski lub niełaski. Później Lewica pozwoliła sobie
zapomnieć o tych słowach Marksa, lecz żydowska dominacja nad opinią światową
czyni starą przestrogę jeszcze ważniejszą - po prostu dłużej już nie można ignorować
potęgi światowego żydostwa.
Pan Milne pisze: „Żydzi wciąż, nieproporcjonalnie do swojej liczebności, są na
całym świecie szeroko reprezentowani wśród aktywistów postępowych ruchów
politycznych – także w grupach solidarności z Palestyńczykami”. Lecz jest wielka
różnica pomiędzy Marksem i wieloma aktywnymi politycznie Żydami – na
nieszczęście, współczesny politycznie aktywny Żyd jest syjonistą. Marks i Trocki byli
potomkami Żydów, którzy stanęli po stronie ludzi pracy i odrzucili sprawę żydowską.
Oczywiście, i teraz są potomkowie Żydów, którzy postępują tak samo, na przykład,
uczestnicy ruchu al-Awdah, lecz większość działa w charakterze żydowskich
emisariuszy w „postępowych ruchach politycznych – także w grupach solidarności z
Palestyńczykami”. Ich wkład polega głownie na zmniejszaniu strat. Chcą uchodzić za
umiarkowanych, zainteresowanych jedynie w negocjowaniu rozwiązania korzystnego
dla wszystkich stron. Oczywiście, istnienie państwa żydowskiego jest poza dyskusją.
Wojna w Palestynie zmusiła tych przyjaznych emisariuszy do ujawnienia ich tajnego
programu, co daje Lewicy ostatnią szansę powiedzieć „Co za dużo to niezdrowo” i
zerwać z nimi.
Lewica, uwolniwszy się od emocjonalnie skomplikowanych związków z
narodem żydowskim, powinna zaproponować Żydom taką samą „transakcję” jak po
Rewolucji Francuskiej, a mianowicie – równość. Równość wszędzie, łącznie z
Palestyną, równość, a nie przywileje. Przecież długa walka Lewicy z arystokracją,
monarchiami i faszyzmem nie może się skończyć jednym rządem wszechświatowym z
siedzibą w Jerozolimie. Żydowskie przywileje muszą się skończyć tu i teraz.
Pan Milne pisze: „Rozwiązanie problemu [Bliskiego Wschodu], zakładające
istnienie dwóch państw, jest obecnie jedynym możliwym sposobem zapewnienia
pokoju w dającej się przewidzieć przyszłości”. Na odwrót, jest to rozwiązanie
niesprawiedliwe i dlatego niemożliwe, i nigdy nie będzie zrealizowane. Jedynym
warunkiem stabilizacji jest równość, a to oznacza „dekonstrukcję” istniejącego państwa
Izrael, zbudowanego na przywilejach, i przekształcenie go w państwo dla wszystkich
jego obywateli, takie jak inne państwa. Jest to jedyna droga do pokoju, do
sprawiedliwości i nowego ożywienia ruchu lewicowego w Europie i na całym świecie.
Marksiści i Lobby
Gdy pisarz i wydawca lewicowego magazynu powtarza doskonale opanowaną,
ostatnią mowę Ashcrofta w nowojorskiej ADL, powinno to wywołać większe wrażenie
niż tylko wzruszenie ramion. Ostatnie potępienie „antysemityzmu”156 przez Nata
Weinsteina na stronach The Socialist Viewpoint – bardzo dobrego magazynu cały czas
popierającego demokrację w Palestynie oraz krytykującego istnienie żydowskiego
państwa apartheidu – powinno zapewnić mu wcześniejszą dymisję.
Weinstein nie tylko powtarza słowa Ashcrofta, dodatkowo jego styl i mimika
retoryki pochodzą od Foxmana. Weinstein pisze: „Aluzje Buchanana do żydowskiej
konspiracji na usługach Izraela, to powtórzenie podobnych pretensji, które legły u
podstaw faszyzmu firmowanego przez Adolfa Hitlera”. Czy Weinstein jedynie udawał
głupiego? Czy to tajemnica, że Żydzi popierają Izrael? Odpowiedź znajdziemy po
otwarciu dowolnej żydowskiej gazety: Żydzi twardo popierają Izrael. I to nie jest
przesada. Ostatnie badania157 wykazują, że 86% amerykańskich Żydów popiera Izrael.
W ostatniej dyskusji w sieci, Jeff Blankfort, konsekwentny antysyjonista, doszedł do
następującego trzeźwego wniosku: „Różnica jaką zawsze z wielką dokładnością
staramy się zauważyć między Żydem i syjonistą jest z natury złudna. Podczas gdy nie
wszyscy Żydzi są syjonistami, to zorganizowane społeczności żydowskie na całym
świecie, pomimo wszelkich pomiędzy nimi różnic, totalnie popierają projekt
syjonistyczny. Twierdzenie, że organizacje te nie wyrażają woli całej społeczności
żydowskiej, która bez żadnych wątpliwości popiera Izrael jako państwo żydowskie, jest
iluzją”.
156
157
July/August 2003 • Vol 3, No. 7 • Zionism, Anti-Semitism and Fascism By Nat Weinstein
www.scienceblog.com/community/older/archives/K/5/pub5096.html
Gdy Weinstein ogłasza, że „aluzje Buchanana” są echem myśli Adolfa Hitlera,
oznacza to winę przez skojarzenie. W każdym wypadku, wina przez skojarzenie jest
bronią obosieczną; on sam powtarza Abe Foxmana, Ashcrofta, i Busha – którzy
wszyscy powinni być przez lewicę uważani za zbrodniarzy.
Weinstein pisze: „absurdem jest twierdzenie, że żydowskie lobby - mała grupa
syjonistycznych Żydów – mogłaby dyktować politykę zagraniczną lub wewnętrzną
zdeterminowanej, pragmatycznej klasie amerykańskich kapitalistów. W rzeczywistości,
ci którzy wysuwają takie oskarżenia to albo łatwowierni głupcy albo absolutnie
antysemickie łajdaki”.
Stwierdzenie to zdumiewa swoją arogancją, ponieważ opinię tę podzielają
miliardy ludzi poza granicami USA, a także wielu Amerykanów. Weinstein próbował
określić lobby żydowskie jako „małą grupę syjonistycznych Żydów”. Jednak wie on,
jak każdy inny, że żydowskie lobby jest ekstremalnie potężną grupą miliarderów,
baronów medialnych, i ich popleczników – zarówno spośród lewicy jak i prawicy, od
New York Times do Nation, od Wolfowitza z Pentagonu do rabina Lernera z Tikkun158.
„Amerykańscy kapitaliści” są rzeczywiście „zdeterminowani i pragmatyczni”, i wiedzą,
co jest to dla nich osobiście korzystne. Dlatego nawet zadeklarowany antysemita, jak
Henry Ford, wolał wycofać swoją książkę159, gdy spotkał się z groźbą bojkotu
zorganizowanego przez Żydów. Dlatego Kongres USA jest tak solidarny w poparciu dla
Izraela, co ostatnio potwierdził Senat, głosując 89 do 4 przeciwko Syrii160. Wojna iracka
z punktu widzenia amerykańskiego kapitalizmu była katastrofą. Jak było do
przewidzenia, nie dała ona kapitalistom ropy, ani zamówień wojskowych, ani nowych
przyjaciół – lecz mimo to Weinstein z góry zakłada, że nie są oni idealistami. Politycy
wiedzą, że przeciwstawienie się Izraelowi zrujnowałoby ich osobiście, i dlatego
zlekceważyli ogólny interes klasy kapitalistycznej.
W rzeczywistości, Buchanan i LaRouche (także demaskowany przez
Weinsteina) reprezentują prawdziwe interesy amerykańskich kapitalistów (tak zwanej
klasy średniej). Nie są oni naturalnymi sojusznikami lewicy, lecz nie są gorsi od
Foxmana i Ashcrofta. Weinstein próbuje przykleić etykiety rasisty, nazisty i faszysty
LaRouche, lecz to odpada przy najbardziej pobieżnym sprawdzaniu. Zamiast go
pochwalić, Weinstein jest wyraźnie wytrącony z równowagi, że LaRouche nie jest
rasistą: „Zamiast demonizowania Afroamerykanów, LaRouche rości sobie pretensje do
dziedzictwa Martina Luthera Kinga i ... nawiązał kontakty z Narodem Islamu czarnych
nacjonalistów”.
Weinsteina trudno zadowolić. LaRouche „używa antykapitalistycznych i
antyimperialistycznych” haseł, więc musi być faszystą. La Rouche „nie atakuje Żydów,
komunistów i strajkujących robotników”, więc jest kryptofaszystą. LaRouche „uczył się
od Trockiego”, jest więc wypaczonym faszystą.
158
http://shamir.mediamonitors.net/july272001.html
www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/anti-semitism/ford.html
160
www.amazon.com/They-Dare-Speak-Out-Institutions/dp/155652482X
159
Przypomniało mi to krótką scenę z Hanocha Levine, naszego najlepszego
dramatopisarza:
Regulamin wojskowy dla żołnierzy na terytoriach okupowanych:
Przechodzeń nerwowy jest podejrzanym arabskim terrorystą.
Przechodzeń spokojny jest opanowanym podejrzanym arabskim terrorystą.
Przechodzeń spoglądający w górę jest religijnym podejrzanym arabskim
terrorystą.
Przechodzeń spoglądający w dół jest nieśmiałym podejrzanym arabskim
terrorystą.
Przechodzeń z zamkniętymi oczyma jest śpiącym podejrzanym arabskim
terrorystą.
Osoba pozostająca w domu jest chorym podejrzanym arabskim terrorystą.
Wymienionych powyżej podejrzanych należy zaaresztować, a po strzale
ostrzegawczym, zabrać do kostnicy.
W rzeczywistości, Weinstein nie podaje żadnego dowodu na „faszyzm”
LaRouche'a, ani na jego podobieństwo do Hitlera i Mussoliniego. Jego prawdziwe
zarzuty w stosunku do LaRoche'a i Buchanana oparte są na jednym, a mianowicie na
ich antyżydowskiej retoryce. Wynika to wyraźnie z następujących wierszy:
Faszyści powiedzą, że to Żydzi doprowadzili do tego, że amerykański imperializm
przez 55 lat utworzył, sfinansował i uzbroił syjonistyczne państwo Izrael. Dlatego ci,
którzy przeciwstawiają się syjonizmowi są albo głupcami albo antysemitami, gdy winią
tak zwane „żydowskie lobby” o dyktowanie amerykańskiej polityki zagranicznej.
Czy mamy cenzurować nasze myśli i słowa w zależności od tego, co „faszyści
powiedzą”? My, przyjaciele Palestyny: Jeff Blankfort, Michael Neumann, Elias
Davidsson, Stan Heller, Norman Finkelstein, David Hirst, Mazin Qumsiyeh i wielu,
wielu innych (z pewnością nie wszyscy z nas są rasistami i antysemitami!) - nie
jesteśmy głupsi od Weinsteina. Jesteśmy po prostu ludźmi uczciwymi i mówimy to, co
uważamy za prawdę. Dla nas, ważniejsze jest, by dzisiaj powstrzymać izraelskoamerykańską agresję na Bliskim Wschodzie, niż by jutro martwić się o „Żydów” i ich
stanowisko, ponieważ najlepszą obroną przed przyszłymi „faszystami” jest prawda i
szczerość.
Czy marksiści, łącznie z socjalistami, powinni popierać i bronić „Żydów” od
lewej strony? Pogląd marksistów na Żydów uformowali Karol Marks, Kautsky, Lenin,
Trocki, i Abram Leon. Opiera się on na odrzuceniu koncepcji „narodu żydowskiego”.
Lenin mówił: „idea syjonistyczna jest całkowicie błędna i nade wszystko reakcyjna”161.
161
http://marxists.org/archive/lenin/works/1903/oct/22a.htm
Cytował: „Charakterystyczne cechy Żydów nie mają żadnych śladów narodowości...
Współczesny Żyd jest produktem nienaturalnej selekcji, której jego przodkowie
poddawani byli przez prawie osiemnaście wieków”.
Abram Leon uzupełnił ten pogląd swoją koncepcją „klasy ludzi”. Dla niego,
Żydzi byli pierwszymi kapitalistami społeczeństwa przedkapitalistycznego, którzy
zajęli pewną niszę, wypełniając pogardzaną w społeczeństwie funkcję lichwiarzy i
poborców podatkowych. W normalnych warunkach, nikt nie oczekiwałby od egalitarnej
lewicy popierania takiej „klasy ludzi”.
Lecz nawet w przypadku gdy Weinstein uważa „Żydów” za naród, to wciąż nie
ma powodów by ich bronić. Lenin nawoływał do „rewolucyjnej wojny z narodami
kontrrewolucyjnymi”162, a w roku 1919 pisał: „Jeśli walczymy z [prezydentem USA]
Wilsonem, a Wilson z małego narodu zrobił sobie narzędzie, to powinniśmy walczyć z
tym narzędziem”163. Analogicznie, Lew Trocki nie pozwalał na specjalne związki z
Żydami i odrzucał apele Żydów.
Marksiści są przeciwni antysemityzmowi rasistowskiemu, lecz na szczęście ta
plaga została już wytępiona. Antysemityzmu rasistowskiego nie można mylić – nie
tylko z antysyjonizmem, co Weinstein prawidłowo zauważył, lecz także z
nierasistowskim potępianiem „Żydów” wszędzie indziej. Kwestia żydowska Marksa i
Leona to przykłady takiego potępienia nierasistowskiego.
Każdy marksista zna negatywną opinię Marksa o Żydach, który pisał: „Ich
Bogiem jest pieniądz”. Jednak nie był on rasistą, i wierzył, że każda osoba
żydowskiego pochodzenia (jaką sam był) może zerwać z żydostwem. Zwykle zerwanie
takie jest potwierdzane przez chrzest; zerwanie z żydostwem Spinozy zostało
potwierdzone przez Nidui, żydowską klątwę, po tym jak filozof odrzucił żydowskie
poglądy na świat.
Czy Weinstein mógłby obronić swój „naród żydowski” zarówno przed Marksem
jak i Spinozą? Buchanan i LaRouche traktują żądania współczesnych Żydów w
podobny sposób: odrzucają je bez rasizmu. Obydwaj współpracują z wieloma osobami
pochodzenia żydowskiego i mają wśród nich wielu przyjaciół. Jednak ludzie
pochodzenia żydowskiego – jak Trocki, Marks i Spinoza – nie należeli do żydostwa.
Ponadto, wypowiadali się oni przeciwko samozwańczym przywódcom i organizatorom
„Żydów”, ośmielając w ten sposób innych ludzi żydowskiego pochodzenia do zerwania
z tą pozostałością naszej średniowiecznej przeszłości.
W podobny sposób, książę Orleanu przyjął nazwisko „Philippe Égalité” i
odrzucił związki z arystokracją. Jeśli Weinstein myśli, że Foxman, Friedman i
Sulzberger doprowadzili do spopularyzowania nastrojów antyżydowskich w USA, to
powinien zaapelować do amerykańskich marksistów, by włączyli się w te działania i
162
163
Upadek II Międzynarodówki (1915) www.marxists.org/archive/lenin/works/1915/csi/iii.htm#v21pp74h-217
Mowa na VIII kongresie Rosyjskiej Partii Komunistycznej.
poprowadzili je w ideologicznie nierasistowskim kierunku. W przeciwnym wypadku,
jego próby ich obrony spalą na panewce. Amerykanie powiedzą, że Żydzi od Foxmana
do Weinsteina mówią jednym głosem i wtedy, niebezpieczny rasistowski antysemityzm
może powrócić i zniszczyć lewicę marksistowską.
Ponadto, walcząc przeciwko antysemityzmowi Weinstein zadaje ciosy w imieniu
globalnej elity. Żydzi amerykańscy zawarli przymierze z amerykańską klasą rządzącą.
Są oni integralną częścią elity amerykańskiej, braminami dla kasty wojowników
WASP. Przyjmuje się, że lewica, a w szczególności lewica marksistowska, ma walczyć
przeciwko klasom rządzącym w celu stworzenia społeczeństwa powszechnej równości.
Nie można tego dokonać bez porozumienia się sił antyżydowskich. Należy rozerwać
potężny sojusz Żydów z WASPami. „Posiej niezgodę między twoimi wrogami” - jest to
pierwsza zasada w chińskim podręczniku Sztuka wojny. Zamiast mówienia o jedności
Żydów i reszty klasy rządzącej, lewica powinna sprzyjać powstawaniu konfliktów
między nimi. Zamiast występować w obronie solidarności z „Żydami”, lewica powinna
oddzielić reakcjonistów od postępowców, podżegaczy wojennych od poszukujących
pokoju. Opłakany stan rzeczy w Palestynie i bagno irackiej wojny stwarzają dla lewicy
duże możliwości. Nie ma czasu na grymaszenie. W świecie rządzonym przez
neokonserwatystów, ludzie tacy jak demokrata LaRouche i republikanin Buchanan
powinni uzyskać poparcie w swej walce przeciwko szaleństwu klasy rządzącej i
machinacjom żydowskiego lobby.
***
W interesujących obserwacjach Stefana Śniegoskiego164 jest niestety kilka
nadmiernych uproszczeń. Na przykład, pisze on: „Szamir widzi siebie wśród
niewielkiej liczby Żydów, którzy myślą inaczej i poszukują prawdy”. Chociaż
wspomniałem jedynie o kilku przykładach podobnie myślących ludzi, kilku
pochodzenia żydowskiego i kilku nie-Żydów, nie uważam siebie za Żyda, i trzeba wiele
wyobraźni aby uznać za Żyda Mazina Qumsiyeha (amerykańskiego Palestyńczyka
profesora Yale, którego nazwisko włączyłem). Każdy może poszukiwać prawdy, i by to
robić nie trzeba być Żydem.
Filosemici mają inne zdanie: Harry Clark, przyjaciel Palestyny, napisał mi, że
„Jedynie Żydzi mogą kierować walką z Żydami”. Poprosił mnie także o usunięcie
wszelkich odwołań do niego z mojej strony internetowej, po tym jak zerwałem z tą
zasadą. Przeciwstawna opinia (którą podzielam) została najlepiej wyrażona przez
Jeffrey Blankforta, który chwalił cudowną Alison Weir i dodał: „Ważnym jest, by nieŻydzi zajmowali stanowisko w tej sprawie i by nie pozwalać dyktować scenariusza
ukrytym w ruchu kryptosyjonistom, którzy chcą by była to sprawa żydowska”. Linia
podziału nie jest biologiczna, lecz ideologiczna: Weinstein i Clark są po jednej stronie,
a Blankfort i Weir (z Szamirem) po drugiej.
164
Stephen Sniegoski replies to Shamir’s Marxists and the Israeli Lobby, patrz
www.israelshamir.net/Left/marxists2.htm
Ta ideologiczna bitwa toczy się od pierwszych dni Rewolucji Rosyjskiej.
Włodzimierz Lenin był z urodzenia prawosławnym rosyjskim szlachcicem, a z zawodu
rewolucjonistą. Nie udowodnione twierdzenia wysunął antykomunista Wołkogonow
(uwielbiający Jelcyna, Reagana i państwo Izrael), który pisał165 o apokryficznym „liście
siostry Lenina” z którego wynikało, że pradziadek Lenina był Żydem a potem się
ochrzcił. Nie ma to w ogóle nic do rzeczy, ponieważ Lenin nigdy nie wspominał o tym,
ani nie wykazywał oznak kryptożydowskiego zachowania. W najgorszym wypadku,
jest to nieprzyjemne spostrzeżenie rasistowskie. Praktycznie, wszystkie rodziny klas
wyższych w Europie, od Hiszpanii do Polski i USA, miały i mają powiązania
małżeńskie z Żydami. Żydowskie korzenie rodzinne nic nie znaczą. Nawet taki
przekonany rasista jak Adolf Hitler wiedział o tym fakcie, i pozwolił wielu potomkom
Żydów należeć do swojej partii i służyć w niemieckiej armii.
Na przekór naukom Talmudu, nie ma czegoś takiego jak „skażona krew”.
Ostatecznym rozwiązaniem kwestii żydowskiej jest zaakceptowanie Chrystusa;
natomiast asymilacja i małżeństwa mieszane to sposób na zlikwidowanie pozostałości
po żydowskim separatyzmie. Dopóki żydowscy rasiści, wierzący w wyższość Żydów,
przekształcają potomków Żydów w syjonistyczny oręż, potrzebna jest pewna doza
ostrożności, lecz nie powinniśmy grać na korzyść przeciwników i akceptować ich
roszczeń. W rzeczywistości tymi, którzy najzacieklej zwalczali żydowski paradygmat
byli Święty Paweł i Torquemada, obaj pochodzenia żydowskiego; ponieważ problem
żydowski zawsze był problemem ideologicznym, a nie biologicznym. Poszukiwanie
mitycznych żydowskich dziadków przez anty- i filosemitów rasistów oznacza
bezpośrednie przyjęcie idei kabalistycznej o półboskim pochodzeniu Żydów a nieŻydów od szatana. Podejście chrześcijańskie (i jego humanistyczny wariant) odrzuca tę
ideę i głosi: Wszyscy należymy do tej samej rasy, ludzkiej rasy; wszyscy jesteśmy
synami Adama i Ewy.
Włodzimierz Lenin zwalczał żydowski separatyzm a jego mowy przeciwko
żydowskiemu Bundowi166 są zdecydowane i szczere. Oczywiście, Lenina za życia
hałaśliwie oskarżano o antysemityzm. „Żydowskość” czołowych rewolucjonistów
rosyjskich przeważnie przeceniano, nawet Lew Trocki nie mówił w jidysz i prawdziwie
nie lubił Żydów – szczegóły podaje Lindemann w Esau’s Tears. Największymi
filosemitami wśród bolszewików byli, jak zwykle, nie-Żydzi: Dzierżyński i Kalinin.
Nawet dzisiaj, Żydzi uważają, że najgorszą obrazą dla żydowskich komunistów, którzy
podjęli się niewdzięcznego zadania rozmontowania „żydostwa”, jest nazwanie ich
Jewsekcją [z rosyjskiego – sekcją żydowską]. (Ku mojemu wielkiemu zadowoleniu,
porządni lewicowi Żydzi z Bloku Pokoju do Jewsekcji włączyli także moją skromną
osobę).
Istniały rodziny rewolucjonistów, osiągające korzyści z posiadania
ustosunkowanych krewnych, które zaczęły wykazywać cechy antysocjalnego
165
166
www.jewishtribalreview.org/commun.htm
http://marxists.org/archive/lenin/works/1903/oct/22a.htm
żydowskiego zachowania (klanowość, wywyższanie się Żydów, przestępstwa
finansowe, lekceważenie rosyjskiej kultury), co obciążało bolszewików. W końcu zajął
się nimi Józef Stalin, natomiast Żydów dobrze się prowadzących pozostawiono w
spokoju, a nawet polepszono ich status. Stalin nie chciał, by Rosja był rządzona przez
„Żydów”, i odpowiednio ograniczył dysproporcje ilościowe Żydów w mediach,
partyjnej polityce i ideologii. W przeciwieństwie do tych dziedzin, żydowskich
nauczycieli, lekarzy i inżynierów nie ruszano, bez względu na to czy zachowywali się
przyzwoicie czy źle. Śniegoski naiwnie cytuje jako źródło Vaksberga. Lecz Jewish
Tribal Review167 słusznie demaskuje Stalin Agains the Jews168 (Stalin przeciw Żydom)
Arkadego Vaksberga jako bajkę o „nienawiści Stalina do Żydów”. Żydzi często mają
kobiece podejście (a nawet podejście teściowej) do krytyki – jeśli ich nie KOCHASZ,
myślą, że ich nienawidzisz i chcesz ich zabić. Stalin, prawosławny chrześcijanin z
Gruzji, nie zgadzał się na to, by rządziło nim żydostwo, lecz także nie krzywdził ich.
Uważał, że są w porządku dopóki robią to, na czym się znają (na przykład, na
zarządzaniu gospodarką) i nie próbują dawać mu rad.
Takie spojrzenie pozwala wyjaśnić długoletnią przyjaźń Stalina z
Kaganowiczem. Wokół Kaganowicza narosło wiele legend, według których miał być
„szarą eminencją” Kremla, wszechwładnym Mędrcem Syjonu. Lecz w ostatnim roku
opublikowano kompletną korespondencję między Stalinem i Kaganowiczem – i
okazało się, że jest to bardzo nudny, ze wszystkimi szczegółami, zapis transakcji
finansowych, tak samo interesujących jak dokumentacja kompanii naftowej.
Kaganowicz był bardzo zdolnym i zręcznym administratorem gospodarczym –
człowiekiem którego chcielibyśmy mieć jako gospodarza naszej posiadłości. („Roza
Kaganowicz, żona Stalina” należy do sfery legend). Wymysły Stalin Agains the Jews
pogrzebała na długo praca Gennadija Kostyrczenko, raczej prożydowskiego lecz
nadzwyczaj uczciwego rosyjskiego badacza, który udowodnił, że Stalin nigdy nie
chciał wypędzić ani deportować „Żydów”. Tę syjonistyczną legendę należy uznać za
Made in Israel.
Na koniec, Śniegoski cytuje Churchilla. Jak wielu naiwnych prawicowców,
Churchill błędnie uważał syjonizm za inną formę żydowskiego izolacjonizmu, który
przeciwstawiał się mającej dalekosiężne cele ofensywie komunistów. Było to
rozumowanie błędne. Syjonizm nie oznacza izolacjonizmu, nie jest to kapryśna pogoń
za „prostym, realnym, i o wiele łatwiejszym do osiągnięcia celem”. Jego ostatecznym
celem nie jest „żydowskie państwo w Palestynie”, ani nawet „wielkie państwo Izrael,
od Nilu do Eufratu”, lecz po prostu stworzenie terytorialnej bazy dla panowania nad
światem, i zastąpienie wiary w Chrystusa uwielbieniem Izraela jako uniwersalnej wiary
dla naszej Oikouménè. Tak więc, Palestyńczycy walczą nie tylko o swoje domy, lecz za
nas wszystkich. Związali oni siły antychrześcijańskie, które od wieków marzą o
podporządkowaniu Edomu i Izmaela. Ślepota Winstona Churchilla zrobiła z niego
ofiarę syjonistów i zmusiła go do wywołania II Wojny Światowej, która spowodowała
167
168
ww.jewishtribalreview.org/
www.jewishtribalreview.org/commun.htm
śmierć milionów ofiar. Należy żałować, że niektórzy prawicowcy podążają jego drogą
popierając syjonizm i dążąc do III Wojny Światowej.
Odpowiedź Haleviemu
Ilan Halevi jest jednym z najlepszych Izraelczyków, to człowiek który zrobił
prawidłowy wybór. Jego esej (znowu dotyczący syjonizmu i antysemityzmu) jest dobry
i raczej poprawny. Lecz jest kilka punktów, które można i dobrze byłoby po
przyjacielsku przedyskutować.
Największym błędem Haleviego jest, że zgadza się z powszechnie odrzuconą
tezą Chomsky'ego, że ogon nie może kręcić psem. Koniec, kropka. Według niego,
„Lobby nie miałoby żadnych możliwości wpływania na politykę amerykańską bez
swego sojusznika, białych chrześcijańskich ewangelików i ponownie narodzonych
chrześcijan, czyli tych republikańskich ultraprawicowców, którzy osłabili Clintona za
sprawą Lewińskiej i zorganizowali nieuczciwy pucz wyborczy, który dał stanowisko
Bushowi”. W istocie, Clinton, co równie ważne, był zobowiązany żydowskiemu lobby,
a John Kerry odkrył na nowo swoje żydowskie pochodzenie zanim zaczął tracić punkty.
Intelektualnie nieuczciwe jest przedstawianie Partii Republikańskiej jako jedynego
poplecznika syjonizmu i Izraela. Demokraci, udający alternatywę dla prawicy, są tak
samo oddani Izraelowi, a przy tym bardziej uzależnieni od żydowskich głosów i
żydowskich pieniędzy niż republikanie. Według źródeł izraelskich, ponad 70% datków
dla kandydatów demokratycznych pochodzi od Żydów. Natomiast żydowskie datki
stanowią zaledwie 35% wszystkich datków dla kandydatów republikańskich.
Żadna partia w USA nie może marzyć o rządzeniu bez poparcia żydowskich
pieniędzy i żydowskich wpływów w mediach i środowisku akademickim. Potęga
państwa żydowskiego nie mieści się w ogonie psa, lecz opanowała mózg, kontrolując
wszystkie zmysły. Potrafi także dobrze poszczuć psa. Dopóki Ziemia Święta pozostaje
celem żydowskiego pożądania, nie ma szans na zmianę stanowiska USA w odniesieniu
do Bliskiego Wschodu.
Jako aktywiści, pragnący zakończenia żydowskiego apartheidu w Palestynie,
mamy dwa wyjścia. Możemy próbować przekonać amerykańskich Żydów do poddania
się, lub do zmniejszenia ich poparcia dla Izraela. Jest to ścieżka dobrze wydeptana
(przez żydowską lewicę), i od roku 1948 na drodze tej uzyskano bardzo niewiele.
Działając alternatywnie, moglibyśmy próbować osłabić żydowskie wpływy w USA –
jest to zadanie o wiele trudniejsze, i nic dziwnego, że wielu uczciwych ludzi wzdryga
się przed tym. Lecz nie ma miejsca na „trzecią drogę” Haleviego.
Chociaż bezpośrednie polityczne wpływy Izraelczyków na Amerykę są małe, to
Izrael i amerykańskie żydostwo mają skomplikowane i zażyłe związki, co powoduje
obecne aberracje w bliskowschodniej polityce USA. Pamiętajmy, że Żydzi stanowią
jedynie niewielką część ludności Ameryki (2%), lecz stanowią całe 30%
amerykańskich elit. Możemy zastanowić się nad historycznymi precedensami
nadmiernych wpływów żydowskich w przeszłości – co zaproponował Benjamin
Ginsberg, profesor nauk politycznych Uniwersytetu Johna Hopkinsa, w książce The
Fatal Embrace: Jews and the State (Śmiertelny uścisk: Żydzi i państwo). Analiza
historyczna pozwoli nam uzyskać narzędzia do zrozumienia problemów
współczesnych, i wskaże środki naprawcze.
Ilan Halevi mógłby nazwać takie podejście „antysemickim”, lecz jest to po
prostu naukowa metoda wolna od wszelkiej emocji, czy byłaby to nienawiść czy
schlebianie. Naukowiec najpierw proponuje teorię, a potem analizuje dane. Czy
wzywam kogokolwiek do prześladowania lub dyskryminacji Żydów? Wprost
przeciwnie, domagam się równych praw dla Żydów i nie-Żydów – łącznie z
proporcjonalnym wpływem na rządy w krajach w których żyją. Równych praw – a nie
statusu specjalnego.
Wracając do mnie, Ilan Halevi pisze: „Ten Izrael Szamir, dziennikarz rosyjskoizraelski niedawno nawrócił się na chrześcijaństwo, i z tej okazji, któż by pomyślał,
przerzucił się z najbardziej radykalnego antysyjonizmu na najbardziej banalny
chrześcijański antyjudaizm, i ponownie bredzi wykazując, że Żydzi rozpętali II Wojnę
Światową, co nie powinno nikogo wprowadzić w błąd, w szczególności naszych
marsylskich towarzyszy”. I znowu Halevi odrzuca analizę historyczną. Oczywiście,
Hitler chciał podpalić świat, co pokazał 1 września 1939 roku. Lecz nie był on jedynym
politykiem prącym do wojny. Ówcześni wybitni Żydzi nigdy nie ukrywali, powiem
nawet, że byli dumni pchając do wojny z nazistowskimi Niemcami, podobnie jak
dzisiejszy żydowski establishment jest dumny ze swego poparcia dla wojny z Irakiem.
Naturalnie, nie byli jedyni, lecz od kiedy takie postępowanie uważa się za obronę? Ja
wskazuję jedynie na nadmierne wpływy i sposób zachowania. Halevi ukrywa się za grą
słów, która nikogo nie oszuka.
I na koniec, chrześcijański antyjudaizm nie jest banalny lecz fundamentalny.
Według mnie, i według ogromnej większości Żydów, państwo Izrael oraz jego polityka
i działania reprezentują judaizm, ten sam judaizm, którego z takiego samego powodu
wyrzekł się Święty Paweł i Prorok Mahomet. Ilan Halevi ma prawo uważać syjonizm
za przelotną aberrację w żydowskiej historii. Lecz ja popieram Israela Shahaka i
innych, i widzę ten ruch jako historycznie i ideologicznie wypływający z żydowskiej
przeszłości.
Psy i lisy
Gdy ubrani w czerwone kurtki brytyjscy dżentelmeni uganiają się na koniach za
lisem na zielonych wzgórzach Surrey, szczują swoje psy okrzykiem „yoicks!”;
natomiast Żydzi dodają sobie odwagi krzycząc „antysemityzm!”. Okrzyk „yoicks”
brzmi złowieszczo dla lisa; słowo „antysemityzm” wykorzystywane jest w podobny
sposób przeciwko przeciwnikom Nowego Porządku Światowego. Jest to żydowski
odpowiednik bulli papieskiej ogłaszającej wyprawę krzyżową przeciwko heretykom.
Jak zaraźliwa choroba, ich nienawiść rozprzestrzenia się coraz dalej i dalej.
Irakijczycy popierali Palestyńczyków, więc Irak zniszczono. Ostatnio wrogiem
syjonistów stała się Francja, ponieważ miała czelność zakwestionować podbój Iraku.
Trzypasmową ulicą gdzie mieszkam jedzie wielki chevrolet, na którego zderzakach
naklejono olbrzymi napis „Po Iraku, dostaniemy cię Chirac'u”. Gazety izraelskie są
pełne antyfrancuskich doniesień i artykułów. Kiedy tylko Żydzi nie dostaną tego co
chcą, zaraz podnoszą wrzask o „antysemityzmie” przeciwników.
Ostatnio plakatowych wojowników nieoczekiwanie poparł znany kubański
intelektualista, Lisandro Otero. Można byłoby oczekiwać, że pisarz z wyspy wolności
będzie nawoływał do solidarności z narodami Palestyny, Iraku i Francji. Patriota
kubański powinien wiedzieć, że gadaninę o francuskim antysemityzmie rozpętały te
same siły, które kilka miesięcy temu prowadziły kampanię antykubańską.
Lecz Otero wolał ścigać z psami, zamiast uciekać z lisami. W artykule
rozpowszechnionym przez media kubańskie, były dysydent powtarza syjonistyczne
insynuacje przeciwko Francji. Po wspomnieniu mimochodem o „polityce eksterminacji
Palestyńczyków prowadzonej przez krwawego Ariela Sharona”, przechodzi do
właściwego tematu: „We Francji alarmująco wzrosły ataki na Żydów. Wielu aktów
agresji dokonują muzułmanie, których jest we Francji od czterech do pięciu milionów”.
Takie uogólnienie wygląda na rasizm. Noam Chomsky słusznie zauważył, że „Rasizm
antyarabski jest tak szeroko rozpowszechniony, że się go nie zauważa; jest to być może
jedyna postać rasizmu jaka ma być dozwolona”. Na tyle dozwolona, że być może Otero
używa jej mimowolnie.
W przypadku Otero mamy do czynienia ze szczerym człowiekiem, który został
po prostu wprowadzony w błąd przez syjonistyczne media. Spróbujmy pokrótce
przemyśleć fakty. W ostatnich dziesięciu latach w żadnym prawdziwym lub
wymyślonym ataku „antysemickim” we Francji nie zginął ani nie został poważnie
zraniony żaden Żyd, chociaż w tym czasie syjonistyczne bandy paramilitarne Beitar,
utworzone przez uwielbiającego Mussoliniego żydowskiego faszystę Żabotyńskiego,
zaatakowały i poraniły dziesiątki antysyjonistów i muzułmanów na ulicach Paryża i
Marsylii. We Francji, w rasistowskich atakach, które często przeprowadzali
faszystowscy sojusznicy syjonistów, zraniono i zabito setki muzułmanów.
W państwie żydowskim, palestyńskim muzułmanom nie pozwala się modlić w
świętym dla nich meczecie Al-Aksa w Jerozolimie; palestyńskim chrześcijanom
żydowskie wojsko nie pozwala na Wielkanoc odwiedzać Grobu Świętego. Natomiast
we Francji, Żydzi nie tylko są pod dobrą opieką, pozwala się im także świętować
krwawe zwycięstwa armii izraelskiej.
Na meczety we Francji i wszędzie indziej w Europie często robi naloty policja i
oddziały „antyterrorystyczne”. Lecz synagog nikt nigdy nie rusza, chociaż one, razem z
ośrodkami żydowskiej społeczności, prowadzą we Francji działalność polityczną na
szeroką skalę, i są wykorzystywane przez syjonistów do rekrutacji zwolenników.
Zbierają tam pieniądze na budowę Muru, i mobilizują francuskich Żydów do walki o
interesy państwa żydowskiego i popierania amerykańskiej interwencji w Iraku.
Lisandro Otero może przeczytać odkrywczy artykuł A Happy Compromise169
autorstwa żydowskiego filozofa z Kanady, profesora Michaela Neumanna, który
porównuje przedstawianie przez media ataków na własność żydowską i nieżydowską:
„Gdy na żydowskich domach wypisano sprayem antyżydowskie hasła, Globe and Mail
(z 17 marca) dał o tym artykuł na jednej trzeciej pierwszej strony, ze zdjęciem
zajmującym ponad połowę miejsca nad zagięciem. Dalszy ciąg artykułu był na stronie
8. Jako Żyd który doszedł do wniosku, że antysemityzmem często posługują się w
celach politycznych, zdziwiłem się dlaczego historii tej udzielono tak wiele uwagi. Gdy
na islamskim ośrodku Pickering wypisano hasła sprayem i podpalono, to mimo że
podpalenie jest o wiele poważniejszym przestępstwem niż wypisywanie obraźliwych
haseł, wiadomość o tym (26 marca) podano na dole strony 12. Zajęła ona trochę więcej
miejsca niż dokończenie na stronie 8 o antysemickiej rozróbie z 17 marca”. Wniosek
Neumanna: rozdmuchiwanie relacji o przestępstwach przeciwko Żydom sugeruje, że
Żydzi są ważniejsi od innych,
Innymi słowy, epidemia „francuskiego antysemityzmu” powstała przy pomocy
powiększających i zniekształcających zwierciadeł potężnych żydowskich mediów. Nie
jest to nic nowego w tej sprawie: sto lat temu, gdy podniosła się prasowa burza
potępiająca „rosyjski antysemityzm”, rosyjski pisarz Aleksander Kuprin – przyjaciel
Żydów – pisał w liście do innego pisarza:
Liczące dziesięć tysięcy plemię z Dalekiej Północy poderżnęło sobie gardła, gdyż padły
im jelenie. Chłopi z Samary jedzą z głodu ziemię. Polskę upokorzono, zachwycający
Krym przekształcono w burdel, starożytne rolnictwo Azji Centralnej bezwzględnie
zniszczono, lecz wśród tego oceanu nieszczęść, niesprawiedliwości, przemocy i smutku
my, rosyjscy pisarze, podnosimy wrzask przeciwko ograniczeniom nakładanym na
żydowskich dentystów.
Lisandro Otero porywa się na podsumowanie dwóch tysięcy lat stosunków
żydowsko-chrześcijańskich stosując się dokładnie do syjonistycznej ewangelii: „Na
początku chrześcijaństwa, Cesarz Konstantyn zabronił judaistycznych praktyk pod karą
śmierci. Justynian zabronił budowy synagog. Tryumf chrześcijaństwa w Europie
zinstytucjonalizował rasową segregację Żydów”. Umiarkuj się, Lisandro! Kościół
krwawo rozprawił się z herezjami Albigensów i Arian, zniszczył Druidów i inne
niechrześcijańskie kulty w Europie, ogniem i mieczem chrzcił Słowian i plemiona
bałtyckie; czy myślisz, że nie mógłby, gdyby chciał, zlikwidować Żydów? Koncepcja
„segregacji rasowej” była całkowicie obca chrześcijaństwu, i wielu nawróconych
Żydów zostało biskupami i świętymi Kościoła, od Torquemady do Świętego Jana od
Krzyża. Z drugiej strony, segregacja rasowa to nakaz wiary żydowskiej, która zabrania
169
www.counterpunch.org/neumann04152004.html
swoim wyznawcom mieszania się z nie-Żydami. Widzimy to w państwie żydowskim,
gdzie nie-Żydzi są zamurowywani za Murem Sharona, a małżeństwa Żydów poza
żydostwem są niedozwolone.
Syjonistyczne fantazje o „niekończących się prześladowaniach Żydów”170
wynaleziono, by zmusić Żydów do popierania celów żydowskiej elity. Niekończące się
powtarzanie tych wymyślonych i rozdmuchanych historii o cierpieniach, doprowadziło
do powstania wśród Żydów paranoidalnych tendencji. Jeśli chcesz być prawdziwym
przyjacielem Żydów, to nie zachęcaj do tej paranoi. Antysemityzmu nie ma, Lisandro.
Żydzi są bezpieczni wszędzie, tak samo bezpieczni jak wszyscy inni na tej
niebezpiecznej planecie; tak samo bezpieczni jak ty na poddanej blokadzie Kubie, o
wiele bezpieczniejsi od Palestyńczyków w Palestynie, Irakijczyków w Iraku i Arabów
w USA i Francji.
O los Żydów się nie obawiam, ponieważ są bezpieczni. Bardziej boję się o
przyszłość Kuby. Twój list jest przygnębiającym dowodem na to, że kubańska
inteligencja gotowa jest poddać się Nowemu Porządkowi Światowemu. Widziałem to w
ZSRR za czasów Gorbaczowa, gdzie demontaż socjalizmu rozpoczęto od dyskusji o
„antysemityzmie”. Propagatorzy tej idei poparli też walkę o lepsze stosunki z Izraelem i
zacieśnienie więzów z establishmentem żydowskim w USA, a w końcu doprowadzili do
władzy Jelcyna. Dziennikarze zachodni akredytowani w Moskwie zarzucili swoich
czytelników wiadomościami o „wzrastającym antysemityzmie” i groźbie
nadchodzących pogromów. Ludzie radzieccy nawet nie byli w stanie zrozumieć tych
oskarżeń, ponieważ w ZSRR nigdy nie znano rasizmu w żadnej postaci. Lecz radzieccy
Żydzi przestraszyli się bezpodstawnych, lecz stale powtarzanych wiadomości. Ponad
milion z nich, jak pszczoły do miodu, poleciało do ambasady Izraela; teraz budują mur
mający uwięzić dzieci Bethany. Ich ucieczka umożliwiła upadek Związku
Radzieckiego, i ostatecznie spowodowała oddanie bogactwa narodowego ludzi
radzieckich bandzie oligarchów ściśle współpracujących ze swymi amerykańskimi
ziomkami i przyjaciółmi.
To samo pożałowania godne zjawisko obserwowano w innych
wschodnioeuropejskich krajach socjalistycznych. Żydowskie media barona Roberta
Maxwella, znanego agenta171 izraelskiego Mossadu, czuwały nad tym i
ukierunkowywały elitę kulturalną. Zaczęły od „antysemityzmu” i przeszły do
pomników holokaustu, i nagle sprywatyzowane bogactwa narodowe tych krajów
okazały się w rękach George'a Sorosa, Marca Richa i Władimira Gusińskiego,
natomiast ich żołnierzy wysłano do zabijania Irakijczyków w Faludży.
Protesty przeciwko „antysemityzmowi” nie mają niczego wspólnego z Żydami,
jest to po prostu dominująca ideologia Pax Americana. Kubańczyk oskarżający ludzi o
„antysemityzm” przygotowuje tryumfalny powrót spadkobierców Meyera Lansky'ego
na wyspę. Ty, Lisandro, opuść na jakiś czas Kubę jako emigrant polityczny, a gdy
170
171
http://en.wikipedia.org/wiki/Persecution_of_Jews
http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Maxwell
zmądrzejesz - wróć, gdy już zrozumiesz wprowadzającą w błąd sofistykę zachodnich
mediów. Powiedziałeś: „z daleka widać lepiej, jak sprawy się mają w rzeczywistości;
małe sprawy są małe, a duże są duże”.
Czy już się zmieniłeś? Czy chcesz, by twój kraj stał się następnym Haiti lub
Gwatemalą, pływającym burdelem z dala od brzegów Miami? Odwiedź byłe republiki
radzieckie, i zobaczysz czym kończy się droga rozpoczynająca się rozmowami o
„antysemityzmie”. Nawet jeśli nie obchodzi cię los robotników i chłopów a jedynie
intelektualistów, zrozumiesz, że w tych doprowadzonych do ubóstwa krajach pisarze i
filmowcy nie mogą przeżyć bez grantu od Sorosa.
Życie intelektualistów w kilku jeszcze pozostałych krajach socjalistycznych jest
o wiele lepsze niż ich kolegów w „sprywatyzowanym” Trzecim Świecie. Dobry fryzjer
damski, masażysta, mechanik samochodowy lub prostytutka mogą z nadzieją oczekiwać
obalenia reżymu Castro na Kubie. Dla pisarza, naukowca, lub filozofa - w warunkach
Pax Americana nie ma nadziei, ustawisz się w kolejce po amerykańską wizę lub
będziesz sprzedawał nielegalne cygara. Nie będą już nazywać cię dysydentem, lecz
„terrorystą”. Twoje próżne nadzieje na wielkoduszność Meyera Lansky'ego i Morta
Zuckermana, Bernanda Henri Levy'ego i kubańskiego syjonisty Jacobo Machovera,
przyjaciół Ariela Sharona i Szymona Peresa, sprowadzą na wyspę nowego Batistę, jeśli
nie powstrzymają ich starzy barbudos172.
Przyjdzie czas, raczej wcześniej niż później, kiedy amerykańskie imperium
zostanie pokonane i zdemontowane, a wraz z tym, na dobre znikną paranoidalne gadki o
„antysemityzmie”. Wtedy to potomkowie Żydów będą żyć w pokoju i harmonii z
potomkami hiszpańskich hidalgos, Amerykanami ciężkiej pracy i palestyńskimi
fellahami. Twoim zadaniem, i pozostałej kubańskiej inteligencji, jest doprowadzenie
statku niezależnej Kuby do bezpiecznej przystani w przyszłości. Dlatego musisz unikać
syjonistycznych skał podwodnych.
Potomek psów i lisów
Z wielkim zniecierpliwieniem oczekiwałem na odpowiedź od Lisandro Otero.
Oczekiwałem jasnej odpowiedzi, dlaczego kubański pisarz powtarzał oskarżenia
przeciwko Francji i narodowi francuskiemu, rozgłaszane przez wrogów Palestyny i
Kuby, poczynając od prezydenta Busha do szefa ADL Abe Foxmana. Czekałem chcąc
się dowiedzieć, dlaczego poparł prowadzony przez syjonistów proamerykański dyskurs
o wzrastającym antysemityzmie? W końcu odpowiedział; lecz, niestety, Sokrates nie
pozwoliłby Otero zasiąść do wspólnej uczty, gdyż brak mu logiki.
1. Powiedziałem mu, że dzisiaj nie ma antysemityzmu i, że Żydzi są bezpieczni
wszędzie. On powtórzył, że Żydzi cierpieli w czasach Kaliguli. W podobny sposób,
172
Brodaci rewolucjoniści kubańscy z roku 1959.
gdybym powiedział mu, że na Kubie nie ma niewolnictwa, mógłby odpowiedzieć, że
zaledwie dwieście lat temu były tysiące niewolników.
2. Otero przytoczył znaną historię martyrologii Żydów od czasów rzymskich do
Izabeli Katolickiej i Hitlera. To prawda, lecz nie cała; półprawda jest tak samo zła jak
kłamstwo. Żydom było tak samo ciężko, jak wszystkim pozostałym. Tak, Żydzi
cierpieli – cierpienie jest częścią ludzkiego doświadczenia. Jeśli Otero chce w głupi
sposób spierać się o to „kto cierpiał bardziej”, to nie powinien zapominać, że kubańscy
tubylcy i mieszkańcy innych wysp karaibskich zostali eksterminowani. Jeśli pieniądze i
wolność pozwalają mniej cierpieć, to Żydzi niewątpliwie cierpieli mniej od swoich
sąsiadów – zwykłych Hiszpanów i Polaków - ponieważ Żydzi przeważnie nie biedowali
i nigdy nie zaznali niewoli i poddaństwa. Zachowajmy właściwe proporcje, Żydzi nie
cierpieli więcej niż każda inna porównywalna grupa ludności.
Żydzi z zasady należeli do klasy eksploatatorów; dlatego właśnie dzielnice
żydowskie w Sewilli i Paryżu położone są w pobliżu pałaców królewskich. Prawdą jest,
że od czasu do czasu na Żydach skrupiał się gniew wyzyskiwanych chłopów lub
konkurentów Żydów. Lecz arystokracja także od czasu do czasu cierpiała w ten sposób.
Tysiące francuskich arystokratów zabito podczas chłopskich powstań lub w czasie
Wielkiego Terroru w roku 1793. Na skutek rosyjskiej rewolucji z roku 1917 wielu
rosyjskich arystokratów zabito lub musieli uciekać z kraju. Wielu z nich było
niewinnych, walka klasowa jest tak samo okrutna jak każda wojna. Dlaczego Otero ich
nie opłakuje?
Żydzi prowadzili wojny jak wszyscy inni. Gdy Żydów zabito w Aleksandrii, oni
z kolei zmasakrowali nie-Żydów w Jaffie i Antiochii. Przyjaciele Żydów często byli
okrutni w stosunku do reszty ludności. Cromwell sprowadził Żydów do Anglii, lecz w
tym samym czasie zmasakrował irlandzkich chłopów i zniewolił Irlandię.
Żydów wygoniono w roku 1492 z Hiszpanii, lecz tak samo postąpiono wtedy z
Maurami. Dlaczego Otero nie lamentuje nad gorzkim losem jaki spotkał budowniczych
Alhambry i Giraldy? W rzeczywistości Żydzi znaleźli się w lepszej sytuacji niż
Maurowie, ponieważ Żydom zintegrowanym ze społeczeństwem hiszpańskim
pozwolono pozostać. Ci którzy pozostali, wżenili w najlepsze rodziny hiszpańskie i
wkrótce zajęli w Hiszpanii wysokie stanowiska.
A teraz przechodzimy do najważniejszego, wielkiego H. Podczas Drugiej Wojny
Światowej, zginęły miliony Rosjan, Niemców, Polaków i Japończyków. Byli wśród
nich Żydzi – cywile i żołnierze. Mego żydowskiego wujka Abrahama zabiła niemiecka
bomba gdy bronił Leningradu; umarł obok swego prawosławnego kolegi, Iwana.
Auschwitz był naprawdę nieludzki, lecz także Hiroszima. Jednak dla żydowskich
ideologów takie porównanie to świętokradztwo, bo jak można porównywać Wybrany
Naród Izraela z podludźmi Japończykami.
3. Żydowski dyskurs o jedynym w swoim rodzaju męczeństwie i ofierze oparty
jest na rasistowskim odrzuceniu pełnego i równorzędnego człowieczeństwa nie-Żydów;
dlatego żydowscy ideolodzy mają obsesję na zawyżaniu żydowskich ofiar i
ignorowaniu cierpień nie-Żydów. Rezultat takiego podejścia widzimy w Palestynie,
gdzie każda żydowska ofiara wojny otrzymuje honorowe miejsce na pierwszej stronie
każdej gazety, natomiast o ofiarach nieżydowskich mało co w ogóle się mówi. Obecnie
każdy, łącznie z Otero, zna i powołuje się na ofiary żydowskie; lecz mało kto – i znowu
dotyczy to Otero – słyszał, na przykład o Monie i Christinie, dwóch małych
Palestynkach zamordowanych przez żydowskich żołnierzy.
Mądra Izraelka, Dorothy Naor, pisze: „Dzisiejsze zabicie 34 letniej starej
Izraelki i jej 4 córek to prawdziwa tragedia. Szeroko to zrelacjonowały przeglądnięte
przeze mnie anglojęzyczne gazety: amerykańskie New York Times, Washington Post,
SF Chronicle, Chicago Tribune, Herald Tribune; angielskie Independent oraz
Guardian; australijska Sidney Morning Herald i kanadyjska Globe and Mail. Niestety, z
wszystkich powyższych gazet jedynie dzisiejszy New York Times doniósł o
zamordowaniu wczoraj przez izraelskie wojsko 8 letniego Palestyńskiego chłopca.
Każda taka śmierć jest tragedią. Lecz dzisiejszą śmierć Izraelki i jej dzieci należy
widzieć w kontekście palestyńskiego dziecka zabitego wczoraj, palestyńskiej matki 10
dzieci zabitej w zeszłym tygodniu i w świetle statystyki którą podawałam kilka dni
temu: w kwietniu zabito 59 Palestyńczyków i 345 zraniono”.
USA całkowicie przyjęło dyskurs judaistyczny; dlatego zdominowane przez
Żydów amerykańskie media wybuchły gniewem, gdy partyzanci Faludży zabili czterech
amerykańskich zawodowych morderców, a zignorowały mordy na tysiącach
Irakijczyków. W całkowitej zgodności z judaistyczną doktryną masowej zemsty,
Amerykanie zmasakrowali w Faludży sześciuset cywili. Judaistyczna inspiracja jest
niebezpieczna dla nas wszystkich.
Z drugiej strony, w czasach Wypraw Krzyżowych, wojownicy muzułmańscy i
chrześcijańscy rycerze między bitwami przyjaźnili się – szanowali się nawzajem. Don
Rodrigo miał mauretańskie imię El Cid; Torquato Tasso opiewał wspaniałą
muzułmankę, Kloryndę, bohaterkę Jerozolimy Wyzwolonej. Podczas oblężenia Keraku,
Saladyn rozkazał wstrzymać ogień na czas wesela w obleganym zamku; królowa matka
wysłała mu kawał weselnego ciasta. Zachowanie muzułmanów i chrześcijan było więc
całkiem inne od żydowskiego: ludzie będą walczyć - bo to ludzkie, lecz powinni
traktować siebie nawzajem po ludzku i jako wzajemnie równych.
Problem Otero polega na tym, że złapał się na żydowską wędkę dyskursu;
przyjął za prawdę opis rzeczywistości zamiast tego co jest: narzędzie propagandy
ideologicznej ma na celu powstrzymanie i odwrócenie naturalnego procesu asymilacji
Żydów. Ten żydowski dogmat nie jest przeznaczony dla Otero – ma on wpłynąć na
potomków Żydów by bali się „gojów”, i byli posłuszni żydowskim elitom. Otero wręcz
przyjął punkt widzenia żydowskiego rasisty. Nazywa on Marksa, Mendelsohna i
Heinego „Żydami”, chociaż byli oni ochrzczeni i nie uważali siebie za Żydów. Prawdą
jest, że byli potomkami Żydów, lecz jedynie rasista może powiedzieć, Żyd jest zawsze
Żydem. Faktycznie, Lisandro: czy mógłby Marks powiedzieć „wyzwolenie Żydów to
jest wyzwolenie od Żydów” gdyby był Żydem? Również Róża Luksemburg nie lubiła
gdy uważano ją za Żydówkę.
Niezrozumienie problemu przez kubańskiego pisarza staje się oczywiste gdy
mówi o „starej pladze ludzkości, antysemickim rasizmie”. Nie był on wcale „starą plagą
ludzkości”, po prostu nie istniał do drugiej połowy XIX wieku, i przetrwał mniej niż sto
lat. Paradoksalnie, został spowodowany przez rozpowszechnienie żydowskiego
dyskursu rasistowskiego. Nastawienie Żydów było i pozostaje rasistowskie, ponieważ
Żydzi, podobnie jak indyjscy bramini, wierzą w swoją wrodzoną wyższość. Zanim w
połowie XIX wieku nie pojawiła się myśl o żydowskich wpływach jako dominującej
cesze współczesności, podejście rasistowskie było całkowicie obce Europejczykom.
Kościół nigdy nie miał rasistowskiego podejścia do Żydów; każdy potomek Żydów
miał możliwość przyjęcia chrześcijaństwa i dołączenia na równych prawach do reszty
społeczeństwa. Walka Kościoła z Żydami była także walką z rasizmem. Żydzi także
odpowiadali walką; lecz gdy byli górą – na przykład w Palestynie w latach 128 i 614 –
nie zadowalali się wygnaniem. Mordowali wszystkich chrześcijan, jacy wpadli im w
ręce. Lecz Otero nie rozumie tego, i twierdzi, że wszelkie postawy antyjudaistyczne są
niezmiennie z natury rasistowskie.
W swojej naiwności otwarcie mówi, że są Żydzi dobrzy i źli; niech wie, że
według zasad Nowego Porządku Światowego nawet takie banalne zdanie jest uważane
za antysemickie. Amerykański dziennikarz żydowski, Klinghoffer, pisał w Forward173
„Pisarz, który chce nas [Żydów] podzielić, by jednych chwalić, a drugimi gardzić, może
nie być antysemitą – lecz nie jest naszym przyjacielem”. Uważaj, Lisandro!
4. Otero podjął kilka prób przedefiniowania mnie. Pisze: „Szamir odbył objazd
amerykańskich uniwersytetów z wykładami, którego to zaszczytu dostąpiło zaledwie
kilku lewicowych pisarzy”. W ten sposób sugeruje, że osoba korzystająca z takiego
wspaniałego przywileju w rzeczywistości nie należy do lewicy, lecz musi być
marionetką jakichś ciemnych sił. W dalszym ciągu demonstruje stronniczość żarliwie
pisząc o Dominique Vidalu, redaktorze naczelnym Le Monde Diplomatique. Czyli
stajesz się marionetką, gdy objeżdżasz amerykańskie uniwersytety, lecz nie jesteś nią,
gdy redagujesz jedną z najważniejszych francuskich gazet... Być może to Otero
należałoby przedefiniować.
Ponieważ czas mnie gonił, więc nie byłem w stanie zweryfikować cytatu Vidala,
czy człowiek ten (który udowodnił swoją lojalność w stosunku do żydostwa pisząc
książkę o wyjątkowości żydowskich cierpień) rzeczywiście kłamał mówiąc, że
nawoływałem do oddania głosów na Le Pena; czy też jest to wytwór fantazji Lisandro.
Wyczucie dramatu u Lisandro wznosi się na wyżyny, gdy insynuuje, że muszę
być jakimś „agentem Mossadu lub CIA”. Być może ten rodzaj oskarżeń jest modny w
jego otoczeniu, jak w mojej rodzinnej Rosji w latach 1930, a może odzwierciedla to
niemożność zrozumienia przez niego, dlaczego ja się sprzeciwiam, gdy on się poddaje.
173
www.forward.com/issues/2002/02.12.27/oped3.html
Twierdzi z dumą, że nigdy nie zmieniał zdania; dla mnie jest to oznaka tępoty
umysłowej. Świat się zmienia, i my powinniśmy zmieniać się wraz z nim.
Dannny w izraelskich kolorach
Dla mego pokolenia, nazwisko Czerwonego Danny, lub Daniela Cohn-Bendit'a,
na zawsze związane będzie ze sławną rewolucją roku 1968, Chinką Godarda i Zabriskie
Point Antonioniego, napisami Zabrania się zabraniać na murach uniwersytetów,
długimi włosami hipisów, marihuaną i wolną miłością, barykadami w Paryżu,
zamieszkami w Berkeley, i podniecającym powiewem wolności niosącym się nad
kontynentami. Jak ich wielka poprzedniczka, Wiosna Ludów z roku 1948, rozruchy z
roku 1968 upadły lecz zmieniły Europę i USA. Czerwony Danny był duszą rewolucji i
źródłem natchnienia dla tych z nas, którzyśmy dążyli do wolności i równości.
Po latach Cohn-Bendit, obecnie poważany członek Parlamentu Europejskiego z
niemieckiej partii Zielonych, odwiedza Jerozolimę. Czasy się zmieniły i on także, nie
tylko dlatego, że przybyło mu w pasie. Podkreśla, że nie jest syjonistą ani antysyjonistą.
Żydzi mogą mieszkać także w Europie; nie muszą się przenosić do Izraela. Mówi, że
popiera utworzenie państwa palestyńskiego i jest przeciwko okupacji. Czuje, że Sharon
też jest przeciwko okupacji – być może Sharon chce mieć trochę większy Izrael, lecz
nie o wiele większy. Mur, nieludzkie postępowanie, to dowód, że Sharon zamierza
ograniczyć ekspansję Izraela.
Mówi o swoim spotkaniu z „chłopcami” - jego nowymi przyjaciółmi, partią
wojny z Waszyngtonu. Perle i Wolfowitz przedstawili mu swoje plany odnośnie
Bliskiego Wschodu. Chcą oddać Irak pod rządy Haszemitów a Palestyńczyków upchać
w Jordanii i utworzyć tam państwo palestyńskie. Wtedy, Żydzi dostaną całą Palestynę.
Mówi, że są bolszewikami. „Bolszewik” to przekleństwo nowego Danny'ego. Ma on
własny plan, o wiele lepszy: dać Palestyńczykom państwo a następnie przyjąć Izrael do
NATO i Unii Europejskiej. Zmusić Rosję, Chiny i wszystkich innych do
zadeklarowania poparcia dla państwa żydowskiego, najlepszej i jedynej demokracji na
Bliskim Wschodzie. Jeśli Amerykanie pójdą na współpracę, jest gotowy zapewnić
poparcie Europejczyków dla amerykańskiej okupacji Iraku. Nawet jego gospodarze z
liberalnego syjonistycznego Pokój teraz dostają dreszczy.
Cohn-Bendit czuje, że może odnieść sukces, a jego historia potwierdza to. Ma za
sobą wiele osiągnięć. Zaangażował się bardzo w rozbicie Jugosławii. Poparł
bombardowanie Serbii przez NATO aby ją podporządkować. Ostatnio większość czasu
i wysiłków zajmuje mu sprawa żydowska. Cieszy się, że Niemcy, na koszt swoich
podatników dostarczyły Izraelowi okręty podwodne zdolne do przenoszenia broni
nuklearnej. „Ten podarunek jest ich zapłatą za Holokaust”, mówi niemiecki członek
Parlamentu Europejskiego. Dlaczego milion potencjalnych ofiar (najprawdopodobniej
Arabów) ma zapłacić za coś, co jest wyłącznie sprawą europejską? Czy martwi się o to,
gdzie te głowice bojowe spadną? Nie, nic go to nie obchodzi, ma jedynie zaufanie do
państwa żydowskiego. W odpowiedzi zacytuję Martina van Crevelda z Uniwersytetu
Hebrajskiego, który mówił, że niebezpieczni maniacy rządzący obecnie Ziemią Świętą
chcą zniszczyć świat razem z sobą. Aby go sprowokować, wyrażam obawę, że jego
własny kraj także może ucierpieć. Danny niewinnie pyta: „Jaki kraj?” Urodzony we
Francji, pracujący w Brukseli i Sztrasburgu, kochający Izrael, zapomniał, że
reprezentował Niemcy. Czy Żyd może kochać swój kraj? Tak, jeśli wie jaki to kraj.
Nie uważa, że Izrael ma zawsze rację. Można, pod pewnymi warunkami,
krytykować Izrael. Jednak zasady są raczej rygorystyczne i zawiłe, i najlepiej
pozostawić to specjalistom. W marcu zeszłego roku, syryjski imigrant i członek jednego
z niemieckich landtagów z ramienia partii Cohn-Bendita, Jamal Karsli, wezwał Niemcy
do zaprzestania dostarczania Izraelowi broni masowego rażenia, i popełnił błąd mówiąc
o „silnych żydowskich wpływach w niemieckich mediach”. Cohn-Bendit i jego
Parteigenossen praktycznie zlinczowali Karsliego za „antysemityzm”. Ich atak poparł
Michel Friedman, „najbardziej wymowny rzecznik żydowski w Niemczech” – było to,
zanim ten stały klient białoruskich prostytutek nie został aresztowany za sprzedawanie
kokainy.
Czy nie masz skrupułów, pytam go, że wywołasz antysemityzm jak Bush i
Ashcroft, Friedman i Foxman? Jest to podejście bolszewickie, mówi. „Trzeba być
gotowym do przedstawienia swego poglądu nawet, jeśli podobną opinię wyrażają jacyś
nieprzyjemni ludzie”. Brawo, Danny! Lecz czy nie wyrzucił on Karsliego z partii tylko
za, jak wtedy powiedział, „powtarzanie nazistowskiej plotki o żydowskim panowaniu”?
Dlaczego ta wspaniała myśl nie powstrzymała go, lub innych Żydów, od ciągłego
powoływania się na Protokóły Syjonu, jako na ich najlepszą obronę: jeśli Protokóły
każą żydostwu przejąć media, ipso facto każdy kto mówi o trwałym podporządkowaniu
europejskich mediów interesom żydowskim „powtarza plotkę”. Dlaczego nie możemy
zastosować tej samej maksymy i nie możemy „przedstawić poglądu”, który jacyś
nieciekawi ludzie już przedstawili?
Przyczyna jest taka, że z zasady, Żydzi nie godzą się na stosowanie
kategorycznego imperatywu Kanta i nie zgadzają się na ograniczanie siebie zasadami
uniwersalnymi. Moglibyśmy spróbować określić Żyda jako kogoś, kto nie jest w stanie
wydawać obiektywnych sądów moralnych. Jego rozumowanie zawsze będzie się
zmieniać, w zależności od tego, czy przedmiot sporu ma być dobry dla Żydów czy zły
dla Żydów. Broń masowego rażenia jest zła w rękach nie-Żydów, lecz dobra w
żydowskich. Nacjonalizm nieżydowski jest zły, poświęcenie dla sprawy żydowskiej jest
dobre. Równe prawa dla Żydów i nie-Żydów są dobre w Europie lecz złe w Palestynie.
Karsli był zły dla Żydów, więc musiał odejść.
Wyrzucony przez Cohn-Bendita z Zielonych, Karsli wstąpił do partii Juergena
Moellemanna, odważnego niemieckiego polityka, który sprzeciwiał się remilitaryzacji
Izraela i kontrolowaniu niemieckich mediów przez Żydów. Można było zauważyć jak
FDP stawała się realną antysyjonistyczną siłą w Niemczech, lecz Juergena
Moellemanna spotkał śmiertelny wypadek: oba jego spadochrony nie otworzyły się.
Kariera polityczna Karsliego została zduszona w zarodku.
Wyeliminowanie FDP zwiastowało początek kampanii Cohn-Bendita przeciwko
imigrantom arabskim w Europie. Ostatnio, Unia Europejska zleciła przeprowadzenie
badań nad antysemityzmem w Europie. Zlecenie to dostała grupa syjonistycznych
naukowców, która opracowała raport obwiniający o antysemityzm Semitów –
dokładniej, Arabów.
Była to nieprawdopodobna sugestia. Etnicznie i religijnie zróżnicowany Wschód
nigdy nie znał rasizmu. Każdy, kto choć trochę zna Arabów, wie, że nie mają oni
żadnych rasowych uprzedzeń w stosunku do Żydów, jako takich. W przeszłości, jak
pisał David Shasha, żydowski naukowiec z Syrii, „Żydzi i inne mniejszości etniczne
uważani byli w państwie islamskim za cenionych członków oświeconej warstwy
społeczeństwa i szczerze przyczyniali się do ewolucji i rozwoju tego społeczeństwa”.
Nawet w sercu państwa żydowskiego, dziesiątki Żydów popierających sprawę
palestyńską żyją w domach Arabów palestyńskich od Rafah do Jenin. Przykładami są
Norman Finkelstein i Jennifer Loewenstein, którzy nigdy nie doświadczyli nienawiści
rasowej do momentu, dopóki nie wrócili do Nowego Jorku, gdzie ich nazywają
„samonienawidzącymi się Żydami”. Co do mnie, to zawsze się czułem u Arabów jak w
domu – u Arabów z Maghrebu w Marsylii, Saudyjczyków w Londynie, Egipcjan w
Kairze, i Palestyńczyków w mojej rodzinnej Jaffie.
Aby pokazać pożądany wynik, naukowcy uwzględnili nastawienia antyizraelskie
i doszli do zniechęcającej konkluzji: „za antysemityzmem w Europie stoją muzułmanie
i aktywiści propalestyńscy”. Europejskie Centrum Monitorowania Rasizmu i Ksenofobii
(EUMC) szybko oceniło ten raport, określając go jako „wykazujący oznaki
antymuzułmańskiej dyskryminacji i wykorzystujący niewłaściwe metody badawcze”.
Naukowcy skrytykowani za raport postanowili poskarżyć się w izraelskim dzienniku
Haaretz, że Europejczycy odrzucili ich raport kierując się „nadmierną poprawnoścą
polityczną”.
Kiedy Żydom nie podoba się poprawność polityczna? Gdy koliduje z ich
nagonką na muzułmanów.
EUMC uznało, że raport „skoncentrowany na muzułmanach i propalestyńskich
przestępcach będzie podburzał” i może spowodować „wojnę domową w Europie”. Lecz
wojna domowa w Europie przeciwko milionom Arabów i innych muzułmanów jest
spełnieniem marzeń syjonistów, i wyraźnym celem prowadzonej przez USA wojny z
islamem.
Haaretz musiał napisać: „Daniel Cohn-Bendit, przywódca partii Zielonych w
Parlamencie Europejskim zdecydowanie potępił we wtorek EUMC za wstrzymanie prac
nad raportem. To oburzające, że nie chcieli kontynuować, ponieważ bali się urazić
niektórych muzułmanów w Europie, powiedział on w Radio Izrael. Jest to podejście
całkowicie głupie i złe. Przebywający aktualnie z wizytą w Izraelu Cohn-Bendit
powiedział, że decyzja o wstrzymaniu prac badawczych była wielkim, wielkim błędem, i
że jego partia przy pierwszej sposobności w Parlamencie Europejskim zakwestionuje to
posunięcie.”
Cohn-Bendit nie „boi się urazić niektórych muzułmanów w Europie”. Kogo to
obchodzi? On odważnie ignoruje islam, natomiast z kontrolowanych przez Żydów
mediów europejskich nieprzerwanym strumieniem leje się propaganda antyarabska i
antymuzułmańska. Gdy Cohn-Bendit przemawiał do studentów na Uniwersytecie
Hebrajskim, Ariel Sharon – po drugiej stronie miasta – miał przyjemność sfotografować
się z przybyłym przywódcą włoskich faszystów, Gianfranco Fini. Przekaz był jasny:
prawica czy lewica, Zieloni czy Faszyści, każdy jest mile widziany w prosyjonistycznej
koalicji przeciwko islamowi.
W Niemczech, wystraszone wyrzuceniem Karsliego i przedwczesną śmiercią
Moellmanna, nieśmiałe grupy propalestyńskie zaczęły się naprawdę bać. Były stale
atakowane przez partie głównego nurtu, zarówno lewicowe jak i prawicowe. Marazm
psychiki narodu niemieckiego najlepiej widać po rozwoju zwariowanej, proizraelskiej,
antyniemieckiej „lewicy antyfaszystowskiej”. Ich bohaterem jest „bombardier” Harris,
masowy morderca brytyjski, który podczas II Wojny Światowej burzył niemieckie
miasta i zabił miliony niemieckich cywili. Ich miłość jest zastrzeżona dla żydostwa.
Moja przyjaciółka, propalestyńska aktywistka Ingrid K. (niemieccy przyjaciele
Palestyny obawiają się zdemaskowania ich przez media) napisała do mnie:
Tak zwana antyniemiecka Antifa (antyfaszyści) uwielbia bombardiera Harrisa. Jest to
grupa godna pożałowania, ich głównym zajęciem jest hipersyjonizm i atakowanie
lewicy. Koncentrują się na „antysemityzmie” i dążą do podzielenia niewielkiej
niemieckiej lewicy. (Jak gdybyśmy my, Niemcy, przestawali myśleć, gdy dochodzi do
antysemityzmu). Lewica doszła do godnego politowania stanu bezsilności i
dezorientacji. Popieranie Palestyńczyków jest swego rodzaju próbą odwagi, gdyż można
być uznanym za antysemitę, co jest niebezpieczne.
Niemcy są wciąż wpływowym państwem Europy. Razem z Francją, Niemcy
mogłyby stać się główną zaporą przeciwko neokonserwatystom. Poparcie
Europejczyków jest potrzebne dla uchronienia świata przed niekończącym się ciągiem
wojen, ponieważ jesteśmy stale sobie nawzajem przeciwstawiani. Lecz ten wielki kraj,
ojczyzna Hegla i Marksa, Beethovena i Goethego, jest chory gdy go reprezentują tacy
jak Cohn-Bendit - przebrzmiała sława podburzająca do konfliktu między etnicznymi
Niemcami i społecznością muzułmańską, dostarczająca państwu żydowskiemu broń
masowego rażenia, przyjaźniąca się z wrogami prawa międzynarodowego, i
wyciszająca w Niemczech propalestyńskie głosy liberalnie za pomocą terminu
„antysemita”, krótko, człowiek, który jest zwolennikiem sprawy żydowskiej i odwrócił
się od ideałów które zaskarbiły mu podziw mego pokolenia: od sprawy wolności i
równości.
451°F
Historia krótkiego żywota mojej przedwcześnie zgasłej książki l’Autre Visage
d’Israël – francuskiego przekładu Kwiatów Galilei – jest interesującym przykładem
żydowskich wpływów we Francji. Książka ta została opublikowana 9 października
2003 roku i natychmiast została zaatakowana przez francuską stronę syjonistyczną
www.proche-orient.info. W długiej i monotonnej diatrybie, Johan Weisz, twierdził, że
książka nosi znamiona przestępstwa podlegającego „prawu o nienawiści” ponieważ
nawołuje do sojuszu chrześcijaństwa i świata islamu.
Nie było niespodzianką, że Żydzi przypisali sobie nadrzędne prawo
decydowania kogo pozostali powinni kochać i nienawidzić. Jak gdyby dwóch ostatnich
wojen światowych było za mało, obecnie domagają się, by chrześcijanie walczyli z
muzułmanami aż ostatni nie-Żyd padnie, na większą chwałę Izraela.
Mój nowy wydawca, zacny Franck Spengler z Blanche Publishing, odrzucił
pretensje syjonistycznych nienawistników w dowcipnym liście do dyrektora Balland,
Denisa Bourgeois. Lecz Denis robił jedynie to, czego od niego oczekiwało CalmannLevy, wielkie żydowskie przedsiębiorstwo wydawnicze, będące właścicielem domu
wydawniczego. Po wysłuchaniu Głosu Pana, Denis zaszczekał, zmienił front, i zarządził
by książkę zdjęto z półek – aby ją spalić na stosie. Oto źródło wpływów: kupić
wydawców, podburzyć swoich wybranych wielbicieli, i w końcu przekształcić wolną
prasę w jej własną parodię.
Arystokratyczna Francja przedrewolucyjna nie była na tyle cyniczna, aby
wynaleźć pojęcie „przestępstwa nienawiści”, i to ją zgubiło. Gdyby wynajęli Johana
Weisza, Wolter byłby wyeliminowany za „przestępstwo nienawiści” i Francja byłaby
teraz spokojnie rządzona przez Ludwika, powiedzmy, XXV. Brytyjczycy nie wiedzieli,
że mogli oskarżyć Jerzego Waszyngtona o „poniżanie i demonizowanie całego narodu,
niewinnych Angielek i Anglików”. Wewnętrzny głos mówi mi, że Jerzy Waszyngton
lub Maksymilian Robespierre byliby kompletnie zaskoczeni.
Nigdy nie sprzeczam się ze stronami syjonistycznymi: zawsze spodziewam się
po nich najgorszego. Lecz ich francuskie marionetki, takie jak Denis Bourgeois,
przygotowujące Francję do nadejścia judeoamerykańskiej okupacji, należy pogonić.
Moszczą drogę dla amerykańskich czołgów z Bagdadu do Paryża. Nie są one niewinne
– w pełni przyczyniły się do zniszczenia Rafah, do masakr w Gazie i Jenin, do
przygotowywania nadchodzącego ataku na Damaszek i Teheran. To z ich powodu
prezydent Chirac zmuszony został do poniżającego potępienia odważnego dr
Mahathira. Nie mają sensownych argumentów, nie boją się Boga ani ludzi, lecz
posiadają za dużo pieniędzy i władzy, i wykorzystują je aby zatkać usta opozycji.
Francja nigdy nie poprowadzi świata do wolności, dopóki te marionetki nie zostaną
zdemaskowane i potępione.
Nie powinniśmy pozwalać naszym wrogom na przyjęcie i nadużywanie haseł
antyrasistowskich. Nie zasługują na to. Ostatnio, izraelska gazeta Maariv nieświadomie
opublikowała artykuł, napisany wiele lat temu przez Adolfa Hitlera. Był to dramatyczny
esej pełen symboliki przemocy, zapowiadający sposób pisania wielu dzisiejszych
felietonistów hebrajskich. „Jeśli jesteśmy zmuszeni by, nie bacząc na nic, wysłać kwiat
narodu w piekło wojny, to oczywiście mamy prawo do wyeliminowania milionów z
innej rasy, która mnoży się jak robactwo. Walczymy nie za nas, lecz za cały świat”174.
Opublikowanie artykułu Hitlera i brak oprotestowania jego zawartości pozwoliło w
sposób naukowy wyciągnąć zdroworozsądkowy wniosek: dyskurs syjonistyczny
odpowiada propagandzie nazistowskiej.
Żydzi i ich sojusznicy stali się największymi na świecie wytwórcami
propagandy nienawiści. Nasze filmy, powieści i reportaże opowiadają teraz o
muzułmańskich terrorystach samobójcach tak, jak w latach 1990 mówiło się o
handlarzach narkotyków, a jeszcze wcześniej o rosyjskich szpiegach. We Francji i
Włoszech popierają i rozpowszechniają publikacje Oriany Falacci, w Kanadzie piszą o
„muzułmanach gwałcących blondynki” (Daniel Pipes w National Post Israela Aspera),
w USA, nazistowska lista poleca wiele prożydowskich książek, oto niektóre z nich:
Prawdziwa wojna Ameryki rabina Daniela Lapina, Oszczerstwo: Liberalne kłamstwa o
amerykańskiej prawicy autorstwa Ann H. Coulter, Inwazja: Jak Ameryka wciąż
zaprasza terrorystów, kryminalistów i inne zagraniczne zmory Michelle Malkina. Na
okładce tej ostatniej książki amerykański ultrarasista umieścił następującą zachętę:
„Inwazja Michelle Malkina jest być może najważniejszą książką jaką napisano w tym
roku. Tematem jej jest imigracja i konieczność powstrzymania jej przez nas. Amerykę
zalewają MUZUŁMAŃSCY TERRORYŚCI”.
Najbardziej zagorzali filosemici Robert Spencer i David Pryce-Jones
opublikowali Islam niezasłonięty: Niepokojące pytania dotyczące najszybciej
rozwijającej się religii świata. Mamy tutaj ten sam rasistowski komentarz: „Islam
niezasłonięty jest książką głęboko niepokojącą ponieważ daje nam niewiele nadziei, że
Zachód będzie mógł pokojowo współżyć z islamem, jeśli religia ta nie zmieni się
radykalnie, i nawet mniej nadziei, że jest to możliwe”.
Ta medialna produkcja jest swobodnie rozpowszechniana po Europie, Kanadzie,
i USA – tak zwane „ustawodawstwo przeciwko nienawiści” i „kampanie
antyrasistowskie” są prowadzone jedynie na korzyść Żydów. Nikt nie zdołał
zastosować ich przeciwko żydowskim rasistom i handlarzom nienawiści. Zbrojnym
ramieniem zorganizowanego żydostwa są ludzie którzy sprywatyzowali antyrasizm. We
Francji nazywają się LICRA. Przedstawiciel LICRA, Marc Levy, co jakiś czas straszył
moich wydawców krokami prawnymi. Te zbiry udawały, że są antyrasistami. Lecz są
filią ADL, „największej bezpaństwowej agencji szpiegowskiej na świecie”, jak określił
ją Jeff Blankfort.
„Proszę nie mówić Żydzi, lecz syjoniści”, piszą niektórzy z moich wrażliwych i
dokładnych czytelników. Nietrudno się z nimi zgodzić, lecz wodę celowo zamącono –
tradycyjnie zrobili to przywódcy syjonistyczni, którzy mają pretensje do
174
Patrz Nowa kariera Hitlera w niniejszym zbiorze.
reprezentowania Żydów. Na przykład, w Australii prowadzona jest zacięta kampania
przeciwko Hanan Ashrawi, wspaniałej kobiecie z mojego kraju. Peter Wertheim, były
prezydent Jewish Deputies’ Board, opublikował list otwarty w The Sydney Morning
Herald (właściciel Conrad Black, posiada także Jerusalem Post, Daily Telegraph, etc),
w którym napisał, że Ashrawi nie podoba się nie tylko „lobby syjonistycznemu” lecz
całej żydowskiej społeczności. Ze strony LICRA lub ADL nie było słychać żadnych
okrzyków „rasizm!”.
Słowo „syjonista” straciło na atrakcyjności. Średni zwolennik Izraela, czy to we
Francji czy w USA, nie uważa już siebie za „syjonistę”. Może nienawidzić
Palestyńczyków, nawoływać do wojny z Syrią, wierzyć w wyższość Żydów, lecz nie
zareaguje na „syjonistę”. Terminu tego używają jedynie ludzie, którzy nie mają odwagi
używać słowa na Ż. Mają po temu uzasadnioną przyczynę. Ostatnio Lenni Brenner
pisał: „Żydzi są najbogatszą etniczną i religijną warstwą w USA, i ta bardzo
wspierająca się mniejszość ma niewyobrażalną ilość pieniędzy aby wpływać na
polityków”. Nie są to goście, którym chcielibyśmy wejść w drogę.
Słowo „syjonista” jest często używane niewłaściwie. W latach 1920, francuscy
Żydzi zawiązali spisek aby wykupić i kontrolować niektóre francuskie gazety, o czym
doniósł Simcha Epstein na Vidal Sassoon Conference on Anti-Semitism w
Jerozolimie175. Pisałem o tym, lecz żadna francuska gazeta nie śmiała o tym wspomnieć
– chociaż Le Monde i Liberation potępiły moje słowa (chytrze nie powołując się na
referat Epsteina) jako „antysemickie”. Moja zbrodnia polegała na użyciu słowa na Ż,
pomimo, że historia ta dotyczyła Żydów francuskich, nie syjonistów.
Kilka dni temu, rosyjska policja aresztowała Chodorkowskiego, żydowskiego
miliardera – jednego z najbogatszych ludzi na ziemi. Żydowscy właściciele gazet od
Jerusalem Post do New York Times potępili ten areszt. Jak dotąd Chodorkowski nie jest
syjonistą. Czy powinniśmy pisać, że jest to międzynarodowe poparcie dla niego jako
„syjonisty”?
Żydzi, którym się przeciwstawił i potępił dr Mahathir także nie byli syjonistami,
lecz byli podobni do George'a Sorosa, który obrabował jego kraj z dziesięcioletnich
zysków. Dlaczego dr Mahathir miałby potępiać syjonistów?
Nam, Izraelczykom, określenie „syjonista” nie odpowiada. Postępowym Żydom
z USA (lub Francji) pasuje potępiać „syjonistów”, lecz „syjoniści” to my, Izraelczycy, i
czujemy, że wina powinna być podzielona pomiędzy wszystkich popleczników obecnej
polityki Izraela. Bardzo mało Izraelczyków określa siebie jako „syjonistów”, tak samo
jak bardzo mało Rosjan z czasów Gorbaczowa zgodziłoby się by nazywać ich
„bolszewikami” lub „komunistami”. Ponadto, państwo Izrael nie nazywa siebie
państwem syjonistycznym, lecz państwem narodu żydowskiego, i nie jest to czysta
retoryka. Ludzie identyfikujący się z narodem żydowskim – baronowie medialni, zarząd
ADL, mnóstwo organizacji żydowskich, niemiłosiernie bogaci Żydzi amerykańscy i
175
Patrz Uszy Midasa
europejscy - mają decydujący głos odnośne tego co tutaj się dzieje, bardziej znaczący
niż wasz średni izraelski „syjonista”.
Dla nas Izraelczyków, rozwiązaniem nie jest desyjonizacja (przyjaźniejsze,
łagodniejsze państwo żydowskie? Emigracja? Powrót do getta?) lecz dejudaizacja.
Musimy się wyrwać, oswobodzić ze zorganizowanego żydostwa, ponieważ popiera ono
jedynie to, co najgorszego może nasz kraj zrobić. Bez nich, bez ich marzeń o
wyższości, dobijemy się szansy na osiągnięcie normalności i pokoju z naszymi
sąsiadami, Palestyńczykami.
To oswobodzenie będzie również ważne dla was, dla każdego. Otrzymując
codziennie prośby o napisanie lub przemawianie w obronie Palestyńczyków, przeciwko
wojnie w Iraku, i przeciwko zbombardowaniu Iranu, antysyjonistyczni Żydzi są bardzo
potrzebni. Wydaje się, że zwykli ludzie (goje) czują, że słyszane są jedynie głosy
Żydów, podobnie jak w czasach komunizmu, jedynie członkowie partii mogli
swobodnie wyrażać swoje opinie. Reszta, jakieś pięć miliardów ludzi, nie liczy się.
Faktycznie, gazeta głównego nurtu – czy to we Francji czy w USA – cytuje Żydów i
recenzuje żydowskich autorów, bez zachowania proporcji populacyjnych. W interesie
demokratyzacji należy pozbyć się „strachu przed Żydami”.
W żadnym wypadku, fortel polegający na zastąpieniu „Żydów” przez
„syjonistów” nie wystarczy aby zadowolić ludzi których najbardziej chcemy uspokoić.
Johan Weisz, który zaatakował mnie i moją książkę na francuskiej stronie
syjonistycznej, pisał: „Szamir często wspomina palestyńskiego intelektualistę Edwarda
Saida, z którym podziela wizję Palestyny od Jordanu do morza, jednak nie podziela
determinacji Saida w zaprzeczaniu holokaustu i przeciwstawianiu się
antysemityzmowi”. Pomimo całej sympatii Saida do Żydów, i dokładnego używania
przez niego słowa „syjonizm”, nic mu to nie pomogło. Ci sami Żydzi, którzy
pochwalali jego „brak antysemityzmu” zatruwali życie naszego drogiego i
nieodżałowanego Edwarda Saida gdy jeszcze żył, i oczerniali jego pamięć po
przedwczesnej śmierci.
W USA, coraz więcej zwykłych ludzi żydowskiego pochodzenia zrywa z
narodem żydowskim. „Moim narodem są Amerykanie”, powiedział Gershwin, a według
Lenni Brennera, ponad połowa dzieci żydowskich rodziców uniezależnia się. Jest to
błogosławione zjawisko. Każdy może się uniezależnić i stać się zwykłym
Amerykaninem, Francuzem, lub Palestyńczykiem. Wiem, że to prawda, ponieważ
postąpiłem tak samo. Po przyjęciu mnie do Cerkwii, czytelnicy pisali: „Kto będzie teraz
ciebie słuchał? Zrezygnowałeś z własnego wewnętrznego ja”. Odpowiadałem, Nie
zabiegam o żadne specjalne położenie. Chcę by mnie słyszano jako Izraela Adama
Szamira, a nie jako Żyda. Nie żałuję tego ani przez moment. „Myślą, że jestem dumny,
że jestem Irlandczykiem,” powiedział Stephen, główna postać Ulissesa, „lecz ja myślę,
że to Irlandia będzie dumna z mego powodu”.
Oto dlaczego wysłałem moje gratulacje żydowskiemu lobby we Francji, które
jeszcze raz udowadniło, że jest w stanie obronić naród francuski przed niewygodnymi
ideami. Ono faktycznie rządzi Zachodem, lecz jedynie dlatego, że Zachód pozwala by
nim rządziło. Składam wyrazy głębokiego współczucia mojemu wspaniałemu
tłumaczowi Marcelowi Charbonnier'owi, mojemu wydawcy Marii Poumier, i
wszystkim innym, którzy pomogli opublikować tę książkę. Jestem pewien, że jej ideały
przetrwają, ponieważ, nawet jeśli papier pali się w 451°F, duch ludzki pozostaje
niezwyciężony.
Zorganizowane żydostwo procesowało się z Balland'em aż doprowadziło
przedsiębiorstwo do bankructwa. L’Autre Visage d’Israël opublikowało następnie
wydawnictwo Al Kalam Publishers w czerwcu 2004. Ponownie zaskarżyli je ci sami
faceci od brudnej roboty. W końcu, twórcę spotkał ten sam los.
Syndrom Hamana
lub dlaczego Żydzi odpowiadają pytaniem na pytanie
Czy powinniśmy starać się być przyzwoici i sprawiedliwi? Odyseusz,
wędrowiec Homera, zdecydowanie powiedziałby tak – bogowie nienawidzą
niesprawiedliwości. Michel Houellebecq176, w swojej powieści o przegranej rewolucji
roku 1968 Elementary Particles dowodzi, że wielu z nas odpowie „nie” - jeśli chce się z
kimś przespać bez zobowiązań. Wydaje się, że samolubstwo polega na
samowynagradzaniu się, a dążenie do przyzwoitości tylko szkodzi. Czy bogowie
Odyseusza, który ongiś nienawidził niesprawiedliwości, zmienili zdanie? Czy też to
ludzkość zmieniła sobie bogów?
Początek wielkich zmian można dokładnie prześledzić do początków
humanizmu, kiedy to Europa z własnej inicjatywy zerwała krępujące ją więzy
duchowości, aby osiągnąć większą wolność osobistą. Jednak, nawet jeśli zrezygnujemy
z bezpośredniego odwołania się do Boga, pojęcie przyzwoitości ma swoje oparcie w
religii. W wieku Rozumu i Oświecenia, Immanuel Kant głosił, że instynkt
przyzwoitości jest wewnętrznym prawem moralnym, odpowiadającym gwiaździstemu
niebu nad nami – było to zawoalowane odwołanie do Boga. Imperatyw kategoryczny
Kanta głosi: "Postępuj wedle takich tylko zasad, co do których możesz jednocześnie
chcieć, żeby stały się prawem powszechnym".
Pomimo pozornej świeckości, podejście Kanta oparte jest na dającym się
wywnioskować jak najbardziej chrześcijańskim założeniu (które podzielają też
muzułmanie, konfucjaniści i buddyści) o równości ludzi. A co o Kancie można
powiedzieć z punktu widzenia prawa judaistycznego? Według prawa żydowskiego,
niektórzy ludzie są z natury równiejsi od innych, i nie ma jednego uniwersalnego prawa
obejmującego zarówno gatunek wyższy jak i niższy. Jest jedno prawo dla wybranej
mniejszości i drugie prawo dla tubylczej większości (hołoty) – oraz trzecie prawo
176
http://groups.yahoo.com/group/shamireaders/message/172
regulujące ich wzajemne stosunki. Etyka judaistyczna stała się regułą w krajach, gdzie
tubylcy zostali pokonani i całkowicie podporządkowani; na przykład, w Stanach
Zjednoczonych i Izraelu. Od roku 1968, ta podwójna etyka głęboko wniknęła w nasz
kantowski świat – aż do punktu, gdzie zamieniła całą polityczną dyskusję o
sprawiedliwości i przyzwoitości na studium hipokryzji.
Prawo może być sprawiedliwe tylko wtedy, gdy jest określane w terminach
ogólnych i stosowane w przypadkach szczególnych. Na przykład, Nie zabijaj. W etyce
kantowskiej (i chrześcijańskiej), do zakazu tego muszą się dostosować wszyscy. Lecz w
tradycyjnej etyce judaistycznej, Nie zabijaj oznacza jedynie Nie zabijaj Żyda. Zabijanie
innych, niższych istot177 nie jest uważane za morderstwo. W pełnej zgodzie z tym
rozumieniem, USA deportowało178 starą 80-letnią Niemkę, która była strażniczką w
obozie koncentracyjnym, lecz nigdy nie zażądało ekstradycji Izraelczyków, którzy
zabili amerykańskich marynarzy179. W Izraelu, Arab oskarżony o zamordowanie Żyda
może jedynie liczyć na zmiłowanie boskie. Mimo to, Żyd, który zamordował
pięćdziesięciu Arabów został ukarany grzywną jednego centa i puszczony wolno180.
Jeśli zgadzamy się z ogólną zasadą Nie można posiadać broni nuklearnej, to, w
świecie kantowskim, zakaz ten powinien odnosić się do wszystkich państw. Jednak z
perspektywy judaistycznej, USA ma rację gdy twierdzi, że „Iran nie może mieć broni
nuklearnej” i zachowuje oficjalne milczenie na temat broni nuklearnej Izraela.
Żydzi nie zapomnieli błędu jaki popełnił ich wróg, Haman – biblijna postać z
Księgi Estery. Król Aswerus zadał swemu pierwszemu ministrowi Hamanowi
podchwytliwe pytanie181: „Co należy uczynić mężowi, którego król chce uczcić?”
Haman uprzejmie odpowiedział: „Należy go najbardziej uhonorować”. Król Aswerus
nie zawahał się wykorzystać uprzejmych słów Hamana przeciwko niemu, i Haman
został zmuszony do oddania hołdu swemu zawziętemu wrogowi Mardocheuszowi.
Tę historię Żydzi powtarzali i opowiadali przez tysiąclecia, i owocne dyskusje
nauczyły ich jednego: „przed odpowiedzeniem na pytanie ogólne, musisz zorientować
się, w którym miejscu równania ty się znajdujesz. Innymi słowy, po długich namysłach i
dyskusjach, wypięli się na świat kantowski i postanowili postępować nie według logiki
Kanta, lecz pozostać Żydami. Żydowski Haman odpowiedziałby na pytanie króla
najważniejszym zapytaniem: „Czy to jest Żyd?” Jedynie po dowiedzeniu się tego,
mógłby właściwie odpowiedzieć na pytanie króla. Znając to, skromni psychologowie
domowego chowu jakimi jesteśmy, powinniśmy dodać nową chorobę do długiej listy
współczesnych chorób psychicznych: syndrom Hamana. Choroba psychiczna, nabyta
z powodu głębokiego przejęcia się przypadkiem Hamana, prowadzi do patologicznej
niezdolności do stosowania kategorycznego imperatywu Kanta.
177
www.israelshamir.net/Hebrew/Heb10.htm
www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/2006/09/21/NAZI.TMP
179
www.rense.com/general47/betey.htm
180
www.answers.com/topic/kafr-qasim-massacre
181
Księga Estery, 6-1
178
Objawem syndromu Hamana jest uniwersalne pytanie „Jak możesz
porównywać?” Racjonalną odpowiedzią na żydowskie skargi na palestyńską
nieustępliwość jest przytaczanie przypadków izraelskiej brutalności. Cierpiący na
syndrom Hamana będzie wygadywać oburzony: „Jak możesz porównywać!” Nieliczni,
którzy wciąż potrzebują racjonalizacji będą podawać szczegóły: Oni są
„zamachowcami samobójcami”, a my „strzelamy do terrorystów”, itd. Dla żydowskich
rasistów istnieje wszechobecna, ale rzadko wypowiadana różnica: My tylko zabijamy
gojów, a oni zabijają Żydów.
Lecz kogo obchodzi co myślą Żydzi? Ważne jest, że USA i jego sojusznicy
przyjęli ich poglądy. Gdy Żydzi wybrali na premiera Menachema Begina - starego
terrorystę, który podłożył bombę pod hotel króla Dawida182 i zabił 90 mężczyzn, kobiet
i dzieci – Zachód uznał Begina za demokratyczny wybór Izraela. Natomiast, gdy
Palestyńczycy demokratycznie wybrali większościowy rząd na czele z Hamasem,
Zachód pozwolił Żydom zablokować Palestynę, uwięzić posłów z Hamasu, i przejąć
palestyńskie aktywa. Gdy Żydzi zabijają Palestyńczyków w Gazie, jest to uważane za
coś normalnego. Lecz gdy irański prezydent kwestionuje legalność państwa
żydowskiego, to pozwano go przed zachodni sąd jako potencjalnego ludobójcę183.
A teraz inne ogólne, a nie konkretne, przykłady. Jeśli chcemy doprowadzić do
uwolnienia naszych jeńców wojennych, to porywamy żołnierzy lub cywilów
przeciwnika, którzy posłużą nam za kartę przetargową. Czy to dobrze, czy źle? Zależy.
Gdy państwo żydowskie porywa obywateli Libanu184, by wykorzystać ich jako kartę
przetargową, to stara się osiągnąć z tego najlepszy pożytek dla Izraela. Gdy libański
ruch oporu złapie izraelskiego żołnierza i żąda zwolnienia jeńców wojennych, to jest to
bezprawna prowokacja185 i jawny akt agresji. Gdy żydowska lewica w taki
przewidywalny sposób odpowiada na życiową sytuację186, to widać, że cierpi na
chorobę umysłową.
Trzeba naprawdę cierpieć na syndrom Hamana, by całkowicie zgadzać się, że
atomowe bombardowanie Hiroszimy przez USA było uprawnionym działaniem
wojennym, natomiast Pearl Harbor było okrucieństwem. Dlaczego stalinowski Gułag
był okrucieństwem, natomiast Guantanamo jest usprawiedliwione? Dlaczego
bombardowanie Hajfy było zbrodnią wojenną, a ostrzeliwanie Gazy nią nie jest?
Dlaczego deportacja żydowskich cywili przez Niemców była ludobójstwem, a
deportacja cywili niemieckich przez Polaków nie była?
Czy blokada morska to działania wojenne? Jeśli jest to egipska blokada
izraelskiej żeglugi do Eilatu, to jest to działanie wojenne i należy na nie odpowiedzieć
182
http://commentisfree.guardian.co.uk/george_galloway/2006/07/sixty_years_since_the_king_dav.html
http://ejpress.org/article/news/western_europe/6036
184
www.ariga.com/2004-01-27.shtml
185
www.challenge-mag.com/99/edit.htm
186
http://20six.co.uk/peacenowuk/art/564648
183
wojną totalną, jak w roku 1967. Lecz jeśli jest to izraelska blokada Libanu lub Gazy, to
jest to po prostu dozwolona samoobrona.
Po tym, jak siły powietrzne Izraela zbombardowały i zabiły dziesiątki libańskich
dzieci w Qana w Libanie187, żydowskie media opublikowały setki pozycji188
zaprzeczając temu. Jak było do przewidzenia, twierdziły, że zdjęcia były albo
inscenizowane albo obrobione komputerowo, że fotografie martwych dzieci, lub
ciężarówki z trupami zabitych zostały wklejone skąd indziej. Natomiast, gdy brytyjski
historyk David Irving w taki sam sposób krytykował fotografie189 z Auschwitz,
nazwano go negacjonistą holokaustu i skazano na trzy lata więzienia. Udo Walendy
także siedzi w więzieniu za kwestionowanie prawdziwości190 żydowskich twierdzeń,
lecz Żydzi którzy otwarcie zaprzeczają masakrom w Deir Yassin i Qana uważani są za
patriotów.
Obecnie, Żydzi nie są jedynymi ludźmi, którzy wymagają wyjątków. Swoista
etyka stojąca za syndromem Hamana stała się etosem nowej, całkowicie bezbożnej
klasy rządzącej po roku 1968. Żydzi stali się wszędzie ulubieńcami bogatych
mniejszości, ponieważ toczą bezlitosną wojnę ze światowymi większościami. Aby
zdezorientować resztę, gotowi są zjednoczyć się przeciwko ogromnej większości
zwykłych ludzi, w mówiącą jednym głosem ekskluzywną mniejszość maklerów
giełdowych i pozbawionych przywilejów czarnych emigrantów.
Ich obsesja na punkcie mniejszości, czy są to lesbijskie samotne matki czy
nielegalni imigranci ze stwierdzonym HIV, nie jest niczym innym jak tylko taktyką: w
ten sposób nadają moralną wyższość rządom własnej mniejszości. Jest to prawdziwa
przyczyna, dlaczego tak wielu członków większości opiera się wezwaniom do
różnorodności – świadomie (lub podświadomie) czują, że ludzie popierający sprawy
mniejszości w rzeczywistości nie dadzą niczego nikomu z nas.
W krajach, gdzie rządzi ekstremalna etyka judaistyczna, większość zmuszona
została do obniżenia swoich aspiracji. W Izraelu, tubylcy zostali pozbawieni praw
obywatelskich i wywłaszczeni, pracę przekazano importowanym gastarbeiterom.
Żydów nie wchodzących w elitę przesunięto do prac w niepełnym wymiarze godzin lub
zmuszono do samozatrudnienia, gdyż państwo obcięło wydatki socjalne. W USA,
„amerykańscy pracodawcy prowadzą zwycięską wojnę z godnymi wynagrodzeniami”,
pisze Paul Krugman w IHT. „Zyski korporacji po odliczeniu podatku zwiększyły się
ponad dwukrotnie, ponieważ wydajność robotników wzrosła, lecz płace nie. Dzieci
pracowników Wal-Mart są albo objęte programem pomocy zdrowotnej Medicaid dla
osób ubogich, albo całkowicie pozbawione ubezpieczenia zdrowotnego, a
187
www.aljazeera.com/me.asp?service_ID=11911
http://blog.washingtonpost.com/worldopinionroundup/2006/08/the_qana_conspiracy_theory.html
189
www.fpp.co.uk/Auschwitz/docs/fake/SWCsmokeFake.html
190
www.heretical.com/walendy/fakes.html
188
przedsiębiorstwo mimo to chce płacić swoim pracownikom mniej, odmawiając im
stałego zatrudnienia.”191
Donald Luskin, wielbiciel Izraela, i Ayn Rand zaatakowali Krugmana za jego
„antysemityzm”: „Prezydent Bush to wielki człowiek troszczący się o sprawy wielkie,
jak obrona Ameryki przed globalnym terroryzmem. Felietonista New York Times Paul
Krugman – najzłośliwszy medialny przeciwnik Busha i największy dziwak wśród
amerykańskich liberałów – jest małym człowieczkiem którego obchodzą jedynie małe
rzeczy, takie jak to czy konserwatywni specjaliści nie są zbyt hojnie opłacani przez
lobbystów, i czy sprzedawcy nie są zbyt skąpo opłacani przez Wal-Mart.”192 My jednak
popieramy małego człowieczka którego obchodzą małe rzeczy, ponieważ wiemy, że
sprawy wielkie, jak walka z terroryzmem, prowadzone są aby płacić nam mniej.
Ten kto rozpowszechnia doktrynę Hamana nie spodziewa się, że większość
podda się bez walki. Dlatego naciskom ekonomicznym zawsze towarzyszy terror. Po
pomyślnym przetestowaniu w Izraelu, tortury i więzienie bez procesu wprowadzono do
USA na mocy Patriot Act. Palestyński profesor z Uniwersytetu Columbia, Rashid
Khalidi, prawidłowo zauważył193, że artykuł Mearsheimera/Walta przecenia wpływy
żydowskiego lobby na politykę zagraniczną, lecz nie docenia jego wpływu na politykę
wewnętrzną, jak Patriot Act. Jest to właśnie to, o czym cały czas mówiliśmy:
końcowym celem żydowskiego lobby nie jest Palestyna, lecz my i nasza wolność.
Kiedyś zapytano mnie dlaczego mówię o „Żydach” i „żydowskim
paradygmacie”, jeśli jedynie niektórzy Żydzi, a nie wszyscy Żydzi, popierają rządy
mniejszości. Faktycznie, nazwa nie jest ważna, ponieważ każdy musi wybrać czy ma
utknąć wśród nudnych, przeciętnych sąsiadów, czy dążyć do stania się członkiem
wybranej mniejszości. Większość uwielbianych bohaterów ludzkości była członkami
uprzywilejowanej mniejszości i przeszła na stronę większości. Jezus z Nazaretu urodził
się księciem Domu Dawidowego, jego dziadek po linii matki odgrywał ważną rolę w
Świątyni, natomiast Siddhartha Gautama był wychowywany i nauczany w pałacu
jedynie po to, by odziedziczyć królestwo ojca. Jednak ci książęta, Chrystus i Budda,
znaleźli w sobie dość siły by zejść ze ścieżki Mamony i podążać nową drogą, na którą
jest skazana reszta z nas. Wielu ludzi pochodzenia żydowskiego również tak robi. Lecz
zorganizowane żydostwo zawsze popiera sprawę mniejszości przeciw woli większości,
przedstawiając Żydów jako grupę nieuprzywilejowaną, nawet gdy zdominowali elitarną
kastę bogaczy.
Żydzi zrobili kpiny z akcji afirmatywnej, która powinna polepszać status
wykorzystywanej mniejszości, i bez przeszkód wykorzystują tę logikę dla własnej
sprawy. W konsekwencji, wykorzystują sądy do prześladowania tych, którzy chcą
mierzyć Żydów tą samą miarką, co resztę ludzi. Niestety, jestem sam. Z mego domu w
Izraelu, nawołuję do pełnej równości Żydów i nie-Żydów. Moi izraelscy
191
www.commondreams.org/views06/1007-28.htm
ww.nationalreview.com/nrof_luskin/luskin200512220928.asp
193
http://groups.yahoo.com/group/shamireaders/message/807
192
współobywatele nie brali mnie zbyt poważnie – ostatecznie, jestem sam – lecz Żydzi
francuscy postanowili uświadomić Francuzów i oskarżyli mnie we Francji o
„zniesławianie Żydów”. Jest to po prostu próba wprowadzenia globalnej cenzury.
Zostałem więc, izraelski obywatel piszący o polityce izraelskiej, nagle wplątany w
sprawę sądową z obcym krajem, gdzie Żydzi zdominowali sądy. Czy Francja uważa, że
jej suwerenność rozciąga się na cały świat? Oczywiście, że nie. Francji nie interesuje,
gdy francuscy Żydzi (Flatto itd.) uciekają194 do Izraela z ukradzionymi we Francji
pieniędzmi195, dlaczego więc zainteresowano się teraz? Po prostu, Republika Francuska
w miarę swoich sił broni żydowskiego rasizmu.
Jest to przełom w międzynarodowej współpracy prawnej. Czy francuscy Turcy
mogliby wnieść sprawę do sądu przeciwko Orhanowi Pamukowi, wielkiemu
tureckiemu pisarzowi, o zniesławianie Turków, i czy francuski sąd mógłby uznać
Pamuka winnym? Do cholery, nie. Francuscy Turcy nie mogliby o to występować, a
francuskie sądy nie wyraziłyby na to zgody. Jest tylko jeden naród ponad prawem,
który ma czelność tego żądać, i siłę wyegzekwować.
Czy mógłby to być przypadek nadmiernej francuskiej wrażliwości religijnej?
Nie. Gdy obrażane jest chrześcijaństwo lub islam, to ich wyznawcy prawdopodobnie
mogą jedynie zagryźć wargi. Obraźliwa antymuzułmańska książka Oriany Fallaci
została uznana przez francuski sąd za koszerną (jacyś muzułmanie, nie znający historii
Hamana, mieli śmiałość pozwać ją do sądu). Lecz gdy pisarze żydowscy (jak Francuz
Emmanuel Levinas) zwalają na chrześcijan nazistowskie znęcanie się nad Żydami, to
sąd nie interweniuje. Jedynie jeśli obrażany jest judaizm, to sprawca zamykany jest do
więzienia. Tak właśnie jest.
Nie bez kozery, prawa obowiązują na zasadzie terytorialnej. Nie można
podlegać wszystkim prawom na planecie. Holendrzy mogą palić trawkę, chociaż jest to
zabronione we Francji, lecz dopóki robią to w Holandii, są bezpieczni. Gdy popijamy
winko w Paryżu, to jednocześnie możemy wiedzieć że łamiemy prawa Arabii
Saudyjskiej, lecz nie mamy się czego obawiać dopóki się tam nie znajdziemy. W
ZSRR, czytanie Sołżenicyna było nielegalne, lecz wydawcy francuscy mogli bez obaw
drukować jego Archipelag. Lecz jest jedno wykroczenie, które jest ścigane na całym
globie, i gdziekolwiek je popełnimy możemy zostać ukarani – jest to obraza Żydów.
Aby wyjątkowe ich położenie było jasne dla wszystkich, żydowska organizacja
pozywająca każdego za obrażanie Żydów, CRIF, wystąpiła obecnie196 w obronie prawa
francuskiego nauczyciela, Roberta Redekera, do znieważania islamu. Redeker
scharakteryzował Mahometa jako „bezwzględnego chciwego watażkę, rzeźnika Żydów,
i poligamistę”. Określenie to pasuje także do króla Dawida, który miał 18 żon, był
bezlitosnym watażką, i zamordował wielu Żydów (i nie-Żydów). O poligamię, oprócz
Mahometa, można także oskarżać Abrahama, Izaaka i Jakuba, natomiast każdy król,
194
ww.antiwar.com/justin/j072202.html
ww.globalpolicy.org/security/sanction/angola/2001/0326corr.htm
196
www.ejpress.org/article/11011
195
założyciel dynastii, musiał najpierw jako okrutny wojownik wyrżnąć wielu ludzi,
chociaż niekoniecznie musieli to być Żydzi. Kogo to obchodzi, czy zamordowano
Żydów czy nie-Żydów? Jeśli możemy tak postawić pytanie, to nie cierpimy na syndrom
Hamana.
Dlaczego powinniśmy podjąć walkę z powszechną adoracją Żydów? Niestety,
musimy podjąć tę konfrontację – i skończyć z tą obsesją, bo nie chodzi tu tylko o
Palestyńczyków. Chodzi o przyszłość naszą i naszych dzieci. Nasi przyjaciele i sąsiedzi
są wpychani w objęcia Mamomy. Walka o wyzwolenie większości trwa, a w tej wojnie
Francja jest krajem frontowym. Gdy Nicolas Sarkozy, konserwatywny kandydat na
prezydenta Francji, w czasie podróży do Waszyngtonu deklarował, że jest
„przyjacielem Ameryki i Żydów”197, to nie oznaczało to, że lubi rybę po żydowsku i
hamburgery (Francuz nie jest taki głupi); przekazał tylko wiadomość, że jest gotów
poprzeć rządzącą mniejszość przeciwko narodowi francuskiemu.
Zamiast wybierania między lewicą Blaira i prawicą Sarkozy'ego, którzy
wysługują się bogatej mniejszości, powinniśmy szukać zagubionych dróg
prowadzących z powrotem do rządów większości. Lewica powinna powrócić do
niedokończonej rewolucji z roku 1968, którą wykolejono198, zdradzono i się jej
sprzeniewierzono w imię tryumfu etyki judaistycznej Daniela Cohn-Bendita, Todda
Gitlina199, i Joschki Fischera200. Prawica powinna powrócić do wielkiej duchowości
Chestertona, Eliota, Evoli, i Guenona. Współdziałając razem, mogą zawrócić większość
znad przepaści niewoli i doprowadzić do bram wolności, zniszczyć narzuconą władzę
mediów głównego nurtu i uniwersytetów, i nie dopuścić do realizacji planu „odejścia od
sloganów elektoratu i lamentów nieprzystosowanych społecznie”201, przywracając w
ten sposób sprawiedliwość i jasność imperatywu Kanta, zamiast perwersyjnej
wyjątkowości syndromu Hamana.
Broń dla ludu
Elity zawsze miały obsesję na punkcie rozbrojenia ludu. W naszych
bohaterskich czasach zaczęto od nożyczek do paznokci odbieranych przez kontrole na
lotniskach, potem nastąpił paranoidalny strach przed amerykańskimi milicjami, a
apogeum osiągnięto w ostatnich żądaniach rozbrojenia Iranu. Taka walka z
wojowniczym ludem była charakterystyczna dla średniowiecznych Żydów, którzy
najbardziej bali się chłopa z siekierą – człowieka, który nie zawsze doceniał prawne
niuanse, lecz mógł jednym potężnym ciosem porwać misterną pajęczynę utkaną z
długów i oszustw.
197
http://groups.yahoo.com/group/togethernet/message/23861
http://groups.yahoo.com/group/shamireaders/message/172
199
www.counterpunch.org/chretien06212003.html
200
www.slate.com/id/2128286/
201
www.city-journal.org/html/12_4_the_barbarians.html
198
Droga do wolności zaczyna się od wzmocnienia ludu, polega na przeniesieniu
odpowiedzialności i władzy na najniższy szczebel. Podobnie jak Jerzy Waszyngton,
Lenin uznawał prawo do posiadania broni za niezbywalne i najważniejsze prawo
obywatela, ironią losu jest, że Lenin, czołowy skrajny liberał XX wieku, uważany jest
za totalitarystę, natomiast neokonserwatyści i neoliberałowie, nadużywając języka
wolności, dyktują z Waszyngtonu Nowy Porządek Światowy.
Czołowy amerykański libertarianin, Noel Ignatiev, pisze w magazynie The Race
Traitor:
Były czasy, kiedy można było się spodziewać, że przeciwnicy oficjalnego
społeczeństwa poprą uzbrojenie oddolnego ruchu mającego na celu obronę
indywidualnych wolności przed naruszeniami ze strony władz federalnych. Na przekór
tym oczekiwaniom okazało się, że wielu z tych, którzy chcieliby widzieć siebie na
„lewicy”, alarmując o ruchu milicji podniosło krzyk głośniejszy niż koła rządowe.
Ulotka opublikowana przez grupę nazywającą siebie Przeciwko nienawiści chce ostrzec
społeczeństwo przed ruchem milicyjnym. Cytuje wypowiedź jednego z przywódców
milicji: „Na ulicach Ameryki poleje się krew”. Ulotka wyjaśnia, że ludzie przystępują
do oddziałów milicji z różnych przyczyn: „Pamiętają o zastosowaniu przemocy w
Waco w Teksasie i incydencie, w którym z rąk policji zginął biały rasista Randy
Weaver, i wierzą, że sami też zostaną zaatakowani; inni uznali zakaz posiadania broni
ofensywnej z roku 1994 za pewny znak, że rząd federalny chce obalić konstytucję”.
Ulotka przyznaje, że „Rząd popełnił błędy w Waco i z Randy Weaverem”. A więc,
spalenie osiemdziesięciu ludzi i zamordowanie kobiety z dzieckiem przez
funkcjonariuszy federalnych to „błędy”, z którymi zgodzili się przeciwnicy
„nienawiści”! Jednocześnie powiedziano nam, że milicje to paranoja. „Wierzą oni, że
wcześniej czy później dojdzie do zbrojnej konfrontacji z rządem federalnym. Milicje
twierdzą, że nasz [nasz?] rząd i Narody Zjednoczone dążą do stworzenia Nowego
Porządku Światowego, w którym Amerykanie będą niewolnikami międzynarodowych
bankierów a wszyscy sprzeciwiający się, jak twierdzą przywódcy milicji, zostaną
zesłani do obozów koncentracyjnych”.
Jeśli autorzy ulotki myślą, że takie opinie przeciwstawią nas milicjom, to się rozczarują.
Dotychczas zgadzaliśmy się z cytowanymi powyżej opiniami. Ulotka radzi nam:
„Kluczem do obrony praw i wolności obywatelskich wszystkich Amerykanów nie jest
tworzenie uzbrojonych grup paramilitarnych, które chciałyby wziąć prawo we własne
ręce”. Można myśleć Całkiem inaczej. Pamiętamy co powiedział Dwight Macdonald,
że nadzieję na przyszłość naszego kraju widzi w głęboko zakorzenionej tradycji
anarchii.202
W kontekście rewolucyjnym, „Broń dla ludu” to wciąż cenne hasło. Aktywiści
rozbrojenia, jak Daniel Lazare z Nation, manifestują swoją głęboką nieufność do
zwykłych ludzi; są oni zwolennikami angielskiego filozofa Hobbesa, gdyż wierzą, że
państwo działa jak bezstronny arbiter i życzliwy policjant. W rzeczywistości, Lazare
chce rozbroić ludzi i zmusić do pogodzenia się z jego ideami odnośnie małżeństw
202
Aux Armes! Formez vos Bataillons! The Race Traitor No.5
homoseksualnych i akcji afirmatywnej. Na nieszczęście dla reszty z nas, świat marzeń
Lazare wymaga wysoce scentralizowanej władzy. Przedstawia on siebie jako krajowego
odpowiednika amerykańskiej wojny z terrorem, zmuszając zwykłych ludzi do przyjęcia
dyktatu Wall Street i nie dając pozbawionej praw obywatelskich większości innych
możliwości prócz jednej – oferowanej przez Pentagon.
Radykałowie lewicowi i prawicowi, powinni uważać państwo za mafię, myślącą
jedynie o korzyściach dla rządzących. Dlaczego ludzie, którzy chcą „działać lokalnie”,
przy pierwszej sposobności rezygnują ze swoich praw? Niech ludzie będą uzbrojeni;
pozwólmy im decydować o ich prawach na szczeblu lokalnym, przekażmy władzę
najniższemu szczeblowi – czy to w Palestynie, czy w Europie i USA. W systemie
dwupartyjnym nie ma szans na dobrego prezydenta USA: zarówno Bush jak i Kerry
będą bombardować Iran i ograniczać wolność. Urząd prezydenta i resztę rządu
centralnego należy pozbawić nadmiernej władzy i nie pozwalać im na nieograniczone
ambicje. Można to będzie osiągnąć, jeśli lewica z dołów społecznych i kochająca
wolność prawica połączą swe siły; i jeśli zechcą przeciwstawić się i odrzucą tendencje
centralistyczne w swoich własnych szeregach.
Wizja braku państwa
W dyskusji o pożądanych w przyszłości warunkach dla Palestyny/Izraela, Noam
Chomsky proponuje by, oprócz rozwiązań typu jednego państwa lub dwóch państw,
rozważyć możliwość braku państwa. Chomsky pisze:
„Porozumienie o braku państwa, uogólniające wielonarodowość (w szerokim
sensie) bez uwzględniania granic państwa... opiera się na uznaniu, że system państwa
narodowego był jednym z najbardziej brutalnych i destruktywnych tworów Europy...
Dla tego regionu, mogłoby to oznaczać przywrócenie niektórych z bardziej rozsądnych
elementów systemu otomańskiego (chociaż, oczywiście, bez jego nietolerancyjności),
łącznie z autonomią lokalną i regionalną, zniesieniem granic i swobodą przemieszczania
się, ze zdecydowanym zmniejszeniem lub wyeliminowaniem siły wojskowej, itd.”
Opcję braku państwa należy na pewno rozważyć, lecz Chomsky proponuje
właściwie „odtworzenie”otomańskiego systemu milletów, zastępujących brak państwa.
Millety był samorządnymi grupami narodowymi i religijnymi w Imperium Tureckim
obejmującym Palestynę. Społeczności żydowskie, ormiańskie, greckie były w zasadzie
autonomiczne, miały własne sądy i administrację, zbierały podatki i miały prawo karać.
Stanowiły formę eksterytorialnych państw w Imperium. W Europie, Żydzi tworzyli
millet do wieku XVIII, a ich przywódcy byli z tego całkowicie zadowoleni, w
przeciwieństwie do żydowskich dysydentów: Spinoza bardzo cierpiał po wykluczeniu
go z żydowskiego milletu.
Gdyby propozycja Chomsky'ego była dzisiaj zrealizowana w USA, znalazłby się
on pod miłościwymi rządami panów Bronfamana i Foxmana, tytularnych szefów
amerykańskiego żydostwa. Idea ta jest tak bardzo podobna do apartheidu, że w
rzeczywistości przedstawia Plemiona z flagami (Tribes with Flags), w zidealizowanej
amerykańskiej formie sprzed lat 1950. Podczas gdy jakaś autonomia kulturalna
powstaje w sposób naturalny, jako wynik preferencji osobistych, to wielkim błędem
byłaby legalizacja segregacji ludności zamieszkującej to samo terytorium. Chomsky,
proponując zastosować tę ideę w częściowo latynoskich południowych stanach USA,
pisze:
„W zastosowaniu do Ameryki Północnej, wiązałoby się to z powrotem do
poprzedniego stanu na granicy Meksyk-USA, która będąc poprzednio całkowicie
przepuszczalną, została przez Clintona zmilitaryzowana po podpisaniu porozumienia
NAFTA. Trzeba byłoby także załatwić po ludzku fakt, że USA posiada połowę
Meksyku zdobytą w drodze brutalnego podboju”.
Brzmi to ładnie, ale tak nie jest: latynoscy rezydenci i meksykańscy emigranci
dzieliliby swoje szczupłe zasoby i zarządzaliby swoją „autonomią” w sąsiedztwie o
wiele bogatszych Anglosasów. Równoległe systemy opieki społecznej zwiększałyby
nierówność. W Europie, taki system spowodowałby powstanie oddzielnego milletu
muzułmańskiego z własnymi sądami, opieką społeczną i szkołami; byłby to krok do tyłu
w próbach zintegrowania emigrantów.
Czy ta krytyka oznacza, że idea braku państwa powinna być odrzucona? Wcale
nie. Lecz zamiast milletów eksterytorialnych, możemy poprzeć małe na wpół
niepodległe komuny terytorialne, jak to przedstawiał Marks w „Wojnie domowej we
Francji” oraz Lenin w „Państwie i rewolucji”, albo Platon w swojej „Republice”. Takie
rozwiązanie bardzo pasuje dla Palestyny i USA, a także dla reszty świata.
W USA, rozwiązałoby to wiele problemów; ludzie mogliby wybierać czy żyć
we wspólnocie wymieszanej czy w odseparowanej, liberalnej czy konserwatywnej, z
dozwoloną czy zabronioną aborcją i małżeństwami homoseksualistów, i nie mogliby
narzucać swojej wizji socjalnej innym.
Struktura federacyjna, składająca się z niezależnych jednostek, nie byłaby
państwem agresywnym i skłonnym do wysyłania oddziałów do Iraku, lecz byłaby w
stanie zorganizować wspólną samoobronę. Oznaczałoby to, że ani Bismarck ani
Garibaldi nie mogliby dokonać dzieła swego życia, i bardzo dobrze!
Pełna autonomia dla każdej wspólnoty spowolniłaby, jeśli całkowicie nie
wyeliminowałaby, strumień migracji, i pozwoliłaby ludziom powrócić do ich korzeni.
Faktycznie, lepiej gdyby mieszkańcy Bostonu lub Atlanty sami decydowali o tym czy
chcą pozwolić na imigrację z Ghany lub Szwecji, niż miałyby o tym za nich decydować
nowojorskie media i waszyngtońskie lobby.
Takie było prawo w Szwajcarii: Aleksander Hercen, rosyjski szlachcic i
dysydent z XIX wieku, zauważył, że szwajcarski rząd federalny nie miał prawa
nadawania cudzoziemcowi obywatelstwa ani nawet nie mógł mu pozwolić na
zamieszkanie; była to prerogatywa wspólnoty lokalnej. Tę mądrą zasadę można dzisiaj
zastosować wszędzie.
Dla USA, takie przekazanie władzy z Waszyngtonu w dół do niższych szczebli,
do poszczególnych stanów i małych autonomicznych wspólnot, jest bardzo wskazane.
Obecna kampania wyboru prezydenta spośród identycznych bliźniaków, Busha i
Kerry'ego, wyraźnie wskazuje, że nastąpił impas procesu politycznego w republice.
Najlepszym rozwiązaniem byłoby pozostawienie Waszyngtonowi troski o amerykańską
pocztę, natomiast inne funkcje powinny być początkowo przekazane poszczególnym
stanom, a potem poszczególnym wspólnotom.
Stosunek do autonomii lokalnej pozwala nam na sformułowanie sensownego
kryterium następnego podziału na grupy polityczne we współczesnym społeczeństwie,
uzupełniającego stary podział na lewicę i prawicę. Partie i ruchy popierające władzę
miejscową tworzą skrzydło lokalne, natomiast partie popierające rząd centralny
wyrażają tendencję centralistyczną. Tak więc, nowoczesna liberalna lewica
amerykańska tworzy całkowitą jedność z modlącą się do flagi prawicą, ponieważ obie
popierają centralizm i władze federalne a nie władze stanowe. Po drugiej stronie jest
radykalnie liberalna lewica i paleokonserwatywni indywidualiści oraz tradycyjna
prawica, które mają ze sobą wiele wspólnego.
Pajęcza sieć
Po sieci przetacza się nowa dyskusja o przyszłości Palestyny. Nasz szanowny
przyjaciel Noam Chomsky odpowiedział203 Noahowi Cohenowi, który nazwał pozycję
Chomsky'ego odnośnie Palestyny „usprawiedliwianiem niesprawiedliwości”, a Steve
Kowith dodał swój własny komentarz204. W skrócie, Chomsky proponuje zlikwidować
osadnictwo żydowskie i stworzyć państwo palestyńskie, pozostawiając państwo
żydowskie w jego granicach z roku 1967. Nazywa to „jedynym realistycznym
rozwiązaniem w obecnej sytuacji”.
Ze wszystkich uczestników tej dyskusji, możemy zgodzić się ze Stevem
Kowithem, który napisał: „Rozwiązanie w postaci dwóch państw nie daje ani państwa,
ani rozwiązania. Jest to szwindel.” Moglibyśmy zauważyć, że nie ma najmniejszych
szans, że Izrael zlikwiduje osiedla na Zachodnim Brzegu i w Jerozolimie lub przekaże
ziemie Autonomii Palestyńskiej. Ponadto, ostatnie prace budowlane, łącznie z
203
204
www.zmag.org/content/showarticle.cfm?SectionID=22&ItemID=6110
www.axisoflogic.com/artman/publish/printer_11412.shtml
budowami w Jerozolimie Wschodniej, powodują, że idea przeprowadzenia tych działań
dobrowolnie wygląda całkowicie fantastycznie205.
Lecz nawet ten argument nie ma znaczenia, ponieważ osiedla nie są problemem.
Atmosfera panująca w Izraelu i wspólnotach żydowskich zagranicą nie jest w ogóle
defetystyczna; zagrożony jest Paryż i Teheran a nie Ariel lub Maale Adumim. Chomsky
z przyjaciółmi sprzeczają się o Sudety, gdy Wermacht maszeruje już po Polach
Elizejskich. Dyskusja taka zakłada, że skruszony Izrael chce pokoju. Lecz Izrael nie jest
pokonany; na odwrót, państwo żydowskie – razem ze swoimi zwolennikami zagranicą –
jest w fazie szybkiego rozwoju. Nadciąga wielkie niebezpieczeństwo – dla nas
wszystkich.
Chomsky próbuje załatwić problem Palestyny, jak gdyby był to Zachodni Timor
lub Wschodni Kurdystan. Nie jest to jakiś izolowany skrawek ziemi potrzebny dla
jakiegoś celu politycznego lub ekonomicznego. Jest to Ziemia Święta, a problemy
Ziemi Świętej często mają charakter globalny. Jeden nierozważny ruch kalifa al Hakima
ściągnął ku naszym brzegom Krzyżowców. Gdy Turcy próbowali zmienić godziny
modlitwy w Bazylice Narodzenia Pańskiego, skończyło się to szarżą lekkiej brygady
pod Bałakławą. Wszelkie wtrącanie się do Ziemi Świętej ma bezpośredni wpływ na
opinie milionów.
Dopóki w Ziemi Świętej i w Jerozolimie jest państwo żydowskie, miliony
byłych chrześcijan będą kuszone by zaakceptować judaistyczny narratyw historii i
społeczeństwa, łącznie z teologicznym znaczeniem Holokaustu i przyszłymi
żydowskimi żniwami. Dopóki w Ziemi Świętej jest państwo żydowskie, miliony Żydów
będą ochoczo podążać za swymi przywódcami w przepaść. Dopóki w Ziemi Świętej jest
państwo żydowskie, superbogaci żydowscy przywódcy będą snuć swoje szalone plany
syjonistyczne. Wszystko to ma straszne konsekwencje ideologiczne dla każdego z nas,
ponieważ syjonistyczny eksperyment jest całkowicie zintegrowany z globalną
konsolidacją władzy i próbą narzucenia totalitaryzmu konsumpcyjnego w Nowym
Wspaniałym Świecie. Wezwiemy Noama Chomsky'ego jako świadka koronnego.
Noam Chomsky (razem z Edem Hermanem) w swojej cennej książce
Manufacturing Consent (Dążenie do zgody), doskonale opisał machinę propagandową,
która narzuciła ujednolicony pogląd i tak wszystkich podporządkowała, „że Stalin o
czymś takim nie marzył”. W swoim Fateful Triangle (Fatalny trójkąt) zbadał
syjonistyczny wymiar tej machiny, i wykazał, że media USA zniekształcają
rzeczywistość, co wywołuje proizraelską stronniczość w kolektywnej świadomości
Amerykanów.
Ta amerykańska choroba ogarnęła obecnie Europę Zachodnią i Wschodnią oraz
Rosję. Syjonistyczny kąt tego „Fatalnego trójkąta” stał się kamieniem węgielnym
nowego totalitaryzmu światowego, który przepowiedział Chomsky. Jakieś 20 lub 30 lat
205
Letting Israel Self-Destruct by Danny Seidemann in Washington Post Fri, 27 Aug 2004
temu, gdy Chomsky pisał te książki, mógł on przeciwstawić Ameryce Brytanię i
Europę. Teraz już nie.
Ostatnio, na pierwszej stronie Sunday Times, pojawił się wielki nagłówek
„Terrorystyczni samobójcy w Londynie” razem z fotografią młodego Palestyńczyka w
chuście na głowie siedzącego pod mapą Palestyny. Wyglądało na to, że nagłówek
zaprojektowano tak, aby przekonać powierzchownego czytelnika, że palestyńscy
zamachowcy wchodzą już do jego pubu. Po dokładnym przeczytaniu artykułu ujawnia
się coś całkiem przeciwnego. Podczas przeszukiwania dom po domu, londyńskie
oddziały antyterrorystyczne natknęły się na młodego Palestyńczyka, który rok
wcześniej wystąpił o status uchodźcy. Aby zwiększyć swoje szanse, twierdził, że po
powrocie do domu proponowano mu by został terrorystą samobójcą. Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych nie uwierzyło w to i pół roku temu odrzuciło jego prośbę. Tę
starą wiadomość odgrzebano i podano jako główne wydarzenie na pierwszej stronie
ogólnonarodowego tygodnika.
Czy jest to część żydowskiej intrygi, aby oczernić Palestyńczyków, Arabów,
muzułmanów? Można się założyć, że tak jest. A może jest to część spisku totalitarnego,
mająca na celu wytresowanie Brytyjczyków, by kochali swoje oddziały
antyterrorystyczne i zrezygnowali z własnej wolności? Też można iść o zakład, że tak.
Ta niezwykła zgodność każe nam się zastanowić, czy są to dwie intrygi, czy po prostu
jedna.
Podobnie, istniał tajny związek fali terroru w roku 1994 w Rosji (szkoła,
samoloty, eksplozje w metrze) z Beer Sheba w Izraelu. Liberalny obserwator izraelski
Zeev Shief pisał w artykule Islamski terror: od Osetii do Beer Sheba: „Istnieje związek
łączący masakrę w szkole w Osetii, ludobójstwo w Sudanie, bomby w madryckim
pociągu i ataki terrorystyczne w synagogach w Istambule, z wybuchami w autobusach
w Beer Sheba. Łączy to wszystko islamski terror, głównie arabski - zagrożenie dla
światowego pokoju.”206
Gdy zgodzimy się z Shiefem, że istnieje „związek” (inny termin dla „spisku” lub
„intrygi”), to czy jest to związek „islamski” czy „żydowski”? I chodzi tu o więcej niż o
tajne operacje, które mają wiele precedensów.
Zbadajmy precedens operacji Achille Lauro, uważanej za „zbrodnię terrorystów
palestyńskich”. Film i opera Śmierć Klinghoffera mówi o zamordowaniu żydowskiego
kaleki, i częściowo oparta jest na wydarzeniach z roku 1985, kiedy partyzanci porwali
liniowiec oceaniczny. Lecz „w rzeczywistości była to operacja czarnej propagandy
izraelskiej, pokazująca jaką bandą rzezimieszków byli Palestyńczycy”, przyznał Ari
Ben-Menashe – były specjalny doradca do spraw wywiadu izraelskiego premiera
Yitzhaka Shamira – w swojej książce Profits of War. Operację tę zaplanowały tajne
206
9 maja 1994 Haaretz, Islamic Terror: from Osetia to Beer Sheba by Zeev Shief:
służby izraelskie a zorganizowali ich palestyńscy agenci w palestyńskich organizacjach
militarnych207.
Jednak powinniśmy rozpatrzyć większy i niebezpieczniejszy spisek
judaistyczny: nadmierny wpływ na dyskurs. Większość światowych mediów
skoncentrowana jest w rękach żydowskich, o wiele bardziej niż marzyli o tym mityczni
„Mędrcy”, i część ta codziennie się powiększa. Od Chile i Argentyny do Kazachstanu i
Kanady, nawet w dalekiej Finlandii z jej niewielką społecznością żydowską,
najważniejsze media należą do Żydów. W Rosji, wszystkie akty przemocy dokonywane
przez dążących do niepodległości Czeczenów są natychmiast porównywane przez
wszechobecnych judeofilskich redaktorów do „zbrodni palestyńskich”. W Wielkiej
Brytanii, media są w rękach ekstremalnych judeofili, od Conrada Blacka do Ruperta
Murdocha, i etnicznych Żydów, od Michaela Greena do Richarda Desmonda. Całkiem
niedawno Haim Saban kupił kolejną niemiecką sieć telewizyjną. Tendencyjność
mediów amerykańskich jest dobrze znana, i nasz przyjaciel Jeff Blankfort zrobił
wykaz208, który pomoże rzucić trochę światła na te sprawy.
Gros mediów głównego nurtu uczestniczy w obu spiskach – w konspiracji
totalitarnej i w konspiracji związanej z Izraelem. Wysoka pozycja Żydów w mediach i
uniwersytetach wybitnie przyśpiesza powstanie nowego totalitaryzmu. Liga
Antydefamacyjna (ADL) oraz Southern Poverty Law Center (SPLC), dwie potężne
organizacje żydowskie, stały się skuteczną bronią ideologiczną i prawną powstającego
państwa policyjnego.
ADL jest judaistycznym narzędziem kontroli ideologicznej, utrzymuje sieć
informatorów i szpieguje aktywistów i myślicieli, oraz popiera wszystkie opresyjne
przedsięwzięcia amerykańskiego rządu. Nasz przyjaciel, Noel Ignatiev, pisze o
„ostatnim liście nawołującym do zbierania funduszy na Southern Poverty Law Center.
Organizacja ta twierdzi, że posiada największe skomputeryzowane kartoteki na temat
istniejących milicji i grup nienawiści, obejmujące ponad 11 000 fotografii, doniesienia
na 14 000 osób i materiały wywiadowcze o ponad 3 200 grupach. SPLC chwali się, że
w październiku roku 1994, przed zamachem bombowym w Oklahoma City, napisała do
prokuratora generalnego, pani Janet Reno, ostrzegając ją o zbliżającym się nielegalnym
brutalnym ataku, który miał być dokonany przez grupy białych rasistów. Publikuje ona
raport wywiadowczy, docierający systematycznie do ponad 6 000 agencji czuwających
nad egzekwowaniem prawa.”
Ignatiev pyta: „Czy to ciągłe węszenie i kablowanie ma zwiastować nowy
wspaniały świat, który chcą nam zbudować?” Ma pan absolutną rację, panie profesorze!
Nowy Porządek Światowy nie powstaje ex nihilo, rozwija się on w umierającym ciele
liberalnej demokracji – aby ratować pacjenta, musimy przystąpić do walki z nim, póki
nie jest za późno.
207
Profits of War: Inside the Secret U.S.-Israeli Arms Network by Ari Ben-Menashe or Google: Ari Ben Menashe
Achille Lauro
208
Patrz przypis 51.
Sokrates i Zuleika
(Nieznany dotychczas dialog Sokratesa)
„Większość światowych mediów skoncentrowana jest w rękach żydowskich, o wiele
bardziej niż marzyli o tym mityczni „Mędrcy”, i część ta codziennie się powiększa. Od
Chile i Argentyny do Kazachstanu i Kanady, nawet w dalekiej Finlandii z jej niewielką
społecznością żydowską, najważniejsze media należą do Żydów. W Rosji, wszystkie
akty przemocy dokonywane przez dążących do niepodległości Czeczenów są
natychmiast porównywane przez wszechobecnych judeofilskich redaktorów do „zbrodni
palestyńskich”. W Wielkiej Brytanii, media są w rękach ekstremalnych judeofilów, od
Conrada Blacka do Ruperta Murdocha, i etnicznych Żydów, od Michaela Greena do
Richarda Desmonda. Całkiem niedawno Haim Saban kupił kolejną niemiecką sieć
telewizyjną. Co do USA, to mamy dostępny w sieci dokładny wykaz Żydów w
mediach, zrobiony przez naszego przyjaciela Jeffa Blankforta”, pisze Izrael Szamir w
artykule „Pajęcza sieć”.
„Zaczekaj!” - napisała nasza czytelniczka dr Zuleika Dobson z Cambridge. „Czy
musimy się interesować religią lub pochodzeniem etnicznym właścicieli lub wydawców
mediów? Czy jest to legalne? Nie jest, och... rasista?”
Aby odpowiedzieć na pytanie pani Dobson, Instytut Metafizyki Stosowanej
Mongolii Wewnętrznej wywołał ducha Sokratesa, który był wzorcem mądrości, i zadał
mu to pytanie. Poniżej podajemy tekst konwersacji Sokratesa z dr Dobson. Dokładnie
usunięto wzmianki o rzęsach dr Dobson („za długie”), talii („za wąska”) i ulubionej
kawie („proszę następnym razem kupić u Nicanora”).
Sokrates: Podzielmy cechy na cztery kategorie. Niektóre są bez znaczenia, i nie można
ich mieć ani za dużo ani za mało. Niektóre są tak złe, że nie można ich mieć zbyt mało;
niektóre są tak dobre, że nigdy nie można ich mieć zbyt dużo. Następna kategoria
będzie składać się z cech, których możemy mieć za dużo lub za mało. Do której
kategorii należy „żydowskość”?
Zuleika: Dlaczego, Sokratesie, mamy bez obaw wyłączyć drugą i trzecią propozycję.
Nikt nie myśli, że Żydzi są tak źli, że nie ma wśród nich miejsca na Einsteina. Nikt też
nie uważa, że Żydzi są tak doskonali, że nie może wśród nich pojawić się Sharon lub
Dershowitz. Lecz być może „żydowskość” nie ma znaczenia?
Sokrates: Wasze społeczeństwo uważa należenie do jakiejś grupy za ważne. Macie
prawa przeciwko zatrudnianiu zbyt mało Murzynów lub białych, zbyt mało kobiet lub
mężczyzn. Nazywacie to „dyskryminacją”. Czynnikiem dyskryminacji może być
narodowość lub religia. Dlatego, Greg Dyke z BBC narzekał, że „BBC jest ohydnie
biała”209. Traktował swoje zaangażowanie w powiększenie etnicznej reprezentacji w
BBC jako próbę ogniową. Londyńskie gazety z niepokojem piszą o Arabach lub
Rosjanach kupujących posiadłości w stolicy. W brytyjskich mediach, dziennikarza pyta
się do jakiej społeczności należy. Przedstawia się mu długą listę społeczności do
wyboru, od bengalskich muzułmanów do chorwackich katolików, co ma zapewnić
„prawidłową reprezentację społeczności w mediach”. Jednak, kategorii „Żydzi” nie ma
na tej liście.
Zuleika: Być może „żydowskość”, jak umiejętność skakania, jest bez znaczenia dla
dziennikarza? Czy jest jakiś sposób by dowiedzieć się, co ma znaczenie a co nie ma,
Sokratesie?
Sokrates: Jeśli ktoś może być dyskryminowany na podstawie jakiejś cechy, to ta cecha
ma znaczenie, i na odwrót: jeśli nie ma sposobu na dyskryminowanie ze względu na
konkretną cechę, to taka cecha nie ma znaczenia. Innymi słowy, jeśli mogło być za
mało, to mogło też być za dużo, i vice versa. „Zbyt dużo” lub „zbyt mało” nie może być
cechą bez znaczenia.
Zuleika: Bardzo dobrze Sokratesie! Teraz powinniśmy dowiedzieć się czy były skargi
na zbyt dużą ilość Żydów w mediach, uniwersytetach i administracji.
Sokrates: Oczywiście. Naomi Klein pisze w książce No Logo, że zaczęła swoją karierę
polityczną od walki z dyskryminacją Żydów w radach nadzorczych nowojorskich
przedsiębiorstw. Odkryła, że w radach nadzorczych niektórych przedsiębiorstw było
zbyt mało Żydów, mniej niż ich procent w populacji miasta, i zaczęła z tym walczyć.
Żydzi bardzo się skarżą, że Uniwersytet Princeton nie pozwala, by wśród wszystkich
studentów było więcej niż 40% Żydów – a oni uważają, że to „za mało”. Możemy stąd
wnioskować, żydowskość jest cechą istotną; jeśli Żydów może być za mało, to
odpowiednio, Żydów może być też za dużo - w mediach, w administracji lub na
uniwersytetach.
Otrzyjcie już łzy, płaczący
Ponowny wybór prezydenta Busha był smutnym wydarzeniem; porażka
Kerry'ego nie. Przed wyborami wzywałem naszych amerykańskich czytelników do
głosowania na trzecią siłę. Niektórzy czytelnicy zgodzili się głosować na Nadera, Partię
Zielonych, lub tego, na kogo sumienie pozwalało im głosować. Teraz nie mają czego
żałować. Inni sprzeciwiali się, często gwałtownie, i ględzili o jedynej pozytywnej cesze
Kerry'ego, a mianowicie: że nie jest Georgem W. Bushem. Po wyborach, wszyscy się
rozczarowaliśmy – łącznie z większością Europejczyków – niektórych zasmucił sukces
Busha, a innych porażka Johna Kerry'ego.
209
Podczas wywiadu w szkockim radio BBC 7 stycznia 2001.
Po ponownym przeczytaniu Klubu Pickwicka Karola Dickensa porażka nie
będzie wydawać się tak wielka. W tej zabawnej powieści, łobuz i naciągacz Jingle
ucieka ze starą panną, ciotką Rachelą. Jingle sprawiał same kłopoty i sprawy ciotki
Racheli mogłyby się potoczyć bardzo źle, gdyby jej krewni, na czele z panem
Pickwickiem, nie spławili łobuza. Naiwna stara panna była wielce niezadowolona z
wtrącania się krewnych, lecz uniknęła gorszego losu: trwałego i bolesnego
rozczarowania.
Bądźcie zadowoleni. Wyborcy republikanów odegrali rolę Pickwicka, i uchronili
was przed wielkim rozczarowaniem. Kerry i Bush całkowicie zgadzali się co do wojny
na Bliskim Wschodzie, od Palestyny do Afganistanu, łącznie z Irakiem i Iranem.
Całkowicie zgadzali się w każdym punkcie mającym rzeczywiste znaczenie dla
większości głosujących. Amerykanom pozwolono wybierać kto będzie bombardował
Iran i popierał Izrael, prywatyzował wodociągi i elektryczność, rujnował rodziny,
krzewił alienację i profanował świat – o takiej polityce nigdy się nie mówi. Kerry poparł
Busha głosując za wojną w Iraku, za zwiększeniem budżetu Pentagonu, za Patriot Act
(ustawą antyterrorystyczną), za „prawem” do wojny prewencyjnej. Polityczna pozycja
Kerry'ego mieści się między Josephem Libermanem i Dianne Feinstein. Kerry'ego
popierali nasi przeciwnicy: dziennik New York Times, George Soros, i zorganizowane
żydostwo – które oddało na niego 80% swoich głosów. Tam gdzie Kerry i Bush nie
zgadzali się ze sobą – prawo posiadania broni i inne idee liberalno-totalitarne wolelibyśmy Busha.
Gdyby wygrał Kerry, nasza sytuacja byłaby gorsza. Kontynuowałby politykę
George'a Busha lecz miałby pretensje na większą życzliwość świata. Jego zwycięstwo
nadałoby wojnom Busha szacunek jako problemowi odziedziczonemu. Byłoby to
uznane przez rządy na całym świecie, zostałoby wzmocnione przez powszechną wolę
odrzucenia rządów Busha, zbliżenia się do USA i dołączenia do Koalicji Dobrej Woli.
W Wielkiej Brytanii i Europie głosy przeciwko wojnie musiałyby zamilknąć lub narazić
się na odrzucenie przez zwycięskich popleczników Kerry'ego. Wielkie gazety
nawoływałyby Europę do popierania przywódcy amerykańskiego nowego typu.
Zamilkłaby liberalna opozycja antywojenna reprezentowana przez Nation. Rozdźwięk
między USA i resztą świata zmniejszyłby się i złagodniał, ponieważ USA
kontynuowałoby tę samą politykę, która spowodowała ten rozdźwięk za pierwszym
razem. Reasumując, zwycięstwo Johna Kerry'ego byłoby wybawieniem dla USA, na
szczęście – pan Pickwick zainterweniował.
Obecnie, USA pod drugą prezydenturą króla Jerzego jest bardziej niż
kiedykolwiek samotne. Przywódcy europejscy, którzy podczas wyborów opowiedzieli
się przeciwko Bushowi, przekonali się o pamiętliwości administracji Busha, i jeszcze
bardziej się odsunęli. Kampania antywojenna nie słabnie. Liberalni wyborcy Kerry'ego
wciąż mogą być naszymi sojusznikami – pod warunkiem, że zgodzą się z propozycją
Alexandra Cockburna z Counterpunch: „Odstawcie na bok waszą dziwną obsesję na
punkcie aborcji i małżeństw homoseksualnych. Wszyscy pod jeden wielki namiot.
Jedna partia pod słońcem!”210
Pogląd ten konsekwentnie popieramy wszyscy. Wielki namiot pozwoli na
sukces – nic nam nie da zrażanie do siebie większości Amerykanów. John Spritzler211
pisał: „Jeśli spowodujemy odsunięcie się ludzi od ruchu antywojennego z powodu ich
nieprawidłowego poglądu na takie sprawy jak małżeństwa jednopłciowe lub prawo
posiadania broni albo aborcja lub akcja afirmacyjna czy imigracja, to sami sobie
strzelimy w nogę”. Faktycznie, najwyższy czas na powołanie Narodowego Frontu
Antywojennego łączącego wszystkie siły, postępowe i konserwatywne, przeciwko Partii
Wojny.
Siły prożydowskie trochę straciły w wyborach. Nasza przyjaciółka Cynthia Mc
Kinney, którą kiedyś Lobby pokonało212, znowu okazała się wśród zwycięzców.
Wybitny syjonista Tom Daschle został wykopany przez naród Dakoty Południowej. Jim
Moran, którego demonizowano za wypowiedź, że „twarde poparcie” społeczności
żydowskiej popychało do wojny z Irakiem, wygrał batalię. Tom Coburn, protestujący
przeciwko nadawaniu w telewizji Listy Schindlera, także nic nie stracił.
Najsilniejszy atut syjonizmu, jego dominująca pozycja w mediach głównego
nurtu, stracił swój magiczny czar. Czy Hollywood musi odpowiadać za demokratów?
Pyta Reuters213, natomiast Noonan stwierdził autorytarnie w Wall Street Journal214:
„Kto był głównym przegranym w wyborach 2004 roku? Media głównego nurtu... Za
każdym razem, gdy wielkie sieci i duże ogólnonarodowe gazety próbowały dokonać
jakiegoś przekrętu, ochotnicy z blogów, radio oraz internetu nie pozwalali na to.
Według mnie jest to wielkie historyczne osiągnięcie amerykańskiej polityki. Była to
przełomowa bitwa. Ochotnicy zwyciężyli arystokrację pieniądza za pomocą
nowoczesnej techniki i wielkiej odwagi.”
Sądząc po wynikach, żydowski chwyt na amerykańskim dyskursie powoli
słabnie. Lecz spróbujmy nie powtarzać błędu Justina Raimondo z Antiwar.com, który
cztery lata temu tryumfalnie przepowiadał porażkę Żydów po pierwszym zwycięstwie
Busha: było to zaledwie kilka miesięcy po tym, jak dowiedzieliśmy się o
neokonserwatystach.
„Kongres pozostaje bardzo silnie proizraelski. Jak zwykle nie wiemy, czy
proizraelska inicjatywa w Senacie otrzyma 80 czy 83. To niesamowite, powiedział
pewien żydowski kwestarz rozdzielający pieniądze dla proizraelskich kandydatów w
obu partiach” - doniósł Jerusalem Post215. Lobby jest wciąż bardzo silne, lecz teraz
210
Www.counterpunch.com
www.newdemocracyworld.org/
212
www.rense.com/general27/ode.htm
211
213
www.political-news.org/breaking/1886/post-election-hollywood-seenas-liability-to-left.html
www.opinionjournal.com/columnists/pnoonan/
215
www.jpost.com/servlet/Satellite?pagename=JPost/JPArticle/ShowFull&cid=1099282972036
214
wiemy, że jest bardzo wielu Amerykanów, którzy chcieliby ściągnąć ich w dół, o
szczebel lub dwa.
Zwycięska strategia polega na zjednoczeniu tradycyjnie konserwatywnych
izolacjonistów i radykalnej lewicy przeciwko interwencjom USA zagranicą, a w
wymiarze duchowym jest to zjednoczenie w Chrystusie przeciwko podwójnemu
paradygmatowi mamonizmu i syjonizmu. Przegraną strategię zaproponowali niektórzy
antychrześcijańscy zwolennicy Kerry'ego, którzy opublikowali mapę Ameryki po
wyborach: stany głosujące na republikanów nazwano „Ziemią Jezusa”, a głosujące na
demokratów - „USA i Kanadą”. Ich stosunek do religii jest zbyt oczywisty aby o tym
mówić. Chcą oni przekształcić swoją porażkę wyborczą w ideologiczne zwycięstwo ich
antychrześcijańskiej polityki. Dla nas ta dychotomia jest nie do przyjęcia: stan
popierający republikanów, Południowa Dakota, dał kopniaka syjoniście Daschle'mu, a
popierająca demokratów, Kalifornia, zapewniła zwycięstwo równie paskudnemu
Tomowi Lantosowi. Jest to jedyne kryterium, które jesteśmy gotowi zastosować.
Część Czwarta
Linie Frontów
Wykład w Lozannie
(Wykład ten odbył się na Konferencji Jednego Państwa w Lozannie)
Wypowiedzi przeciwko izraelskiej okupacji nie są żadnym wyczynem, i nie
chcę byście na skutek niekończących się opowiadań o jej nieludzkiej brutalności216
wpadali w znieczulicę. Zamiast tego poznajmy przyczyny i powody, i dlaczego
niekończące się rozmowy o narzuconym przez Żydów apartheidzie nie prowadzą do
żadnych wyników.
Według mnie, największą przeszkodą w sprawiedliwym rozwiązaniu problemu
palestyńskiego jest strach przed Żydami, osobliwa neurotyczna dolegliwość szeroko
rozpowszechniona w USA, i w mniejszym stopniu w Europie. Odważni ludzie nie
wahający się nawoływać do likwidacji klasy kapitalistów, do obalenia Imperium
Amerykańskiego, do otwartej wojny z korporacjami międzynarodowymi, życzący
śmierci Billowi Gatesowi, czy do czegokolwiek innego – załamują się i chowają pod
stół, gdy lokalny oddział ADL nazwie ich „antysemitami”. Podobnie jak etykieta
„czarownicy” w Salem, słowo to wywołuje falę paniki we wziętej na cel populacji.
Natychmiast zapominają o cierpieniach Palestyńczyków, nadzorowanych przez
Izraelczyków torturach w Iraku, własnej coraz bardziej opłakanej sytuacji ekonomicznej
– tylko żeby ADL się odczepiło! Nie jest to wyłącznie strach urojony, oczywiście, ADL
- „policja myśli” nowego jednobiegunowego świata – sama może sprawiać pewne
przykrości, lecz główna jej siła polega na wywoływaniu konformistycznego
samozadowolenia.
Dopóki strach przed etykietą „antysemity” będzie mroził ludzi (lub co najmniej
zmuszał ich do tracenia wielu dni i tygodni na próby oczyszczenia się z oszczerstwa),
nigdy nie wydostaniemy się z tego dołka. Jeśli ktoś się nie podporządkuje całkowicie
ich woli, jak zrobił to G. W. Bush, nie będzie mógł zrobić żadnego kroku, by nie
podnieśli alarmu. Z powodu tego zagrożenia, każdą krytykę Izraela muszą poprzedzać i
kończyć słowa podziwu dla „cudownych Żydów”. Musimy się pozbyć naszego strachu
przed Żydami, należy zlikwidować ograniczanie dyskursu przez judaistów, i tylko
216
Codziennie przedstawia to www.IMEMC.org i inne obiektywne media
wtedy Palestyna będzie miała szansę na wolność. Na dodatek, podejrzewam, że wraz z
tym, runie także cały ten Nowy Porządek Światowy.
Większość ludzi wierzy, że dramat toczący się w Ziemi Świętej
prawdopodobnie nie będzie bezpośrednio dotyczył ich życia – przebiegającego z dala
od jakichś tam ataków terrorystycznych, handlu bronią, interwencji wojskowych,
pakietów pomocy ekonomicznej, i szokujących opowieści o okrucieństwie. Mam
głębokie przeświadczenie, że zapowiada się o wiele gorszy scenariusz.
Według mnie, to co dzieje się w Palestynie (budowa Muru, wykluczenie
ludności tubylczej, hurtowy import gastarbeiterów, nieokiełznane niszczenie przyrody,
celowe niszczenie dziedzictwa kulturalnego, rozwarstwienie społeczeństwa na kasty,
gettoizacja biedoty, komercjalizacja inteligencji, brutalność policji, gromadzenie
informacji za pomocą najnowocześniejszych technologii, szwadrony śmierci) to
rozgrzewka przed zaprowadzeniem Nowego Porządku Światowego. Neoliberalizm,
„zwycięzca, który zabrał wszystko” z XX wieku, został niewłaściwie przedstawiony
jako system całkowicie niereligijny i oparty na nowoczesnej nauce, nie narzucający
ideologii ponieważ w pierwszej wojnie światowej doprowadził do rozpadu imperiów, w
drugiej pokonał tradycjonalizm, a w latach 1990 spowodował bankructwo komunizmu.
Mimo to, jego promotorzy nie byli wystarczająco ostrożni, wykazali nadmierną miłość i
zachwyt nad państwem żydowskim, chociaż Izrael jest antytezą wszystkich wartości
liberalnych. Ten nieoczekiwany związek z syjonizmem pozwala uważnym
obserwatorom zauważyć, że teologiczne korzenie zwycięskiej ideologii wyrosły
bezpośrednio z Talmudu.
Klasyczny judaizm promuje egoizm i interesowanie się tylko sobą; zabrania
współczucia, solidarności, poszukiwania duchowości, umiłowania własnej ziemi i
uwielbienia przyrody. Na przykład, Talmud kategorycznie zabrania dzielenia się wodą z
przyjacielem umierającym z pragnienia, jeśli mogłoby to doprowadzić do zagrożenia
własnego życia. Strach wywoływany w Izraelu i na Zachodzie przez „terrorystów
samobójców” to nie tyle strach fizyczny, co strach przed gotowością ludzi do
samopoświęceń - czego dokonał Chrystus, ten arcywróg judaizmu. Ludzi szkolono na
egoistów - z których każdy sobie rzepkę skrobie, wilków dla innych, ukierunkowanych
na przyjemności i pozbawionych wartości duchowych - a mimo to, ci szaleni Arabowie
gotowi są z honorem umrzeć aby nie żyć w upokorzeniu.
Dominujący na Zachodzie paradygmat nowoczesności oferuje nam fałszywy
wybór między bezpośrednią amerykańską dominacją wojskową (a la George Bush,
Perle, Wolfowitz) a działającą pośrednio „niewidzialną ręką rynku” (a la Kerry, Soros,
Attali). Próbuje także podzielić swoich przeciwników na „lewicę” i „prawicę”, ale
lewica i prawica spotkają się nie tylko w centrum, lecz także w antycentrum – w
miejscu gdzie skrajna lewica spotyka się ze skrajną prawicą, duchowym odpowiedniku
Zwiastowania. My proponujemy odmienną dychotomię: wrogowie duchowości
(neojudaistyczni mamoniści) przeciwko ludziom uduchowionym – zjednoczonym przez
Logos; współczucie (łącznie z samopoświęceniem) przeciwko egoizmowi; życie
ludzkie jako nadrzędna wartość przeciwko poszukiwaniu sposobu zwiększenia ceny;
materializm wykastrowany przez brzytwę Ockhama przeciwko świadomości wymiaru
duchowego; solidarność przeciwko nuklearyzacji; zakorzenienie przeciwko nowemu
koczownictwu, przyjaźń Wschodu z Zachodem przeciwko dominacji. Ziemia Święta w
sposób unikalny pozwala nam oddzielić ziarno od plew. Zgodnie ze słowami Owena
Owensa: „Wszyscy sprzeciwiający się [obecnemu stanowi rzeczy] muszą ze sobą
współpracować, nie ma znaczenia na ile nie zgadzają się ze sobą ideologicznie lub
osobiście. Strona przeciwna jest zjednoczona i monolityczna. Jednakowa mantra jest
powtarzana przez telewizję i gazety oraz przedstawicieli rządu. Różnice będziemy
mogli uzgodnić jeśli przeżyjemy.”
Droga do zwycięstwa wiedzie przez przekształcenie Izraela/Palestyny z państwa
apartheidu na demokratyczne. Lecz państwo demokratyczne nie może być dłużej
„państwem żydowskim”. Dlatego musimy podkreślać nieatrakcyjność „żydowskości”,
ponieważ dopóki jest atrakcyjna, i przyciąga nawet Madonnę, nie ma mowy o
popieraniu i promowaniu tej idei. Pomimo że nie chcemy i nie ma potrzeba wywoływać
wrogości do Żydów, ich nadmierna duma powstrzymuje ich przed pokojowym
zintegrowaniem się z tym co nazywają „krajem goszczącym”.Izraelczycy aszkenazyjscy
często mówią: „To nie wstyd być Żydem marokańskim, lecz nie jest to także powód do
dumy”. W zdaniu tym jest jedno słowo zbędne, „marokańskim”.
Obecnie wielu Izraelczyków żydowskiego pochodzenia żąda, by Sąd Najwyższy
uznał ich za „Izraelczyków” a nie „Żydów”. Jest to pozytywne zjawisko. Wielu Rosjan
w Izraelu także nie chce być uważanych za „Żydów”. Są to nasi naturalni sojusznicy,
lecz stawiamy czoła potężnym wrogom, którzy dążą do ich sterroryzowania, by
powrócili w zimne objęcia żydostwa. Izraelczycy muszą być przekonani, że ich
przyszłość jest na Bliskim Wschodzie – jako szanowanego i całkowicie zintegrowanego
społeczeństwa Palestyny. Ich związki z ponadnarodowym państwem żydostwa muszą
być zerwane.
Czy tego chcemy, czy nie, głównym problemem jest raczej zorganizowane
żydostwo a nie jego bliskowschodnia kolonia zwana Izraelem. Całkiem łatwo jest pisać
o „izraelskich czołgach”, „izraelskich snajperach”, „izraelskich mordercach”.
Spróbujcie napisać o „żydowskich mordercach”! Nie jest to łatwe. Lecz jeśli chcemy
pomóc Palestyńczykom, wszyscy powinniśmy przezwyciężyć ten wewnętrzny opór.
Łatwiej jest potępiać Izrael niż żydostwo, lecz decyzje zapadają w Nowym Jorku, a nie
w Tel Awiwie. W II wieku naszej ery, przywódca Żydów w Palestynie, Ha-Nassi, był
podporządkowany eksilarsze („przywódcy wszystkich Żydów na świecie”), który
rządził Żydami z Babilonu. Dzisiaj Żydzi Izraela są wciąż pod władzą żydostwa z USA,
najpotężniejszej grupy interesów, mającej w kieszeni Kongres. Lecz potężne
organizacje stwarzają potężnych wrogów. Naszym zadaniem jest wyjaśnienie przyczyn
problemu i zaproponowanie rozwiązania polegającego na stworzeniu w Ziemi Świętej
jednego demokratycznego państwa.
Walka ta nie jest łatwa, lecz szlachetna - i my zwyciężymy.
Chodzenie po jajkach
New York Times obficie zaopatruje zakłopotaną ludzkość we wszelkiego
rodzaju instrukcje. Jego redaktorzy, wyznaczani przez pana Sulzbergera (najwidoczniej,
przedstawiciela Pana Boga na ziemi), mają kilka rad dla każdego. Co powinien Francuz
zrobić z serem (po pasteryzacji schować w szufladzie), co Rosjanie powinni zrobić ze
swymi mediami (oddać je panu Gusińskiemu, tak samo dobremu Żydowi jak pan
Sulzberger). Co Chińczycy powinni zrobić ze swoim krajem (otworzyć go ku
zadowoleniu Enronu). Co powinni zrobić Palestyńczycy (umrzeć lub opuścić kraj
mlekiem i miodem płynący, co im będzie wygodniej). Obecnie, ze swojej Góry Synaj na
Piątej Avenue, ogłoszono wdzięcznej ludzkości nowe przykazanie spisane przez Iana
Buruma, instruującego nas Jak rozmawiać o Izraelu217. Tak, jest to sprawa delikatna.
Można swobodnie rozmawiać o Saudyjczykach – nawet określając ich jako
średniowieczne królestwo zła, słynące z okrucieństwa i barbarzyństwa, jak to zrobił
Norman Liebman, lub z podłego odnoszenia się do kobiet, co im wytknął Lenni
Brenner. Możecie powiedzieć, że Szwajcarzy są skąpi i brzydcy. Możecie nazywać
Francuzów „żabojadami”. Więcej, możecie do woli gardzić i nienawidzić Stanów
Zjednoczonych Ameryki, co zrobiła pani Roy w swej ostatniej epistole, i nie bez
powodu. Lecz jeśli chcesz mówić o Izraelu, musisz postępować zgodnie ze
wskazówkami pana Sulzbergera i jego pismaków.
Co czyni Izrael tak wyjątkowym? Nasze słodkie pomarańcze z Jaffy? Nasza
siejąca postrach, wyposażona w broń nuklearną armia zdolna zniszczyć każdą stolicę w
Europie? Nasi znakomici snajperzy, mogący zabić dziecko z pół mili? Nasz dobrze
przetestowany sprzęt do tortur, tak skwapliwie poszukiwany przez siły pacyfikacyjne
całego świata? Nie, gdy Buruma pisze „Izrael”, nie ma na myśli państwa Izrael, tego
małego niebezpiecznego kawałka Ziemi Świętej. Ma on ważniejsze sprawy do
załatwienia.
Utalentowany amerykański pisarz Ghassan Ghraizi, którego powieść “Israel, by
Any Other Name” gorąco polecam, uważa, ze został przez podstępnego Buruma
oszukany: „Zacząłem czytać Buruma, oczekując odpowiedzi jak mam mówić o Izraelu
z niektórymi moimi żydowskimi przyjaciółmi; lecz on tylko ściemniał i wprowadzał w
błąd. Poczynając od pierwszych dwóch słów, Problem żydowski, Buruma wykorzystuje
historyczne prześladowania Żydów w Europie do gmatwania i zaciemniania
palestyńskich skarg. Jak u zręcznego magika, przekierowanie przez Burumę uwagi na
„antysemityzm”nie pozwala czytelnikowi zrozumieć problemu. Pozostały tekst pełen
jest sprzeczności, opuszczeń i fałszywych porównań”.
217
HOW TO TALK ABOUT ISRAEL By Ian Buruma New York Times Magazine sierpień 31, 2003
www.nytimes.com/2003/08/31/magazine/31ANTI-SEMITISM.html
Niewinny Gharazi, nie rozumiał, że Buruma (i wielu innych) używają słowa
„Izrael” w charakterze eufemizmu niewymawialnego słowa na Ż. Proszę zobaczyć,
Izrael jest tak wyjątkowy, że wszyscy mamy dosyć siostrzeńców i bratanków pana
Sulzbergera i kuzynów pana Wolfowitza. Pan Sulzberger wraz z armią swoich
pismaków stara się skłonić Kongres, aby dał Izraelowi więcej amerykańskich pieniędzy,
niż jakiemukolwiek regionowi USA. Pan Sulzberger wraz ze swoimi redaktorami chce
doprowadzić do tego, by każdy amerykański polityk od prezydenta do gubernatora
stanu mówił „wujku”, gdy zażąda tego premier Izraela. Pomnóżmy teraz pana
Sulzbergera przez sto, a armię jego pismaków przez tysiąc. Naprawdę, to oni tworzą
wszystko to, co uchodzi za opinię amerykańską. Mówiąc wprost, wyjątkowa pozycja
Izraela nie jest niczym innym jak tylko wskaźnikiem wysokiej, powiem nawet,
unikalnej pozycji amerykańskich Żydów.
Dowcipna Miriam Reik z New Yorkera zauważyła: „Fakt, że Ian Buruma pisał
jak gdyby chodził po jajkach, świadczy o głębokości problemu”218. Opublikowanie
eseju Burumy jest wydarzeniem ważnym i dodającym otuchy. Nie dlatego, że mówi coś
nowego – nie robi tego. Nie dlatego, że Buruma jest uczciwy i szczery – bo nie jest.
Lecz jest to znak, że nieuchwytny wróg odczuł siłę naszych ataków. Jest to okrzyk
przestrachu, pierwszy jęk rannego Goliata.
Kilka lat temu, gdy odprawialiśmy się na niezbadane wody sprawdzania
żydowskich wpływów stojących za rozwojem wypadków w USA i na Bliskim
Wschodzie, taki esej nie był potrzebny. Można było otwarcie rozmawiać o Izraelu z
zachwytem, lub też ze smutkiem o porażce jego młodzieńczych ideałów. W tym
naiwnym okresie przeoczyliśmy nową żydoamerykańską elitę, która kierowała każdą
kulą izraelskich snajperów, i każdą bombą zrzucaną przez amerykańskie samoloty na
Irak i Afganistan. To nie oni się zmienili, lecz my.
Buruma przyznaje: „Pogląd, że interesy żydowskie są w centrum amerykańskiej
polityki zagranicznej na Bliskim Wschodzie jest szeroko rozpowszechniony, i nie tylko
218
Z Miriam Reik: „Fakt, że NY Times 31 sierpnia opublikował „Jak rozmawiać o Izraelu” pokazuje, że prasa
amerykańska, pomimo wielu lat silnie proizraelskiego nastawienia, uznaje, że problem istnieje. Fakt, że Ian
Buruma pisał jak gdyby chodził po jajkach, świadczy o głębokości problemu. To dlatego artykuł nie określił
stopnia wpływu AIPAC na Kongres. Strona internetowa AIPAC z dumą ogłasza, że jedynie podczas tego lata,
oddział zorganizował trzeciej części kongresmanów wycieczkę „szkoleniową” do Izraela. Nikomu nie pokazano
Terytoriów Okupowanych i wątpliwe, czy ktokolwiek spotkał się z Palestyńczykiem. Nasz prezydent przyznał, że
Mur budowany przez Izrael jest „problemem”, mimo to, tych 31 kongresmanów natychmiast napisało list
popierający jego budowę, a porównywalny list do Drogich Kolegów krąży wśród senatorów. Jeden z
najpotężniejszych ludzi w Ameryce, Tom Delay, ostatnio wygłosił w Izraelu przemówienie, w którym nazwał się
„Izraelczykiem w sercu”, i powiewał izraelską flagą na swojej stronie internetowej (dopóki nie otrzymał kilku
wzburzonych listów), co niektórych zmusiło do zakwestionowania jego lojalności. Kongres prawie jednogłośnie
przyznał 9 miliardów dolarów gwarancji kredytowych dla Izraela, oprócz w dużej mierze gwarantowanego
rocznego pakietu pomocowego w wysokości 3 miliardów dolarów, pomimo niewystarczających budżetów
stanowych i pomimo faktu, że pociąga to za sobą sprzedaż Izraelowi dużej ilości broni, co narusza nasze
ustawodawstwo zabraniające takich sprzedaży do krajów naruszających prawa człowieka. Na koniec, oprócz
upokorzenia Jamesa Morana, lekcje otrzymali Earl Hilliard i Cynthia McKinney, prawodawcy, którzy nie
popierali tylko samego Izraela i w konsekwencji w ostatnim roku przegrali wybory, głównie z powodu pieniędzy
płynących do ich przeciwników ze źródeł ulokowanych w głównym nurcie amerykańskiego żydostwa.
poza Stanami Zjednoczonymi”. Próbuje z pogardą odrzucić ten pogląd, lecz za bardzo
zdaje sobie sprawę z konsekwencji zerwania niewidzialnego okrycia amerykańskiej
judeokracji. Po ujawnieniu czym jest ta szczególna forma organizacji społecznej,
przypominająca panowanie braminów w Indii, stanie się ona od razu widoczna dla
milionów widzów. Zawsze czujna Liga Antydefamacyjna (ADL), oskarżona o zbieranie
informacji wywiadowczych o setkach ludzi i grup, miała odwagę skarżyć się: „pełne
nienawiści teorie spiskowe... o Żydach wciąż rozprzestrzeniane są na świecie... pomimo
dwóch lat intensywnych wysiłków grup monitorujących i demokratycznych rządów
dążących do ich zwalczenia219”. Lecz nazwanie czegoś „teorią spiskową” nie wydaje się
być dowodem na absurdalność twierdzenia, ponieważ „uczestnictwo we wspólnym
planie lub spisku w celu dokonania agresji było głównym punktem w akcie oskarżenia
na procesie norymberskim”, pisze Norman Finkelstein.220
„Pełen nienawiści” spisek milczenia został przerwany przez niektórych
„żydowskich” dysydentów: Normana Finkelsteina, Miriam Reik, Jeffa Blankforta,
Michaela Neumanna, Gilada Atzmona, Edwarda Hermana i Izraela Shahaka razem z ich
„nieżydowskimi” przyjaciółmi, ponieważ „spisek żydowski” działa w interesach
przywództwa zorganizowanego żydostwa, i przeciwko prawdziwym interesom
zwykłych ludzi pochodzenia żydowskiego. Najważniejsze jest to, że nie ma Żyda ani
nie-Żyda, lecz istnieje braterstwo ludzkości dla tych, którzy akceptują takie braterstwo.
Lecz ich wysiłek i samopoświęcenie pójdą na marne, jeśli nie poprą ich inni.
Lub, słowami Samuela Adamsa, „Nie trzeba aby wygrała większość, lecz aby
wzburzona, niezmordowana mniejszość rozpaliła święty ogień w ludzkich umysłach”.
Więcej nie-Żydów musi przestać się bać etykiety „antysemity” i powiedzieć co trzeba.
Należy też zmienić całą terminologię dyskusji. Dopóki jesteśmy spętani przez
starożytne judaistyczne podziały na Żydów” i „nie-Żydów”, „semitów” i
„antysemitów”, dyskusja nasza nigdy nie będzie otwarta.
Jeśli Ian Buruma „chodził po jajkach”, to cudowna Arundhati Roy w swojej
odzie do równie cudownego Noama Chomsky'ego była ścisłą wegetarianką wcale nie
rozbijającą jajek. Zauważyła: „media głównego nurtu tworzą bezczelny spektakl jako
tuba nagłaśniająca rządu USA, pokazują mściwy patriotyzm, z ochotą publikują
komunikaty prasowe Pentagonu jako wiadomości, i wprowadziły jawną cenzurę”.
Przypomniała także, że Stany Zjednoczone mogą popełniać potworne zbrodnie unikając
potępienia, ponieważ „zapewniły sobie usługi potężnej, najbardziej znanej na świecie
firmy reklamowej Hollywood”. Lecz nie zauważa tego samego, czego nie widzi Noam
Chomsky – amerykańskich Żydów, którzy opanowali media i Hollywood.
Spośród dwóch tuzinów najpotężniejszych baronów medialnych wymienia tylko
jednego, nie będącego Żydem, ale także przyjaciela Izraela – Berlusconiego.
Sprawiedliwie potępia „neoliberalny kapitalizm”, lecz unika powiązania go z Miltonem
219
220
Conspiracy Theories about Jews, US Newswire 2 Wrzesień
W nowym wstępie do tłumaczenia niemieckiego wykorzystuje on cytat z Bogactwa Narodów Adama Smitha, by
bronić się przed takimi oskarżeniami.
Friedmanem. Słusznie nazywa dywanowe bombardowanie Kambodży „ludobójstwem”,
lecz mimo to nie wypowiada nazwiska Henry Kissingera. Pisze o „kluczowej roli jaką
grała Ameryka w konflikcie na Bliskim Wschodzie, w którym zginęły tysiące walcząc z
nielegalną okupacją przez Izrael terytorium palestyńskiego”, lecz nie może wyjaśnić
przyczyny pchającej Amerykę do odgrywania tej roli. Mimo to była niedaleko od
prawdy. Noam Chomsky, współautor Manufacturing Consent i nieustraszony Edward
Herman z przyjemnością poinformowaliby ją o potężnej sile żydowskiego lobby, lecz
niestety, w swojej pracy nie wspomniała o nich.
Mówi ona o wojnie i poprzedzających ją „sankcjach, które muszą bezpośrednio
i pośrednio, prowadzić do śmierci setek tysięcy ludzi w Iraku” lecz nawet nie próbuje
wskazać przywódców Partii Wojny, samozwańczej kliki, tych 25 ludzi, którzy wywołali
wojnę - prawie wszyscy oni to wierni żydowscy sojusznicy Leo Straussa i ich szkolni
koledzy. Tak o tych ludziach mówi Thomas Friedman do Ari Shavita: „Wojny irackiej
by nie było gdyby półtora roku temu wygnano na bezludną wyspę 25 ludzi, których
nazwiska mógłbym ci podać, wszyscy oni w tej chwili znajdują się w promieniu pięciu
przecznic od tego biura”221.
Faktycznie, przypomina to potępianie policji indyjskiej w XIX wieku bez
wspominania o roli Brytyjczyków. Czy indyjski pisarz mógłby niczego nie wspomnieć
o czołowej roli braminów? Nasz problem polega dokładnie na tym, że centralizacja
mediów spowodowała brak demokracji w USA. Monopol ten należy potraktować tak
samo, jak na początku wieku XX potraktowano gigantyczny Standard Oil; należy go
rozbić i zdemokratyzować.
Komu bije dzwon
„Nie pytaj komu bije dzwon, bije on tobie” mówił angielski poeta, John Donne.
Haniebny austriacki werdykt źle wróży nie tylko angielskiemu historykowi Davidowi
Irvingowi (skazanemu na trzy lata więzienia) ale także naszej wolności. Nigdy nasze
poczucie sprawiedliwości nie zostało tak znieważone! Gdy jakiś przypadkowy dysydent
został uwięziony w ZSRR za czasów Breżniewa lub w Birmie Ne Wina, to zawsze były
pełne oburzenia protesty. Jedyną odpowiedzią na werdykt w sprawie Irvinga była
głucha cisza. Gdy skazywano niewinnych muzułmanów na odsiadkę w piekle
Guantanamo, mogliśmy to wybaczyć myśląc: to ludzie z Trzeciego Świata, w stosunku
do nich obowiązują inne standardy. Jak mówił kubański policjant z czasów Batisty z
powieści Grahama Greena Nasz człowiek w Hawanie, niektórych ludzi można
torturować a innych nie. Gdy w USA porwano Ernsta Zundela i przewieziono na proces
w Niemczech, mogliśmy myśleć: jest to wewnętrzna sprawa Niemiec. Lecz tutaj mamy
do czynienia z wybitnym człowiekiem pióra, autorem powszechnie czytanych i
221
www.haaretzdaily.com/hasen/pages/ShArt.jhtml?itemNo=280279
uznanych książek – osobą rozpoznawalną w Europie – porwaną w kraju cywilizowanym
i uwięzioną za brak szacunku dla Żydów222.
Konkretnie, Davida Irvinga skazano za przestępcze myśli „negowania
Holokaustu”. Lecz kult żydowskiego Holokaustu (jako jedynego narzuconego dogmatu
w ponoć świeckiej Europie) ma bardzo mało wspólnego z Drugą Wojną Światową.
Natomiast wszystko go łączy z żydowskimi pretensjami do wyższości i wyjątkowości.
To w żydowskiej modlitwie się mówi: „Dziękuję Ci, Panie, że stworzyłeś mnie Żydem,
że oddzieliłeś Żydów od ziemskich narodów, tak jak oddzieliłeś świętość od
bluźnierstwa, że nasz los nie jest jak ich los”. Kult Holokaustu jest jedynie inną postacią
tej modlitwy. Twierdzą, że nawet ich śmierć nie jest podobna do śmierci kogokolwiek
innego. Niewątpliwie musimy bez wahania zaprzeczyć kultowi Holokaustu, nawet
gdyby każda opowieść o Holokauście, łącznie z najbardziej fantastycznymi wymysłami
Wiesela, była prawdziwa. Techniczne dyskusje o tym ilu Żydów zginęło i jak zginęli, są
całkowicie usprawiedliwione lecz zbędne – tak samo ateista nie będzie się sprzeczał czy
wieloryb mógł połknąć Jonasza.
W przeciwnym wypadku, po prawnym narzuceniu kultu Holokaustu będą
wymagać od nas oddawania czci bożkowi żydowskiej wyższości, czy czemuś innemu!
Nie posadzą Deborah Lipstadt za zaprzeczenie223 Holokaustu Drezna224. Guenter Levy,
który napisał długi artykuł zatytułowany Czy amerykańscy Indianie byli ofiarami
ludobójstwa?, po zanegowaniu ludobójstwa rdzennych Amerykanów jest wciąż na
wolności225. Żydzi pozwolili na stworzenie i opublikowanie tych zaprzeczeń z tej samej
przyczyny z jakiej opublikowali Szatańskie obrazki – w celu podkreślenia różnicy
między gojem i Żydem. Pragną wam przypomnieć: możecie obrażać islam i
chrześcijaństwo, ale nie judaizm. Możecie lekceważyć cierpienia wszystkich, ale nie
Żydów.
Można więc powiedzieć: David Irving został skazany za zanegowanie
żydowskiej wyższości. Wyrok na niego oznacza zlikwidowanie wolności (aczkolwiek
ograniczonej), która pojawiła się wraz z upadkiem Bastylii. Europejska historia
zatoczyła koło: Europa uwolniła się z więzów Kościoła, uzyskała wolność myślenia, i z
powrotem została poddana nowej żydowskiej kontroli umysłów na skalę światową,
zwanej Nowym Porządkiem Światowym. Umarła nie tylko cywilizacja chrześcijaństwa
zachodniego, lecz także jej spadkobierczyni, europejska cywilizacja świecka. Doczekała
się ona swego upadku jedynie kilka dni po dumnym i ostatnim jej fetowaniu przez
duńskich gryzipiórków. Okres ten trwał krótko: wszystkiego około dwieście lat.
Europejczycy kiedyś marzyli o życiu bez ideologii. Obecnie marzenie to spełniło się, i
teraz Żydom pozwala się rządzić umysłami i duszami Europejczyków w zastępstwie
starej i zmęczonej Stolicy Piotrowej.
222
Podobno Robert Edwards był pierwszym sprzeciwiającym się żydowskiej dominacji, który został uwięziony w
Wielkiej Brytanii w roku 1981 za porównanie Auschwitz z Dreznem.
223
http://forward.com/articles/2723
224
www.rense.com/general49/dres.htm
225
http://hnn.us/articles/7302.html
W roku 1962, magazyn Look poprosił twórcę państwa żydowskiego, Davida
Ben-Guriona, o przedstawienie świata jaki będzie za 25 lat226. Przepowiedział on, że
Rząd Światowy będzie już w roku 1987, w Jerozolimie powstanie Sąd Najwyższy dla
ludzkości, wraz z sanktuarium upamiętniającym rolę Żydów w połączeniu ludzkości.
Omylił się tylko o kilka lat. Mimo, że świat nie jest na razie całkowicie ujarzmiony, to
zna już swego nowego pana.
To nie jest sprawa uczuć, lecz kwestia prawna. Gdy Europejczycy byli panami
Chin, był zauważalny znak ich wyższości, w postaci Systemu Osadnictwa. Dzielił on
mieszkańców Chin na dwie kategorie: wyższe istoty ludzkie (Europejczycy) i korni
tubylcy. Tubylec który podniósł rękę na Europejczyka był aresztowany i sądzony przez
europejską ławę przysięgłych zgodnie z europejskim prawem kolonialnym. Europejczyk
który wyrządził krzywdę lub doprowadził do biedy tubylca nie podlegał prawu
tubylczemu. Dopiero po zwycięstwie komunistów w roku 1949 Przewodniczący Mao
zlikwidował System Osadnictwa, traktujący nierówno tubylców i kolonizatorów.
Podobnie jak imperia kolonialne, zasada dwupoziomowego wymiaru sprawiedliwości
zaczęła się kurczyć lecz nie zniknęła całkowicie. W Izraelu, za znieważenie Żyda,
Palestyńczyk jest sądzony przez Żydów, natomiast Żyd, za znieważenie Palestyńczyka
także jest sądzony przez Żydów. I tego należało oczekiwać.
Lecz jakiś czas temu, Kneset państwa żydowskiego zadecydował o rozszerzeniu
systemu dwupoziomowego wymiaru sprawiedliwości na resztę świata. Ktokolwiek
znieważy jakiegokolwiek Żyda, bez względu na obywatelstwo i miejsce oskarżenia,
może być ścigany sądownie przez żydowskie sądy. Znieważony Żyd może nie mieć
żadnego związku z państwem żydowskim, prawo miejscowe może nie zostać
naruszone, jednak mimo tego, znieważający może być postawiony przed żydowskim
sądem w Jerozolimie. Prawo to przypisuje Żydom suwerenność wyższą niż reszcie
ludzkości. Prawo to odmawia suwerenności wszystkim narodom, które ją dotychczas
miały. Takie oburzające roszczenie powinno być traktowane jako podważenie
suwerenności każdego narodu – jako prowokacja, jako akt wojny. Jednak przeszło cicho
dzięki cudownemu żydowskiemu wynalazkowi stopniowalności.
Metodę tę wyjaśniła Amira Hass, korespondentka Haaretz w kolonizowanej
Palestynie. Pisała: „Jeśli wrzucisz żabę do gotującej się wody, to ona wyskoczy i uratuje
się. Lecz żaba pływająca w wodzie o temperaturze pokojowej stopniowo podgrzewanej
będzie się coraz bardziej przyzwyczajać do gorąca; kiedy woda się zagotuje, będzie już
za późno i żaba zdechnie. Tworząc izraelski system kontroli nad ludnością palestyńską i
jej ziemią, izraelscy okupanci wznieśli się do poziomu genialnego wykorzystania
stopniowalności, jako środka przyzwyczajania ludności do wszystkiego227”. Żydzi
doskonale wykorzystywali stopniowalność – i nie tylko przeciwko Palestyńczykom.
Ten nowy, zapewniający Żydom wyższość, system dwupoziomowego wymiaru
sprawiedliwości zaczął od małego. Wywiad żydowski złapał Adolfa Eichmana w
226
227
http://users.cyberone.com.au/myers/bengur62.jpg
www.haaretz.com/hasen/spages/645914.html
Argentynie i porwał go do Izraela stawiając przed żydowskim sądem w Jerozolimie.
Adolf Eichman był nazistą, czarnym charakterem, który wyrządził Żydom wiele krzywd
na wielką skalę, i nikt nie chciał bronić nazisty, więc większość krajów zlekceważyła to
poważne pogwałcenie suwerenności Argentyny. Niektóre kraje miały nadzieję, że Izrael
będzie współpracował w przyszłości, przekazując zbiegłych kryminalistów w ręce
sprawiedliwości. Jakże się myliły!
W obozie koncentracyjnym w powojennej Polsce polski Żyd, Solomon Morel,
torturował i zamordował własnoręcznie setki etnicznych Niemców. Jego zbrodnie
zostały ujawnione przez nieżyjącego już dziennikarza amerykańskiego Johna Sacka228.
Morel uciekł do Tel Awiwu a polskie sądy zażądały ekstradycji tego żydowskiego
masowego mordercy. Państwo żydowskie odrzuciło polskie żądanie z imperialną
wyniosłością. Co za hucpa. Tubylcy jeszcze nie wiedzą gdzie ich miejsce!
Prawdopodobnie, królowa Wiktoria odpowiedziałaby tak samo, gdyby jakiś tubylczy
kacyk afrykański zażądał wydania jednego z jej urzędników aby postawić go przed
swoim sądem.
Od tego czasu wszystkie kraje, duże i małe, stopniowo pogodziły się z
poglądem, że Żydzi są ponad prawem. Bogaty oszust, rosyjski Żyd Niewzlin, uciekł z
Rosji i spokojnie żyje w Tel Awiwie, obok Flatto-Sharona (francuskiego oszusta
żydowskiego pochodzenia), obok żydowskiego mordercy (kanadyjskiego dziecka), lub
żydowskiego pedofila Mondrowitza. Wszyscy oni żyją sobie spokojnie razem z
wieloma innymi Żydami, którzy stanęliby przed sądem lub byliby wydaleni z każdego
innego kraju oprócz Izraela. Potężna żydowska organizacja Chabad zapisała w swoim
statucie: Nie będą Żydzi cierpieć w więzieniach gojów. Za łapówki i poprzez polityczny
szantaż uwalniają żydowskich kryminalistów całego świata i dostarczają ich do państwa
żydowskiego. Dzień urodzin lubawickiego rabina, założyciela Chabadu, jest
świętowany w USA jako „Dzień Edukacji”.
W sprawach własności Żydzi są także ponad prawem. Własność żydowska jest
nietykalna. Zażądali i otrzymali z powrotem całą własność, jaka kiedyś należała do
Żydów w Niemczech, Austrii, Francji, i państwach bałtyckich. Odzyskali nawet
majątki, które sprzedali poniżej wartości rynkowej. Jeśli Żyd nie miał spadkobierców,
jego własność przechodziła na światowe żydostwo. Natomiast w roku 1948 państwo
żydowskie skonfiskowało 90% własności nieżydowskiej i nigdy nie zwróciło
właścicielom. Przejęło także 50% ziem podbitych w roku 1967. Coraz więcej i więcej
ziemi jest każdego roku konfiskowane w Jerozolimie. Od czasów Imperium
Otomańskiego, w Palestynie każdy ar miał tytuł prawny. Lecz zgodnie z żydowskim
prawem, goj nie może mieć prawdziwego tytułu do własności.
Można poczuć przedsmak Sądu Najwyższego Ben-Guriona dla ludzkości
przyjrzawszy się sprawie izraelskiego kapitana R, który na oczach swoich ludzi
zamordował 13 letnią uczennicę229. Wpakował całą zawartość pistoletu w jej wątłe ciało
228
229
www.ihr.org/jhr/v20/v20n1p-9_Sack.html
www.guardian.co.uk/israel/Story/0,2763,1643573,00.html
gdy leżała ranna na ziemi - pomimo tego nie został uznany winnym przez żydowski sąd
badający okoliczności nieszczęśliwych wypadków. W ostatnich trzech latach Żydzi
zabili dwieście nieżydowskich dzieci, i żaden morderca dzieci nie został nigdy przez
żydowski sąd ukarany. W kilku rozpatrywanych przypadkach wydano wątpliwe
werdykty i niskie wyroki. W wiosce Hussan w obecności wielu świadków osadnik
Nachum Korman zamordował 10 letniego chłopca, Hilmi Shusha. Został aresztowany,
postawiony przed sądem, i najwyższa izraelska instytucja sądownicza wniosła
przeciwko niemu niepodważalny dowód sądowy. Sędzia odrzucił dowód i wydał na
mordercę wyrok sześciu miesięcy prac społecznych. Samo podejrzenie o dokonanie
takiej zbrodni przeciwko dziecku żydowskiego gwarantowałoby gojowi wyrok
dożywocia – gdyby przeżył areszt.
Żydowska sprawiedliwość zmusza nas z nostalgią spoglądać wstecz na procesy
Świętej Inkwizycji. Gdy Galileusz okazał skruchę, pozwolono mu prowadzić
nieograniczone badania. Wyrażenie skruchy przez zawstydzonego Irvinga nic nie
pomogło jego sprawie. Sędzia powiedział: „Żal który wykazał został to jedynie
gołosłowne uznanie prawa”. A „niezależny ekspert”, Dina Porat, szefowa Instytutu
Studiów nad Współczesnym Antysemityzmem i Rasizmem, powiedziała, że „rzekoma
skrucha Irvinga motywowana jest jego strachem przed werdyktem, który mógłby
wynosić do 10 lat więzienia”230.
Obecnie, żydowska sprawiedliwość jest egzekwowana na skalę globalną.
Kongres Żydów Europejskich jest gotowy do złożenia skargi do Międzynarodowego
Trybunału Karnego w Hadze przeciwko prezydentowi Iranu Mahmudowi
Ahmadineżadowi231, za „podburzanie do ludobójstwa” (wyraził nadzieję, że ujrzy jak
reżym apartheidu w Palestynie upadnie). Z drugiej strony, jak można się było
spodziewać, wszystkie próby oddania Ariela Sharona wymiarowi sprawiedliwości
zawiodły – dopóki nie poddał się sprawiedliwości boskiej, która przekształciła go w
warzywo wciąż reagujące na ból.
Większe państwo żydowskie, USA, przyjęło ideę swojej mniejszej siostry
polegającą na nieograniczonej najwyższej suwerenności. Przestępstwo przeciwko
amerykańskiemu obywatelowi (lub przeciwko własności amerykańskiej korporacji
międzynarodowej) może być zaskarżone do sądu amerykańskiego bez względu na to
gdzie się wydarzyło. Niespodziewanie, ta imperialna pretensja, której korzenie tkwią w
starym kolonialnym systemie dwupoziomowego wymiaru sprawiedliwości, została
wykorzystana głównie na korzyść interesów żydowskich. Gdy tylko osadnicy żydowscy
(najbardziej zacietrzewionymi osadnikami są zawsze obywatele amerykańscy) zostaną
zabici w trakcie konfliktu bliskowschodniego, do ukarania Palestyńskiej Autonomii
Narodowej, Iranu, Hamasu (każdego komu zdarzyło się być na ostatniej liście
podejrzanych), zamrożenia aktywów i przekazania wielomilionowych odszkodowań,
zawsze wykorzystywano amerykański system sądowniczy. Lecz nikt nie może skarżyć
230
231
www.haaretzdaily.com/hasen/spages/684666.html
www.haaretzdaily.com/hasen/spages/684426.html
Żydów – bez względu na to kogo zabili, nie ważne na jakim tle było morderstwo. W
Gazie zmiażdżyli buldożerem amerykańską aktywistkę pokojową Rachel Corrie, i nic
nie zrobiono w tej sprawie. Zabili amerykańskich marynarzy na pokładzie USS Liberty,
i amerykańska marynarka zatuszowała to. Amerykańscy Palestyńczycy są zabijani i
okaleczani w Palestynie, lecz Żydzi nie uznają ważności ich amerykańskich
paszportów.
Po austriackim werdykcie, żydowska dominacja przestała być paranoiczną
zmorą senną i stała się faktem utwierdzonym w prawie, jak dominacja Wikingów w
prawie duńskim i w średniowiecznej Wschodniej Anglii, z jedną różnicą: dominacja
żydowska ma podtekst religijny a Wikingowie polegali jedynie na swoich mieczach. O
tym się otwarcie dyskutuje w świecie żydowskim. Uriel Tal pisał: „Żyjemy w
rozkwitających dniach mesjańskich, wolni od naszych politycznych przeciwników a
wkrótce będziemy oswobodzeni od szatańskich gojów”232. Podczas gdy chrześcijanie
wierzą, że Chrystus przyjdzie po raz drugie w chwale nowego cudownego świata, to
żydowski pogląd, wyrażony przez Majmonidesa, mówi, że świat w dniach mesjańskich
będzie niewiele się różnił od świata jaki znamy, oprócz tryumfu żydowskiej supremacji
zwanej Gedulath Israel233. Na podstawie takiego wyjaśnienia do sądzenia świata
ustanowiono Sanhedryn – żydowski najwyższy sąd religijny. Przewodniczy234 mu rabin
Adin Steinzaltz, i goje przestrzegający przykazań Noaha oddają mu hołd235.
Kilka miesięcy temu zabrano mnie na posterunek policji w mojej Jaffie i
poproszono o ustosunkowanie się do zażalenia francuskiej organizacji żydowskiej
LICRA.
Policjant zapytał: „Czy pisałeś o wyższości Żydów i dominacji nad światem?”
Odpowiedziałem: „I co z tego, jeśli pisałem? Co drugi rabin wyrażał taki
pogląd”.
„Tak, lecz oni widzą to w świetle pozytywnym!” oświadczył policjant.
Nie ma więc sporu na temat faktu żydowskiej supremacji, chodzi jedynie o jej
ocenę. Jeśli uważasz, że to jest dobre, to możesz znaleźć i mieć potężnych przyjaciół,
możesz nawet zostać prezydentem USA. Jeśli uważasz, że to jest złe, to jesteś
antysemitą i twoje miejsce jest w więzieniu. Sama wzmianka o żydowskiej supremacji
może bardzo szybko doprowadzić cię do kłopotów, jak to się stało z Irvingiem. Dla
reszty z nas, temperatura wzrasta stopniowo – zawsze stopniowo, aby nas nie
przestraszyć.
W końcu stanie się to nieprzyjemne. Żydowska sprawiedliwość może dać
znaczny handicap swemu najbliższemu konkurentowi w bezwzględności, Czyngis232
Haaretz, 26 września 1984.
Hilchoth Teshuva 9:2
234
www.israelnationalnews.com/news.php3?id=83438
235
www.israelnationalnews.com/news.php3?id=96347
233
chanowi. Jest stronnicza, i dumna z tego. Według prawa żydowskiego, Żyd w sporze z
gojem ma zawsze rację, nawet jeśli nie ma racji. Wkrótce, Europejczycy będą odczuwać
czułe miłosierdzie Żydów – co dotychczas było wyłącznym przywilejem
Palestyńczyków – i na taką okoliczność dobra może okazać się sprawiedliwość
wirtualna.
Zwykli Żydzi nie postępują jak nakazuje ten Nowostary Porządek. Jeśli jest coś,
czego żydowska sprawiedliwość nie lubi jeszcze bardziej niż goja, to jest to Żyd który
zbłądził. Apostaci – Żydzi nawróceni na chrześcijaństwo – powinni zostać zabici,
nakazuje Majmonides. Łagodny rabin Asher mógł rozdzierać nosy Żydówkom
współżyjącym z gojami, natomiast Żydzi za takie pogwałcenie prawa zwykle
poddawani byli chłoście. Takie wynikają zobowiązania ze statusu wyższości.
Żydzi prawdziwie bogobojni także nie zgodziliby się z tym, bo nowe porządki
są całkowicie bezbożne. Najwyższy jest Izrael i nie ma ponad nim Boga. Jeśli zabrania
się negować Holokaust, to można też negować Stwórcę. Szef kultu Holokaustu, dr
Judah Bauer z Yad Vashem w Jerozolimie, otwarcie ostentacyjnie zapiera się Boga.
Główny mentor odłamu amerykańskiego, świętej pamięci Leo Strauss, był takim
bezbożnikiem, że podczas pobytu w Jerozolimie w latach 1930 zaszokował nawet
całkiem niewierzących syjonistów.
Chrześcijaństwo prawdopodobnie zmniejszy się do rozmiarów sekt wielbiących
Żydów. W USA proces ten już się zaczął, z ich chrześcijańskimi syjonistami,
telewangelistami, i kultami powodzenia. Inni chrześcijanie zostaną w końcu zmuszeni
do odrzucenia Nowego Testamentu lub będą ścigani sądownie za zbrodnię nienawiści
antysemityzmu i zostaną rozwiązani. Kościoły, zgodnie z prawem żydowskim, zostaną
zniszczone, istnieje odpowiednie błogosławieństwo, które ma odmówić każdy kto widzi
zniszczony kościół: Żyd ma pobłogosławić Boga, który ukarał dumny Edom. Kościoły
nie mogą współzawodniczyć ze Świątynią, która wkrótce zostanie odbudowana na
ruinach meczetu Al-Aksa. Odbudowa będzie całkowicie bezbolesna: po zbliżającym się
ataku na Iran, muzułmanie będą martwili się o inne rzeczy – na przykład, o fizyczne
przeżycie! Nie potrzeba tego dekretować, ponieważ zostali uznani za „Amalekitów”, i
zniszczenie ich jest religijnym obowiązkiem Żydów. Drogę ku takiej przyszłości
otworzył brzemienny w skutki wyrok Austriaków.
Lecz popatrzmy na jasną stronę. Przynajmniej Europejczycy mogą przestać
wertować wszystkie te zwariowane historie spiskowe oparte o Protokoły Mędrców
Syjonu. Teraz już wiadomo, kto nami rządzi, widzimy, że nie jest tak źle, jak mówiono
że mogłoby być. Przynajmniej, jeszcze nie. Czy będzie tu bardziej gorąco?
Zbrodnia porządnego człowieka
W szczycie Wielkiej Rewolucji Kulturalnej, Chiny lekkomyślnie porwały się na
wielkie przedsięwzięcie zmiany praw przyrody: postanowiono wytępić wszystkie
muchy. Duch solidarności był wśród nich tak silny, że się im udało. Przez chwilę,
cieszyli się spokojnymi letnimi wieczorami bez dokuczliwych owadów. Żadnych
brzęczeń, żadnych niepokojów: życie bez much było piękne.
Lecz wkrótce odkryli, że w niebie nie można było dostrzec potężnych orłów.
Wielkie szlachetne łososie, tak lubiane przez smakoszy, znikły z ich rzek. Jak domek z
kart, wokół nich zaczął się walić gmach bujnej przyrody – pozostawiając samotnych
Chińczyków na końcu łańcucha pokarmowego. Każdy gatunek jest niezastąpiony w
świecie. Jego usunięcie wywołuje konsekwencje nie do przewidzenia. Kiedy tylko
Chińczycy pozostawili muchy w spokoju, łosoś z powrotem pojawił się na talerzu a oni
mogli znowu porównywać Wielkiego Sternika do szybującego orła.
Historia ta przypomniała mi się, gdy zauważyłem z jaką pasją atakowani są
spokojni i postępowi ludzie z powodu politycznie niepoprawnych poglądów. Możemy
nie zgadzać się z ostatecznymi celami tradycjonalistów i nacjonalistów, lecz czy z tego
powodu powinniśmy usuwać ich z dyskusji? Ludzie często reagują na jakąkolwiek
wzmiankę o Dawidzie Duke lub Rogerze Garaudy albo Ojcu Piotrze, jak nasze babcie
reagowały na nieprzyzwoitość. To roztropne podejście pozwala uniknąć sprowokowania
srogiej kary ze strony żydowskiego gniazda os. Jednakże nie powstrzymuje
swobodnego rozpowszechniania przez media głównego nurtu równie skrajnych opinii
żydowskich rasistów. Tak więc, Duke jest blokowany, Foxman jest promowany, i
wszędzie mamy do czynienia ze zniekształconym dyskursem.
Problem polega nie tylko (a nawet nie głownie) na podważeniu świętej wolności
wypowiedzi. Są gorsze konsekwencje. Przysłowiowy Kowalski, cichy uczestnik
dyskursu, jest rozsądnym, normalnym i porządnym człowiekiem. Oczywiście, nie
przyjmuje on któregoś ze skrajnych poglądów, lecz szuka poglądu umiarkowanego.
Wszyscy instynktownie tak robimy: gdy przedstawiane są różne tendencje, staramy się
zająć pozycję umiarkowaną między poglądami skrajnymi. Jednak okazuje się, że to
porządni ludzie zniekształcają dyskurs i wypaczają nasze sądy.
Na przykład, media dyskutują czy Irak powinien zostać zbombardowany
natychmiast, poddany ścisłej kontroli, czy należy go najechać. Porządny, rozsądny
człowiek, przysłowiowy Kowalski, wybiera umiarkowanie i optuje za ścisłą kontrolą.
Naszego stanowiska „stale trzymać się z dala od Iraku a nawet zapomnieć o jego
istnieniu” po prostu nie dyskutowano, lub uznano za pogląd skrajny, za tak szalony jak
„najpierw zbombardować”, a z pewnością - nie za umiarkowany. W celu
zrównoważenia debaty, aby można było wybrać pozycję umiarkowaną spośród
możliwych alternatyw, dyskurs musi obejmować opinie zajadłych podżegaczy
wojennych jak Muraviec i Perle, lecz musi także obejmować opinie ich biegunowych
opozycjonistów – na przykład, Weteranów Przeciwko Wojnie.
Bardzo prawdopodobne, że któraś z tych opinii będzie tak odrażająca dla nas,
jak przemówienia neokonserwatystów. Jako obywatel Izraela, niepokoiłbym się
nawoływaniami do atomowego bombardowania Izraela lub planami wyłapania
wszystkich amerykańskich Żydów i przysłania ich tutaj. Lecz pomimo, że są
nieprzyjemne, opinii tych należy wysłuchać, aby zapewnić tak bardzo potrzebne
zrównoważenie obecnego przesycenia poprawnym politycznie filosemityzmem.
Powinniśmy wierzyć przysłowiowemu Kowalskiemu i wybierać umiarkowanie. Ten
porządny człowiek powie: „Och nie, Nie możemy rzucić bomby atomowej na Izrael!
Być może wystarczyłoby embargo handlowe lub blokada morska”. Lub „Nie, zamiast
naszego cudownego żydowskiego burmistrza lepiej wysłać tam Perle lub Wolfowitza”.
Każde stanowisko ekstremalne będzie odrzucone. Przeciwnik o tym wie, i
ukierunkowuje debatę tak, aby mieć przewagę. Jego ekstremalne poglądy są
dopuszczalne, lecz przeciwstawiające się im, są usuwane poza nawias. David Duke jest
na zawsze wyłączony z uczestnictwa w dyskursie ponieważ kiedyś był przywódcą Ku
Klux Klanu, lecz Yossi Halevy, były członek bandy Kahane (tak samo rasistowskiej jak
KKK), pisze dla New Republic. Dershowitz jest ekstremistą, który na łamach New York
Times propaguje wojnę i tortury. Zamiast przedstawienia równie ekstremalnej opinii
przeciwnej – na przykład, ludzi przeciwstawiających się wojnie i torturom - New York
Times zaprosił do współpracy Amitai Etzioni i Nathana Lewina. Etzioni jest etatowym
profesorem Uniwersytetu George'a Waszyngtona i przyjacielem Elie Wiesela, Szymona
Wiesenthala i Abe Foxmana. Lewin jest kandydatem do Sądu Federalnego. Ludzie ci,
którzy podobno mają być antidotum na truciznę Dershowitza, nawołują do egzekucji
członków rodzin samobójczych terrorystów236. Po ich wystąpieniu w godzinach
największej oglądalności, Dershowitz przeszedł na „umiarkowane” pozycje i
powiedział, „ten sam poziom odstraszenia można będzie osiągnąć przez zrównanie z
ziemią wiosek samobójczych terrorystów po daniu mieszkańcom szansy ewakuowania
się”. Lewin lekceważąco porównał to do „stosowania aspiryny do leczenia raka
mózgu”. David Duke nigdy nie zniżył się do takiego poziomu bestialstwa, lecz jego
wykluczono z dyskursu, gdy odgrywano przed Kowalskim sztukę Zły i dobry.
Przejdźmy do Izraela. Wielu Amerykanów przypuszcza, że państwo żydowskie
ma bardzo ograniczone spektrum debaty. Na odwrót, pełne spektrum opinii w naszym
kraju rozciąga się od ekstremistów Dżihadu, którzy chcieliby wygnać wszystkich
Żydów, do ekstremistów Marzela, którzy chcieliby wygnać lub wymordować
wszystkich gojów. W naszym kraju, moje własne stanowisko jest jedynie umiarkowane:
bez wyganiania, bez mordowania, lecz pokojowe współżycie razem ze wszystkimi
naszymi wspólnotami. W warunkach normalnego dyskursu, umiarkowanie
zwyciężyłoby, i powstałaby zjednoczona wolna Palestyna. Lecz dyskusja jest
wykrzywiona. Po pierwsze, blokowane są skrajne opinie arabskie. Po usunięciu tej
ekstremy, okazuje się nagle, że to umiarkowani Arabowie uważani są za
„ekstremistów”. Potem są oni blokowani. W końcu, nawet najłagodniejsi nie-Żydzi –
Ahmad Tibi i Azmi Bashara - są ogłaszani za ekstremistów i skutecznie usuwani z
dyskursu. Czym kończy się ten proces? Hasłem: „Jimmy Carter, wróg Żydów”237.
Wyłączenie dowolnej ekstremy powoduje dryfowanie umiarkowanego środka.
A więc, zamiast znaleźć się dokładnie w środku, zwolennicy równości Żydów z
236
237
www.shma.com/may02/nathan.htm, www.shalem.org.il/azure/6-articles2.html
www.frontpagemag.com/Articles/ReadArticle.asp?ID=25994
Palestyńczykami przesunięci zostają do skrajnego ekstremum, i jako tacy są wyłączani z
dyskursu. Chociaż 30% Izraelczyków i Palestyńczyków popiera ideę jednego państwa z
równymi prawami dla wszystkich (według badań przeprowadzonych przez Haaretz
przed Intifadą) ich opinia nie jest w ogóle przedstawiana w mediach.
Z drugiej strony, przywódcy żydowskich organizacji terrorystycznych są
regularnie przedstawiani w Haaretz. Haggai Segal, który za mordowanie
Palestyńczyków był skazany (a później ułaskawiony przez naszego prezydenta), często
pisuje na jego liberalnych łamach. Lecz opinia przeciwna, taka jak Hamasu i Dżihadu,
jest skrupulatnie usuwana z palestyńskiego głównego nurtu. Dlatego dryfowanie opinii
umiarkowanych trwa nieprzerwanie. Politycy Likudu nie chcieli być ekstremistami,
więc zapuścili karuzelę partii ekstremistycznych. Kiedyś Ariel Sharon uważany był za
ekstremistę. Nie znosił tej etykiety, i wymyślił opozycję prawicową, promując
ekstremistów Libermana i Landau. Teraz te zbiry także nie chcą być ekstremistami,
więc wylansowali nowy głos, Barucha Marzela, ludożercę z żydowskiego osiedla w
Hebronie. W porównaniu z Marzelem, Kuba Rozpruwacz był dzieckiem kwiatem.
Nawet szalona sekta Marzela pisze do liberalnego Haaretza, ich także włączono do
dyskursu.
Ich zachodni odpowiednicy, potężni prożydowscy szowiniści Conrad Black i
Mort Zuckerman, posiadają i kontrolują wielką część mediów. Ich ideologiczni
przeciwnicy, Horst Mahler i Nick Griffin, są wyłączeni z debaty. Obecnie, w tym
politycznie poprawnym świecie, łatwo jest wyszukać jakieś głosy z którymi się nie
zgadzamy i powiedzieć im Verboten. Lecz bez tych ekstremistów, umiarkowane głosy
antyglobalistów i antysyjonistów też są wyłączane, ponieważ są nazywane ekstremą.
Współpracując z cenzurą, umiarkowani pozbawiają się buforu i otrzymują etykietę
oszołomów. Ojcowie założyciele amerykańskiej demokracji byli gotowi oddać życie za
prawo do publicznego wyrażania swojej opinii przez ich oponentów, ponieważ
wiedzieli, że aby wypromować jakieś idee, ktoś musi zapewnić bardziej radykalne głosy
spektrum.
W zrównoważonym dyskursie palestyńskim, opinie Hamasu i Dżihadu mogłyby
być prezentowane. Możemy się twórczo spierać z terrorystami samobójcami jedynie
wtedy, gdy głosy ich żarliwych popleczników zostaną uwzględnione i rozpatrzone. W
przeciwnym wypadku, jedynym sposobem wyrażenia ich opinii będzie taśma
wyładowana dynamitem. Co najgorsze, bez nich Edward Said jest fałszywie
przedstawiany jako ekstremista.
Niemcy są klasycznym przykładem, że polityka „bez much nie ma orłów”
działa. Po klęsce w Drugiej Wojnie Światowej, wszystkich nacjonalistów celowo
wyłączono z dyskursu. Czy to dziwne, że Niemcy czują nienawiść do samych siebie?
Złamano ducha wielkiego narodu niemieckiego. Niemcy wydają każdego dodatkowego
feniga, jaki mają, na opłacanie syjonistów i zbrojenie państwa żydowskiego. Pieniądze
te idą na finansowanie bodźców przyciągających potomków Żydów z dawnego
Związku Radzieckiego i pozwalają miejscowym przywódcom indoktrynować ich w
nienawiści do wszystkiego co niemieckie. Spotkałem tych przybywających do Niemiec
nieszczęśliwych ludzi o bardzo słabej samoidentyfikacji żydowskiej – jeśli w ogóle
jakąś mieli. Mało co wiedzieli o tym, pod czym się podpisali. Ich dzieci są umieszczane
w oddzielnych żydowskich szkołach, ochraniane przez twardych ludzi z pistoletami
maszynowymi, a za wszystko płaci podatnik niemiecki. Są nauczani, że ich ojczyzną
jest Izrael, natomiast Niemcy to znienawidzone miejsce, gdzie muszą się mieć na
baczności. Stwarza to wiele problemów psychologicznych dla pokolenia dzieci
poszukujących solidarności i identyfikacji z krajem gdzie mieszkają, lecz poddawanych
praniu mózgów aby go odrzuciły.
Pisałem o wizycie izraelskiego prezydenta Katzava w Berlinie: „Niemiecka
Lewica zdradziła swój obowiązek demonstrowania przeciwko dostarczaniu państwu
apartheidu atomowych łodzi podwodnych”. Moja przyjaciółka Ingrid K pisała z Berlina:
Nie chciałam stać z zaledwie kilkoma innymi, zagubiona między ochranianymi przez
policję nazistami i durną frakcją anty-antysemitów odczuwającą wieczną gorącą
solidarność z Izraelem, gdy tymczasem trzecia bardziej zdesperowana partia w
odległości pół mili śpiewała: „broń dla Izraela”. To żałosne, że w Niemczech lewica
doszła do takiej dezorientacji i bezsiły. Jej dezorientacja najbardziej ujawnia się w
wychwalaniu pod niebiosa grupy „lewicowych” pisarzy politycznych ... zwalczających
rodzący się w Niemczech „nowy antysemityzm”. Młodzi ludzie zaangażowani w
antyrasizm i występujący przeciwko neonazizmowi mają obsesję na punkcie
wyszukiwania ukrytego antysemityzmu na lewicy i w swoich własnych duszach. (Tak
właśnie, my Niemcy, przestajemy myśleć, gdy chodzi o antysemityzm).
Haaretz238 opublikował wielki wywiad z niemieckim „lewicowym
dziennikarzem, aktywistą praw człowieka i intelektualistą”, Thomasem von der OstenSackenem, „jednym z czołowych niemieckich ekspertów w zakresie praw człowieka w
Iraku”. Ten rzekomy „lewicowiec” nawołuje do wojny z Irakiem, przyrzeka poparcie
dla państwa żydowskiego, dla globalizacji, dla Ameryki, i dla banków – bezczelnie
nazywając się przy tym wszystkim „marksistą”. Takie dziwadła, to bezpośredni wynik
wykrzywienia dyskursu. Gdyby w Niemczech idee nacjonalistyczne były w mediach
przedstawiane, przysłowiowy Hans mógłby znaleźć swoje umiarkowane poglądy gdzieś
między nawoływaniami do wypędzenia żydowskich imigrantów i wezwaniami do
dalszego zachowania ich zawyżonego statusu, i dzięki niemu mogłyby one
upowszechnić się w społeczeństwie i zdecydowanie powstrzymać próby żydowskich
przywódców propagowania alienacji i tworzenia piątej kolumny w Niemczech.
Przysłowiowemu Hansowi powinno się dać możliwość racjonalnego wyboru, a to
oznacza włączenie do dyskursu wszystkich opinii – nawet tych, które żydowscy
nadzorcy Niemiec określili jako Verboten.
Ingrid K podsumowuje swoje wrażenia z niemieckiej sceny:
Obrona Palestyńczyków jest rodzajem testu na odwagę i wystawia na
niebezpieczeństwo otrzymania etykiety antysemity. Przykre lecz prawdziwe, mała
238
„Zamykanie błędnego koła”, Haaretz, Wywiad, 5/10/02.
grupka polityczna z którą współpracuję bała się zamieścić na naszej stronie
internetowej przetłumaczony przeze mnie na niemiecki dowcipny esej Michaela
Neumanna „Co to jest antysemityzm”. Brak odwagi. Lecz ktoś musi się poświęcić.
Ingrid nie zrozumiała przyczyny niemieckiej potulności. Gdy zrozumie, jej
oburzenie podsyci walkę o prawdziwą wolność wypowiedzi, i pełne uczestnictwo
każdego, nawet (i szczególnie) jej przeciwników - antyglobalistycznej prawicy. Sama
obecność Horsta Mahlera w dyskursie uczyniłaby publikację mego przyjaciela
Michaela Neumanna dobrze przemyślanym niekontrowersyjnym ćwiczeniem
intelektualnym, jakim miała być.
We Francji, Robert Garaudy został wykluczony i poddany ostracyzmowi.
Świątobliwy Ojciec Piotr, który odważył się wprowadzić nutę tolerancji w stosunku do
starych byłych komunistów, także nie został dopuszczony do dyskursu. Na pewno
opinie Garaudy'ego nie każdemu się podobają; lecz jego nieobecność w dyskursie
wymusza aby etykieta „ekstremisty” poszukała sobie nowego miejsca, i w końcu może
wylądować na każdym z nas. Po wyeliminowaniu Garaudy'ego, wygranie przez
Nikolasa Sarkozy'ego, domniemanego agenta syjonistycznego, wyścigu do pałacu
prezydenckiego, stało się nieuniknione.
Były bardzo poważne przyczyny aby po wojnie wyeliminować nacjonalistyczną
prawicę. Lecz był to ten sam przypadek, co z muchami w Chinach. Żydzi zawsze mieli
silne wpływy w Europie, i według mnie, nie zawsze wykorzystywali je z korzyścią dla
ogółu. Jednak, przed wojną, ich wpływy neutralizował Kościół, nie wchodząca w elitę
lewica, oraz prawica nacjonalistyczna. Polityka „wytępienia much” usunęła wszystkie
przeszkody, czyniąc z żydowskich wpływów siłę decydującą, i gmach cywilizacji
europejskiej i północnoamerykańskiej zaczął się walić, jak domek z kart. Globalizacja,
neoliberalizm i więdnięcie kultury europejskiej, to objawy świata niezrównoważonego.
Współczesny kapitał niczego tak nie kocha jak doczesnego bogactwa, i przez to
Kościół – tradycyjny obrońca biednych i potencjalny kolec w boku nowych globalnych
faryzeuszy – został wyznaczony do odstrzału. Ostatni film francuski, Braterstwo
wilków, bez żenady demonizuje Kościół Chrześcijański; bandzie morderców przewodzi
ksiądz, półludzkie monstrum nosi krzyż, którym bez przerwy macha nam przed
oczyma, w ich kryjówce jest pełno krzyży i krucyfiksów. Aby Francja powróciła do
wiary - kościelni fanatycy popełniają cały szereg mordów rytualnych na niewinnych
kobietach i dzieciach.
W świecie alternatywnym, w takim filmie księdza mógłby zastąpić rabin,
monstrum napiętnowałaby gwiazda Dawida, i pokazywałby bandę Żydów
popełniających mord rytualny dla zaspokojenia swoich nikczemnych potrzeb.
Oczywiście, takiego filmu na pewno w naszym świecie nigdy nie można będzie
nakręcić. I chociaż demoniczni chrześcijanie są przedstawiani we wszystkich rodzajach
mediów na świecie, na arabską książkę o żydowskich mordach rytualnych
opublikowaną w dalekiej Syrii rozległy się wrzaskliwe krzyki oburzenia
międzynarodowego. Oczywiście, żydowski producent filmu, Samuel Hadad, nie został
potępiony ani skrytykowany. Francuzi są tak przyzwyczajeni do ataków na Kościół i
chrześcijaństwo, że nawet nie dotarło do ich świadomości, że nie był to przekaz
całkowicie podprogowy; zapadł im od razu w podświadomość.
Ponieważ film ten nie zaszokował Francuzów, potraktowano ich filmem Pytanie
do Boga (The Body), wyprodukowanym przez Rudy'ego Cohena. Mój czytelnik i
przyjaciel Francois B pisze:
Żołnierze izraelscy są jak kowboje, dzielni i nieśmiertelni, a Palestyńczycy jak Indianie,
tępi i tchórzliwi. Czarnym charakterem filmu jest katolik, bardzo wysoko postawiony w
hierarchii watykańskiej, coś jak gdyby nr 2 lub nr 3 po papieżu, a bardzo uczciwy,
przystojny i niereligijny archeolog izraelski nazywa całun turyński „ordynarną
podróbką”.
Film ten także nie przestraszył Francuzów, ponieważ już całkowicie
przyzwyczaili się do filmów takich jak Amen, który przedstawia świętej pamięci
papieża Piusa XII jako sympatyka nazistów. Na plakacie filmu chrześcijański krzyż
wymownie przekształca się w swastykę.
Zwykle porządni ludzie mówią: „Jedno zło nie usprawiedliwia innego.
Żydowscy rasiści są źli, a filmy antychrześcijańskie są być może przykre, lecz nie
znaczy to, że powinniśmy chwalić rasistów antyżydowskich i popierać antyżydowskie
filmy. Powinniśmy przeciwstawiać się im wszystkim”.
Jest problem, wydaje się, że porządni ludzie nie są w stanie powstrzymać
tendencji antychrześcijańskiej i prożydowskiej, ponieważ to żydowscy rasiści
kontrolują główne media światowe i wszechświatowe bogactwa. Tendencji tej w
żadnym wypadku nie można powstrzymać, można ją tylko zrównoważyć za pomocą
tendencji przeciwstawnej. Wielokrotnie pisałem o moralnej wyższości uniwersalizmu
chrześcijańskiego i muzułmańskiego nad żydowskim partykularyzmem. Wydawca La
Fabrique, porządny żydowski lewicowiec Eric Hazan, odmówił opublikowania moich
esejów, ponieważ „pomimo ich literackich wartości zawierają one pewne idee, które
trudno propagować we Francji, a mianowicie, mówią o wyższości chrześcijaństwa”.
Prawdą jest, że obecnie Eric Hazan prawdopodobnie nie opublikowałby eseju
głoszącego wyższość Żydów, lecz taki esej został już opublikowany w milionach
egzemplarzy - przez Goldhagena i Orianę Fallaci. Wygląda to na podział pracy:
poglądy skrajnych rasistów żydowskich są propagowane przez ich popleczników,
natomiast lewicowcy mają za zadanie tłumić poglądy antyżydowskie w imię wartości
uniwersalnych. Porządni lewicowcy zarabiają na swój chleb powszedni dzięki
utrzymywaniu porządku w swoich szeregach – kierując się powszechną wiedzą o
czarnych charakterach ukierunkowują dyskurs polityczny.
Desperackie próby wskazania antysemickich kawałków w szlachetnym
piśmiennictwie przyjaciół Palestyny są wynikiem braku rzeczywistych odważnych
wrogów paradygmatu żydowskiego. Wszystkim im uniemożliwiono udział w dyskursie
politycznym, natomiast popierane są poglądy żydowskie, od Sorosa do Sharona, od
Judasza do Majmonidesa, od Freuda do Poppera, od Podhoretza do Gusińskiego, od
rabina lubawickiego do Sulzbergera. Nie musimy się zgadzać z każdym głosem. Lecz
trzeba, by każdy głos aktywnie uczestniczył w naszym dyskursie; w przeciwnym
wypadku poglądami umiarkowanymi w świecie zachodnim będą idee prawicowe,
lokujące się między Peresem i Sorosem.
Dopóki Richard Perle siedzi w Pentagonie, Elie Wiesel chwali się swoją
Nagrodą Nobla, Mort Zuckerman kieruje USA Today, Gusiński szefuje rosyjskiej
telewizji, Soros zarządza swoimi miliardami, Dershowitz uczy na Harwardzie,
potrzebujemy równoważących głosów Duke, Sobrana, Raimondo Buchanana, Mahlera,
Griffina, i wielu innych nacjonalistów antyburżuazyjnych. W przeciwnym wypadku
tolerowany będzie fanatyzm żydowski a antyżydowski będzie zabroniony; a
umiarkowanie przysłowiowego Kowalskiego będzie, według słów mego przyjaciela
Boba Greena, „po trosze fanatyzmem żydowskim” lub „syjonizmem”.
Tysiąc lat przed tym zanim miłość Wielkiej Rewolucji Kulturalnej do nowych
idei doprowadziła do polityki „bez much”, Chińczycy znali tajemnicę harmonii; była to
antymanichejska równowaga przeciwnych idei, zasada Yin i Yang. Właściwie
zrównoważone, żydowskie idee mogą być pożyteczne – na przykład, ich podejrzliwość
mogłaby przyczynić się do ograniczenia nadużyć Kościoła, materializm i egoizm
pozwala człowiekowi twardo stać na własnych nogach gdy głowa buja w obłokach,
feminizm może równoważyć męski szowinizm, a obsesje seksualne Freuda mogą
zrównoważyć ascetyzm osób uduchowionych. Nawet zrównoważony syjonizm
zmniejszy do ludzkich proporcji żydowską miłość do Palestyny. Lecz w dzisiejszej
strefie „bez much” równowagi nie ma, a lewicowi strażnicy poprawności politycznej,
broniąc swoich czasopism przed wszelkiego rodzaju obraźliwą krytyką,
przypieczętowali swoją zgubę nie dopuszczając głosów, które mogłyby przydać ich
poglądom bardziej rozsądny wygląd.
Towarzysz Raimondo szuka kozła ofiarnego
Człowiek oskarżony przed sądem inkwizycyjnym o czary mógł bronić się na
dwa sposoby. Po pierwsze, mógł oskarżenie wyśmiać, i oznajmić, że nie są to żadne
czary. Oczywiście, inkwizycja lepiej wiedziała co jest a co nie jest czarami, więc nie
dyskutowała o tym i zaprzeczającego czarom na pewno nie ominąłby w końcu stos,
jeśli nie za czarną magię, to za zaprzeczanie. Pod drugie, mógł wskazać na kogoś jako
na „prawdziwego czarownika”, uchylając się od ataku bez obrażania inkwizycji.
Ten łatwiejszy sposób wybrał internetowy felietonista Justin Raimondo z
Antiwar.com, którego w londyńskim The Times239 o różne grzechy oskarżył młodszy
239
www.timesonline.co.uk/article/0,,22369-1671715,00.html
inkwizytor David Aaronowitch. Raimondo, wystraszywszy się niezwykłej sensacji
którą wywołał, natychmiast próbował wskazać na mnie jako na kozła ofiarnego240.
Jest to sposób, który przed nim wypróbowało wielu dobrych lecz słabych
duchem facetów, i który im nic nie pomógł. Profesor Uniwersytetu Columbia Joseph
Massad poszedł po rozum do głowy, i poddany podobnym naciskom wykręcił się
oskarżając o antysemityzm świętej pamięci profesora Izraela Shahaka. Oczywiście, nie
uratowało go to. Ta sama inkwizycja, którą chciał udobruchać, wciąż go oskarżała.
Raimondo wybiera ciągle ten sam haniebny sposób obrony241. Nie! To nie ja! Nie
jestem antysemitą, lecz znam jednego! A następnie wskazuje na Szamira o
„nieokreślonej tożsamości etnicznej”. Próbując postawić pod znakiem zapytania moją
żydowskość, zastosował żydowską taktykę z „wątpliwą tożsamością etniczną”, jak
gdybym przez to mniej nadawał się do komentowania polityki żydowskiej. Żydzi
wykorzystują ten sposób do zdewaluowania swoich przeciwników, sugerując, że Żyd
czystej krwi nigdy tak by się nie poniżył. Po powtórzeniu tej żydowskiej obelgi,
Raimondo mógłby zacząć sprawdzać certyfikaty koszerności spożywanego przez niego
boczku z jajkami.
Znalazłem się w dobrze mi znanym kłopotliwym położeniu: chociaż
sympatyzuję ofierze inkwizycji, nie chciałbym posłużyć jej za kozła ofiarnego. Szkoda,
przez długi czas zachowywałem w swoim sercu ciepłe uczucia w stosunku do
towarzysza Raimondo. Jakkolwiek w zasadzie nie lubię lewicowców amerykańskich,
ten rzucający się w oczy „republikanin przeciwko wojnie” wydawał się być
człowiekiem, który mógłby zapełnić pustkę w społeczeństwie USA. Nie jest on
człowiekiem, z którym, jak pisze, chciałbym „być w łóżku”, ponieważ nie lubię spać w
łóżku z mężczyzną. Lecz robi dobrą robotę, przeciwstawia się syjonizmowi i
amerykańskiej ekspansji na Bliskim Wschodzie.
Ma rację, gdy pisze: „Partia Wojny bardzo boi się jedności sił antywojennych.
Jeśli uda im się zdemonizować antywojennych konserwatystów, i podsunąć lewicy
własną karykaturalną koncepcję prawicy – opartą na ignorancji i przestarzałym
paradygmacie „lewica-prawica” - mogą podzielić przeciwników imperialnych ambicji
Ameryki a nawet skłócić ich między sobą”. Zaraz po tak krystalicznie czystej analizie,
nieoczekiwanie naumyślnie dystansuje się od współtowarzyszy z sił antywojennych.
„Nie wiem co mam robić z gustami Davida Duke, Nicka Griffina, i założyciela bandy
Baadera-Meinhofa”.
Postarajmy się mu pomóc. Ludzie ci, tak samo jak paleokonserwatyści,
nacjonaliści, komuniści i niektórzy fundamentaliści chrześcijańscy i muzułmańscy – są
przeciwko prowadzonej przez USA wojnie z Trzecim Światem. Jest dla mnie
tajemnicą, dlaczego on ich nie uznaje, pomimo że wie, że nasza siła jest w jedności.
Znałem wielu utalentowanych pisarzy i przywódców mających jakieś słabe punkty – od
Duke do Mahlera. Nie zgadzam się z nimi, lecz zawsze pochwalam ich antysyjonizm i
240
241
http://antiwar.com/justin/?articleid=6472
www.the7thfire.com/new_world_order/zionism/justin_raimondo_ does_not_go_far_enough.htm
antyimperializm. Były precedensy rezygnowania z różnicy zdań dla zachowania
jedności. Winston Churchill nigdy publicznie nie uznał komunizmu, lecz popierał
Stalina w jego walce z hitlerowskimi Niemcami. Inny przykład: gorliwy syjonista i
podżegacz wojenny Aaronovitch popiera antysyjonistycznych Żydów za pokojem w ich
atakach na Gilada Atzmona i mnie.
Różnice światopoglądowe między mną i Raimondo (a także Buchananem, i
innymi) to normalne różnice między lewicą i prawicą. To, o co głównie oskarża
Raimondo, że Aaronovitch „był poprzednio młodzieżowym przywódcą partii
komunistycznej”, jest w moich oczach jedynym powodem dla rehabilitacji rzeczonego
Aaronovitcha. Raimondo nazywa go „stalinistą”, ja odpowiadam: „niestety, nie
jest”.Całkowicie zgadzam się z Raimondo, że „Aaronovitch jest ślimakiem
pozostawiającym śliskie ślady”. Jednak, jeśli „paradygmat lewica-prawica” jest
przestarzały, jak twierdzi Raimondo, powinniśmy nie zwracać uwagi na różnice, a mieć
na względzie jedynie zbieżność wspólnych interesów.
Raimondo głosi, że „on nie jest przeciwko Żydom”. Czy myśli, że się obroni?
Jest już o wiele za późno. Wpiszmy do Google „Raimondo Jews”, i przekonamy się, że
ważna żydowska publikacja pisze242 o nim jako „amerykańskim neofaszyście”,
natomiast szef sztabu Jewish Action Alliance, pisze: „Justina Raimondo czyni
szczególnie niebezpiecznym antysemitą to, że jest zbyt wielkim tchórzem aby
bezpośrednio występować jako antysemita; zamiast tego, podstępnie udaje, że jest tylko
antyizraelski”.
Obecnie Raimondo, starając się zakończyć inkwizycyjny proces, rozpaczliwie
próbuje subtelnie zmienić opinię o sobie. „... Poparcie dla tej wojny w administracji nie
miało wcale na celu wywyższenia Żydów, lecz zrobienie wszystkiego, aby w ten
sposób wywyższyć narodowe państwo Izraela”. „... Większość amerykańskich Żydów
sprzeciwiało się wojnie irackiej, i w dalszym ciągu się jej sprzeciwia. Izrael to nie
Żydzi, to naród mający własne interesy i politykę, które zbyt często bezpośrednio
przeciwstawiają się interesom i przekonaniom świata żydowskiego”.
Bardzo, bardzo przekonujące, Justin, lecz mnie nie musisz przekonywać.
Musisz przekonać światowe żydostwo, lecz obawiam się, że ono już cię osądziło, i
dobrze zdaje sobie sprawę z trudnych zagadnień których unikasz w swoim słabym
rozumowaniu. Co czyni, że „narodowe państwo Izraela” ma takie wpływy w USA?
Dlaczego to maleńkie i odległe „państwo narodowe” otrzymuje 90% poparcia w
Kongresie i Senacie i ponad 50% całej amerykańskiej pomocy dla zagranicy? Wykręty
Raimondo nie pomogą mu wybrnąć z kłopotliwej sytuacji. Dopóki nie będzie mógł sam
zaproponować jakichś rzeczywiście zręcznych odpowiedzi na trudne zagadnienia,
Żydzi nigdy mu nie odpuszczą. Ma ograniczony wybór. Z przyczyn politycznych jest
zmuszony nie zgadzać się z Chomsky'm, a obecnie wypiera się reszty z nas. Pozostaje
to tajemnicą świata Raimondo.
242
www.frontpagemagazine.com/Articles/ReadArticle.asp?ID=17310
Według nas, Izrael jest kochany przez Amerykanów, gdyż w amerykańskim
dyskursie dominują Żydzi. W rzeczywistości, obawy Raimondo to wyraźny wskaźnik
potęgi Żydów, którzy opanowali wszechświatowy dyskurs. Izrael to faktycznie nie
„Żydzi”, lecz nieodłączna część żydowskiego układu. Izrael jest tym, czego „Żydzi”
chcą. Zabawa w słowa nikogo nie nabierze – a tym bardziej „Żydów”. Jeśli Raimondo
dostał w gębę od Aaronovitcha, to może powiedzieć, że uderzyła go ręka Aaronovitcha,
która „nie ma nic wspólnego z towarzyszem Aaronovitchem”. Jednak według mnie,
jeśli Raimondo uderzyła ręka Aaronovitcha, to Aaronovitch musi mieć coś z tym
wspólnego.
Towarzysz Raimondo pisze o „interesach i przekonaniach świata żydowskiego”
ze swadą eksperta. Ogromna większość Żydów twierdzi, że popiera Izrael – lecz on wie
lepiej. Pisze nawet, że „Amerykański ruch antywojenny składa się w większości z
Żydów”. To prawda, lecz to nie popiera jego tezy. W amerykańskim ruchu
antywojennym jest bałagan, jest zbyt niezdecydowany aby powiązać wojnę w Iraku z
wojną przeciwko Palestynie, pomimo, że wszędzie widać izraelskie ślady. Wolą
potępiać wojnę „o ropę”.
Raimondo twierdzi, że „Większość amerykańskich Żydów sprzeciwiało się
wojnie irackiej”. Nawet gdyby to było prawdą (a nie jest), jaką to czyniłoby różnicę?
Twierdzi, że „60 procent Amerykanów mówi, że powinniśmy zacząć wycofywać się z
Iraku”, lecz „Partia Wojny wciąż kieruje”. I znowu popiera nasze tezy. Opozycja
zwykłych Amerykanów (łącznie z tymi, którzy są pochodzenia żydowskiego) w żaden
sposób nie ma wpływu na politykę „Partii Wojny”. Lecz kto w ogóle stanowi tę „Partię
Wojny”? Neokonserwatyści i inni żydowscy rasiści, którzy dostali się do władzy dzięki
wpływowym żydowskim właścicielom mediów i miliarderom.
Aby przedstawić mnie jako „zakutą pałę”, Raimondo wypacza moje słowa. Ja
piszę: „AIPAC i ADL należy uważać za lobbystów interesów zagranicznych, jeśli nie
zakazać całkowicie”. On zaś pisze: „Idea Szamira, by rząd USA zabronił organizacji
żydowskich jest groteskowa, nie tylko ze względu na normy liberalne lecz także z
powodu zwykłej ludzkiej przyzwoitości”. Jak doświadczony autor ogłoszeń, stosuje
mętny język licząc na wprowadzenie w błąd. Nie słyszałem o „zwykłej ludzkiej
przyzwoitości”, która nie pozwalałaby zakazać tych dwóch monstrów posiadających w
USA prywatną policję polityczną. Były one oskarżane, i „z powodu zwykłej ludzkiej
przyzwoitości” powinny być rozwiązane. Obrona obywateli USA przed grabieżami
tych dwóch mściwych band nie jest wcale „groteskowa” - nie w kraju, który stale
zamraża aktywa islamskich organizacji filantropijnych. A kto, jak nie Raimondo, pisał
w roku 2001: „Gdy takie grupy [jak AIPAC] w swoim programie umieszczają jako
najważniejsze interesy kraju innego niż USA, gdy w ogóle nie można odróżnić ich
stanowiska od stanowiska obcego kraju – wtedy Amerykanie mają prawo mówić im o
tym”. Jak on się zmienił od 2001!
Występując przeciwko wojnie, Raimondo napisał: „Szamir zaopatruje swoich
obłąkanych klientów nienawidzących Żydów”. Przedstawiam uczciwy (publiczny)
dowód: nasze środowisko, nazywamy się shamireaders243, tworzą profesorowie i
duchowni, ludzie lewicy i prawicy, pochodzenia żydowskiego i nie-Żydzi, i jest ono
prawdopodobnie jedną z najbardziej zróżnicowanych i fascynujących grup w
cyberprzestrzeni. Każde nasze słowo jest dostępne dla Inkwizycji, jak i dla wszystkich
ciekawskich. Nie boimy się podpisywać się własnym nazwiskiem. Zawsze jesteśmy
gotowi wysłuchać i wymienić się poglądami z każdym, nawet z takimi
odszczepieńcami jak Raimondo.
Tak się nie postępuje
Amerykański magazyn lewicowy Socialist Viewpoint [Przegląd socjalistyczny]
w numerze z września 2004 opublikował brutalny artykuł pod tytułem Izrael Szamir:
Wilk w owczej skórze Rolanda Rance'a, zniesławiający mnie osobiście. Rance,
funkcjonariusz małego brytyjskiego związku zawodowego, jest czołowym członkiem
grupy nazywającej się Żydzi przeciwko syjonizmowi. Pomimo takiej nazwy, Żydzi
przeciwko syjonizmowi nie robią nic poza skarżeniem się na „globalną epidemię
antysemityzmu” i prześciganiem się w przeprosinach judaizmu i żydostwa.
Rance celuje poniżej pasa (prawdopodobnie dlatego, że nie może dosięgnąć
wyżej). Zamiast sprzeczać się z moimi ideami, woli atak osobisty: „Życiorys Szamira
czyta się jak powieść fantastyczną: wnuk rabina, spadochroniarz izraelski, tłumacz
Agnona, Herzoga, Joyce'a i Talmudu na rosyjski, rzecznik parlamentarny Mapam,
pracował dla BBC. Nie wierzę w nic z tego244”.
Rance może wierzyć w co chce. Mógłby wierzyć, że ziemia jest płaska, i
rozpocząć oszczercze ataki przeciwko Galileuszowi i Kopernikowi. Jednak, Socialist
Viewpoint, jeśli chce uchodzić za wiarygodny, nie może publikować takich
ewidentnych bzdur. Dla czytelników mój życiorys jest zawsze dostępny w charakterze
informacji o mojej historii i inklinacjach, lecz nie jest to próba oddziaływania na
syjonistycznych socjalistów lub kogokolwiek innego. Wolę, by moje pisanie mówiło
samo za siebie, i oddziaływało na kogo może. Na wszelki wypadek, dla tych, którzy nie
mogą czytać po rosyjsku lub hebrajsku, lub nie opanowali techniki wyszukiwań na
internecie, podaję następujące szczegóły:
1.
243
244
Moje rosyjskie tłumaczenia Agnona i Joyce opublikowano w Rosji i
zagranicą, patrz ISBN 45-85220-487-0 oraz ISBN 5-05-005113-4, i są
dostępne na wielu stronach internetowych245. Moje tłumaczenie Herzoga
opublikowała w Londynie Nina Karsov w roku 1986246, wydano je
http://groups.yahoo.com/group/shamireaders/messages
www.israelshamir.net/Israel_Shamir_Biography.htm
245
patrz www.israelshamir.net/ru/agnon.htm oraz www.israelshamir.net/ru/ulysse.htm
246
ttp://hedir.openu.ac.il/kurs/pol-bibliogr.html
ponownie w roku 2004 w Moskwie247. Moje tłumaczenie tekstów
talmudycznych jest dostępne na sieci248.
2. O mojej służbie w oddziałach spadochronowych można przeczytać w
innym złośliwym ataku na mnie, opublikowanym przez skrajnie
prawicową gazetę Maariv pod tytułem Izraelski spadochroniarz stał się
ulubieńcem antysemitów. Ben Dror Yamini, autor tego ośmiostronicowego
„expose”, spotkał się z wieloma ludźmi, którzy mnie znali - zbierał
wszelkiego rodzaju złośliwe plotki, lecz nawet on nie próbował pozbawić
mnie ciężko zapracowanego czerwonego beretu.
3. Jeden telefon do działu kadr BBC potwierdziłby, że kiedyś miałem
przyjemność być członkiem ich zespołu.
4. Wszyscy aktywiści partii Mapam pamiętają mnie jako rzecznika ich grupy
parlamentarnej, i podzielili się tą wiedzą z izraelskim dziennikarzem
pragnącym zdemaskować mnie i moje lewicowe poglądy.
5. Mój dziadek był zastępcą dyrektora Gospłanu za Lenina, a później
profesorem matematyki. Mój prapradziadek był znanym rabinem w
Tyberiadzie, a jego syn założył w jego imieniu synagogę w szwedzkim
Sztokholmie. Można tam wciąż zobaczyć płytę pamiątkową.
Jego niedorzeczne twierdzenia (wzięte dosłownie z prawicowych stron
syjonistycznych jak Camera.org i Masada2000) są kontynuowane w podobnym tonie,
łatwo je sprawdzić, łatwo obalić. Lecz chodzi o coś więcej niż nieistotną ignorancję.
Rance oszukuje specjalnie. Pisze: „Syn Szamira był wydalony z Izraela do Szwecji”, z
premedytacją zatajając dlaczego został wydalony, jak gdyby to nie miało znaczenia, lub
jak gdyby był on jakimś nielegalnym szwedzkim imigrantem. Faktem jest, że mego
syna deportowano za przerwanie oblężenia betlejemskiej Bazyliki Narodzenia
Pańskiego prowadzonego przez wojsko izraelskie, i dostarczenie żywności uwięzionym
tam Palestyńczykom. Jestem z jego czynu bardzo dumny, i myślę, że każdy z nas może
się z tego cieszyć.
Rance jest także hipokrytą. Pisze: „Szamir rozesłał email od wykładowczyni
Sue Blackwell z Uniwersytetu Birmingham, zawierający szczegółowe kontakty, [co
stanowiło] poważne zagrożenie fizycznego bezpieczeństwa aktywistów”. Jednak, on
nie wahał się opublikować adresu i telefonu mojej szwedzkiej rodziny, chociaż to
również naraziło ich na niebezpieczeństwo. Czy chciałby żeby opublikowano jego
adres i telefon? Tak się po prostu nie robi!
Dlaczego postępuje tak po chamsku? Ponieważ prześladuje ich żydowska
policja. Ponieważ Szamir odrzuca politykę światowego żydostwa, to nie może być
Żydem. Jeśli aluzyjnie może przedstawiać go jako oszusta, to nieważne kim jest. Oprócz
247
248
http://oz.by/books/more1010690.html
www.zacuto.org
sugerowania, że jestem Szwedem, pisze: „Szamir jest rosyjskim prawicowcem,
udającym, że jest żydowskim lewicowcem z Izraela... jestem przekonany, że był
chrześcijaninem, lecz postanowił udawać Żyda... Szamir przedstawiał siebie jako
rosyjskiego Żyda”. Innymi słowy, nie jest żadnym Żydem – a co najgorsze, jest
chrześcijaninem! Więc nie zasługuje na fair play. Gdy ma się do czynienia z gojem nie
trzeba przestrzegać zasad - według Rance, według Talmudu i według Socialist
Viewpoint - „czasopisma marksistów rewolucjonistów” redagowanego i wydawanego
przez Weinsteina, Seligmana i LeClaira. Tytuł tego złośliwego dzieła także niesie
rasistowskie przesłanie: Rosyjski chrześcijański wilk w żydowskiej owczej skórze. Czuję
się dotknięty aluzją o podstępie, lecz w rzeczywistości jest to atak rasistowski niegodny
socjalistycznego czasopisma.
Dla jasności: uważając się za zwolennika Marksa i Simone Weil, protestuję
przeciwko uwiecznianiu tożsamości żydowskiej. W wywiadzie opublikowanym w
Socialist Viewpoint w roku 2001, powiedziałem: „Jestem przeciwny istnieniu państwa
żydowskiego per se. Według mnie, Żydzi w Palestynie powinni stać się
Palestyńczykami, natomiast Żydzi francuscy powinni być Francuzami”. Nie jest to
podejście wyłącznie marksistowskie: Sir Carl Popper odmówił włączenia go do Judaic
Encyclopaedia ponieważ, jak oświadczył, „zerwał wszelkie związki z żydowską religią
i społeczeństwem”.
Świadomie przestałem być Żydem, gdy wstąpiłem do Kościoła Prawosławnego
Ziemi Świętej, lecz mój przykład nie jest jedyny. Setki Izraelczyków poprosiło Sąd
Najwyższy Izraela o anulowanie im „narodowości żydowskiej” i zastąpienie jej przez
„Izraelczyk/Palestyńczyk”. Dwa miliony izraelskich obywateli to Palestyńczycy,
Rosjanie i Etiopczycy, i państwo żydowskie nie uważa ich za „Żydów”, a oni nie chcą
nimi być. Setki tysięcy, jeśli nie miliony Izraelczyków (wielu z nich pochodzi z ZSRR i
ma korzenie międzynarodowe) uważanych jest za „Żydów”, niemniej jednak chcą
zrezygnować ze swojej żydowskiej wyższości. Chcą być Izraelczykami, lub
Palestyńczykami, a nie Żydami.
Nie jest to jedynie subtelne rozważanie akademickie. W izraelskiej duszy toczy
się walka dwóch sił, dwóch lojalności. Jest to walka miłości do Ziemi Świętej z
uwielbieniem międzynarodowego towarzystwa nazywanego światowym żydostwem.
Miłość do ziemi wyraźnie łączy z tubylczym narodem palestyńskim, jest potencjalną
bazą dla jedności. Lojalność do światowego żydostwa stwarza podstawę naszej
ksenofobii, to fundament Muru, i mit założycielski państwa apartheidu.
Palestyńczyków pozbawiono równych praw w celu zagwarantowania państwu
„żydowskiego charakteru”. Najstraszniejsze zbrodnie syjonizmu popełniono w imię
narodu żydowskiego. „Żydowskość” napędza czystki etniczne w Ziemi Świętej. Nasz
opór przeciwko „żydowskiemu charakterowi państwa”, to decydująca bitwa w walce o
demokrację w Palestynie.
Lecz światowe żydostwo nie chce bez walki zrezygnować z rządów dusz, a
Roland Rance, jako agent wpływów judaistycznych, walczący na linii frontu, żąda by
każdy bez wyjątku Izraelczyk uważał się i był uważany za Żyda. Faktycznie, jako
członek Socjalistycznej Partii Robotników nawoływał do „zastąpienia żydowskiego
państwa Izraela przez demokratyczną arabsko-żydowską, świecką Palestynę”249. Jego
wniosek został słusznie odrzucony, ponieważ „Arabowie” i „Żydzi” nie są dwoma
narodami. „Arabowie” to skrót określający różne grupy językowe i kulturalne, wśród
których są Palestyńczycy, Syryjczycy, Egipcjanie... miliony ludzi wszystkich religii.
Żydzi są kastą religijną, „klasą ludzi”, jak ich określił Abram Leon. Roland Rance chce
utrwalenia tej kasty, ja chcę ją zlikwidować. Roland Rance chce by Izraelczycy
pozostali Żydami i zachowali swoją odrębność, natomiast ja chcę by oni (my!) stali się
Palestyńczykami (wyznającymi dowolną religię, lub areligijnymi). Powinniśmy wyrzec
się wszelkich związków z lukratywnymi lecz destruktywnymi przywilejami
światowego żydostwa. Powinniśmy przeciąć więzy łączące nas z Abe Foxmanem i
Mortonem Zuckermanem, a nawet z takimi jak Roland Rance.
Wszelkie gadanie w rodzaju „Nie w moim imieniu” lub „Judaizm nie jest
syjonizmem” nie zda się na nic. Z doświadczenia wiemy, że im Izraelczyk jest mniej
żydowski, tym większe prawdopodobieństwo, że będzie z sympatią odnosił się do
Palestyńczyków. Nawet generał Rafael Eitan był chwalony przez wielu rdzennych
Palestyńczyków; walczył z Arabami, lecz nie był fanatykiem. Nie ma innej drogi:
Izraelczycy powinni być zdejudaizowani – powinni zerwać z Żydami z zagranicy – aby
połączyć się z tubylcami.
Zdaję sobie sprawę, że zbawienie dusz może nie być wystarczającą przyczyną
dla socjalistów do przeciwstawienia się idei „żydowskości”. Lecz istnieją przyczyny
pragmatyczne, taktyczne. „Żydowski” to etykieta własna wykorzystywana do straszenia
Amerykanów, Brytyjczyków i Europejczyków, aby nie popierali równości w
Palestynie. Karą za wtrącanie się w sprawy „żydowskie” jest przylepienie etykiety
„antysemity”. Faktycznie, moje stosunki z The Socialist Viewpoint zepsuły się po
opublikowaniu mego eseju Marksiści i Lobby, w którym skrytykowałem Nata
Weinsteina za bezsensowne powtarzanie mantry „niebezpieczeństwo antysemityzmu”.
W wyniku tego, chociaż w 2001 Socialist Viewpoint był „dumny z drukowania
artykułów Izraela Szamira z Tel Awiwu”250, do września 2004 przemieniłem się w
„jakiegoś Izraela Szamira”. Ten swój zwrot o 180 stopni usprawiedliwiają naśmiewając
się z „tezy Szamira, że lobby żydowskie jest głównie odpowiedzialne za zbrodnie
imperializmu amerykańskiego na Bliskim Wschodzie”. Piszą, że teza ta „to coś więcej
niż aluzja antysemickiego nonsensu”. Jeśli nawet „czasopismo marksistów
rewolucjonistów” powtarza linię ADL, to czego można się spodziewać po zwykłych
Amerykanach?
Ostatnio, radni Somerville w stanie Massachusetts postanowili zrezygnować z z
próby wycofania się z Izraela. Syjoniści ostatecznie zmusili ich do posłuszeństwa, i się
nie dziwię – gdy wszystkie media amerykańskie od New York Post do Socialist
249
250
www.cpgb.org.uk/worker/554/secularism1.htm
www.socialistviewpoint.org/july_aug_01/sum_01.html
Viewpoint, i wszyscy eksperci od Dershowitza to Weinsteina zgodnie krzyczą „Zero
tolerancji dla antysemityzmu”, niebezpiecznie jest sprzeciwiać się Żydom. Nawet
Rabini za Prawa Ludzkie, bardzo wychwalani przez Rolanda Rance'a i jemu
pokrewnych, określili wycofanie inwestycji jako antysemityzm.
Niektórzy porządni (i legalistyczni) Żydzi sprzeciwili się zjednoczonemu
stanowisku żydowskiemu i wykazali, że wycofanie inwestycji nie jest naprawdę
antysemityzmem, jak to określano. W podobny sposób, Frondyści francuscy i rosyjscy
Dekabryści twierdzili, że nie buntowali się przeciwko królowi lub carowi, lecz
przeciwko jego ministrom. Ich wykręty także nie były przekonujące, i nie wywoływały
żadnego wrażenia. Rewolucja zwycięskie, jak te z 1789 lub 1917, następowały gdy lud
śpiewał La Carmagnole z lekkomyślnym hasłem ‘Les aristocrats à la lanterne’. To
narastające poparcie dla Izraela prowadzi nas do podziału Palestyny, plądrowania Iraku,
a wkrótce doprowadzi do ataku na Iran. Poparcie to zmniejszy się jedynie wtedy, gdy
Amerykanie i Europejczycy przestaną karać za antysemityzm, tak samo jak obecnie
lekceważymy zarzut o lese majesté (obrazę majestatu). Dlatego my, przyjaciele i
wielbiciele Palestyny, musimy walczyć – nie tylko z okupantem, lecz także o to, by
żydowskość nie miała żadnego znaczenia, a żydostwo zostało rozbite.
Rozbicie żydostwa uwolni Żydów od potwornie wielkiego ciężaru jakim są
obecnie obarczeni. Większość będzie szczęśliwa stając się normalnymi Amerykanami,
Brytyjczykami i Francuzami. Mała społeczność Żydów ultra-ortodoksyjnych
pozostanie z nami, jak Amisze – jako szanowana, pokojowa enklawa – nigdy więcej nie
wciągana w demoniczną walkę o globalny prymat.
Palestyńczyków można klasyfikować według wielu kryteriów: według wzrostu i
wagi, według wieku i dochodów, według wiary lub kraju pochodzenia. Lecz kryterium
„żydowskości” zarezerwowano jedynie po to, aby zjednoczyć wszystkie społeczności
imigracyjne i przeciwstawić je tubylcom. Dało to wielką władzę imigracyjnym elitom
aszkenazyjskim, które w pełni ją wykorzystały. Jeśli „żydowskość” nie byłaby
ważniejsza od koloru włosów, natychmiast znaleźlibyśmy się w Palestynie
zamieszkanej przez mnóstwo małych społeczności imigracyjnych z całego świata.
Zamiast przeciwstawiania Palestyńczyków Żydom, byliby Palestyńczycy i imigranci z
Polski i Niemiec, Rosji i Maroka, Jemenu i Francji. Tubylcy mieliby decydujący wpływ
ze względu na większość – co jest prawem każdej większości – i w końcu wchłonęliby
podzielonych imigrantów, tworząc nową, różnorodną, tętniącą życiem Ziemię Świętą.
Moje stanowisko względem Żydów (mój antysemityzm według Rance i jego
pomagierów) nie jest kaprysem. Mój kraj znajduje się w strasznym położeniu.
Zobaczyłem najgorszy rodzaj hipokryzji ogłoszonej jako „wielki krok ku pokojowi”, i
stwierdziłem, że skuteczne i rozsądne rozwiązania są torpedowane jako
„nierealistyczne”. Uważam, że zapewnienie memu krajowi jedności i trwałego pokoju
wymaga przede wszystkim przywrócenia rdzennym Palestyńczykom ich naturalnego
miejsca i dopiero wtedy będziemy mogli pomóc imigrantom zapuścić korzenie w glebie
Ziemi Świętej.
Czterech ślepców
Rozumienie świata zaczyna się od zestawiania sprzecznych obserwacji.
Czterech ślepców opisuje napotkane zwierzę: „Jest jak kolumna!” „Nie, wąż!” „Nie,
beczka!” „Nie, jak ząb!” Ich wrażenia miałyby niewielką wartość, gdy nie było tam
człowieka z wizją, który potrafiłby je scalić i narysować słonia.
Różne manifestacje żydowskiego ducha wytworzyły kaskadę odmiennych
wyobrażeń, prawie nie poddających się próbie scalenia. Żydzi syjonistyczni stworzyli
w Palestynie wielowarstwowe sztywne społeczeństwo kastowe, z którego usunięto
tubylców, zaimportowano gastarbeiterów nie posiadających żadnych praw, z
kontrolującym wszystko aparatem bezpieczeństwa i armią, i w którym nawoływanie do
równości nie pozwala nawołującemu piastować urzędu publicznego. Obraz „Żyda
międzynarodowego” wymyśliła globalistyczna finansjera poprzedzająca Sorosa, elity
społeczeństwa otwartego Karla Poppera. Znamy także żydowskich baronów
medialnych, żydowskich producentów z Hollywood, żydowskich kuratorów
muzealnych, żydowskich handlarzy sztuką, i żydowskich aktywistów praw człowieka.
Są także prawnicy Nowego Jorku i neokonserwatywni ideolodzy Waszyngtonu.
Istnieje gigantyczny stwór, który obsiadł Ziemię Świętą, i nie wiemy co to jest.
Czujemy jego oddech w salach Kongresu USA, słyszymy jego pomruki w reportażach
telewizyjnych. Każda obserwacja tajemniczej bestii jest ważna i cenna, należy je zebrać
i skatalogować zanim doczekamy się człowieka z wizją, który przedstawi nam jej jasny
obraz. Zadanie to nie stało się wcale łatwiejsze po narzuceniu uniwersalnego dekretu:
„Nie będziesz rysował słonia”.
Tego zabronionego i heroicznego zadania podjął się autor anonimowy (być
może zbiorowy), który stworzył liczący dwa tysiące stron zbiór obserwacji o różnych
działaniach Żydów: „GDY RZĄDZĄ OFIARY: Krytyka żydowskiej dominacji w
Ameryce” [WHEN VICTIMS RULE: A Critique of Jewish Pre-eminence in America]
(zwany tutaj Krytyką). Tę ciągle kontynuowaną pracę przedstawiono na
jewishtribalreview.org, gdzie prawdopodobnie pozostanie przez jakiś czas. Sam jej
rozmiar jest jedną z przyczyn, dlaczego jest mało prawdopodobne, by pojawiła się w
postaci drukowanej. Opisując wyzwanie przed jakim stał, Autor pisze:
W „wolnych społeczeństwach”, każdy kto chce, może napisać i opublikować dzieła
atakujące chrześcijaństwo; napadające na „historyczny rewizjonizm” afrocentryzmu;
burzące mity hinduizmu; zniesławiające papieża; pogardzające ideologią
republikańską, demokratyczną, komunistyczną i wszelką inną; opisujące cały islam
jako wylęgarnię irracjonalnych manii i terroryzmu; może napisać całe tomy o
rzekomym wszechświatowym japońskim „spisku” ekonomicznym; i szkalować
wszystko co dotyczy niejasnej jednostki zwanej „białym establishmentem” i każdego
kto w nią wchodzi na podstawie koloru skóry. Lecz ciekawe, że wraz z ogromną
ekspansją sił niszczących wszystko i każdego, nikt nie może krytykować otoczoną
najwyższą czcią dziedzinę żydowskiej historii, polityki i tożsamości, jeśli taki krytyk
nie chce skazać się na systematyczną marginalizację w całym swym późniejszym
życiu, nie jest przygotowany na zaszarganie sobie opinii i bycie napiętnowanym jako
zasługujący na wzgardę przepełniony nienawiścią „antysemita”, nie chce stracić pracy,
i być zakwalifikowanym do moralnego i intelektualnego szamba, co jest
zarezerwowane dla nazistów i członków Ku Klux Klanu.
To specjalne traktowanie, tak trafnie opisane przez Autora, wprowadza w
zakłopotanie Amerykanów żydowskiego pochodzenia, oddziela ich od nieżydowskich
współobywateli, a nawet, niestety, może przyczynić się do straty życia w Palestynie.
Dlatego rewizja żydowskiej historii, polityki, tożsamości, religii i tradycji jest
potrzebna, szczególnie odkąd okazało się, że brzemienne w skutki prace z lat 1920 i
1930 są niczym więcej, niż opartymi na Biblii wytworami fantazji. Autor poszedł
tropem profesorów Alberta Lindemanna z University of California, Kevina
MacDonalda z California State University, Izraela Shahaka z Hebrajskiego
Uniwersytetu w Jerozolimie, Elliota Horowitza, i innych badaczy.
Autor zgromadził ogromną ilość danych (czasami trywialnych, czasami
istotnych), faktów i opinii. Bibliografia jest kolosalna, jak gdyby książkę stworzył
wydział studiów żydowskich dobrze uposażonego uniwersytetu amerykańskiego.
Mogłaby ona stać w towarzystwie Encyclopaedia Judaica. Poważnie skrócona, byłaby
do czytania i wciąż robiłaby wrażenie. W jej pełnej postaci można byłoby ją używać w
każdej dyskusji o żydowskich wpływach w amerykańskiej polityce i mediach. Na
przykład, ostatnią debatę Neumann-Blankfort można byłoby łatwo rozstrzygnąć
odwołując się do tej książki.
Jednak, ta interesująca książka niestety nie pozwala wniknąć głęboko w istotę
rzeczy. Wspominając i krytykując „wysoką pozycję Żydów”, nie podaje odpowiedzi na
zasadnicze pytania. Co to oznacza? Jak do tego doszło? Dlaczego do tego doszło? Bez
próby odpowiedzi, książka ta pozostaje jedynie ważną bazą danych.
Autor obawia się, by nie uważano go za „antysemitę”, lecz według mnie główny
zarzut jest całkowicie przeciwstawny. Nie chodzi tu o negowanie, lecz o tryumfalizm.
Krytyka zdradza się żydowskim światopoglądem, nie tylko dlatego, że wiele stron,
wymieniając wybitnych i odnoszących sukcesy Żydów, wygląda jak publikacja
żydowskiej próżności. Prawdą jest, że mający złą sławę Żydzi też są wymieniani, lecz
każdy lubi historię o zdolnym dziecku ulicy, które wywalczyło sobie drogę na szczyty.
Izaak Babel z dumą opisywał żydowskich gangsterów Odessy, a historie żydowskich
gangsterów w Ameryce publikowane były wielokrotnie i są całkiem popularne wśród
czytelników żydowskich.
Prawdopodobnie słowo „tribal” (plemienny) w nazwie strony internetowej jest
kluczem do jej „żydowskości” i jej największym błędem. Spojrzenie na Żydów jako na
plemię, jest ideą bardzo żydowską, promowaną obecnie przez Adina Steinzaltza, szefa
talmudycznej władzy w Izraelu. Nazwał on Żydów „rodziną”. Lecz nawet to nie daje
nam dobrego objaśnienia wywyższenia Żydów i konsekwencji tego. Jeśli Żydzi są po
prostu „plemieniem”, jedynie rodzajem wielkiej rodziny, to co stoi za ich wielkimi
sukcesami? Jaka jest przyczyna ich nagłych upadków? Istnieje wiele „rodzin”, od mafii
sycylijskiej do triad z Hong Kongu, lecz czy któraś z nich może mierzyć się z
wpływami, ba, z centralną pozycją zajmowaną przez Żydów we współczesnym
zachodnim świecie? Skoncentrowawszy się na żydowskim „klanie”, Autor nie
dostrzega napędowej siły ideologii.
Na przykład, pisze:
„Raphael Patai, żydowski naukowiec, twierdzi, że przy całej złożoności otaczającego
nas współczesnego świata, bycie Żydem można najlepiej opisać jak nic innego niż „stan
umysłu”.
I z zadowoleniem dodaje:
„Oczywiście, ten rodzaj „stanu”, nie da ci obywatelstwa w obecnym państwie Izraela,
ani akceptacji przez jakąkolwiek żydowską społeczność - gdziekolwiek”.
Czy to prawda? Nie bardzo. Ten stan umysłu podzielany jest przez Conrada
Blacka, nie-Żyda, który stał się baronem żydowskich mediów bez poddawania się
obrzezaniu. Jest on uznanym i cenionym członkiem społeczności żydowskiej i
potencjalnym obywatelem Izraela – formalnie, na podstawie małżeństwa z Żydówką,
lecz bardziej przez stan swego umysłu. Z drugiej strony, odważny i wspaniałomyślny
robotnik fabryczny – człowiek religijny kochający życie i nie mający czasu na zbieranie
bogactwa – chociaż urodzony w rodzinie żydowskiej i formalnie uprawniony do
zamieszkania w Izraelu, bardzo zastanowiłby się czy nadaje się do społeczności
żydowskiej. W Izraelu jest wielu emigrantów którzy byli ledwo świadomi swoich
żydowskich korzeni, lecz zdecydowali się na przyjazd do Izraela. Nie pasują do
społeczeństwa żydowskiego zdefiniowanego przez jego elity. Utworzyli peryferyjną
społeczność wyrzutków.
Po odrzuceniu wnikliwej uwagi Patai, Autor, zdradzając jeszcze większe
żydowskie uprzedzenia, pisze:
„Współczesna głęboka niechęć żydostwa do chrześcijaństwa ma swe źródło w
oskarżeniach, że instytucjonalne chrześcijaństwo zainspirowało w średniowieczu
antysemityzm...”
Jest to tradycyjna żydowska antychrześcijańska interpretacja, głęboko
ahistoryczna i anachroniczna. Ponadto, oskarżenie wciąż zachowuje świeżość,
ponieważ Żydzi biczują się strachem na wróble nazywanym „zabójcą Chrystusa”. W
tym samym stylu, Autor mógłby powiedzieć: Współczesna głęboka niechęć żydostwa
do Palestyńczyków ma swe źródło w oskarżeniach, że Palestyńczycy zainspirowali
antysemityzm...
W obu wypadkach, żydostwo atakowało, a nie broniło się. Żydzi atakowali
chrześcijaństwo od najwcześniejszych apostolskich czasów, tak samo jak zaatakowali
Palestyńczyków (pozbawiając ich źródeł utrzymania) od samego początku emigracji
syjonistycznej. Autor następnie zaokrągla wszystko cokolwiek okrężnym
wnioskowaniem: „Oczywiście, judaizm czuł antypatię do chrześcijaństwa od razu gdy
tylko ono powstało”.
Zastanówmy się, co jest pierwsze, kura czy jajko? Czy mamy żydowską
nienawiść w reakcji na chrześcijański antysemityzm, czy po prostu żydowską niechęć?
Autor coraz głębiej pogrąża się w bagnie anachronicznych sprzeczności:
Chrześcijaństwo ewoluowało z judaizmu; zostało stworzone i rozpowszechnione przez
Żydów niezadowolonych z kierunku rozwoju wiary pierwotnej, określanego przez jej
przywódców. „Bazą chrześcijaństwa stała się ludowa nienawiść do kapłanów Świątyni i
bogactwa”, mówi Lenni Brenner, „i Nowy Testament należy rozpatrywać jako ostatnie
główne religijne dzieło żydowskie”.
I znowu, jest to tradycyjny żydowski punkt widzenia, zdemaskowany przez
profesora Izraela Yuvala z Uniwersytetu Hebrajskiego. Yuval udowodnił, że podczas
gdy chrześcijaństwo „ewoluowało” z judaizmu biblijnego, to judaizm rabiniczny
zaistniał PO pojawieniu się chrześcijaństwa, jako reakcja na nie. Lenni Brennerowi
można przebaczyć jego słabą znajomość historii starożytnej, lecz Autor powinien
wiedzieć, że chrześcijaństwo powstało i zatryumfowało dopiero wtedy, kiedy już nie
było kapłanów świątynnych. Czy ktoś myśli, że religia starożytnych Hebrajczyków jest
tą samą religią, którą wyznaje współczesne żydostwo?
Żadne badania ani rozbiór „żydowskości” nie będą miały sensu, jeśli nie
zrozumie się, że żydostwo powstało, aby walczyć z Chrystusem. To prawda, że
organizacja ta przedefiniowała swoje cele, włączając w nie coś więcej niż tylko
podkopywanie chrześcijaństwa. Wśród tych celów dużo radości daje zarabianie
pieniędzy i sprawowanie władzy. Analogicznie, armię też można wykorzystywać na
wiele sposobów, do zbierania ziemniaków lub gaszenia pożarów, lecz została ona
stworzona do prowadzenia wojen. Autor zebrał wiele dowodów wrogości Żydów do
chrześcijaństwa, lecz nie zdołał narysować słonia.
Jest on skazany na niepowodzenie, ponieważ przyjął zasadniczo żydowską
materialistyczną „eksportową wizję” historii świata i samych siebie – świata gdzie
każdy chce jedynie szybko zostać bogatym. Pisze:
Jak zauważył Mark Twain, „Dla większości ludzi, potrzeba chleba i mięsa ma
pierwszeństwo przed religią”. Jestem przekonany, że prześladowanie Żydów nie jest w
większości powodowane uprzedzeniami religijnymi.
Autor cytuje błędne spostrzeżenia krótkowzrocznych Jankesów. Historia
poświadcza, że ludzie świadomie rezygnowali z pożywienia, z miłości i posiadania
dzieci, lecz umierali i mordowali w imię wiary. Nieustannego ataku Żydów na
chrześcijaństwo nie można będzie zrozumieć dopóki nie docenimy historii szlachetności
i samopoświęcenia człowieka. Sukcesu tego ataku nie można będzie ocenić, jeśli nie
przyjmiemy do wiadomości, jak nisko upadła nasza szlachetność.
Oczywiście, żydostwo promuje „plemię” jak slogan ogłoszeniowy – nadaje im
rozgłos jak niewinnej grupie hipisów, co być może nawet powstrzymuje potencjalnych
uciekinierów: w rzeczy samej, dlaczego ktoś mógłby uciekać z własnego plemienia?
Ponadto, etykieta „plemię” pozwala Żydom uważać za swoich Apostołów i Karola
Marksa i wielu innych wspaniałych ludzi żydowskiego pochodzenia, którzy specjalnie i
kategorycznie odrzucili judaizm. „Plemię” ma oznaczać: Żyd zawsze musi być Żydem.
Jednak, wielu Żydów z całego świata, nie zgadza się z tym. Dwa tysiące lat temu były
miliony Żydów, a do ósmego wieku prawie znikli. Czy był wcześniejszy Holokaust?
Nie, przyczyną była integracja. Hiszpania z powodzeniem asymilowała swoich Żydów,
stali się oni hiszpańskimi katolikami, a „plemię” zostało skazane na zniknięcie.
Plemienna mantra Żyd zawsze musi być Żydem sugeruje brak elastyczności, co
przeczy faktom. Żydzi chińscy dawno temu opuścili „plemię” i stali się członkami
społeczeństwa chińskiego. To starożytne osadnictwo, wiele lat temu przeszło do
historii, z powodzeniem asymilowało się, i wszystkie wysiłki Żydów izraelskich i
amerykańskich przywrócenia im „żydowskiej świadomości” zawiodły – gdyż nie ma
sensu być Żydem, jeśli nie jesteś otoczony i nie przeciwstawiasz się chrześcijanom i
chrześcijaństwu.
Faktycznie, kim jest Żyd? W każdym z nas tkwi jakaś cząstka osobowości nie
pozwalająca nam przyjąć Chrystusa (tj. być razem z Nim lub być takim samym jak On).
Zbyt zależy nam na naszej własności, egoizmie, bezbożności, wyższości, pewnych
rodzajach twórczości, lekceważeniu innych. Jesteśmy nękani materializmem,
samolubstwem, dumą i nieuczciwością. W każdym z nas głęboko tkwi Faryzeusz.
Płomienne katharsis wcielenia Chrystusa, Jego nauczanie, męka i zmartwychwstanie
usunęły te skazy z ciała Kościoła. Fakt, że skazy te wciąż otaczają Kościół nawet
dzisiaj, powinien przypominać nam o wielkiej mocy tego katharsis, powinien nam
jedynie pomagać w rozmyślaniach o Bogu, a nie kusić nas. Buntownicy przeciwko
Bogu nie mogą nie opowiedzieć się za Księciem tego Świata, i oczywiście wita on ich i
szczodrze wynagradza ziemskim bogactwem.
Dlatego wielcy teologowie i mistycy, od Świętego Jana do Marcina Lutra, od
Mahometa do ojca Siergieja Bułhakowa, zastanawiali się nad problemem żydowskim.
Dla nich, Żydzi są widocznym znakiem opieki Boga nad Człowiekiem, żywą pamiątką
wcielenia i negatywnym przykładem, jak można stać się złym. Żyd, który dojdzie do
prawdy, przestaje być Żydem. Nie-Żyd, który zacznie postępować po żydowsku, staje
się Żydem. „Żydowska dominacja w Ameryce” to tylko inna postać dogłębnej analizy
Karola Marksa: Ameryka została zażydzona i przyjęła żydowskie wartości.
Autor w ogóle nie rozumie duchowych konsekwencji żydowskich wpływów.
Nie chodzi o specjalne plemię, lecz o specjalną ideologię; w tym leży istota sprawy.
Podstawowym problemem Ameryki jest bezwzględne panowanie żydowskiej ideologii i
żydowskich wartości w Ameryce - i rozpowszechniane tego na resztę świata. Autor
cytuje słowa żydowskiego komentatora, Roberta Kamenetza: „Zacząłem podejrzewać,
że żydowska tożsamość, jaka wykształciła się dzisiaj na Zachodzie, mogła być realną
barierą nie pozwalającą spotkać się z głębią judaizmu. Innymi słowy, zachowywanie się
po żydowsku, może powstrzymywać przed zostaniem Żydem”.
Następnie Autor wykrzykuje: „Kto na ziemi poczyni takie spostrzeżenie!”
Znowu wracamy do Karola Marksa: Judaizm jest podłym chrześcijaństwem,
natomiast chrześcijaństwo to wyidealizowany judaizm. Kamenetz (jak wielu
porządnych i religijnych Żydów) pojął, że do odrzucenia żydowskiej tożsamości
prowadzi jedynie postępowanie zgodne z najbardziej światłymi naukami moralnymi
judaizmu (wiele z których przedstawiono w Nowym Testamencie). Takich ludzi
powinno się popierać i pomagać im wyzwolić się z żelaznego uścisku żydostwa.
Przywódcy Żydów wiedzą o tym niebezpieczeństwie, i dlatego zwalczają Kościół i
przeszkadzają w jego wysiłkach uchronienia Żydów przed zaprzedaniem się złotym
cielcom. Według mnie, największym osiągnięciem wojny toczonej przez żydostwo z
Kościołem była proklamacja bostońska biskupów Kościoła Katolickiego, że Żydzi nie
potrzebują zbawienia, co faktycznie zredukowało chrześcijaństwo do zwykłej „wiary
dla gojów”.
Duch judejski, atrakcyjny ponieważ pozwala być bogatym i postępować bez
zasad, stanowi realne niebezpieczeństwo dla trzyczęściowej harmonii w świecie
zachodnio-rosyjsko-islamskim. Teoretyzowanie o plemieniu rasowym niewiele
pomoże, w rzeczywistości reszcie z nas może jedynie nie pozwolić dojrzeć
niebezpieczeństwa. Dlaczego mam się martwić, nie należę do tego plemienia! Jeden ze
współczesnych ideologów tradycjonalizmu europejskiego, Horst Mahler, zdecydowany
przeciwnik żydowskiej dominacji, położył nacisk na duchową składową walki:
Hitler był w błędzie koncentrując się na biologicznej (rasowej, plemiennej) stronie
żydostwa, podczas gdy zwalczać należało jego duchowy aspekt. Dopiero w kwietniu
1945 dostrzegł, że Żydzi reprezentują sobą pewien duch, którego nie można pokonać
inaczej niż w sposób duchowy. Przekonanie, że nie ma Boga, że człowiek jest
samowystarczalny (humanizm), że świat jest realny, bez odwoływania się do idei ducha
absolutnego (Boga), oznacza tryumf judaizmu nad innymi ludźmi. Jedynie na tej
podstawie ludzie ci są poddawani globalizacji i przeznaczani do zniszczenia.
Bez duchowego wsparcia, oparte na koncepcji plemiennej dociekania Autora nie
mogą dać bardziej wzniosłego rozwiązania niż własna strategia żydostwa: Żyd z Żyda.
Lecz czy to jest zwycięstwo?
Autor jest przekonany, że:
Bycie Żydem... manifestuje się przede wszystkim jako lojalność obronna skierowana
przeciwko innym, będącym nie-Żydami251.
Według mnie, jest to lojalność wyłącznie ofensywna, pełna prewencyjnych
ataków i bardziej drobiazgowa niż dzielenie włosa. Autor podaje wiele przykładów
tego, przeciwko czemu Żydzi protestują, wraz z tym, co nazywa „skrajną wrażliwością
251
Dyskusja z www.jewishtribalreview.org’s Chad Powers
Żydów”, oraz tym, co uważają za „antysemityzm”, i obejmuje to takie niezwykłe
przyczyny jak wegetarianizm i brak informacji o Żydach. Dla Autora, jest to
ekstremalna obronność Żydów. Lecz odwołajmy się do zwykłej psychologii.
Gdy człowiek jest całkowicie pewny, że jest znienawidzony, to w zasadzie wie
za co. Żydzi izraelscy nie mają wątpliwości, że Palestyńczycy ich nienawidzą,
ponieważ oni nienawidziliby Palestyńczyków, gdyby sytuacja była odwrotna. Gdy ktoś
kradnie, napada i zabija, to na pewno ma świadomość, że powinien być znienawidzony.
Jeśli chce się być Narodem Panów nad ludem niewolników, jeśli niszczy się ich kulturę,
poniża ich tradycje, wyśmiewa się z ich wiary a ich samych pozbawia się męskości,
TRZEBA WIEDZIEĆ, że będzie się znienawidzonym. Lecz niektórzy ludzie
nienawidzą szybciej i gwałtowniej niż inni. Palestyńczycy nie są Żydami i niełatwo są
skorzy do nienawiści, lecz wielu Żydów nie rozumie tego i przenosi własne uczucia na
swoich wrogów.
Żydzi walczący z antysemityzmem wierzą, że aktywnie angażują się w walkę z
tym, co według nich będzie popierać goszczące ich społeczeństwo. Uważają się za
Herrenvolk, a Amerykanów nie będących Żydami za swoje stado, które należy
nadzorować i prowadzić. Dla nich, wszelkie zapewnienia o niewinności nie-Żydów są
daremne: Żydzi walczący z antysemityzmem WIEDZĄ, że goje mają bardzo poważny
powód aby ich nienawidzić.
Dlaczego Żydzi tak się boją? Jako przyczynę podają Holokaust. Uspokaja to
krytyków i zadowala łatwowiernych, lecz w latach 1920 był to strach przed rosyjskimi
pogromami, a w wieku XIX strach przed Inkwizycją. W przypadku wyczerpania się
tych powodów, pozostaje wszechogarniające wyjaśnienie Elie Wiesela o: całkowicie
irracjonalnym i wyssanym z mlekiem matki antysemityzmie gojów. Jednak, objaśnienia
te służą jedynie do zatajenia prawdziwego powodu: Żydzi zawładnęli amerykańskimi
mediami i rządem, i chcą, by zaakceptował to znienawidzony i zniewolony naród.
Tropienie antysemityzmu jest aktywnym badaniem ofensywnym, polegającym
na przeszukiwaniu uchowawszych się stref oporu w amerykańskiej psychice. Podobne
jest do operacji przeszukiwania i niszczenia prowadzonych przez wojsko w zdobytym
mieście. W ich oczach, nawet najmniejszy protest – narzekanie, trzaśnięcie drzwiami –
może być oznaką kłopotów, lub jawnym dowodem antysemityzmu. To nie są
przypadkowe niewinne natknięcia się na oszczerstwa, szukają ich płatni naukowcy,
detektywi, wywiadowcy, i agenci FBI. Wielki Brat szuka sprzeciwiających się,
ponieważ Wielki Brat wie, że sam jest winny.
W nadchodzącej walce, warto będzie wiedzieć kto jest wrogiem, i jakiego
zwycięstwa oczekujemy. Według mnie, wrogiem jest żydowska dominacja, której
przewodzi zorganizowane żydostwo.
Obecnie, idąc śladami Izaaka Deutschera i innych myślicieli, odróżniałbym
żydostwo od Żydów, tj. ludzi pochodzenia żydowskiego. Żydostwo jest strukturą,
państwem bez terytorium, ofensywną formacją ideologiczną. Żydzi, ludzie pochodzenia
żydowskiego, mogą wybierać: czy należeć do żydostwa czy odrzucić je i stać się
zwykłymi Amerykanami, Francuzami lub Palestyńczykami – jak tysiące tysięcy ich
przodków, od Apostołów do świętej Teresy z Avila i Karola Marksa. Jest to sprawa
osobistego wyboru, lecz jego wynik nie jest nam obojętny. Izaak Deutscher określił to
dosadnie: Niech żydostwo zginie a Żydzi żyją.
Zawsze był problem jak ich odróżniać. W dawnych czasach, religia wystarczała
do określenia stosunku człowieka do społeczeństwa, i Żyd był w stanie otwartej wojny
ze społeczeństwem (jak wyraził to Marks). Wtedy, jeśli ktoś chciał być zaakceptowany
przez społeczność, musiał po prostu uwierzyć w Chrystusa. Obecnie, nie jest to takie
proste. Świat stał się o wiele bardziej skomplikowany.
Na szczęście, mamy następujące trzy kryteria:
1. Popieranie dominacji żydowskiej w Palestynie.
2. Uprzywilejowanie Żydów w porównaniu z nie-Żydami.
3. Popieranie walczących z antysemityzmem.
Te trzy parametry pozwalają nam oddzielić Żydów od żydostwa bez stosowania
kryterium etnicznego. Conrad Black, przyjaciel Sharona i Foxmana, dokładnie pasuje
do żydostwa, natomiast mój przyjaciel Michael Neumann znajduje się po stronie
aniołów.
Teraz odnośnie tego, jakiego zwycięstwa chcemy? Według mnie,
najważniejszym celem jest liberalizacja dyskursu, uwolnienie instrumentów
komunikacji masowej ze śmiertelnego chwytu rasistów żydowskich, otwarcie dostępu
do mediów – przede wszystkim, przycięcie żydostwa do jego naturalnego rozmiaru.
Niech Żydzi religijni modlą się w swoich synagogach, lecz w przypadku gdy przenoszą
synagogę do biura banku lub gazety, należy zastosować antydyskryminacyjną akcję
afirmatywną. Żydzi stanowią dwa procenty ludności USA, i powinni mieć dokładnie
taki maksymalny procent zasobów i stanowisk w administracji.
Należy nie zapominać, że takie podejście jest o wiele bardziej wspaniałomyślne
dla Żydów, niż oni są dla gojów. W USA, Żydzi zmawiają się, aby utrzymać w wąskim
kręgu najwyższe stanowiska i najlepsze interesy. W państwie żydowskim nie-Żydzi
stanowią 50 procent ludności, lecz w ogóle nie zajmują ważnych stanowisk. Lecz my
nie będziemy próbować naśladować Żydów.
W końcu, Żydzi spróbują opuścić żydostwo i dołączyć do pozostałej ludności
Ameryki. Podobnie jak w przypadku wszystkich nawróceń religijnych, trudno jest
ocenić szczerość i zaangażowanie. Mogą tu pomóc nasze trzy kryteria. Jeśli ktoś woli
swoje plemię niż ludność pozostałą, jeśli popiera rasizm, jeśli twierdzi, że obyczaje
chrześcijańskie krępują go, to wciąż należy do żydostwa i powinien być tak traktowany.
Jeśli ktoś nie ma oporów przed ożenkiem z osobą z innej grupy narodowościowej i ma
dobre kontakty z przeciętnymi ludźmi, jeśli zależy mu na dobru wszystkich, jeśli ceni
ducha i historię Ameryki – to stał się Amerykaninem.
Lecz to nie skryje podejrzliwości naszych przyjaciół. Zgniły owoc spadający z
drzewa judaizmu jest rozpoznawalny natychmiast, szczególnie, gdy zastosuje się trzy
podane wyżej kryteria. Powszechnie niezrozumiane dzieło Michaela Neumanna Blame
Yourself: American Power and Jewish Power [Wińcie siebie: Władza amerykańska i
Władza żydowska], w którym nie zabrakło wspomnianych trzech kryteriów, określono
jako „obronę Żydów”. Prawdą jest, że Neumann nie przejął się władzą żydowską i
przypomniał nam, że siła jest w rękach nieżydowskich. Jeff Blankfort zaprzeczył mu w
krótkim lecz ostrym opisie ogromnej władzy żydowskiego lobby. W wyniku tego, esej
Neumanna zaczęto postrzegać jako typową żydowską hipokryzję.
Lecz esej miał być czymś innym, była to próba ucieczki od depresji, artykuły
alarmujące - policzkujące nas i budzące z otępienia. Czasami trzeba oddziałom dodać
otuchy, przypominając im, że wciąż mają ogromną siłę. Duch naszego oporu jest
niepowstrzymanie atakowany przez żydowską potęgę. Można poznać prawdę, a mimo
to, będąc wstrząśniętym i ogarniętym trwogą, powrócić do stanu apatii. Esej Neumanna
jest jak Jezus w sufickim poemacie Jalal ad-Din ar-Rumi, który pędził człowieka przez
miasto, cały czas go bijąc, aż ten zwymiotował wielkiego węża. „Dlaczego mnie biłeś?”
zapytał wyleczony nagle człowiek. Jezus odparł: gdybym powiedział ci prawdę o wężu,
umarłbyś ze strachu.
Istnieje potrzeba uświadamiania ludzi o wzrastającej koncentracji władzy i
bogactwa w rękach małej grupy fanatyków. Lecz istnieje także uzasadnienie
taktycznego bagatelizowania niebezpieczeństw przed którymi stoimy, co robił Mao Tse
Tung gdy nazywał potęgę atomową USA „papierowym tygrysem”. Apel Neumanna o
więcej cywilnej odwagi był na czasie: dopóki się nie postawimy, nikt nie postawi się za
nas.
Nasza reakcja na jego esej była niechrześcijańska i podejrzliwa. Taktyka
naszego wroga polega wywoływaniu rozbieżności między nami. Jest wielu ludzi
noszących żydowskie nazwiska, przedkładających równość nad żydowską dominację,
ponieważ wiedzą, że żydowska dominacja nie oznacza rządów Einsteina lub Freuda,
lecz rządy Morta Zuckermana, Ariela Sharona, Richarda Perle i im podobnych. Razem
możemy zwyciężyć.
Schlebia mi nazywanie mnie „nienormalnym” - urodziłem się jako Żyd lecz
chętnie lgnę do gojów - mimo tego dostaję wiele listów od takich ludzi jak ja. Właśnie
dzisiaj otrzymałem list od antysyjonistycznego (lepiej go nazwać
„równościowcowego”) aktywisty żydowskiego pochodzenia z Kalifornii, Jeffa
Blankforta, który pisze:
Przemawiając w ostatnim roku na spotkaniu na temat „Waszyngton jako najważniejsze
terytorium okupowane Izraela”, rozpocząłem przemowę określając Protokóły Mędrców
Syjonu jako „śmieszne dowcipy” w porównaniu z rzeczywistością nie tylko w
Waszyngtonie lecz w większości miast w Stanach Zjednoczonych łącznie z San
Francisco i Berkeley, gdzie przemawiałem. Większość ludzi mówiących o Protokółach
nie czytała ich – i jestem przekonany, biorąc pod uwagę czas napisania i język w
którym zostały napisane oraz użyte w nich terminy, że jest to rzeczywiście falsyfikat,
lecz taki falsyfikat, który, na ironię, przepowiedział to, co dzisiaj widzimy w USA i na
mniejszą skalę w innych krajach zachodnich, aczkolwiek dzisiejsza wersja jest o wiele
bardziej wyrafinowana i mocniej osadzona w rzeczywistości. Krótko mówiąc, życie
naśladuje mierną sztukę. I żadna część naszego społeczeństwa nie jest bezpieczna.
Istnieją setki podobnych listów pisanych przez ludzi zdecydowanie
odrzucających wszelkie pretensje zorganizowanego żydostwa do ich dusz. Dlatego
wierzę w możliwość złamania żydowskiej hegemonii przy pełnej współpracy z ludźmi
podobnymi do Michaela Neumanna, którym zdarzyło się nosić żydowskie nazwiska.
Ponownie podkreślam, nie jest to podział etniczny: Black i Murdoch są prawdziwymi
gojami, a mimo to są tak samo za żydostwem jak Zuckerman. Plemienny Autor pisze:
Oczywiście, powodem tego, że Black dołączył do potężnego „plemienia”, są jego
związki z Żydami – w tym wypadku chodzi o żonę, Barbarę Amiel.
Myślę, że w rozumowaniu tym jest błąd. Black nie jest pantoflarzem. Wielu
ludzi ożeniło się z Żydówkami lub wyszło za Żydów. To nic nie znaczy.
Prawdopodobnie w każdej elitarnej rodzinie w USA jest osoba pochodzenia
żydowskiego (nie wątpię, że także w rodzinie Autora). Jest to normalna droga do
asymilacji mniejszości. Dokładnie w taki sam sposób, w ciągu całej historii ludzkości,
inne potężne mniejszości, które odniosły sukces, integrowały się i zanikały. Przywódcy
żydowscy mają nadzieję utrwalić swoją władzę nad potomkami Żydów. Lecz dopóki
Ameryka jest wolna, Żydzi, jak wszyscy inni, mogą zostać zasymilowani i odżydzeni.
Jest to wyzwanie dla Amerykanów: odżydzić Żydów, zanim Żydzi ich zażydzą.
Skrajna prawica i lewica
„Żydzi są przeciwko faszystom i neonazistom” (jak często nazywa się skrajną
prawicę). Ta powszechnie uznana mądrość jest nieodłączną częścią naszego
zbiorowego sumienia. Oriana Fallaci uczyniła ją motywem wiodącym swojej długiej
apoteozy Żydów. Jednak, jak do wielu powszechnie uznanych mądrości, należy się do
niej odnosić krytycznie. Wiemy z historii, że w ruchu faszystowskim uczestniczyło
wielu Żydów. Wielu Żydów było przywódcami partii i ministrami w rządzie
Mussoliniego. W roku 1935 Hitler chwalił się: „Gdybym się tylko zgodził, w partii
nazistowskiej byłoby pełno Żydów”. Przywódcy syjonistyczni, od Sterna do Yitzhaka
Shamira i Wise, wyrażali swoje poparcie dla nazistów i aktywnie szukali swojej niszy
w Nowym Światowym Porządku Hitlera. Fakty te dobrze udokumentował Lenni
Brenner (antysyjonistyczny trockistowski autor Syjonizmu w Epoce Dyktatorów
[Zionism in the Age of Dictators]), Mark Weber z HRA, i inni badacze.
Jak mówią, historia się powtarza, i obecnie syjoniści francuscy sprzymierzyli się
z francuskimi neonazistami w celu zniszczenia francuskich muzułmanów. Reuters
donosił, że zgodnie z oświadczeniem czołowej grupy antyrasistowskiej, „francuscy
neonaziści utworzyli w internecie przymierze z ekstremistycznymi grupami
żydowskimi aby razem publikować potoki obelg skierowanych przeciwko Arabom i
muzułmanom. Członków grup skrajnej prawicy przygotowano by, w obliczu wzrostu
przemocy na Bliskim Wschodzie, zrezygnowali z antysemityzmu i połączyli swoje
zasoby sieciowe i umiejętności z ekstremistycznymi działaczami proizraelskimi252.
We Flandrii, tajemnicą Poliszynela jest przymierze syjonistów z faszystami
Fillipa De Wintera. W Holandii, zamordowany przywódca faszystów Pym Fortuyn był
ekstremalnie prosyjonistyczny. W Anglii, Martin Webster podnosi alarm z powodu
tego, co uważa za „prosyjonistyczny zwrot brytyjskiej skrajnej prawicy”.
Pisał:„Syjoniści zapewniają skrajnej prawicy legalność i dostęp do mediów w zamian
za ich poparcie taktyczne”. Przywódcy skrajnej prawicy celowo pogodzili się z
organizacjami żydowskimi. W Rosji, Aleksander Dugin – ważny myśliciel i
charyzmatyczna figura prawicy nacjonalistycznej – flirtuje z żydowskimi
ekstremistami, osadnikami z Hebronu. Strona sieciowa amerykańskiej skrajnej prawicy
głosi: „Obrona Izraela jest ważniejsza od walki z lewicą. Nie powinniśmy ustawać w
walce z kulturowym marksizmem, lecz pilniejsza od prowadzenia wojny z marksizmem
jest potrzeba obrony Izraela przed jego własnymi przywódcami i przed totalnym
zniszczeniem”253.
Widzimy więc, jak siły syjonistyczne propagują własne wersje pseudoprawicy
do zwalczania muzułmanów, i pseudolewicy do walki z komunistami (według nich
„stalinistami”) i nacjonalistami. Można ich łatwo rozpoznać po tym do czego prowadzą
- koniec końców zawsze popierają oficjalną linię żydostwa. Na jednym końcu jest
Stephen Schwartz, będący kiedyś trockistą, następnie zwolennikiem Reagana, by teraz
zostać muzułmaninem; lecz we wszystkich swoich inkarnacjach postępował zgodnie z
linią partii: nawołując by USA interweniowało w Ameryce Łacińskiej, na Bałkanach, a
obecnie nawołuje do wojny z „wahabistami” z Arabii Saudyjskiej254. Na drugim końcu
znajduje się Lenni Brenner, który zawsze nazywa komunistów „stalinistami”, podjudza
do kłótni z prawicą, a także z jakichś niejasnych powodów feministycznych nawołuje
do działań przeciwko Arabii Saudyjskiej.
„Wojna z terroryzmem” stworzyła imperatyw strategicznej koalicji sił
paleolewicowych z paleoprawicowymi przeciwko wspólnemu neowrogowi.
Oczywiście, nasi przeciwnicy próbują nas rozdzielić. Próbują na przemian straszyć nas
straszakiem komunizmu i nazizmu, lecz w rzeczywistości były to ich własne wojny,
które pogodziły lewicę z prawicą.
252
www.wired.com/news/culture/0,1284,59662,00.html
253
http://sm.org/exegesis
http://english.pravda.ru/columnists/2002/02/14/
254
Koalicja lewicy z prawicą jest pożądana ze względów taktycznych i
strategicznych, lecz ma także głębsze znaczenie. Lewica i prawica propagują dwa różne
podejścia: jedna stawia na indywidualizm, a druga na równość; jedna stawia na postęp,
a druga stawia na stabilność; dla jednej ważne są korzenie, a dla drugiej mobilność; dla
jednej najważniejsza jest struktura, a dla drugiej wolność. W zdrowym społeczeństwie
oba podejścia są ważne. Oba one stają się okropne, jeśli nie mają ograniczeń. Istotą
demokracji jest otwarta walka pomiędzy tymi dwiema przeciwstawnymi siłami. Obecne
nawoływania do „dwupartyjności” są niczym innym niż żądaniem zaprowadzenia
Nowego Porządku Światowego. Jedyną rzeczą, jaką te siły powinny uzgodnić, jest
wymóg, aby najważniejszą sprawą było dobro ich państwa.
Pole dyskursu nie jest linią prostą, lecz pierścieniem. Lewa strona pierścienia
spotyka się ze stroną prawą w dwóch miejscach. Punktem spotkania systemu
„dwupartyjnego” jest nurt główny, bagno środkowe, gdzie znajdziemy „republikratów”.
Lecz nie możemy zapomnieć o przeciwnym punkcie spotkania, rzadko omawianym
doskonałym połączeniu rozumu z sercem, z którego wynika najwyższa duchowość – co
najbardziej przypomina Zwiastowanie. Ten odległy punkt spotkania lewicy z prawicą
jest totalnym odrzuceniem wszystkich strategii mamonistów, od globalizacji do
syjonizmu. Dla ludzi znających dialektykę Hegla, jest to miejsce, gdzie lewica
przekształca się w swoje przeciwieństwo - prawicę, i lew z jagnięciem pasą się razem.
Duchowo odpowiada to spotkaniu wzniosłego z przyziemnym. Jest to miejsce, gdzie
ujawnia się miłość Boga i Człowieka, i dlatego wrogowie Boga i Człowieka nawołują,
aby miejsce to znienawidzić.
Szlemiele i kapłanki
Mężczyźni walczą i umierają dla pięknych kobiet. Sir Lancelot wszystko
zaryzykował i stracił dla królowej Ginewry, miłość Tristana do Izoldy skończyła się
tragedią, lecz one były godne ich pasji. Inni też próbowali mężnie umrzeć. Dzisiejsi
bohaterzy – walczący daleko od domu, zabijający cywilów z wielkiej wysokości, na
punktach kontrolnych wsuwający bomby zegarowe między zapasowe opony - nie
wpisują się w kanon starej romantyczności. Żołnierze walczący i umierający za hasła
feministek w rodzaju: „prawo kobiet do ubierania się na sposób zachodni”, zasługują
według nas jedynie na drwinę. Heinrich Heine, ironiczny geniusz, zwykł nazywać
takich naiwniaków Schlemihl (Schlomiel we współczesnym hebrajskim, Schlimazl w
jidysz, stąd Szlemiel po polsku). Oryginalnego Szlemiela zabito przez pomyłkę w bójce
o piękną Moabitkę (Księga Liczb), i odtąd jego imię stało się synonimem naiwniaka,
który nigdy nie miał szans. Taka śmierć nie jest wcale zaszczytna: jeśli Izraelczyk
czegoś się boi, to szuka naiwniaka.
Przystojny amerykański żołnierz Pat Tillman, zabity w Afganistanie i
opłakiwany przez brata, zginął jak frajer za afgańską kobietę, która nigdy nie prosiła go
o pomoc255. Nie był jedyny. Wielu innych Amerykanów, Brytyjczyków, i tysiące
Afgańczyków zabito, aby afgańskie kobiety nie były zmuszane do noszenia hidżabów,
lub czadorów, albo burek256. Zapomnijmy o 11 września: bez długotrwałej kampanii o
„wyzwolenie afgańskich kobiet”, nie byłoby dzisiaj w Afganistanie tysięcy wdów.
Łatwo zrzucić winę za wojnę afgańską na przedsiębiorstwa naftowe, na Pata
Robertsona i jego ewangelistów, na Richarda Perle i jego syjonistów. Lecz przecież
należy wyrazić też uznanie liberalnym feministkom i ludziom wymuszającym liberalną
poprawność polityczną, bo zasłużyli na nie. Prawicowi republikanie mogą nawoływać
do wojny ile chcą, lecz oddziały pomaszerują tylko wtedy, gdy lewicowi demokraci na
to pozwolą. Podczas gdy tym pierwszym rozkazują bankierzy i biznesmeni, drugimi
rządzą liberalne feministki.
Pierwsze amerykańskie bomby poleciały na Afganistan 7 października 2001,
lecz dziesięć dni wcześniej, 28 września 2001 roku, mająca jak najlepsze intencje
felietonistka postępowej brytyjskiej gazety Guardian, Polly Toynbee, pisała:
Umykając przed wzrokiem, coś strasznego przebiega w tle scen z Afganistanu. Jest to
krótki niebieski lub czarny błysk, uosobienie groteskowego filmu Krzyk 1, 2, 3 –
kobieta. Burka od stóp do głów, ze złowieszczą, pozbawiającą świeżego powietrza małą
kratką, jest nie tylko narzędziem szykan, jest publicznym zbrukaniem i odarciem
kobiety z seksualności. Przekształca kobietę w niedotykalny przedmiot zhańbienia, zbyt
obrzydliwy by na niego spojrzeć. Jest to strój krzykliwej seksualnej dwuznaczności:
jakie to nieokiełznane pożądanie i atrakcje czają się i lubieżnie oczekują pod tymi
ciemnymi tajemnicami? Uprzedmiotawiając kobiety, przekształca to je w drżące ze
strachu stworzenia domagające się i oczekujące przemocy i znęcania się. Zapomnijmy o
wrażliwości człowieka kulturalnego.257.
Właśnie tak. Zapomnijmy o wrażliwości człowieka kulturalnego – po prostu
zbombardujmy. Ilekroć widzicie afgańskiego więźnia w klatce Guantanamo albo
afgańską wdowę lub sierotę, przedstawcie sobie jaka jest Wrażliwość obrończyń
wolności seksualnej muzułmanek: Polly Toynbee, Hilary Clinton, i innych. Nie było to
ich pierwsze zwycięstwo: nasz przyjaciel Ken Freeland pisał: „Podczas wojny NATO z
Jugosławią, feministki interesowały się o wiele bardziej tym, czy kobietom pozwolić
walczyć, niż tym, że jest to wojna niesprawiedliwa”. Wątpię, czy nastąpiłby napad na
Afganistan a następnie na Irak, gdyby te liberalne feministki, których moralność jest tak
wysoko oceniana w USA, wraz ze swymi amerykańskimi i brytyjskimi mężami
pantoflarzami nie spuściły z łańcuchów psów wojny.
***
Jest bardzo ważne, aby zasypać przepaść między mężczyzną i kobietą. Nasza
fizyczna jedność jest rzeczą cudowną, odpowiadającą Zwiastowaniu, ponieważ z niej
powstaje ciało i dusza. Nauczyciele Kabały nalegają na łączenie się w wieczór sabatu z
255
www.truthdig.com/report/item/200601019_after_pats_birthday/
http://observer.guardian.co.uk/uk_news/story/0,,1928576,00.html
257
www.guardian.co.uk/afghanistan/story/0,,559536,00.html
256
własną żoną, ponieważ poprzez te pełne obopólnej czułości czary para może
doświadczyć boskiego przejawu pierwiastka męskiego i żeńskiego. Sitra Ahra, Zło,
próbuje wmieszać się w niebiańskie złączenie się pary poprzez rozerwanie duchowej
jedności mężczyzny i kobiety, a najłatwiej jest zasiać niezgodę. Wiele środków
propagowanych przez liberalne feministki służy wywołaniu niezgody.
Po licznych, dochodowych i dokładnie opisanych sprawach sądowych o „gwałt”
i „molestowanie seksualne”, dużo mężczyzn – szczególnie ludzie sukcesu – ostrożnie
odnosi się do kobiet. Samotne matki tworzą grupy wzajemnej pomocy, ponieważ ich
mężowie odeszli, lub odsiadują wyroki w amerykańskich więzieniach. Aby było gorzej,
wpływową częścią Nowego Porządku Światowego staje się społeczność
homoseksualna. Młodzi ludzie mają naturalnie o swojej płci takie same mętne pojęcie
jak kijanki, i propaganda równości gejów w szkołach nie może pomóc, lecz jedynie
wpłynąć na ich preferencje seksualne. Ponadto, wymuszanie równości doprowadziło do
nowej dyskryminacji: żaden właściciel lokalu nie próbuje odmówić najmu gejowi bo
boi się potępienia lub procesów, mogą jednak bez żadnego ryzyka odmawiać wynajęcia
lokalu rodzinom z dziećmi. Geje mają większe dochody, i mniejsze zobowiązania.
Nie martwię się o to, że rodzi się mniej dzieci; lecz Zło bardzo się uraduje, że
mężczyźni i kobiety oddalają się od siebie. Sprawa dojrzała, by zwykłe kobiety i
mężczyźni zaprotestowali przeciwko kapłankom feminizmu.
Kto wrobił królika Rogera?
Łotr morduje niewinnych ludzi aby wrobić królika Rogera, tyle zapamiętałem z
cudownej kreskówki Zemeckisa. Film ten parodiuje filmy Hitchcocka typu „prywatne
oko”, gdzie bohater szuka ofiar zbrodni we wszystkich zakamarkach, a każdy trup jaki
znajduje, jedynie coraz bardziej zaciska mu pętlę na szyi. Gatunek ten stworzyli
Chandler i Hammett, znudzeni dającymi się przewidzieć intrygami i naiwnymi
zagadkami codzienności. Ich bohaterowie zmuszani są do rozwiązywania tajemnic
morderstw nawet wtedy, gdy są ścigani przez policję i oczerniani przez prasę.
Rosyjski prezydent, Władimir Putin, znalazł się w niewygodnym położeniu
królika Rogera. Najpierw było morderstwo dziennikarki śledczej Anny Politkowskiej.
Następnie, w Londynie umiera były szpieg po oświadczeniu na łożu śmierci, że
mordercą był Putin. Inna śmierć, tłustego i obleśnego byłego premiera Gajdara, jeszcze
nie nastąpiła – lecz za każdym razem, gdy człowiek ten zachoruje, zalicza się to na
konto Putina. Wydaje się, że każda nagła lub podejrzana śmierć, zgodnie z najlepszą
tradycją Chandlera, automatycznie zwalana jest na Putina. Królik Roger został
wrobiony, więc łotr mógł zawładnąć miasteczkiem. Putin jest wrabiany, więc
prywatyzatorzy mogą zawładnąć polityką i zasobami Rosji.
Jedynie bardzo młody, niewinny i szczery człowiek mógłby wierzyć, że
właściciele i redaktorzy mediów, Panowie Dyskursu, troszczą się o nic nie znaczące
polityczne figury Rosji, jak Politkowska i Litwinienko. Pozostali z nas wiedzą, że
posadzono Putina na wysokim stanowisku aby nie sprzeciwiał się zbombardowaniu
Iranu przez USA, i aby oddał Sachalin-2 zachodnim przedsiębiorstwom naftowym.
Przypominają mu o tym za każdym razem, gdy uruchamiają globalną medialną machinę
o imponującej mocy, którą zbudowali w celu zombifikowania milionów. Jednostronnie
ustalają wykaz najważniejszych spraw na świecie i pokazują Putina jako mordercę,
Clintona jako przestępcę seksualnego, Chaveza jako antysemitę, Ahmadineżada jako
nowego Hitlera, Palestyńczyków jako kryminalistów, a Izraelczyków jako ofiary.
Nawet papieże nie mieli takiej władzy w czasach swojej świetności. Przechodzi,
cokolwiek powiedzą.
Nigdy nie omieszkają wspomnieć o karierze Putina w KGB, chociaż o
przeszłości Busha w CIA i Tsipi Livni w Mossadzie w kulturalnym towarzystwie się
nie mówi. Nigdy nie zapomną o bułgarskim zdrajcy, który został zamordowany 20 lat
temu, lecz udają, że nie wiedzą o największej zorganizowanej grupie przestępczej
dzisiejszych czasów, państwie żydowskim, o ile nie chcą wyrazić dla niego podziwu
(łagodzonego przez odrobinę poprawności politycznej w Monachium Spielberga).
Rozmawiają o skrytobójczych mordach czasów zimnej wojny, mimo że Izrael
codziennie morduje, porywa i więzi swoich przeciwników politycznych. Każdy
przywódca palestyński, który działał dwadzieścia lat temu, został od tamtego czasu
zamordowany przez Żydów. Używają trucizn a także pocisków kierowanych oraz bomb
– centrum broni chemicznej i biologicznej Nes Tsiona produkuje trucizny i inne
narzędzia dla agenta 007 w rodzaju „bionicznej morderczej osy”258.
Użyli trucizn w próbie zamordowania Khaleda Mashala, przywódcy Hamasu;
zamachowcy zostali złapani na gorącym uczynku259. Nie wątpię, że posłużyli się
trucizną aby zamordować Yassera Arafata. Haaretz opublikował wyraźną aluzję że tak
było, a związani z wywiadem Izraelczycy są o tym przekonani. Czy chcecie wiedzieć
więcej? Sekcja zwłok Arafata wykazała obecność Polonium-210, tej samej trucizny,
która zabiła rosyjskiego zdrajcę. Jednak Panowie Dyskursu nie byli tym zainteresowani,
a ich machina produkująca opinię światową zadecydowała, że były to pozostałości po
chemioterapii. Oczywiście, we wszystkich innych wypadkach, izotop ten wskazuje
jedynie na Putina, chociaż Polonium-210 jest swobodnie sprzedawany przez internet.
Wszystko wskazuje na Putina. Izraelskie gazety pisząc o tym, że Rosja żąda
wzajemności w traktowaniu aresztowanych kryminalistów (całkowicie normalne i
uzasadnione żądanie), określają to jako „szantaż Putina”. Gdy Rosja chce przejść do
detalicznej sprzedaży benzyny (gdy chce mieć własne stacje paliw i sprzedawać
benzynę z dystrybutora – a nie z szybów naftowych), nazywają to „dążeniem Putina do
zdominowania świata”. Niestety, Putin nie jest z żelaza, jak starzy bolszewicy, i jest
258
259
ww4report.com/node/2806
www.salon.com/news/1997/10/07news.html
skłonny ulec naciskom. Może pozwolić Izraelowi na zbombardowanie Iranu. Mógłby
po prostu pozwolić zachodnim przedsiębiorstwom naftowym na swobodę działań, jak
zrobili to Jelcyn i Gorbaczow. Wtedy, w magiczny sposób, stałby się nagle ulubieńcem
mediów, zapomniano by o jego rzekomych zbrodniach, zapraszano by na elitarne
przyjęcia na całym świecie.
Taki sam był przypadek Muammara Kadafiego – był on osobiście oskarżany o
wszystkie zamachy, a jego kraj zmuszono do zapłacenia niewyobrażalnych kwot za
katastrofę nad Lockerby, chociaż, jak przyznali międzynarodowi obserwatorzy procesu,
Libijczycy nie mieli z tym nic wspólnego260. Kadafi skapitulował przed najwyższą wolą
Panów Dyskursu, i od razu skończyły się wszystkie ataki na niego. Tak samo będzie z
Putinem, jeśli zgodzi się na żądanie Izraela i wystawi Iran na bomby.
Wspaniały indyjski pisarz Arundhati Roy pisał, że wszyscy nasi przywódcy to
kryminaliści, lecz są bezpieczni dopóki pozwalają Zachodowi rabować zasoby swego
kraju. Gdy tylko przestaną, zaraz w oczach tak zawsze potulnej opinii publicznej staną
się potworami. Możemy postąpić inaczej. Nie możemy walczyć z rakietami USA, lecz
myśląc po swojemu - możemy sabotować najpotężniejszą broń Panów Dyskursu, ich
medialną pralnię mózgów.
Rock niezgody
Ofiara może się przywiązać do oprawcy. Patty Hearst, córka milionera,
zakochała się w swoich porywaczach. W Nocnym portierze, dramatycznym filmie
Liliany Cavani, była więźniarka obozu nazistowskiego i były SS-man, kiedyś jej
oprawca, przeżyli namiętną miłość.
Obecnie coś podobnego zdarzyło się w społeczności amerykańskich
Palestyńczyków. Wezwano, by ta najbardziej przeklinana i krzywdzona grupa broniła
przed samą sobą grupę najbardziej uprzywilejowaną i najpotężniejszą. 24 sierpnia 2002,
w Waszyngtonie miała miejsce demonstracja nazwana Rock dla Palestyny (lub Rock
przeciwko Izraelowi, jak ją także nazywano). Wydarzenie to zorganizowali jacyś
prawicowi Amerykanie, luźnie związani z małą grupką nazywającą się Alians
Narodowy (AN). Niezależnie od tego co ktoś myśli o AN, można było od
Palestyńczyków i ich przyjaciół z USA oczekiwać co najmniej godnego poparcia, jeśli
nie wdzięczności i wiwatów.
Zamiast tego, do naszych skrzynek dobijał się histeryczny email261, adresowany
„Do wszystkich moich arabskich braci i sióstr”, i nawołujący do brutalnej konfrontacji z
260
261
www.williambowles.info/spysrus/lockerbie.html
Do wszystkich moich arabskich braci i sióstr. 24 sierpnia, Alians Narodowy (AN) – jedna z największych i
najniebezpieczniejszych grup neonazistowskich w Ameryce – planuje zorganizowanie w Waszyngtonie
demonstracji „Rock przeciwko Izraelowi”. Jest to grupa białych rasistów twierdząca, że solidaryzuje się z
narodem palestyńskim w jego walce z Żydami i amerykańskim rządem. Musimy powstrzymać rasistowskie
tym wydarzeniem na sposób militarny „w kilku różnych grupach narażonych na różne
poziomy niebezpieczeństwa”! List ten napisała tajemnicza Antyfaszystowska Sieć
Wschodniego Wybrzeża, dołączając do niego kilka arabskich nazwisk, chociaż na
pewno nie pisał go Arab.
Obecnie, nikt nie lubi nazistów, lecz dziwię się, dlaczego ta wojownicza
„antyfaszystowska sieć” nie ujawniła się wcześniej, stając twarzą w twarz ze
zgromadzeniami i demonstracjami judeonazistów? Co jest takiego cudownego w nas
Żydach, że tak wielu ludzi chce pójść walczyć za nas „w kilku różnych grupach
narażonych na różne poziomy niebezpieczeństwa”? Dlaczego tych bojowych uruków
Mort Zuckerman lub Richard Perle nie nazwali „rasistowskimi szumowinami”? Nawet
osadników izraelskich, rasistów jak nikt inny, nigdy nie nazywano „rasistowskimi
szumowinami”, którzy nie powinni „zanieczyszczać Palestyny”.
Nie można nazywać nikogo „szumowiną”. Powinniśmy promować bardziej
tolerancyjny dyskurs, akceptując lub spierając się, bez rozpoczynania następnej wojny.
List tej „antyfaszystowskiej sieci” wygląda na kolejną próbę żydowskiego lobby
wywołania walki między jego przeciwnikami.
Prób tych nie demaskowano latami i nie widać temu końca. Dzisiaj chcą byśmy
walczyli z AN, jutro zażądają ogólnego potępienia Farrakhan, a potem wyrzeknięcia się
Hezbollahu i Hamasu. Oczywiście, wszyscy wolelibyśmy mieć poparcie głównego
nurtu. Lecz żyjemy w świecie rzeczywistym i potępiane grupy to wszystko, co mamy.
Ponadto, te zmarginalizowane organizacje rzadko dobrze (jeśli w ogóle) płacą –
stawiają tylko na zapał, a zapału mamy pod dostatkiem. Izrael wykorzystuje pieniądze
amerykańskich podatników do szantażowania lub kupowania poparcia za łapówki od
każdego, od kiedyś rasistowskiej Południowej Afryki do najbardziej stukniętych
teleewangelistów, i nie wydaje się by to jakoś zaszkodziło jego wiarygodności.
Nie oznacza to, że każdy musi rzucić wszystko i poprzeć AN. Lecz z tymi
ludźmi należy współpracować, nie wolno ich od razu odrzucać. Niektóre z ich błędnych
idei da się naprawić. Gdyby można było mówić po prostu o „wierności europejskiej
spuściźnie kulturalnej” zamiast o „dominacji białych”, to można byłoby uznać, że nie
mamy do nich pretensji.
Nie mam zamiaru zaczynać dyskusji o tym czy AN jest dobra czy zła. Nie mogą
być większymi rasistami niż obecny rząd izraelski i przywództwo Żydów
amerykańskich. Nie mogą być większymi rasistami niż Pat Roberson i jego banda
szumowiny aby nie zanieczyściły sprawy palestyńskiej. Wzywamy wszystkich Arabów, a szczególnie
Palestyńczyków, aby przyszli 24 sierpnia w celu niedopuszczenia by naziści zawłaszczyli naszą sprawę i by nie
wykorzystali jej do usprawiedliwienia czystek etnicznych. Mamy specjalny obowiązek powiedzieć, że nie mamy
nic wspólnego z tymi nazistami. Antyfaszystowska Sieć Wschodniego Wybrzeża zorganizuje kilka różnych grup
narażonych na różne poziomy niebezpieczeństwa, współpracujących na różnych poziomach politycznej i
taktycznej jedności. Taka grupa gromadzić się będzie pod transparentem skandując hasła wyrażające ich
przesłanie, i będzie rozdawać ludziom i prasie ulotki. Jeśli tego nie zrobimy, nazistowscy wrogowie zawłaszczą
naszą szlachetną sprawę, a syjoniści postarają się by ich przedstawiono jako nas.
„chrześcijańskich syjonistów”. Dziękuję każdemu, kto popiera sprawę Palestyny. Nie
potrzebuję sprawdzać kwalifikacji ideologicznych.
Byłem jednak ciekaw i odwiedziłem internetową stronę AN – i natychmiast
natknąłem się na karykaturę, która mi się spodobała. Było to raczej prymitywne
przedstawienie neokonserwatysty, wyglądającego jak skrzyżowanie Kissingera z Perle,
nawołującego Amerykę do zniszczenia jego wrogów: Iraku, Iranu, Arabii Saudyjskiej, i
tym podobnych. Tak, tym facetom brakuje finezji, niektóre ich idee są dziwaczne, lecz
mają serca po właściwej stronie. Wiedzą, że Ameryka nie powinna wywoływać
Trzeciej Wojny Światowej w interesie syjonistów.
Dowcipny uczestnik napisał nam: „Nie wiem nic o żadnych białych rasistach
poza parą fantazjujących młodocianych przestępców w Światowym Kościele Twórcy i
kilkoma hollywoodzkimi nazistami. I części partii republikańskiej uosabianej przez
George'a Busha. Rasista to etykieta wymyślona przez syjonistów z ADL i im
podobnych. Wykorzystywano ją tak samo jak nazwę terroryzm, mającą oznaczać
wszelkie przeciwstawianie się Palestyńczyków syjonistycznej inwazji i okupacji.
Myślę, że syjoniści musieli mieć wiele wyobraźni, gdy tworzyli swoje epitety”.
Jeśli teraz pójdziemy bronić wpływowych amerykańskich Żydów i walczyć z
tymi białymi facetami, ponieważ nie podoba się nam ich ideologia, to następnie
będziemy musieli pójść i własną piersią bronić Izrael przed możliwym atakiem Iraku
Saddama Husseina. Saddam jest także uważany za złego faceta i jestem gotów w to
uwierzyć. W roku 1991, pisałem w czołowej rosyjskiej gazecie: „Prawdopodobnie
Saddam jest złym facetem, lecz Bliski Wschód potrzebuje silnych złych facetów aby
przeciwstawiali się innym, syjonistycznym złym facetom”.
Na świecie jest pełno złych facetów, i sprawy idą dobrze tylko wtedy, gdy źli
faceci wzajemnie się równoważą. Podobnie jak Saddam równoważył Sharona, biali
rasiści równoważą rasistów żydowskich. Bez względu na to czy AN to biali rasiści czy
kulturowi separatyści, możemy z pewnością z nimi współpracować – razem z inną
grupą separatystów kulturowych, czarnymi muzułmanami.
Autor niedorzecznego maila, będąc mało przebiegłym, przedstawia dodatkowy
powód dla którego Palestyńczycy mieliby pójść i walczyć o Żydów. „Jeśli tego nie
zrobimy, nazistowscy wrogowie zawłaszczą naszą szlachetną sprawę a syjoniści
postarają się przedstawić siebie jako nas”. Niech tak myśli. W Izraelu, i w
zagranicznych wspólnotach żydowskich, Palestyńczycy są już codziennie przedstawiani
jako naziści. Menachem Begin nazywał Arafata „Hitlerem” wiele lat temu. Jeśli istnieje
coś wrednego, co żydowskie media mogłyby powiedzieć i napisać o Palestyńczykach,
to już to zrobiły. Gdy palestyńskie dzieci są zabijane, Palestyńczyków wini się za to, że
wypuszczają swoje dzieci. Palestyńczycy są już tak oczerniani, że więcej już ich się
oczernić nie da. Już się mówiło, że są żydożercami i dzieciobójcami. Jak to się stało, że
my Żydzi nie zostaliśmy „skompromitowani” przez terrorystów Kahane lub morderców
Sharona? Ponieważ ludzi nauczono, że nie każdy Żyd jest judeonazistą. Tak samo,
musimy nauczyć ludzi jak czytać między wierszami obsmarowującymi i oczerniającymi
przeciwników izraelskiego apartheidu.
Przyjmijmy dla celów dyskusji, że ci biali rasiści są neonazistami (w
rzeczywistości nie są). Gdyby zaczęli współpracować z żydostwem, zostaliby w oczach
mediów natychmiast zrehabilitowani. Następnie, pozwolono by im mówić lub robić
wszystko co chcą, aby tylko ranić muzułmanów, Palestyńczyków, lub Murzynów. Cała
ta krytyka faszyzmu będzie trwać dopóty, dopóki faszyści będą przeciwko Żydom. Gdy
tylko zmienią front, dostaną koszerną akceptację. Rządowa delegacja izraelska
uczestniczyła w obradach europejskiej skrajnej prawicy („faszystów”) w Brukseli262.
We Francji, syjoniści i neonaziści połączyli siły i eksploatują wspólny serwer
internetowy, propagując nienawiść przeciwko muzułmanom. W USA, społeczność
żydowska jeszcze otwarcie nie umizgiwała się do grup „pro white”, lecz mogłoby się to
zdarzyć, gdybyśmy na to pozwolili.
Być może widzieliście Bruce'a Willisa w Ostatnim Sprawiedliwym. W małym
teksańskim miasteczku są dwie bandy, i szeryf Willis pomaga im rozstrzygnąć spór.
Gdyby tego nie zrobił, nie przeżyłby, nie mówiąc o wygraniu walki. Rasiści żydowscy
są milion razy silniejsi niż wszyscy biali rasiści razem wzięci. Elementarna strategia
mówi nam, by w żadnym wypadku nie popierać sprawy żydowskiej, aż apartheid w
Palestynie nie zostanie zdemontowany. Niech antyfaszyści zachowają siły na lepszą
okazję. A ktokolwiek zacznie walkę ze społecznością żydowską Ameryki, niech się
przygotuje na rozczarowanie. Rycerskość nie będzie odwzajemniona.
Niebezpieczne związki
Wybierając przywódcę nacjonalistów Jeana Marie Le Pena do drugiej rundy
francuskich wyborów prezydenckich, naród francuski niespodziewanie wysłał światu
ważny komunikat. To nie było przypadkowe niezadowolenie, jak sugerował New York
Times . Wybory te miały miejsce podczas globalnego żydowskiego tour de force, gdy
izraelskie oddziały oblegały Bazylikę Narodzenia Pańskiego, buldożery pracowały
okrągłą dobę zasypując masowe groby ofiar w obozie uchodźców w Jenin, w Nablusie i
Gazie bombardowano kościoły i meczety, figurę Najświętszej Marii Panny w Betlejem
ostrzeliwały żydowskie kule, a w Paryżu maszerowało ponad sto pięćdziesiąt tysięcy
Żydów wyrażając tym poparcie dla ludobójstwa w Palestynie. Machając izraelskimi
flagami, w niebieskim i bieli (odrzucono i zapomniano o francuskim trójkolorze), Żydzi
przemaszerowali od paryskiego Place de la République do Place de la Bastille,
śpiewając po francusku i hebrajsku i niosąc tablice głoszące „Wczoraj Nowy Jork,
dzisiaj Jerozolima, jutro Paryż”!
262
Patrz Wróbelek i Tarakan w mojej książce Kwiaty Galilei
Dzisiejsza Jerozolima nie jest szczęśliwym miastem, jej nieżydowską większość
wywłaszczono, zamknięto w gettach i poddano kontroli brutalnej policji granicznej. W
dzisiejszej Jerozolimie są najnowocześniejsze urządzenia tortur, a tysiące porwanych
Palestyńczyków poddawanych jest wstrząsom elektrycznym, są bici i upokarzani.
Dzisiejsza Jerozolima jest miejscem, gdzie swobodnie przemieszczać się i korzystać z
owoców cywilizacji może tylko Żyd. Czy ma to być wzór dla jutrzejszego Paryża?
Mais non, powiedzieli Francuzi.
Był to główny komunikat wysłany przez francuskiego wyborcę. Za wynik ten
możemy podziękować brutalności generała Sharona i źle pojętej solidarności
francuskich Żydów z génocidaire. Aż do niedawna, Żydzi byli podzieleni ze względu
na zadania i cele. W Palestynie, Żydzi stworzyli toksyczne państwo, oparte na
wymogach hitlerowskich ustaw norymberskich, w którym panuje dziki nacjonalizm i
religijny fanatyzm. Gdzie indziej, we Francji a także w Wielkiej Brytanii, Żydzi
przeważnie popierają pseudoliberalny paradygmat dążący do demontażu europejskich
wartości narodowych i kulturowych i zastąpienia ich duchem judeoamerykańskim. W
Palestynie strzelają do kościołów w biały dzień, we Francji spokojnie podkopują
pozycje Kościoła za pomocą środków prawnych i tricków filmowych. Wykorzystują
prawicowy nacjonalizm do pilnowania porządku w ojczyźnie, a neoliberalizm i
wielokulturowość do osłabienia i ujarzmienia reszty z nas.
Gdyby Żydzi byli rozsądni, utrzymywaliby wewnętrzną dialektyczną jedność
ataku okrążającego, jako najbardziej chronioną swoją tajemnicę. Lecz sukcesy
oszołomiły ich. Duchowy nauczyciel Żydów sefardyjskich, rabin Obadiah Joseph,
ustalił że Żydzi nie powinni pokazywać swojej dominacji w świecie dopóki nie będą w
stanie zniszczyć Kościołów Chrystusowych w Ziemi Świętej. Obecnie, gdy oblegana
jest Bazylika Narodzenia Pańskiego, najwyraźniej uważają że warunek ten został
spełniony.
Żydzi całego świata zostali zjednoczeni w stopniu nieznanym od czasów
Chrystusa, zjednoczeni wspólną wolą, jednym celem i nieodpartym wrażeniem, że
osiągnęli szczyt swojej siły. Upojenie siłą i jednością ośmieliło nawet ludzi ostrożnych
do zdjęcia masek i zrezygnowania z obłudy. Ta nowa otwartość pozwoliła nam wejrzeć
w duszę popleczników Izraela, co kiedyś było nie do pomyślenia.
Wpływowy Żyd amerykański, Ron Grossman z Chicago Tribune pisał: „Jako
uważającego się za humanistę, powinna przestraszyć mnie myśl o czołgach toczących
się z łoskotem po mieście, dowolnym mieście. Powinienem się pogrążyć w smutku
oglądając telewizyjne obrazy walk ulicznych [raczej masakry – I.Sz.] w Betlejem i
Ramallah. Lecz z tego wynika nauka: Nie krytykujcie ani nie pouczajcie nas.
Zapomnijcie o apelowaniu do naszej lepszej strony”263.
Proszę zwrócić uwagę na zdemaskowanie się przez użycie słowa „nas”. Żydzi
nie odczuwają już potrzeby bycia po prostu „obywatelami amerykańskimi, francuskimi
263
www.chicagotribune.com/news/opinion/perspective/chi-0204070422apr07.s
lub brytyjskimi wyznania mojżeszowego”. Znowu są Żydami, jednym ciałem z jedną
wolą. Zapomnijcie o apelowaniu do ich lepszych stron, ponieważ ich nie mieli.
„Nikt nie może lepiej wyrazić aspiracji Izraelczyków niż premier. To nie jest
wojna toczona przez Sharona, podżegacza wojennego, jest to wojna nas wszystkich”,
pisze w Haaretz Gideon Levy, człowiek posiadający serce i sumienie. „Będzie także
bardzo trudno winić Sharona za konsekwencje tej wojny, w świetle szerokiego poparcia
jakiego mu udzieliła większość Izraelczyków. Zmobilizowano około 30 000 mężczyzn,
którzy jak jeden mąż stawili się by spełnić swój obowiązek, co oznacza, że ruch
odmowy, liczący aktualnie 21 uwięzionych osób, nie ma znaczenia”.
Popierający ich zagranicą byli tak samo żądni krwi jak w Palestynie. Profesor
David D. Perlmutter pisał w Los Angeles Time:
„Marzyłem – gdyby tylko w latach 1948, 1956, 1967 lub 1973 Izrael postępował trochę
tak jak Trzecia Rzesza, to dzisiaj Izraelczycy bez przeszkód robiliby zakupy, jedli
pizzę, żenili się i świętowali dni święte. I oczywiście Żydzi, a nie szejkowie, mieliby
ropę zatoki.”264
Dowcipny, chociaż snobistyczny, Taki z brytyjskiego tygodnika The Spectator
zamieścił następujący anegdotyczny dowód nowej żydowskiej zaciekłości i
determinacji:
W Niedzielę Wielkanocną, gdy siedzieliśmy przy obiedzie, do naszego domu wpadła
Irit Lando, najbogatsza kobieta Izraela, i zaczęła moim przyjaciołom i rodzinie mówić o
Adamie Shapiro [amerykańskim Żydzie, który przeszedł na stronę palestyńską i nawet
ożenił się z Palestynką – tłum.]. Pomimo, że Lando była dawną przyjaciółką mojej
żony, która zaprosiła ją, aby zaszła do nas po obiedzie, byłem jej opiniami poirytowany.
Przypomniałem jej, że mój dom nie jest terytorium okupowanym przez Izrael, że dzisiaj
jest Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego, i że znając uczucia, jakie mam w stosunku
do Palestyńczyków i ich tragedii, powinna zmienić temat. Co ona i zrobiła. Przełączyła
się na omawianie gazet, które nie dawały jej zapomnieć „o tym przeklętym zdrajcy
Adamie Shapiro”.
Nielicznych indywidualistów pochodzenia żydowskiego w rodzaju Adama Shapiro lub
wspaniałego Jennifera Loewensteina coraz bardziej marginalizowano, a Żydzi zjednoczyli się
dla poparcia Sharona i Izraela. Od Moskwy do Brooklynu, od Marsylii do Hampstead,
nagłówek Jewish Week krzyczy: „JESTEŚMY JEDNOŚCIĄ”. Wizja zjednoczonej, perfidnej
organizacji musiała zaniepokoić francuskiego wyborcę, i każdego myślącego człowieka.
Le Pen był (błędnie) uważany za antysyjonistę. To nie była prawda, i wielu syjonistów
w rzeczywistości poparło go ze względu na jego poglądy antyimigracyjne. Lecz niektórzy
wyborcy dali się nabrać na błędną ideę. Całkowicie niemożliwe jest dokładne oszacowanie
rozkładu antysyjonistycznych głosów we Francji, lecz mają one znaczenie.
Francuska i zachodnioeuropejska lewica powinna przerobić tę lekcję zanim będzie za
późno. Każdy związek z syjonistami niezmiennie obciąża i staje się źródłem kłopotów.
264
7 kwietnia 2002
Historycznie taki alians mógłby być usprawiedliwiony, lecz nic więcej. Zamiast popierania
programu syjonistycznego, lewica może zdobyć głosy rywalizując z prawicą – podnosząc
problemy klasy robotniczej, atakując nierówności w dochodach, i odważnie występując przeciw
molochowi syjonizmu. Nawet antyimigracyjny program prawicy może zostać przejęty przez
lewicę, jako walka z głównymi przyczynami masowej imigracji – nieuczciwą globalizacją i
wojną Busha/Blaira z islamem.
Sukces wyborczy Le Pena jest sygnałem powolnego zmierzania ku całkowitej zmianie
powojennej polityki francuskiej. Przekręcając hasło francuskich Żydów, możemy powiedzieć:
„Wczoraj Paryż, dzisiaj Waszyngton, jutro Jerozolima!”.
P.S. Mój komentarz o sukcesie wyborczym Le Pena w pierwszej rundzie francuskich
wyborów prezydenckich wywołał wiele różnych reakcji, od entuzjastycznej „Tak, człowieku,
zgadzam się z każdym słowem” Gilada Atzmona (izraelskiego muzyka i pisarza), do
opryskliwej „Skreśl mnie ze swojej listy. Mam zamiar cię zablokować na tej liście” od
porządnego amerykańskiego Żyda popierającego Palestynę, Stanleya Hellera.
Dyskurs potoczył się dwiema różnymi drogami: jedna grupa inteligentnie odnosiła się
do Le Pena, jego polityki i faktów, łącznie z kwestią imigracji; druga grupa ciągle wracała do
tego, co było najważniejszą dla nich sprawą - do „walki z antysemityzmem”. Miałem
wątpliwości czy przyłączyć się do następnej dyskusji o antysemityzmie. Po masakrze w Jenin i
okrutnym oblężeniu Bazyliki Narodzenia Pańskiego, nie byłem pewien czy powinniśmy
poświęcać zbyt wiele uwagi nadmiernej wrażliwości naszych żydowskich przyjaciół. Sto lat
temu, w podobnej dyskusji wzięli udział rosyjscy bolszewicy (pochodzenia żydowskiego i nieŻydzi) i żydowscy bundyści. Bund uważał, że naród żydowski jest zbyt wyjątkowy, by
traktować go w zwykły sposób. Przeszła cała wieczność, lecz porządni ludzie jak Stanley Heller
(chociaż doceniam jego i to, co robi dla sprawy) nie potrafili opuścić koleiny wyżłobionej przez
Bund.
Jeśli uczucia naszych żydowskich przyjaciół są ranione, to być może tak powinno być.
Mogłoby to jedynie przydać im trochę ludzkiej empatii, by poczuli się tak samo jak muzułmanie
(terroryści), Niemcy (ochoczy oprawcy wiecie kogo), Europejczycy (biali rasiści), i reszta
ludzkości. Żądanie specjalnego traktowania Żydów jest podstawowym źródłem żydowskiej
neurozy. Dlaczego jest tak, że Jewish Week może napisać, „Jesteśmy [Żydzi] jednością”, lecz
mnie się potępia za stwierdzenie: „Żydzi są niezwykle zjednoczeni”? Czy głoszenie jedności w
jednym wypadku i zabranianie mówienia o niej w innym nie przypomina przysłowiowego
ciastka, które chcielibyśmy zjeść i jednocześnie je mieć?
Stanley Heller w szczególności sprzeciwia się „staremu kłamstwu”, że Żydzi są
wrogami Chrystusa. Żyjemy w dziwnych czasach, kiedy stare kłamstwa stają się prawdą. Żydzi
oblegali Bazylikę Narodzenia Pańskiego, i są plany jej zniszczenia – czy jest to „stare
kłamstwo” czy rzeczywistość? Senat i Kongres USA płaszczy się przed światowym żydostwem
– czy jest to „stare kłamstwo” czy rzeczywistość? Stanley jest przekonany, że Amerykanie
zawsze będą popierać Żydów, w dobrym i złym. Jednak sukces Le Pena powinien mu
uświadomić, że to się może zmienić.
Stanley myśli, że Le Pen podbił serca francuskich wyborców swoimi
antymuzułmańskimi poglądami. Dlaczego więc, Le Pen był dwukrotnie ciągany do sądu za
wypowiedzi „antysemickie”, a nie antymuzułmańskie? Nie jestem odosobniony w swoich
poglądach: Naomi Klein z No Logo pisała: „Nienawiść do Żydów jest potężną bronią polityczną
w rękach europejskiej i izraelskiej prawicy. Dla Le Pena, antysemityzm to uśmiech szczęścia,
który w ciągu tygodnia pomógł zwiększyć poparcie dla niego z 10 procent do 17”.
Niektórzy czytelnicy nie zrozumieli mnie i myśleli, że popieram Le Pena. Naprawdę,
nie popieram go: Le Pen gra w moich książkach rolę złego faceta, lecz musimy postawić na
złych facetów, jeśli dobrzy nie chcą się angażować.
II P.S. Na wyborach w roku 2007, Nicolas Sarkozy, domniemany współpracownik
izraelskiej bezpieki, w pełni wykorzystał retorykę Le Pena, i przejął jego wyborców. Po
zwycięstwie, przystąpił do demontażu francuskiej niezależności, ponownie poddał Francję
amerykańskiemu nadzorowi, cofnął wielkie osiągnięcia de Gaulle'a, ogłosił poparcie dla
izraelsko-amerykańskich planów wojny na Bliskim Wschodzie. A więc, tak czy inaczej, Francja
otrzymała Le Pena plus podporządkowanie Ameryce i Izraelowi.
Greg Palast, lewe skrzydło Lobby
Zawsze podejrzewałem Grega Palasta, krytyka Busha i Blaira, przeciwnika
wojny w Iraku, człowieka z ludu piszącego dla Guardiana i Observera. Najwyraźniej
stoi po naszej stronie, to porządny lewicowiec. Ujawnia intrygi wielkich korporacji,
dokumentuje neoliberalne szwindle. [...] Ma także dobre klasowe podejście, na
przykład: „Trzystu najbogatszych ludzi świata ma więcej, niż trzy miliardy
najbiedniejszych ludzi świata. Rynek się rozwija, lecz kto jest rynkiem? Ozłocony jeden
procent posiada 4/5 akcji i obligacji całego kraju”. Jego filipinki przeciwko Bushowi są
tak samo płomienne jak wygłaszane w meczecie w moim sąsiedztwie, i według mnie w
tym się nie myli. Równie szczerze występuje przeciwko wojnie w Iraku. Co mu jeszcze
brakuje?
Po bliższym przeanalizowaniu, pojawiają się pewne problemy. Jest on zawzięcie
przeciwko Bushowi, i równie zawzięcie popiera Gore'ego i Kerry'ego. Jak gdyby Gore i
Kerry chcieli wyprowadzić oddziały USA z Iraku. Jak gdyby Gore i Kerry chcieli
przekazać jakieś ochłapy od trzystu najbogatszych ludzi najbiedniejszym trzem
miliardom. Twierdził, że administracja Busha tuszowała „finansowanie terroru przez
Saudyjczyków”. Przypominało to znaną pretensję, że USA popełniły błąd atakując Irak
zamiast Arabię Saudyjską lub Iran. Był także lekko przeciwny Ameryce, swemu
rodzinnemu krajowi. Pisarz izraelski Yael Lotan żartował: „Antysemita to ktoś, kto za
bardzo nie lubi Żydów”. Podobnie mówią o Ameryce: możesz spokojnie nie lubić tego
co robi samowładne supermocarstwo, lecz jeśli nie lubisz tego za bardzo, to obawiaj się
o swoją karmę.
Palast pisał: „Stany Zjednoczone są straszne. [Jest to] otępiające powtarzające
się kłębowisko bezładnie porozrzucanych sklepów, barów i serwisów Pizza Hut, WalMart, Kmart, Gap, Jiffy Lube, Kentucky Fried Chicken, Starbucks i McDonald’s do
wysokości i wyżej od ścian Wielkiego Kanionu”. Według mnie, to za dużo. Nawet, jeśli
twoja matka – a twój kraj rodzinny powinien być dla ciebie tak samo ważny jak matka –
jest straszna, nie powinieneś o tym mówić, a nawet o tym myśleć.
Jednoznaczne poparcie Palasta dla nieograniczonej imigracji nie wzięło się ze
współczucia dla les miserables Trzeciego Świata, lecz z jego głębokiej pogardy dla
zwykłych, miejscowych, tutejszych tubylców. Charakterystycznym jest, jak w swojej
Najlepszej demokracji jaką można kupić za pieniądze Palast sprzecza się z
taksówkarzem, londyńczykiem z dziada pradziada, czy Anglia powinna przyjąć miliony
uciekinierów i azylantów. Taksówkarz był przerażony jego multikulturowym
podejściem, jego obojętnością dla miejscowej kultury i tradycji. Lecz Palast wyśmiał
„obawy taksówkarza, że utraci angielską tożsamość. Spójrzmy prawdzie w oczy,
Szekspir umarł. Angielski eksport kulturalny został ograniczony do rozrabiających
kibiców piłkarskich, księżna Diana stała się bibelotem, i Hugh Grant też”. Mogłaby to
być nawet prawda, lecz tylko dlatego, że angielski import kulturalny został ograniczony
do Grega Palasta i jemu podobnych. Nowy Szekspir może żyć w Anglii, tak samo jak
nowy Melville w USA, lecz ludzie tacy jak Palast nie rozpoznają go. Dla Palasta,
zwykli ludzie to „ksenofobiczne wyborcze masy w brązowych koszulach”.
Obsesją Palasta są pieniądze, co widać nawet z tytułu Najlepsza demokracja
jaką można kupić za pieniądze. Nawet nie uświadamia sobie innych motywów, czy to
szlachetnych czy podłych. Dla niego:
... Amerykanie myśleli przede wszystkim nie o tym „Czy Saddam ma naprawdę
bombę?” lecz „Ile nas ta mała wojenka będzie kosztować?”
Nie wiem jakiego pochodzenia jest Palast, lecz ideologicznie, nikt nie może być
bardziej żydowski od tego, kto uwielbia pieniądze, pogardza tubylcami, i chce coś
zbombardować na Bliskim Wschodzie. Jest to klasyczne podejście żydowskie, nie
byłem więc zaskoczony gdy Palast okazał się apologetą Żydów, przedstawiając w
krzywym zwierciadle zachłannych WASPów i Arabów. W eseju Czy atak na Irak był
spiskiem żydowskim?265 opublikowanym w „postępowym” żydowskim magazynie
Tikkun, Palast w zwykły żydowski sposób obraca kota ogonem. Oświadcza, że
ktokolwiek myśli, że żydowski establishment dążył do wojny z Irakiem (oczywiście,
łącznie z Mearsheimerem i Waltem) może być tylko antysemitą owładniętym myślami
o Mędrcach Syjonu i zabójcach Chrystusa. Sarkastycznie wymyśla sobie jakieś
marionetki i pastwi się nad nimi. Pisze: „... czy po zamordowaniu Chrystusa, Mędrcy
Syjonu manipulowali rządem Stanów Zjednoczonych aby napaść na Babilon, co
miałoby być częścią planu doprowadzenia do ekspansji Wielkiego Izraela?” Nie
dziwota, że uznaje Żydów za „niewinnych”. Za czarne charaktery uważa „szczerych
chrześcijan, Norquista, który przekazał milion dolarów na koalicję chrześcijańską”,
oraz „wielką oś naftową Houston-Rijad”. A co z Żydami? Zapomnijcie o tym.
„Wolfowitzowi wraz z jego neokonserwatywną kliką – głupimi, chełpliwymi molami
książkowymi – całkowicie skopano dupę... Pół tuzina zdezorientowanych Żydów,
265
www.gregpalast.com/was-the-invasion-of-iraq-a-jewish-conspiracy
uzbrojonych jedynie w głupawe aforyzmy Leo Straussa, nie dorównało teksańskim
magnatom naftowym i potentatom OPECu”.
Nie ma tu miejsca na przedyskutowanie potęgi żydowskiego lobby. Zrobiło to
już wielu ludzi, łącznie z Mearsheimerem i Waltem266, Philipem Weissem267, Jeffem
Blankfortem268, a nawet moją niegodną osobą.
Masowa kampania mająca na celu zminimalizowanie lub zaprzeczenie sile
Lobby, pochodząca od różnych trockistów, od Socialist Viewpoint, od Grega Palasta i
innych, jedynie wzmacnia wnioski do jakich doszliśmy. Żydowskie lobby jest jak
niewidzialny samolot, a ci goście zapewniają mu niewidzialność. Palast nigdy się nie
doczeka abyśmy zapłakali nad losem „przywódcy neokonserwatystów Wolfowitza,
którego wyrzucono z gabinetu w Pentagonie i skierowano na wygnanie do Banku
Światowego”. Znamy gorsze przypadki. Będzie też musiał żyć tak długo jak
Matuzalem, aby zobaczyć nasze współczucie dla generała Jaya Garnera, pierwszego
gauleitera okupowanego Iraku ograbionego przez jego przełożonych.
Krótko, podróżowaliśmy przez chwilę z panem Palastem, lecz teraz nasze drogi
się rozeszły. Niech sobie bardziej woli generała Jaya Garnera od Paula Bremera III,
Kerry'ego od Busha, Żydów od Teksańczyków – i Arabię Saudyjską od Iraku w
charakterze dobrego miejsca do bombardowania. [...]
Na koniec, mała perełka z żydowskiej gazety The Forward:
[Według niego] jego fani za bardzo przejęli się teorią spiskową, są za bardzo
antyamerykańscy i za bardzo antysemiccy. Palast powiedział Forward: „Na dużą część
moich europejskich czytelników nie odlałbym się”. Niektórzy Europejczycy także nie
są w nim zakochani. W przeciwieństwie do swoich niektórych kolegów, lewicowych
Żydów, Palast nie lekceważy antysemityzmu gdy go zauważy. Powiedział:
„Członkowie żydowskiej lewicy - a ja oczywiście jestem jednym z nich – ze swadą
wypowiadają się o antysemityzmie i niebezpieczeństwach wynikających z niego”.
„Brytyjska lewica jest zarażona najgorszym antysemityzmem”.
266
ww.foreignpolicy.com/story/cms.php?story_id=3506
http://mondoweiss.observer.com
268
Blankfort pisał: Greg Palast unikał w przeszłości wszelkiej wzmianki o Izraelu lub izraelskim lobby, nawet w
swojej książce Najlepsza demokracja jaką można kupić za pieniądze. Gdyby naprawdę chciał się dowiedzieć kim
byli najwięksi nabywcy, mógłby ich łatwo znaleźć w internecie w Mother Jones 400 [Mother Jones – niezależny
magazyn amerykański], a wielkich donorów w Communications and Finance Industries na stronie Center for
Public Integrity, i nie są to nafciarze. Z 400 największych donorów w kampanii wyborczej 2000, 7 z
największych 10, 12 z największych 20, i co najmniej 125 z największych 250 byli Żydami. Haim Saban, IzraeloAmerykanin i wielki sponsor AIPAC, podarował demokratom w roku 2002 12,3 miliona dolarów, o dwa miliony
więcej niż Ken Lay i Exxon dali republikanom w okresie ponad 10 lat, lecz dziwnym trafem nie przyciągnęło to
uwagi mediów.
Gdyby Palast nie bronił tak zawzięcie Izraela i jego amerykańskich popleczników przed skrupulatnym ich
sprawdzeniem, to przyznałby, że przyczyną przyłączenia się demokratów do administracji Busha w poparciu dla
wojny było to, że większość ich funduszy pochodzi od proizraelskich lobbystów, co czyni tę partię, jak ostatnio
powiedział prof. Francis Boyle, „twarzą AIPAC”. Obecnie, gdy wojna obaliła Saddama i dosłownie zniszczyła
ten kraj, demokratom pozwala się na krytykowanie sposobu prowadzenia wojny, lecz nie bezpośrednio samej
wojny, i będą gotowi do spełnienia żądań Lobby gdy przyjdzie do Iranu. Zatwierdzili już przytłaczającą ilością
głosów deklarację „Wolność dla Iranu”, nad czym ostatnio natrudzili się podżegacze wojenni AIPAC. [...]
267
Palast widzi antysemityzm nawet na stronach własnej gazety.
Powiedział: „Gdy nauczyciele hebrajskiego w Teheranie zostali wplątani w proces
szpiegów izraelskich - co było bardziej niż nieprawdopodobne – moja gazeta zamieściła
artykuł wstępny z głupim stwierdzeniem: dobrze, nie powinniśmy atakować Iranu – jest
bardzo dobry dowód, i nie powinniśmy oczerniać każdego, o kim George Bush mówi,
że jest naszym wrogiem. Chcą by Izrael zwolnił ludzi uznanych za morderców dzieci,
lecz nauczyciele hebrajskiego powinni słusznie siedzieć w więzieniu”.
Nikt nie może osiągnąć z nim kompromisu, gdy arabski kanał informacyjny Al-Dżazira
zaoferował Palastowi pracę, odrzucił to zdecydowanie; nazywa tę stację - TNN,
Terrorist News Network269 [Sieć wiadomości terrorystycznych].
Nigel Perry
Nigel Perry, zawodowy przyjaciel Palestyny, bardzo starał się zatkać mi gębę i
utrzymać dyskusję o Palestynie bez wspominania o „Żydach”, jak gdyby konflikt był
między Nepalczykami i Rurytańczykami.
Pan Perry zmartwił się. Nie martwią go uchodźcy palestyńscy, ani wyschnięte
źródła Palestyny. Martwi go to, że gazeta którą cytowałem miała na swojej stronie
internetowej link do negacjonistów Holokaustu. „Jesteśmy jedynie o jedno kliknięcie od
ogólnego lub zwykłego zanegowania Holokaustu”. Ale to jego zmartwienie, bo ja w
ogóle się nie martwię „negacjonistami” lub „rewizjonistami”. Lecz dla Perry'ego, tak
jak dla każdego współpracownika żydowskiego lobby, kult Holokaustu jest
kwintesencją świętości. Można zaprzeczać masakrze w Deir Yassin lub Niepokalanemu
Poczęciu, i okiem nie mrugnęliby. Dla nich święty jest jedynie Holokaust.
Perry posuwa się nawet dalej, „Szamir najwidoczniej próbuje sprzedać
skradzione nazistowskie pamiątki Davidowi Irvingowi, który prawdopodobnie jest
najbardziej znanym negacjonistą Holokaustu naszych czasów”. W zdaniu tym jedynie
nazwiska są prawdziwe, cała reszta to kłamstwo. Lecz dla podtrzymania dyskusji
zlekceważmy to. Mimo wszystko, kłamstwo mówi więcej o kłamcy niż prawda.
W czym, według Perry'ego, zawinił David Irving? Dla mnie, masowy morderca
jest tylko masowym mordercą. Masowy morderca w Auschwitz nie jest lepszy ani
gorszy od masowego mordercy w Dreźnie lub Hiroszimie. I obaj nie mają nic do
konfliktu w Palestynie. Jeśli chodzi o zaprzeczanie, to Szymon Peres zaprzeczał
masowemu morderstwu Ormian, i jakoś nikogo to nie przeraziło. W środę, 21 czerwca,
paryski sąd skazał Bernarda Lewisa, profesora historii Bliskiego Wschodu na
Uniwersytecie Princeton, za zaprzeczanie ludobójstwu Ormian w wywiadzie dla Le
Monde, jednego z najbardziej renomowanych dzienników Francji. W piątek, 23
czerwca, Le Monde na 11 stronie doniósł o wyroku wydanym przez sąd.
269
www.forward.com/issues/2003/03.08.15/faces.html
Absolutnie nie zaszkodziło to Bernardowi Lewisowi. Będąc czołową figurą Not
In My Name, żydowskiej organizacji propalestyńskiej, nie tylko zaprzeczał, lecz w
rzeczywistości usprawiedliwiał masowe morderstwo palestyńskich chrześcijan AD 614
(pisał, że wrogo się odnosili do Żydów i zasłużyli na śmierć), pomimo tego jego
przyjaciel Perry nie zaprotestował. Znakomity historyk David Irving ma własne poglądy
na skalę masowych mordów Żydów podczas Drugiej Wojny Światowej. Identyczne
idee ogłosił ostatnio dobrze znany felietonista Nation, Christopher Hitches – i masowy
morderca Khmerów, Henry Kissinger, zaatakował go za „negowanie holokaustu”.
Norman Finkelstein publicznie skrytykował ideę wyjątkowości żydowskiego
holokaustu. Jego dobrze udokumentowane książki na ten temat pokazują, że unikalne
cechy żydowskiego holokaustu nie czyniły go ani trochę gorszym ani ważniejszym od
innych: są to po prostu konkretne cechy konkretnego holokaustu. Wszystkie holokausty
są różne, jak różnią się między sobą nieszczęśliwe rodziny z pierwszej stronicy Anny
Kareniny Tołstoja. Dodałbym, że idea wyjątkowości holokaustu żydowskiego bazuje na
przesłance wyjątkowości Żydów. „Zaprzeczanie” lub „holokaust” mają bardzo mało
wspólnego z Drugą Wojną Światową. Związane są one z potęgą, z obecną silną pozycją
żydowskiego establishmentu w Ameryce i jego izraelskiej odnogi, który pełni rolę
kontrolera. I taka jest odpowiedź na pytanie dlaczego nie pozwala nam się na dyskusję,
ba, powiem, że nawet na wspominanie o potędze Żydów w USA.
Maxim Rodinson, wybitny francuski marksista i biograf Proroka, określił Izrael
jako „państwo osadników”, kolonię. Lecz każde państwo osadników ma swój kraj
macierzysty, źródło zewnętrznej siły. Francuska Algieria była kierowana i wspierana
przez Francję. Jaka zewnętrzna siła wspiera Izrael? Jaki jest jego kraj macierzysty? Nie
jest to USA – większość Amerykanów nigdy nawet nie spotkała kogoś, kto osiedlił się
w Izraelu. Kim są więc ci, którzy „osiedlają się” w Palestynie? Są to Żydzi, zachęcani i
kierowani przez sieć społeczności żydowskich z całego świata pod przewodnictwem
społeczności Żydów amerykańskich – co w skrócie nazywane jest światowym
żydostwem. USA było kiedyś państwem osadników, którego krajem macierzystym była
Anglia. Z czasem role się odwróciły, i USA stały się ważniejsze. Podobny proces miał
miejsce w Brazylii, która stała się ważniejsza od Portugalii. Izrael ma szansę stać się
ważniejszy od swego „kraju macierzystego”, zagranicznych społeczności żydowskich,
lecz nie stanie się to zanim nie przestanie trzymać się matczynej spódnicy.
Porównanie z Algierią pomoże nam wyraźniej widzieć istotę rzeczy.
Wyobraźmy sobie, że jesteśmy Algierczykami odwiedzającymi Francję sprzed układów
w Evian. W tym czasie francuska armia mordowała i torturowała tysiące Algierczyków.
We Francji spotkalibyśmy wielu Francuzów popierających algierskich Arabów, i
moglibyśmy dojść do wniosku, że to nie Francja walczyła, tylko francuscy osadnicy w
Algierii. Lecz byłby to błędny wniosek: wojnę prowadziła potęga Francji. To Francja, a
nie francuscy osadnicy w Algierii, była krytykowana w ONZ, i od niej żądano
zakończenia wojny. Francuzi popierający sprawę algierskich Arabów wiedzieli, że
przeciwstawiali się polityce własnego kraju. Była to więc grupa ludzi z zasadami,
którzy wiedzieli, że są sprawy ważniejsze od narodowej więzi.
Żydzi amerykańscy popierający sprawę Palestyny mogliby zastanowić się nad
naśladowaniem porządnych Francuzów. Wojna w Palestynie prowadzona jest przez
odnogę amerykańskiego żydostwa, i zostanie wygrana lub przegrana w USA.
Żydowskie pieniądze nie finansują bezpośrednio tej wojny, lecz służą do formowania
amerykańskiej opinii. Służą do nagradzania i zastraszania wschodzących gwiazd w
środowisku akademickim, w mediach, i w dziedzinie sztuki liberalnej. Niebezpiecznie
jest omawiać ten system kontroli, i amerykański pisarz żydowskiego pochodzenia, Isaac
Asimov, swoje myśli musiał wyrażać w formie science fiction. W Fundacji, mówi o
„strażnikach narratywu historycznego”.
Dozwolonym dyskursem o Palestynie jest żydowski dyskurs głównego nurtu,
zawarty między bezwzględnymi Żydami typu Kahane i łagodniejszymi z Peace Now
(Pokój Teraz). Obie te skrajności uważają za rzecz oczywistą konieczność utrzymania
żydowskiego charakteru Izraela. Niestety, ten wstępny warunek jest także źródłem
naszych problemów.
Nigel Perry jest po prostu kolejnym zwolennikiem politycznej poprawności. Z
dumą chwali się wieloletnim zaangażowaniem w sprawę palestyńską. W rzeczywistości
wydaje się, że jedną z głównych przyczyn, że sprawy palestyńskie tak się mają, jest
wpływ żydowskich agentów. Perry pisze:
Szamir sugerował, że jedynie oczernienie i marginalizacja społeczności żydowskiej w
Ameryce mogłyby pomóc sprawie wyzwolenia Palestyny. Nie ma co mówić, obie te
analizy rzekomego problemu i rozwiązania, to intelektualne i moralne bankructwo.
Perry przesadza, jak Dershowitz. Wskazanie na nadmierne wpływy jakiejś grupy
nie oznacza jej oczerniania. Od marginalizacji kogokolwiek do zwrócenia władzy nad
dyskursem większości - daleka droga. Oczywiście, dyskurs należy zmienić a jego
podstawy zdemokratyzować, w Ameryce, Europie, i wszędzie indziej. Była to wielka
idea Edwarda Saida, którą przedstawił w Orientalizmie.
Obecna pozycja amerykańskiego żydostwa jako „strażnika narratywu
historycznego” nie zapewnia równowagi, co jest niebezpieczne. Samorząd w Palestynie
jest tak samo ważny jak samorząd dla reszty z nas; Izrael naprawdę jest symbolem
przywilejów. Nie możemy zlikwidować żydowskich przywilejów w Palestynie, dopóki
nie zdemontujemy systemu broniącego żydowskich przywilejów w Ameryce.
Większość ludzi gardzi izraelskim syjonizmem. Lecz Izrael jest łatwym celem. Bardzo
niewielu chce się zmierzyć z prawdziwą przyczyną problemu.
Argumenty Perry'ego wskazują na jego prawdziwy interes, jak gdyby sam go
przedstawił. Będzie dbał o interesy swoich pracodawców – amerykańskich Żydów, a
oni zatroszczą się o niego. Przenika w kręgi Palestyńczyków, nakłania do
umiarkowania, wymaga kompromisu, wymusza pozostawienie status quo.
Perry pisał:
Warto zauważyć, że odpowiedź Szamira na list Abunimaha/Ibisha nie zawiera
faktycznego odrzucenia antysemityzmu. „Wszelka nieracjonalna awersja do Żydów
powinna być bezwzględnie tępiona i piętnowana.”, tylko na to było go stać. Nie było
„Nie jestem antysemitą” lub jakiegokolwiek innego szczerego sformułowania.
Rycerze poprawności politycznej wykorzystują formułę podobną do błagalnej
litanii. Jest ona lustrzanym odbiciem formuły z czasów histerii antykomunistycznej Nie
jestem, ani nigdy nie byłem członkiem partii komunistycznej, i ma niewiele sensu. Jeśli
antysemityzm oznacza pewien rodzaj awersji biologicznej do potomków Żydów, to jest
on śmieszny. Natomiast, jeśli oznacza niezadowolenie z nieproporcjonalnego wpływu
na władzę zorganizowanego żydostwa, to jest on uzasadniony. Jest to racjonalna reakcja
na chwilowe apogeum potężnych wpływów konkretnej mniejszości. Dyskurs w
imperiach zawsze był zdominowany przez mniejszości etniczne i religijne (tak było z
Grekami w Imperium Otomańskim), lecz jedynie tak długo, jak długo identyfikowały
się z imperium. W końcu rządząca mniejszość staje się dumna i rasowo uświadomiona,
po czym następuje bolesny rozwód, co zdarzyło się z konstantynopolitańskimi Grekami
po tym, jak zaczęli identyfikować się z odrodzoną Grecją.
Wydaje mi się, że ci którzy są na tyle odważni by otwarcie uczestniczyć w
podziemnej dyskusji o antysemityzmie/rewizjonizmie Holokaustu, angażują się w
zamaskowaną kryptoreligijną dyskusję podobną do sporu na temat pochodzenia Ducha
Świętego („filioque”) między Kościołami Prawosławnym i Katolickim, lub sporu o
następcę kalifa toczonego między sunnitami i szyitami w islamie. Obie strony
wypowiadają swoje oficjalne stanowiska, lecz myślą o czymś innym. Obu stronom
chodzi o władzę; w danym wypadku jest to kryptodyskusja o władzy Żydów. Według
mnie: należy zakończyć ten zawoalowany spór, niech Auschwitz spoczywa w pokoju;
zajmijmy się problemem podstawowym.
Nie ma to nic wspólnego z „winą”, tak jak Francuzi nie czują się winni za
zamordowanie miliona Algierczyków, ani Amerykanie nie martwią się zamordowanymi
Wietnamczykami. Publiczne przyznanie się do „poczuwania się winnym za żydowski
holokaust” jest po prostu formą okazania podporządkowania się władzy Żydów. W ten
sam sposób, przyznanie się wierzącego do grzechów jest formą podporządkowania się
władzy Kościoła.
Dopóki uczestnicy tej dyskusji będą godzić się na przewodnictwo Nigela
Perry'ego i innych ukrytych zwolenników żydowskiej wyjątkowości, będą skazani na
porażkę. Świat zachodni dojrzał do prawdziwej dyskusji o rzeczywistej władzy Żydów,
bez obawiania się o przyklejenie etykiety „antysemity”. Ostatecznie, jesteśmy w stanie
spokojnie rozmawiać o władzy arystokracji pomimo ogromu cierpień jakie spotkały
arystokrację podczas terroru w roku 1793. Czy „prawa o nienawiści” przypominać
jedynie przy omawianiu przekazywanej dziedzicznie władzy mniejszości w dawnych
czasach, czy też mają one służyć wyłącznie do manipulowania polityką współczesną?
O lubiących kugel
Żydzi lubią kugel, twierdził notoryczny antysemita, Sholom Aleichem, i
dodawał, to wszystko w czym są dobrzy. Maksyma ta przypomniała mi się, gdy Chicago
gościło konferencję Jewish Unity for Just Peace [Żydowska Zgoda na Sprawiedliwy
Pokój]. Być może Aleichem był zbyt surowy. Mówił to nie znając żadnego z Żydów
sefardyjskich, którzy wolą raczej umrzeć niż tknąć kugel. Pomijając ten wątpliwy
przysmak, mogę przypomnieć sobie jedynie kilka rzeczy, które Żydzi muszą robić
razem wyłącznie z innymi Żydami – na przykład, modlić się. Natomiast polityczna
walka o równość w Palestynie nie wymaga oddzielnej dyskusji tylko dla Żydów.
Ponadto, jest to samoobrona. Wydaje mi się, że koncepcja Żydów za
sprawiedliwością, Żydów za pokojem i innych wyłącznie żydowskich grup, dążących do
osiągnięcia jakichś ogólnych celów społecznych, jest tak samo usprawiedliwiona jak
Biali przeciwko apartheidowi. Równość w Południowej Afryce osiągnięto łamiąc takie
wątpliwe zasady jednoczenia, a przyczynił się do tego głównie obojętny na kolor skóry
Afrykański Kongres Narodowy. Walkę o prawa obywatelskie na Południu Ameryki
prowadzili razem, biali i czarni. Sprawiedliwość w Palestynie nie powinna się różnić.
Dlaczego więc, jest konferencja „Żydowskiej Zgody” zamiast konferencji
ogólnoamerykańskiej?
Wielu amerykańskich Żydów postanowiło protestować przeciwko dyskryminacji
nie-Żydów w Palestynie. Ich liczba jest ograniczona, a także ich wpływy, lecz proces
ten jest ważny i pożądany. Być może nie mogą zmienić świata, lecz ich uczciwe
stanowisko będzie mieć ogromny wpływ na wynik konfliktu izraelsko-palestyńskiego i
na ich dusze. Popierając sprawiedliwość, znajdują nowych wspaniałych przyjaciół
wśród swoich współobywateli Amerykanów, i odkrywają ludzką życzliwość płynącą
spoza środowiska wyłącznie żydowskiego. Zerwali z plemienną tradycją „Żydzi
trzymają się razem”, i odkrywają jak dołączyć do współobywateli. Stają się ludźmi
lepszymi; przeżywają tikkun, mistyczne doskonalenie duszy.
Takim człowiekiem jest Bob Green z Vermontu, psychoanalityk, krewny
pierwszego premiera Izraela, Dawida Ben Guriona, oraz potomek sławnej rodziny
Aharonsonów, która dodała wiele stron do historii Palestyny. Jego najlepszymi
przyjaciółmi są Musa, amerykański Palestyńczyk ze starożytnego Aboud pracujący w
IBM jako ekspert komputerowy, oraz jego żona Kristin, Amerykanka pochodzenia
norweskiego - błyskotliwa tłumaczka literatury arabskiej. Spotkałem ich w Vermont i
byłem pod wrażeniem siły ich przyjaźni, opartej na miłości do całej rasy ludzkiej. Są
przykładem braterstwa. Gdyby inni Żydzi poszli za przykładem Boba Greena zrywając
z chłodnym separatyzmem i odnajdując serdeczność ludzkiej wspólnoty, obecna
polityka zorganizowanej społeczności żydowskiej dobiegłaby końca.
Jest to ostatnia rzecz której pragną szefowie tej społeczności. Nie zdziwiłbym
się, gdyby ta sprawa była omawiana podczas ich spotkania w rezydencji Edgara
Bronfmana na Manhattanie. Szef Światowego Kongresu Żydów gościł na tym spotkaniu
pięćdziesięciu najbogatszych i najbardziej wpływowych Żydów z USA i Kanady. To
towarzystwo z megaportfelami nazywa się „Megagrupą” (Mega Group)270.
Nie było obsługi prasowej, bez świateł reflektorów, po prostu kilka linijek w
niektórych gazetach. W lapidarnym sprawozdaniu Shlomo Shamira, Haaretz donosił, że
miliarderzy ci zebrali się aby omówić sposoby osiągnięcia jedności wśród Żydów i
umocnienia żydowskiej tożsamości amerykańskich Żydów. Uzgodnili również
uruchomienie jeszcze jednego ważnego programu promocyjnego pod orwellowskim
kryptonimem „Prawda”, który ma pozytywnie nastawiać amerykańską opinię publiczną
do polityki Izraela.
W opublikowanych kilka lat temu relacjach prasowych, słowo „Mega” pojawiło
się w podsłuchiwanych rozmowach telefonicznych. Zarejestrowano izraelskiego
urzędnika pytającego czy może poprosić Mega o pomoc przy popieraniu pewnych
izraelskich interesów. Eksperci zaopiniowali, że Mega musi być izraelską wtyczką w
górnych kręgach establishmentu USA. Jak przewidywano, ambasada izraelska w
270
Mega Group była przedmiotem wielkiego zainteresowania magazynu EIR. „Mega Group” zbiera się dwa razy do
roku na dwudniowe sesje, kiedy to, za zamkniętymi drzwiami, członkowie podejmują decyzje dotyczące życia i
śmierci, wpływające na politykę USA. Członkostwo uzyskuje się jedynie przez zaproszenie; spotkania są tajne
(do czasu niniejszej relacji EIR, jedynym reportażem jaki kiedykolwiek pojawił się mediach USA o Mega Group
był artykuł w Wall Street Journal); każdy członek odpala 30 000 dolarów rocznej składki na pokrycie „kosztów
operacyjnych” dwóch rocznych sesji. W rozmowie z Lisą Miller z Wall Street Journal Charles Bronfman
wyjaśniał dlaczego Mega Group utajnia swoją działalność: „od początku nie chcieliśmy być postrzegani jako
zagrożenie dla kogokolwiek”. ... W kwietniu 1998 Wall Street Journal donosił o zebraniu się około 20
żydowskich miliarderów na Manhattanie w apartamencie managera funduszu powierniczego Michaela
Steinhardta. W zgromadzeniu tym uczestniczyło kilka najbardziej wpływowych nazwisk żydowskiego lobby w
Ameryce, poczynając od Edgara Bronfmana, przewodniczącego Światowego Kongresu Żydów. Wśród nich byli:
Charles Bronfman, brat Edgara i naczelny dyrektor wykonawczy Seagrams Corp. - głównego interesu rodziny;
Leslie Wexler z Limited, Inc.; Charles Schusterman, przewodniczący Samson Investment Co. z Tulsa, Oklahoma;
Harvey “Bud” Meyerhoff, bajecznie bogaty i wpływowy magnat nieruchomościowy z Baltimore; Laurence
Tisch, przewodniczący Loews Corp.; Max Fisher, naftowy magnat z Detroit i siła napędowa Partii
Republikańskiej; magnat obwarzankowy Max Lender; i Leonard Abramson, założyciel U.S. Healthcare. Według
sprawozdania Wall Street Journal, Mega Group została założona w roku 1991 przez Wexlera i Charlesa
Bronfmana aby zwiększyć siłę przebicia izraelskiego lobby, poprzez stworzenie nieformalnej, lecz
wszechwładnej grupy decydującej o polityce, zdolnej do włożenia miliardów dolarów w fundusze „dobroczynne”
w celu zmaksymalizowania wpływu na politykę USA dotyczącą Izraela, Bliskiego Wschodu i innych spraw o
kapitalnym znaczeniu dla żydowskich megamiliarderów.
Waszyngtonie zaprzeczyła zarzutom271. Lecz wścibscy dziennikarze i łowcy duchów
uważali, że wszystko jest nie tak. Mega nie jest zwykłym agentem. Mega jest szefem.272
Ulubionym tematem wielu felietonistów i analityków jest, czy ogon (Izrael)
kręci psem (USA), czy na odwrót. Muszę tutaj rozczarować zwolenników teorii
spiskowej. Według mnie, Izrael nie narzuca polityki Ameryce. Nasze małe i biedne
państwo ze swą pstrą ludnością, której rozkazują starzy generałowie, po prostu nie jest
w stanie tego robić. W żaden sposób nie mogę sobie w moim kraju wyobrazić sił, które
mogłyby zmienić światową opinię publiczną. Nie mamy pieniędzy ani energii dla
dokonania tej sztuczki. W rzeczywistości, towarzystwo z megaportfelami,
reprezentowane na zebraniu u Bronfmana, wpływa bardziej na nas, niż na USA. Nasi
politycy są tak samo słabi i skorumpowani jak amerykańscy, lecz łatwiej nimi
manipulować i taniej się ich kupuje. Nawet stosunkowo mało ważne figury
społeczeństwa żydowskiego w Ameryce mogą doprowadzić do erupcji i rozlewu krwi
w Izraelu. Na przykład, Moskovitz, właściciel salonu bingo w Kalifornii, mógł skłonić
naszego byłego premiera Netanyahu do otwarcia tunelu obok wzgórza świątynnego, co
doprowadziło do poważnego rozlewu krwi. Dlatego w Izraelu mamy parodię
demokracji zamiast demokracji.
Isaac Deutscher, żydowski uczony wychowany w świecie studiów
talmudycznych, wyjaśniał: „bogaty amerykański Żyd, światowej klasy biznesmen,
wśród swoich nieżydowskich partnerów i przyjaciół w Nowym Jorku, Filadelfii lub
Detroit, jest bardzo dumny, że jest członkiem Narodu Wybranego, a w Izraelu
wykorzystuje swoje wpływy wspomagając religijny obskurantyzm i reakcję. Utrzymuje
przy życiu duch rasowo-talmudycznej ekskluzywności i wyższości.”.
Lecz pragnienie zostania małym dyktatorem nie jest wyłącznie cechą Żydów
amerykańskich. Francuski beletrysta żydowskiego pochodzenia, Julien Benda,
zauważył, że „żydowscy magnaci i finansiści, w przeciwieństwie do literatów, są sami
przekonani o wyższości swojej rasy i o tym, że nie-Żydzi są jej w naturalny sposób
271
Przez krótki okres czasu na początku 1997, CIA, FBI, i Narodowa Agencja Bezpieczeństwa gorączkowo
poszukiwały informatora szpiega izraelskiego, którego podejrzewano o działalność w najwyższych kręgach
establishmentu bezpieczeństwa narodowego administracji Clintona. Zanim upubliczniono polowanie na
informatora – wyciek z Washington Post 7 maja 1997 – poszukiwania nagle zakończono i, praktycznie biorąc,
temat zniknął z wiadomości dnia. Zgodnie z późniejszym sprawozdaniem, w styczniu 1997 Narodowa Agencja
Bezpieczeństwa (NSA) podsłuchała rozmowę telefoniczną między urzędnikiem ambasady izraelskiej w
Waszyngtonie, i Danny Yatomem, szefem Mossadu, wywiadu zagranicznego Izraela. Urzędnik prosił aby szef
szpiegów pozwolił mu „dojść do Mega” w celu otrzymania kopii poufnego listu wysłanego przez sekretarza
stanu USA Warrena Christophera do prezydenta Autonomii Palestyńskiej, Yassera Arafata, dotyczącego
gwarancji USA odnośnie ostatnio wynegocjowanej zgody na militarne wycofanie się Izraela z obszaru Hebronu
na Zachodnim Brzegu. Yatom, zgodnie z podsłuchem NSA, odrzucił żądanie, strofując agenta: „Nie jest to coś,
do czego wykorzystujemy Mega”.
272
Jeffrey Steinberg (EIR) pisał: Jeśli chodzi o zagadkę Mega, to tę tajemnicę rozwiązał Shamir. Nic dziwnego, że
człowiek Mossadu, Yatom, zrugał i ostrzegł swego waszyngtońskiego podwładnego: „Nie jest to coś, do czego
wykorzystujemy Mega”.
podporządkowani”273. Dodałbym, że zawsze najbardziej pewnymi siebie wśród Żydów
byli członkowie żydowskiej mafii, a nasza Megagrupa ma wiele wspólnego z mafią.
Nowojorskie towarzystwo z megaportfelami może spokojnie kupić Izrael za
swoje kieszonkowe. Gdyby tego sobie życzyli, mielibyśmy w Palestynie pokój już
dzisiaj. Lecz ich nie interesuje sam Izrael, który jest dla nich jedynie abstrakcyjnym
instrumentem do osiągnięcia żydowskiej „jedności”. Jest to po prostu kolejne narzędzie,
takie same jak utrzymywanie „żywej” pamięci o Holokauście. Idea polega na trzymaniu
Żydów razem, z dala od gojów. Szefowie amerykańskiej społeczności żydowskiej
potrzebują tych narzędzi, aby rządzić jako „przywódcy społeczności”. Gdyby nie było
tych narzędzi, byłaby to organizacja widmo; sami wodzowie, bez Indian.
W nowej książce Żydzi wewnątrz274, Steven Cohen i Arnold M. Eisen piszą: „W
ostatnich latach zorganizowana społeczność amerykańskich Żydów w różny sposób
alarmowała o asymilacji, małżeństwach mieszanych i zmniejszaniu się populacji”.
Książkę recenzował dr Bill Friend, który dodał: „Jedynie trzecia część amerykańskich
Żydów wciąż należy do społeczności zorganizowanej, małżeństw mieszanych jest
ponad 50%, i coraz mniej i mniej ludzi uważa siebie za Żydów. Przywódcy
zorganizowanej społeczności żydowskiej boją się by utożsamianie się z państwem
Izrael nie zmniejszyło się, ponieważ im mniej Żydów z Ameryki Północnej utożsamia
się z państwem izraelskim, tym mniejszy wpływ na politykę zagraniczną USA odnośnie
Izraela może wywierać lobby żydowskie”.
Dr Friend przypuszcza, że „Lobby” istnieje tylko ze względu na Izrael, a
syjonizm jest siłą korupcyjną. Pogląd ten zakłada, że serca przywódców amerykańskiej
społeczności żydowskiej przepełnione są altruizmem. Według mnie, towarzystwo z
megaportfelami troszczy się tylko o siebie, i potrzebuje Izraela aby utrzymać
wystraszonych amerykańskich Żydów w jednej grupie nacisku jednoczącej aktywistów.
Dlatego nie przejmują się rozlewem krwi w Palestynie, i nie martwi ich nawet krwawa
wojna regionalna. Wojna na Bliskim Wschodzie, rozlew krwi w Izraelu, szerzący się w
Europie antysemityzm – wszystko ma się przyczyniać do osiągnięcia pożądanej
jedności Żydów amerykańskich. W rzeczywistości, kult syjonizmu to stara bezzębna
bestia, polityczny eksperyment zredukowany do źle napisanej i wystawionej opery
mydlanej dla rozrywki dalekiej widowni amerykańskich Żydów.
Dzisiejszy Izrael jest zaludniony przez rzeczywistych lecz zdezorientowanych
ludzi, którzy nie rozumieją intencji scenarzystów. W głowach nam się kręci od
wszystkich tych reflektorów i napiętej uwagi. Wspaniałe prezenty oszałamiają nas i
zarażają samozadowoleniem z własnej ważności. Gdy Bill Clinton jechał odwiedzić
Izrael, nasz Rabbi Yosef zasugerował, by amerykański prezydent dla przebłagania
Żydów całował im stopy. Rozmnożyli się mistrzowie kabały i izraelscy ministrowie
szukają u nich rady i duchowego przewodnictwa. Haaretz opublikował krótką
273
Benda, Le Jeunesse d’un clerc, Paris 1936, cytowane przez Lindemann, Esau’s Tears, Cambridge University Press
1997 str. 91
274
The Jew Within: self, family and community in America, Indiana University Press, 2001
historyjkę o obalonym amerykańskim prezydencie, który nie zastosował się do zaleceń
kabalistów.
Według mnie, to raczej towarzystwo z megaportfelami steruje wydarzeniami na
Bliskim Wschodzie, a nie kabalistyczne moce. To nie magia, lecz pieniądze, dużo
pieniędzy. Nie rządzą oni Ameryką ani Izraelem, lecz wywierają wielki wpływ.
Pięćdziesięciu miliarderów zebranych w jakiejś rezydencji przedstawia sobą bardzo
realną siłę w świecie. Ponadto, w sposób zdecydowany odczuwają oni potrzebę
przewodzenia „zjednoczonej społeczności”, jak pasterz potrzebuje stada owiec.
Jednocześnie tolerują wewnętrzne różnice zdań. Można popierać politykę Izraela
lub ją odrzucać, dopóki robi się to jako Żyd, należący do ekskluzywnej żydowskiej
grupy. Żydowska Zgoda na Sprawiedliwy Pokój, lub Żydowska Zgoda na Świętą Wojnę
to dla nich to samo, jeśli organizacje te dążą do idealnego zjednoczenia Żydów. Jednak
ja wolę ideę zjednoczenia całej ludzkości, i wolałbym pozostawić megaportfelowców
bez stada, któremu chcą przewodzić.
Historia lubi się powtarzać. Ponad sto lat temu, Bund (partia rosyjskich
socjalistów żydowskich) poinformował Lenina, że jego członkowie mogliby przyłączyć
się do partii Lenina, lecz jedynie jako bundyści – przedstawiciele specjalnych interesów
żydowskich. Lenin odpowiedział: „Każdego z was zapraszamy do przyłączenia się do
wspólnej walki robotników przeciwko rosyjskim i żydowskim bogaczom jako
oddzielne osoby, lecz nie jako oddzielną grupę”. W końcu wielu rosyjskich Żydów
przyłączyło się do ruchu robotników rosyjskich, i razem zmienili bieg historii. Bund
rozpadł się, niektórzy z jego członków dołączyli do syjonizmu.
Pod pewnymi względami, podejście Lenina było podobne do Pawła spierającego
się z Piotrem275. Zanim do Antiochii nie przybyli emisariusze z Jerozolimy, Piotr po
bratersku odnosił się do chrześcijan nie będących Żydami. Po ich przybyciu ochłódł dla
nie-Żydów i odseparował się od nich. Inni apostołowie zaczęli naśladować
niechrześcijańskie zachowanie się Piotra, aż go nie skarcił publicznie Paweł, uczony
Żyd z Tarsu i miłośnik Izraela, który w ten sposób przywrócił prawidłowy bieg. Lenin i
Paweł mieli rację, aby wielki uniwersalny ruch mógł się dobrze rozwijać, nie może być
w nim miejsca na etniczne, rasowe lub religijne separatyzmy.
Konferencja w Chicago
Reakcja mego dobrego przyjaciela na O lubiących kugel sprowokowała mnie do
następnej wymiany myśli. „Nie czepiaj się ludzi próbujących zrobić coś dobrego. Moja
przyjaciółka Sara nie popiera separatyzmu, lecz czuje, że jest w mniejszości wśród
amerykańskich Żydów, i ma rację. Czują potrzebę zorganizowania konferencji
przeciwko Mega”. Żydzi popierający Palestynę potrzebują trochę wzajemnego
275
Do Galatan, 3
moralnego wsparcia, jak geje wychodzący z kibla. Być może. Lecz organizatorzy
konferencji, Steven Feuerstein and Mitchell Plitnick, mają inne cele. Oni potępiają
pluralistyczne demokratyczne państwo w Palestynie, lecz zamiast to powiedzieć, i
rozpocząć polityczną dysputę, wolą drogę okrężną.
Feuerstein wysłał naprzód swego przyjaciela Abunimaha, który napisał list,
oskarżający mnie o antysemityzm. Został należycie wynagrodzony pierwszym
występem w Jewish Unity i wspólnym spacerem w parku. Uważam, że wykazał się
polityczną naiwnością. Myślał, że przysporzy to jemu i sprawie palestyńskiej wielu
nowych żydowskich zwolenników. W rzeczy samej, jedynie poparł inną gałąź „Lobby”.
Wystraszył także niektórych potencjalnych sojuszników: kto chciałby przystąpić do
walki, w której nóż w plecy uważany jest za „realizację pierwszej poprawki”?
Razem z Feuersteinem, Abunimah zastosował klasyczną broń żydowskiego
lobby, oskarżając o winę przez przyłączenie się. Cytowałem276 Christophera Bollyna,
dziennikarza Spotlight, który napisał wyjaśnienie do mego artykułu. Steven Feuerstein
natychmiast zauważył: „Jestem zdumiony, że Szamir, aby poprzeć swoje poglądy i
reputację, mógł odwołać się do poglądów dziennikarza Spotlight organizacji Liberty
Lobby, która jest organizacją skrajnie prawicową o skłonnościach faszystowskich i
neonazistowskich. Żaden przyjaciel Liberty Lobby nie jest moim przyjacielem”.
Ja naprawdę nie szukam przyjaźni z panem Feuersteinem. W rzeczywistości, nie
wiem czy chcę się przyjaźnić z Liberty Lobby, ani czy Liberty Lobby chce się
przyjaźnić ze mną. Jeszcze nie wymieniliśmy się cygarami ani liścikami miłosnymi.
Wszystko co zrobiłem, to zacytowałem komunikat dziennikarza ze Spotlight. W swoim
taktycznym oszczerstwie, pan Feuerstein posługuje się sylogizmem: cytujesz człowieka
piszącego w jakiejś gazecie. Ergo, popierasz wszystko co ta gazeta opublikuje.
Sokrates odrzuciłby tę nieuczciwą logikę i powiedziałby: można zacytować
nawet dziennikarza New York Times, lecz to nie oznacza poparcia dla bombardowania
Iraku i uciskania Palestyny. Lecz zwykli ludzie wpadają w pułapkę i zaczynają
dyskutować o gazecie pana Bollyna. Abunumah szuka dowodów: „na stronie Spotlight
podano link do periodyku o nazwie The Barnes Review”. Ten Barnes Review jest
wystarczająco niedobry, kontynuuje przez parę stron. Nie będziemy podążać za nim z
prostego powodu, ponieważ za pomocą paru linków można dojść praktycznie do każdej
strony w sieci. Za pomocą dwóch linków można dojść do strony Abunimaha nawet z
mojej strony. Tak więc, dyskusja o zaletach i wadach Barnes Review ma taki związek z
naszą sprawą, jak królowie z kapustą w Alicji w krainie czarów Lewisa Carrolla.
Pokazuje to wielki brak szczerości teamu Abunimah – Feuerstein.
Nigel Perry, inny przyjaciel Feuersteina, zaimportował hurtem osobiste
oskarżenia z prawicowej syjonistycznej strony Camera oraz rewizjonistycznej strony dr
Dawida Irvinga. Nie boi się być winnym przez przyłączenie się. Idzie nawet dalej,
wołając: [słowa Szamira] „obrażają prawdziwych przyjaciół Palestyńczyków z Izraela,
276
Lana Turner, odpowiedź Alemu i Husseinowi w Kabale władzy.
takich jak Allegra Pacheco, Lea Tsemel, i Andre Rosenthal, którzy walczą o prawa
Palestyńczyków w izraelskim systemie prawnym; lub jak Gila Svirsky, Uri Avnery, Uri
Davis, Roni Ben- Efrat, i Mikado Warshawski, którzy bronią praw Palestyńczyków w
izraelskim społeczeństwie i przed izraelskimi buldożerami; lub takich jak Amira Hass i
Gideon Levy broniących praw Palestyńczyków w izraelskich mediach”.
W dyskursie syjonistycznym standardową figurą retoryczną jest mówienie w
imieniu „milionów zamordowanych przez nazistów” lub „wszystkich ofiar arabskiego
terroru”. Syjonista zwykle woli mówić w imieniu umarłych. Aby mówić w imieniu
żywych, należy pytać ich o zgodę. Amira Hass, Gideon Levy i reszta są w stanie pisać o
sobie, i jeśli poczuliby się znieważeni z pewnością powiedzieliby o tym. Barmy Brit
niepotrzebnie użył ich nazwisk. Lubiłem te jego liczby mnogie i zacietrzewienie. W
Izraelu mówimy, „w jidysz brzmi to lepiej”, lecz po polsku całkiem okropnie.
Perry nie doceniłby szczerości, nawet gdyby przez przypadek potknął się o nią.
Bezczelnie twierdzi, że “Christopher Bollyn ze Spotlight informuje nas, że „Zabójcy
Chrystusa” (Christ killers) to doskonała charakterystyka Żydów”. Naturalnie,
Christopher Bollyn niczego takiego nie powiedział, lecz Perry wie, że gdy powtórzy
kłamstwo dostatecznie często, to uwierzą w nie, bo się przyzwyczają. Nieustannie robi
rasowe aluzje, „Szamira nie można byłoby uznać całkowicie za Żyda w każdym tego
słowa znaczeniu”. Niewielu jest Żydów których można „uznać całkowicie za Żyda w
każdym tego słowa znaczeniu” podanym w słownikach Oxford lub Webster (złośliwy,
chciwy etc.). Mam nadzieję, że ja także nie jestem jednym z nich.
Cel ataku zorganizowanego przez Feursteina był podwójny. Po pierwsze,
zapędzić z powrotem żydowskich zwolenników do środowiska Jewish Unity, gdzie
przewodzić im będzie Feurstein a bronić przed antysemityzmem oswojony przez niego
Palestyńczyk Abunimah. Harry Clark scharakteryzował to: „Program Jewish Unity
zaczyna się od przedstawienia, jak żydowskie tradycje przenikają do aktywistów
pokojowych, a większa część programu dotyczy kształcenia i pomocy Żydom. Ich
ulubioną metodą współdziałania jest dialog „arabsko-żydowski”, do którego
przystępują z pozycji moralnej równoważności, a nawet wyższości, na przykład przez
powtarzanie: „my cierpieliśmy, wy cierpieliście”. (Patrz zjadliwe wyjaśnienie „dialogu”
przez Edwarda Saida w „Peace and Its Discontents”). Jewish Unity prosi swego
ulubieńca, arabskiego Amerykanina Ali Abunimaha („Working With Our Allies”) o
poświadczenie jej interpretacji.
„Język i program Jewish Unity zostały przejęte, ze względu na podobne
okoliczności, z pierwszej intifady na przełomie lat 80 i 90 XX wieku, i wcześniejszej o
10 lat inwazji na Liban. Obecnie jesteśmy w roku 2001, premierem jest Sharon,
Palestyna jest rządzona podobnie jak Getto Warszawskie, a zapowiedzi jedynie
dyskretnie wspominają o „wielu poglądach” i proponują najmniejszy wspólny
mianownik, czyli „całkowite zakończenie okupacji Zachodniego Brzegu, Jerozolimy
Wschodniej i Strefy Gazy”. Wszystkiemu temu przez cały czas w obłudny sposób
sprzeciwiają się żydowskie organizacje i media „głównego nurtu”. Jewish Unity
oznacza żydowski konsensus, granicę akceptowalnej opinii, poza którą nie możemy
wyjść”277.
Jest także druga przyczyna ataku. Żydowskie lobby chce utrzymać opór
Palestyńczyków w poprawnych politycznie granicach, aby mógł zaszkodzić nie
więcej niż kociak. Idąc za wskazówkami Feuersteina-Abunimaha-Perry'ego,
sprzymierzeńcami Palestyńczyków stają się takie osoby jak Naomi Jaffe z Troy w
stanie Nowy Jork (pisze ona o sobie w następujący sposób: „Jestem Żydówką, która
była aktywna 40 lat w ruchach: feministycznym, antyrasistowskim i
antyimperialistycznym w Stanach Zjednoczonych. Aktualnie jestem przewodniczącą
Komitetu Uwolnienia Mumii w Albany w stanie Nowy Jork”).
Nie piszę dla trockistowskich feministek, bo nie boję się, że zostaną
zwolenniczkami Sharona, lub że on zostanie ich zwolennikiem. Piszę dla zwykłego
audytorium z temperamentem, i poniższa odpowiedź jest dowodem, że postępuję
właściwie:
Drogi Panie Szamir, jestem chrześcijaninem, mieszkam na środkowym
zachodzie USA. Czytałem pański artykuł, Trzecia Gołębica278. Zrobił na
mnie wielkie wrażenie. Mocno wierzę w Pismo Święte jako prawdziwe
Słowo Boże. Wychowany jako baptysta, przyjmuję Biblię metaforycznie,
historycznie, symbolicznie i dosłownie. Po przeczytaniu proroków wiem, że
Bóg obiecał Izraelowi królestwo o wiele większe niż wąski pasek plaży
będący aktualnie w jego posiadaniu. Niezachwianie wierzyłem w Boga i
Jego słowa, i nadal wierzę, że to powinno się stać.
Jako Amerykanin, przeżyłem większość mego dorosłego życia
podświadomie próbując „pomóc” Bogu w realizacji Jego planu, myśląc, że
polityka mogłaby spełnić obietnice Pisma. Moja szczególna wiara w Boga i
naród wybrany przez Boga (Hebrajczyków) w jakiś sposób usprawiedliwia
śmierć, jedynie w tym roku, prawie 500 Palestyńczyków, łącznie z
kobietami i dziećmi. Gdybym umarł i dowiedział się od Samego Boga, że On
spełniał Swoje specjalne plany wykorzystując gaz łzawiący, gumowe kule i
propagandę, to myślę, że rozczarowałbym się .
Pańskie słowa i poglądy pozwoliły mi zmienić stanowisko, które pozwalało
mi moralnie w sposób świadomy godzić się na straszliwą niesprawiedliwość.
Bóg nie potrzebuje bym wypełniał Jego słowa. Izrael może troszczyć się o
siebie, tak samo jak Szwecja lub Pakistan. Mogę nie wiedzieć jakie JEST
rozwiązanie pokojowe, lecz teraz wiem co nim NIE JEST. Z
podziękowaniem, wszystkiego najlepszego, Spencer Warren.
277
278
www-personal.umich.edu/~hfc/mideast/iscritic.htm
Patrz Kwiaty Galilei
Jest to dowód na to, że tak zwani chrześcijańscy syjoniści są miękkim
podbrzuszem bestii, i ktoś kiedyś może doprowadzić do tego, że się zbuntują.
Prawdopodobnie jest to jedna z ważnych przyczyn, dlaczego żydowskie lobby prze do
wojny. Przywódcy Jewish Unity nigdy nie mogliby przekonać do siebie amerykańskiej
publiczności, ponieważ są zbyt nacjonalistyczni. Perry arogancko pisze: „Mówiąc jak
ktoś, kogo moczono, gotowano, i od czasu do czasu przypiekano w chrześcijaństwie
ponad dekadę...” Uważam, że to zbyt obraźliwe dla chrześcijańskiej publiczności,
znowu obchodzą go jedynie Żydzi.
Mitchell Plitnick z Jewish Junity, odpowiadając na Sadzawkę Mamilli279,
usprawiedliwiał holokaust palestyńskich chrześcijan w VII wieku tak nam znajomą
„odwetową” retoryką Sharona. Pisał: „Żydzi wyraźnie, i w sposób całkowicie
usprawiedliwiony, poparli perską inwazję i pozwolili sobie na wielką zemstę, która
miała nastąpić po zwycięstwie Persów. Lecz był to najwyraźniej wynik traktowania
Żydów przez chrześcijan w poprzednich dziesięcioleciach”. Wątpię, by człowiek o
takich poglądach mógł szczerze popierać natychmiastowy pokój w Palestynie.
Nowy Bund i stare tricki
Tony Greenstein280, niezmordowany i płodny organizator kontrowersji i urazów
na lewicy, ma obsesję na punkcie żydowskości. Widzi świat przez pryzmat
żydowskiego nacjonalisty. Sądzi ludzi według jednego kryterium (w tym punkcie
zgadza się z moją świętej pamięci babcią): „Czy ona/on jest dobry dla Żydów?”. On i
jego Żydzi przeciwko syjonizmowi twierdzą, że są antysyjonistami, jednak upierają się
przy oddzielnej organizacji reprezentującej właśnie ich i ich własne specjalne interesy.
Siedząc w samym środku ruchu antysyjonistycznego, i zarządzając międzynarodowym
handlem etykietami antysemityzmu, są oni nowym Bundem. Syjonizm jest po prostu
inną formą żydowskiego nacjonalizmu burżuazyjnego. Tworząc w ruchu solidarności z
Palestyną organizację tylko dla Żydów, Greenstein i jego kumple w rzeczywistości
wprowadzają syjonizm w samo serce antysyjonizmu.
Według Karola Marksa, historia się powtarza jako farsa. Oryginalny Bund miał
setki tysięcy członków, ten nowy Bund, Żydzi przeciwko syjonizmowi, to maleńka
grupka, która mogła zebrać nie więcej niż 100 podpisów na całym świecie, od San
Francisco do Tel Awiwu i Londynu. Ich udział w walce jest zerowy - jednak kłopoty z
nimi są o wiele większe, ponieważ atakują głównie antysyjonistów. Dlaczego to
cierpliwie znosimy?
Wychodzi na to, że maksymalnie bogaci przywódcy organizacji żydowskich
martwią się wysokim wskaźnikiem dezercji ze swoich szeregów. Wydali miliardy
279
280
Patrz Kwiaty Galilei
w.cpgb.org.uk/worker/584/zionism.htm
próbując powstrzymać asymilację i z powrotem zapędzić potomków Żydów do getta.
Organizowany przez UJA program zwany Birthright [prawo do narodzin] przywozi do
Jerozolimy tysiące młodych ludzi żydowskiego pochodzenia z całego świata –
wszystkie wydatki są opłacone, zagwarantowano wspaniałe zakwaterowanie. Próbują
powstrzymać młodych Żydów przed zawarciem związku małżeńskiego poza
społecznością żydowską. W swoich próbach oddzielenia Żydów od nie-Żydów
przedłużają mur Sharona do każdego kraju świata.
Żydzi przeciwko syjonizmowi to nieodłączna część tej kampanii. Jest to wyraźna
próba odseparowania antysyjonistycznych Żydów od gojów. Są to ludzie, którzy
rozumieją, że najważniejszą sprawą w syjonizmie jest separatyzm, i tworzą swoją
własną specjalną grupę zainteresowań! W atakach na czołowych działaczy
antysyjonistycznych, jak Gilad Atzmon i Paul Eisen, powtarzają oskarżenia poprzednio
wysuwane przez dobrze znanych syjonistów, jak Aaronovitch i Pollard. Aby
zdyskredytować mnie, rozpowszechniają bezczelne kłamstwa szerzone przez strony
internetowe finansowane przez ADL. Po co? Ponieważ my popieramy pełną integrację
potomków Żydów z krajami zamieszkania i asymilację, ponieważ przeciwstawiamy się
reakcyjnej idei żydowskiej wyjątkowości.
My, antysyjoniści atakowani przez Żydów przeciwko syjonizmowi, nie zawsze
się zgadzamy, lecz w zasadzie akceptujemy podejście Marksa i Lenina do „kwestii
żydowskiej”. W roku 1903, Lenin niezwykle trafnie pisał w Iskrze: „Idea narodowości
żydowskiej jest nienaukowa i politycznie reakcyjna, nie tylko gdy wysuwają ją jej stali
adwokaci [syjoniści], lecz także gdy mówią o niej ci, którzy próbują połączyć ją z
ideami socjaldemokracji [bundyści]. Idea żydowskiej narodowości koliduje z interesami
żydowskiego proletariatu, ponieważ bezpośrednio lub pośrednio popiera wrogość do
asymilacji, popiera ducha getta”.
Żydzi przeciwko syjonizmowi to nic innego jak trockistowska odmiana Bundu, i
co najmniej jeden z ich członków, współsygnatariusz petycji przeciwko Eisenowi Abraham Weizfeld, otwarcie nazywa siebie bundystą. Ich antysyjonistyczna poza nie
robi na nas dużego wrażenia, gdyż pamiętamy co kiedyś powiedział wybitny marksista
Gieorgij Plechanow: „Bundyści chcą zbudować swój Syjon tutaj, a nie w Palestynie” i
dodał „Bundyści to nic innego jak syjoniści, którzy nie znoszą choroby morskiej”281.
Opinię, że Bund to nic innego jak klika Żydów separatystów podzielali syjoniści
(którzy również byli separatystami, lecz z awanturniczą żyłką). Ber Borochow
prorokował: „pewnego dnia przyszłe państwo żydowskie będzie musiało wznieść złoty
pomnik Bundowi za jego wspaniałe osiągnięcia”. Nie zrobiono jeszcze tego, bo być
może Bund nie dokończył swego zadania.
Oskarżenia Tony'ego są trudne do obalenia ponieważ wynikają z niezrozumienia
przez niego tekstu – nie mogę powiedzieć czy jest to głupota, czy podstęp. Na przykład,
ja pisałem: „Nie ma zepsutej krwi, przyjęcie Chrystusa to ostateczne rozwiązanie
kwestii żydowskiej, natomiast asymilacja i małżeństwa mieszane to likwidacja śladów
281
ww.marxists.org/archive/plekhanov/
żydowskiego separatyzmu”. Interpretuje on to zdanie następująco: „ratunek dla
Palestyńczyków leży w nawróceniu się Żydów, zabójców chrystusa, na
chrześcijaństwo”. Charakterystyczne, że cytując mnie zmienia „Chrystusa” na
„chrystusa”; ponieważ, według żydowskiego nacjonalisty, duże litery należy
zarezerwować jedynie dla Żydów. Ja piszę: „Żydzi nie są odpowiedzialni za
przestępstwa swoich przodków”; lecz on uparcie twierdzi: „Nazywa nas zabójcami
chrystusa”.
Jego ataki na Paula Eisena i Jeffa Blankforta są równie fałszywe. Pan Greenstein
ma obsesję na punkcie holokaustu żydowskiego i dzieli ludzi w zależności od ich
stanowiska do tego narratywu. Co jest takiego specjalnego w tym narratywie? Dlaczego
nie atakuje ludzi zaprzeczających masakrze Ormian (negowanej przez Kurdów),
zaprzeczających masakrze Azerów (negowanej przez Ormian), zaprzeczających
masakrze w Jenin (negowanej przez Żydów), i zaprzeczających masakrze drezdeńskiej
(negowanej przez Brytyjczyków)? Jeśli jest taki antysyjonistyczny, to dlaczego
sprzymierza się ze Stevenem Plautem, który publicznie zaprzecza masakrze w Deir
Yassin?282 Dlaczego nie krytykuje Plauta?
Nasz pogląd jest bardziej konsekwentny i pragmatyczny. Ponieważ narratyw
Holokaustu wykorzystywany jest do wzmacniania żydowskiego separatyzmu i
wyjątkowości, więc powinniśmy się bez niego obyć. Ponieważ był on połączony z
talmudycznymi oszczerstwami rasistowskimi, takimi jak „wrodzona skłonność nieŻydów do przestępczości”, więc niech załatwią się z tym rewizjoniści i rasiści.
Zauważmy, że czołowa pani ideolog Holokaustu, Deborah Lipstadt, także występuje
przeciwko małżeństwom mieszanym, które „zanieczyszczają czystość żydowskiej
krwi”. Lubimy rozkładać narratyw na składniki główne, i dopiero wtedy rozpoczynać
dyskusję. Samo wyrażenie negowanie Holokaustu jest terminem kwazi-religijnym
podobnym do odrzucenia Chrystusa – dosyć rozpowszechnionego oskarżenia w
czasach Inkwizycji, lecz obecnie, jak widzieliśmy, Tony jest gotowy pozbawić
Chrystusa nawet wielkiej litery C.
Podczas gdy Tony oskarża innych o rasizm, on z kolesiami jest rasistą pełną
gębą. Nazywa mnie „byłym rosyjskim/szwedzkim rasistą mieszkającym obecnie w
Izraelu” - po prostu w taki zawoalowany sposób mówi: „nie jest Żydem”. Lecz
prawicowi przyjaciele Tony'ego i sojusznicy z Frontpagemag.com nie muszą owijać w
bawełnę; otwarcie zaprzeczają mojemu życiorysowi i korzeniom. „Antyrasistowscy i
marksistowscy” przyjaciele Tony'ego – jak Roland Rance – także kwestionują moje
pochodzenie. Dyskusja jest obraźliwa, rasistowska, i co najgorsze, dzieli ruch
solidarności z Palestyną na grupy: winną grzechu antysemityzmu, i podejrzewaną o to –
reszta jest pod nadzorem, przy czym oczekuje się, że w końcu także nie wytrzyma
próby.
Wierzę, że nowi bundyści po prostu czują, że są odrzuceni. Wydaje się, że nie są
w stanie poradzić sobie z faktem, że ich list protestacyjny nie powstrzymał świata
282
http://kurtnimmo.com/blog/?p=741
socjalistów. Ten nowy Bund jest tak samo nadpsuty jak stary Bund, co przypomina
ostrzeżenie Włodzimierza Lenina, który pisał w roku 1913 z Krakowa: „Drodzy
towarzysze, jeśli dzisiaj będziemy milczeć, jutro żydowscy marksiści wlezą nam na
głowę... Bund robi z socjalizmu nacjonalizm.283”.
McEnroe z Lobby
Colin McEnroe nie szczędził zjadliwej krytyki atakując Ami Pagnozzi –
felietonistkę Hartford Courant. Nie zatrzymał się na jej poglądach politycznych, lecz
dał jej pełną charakterystykę, przedstawiając ją jako nowoczesną Jezebel, zawsze
chętną kobietę do towarzystwa spod numeru komórki 666. Wynik jest cokolwiek
groteskowy. Dziennikarze są od opisywania innych, a nie by ich brano na tapetę. Nie
chciałbym wprowadzać kontrowersji odnośnie tego czy pani Pagnozzi odnosi się do
konfliktu na Bliskim Wschodzie uczciwie czy po macoszemu. Ostatecznie, jest to
kwestia preferencji politycznych. Mnie, izraelskiego pisarza z Jaffy, zainteresowała ta
część artykułu McEnroe, która podawała bogate szczegóły biograficzne związane z
urodzeniem się Ami. Długo rozwodził się nad tym, że pani Pagnozzi jest dzieckiem
Żydówki zgwałconej przez dzikiego irackiego Araba. W naszych nowoczesnych
czasach, ten rodzaj archaicznych zarzutów wydaje się niezwykły, nawet w pisanym na
zamówienie napastliwym artykule. Lecz coś sobie przypomniałem.
Czytałem kiedyś na internecie podobny artykuł o panu Dawidzie Goldmannie,
nowojorskim rzeczniku ultraortodoksyjnej i antysyjonistycznej grupy żydowskiej,
Naturei Karta. Za jego poparcie dla praw Palestyńczyków i krytykę izraelskiego
establishmentu, pana Goldmanna przedstawiono jako „syna Żydówki zgwałconej przez
oficera SS”.
Ponieważ współczuję prześladowanym Palestyńczykom, więc ten dżentelmen o
szkockim nazwisku powiedział o mnie: „nie jest prawdziwym Żydem w każdym tego
słowa znaczeniu”. Na szczęście, nie poruszył sprawy zgwałcenia, w przeciwnym
wypadku znalazłaby go moja wątła mama i wydrapałaby mu oczy.
Wydaje się, że niektórzy Żydzi wciąż wierzą, że jedynie dziecko arabskiego
gwałciciela może przejąć się cierpieniami nie-Żydów. Święcie wierzą, że prawdziwy
Żyd powinien uważać goja za rodzaj zwierzęcia nie zasługującego na współczucie.
Wspominając o fatwie 22 rabinów żądających natychmiastowego zwolnienia z pracy
Ami, uprzejmy McEnroe pozostawił ślad do swoich zleceniodawców .
Jest to ślad, ponieważ źródło idei gwałtu można odnaleźć w babilońskim
Talmudzie z piątego wieku, o czym powinni pamiętać wszyscy rabini, i dlatego tych 22
mędrców na pewno je zna. Tam, w traktacie Hallah na stronie 41, można znaleźć
inspirację sceny gwałtu sugerowanego przez McEnroe. Jezus Chrystus, ten symbol
283
Dzieła zebrane, tom 48, str. 134, Moskwa.
współczucia, został nazwany „synem kobiety zgwałconej w okresie menstruacji”.
Przypuszczam, że wzmiankę o menstruacji matki Ami podczas rzekomego gwałtu
usunął wrażliwy redaktor. Cóż więc osiągają wstawiając takie nieprawdopodobne
insynuacje w ordynarnie napastliwe artykuły? Jest to żydowskie przesłanie dla Żydów.
Porównują Żydów popierających Palestyńczyków do Jezusa Chrystusa, osoby
najbardziej znienawidzonej przez naszych rabinów. Dla nie-Żydów wiadomość ta, to
nic więcej niż głupia złośliwość, lecz Ami powinna być dumna z takiego skojarzenia.
Zgodnie z naszą żydowską tradycją, 22 mędrców wybrało dżentelmena ze
szkockim nazwiskiem aby ich reprezentował. W zabawnej książce Zaufajcie Psmithowi
P.G. Wodehouse'a, każdy lichwiarz napotkany na kamienistej drodze życia przez
młodego człowieka nosił szkockie nazwisko, jak Campbell lub McDonald, zamiast
rodowego Levy. Życie naśladuje fikcję, i żydowski chłopak ze Słowacji, gdy stał się
brytyjskim baronem medialnym, przyjął szkockie nazwisko Roberta Maxwella. Umarł
on w podejrzanych okolicznościach po zagrabieniu wartego setki milionów dolarów
funduszu emerytalnego swoich pracowników i przesłaniu tych pieniędzy do Izraela.
Być może dręczyciele Ami naiwnie zamierzali zaimponować czytelnikom oczywistą
bezstronnością szkockiego nazwiska, lecz ostatecznie ich prawdziwa natura zawsze się
ujawni.
Bezbożny
Mick Napier, szkocki przyjaciel Palestyny, napisał artykuł po tytułem Szamir
zachwyca się BNP, Hitlerem i Atzmonem284. Jest to klasyczny przykład ataku w celu
zniszczenia komuś opinii. Łatwo jest zareagować na coś takiego, jednak niechętnie
odpowiada się człowiekowi, który nie może zrozumieć różnicy między „nie
demonizować” i „podziwiać”. Człowiek taki żyje w swoim własnym biało-czarnym
świecie, i wyobraża sobie, że jeśli nie jesteś z nim, to jesteś przeciwko niemu.
Pozwólmy mu tam pozostać. Jedynie przez wzgląd na innych czytelników, przejdę do
dyskusji z długim tekstem Micka Napiera.
Mick tworzy stracha na wróble i daje mu niezły wycisk. „Każdy, kto domaga się,
by Żydzi zerwali z żydostwem, lub katolicy z katolicyzmem, przed tym zanim pozwoli
im się dołączyć do ruchu antysyjonistycznego, lub nawet stanąć obok ogromnej armii
krytyków izraelskiego morderstwa, jest nie tylko idiotą, lecz jest zagrożeniem dla
Palestyńczyków”. Być może. Lecz czy ja tak powiedziałem? Nie, jest to tylko odrobina
chorej wyobraźni Micka. Z drugiej strony, ja toleruję przekonania wszystkich – dopóki
on lub ona popiera równość Żydów i nie-Żydów w Palestynie
Toleruję wszystko – łącznie z odmiennymi poglądami na imigrację. Niektórzy
ludzie wierzą, że im więcej tym lepiej. Inni, że powinny być ograniczenia, lub nawet
284
www.scottishpsc.org.uk/phpBB2/viewtopic.php?t=40
nawołują do zupełnego wstrzymania tego procesu. Po obu stronach ludzie nie są
doskonali: wśród tych którzy przeciwstawiają się imigracji można znaleźć skinheadów
terroryzujących niewinnych ludzi; a wśród popierających imigrację znajdziemy Alana
Greenspana, który chce importować coraz więcej i więcej zagranicznych robotników,
aby coraz mniej płacić miejscowym285. Gdybym w swoich opiniach był tak nieuczciwy
lub tak upośledzony jak Mick, to powiedziałbym: „Napier zachwyca się Alanem
Greenspanem i Miltonem Friedmanem” - ponieważ swobodna imigracja jest podstawą
neoliberalizmu. Ponadto, mógłbym także powiedzieć, że Mick popiera syjonizm, bo
czym jest syjonizm jeśli nie ruchem nielegalnych imigrantów, którzy zdołali przejąć
władzę w kraju i wyganiają rdzennych mieszkańców. Z tego punktu widzenia, walka
Palestyńczyków jest w istocie walką z imigracją, i ci którzy żądają otwartych granic są
niczym innym jak ukrytymi syjonistami. Napierowie z lat 1930 zwykle popierali
żydowską imigrację do Palestyny, i przeciwstawiali się „arabskim rasistom, którzy nie
chcą pozwolić biednym prześladowanym Żydom osiedlać się w Palestynie”.
Podkłada on swoich przeciwników pod Hitlera ze zręcznością szulera
karcianego. Tak, popieram prawo komunistów do nauczania w szkołach, prawo Simone
Clarke do należenia do BNP i do tańczenia Giselle na scenie Angielskiej Opery
Narodowej, oraz prawo negacjonistów holokaustu do pisania, i w ogóle prawo
wszystkich ludzi do wyrażania swoich opinii bez nadmiernego ich nękania. Mick
Napier chce sterroryzować opozycję i zamknąć jej usta, zamiast z nią dyskutować.
Według mnie, jest to podejście faszystowskie.
Mick narzeka: „Szamir chce Palestyńczyków, największe ofiary kolonialnego
wywłaszczenia i ucisku, sprzymierzyć ze skrajną prawicą”. Nie całkiem. Chcę, by
skrajna prawica poparła Palestyńczyków. Chcę by Palestyńczyków poparła także
skrajna lewica. Chcę by liberałowie i konserwatyści poparli Palestyńczyków. Chcę aby
Palestyńczyków poparli pobożni chrześcijanie. I tak dalej. Niestety, Palestyńczycy w
więziennej strefie Gazy są podani wielkiemu uciskowi i nie są w stanie nikogo poprzeć
ani nawet w jakiś sensowny sposób sprzymierzyć się z kimkolwiek.
Syjoniści także chcą aby każdy ich popierał: skrajna prawica i skrajna lewica,
klasa pracująca i konserwatyści, pobożni chrześcijanie i nawet muzułmanie. Syjoniści
mają ponadto siłę aby wymusić sojusze, i pieniądze aby opłacić swoich popleczników.
Gdy sprawę syjonizmu poprze skrajna prawica, to zaraz stanie się porządna. Tak stało
się we Włoszech, tak stało się w Holandii, i tak zdarza się wszędzie indziej – wystarczy,
że ktoś zadeklaruje się, że kocha Żydów, i może ujść mu bezkarnie każda zbrodnia.
Stąd mamy teraz nową, dobrze uposażoną i prosyjonistyczną skrajną prawicę, natomiast
skrajna lewica jest reorganizowana przez nowy Bund i dobrych kolesi jak Mick. W
Wielkiej Brytanii, istnieje teraz prosyjonistyczne skrzydło BNP, a także ruch trockistów
kryptosyjonistów. Konserwatyści, jeśli nie są całkowicie prosyjonistyczni, to są
wystarczająco proizraelscy. Na domiar złego, Blair wysyła oddziały aby walczyły w
Iraku za sprawę Izraela.
285
www.usnews.com/usnews/biztech/capitalcommerce/070316/greenspans_inequality_fix_free_1.htm
Staram się mobilizować poparcie dla jednego demokratycznego państwa w
Palestynie wszędzie – wśród lewicy i wśród prawicy. Jestem daleki od skoncentrowania
się na BNP, w mojej pisaninie można znaleźć dobre słowo dla laburzystowskiego
burmistrza Londynu i konserwatywnych przywódców tego miasta; dla komunistów i
związkowców; dla muzułmanów i imigrantów; dla Murzynów (zauważmy, że Joh
Domingo, tak znieważany przez Micka za swoją sympatię do Davida Duke'a, jest
Murzynem z Południowej Afryki, bohaterem oporu ANC przeciwko apartheidowi),
łącznie z cudowną Cynthią McKinney. Gdy nawołuję byśmy wszyscy przestali
stosować dziecinne i nieskuteczne sposoby, jak na przykład utożsamianie naszych
przeciwników z Hitlerem, to jednocześnie nie waham się gloryfikować żołnierzy
walczących przeciwko niemu. Będąc dalekim od prób wyłączenia Żydów z naszego
ruchu, oddaję wielu z nim głos, od Jeffa Blankforta do Michaela Neumanna.
Jestem przyzwyczajony do ataków, i w ciągu wielu lat zauważyłem, że atakują
mnie przeważnie bezbożnicy. Są to ludzie odrzucający Chrystusa, jak Mick Napier
(przyznający się, że jest byłym katolikiem i stał się ateistą), i jego hiszpański
odpowiednik Manuel Talens286, który także nazwał siebie „dumnym ateistą”. Są także
odrzucający Chrystusa Żydzi, jak Tony Greenstein i Roland Rance. Dla nich
prawdziwym wrogiem jest człowiek wierzący w Boga, a nie syjoniści.
Sprawa Boga i naszej wiary jest wciąż najważniejsza. Dla człowieka wierzącego,
najważniejszy jest Bóg i związek z nim. Jest wielu ludzi zarówno na prawicy jak i
lewicy, z którymi dzielę moją wiarę, więc nie są mi całkowicie obcy. Dla Micka
Napiera (a także dla o wiele bardziej utalentowanego Manuela Talensa) Bóg nie jest
ważny, ważny jest jedynie Hitler. Gdybym więc był tak samo nieuczciwy jak on, to
niniejszy artykuł mógłbym zatytułować „Mick Napier woli Hitlera bardziej niż
Chrystusa”.
List do Manuela Talensa
[ Manuel Talens, hiszpański poeta i tłumacz kilku esejów Szamira, zerwał kontakty z
Szamirem i nawoływał do bojkotu gdyż książki Szamira opublikował „Pedro Varela,
hiszpański wydawca nazistowski i zagorzały obrońca hitlerowskich tradycji”.]
Manuelu, twoja obsesja na punkcie Hitlera sprowadza cię na manowce. Czy nie
wiesz, że on umarł? Kogo może w ogóle obchodzić czy senor Varela zachwyca się
wspomnieniami o nim, czy wspomnieniami o Czyngis-chanie, lub Napoleonie? Co jest
ważniejsze dla ciebie, żywe palestyńskie dziecko, czy martwy wódz niemieckich
faszystów? Gilad Atzmon, którego słusznie podziwiasz, nawoływał do zgody, a ty
wywołujesz konflikt.
286
Patrz następny rozdział.
Nie cieszy mnie to, że jestem w tym samym okopie (jak to wyraziłeś) z
człowiekiem odrzucającym Chrystusa, jak ty, lecz polityka to nie tajski masaż, i
przyjemności nie są w niej najważniejsze. Dla mnie, nasze wysiłki to nie tylko
działalność społeczna, jest to walka na śmierć i życie. W walce tej sprawiłeś nam
kłopot, bo nie pozwoliłeś aby moje przesłanie dotarło do ludzi.
Dlaczego Hitler jest tak ważny dla ciebie? Jak mogłeś przetrwać w Hiszpanii
wśród ludzi popierających Franco, lojalnego sprzymierzeńca Hitlera? Dlaczego nie
sprzeciwiasz się, gdy ktoś z naszych publicystów jest wydawany przez żydowskiego
wydawcę, na przykład New York Times, który dotychczas publikował teksty korzystne
dla Sharona?
Naprawdę, Hitler mógłby mnie nie obchodzić. Popieram obecnego Hitlera
(wskazanego przez głównego rabina Izraela), Ahmadineżada; nie mam żadnych
wyrzutów sumienia w związku z wczorajszymi hitlerami, czy to był Saddam Hussein,
Nasser (według MacMillana) czy Yasser Arafat (według Begina). Publikowali mnie w
Rosji staliniści, a prezydent Bush wmawiał wam, że Stalin był gorszy od Hitlera.
„Hitler” to nazwa ogólna wroga Żydów, jak „Amalek”. Twój śmiertelny strach przed
Hitlerem oraz odrzucenie Chrystusa czynią cię słabym ogniwem, ponieważ oznacza to,
że podporządkowujesz się zasadom ustanowionym przez Żydów.
Mało mnie obchodzi Hitler i naziści, lecz bardzo nie dowierzam antynazistom,
którzy demonstrują w Izraelu z flagami i żądają zdjęcia kefiji. Naprawdę, człowiek
bojący się Hitlera powinien trzymać się z daleka od debaty palestyńskiej, ponieważ
straciłby wiele swojego i naszego czasu na powtarzanie, że nie jest antysemitą.
Podziwiam mojego hiszpańskiego wydawcę Pedro Varela za jego szlachetne
przeciwstawianie się NATO, protestowanie przeciwko judeoamerykańskiej agresji na
Bliskim Wschodzie, za jego odwagę i gotowość przekazywania mojego posłania do
narodu hiszpańskiego pomimo policyjnych prześladowań, za jego umiłowanie
hiszpańskiej historii, hiszpańskiego ludu i hiszpańskiego Kościoła. Chociaż moi
wujowie walczyli o Republikę, chociaż nie skrywałem moich komunistycznych
sympatii, Varela w przeciwieństwie do ciebie nie zawiódł.
Dla mnie bardzo ważny jest związek z Chrystusem. On, który przyjaźnił się z
nierządnicami, rybakami i poborcami podatków, jest moim natchnieniem. Natomiast
twoim są Jego wrogowie, Faryzeusze, bardzo wybredni w doborze towarzystwa.
Nowa kariera Hitlera
Niebaczne słowa malezyjskiego premiera [o Żydach rządzących pośrednio
światem] wywołały fale, które obiegły glob i doprowadziły do całkiem
nieoczekiwanych konsekwencji. Kongres USA na pewno sprzeciwił się wcześniej
nieznanemu pojęciu żydowskich wpływów, i przyklepywanej wielomiliardowej
pożyczce dla Izraela. JINSA zaprzeczyła, że Żydzi popierają wojny, ponieważ wojny
popierane przez Żydów nazywane są „demokratyzacją”, lub co najmniej, „wojną o
zakończenie wszystkich wojen”.
Jedynie prezydent Francji, Jacques Chirac opóźnił odpowiedź. Jego chwilowe
wstrzymanie się przed zgięciem kolan wywołało wielkie zainteresowanie i mnóstwo
krytyki. Te tak bardzo nieistniejące „żydowskie wpływy” mogłyby po prostu
spowodować jego polityczną śmierć, czego doświadczył Charles de Gaulle, po swoim
źle skalkulowanym embargo na broń dla Izraela w roku 1967. Chirac odbył swoją
pierwszą podróż do Canossy i ostatecznie wysłał list potępiający do starego dr M.
Podobnie jak cesarz Henryk IV, wolał poddać się władzy, która w mniemaniu
Europejczyków i Amerykanów zastąpiła papieską
Jednak, nawet jego lekkie opóźnienie trwało zbyt długo dla izraelskiego tabloida
Maariv. Ten szmatławiec bez zastanowienia pominął słowa dr M., lecz zamieścił
groteskowo zniekształconą twarz Jacquesa Chiraca nad nagłówkiem: Antysemicka gęba
Francji. Histerycznego porównania Chiraca z marszałkiem Petainem dokonał Amnon
Danker, redaktor naczelny Maariv. Jego artykuły redakcyjne i inne, szczególnie
autorstwa Nahuma Barnea (nazwał Chiraca „kolaboracjonistą”), były przeznaczone
bezpośrednio dla francuskich Żydów – podburzając ich przeciwko nieżydowskim
sąsiadom i Francji.
Francuscy Żydzi (głównie sefardyjscy potomkowie imigrantów z Maghrebu)
powinni zapoznać się z osobowością Amnona Dankera, głównego redaktora Maariv,
przed tym zanim postąpią zgodnie z jego rozkazami. Kilka lat temu, ten bojownik o
żydowską sprawę opublikował długi esej pod tytułem Nie mam siostry (Ein Li
Achot)287, gdzie nazywa sefardyjczyków „pawianami” i „barbarzyńcami z obrzeża
zdegradowanej kultury francuskiej”. Czy rozpoznaje pan siebie, panie Derrida? Czy to
pański portret, panie Albercie Memmi?
W czasie napięć między izraelskimi Sefardyjczykami („Żydami arabskimi”) i
elitą aszkenazyjską, Danker pisał: „Nie ma szans na wojnę bratobójczą (między
Aszkenazyjczykami i Sefardyjczykami), ponieważ nie uważam tych pawianów za
moich braci”. Wyraził głębokie odczucia elity aszkenazyjskiej, ludzi którzy teraz starają
się przeciągnąć francuskich Żydów na swoją stronę. Sefardyjczycy znajdują się na dole
społeczeństwa izraelskiego; jest ich bardzo mało na uniwersytetach i w mediach, ich
partia jest słaba, ich liderzy są bojkotowani a ich kultura jest celowo przedstawiana
niekompletnie.
Danker i Barnea z Maariv mieli czelność powiedzieć: „nazistowscy
kolaboracjoniści dawnej Francji”. Jest to temat na którym syjoniści dobrze się znają.
Nawet wtedy, gdy Maariv był zaangażowany w brutalne polowanie na czarownice w
związku z pilotami, którzy odmówili udziału w morderczych nalotach, w jednym z
287
www.iasa.jlm.k12.il/images/fnisrael/dankner1.gif
dodatków do gazety pojawił się długi artykuł288. Pod pretekstem potępiania pilotów,
nieznany patriota pisał:
Ci którzy chcą żyć, niech walczą, a ci którzy nie chcą walczyć na tym świecie
odwiecznych zmagań nie zasługują na życie.
Musimy walczyć o zabezpieczenie egzystencji naszego narodu, o przyszłość naszych
dzieci oraz wolność i niepodległość naszego kraju, ażeby nasz naród mógł wypełnić
misję zleconą mu przez Stwórcę.
Wojny z naszymi wrogami nie można prowadzić w sposób rycerski. Walka ta wymaga
odmiennego podejścia, i musimy ją prowadzić niespotykanie bezlitośnie i niebłaganie
surowo. Należy dokładnie zrozumieć, że kraju tego nigdy byśmy nie podbili wznosząc
uroczyste modły do Boga, lub pokładając nadzieje w Narodach Zjednoczonych, do tego
potrzebna była silna armia.
Jedno uderzenie musi wroga zniszczyć, bez względu na straty. Gigantyczne niszczące
wszystko uderzenie. Nasze przesłanie jest jasne; obchodzi nas tylko tak lub nie; miłość
lub nienawiść, prawda lub kłamstwo, dobrze lub źle, nigdy do połowy w tą lub do
połowy w tamtą stronę. Panie Boże, abyśmy nigdy się nie zawahali ani nie stchórzyli.
Jeśli jesteśmy zmuszeni by, nie bacząc na nic, wysłać kwiat narodu w piekło
wojny, to oczywiście mamy prawo do wyeliminowania milionów z innej rasy,
która mnoży się jak robactwo. Walczymy nie za nas, lecz za cały świat.
Artykuł ten nie zwrócił na siebie uwagi, ponieważ całkowicie pasuje do tyrad,
które codziennie produkują panowie Dankner i Barnea. Nie minęło kilka dni jak
bystrooki emeryt zwrócił uwagę na podpis pod artykułem: artykuł ten podpisał A.
Schickelgruber, było to nazwisko rodowe ojca Hitlera, i każde oddzielne zdanie było
wzięte wprost z przemówień i książek Hitlera.
Ta nowa pośmiertna kariera wodza nazistów jako syjonistycznego felietonisty
doskonale dowodzi zaawansowanej nazifikacji społeczeństwa izraelskiego. Sympatycy
syjonizmu są oburzeni gdy ich ciemne sprawki porównywane są z czynami nazistów,
lecz opublikowanie artykułu Hitlera i późniejszy brak reakcji izraelskiej publiczności
było przekonującym dowodem na to, że izraelski dyskurs został całkowicie odwrócony
i zaakceptował propagandę nazistowską. To przytłaczające odkrycie mogłoby ostudzić
gorące głowy syjonistycznych fanatyków, lecz tak się nie stało. Zamiast podrzeć swoje
robione na miarę koszule i posypać popiołem łysiejące głowy, Dankener i jego
pomocnik Barnea po prostu wyrzucili odważnego dziennikarza (Yehuda Nuriel), który
skompilował omawiany artykuł i pozwolił Izraelowi ujrzeć w lustrze swą straszną
twarz.
Lecz tym razem elitom się dostało. Sefardyjscy intelektualiści zbuntowali się
przeciwko aszkenazyjskim zdobywcom i poparli Nuriela289. Czy jest to początek
przebudzenia Sefardyjczyków? Być może. Od Haima Barama z Jerozolimy do Davida
288
289
www.kedma.co.il/opinion/opinionfile/NurielYeoda121003.htm
www.kedma.co.il/
Shasha z Nowego Jorku, Sefardyjczycy szukają własnej drogi. Mogą być natchnieniem
dla swoich braci we Francji, i mostem do osiągnięcia pokoju między różnymi
społecznościami Palestyny.
Żydzi popierający Jezusa290 i przeciwni Jezusowi
„Żydzi są źli, i w piekle jest specjalne miejsce
właśnie dla nich. Mówiłem im: Wierzcie, w kogo
chcecie. Czyńcie, co głosicie. Tylko trzymajcie się
w piekle z dala od nas.”
Nie biegnijcie, aby mnie zadenuncjować, nie śpieszcie się z wysłaniem tego
artykułu do miejscowego oddziału ADL lub LICRA, nie nasyłajcie policji na mój dom.
Nie zacytowałem Adolfa Hitlera, nie bójcie się. Był to dokładny cytat291 z Haaretz, z
artykułu felietonisty tej gazety, Bradleya Burstona. Och, prawda, pominąłem dwa
słowa: popierający Jezusa. Zdanie dotyczyło Żydów popierających Jezusa. Czy teraz
już wszystko w porządku? Źli, którzy powinni być posłani do piekła, to według Haaretz
jedynie „Żydzi popierający Jezusa”. „Żydzi przeciwni Jezusowi” są doskonale
sympatyczni.
Wybuch gniewu Burstona zasługuje na przeanalizowanie. Mówi, że Żydzi są
dobrzy; więc tym, co czyni niektórych Żydów złymi - jest ich miłość do Chrystusa.
Najwyraźniej, najbardziej liberalna gazeta w Izraelu nie znajduje niczego
niewłaściwego w takim podejściu. Idę o zakład, że opluci obrońcy chrześcijan w
Izraelu, jedynie wytrą twarz i będą twierdzić, że była to kropla deszczu. Papież i Kofi
Annan nie potępili tego, a Kongres nie ogłosił dnia żałoby, co robi obowiązkowo, gdy
Żydów wspomi się w sposób nie tak zaszczytny, jak zawsze. Retorycznie chrześcijański
prezydent, Bush, nie wspomniał o tym wyskoku nienawiści premierowi Olmertowi
podczas spotkania w Białym Domu. Gazety Zachodu były zajęte rozpowszechnianiem
kłamstw o Iranie, i nie zwróciły uwagi na tę napaść na wiarę ich milczących większości.
Aby ukryć swoje zamiary, Burston udaje, że chodzi o coś innego. Zamiast
powiedzieć prosto z mostu: „Tak, nienawidzę Jezusa i gardzę chrześcijanami”, znalazł
inną winę Żydów popierających Jezusa: prowadzą oni działalność misyjną. Warczy, że
nawracanie jest prześladowaniem; nie można głosić kazań do Żydów. Jeśli nawracanie
jest prześladowaniem, to dlaczego żydowskie państwo traci mnóstwo pieniędzy
podatników (łącznie z podatkami płaconymi przez chrześcijan) na nawracanie
chrześcijan na wiarę żydowską? Istnieje oficjalny państwowy program nawrócenia 200
290
Jews for Jesus (Żydzi popierający Jezusa) Organizacja chrześcijan ewangelicznych koncentrująca się na
nawracaniu Żydów na chrześcijaństwo. (Przypis tłumacza)
291
www.haaretz.com/hasen/spages/717574.html
000 rosyjskich chrześcijan mieszkających w Izraelu, na popierany przez państwo kult
„Żydów przeciwnych Jezusowi”. Na czele tego programu stoi urzędnik państwowy,
który w rosyjskiej społeczności Izraela poczyna sobie dość agresywnie. .
Ponadto, jeśli nawracanie jest prześladowaniem, to dlaczego „Żydzi przeciwni
Jezusowi” kierują swoją antychrześcijańską propagandę z Hollywood do Moskwy? Jeśli
nie chcesz by podważano twoją wiarę, dlaczego podważasz wiarę innych?
Rzeczywiście, Żydzi często twierdzą, że nie nawracają. Jest to tylko część prawdy:
podczas gdy chrześcijanie chcą przyjąć nawróconych Żydów jako swoich braci
chrześcijan, to Żydzi są mało zainteresowani konwersją - nie chcą nawracać innych na
pełnowartościowych Żydów, wystarcza im, gdy inni stracą swoją wiarę i odwrócą się
od Chrystusa. Lecz dla takiego celu nie skąpią wydatków. Procesują się z Kościołami,
rozpowszechniają straszne historie o księżach pedofilach, zakazują Bożego Narodzenia
i propagują Ewangelię według Judasza. Taką formę nawracania nazywają
„sekularyzacją”. Sekularyzacja jest religią, którą (przy ścisłym rozdzieleniu ras w
judaizmie) mogą praktykować nie-Żydzi, jest to trochę więcej niż wielbienie Mamony –
może mieć domieszkę uwielbienia Żydów, wprowadzoną w celu trzymania ręki na
pulsie. „Tylko trzymajcie się w piekle z dala od nas”, krzyczy Burston na Żydów
popierających Jezusa. Czyż nie powinien dać tej rady swoim współwyznawcom, Żydom
przeciwnych Jezusowi, i zagnać ich z powrotem do getta?
Burston lamentuje: „Trudno jest być w ogóle Żydem. Źle jest, jeśli jesteś Żydem
świeckim, i nie mniej trudno być religijnym. Trudno być Żydem w diasporze, gdy
żyjesz wśród nie-Żydów. Trudno jest tam żyć, gdy mieszkasz pośród mnóstwa Żydów”.
Tak Bradley, jest trudno. Jest trudno, bo to nienaturalne. Nieprzyjemnie jest żyć wśród
ludzi, którymi każą ci pogardzać. Trudno wierzyć, że twoi nieżydowscy sąsiedzi cię
nienawidzą i chcą cię zabić. Podczas gdy demonizować Kościół jest łatwo, to trudno
jest wyprzeć się Chrystusa, ponieważ Jego światło ogrzewa nas wszystkich. Jest trudno,
i nie jest to potrzebne, jak spanie na ostrych gwoździach. Osoby nazywające siebie
„Żydami” także są ludźmi, i jak reszta z nas one także potrzebują Chrystusa.
Wyrzeczenie się Jego jest o wiele bardziej szkodliwe dla ich dusz, niż mogłoby
kiedykolwiek być szkodliwe jakiekolwiek zaprzeczanie holokaustu.
W dalszym ciągu292 Burston żąda: „Szanujcie tę religię [Żydów przeciwnych
Jezusowi], pozwólcie tej religii żyć”. W żadnym wypadku! Wasza „religia żydowska”,
która w jakiś sposób obejmuje „Żydów świeckich”, nie jest w ogóle religią. „Żyd
świecki” znaczy to samo co „świecki chrześcijanin”, lecz implikacja tego jest o wiele
gorsza: Żyd świecki zastąpił Boga swoim etnicznym pochodzeniem; jest człowiekiem,
którego kompleks wyższości, wynikający z wybraństwa, nie jest łagodzony przez
pokorę wymaganą przez wiarę. Dlaczego osobie świeckiej nie wystarcza być tym, kim
jest, Izraelczykiem w Izraelu, Amerykaninem w Ameryce, Rosjaninem w Rosji? Czy
nazywanie siebie Żydem, nawet gdy nie wierzy się w religię, nie jest to po prostu
pragnieniem bycia kimś lepszym, kim się nie jest? O nich Ewangelia mówi: „twierdzą,
292
www.haaretz.com/hasen/spages/719889.html
że są Żydami, lecz nimi nie są”. W potomkach Żydów nie ma wrodzonego zła: po
odrzuceniu poczucia swojej wyższości, które nie pozwala im się zbliżyć do sąsiadów,
mogą stać się tak samo dobrzy jak wszyscy inni. To każdy z nas ma zdecydować, czy
ma się uznać za jednego z niewielu wybranych przez Boga, czy jest po prostu zwykłym
Izraelczykiem, Amerykaninem lub Rosjaninem.
W Izraelu, jak wszędzie indziej, coraz więcej ludzi przestaje uważać siebie za
„Żydów” i dołącza do narodu, wśród którego żyje. Znany pisarz izraelski A.B.
Yehoshua oraz filozof Menahem Brinker uważają293, że pogardzani Palestyńczycy są
wciąż ważną częścią Izraela - o wiele ważniejszą niż Żydzi z Manhattanu lub Chicago,
łączność z którymi, ich zdaniem, należy do przeszłości. Rozpoczyna się ruch
niepodległości. Dotychczas, państwo Izrael było kolonią światowego żydostwa, lecz
uważamy, że najwyższy czas by pępowinę tę odciąć. Czas już by Izrael przestał być
państwem apartheidu i by utworzył nowy naród obejmujący wszystkich mieszkańców
Ziemi Świętej. Nawołuję do takiej samej rewolucji, jaką zrobili Amerykanie gdy
walczyli o swoją niezależność od Anglii. Skończyła się pomoc gospodarcza od Anglii, i
Amerykanie na tym nie stracili. My także musimy przeciąć więzy łączące nas ze
światowym żydostwem i zrezygnować z pieniędzy, za pomocą których nas kontrolują.
Ziemia Święta może czynić cuda. Amerykański Żyd płakał przed Bogiem
mówiąc: „Posłałem mego syna do Jerozolimy a on nawrócił się na chrześcijaństwo!”
Bóg mu odpowiedział: Zdarzyło się to także z Moim Synem! Stary dowcip może się
urzeczywistnić na masową skalę, ponieważ żydowskie państwo w Palestynie ponad
wszelką wątpliwość udowadnia, że dokonywany przez Żydów podział rasowy z
etycznego punktu widzenia jest niemożliwy i moralnie niepożądany. Jest gorzej niż
głosiły najczarniejsze przepowiednie przeciwników judaizmu. Goje są zamknięci,
głodzeni i bombardowani na poligonie doświadczalnym żydowskiego miłosierdzia – w
strefie Gazy. Gdy Żydzi nie lobbują za zniszczeniem Iranu, ostrzeliwują Liban.
Zagraniczni robotnicy nie mają żadnych praw i często są deportowani; zdarza się, że ich
nędzne wynagrodzenia nie są im wypłacane. Powinni czuć się zaszczyceni, że pracują
dla Żydów. Także dola niewykwalifikowanych izraelskich pracowników jest nie do
pozazdroszczenia; gdy właściciele, lichwiarze i gracze giełdowi nie płacą podatków,
praca jest opodatkowana do oporu. Państwo żydowskie jest dobre dla dentystów,
dilerów obracających pieniędzmi, i rabinów, lecz dla pozostałych ma ciężką rękę.
Dlaczego? Ponieważ żydowski paradygmat jest elitarny.
Co do prośby Burstona o szacunek, to nie możemy szanować „religii”, która
uczy nienawiści do Chrystusa i chrześcijan. Na długo przed Inkwizycją, w pierwszym
wieku, Żydzi specjalnie dołączyli do swojej codziennej modlitwy birkat haminim
(wyklęcie chrześcijan)294; nawet teraz pobożni Żydzi odmawiają je każdego ranka.
„Lepiej jest umrzeć, niż być uzdrowionym przez chrześcijanina”, nakazywała Miszna.
Talmud poprawił to, pozwalając zabijać chrześcijan (szczególnie byłych Żydów) przy
293
294
www.haaretz.com/hasen/spages/712939.html
www.hebrew4christians.com/Prayers/Daily_Prayers/
Shemoneh_Esrei/Birkat_HaMinim/birkat_haminim.html
wszelkiej okazji, i przekształcił to w przykazanie. Majmonides, wielki luminarz
judaizmu, zmienił kult nienawiści w cały system295: Żyd nie powinien naśladować
chrześcijan, nie powinien kłaniać się Jego obrazowi, nie powinien robić Jego obrazu
dla siebie lub dla innych, lecz Żyd powinien spalić miasto chrześcijan, i nie pozwolić
nigdy na jego odbudowanie. Ponadto, Żydzi powinni nienawidzić fałszywych
przewodników [aktywnych chrześcijan], nie powinni ustawać w nienawiści do
chrześcijanina, nie powinni ratować chrześcijańskiego misjonarza przed śmiercią, nie
powinni przypisywać misjonarzowi żadnych zasług, mają nieustannie szkodzić
fałszywym przewodnikom itd. Na szczęście dla nas, dzisiejsi Żydzi nie stosują się do
tych przykazań bardziej - niż do zakazu strzyżenia bród.
Burston nie przypadkowo wybrał Żydów popierających Jezusa, jako swój
ulubiony obiekt nienawiści. Faktycznie, żydowska nienawiść do Chrystusa i chrześcijan
jest głęboko zakorzeniona, lecz ich nienawiść do ich dawnych braci, którzy opuścili
bandę, przechodzi ludzkie pojęcie. W południowo-wschodnim narożniku ogrodzenia
Wzgórza Świątynnego zachowało się makabryczne wspomnienie starcia Żydów
popierających Jezusa z Żydami sprzeciwiającymi się Jezusowi. W roku AD 65, jakieś
trzydzieści lat po Zmartwychwstaniu, miłość do Chrystusa znalazła doskonałe dojścia
do wspólnoty nienawidzących, i ówcześni Burstonowie postanowili rozprawić się z
Żydami popierającymi Jezusa w jedyny sposób, jaki znali. Zaprosili do Świątyni
Jakuba, brata Pańskiego (najwyraźniej był to syn Józefa z wcześniejszego małżeństwa i
rósł razem z Jezusem), i zażądali, by wyjaśnił ludowi, że Jezus nie był Mesjaszem ani
Synem Bożym. Jakub zgodził się wystąpić przed ludem. Ogromny tłum zebrał się na
terenie Świątyni, oczekując na wielce rozreklamowane wystąpienie Jakuba, który był
dobrze znany ze swojej świątobliwości. Ludzie mówili, że od klęczenia kolana miał jak
wielbłąd. Cały czas pościł i modlił się za Jerozolimę i jej nieposłuszny lud. Jakub był
także biskupem Kościoła Jerozolimskiego, i wciąż starał się być jednocześnie Żydem i
chrześcijaninem. Gdy przybył, kapłani świątynni uciszyli tłum i wezwali Jakuba by
świadczył. I stary świątobliwy biskup wszedł na stopnie Świątyni, odwrócił się, i
tryumfalnie zawołał do ludu: „Jezus jest Chrystusem!”. Świątynni Burstonowie,
utuczeni na ofiarach ludu, wrzasnęli ze złością i nienawiścią: „Żydzi popierający Jezusa
są źli!”; i w południowo-wschodnim narożniku strącili starca z murów otaczających
Świątynię. Ponieważ nie umarł od razu, zbiegli w dół i dobili go. Taki był koniec
„Żydów popierających Jezusa”, i nie było ich w przyszłych wiekach.
Od tego czasu, wielu, wielu Żydów przyjęło Chrystusa, lecz nie próbowali
siedzieć na dwóch stołkach naraz, ani tańczyć na dwóch weselach. W pewnym sensie
zgadzam się z Burstonem: coś jest nie tak z określeniem Żydzi popierający Jezusa.
Pozostawmy nazwę „Żydzi” nienawistnikom Chrystusa - jak Burston i Steinsaltz,
zbrodniarzom wojennym - jak Mofaz i Wolfowitz, popierającym ludobójstwo w
Palestynie - jak Elie Wiesel i Alan Dershowitz, oszustom - jak George Soros i Marc
Rich. Możemy także pozostawić tę nazwę małej społeczności Neturei Karta, która
wypełnia wszystkie przykazania i popiera Iran i Palestyńczyków, ponieważ są to jedyni
295
www.panix.com/~jjbaker/MadaAkum.html
prawi mężowie uwięzieni w żydowskiej Sodomie. Lecz my nie musimy pozostawać w
Sodomie.
Chociaż sprzyjam Żydom popierającym Jezusa i jestem gotowy bronić ich przed
Burstonami, nie zgadzam się z ich trwaniem w przeszłości. Chcą nalać młodego wina
do starych bukłaków (Łukasza 5:37, Mateusza 9:17). Dobrze, że odkryli Jezusa, lecz ich
część „żydowska” powinna być odrzucona. Przypominają oni talmudyczne przysłowie:
„tovel vesheretz beyado, chrzczą się nie pozwalając odpaść gadziemu ogonowi. Jeśli
żyją w Ziemi Świętej, mogą być palestyńskimi (lub izraelskimi) chrześcijanami, jeśli
żyją w USA, mogą być Amerykanami dowolnego wybranego przez siebie wyznania
chrześcijańskiego. Są oni wybrani jako członkowie nowego narodu wybranego, ludu
Nowego Testamentu, i nie potrzebują starych strojów. Pozwólmy im naśladować
biskupów i świętych żydowskiego pochodzenia, którzy zrezygnowali z ambicji
żydowskich i zgodzili się na koronę Chrystusa. Nikt nie musi być Żydem, a ponieważ
zbrodnie żydowskie w Palestynie są coraz większe, trzeba by ich w ogóle nie było.
Przedmowa do Fincha
Bob Finch w mocnym eseju pisze: „Ironią losu jest, że antyrasiści chcą
kwestionować pogląd żydowskiego establishmentu na temat holokaustu, a nie sprawę
żydowskiej dominacji w świecie.” Poszedł on o wiele dalej niż nasze zwykłe zarzuty.
Nie zatrzymał się na krytyce syjonizmu, nie rozproszyła go dyskusja o holokauście.
„Państwo żydowskie opiera się nie na micie, lecz na globalnej władzy Żydów. Mity
podtrzymuje ta właśnie władza”. Bob Finch atakuje sedno sprawy, absolutnie zakazaną
kwestię żydowskiej potęgi – zakazaną nawet dla nierasistów. Podczas gdy zwykli ludzie
wierzą, że Ameryka daje żydowskiemu państwu wielomiliardowe subsydia, Bob Finch
bez żenady oświadcza, że „To nie są subsydia. To daniny, które pokonani płacą swoim
zwycięzcom”. Wzywa nas do poznania źró
Download