Izolacja powietrzno – pyłowa

Wykład 7.doc
(163 KB) Pobierz
EPIDEMIOLOGIA VII
Zasady izolacji pacjentów
Władze odpowiedzialne za zdrowie publiczne opierają się na wielu strategiach służących powstrzymaniu
rozprzestrzeniania się choroby zakaźnej. Dwie z tych strategii to izolacja i kwarantanna. Obie są procedurami
powszechnie stosowanymi w zakresie zdrowia publicznego i obie mają na celu zmniejszenie prawdopodobieństwa,
że osoby zakażone zarażą innych. Obie strategie mogą zostać wprowadzone dobrowolnie lub nakazane przez władze
ds. zdrowia publicznego.
-
Odizolowanie chorych osób
Izolacja ma za zadanie odosobnienie osób ze specyficznymi chorobami zakaźnymi od osób zdrowych.
Pozwala na leczenie osób chorych i chroni zdrowych ludzi od zachorowania.
Chorzy przebywający w izolacji mogą pozostawać pod opieką w swoich domach, w szpitalach lub w
innych wyznaczonych placówkach opieki zdrowotnej.
W większości przypadków izolacja jest dobrowolna, jakkolwiek państwowe lub lokalne organy zdrowia
mają prawo nakazania izolowania chorych w celu ochrony zdrowia publicznego
Zasady izolacji i kwarantanny
Kwarantanna – dotyczy osób, które miały kontakt z chorymi zakaźnie, ale nie są chore.
Kwarantanna ma za zadanie odseparowanie i ograniczenie przepływu osób, które miały kontakt z czynnikami
zakaźnymi lecz jeszcze nie zachorowały i mogą być roznosicielami chorób zakaźnych.
Kwarantanna może obejmować np.:
krótkoterminowe, dobrowolne zatrzymanie w domu
ograniczenie podróży osób, które mogły zostać narażone na zakażenie
ograniczenie dotyczące przejścia z i do strefy zagrożenia.
Inne środki stosowane w celu zapobieżenia szerzeniu się choroby mogą obejmować:
Ograniczenia w organizowaniu widowisk i innych zgromadzeń ludności (np. imprez szkolnych)
Odwołanie imprez publicznych
Zawieszenie zgromadzeń publicznych i zamknięcie miejsc publicznych (takich jak teatry czy kina)
Zamknięcie systemów masowego tranzytu lub ogólnych ograniczeń podróży samolotem, pociągiem lub
drogą morską.
Wszystkie te środki są wykorzystywane w połączeniu z innymi metodami stosowanymi w ochronie zdrowia
publicznego tj.:
ściślejszym nadzorem nad chorobami i monitorowaniem objawów
szybkim diagnozowaniem i leczeniem osób, którzy zachorowali
leczeniem zapobiegawczym osób poddanych kwarantannie, łącznie ze szczepieniami i zastosowaniem
leczenia profilaktycznego, w zależności od rodzaju choroby
Zasady izolacji pacjentów w szpitalu
Izolacja jest najlepszym sposobem zapobiegania i rozprzestrzeniania się zakażeń w szpitalu między chorymi oraz
między pacjentami i personelem.
Izolacji podlegają szczególnie chorzy, w przypadku których w trakcie zakażenia może dojść do masywnego
skażenia środowiska (chorzy z sączącymi ranami, z trudnym do opanowania krwawieniem, z ciężką biegunką itp.)
oraz pacjenci będący w stanie immunosupresji.
Kierownicy zakładów opieki zdrowotnej, świadczących całodobową opiekę szpitalną, mają obowiązek stworzenia i
utrzymania systemu zapobiegania i zwalczania zakażeń szpitalnych dla:
1. pacjentów z zakażeniem lub chorobą zakaźną
2. pacjentów szczególnie podatnych na zakażenia szpitalne, np. z obniżoną odpornością organizmu po
operacjach lub po terapii lekami immunosupresyjnymi stosowanymi po transplantacji – jeżeli ZOZ udziela
świadczeń związanych z przeszczepami (ustawa z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu
zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi).
Warunki do izolowania pacjentów
Zakłady opieki zdrowotnej są zobowiązane do stworzenia warunków izolowania pacjentów zdiagnozowanych lub
podejrzanych o zakażenie szczególnie niebezpiecznymi czynnikami biologicznymi.
W zakładach lecznictwa stacjonarnego należy wyodrębnić izolatki, w których mogą przebywać te osoby – zgodnie z
rozporządzeniem Ministra Zdrowia w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i
sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej
Izolatka jest zamkniętym zespołem pomieszczeń przeznaczonym do pobytu pacjenta, w której skład chodzi
minimum:
pomieszczenie pobytu pacjenta o powierzchni co najmniej 8,0 m²
pomieszczenie higieniczno sanitarne z węzłem sanitarnym
śluza umywalkowo fartuchowa między pomieszczeniem pobytu pacjenta a ogólna drogą komunikacyjną
Izolatka powinna być wyposażona w wentylację wymuszoną działającą na zasadzie podciśnienia (ciśnienie w
izolatce musi być niższe niż na korytarzu i w śluzie).
W pomieszczeniach do izolacji zakażonych chorych i pomieszczeniach dla pacjentów o obniżonej odporności
należy stosować wentylacją nawiewno-wywiewną lub klimatyzację zapewniającą parametry jakości powietrza
dostosowane do funkcji tych pomieszczeń.
W każdym oddziale szpitala musi być co najmniej jeden pokój jednoosobowy z węzłem sanitarnym lub izolatka.
Oprócz tego wymogu, określono również szczególne rozwiązania dla wybranych komórek organizacyjnych szpitala:
w oddziale przyjęć i pomocy doraźnej powinna być zapewniona możliwość krótkotrwałej izolacji pacjenta,
u którego stwierdzono chorobę zakaźną lub z podejrzeniem zachorowania na chorobę zakaźną.
w oddziale chorób zakaźnych należy zapewnić co najmniej 3 izolatki z urządzeniami audiowizualnymi
umożliwiającymi kontakt chorego z odwiedzającym, a wejście do oddziału powinno prowadzić przez śluzę.
O umieszczeniu pacjenta w izolatce decyduje lekarz przyjmujący pacjenta do szpitala, w zależności od wyników
badań diagnostycznych, wywiadu lekarskiego lub innych informacji wskazujących na prawdopodobieństwo, że
pacjent został zakażony szczególnie niebezpieczną chorobą zakaźną.
Pacjenci mogą również zostać umieszczeni w placówce na podstawie decyzji państwowego powiatowego inspektora
sanitarnego.
Lekarz ma obowiązek poinformować osobę podejrzaną o zachorowanie lub chorą o przesłankach uzasadniających
taką decyzję, dokonać odpowiedniego wpisu w dokumentacji medycznej.
W przypadku rozpoznania choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej poza zakładem opieki zdrowotnej
umożliwiającym izolację i leczenie lekarz musi podjąć następujące działania:
1. skierować pacjenta do szpitala specjalistycznego zapewniającego izolację i leczenie tej osoby.
2. zorganizować transport uniemożliwiający przeniesienie zakażenia na inne osoby.
3. pouczyć pacjenta lub jego opiekuna o prawach pacjenta oraz o możliwości zastosowania przymusowej
izolacji (art. 5 ust.1 ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób
zakaźnych u ludzi).
4. należy niezwłocznie powiadomić państwowego powiatowego inspektora sanitarnego o zaistniałym
przypadku i podjętych działaniach.
5. powiatowy inspektor sanitarny może w drodze decyzji nałożyć obowiązek izolacji, kwarantanny lub
leczenia osobom z objawami choroby zakaźnej dotychczas nierozpoznanej w kraju.
Działania podejmowane w zakładzie opieki zdrowotnej w celu zapewnienia warunków ochrony zdrowia
publicznego (w tym izolacji pacjentów) powinny być szczegółowo dokumentowane (rozporządzenia Ministra
Zdrowia z 27 maja 2010 r. w sprawie sposobu dokumentowania realizacji działań zapobiegających szerzeniu się
zakażeń i chorób zakaźnych oraz warunków i okresu przechowywania tej dokumentacji – Dz.U. nr 100, poz. 645).
Przymusowa izolacja
Jednym z nielicznych przypadków, w których można zastosować przymus bezpośredni i prowadzić leczenia bez
zgody pacjenta jest leczenie choroby zakaźnej (osoby te mają obowiązek poddania się leczeniu, hospitalizacji,
izolacji, kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu).
Przymus bezpośredni może polegać na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub przymusowym podaniu leków, a o
jego zastosowaniu bądź zaprzestaniu decyduje lekarz, odnotowując każdy taki przypadek w dokumentacji
medycznej.
Lekarz ma prawo zwrócić się o pomoc m.in. do policji w zastosowaniu któregoś z środków przymusu
bezpośredniego, ale musi wówczas zapewnić funkcjonariuszom środki ochrony przed chorobami zakaźnymi.
Rodzaje izolacji
W 1996 r. Centrum Zwalczania i Zapobiegania Chorobom (CDC) oraz Komitet Doradczy ds. Praktyki w Zakresie
Zwalczania Zakażeń Szpitalnych opublikowały wytyczne dotyczące zasad izolacji pacjentów, które oparte są na
systemie dwóch poziomów środków ostrożności:
izolacji standardowej oraz
izolacji zależnej od dróg przenoszenia zakażeń
Poziom pierwszy – izolacja standardowa „S” obejmuje rutynowe środki ostrożności zalecane do stosowania wobec
wszystkich hospitalizowanych pacjentów, niezależnie od ich choroby, których izolacja w osobnej sali zwykle nie
jest konieczna (wyjątek stanowią pacjenci z krwawieniem, biegunką, założonym drenażem, nieprzytomni,
niewspółpracujący lub upośledzeni umysłowo.
Poziom drugi – to izolacja zależna od dróg przenoszenia zakażeń i jest stosowana wobec pacjentów z zakażeniem
lub kolonizacją patogenami zakaźnymi przenoszonymi drogą powietrzno-kropelkową, powietrzno-pyłową lub
kontaktową.
Ponieważ obraz kliniczny nie zawsze jest jednoznaczny, u chorych z pewnymi zespołami objawów klinicznych lub
danymi z wywiadu wskazującymi na możliwość zakażenia, stosowana jest tzw. izolacja empiryczna.
Ponadto w celu ochrony pacjentów z ciężkim upośledzeniem odporności przed zakażeniem stosowana jest tzw.
izolacja ochronna.
Zalecenia ogólne dotyczące warunków izolacji
Obowiązujące zasady
Zalecane – izolatka
Dopuszczalne – osobna sala z umywalką i toaletą
wydzieloną dla pacjenta.
Sprzęt medyczny i niemedyczny Wyłącznie niezbędny, wydzielony do stosowania
tylko w izolatce.
Kryteria procedury
Pomieszczenie (wyraźnie
oznakowane)
Dekontaminacja środowiska
Odpady szpitalne
Bielizna pościelowa
Naczynia i sztućce
Transport chorego
Personel medyczny
Odwiedzający
Postępowanie ze zwłokami
Uwagi
Zalecany sprzęt
jednorazowego
użytku
Nie rzadziej niż 2 x dziennie – mycie i dezynfekcja
powierzchni.
Wszystkie odpady należy traktować jako odpady
medyczne.
Użytą bieliznę należy traktować jako skażoną
Nie wymagają szczególnych metod postępowania
Ograniczyć do niezbędnego minimum
Zalecane wyznaczenie osobnego personelu
Zalecane ograniczenie odwiedzin
Odwiedzający muszą stosować odzież ochronną
Należy stosować ww. środki ostrożności także
po śmierci pacjenta.
Na etykiecie identyfikacyjnej umieścić informację
„niebezpieczeństwo skażenia”
Zalecenia szczegółowe dotyczące izolacji
Kryteria
procedury
Pomieszczenie
Maski
Izolacja powietrzno-kropelkowa
W przypadku np. błonicy, grypy, krztuśca, zakażeń meningokokowych, świnki.
Obowiązujące zasady
Drzwi do pomieszczenia mogą być otwarte
Stosować zawsze przy bliskim kontakcie z chorym (do 1 m). Jeśli chory opuszcza izolatkę
musi mieć założoną maskę.
Izolacja powietrzno – pyłowa
W przypadku np. gruźlicy płucnej, półpaśca, ospy wietrznej, odry.
Kryteria procedury
Obowiązujące zasady
Drzwi do pomieszczenia muszą być zamknięte.
Powietrze z ujemnym ciśnieniem.
Częstotliwość wymiany powietrza 6-12 x na godz.
Powietrze powinno być usuwane bezpośrednio na zewnątrz przez filtr.
Maski z filtrem HEPA Maski powinny używać wszystkie osoby przebywające w pomieszczeniu.
Maski zakładać przed wejściem do pomieszczenia.
Jeśli chory opuszcza izolatkę musi mieć założoną maskę.
...
Pomieszczenie
Plik z chomika:
agachowaniec
Inne pliki z tego folderu:
Wykład IV.pdf (14091 KB)
Wykład V.pdf (12291 KB)
PIELEGNIARSTWO EPIDEMIOLOGICZNE 22,02,2011.ppt (5669 KB)
 Wykład II.pdf (7041 KB)
 Wykład VI.pdf (7507 KB)



Inne foldery tego chomika:

Diabetologia
Dydaktyka
 Edukacja zdrowotna
 Emisja głosu
 Farmakologia

Zgłoś jeśli naruszono regulamin





Strona główna
Aktualności
Kontakt
Dział Pomocy
Opinie


Regulamin serwisu
Polityka prywatności
Copyright © 2012 Chomikuj.pl