Celebracja slowa Bozego 4 - Kosciol do druku
advertisement
KOŚCIÓŁ – PIELGRZYMUJĄCY LUD BOŻY Boże, obdarz Kościół Twój jednością i pokojem 1. Uradowałem się wezwaniem: pójdziemy do domu Pana. I oto stoję u bram Twoich, Jeruzalem nowe, Kościele święty! 2. Prosimy o pokój dla ludu Twego, niech będą bezpieczni, którzy Cię miłują. Dla braci i bliźnich naszych Prosimy o dobra Twoje. C: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen. C: Miłość Boga Ojca, łaska naszego Pana Jezusa Chrystusa, i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi. I z duchem twoim. C: Poznaliśmy się jako lud Boży w jedności Ojca, Syna i Ducha Świętego. W ten sposób zostaliśmy wprowadzeni w temat tej celebracji: Kościół – pielgrzymujący lud Boży. Módlmy się, aby światło słowa Bożego i słowo Kościoła pozwoliło na głębiej wniknąć w tę tajemnicę i goręcej ją ukochać. Módlmy się. Boże, Ty w pojedynczych Kościołach pielgrzymujących przez świat ukazujesz jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół; spraw, aby Twój lud zjednoczony ze swoim pasterzem i zgromadzony w Duchu Świętym przez Ewangelię i Eucharystię, był obrazem Kościoła powszechnego i znakiem obecności Chrystusa w świecie. Przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg po wszystkie wieki wieków. Amen. Komentarz wprowadzający do I czytania. Komentator: Z Konstytucji dogmatycznej II Soboru Watykańskiego o Kościele: „W każdym czasie i w każdym narodzie miły jest Bogu ten, kto się Go lęka i postępuje sprawiedliwie. Podobało się Bogu uświęcać i zbawiać ludzi nie pojedynczo, lecz uczynić z nich lud, który by Go poznawał w prawdzie i Mu służył. Przeto wybrał sobie Bóg naród izraelski, z którym zawarł przymierze i który stopniowo pouczał, objawiając w jego dziejach siebie i uświęcając go dla siebie”. Posłuchajmy, jak Bóg wyprowadził z niewoli egipskiej pod wodzą Mojżesza lud izraelski i zaprowadził go przez pustynię do stóp góry Synaj, aby tam zawrzeć z nim przymierze i uczynić z niego lud Boży. 1. Czytanie z Księgi Wyjścia Mojżesz wstąpił wtedy do Boga, a Pan zawołał na niego z góry i powiedział: Tak oznajmisz Izraelitom: Wyście widzieli, co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do Mnie. Teraz jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia. Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym. Takie to słowa powiedz Izraelitom. Mojżesz powrócił i zwołał starszych ludu, i przedstawił im wszystko, co mu Pan nakazał. Wtedy cały lud jednogłośnie powiedział: Uczynimy wszystko, co Pan nakazał. Oto słowo Boże. My ludem Pana i Jego owcami Wykrzykujcie na cześć Pana, wszystkie ziemie, * służcie Panu z weselem. Stawajcie przed obliczem Pana * z okrzykami radości. My ludem Pana i Jego owcami Wiedzcie, że Pan jest Bogiem, * On sam nas stworzył. Jesteśmy Jego własnością, * Jego ludem, owcami Jego pastwiska. My ludem Pana i Jego owcami W Jego bramy wstępujcie z dziękczynieniem, * z hymnami w Jego przedsionki. Albowiem Pan jest dobry, * Jego łaska trwa na wieki. Komentarz przez II czytaniem. Komentator: Z Konstytucji dogmatycznej II Soboru Watykańskiego o Kościele: „Wszystko to jednak wydarzyło się jako przygotowanie i jako typ owego przymierza nowego i doskonałego, które miało być zawarte w Chrystusie, oraz pełniejszego objawienia, jakie dać miało samo Boże Słowo, stawszy się ciałem.” Prorocy zapowiadają to wspaniale, nowe przymierze w różnych obrazach. Posłuchajmy, jak mówi prorok Jeremiasz w czasie pobytu narodu izraelskiego w niewoli babilońskiej o nowym przymierzu i o nowym ludzie Bożym. 2. Czytanie z księgi proroka Jeremiasza Będę Bogiem dla wszystkich pokoleń Izraela, one zaś będą moim narodem. Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też zachowałem dla ciebie łaskawość. To mówi Pan: Wykrzykujcie radośnie na cześć Jakuba, weselcie się pierwszym wśród narodów! Głoście, wychwalajcie i mówcie: Pan wybawił swój lud, Resztę Izraela! Oto sprowadzę ich z ziemi północnej i zgromadzę ich z krańców ziemi. Oto wyszli z płaczem, lecz wśród pociech ich przyprowadzę. Przywiodę ich do strumienia wody równą drogą, nie potkną się na niej. Słuchajcie, narody, słowa Pańskiego, głoście na dalekich wyspach, mówiąc: Ten, co rozproszył Izraela, zgromadzi go i będzie czuwał nad nim jak pasterz nad swą trzodą. Oto słowo Boże. Kościele święty, chwal Twojego Pana Chwal, Jerozolimo, Pana, * chwal Boga twego, Syjonie! Umacnia bowiem zawory bram twoich * i błogosławi synom twoim w tobie. Kościele święty, chwal Twojego Pana Śle swe polecenia na krańce ziemi, * a szybko mknie Jego słowo. On prószy śniegiem jak wełną * I szron rozsypuje jak popiół. Kościele święty, chwal Twojego Pana Oznajmił swoje słowo Jakubowi, * Izraelowi ustawy swe i wyroki. Nie uczynił tego dla innych narodów, * nie oznajmił im swoich wyroków. Komentarz przed III czytaniem. Z Konstytucji dogmatycznej o Kościele: „Chrystus ustanowił nowe przymierze we krwi swojej powołując lud Boży. Wierzący w Niego ustanawiani są rodzajem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym. Udziałem tego ludu stała się godność i wolność synów Bożych, w których sercach Duch Święty mieszka jak w świątyni. Prawem jego stało się przykazanie miłowania, jak Chrystus nas umiłował. Celem jego jest Królestwo Boże, zapoczątkowane na ziemi przez samego Boga i mające się dalej rozszerzać, aż na końcu wieków zostanie dopełnione przez Boga, gdy objawi się Chrystus, a stworzenie będzie wyzwolone z niewoli skażenia na wolność chwały synów Bożych. Posłuchajmy upomnień św. Piotra. 3. Czytanie z Pierwszego listu św. Piotra Apostoła Odrzuciwszy więc wszelkie zło, wszelki podstęp i udawanie, zazdrość i jakiekolwiek złe mowy, jak niedawno narodzone niemowlęta pragnijcie duchowego, niesfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu, jeżeli tylko zasmakowaliście, że słodki jest Pan. Zbliżając się do Tego, który jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym. Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. To bowiem zawiera się w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto wierzy w niego, na pewno nie zostanie zawiedziony. Wam zatem, którzy wierzycie, cześć! Dla tych zaś, co nie wierzą, właśnie ten kamień, który odrzucili budowniczowie, stał się głowicą węgła i kamieniem upadku, i skałą zgorszenia. Ci, nieposłuszni słowu, upadają, do czego zresztą są przeznaczeni. Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła, wy, którzyście byli nie-ludem, teraz zaś jesteście ludem Bożym, którzyście nie dostąpili miłosierdzia, teraz zaś jako ci, którzy miłosierdzia doznali. Oto słowo Boże. Komentator: Przykazaniem ludu Bożego Nowego Przymierza jest nowe przykazanie miłości. Chcemy teraz przypomnieć sobie to przykazanie, aby wyrazić gotowość zachowania go. Przykazanie nowe daje wam Byście się wzajemnie miłowali 1. Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca, albo cymbał brzmiący. 2. Gdybym posiadał wszystką wiedzę i wiarę taką, iżbym góry przenosił, lecz miłości bym nie miał byłbym niczym. Wprowadzenie do IV czytania: Lud Boży Nowego Testamentu, którym my jesteśmy, pielgrzymuje do Niebieskiej Jerozolimy, nowej ziemi obiecanej. Jest ludem w drodze, budowlą, która się wznosi przez wieki. Wszyscy ludzie są wezwani do tej wspaniałej wspólnoty. Jego misja polega na tym, aby wszystkich wezwać do tej jedności. Nie ma wspanialszego zadania niż przyczynianie się do realizowania wielkiego planu Ojca! 4. Konstytucja soborowa „Lumen gentium” Lud mesjaniczny, choć nie obejmuje aktualnie wszystkich ludzi, jest przecież potężnym zalążkiem jedności, nadziei i zbawienia dla całego rodzaju ludzkiego. Ustanowiony przez Chrystusa dla wspólnoty życia, miłości i prawdy, używany jest również przez Niego za narzędzie zbawienia wszystkich i posłany jest do całego świata, jako światłość świata oraz sól ziemi. A jak Izrael wedle ciała, wędrujący przez pustynię nazwany jest Kościołem Bożym, tak nowy Izrael żyjąc w doczesności również nazywa się Kościołem Chrystusowym, jako że Chrystus nabył go za cenę krwi swojej, Duchem swoim go napełnił i w stosowne środki widzialnego i społecznego zjednoczenia wyposażył. Bóg powołał zgromadzenie tych, co z wiarą spoglądają na Jezusa, sprawcę zbawienia i źródło pokoju oraz jedności, i ustanowił Kościołem, aby ten Kościół był dla wszystkich razem i dla każdego z osobna widzialnym sakramentem owej zbawczej jedności. Mając rozprzestrzenić się na wszystkie kraje, Kościół wchodzi w dzieje ludzkie, wkraczając równocześnie poza czasy i granice ludów. Idąc zaś naprzód poprzez doświadczenia i uciski krzepi się mocą obiecanej mu przez Pana łaski Bożej, aby w słabości cielesnej nie odstąpił od doskonałej wierności, lecz pozostał godną oblubienicą swego Pana i pod działaniem Ducha Świętego nieustannie odnawiał samego siebie. Do nowego Ludu Bożego powołani są wszyscy ludzie. To znamię powszechności jest darem Pana, dzięki temu darowi Kościół katolicki skutecznie i ustawicznie dąży do zespolenia z powrotem całej ludzkości wraz ze wszystkimi jej dobrami. Dzięki tej katolickości poszczególne części przynoszą całemu Kościołowi właściwe sobie dary, tak iż całość i poszczególne części doznają wzrostu na skutek tej wzajemnej łączności wszystkich oraz dążenia do pełni w jedności. Do tej zatem jedności Ludu Bożego, która jest znakiem przyszłego pokoju powszechnego i do niego się przyczynia, powołani są wszyscy ludzie i w różny sposób do niej należą lub są jej przyporządkowani. Zarówno wierzący w Chrystusa, jak wszyscy w ogóle ludzie z łaski Bożej powołani do zbawienia. Zgromadź nas, Ojcze, w jedności Kościoła 1. Niechaj Twój lud wybrany, obdarzony przez Ciebie nowym przymierzem na krzyżu, uczy się od Chrystusa przykazania miłości gotowej na oddanie siebie aż do śmierci, przez tajemnicę paschalną odnawianą nieustannie w Eucharystii. 2. Aby wszystkim ludziom, którzy szczerze szukają Chrystusa, Kościół Twój odnawiając się nieustannie w miłości objawiał coraz pełniej Twoje miłosierdzie i dawał świadectwo zmartwychwstania. 3. Aby wszyscy ludzie, podatni na słowa wzywające ich do pokuty, biegli do źródeł zbawienia i w Eucharystii, tajemnicy jedności, znaleźli pokój, który pochodzi tylko od Ciebie. 4. Aby niesprawiedliwość, niezgoda i nienawiść, dzielące jednostki, rodziny i społeczeństwa nie przeszkodziły w budowie powszechnego Królestwa Chrystusa zwyciężone promieniami Twojej miłości. 5. Abyśmy czuwając na modlitwie z Maryją i Apostołami i tworząc jedno przez udział w łamaniu chleba przygotowywali się nieustannie na przyjście Króla obiecanego ubogim i pokornym. Homilia i modlitwa powszechna Wysłuchaj, Ojcze, naszej modlitwy, w której wyrażamy naszą tęsknotę za prawdziwą jednością między ludźmi i przychyl się ku naszym prośbom. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. Bracia, Ojciec zesłał nam Ducha Świętego i buduję nas w jedno ciało w Chrystusie Zbawicielu. Uczestniczymy w jednym chlebie i w jednym kielichu. Odnówmy naszą wiarę i miłość, modląc się: Modlitwa wstawiennicza nad katechumenami. Może być przeplatana śpiewem aklamacji: Ześlij o Chryste, Twojego Ducha nam. Celebrans odmawia z wyciągniętymi rękami modlitwę nad katechumenami: Zaprawdę jesteś Święty, Królu wieków i źródło jedności, który różnorakie narody zjednoczyłeś w wyznawaniu Twojego imienia; Święty jest jednorodzony Syn Twój, Pan nasz, Jezus Chrystus; Święty jest także Duch Twój, przez którego chciałeś powołać i zgromadzić lud nowego przymierza w jedności wiary, nadziei i miłości. Prosimy Cię więc, Panie, miłośniku ludzi, wylej na tych katechumenów dzisiaj nową i pełniejszą łaskę Twego Ducha, aby postępowali zgodnie z powołaniem, do którego ich wezwałeś: znosząc się wzajemnie w miłości z cierpliwością, pokorą i łagodnością oraz starając się zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Oddal od nich wszelkie wpływy złego ducha i przeciwnika jedności. Wysłuchaj przeto Panie i okaż nad nimi obfitość Twego dawnego miłosierdzia, w mocy przychodzącego Ducha Twego usuń podział Kościoła, odnów piękno Oblubienicy Chrystusa, udziel obficiej Twojego pokoju i miłości, aby Kościół bardziej zajaśniał jako znak wyniesiony ponad narody, a świat – oświecony Twym Duchem – zaczął wierzyć w Chrystusa, którego zesłałeś nam wszystkim, by nas uczynić synami światła i pokoju. Daj, abyśmy przewidując rzeczy przyszłe jednymi ustami i jednym sercem mogli chwalić Twe niezbadane Imię: Ojca i Syna, i Ducha Świętego Teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen. Ludu Kapłański, Ludu Królewski, zgromadzenie Święte, Ludu Boży, śpiewaj twemu Panu? 1. Tobie śpiewamy, o Synu umiłowany Ojca! Uwielbiamy Cię, Mądrości przedwieczna, żywe Słowo Boga. 2. Tobie śpiewamy, Jedyny Synu Maryi Panny! Uwielbiamy Cię, Chrystusie nasz Bracie, Tyś nas przyszedł zbawić. Błogosławieństwo. Celebrans z wyciągniętymi rękami: Jezus Chrystus, Syn Boga Ojca, niechaj umocni was darem Ducha Świętego, abyście mogli pełniej i bardziej świadomie uczestniczyć we wspólnocie nowego ludu Bożego, który postępuje drogą ukazaną w Ewangelii, opuszczając bezdroża własnej woli i ścieżki swoich upodobań. A błogosławieństwo Boga wszechmogącego: (+)Ojca i Syna, i Ducha Świętego niech zstąpi na was i pozostanie na zawsze. Amen Niech nam Bóg błogosławi, strzeże od zła wszelkiego i doprowadzi nas do życia wiecznego. Amen. Dziękuję Bogu dziś, że nas zjednoczyć chciał w modlitwie mojej radość brzmi 1. Jestem pewien, że ten sam co rozpoczął w nas swe dzieło, przyjdzie je dopełnić w dniu Chrystusa Pana. 2. Tak pragnę, aby więź między nami mogła wzrastać, byśmy czystym sercem mogli czekać Pana. KOŚCIÓŁ – PIELGRZYMUJĄCY LUD BOŻY Boże, obdarz Kościół Twój jednością i pokojem 1. Uradowałem się wezwaniem: pójdziemy do domu Pana. I oto stoję u bram Twoich, Jeruzalem nowe, Kościele święty! 2. Prosimy o pokój dla ludu Twego, niech będą bezpieczni, którzy Cię miłują. Dla braci i bliźnich naszych Prosimy o dobra Twoje. C: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen. C: Miłość Boga Ojca, łaska naszego Pana Jezusa Chrystusa, i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi. I z duchem twoim. C: Poznaliśmy się jako lud Boży w jedności Ojca, Syna i Ducha Świętego. W ten sposób zostaliśmy wprowadzeni w temat tej celebracji: Kościół – pielgrzymujący lud Boży. Módlmy się, aby światło słowa Bożego i słowo Kościoła pozwoliło na głębiej wniknąć w tę tajemnicę i goręcej ją ukochać. Módlmy się. Boże, Ty w pojedynczych Kościołach pielgrzymujących przez świat ukazujesz jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół; spraw, aby Twój lud zjednoczony ze swoim pasterzem i zgromadzony w Duchu Świętym przez Ewangelię i Eucharystię, był obrazem Kościoła powszechnego i znakiem obecności Chrystusa w świecie. Przez naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg po wszystkie wieki wieków. Amen. Komentarz wprowadzający do I czytania. Komentator: Z Konstytucji dogmatycznej II Soboru Watykańskiego o Kościele: „W każdym czasie i w każdym narodzie miły jest Bogu ten, kto się Go lęka i postępuje sprawiedliwie. Podobało się Bogu uświęcać i zbawiać ludzi nie pojedynczo, lecz uczynić z nich lud, który by Go poznawał w prawdzie i Mu służył. Przeto wybrał sobie Bóg naród izraelski, z którym zawarł przymierze i który stopniowo pouczał, objawiając w jego dziejach siebie i uświęcając go dla siebie”. Posłuchajmy, jak Bóg wyprowadził z niewoli egipskiej pod wodzą Mojżesza lud izraelski i zaprowadził go przez pustynię do stóp góry Synaj, aby tam zawrzeć z nim przymierze i uczynić z niego lud Boży. 1. Czytanie z Księgi Wyjścia Mojżesz wstąpił wtedy do Boga, a Pan zawołał na niego z góry i powiedział: Tak oznajmisz Izraelitom: Wyście widzieli, co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do Mnie. Teraz jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia. Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym. Takie to słowa powiedz Izraelitom. Mojżesz powrócił i zwołał starszych ludu, i przedstawił im wszystko, co mu Pan nakazał. Wtedy cały lud jednogłośnie powiedział: Uczynimy wszystko, co Pan nakazał. Oto słowo Boże. 2. Czytanie z księgi proroka Jeremiasza Będę Bogiem dla wszystkich pokoleń Izraela, one zaś będą moim narodem. Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też zachowałem dla ciebie łaskawość. To mówi Pan: Wykrzykujcie radośnie na cześć Jakuba, weselcie się pierwszym wśród narodów! Głoście, wychwalajcie i mówcie: Pan wybawił swój lud, Resztę Izraela! Oto sprowadzę ich z ziemi północnej i zgromadzę ich z krańców ziemi. Oto wyszli z płaczem, lecz wśród pociech ich przyprowadzę. Przywiodę ich do strumienia wody równą drogą, nie potkną się na niej. Słuchajcie, narody, słowa Pańskiego, głoście na dalekich wyspach, mówiąc: Ten, co rozproszył Izraela, zgromadzi go i będzie czuwał nad nim jak pasterz nad swą trzodą. Oto słowo Boże. My ludem Pana i Jego owcami Wykrzykujcie na cześć Pana, wszystkie ziemie, * służcie Panu z weselem. Stawajcie przed obliczem Pana * z okrzykami radości. My ludem Pana i Jego owcami Wiedzcie, że Pan jest Bogiem, * On sam nas stworzył. Jesteśmy Jego własnością, * Jego ludem, owcami Jego pastwiska. My ludem Pana i Jego owcami W Jego bramy wstępujcie z dziękczynieniem, * z hymnami w Jego przedsionki. Albowiem Pan jest dobry, * Jego łaska trwa na wieki. Kościele święty, chwal Twojego Pana Chwal, Jerozolimo, Pana, * chwal Boga twego, Syjonie! Umacnia bowiem zawory bram twoich * i błogosławi synom twoim w tobie. Kościele święty, chwal Twojego Pana Śle swe polecenia na krańce ziemi, * a szybko mknie Jego słowo. On prószy śniegiem jak wełną * I szron rozsypuje jak popiół. Kościele święty, chwal Twojego Pana Oznajmił swoje słowo Jakubowi, * Izraelowi ustawy swe i wyroki. Nie uczynił tego dla innych narodów, * nie oznajmił im swoich wyroków. Komentarz przez II czytaniem. Komentator: Z Konstytucji dogmatycznej II Soboru Watykańskiego o Kościele: „Wszystko to jednak wydarzyło się jako przygotowanie i jako typ owego przymierza nowego i doskonałego, które miało być zawarte w Chrystusie, oraz pełniejszego objawienia, jakie dać miało samo Boże Słowo, stawszy się ciałem.” Prorocy zapowiadają to wspaniale, nowe przymierze w różnych obrazach. Posłuchajmy, jak mówi prorok Jeremiasz w czasie pobytu narodu izraelskiego w niewoli babilońskiej o nowym przymierzu i o nowym ludzie Bożym. Komentarz przed III czytaniem. Z Konstytucji dogmatycznej o Kościele: „Chrystus ustanowił nowe przymierze we krwi swojej powołując lud Boży. Wierzący w Niego ustanawiani są rodzajem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym. Udziałem tego ludu stała się godność i wolność synów Bożych, w których sercach Duch Święty mieszka jak w świątyni. Prawem jego stało się przykazanie miłowania, jak Chrystus nas umiłował. Celem jego jest Królestwo Boże, zapoczątkowane na ziemi przez samego Boga i mające się dalej rozszerzać, aż na końcu wieków zostanie dopełnione przez Boga, gdy objawi się Chrystus, a stworzenie będzie wyzwolone z niewoli skażenia na wolność chwały synów Bożych. Posłuchajmy upomnień św. Piotra. 3. Czytanie z Pierwszego listu św. Piotra Apostoła Odrzuciwszy więc wszelkie zło, wszelki podstęp i udawanie, zazdrość i jakiekolwiek złe mowy, jak niedawno narodzone niemowlęta pragnijcie duchowego, niesfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu, jeżeli tylko zasmakowaliście, że słodki jest Pan. Zbliżając się do Tego, który jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym. Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. To bowiem zawiera się w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto wierzy w niego, na pewno nie zostanie zawiedziony. Wam zatem, którzy wierzycie, cześć! Dla tych zaś, co nie wierzą, właśnie ten kamień, który odrzucili budowniczowie, stał się głowicą węgła i kamieniem upadku, i skałą zgorszenia. Ci, nieposłuszni słowu, upadają, do czego zresztą są przeznaczeni. Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła, wy, którzyście byli nie-ludem, teraz zaś jesteście ludem Bożym, którzyście nie dostąpili miłosierdzia, teraz zaś jako ci, którzy miłosierdzia doznali. Oto słowo Boże. Komentator: Przykazaniem ludu Bożego Nowego Przymierza jest nowe przykazanie miłości. Chcemy teraz przypomnieć sobie to przykazanie, aby wyrazić gotowość zachowania go. Przykazanie nowe daje wam Byście się wzajemnie miłowali 1. Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca, albo cymbał brzmiący. 2. Gdybym posiadał wszystką wiedzę i wiarę taką, iżbym góry przenosił, lecz miłości bym nie miał byłbym niczym. Wprowadzenie do IV czytania: Lud Boży Nowego Testamentu, którym my jesteśmy, pielgrzymuje do Niebieskiej Jerozolimy, nowej ziemi obiecanej. Jest ludem w drodze, budowlą, która się wznosi przez wieki. Wszyscy ludzie są wezwani do tej wspaniałej wspólnoty. Jego misja polega na tym, aby wszystkich wezwać do tej jedności. Nie ma wspanialszego zadania niż przyczynianie się do realizowania wielkiego planu Ojca! 4. Konstytucja soborowa „Lumen gentium” Lud mesjaniczny, choć nie obejmuje aktualnie wszystkich ludzi, jest przecież potężnym zalążkiem jedności, nadziei i zbawienia dla całego rodzaju ludzkiego. Ustanowiony przez Chrystusa dla wspólnoty życia, miłości i prawdy, używany jest również przez Niego za narzędzie zbawienia wszystkich i posłany jest do całego świata, jako światłość świata oraz sól ziemi. A jak Izrael wedle ciała, wędrujący przez pustynię nazwany jest Kościołem Bożym, tak nowy Izrael żyjąc w doczesności również nazywa się Kościołem Chrystusowym, jako że Chrystus nabył go za cenę krwi swojej, Duchem swoim go napełnił i w stosowne środki widzialnego i społecznego zjednoczenia wyposażył. Bóg powołał zgromadzenie tych, co z wiarą spoglądają na Jezusa, sprawcę zbawienia i źródło pokoju oraz jedności, i ustanowił Kościołem, aby ten Kościół był dla wszystkich razem i dla każdego z osobna widzialnym sakramentem owej zbawczej jedności. Mając rozprzestrzenić się na wszystkie kraje, Kościół wchodzi w dzieje ludzkie, wkraczając równocześnie poza czasy i granice ludów. Idąc zaś naprzód poprzez doświadczenia i uciski krzepi się mocą obiecanej mu przez Pana łaski Bożej, aby w słabości cielesnej nie odstąpił od doskonałej wierności, lecz pozostał godną oblubienicą swego Pana i pod działaniem Ducha Świętego nieustannie odnawiał samego siebie. Do nowego Ludu Bożego powołani są wszyscy ludzie. To znamię powszechności jest darem Pana, dzięki temu darowi Kościół katolicki skutecznie i ustawicznie dąży do zespolenia z powrotem całej ludzkości wraz ze wszystkimi jej dobrami. Dzięki tej katolickości poszczególne części przynoszą całemu Kościołowi właściwe sobie dary, tak iż całość i poszczególne części doznają wzrostu na skutek tej wzajemnej łączności wszystkich oraz dążenia do pełni w jedności. Do tej zatem jedności Ludu Bożego, która jest znakiem przyszłego pokoju powszechnego i do niego się przyczynia, powołani są wszyscy ludzie i w różny sposób do niej należą lub są jej przyporządkowani. Zarówno wierzący w Chrystusa, jak wszyscy w ogóle ludzie z łaski Bożej powołani do zbawienia. Homilia i modlitwa powszechna Bracia, Ojciec zesłał nam Ducha Świętego i buduję nas w jedno ciało w Chrystusie Zbawicielu. Uczestniczymy w jednym chlebie i w jednym kielichu. Odnówmy naszą wiarę i miłość, modląc się: Zgromadź nas, Ojcze, w jedności Kościoła 1. Niechaj Twój lud wybrany, obdarzony przez Ciebie nowym przymierzem na krzyżu, uczy się od Chrystusa przykazania miłości gotowej na oddanie siebie aż do śmierci, przez tajemnicę paschalną odnawianą nieustannie w Eucharystii. 2. Aby wszystkim ludziom, którzy szczerze szukają Chrystusa, Kościół Twój odnawiając się nieustannie w miłości objawiał coraz pełniej Twoje miłosierdzie i dawał świadectwo zmartwychwstania. 3. Aby wszyscy ludzie, podatni na słowa wzywające ich do pokuty, biegli do źródeł zbawienia i w Eucharystii, tajemnicy jedności, znaleźli pokój, który pochodzi tylko od Ciebie. Celebrans odmawia z wyciągniętymi rękami modlitwę nad katechumenami: Zaprawdę jesteś Święty, Królu wieków i źródło jedności, który różnorakie narody zjednoczyłeś w wyznawaniu Twojego imienia; Święty jest jednorodzony Syn Twój, Pan nasz, Jezus Chrystus; Święty jest także Duch Twój, przez którego chciałeś powołać i zgromadzić lud nowego przymierza w jedności wiary, nadziei i miłości. Prosimy Cię więc, Panie, miłośniku ludzi, wylej na tych katechumenów dzisiaj nową i pełniejszą łaskę Twego Ducha, aby postępowali zgodnie z powołaniem, do którego ich wezwałeś: znosząc się wzajemnie w miłości z cierpliwością, pokorą i łagodnością oraz starając się zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Oddal od nich wszelkie wpływy złego ducha i przeciwnika jedności. Wysłuchaj przeto Panie i okaż nad nimi obfitość Twego dawnego miłosierdzia, w mocy przychodzącego Ducha Twego usuń podział Kościoła, odnów piękno Oblubienicy Chrystusa, udziel obficiej Twojego pokoju i miłości, aby Kościół bardziej zajaśniał jako znak wyniesiony ponad narody, a świat – oświecony Twym Duchem – zaczął wierzyć w Chrystusa, którego zesłałeś nam wszystkim, by nas uczynić synami światła i pokoju. Daj, abyśmy przewidując rzeczy przyszłe jednymi ustami i jednym sercem mogli chwalić Twe niezbadane Imię: Ojca i Syna, i Ducha Świętego Teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen. Ludu Kapłański, Ludu Królewski, zgromadzenie Święte, Ludu Boży, śpiewaj twemu Panu? 4. Aby niesprawiedliwość, niezgoda i nienawiść, dzielące jednostki, rodziny i społeczeństwa nie przeszkodziły w budowie powszechnego Królestwa Chrystusa zwyciężone promieniami Twojej miłości. 5. Abyśmy czuwając na modlitwie z Maryją i Apostołami i tworząc jedno przez udział w łamaniu chleba przygotowywali się nieustannie na przyjście Króla obiecanego ubogim i pokornym. Wysłuchaj, Ojcze, naszej modlitwy, w której wyrażamy naszą tęsknotę za prawdziwą jednością między ludźmi i przychyl się ku naszym prośbom. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen. Modlitwa wstawiennicza nad katechumenami. Może być przeplatana śpiewem aklamacji: Ześlij o Chryste, Twojego Ducha nam. 1. Tobie śpiewamy, o Synu umiłowany Ojca! Uwielbiamy Cię, Mądrości przedwieczna, żywe Słowo Boga. 2. Tobie śpiewamy, Jedyny Synu Maryi Panny! Uwielbiamy Cię, Chrystusie nasz Bracie, Tyś nas przyszedł zbawić. Błogosławieństwo. Celebrans z wyciągniętymi rękami: Jezus Chrystus, Syn Boga Ojca, niechaj umocni was darem Ducha Świętego, abyście mogli pełniej i bardziej świadomie uczestniczyć we wspólnocie nowego ludu Bożego, który postępuje drogą ukazaną w Ewangelii, opuszczając bezdroża własnej woli i ścieżki swoich upodobań. A błogosławieństwo Boga wszechmogącego: (+)Ojca i Syna, i Ducha Świętego niech zstąpi na was i pozostanie na zawsze. Amen Niech nam Bóg błogosławi, strzeże od zła wszelkiego i doprowadzi nas do życia wiecznego. Amen. Dziękuję Bogu dziś, że nas zjednoczyć chciał w modlitwie mojej radość brzmi 1. Jestem pewien, że ten sam co rozpoczął w nas swe dzieło, przyjdzie je dopełnić w dniu Chrystusa Pana. 2. Tak pragnę, aby więź między nami mogła wzrastać, byśmy czystym sercem mogli czekać Pana.
