Wniosek o rozstrzygnięcie czy przyczyny odmowy wskazane przez

[miejscowość], dnia [data wniesienia Apelacji]1 r.
Do: Sąd Okręgowy w [miejscowość]2
za pośrednictwem:
Sąd Rejonowy w [miejscowość]3
[numer wydziału] Wydział Rodzinny i Nieletnich
[adres pocztowy]
Wnioskodawczyni: [imię i nazwisko]4
[adres pocztowy do doręczeń]
Uczestniczka ad. 1: [imię i nazwisko partnerki]
[adres pocztowy do doręczeń]
Uczestnik ad. 2: Kierownik Urzędu Stanu Cywilnego
w [miejscowość]5
[adres pocztowy]
Sygn. akt Sądu I Instancji: [sygnatura]6
Data ta powinna być zgodna z rzeczywistą datą wysłania Apelacji za pośrednictwem Poczty Polskiej
lub złożenia Apelacji w biurze podawczym Sądu Rejonowego, który rozpoznawał sprawę w pierwszej
instancji (szczegółowa informacja na temat sposobu wniesienia Apelacji zawarta jest na ostatniej
stronie wzoru);
1
Jest to Sąd Okręgowy właściwy ze względu na siedzibę Sądu Rejonowego, który rozpoznawał
sprawę w pierwszej instancji;
2
3
Jest to Sąd Rejonowy, który rozpoznawał sprawę w pierwszej instancji;
Każdy z partnerów powinien wnieść do Sądu Rejonowego swoją Apelację, w której wskaże jako
Uczestnika ad. 1 drugiego partnera;
4
5
Jest to Kierownik Urzędu Stanu Cywilnego, który odmówił przyjęcia oświadczeń;
W tym miejscu należy wskazać sygnaturę pod jaką sprawę rozpoznał Sąd Rejonowy; sygnaturę
można znaleźć m.in. na pierwszej stronie wyroku Sądu Rejonowego;
6
Opłata sądowa od wniosku: 40 złotych7
APELACJA
od postanowienia Sądu Rejonowego z dnia [data] r.,
wydanego w sprawie o sygn. akt [sygnatura Sądu Rejonowego]
W imieniu własnym, niniejszym zaskarżam w całości postanowienie Sądu Rejonowego w
[miejscowość], [numer wydziału] Wydział Rodzinny i Nieletnich, wydane w sprawie o sygn.
akt [sygnatura sądu pierwszej instancji] w dniu [data] r., doręczone mi w dniu […] r.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucam:
[w tym miejscu należy skrótowo opisać zarzuty stawiane postanowieniu Sądu Rejonowego;
poniżej przedstawiamy przykładowy katalog zarzutów, który został wykorzystany w jednej ze
spraw rozpoznanych w ramach Koalicji]
1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 § 1 Kodeksu rodzinnego i
opiekuńczego, dalej KRiO, w zw. z art. 18 Konstytucji RP, poprzez przyjęcie,
iż przepisy prawa stoją na przeszkodzie uznaniu prawa do zawarcia związku
małżeńskiego przez dwie osoby tej samej płci, podczas gdy norma konstytucyjna
stanowi wyraźną gwarancję ochrony życia rodzinnego również dla osób
nieheteroseksualnych, a przez to nakłada na organy władzy publicznej, w tym
władzy sądowniczej, obowiązek wypełnienia luki prawnej polegającej na braku
regulacji prawnej jednoznacznie zezwalającej osobom tej samej płci na
zawieranie małżeństw poprzez stosowanie w drodze analogii przepisów
zezwalających na zawieranie małżeństw osobom różnej płci;
2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 § 1 KRiO w zw. z art. 47
Konstytucji RP poprzez odmowę uznania, iż instytucja małżeństwa może mieć
zastosowanie do sytuacji, w której dwie osoby tej samej płci chcą zawrzeć
związek małżeński, a tym samym pozbawienie Wnioskodawczyni oraz
Uczestniczki ad. 1 gwarantowanego w Konstytucji RP prawa do ochrony życia
rodzinnego, podczas gdy instytucja ta powinna być dostępna w drodze analogii
legis również do zawierania małżeństw przez osoby tej samej płci z uwagi na
konstytucyjną gwarancję ochrony życia rodzinnego (również wobec osób
żyjących w związkach jednopłciowych);
7
Informacja o sposobie wniesienia opłaty sądowej zawarta jest na końcu wzoru;
3. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 § 1 KRiO w zw. z art. 32
Konstytucji RP poprzez odmowę uznania, że na gruncie art. 18 i art. 47
Konstytucji RP osoby nieheteroseksualne mają prawo do ochrony życia
rodzinnego w formie zinstytucjonalizowanej w postaci małżeństwa, podczas gdy
przepis ten ustanawia zakaz dyskryminacji z jakiejkolwiek przyczyny, którą
również nie może być orientacja seksualna;
4. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 1 § 1 KRiO w zw. art. 8 w zw. z
art. 14 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, dalej
EKPC, poprzez nieuwzględnienie zasad wypływających ze wskazanych
przepisów EKPC przy wydawaniu orzeczenia w niniejszej sprawie mimo, że
EKPC stanowi źródło prawa w polskim porządku prawnym, a jej przepisy
znajdują bezpośrednie zastosowanie; nieuwzględnienie powyższych zasad
skutkowało naruszeniem prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego
oraz zakazu dyskryminacji.
Wskazując na powyższe zarzuty, na podstawie art. 386 § 1 w zw. z art. 518 oraz art. 13 par.
2 Kodeksu postępowania cywilnego, dalej KPC, wnoszę o:
[w tym miejscu należy skrótowo opisać czego domaga się Wnioskodawca;
najprawdopodobniej – tak jak miało to miejsce w odniesieniu do wszystkich spraw
rozpoznawanych w ramach Koalicji – Wnioskodawca będzie domagał się zmiany
niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego; poniżej przedstawiamy
przykładowy wniosek apelacji, który został wykorzystany w jednej ze spraw rozpoznanych w
ramach Koalicji]
Wniosek nr 1.
zmianę zaskarżonego postanowienia w całości oraz stwierdzenie, że przyczyny
wskazane przez Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego w [miejscowość] w zawiadomieniu
z [data] nie uzasadniają odmowy przyjęcia przez Kierownika Urzędu Stanu Cywilnego
oświadczeń o wstąpieniu przez Wnioskodawców w związek małżeński.
UZASADNIENIE
I. Stan faktyczny
[w tym miejscu należy skrótowo opisać dotychczasowy przebieg postępowania;
najprawdopodobniej przebieg tego postępowania będzie podobny do spraw rozpoznanych w
ramach Koalicji; poniżej przedstawiamy przykładowy opis stanu faktycznego, który został
wykorzystany w jednej ze spraw rozpoznanych w ramach Koalicji]
W dniu [data] r. złożyłam (wraz z Uczestniczką ad. 1, Panią [imię i nazwisko Partnerki])
w Urzędzie Stanu Cywilnego w [miejscowość], dalej USC, przewidziane w art. 4 KRiO
zapewnienie o nieistnieniu przeszkód wyłączających zawarcie związku małżeńskiego.
W dniu [data] r. doręczono mi zawiadomienie Kierownika USC z dnia [data] r.
informujące o odmowie przyjęcia przez Kierownika USC wskazanych powyżej
oświadczeń.
W odpowiedzi na działanie Kierownika USC, w dniu [data] r. złożyłam (wraz z
Uczestniczką ad. 1) do Sądu Rejonowego w [miejscowość], [numer wydziału] Wydział
Rodzinny i Nieletnich, wniosek o rozstrzygniecie, czy przyczyny odmowy wskazane w
zawiadomieniu uzasadniają odmowę dokonania czynności przez Kierownika USC.
Postanowieniem z dnia [data] r. Sąd Rejonowy połączył moją sprawę oraz sprawę z
wniosku Uczestniczki ad. 1 do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.
Po przeprowadzeniu rozprawy, postanowieniem z dnia [data] r. Sąd Rejonowy w
[miejscowość], [numer wydziału] Wydział Rodzinny i Nieletnich, oddalił mój wniosek (a
także wniosek Uczestniczki ad. 1), wskazując w uzasadnieniu, że
[w tym miejscu należy skrótowo wskazać argumenty przywołane przez Sąd Rejonowy,
np. że z uwagi zarówno na treść art. 18 Konstytucji RP jak i art. 1 § 1 KRiO, w polskim
porządku prawnym brak jest uregulowań zezwalających osobom tej samej płci na
zawieranie związków małżeńskich].
II. Uzasadnienie zarzutów
[w tym miejscu należy bardziej szczegółowo uzasadnić zarzuty apelacji wskazane we
wstępie pisma; poniżej przedstawiamy przykładowe uzasadnienie opisanych powyżej
zarzutów, które zostało wykorzystane w jednej ze spraw rozpoznanych w ramach Koalicji]
II. 1 Regulacja konstytucyjna
Analiza uregulowań konstytucyjnych odnosząca się do pojęcia rodziny przeczy
przyjętemu w zaskarżonym postanowieniu Sądu Rejonowego założeniu, że polski
porządek prawny dopuszcza możliwość sformalizowania w formie związku małżeńskiego
jedynie związki osób różnej płci.
Konstytucja RP, zgodnie z jej art. 47, przyznając każdemu prawo do ochrony prawnej
życia rodzinnego, nie tylko zakłada wolność od ingerencji państwa w tę sferę życia, lecz
także stanowi źródło „obowiązków pozytywnych” państwa, wiążących się z
koniecznością ukształtowania uregulowań prawnych, które zapewnią ochronę życia
rodzinnego.
Celem regulacji konstytucyjnych odnoszących się do statusu rodziny jest bowiem
nałożenie na władze publiczne obowiązku podejmowania działań, które umacniają więzi
między osobami tworzącymi rodzinę, a temu służy otwarcie małżeństwa dla osób tej
samej płci. Zakres koniecznych działań, do których podjęcia zobowiązana jest władza
publiczna realizująca konstytucyjny obowiązek ochrony życia rodzinnego, jest możliwy
do określenia wyłącznie przy poprawnym odczytaniu zakresu znaczeniowego pojęcia
rodzina.
Rodzina jest nie tylko kategorią prawną. Jest ona przede wszystkim zjawiskiem
socjologicznym. Rodzina nie jest i nigdy nie była organizacją statyczną (tak m.in. A.
Giddens, Socjologia, Warszawa 2010, s. 195-196; A. Kwak, Rodzina w dobie przemian.
Małżeństwo i kohabitacja, Warszawa 2005, s. 8). Z tego też powodu konstytucyjne
pojęcie rodziny „ma charakter otwarty o nieokreślonej dokładnie treści” (tak m.in. Z.
Radwański, Konstytucyjna ochrona małżeństwa, macierzyństwa i rodziny [w:] Prace
cywilistyczne, red. S. Wójcik, Warszawa 1990, s. 237-238).
W konsekwencji, uzasadnione jest wykładanie konstytucyjnego pojęcia rodziny nie jako
zastanego (tj. głównie przez pryzmat dominującego w czasie uchwalania Konstytucji RP
sposobu rozumienia tej instytucji), lecz jako podlegającego zmianom znaczeniowym,
które uwzględniać powinien ustawodawca zwykły realizując normy ustawy zasadniczej.
Warto zwrócić również uwagę na poglądy doktryny, zgodnie z którymi możliwość
zawarcia małżeństwa (czy też związku partnerskiego) jest niewątpliwie emanacją prawa
do prywatności, które Konstytucja RP gwarantuje także osobom nieheteroseksualnym.
Konstytucja RP (w razie łącznego zastosowania art. 18 wraz z art. 47 oraz z art. 32 ust.
2 Konstytucji,) stanowi zakotwiczenie dla aspiracji osób domagających się
instytucjonalizacji związków jednopłciowych. Zarzut dyskryminacyjny dotyka tu
pozbawienia osób nieheteroseksualnych możliwości wyboru co do decydowania o
swoim życiu osobistym, który to wybór istnieje w wypadku osób heteroseksualnych, tj.
wybór co do pozostawania w stanie wolnym czy w związku małżeńskim (tak m.in. E.
Łętowska, J. Woleński, Instytucjonalizacja związków partnerskich a Konstytucja RP
z 1997 r., Państwo i Prawo 6/2013).
Warto dodatkowo wskazać, jako ilustrację możliwości – a nawet konieczności –
nadawania normie konstytucyjnej określonej treści, zgodnej ze zmienionymi relacjami
społecznymi, przykład normy art. 32 ust. 1 Konstytucji hiszpańskiej, zgodnie z którą
“mężczyzna i kobieta mają prawo do zawarcia małżeństwa z pełną równością”. Pomimo
wyraźnego odniesienia do mężczyzny i kobiety jako uprawnionych do zawarcia związku
małżeńskiego (a więc w sposób zbliżony do brzmienia art. 18 Konstytucji RP), mając na
uwadze wyrażoną w przepisie art. 14 Konstytucji hiszpańskiej zasadę równości oraz
zasadę ochrony życia prywatnego zagwarantowaną w art. 18 Konstytucji hiszpańskiej,
Trybunał Konstytucyjny Hiszpanii uznał za zgodne z Konstytucją przepisy ustawy
13/2005, na podstawie których rozszerzono instytucję małżeństwa na pary jednopłciowe.
Literalne wskazanie w normie konstytucyjnej dotyczącej małżeństwa kobiety i
mężczyzny nie może prowadzić do dyskryminacji i nierównego traktowania obywateli,
szczególnie w sytuacji, gdy w ramach wspólnoty międzynarodowej jaką jest Rada
Europy (a do której przynależy również Polska), wystąpił konsensus w sprawie
nadawania równych praw parom jednopłciowym w zakresie zinstytucjonalizowania i
ochrony związków tworzonych przez takie pary.
II. 2 Wykładnia pojęcia “rodzina” w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka
Analiza rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w oparciu o gwarancje płynące z wiążących
Polskę aktów prawa międzynarodowego, w tym przede wszystkim EKPC, także
prowadzi do konkluzji, iż pojęcie rodziny powinno obejmować wspólnie żyjące osoby tej
samej płci.
W wyroku z dnia 24 czerwca 2010 r. w sprawie Schalk i Kopf przeciwko Austrii (skarga
nr 30141/04) Europejski Trybunał Praw Człowieka, dalej ETPC, stwierdził, że w świetle
przemian społecznych prawo do ochrony życia rodzinnego powinno przysługiwać także
partnerom tej samej płci tworzącym stałe związki. ETPC podkreślił, że pary osób tej
samej płci są tak samo zdolne do stworzenia trwałego i zaangażowanego związku, jak
pary osób różnej płci, a zatem znajdują się w podobnej do nich sytuacji co do potrzeby
prawnego uznania wzajemnych relacji. Stanowisko to zostało potwierdzone i rozwinięte
w kolejnych orzeczeniach ETPC (zob. np. wyrok Wielkiej Izby ETPC z 7.11.2013 r.,
Vallianatos i inni przeciwko Grecji, skarga nr 29381/09, 32684/09 oraz powołane tam
orzecznictwo).
W dniu 21 lipca 2015 r. ETPC wydał wyrok w sprawie Oliari i inni przeciwko Włochom
(skarga nr 18766/11 oraz 36030/11), w którym Trybunał stwierdził naruszenie przez
Republikę Włoską wynikającego z art. 8 EKPC obowiązku zapewnienia partnerom tej
samej płci (pozostającym w trwałych związkach) określonych ram prawnych, takich jak
zarejestrowany związek partnerski lub małżeństwo, pozwalających na uznanie i
odpowiednią ochronę prawną ich relacji. Wyrok w sprawie Oliari ustanawia standard
ochrony prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego przewidzianego w art. 8
EKPC, który można bezpośrednio odnieść także do polskiego porządku prawnego.
ETPC wskazał w tym rozstrzygnięciu, że z uwagi na fakt, że już ponad połowa Państw
Członkowskich Rady Europy wprowadziła regulacje prawne umożliwiające
sformalizowanie związku osób jednej płci, zmienił się w tym zakresie konsensus, zaś
związki te zasługują na większą ochronę prawną.
Tym samym, argumentację – o konieczności wyeliminowania luki prawnej w postaci
braku regulacji dotyczącej zawierania małżeństw przez osoby tej samej płci – wzmacnia
dokonywane w oparciu o przepisy EKPC orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka w Strasburgu.
Mając na uwadze rozstrzygnięć wyrok ETPC w sprawie Oliari i inni przeciwko Włochom
należy wskazać, że od momentu jego wydania Państwa–Strony Konwencji, które nie
przewidują rozwiązań prawnych regulujących zawieranie małżeństw przez pary
jednopłciowe w swoim ustawodawstwie, a więc również Polska, powinny podjąć aktywne
działania w celu wyeliminowania, również w praktyce działania organów administracji i
sądów, dyskryminacji par jednopłciowych, które chciałby sformalizować swój związek.
Tego rodzaju pogląd wspiera również okoliczność, że EKPC jako ratyfikowana umowa
międzynarodowa, ogłoszona w Dzienniku Ustaw, stanowi – w świetle art. 91 ust. 1
Konstytucji RP – część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana.
Zgodnie zaś z art. 91 ust. 2 Konstytucji RP tego rodzaju umowa ma pierwszeństwo
przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.
Specyfiką postępowania niniejszej sprawy jest nie tyle sprzeczność pomiędzy
przepisami prawa krajowego, a przepisami EKPC, ile istniejąca w polskim prawie luka,
pozostawiająca bez odpowiedniej regulacji prawnej obszar, który zdaniem ETPC
powinien być obowiązkowo regulowany przez każde Państwo-Stronę Konwencji. W tym
kontekście dokonana przez ETPC wykładnia EKPC powinna posłużyć w niniejszej
sprawie Kierownikowi USC, jak również Sądowi Rejonowemu jako wzorzec, punkt
odniesienia przy rozpatrywaniu zapewnień złożonych przeze wnioskodawców.
Wykorzystana przez Sąd Rejonowy argumentacja, stanowiąca podstawę zaskarżonego
postanowienia, zdaje się zaś pomijać szerszy kontekst niniejszej sprawy, co winno
dyskwalifikować możliwość utrzymania w mocy zaskarżonego postanowienia.
II. 3 Reguły wykładni oraz regulacja kodeksowa
W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd Rejonowy zauważył, że „[…]” (s. […]
uzasadnienia).
Zdaniem Wnioskodawczyni, przepisy rangi konstytucyjnej, nie przewidują zakazu
zawierania małżeństw przez osoby tej samej płci, stanowiąc jedynie, że małżeństwo jako
związek kobiety i mężczyzny pozostaje pod opieką i ochroną Rzeczypospolitej. Tym
samym stanowisko Sądu Rejonowego opiera się wyłącznie na błędnie przeprowadzonej
analizie zagadnienia będącego przedmiotem niniejszego postępowania.
Sąd Rejonowy powinien był bowiem przeprowadzić pogłębioną analizę przepisów prawa
przy zastosowaniu odpowiednich reguł wykładni i zbadać, czy mimo braku odpowiedniej
regulacji rangi kodeksowej się możliwe jest zrekonstruowanie normy prawnej mogącej
stanowić podstawę do uznania, iż dwie osoby tej samej płci mają prawo do zawarcia
małżeństwa. Jeśli bowiem jest tak, że Konstytucja RP gwarantuje każdemu (a zatem
również osobom nieheteroseksualnym) prawo do ochrony życia rodzinnego oraz życia
prywatnego, których emanacją jest prawo do zawarcia małżeństwa, Sąd Rejonowy
powinien był zbadać, czy brak regulacji rangi ustawowej umożliwiającej osobom
nieheteroseksualnym zawarcie związku małżeńskiego nie jest luką w prawie i czy nie
można tej luki usunąć w drodze odpowiedniej wykładni przepisów.
O luce w prawie mówimy jedynie wtedy, gdy brakuje normy dla takiego stosunku
społecznego, który – biorąc pod uwagę całokształt obowiązującego ustawodawstwa –
powinien być uregulowany w prawie. Przyczyny wystąpienia luk w prawie są rozmaite.
Prawo nie nadąża często za przemianami, jakim ulegają stosunki międzyludzkie. W
rezultacie zachodzą sytuacje, których obowiązujące prawo nie normuje, mimo że
potrzeba ich regulacji jest oczywista.
Jednym ze sposobów przeciwdziałania lukom w prawie jest wykorzystanie – w drodze
analogii – innych przepisów prawnych. W kontekście niniejszej sprawy możliwe jest
analogiczne zastosowanie obowiązujących już rozwiązań, regulujących procedurę
zawierania związków małżeńskich przez pary różnej płci. Warto w tym miejscu
przytoczyć fragment jednego z orzeczeń Sądu Najwyższego, w którym sąd ten
podkreślił, że „[p]osłużenie się analogią legis, co zasadnie uczynił Sąd drugiej instancji,
pozwala na podobne rozstrzyganie podobnych przypadków (...). Analogia z ustawy jest
na obszarze prawa cywilnego powszechnie dopuszczana. Według szeroko
akceptowanego poglądu, per analogiam może być zastosowany przepis normujący
sytuacje najbliższe, podobne do przypadku rozstrzyganego ze względu na istotne
cechy” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn. akt II CSK
205/13, publ. OSNC 2014/12/126). Pogląd powyższy nie budzi większych wątpliwości i
wydaje się być mocno ugruntowany zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie.
Wskazując na powyższe, stwierdzić należy, iż apelacja zasługuje na uwzględnienie, wobec
czego wnoszę jak na wstępie.
[czytelny podpis Wnioskodawczyni]
_____________________________
[imię i nazwisko Wnioskodawczyni]
Załączniki:
1. dowód uiszczenia opłaty sądowej w wysokości 40,00 zł;8
2. dwa odpisy Apelacji dla pozostałych uczestników postępowania9;
Opłatę sądową można wnieść na dwa sposoby: 1) poprzez wpłacenie opłaty w kasie Sądu
Rejonowego, który rozpoznał sprawę w pierwszej instancji; w takim wypadku po dokonaniu opłaty w
kasie Sądu Rejonowego Wnioskodawca otrzyma znaki opłaty sądowej, które należy nakleić na
pierwszą stronę oryginału Apelacji; prowadzi to do opłacenia Apelacji; wówczas nie jest konieczne
dołączanie - w postaci załącznika - dodatkowego dowodu wniesienia opłaty 2) poprzez dokonanie
przelewu opłaty na rachunek bankowy Sądu Rejonowego, który rozpoznał sprawę w pierwszej
instancji; numer rachunku bankowego Sądu Rejonowego można uzyskać w kasie tego sądu lub na
stronie internetowej Sądu Rejonowego; w tytule przelewu należy podać swoje imię i nazwisko, a także
wskazać, że jest to opłata od apelacji; warto również wskazać sygnaturę Sądu Rejonowego; w razie
wybrania tej formy opłacenia opłaty sądowej, do Apelacji jako załącznik należy dołączyć wydruk z
internetowego konta bankowego potwierdzający dokonanie tej opłaty;
8
Aby uzyskać odpis Apelacji wystarczy skserować oryginał podpisanej Apelacji oraz jej załączniki, tj.
ew. dowód uiszczenia opłaty sądowej od Apelacji; warto również sporządzić dodatkowy odpis Apelacji,
w celu jego zachowania w domowych aktach sprawy;
9
Termin i sposób wniesienia Apelacji do sądu:
1. Apelację należy wnieść w terminie 14 dni od dnia doręczenia pisemnego
uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego (a więc od dnia odebrania tego uzasadnienia
od listonosza lub z placówki Poczty Polskiej; na przykład: termin na wniesienie
Apelacji, w razie odebrania pisemnego uzasadnienia wyroku w dniu 30 marca 2017 r.
[czwartek], upływa w dniu 13 kwietnia 2017 r. [czwartek]);
2. Apelację można wnieść na dwa sposoby: 1) poprzez złożenie oryginału podpisanej
Apelacji wraz z jej załącznikami oraz odpisami w biurze podawczym Sądu
Rejonowego, który rozpoznał sprawę w pierwszej instancji (w razie wyboru tego
rozwiązania warto pobrać z biura podawczego Sądu Rejonowego potwierdzenie
wniesienia Apelacji wraz z datą dokonania tej czynności) albo 2) poprzez wysłanie
oryginału podpisanej Apelacji wraz z załącznikami oraz odpisami na adres pocztowy
Sądu Rejonowego, który rozpoznał sprawę w pierwszej instancji, za pośrednictwem
Poczty Polskiej (w razie wyboru tego rozwiązania warto wysłać list przesyłką
poleconą i zachować potwierdzenie nadania); złożenie Apelacji w biurze podawczym
właściwego Sądu Rejonowego lub nadanie Apelacji za pośrednictwem Poczty
Polskiej na adres pocztowy właściwego Sądu Rejonowego, jeśli zostało dokonane w
terminie 14 dni od odebrania pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego,
traktowane jest jak wniesienie Apelacji w terminie;