opracowanie moje - KOŁO 4,5 - piotrek347

opracowanie moje.doc
(63 KB) Pobierz
Okres latencji, czyli ciszy, niewidoczności faga w komórce bakterii. Jest to pozorny okres ciszy
(okres w którym nie są widoczne fagi w komórce bakteryjnej!), bowiem tak naprawdę wstrzyknięcie
genomu wirusowego powoduje zmianę metabolizmu bakterii. Zahamowana zostaje synteza DNA,
RNA i białek bakterii, następuje degradacja struktur białkowych i genomu żywiciela. Trwa
kilkadziesiąt minut (20-40 minut). W okresie latencji powstają białka wczesne. Pod koniec okresu
latencji wytworzone zostają białka późne.
Pierwsze wytworzone białka enzymatyczne określane są białkami wczesnymi. Białka wczesne
obejmują także enzymy degradujące struktury bakterii, aby odzyskać z nich substraty do produkcji
wirusowych elementów. Białka późne z kolei są to białka strukturalne otoczki białkawej wirusa i
lizozymy wirusowe.
1. Adsorpcja - proces przylegania wirusa do powierzchni komórki - jest oczywiście
niezbędnym wstępem do zakażenia. Opiera się ona na połączeniu ze specyficznym
receptorem, z czego z kolei wynika tropizm tkankowy wirusa. Białko wirusowe, od którego
zależy rozpoznanie komórki to tzw. białko wiążące receptor.
2. Penetracja jest procesem wnikania wirusa do komórki po jego uprzednim połączeniu się z
receptorem. Może ono zachodzić na jeden z trzech podstawowych sposobów:
3.
1. fuzja - zachodzi w przypadku wirusów, które są otoczone błoną lipidową
zawierającą białko fuzyjne. Otoczka lipidowa wirusa zlewa się z błoną komórkową,
dzięki czemu wirus wnika do wnętrza;
2. wiropeksja jest sposobem polegającym na wykorzystaniu naturalnych mechanizmów
komórki, które są wykorzystywane do pobierania różnych substancji odżywczych i
regulacyjnych. Także w tym przypadku wirus musi posiadać otoczkę, gdyż na
jednym z etapów wiropeksji dochodzi do zlewania się błon;
3. "wślizgiwanie się" (endocytoza) polega na bezpośrednim przejściu przez błonę
komórki. Zachodzi ono w przypadku wirusów bezotoczkowych.
4. Odpłaszczenie wirusa polega na uwolnieniu materiału genetycznego wirusa. W przypadku
fuzji i wiropeksji zwykle następuje ono już podczas wnikania, gdyż jest bezpośrednio
związane z mechanizmem penetracji.
5. Produkcja białek wczesnych - zanim genom zostanie zreplikowany, często zdarza się, że
potrzebne są białka niezbędne do pewnych czynności z tym związanych oraz inne,
odpowiedzialne za zmianę metabolizmu komórki.
6. Replikacja genomu zachodzi w różny sposób, zależnie od charakteru materiału
genetycznego, co zostało przedstawione wcześniej. Tutaj może dojść także do integracji
genomu wirusa z genomem gospodarza.
7. Produkcja białek późnych zachodzi z reguły na podstawie kodu genetycznego ze świeżo
wyprodukowanych nowych genomów. Są to zwykle białka strukturalne, wchodzące w skład
kapsydu, oraz białka umożliwiające prawidłowe złożenie wirionów.
8. Składanie wirionów to proces, w którym dochodzi do wytworzenia nukleokapsydów.
9. Uwalnianie wirionów z komórki następuje po ich złożeniu. Wirusy bezotoczkowe zwykle
uwalniają się po śmierci komórki i jej rozpadzie, natomiast wirusy otoczkowe pączkują z
powierzchni komórki. Otoczka lipidowa wirusa to zwykle pozyskany na tym etapie fragment
błony komórkowej gospodarza.
Produkcja białek wczesnych - odpowiedzialne za zmianę metabolizmu komórki
6. Replikacja genomu - integracja genomu wirusa z genomem gospodarza
7. Produkcja białek późnych - białka strukturalne, wchodzące w skład kapsydu, umożliwiające
prawidłowe złożenie wirionów - pojedyncza jednostka wirusa
Uwalnianie wirionów z komórki - (wirusy bezotoczkowe - uwalniają się po śmierci komórki,
wirusy otoczkowe pączkują z powierzchni komórki. Otoczka lipidowa wirusa to fragment błony
komórkowej gospodarza)
Metody serologiczne
Zasady odczynów serologicznych i najważniejsze ich przykłady zostały opisane
w rozdziale „Immunologia”. Istnieje jednak pewna specyfika tych odczynów
w zastosowaniu do diagnostyki zakażeń wirusowych. Na przykład
w odczynie immunofluorescencyjnym (IF) w przypadku wykrywania antygenów
wirusowych in situ w rozmazach zawierających złuszczone komórki nabłonkowe,
preparatach histologicznych lub w hodowlach komórkowych zakażonych
materiałem klinicznym wykorzystuje się zjawisko eksponowania antygenów
wirusowych na powierzchni komórek zakażonych wirusem.
Stosuje się także kilka metod serologicznych, specyficznych dla diagnostyki
wirusologicznej, takich jak:
_ Odczyn neutralizacji, czyli zobojętniania (NT) – jest najczulszym testem
odzwierciedlającym stan funkcjonalny odpowiedzi immunologicznej na
zakażenie wirusowe. Istotą odczynu jest zobojętnienie wirusa przez swoiste
przeciwciała, co objawia się utratą jego właściwości zakaźnych. Wynik
reakcji zobojętniania ocenia się przez zakażenie wrażliwej hodowli komórkowej
lub zwierząt laboratoryjnych mieszaniną wirusa poddaną działaniu
przeciwciał. Odczyn uznaje się za dodatni, jeżeli stwierdzi się brak
efektu cytopatycznego lub brak objawów chorobowych u zakażonych
zwierząt, przy wystąpieniu efektu działania wirusa w grupie kontrolnej,
zakażonej tylko zawiesiną wirusa.
_ Odczyn zahamowania hemaglutynacji (OZHA) – stosuje się w diagnostyce
tych wirusów, które posiadają hemaglutyninę, zdolną do aglutynowania
(zlepiania) erytrocytów, np. wirusy grypy, różyczki, paramyksowirusy.
W tym celu do rozcieńczonej surowicy dodaje się antygenu wirusowego.
Obecne w surowicy przeciwciała łączą się z określoną
hemaglutyniną, blokując jej działanie. Po dodaniu krwinek czerwonych
nie obserwuje się ich zlepiania.
_ Odczyn hemadsorpcji – wykorzystuje zjawisko przylegania erytrocytów
różnych gatunków zwierząt lub ludzkich „0” Rh(–) do powierzchni komórek
zakażonych wirusem posiadającym hemaglutyninę. Efekt ten pojawia
się w hodowli komórkowej zanim wystąpi efekt cytopatyczny. Hamowanie
odczynu hemadsorpcji przez swoiste przeciwciała umożliwia identyfikację
gatunkową wirusa.
Hodowla komórek i tkanek w szklanych czy plastikowych naczyniach czyli hodowle in vitro
jest podstawową metodą badań cytologicznych komórek normalnych i zmienionych
nowotworowo czyli stransformowanych.
Metodę tę stworzył w 1912r-Carnel. Przez długie lata hodowano tkanki w bardzo
skomplikowanych środowiskach złożonych z osocza lub surowicy oraz wyciągu z homogenatu
zarodków. Dopiero w 1955r wprowadzono do badań syntetyczne środowiska, o znanym
składzie chemicznym. Hodowlę tkanek, niezależnie od jej rodzaju, prowadzi się w warunkach
jałowych w różnego typu pojemnikach szklanych a częściej w plastikowych , przeważnie to
sprzęt jednorazowy. Są one wykonane z plastiku nietoksycznego. Bardzo ważne jest aby
naczynia hodowlane jak i pożywki, w których rosną komórki nie zawierały substancji
toksycznych. Jałowość hodowli uzyskuje się skrupulatnie sterylizując sprzęt i pożywki,
pracując w boksach z nadmuchem jałowego powietrza. Pożywki stosowane w hodowli mogą
być naturalne lub sztuczne
HODOWLA PIERWOTNA
Istnieje bardzo wiele odmian techniki hodowli tkanek. Najprostsza polega na pobraniu
fragmentów tkanki z zarodka rozproszeniu komórek za pomocą trawienia enzymatycznego
kolagenozą, sedymentacji komórek na dnie płytki Petriego zawierające odpowiednie
środowisko i wstawieniu do cieplarki w której utrzymywane jest kontrolowane ciśnienie
parcjalne O2 i CO2. po pewnym czasie na skutek namnażania się, komórki pokryje całe dno
płytki, po czym w wyniku zjawiska inhibicji kontaktowej dalej się nie dzielą. Hodowle
komórkowe pierwotne można prowadzić dalej, przenosząc hodowane komórki do następnych
naczyń hodowlanych. Taki zabieg nazywa się pasażowaniem. Komórki z hodowli pierwotnych
uwalnia się z podłoża albo mechanicznie lub trawiąc je krótko trypsyną.
ZASADA HODOWLI TKANEK
Polega na umieszczeniu fragmentów żywych tkanek w środowisku nie krzepnącym najlepiej w
osoczu krwi pobranej w idealnie sterylnych warunkach. Najlepiej jest użyć osocza tego samego
gatunku. Szybko, celem uniknięcia wysychania pobieramy drobne wycinki z narządu, które
chcemy hodować. Wycinki powinny być większe niż 1mm3. pobrany wycinek układamy na
szkiełku nakrywkowym (jałowym) i pokrywamy go kroplą osocza. Następnie odwracamy
szkiełko ostrożnie kulterą ku wydrążeniu w specjalnym szkiełku podstawowym.
Szkiełko nakrywkowe obramowujemy woskiem. Kultera szybko rośnie, wzrost hodowli
najlepiej jest obserwować na obwodzie hodowli. Po 2-3 dniach hodowlę należy przeszczepić.
RODZAJE HODOWLI
Hodowla jednowarstwowa
Pojedyncza warstwa komórek rosnących na jakiejś powierzchni.
Hodowla w zawiesinie
Typ hodowli, w której komórki rozmnażają się pozostając zawieszone w płynnej pożywce.
Hodowla pierwotna
Hodowla komórkowa zapoczątkowana z komórek, tkanek lub narządów pobranych
bezpośrednio z organizmu.
Wyróżnia się trzy główne typy chodowli tkankowych:
- hodowla komórkowa - hodowla pojedyńczych komórek in vitro nie wykazujących cech tkanki;
- hodowla tkankowa - utrzymanie lub wzrost tkanki in vitro, która zachowuje swoje funkcje oraz
strukturę;
- hodowla narządowa - utrzymywanie lub wzrost zawiązków, całych lub części narządów in vitro z
zachowaniem ich funkcji i struktury.
grzybica strzygąca - jedna z postaci grzybicy skóry głowy, ma dwie odmiany: powierzchniową i
głęboką.
Postać powierzchniowa wyróżnia się charakterystycznymi wykwitami. Są to okrągłe, wyraźnie
ograniczone ogniska, w których obrębie widać krótko, tuż przy skórze, nierówno poułamywane,
przerzedzone włosy, zniszczone grzybem.
Postać głęboka grzybicy strzygącej występuje najczęściej na głowie dziecka lub na skórze brody u
mężczyzny. Wywołuje ona ostry stan zapalny z tworzeniem się bolesnych guzków różnej wielkości.
Przy ich ucisku wydziela się treść ropna. Na miejscu tych zmian włosy ulegają zniszczeniu i dlatego
po wygojeniu powstają trwałe wyłysienia i blizny.
GRZYBICZAKI
mikidy; zmiany skórne o różnym wyglądzie rozwijające się podczas ostrego, zapalnego okresu
grzybicy skóry, ale niezawierające elementów grzyba i pojawiające się w miejscach odległych od
aktualnej infekcji. Ich powstawanie jest wyrazem uczulenia na elementy grzyba.
W następstwie uczulenia na antygeny grzybów powstają
wtórnie w skórze, w tkance podskórnej i w układzie naczyniowym
tzw. grzybiczaki (mikidy), zmiany niezawierające elementów
grzybów. Grzybiczaki, zaliczane do odczynów typu
póŸnego, pojawiają się zwykle ok. 4.–6. tyg. trwania infekcji.
Wzależnooeci od umiejscowienia wykwitów, podzielono je na
mikidy naskórkowe, przypominające wyprysk lub łuszczycę,
mikidy skórne, przyjmujące postać osutek płonicowatych lub
plamistych, rogowacenia przymieszkowego, pokrzywki i plamicy,
mikidy podskórne, przyjmujące obraz rumienia guzowatego
i mikidy naczyniowe, które mogą przypominać infekcje bakteryjne i wywołują zapalenie wędrujące
żył
Odczyn immunofluorescencji pośredniej (OIF) na obecność przeciwciał toksoplazmowych IgG
odczyn immunofluorescencji pośredniej
ang. IFA – przeciwciała (nie znakowane)
przeciwko antygenom komórkowym
wykrywa się stosując przeciwciała
znakowane fluorescencyjnie np. FITC
Odczyn immunofluorescencji pośredniej jest używany do badania odpowiedzi humoralnej
w poszczególnych klasach immunoglobulin: IgA, IgM, IgG. W pierwszym etapie nieznakowane
przeciwciało łączy się z antygenem. Drugi etap polega na łączeniu kompleksu ze znakowanym
przeciwciałem.
Hodowla pierwotna - hodowla in vitro komórek lub tkanek pobranych bezpośrednio z organizmu
(nie dotyczy to eksplantatów guzów powstałych po wszczepieniu zwierzętom komórek z
hodowli).Termin ten odnosi się jedynie do pierwszego pasażu
Linia komórkowa - powstaje z hodowli pierwotnej po pierwszym pasażu - ustalona linia
komórkowa
Hodowla z ekspantantu- hodowla drobnych fragmentów tkanki>> z fragmentów tych
przyczepionch do dna naczynia i umieszczonych w pożywce wywędrowują komórki>> nie zawsze
można uzyskać komórki które wymigrowują- niektóre trzeba wyseparować
Hodowle pierwotne zakładane są z materiału pobranego bezpośrednio z organizmu. Hodowle
pierwotne można wyprowadzić z uzyskanych mechanicznie drobnych fragmentów, tzw.
eksplantatów, świeżo wyciętych kawałków tkanki bądź narządu lub z zawiesiny komórek powstałej
po ich rozproszeniu działaniem enzymów. W pierwszym przypadku komórki wyra-stają lub migrują
z wycinków osadzonych na dnie naczynia hodowlanego, tworząc wokół nich jednowarstwową
płytkę. Płytki wyrosłe z większej ilości wycinków mogą łączyć się i pokryć dno naczynia jedną
warstwą komórek. Dzisiaj stosuje się tę technikę wówczas, gdy dysponuje się bardzo małą ilością
tkanki (np. materiał biopsyjny) lub komórkami trudno adaptującymi się, np. komórki kości. W
drugim przypadku hodowlę pierwotną zakłada się z zawiesiny ko-mórkowej lub komórek
zagregowanych w małe grupy. Komórki po przyczepieniu do dna naczynia tworzą najpierw różnej
wielkości kolonie, które proliferując powiększają się i two-rzą jedną warstwę.
Bakteriofag T4 - zawierający dwuniciowy DNA (174 tys. zasad) bakteriofag o kapsydzie mającym
kształt dwudziestościanu foremnego, który infekuje i pasożytuje na komórkach bakterii Escherichia
coli. Przytwierdza się on za pomocą ogonka do bakterii, a następnie, kurcząc pochewkę ogonka,
wstrzykuje swój materiał genetyczny do wnętrza komórki 1 - główka 2 - ogonek 3 - kwas
nukleinowy 4 - kapsyd 5 - kołnierzyk 6 - pochewka 7 - włókienka 8 - haczyki 9 – płytka
Plik z chomika:
piotrek347
Inne pliki z tego folderu:


25112009262.jpg (648 KB)
25112009261.jpg (611 KB)
 Mykotoksyny - książka.jpg (195 KB)
 Mykotoksyny - ćwiczenia2.jpg (179 KB)
 Wirusy - ćwiczenia - 1.doc (136 KB)
Inne foldery tego chomika:


Zgłoś jeśli naruszono regulamin





Strona główna
Aktualności
Kontakt
Dział Pomocy
Opinie


Regulamin serwisu
Polityka prywatności
Copyright © 2012 Chomikuj.pl
EGZAMIN
 KOŁO 1
 KOŁO 2
 KOŁO 3
Riczi notatki 1 sem