UZASADNIENIE

Sygn. akt II C 2074/15
UZASADNIENIE
A. H. – reprezentowana przez pełnomocnika, będącego adwokatem (k.7) – pozwem precyzowanym w toku
postępowania, wniosła o zasądzenie na jej rzecz solidarnie od P. P. (1), Z. P. oraz 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J.
kwoty 36.484 zł 85 gr wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 4 października 2013 r. i kosztami procesu, wg norm
przepisanych (k.3, 52).
W uzasadnieniu powództwa strona powodowa podniosła, iż dochodzona pozwem kwota stanowi należność wynikającą
z łączącej strony umowy, w ramach której powódka przeprowadziła zleconą jej przez pozwanych naprawę samochodu
osobowego marki V. (...), wynajęła im auto zastępcze na czas naprawy, zaś bezpośrednio po kolizji, odholowała
uszkodzony pojazd z miejsca zdarzenia do warsztatu. Wg twierdzeń A. H. na kwotę objętą pozwem składają się:
kwota 26.432 zł 45 gr tytułem naprawy samochodu, kwota 418 zł 20 gr tytułem holowania tego pojazdu oraz kwota
9.643 zł 20 gr tytułem najmu auta zastępczego. Zdaniem powódki, kwota ta miała pierwotnie zostać pokryta przez
ubezpieczyciela, jednak do dnia wniesienia pozwu, należność nie została uiszczona ani przez ten podmiot, ani przez
któregokolwiek z pozwanych (k.4, 5).
P. P. (1), w odpowiedzi na pozew, wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania (k.68, 69).
Uzasadniając swe stanowisko pozwany twierdził, iż ani on, ani pozostali pozwani, nie mogą ponosić odpowiedzialności
za to, że (...) S. A. z siedzibą w W. nie wypłaciła odszkodowania A. H. (k.69, 70).
Z. P. – reprezentowany przez pełnomocnika, będącego adwokatem (k.78) – wniósł o oddalenie powództwa w całości
oraz o zasądzenie od powódki A. H. na rzecz pozwanego Z. P. kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa
procesowego wg norm przepisanych (k.74).
Argumentując swoją odpowiedź na pozew Z. P. wskazał, iż pojazd uszkodzony w wyniku kolizji drogowej został
powierzony mu przez 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J., zaś zarówno on, jaki i P. P. (1) nie są legitymowani biernie
w niniejszej sprawie. Nadto, pozwany powołał się na swoje przekonanie, iż koszty naprawy miały zostać rozliczone
bezgotówkowo, z ubezpieczenia komunikacyjnego OC sprawcy zdarzenia drogowego. W ocenie Z. P., likwidacja szkody
ma szeroki charakter, w związku z czym powinna pokryć nie tylko koszty samej naprawy pojazdu, ale również pozostałe
koszty, które poszkodowany poniósł wskutek kolizji (k.74-76).
(...) S. A. z siedzibą w W. – reprezentowana przez pełnomocnika, będącego radcą prawnym (k.107) – przystępując
do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej podniosła, że w toku postępowania
likwidacyjnego ustaliła wysokość odszkodowania na kwotę 26.423 zł 45 gr oraz że właścicielem pojazdu i
poszkodowanym jest (...) sp. z o. o. z siedzibą w W.. Towarzystwo ubezpieczeń wskazało, że na pojeździe, za którego
uszkodzenie ponosi ono w ramach umowy ubezpieczenia OC odpowiedzialność, (...) Bank (...) S. A. z siedzibą w
W. ustanowiła zastaw rejestrowy. W związku z tym, (...) S. A. z siedzibą w W. zwróciła się do rzeczonego banku o
określenie sposobu odbioru odszkodowania, jednak mimo powielenia prób, nie uzyskała odpowiedzi, umożliwiającej
wypłatę odszkodowania (k.104v-105v).
W imieniu 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J. (obecnie 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. w likwidacji), zawiadomionej
o terminie posiedzenia wyznaczonego na rozprawę, nikt nie stawiła się w sądzie, jak również do dnia zamknięcia
rozprawy nie ustosunkowała się do żądań objętych pozwem i twierdzeń w nim zawartych.
Przed zamknięciem rozprawy strony podtrzymały stanowiska wyrażone dotychczas w sprawie (k.132, 148, 148v).
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 12 lipca 2013 r., ok. godziny 11:50 na skrzyżowaniu ulic (...) w W., doszło do kolizji drogowej z udziałem pojazdu
prowadzonego przez A. K. – samochodu marki V., nr rejestracyjny (...) i kierowanego przez P. P. (1) – samochodu
marki V. (...), nr rejestracyjny (...). Sprawcą zdarzenia był A. K., który nie udzielił pierwszeństwa przejazdu P. P. (1).
A. K. posiadał ubezpieczenie OC, wynikające z umowy zawartej z (...) S. A. z siedzibą w W..
Samochód marki V. (...), zarejestrowany pod numerem (...), był składnikiem majątku trwałego 2 (...) sp. z o. o.
z siedzibą w J.. Z. P. był upoważniony pisemnie przez tę spółkę do korzystania z ww. pojazdu oraz podejmowania
wszelkich czynności związanych z jego użytkowaniem (w sprawach ubezpieczeniowych, napraw i przeglądów), w jej
imieniu i na jej rzecz. Na przedmiotowym samochodzie ustanowiono zastaw rejestrowy na rzecz (...) Bank (...) S. A.
z siedzibą w W..
Bezpośrednio po zdarzeniu drogowym z dnia 12 lipca 2013 r., auto należące do 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w
J. zostało odholowane do warsztatu prowadzonego w ramach działalności gospodarczej przez A. H., pod firmą
(...) w W., gdzie Z. P., działając w imieniu i na rzecz 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J., zawarł z A. H. umowę o
dzieło, której przedmiotem była pokolizyjna naprawa samochodu marki V. (...), zarejestrowanego pod numerem (...)
usunięcie uszkodzeń prawej, przedniej części auta. Koszty tej naprawy miały zostać pokryte z OC sprawcy kolizji, a
jako ubezpieczyciela wskazano (...) S. A. z siedzibą w W.. Z. P. udzielił A. H. pełnomocnictwa do dochodzenia od
ubezpieczyciela wypłaty odszkodowania. A. H. w chwili zawarcia tej umowy miała świadomość, iż oddane do naprawy
auto jest własnością 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J.. W tym samym dniu P. P. (1), występujący w imieniu 2 (...) sp. z
o. o. z siedziba w J. zawarł z A. H. umowę najmu pojazdu zastępczego – M. (...) o numerze rejestracyjnym (...).
Naprawione auto odebrano w dniu 30 sierpnia 2013 r., z jednoczesnym zwrotem przez P. P. (1) pojazdu zastępczego.
Całkowite koszty naprawy samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyniosły 26.423 zł 45 gr brutto.
Kwota ta zawierała części potrzebne do naprawy oraz koszty tzw. robocizny i lakierowania. A. H. w dniu 28 sierpnia
2013 r. wystawiła fakturę VAT na ww. kwotę. Nadto, 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J. obciążono również kwotą 418
zł 20 gr z tytułu dojazdu na miejsce kolizji, holowanie auta do warsztatu i rozładowanie ładunku (faktura VAT z dnia
26 sierpnia 2013 r.).
W związku z korzystaniem przez 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J. przez 49 dni z pojazdu zastępczego, w dniu 19 września
2013 r. A. H. wystawiła trzecią fakturę VAT, na kwotę 9.643 zł 20 gr, wg dziennej stawki netto w kwocie 160 zł. Termin
płatności tej faktury upływał najpóźniej, tj. z dniem 3 października 2013 r.
Pismem z dnia 8 sierpnia 2013 r. (...) S. A. z siedzibą w W. powiadomiła 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J. o
przyjęciu odpowiedzialności za zdarzenie z dnia 12 lipca 2013 r. i gotowości do wypłaty odszkodowania w kwocie
12.000 zł. Jednocześnie, w przedmiotowym piśmie ubezpieczyciel powiadomił właściciela uszkodzonego pojazdu o
braku otrzymania informacji zwrotnej, co uniemożliwiało faktyczną wypłatę przyznanego odszkodowania. Następnie,
w piśmie z dnia 16 października 2013 r. (...) S. A. z siedzibą w W. powtórnie poinformowała 2 (...) sp. z o. o. z
siedzibą w J., a także (...) Bank (...) S. A. z siedzibą w W. i A. H. ( (...)), że wobec braku odpowiedzi ze strony (...)
Bank (...) S. A. z siedzibą w W., co do wskazania beneficjenta odszkodowania, nie istnieje możliwość jego wypłaty.
Ubezpieczyciel zaapelował również o interwencję zainteresowanych w rzeczonym banku. Bezskutecznie. Ostateczna
wartość odszkodowania, co do którego (...) S. A. z siedzibą w W. pozostaje w gotowości to wypłaty, to kwota 26.423
zł 45 gr.
Do dnia zamknięcia rozprawy A. H., mimo pisemnych wezwań kierowanych do P. P. (1), nie otrzymała z tytułu
odholowania, naprawy auta i wynajmu pojazdu zastępczego, mających związek ze zdarzeniem z dnia 12 lipca 2013
r., jakiegokolwiek świadczenia pieniężnego (dowód: k.9 – kopia pisma powódki z dnia 12 maja 2015 r., k.10 – kopia
pisma P. P. (1) z dnia 24 kwietnia 2015 r., k.11 – kopia wezwania do zapłaty z dnia 30 marca 2015 r., k.12 – stanowisko
ubezpieczyciela z dnia 16 października 2013 r., k.13, 14 – kopia decyzji ubezpieczyciela o przyjęciu odpowiedzialności
z dnia 8 sierpnia 2013 r., k.15-18 – kopie faktur VAT, k.19-25 – kopia kalkulacji kosztów naprawy, k.26 – protokół
naprawy pojazdu, k.27-29 – umowa najmu pojazdu zastępczego wraz z załącznikami, k.30-32 – umowa naprawy
samochodu, k.33, 34 – kopie oświadczeń 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J., k.36 – część druga protokołu, k.37-39 –
oświadczenie związane ze szkodą, k.40 – pełnomocnictwo, k.41, 42 – kopia dowodu rejestracyjnego pojazdu i polisy,
k.71 – kopia notatki informacyjnej o zdarzeniu drogowym, k.79 – kopia pisma 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J., k.104v
– twierdzenia ubezpieczyciela, k.148v – zeznania świadka, M. H.).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedstawione powyżej środki dowodowe – dokumenty i ich kopie.
Przedmiotowe dowody były spójne, a ich prawdziwość nie została w toku procesu skutecznie zakwestionowana przez
którąkolwiek ze stron, w szczególności przez 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J., która do dnia zamknięcia rozprawy nie
zajęła stanowiska względem żądania powódki. Nie istniały zatem podstawy, aby odmówić im przymiotu wiarygodność
i pominąć przy dokonywaniu rzeczonych ustaleń (art. 230 k.p.c.).
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie, choć w ujęciu podmiotowym – nie w całości.
Sąd doszedł do przekonania, że z uwagi na stosunki cywilnoprawne, łączące strony niniejszego sporu (powódkę A.
H. i 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w J.) – umowę o dzieło oraz umowę najmu – oceny zasadności żądania objętego
pozwem należało, w pierwszej kolejności, dokonać w świetle przepisów Tytułu XV Kodeksu cywilnego (dalej, jako
k.c.), a następnie – przepisów Tytułu XVII. Co prawda, powódka, choć była reprezentowana przez zawodowego
pełnomocnika, w sferze faktycznej nie nakreśliła precyzyjnie tej materii. Nie mniej, ze zgromadzonego materiału
dowodowego wynikało jednoznacznie, że pozwana spółka oddała powódce uszkodzone auto, celem jego odholowania
do warsztatu i restytucji do stanu sprzed kolizji z dnia 12 lipca 2013 r., zaś na czas naprawy, powódka udostępniła
pozwanej spółce do korzystania, odpłatnie, pojazd zastępczy.
Materialnoprawnego źródła roszczenia należy upatrywać więc w treści art. 627 k.c., zgodnie z którą przez umowę
o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty
wynagrodzenia. Jak zauważono, w ustalonym stanie faktycznym powódka, z zastrzeżeniem poczynionym na końcu
niniejszego uzasadnienia, będąca przyjmującym zlecenie (wykonawcą), zawarła umowę o dzieło, mającą za przedmiot
wykonanie naprawy samochodu należącego do pozwanego (zamawiającego) oraz w treści art. 659 § 1 k.c., w myśl
której przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub
nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.
Roszczenie powódki, oprócz dyspozycji art. 627 k.c. i art. 659 § 1 k.c., znajduje swe źródło, co do zasady, w ogólnej
zasadzie, wyrażonej w art. 353 § 1 k.c., zgodnie z którą to zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od
dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Albowiem, choć to ubezpieczyciel sprawcy kolizji miał
pokryć koszt restytucji samochodu i najmu pojazdu zastępczego, to umowy łączące powódkę z pozwaną przewidywały,
iż w braku spełnienia świadczenia przez (...) S. A. z siedzibą w W. (niezależnie od przyczyn braku wypłaty), koszty
te pokryje właściciel lub użytkownik pojazdu (§ 7 ust. 1 umowy – k.27, § 2 ust. 1 umowy – k.30). Jednocześnie, z
ustaleń Sądu wynikało, że choć (...) S. A. z siedzibą w W. uznała roszczenie o wypłatę odszkodowania i była gotowa
do jego wypłaty, to wskutek braku udzielenia przez bank informacji w przedmiocie tożsamości beneficjenta, nie
mogła tego uczynić. A zatem, skierowanie przez A. H. sprawy o zapłatę na drogę sądową, było, co do zasady, słuszne.
Chybiła ona jednak występując przeciwko podmiotom, które nie ponosiły względem niej żadnej odpowiedzialności,
tj. kontraktowej, czy ustawowej.
Rozstrzygając o zasadności powództwa w zakresie 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. w likwidacji (uprzednio 2 (...)
sp. z o. o. z siedzibą w J.) Sąd uznał, iż zasługuje ono na uwzględnienie w całości. Niespornym było bowiem to, że
to ww. spółka zawierała poszczególne umowy z powódką, a więc zaciągała względem niej określone zobowiązania,
z których ostatecznie nie wywiązała się. Co więcej, należy w tym miejscu przypomnieć, że zgodnie z art. 339 § 1
k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze
udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o
okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed
rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2).
Stąd, Sąd, dysponując zadanym materiałem dowodowym, który nie został przez pozwaną spółkę zakwestionowany
w jakimkolwiek zakresie, zaaprobował powództwo w całości, co do kwoty głównej, będącej sumą należności z tytułu
umowy o dzieło (hol i naprawa) oraz najmu (udostępnienie pojazdu zastępczego).
Powództwo należało uwzględnić także co do odsetek. Otóż stosownie do treści art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik
opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie
poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie
ponosi. Nadto, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w
wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże
gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według
tej wyższej stopy (§ 2). Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać
dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) (§ 21), zaś jeżeli
wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki
maksymalne za opóźnienie (§ 22). Z kolei zgodnie z art. 476 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia
świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu
przez wierzyciela.
Skoro roszczenie o zapłatę kwoty 36.484 zł 85 gr było w pełni uprawnione i nie zostało zaspokojone do dnia
zamknięcia rozprawy, słusznym było przyjęcie, iż strona pozwana pozostaje w opóźnieniu z zapłatą wynagrodzenia
od dnia 4 października 2013 r. Za wyborem tej daty przemawiało to, iż termin uiszczenia kwoty ujętej w ostatniej,
chronologicznie, fakturze VAT, będącej kwotą wymagalną najpóźniej, upłynął bezskutecznie z dniem 3 października
2013 r. (k.16). Tym samym, pozwana spółka opóźniała się ze spełnieniem świadczenia już od dnia następnego, również
w zakresie kwot wymagalnych przed tym dniem.
Co zaś tyczy się powództwa skierowanego przeciwko P. P. (1) i Z. P., to Sąd doszedł do przekonania, iż nie mogło ono
zostać uwzględnione choćby w części. W ocenie Sądu bowiem nie można było przypisać im legitymacji procesowej
biernej.
Jak zauważono uprzednio, w procesie cywilnym, służącym egzekucji należności wynikających ze stosunków
zobowiązaniowych, po stronie pozwanej może być li tylko strona umowy, która nie spełniła świadczenia wzajemnego
lub dokonała tego nienależycie. Skoro zarówno zamawiającym dzieło, jak i najemcą była 2 (...) sp. z o. o. z
siedzibą w J., to wyłącznie ta spółka mogła zostać pozwana, celem dochodzenia roszczeń wynikających ze stosunków
cywilnoprawnych, zawartych z A. H..
Powódka dysponowała jednoznacznymi dokumentami (np. k.26, 33, 41), wskazującymi wprost tożsamość właściciela
pojazdu, ale i podmiotu będącego, odpowiednio, zamawiającym i najemcą. Mimo to pozwała osoby, którym prawo
własności tego auta nie przysługiwało, a które jedynie działały w imieniu i na rzecz 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w
J.. Co więcej, powódka wystawiała faktury właśnie na tę spółkę, a nie współpozwane osoby fizyczne, co również
wskazuje, że jako kontrahenta uznawała spółkę, a nie osoby fizyczne. Nadto, z zeznań świadka M. H. wynikało,
iż w chwili przywiezienia uszkodzonego pojazdu do warsztatu, strona powodowa miała pełną świadomość, iż auto
należy do spółki, a nie do osób fizycznych (k.148v). Nie mniej, mimo wezwania z dnia 20 sierpnia 2015 r. (k.49),
A. H. konsekwentnie popierała do dnia zamknięcia rozprawy powództwo również w zakresie P. i Z. P.. Sąd stanął
na stanowisku, iż z przedłożonych przez strony dokumentów wynika, że pozwani działali w oparciu o udzielone im
przez spółkę umocowanie, które w stosunku do Z. P. miało formę pisemną (k. 79). Co istotne, powódka nie wykazała,
aby P. P. (1) i Z. P. ponosili względem niej odpowiedzialność na zasadzie wyrażonej w art. 103 § 2 i 3 k.c., tj. że
występowała do pozwanej spółki o potwierdzenie czynności rzekomych pełnomocników. Zgodnie z ugruntowanym
stanowiskiem judykatury, skutek zawartej przez rzekomego pełnomocnika umowy w postaci nieważności następuje
dopiero po definitywnej odmowie potwierdzenia czynności, a także z bezskutecznym upływem zakreślonego terminu
(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2010 r. IV CSK 95/10). Dopiero wtedy powódka mogłaby kierować
roszczenia względem pozwanych osób fizycznych, przy przyjęciu, że pełnomocnictwo z k. 79 nie predystynowało Z.
P. do zlecenia naprawy wozu po kolizji. Biorąc powyższe pod uwagę, powództwo w stosunku do pozwanych P. i Z. P.
było co najmniej przedwczesne.
Jedynie dla porządku należy w tym miejscu wyjaśnić, iż wobec braku po stronie P. P. (1) i Z. P. legitymacji procesowej
biernej, bezcelowym było odnoszenie się do podniesionego przez nich zarzutu zawyżenia kosztów wynajmu i naprawy
auta (k.70, 76). Argument doszedłby jedynie do głosu, gdyby powództwo skierowane przeciwko nim spotkało się z
akceptacją Sądu, co do zasady.
Dlatego też, Sąd na podstawie art. 627 k.c. i art. 659 § 1 k.c. w zw. z art. 353 § 1 k.c. art. i art. 481 k.c. oraz art. 339 k.p.c.
zasądził od pozwanej 2 (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w likwidacji na rzecz powódki
A. H. kwotę 36.484 zł 85 gr wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 4 października 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.
oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty (pkt 1.) oraz w oparciu o art. 353
§ 1 k.p.c. oddalił powództwo w stosunku do pozwanych P. P. (1) i Z. P. (pkt 2.).
Odnosząc się do wniosku stron o zwrot kosztów procesu Sąd miał na względzie, iż stosownie do regulacji art. 98 §
1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do
celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), natomiast podług treści art. 98 § 3 k.p.c. oraz art. 98
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata albo radcę
prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki
jednego adwokata albo radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez Sąd osobistego stawiennictwa
strony.
Tym samym, skoro 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. w likwidacji przegrała w całości spór w rozumieniu art. 98
k.p.c., spoczywa na niej obowiązek zwrócenia poniesionych kosztów procesu stronie wygrywającej sprawę, w zadanym
zakresie – A. H.. Sąd orzekając o zwrocie kosztów miał na względzie, iż powódka poniosła koszty w postaci opłaty
sądowej od pozwu w kwocie 1.825 zł, wynagrodzenia adwokata, w wysokości przewidzianej dla wartości przedmiotu
sporu, tj. w kwocie 2.400 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.
Jednocześnie, Sąd zważył, iż A. H. przegrała proces w części dotyczącej P. P. (1) i Z. P., co zrodziło po jej stronie
obowiązek zwrócenia kosztów procesu tym pozwanym. Jednakże, rzeczone koszty poniósł wyłącznie Z. P., którego w
toku procesu zastępował zawodowy pełnomocnik. Zatem, na koszty, które powódka winna zwrócić temu pozwanemu,
składały się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie radcy prawnego, w wysokości
przewidzianej dla wartości przedmiotu sporu, tj. kwota 2.400 zł.
Mając to na uwadze, Sąd w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od pozwanej 2 (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w W. w likwidacji na rzecz powódki A. H. kwotę 4.242 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3.) oraz na podstawie
art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002
r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej
udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu zasądził od powódki A. H. na rzecz pozwanego Z. P. kwotę
2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 4.).
Nadto, Sąd w oparciu o art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c., z uwagi na fakt, iż wydane w niniejszym postępowaniu orzeczenie
kończące a uwzględniające powództwo w części dotyczącej 2 (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. w likwidacji jest wyrokiem
zaocznym, nadał wyrokowi w pkt. 1. i 3. rygor natychmiastowej wykonalności (pkt 5.).
ZARZĄDZENIE
1. Odnotować zwrot uzasadnienia.
2. Doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem pełnomocnikowi interwenienta ubocznego oraz pełnomocnikowi
powódki.
SSR Artur Grajewski